Οι αναρχικοί Financial Times αλλά και ο τροτσκιστής πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, έγραψαν ότι στις Κάννες έγινε λίγο πολύ της πουτάνας.
Η εφημερίδα των καπιταλιστών αποκάλυψε ότι ο Μπαρόζο πήρε τον Σαμαρά τηλέφωνο για να βρουν μια λύση με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο επειδή το δημοψήφισμα του Παπανδρέου στρίμωξε την Μέρκελ, η οποία με τους Αμερικάνους να τη βαράνε αλύπητα πήγε να βάλει τα κλάματα.
Οι FT αναφέρθηκαν και στον Βενιζέλο, γράφοντας ότι μόλις εκείνος είδε να ανοίγει ο δρόμος για την πρωθυπουργία, έσπευσε να σφιχταγγαλιάσει την καρέκλα, ενώ το γενικότερο σχόλιο της εφημερίδας για όλη τη φάση των Καννών ήταν πως οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας έτρεχαν να πιάσουν στασίδι όταν εδώ πέρα καιγόταν το μουνί μας.
Ο Αμερικανός από την άλλη αποκάλυψε ότι ένα μήνα πριν τις Κάννες οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν να μπλέξουν τις ΗΠΑ για να κάνουν τον Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί. Σκοπός τους, έγραψε ο Γκάιτνερ, ήταν να βάλουν στην εξίσωση των εκβιασμών το ΔΝΤ για να πείσουν τον ξεμωραμένο Ιταλό πως καλό θα ήταν να βγει από τη μέση για να διοριστεί πρωθυπουργός της χώρας ο Μάριο Μόντι.
Τελικά, Παπαδήμος και Μόντι τοποθετήθηκαν μετά βαΐων και κ(λ)άδων στις δυο χώρες για να τις βγάλουν από την κρίση, όπως μας είπαν τα κανάλια. Εκτός της ύφεσης, της κρίσης, του νέου (τότε) μνημονίου, των κουρεμάτων και των λοιπών αηδιών, στη μεν Ελλάδα αυτό σήμανε την εκλογική εκτόξευση των νεοναζί, στη δε Ιταλία την αρχή μιας παρέλασης πρωθυπουργών οι οποίοι φτάνουν τους τέσσερις τα τρία τελευταία χρόνια.
Το μεγαλύτερο άλλοθι όσων λένε ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο πράγμα που μας συμβαίνει εδώ πέρα στην Ευρώπη αποτελεί το γεγονός ότι –ακόμα- ψηφίζουμε. Άλλωστε, η ψήφος είναι και ένδειξη υγείας του συστήματος, όταν κι όποτε έρχεται αυτή. Αρκεί να γίνεται υπό τις σωστές προϋποθέσεις και όρους.
Οι εκλογές όμως δεν είναι παιχνίδι όταν τα πράγματα σοβαρεύουν. Κι επειδή οι Κάννες του 2011 είναι βέβαιο ότι θα βγάλουν πολλές ακόμη ειδήσεις, καλό είναι να δούμε την πρώτη αντίδραση του Βενιζέλου σε όλο αυτό.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ότι εκείνος κι ο Σαμαράς βρίσκονταν σε συνομιλίες για συνεργασία από τον Ιούνιο του 2011. Ο ΓΑΠ το δημοψήφισμα το ανακοίνωσε τον Οκτώβριο του 2011. Ο Σαμαράς τότε ήταν αντιμνημονιακός κι έκανε μούτρα στο ΠΑΣΟΚ.
Ο μύθος ήθελε τον Παπανδρέου να έσερνε τον Σαμαρά στη συνεργασία με όπλο του το δημοψήφισμα. Τα λόγια και τα γραπτά δείχνουν ότι η συνεργασία για το διορισμό νέας κυβέρνησης βρισκόταν στα σχέδια Ευρωπαίων κι εγχώριων πολύ νωρίτερα. Η άποψη, μάλιστα, ότι ενώ η Ελλάδα ήταν έτοιμη να πάρει (υποτίθεται) πόδι από Ευρωζώνη και ΕΕ, οι Βενιζέλος και Σαμαράς έψαχναν τρόπο για να κυβερνήσουν με μπροστάρηδες τον Πετσάλνικο ή τον Κακλαμάνη, δείχνει για μια ακόμη φορά με ποιον τρόπο λειτουργούν.
Σε περίοδο κρίσεων η δημοκρατία θεωρείται ατύχημα. Οι φωνές του στυλ «εκλογές τώρα (βάλτε μια ημερομηνία στο τώρα) είναι καταστροφή», δεν είναι καθόλου τυχαίες. Η άποψη που εκφράστηκε καταλάθος σε ένα δελτίο ειδήσεων από τον Γιάννη Πρετεντέρη, ότι τα δημοψηφίσματα είναι καλό πράγμα αρκεί να γνωρίζουμε το αποτέλεσμα, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κάνονας.
Είναι πολύ φιλόδοξη η ελπίδα ότι μια νίκη της αριστεράς μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Δεν έχω να της προσάψω κάτι. Άλλωστε, αν δεν έχεις σύμμαχό σου την ελπίδα τότε τράβα φούνταρε από έναν βράχο να γλιτώνεις μια ώρα αρχύτερα.
Η άποψη όμως ότι η αλλαγή θα έρθει μέσα από τα σαλόνια και τα λόμπι των Μπαρόζων δεν είναι απλώς ουτοπική, αλλά κι επικίνδυνη.
Η εμπειρία των Καννών και τα στόματα που σιγά-σιγά ανοίγουν –και θα συνεχίσουν να το κάνουν- είναι πολύ διδακτική.
Πρώτον, γιατί δείχνει στην πράξη τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν – και μάλιστα τον γνωρίσαμε από πρώτο χέρι.
Δεύτερον, επειδή η επιλογή Βρετανών και Αμερικανών να προβάλλουν -ο καθένας από την πλευρά του- αυτές τις λεπτομέρειες λίγο πριν τις ευρωεκλογές, δεν είναι καθόλου τυχαία. Στις Κάννες υπήρξε αμερικανική υποχώρηση μπροστά στα θελήματα της Γερμανίας και στη Βρετανία έρχεται η πόλωση μιας ενδεχόμενης πρότασης για αποχώρηση από την ΕΕ.
Η Ευρώπη δεν διαλύεται, όπως λένε κάποιοι. Είναι ήδη διαλυμένη. Ακόμη κι οι θεμελιώδεις αρχές της ελεύθερης κυκλοφορίας ανθρώπων ή του δικαιώματος στην οικονομική, εργασιακή και κοινωνική ελευθερία έχουν καταργηθεί. Βασικά ότι έχει με τη λέξη “ελευθερία” είναι κακό. Εκτός κι αν αφορά το χρήμα. Το πολύ χρήμα, όχι το λίγο.
Έτσι λοιπόν ο κόσμος στρέφεται για παρηγοριά στην εσωστρέφεια. Ακόμη και σε χώρες που δεν αντιμετωπίζουν ούτε οικονομικό, μήτε δημοκρατικό πρόβλημα.
Γι’ αυτό κι ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός κυριαρχεί. Επειδή η άποψη για την ευρωπαϊκή ιδέα έχει καταντήσει αποκρουστική. Κι αυτός ο αποτροπιασμός κινεί τους φιλόδοξους Βενιζέλους και Σαμαράδες της υπόλοιπης Ευρώπης στη νέα τάση της ευρω-μόδας: Τον φασισμό, τον διχασμό και τον εθνικισμό.
Κι όλοι βλέπουμε στην Ουκρανία, πού οδηγούν αυτά.
Η εφημερίδα των καπιταλιστών αποκάλυψε ότι ο Μπαρόζο πήρε τον Σαμαρά τηλέφωνο για να βρουν μια λύση με πρωθυπουργό τον Παπαδήμο επειδή το δημοψήφισμα του Παπανδρέου στρίμωξε την Μέρκελ, η οποία με τους Αμερικάνους να τη βαράνε αλύπητα πήγε να βάλει τα κλάματα.
Οι FT αναφέρθηκαν και στον Βενιζέλο, γράφοντας ότι μόλις εκείνος είδε να ανοίγει ο δρόμος για την πρωθυπουργία, έσπευσε να σφιχταγγαλιάσει την καρέκλα, ενώ το γενικότερο σχόλιο της εφημερίδας για όλη τη φάση των Καννών ήταν πως οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας έτρεχαν να πιάσουν στασίδι όταν εδώ πέρα καιγόταν το μουνί μας.
Ο Αμερικανός από την άλλη αποκάλυψε ότι ένα μήνα πριν τις Κάννες οι Ευρωπαίοι προσπάθησαν να μπλέξουν τις ΗΠΑ για να κάνουν τον Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί. Σκοπός τους, έγραψε ο Γκάιτνερ, ήταν να βάλουν στην εξίσωση των εκβιασμών το ΔΝΤ για να πείσουν τον ξεμωραμένο Ιταλό πως καλό θα ήταν να βγει από τη μέση για να διοριστεί πρωθυπουργός της χώρας ο Μάριο Μόντι.
Τελικά, Παπαδήμος και Μόντι τοποθετήθηκαν μετά βαΐων και κ(λ)άδων στις δυο χώρες για να τις βγάλουν από την κρίση, όπως μας είπαν τα κανάλια. Εκτός της ύφεσης, της κρίσης, του νέου (τότε) μνημονίου, των κουρεμάτων και των λοιπών αηδιών, στη μεν Ελλάδα αυτό σήμανε την εκλογική εκτόξευση των νεοναζί, στη δε Ιταλία την αρχή μιας παρέλασης πρωθυπουργών οι οποίοι φτάνουν τους τέσσερις τα τρία τελευταία χρόνια.
Το μεγαλύτερο άλλοθι όσων λένε ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο πράγμα που μας συμβαίνει εδώ πέρα στην Ευρώπη αποτελεί το γεγονός ότι –ακόμα- ψηφίζουμε. Άλλωστε, η ψήφος είναι και ένδειξη υγείας του συστήματος, όταν κι όποτε έρχεται αυτή. Αρκεί να γίνεται υπό τις σωστές προϋποθέσεις και όρους.
Οι εκλογές όμως δεν είναι παιχνίδι όταν τα πράγματα σοβαρεύουν. Κι επειδή οι Κάννες του 2011 είναι βέβαιο ότι θα βγάλουν πολλές ακόμη ειδήσεις, καλό είναι να δούμε την πρώτη αντίδραση του Βενιζέλου σε όλο αυτό.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ότι εκείνος κι ο Σαμαράς βρίσκονταν σε συνομιλίες για συνεργασία από τον Ιούνιο του 2011. Ο ΓΑΠ το δημοψήφισμα το ανακοίνωσε τον Οκτώβριο του 2011. Ο Σαμαράς τότε ήταν αντιμνημονιακός κι έκανε μούτρα στο ΠΑΣΟΚ.
Ο μύθος ήθελε τον Παπανδρέου να έσερνε τον Σαμαρά στη συνεργασία με όπλο του το δημοψήφισμα. Τα λόγια και τα γραπτά δείχνουν ότι η συνεργασία για το διορισμό νέας κυβέρνησης βρισκόταν στα σχέδια Ευρωπαίων κι εγχώριων πολύ νωρίτερα. Η άποψη, μάλιστα, ότι ενώ η Ελλάδα ήταν έτοιμη να πάρει (υποτίθεται) πόδι από Ευρωζώνη και ΕΕ, οι Βενιζέλος και Σαμαράς έψαχναν τρόπο για να κυβερνήσουν με μπροστάρηδες τον Πετσάλνικο ή τον Κακλαμάνη, δείχνει για μια ακόμη φορά με ποιον τρόπο λειτουργούν.
Σε περίοδο κρίσεων η δημοκρατία θεωρείται ατύχημα. Οι φωνές του στυλ «εκλογές τώρα (βάλτε μια ημερομηνία στο τώρα) είναι καταστροφή», δεν είναι καθόλου τυχαίες. Η άποψη που εκφράστηκε καταλάθος σε ένα δελτίο ειδήσεων από τον Γιάννη Πρετεντέρη, ότι τα δημοψηφίσματα είναι καλό πράγμα αρκεί να γνωρίζουμε το αποτέλεσμα, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κάνονας.
Είναι πολύ φιλόδοξη η ελπίδα ότι μια νίκη της αριστεράς μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη. Δεν έχω να της προσάψω κάτι. Άλλωστε, αν δεν έχεις σύμμαχό σου την ελπίδα τότε τράβα φούνταρε από έναν βράχο να γλιτώνεις μια ώρα αρχύτερα.
Η άποψη όμως ότι η αλλαγή θα έρθει μέσα από τα σαλόνια και τα λόμπι των Μπαρόζων δεν είναι απλώς ουτοπική, αλλά κι επικίνδυνη.
Η εμπειρία των Καννών και τα στόματα που σιγά-σιγά ανοίγουν –και θα συνεχίσουν να το κάνουν- είναι πολύ διδακτική.
Πρώτον, γιατί δείχνει στην πράξη τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν – και μάλιστα τον γνωρίσαμε από πρώτο χέρι.
Δεύτερον, επειδή η επιλογή Βρετανών και Αμερικανών να προβάλλουν -ο καθένας από την πλευρά του- αυτές τις λεπτομέρειες λίγο πριν τις ευρωεκλογές, δεν είναι καθόλου τυχαία. Στις Κάννες υπήρξε αμερικανική υποχώρηση μπροστά στα θελήματα της Γερμανίας και στη Βρετανία έρχεται η πόλωση μιας ενδεχόμενης πρότασης για αποχώρηση από την ΕΕ.
Η Ευρώπη δεν διαλύεται, όπως λένε κάποιοι. Είναι ήδη διαλυμένη. Ακόμη κι οι θεμελιώδεις αρχές της ελεύθερης κυκλοφορίας ανθρώπων ή του δικαιώματος στην οικονομική, εργασιακή και κοινωνική ελευθερία έχουν καταργηθεί. Βασικά ότι έχει με τη λέξη “ελευθερία” είναι κακό. Εκτός κι αν αφορά το χρήμα. Το πολύ χρήμα, όχι το λίγο.
Έτσι λοιπόν ο κόσμος στρέφεται για παρηγοριά στην εσωστρέφεια. Ακόμη και σε χώρες που δεν αντιμετωπίζουν ούτε οικονομικό, μήτε δημοκρατικό πρόβλημα.
Γι’ αυτό κι ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός κυριαρχεί. Επειδή η άποψη για την ευρωπαϊκή ιδέα έχει καταντήσει αποκρουστική. Κι αυτός ο αποτροπιασμός κινεί τους φιλόδοξους Βενιζέλους και Σαμαράδες της υπόλοιπης Ευρώπης στη νέα τάση της ευρω-μόδας: Τον φασισμό, τον διχασμό και τον εθνικισμό.
Κι όλοι βλέπουμε στην Ουκρανία, πού οδηγούν αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου