γραφει ο αρισταρχος
…τη δε ημέρα τη εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω θεώ σου.
Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για το Ελληνικό φιλότιμο. Φιλέω-τιμή η ομηρική φιλοξενία της τιμής. Δηλαδή, το πρώτιστο αξίωμα ότι όλα ξεκινούν από αγνό αλτρουισμό απαλλαγμένο από την λέξη συμφέρον. Πρώτο και κύριο συστατικό του Ελληνικού πνεύματος. Μπορεί ο Έλληνας να μιλούσε με εκατό λέξεις σ’ όλη του τη ζωή όμως η μία από αυτές πάντα ήταν το φιλότιμο. Βιωματική η έννοιά της και μέσα της κρύπτονται όλα τα αγνά και ευγενή συναισθήματα.
Κάτω από την επίδραση του φιλότιμου ο άνθρωπος προβαίνει σε πράξεις ανείπωτου αλτρουισμού ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του και με ανύπαρκτη υστεροβουλία. Είναι το θείο γάλα που μ’ αυτό μεγαλώνει το Ελληνικό πνεύμα τα παιδιά του. Και όσοι το αποδέχονται και το κάνουν κτήμα τους δέχονται την αγνή φώτιση της Ελλάδας. Γίνονται Έλληνες. Δεν το αποκτάς από την μια στην άλλη. Θέλει βίωμα χρόνων, μ’ αυτό μεγαλώσαμε.
Δεν είναι καθήκον ούτε υποχρέωση. Δεν είναι κάτι χειροπιαστό, δεν έχει ερμηνεία είναι οτιδήποτε υπάρχει πάνω από λεφτά και συμφέροντα. Είναι μια πράξη αλτρουισμού που πρώτιστα απαιτεί εκεί πάνω στο ύψος του ινιακού οστού να καραδοκεί ασυμβίβαστη η τιμή. Μεγαλώνεις με προτεταμένη πάντα αυτή τη λέξη. Και κάποτε γίνεται βασική λειτουργία της ζωής σου.
Ξεκίνησα σήμερα στην ηλιόλουστη Κυριακή και πήγα παρέα με το εγγονάκι μου ενός έτους σε κοντινό super market να πάρω χαρτί υγείας που το είχε προσφορά μόνο για μια μέρα, την σημερινή. Θα ξεπεράσω την δουλειά της Κυριακής και την έναρξή στις έντεκα το πρωί. Αυτό μάλλον θάναι η επιτυχία της εκκλησίας για να προλάβουν οι εργαζόμενοι να εκκλησιαστούν. Λέω, απλά λέω μήπως αποποιηθήκαμε κάποια πράγματα από το ευαγγέλιό μας όπως λόγου χάρη το «έξ ημέρας εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη Σάββατα Κυρίω τω θεώ σου»
Πρόκληση για ψώνια η έκπτωση κατά 50% στα λαχανικά και στο μαγαζί επικρατεί το αδιαχώρητο. Πέντε ταμεία με ουρές από είκοσι τουλάχιστον καρότσια η κάθε μια. Και ομολογώ πως ήταν όλα γεμάτα. Η πλειοψηφία στις ηλικίες… σιτεμένη!. Κάθισα υπομονετικά στην σειρά μου επί τουλάχιστον μία ώρα και βάλε μέχρι να φτάσω στην ρίζα των ταμείων εκεί που άρχιζε η μεταφορική. Ο μικρός εγγονός αφού γκρίνιαξε λίγο έγειρε το κεφαλάκι του πάνω στον ώμο μου και αποκοιμήθηκε. Κοίταξα γύρω μου ανήσυχα και ρώτησα ευγενικά μια κυρία με τον σύζυγό της αν μπορούσα να πάρω την σειρά της λόγω ανωτέρας βίας. Και αυτή με την σειρά της όπως και αρκετοί επόμενοι μου αρνήθηκαν, να το πω, ευγενικά. Ένιωσα μεγάλη την ένταση της μοναξιάς σε ένα σύγχρονο μπακάλικο κατά πλειοψηφία γεμάτο με σιτεμένους Έλληνες. Ένιωσα την λέξη που περιγράφω στην αρχή να μην έχει γνωριμίες με κανέναν. Πόσο συμπατριώτης να νιώσω; Πόσο συνάνθρωπος να αξιωθώ; Σε ποια Ελλάδα να αποτανθώ.
Μέσα σ’ αυτή την απελπιστική μοναξιά ξεπήδησε ένα νεαρό παιδί κοντά στα τριάντα άγνωστο σε μένα. Και ήταν θαρρείς και του έβρισαν την μάνα. Δεν μπορούσε να χωνέψει αυτό που παιζόταν μπροστά στα μάτια του. “Πάμε καλά; Είστε Έλληνες φίλοι, γείτονες, αδέρφια, ξαδέρφια με τον πατέρα μου; Στο κοντό πλήθος των Ελληνικών λέξεων που κατέχετε δεν υπάρχει αυτή η ρημάδα η λέξη; Λίγο φιλότιμο ρε παιδιά” Κάποιον έπιασαν τα σκάγια κατάψυχα και μου παραχώρησε την σειρά του.
Ευχαρίστησα και έφυγα μέσα από αρκετό πλήθος όπου τρία μόλις άτομα νιώσαμε απελπιστικά λίγοι. Αλήθεια για ποιο φιλότιμο μιλάμε; Ήταν κάποτε παιδιά;
http://aienaristeyein.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου