ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ
«Το 57% των Ελλήνων φοβάται πως υπάρχει μεγάλος κίνδυνος βασανισμού τους σε περίπτωση που συλληφθούν από την αστυνομία. Αυτό το ποσοστό είναι πολύ σημαντικό αν σκεφτούμε πως ξεπερνά το φόβο, παραδείγματος χάριν, των ανθρώπων στο Πακιστάν, και οφείλεται πιστεύουμε στην έλλειψη του κράτους δικαίου στην Ελλάδα και στο καθεστώς ατιμωρησίας της αστυνομικής βίας», συμπεραίνει η Δήμητρα Σπαθαρίδου, υπεύθυνη στο ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας για την παγκόσμια εκστρατεία «Stop στα βασανιστήρια».
«Από την ίδρυση της οργάνωσης η καταπολέμηση των βασανιστηρίων ήταν στη βασική ατζέντα μας. Κρίνεται, όμως, πως τη δεδομένη στιγμή είναι απαραίτητη μια μεγάλη εκστρατεία για το ζήτημα, καθώς βάσει των ερευνών μας σε 141 χώρες, τα τελευταία πέντε χρόνια τα βασανιστήρια συνεχίζουν να υπάρχουν είτε ως μεμονωμένα περιστατικά, είτε ως πάγια τακτική των αρχών» εξηγεί στην Εποχή. Στόχος τους είναι να ασκήσουν πίεση στα κράτη προκειμένου να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους που απορρέουν από την υπογραφή της σύμβασης του ΟΗΕ κατά των βασανιστηρίων το 1984, και που ακόμα δεν έχουν εφαρμοστεί πρακτικά σε πολλές περιπτώσεις.
Ως βασανιστήριο θεωρείται οποιαδήποτε απάνθρωπη κακομεταχείριση από τις κρατικές αρχές, έχοντας είτε τη μορφή της σωματικής βίας, είτε της ψυχολογικής βίας και της απειλής. Το Μεξικό και η Νιγηρία, σύμφωνα με τις έρευνες, εμφανίζονται να είναι τα δύο κράτη που δεν ισχύει κανένα κράτος δικαίου όσον αφορά στην κράτηση. Παρόλ’ αυτά, όπως εξηγεί η υπεύθυνη, τα ποσοστά είναι πάντα κατά προσέγγιση, αφού η πρακτική των βασανιστηρίων είναι κάτι που γίνεται υπό μυστικότητα και πολλά περιστατικά δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Η περίπτωση της Ελλάδας
«Το ενθαρρυντικό στα αποτελέσματα της έρευνας για την Ελλάδα είναι ότι το 89% ζητά μια καθαρή νομοθεσία απέναντι στα βασανιστήρια και ότι το 88% δεν αποδέχεται την άσκηση βασανιστηρίων για κανένα λόγο, ούτε δηλαδή για την απόσπαση πληροφοριών. Αυτό δείχνει πως οι ελληνικές αρχές υποχρεούνται να λάβουν τα αντίστοιχα μέτρα» σύμφωνα με τη Δήμητρα Σπαθαρίδου.
Στην Ελλάδα, εξηγεί στην Εποχή, τα βασανιστήρια παίρνουν τη μορφή συστηματικής πρακτικής ιδίως όσον αφορά τους μετανάστες στα σύνορα, είτε με τη κακοποίησή τους, είτε με τις παράνομες απωθήσεις. «Πρόκειται για μια πρακτική που παραβιάζει το δικαίωμά τους στη ζωή και τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Αν λάβουμε υπόψιν την έρευνα της Διεθνούς Αμνηστίας «Κράτος εν κράτει» γίνεται φανερό πως ο φόβος του 57% των Ελλήνων για κακοποίησή τους από τις κρατικές αρχές, μόνο παράλογος δεν μπορεί να θεωρηθεί. Αρκετά συνήθης πρακτική εμφανίζεται η αστυνομική βία, με παραδείγματα από πρόσφυγες, διαδηλωτές, κατοίκους της Ιερισσού, με τους ξυλοδαρμένους συλληφθέντες στο Βελβεντό και πολλά ακόμη.
«Είδα τέσσερις αστυνομικούς των ΜΑΤ, οι δύο από αυτούς σχημάτισαν τρίγωνο και ένας τρίτος ανάμεσά τους κρατούσε τον εκτοξευτήρα δακρυγόνων και με σημάδεψε. Το κάνιστρο με χτύπησε στο δεξί μάτι και εξερράγη. Το δεξί μου μάτι διαλύθηκε, προσπάθησα να κάνω πίσω και ένιωσα ζαλάδα, το πρόσωπό μου ήταν σκεπασμένο με αίμα. Άκουσα μια γυναίκα δίπλα μου να λέει, το σκότωσαν το αγόρι», περιγράφει σε αυτήν την έρευνα ο Γαβριήλ, που έχασε το δεξί του μάτι, απλά γιατί διαδήλωνε στο Κερατσίνι κατά της φασιστικής δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.
Ασυλία στην αστυνομική αυθαιρεσία
Η Διεθνής Αμνηστία ζητά να πάψει πια αυτή η ασυλία της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Πρώτον να ιδρυθεί ένα πραγματικά ανεξάρτητο γραφείο καταγγελιών αυτών των περιστατικών, και όχι όπως τώρα που υπάγεται στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης και στην αστυνομία, ώστε να μην αποσιωπούνται και να διαλευκαίνονται οι υποθέσεις. Οι αστυνομικοί να φορούν τα διακριτικά τους σε εμφανές σημείο, ώστε να μην αποκρύπτεται η ταυτότητά τους. Η βιντεοσκόπηση των ανακρίσεων έχει παρατηρηθεί πως έχει βοηθήσει στην μείωση περιστατικών βασανισμού σε άλλες χώρες. Βασικό, όμως, είναι οι δικαστικές αρχές να είναι αμερόληπτες και να αντιμετωπίσουν την αυθαιρεσία, παράλληλα με την ευθυγράμμιση των ελληνικών αρχών με τα διεθνή πρότυπα σε ελλείμματα του νομικού πλαισίου απέναντι στο ζήτημα.
«Ιδίως όσον αφορά στους μετανάστες, η κρίση έχει σκληρύνει τη γλώσσα και τη στάση των αρχών. Δεν μπορεί να αποτελέσει, όμως, καμία δικαιολογία για την παραβίαση των δικαιωμάτων και των κεκτημένων μας» καταλήγει η Δήμητρα Σπαθαρίδου.
ΠΗΓΗ:
Τζέλα Αλιπράντη για την ΕΠΟΧΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου