…Ένας κάποιος από τους ποιητές του Βορβόρου
Στέκομαι Μετέωρος και σας παρακολουθώ τα τελευταία 4.5 χρόνια. Έχω απομείνει Σιωπηλός μέσα σε μία ασάλευτη φρίκη, εξόριστος σε μία βουβή ανήμπορη λύσσα, γεμάτη οργή, περιφρόνηση, αηδία, συντριβή μέχρι και λύπη κάποιες φορές, μα πιο βαθειά απ’ όλα μια κρυφή ντροπή, μια ντροπή που ’ναι δική σας και αφορά τα «καμώματά» σας, γιατί μόνο «καμώματα» μπορεί να τα ονομάσει κανείς χλευαστικά, λείαν επιεικώς.
Κι όμως βαραίνει εμένα τούτη η ντροπή, γιατί εσείς προσποιήστε ότι δεν υπάρχει, έτσι δουλοπρεπείς αυλικοί του ψευδού εαυτού σας, αυτού που θέλετε να φαντάζεσθε ότι «πραγματικά» είσθε, που καταντήσατε εσείς που σε κάθε καινούριο πείσμα ή προσβολή των τυραννικών ταγών σας, βαθαίνετε όλο και πιο πολύ την Υπόκλιση και το Λύγισμα της μέσης με εκείνο το ύφος εξοργιστικής αθωότητας τρομαγμένου προβάτου, που με κάνει έξαλλο, αμετανόητο, Υπέροχα Ανήλεο, αιματοβαμμένο Λύκο στο Μαντρί.
Είστε μια κινούμενη συλλογική Ύβρης για τη Ζωή, τον Έρωτα, την Αλήθεια, την Αξία, την Ελευθερία εν κατακλείδι.
Έχετε προ πολλού απεμπολήσει τον Αυτοσεβασμό, την Αυτοεκτίμηση, την θεία Μοναδικότητα του Ατόμου.
Βολευτήκατε στη νοσηρή ζέστη της συλλογικότητας, στο απρόσωπο του «κατά πλειοψηφία», στο μαζικό και κατά συνέπεια απενοχοποιημένο. Καμιά φορά σας επιτρέπουν για εκτόνωση να μετατραπείτε και σε αγανακτισμένο όχλο και να τα σπάσετε – πάντα ελεγχόμενα. Κι εσείς ξεφυσάτε με ανακούφιση, σαν μικρά παιδιά που γλύτωσαν τα χειρότερα, που πάλι καλά που δεν τα τιμωρούν χειρότερα, λες και η ζωή σας δεν είναι μια τιμωρία πέρα απ’ το χείριστο…
Αλλά εσείς πολιτισμένοι και δήθεν δημοκράτες, εκεί, αυτόχειρες τυφλοί του «Μη χείρον βέλτιστον».
Έχετε αυτοκράτειρά σας την Μετριότητα, με διορισμένους συμβούλους την Μιζέρια, την Μεμψιμοιρία, την Μικροπρέπεια, την Ζηλοφθονία, τη Δειλία. Στυλίστες σας ο Καθωσπρεπισμός, το Πολιτικοκοινωνικά ορθό – Ποιο ορθό μέσα σε τέτοια στρέβλωση και αναπηρία;- η Υποκρισία της αστικής σας ετικέτας.
Δέσμιοι των αόρατων νημάτων του συστήματος, του Τερατώδους ευρήματός σας που -ΩΙΜΕ!!!- για σας αυτονομήθηκε και σας κινεί σπασμωδικά σαν μαριονέτες σε ληθαργική επιληπτική κρίση. Είστε το συμπαντικό χρονικό ενός προδιαγραφέντος, προαναγγελθέντος Θανάτου.
Σας δόθηκε το δικαίωμα της Αυτοδιαχείρισης και μετατρέψατε την ανθρωπότητα σ’ ένα βρώμικο κοτέτσι όπου οι ιδέες μετετράπησαν σε εκφυλισμένους σωρούς κοπριάς, που στη κορυφή τους στέκουν γαντζωμένοι με τα μοχθηρά, γυριστά, γυαλιστερά από τη βρώμα τους νύχια, άπειροι ευνούχοι, κόκορες που κράζουν, αλαζονικά και είστε γύρω τους μαζεμένοι, σαν γριές σταφιδιασμένες, στείρες γέννησης κουτσομπόλες κότες που κακαρίζουν χαιρέκακα και τσιμπούν γεμάτες φαρμάκι η μία την άλλη.
Ο ήλιος αρρώστησε στη θέα σας και σκέφτεται σοβαρά να μην ανατέλλει ξανά, η ζωή μέσα σε συντριπτική απογοήτευση αποφάσισε να γεράσει, να μην ξανανθήσει την ελπίδα ες μάτην ενός είδους που την βιάζει και την τσαλαπατά ασύστολα, ατέρμονα, καθαγιάζοντας το ανόσιο έγκλημά του μέσω της πρόσκαιρης Ηθικής του, της μασκαρεμένης σας εφιαλτικός Grotesque παλιάτσος, το «σταθερό», το «διαχρονικό», που σε λίγο δεν θα είναι παρά μια ξεχασμένη παραίσθηση.
Διότι έτσι υπάρχετε –δεν ζείτε– σαν απάνθρωποι υπάνθρωποι σε μια διαρκή παράκρουση, Zombie ψυχοσυναισθηματικά με υπνωτικό βάδισμα προς το χείλος της Αβύσσου, την κρεατομηχανή του Κρατισμού, που σας φτύνει από την άλλη σαν ομοιόμορφα μπιφτέκια επάνω στον ιμάντα μεταφοράς που οδηγεί στην πλάκα ψησίματος, όπου μαγειρεύεστε τσιτσιρίζοντας και λειώνοντας το βρώμικο λίπος του συνονθυλεύματος της ύπαρξής σας, που δεν είναι παρά συντηρητικά, τεχνικές χρωστικές, πλαστικές φτηνιάρικες απομιμήσεις του Αληθινού Ονείρου.
Για να σας φάνε άλλοι σαν κι εσάς, ώσπου με την σειρά τους να πάρουν κι αυτοί τον δρόμο για να γίνουν τροφή, σ’ αυτό το Μακάβριο, τραγελαφικό, κανιβαλικό φαγοπότι.
Τα πάντα στην κοινωνία σας βασίζονται στον καταναγκασμό της υποχρέωσης και όχι στο Μεγαλείο της Ευθύνης. Προτιμάτε την σκλαβιά μέσα από την υποχρέωση προς το σύνολο και όχι την Αληθινή Ελευθερία που πηγάζει από την Ευθύνη προς το Άτομο, το Άτομό σας. Γιατί αν ο καθένας δείξει υπευθυνότητα προς το άτομό του, δείχνει ευθύνη προς το Σύμπαν και κατά συνέπεια προς όλους και όλα μ’ έναν τρόπο μαγικό και αυτόματο, που τον αποδεσμεύει από τις ενοχές της υποχρέωσης.
Η Ευθύνη σ’ έχει με το κεφάλι ψηλά περήφανο, η υποχρέωση με το κεφάλι σκυμμένο, το βλέμμα αμφίβολο, τη σκέψη μέσα στον πυρετό της μαλάριας των τύψεων, που μεθοδικά καλλιεργεί ως ψυχοκτόνο ιό το Σύστημα.
Μέσα από αυτό τον απύθμενο Βόρβορο αναδύθηκα θραύοντας τις αλυσίδες του πεπερασμένου. Τα φτερά μου είναι μαύρα, λερωμένα με σκατά, λάσπη, αίμα, δάκρυα και πόνο από τα κρίματά σας. Με το φονικό μου μέλος σκοπεύω να σας θανατώσω, να ξεσκίσω τις σάρκες σας, να χαστουκίσω τα αυθάδικα κωλoμέρια σας, να στραμπουλίξω τα νερουλιασμένα σας αρxίδια, να γαμnσω τα άτονα μoυvιά σας, να μετατρέψω το υστερικό τρομώδες παραλήρημά σας στην Άγρια Υπέροχη και τρομερή Άρια της Αληθινά Ελεύθερης Ζωής.
Κάποιοι θα αντέξουν και θα αναστηθούν –οι λιγότεροι– οι υπόλοιποι …
ΚΑΛΟ ΨΟΦΟ! ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ ΕΙΣΤΕ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΙ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΣΑΣ.
ΟΨΟΜΕΘΑ
Είστε μια κινούμενη συλλογική Ύβρης για τη Ζωή, τον Έρωτα, την Αλήθεια, την Αξία, την Ελευθερία εν κατακλείδι.
Έχετε προ πολλού απεμπολήσει τον Αυτοσεβασμό, την Αυτοεκτίμηση, την θεία Μοναδικότητα του Ατόμου.
Βολευτήκατε στη νοσηρή ζέστη της συλλογικότητας, στο απρόσωπο του «κατά πλειοψηφία», στο μαζικό και κατά συνέπεια απενοχοποιημένο. Καμιά φορά σας επιτρέπουν για εκτόνωση να μετατραπείτε και σε αγανακτισμένο όχλο και να τα σπάσετε – πάντα ελεγχόμενα. Κι εσείς ξεφυσάτε με ανακούφιση, σαν μικρά παιδιά που γλύτωσαν τα χειρότερα, που πάλι καλά που δεν τα τιμωρούν χειρότερα, λες και η ζωή σας δεν είναι μια τιμωρία πέρα απ’ το χείριστο…
Αλλά εσείς πολιτισμένοι και δήθεν δημοκράτες, εκεί, αυτόχειρες τυφλοί του «Μη χείρον βέλτιστον».
Έχετε αυτοκράτειρά σας την Μετριότητα, με διορισμένους συμβούλους την Μιζέρια, την Μεμψιμοιρία, την Μικροπρέπεια, την Ζηλοφθονία, τη Δειλία. Στυλίστες σας ο Καθωσπρεπισμός, το Πολιτικοκοινωνικά ορθό – Ποιο ορθό μέσα σε τέτοια στρέβλωση και αναπηρία;- η Υποκρισία της αστικής σας ετικέτας.
Δέσμιοι των αόρατων νημάτων του συστήματος, του Τερατώδους ευρήματός σας που -ΩΙΜΕ!!!- για σας αυτονομήθηκε και σας κινεί σπασμωδικά σαν μαριονέτες σε ληθαργική επιληπτική κρίση. Είστε το συμπαντικό χρονικό ενός προδιαγραφέντος, προαναγγελθέντος Θανάτου.
Σας δόθηκε το δικαίωμα της Αυτοδιαχείρισης και μετατρέψατε την ανθρωπότητα σ’ ένα βρώμικο κοτέτσι όπου οι ιδέες μετετράπησαν σε εκφυλισμένους σωρούς κοπριάς, που στη κορυφή τους στέκουν γαντζωμένοι με τα μοχθηρά, γυριστά, γυαλιστερά από τη βρώμα τους νύχια, άπειροι ευνούχοι, κόκορες που κράζουν, αλαζονικά και είστε γύρω τους μαζεμένοι, σαν γριές σταφιδιασμένες, στείρες γέννησης κουτσομπόλες κότες που κακαρίζουν χαιρέκακα και τσιμπούν γεμάτες φαρμάκι η μία την άλλη.
Ο ήλιος αρρώστησε στη θέα σας και σκέφτεται σοβαρά να μην ανατέλλει ξανά, η ζωή μέσα σε συντριπτική απογοήτευση αποφάσισε να γεράσει, να μην ξανανθήσει την ελπίδα ες μάτην ενός είδους που την βιάζει και την τσαλαπατά ασύστολα, ατέρμονα, καθαγιάζοντας το ανόσιο έγκλημά του μέσω της πρόσκαιρης Ηθικής του, της μασκαρεμένης σας εφιαλτικός Grotesque παλιάτσος, το «σταθερό», το «διαχρονικό», που σε λίγο δεν θα είναι παρά μια ξεχασμένη παραίσθηση.
Διότι έτσι υπάρχετε –δεν ζείτε– σαν απάνθρωποι υπάνθρωποι σε μια διαρκή παράκρουση, Zombie ψυχοσυναισθηματικά με υπνωτικό βάδισμα προς το χείλος της Αβύσσου, την κρεατομηχανή του Κρατισμού, που σας φτύνει από την άλλη σαν ομοιόμορφα μπιφτέκια επάνω στον ιμάντα μεταφοράς που οδηγεί στην πλάκα ψησίματος, όπου μαγειρεύεστε τσιτσιρίζοντας και λειώνοντας το βρώμικο λίπος του συνονθυλεύματος της ύπαρξής σας, που δεν είναι παρά συντηρητικά, τεχνικές χρωστικές, πλαστικές φτηνιάρικες απομιμήσεις του Αληθινού Ονείρου.
Για να σας φάνε άλλοι σαν κι εσάς, ώσπου με την σειρά τους να πάρουν κι αυτοί τον δρόμο για να γίνουν τροφή, σ’ αυτό το Μακάβριο, τραγελαφικό, κανιβαλικό φαγοπότι.
Τα πάντα στην κοινωνία σας βασίζονται στον καταναγκασμό της υποχρέωσης και όχι στο Μεγαλείο της Ευθύνης. Προτιμάτε την σκλαβιά μέσα από την υποχρέωση προς το σύνολο και όχι την Αληθινή Ελευθερία που πηγάζει από την Ευθύνη προς το Άτομο, το Άτομό σας. Γιατί αν ο καθένας δείξει υπευθυνότητα προς το άτομό του, δείχνει ευθύνη προς το Σύμπαν και κατά συνέπεια προς όλους και όλα μ’ έναν τρόπο μαγικό και αυτόματο, που τον αποδεσμεύει από τις ενοχές της υποχρέωσης.
Η Ευθύνη σ’ έχει με το κεφάλι ψηλά περήφανο, η υποχρέωση με το κεφάλι σκυμμένο, το βλέμμα αμφίβολο, τη σκέψη μέσα στον πυρετό της μαλάριας των τύψεων, που μεθοδικά καλλιεργεί ως ψυχοκτόνο ιό το Σύστημα.
Μέσα από αυτό τον απύθμενο Βόρβορο αναδύθηκα θραύοντας τις αλυσίδες του πεπερασμένου. Τα φτερά μου είναι μαύρα, λερωμένα με σκατά, λάσπη, αίμα, δάκρυα και πόνο από τα κρίματά σας. Με το φονικό μου μέλος σκοπεύω να σας θανατώσω, να ξεσκίσω τις σάρκες σας, να χαστουκίσω τα αυθάδικα κωλoμέρια σας, να στραμπουλίξω τα νερουλιασμένα σας αρxίδια, να γαμnσω τα άτονα μoυvιά σας, να μετατρέψω το υστερικό τρομώδες παραλήρημά σας στην Άγρια Υπέροχη και τρομερή Άρια της Αληθινά Ελεύθερης Ζωής.
Κάποιοι θα αντέξουν και θα αναστηθούν –οι λιγότεροι– οι υπόλοιποι …
ΚΑΛΟ ΨΟΦΟ! ΟΥΤΩΣ Ή ΑΛΛΩΣ ΕΙΣΤΕ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΙ ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ ΣΑΣ.
ΟΨΟΜΕΘΑ
Ζαμπαρδίκος Ιωάννης, Βόλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου