ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ Ο ΡΗΓΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΩΝ. Σήμερα, οι λαοί σφαγιάζονται απο την ίδια δολοφονική συμμορία. Ως ποτέ παλικάρια;

olympiada

Ρήγας Φερραίος Βελεστινλής(1757-12 Ιουνίου 1798): η ζωή και ο φρικτός θάνατος

Στα χρόνια της σκλαβιάς, όταν η Θεσσαλία στέναζε κάτω από την τυραννία του Σουλτάνου, γεννήθηκε το 1757 ο Ρήγας Βελεστινλής από ντόπιους γονείς στο Βελεστίνο Μαγνησίας, όπου βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλεως των Φερών.Το βαπτιστικό του όνομα ήταν «Ρήγας», όνομα που συνηθιζόταν στην περιοχή του Βελεστίνου και του Πηλίου, ενώ ως επώνυμο, κατά τη συνήθεια των λογίων της εποχής του, χρησιμοποίησε το
«Βελεστινλής» από το όνομα του τόπου όπου γεννήθηκε.

Για να πετύχει την μετάδοση του επαναστατικού μηνύματός του στους σκλαβωμένους και να τους εμψυχώσει στην απόφασή για επανάσταση, ο Ρήγας, εκτός από το εποπτικό υλικό, χρησιμοποίησε και τη μουσική. Συγκεκριμένα συνέθεσε τον παιάνα με τίτλο «Θούριος», που αρχίζει με τον στίχο «Ως πότε παλληκάρια».

Ας σημειωθεί ότι η λέξη θούριος, που είναι από το ρήμα θρώσκω, σημαίνει ορμητικός, μαινόμενος, πολεμικός, δεν ήταν σε χρήση στην εποχή του και ο Ρήγας, την δανείζεται από τους Αττικούς ποιητές. ΄Εκτοτε, καταγράφεται στο νεοελληνικό λεξιλόγιο και γίνεται πλέον πασίγνωστος, συνώνυμος με την επανάσταση.

Ο Θούριος είναι με απλά λόγια γραμμένος, για να είναι κατανοητός από τον λαό και δεν χρειάζονται υποσημειώσεις και επεξηγήσεις όπως άλλες συνθέσεις της εποχής του. Γρήγορα διαδόθηκε σε χειρόγραφη μορφή. Πέρασε βουνά και κάμπους, πολιτείες και χωριά στεριές και θάλασσες του Βαλκανικού χώρου εμψυχώνοντας τους σκλαβωμένους στον τιτάνιο του πολέμου αγώνα.

Ο Ρήγας τονίζει τη σημασία της ελευθερίας, ως πρώτιστου αγαθού του ανθρώπου, που είναι και πάνω από τη ζωή. Διακηρύσσει πως είναι προτιμότερη μιάς ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Είναι η εμπειρία, μέχρι τότε που έγραφε τον Θούριο, των σαράντα χρόνων της ζωής του. Συμπυκνώνει της ρωμιοσύνης όλων των αιώνων την πίκρα, την αγανάκτηση κατά της τυραννίας…..

πηγή: άσχετος

ΔΗΜ. ΚΑΡΑΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
΄Ηταν μασόνος ο Ρήγας;
        

http://www.karaberopoulos.gr/karaberopoulos/default.asp

Θεσσαλικό Ημερολόγιο

τόμ. 43, Λάρισα 2003

σελ. 204-208

Σε αρχείο PDF

Το ερώτημα αν ο Ρήγας ήταν μασόνος έχει πολλές φορές διατυπωθεί, όπως και πρόσφατα σε εκπομπή για τον Ρήγα Βελεστινλή στην ΕΤ3 την ημέρα της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου 2002 από τον κ. Βασίλη Βασιλικό. Ερώτημα το οποίο ωστόσο είχε μείνει αναπάντητο.   Συγκεκριμένη απάντηση όμως στο ερώτημα θα δοθεί αφού γίνει διερεύνηση των έργων του Ρήγα, για να διαπιστωθεί αν συγκεντρώνονται εκείνα τα στοιχεία, τα οποία θα ενισχύσουν την άποψη ότι ήταν ή αντίθετα ότι δεν ήταν μασόνος. Ο Ρήγας Βελεστινλής είχε συγγράψει αρκετά έργα, στα οποία, αν και πολλά είναι μεταφράσεις ξένων βιβλίων, καταγράφει και τις προσωπικές του αντιλήψεις. Πρέπει επίσης να διερευνηθούν τα έγγραφα σύλληψης, ανάκρισης και θανάτωσής του, τα οποία έχουν έρθει στη δημοσιότητα από τους Αιμ. Λεγράνδ και Κ. ΄Αμαντο[1]. Επιστολές του Ρήγα δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχουν εντοπισθεί, παρ' όλον ότι είχε με πολλούς αλληλογραφία, όπως αναγράφεται στα έγγραφα[2]. ***   Η διεξοδική μελέτη των έργων του Ρήγα που διενεργήθηκε δεν προσέφερε στοιχεία, τα οποία να ενισχύουν τη μασονική του ιδιότητα, όπως επίσης από τα έγγραφα που έχουν διασωθεί δεν ανευρίσκεται δηλωτικό της τεκτονικής του ιδιότητα, ή αν μυήθηκε ή αν είχε γνωρίσει κάτι σχετικά με τον τεκτονισμό. Τα δημοσιεύματα, που έχουν αναγράψει πως τάχα ο Ρήγας είχε μυηθεί στον τεκτονισμό, είναι μεταγενέστερα, στηρίζονται σε υποθέσεις και πιθανολογούν την τεκτονική του ιδιότητα, χωρίς να βασίζονται σε ιστορικά τεκμήρια. Αν ο Ρήγας ήταν μασόνος θα περίμενε κανείς να βρει στα έργα του μερικές καταγεγραμμένες θέσεις, όπως ήταν συνήθεια κατά την Γαλλική Επανάσταση. Απεναντίας ο Ρήγας όχι μόνο δεν αναφέρει τέτοιες απόψεις, αλλά αναγράφει και θέσεις δηλωτικές των θρησκευτικών του αντιλήψεων. Κατωτέρω παρατίθενται ορισμένα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί κατά τη διενεργηθείσα έρευνα των έργων του: 1. Είναι γνωστό ότι ο Ρήγας μετέφρασε το Γαλλικό Σύνταγμα του 1793. Όμως διαπιστώνεται ότι στην Επαναστατική Προκήρυξη, η οποία αποτελεί το πρώτο μέρος του σημαντικού του έργου Νέα Πολιτική Διοίκησις, παραλείπει την αναφορά στο «Υπέρτατον Ον»[3], που περιέχεται στο γαλλικό κείμενο σύμφωνα με τα παρατιθέμενα σε αντιστοιχία κείμενα: «En consequence, Il proclame, en presence de l' Etre supreme, la declaration suivante des droits de l' homme et du citoyen», (η υπογράμμιση δική μας). «...κηρύττεται λαμπροφανώς η ακόλουθος δημοσία φανέρωσις των πολυτίμων δικαίων του ανθρώπου και του ελευθέρου κατοίκου τούτου του βασιλείου».   Νομίζουμε ότι αν ο Ρήγας ήταν μασόνος θα μνημόνευε αυτήν την ιδιαίτερης σημασίας από τεκτονικής πλευράς έκφραση και μάλιστα ιδιαίτερα θα την τόνιζε. Επισημαίνεται πάντως ότι ο Ρήγας γνώριζε τον όρο «υπέρτατον όν», εφ' όσον τον χρησιμοποιεί στη μετάφραση του βιβλίου του Νέος Ανάχαρσις, Βιέννη 1797, σελ. 268. 2. Στο ίδιο έργο, την Επαναστατική Προκήρυξη, και μάλιστα στο τμήμα, που δεν περιέχεται στο γαλλικό κείμενο και είναι δική του προσθήκη, έχει μια φράση χαρακτηριστική των αντιλήψεων του Ρήγα. Συγκεκριμένα τονίζει ότι τα φυσικά δίκαια είναι «θεόθεν» δηλ. από τον θεό δοσμένα: «...να εκβοήση μεγαλοφώνως, ενώπιον πάσης της Οικουμένης, με βροντώδη κραυγήν, τα ιερά και άμωμα δίκαια, οπού θεόθεν τω εχαρίσθησαν δια να ζήσης ησύχως επάνω εις την γήν». ( Η υπογράμμιση δική μας). Η θέση αυτή του Ρήγα είναι διαφορετική από την φυσιοκρατική αντίληψη της εποχής του, που δέχεται ως πηγή των δικαίων την Φύση. 3. Επίσης στην Επαναστατική Προκήρυξη, στο κείμενο που πρόσθεσε κατά την μετάφραση, αναγράφει ότι «όλοι πλάσματα Θεού είναι και τέκνα του πρωτοπλάστου». Η έκφραση αυτή υποδηλώνει μία συγκεκριμένη ορθόδοξη χριστιανική θέση. 4. Στο προλογικό κείμενο του βιβλίου του Σχολείον των ντελικάτων εραστών, Βιέννη 1790, σημειώνει ότι ο γάμος είναι «μυστήριον». Μία καθαρή ορθόδοξη εκκλησιαστική θέση. 5. Υποστηρίζεται ότι ο Ρήγας, σαν μασόνος που ήταν, για να προετοιμάσει την επανάστασή του χρησιμοποίησε την μυστικότητα και συνέστησε «μυστική εταιρεία». Όμως η μελέτη των έργων και των εγγράφων της σύλληψης και ανάκρισης δεν στοιχειοθετούν την άποψη ότι ο Ρήγας συνέστησε μυστική εταιρεία. Είχε συχνές επαφές με τους Ελληνες της Βιέννης στις συνεστιάσεις των οποίων τραγουδούσε με τη φλογέρα του τον Θούριο. Επίσης είχε συναντήσεις και με τον καθηγητή της Ιατρικής και γιατρό της αυτοκράτειρας Πέτρο Φράνγκ[4] (Peter Frank, 1745-1821). Μάλιστα ο Φράνγκ έσωσε από τη σύλληψη της Αυστριακής Αστυνομίας τον Κοζανίτη ιατρό Γεώργιο Σακελλάριο, τον οποίο είχε υπό την προστασία του στο Νοσοκομείο της Βιέννης, εφ' όσον κατηγορούνταν ως συνεργάτης του Ρήγα   Ο Ρήγας απλώς και μόνο εργάσθηκε με πολύ προσοχή και διάκριση για να αποφεύγει την προσοχή της Αυστριακής Αστυνομίας. Και το κατόρθωσε παραπλανώντας την λογοκρισία της Αστυνομίας με τα διάφορα στοιχεία που προσέθετε, όπως στην περίπτωση της Χάρτας της Ελλάδος [5], με τα νομίσματα και τις επιπεδογραφίες ιστορικών γεγονότων και τόπων της αρχαιότητος, ενώ ο πραγματικός του σκοπός ήταν να τυπώσει ένα πολιτικό χάρτη του κράτους, που θα δημιουργούσε μετά την επανάσταση. Για κάθε έκδοση έπαιρνε άδεια από την λογοκρισία της Αυστριακής Αστυνομίας. Μόνο τα Επαναστατικά του κείμενα (Επαναστατική Προκήρυξη, Δίκαια του ανθρώπου, το Σύνταγμα και Θούριος) τα τύπωσε παράνομα. Ο Ρήγας γνώριζε καλά ότι δεν θα ήταν δυνατόν πλέον να αποκρύψει τους πραγματικούς του σκοπούς και να πάρει την άδεια εκτυπώσεως από τον λογοκρίτη της Αυστριακής Αστυνομίας. Επί πλέον θα αποκαλυπτόταν το επαναστατικό του σχέδιο. Ακόμη γνωρίζουμε από τα Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή των Αιμ. Λεγράνδ και Κ. Αμάντου[6] ότι ο Ρήγας τραγούδαγε στη Βιέννη τον Θούριο του στις συναντήσεις με τους Ελληνες πατριώτες. Επισημαίνεται ότι η Αυστριακή Αστυνομία μόνο μετά από προδοσία από τον τυχάρπαστο ΄Ελληνα έμπορο της Τεργέστης πληροφορήθηκε την επαναστατική κίνηση του Ρήγα, γεγονός που συντάραξε τόσο τον αρμόδιο υπουργό Pergen όσο και τον αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκο. 6. Ενδιαφέρουσες είναι οι σχετικές παρατηρήσεις του Λέανδρου Βρανούση[7], ο οποίος σημειώνει ότι οι απόψεις που έχουν διατυπωθεί από τέκτονες συγγραφείς πως «ο Ρήγας είχε ιδρύσει μυστική Εταιρεία κατά τα τεκτονικά πρότυπα (μυστικοπαθής αοριστία αρχών και στόχων, διαδοχικά στάδια κατηχήσεως, ιεράρχηση "μεμυημένων" σε βαθμίδες κ.λ.π.) δεν επιβεβαιώνονται από καμμιά αξιόπιστη μαρτυρία. Οι λεγόμενες "τεκτονικές παραδόσεις", ατεκμηρίωτες πάντοτε, αποδεικνύονται, όλες, υστερογενείς». 7. Ο Ρήγας κάνει συχνά αναφορά στον Σταυρό, σύμβολο της χριστιανικής του πίστης, όπως στον Θούριο, στίχ. 21-22, 109-110, 123-124, «Ελάτε μ' έναν ζήλον σε τούτον τον καιρόν να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν .......................................... Ψηλά στα μπαϊράκια σηκώστε τον Σταυρόν Και σαν αστροπελέκια κτυπάτε τον εχθρόν ....................................... στεριάς και του πελάγου να λάμψη ο Σταυρός κ' εις την Δικαιοσύνην να σκύψη ο εχθρός». και στον ΄Υμνο Πατριωτικό, στροφή 14 (βλ. παρακάτω) και 40, «Να λάμψη πάλιν ο Σταυρός, ας έρχεται τώρα ομπρός».   Αν ο Ρήγας ήταν μασόνος πιθανόν να παρέλειπε τέτοιες σαφείς αναφορές στο ιδιαίτερο αυτό σύμβολο της χριστιανικής πίστης. 8. Επίσης στον Υμνο Πατριωτικό, στροφή 14, τονίζει ότι πηγή της ελευθερίας είναι ο «Πλάστης». Αν ήταν μασόνος, θα περίμενε κανείς διαφορετική έκφραση σύμφωνη με τις τεκτονικές αντιλήψεις. Ωστόσο δεν θα πρέπει ο όρος «Πλάστης»[8] να εκληφθεί με την τεκτονική σημασία του «Υπερτάτου ΄Οντος» και τούτο διότι ακριβώς δύο γραμμές παραπάνω κάνει αναφορά στον «Σταυρόν», που είναι χαρακτηριστικό χριστιανικό σύμβολο: «Σταυρός, πίστις και καρδιά Δουφέκια και καλά σπαθιά, γκρεμίζουν Τυραννίαν Τιμούν Ελευθερίαν, Οπ' έδωκεν ο Πλάστης στο δουνιά». 9. Ο Ρήγας χρησιμοποίησε τον Σταυρό ως σύμβολο και στη τρίχρωμη Σημαία του κράτους του, την οποία περιγράφει στο Παράρτημα του Συντάγματός[9] του, όπου χαρακτηριστικά τονίζει ότι στο κέντρο της σημαίας θέτει σε οριζόντια θέση το ρόπαλο του Ηρακλέους[10] με τρεις σταυρούς επάνω. 10. Επισημαίνουμε ακόμη ότι ο όρκος στον Θούριο δίδεται φανερά και δημόσια από τους επαναστατημένους ραγιάδες και όχι κρυφά, όπως στις τεκτονικές στοές και άλλες μυστικές εταιρείες. Επί πλέον δεν περιέχεται κάποιο συμβολικό σήμα, όπως στις τεκτονικές στοές, απλώς και μόνο οι επαναστάτες υψώνουν τα χέρια προς τον ουρανό[11]. «Ελάτε μ' έναν ζήλον σε τούτον τον καιρόν, να κάμωμεν τον όρκον επάνω στον Σταυρόν, .............................. Και τότε, με τα χέρια ψηλά στον ουρανόν, Ας πούμ' απ' την καρδιά μας ετούτα στον Θεόν». (Θούριος, στίχ. 21, 22, 29, 30). ***   Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η διερεύνηση των έργων του Ρήγα δεν προσέφερε στοιχεία που να τεκμηριώνουν την άποψη, ότι ο συγγραφέας τους είχε μασονική ιδιότητα και ότι οι «τεκτονικές παραδόσεις» για τον Ρήγα είναι μεταγενέστερες και ατεκμηρίωτες και οι οποίες είναι δύσκολο ιστορικά να ληφθούν σοβαρά υπ' όψιν.   Κηφισιά, 10 Οκτωβρίου 2002 -------------------------------------------------------------------------------- [1] Αιμ. Λεγράνδ-Σπ. Λάμπρου, Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή και των συν αυτώ μαρτυρησάντων, Αθήνησιν 1891, φωτομηχανική επανέκδοση με την προσθήκη ευρετηρίου από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 1996, β΄ έκδοση Αθήνα 2000. Κων. Αμάντου, Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή, Αθήνα 1930, φωτομηχανική επανέκδοση με την προσθήκη ευρετηρίου από την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, Αθήνα 1997. [2] Βλ. Αιμ. Λεγράνδ, Ανέκδοτα έγγραφα..., ό. π., σελ. 7, 9, 13, 65, 67, 69, 73, 89, 99. [3] Βλ. Λ. Βρανούση, Ρήγας, Απαντα τα έργα, ΄Απαντα Νεοελλήνων Κλασσικών, Αθήνα 1968, τόμ. 2, 682-683. Νικολάου Πανταζοπούλου, Μελετήματα για τον Ρήγα Βελεστινλή, έκδ. Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, β΄ έκδοση, 1998, σελ. 45. [4] Βλ. Χριστ. Περραιβού, Σύντομος βιογραφία του αοιδήμου Ρήγα Φεραίου, Εν Αθήναις 1860, [Αθήνα, Βιβλιοπωλείον Νότη Καραβία, 1973], σελ. 38-39). [5] Βλ. Δημ. Καραμπερόπουλου, «Η "Χάρτα της Ελλάδος"του Ρήγα. Τα πρότυπά της και νέα στοιχεία», στο Η Χάρτα του Ρήγα Βελεστινλή, έκδοση της Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα, με την υποστήριξη της Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα 1998, σελ. 51. [6] Βλ. Αιμ. Λεγράνδ, Ανέκδοτα έγγραφα περί Ρήγα Βελεστινλή, Αθήνησιν 1891, Αθήνα 1996, σελ. 19 και 59. [7] Βλ. Λέανδρος Βρανούσης, Η Σημαία, τα Εθνόσημα και η Σφραγίδα της "Ελληνικής Δημοκρατίας" του Ρήγα, Αθήνα 1992, σελ. 364, ανάτυπο από τον 8ο τόμο του Δελτίου Εραλδικής και Γενεαλογικής Εταιρείας Ελλάδος. [8] Βλ. Ιωάννης Λουκάς, Ιστορία της Ελληνικής Μασονίας και ελληνική Ιστορία, Εκδόσεις Παπαζήσης, Αθήνα 1991, σελ. 70. [9] «Παράρτημα. Η σημαία [το εθνόσημο] οπού βάνεται εις τα μπαϊράκια και παντιέρες της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι έν ρόπαλον του Ηρακλέους με τρείς σταυρούς επάνω...». Βλ. Ρήγα Βελεστινλή, Τα Επαναστατικά, ό. π., σελ. 60. [10] Το ρόπαλο του Ηρακλέους αποτελεί βασικό συμβολικό στοιχείο στην επαναστατικό σκέψη του Ρήγα. Βλ. Δημ. Καραμπερόπουλου, «Το ρόπαλο του Ηρακλέους στην επαναστατική σκέψη του Ρήγα. Η διαχρονική σημασία του», εφημ. Βόλου Νέος Τύπος, 27 Ιουνίου 1999. [11] Βλ. Απ. Δασκαλάκης, Τα εθνεγερτικά τραγούδια του Ρήγα Βελεστινλή, έκδοσις νέα μετά προσθηκών, Εκδόσεις Ε. Γ. Βαγιονάκη, Αθήναι 1977, σελ. 46.

ΘΟΥΡΙΟΣ

ἤτοι ὁρμητικὸς πατριωτικὸς ὕμνος πρῶτος, εἰς τὸν ἦχον

Ὡς πότε παλικάρια, νὰ ζοῦμε στὰ στενά,
μονάχοι σὰ λεοντάρια, σταῖς ράχαις στὰ βουνά;
Σπηλιαῖς νὰ κατοικοῦμε, νὰ βλέπωμεν κλαδιά,
νὰ φεύγωμ᾿ ἀπ᾿ τὸν κόσμον, γιὰ τὴν πικρὴ σκλαβιά;

Νὰ χάνωμεν ἀδέλφια, πατρίδα καὶ γονεῖς,
τοὺς φίλους, τὰ παιδιά μας, κι ὅλους τοὺς συγγενεῖς;
Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή,
παρὰ σαράντα χρόνοι, σκλαβιὰ καὶ φυλακή.

Τί σ᾿ ὠφελεῖ ἂν ζήσῃς, καὶ εἶσαι στὴ σκλαβιά;
στοχάσου πῶς σὲ ψαίνουν, καθ᾿ ὥραν στὴν φωτιά.
Βεζύρης, δραγουμάνος, ἀφέντης κι᾿ ἂν σταθῇς
ὁ τύραννος ἀδίκως σὲ κάμνει νὰ χαθῇς.

Δουλεύεις ὅλ᾿ ἡμέρα, σὲ ὅ,τι κι᾿ ἂν σὲ πῇ,
κι᾿ αὐτὸς πασχίζει πάλιν, τὸ αἷμα σου νὰ πιῇ.
Ὁ Σοῦτζος, κι᾿ ὁ Μουρούζης, Πετράκης, Σκαναβῆς
Γκίκας καὶ Μαυρογένης, καθρέπτης, εἶν᾿ νὰ ἰδῇς.

Ἀνδρεῖοι καπετάνοι, παπᾶδες, λαϊκοί,
σκοτώθηκαν κι᾿ ἀγάδες, μὲ ἄδικον σπαθί.
Κι᾿ ἀμέτρητ᾿ ἄλλοι τόσοι, καὶ Τοῦρκοι καὶ Ῥωμιοί,
ζωὴν καὶ πλοῦτον χάνουν, χωρὶς κᾀμμιὰ ῾φορμή.

Ἐλᾶτε μ᾿ ἕναν ζῆλον, σὲ τοῦτον τὸν καιρόν,
νὰ κάμωμεν τὸν ὅρκον, ἐπάνω στὸν Σταυρόν.
Συμβούλους προκομμένους, μὲ πατριωτισμὸν
νὰ βάλωμεν εἰς ὅλα, νὰ δίδουν ὁρισμόν.

Οἱ νόμοι νἆν᾿ ὁ πρῶτος, καὶ μόνος ὁδηγός,
καὶ τῆς πατρίδος ἕνας, νὰ γένῃ ἀρχηγός.
Γιατὶ κ᾿ ἡ ἀναρχία, ὁμοιάζει τὴν σκλαβιά,
νὰ ζοῦμε σὰν θηρία, εἶν᾿ πλιὸ σκληρὴ φωτιά.

Καὶ τότε μὲ τὰ χέρια, ψηλὰ στὸν οὐρανὸν
ἂς ποῦμ᾿ ἀπ᾿ τὴν καρδιά μας, ἐτοῦτα στὸν Θεόν·

Ἐδῶ συκώνονται οἱ πατριῶται ὀρθοί, καὶ ὑψώνοντες
τὰς χεῖρας πρὸς τὸν οὐρανόν, / κάμνουν τὸν ὅρκον.

Ὅρκος κατὰ τῆς τυραννίας καὶ τῆς ἀναρχίας.

Ὦ βασιλεῦ τοῦ κόσμου, ὁρκίζομαι σὲ σέ,
στὴν γνώμην τῶν τυράννων, νὰ μὴν ἐλθῶ ποτέ.
Μήτε νὰ τοὺς δουλεύσω, μήτε νὰ πλανηθῶ,
εἰς τὰ ταξίματά τους, γιὰ νὰ παραδοθῶ.

Ἐν ὅσῳ ζῶ στὸν κόσμον, ὁ μόνος μου σκοπός,
γιὰ νὰ τοὺς ἀφανίσω, θὲ νἆναι σταθερός.
Πιστὸς εἰς τὴν πατρίδα, συντρίβω τὸν ζυγόν,
ἀχώριστος γιὰ νἆμαι, ὑπὸ τὸν στρατηγόν.

Κι᾿ ἂν παραβῶ τὸν ὅρκον, ν᾿ ἀστράψ᾿ ὁ οὐρανός,
καὶ νὰ μὲ κατακάψῃ, νὰ γένω σὰν καπνός.

Τέλος τοῦ ὅρκου

Σ᾿ ἀνατολὴ καὶ δύσι, καὶ νότον καὶ βοριά,
γιὰ τὴν πατρίδα ὅλοι, νἄχωμεν μιὰ καρδιά.
Στὴν πίστιν του καθ᾿ ἕνας, ἐλεύθερος νὰ ζῇ,
στὴν δόξαν τοῦ πολέμου, νὰ τρέξωμεν μαζί.

Βουλγάροι κι᾿ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ῥωμιοί,
Ἀράπηδες καὶ ἄσπροι, μὲ μιὰ κοινὴν ὁρμή,
Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, νὰ ζώσωμεν σπαθί,
πῶς εἴμαστ᾿ ἀντριωμένοι, παντοῦ νὰ ξακουσθῇ.

Ὅσ᾿ ἀπ᾿ τὴν τυραννίαν, πῆγαν στὴν ξενητιὰ
στὸν τόπον του καθ᾿ ἕνας, ἂς ἔλθῃ τώρα πλιά.
Καὶ ὅσοι τοῦ πολέμου, τὴν τέχνην ἀγροικοῦν
ἐδῶ ἂς τρέξουν ὅλοι, τυράννους νὰ νικοῦν.

Ἡ Ῥούμελη τοὺς κράζει, μ᾿ ἀγκάλαις ἀνοιχταῖς,
τοὺς δίδει βιὸ καὶ τόπον, ἀξίαις καὶ τιμαῖς.
Ὡς πότ᾿ ὀφφικιάλος, σὲ ξένους Βασιλεῖς;
ἔλα νὰ γένῃς στῦλος, δικῆς σου τῆς φυλῆς.

Κάλλιο γιὰ τὴν πατρίδα, κᾀνένας νὰ χαθῇ
ἢ νὰ κρεμάσῃ φοῦντα, γιὰ ξένον στὸ σπαθί.
Καὶ ὅσοι προσκυνήσουν, δὲν εἶναι πλιὸ ἐχθροί,
ἀδέλφια μας θὰ γένουν, ἂς εἶναι κ᾿ ἐθνικοί.

Μὰ ὅσοι θὰ τολμήσουν, ἀντίκρυ νὰ σταθοῦν,
ἐκεῖνοι καὶ δικοί μας, ἂν εἶναι, ἂς χαθοῦν.
Σουλιώταις καὶ Μανιώταις, λιοντάρια ξακουστὰ
ὡς πότε σταῖς σπηλιαῖς σας, κοιμᾶστε σφαλιστά;

Μαυροβουνιοῦ καπλάνια, Ὀλύμπου σταυρ᾿ ἀητοί,
κι᾿ Ἀγράφων τὰ ξεφτέρια, γεννῆτε μιὰ ψυχή.
Ἀνδρεῖοι Μακεδόνες, ὁρμήσετε γιὰ μιά,
καὶ αἷμα τῶν τυράννων, ρουφῆστε σὰ θεριά.

Τοῦ Σάββα καὶ Δουνάβου, ἀδέλφια Χριστιανοί,
μὲ τ᾿ ἄρματα στὸ χέρι, καθ᾿ ἕνας ἂς φανῇ,
Τὸ αἷμα σας ἂς βράσῃ, μὲ δίκαιον θυμόν,
μικροὶ μεγάλ᾿ ὁμῶστε, τυράννου τὸν χαμόν.

Λεβέντες ἀντριωμένοι, Μαυροθαλασσινοί,
ὁ βάρβαρος ὡς πότε, θὲ νὰ σᾶς τυραννῇ.
Μὴν καρτερῆτε πλέον, ἀνίκητοι Λαζοί,
χωθῆτε στὸ μπογάζι, μ᾿ ἐμᾶς καὶ σεῖς μαζί.

Δελφίνια τῆς θαλάσσης, ἀζδέρια τῶν νησιῶν,
σὰν ἀστραπὴ χυθῆτε, χτυπᾶτε τὸν ἐχθρόν.
Τῆς Κρήτης καὶ τῆς Νύδρας, θαλασσινὰ πουλιά,
καιρὸς εἶν᾿ τῆς πατρίδος, ν᾿ ἀκοῦστε τὴν λαλιά.

Κι᾿ ὅσ᾿ εἶστε στὴν ἀρμάδα, σὰν ἄξια παιδιά,
οἱ νόμοι σᾶς προστάζουν, νὰ βάλετε φωτιά.
Μ᾿ ἐμᾶς κ᾿ ἐσεῖς Μαλτέζοι, γεννῆτ᾿ ἕνα κορμί,
κατὰ τῆς τυραννίας, ῥιχθῆτε μὲ ὁρμή.

Σᾶς κράζει ἡ Ἑλλάδα, σᾶς θέλει σᾶς πονεῖ,
ζητᾷ τὴν συνδρομήν σας, μὲ μητρικὴν φωνή.
Τί στέκεις Παζβαντζιόγλου, τόσον ἐκστατικός;
τεινάξου στὸ Μπαλκάνι, φώλιασε σὰν ἀητός.

Τοὺς μπούφους καὶ κοράκους, καθόλου μὴν ψηφᾷς,
μὲ τὸν ῥαγιὰ ἑνώσου, ἂν θέλῃς νὰ νικᾷς.
Συλήστρα καὶ Μπραΐλα, Σμαῆλι καὶ Κιλί,
Μπενδέρι καὶ Χωτῆνι, ἐσένα προσκαλεῖ.

Στρατεύματά σου στεῖλε, κ᾿ ἐκεῖνα προσκυνοῦν
γιατὶ στὴν τυραννίαν, νὰ ζήσουν δὲν μποροῦν.
Γγιουρντζῆ πλιὰ μὴ κοιμᾶσαι, συκώσου μὲ ὁρμήν,
τὸν Προύσια νὰ μοιάσῃς, ἔχεις τὴν ἀφορμήν.

Καὶ σὺ ποῦ στὸ Χαλέπι, ἐλεύθερα φρονεῖς
πασιᾶ καιρὸν μὴ χάνεις, στὸν κάμπον νὰ φανῇς.
Μὲ τὰ στρατεύματά σου, εὐθὺς νὰ συκωθῇς,
στῆς Πόλης τὰ φερμάνια, ποτὲ νὰ μὴ δοθῇς.

Τοῦ Μισιριοῦ ἀσλάνια, γιὰ πρώτη σας δουλειά,
δικόν σας ἕνα μπέη, κάμετε βασιλιά.
Χαράτζι τῆς Αἰγύπτου, στὴν Πόλ᾿ ἂς μὴ φανῇ,
γιὰ νὰ ψοφήσ᾿ ὁ λύκος, ὁποῦ σᾶς τυραννεῖ.

Μὲ μιὰ καρδίαν ὅλοι, μιὰ γνώμην, μιὰ ψυχή,
χτυπᾶτε τοῦ τυράννου, τὴν ῥίζα νὰ χαθῇ.
Ν᾿ ἀνάψωμεν μιὰ φλόγα, σὲ ὅλην τὴν Τουρκιά,
νὰ τρέξ᾿ ἀπὸ τὴν Μπόσνα, καὶ ὡς τὴν Ἀραπιὰ

Ψηλὰ στὰ μπαϊράκια, συκῶστε τὸν σταυρόν,
καὶ σὰν ἀστροπελέκια, χτυπᾶτε τὸν ἐχθρόν.
Ποτὲ μὴ στοχασθῆτε, πῶς εἶναι δυνατός,
καρδιοκτυπᾷ καὶ τρέμει, σὰν τὸν λαγὸν κι᾿ αὐτός.

Τρακόσοι Γγιρτζιαλῆδες, τὸν ἔκαμαν νὰ ἰδῇ,
πῶς δὲν μπορεῖ μὲ τόπια, μπροστᾶ τους νὰ εὐγῇ.
Λοιπὸν γιατί ἀργῆτε, τί στέκεσθε νεκροί;
ξυπνήσετε μὴν εἶστε ἐνάντιοι κ᾿ ἐχθροί.

Πῶς οἱ προπάτορές μας, ὁρμοῦσαν σὰ θεριά,
γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, πηδοῦσαν στὴ φωτιά.
Ἔτζι κ᾿ ἡμεῖς, ἀδέλφια, ν᾿ ἁρπάξωμεν γιὰ μιὰ
τ᾿ ἄρματα, καὶ νὰ βγοῦμεν ἀπ᾿ τὴν πικρὴ σκλαβιά.

Νὰ σφάξωμεν τοὺς λύκους, ποὺ στὸν ζυγὸν βαστοῦν,
καὶ Χριστιανοὺς καὶ Τούρκους, σκληρὰ τοὺς τυραννοῦν.
Στεργιᾶς καὶ τοῦ πελάγου, νὰ λάμψῃ ὁ σταυρός,
καὶ στὴν δικαιοσύνην, νὰ σκύψῃ ὁ ἐχθρός.

Ὁ κόσμος νὰ γλυτώσῃ, ἀπ᾿ αὕτην τὴν πληγή,
κ᾿ ἐλεύθεροι νὰ ζῶμεν, ἀδέλφια εἰς τὴν γῆ.