Ο Πέτρος ο νεκροθάφτης

ATHENS VOICE

 

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΣΤΑΝΑΣ

Νύχτα με πανσέληνο, κρύο και τα φύλλα να θροΐζουν. Ο Πέτρος ο νεκροθάφτης παρέα με τον Μήτσο τον καντηλανάφτη διασχίζουν το νεκροταφείο σκυφτοί. Ο Μήτσος εκλιπαρεί. «Πέτρο, λυπήσου τους, μην τους το κάνεις πάλι». Ο Πέτρος όμως είναι αποφασισμένος, φτάνει στη μέση του κοιμητηρίου, βγάζει τη σάλπιγγα από το σακάκι του και αρχίζει να σαλπίζει με όλη του τη δύναμη, σαν τον αρχάγγελο. Ακούγεται ένας υπόκωφος ανατριχιαστικός θόρυβος μέσα από τα έγκατα της γης, τα μνήματα ανοίγουν, οι ταφόπλακες θρυμματίζονται και οι ψυχές ενσαρκώνονται. Βόγκοι και αλαλαγμοί ακούγονται από παντού. Ανάσταση; Ο Μήτσος ουρλιάζει. «Ρε κορόιδα, πάλι σας την έφερε. Δεν είναι η Δευτέρα Παρουσία, ο Πέτρος είναι, ο νεκροθάφτης, και σας κάνει πλάκα».

Αυτή η ιστοριούλα είχε κυκλοφορήσει παλιά ως cartoon στη Βαβέλ. Τη θυμήθηκα γιατί ταιριάζει γάντι με τα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες μέρες, το ίδιο είναι. Στην αρχή της κρίσης ο Πέτρος λεγόταν Γιώργος Ανδρέα Παπανδρέου και είχε τη φαεινή ιδέα να πει «λεφτά υπάρχουν». Και έγινε ανάρπαστος. Εννοούσε μάλλον τα λεφτά της φοροδιαφυγής των πλουσίων. Δεν το πολυσκέφτηκαν οι Έλληνες και τον ανέβασαν στην εξουσία.

Σε δύο χρόνια έφευγε νύχτα, αφού ψήφισε μνημόνια που έλεγαν ότι ο Έλληνας πρέπει κάτι να πληρώσει. Μετά ο Πέτρος έγινε Αντώνης Σαμαράς. Με αντιμνημονιακές περγαμηνές από τα Ζάππεια του είπε ότι η έξοδος από την κρίση είναι μια τσιγαριά δρόμος και αυτός έχει τον τρόπο να τελειώσει γρήγορα με τη δημοσιονομική προσαρμογή και να τον βάλει πάλι στο δρόμο της ανάπτυξης. Τουτέστιν στο δρόμο της κατανάλωσης χωρίς πολλές υποχρεώσεις. Αλλά αυτός έμπλεξε με την τρόικα, αναγκάστηκε να βάλει ΕΝΦΙΑ, να υπαινιχθεί μεταρρυθμίσεις και ελεύθερη οικονομία και όπως ήταν φυσικό γρήγορα απαξιώθηκε και έπεσε αφού ούτε αυτός έφερε τη Δευτέρα Παρουσία. Τι απέμεινε στον πάγκο;

Ο Πέτρος τώρα έγινε Αλέξης Τσίπρας, που με την ορμή της νεότητας υποσχέθηκε λεφτά χωρίς μνημόνιο και εθνική αξιοπρέπεια και «πίσω πάλι, Γιάνη, τα καράβια». Και ο Έλληνας, όπως ήταν φυσικό, τον ερωτεύτηκε και τον ανέβασε επάνω. Και σάλπισε ο Αλέξης και ξανασάλπισε και βγήκαν οι «νεκροί» από τους τάφους τους με βόγκους και αλαλαγμούς. Και έστειλε το καλάθι στην Ευρώπη με το «pop idol, το κασκολάτο» και κείνο πήγε και έκανε το νούμερό του και το καλάθι γύρισε με «συμφωνία», αλλά χωρίς λεφτά.

Και τώρα τι κάνουμε, σύντροφοι; Απλώσαμε χέρι αλλά δεν μας δίνουν, αν δεν γίνουμε σαφείς. Αν δεν κάνουμε μεταρρυθμίσεις, αν δεν μαζέψουμε το κράτος, αν δεν απελευθερώσουμε την οικονομία, αν ο καθένας μας δεν πληρώσει στο λογαριασμό αυτά που του αναλογούν.

Γιατί όλη η πρεμούρα του Έλληνα είναι να μην πληρώσει. Να πληρώσουν άλλοι για αυτόν. Ποιοι; Οι άλλοι, οι πλούσιοι. Ποιοι είναι αυτοί; Πάντα οι άλλοι.

Δεν μας απασχόλησε ποτέ να κατανείμουμε δίκαια το κόστος του λογαριασμού των προηγούμενων 25 χρόνων. Γιατί άλλοι έφαγαν αστακούς και άλλοι μακαρόνια. Δεν θα πληρώσουν όλοι το ίδιο. Ο καθένας τα δικά του, γερμανικό σύστημα, που λέγαμε παλιά όταν βγαίναμε ραντεβού. Μας απασχολεί μόνο να μην πληρώσουμε εμείς, να πληρώσουν οι άλλοι. Ποιοι άλλοι; Οι άλλοι άλλοι. Για αυτό κρεμόμαστε από τη σάλπιγγα του κάθε πολιτικού που σαλπίζει τη Δευτέρα Παρουσία, καταπίνοντας άκριτα τις υποσχέσεις του, γεμάτοι προσδοκία για την ανάσταση των νεκρών. Γιατί ο διαφωτισμός δεν πέρασε από εδώ και ακόμα πιστεύουμε στα θαύματα.

Γιατί θαύμα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βαρούσε τους ζουρνάδες και οι αγορές θα χόρευαν. Γιατί θαύμα είναι η πεποίθηση ότι η έκθεση ιδεών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Γιάνη θα τύγχανε της προσοχής των λεόντων της Ευρώπης. Γιατί θαύμα είναι η προσδοκία της ρευστότητας χωρίς εκτέλεση ενός στοιχειώδους προγράμματος. Γιατί θαύμα είναι να μαζέψεις τη φοροδιαφυγή σε δύο μήνες επειδή απλά το θέλεις. Γιατί θαύμα είναι να πείσεις τους δανειστές με μοναδικό όπλο την «πολιτική λύση». Τα παιχνιδάκια με τους Ρώσους δεν είναι θαύμα, είναι γελοιότητες.

Με μύθους, εικασίες, τσαμπουκάδες, wannabe τύπους και μετονομασίες θεσμών και μνημονίων δεν κάνεις όχι πολιτική σε περίοδο κρίσης, αλλά ούτε πλάκα σε νηπιαγωγείο. Απλά βυθίζεσαι στην αφάνεια και μαζί βυθίζεις τους «νεκρούς» ξανά στους τάφους τους. Γιατί το ψέμα στην πολιτική έχει τα πιο κοντά πόδια του κόσμου. Ειδικά όταν έχουν προηγηθεί και άλλοι παραμυθάδες και κυνηγήθηκαν.

Η Ελλάδα βυθίζεται γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει να πει την αλήθεια, όση αλήθεια μπορεί να καταλάβει αυτή τέλος πάντων. Γιατί δεν θέλει να απογοητεύσει τους πελάτες της. Μόνο που λέγοντας ψέματα θα αναγκαστεί στο τέλος να κάνει πράγματα πολύ χειρότερα απ’ όσα έκαναν οι προηγούμενοι τους οποίους κατήγγειλε ως αντιπολίτευση. Θα αναγκαστεί να βυθίσει τη χώρα σε πραγματική ανθρωπιστική κρίση. Και τότε δεν θα αρκούν 300 μύρια για νοίκια και σούπες. Γιατί χωρίς χρήμα και με τόσους δανειστές να περιμένουν δεν έχει άλλη λύση, παρά την πτώχευση και το λιμό. Η βία είναι αδελφή τους και έρχεται ξοπίσω.

Γιατί πριν μια χούφτα ανεξάρτητοι, ψεκασμένοι και Δημαρίτες βουλευτές ρίξουν την προηγούμενη κυβέρνηση, η χώρα δούλευε. Η ανεργία κάτι έχανε, η οικονομία έπαιρνε μπροστά, κάποιες δειλές μεταρρυθμίσεις έμπαιναν στη σειρά κάπως το πράγμα προχωρούσε. Άδικα, κακά, οριζόντια, με πόνο και πίσω μπρος, αλλά κάτι προχωρούσε. Είχες την ελπίδα ότι με μια άλλη ορθολογική, μεταρρυθμιστική κυβέρνηση, με μια ισορροπημένη πολιτική και μια ποσοτική χαλάρωση μπορούσες να ελπίζεις σε καλύτερες μέρες. Αλλά βλέπεις ο Έλληνας ήθελε τη Δευτέρα Παρουσία εδώ και τώρα. Ο Κουβέλης και η παρέα του ήθελαν προοδευτική διακυβέρνηση. Ο τύπος με τα τρενάκια ήθελε ελικόπτερα να κόβει βόλτες, δεν του έφταναν τα τρένα. Και οι κρατικοδίαιτοι μεγιστάνες ήθελαν παιχνίδια με δραχμή. Και τσίμπησε ο Έλληνας ότι γίνονται θαύματα, ότι οι τύποι που δεν διοίκησαν ούτε περίπτερο αλλά είχαν διαβάσει Αλτουσέρ ήξεραν τη συνταγή την πονηρή. Ότι η δική μας Αριστερά θα άλλαζε όχι μόνο τη χώρα, αλλά και την Ευρώπη.

Γύρνα τώρα, ευκολόπιστε και θρησκόληπτε, στο κιβούρι σου. Τρέχα και μάζευε τα λεφτουδάκια σου από τις τράπεζες και χώστα στη ζαρντινιέρα. Γιατί δεν είσαι υπουργός, δεν είσαι πολιτικός, δεν έχεις τα κονέ να βγάλεις τις πενταροδεκάρες σου έξω. Αυτά είναι κόλπα μόνο για μεγάλους. Και συ είσαι μικρός ή μεσαίος βιοπαλαιστής που πιστεύεις μόνο στα θαύματα.

Υπάρχει λύση; Και βέβαια πάντα υπάρχει λύση στην εποχή της νεωτερικότητας. Ακόμα και για βαλκανικές δημοκρατίες. Κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με ικανούς, καθαρούς πολιτικούς και τεχνοκράτες που θα πουν την αλήθεια στο λαό, θα κάνουν έναν έντιμο συμβιβασμό με τους δανειστές και θα πλακωθούν να ξηλώσουν αυτό το κράτος και τους νόμους του, θα προσελκύσουν ξένα κεφάλαια, θα ανοίξουν την οικονομία και θα βάλουν όλους να πληρώσουν αυτό που τους αναλογεί. Δίκαια και μετρημένα. Θα γίνει. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Αλλά προηγουμένως θα περάσουμε ξανά από τον πάγκο του χασάπη. Κοφτερό το μαχαίρι του, εδώ που φτάσαμε.

Α, και πού είστε... Αν ακούσετε τη σάλπιγγα να ηχεί στο σκοτάδι δεν θα ’ναι οι αρχάγγελοι, ούτε ο Γκλέτσος, αλλά ο Πέτρος ο νεκροθάφτης. Εκτός και αν τον πείσει ο Μήτσος ο καντηλανάφτης να μη μας κάνει πάλι την ίδια πλάκα.

από e-mail. I.K.