30.11.13
ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΕΝΟΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ
Στο βάθος δεξιά, η Marine Le Pen ... και η αδυναμία της υπόλοιπης Ευρωζώνης να επιβάλει "εσωτερική υποτίμηση."
Η «Εσωτερική υποτίμηση» υπήρξε το σήμα κατατεθέν των προσπαθειών για να ανακάμψουν οι οικονομίες της Νότιας Ευρώπης:
Η Γερμανία "προτιμά" ένα ισχυρό ευρώ, και η υπόλοιπη Ευρωζώνη χρειάζεται ένα αδυναμο ευρώ για να γίνει ανταγωνιστική στις εξαγωγικές αγορές.
Το μπουρδολογείν ουκ εστί φιλοσοφείν…
«Το θέμα των φαρμάκων έτσι όπως έχει τεθεί (σ.σ. από τον κ. Α. Γεωργιάδη) χωρίς καμμιά μελέτη είναι επικίνδυνο» Ποιος το είπε αυτό; Κάποιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; Οχι! Το είπε ο πρώην υφυπουργός Υγείας και νυν τομεάρχης Υγείας της Ν.Δ., κ. Αθανάσιος Γιαννόπουλος. Προσέτι, ιατρός.«Θα παραδώσουμε τα πάντα (σ.σ. με την (ν)τροπολογία Γεωργιάδη)στις πολυεθνικές γενοσημικές εταιρείες, όπως η TEVA κι άλλες» Ποιος το είπε αυτό; κάποιος βουλευτής του ΚΚΕ (αντί να λέει παρών σε διερχόμενα κοτσίφια); Οχι. Πάλι ο κ. Αθανάσιος Γιαννόπουλος. Ο οποίοςπροέβλεψε στη συνέχεια ότι «θα αυξηθεί το κόστος της υγείας», ότι «θα λείψουν φάρμακα απ’ την αγορά» και ότι «θα μπούμε σε περιπέτειεςοικονομικές και ιατρικές» Ο κ. Αθανάσιος Γιαννόπουλος δεν είναι μπολσεβίκος. Είναι ένας σοβαρός άνθρωπος που μπορεί να διαβάσει την πραγματικότητα. (προς επίρρωσιναυτής της διαπίστωσης, ας θυμηθούμε τις διαφοροποιήσεις του κ. Γιαννόπουλου απ’ τα καμώματα Λοβέρδου, όταν ο ελαφρόφρων αυτός ΠΑΣΟΚιος είχε αρχίσει να ξεχαρβαλώνει ό,τι είχε απομείνει απ’ το Εθνικό Σύστημα Υγείας).Ολα αυτά βεβαίως ελάχιστη σημασία έχουν σε ένα πολιτικό τοπίο όπου περισσεύουν οι κλόουν, κορυβαντιούν οι τσαρλατάνοι και κινούν τα νήματα οιπονηροί. Το μπαράζ που έφαγε απ’ τα ΜΜΕ της Διαπλοκής ο ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα των φαρμάκων είναι άνευ προηγουμένου. Κάτωαπ’ την μπακέτα του κ. Γεωργιάδη (στον οποίον ο κ. Γιαννόπουλος διέγνωσε «γνωσιακό ιατρικό παραλήρημα») ενορχηστρώθηκαν όλα τα ΜΜΕ της Διαπλοκής σε ένα παροξυσμικό κρεσέντο της ελεεινής μορφής που ξεκινούσε απ’ την καταγγελία ότι το «Κόκκινο 105,5 FM» «τα παίρνει» από τις φαρμακοβιομηχανίες, κι έφθανε στα «φθηνά φάρμακα Σαμαρά» έναντι των «ακριβών φαρμάκων Τσίπρα». Ασσος στα επικοινωνιακά ο κ. Γεωργιάδηςκατηγόρησε για Διαπλοκή όσους έχουν φάει τη ζωή τους για να την ανατρέψουν.Μπούρδα, θα μου πείτε. Η μπούρδα που αναπαράγεται από 1.000.000ντουντούκες γίνεται προπαγάνδα, και η προπαγάνδα που αναπαράγεται από1.000.000 μεγάφωνα ου μην και μαρκουτσόφωνα γίνεται εικονική πραγματικότης, και η εικονική πραγματικότης που κρατάει πολύ γίνεταιεφιάλτης.Σε παλαιότερες εποχές, επί ομαλότερου κοινοβουλευτικού βίου (πριν να τον διαπομπεύσει και να τον ακυρώσει η Τρόικα) αν κάποιος επιφανής πολιτικός της συμπολίτευσης έλεγε για τον Υπουργό Οικονομικών όσα είπε η κυρίαΜπακογιάννη για τον κ. Στουρνάρα, θα δημιουργείτο μείζον θέμα! Τι είπε η Ντόρα; ότι: «αν θεωρούμεότι δεν υπάρχει υπερφορολόγηση και ότι έχουμε περιθώρια να φορολογήσουμε κι άλλο, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά». Οχι μόνον θα φορολογήσουν κι άλλο (ο κ. Στουρνάρας επέμεινε με νέες δηλώσεις, μετά τη δήλωση Μπακογιάννη), αλλά θα μας ξεσκίσουνε στη φορολόγηση. Οχι μόνον «ταπράγματα είναι πολύ σοβαρά», αλλάπνίγονται μέσα σε ένα πέλαγος μπούρδες, όπως αυτή που αμόλυσε ο θαυμαστός κ. Θεοχάρης λέγοντας ότι «ο φόρος ακινήτων είναι αριστερός» ή οι μπούρδες Χατζηδάκη (που δεν έχει ιδέα τι παράγει η χώρα στον τομέα τροφίμων) ή η ουρανομήκης μπούρδα Γεωργιάδη ότι «σκέφτεται» (!) να αποσύρει τα 25 ευρώ για εισιτήριο στα Νοσοκομεία που ο ίδιος επέβαλε! μπούρδες, μπούρδες, μπούρδες.Ομως σε μια χώρα που πολλά χρόνια τώρα «μικραίνει», η μπούρδα θεριεύει και οι ολίγιστοι ακμάζουν. Τζαμτζής ο Μεγαλοπρεπής και Κοπροκτόνος. Το Κιλελέρ της πεντάρας – επαναστάτης στα πλατώ, πτυελοδοχείο μπροστά στον υπουργό του. Πρωθυπουργός που να ομιλεί για βουλευτές-μαξιλαράκια(άλλος χυδαίος νεολογισμός αυτός εφάμιλλος εκείνου με τα «μασάζ» όταν πρόκειται για ζυμώσεις, δούναι και λαβείν ή απλώς πλύση εγκεφάλου). Ομως έτσι μικρύναμε, έτσι πορευόμαστε,με τον κ. Βενιζέλο, να κορδακίζεται στη Βουλή μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι πήρε τα «αμυντικά σχέδια» της χώρας σπίτι του, με τον… ελληνόψυχο κι ελληνομαθή Χρυσαυγίτη βουλευτή να αποκαλεί Κωνσταντίνο τονΘεόδωρο Κολοκοτρώνη,με τον κ. Βενιζέλο (ναι, πάλι αυτός) να κατηγορεί για διαπλοκή τον ΣΥΡΙΖΑ περί το θέμα των υποβρυχίων και να απειλεί ότι θα ανοίξει το στόμα του - άνοιξέ το, χρυσέ μου! Ξέρεις κάτι και δεν το λες; Εκβιάζεις για να μην το πεις; Πήρε μήπως διαφήμιση 3.500 ευρώ απ’ τη Λίστα Λαγκάρντ το «κόκκινο» και δεν το ξέρουμε; Πούλησε μήπως σε off shore τον κ. Λαφαζάνη ο κ.Στρατούλης και μας το κρύβει ο κ. Παπαδημούλης; Αν έχετε κάτι εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, κύριε Βενιζέλε, οφείλατε να το είχατε πει ήδη στον λαό, και όχι να περιμένετε πότε θα καταθέσει πρόταση για Εξεταστική η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Αυτονόητα πράγματα, αλλάμας έχει πήξει η πονηρία. Και για αυτό περισσεύουν η ευτέλεια και οιμπούρδες. Διότι χωρίς τις μπούρδες η πονηρία απομένει γυμνή.Ομως τα πράγματα έχουν σοβαρέψει. Στη Γερμανία η κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» που σχηματίζεται, με το SPD αποδυναμωμένο και πλήρως ενσωματωμένο, θα έχει πιθανόν ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Τα οποία θα προσπαθήσει να απεικονίσει στην Ενωση.Σε αυτήν την πολύ σοβαρή κατάσταση που διαμορφώνεται στη Γερμανία ( και την Ενωση), δεν μπορεί να αντεπεξέλθει η Ελλάδα με μία κυβέρνηση καρικατούρα, όπου η Ν.Δ διαθέτει υπουργείο ΠΑΣΟΚ, βουλευτές μαξιλαράκια και μαινόμενα μη χάσουν την κουτάλα ΜΜΕ ως μόνο, πρώτο και τελευταίο «στράτευμα»- ανετίθετο θέμα «στρατεύματος» για τα ανδρείκελα. Που δεν τίθεται.Ζητείται λοιπόν «στράτευμα». Οι καιροί ου μενετοί και τα εξ εσπερίας νέφη έχουν αποβιβασθεί και αλωνίζουν στην Αιτωλία, χάνονται μία μία οι Συμπολιτείες. Διαβάζω στις εφημερίδες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «σύμπραξη με ταπιο δημιουργικά μυαλά της χώρας». Με εισήγηση του κ. Αλέξη Τσίπρα κι απόφαση της Γραμματείας του κόμματος θα δημιουργηθούν πέντε «επιτροπέςσοφών» για τους τομείς α) της παραγωγικής ανασυγκρότησης β) της κοινωνικής προστασίας από την ανθρωπιστική κρίση γ) της ανασυγκρότησης της Δημόσιας Διοίκησης δ) της διαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης και ε) της πολισμικής αναγέννησης.Είναι ένα καλό πρώτο βήμα. Αν αυτές οι «επιτροπές σοφών» λειτουργήσουν όχι με αριστερόστροφα οργανωτικίστικα στερεότυπα, αλλά μευπέρτερες φιλοδοξίες, υπάρχει η ελπίς να συγκρουσθεί ο λόγος με τημπούρδα και να τη νικήσει. Στην άμυνα, στην υγεία, στην παιδεία, σε όλους τους τομείς η Ελλάδα έμεινε επί πολλά χρόνια μπανανία, οι ευκαιρίες της λιγοστεύουν – πόσον ακόμα Αδωνις του Αδώνιδος θα φάμε στη μάπα, πόση ακόμα Ντοϋτσεμπανκ θ’ αντέξουμε;…«Η σωτηρία της πατρίδας είναι υπέρτατος νόμος» έλεγαν οι Λατίνοι και σε περιπτώσεις κινδύνου μόνον ο λαός ήταν που έσωζε την πατρίδα, διότι έτσι έσωζε τον εαυτόν του. Την «πεζούλα του» που έλεγε και ο Αρης, τα «μάρμαρα» που έλεγε και ο Μακρυγιάννης. Σκορποχώρι το «στράτευμα» σήμερα,γίγαντας λαός απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, αν βρει τον μίτο της Αριάδνης καιβγει στο Μεϊντάνι…
ΣΤΑΘΗΣ στο enikos.gr
Alors, c’est la guerre (Έτσι, αυτό είναι πόλεμος)
Αυτή υπήρξε βεβαίως η ακριβής (βαθύτατα ποιητική και μεγαλειωδώς ανατριχιαστική) διατύπωση της τελευταίας μεγάλης άρνησης που ειπώθηκε από επίσημο στόμα στον ελλαδικό χώρο και την οποία τιμήσαμε πάλι (θεωρητικά τουλάχιστον) πριν από λίγες ημέρες.
Και αυτή ήταν η ακριβής απαρχή του έπους που έγραψε με το αίμα της η τελευταία γενιά Ελλήνων που υπήρξε στην Ιστορία. Ακριβώς δηλαδή λίγο πριν την έναρξη της τελικής φάσης της οριστικής τους μετάλλαξης…
Αυτό το γεγονός, το αίμα που συνολικά χύθηκε τότε επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ήταν η τελευταία πράξη αντιστάσεως του πάλαι ποτέ λαού της αντιστάσεως, το κύκνειο τουτέστιν άσμα του, στη μέση μιας πορείας που είχε βεβαίως δρομολογηθεί αρκετά πριν. Μιας πορείας εκποιητικού εκσυγχρονισμού και εκπολιτιστικής εκπόρνευσης. Η τελευταία του πράξη, λίγο πριν υποταχτεί εκουσίως και καθ’ ολοκληρίαν πια στα σκουπίδια. Επτά δεκαετίες πλέον αργότερα, απομείναμε παραδομένοι στην παρακμή και την ασυναρτησία, τυφλοί και αμνησιακοί, να ακούμε λόγια για έργα του παρελθόντος, που δείχνουν να είναι όμως πια πολύ μακριά από μας, ώστε να μπορούν να μάς αγγίξουν.
Πώς να ακουστεί δηλαδή πια στ’ αυτιά σου η λέξη «αυταπάρνηση» στους καιρούς της απόλυτης αποθέωσης του ψυχωτικού ατομοκεντρισμού;
Και πώς ν’ ακουστεί στους καιρούς της βαριάς κατάθλιψης η λέξη «ηρωισμός»;
Ή στους καιρούς του υστερικού μηδενισμού η λέξη «πίστη»;
Νευρωτικά υποχείρια πλέον του Τίποτε, κενά και θλιβερά σαρκία, που απέμειναν να περιφέρονται δίχως νόημα και σκοπό και να προσκυνούν ειδωλόθυτα. Μία άχρωμη, συρφετώδης και βαθέως υπνώττουσα ανθρωπομάζα, που κατ’ ουσίαν αναμένει πια μόνο την ώρα που ως σκέτος χους εις σκέτον χουν απελεύσεται – και που το μόνο όνειρο που της απέμεινε πλέον είναι να διατηρήσει, παντί τω τρόπω και παντί τω τιμήματι, για λίγο ακόμη μέσα σε μια τελευταία ψευδαίσθηση απατηλής χλιδής το πανάθλιο σαρκίο της…
Και βέβαια, ακόμη κι αν κάτι πάει κάποια στιγμή ν’ αναρριπίσει μέσα σου, αυτός ο τόπος πια δεν το αφήνει. Αυτός ο τόπος, που εδώ και πολλά χρόνια τον λυμαίνονται γονυκλινείς ριψάσπιδες, τρομαγμένες απ’ τον ίδιο τους τον ίσκιο πολιτικές καρικατούρες, πλανεμένοι ιεράρχες, πουλημένα δημοσιογραφούντα τομάρια και γραικύλοι ψευτοκουλτουριάρηδες, σε τραβάει πια συνεχώς προς τα κάτω, δεν σε αφήνει να ξαναβγείς στο φως.
Με την τεχνητή εμπλοκή στα αγχωτικά γρανάζια του αδυσώπητα μειούμενου μεροκάματου, με την απειλή της οικονομικής κατάρρευσης, με τον ανελέητο φασισμό του μνημονιακού μονόδρομου, με τη χυδαία ηλιθιότητα των βοθροκάναλων, με τη φασιστική ιδεολογική τρομοκρατία μιας ψευδεπίγραφα προοδευτικής και μηδενιστικής πλέμπας, που εξεμεί τη φωταδιστική της υστερία ενάντια σε κάθε τι το αυτονόητο και εκσπερματώνει χύδην πάνω σε κάθε τι το αυθεντικό.
Αυτός ο τόπος πια έχει ταχθεί για να σε βουλιάζει, κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ, μέσα στα αφόρητα και βρωμερά περιττώματά του…
Αλλά και γιατί άραγε να μην είναι έτσι; Γιατί δηλαδή ετούτο το βύθιο σύγχρονο μικροελλαδίτικο Μηδέν θα έπρεπε να έχει να επιδείξει κάτι καλύτερο στη θλιβερή βιτρίνα του;
Αφήστε τώρα τους λίγους που – κόντρα στη λογική και το ρεύμα των Καιρών – μπορούν και μας κρατάνε ακόμα στη ζωή, ζώντας αυτεξουσίως οι ίδιοι σε κάποιες «φυλακές», ως ελεύθεροι και ωραίοι. Εγώ σας μιλώ για τη βιτρίνα.
Τοιούτοι λοιπόν έπρεπον ημίν και εκκοσμικευμένοι κληρικοί και προδότες πολιτικοί και φονιάδες γιατροί και ανελλήνιστοι καθηγητές και κλέφτες έμποροι και μεγαλοαπατεώνες εργολάβοι.
Ανύπαρκτοι συλλήβδην επί ανυπάρκτων και μηδενικά επί μηδενικών και σκύβαλα επί σκυβάλων.
Πού το παράξενο δηλαδή; Σαρξ εκ της σαρκός ημών – όλοι τους.
Τρεις συνεχόμενες γενεές εκμαυλισμένων ελληνέζων ώδινον – και είναι κάμποσα χρόνια τώρα που φυσιολογικά πλέον γεννοβολούν, εξεμώντας και εκβάλλοντας τα ποικιλόμορφα εκτρωματικά τους κυήματα προς κάθε δυνατή κατεύθυνση.
Alors, c’est la guerre. Τότε λοιπόν, πόλεμος.
Πάντοτε ανατριχιαστικά μεγαλειώδες, κενό πλέον ωστόσο, φοβάμαι, παντός νοήματος. Και αν πάντως δεν είναι, απομένει να αποδειχθεί.
Προς τα πού όμως να το ξαναπρωτοπείς επτά δεκαετίες αργότερα, επτά ολόκληρες δεκαετίες αλαλάζουσας βλακείας, εξουθενωτικής αμνησίας και έρπουσας υποταγής;
Επτά ολόκληρες δεκαετίες, που μάθαμε μονάχα να μηρυκάζουμε ενδοτισμούς και κρετίνικες ονειρώξεις ευμάρειας ή να ψιθυρίζουμε μιθριδατικά «δε βαριέσαι» και «δεν πειράζει»;
Πώς να ξαναπείς τελικά κάτι τόσο αυτονόητο ίσως, που όμως πολύ απλά πρέπει να το φωνάξεις, γιατί από την ίδια του τη φύση ασφαλώς δεν μπορεί να προφερθεί δια ψιθυρισμού;
Ναι, εμείς είμαστε εδώ, πάντα στις επάλξεις μας, έτοιμοι να δώσουμε την τελευταία ικμάδα μας στην προσπάθεια να σαλπίσουμε έναν νέο ανένδοτο, ένα αγώνα αναγέννησης και ανασύνθεσης, στην τελευταία ίσως ιστορική ευκαιρία που μάς απέμεινε στο χείλος κυριολεκτικά του γκρεμού, εκεί όπου καραδοκεί ο οριστικός αφανισμός μας.
Ταυτόχρονα όμως είναι πάντα εδώ και οι Μήδοι – και επιχειρούν να διαβούνε.
Βρίσκονται έξω από τα σύνορα, βρίσκονται εντός των τειχών, βρίσκονται και μες στους ίδιους τους εαυτούς μας.
Έχει απομείνει άραγε κάποιο γονίδιο ζωντανό, κάποια έστω απλή ανάμνηση, από εκείνη τη στερνή γενιά των αυθεντικών Ελλήνων;
Ν. ΔαπέργολαςΑμόκ σκοταδισμού. Του Χριστόφορου Κάσδαγλη
Μ’ αρέσει που θέλουν να λέγονται και ευρωπαϊσταί. Για τους νεοδημοκράτες μιλάω, που βρήκαν μια κοινωνία σε κατάσταση σοκ και νόμισαν πως ήταν η χρυσή ευκαιρία τους να υλοποιήσουν μια κρυφή ακροδεξιά ατζέντα.
Για τους νεοδημοκράτες βουλευτές μιλάω, που δεν εξεγέρθηκαν όταν τους έβαζαν να ψηφίσουν τα πιο διεστραμμένα υφεσιακά μέτρα και να κάνουν γαργάρα τα όσα έλεγαν στα Ζάππεια και στα καφενεία. Που δεν εξεγέρθηκαν για το κλείσιμο νοσοκομείων, ψυχιατρείων και σχολείων. Που δεν εξεγέρθηκαν όταν ο ΟΠΑΠ εκχωρήθηκε αντί πινακίου φακής ή με τα καμώματα της Εθνικής στη διαδικασία ξεπουλήματος της Πανγαία. Μονάχα για το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης ομοφύλων εξεγέρθηκαν, κάτω από τις σκοταδιστικές απειλές φανατισμένων ιεραρχών, υπό τον ιερό φόβο ότι θα τους αφορίσουν – ή ότι θα τους αποκόψουν από τη δεξαμενή με τα ψηφαλάκια και θα τα διαμοιράσουν αλλού.
Σιγά μην ενδιαφέρονται -αυτοί οι ένθερμοι ευρωπαϊσταί- για την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την ευρωπαϊκή, και τη συμμόρφωσή της προς την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ακούς εκεί, δικαιώματα!
Τα μνημονιακά μέτρα είναι από μόνα τους μια καταστροφική πολιτική. Όταν όμως πηγαίνουν χέρι χέρι με όλη αυτή την οπισθοδρομική στροφή, δημιουργείται το πιο επικίνδυνο κοκτέιλ. Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι πραγματικά πιο εμπρηστικό: οι πολιτικές που αφυδατώνουν την οικονομία από πόρους και πετάνε εκατομμύρια κόσμο στην ανέχεια ή οι πολιτικές που επιχειρούν να σπρώξουν την κοινωνία πίσω στον αυταρχισμό, τη θρησκοληψία, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον σκοταδισμό.
Δίπλα στους κήρυκες της λιτότητας, αυτούς που χρόνια τώρα βγαίνουν και μαστιγώνουν όλη την κοινωνία για τις αμαρτίες και τα βίτσια της, για τα κρυφά της πάθη και τον ευδαιμονισμό της, δίπλα στους θιασώτες του αστυνομικού κράτους που κήρυτταν τον πόλεμο εναντίον κάθε εστίας ανομίας και διαφορετικότητας, επιστρατεύονται τώρα αλλόφρονες παπάδες και ιεροκήρυκες που παραληρούν για Σόδομα και για Γόμορρα, που εικονογραφούν τον κόσμο μας με φρικιαστικές παρομοιώσεις και θέλουν να τον τρομάξουν με μυστικιστικές προφητείες, που απειλούν με αφορισμούς και κατάρες προκειμένου να μας φέρουν όχι πια δεκαετίες, αλλά αιώνες ολόκληρους πίσω.
Αλλά έχουν κάνει μεγάλο λάθος. Τους διαφεύγει το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετώπισαν έως τώρα για τη συνοχή τους και την επιβίωση του κυβερνητικού σχήματός τους δεν ήταν η σκληρή οικονομική νηστεία που επέβαλαν στον ελληνικό λαό - ήταν η επιδρομή και το μαύρο στην ΕΡΤ. Δεν αντιλαμβάνονται, γιατί είναι έξω από τους ορίζοντές τους, ότι το αίτημα της Δημοκρατίας είναι ισχυρότερο κι από τα πιο επιτακτικά οικονομικά αιτήματα, ότι δεν τα αντιστρατεύεται και δεν αποπροσανατολίζει απ’ αυτά, αλλά αντιθέτως τα ενοποιεί και τα πολιτικοποιεί όσο καμία άλλη διαδικασία δεν μπορεί να το κάνει.
Η ελληνική κοινωνία οδηγήθηκε στην κρίση για τον κύριο λόγο ότι δεν υπήρχε ένα όραμα που να την ενοποιεί και να την κινητοποιεί σε κοινή κατεύθυνση. Και νομίζουν όλοι αυτοί οι λαθρέμποροι της πατρίδας και της θρησκείας, οι μαυραγορίτες της ελπίδας, ότι μπορούν την απουσία οράματος να την υποκαταστήσουν με την παλινόρθωση κάθε παρωχημένης και αποτυχημένης ιδέας. Νομίζουν ότι με την επιστροφή στην εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση, στα ιδεώδη της Μακρονήσου και της χούντας, να διαμορφώσουν το σχέδιο συντηρητικής αναδιάρθρωσης μιας πτωχής πλην τιμίας Ελλάδος. Κι ακόμα, νομίζουν ότι το υπαρξιακό πολιτικό τους πρόβλημα θα το επιλύσουν ψαρεύοντας ψήφους και σφρίγος από τα μαύρα νερά της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Το μόνο που έχω να τους πω είναι πως -για άλλη μια φορά- κάνουν λάθος. Το οποίο θα κληθούν να πληρώσουν πολύ σύντομα, και πάντως προτού προλάβουν να κατεδαφίσουν τη λογική, την ισορροπία και τις τελευταίες προοπτικές ανάκαμψης αυτής της χώρας, που τη βλέπουν ως μεσαιωνικό φέουδο αλλά δεν είναι. Παραμένει απλώς μια κοινωνία που ψάχνει τρικλίζοντας να βρει το δρόμο της. Τον ψάχνει, πάντως.
Σιγά μην ενδιαφέρονται -αυτοί οι ένθερμοι ευρωπαϊσταί- για την εναρμόνιση της ελληνικής νομοθεσίας με την ευρωπαϊκή, και τη συμμόρφωσή της προς την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Ακούς εκεί, δικαιώματα!
Τα μνημονιακά μέτρα είναι από μόνα τους μια καταστροφική πολιτική. Όταν όμως πηγαίνουν χέρι χέρι με όλη αυτή την οπισθοδρομική στροφή, δημιουργείται το πιο επικίνδυνο κοκτέιλ. Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι πραγματικά πιο εμπρηστικό: οι πολιτικές που αφυδατώνουν την οικονομία από πόρους και πετάνε εκατομμύρια κόσμο στην ανέχεια ή οι πολιτικές που επιχειρούν να σπρώξουν την κοινωνία πίσω στον αυταρχισμό, τη θρησκοληψία, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον σκοταδισμό.
Δίπλα στους κήρυκες της λιτότητας, αυτούς που χρόνια τώρα βγαίνουν και μαστιγώνουν όλη την κοινωνία για τις αμαρτίες και τα βίτσια της, για τα κρυφά της πάθη και τον ευδαιμονισμό της, δίπλα στους θιασώτες του αστυνομικού κράτους που κήρυτταν τον πόλεμο εναντίον κάθε εστίας ανομίας και διαφορετικότητας, επιστρατεύονται τώρα αλλόφρονες παπάδες και ιεροκήρυκες που παραληρούν για Σόδομα και για Γόμορρα, που εικονογραφούν τον κόσμο μας με φρικιαστικές παρομοιώσεις και θέλουν να τον τρομάξουν με μυστικιστικές προφητείες, που απειλούν με αφορισμούς και κατάρες προκειμένου να μας φέρουν όχι πια δεκαετίες, αλλά αιώνες ολόκληρους πίσω.
Αλλά έχουν κάνει μεγάλο λάθος. Τους διαφεύγει το γεγονός ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετώπισαν έως τώρα για τη συνοχή τους και την επιβίωση του κυβερνητικού σχήματός τους δεν ήταν η σκληρή οικονομική νηστεία που επέβαλαν στον ελληνικό λαό - ήταν η επιδρομή και το μαύρο στην ΕΡΤ. Δεν αντιλαμβάνονται, γιατί είναι έξω από τους ορίζοντές τους, ότι το αίτημα της Δημοκρατίας είναι ισχυρότερο κι από τα πιο επιτακτικά οικονομικά αιτήματα, ότι δεν τα αντιστρατεύεται και δεν αποπροσανατολίζει απ’ αυτά, αλλά αντιθέτως τα ενοποιεί και τα πολιτικοποιεί όσο καμία άλλη διαδικασία δεν μπορεί να το κάνει.
Η ελληνική κοινωνία οδηγήθηκε στην κρίση για τον κύριο λόγο ότι δεν υπήρχε ένα όραμα που να την ενοποιεί και να την κινητοποιεί σε κοινή κατεύθυνση. Και νομίζουν όλοι αυτοί οι λαθρέμποροι της πατρίδας και της θρησκείας, οι μαυραγορίτες της ελπίδας, ότι μπορούν την απουσία οράματος να την υποκαταστήσουν με την παλινόρθωση κάθε παρωχημένης και αποτυχημένης ιδέας. Νομίζουν ότι με την επιστροφή στην εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση, στα ιδεώδη της Μακρονήσου και της χούντας, να διαμορφώσουν το σχέδιο συντηρητικής αναδιάρθρωσης μιας πτωχής πλην τιμίας Ελλάδος. Κι ακόμα, νομίζουν ότι το υπαρξιακό πολιτικό τους πρόβλημα θα το επιλύσουν ψαρεύοντας ψήφους και σφρίγος από τα μαύρα νερά της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Το μόνο που έχω να τους πω είναι πως -για άλλη μια φορά- κάνουν λάθος. Το οποίο θα κληθούν να πληρώσουν πολύ σύντομα, και πάντως προτού προλάβουν να κατεδαφίσουν τη λογική, την ισορροπία και τις τελευταίες προοπτικές ανάκαμψης αυτής της χώρας, που τη βλέπουν ως μεσαιωνικό φέουδο αλλά δεν είναι. Παραμένει απλώς μια κοινωνία που ψάχνει τρικλίζοντας να βρει το δρόμο της. Τον ψάχνει, πάντως.
Ο Ναπολέων από τη Φλώρινα
Για κάποιους η ζωή στήνει τόσο παράξενα σκηνικά εύνοιας, που για όλους τους υπόλοιπους μοιάζουν με κακοστημένη φάρσα που μάλιστα αριθμεί και θύματα. Ο Άδωνις-Σπυρίδων Γεωργιάδης είναι από τα άτομα που η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να γεννηθούν στην Ελλάδα και να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που τους άξιζε.
Αν και σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα ο Άδωνις θα παρέμενε καταδικασμένος ως πλασιέ βιβλίων σε τηλεοπτικά μπουλούκια, στην χώρα των ευκαιριών σε ψυχασθενείς, κατάφερε να διοριστεί υπουργός Υγείας, υπεύθυνος δηλαδή σε ένα νευραλγικό πόστο, του οποίου οι συνέπειες στην κοινωνία είναι εμφανείς.
Η διαδρομή του Άδωνι στην πολιτική, ξεκίνησε στο φασιστικό κόμμα του ΛΑΟΣ, όπου ήταν ο πρώτος κόλακας του Καρατζαφέρη. Έκανε δηλώσεις τύπου “είναι ψυχοπαθείς, ναρκομανείς όσοι λένε ότι θα πάω στην Νέα Δημοκρατία“, “ο Κρανιδιώτης έχει πολιτική σκέψη μωρού παιδιού”, ενώ έκανε επιθέσεις στον Σαμαρά, θεωρώντας τον ανόητο και ακατάλληλο για πρωθυπουργό. Φυσικά, επειδή οι κυβιστήσεις είναι το αγαπημένο του σπορ, ακολούθησε τον Βορίδη στην ΝΔ και πλέον είναι από τους μεγαλύτερους γλείφτες του νέου του αρχηγού.
O Άδωνις είναι ο λαγός του συστήματος. Βγαίνει σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή απ’ όπου κι αν βρίσκεται, σχεδόν εμμονικά. Ως εξαρτημένος από την ίδια του την εγωπάθεια, δεν μπορεί δίχως προβολή. Συχνά-πυκνά, νομίζει ότι ο ίδιος είναι το κράτος και η ταύτισή του με έναν εξουσιαστικό θεσμό είναι ανησυχητική, μαρτυρώντας την πνευματική του παθολογία.
Η συνηθισμένη του κατάσταση είναι να παραληρεί, να φωνάζει και να έχει εξάρσεις μεγαλείου. Αναλαμβάνει να κάνει την “βρώμικη δουλειά” και ως ταλιμπάν, να προκαλεί όση περισσότερη ζημιά (εφαρμογή κυβερνητικής βούλησης) μπορεί. Εκμεταλλεύονται αυτόν του τον ζήλο, ενώ ο ίδιος πιστεύει πως κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Κι έτσι δείχνει ακόμα μεγαλύτερο ζήλο, αφού υπάρχουν κάποιοι κύκλοι που τον θεωρούν “δουλευταρά” και “χρήσιμο”. Πολλές φορές αντιμετωπίζεται σαν να έχει το ακαταλόγιστο, πράγμα βολικό για να επικρατήσει τελικά η καταστροφική του μανία.
Ενώ η θέση του υπουργού γενικότερα απαιτεί σοβαρότητα, πολλώ δε μάλλον αυτή της Υγείας, οι δηλώσεις του Αδώνι είναι επιεικώς προκλητικές, μάλιστα θεωρεί ανδραγάθημα τις απολύσεις και το κλείσιμο νοσοκομείων. Τολμάει να παρουσιαστεί ως ο πιο μνημονιακός όλων, απαξιώνει ανθρώπους, προσφορά και υπηρεσίες, ενώ η βουλευτική του ασυλία είναι η καλύτερη ασπίδα, αφού τα βιβλία που πουλάει στα παρακμιακά κανάλια δεν θα τον βοηθούσαν.
Ουσιαστικά καπηλεύεται την βουλευτική ιδιότητα για να προβοκάρει την ίδια την κοινωνία. Παρευρίσκεται σε αποτυχημένες φιέστες στην Χαλκιδική υπέρ των “επενδυτών” της Ελληνικός Χρυσός. Διαφημίζει τα ΙΕΚ Ξυνή, που έχουν κάνει γελοίους διακανονισμούς για τα χρέη. Περνάει ώρες στο να διαχειρίζεται επικοινωνιακά καταστάσεις, ενώ που τον χάνεις που τον βρίσκεις, tweet-άρει και κάνει δηλώσεις. Η αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει, τον κάνει να μιλάει για “ανθρώπους που θα χάσουν την δουλειά τους“, ότι “το υπουργείο Υγείας έχει planb και δεν θα τους αρέσει“ και για άλλες αισχρότητες.
Ο Άδωνις δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα γίνει υπουργός, γι’ αυτό τώρα τα δίνει όλα για να κάνει τα πάντα. Ως κακοήθης αλαζόνας, νιώθει ότι παίρνει εκδίκηση από φανταστικούς εχθρούς, στηρίζοντας κάθε εργολάβο, καναλάρχη, μεγαλοκαρχαρία και φυσικά τα…ΜΑΤ που τα λατρεύει. Εννοείται ότι με περισσή ευκολία απειλεί εργαζόμενους, σιχαίνεται ως γνήσιος φασίστας τα δικαιώματα και ηδονίζεται να τον θεωρούν μεγαλύτερο μακελάρη από την τρόικα απέναντι στην κοινωνική πρόνοια.
Η διαδρομή του Άδωνι στην πολιτική, ξεκίνησε στο φασιστικό κόμμα του ΛΑΟΣ, όπου ήταν ο πρώτος κόλακας του Καρατζαφέρη. Έκανε δηλώσεις τύπου “είναι ψυχοπαθείς, ναρκομανείς όσοι λένε ότι θα πάω στην Νέα Δημοκρατία“, “ο Κρανιδιώτης έχει πολιτική σκέψη μωρού παιδιού”, ενώ έκανε επιθέσεις στον Σαμαρά, θεωρώντας τον ανόητο και ακατάλληλο για πρωθυπουργό. Φυσικά, επειδή οι κυβιστήσεις είναι το αγαπημένο του σπορ, ακολούθησε τον Βορίδη στην ΝΔ και πλέον είναι από τους μεγαλύτερους γλείφτες του νέου του αρχηγού.
O Άδωνις είναι ο λαγός του συστήματος. Βγαίνει σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή απ’ όπου κι αν βρίσκεται, σχεδόν εμμονικά. Ως εξαρτημένος από την ίδια του την εγωπάθεια, δεν μπορεί δίχως προβολή. Συχνά-πυκνά, νομίζει ότι ο ίδιος είναι το κράτος και η ταύτισή του με έναν εξουσιαστικό θεσμό είναι ανησυχητική, μαρτυρώντας την πνευματική του παθολογία.
Η συνηθισμένη του κατάσταση είναι να παραληρεί, να φωνάζει και να έχει εξάρσεις μεγαλείου. Αναλαμβάνει να κάνει την “βρώμικη δουλειά” και ως ταλιμπάν, να προκαλεί όση περισσότερη ζημιά (εφαρμογή κυβερνητικής βούλησης) μπορεί. Εκμεταλλεύονται αυτόν του τον ζήλο, ενώ ο ίδιος πιστεύει πως κάνει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Κι έτσι δείχνει ακόμα μεγαλύτερο ζήλο, αφού υπάρχουν κάποιοι κύκλοι που τον θεωρούν “δουλευταρά” και “χρήσιμο”. Πολλές φορές αντιμετωπίζεται σαν να έχει το ακαταλόγιστο, πράγμα βολικό για να επικρατήσει τελικά η καταστροφική του μανία.
Ενώ η θέση του υπουργού γενικότερα απαιτεί σοβαρότητα, πολλώ δε μάλλον αυτή της Υγείας, οι δηλώσεις του Αδώνι είναι επιεικώς προκλητικές, μάλιστα θεωρεί ανδραγάθημα τις απολύσεις και το κλείσιμο νοσοκομείων. Τολμάει να παρουσιαστεί ως ο πιο μνημονιακός όλων, απαξιώνει ανθρώπους, προσφορά και υπηρεσίες, ενώ η βουλευτική του ασυλία είναι η καλύτερη ασπίδα, αφού τα βιβλία που πουλάει στα παρακμιακά κανάλια δεν θα τον βοηθούσαν.
Ουσιαστικά καπηλεύεται την βουλευτική ιδιότητα για να προβοκάρει την ίδια την κοινωνία. Παρευρίσκεται σε αποτυχημένες φιέστες στην Χαλκιδική υπέρ των “επενδυτών” της Ελληνικός Χρυσός. Διαφημίζει τα ΙΕΚ Ξυνή, που έχουν κάνει γελοίους διακανονισμούς για τα χρέη. Περνάει ώρες στο να διαχειρίζεται επικοινωνιακά καταστάσεις, ενώ που τον χάνεις που τον βρίσκεις, tweet-άρει και κάνει δηλώσεις. Η αμετροέπεια που τον χαρακτηρίζει, τον κάνει να μιλάει για “ανθρώπους που θα χάσουν την δουλειά τους“, ότι “το υπουργείο Υγείας έχει planb και δεν θα τους αρέσει“ και για άλλες αισχρότητες.
Ο Άδωνις δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα γίνει υπουργός, γι’ αυτό τώρα τα δίνει όλα για να κάνει τα πάντα. Ως κακοήθης αλαζόνας, νιώθει ότι παίρνει εκδίκηση από φανταστικούς εχθρούς, στηρίζοντας κάθε εργολάβο, καναλάρχη, μεγαλοκαρχαρία και φυσικά τα…ΜΑΤ που τα λατρεύει. Εννοείται ότι με περισσή ευκολία απειλεί εργαζόμενους, σιχαίνεται ως γνήσιος φασίστας τα δικαιώματα και ηδονίζεται να τον θεωρούν μεγαλύτερο μακελάρη από την τρόικα απέναντι στην κοινωνική πρόνοια.
Ο Άδωνις δεν προσφέρει τίποτα παρά μόνο όλεθρο. Η ιστορία θα τον καταγράψει ως έναν παράφρονα που έπαιξε (και) με την υγεία ενός λαού, αφήνοντας ερείπια προκειμένου να τον θυμούνται, αφού δεν είναι ικανός για υστεροφημία δια της δημιουργίας.
Ο ρόλος του είναι απαραίτητος, αφού μέσω της γραφικότητας και της παραφροσύνης, είναι ο κοινωνός του ηθικού ξεπεσμού όλης της κυβέρνησης.
Πηγή: Ο Ναπολέων από τη Φλώρινα - RAMNOUSIAΝα πάει στο διάολο η τρόικα.... Ακούτε;;
Αυτές τις μέρες, πάλι, έχουμε "θρίλερ", σε ότι αφορά τις διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας. Από ότι μαθαίνουμε σήμερα, η τρόικα, δεν θα έρθει ούτε την επόμενη εβδομάδα στην Αθήνα, γιατί θεωρεί πως η κυβέρνηση αρνείται βασικά μέτρα που προτείνει.....
Προσωπικά, από κάτι τύπους, σαν τον Σαμαρά, τον Άδωνη, τον Μητσοτάκη και τον Βαρβατσιώτη, που το παρόν και το παρελθόν τους, έχει δείξει πόσο αδιάφοροι είναι για τα δεινά που προκαλούν οι πολιτικές τους στον Ελληνικό λαό, δεν περιμένω καμία αντίσταση σε κάθε τρόικα.
Για αυτό, απλά καταλήγω στο απλοϊκό συμπέρασμα, ότι η κυβέρνηση απλά κερδίζει λίγο ακόμα χρόνο "εξουσίας", αφού τον Δεκέμβρη δεν έχουμε να αποπληρώσουμε κάποιο ομόλογο, άρα μπορούμε και χωρίς το 1 δις της δόσης(έτσι και αλλιώς τα δανεικά εκεί και σε τράπεζες πάνε μόνο).... Και κερδίζει χρόνο, γιατί συνεχίζει να έχει "ύποπτους" βουλευτές, για ανταρσύες-αποστασίες.....Και μετά, αφού πουλήσει "αντίσταση", να εκβιάσει βουλευτές, για να ψηφίσουν τα μέτρα, στον 90' του αγώνα! Τα μέτρα πρέπει να περάσουν μέχρι το τέλος Δεκέμβρη, αφού π.χ. η ισχύουσα ρύθμιση για πλειστηριασμούς λήγει στις 31 Δεκεμβρίου του 2013.
Να δούμε τα βασικά που θέλει η τρόικα:
1. Θέλει να επιτραπούν οι πλειστηριασμοί χωρίς κανένα περιορισμό.
2. Θέλει να αυξηθεί η φορολογία στα ακίνητα
3. Θέλει να κλείσει εντελώς η αμυντική βιομηχανία της χώρας
4. Θέλει να απλυθουν 14.000 δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς νέες προσλήψεις που λέει η κυβέρνηση
5. Και αυτό που δεν λένε δημόσια...Περεταίρω πτώση του κατώτατου μισθού με πλάγιους τρόπους.
Μήπως θυμόμαστε γιατί, μας είπαν, ότι έπρεπε να μπούμε σε μνημόνια το 2010;
Είμαστε λαός, δυστυχώς, με κοντή μνήμη. Ξεχνάμε εύκολα, βρε αδελφέ.... Χωρίς να ανατρέξω σε κείμενα της εποχής, με τα λίγα που θυμάμαι, ως Έλληνας και εγώ, το 2010 μπήκαμε στα μνημόνια γιατί χρωστάγαμε 300 δις ευρώ, χρέος που αντιστοιχούσε στο 120% του ΑΕΠ, και οι "κακές" αγορές, κρίνοντας μη ανταγωνιστική την Ελλάδα, έκριναν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, αυξάνοντας έτσι τα επιτόκια δανεισμού σε απαγορευτικά επίπεδα.
Να θυμίσω πάλι, το δούλεμα του PSI, και το παραμύθι το 2012, που ενώ είχε εκτοξευτεί το χρέος, τότε μας είπαν, ότι θα βγούμε από τα μνημόνια, όταν το χρέος μας φτάσει στο 125% του ΑΕΠ.....Κανονικό δούλεμα. Θα μας έβγαζαν όντως από τα μνημόνια, όταν το χρέος μας θα ήταν μεγαλύτερο από αυτό που ήταν το 2010, όταν μας έβαλαν στο λούκι.
Για αυτό, απλά καταλήγω στο απλοϊκό συμπέρασμα, ότι η κυβέρνηση απλά κερδίζει λίγο ακόμα χρόνο "εξουσίας", αφού τον Δεκέμβρη δεν έχουμε να αποπληρώσουμε κάποιο ομόλογο, άρα μπορούμε και χωρίς το 1 δις της δόσης(έτσι και αλλιώς τα δανεικά εκεί και σε τράπεζες πάνε μόνο).... Και κερδίζει χρόνο, γιατί συνεχίζει να έχει "ύποπτους" βουλευτές, για ανταρσύες-αποστασίες.....Και μετά, αφού πουλήσει "αντίσταση", να εκβιάσει βουλευτές, για να ψηφίσουν τα μέτρα, στον 90' του αγώνα! Τα μέτρα πρέπει να περάσουν μέχρι το τέλος Δεκέμβρη, αφού π.χ. η ισχύουσα ρύθμιση για πλειστηριασμούς λήγει στις 31 Δεκεμβρίου του 2013.
Να δούμε τα βασικά που θέλει η τρόικα:
1. Θέλει να επιτραπούν οι πλειστηριασμοί χωρίς κανένα περιορισμό.
2. Θέλει να αυξηθεί η φορολογία στα ακίνητα
3. Θέλει να κλείσει εντελώς η αμυντική βιομηχανία της χώρας
4. Θέλει να απλυθουν 14.000 δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς νέες προσλήψεις που λέει η κυβέρνηση
5. Και αυτό που δεν λένε δημόσια...Περεταίρω πτώση του κατώτατου μισθού με πλάγιους τρόπους.
Μήπως θυμόμαστε γιατί, μας είπαν, ότι έπρεπε να μπούμε σε μνημόνια το 2010;
Είμαστε λαός, δυστυχώς, με κοντή μνήμη. Ξεχνάμε εύκολα, βρε αδελφέ.... Χωρίς να ανατρέξω σε κείμενα της εποχής, με τα λίγα που θυμάμαι, ως Έλληνας και εγώ, το 2010 μπήκαμε στα μνημόνια γιατί χρωστάγαμε 300 δις ευρώ, χρέος που αντιστοιχούσε στο 120% του ΑΕΠ, και οι "κακές" αγορές, κρίνοντας μη ανταγωνιστική την Ελλάδα, έκριναν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, αυξάνοντας έτσι τα επιτόκια δανεισμού σε απαγορευτικά επίπεδα.
Να θυμίσω πάλι, το δούλεμα του PSI, και το παραμύθι το 2012, που ενώ είχε εκτοξευτεί το χρέος, τότε μας είπαν, ότι θα βγούμε από τα μνημόνια, όταν το χρέος μας φτάσει στο 125% του ΑΕΠ.....Κανονικό δούλεμα. Θα μας έβγαζαν όντως από τα μνημόνια, όταν το χρέος μας θα ήταν μεγαλύτερο από αυτό που ήταν το 2010, όταν μας έβαλαν στο λούκι.
Τριάμιση χρόνια μετά, το χρέος είναι κοντά στα 350 δις, και αντιστοιχεί στο 160% του ΑΕΠ.
Σε τι θα ωφελήσουν το χρέος και την εθνική οικονομία, τα μέτρα που ζητάει η τρόικα;;
Η απάντηση είναι κατηγορηματική.....Όχι μόνο δεν θα βοηθήσουν αλλά θα επιδεινώσουν την κατάσταση.
Με τους πλειστηριασμούς, οι τράπεζες θα μείνουν με χιλιάδες ντουβάρια απούλητα. Όσα πουλήσουν, θα τα πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές, και θα είναι ελάχιστα. Πουλώντας τα, σε χαμηλές τιμές, χάνονται οι εγγυήσεις τους, βάση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων που είχαν στο χαρτοφυλάκιο τους, μειώνοντας το μέγεθος του, άρα και την πιστοληπτική τους δυνατότητα, από την ΕΚΤ. Με λίγα λόγια, οι τράπεζες, παίρνοντας στη κατοχή τους σπίτια, οδηγούνται γρηγορότερα στο λουκέτο τους.
Η αύξηση φορολογίας στα ακίνητα, θα μειώσει απλά την όποια κατανάλωση στην πραγματική οικονομία. Τα λίγα λεφτά που θα εισπραχθούν, θα είναι λιγότερα από αυτά που θα χαθούν από την επιδεινούμενη ύφεση.
Το κλείσιμο της αμυντικής βιομηχανίας μας, που παρήγαγε αναλώσιμα κυρίως για εμάς (βλέπετε και οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας, την απαγόρεψαν να φτιάχνει με μικρό κόστος εξοπλισμούς), απλά γίνεται για να τα αγοράζουμε και αυτά από τους δανειστές μας. Η κρίση είναι παγκόσμια, βλέπετε, νέοι πελάτες απαιτούνται!
Περαιτέρω απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, θα επιφέρουν οριστική διάλυση σε υπηρεσίες που παρέχει το δημόσιο. Και αυτές οι υπηρεσίες θα δοθούν σ ιδιώτες, όπως έγινε με το τρελό κόστος, για να βγάλουν τα σχολικά βιβλία Μπόμπολας, και λοιποί μεγαλοεκδότες. Σκεφτείτε το απλά, το κόστος για τον φορολογούμενο, μία υπηρεσίας που παρείχε το δημόσιο, ήταν ανταποδοτικό. Δηλαδή απλά για να καλυφθούν τα έξοδα της υπηρεσίας και των υπαλλήλων της που την διεκπεραίωναν, στον ιδιώτη θα πληρώνεις το κόστος της υπηρεσίας, αλλά επιπλέον και το ΚΕΡΔΟΣ του......Έτσι θα έρθει ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή....Θα την πληρώνει πολλαπλάσια, αυτήν την ανάπτυξη ο φορολογούμενος και συνεπώς το Δημόσιο Ταμείο της χώρας,
Τέλος με τη περαιτέρω μείωση των μισθών, μειώνεται περαιτέρω και η κατανάλωση, άρα και τα έσοδα του κράτους από τον ΦΠΑ, και άλλους φόρους, όπως και η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων.
Η απάντηση είναι κατηγορηματική.....Όχι μόνο δεν θα βοηθήσουν αλλά θα επιδεινώσουν την κατάσταση.
Με τους πλειστηριασμούς, οι τράπεζες θα μείνουν με χιλιάδες ντουβάρια απούλητα. Όσα πουλήσουν, θα τα πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές, και θα είναι ελάχιστα. Πουλώντας τα, σε χαμηλές τιμές, χάνονται οι εγγυήσεις τους, βάση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων που είχαν στο χαρτοφυλάκιο τους, μειώνοντας το μέγεθος του, άρα και την πιστοληπτική τους δυνατότητα, από την ΕΚΤ. Με λίγα λόγια, οι τράπεζες, παίρνοντας στη κατοχή τους σπίτια, οδηγούνται γρηγορότερα στο λουκέτο τους.
Η αύξηση φορολογίας στα ακίνητα, θα μειώσει απλά την όποια κατανάλωση στην πραγματική οικονομία. Τα λίγα λεφτά που θα εισπραχθούν, θα είναι λιγότερα από αυτά που θα χαθούν από την επιδεινούμενη ύφεση.
Το κλείσιμο της αμυντικής βιομηχανίας μας, που παρήγαγε αναλώσιμα κυρίως για εμάς (βλέπετε και οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας, την απαγόρεψαν να φτιάχνει με μικρό κόστος εξοπλισμούς), απλά γίνεται για να τα αγοράζουμε και αυτά από τους δανειστές μας. Η κρίση είναι παγκόσμια, βλέπετε, νέοι πελάτες απαιτούνται!
Περαιτέρω απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, θα επιφέρουν οριστική διάλυση σε υπηρεσίες που παρέχει το δημόσιο. Και αυτές οι υπηρεσίες θα δοθούν σ ιδιώτες, όπως έγινε με το τρελό κόστος, για να βγάλουν τα σχολικά βιβλία Μπόμπολας, και λοιποί μεγαλοεκδότες. Σκεφτείτε το απλά, το κόστος για τον φορολογούμενο, μία υπηρεσίας που παρείχε το δημόσιο, ήταν ανταποδοτικό. Δηλαδή απλά για να καλυφθούν τα έξοδα της υπηρεσίας και των υπαλλήλων της που την διεκπεραίωναν, στον ιδιώτη θα πληρώνεις το κόστος της υπηρεσίας, αλλά επιπλέον και το ΚΕΡΔΟΣ του......Έτσι θα έρθει ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή....Θα την πληρώνει πολλαπλάσια, αυτήν την ανάπτυξη ο φορολογούμενος και συνεπώς το Δημόσιο Ταμείο της χώρας,
Τέλος με τη περαιτέρω μείωση των μισθών, μειώνεται περαιτέρω και η κατανάλωση, άρα και τα έσοδα του κράτους από τον ΦΠΑ, και άλλους φόρους, όπως και η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων.
Μας καταστρέφουν- Να ξεκουμπιστούν από την χώρα!
Είναι σαφές, ότι ο όρος που χρησιμοποιεί ο Τσίπρας, "αποικία χρέους", είναι εύστοχη και καίρια. Μας μετατρέπουν σε μία φτωχή και θλιβερή επαρχία, σκλάβων, που απλά κάποιοι από αυτούς θα παράγουν φτηνά στο μέλλον για αυτούς(τους δανειστές μας). Και με το χρέος στα ύψη, όμηροι των "αγορών" για δεκαετίες, η έννοια της εθνικής κυριαρχίας θα σβηστεί για την Ελλάδα, η οποία θα είναι όμηρος.
Να φύγουν λοιπόν, αυτοί και οι δόσεις του.....Όσο ο Σαμαράς, δέχεται να συζητάει τα παραπάνω μέτρα, δέχεται απλά το γενικότερο σχέδιο τους. Η συζητάς στο μημονιακό πλαίσιο που μας βάζουν ή όχι...Απλά τα πράγματα!
Να φύγουν λοιπόν, αυτοί και οι δόσεις του.....Όσο ο Σαμαράς, δέχεται να συζητάει τα παραπάνω μέτρα, δέχεται απλά το γενικότερο σχέδιο τους. Η συζητάς στο μημονιακό πλαίσιο που μας βάζουν ή όχι...Απλά τα πράγματα!
Και επειδή ο Σαμαράς, δέχεται την καταστροφή μας, μέσω μνημονίων, με την τρόικα, να τσακιστούν, να ξεκουμπιστούν....Και δεν εννοώ από την χώρα, αλλά από την εξουσία!
Γιατί πρέπει να μείνουν, για να δικαστούν, και να τιμωρηθούν!
29.11.13
Υδρογονοενέργεια. Το τέλος της πετρελαιοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας. Γράφει ο Κώστας Λάμπος
Υδρογονοενέργεια. Το τέλος της πετρελαιοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας[1]
«Ο καπιταλισμός δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής,
δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός.
Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται. Με λίγα λόγια,
τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε».
John Maynard Keynes
δεν είναι όμορφος, δεν είναι δίκαιος, δεν είναι ηθικός.
Και δεν μας προσφέρει αυτά που υπόσχεται. Με λίγα λόγια,
τον αντιπαθούμε και αρχίζουμε να τον απεχθανόμαστε».
John Maynard Keynes
Όλοι ξέρουμε πως ζούμε σ’ ένα κόσμο ενεργειακά φτωχό, εχθρικό, καταστροφικό και επικίνδυνο. Ξέρουμε όμως πως ζούμε και σε ένα κόσμο που ασταμάτητα αλλάζει και μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο για όλους μας, φτάνει να ξέρουμε, όσοι έχουμε λόγο να τον αλλάξουμε, πως θα τον αλλάξουμε.
Αναλύοντας το πρόβλημα των ορυκτών καυσίμων, ως πρόβλημα εξουσιαστικού συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος και ως πηγή κατακτητικής βίας, οικονομικής στρέβλωσης, κοινωνικής καταπίεσης και δυστυχίας και περιβαλλοντικής καταστροφής ανακαλύπτουμε ότι οι συνδυαζόμενες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας με βάση το Υδρογόνο, ως ένα αποκεντρωμένο υδρογονοενεργειακό σύστημα, ανοίγουν νέους ορίζοντες για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από το απάνθρωπο και καταστροφικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα, με προοπτική έναν καλύτερο κόσμο…
Ας φανταστούμε ένα κόσμο στον οποίο τα νοικοκυριά, οι γειτονιές, τα χωριά, οι πολυκατοικίες, οι συνοικίες, οι πόλεις, τα κράτη και τελικά η ανθρωπότητα απόκτησαν την ενεργειακή αυτονομία τους, γιατί μπορούν να έχουν άφθονη, φτηνή έως δωρεάν, ασφαλή και καθαρή ενέργεια από το υδρογόνο. Αυτός είναι ο κόσμος της υδρογονοενέργειας που γεννιέται και δυναμώνει μέρα με τη μέρα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αυτόνομη αειφόρο τοπική ανάπτυξη και καθολική ευημερία, χωρίς ανασφαλείς εργαζόμενος και ανασφάλιστους ανέργους. Είναι ένας κόσμος της ενεργειακής και κοινωνικής ισότητας, των ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αφεντικά και δούλους.
Ας φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους, χωρίς ρύπανση του περιβάλλοντος και χωρίς πολυεθνικά ενεργειακά μονοπώλια, χωρίς πολέμους για τον έλεγχο της ενέργειας και για την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτός ο κόσμος είναι πια, χάρη στην απλοχεριά της Φύσης και τις τεράστιες δυνατότητες της επιστημονικοτεχνικής και υδρογονοενεργειακής επανάστασης, μια υπαρκτή πραγματικότητα και δεν είναι φαντασία. Είναι ο κόσμος που ονειρευτήκαμε ως ανθρωπότητα και χτίσαμε, ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με τον ιδρώτα και το αίμα χιλιάδων γενεών.
Ας φανταστούμε… «πως δεν υπάρχει κανένας λόγο για απληστία και πείνα…, πως δεν υπάρχει κανένας λόγος για να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς». Ας φανταστούμε μια ανθρώπινη, μια ανθρωπιστική κοινωνία, η οποία είναι σήμερα εφικτή χάρη στις επιστήμες και στην τεχνολογία που προσφέρουν ελεύθερη υδρογονοενέργεια για όλους, αποσυνθέτοντας στην κυριολεξία όλες τις εξουσιαστικές πυραμίδες, διαμορφώνοντας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία τις υλικές προϋποθέσεις για ένα καλύτερο κόσμο. Ο παρακμασμένος και καταστροφικός καπιταλισμός, η κεφαλαιοκρατία και τα επικίνδυνα ορυκτά καύσιμα, η πετρελαιοκρατία, δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας και συνεπώς το τέλος τους δεν μπορεί παρά να είναι μια νέα αρχή για την ιστορία της, για την Άμεση Δημοκρατία, την Αταξική Κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[2].
Η πετρελαιοκρατία δεν σχετίζεται βέβαια με το πετρέλαιο ως ορυκτό, αλλά με το πετρέλαιο ως μέσο, ως εργαλείο εξουσιασμού της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας από τους ‘πέντε-δέκα’ ενεργειακούς κολοσσούς της κεφαλαιοκρατίας που με το συγκεντρωτικό ενεργειακό τους σύστημα ελέγχουν την παραγωγή, την εμπορία και τη ροή της ενέργειας από την οποία εξαρτάται η ζωή και ο θάνατος εκατοντάδων χωρών και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αντίθετα, το πετρέλαιο ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανική παραγωγή εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρήσιμων αγαθών διατηρεί τη μεγάλη χρησιμότητά του για την οικονομία και την κοινωνία, γεγονός που ενισχύει τη συνηγορία υπέρ της απόσυρσής του από τον τομέα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας υπέρ του υδρογόνου το οποίο μπορεί, ως πηγή ενέργειας, να προσφέρει πολύ καλύτερες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα.
Είναι κοινά αποδεκτό πως η εκμετάλλευση των υφιστάμενων κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων του πλανήτη Γη, έχει ξεπεράσει προ πολλού το σημείο ‘κορύφωσης’, δηλαδή το σημείο καμπής του 50%[3] και κινείται καθοδικά και με γρήγορους ρυθμούς προς το σημείο της εξάντλησής τους[4].
Αυτό και μόνο το γεγονός ανεβάζει σταθερά την τιμή του πετρελαίου, συνεπώς και το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και τελικά το κόστος όλων των αγαθών, που σημαίνει το κόστος διαβίωσης των εργαζόμενων.
Αν σ’ αυτήν την παράμετρο προσθέσουμε την αυξημένη ζήτηση ενέργειας εξ αιτίας της ανταγωνιστικής εμφάνισης της Κίνας και της Ινδίας στην παγκόσμια αγορά, τότε η μόνη διέξοδος που απομένει στον σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού και συγκεκριμένα του αμερικανισμού[5] είναι η σύγκρουση με τη (και στη) Μέση Ανατολή και με την (και στην) Ασία, ταυτόχρονα, για τον έλεγχο της παγκόσμιας ενεργειακής τράπεζας, της Ευρασίας,[6] μέχρι να μπορέσει να επιβάλει ελεγχόμενες εναλλακτικές λύσεις απεξάρτησης από το πετρέλαιο που δεν θα αμφισβητούν την κυριαρχία του. Κάπως έτσι η προϊούσα ενεργειακή κρίση του καπιταλισμού εξελίσσεται σε νέα πιο καταστροφική περιπέτεια για την ανθρωπότητα, αν αυτή η ίδια δεν προλάβει να ακυρώσει την καπιταλιστική κυριαρχία σε όλες τις πιθανές εκδοχές της.
Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, η εργαζόμενη ανθρωπότητα θα αναγκάζεται να πληρώνει το κόστος του σημερινού ενεργειακού συστήματος, το οποίο φυσικά είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ο καθένας μας νομίζει πως πληρώνει.
Η ανθρωπότητα είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε αιχμάλωτη της πετρελαιοκρατίας, αφού σύμφωνα με στοιχεία της International Energy Agency (IEA, Διεθνής Ένωση Ενέργειας, ΔΕΕ), «οι χώρες που εισάγουν πετρέλαιο θα πληρώσουν το 2012, δύο (2) τρισεκατομμύρια δολάρια για εισαγωγές πετρελαίου»[7]. Σύμφωνα μάλιστα με τις συντηρητικές προβλέψεις της ΔΕΕ, υπό κανονικές συνθήκες, «η τιμή του αργού πετρελαίου προβλέπεται μέχρι το 2035 να εκτιναχθεί στα 212 δολάρια το βαρέλι…και (προσθέτει πως) ο κίνδυνος, να επιδεινωθεί η αναταραχή και να επεκταθεί στις μεγάλες πετρελαιοεξαγωγικές χώρες της περιοχής, να οδηγήσει σε απρόβλεπτη εκτίναξη των ενεργειακών τιμών, η οποία θα ωθούσε, προφανώς, την παγκόσμια οικονομία πίσω στην ύφεση, παραμένει».[8]
Και βέβαια αυτά τα ποσά αναφέρονται στο φανερό κόστος, γιατί πέρα από αυτό υπάρχει και το αφανές κόστος, το λεγόμενο «εξωτερικό»[9] ή «κρυφό» κόστος που το πληρώνουν οι κοινωνίες για τις πολλές και μεγάλες παρενέργειες του άνθρακα και του πετρελαίου. Γι’ αυτό, και για να έχουμε μια πιο ακριβή εικόνα της συνολικής δαπάνης για το πετρέλαιο, θα πρέπει να αντιδιαστείλουμε το ‘φανερό κόστος’, όπως αυτό διαμορφώνεται στα χρηματιστήρια αξιών και επηρεάζει την ενέργεια από την εξόρυξη της πρώτης ύλης μέχρι το ρεύμα που πληρώνει ο τελικός χρήστης, από το ‘κρυφό κόστος’ το οποίο επιρρίπτεται στο περιβάλλον και είναι ανυπολόγιστο, μέρος του όμως επιρρίπτεται έμμεσα στους καταναλωτές με τη μορφή φόρων, μέσω των προϋπολογισμών των κρατών.
Το κρυφό κόστος της ενέργειας αναφέρεται:
α. στο κόστος κατάκτησης ή/ και φύλαξης των πηγών πετρελαίου[10] και
β. στο κόστος της μερικής αποκατάστασης των καταστροφών του περιβάλλοντος, των καταστροφών της αγροτικής παραγωγής, των ζημιών στην κοινωνία και των ασθενειών του πληθυσμού που προκαλεί η κατανάλωση των ορυκτών καυσίμων.
Εκτιμάται ότι η φύλαξη και η μερική αποκατάσταση μόνο των καταστροφών του περιβάλλοντος, επιβαρύνει το κόστος κάθε βαρελιού πετρελαίου, που προέρχεται από τη Μέση Ανατολή, με το ποσό των 50 δολαρίων.[11]
Οι παραπάνω εκτιμήσεις αναφέρονται στη δεκαετία του 1990 και από τότε μέχρι σήμερα οι συνθήκες έχουν βέβαια χειροτερέψει, με αποτέλεσμα η εξασφάλιση της αναγκαίας ενέργειας, για τη βελτίωση ή/ και τη διατήρηση του σημερινού επιπέδου παραγωγής και διαβίωσης, να απορροφά ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του ετήσιου οικογενειακού, επιχειρηματικού και εθνικού προϋπολογισμού με όσα αυτό συνεπάγεται. Η εικόνα γίνεται πιο εφιαλτική, αν λάβουμε υπ’ όψη και τη συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας εξ αιτίας και της γρήγορης πληθυσμιακής αύξησης και της αστικοποίησης του παγκόσμιου πληθυσμού.
Από κάποια στιγμή και μετά, τα παγκόσμια μονοπώλια των ορυκτών καυσίμων θα προσπαθήσουν να επιμηκύνουν τον χρόνο της ενεργειακής κυριαρχίας τους καταφεύγοντας στην εκμετάλλευση δεύτερης και τρίτης ποιότητας κοιτασμάτων και ‘μη συμβατικών πετρελαίων’, πράγμα που θα έχει ως συνέπεια όχι μόνο την περαιτέρω αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική ρύπανση[12]. Και φυσικά όλα αυτά θα οδηγήσουν στην όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων για τον έλεγχο των τελευταίων κοιτασμάτων των ορυκτών καυσίμων. Πρωταγωνιστής σ’ αυτό το καταστροφικό σπιράλ είναι και πάλι οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες, από το 1970 που έχασαν την κυριαρχία τους ως κορυφαία πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου[13], καθορίζουν τις γεωπολιτικές εξελίξεις στον πλανήτη σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες για πετρέλαιο[14]. Αν δεν ανατραπούν τώρα αυτές οι εξελίξεις, τότε σύντομα η ανθρωπότητα θα αναγκαστεί να πορευτεί μέσα σε ένα μακρύ ενεργειακό χειμώνα, σε ένα ζοφερό μέλλον.
Η αφελής εγωπάθεια και η απάνθρωπη και καταστροφική αλαζονεία του καπιταλισμού απέναντι στη Φύση και στην ανθρωπότητα αποτελούν ύβριν απέναντι στους νόμους κίνησης της φύσης και της ανθρωπότητας, και γι’ αυτό ο καπιταλισμός οδεύει ολοταχώς, σαν άλλος «Τιτανικός», στην καταστροφική σύγκρουσή του με την κοινωνική πραγματικότητα που ο ίδιος δημιούργησε[15], με κίνδυνο να διαπράξει ακόμα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, της Φύσης και του Πολιτισμού.
Η δυνατότητα αποτροπής αυτής της εξέλιξης προσφέρεται από τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και κύρια από την ενέργεια με βάση το υδρογόνο[16]. Το γεγονός μάλιστα πως η ενεργειακή τεχνολογία κατάφερε, κόντρα στα κατεστημένα συμφέροντα, να ξεπεράσει τις μηχανές εσωτερικής καύσης και να τις αντικαταστήσει με τις ενεργειακές κυψέλες καύσης του υδρογόνου και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, καθιστά περιττή τη χρησιμοποίηση των ορυκτών καυσίμων.
Τα ορυκτά καύσιμα και οι μηχανές εσωτερικής καύσης σε συνδυασμό με την τυπογραφία, τον τηλέγραφο, το ραδιόφωνο και το τηλέφωνο, αποτέλεσαν τη βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και ώθησαν σε νέες, αναγκαίες για την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού μορφές κυριαρχίας, διαμορφώνοντας έτσι την πραγματικότητα του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Αν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα προσθέσουμε και το γεγονός πως πάνω στον αυστηρά συγκεντρωτικό-ολιγοπωλιακό-μονοπωλιακό έλεγχο των ορυκτών καυσίμων και με εργαλεία το συγκεντρωτικό τραπεζικό σύστημα, τις διεθνείς στρατιωτικές συμμαχίες και τα σύγχρονα τηλεοπτικά Μ.Μ.Ε., το κεφάλαιο αποπειράται να διαιωνίσει την καπιταλιστική ηγεμονία πάνω στην ανθρωπότητα με τη μορφή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της νέας φασιστικής τάξης πραγμάτων.
Αυτή η τάση του κεφαλαίου να τσιμεντώσει την κίνηση της ιστορίας έσπρωξε την επιστήμη και την τεχνολογία προς τα μπροστά, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε βαθμό που έρχονται σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το πέρασμα από τα ορυκτά καύσιμα και τις μηχανές εσωτερικής καύσης στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και κύρια στην υδογονοενέργεια και στις ενεργειακές κυψέλες, που σε συνδυασμό με την πληροφορική, το διαδίκτυο και την ψηφιακή τεχνολογία θέτουν σε ευθεία αμφισβήτηση την ικανότητα του καπιταλισμού να διαχειρίζεται τις τύχες της ανθρωπότητας.
Έτσι, ο καπιταλισμός αρχίζει να μπαίνει στο τελικό στάδιο της παρακμής του, να χάνει την υπαρξιακή ζωτικότητά του, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση να οδεύει στην πλήρη κατάρρευση, με αποτέλεσμα ένας αναγκαίος καλύτερος κόσμος γίνεται εφικτός.
Τα θεμέλια αυτού του κόσμου είναι ήδη μια απτή πραγματικότητα, καθώς η ηλεκτρονική επανάσταση στις επικοινωνίες ενώνεται καθημερινά με την επανάσταση της υδρογονοενέργειας «δημιουργώντας ένα πανίσχυρο μίγμα το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τις ανθρώπινες σχέσεις στον 21ο και 22ο αιώνα…
Οι ενεργειακές κυψέλες που στηρίζονται στο υδρογόνο…, και η χρήση μικροσκοπικών μονάδων ενέργειας στον ίδιο χώρο με τον τελικό χρήστη απειλεί τη μακροχρόνια κυριαρχία που απολαμβάνουν οι συγκεντρωτικές μονάδες παραγωγής ενέργειας οι οποίες αναπτύχθηκαν παράλληλα με την εποχή των ορυκτών καυσίμων…
Η μετάβαση στην οικονομία του υδρογόνου έχει τη δυνατότητα να τερματίσει την εξάρτηση του κόσμου από το εισαγόμενο πετρέλαιο, να βοηθήσει στην εκτόνωση του επικίνδυνου γεωπολιτικού παιχνιδιού…και να κάνει εφικτή την ‘αναπαγκοσμιοποίηση’, αυτή τη φορά από τα κάτω προς τα πάνω με τον καθένα να συμμετέχει στη διαδικασία»[17].
Βέβαια, ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου έχει όνειρα και κάνει σχέδια για τη διατήρηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ακόμα και με αξιοποίηση του υδρογόνου με τέτοιο τρόπο που να ρυθμίζεται και πάλι συγκεντρωτικά η ροή της ηλεκτρικής ενέργειας στον πλανήτη. Εδώ και πολλές δεκαετίες γίνεται συστηματική προσπάθεια από χιλιάδες ειδικούς επιστήμονες σε όλο τον κόσμο για να επιτευχθεί η ψυχρή σύντηξη του υδρογόνου (Cold Fusion)[18], δηλαδή κάτι αντίστοιχο με αυτό που γίνεται στον ήλιο, αλλά σε χαμηλότερες θερμοκρασίες (σε 2500 C κάτω από το μηδέν).
Αυτή η αντίδραση, ενώ είναι πυρηνική, δεν παράγει ραδιενεργά σκουπίδια, γιατί η πρώτη ύλη, το υδρογόνο, δεν περιέχει άνθρακα, όμως από ό,τι φαίνεται είναι τεχνικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να γίνει σύντηξη σε χαμηλές θερμοκρασίες[19].
Αλλά κι αν ακόμα κάποτε ξεπεραστούν όλα τα εμπόδια και η ψυχρή σύντηξη γίνει δυνατή, το πρόβλημα της ενεργειακής εξάρτησης της κοινωνίας από επιχειρηματικά κέντρα δεν θα ξεπεραστεί, καθώς επίσης και το αίτημα για φτηνή, άφθονη και ασφαλή ενέργεια δεν θα ικανοποιηθεί, εκτός και αν η ψυχρή σύντηξη μπορέσει να γίνει σε μικρή κλίμακα, που θα επιτρέπει την ενεργειακή αυτονομία των χρηστών της ηλεκτρικής ενέργειας.
Το πιθανότερο που θα συμβεί θα είναι η επανάληψη του εγχειρήματος της θερμής σύντηξης στοιχείων ουρανίου, δηλαδή της πυρηνικής ενέργειας. Μετά την κατασκευή της ‘βόμβας υδρογόνου’ και αφού με αυτήν τακτοποιήσουν το πρόβλημα της παγκόσμιας ηγεμονίας, τότε θα μπορεί, όπως συνέβη και με την πυρηνική ενέργεια, να παραχθεί και ηλεκτρικό ρεύμα ‘προς εκμετάλλευση’ των χρηστών της ηλεκτρικής ενέργειας και προς διατήρηση της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην Εργασία και συνεπώς πάνω στην εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα.
Στη μακραίωνη διαδρομή της η ανθρωπότητα κατάφερε στο τέλος του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα να δημιουργήσει τους αντικειμενικούς όρους της ενεργειακής αυτάρκειας και της ενεργειακής ανεξαρτησίας των ανθρώπων, των νοικοκυριών, των χωριών, των πόλεων και των κρατών.
Αυτό, όμως, σημαίνει Ενεργειακή Αυτονομία και Ενεργειακή Δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, φορέας της οποίας δεν μπορεί να είναι κεφαλαιοκράτες ‘επενδυτές’, ιδιωτικά μονοπώλια, κρατικοκαπιταλιστικά μοντέλα, πολιτικοί μεσσίες και ‘πρωτοπορίες’ κομματικές, ‘αναπτυξιακές δικτατορίες’ και αστικά κοινοβούλια, γιατί οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έπαθαν, έμαθαν και αποφασίζουν αργά αλλά σταθερά να στρίψουν αποφασιστικά το τιμόνι της ανθρώπινης ιστορίας προς την αυτοδίκαιη κατάργηση κάθε μορφής ενεργειακής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας υπέρ της ανάδειξης της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.
Μια νέα αρχιτεκτονική δομή των ανθρώπινων κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά προβάλλει, βασισμένη πάνω στην ενεργειακή-κοινωνική ισότητα, στην αυτοδιάθεση και στην αυτόβουλη συνεργασία ανθρώπων, λαών και εθνών με προορισμό έναν καλύτερο κόσμο. Ένα κόσμο της ελεύθερης υδρογονοενέργειας, του ελεύθερου χρόνου, της ελεύθερης δημιουργικότητας, της ελεύθερα αυτοθεσμιζόμενης και αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.
[1] Απόσπασμα από το πρόσφατο βιβλίο μου, ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΥΔΡΟΓΟΝΟ; Η επανάσταση του υδρογόνου, ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ Θεσσαλονίκη 2013.
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[3] Για να φτάσει η ανθρωπότητα στο σημείο κορύφωσης των ορυκτών καυσίμων χρειάστηκαν περίπου εκατό χρόνια, αλλά για την εξάντληση των υπολοίπων κοιτασμάτων, με τους σημερινούς ρυθμούς, δεν απομένουν παρά μόνο ελάχιστες δεκάδες χρόνια.
[4] «Οι αριθμοί των επίσημων εγγράφων για τα αποθέματα πετρελαίου είναι ύποπτοι, όχι επειδή δεν είναι διαθέσιμοι οι επιστημονικές μέθοδοι για να γίνει ακριβής εκτίμηση, αλλά μάλλον επειδή κάποιες χώρες μαγειρεύουν τα βιβλία για να διογκώσουν τα νούμερα… Οι χώρες του ΟΠΕΚ διογκώνουν τα στοιχεία προκειμένου να αυξήσουν τα όρια παραγωγής τους και να εξασφαλίσουν διεθνή δάνεια από πιστωτικούς οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…, αλλά και κάποιες εταιρείες που δηλώνουν μειωμένα αποθέματα προκειμένου να πληρώσουν λιγότερους φόρους…». Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου…, ό.π., σ. 36, 38-39, 40.
[5] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση, Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[6] «Όποιος ελέγχει την Ευρασία, ελέγχει ολόκληρη την ανθρωπότητα», Brzezinski Zbignew, Η Μεγάλη Σκακιέρα, Λιβάνης, Αθήνα 1998.
[7] Βλ. Διεθνής Ενεργειακή Ένωση, Δηλώσεις του Μπριόλ Φατίχ, Καθημερινή, 27.03.2012.
[8] International Energy Agency, «Παγκόσμιες Ενεργειακές Προοπτικές 2011», Καθημερινή, 04.11.2011.
[9] «Τα λεγόμενα «εξωτερικά κόστη» εκδηλώνονται ως βλάβες, όπως ασθένειες του αναπνευστικού συστήματος, ατυχήματα στα ορυχεία, όξινη βροχή, ρύπανση από αιθαλομίχλη, μειωμένες γεωργικές αποδόσεις και αλλαγή του κλίματος. Η βλάβη που προκαλείται από την εξόρυξη και καύση του άνθρακα δεν αντικατοπτρίζεται στην τιμή του ανά τόνο ή στο τι κοστίζει ανά κιλοβατώρα ηλεκτρικής ενέργειας, παρ’ όλα αυτά όμως την πληρώνει ο κόσμος συνολικά… Συνδυάζοντας όλους τους παράγοντες που καταγράφονται παραπάνω, το CE Delft κατέληξε για τις συνολικές ετήσιες βλάβες στον αριθμό των περίπου 360 δισεκατομμυρίων €…, αυτή η εκτίμηση δεν περιλαμβάνει όλες τις πιθανές εκπομπές ή όλες τις πιθανές βλάβες και πρέπει επομένως να θεωρηθεί το κατώτατο όριο. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους παράγοντες που εξετάζονται στην ανάλυση, καθώς δεν ήταν πλήρη όλα τα στοιχεία, ωστόσο η ανάλυση κάλυψε το 91% του συνόλου των εκπομπών. Για παράδειγμα, εάν συμπεριλαμβάνονταν οι εκπομπές σωματιδιακής ύλης από την Ε.Ε., τις Η.Π.Α. και την Ινδία, αυτή η εκτίμηση ενδεχομένως θα αυξανόταν σε αξιόλογο βαθμό», Bjureby Erika, Britten Mareike, Cheng Irish, Marta Kaźmierska, Mezak Ernest, Munnik Victor, Nandi Jayashree, Pennington, Sara, Rochon Emily, Schulz Nina, Shahab Nabiha, Vincent Julien και Wei Meng, To Πραγματικό Κόστος του Άνθρακα, Εκδόθηκε από το Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace, Αθήνα 2008.
[10] Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο αμερικανισμός διατηρεί χίλιες και πλέον στρατιωτικές βάσεις στον κόσμο και οργανώνει τον ένα μετά τον άλλον τους τοπικούς πολέμους είναι προφανώς για να διατηρήσει τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων.
[11] Hubbard Η.Μ., «The Real Cost of Energy», Scientific American, Vol. 264, No. 4, σ. 1823, April 1991. Παρατίθεται στο Μάργαρης Νίκος Ι., Το Ενεργειακό πρόβλημα, Ελευθεροτυπία, 28/9/1994.
[12] «Το 82% των ρύπων CO2 που δημιουργεί την τρύπα του όζοντος και καταστρέφει τη ζωή στον πλανήτη προέρχεται από την καύση των ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και για την κίνηση των αυτοκινήτων και όλων των άλλων μέσων μαζικής μεταφοράς». Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου…, ό.π., σ. 89.
[13] Η εκδοχή, σύμφωνα με την οποία οι Ε.Π.Α. διατηρούν ανέπαφα τα πετρελαιακά κοιτάσματα της Αλάσκας και περιόρισαν την άντληση πετρελαίου από τα άλλα δικά τους κοιτάσματα, αφού πρώτα εξασφάλισαν τον έλεγχο πάνω στα κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής, για να έχουν εθνικές εφεδρείες πετρελαίου όταν ο υπόλοιπος κόσμος θα έχει εξαντλήσει τα δικά του αποθέματα, δεν φαίνεται καθόλου απίθανη και είναι απόλυτα συμβατή με τη στρατηγική τους για την παγκόσμια ηγεμονία.
[14] Ό.π., σ. 50-62.
[15] «Θυμηθείτε τον ‘Τιτανικό’…, την υπερβολική υπερηφάνεια και αλαζονεία, την ύβριν, η οποία συνήθως καταλήγει σε περιπέτειες και τιμωρία… Για δεκαετίες, η αμερικανική κοινωνία, τυφλή σχετικά με τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη και ενεργώντας από υπεροψία, ζει με την ψευδαίσθηση ότι τα ορυκτά καύσιμα και το ενεργειακό σύστημα που τροφοδοτεί με ηλεκτρική ενέργεια τον πλανήτη κατά τα τελευταία 100 χρόνια, είναι ανεξάντλητα και ξαφνικά… μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973, συνειδητοποιεί πως η Αμερική είναι πουλημένη στους ακραία ισχυρούς άραβες σεΐχηδες και στα εκτελεστικά στελέχη των κολοσσών του πετρελαίου… Είναι, επομένως, επιτακτική ανάγκη να αρχίσουμε να εμπορευόμαστε γρήγορα ενεργειακά συστήματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και να επεκταθούμε σε όλο τον πλανήτη… Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά για να αποφευχθεί η "βύθιση"». Jerry B Brown, Rinaldo S Brutoco, James A Cusumano, Freedom From Mid-East Oil, Edition of World Business Academy, 2007, σ. 4-6.
[16] «Όλες οι έρευνες δείχνουν πως σύντομα, η ζήτηση σε ορυκτά καύσιμα και ιδιαίτερα σε πετρέλαιο θα υπερκαλύψει την παγκόσμια προσφορά του γήινου υπεδάφους, με αποτέλεσμα η ανθρωπότητα να βρεθεί μπροστά σε μία παγκόσμια ενεργειακή κρίση χωρίς προηγούμενο. Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει από τώρα οι ανθρώπινες κοινωνίες να αναζητήσουν μια εναλλακτική πηγή ενέργειας, η οποία θα είναι κατά το δυνατό ανανεώσιμη…, ιστορικά η πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών, μεταβαίνει από την κατανάλωση ενεργειακών καυσίμων με υψηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα, σε καύσιμα με χαμηλότερη περιεκτικότητα σε άνθρακα και με υψηλότερη περιεκτικότητα σε υδρογόνο…, οδηγούμαστε αυθόρμητα στο συμπέρασμα, ότι το υδρογόνο αποτελεί το επόμενο κύριο ενεργειακό καύσιμο της ανθρωπότητας», Βαλάκας Μιχάλης, Χρήση του Υδρογόνου σαν εναλλακτική πηγή ενέργειας, Διπλωματική εργασία στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών, Τομέας Θερμότητας του Ε.Μ.Π., Αθήνα, 2007, σελ. 1.
[17] Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου…, ό.π., σ. 24-26.
[18] Βλ. Στάμκος Γιώργος, Ψυχρή σύντηξη. Πηγή αστείρευτης ενέργειας, στο: Τεχνολογίες του μέλλοντος και ελεύθερη ενέργεια, Άγνωστο, χ. χ., σ. 62-65.
[19] Κουλιφέτης Μανώλης, Τα καύσιμα του μέλλοντος και το υδρογόνο, http://xhmikos.gr/TAKAYSIMΑ TOY MELONTOS KAI TO YDROGONO.PDF
Αναλύοντας το πρόβλημα των ορυκτών καυσίμων, ως πρόβλημα εξουσιαστικού συγκεντρωτικού ενεργειακού συστήματος και ως πηγή κατακτητικής βίας, οικονομικής στρέβλωσης, κοινωνικής καταπίεσης και δυστυχίας και περιβαλλοντικής καταστροφής ανακαλύπτουμε ότι οι συνδυαζόμενες Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας με βάση το Υδρογόνο, ως ένα αποκεντρωμένο υδρογονοενεργειακό σύστημα, ανοίγουν νέους ορίζοντες για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από το απάνθρωπο και καταστροφικό κεφαλαιοκρατικό σύστημα, με προοπτική έναν καλύτερο κόσμο…
Ας φανταστούμε ένα κόσμο στον οποίο τα νοικοκυριά, οι γειτονιές, τα χωριά, οι πολυκατοικίες, οι συνοικίες, οι πόλεις, τα κράτη και τελικά η ανθρωπότητα απόκτησαν την ενεργειακή αυτονομία τους, γιατί μπορούν να έχουν άφθονη, φτηνή έως δωρεάν, ασφαλή και καθαρή ενέργεια από το υδρογόνο. Αυτός είναι ο κόσμος της υδρογονοενέργειας που γεννιέται και δυναμώνει μέρα με τη μέρα και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για αυτόνομη αειφόρο τοπική ανάπτυξη και καθολική ευημερία, χωρίς ανασφαλείς εργαζόμενος και ανασφάλιστους ανέργους. Είναι ένας κόσμος της ενεργειακής και κοινωνικής ισότητας, των ίσων ευκαιριών και δικαιωμάτων, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αφεντικά και δούλους.
Ας φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς σκοταδιστικούς και εξουσιαστικούς μύθους, χωρίς ρύπανση του περιβάλλοντος και χωρίς πολυεθνικά ενεργειακά μονοπώλια, χωρίς πολέμους για τον έλεγχο της ενέργειας και για την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτός ο κόσμος είναι πια, χάρη στην απλοχεριά της Φύσης και τις τεράστιες δυνατότητες της επιστημονικοτεχνικής και υδρογονοενεργειακής επανάστασης, μια υπαρκτή πραγματικότητα και δεν είναι φαντασία. Είναι ο κόσμος που ονειρευτήκαμε ως ανθρωπότητα και χτίσαμε, ως δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού με τον ιδρώτα και το αίμα χιλιάδων γενεών.
Ας φανταστούμε… «πως δεν υπάρχει κανένας λόγο για απληστία και πείνα…, πως δεν υπάρχει κανένας λόγος για να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς». Ας φανταστούμε μια ανθρώπινη, μια ανθρωπιστική κοινωνία, η οποία είναι σήμερα εφικτή χάρη στις επιστήμες και στην τεχνολογία που προσφέρουν ελεύθερη υδρογονοενέργεια για όλους, αποσυνθέτοντας στην κυριολεξία όλες τις εξουσιαστικές πυραμίδες, διαμορφώνοντας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία τις υλικές προϋποθέσεις για ένα καλύτερο κόσμο. Ο παρακμασμένος και καταστροφικός καπιταλισμός, η κεφαλαιοκρατία και τα επικίνδυνα ορυκτά καύσιμα, η πετρελαιοκρατία, δεν είναι η μοίρα της ανθρωπότητας και συνεπώς το τέλος τους δεν μπορεί παρά να είναι μια νέα αρχή για την ιστορία της, για την Άμεση Δημοκρατία, την Αταξική Κοινωνία και τον Οικουμενικό Ουμανιστικό Πολιτισμό[2].
Η πετρελαιοκρατία δεν σχετίζεται βέβαια με το πετρέλαιο ως ορυκτό, αλλά με το πετρέλαιο ως μέσο, ως εργαλείο εξουσιασμού της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας από τους ‘πέντε-δέκα’ ενεργειακούς κολοσσούς της κεφαλαιοκρατίας που με το συγκεντρωτικό ενεργειακό τους σύστημα ελέγχουν την παραγωγή, την εμπορία και τη ροή της ενέργειας από την οποία εξαρτάται η ζωή και ο θάνατος εκατοντάδων χωρών και δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Αντίθετα, το πετρέλαιο ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανική παραγωγή εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρήσιμων αγαθών διατηρεί τη μεγάλη χρησιμότητά του για την οικονομία και την κοινωνία, γεγονός που ενισχύει τη συνηγορία υπέρ της απόσυρσής του από τον τομέα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας υπέρ του υδρογόνου το οποίο μπορεί, ως πηγή ενέργειας, να προσφέρει πολύ καλύτερες υπηρεσίες στην ανθρωπότητα.
Είναι κοινά αποδεκτό πως η εκμετάλλευση των υφιστάμενων κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων του πλανήτη Γη, έχει ξεπεράσει προ πολλού το σημείο ‘κορύφωσης’, δηλαδή το σημείο καμπής του 50%[3] και κινείται καθοδικά και με γρήγορους ρυθμούς προς το σημείο της εξάντλησής τους[4].
Αυτό και μόνο το γεγονός ανεβάζει σταθερά την τιμή του πετρελαίου, συνεπώς και το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και τελικά το κόστος όλων των αγαθών, που σημαίνει το κόστος διαβίωσης των εργαζόμενων.
Αν σ’ αυτήν την παράμετρο προσθέσουμε την αυξημένη ζήτηση ενέργειας εξ αιτίας της ανταγωνιστικής εμφάνισης της Κίνας και της Ινδίας στην παγκόσμια αγορά, τότε η μόνη διέξοδος που απομένει στον σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού και συγκεκριμένα του αμερικανισμού[5] είναι η σύγκρουση με τη (και στη) Μέση Ανατολή και με την (και στην) Ασία, ταυτόχρονα, για τον έλεγχο της παγκόσμιας ενεργειακής τράπεζας, της Ευρασίας,[6] μέχρι να μπορέσει να επιβάλει ελεγχόμενες εναλλακτικές λύσεις απεξάρτησης από το πετρέλαιο που δεν θα αμφισβητούν την κυριαρχία του. Κάπως έτσι η προϊούσα ενεργειακή κρίση του καπιταλισμού εξελίσσεται σε νέα πιο καταστροφική περιπέτεια για την ανθρωπότητα, αν αυτή η ίδια δεν προλάβει να ακυρώσει την καπιταλιστική κυριαρχία σε όλες τις πιθανές εκδοχές της.
Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, η εργαζόμενη ανθρωπότητα θα αναγκάζεται να πληρώνει το κόστος του σημερινού ενεργειακού συστήματος, το οποίο φυσικά είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ο καθένας μας νομίζει πως πληρώνει.
Η ανθρωπότητα είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε αιχμάλωτη της πετρελαιοκρατίας, αφού σύμφωνα με στοιχεία της International Energy Agency (IEA, Διεθνής Ένωση Ενέργειας, ΔΕΕ), «οι χώρες που εισάγουν πετρέλαιο θα πληρώσουν το 2012, δύο (2) τρισεκατομμύρια δολάρια για εισαγωγές πετρελαίου»[7]. Σύμφωνα μάλιστα με τις συντηρητικές προβλέψεις της ΔΕΕ, υπό κανονικές συνθήκες, «η τιμή του αργού πετρελαίου προβλέπεται μέχρι το 2035 να εκτιναχθεί στα 212 δολάρια το βαρέλι…και (προσθέτει πως) ο κίνδυνος, να επιδεινωθεί η αναταραχή και να επεκταθεί στις μεγάλες πετρελαιοεξαγωγικές χώρες της περιοχής, να οδηγήσει σε απρόβλεπτη εκτίναξη των ενεργειακών τιμών, η οποία θα ωθούσε, προφανώς, την παγκόσμια οικονομία πίσω στην ύφεση, παραμένει».[8]
Και βέβαια αυτά τα ποσά αναφέρονται στο φανερό κόστος, γιατί πέρα από αυτό υπάρχει και το αφανές κόστος, το λεγόμενο «εξωτερικό»[9] ή «κρυφό» κόστος που το πληρώνουν οι κοινωνίες για τις πολλές και μεγάλες παρενέργειες του άνθρακα και του πετρελαίου. Γι’ αυτό, και για να έχουμε μια πιο ακριβή εικόνα της συνολικής δαπάνης για το πετρέλαιο, θα πρέπει να αντιδιαστείλουμε το ‘φανερό κόστος’, όπως αυτό διαμορφώνεται στα χρηματιστήρια αξιών και επηρεάζει την ενέργεια από την εξόρυξη της πρώτης ύλης μέχρι το ρεύμα που πληρώνει ο τελικός χρήστης, από το ‘κρυφό κόστος’ το οποίο επιρρίπτεται στο περιβάλλον και είναι ανυπολόγιστο, μέρος του όμως επιρρίπτεται έμμεσα στους καταναλωτές με τη μορφή φόρων, μέσω των προϋπολογισμών των κρατών.
Το κρυφό κόστος της ενέργειας αναφέρεται:
α. στο κόστος κατάκτησης ή/ και φύλαξης των πηγών πετρελαίου[10] και
β. στο κόστος της μερικής αποκατάστασης των καταστροφών του περιβάλλοντος, των καταστροφών της αγροτικής παραγωγής, των ζημιών στην κοινωνία και των ασθενειών του πληθυσμού που προκαλεί η κατανάλωση των ορυκτών καυσίμων.
Εκτιμάται ότι η φύλαξη και η μερική αποκατάσταση μόνο των καταστροφών του περιβάλλοντος, επιβαρύνει το κόστος κάθε βαρελιού πετρελαίου, που προέρχεται από τη Μέση Ανατολή, με το ποσό των 50 δολαρίων.[11]
Οι παραπάνω εκτιμήσεις αναφέρονται στη δεκαετία του 1990 και από τότε μέχρι σήμερα οι συνθήκες έχουν βέβαια χειροτερέψει, με αποτέλεσμα η εξασφάλιση της αναγκαίας ενέργειας, για τη βελτίωση ή/ και τη διατήρηση του σημερινού επιπέδου παραγωγής και διαβίωσης, να απορροφά ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του ετήσιου οικογενειακού, επιχειρηματικού και εθνικού προϋπολογισμού με όσα αυτό συνεπάγεται. Η εικόνα γίνεται πιο εφιαλτική, αν λάβουμε υπ’ όψη και τη συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας εξ αιτίας και της γρήγορης πληθυσμιακής αύξησης και της αστικοποίησης του παγκόσμιου πληθυσμού.
Από κάποια στιγμή και μετά, τα παγκόσμια μονοπώλια των ορυκτών καυσίμων θα προσπαθήσουν να επιμηκύνουν τον χρόνο της ενεργειακής κυριαρχίας τους καταφεύγοντας στην εκμετάλλευση δεύτερης και τρίτης ποιότητας κοιτασμάτων και ‘μη συμβατικών πετρελαίων’, πράγμα που θα έχει ως συνέπεια όχι μόνο την περαιτέρω αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική ρύπανση[12]. Και φυσικά όλα αυτά θα οδηγήσουν στην όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων για τον έλεγχο των τελευταίων κοιτασμάτων των ορυκτών καυσίμων. Πρωταγωνιστής σ’ αυτό το καταστροφικό σπιράλ είναι και πάλι οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι οποίες, από το 1970 που έχασαν την κυριαρχία τους ως κορυφαία πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου[13], καθορίζουν τις γεωπολιτικές εξελίξεις στον πλανήτη σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες για πετρέλαιο[14]. Αν δεν ανατραπούν τώρα αυτές οι εξελίξεις, τότε σύντομα η ανθρωπότητα θα αναγκαστεί να πορευτεί μέσα σε ένα μακρύ ενεργειακό χειμώνα, σε ένα ζοφερό μέλλον.
Η αφελής εγωπάθεια και η απάνθρωπη και καταστροφική αλαζονεία του καπιταλισμού απέναντι στη Φύση και στην ανθρωπότητα αποτελούν ύβριν απέναντι στους νόμους κίνησης της φύσης και της ανθρωπότητας, και γι’ αυτό ο καπιταλισμός οδεύει ολοταχώς, σαν άλλος «Τιτανικός», στην καταστροφική σύγκρουσή του με την κοινωνική πραγματικότητα που ο ίδιος δημιούργησε[15], με κίνδυνο να διαπράξει ακόμα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, της Φύσης και του Πολιτισμού.
Η δυνατότητα αποτροπής αυτής της εξέλιξης προσφέρεται από τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας και κύρια από την ενέργεια με βάση το υδρογόνο[16]. Το γεγονός μάλιστα πως η ενεργειακή τεχνολογία κατάφερε, κόντρα στα κατεστημένα συμφέροντα, να ξεπεράσει τις μηχανές εσωτερικής καύσης και να τις αντικαταστήσει με τις ενεργειακές κυψέλες καύσης του υδρογόνου και παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, καθιστά περιττή τη χρησιμοποίηση των ορυκτών καυσίμων.
Τα ορυκτά καύσιμα και οι μηχανές εσωτερικής καύσης σε συνδυασμό με την τυπογραφία, τον τηλέγραφο, το ραδιόφωνο και το τηλέφωνο, αποτέλεσαν τη βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και ώθησαν σε νέες, αναγκαίες για την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού μορφές κυριαρχίας, διαμορφώνοντας έτσι την πραγματικότητα του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Αν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα προσθέσουμε και το γεγονός πως πάνω στον αυστηρά συγκεντρωτικό-ολιγοπωλιακό-μονοπωλιακό έλεγχο των ορυκτών καυσίμων και με εργαλεία το συγκεντρωτικό τραπεζικό σύστημα, τις διεθνείς στρατιωτικές συμμαχίες και τα σύγχρονα τηλεοπτικά Μ.Μ.Ε., το κεφάλαιο αποπειράται να διαιωνίσει την καπιταλιστική ηγεμονία πάνω στην ανθρωπότητα με τη μορφή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της νέας φασιστικής τάξης πραγμάτων.
Αυτή η τάση του κεφαλαίου να τσιμεντώσει την κίνηση της ιστορίας έσπρωξε την επιστήμη και την τεχνολογία προς τα μπροστά, με αποτέλεσμα την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε βαθμό που έρχονται σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.
Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν το πέρασμα από τα ορυκτά καύσιμα και τις μηχανές εσωτερικής καύσης στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και κύρια στην υδογονοενέργεια και στις ενεργειακές κυψέλες, που σε συνδυασμό με την πληροφορική, το διαδίκτυο και την ψηφιακή τεχνολογία θέτουν σε ευθεία αμφισβήτηση την ικανότητα του καπιταλισμού να διαχειρίζεται τις τύχες της ανθρωπότητας.
Έτσι, ο καπιταλισμός αρχίζει να μπαίνει στο τελικό στάδιο της παρακμής του, να χάνει την υπαρξιακή ζωτικότητά του, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση να οδεύει στην πλήρη κατάρρευση, με αποτέλεσμα ένας αναγκαίος καλύτερος κόσμος γίνεται εφικτός.
Τα θεμέλια αυτού του κόσμου είναι ήδη μια απτή πραγματικότητα, καθώς η ηλεκτρονική επανάσταση στις επικοινωνίες ενώνεται καθημερινά με την επανάσταση της υδρογονοενέργειας «δημιουργώντας ένα πανίσχυρο μίγμα το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τις ανθρώπινες σχέσεις στον 21ο και 22ο αιώνα…
Οι ενεργειακές κυψέλες που στηρίζονται στο υδρογόνο…, και η χρήση μικροσκοπικών μονάδων ενέργειας στον ίδιο χώρο με τον τελικό χρήστη απειλεί τη μακροχρόνια κυριαρχία που απολαμβάνουν οι συγκεντρωτικές μονάδες παραγωγής ενέργειας οι οποίες αναπτύχθηκαν παράλληλα με την εποχή των ορυκτών καυσίμων…
Η μετάβαση στην οικονομία του υδρογόνου έχει τη δυνατότητα να τερματίσει την εξάρτηση του κόσμου από το εισαγόμενο πετρέλαιο, να βοηθήσει στην εκτόνωση του επικίνδυνου γεωπολιτικού παιχνιδιού…και να κάνει εφικτή την ‘αναπαγκοσμιοποίηση’, αυτή τη φορά από τα κάτω προς τα πάνω με τον καθένα να συμμετέχει στη διαδικασία»[17].
Βέβαια, ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου έχει όνειρα και κάνει σχέδια για τη διατήρηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ακόμα και με αξιοποίηση του υδρογόνου με τέτοιο τρόπο που να ρυθμίζεται και πάλι συγκεντρωτικά η ροή της ηλεκτρικής ενέργειας στον πλανήτη. Εδώ και πολλές δεκαετίες γίνεται συστηματική προσπάθεια από χιλιάδες ειδικούς επιστήμονες σε όλο τον κόσμο για να επιτευχθεί η ψυχρή σύντηξη του υδρογόνου (Cold Fusion)[18], δηλαδή κάτι αντίστοιχο με αυτό που γίνεται στον ήλιο, αλλά σε χαμηλότερες θερμοκρασίες (σε 2500 C κάτω από το μηδέν).
Αυτή η αντίδραση, ενώ είναι πυρηνική, δεν παράγει ραδιενεργά σκουπίδια, γιατί η πρώτη ύλη, το υδρογόνο, δεν περιέχει άνθρακα, όμως από ό,τι φαίνεται είναι τεχνικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να γίνει σύντηξη σε χαμηλές θερμοκρασίες[19].
Αλλά κι αν ακόμα κάποτε ξεπεραστούν όλα τα εμπόδια και η ψυχρή σύντηξη γίνει δυνατή, το πρόβλημα της ενεργειακής εξάρτησης της κοινωνίας από επιχειρηματικά κέντρα δεν θα ξεπεραστεί, καθώς επίσης και το αίτημα για φτηνή, άφθονη και ασφαλή ενέργεια δεν θα ικανοποιηθεί, εκτός και αν η ψυχρή σύντηξη μπορέσει να γίνει σε μικρή κλίμακα, που θα επιτρέπει την ενεργειακή αυτονομία των χρηστών της ηλεκτρικής ενέργειας.
Το πιθανότερο που θα συμβεί θα είναι η επανάληψη του εγχειρήματος της θερμής σύντηξης στοιχείων ουρανίου, δηλαδή της πυρηνικής ενέργειας. Μετά την κατασκευή της ‘βόμβας υδρογόνου’ και αφού με αυτήν τακτοποιήσουν το πρόβλημα της παγκόσμιας ηγεμονίας, τότε θα μπορεί, όπως συνέβη και με την πυρηνική ενέργεια, να παραχθεί και ηλεκτρικό ρεύμα ‘προς εκμετάλλευση’ των χρηστών της ηλεκτρικής ενέργειας και προς διατήρηση της εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στην Εργασία και συνεπώς πάνω στην εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα.
Στη μακραίωνη διαδρομή της η ανθρωπότητα κατάφερε στο τέλος του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα να δημιουργήσει τους αντικειμενικούς όρους της ενεργειακής αυτάρκειας και της ενεργειακής ανεξαρτησίας των ανθρώπων, των νοικοκυριών, των χωριών, των πόλεων και των κρατών.
Αυτό, όμως, σημαίνει Ενεργειακή Αυτονομία και Ενεργειακή Δημοκρατία σε όλα τα επίπεδα, φορέας της οποίας δεν μπορεί να είναι κεφαλαιοκράτες ‘επενδυτές’, ιδιωτικά μονοπώλια, κρατικοκαπιταλιστικά μοντέλα, πολιτικοί μεσσίες και ‘πρωτοπορίες’ κομματικές, ‘αναπτυξιακές δικτατορίες’ και αστικά κοινοβούλια, γιατί οι δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού έπαθαν, έμαθαν και αποφασίζουν αργά αλλά σταθερά να στρίψουν αποφασιστικά το τιμόνι της ανθρώπινης ιστορίας προς την αυτοδίκαιη κατάργηση κάθε μορφής ενεργειακής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας υπέρ της ανάδειξης της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης.
Μια νέα αρχιτεκτονική δομή των ανθρώπινων κοινωνιών και της ανθρωπότητας συνολικά προβάλλει, βασισμένη πάνω στην ενεργειακή-κοινωνική ισότητα, στην αυτοδιάθεση και στην αυτόβουλη συνεργασία ανθρώπων, λαών και εθνών με προορισμό έναν καλύτερο κόσμο. Ένα κόσμο της ελεύθερης υδρογονοενέργειας, του ελεύθερου χρόνου, της ελεύθερης δημιουργικότητας, της ελεύθερα αυτοθεσμιζόμενης και αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.
[1] Απόσπασμα από το πρόσφατο βιβλίο μου, ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟ ΥΔΡΟΓΟΝΟ; Η επανάσταση του υδρογόνου, ελεύθερη ενέργεια και η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα ορυκτά καύσιμα και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, ΝΗΣΙΔΕΣ Θεσσαλονίκη 2013.
[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η μεγάλη πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική ισότητα και τον Ουμανισμό, ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 2012.
[3] Για να φτάσει η ανθρωπότητα στο σημείο κορύφωσης των ορυκτών καυσίμων χρειάστηκαν περίπου εκατό χρόνια, αλλά για την εξάντληση των υπολοίπων κοιτασμάτων, με τους σημερινούς ρυθμούς, δεν απομένουν παρά μόνο ελάχιστες δεκάδες χρόνια.
[4] «Οι αριθμοί των επίσημων εγγράφων για τα αποθέματα πετρελαίου είναι ύποπτοι, όχι επειδή δεν είναι διαθέσιμοι οι επιστημονικές μέθοδοι για να γίνει ακριβής εκτίμηση, αλλά μάλλον επειδή κάποιες χώρες μαγειρεύουν τα βιβλία για να διογκώσουν τα νούμερα… Οι χώρες του ΟΠΕΚ διογκώνουν τα στοιχεία προκειμένου να αυξήσουν τα όρια παραγωγής τους και να εξασφαλίσουν διεθνή δάνεια από πιστωτικούς οργανισμούς, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…, αλλά και κάποιες εταιρείες που δηλώνουν μειωμένα αποθέματα προκειμένου να πληρώσουν λιγότερους φόρους…». Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου…, ό.π., σ. 36, 38-39, 40.
[5] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση, Οικονομία του Φόβου και της Παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.
[6] «Όποιος ελέγχει την Ευρασία, ελέγχει ολόκληρη την ανθρωπότητα», Brzezinski Zbignew, Η Μεγάλη Σκακιέρα, Λιβάνης, Αθήνα 1998.
[7] Βλ. Διεθνής Ενεργειακή Ένωση, Δηλώσεις του Μπριόλ Φατίχ, Καθημερινή, 27.03.2012.
[8] International Energy Agency, «Παγκόσμιες Ενεργειακές Προοπτικές 2011», Καθημερινή, 04.11.2011.
[9] «Τα λεγόμενα «εξωτερικά κόστη» εκδηλώνονται ως βλάβες, όπως ασθένειες του αναπνευστικού συστήματος, ατυχήματα στα ορυχεία, όξινη βροχή, ρύπανση από αιθαλομίχλη, μειωμένες γεωργικές αποδόσεις και αλλαγή του κλίματος. Η βλάβη που προκαλείται από την εξόρυξη και καύση του άνθρακα δεν αντικατοπτρίζεται στην τιμή του ανά τόνο ή στο τι κοστίζει ανά κιλοβατώρα ηλεκτρικής ενέργειας, παρ’ όλα αυτά όμως την πληρώνει ο κόσμος συνολικά… Συνδυάζοντας όλους τους παράγοντες που καταγράφονται παραπάνω, το CE Delft κατέληξε για τις συνολικές ετήσιες βλάβες στον αριθμό των περίπου 360 δισεκατομμυρίων €…, αυτή η εκτίμηση δεν περιλαμβάνει όλες τις πιθανές εκπομπές ή όλες τις πιθανές βλάβες και πρέπει επομένως να θεωρηθεί το κατώτατο όριο. Αυτό ισχύει ακόμη και για τους παράγοντες που εξετάζονται στην ανάλυση, καθώς δεν ήταν πλήρη όλα τα στοιχεία, ωστόσο η ανάλυση κάλυψε το 91% του συνόλου των εκπομπών. Για παράδειγμα, εάν συμπεριλαμβάνονταν οι εκπομπές σωματιδιακής ύλης από την Ε.Ε., τις Η.Π.Α. και την Ινδία, αυτή η εκτίμηση ενδεχομένως θα αυξανόταν σε αξιόλογο βαθμό», Bjureby Erika, Britten Mareike, Cheng Irish, Marta Kaźmierska, Mezak Ernest, Munnik Victor, Nandi Jayashree, Pennington, Sara, Rochon Emily, Schulz Nina, Shahab Nabiha, Vincent Julien και Wei Meng, To Πραγματικό Κόστος του Άνθρακα, Εκδόθηκε από το Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace, Αθήνα 2008.
[10] Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο αμερικανισμός διατηρεί χίλιες και πλέον στρατιωτικές βάσεις στον κόσμο και οργανώνει τον ένα μετά τον άλλον τους τοπικούς πολέμους είναι προφανώς για να διατηρήσει τον έλεγχο των ορυκτών καυσίμων.
[11] Hubbard Η.Μ., «The Real Cost of Energy», Scientific American, Vol. 264, No. 4, σ. 1823, April 1991. Παρατίθεται στο Μάργαρης Νίκος Ι., Το Ενεργειακό πρόβλημα, Ελευθεροτυπία, 28/9/1994.
[12] «Το 82% των ρύπων CO2 που δημιουργεί την τρύπα του όζοντος και καταστρέφει τη ζωή στον πλανήτη προέρχεται από την καύση των ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και για την κίνηση των αυτοκινήτων και όλων των άλλων μέσων μαζικής μεταφοράς». Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου…, ό.π., σ. 89.
[13] Η εκδοχή, σύμφωνα με την οποία οι Ε.Π.Α. διατηρούν ανέπαφα τα πετρελαιακά κοιτάσματα της Αλάσκας και περιόρισαν την άντληση πετρελαίου από τα άλλα δικά τους κοιτάσματα, αφού πρώτα εξασφάλισαν τον έλεγχο πάνω στα κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής, για να έχουν εθνικές εφεδρείες πετρελαίου όταν ο υπόλοιπος κόσμος θα έχει εξαντλήσει τα δικά του αποθέματα, δεν φαίνεται καθόλου απίθανη και είναι απόλυτα συμβατή με τη στρατηγική τους για την παγκόσμια ηγεμονία.
[14] Ό.π., σ. 50-62.
[15] «Θυμηθείτε τον ‘Τιτανικό’…, την υπερβολική υπερηφάνεια και αλαζονεία, την ύβριν, η οποία συνήθως καταλήγει σε περιπέτειες και τιμωρία… Για δεκαετίες, η αμερικανική κοινωνία, τυφλή σχετικά με τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη και ενεργώντας από υπεροψία, ζει με την ψευδαίσθηση ότι τα ορυκτά καύσιμα και το ενεργειακό σύστημα που τροφοδοτεί με ηλεκτρική ενέργεια τον πλανήτη κατά τα τελευταία 100 χρόνια, είναι ανεξάντλητα και ξαφνικά… μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973, συνειδητοποιεί πως η Αμερική είναι πουλημένη στους ακραία ισχυρούς άραβες σεΐχηδες και στα εκτελεστικά στελέχη των κολοσσών του πετρελαίου… Είναι, επομένως, επιτακτική ανάγκη να αρχίσουμε να εμπορευόμαστε γρήγορα ενεργειακά συστήματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και να επεκταθούμε σε όλο τον πλανήτη… Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά για να αποφευχθεί η "βύθιση"». Jerry B Brown, Rinaldo S Brutoco, James A Cusumano, Freedom From Mid-East Oil, Edition of World Business Academy, 2007, σ. 4-6.
[16] «Όλες οι έρευνες δείχνουν πως σύντομα, η ζήτηση σε ορυκτά καύσιμα και ιδιαίτερα σε πετρέλαιο θα υπερκαλύψει την παγκόσμια προσφορά του γήινου υπεδάφους, με αποτέλεσμα η ανθρωπότητα να βρεθεί μπροστά σε μία παγκόσμια ενεργειακή κρίση χωρίς προηγούμενο. Αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει από τώρα οι ανθρώπινες κοινωνίες να αναζητήσουν μια εναλλακτική πηγή ενέργειας, η οποία θα είναι κατά το δυνατό ανανεώσιμη…, ιστορικά η πορεία των ανθρώπινων κοινωνιών, μεταβαίνει από την κατανάλωση ενεργειακών καυσίμων με υψηλή περιεκτικότητα σε άνθρακα, σε καύσιμα με χαμηλότερη περιεκτικότητα σε άνθρακα και με υψηλότερη περιεκτικότητα σε υδρογόνο…, οδηγούμαστε αυθόρμητα στο συμπέρασμα, ότι το υδρογόνο αποτελεί το επόμενο κύριο ενεργειακό καύσιμο της ανθρωπότητας», Βαλάκας Μιχάλης, Χρήση του Υδρογόνου σαν εναλλακτική πηγή ενέργειας, Διπλωματική εργασία στη Σχολή Μηχανολόγων Μηχανικών, Τομέας Θερμότητας του Ε.Μ.Π., Αθήνα, 2007, σελ. 1.
[17] Rifkin Jeremy, Η οικονομία του υδρογόνου…, ό.π., σ. 24-26.
[18] Βλ. Στάμκος Γιώργος, Ψυχρή σύντηξη. Πηγή αστείρευτης ενέργειας, στο: Τεχνολογίες του μέλλοντος και ελεύθερη ενέργεια, Άγνωστο, χ. χ., σ. 62-65.
[19] Κουλιφέτης Μανώλης, Τα καύσιμα του μέλλοντος και το υδρογόνο, http://xhmikos.gr/TAKAYSIMΑ TOY MELONTOS KAI TO YDROGONO.PDF
Πηγή: Υδρογονοενέργεια. Το τέλος της πετρελαιοκρατίας και της κεφαλαιοκρατίας. Γράφει ο Κώστας Λαμπος - RAMNOUSIA
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)