Powered By Blogger

30.11.14

Να φύγουν όλοι και χωρίς αποσκευές. Να φύγουν. Απέτυχαν!




Φυσικά και ήξεραν στο εξωτερικό ότι ΟΛΟΙ οι Έλληνες πολιτικοί είναι μια παρέα, σαν ένα χανουμάκι με πολλούς φερετζέδες. Το πρόβλημα όμως για αυτούς είναι ότι πλέον ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό πολιτών το έχει καταλάβει. Αυτό το ποσοστό συνέχεια θα αυξάνει. ΠΡέπει λοιπόν ή να ταπεινωθεί ή εκφοβηθεί ή να εκβιαστεί.
Του Καθηγητή Γ.Ζουγανέλη

Το άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι, ότι ναι μεν οι Γερμανοί λένε ότι θα πολεμήσουν τις ντόπιες συμμορίες που έφεραν τη χώρα εδώ αλλά δεν εξηγούν γιατί επί τόσο καιρό συνεργάζονταν μαζί τους. Εγώ όμως ξέρω. Γιατί και αυτοίείναι στη παρέα. Ξεπλύθηκαν πολλά λεφτά με τη κρίση στην Ελλάδα.

Η μελλοντική συμμετοχή της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά ομολόγων, θα δώσει πνοή ζωής στα εγχώρια λαμόγια και τους συνεργάτες τους στη Γερμανία. Τσάμπα μάγκες συνεπώς ο Σόιμπλε με τη Μέρκελ.

Για τις τράπεζες είπαμε. Έχουν στήσει νέα φούσκα στο Χρηματιστήριο εξυγειαίνοντας τα κόκκινα δάνεια με νέες συμφωνίες που θα κάνουν με τους παλαιούς δανειοδότες, που δεν αποπληρώνουν τις οφειλές τους.

Ποιά τάξη όμως οφειλετών χρωστάει τα περισσότερα; Οι πλουσιότεροι. Το 10% το χρωστάει ο λαουτζίκος και το 90% αυτοί που στη περίοδο της κρίσης έγιναν πλουσιότεροι. Το καθεστώς τα παίρνει απο το λαουτζίκο ενώ οι πλούσιοι φίλοι του καθεστώτος (απουσία αντιπολίτευσης) δεν αποπληρώνουν τίποτα. Ούτε κάν τα πρόστιμα!

Τα δικά τους ασφαλή δάνεια φαίνεται να τα αναλαμβάνει η ΕΚΤ! Δεν θα τα αποπληρώσουν όμως και πάλι. Θα τα φορτώσουν σε άλλους με νέο μηχανισμό της ΕΚΤ!

Προσοχή στα κέρδη απο τα συμβόλαια υδρογοναθράκων (όποια και να είναι).

Tο ΔΝΤ με τόσους υδρογονάθρακες που έχει η Ελλάδα δεν πρόκειται να την αποχαιρετήσει τόσο εύκολα. Τα δάνεια είναι ένας τρόπος για να επιβάλλουν οι ΗΠΑ τις απόψεις τους πέραν του Τουρκικού Μπαμπούλα. Η παρουσία ασπονδύλων Ελλήνων πολιτικών είναι φυσικά κάτι που ευνοεί. Μέχρι πότε; Mα μέχρι να βγεί το παιγνίδι όλων στην επιφάνεια. Τότε όλοι τους θα είναι άχρηστοι. Τότε το μαχαίρι θα μπεί πιο βαθειά στο κόκκαλο και τότε πολλά λαμόγια που θησαύρισαν πέραν όσο επιτρεπόταν δεν θα μπορούν να σταθούν ούτε πίσω απο παράθυρο! Κανένας νόμος δεν θα έχει αξία για κανένα.

Η Αλή Μπαμπάς και οι σαράντα Κλέφτες
Απο τα λεφτά που πήραν οι τράπεζες απο εμάς που τους τα δανείσαμε με τις εγγυήσεις που αναλάβαμε στο Αγγλικό Δίκαιο χωρίς να μας ρωτήσουν και υπο ένα νομικό πλέγμα προστασίας που έφτειαξε το καθεστώς για τις διοικήσεις τους που παρέμειναν ίδιες σβύννοντας κάθε ίχνος και στοιχεία ενοχής, δεν έδωσαν δεκάρα στη τοπική οικονομία.

Οι τράπεζες κατέβασαν τις μετοχές τους όσο μπορούσαν για να τις αγοράσουν πάμφθηνα οι ιδιώτες και οι πρώην ιδιοκτήτες τους απο το δημόσιο και ταυτόχρονα δεν δάνεισαν δεκάρα στην Ελληνική αγορά γιατί το 10% περίπου ρευστότητας που θα έπρεπε να έχουν για τόσο χαμηλές τιμές των μετοχών δεν υπήρχε.

Με πρόφαση την επιτυχία που θα έχουν απο την ψεύτικη εξυγίανση των κόκκινων δανείων που στήνουν, θα ανεβάσουν δικαιολογημένα τις μετοχές τους και θα θησαυρίσουν ξανά εις υγεία των κορόιδων.

Αυτά γιατί δεν σας τα λέει η αντιπολίτευση και οι πάσης φύσης οικονομολόγοι που διαφημίζουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, πατριωτικά και όχι; Να διαφωνείτε μαζί μου αλλά να σκέφτεστε ότι ζείτε σε μια χώρα χωρίς δημοκρατία και ηθική. Μήπως με άλλους πρέπει να διαφωνείτε περισσότερο;

Κάνω ότι μπορώ για να σας πώ πράγματα που άλλοι δεν λένε. Πρέπει και εσείς ομως να παλαίψετε το πρόβλημα.
Υπάρχει λύση;

To πρόβλημα είναι στο διαχειρστή της κάθε κατάστασης και αυτό αφορά την ηθική του, τις γνώσεις του και το πόσο ολοκληρωμένος και τελειωμένος σαν άνθρωπος είναι. Μπορείτε να εμπιστεύεσθε κάποιον που σαν αντιπολίτευση ήταν απών σε όλα ή έναν που σαν συμπολίτευση ψήφιζε τα πάντα; Μπορείτε να εμπιστεύεσθε βουλευτές που πηδούν σαν κατσίκια απο κόμμα σε κόμμα; Mπορείτε να εμπιστεύεσθε δημοσιογράφους που μοιράζουν τη μπάλα στους ίδιους και στους ίδιους; H εμφάνιση του Ποτάμη δεν αποτελεί μια πρόκληση στην ηθική σας;

Yπάρχουν λύσεις. Εγώ δεν θα σας τις προτείνω δημόσια ούτε θα μίλαγα έξω απο αρχές με τις αγορές, γιατί δεν είμαι λαγός του συστήματος. Το ΣΥΡΙΖΑ και ποιοτικά και πολτικά είναι λίγο για να αντιμετωπίσει και να σταθεί στη παρούσα κατάσταση, Οι άλλοι θα χρειασθούν σίγουρα σχοινί. Τους ΑΝΕΛ πάλι τους διαλύει ο Καμμένος και όχι τυχαία.

Κανείς να μη κανονίζει χωρίς το ξενοδόχο…

Αυτά που κατά καιρούς γράφω είναι προφάσεις, πταίσματα. Ανίχνευση του χώρου έκανα. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πόσα “απίδια” έχει ο σάκκος μου.

zcode-gr
http://www.logiosermis.net/2014/11/blog-post_131.html#.VHtIejMcRgU

Βενιζέλος σε τουρκικό κανάλι: Οι τέσσερις αιώνες τουρκικής κατοχής είναι για εμάς εθνική κληρονομιά!




"Εθνική κληρονομιά" χαρακτήρισε ο Ε.Βενιζέλος τους τέσσερις αιώνες τουρκικής κατοχής που παραλίγο να εξαφανίσου το ελληνικό Γένος από τις δέλτους της Ιστορίας.
" Όχι μόνο ένα τζαμί, αλλά και η οθωμανική κληρονομιά στην Ελλάδα είναι μέρος της εθνικής μας κληρονομιάς" ανέφερε ο Αντιπροέδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος στη δημοσιογράφο Asligul Atasagun για το κανάλι Turkish TV- Cine5.

Φυσικά πρόκειται περι δήλωσης υποταγής στην "Υψηλή Πύλη" του "Σουλτάνου" Ρ.Τ.Ερντογάν, με βάση την οποία θα αναμένουμε το άνοιγμα δεκάδων τζαμιών, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά κυρίως σε Θεσσαλονίκη, Ανατ.Μακεδονία-Θράκη, και Ρόδο-Κω.

Με το πρόσχημα ότι θα πρέπει να είμαστε περήφανοι που οι Τούρκοι "σουβλίζανε" τους προγόνους μας, προκειμένουν να εγκαταλειψουν την Πίστη, θα τουρκοποιήσουμε μόνοι μας εκ νέου ελληνικά εδάφη 100 χρόνια μετά την εκδίωξη των Οθωμανών.

Επιβεβαίωσε δε ότι με λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων θα κατασκευασθεί το τζαμί στην Αθήνα. "Ναι, σαφέστατα. Ένα τζαμί ως δημόσιο έργο, ως δωρεά του κράτους προς τη μουσουλμανική κοινότητα στην Αθήνα. Διότι μιλάμε για μια δημόσια οντότητα, όχι για μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Μιλάμε για μια δημόσια νομική οντότητα και για τις σχετικές υποδομές για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών της μουσουλμανικής κοινότητας στην Αθήνα. Αυτό είναι κάτι προφανές και απαραίτητο για κάθε ευρωπαϊκή, σύγχρονη και χωρίς προκαταλήψεις κοινωνία."

Μόνο που δεν μας εξήγησε γιατί το ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να πληρώνει για τις αναγκες της μουσουλμανικής κοινότητας που με εξαίρεση την μειονότητα της Θράκης, αποτελείται κυρίως από λαθρομετανάστες.

Στην Αμερική οι Έλληνες της Ομογένειας, δεν πήραν λεφτα από τον Λευκό Οίκο, μάζεψαν χρήματα, αγόρασαν οικόπεδο και έχτισαν την εκκλησία που ήθελαν. Το θεωρεί δε απαραίτητο για να μην έχει η ελληνική κοινωνία "προκαταλήψεις"! Η Ορθοδοξία προφανώς θεωρείται προκατάληψη, παρότι είναι η επικρατούσα με βάση το Σύνταγμα θρησκεία της χώρας.

Λέει μάλιστα ότι τα τζαμιά θα χρησιμοποιηθούν για τον τουρισμό! Έχει σκοπό δηλαδή να καταστήσει την χώρα σε τουρκικό "ξενοδοχείο"!

Σχολιάζει και την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι επισημαίνοντας πως αυτή "αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για τη διεθνή κοινότητα προκειμένου η τελευταία να κατανοήσει τον ιδιαίτερο, θεσμικό και δογματικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου".

Φυσικά το ερώτημα που πρέπει να μας απαντήσει ο Έλληνας ΥΠΕΞ είναι πως θα πάει σαν να μην τρέχει τίποτα να συναντηθεί στην Άγκυρα, με Ερντογάν-Νταβούτογλου, μετά το σημερινό επεισόδιο στην Στρογγύλη εναντίον του Έλληνα ΥΠΕΘΑ Ν.Δένδια.

Ακολουθεί η συνέντευξη:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Προσφάτως, ο Πρόεδρος Ερντογάν κατά την τελευταία του επίσκεψη στη βόρεια Κύπρο είχε δηλώσει ότι «για να επαναλειτουργήσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η Ελλάδα πρέπει να νομιμοποιήσει τους «εκλεγμένους μουφτήδες» της τουρκικής μειονότητας της Ελλάδας, καθώς και να ανοίξει το τζαμί στην Αθήνα». Πώς αξιολογείτε την έκκληση του Ερντογάν και, επίσης, θα ανοίξετε το τζαμί στην Αθήνα, που είναι η μοναδική πρωτεύουσα της Ευρώπης που δεν έχει τζαμί;

ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Όπως γνωρίζετε, στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο πεδίο των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, κάθε κράτος έχει τη συνταγματική και θεσμική υποχρέωση να εφαρμόζει τους υφιστάμενους κανονισμούς καθώς και να σέβεται τα δικαιώματα χωρίς αμοιβαιότητα. Δεν πρόκειται για αμοιβαιότητα, αλλά για μονομερή υποχρέωση της Τουρκίας αλλά και της Ελλάδας και κάθε χώρας να σέβεται το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ειδικά τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Η Ελλάδα έχει ταυτοχρόνως την υποχρέωση να σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, στο πλαίσιο πάντα της περίφημης ιστορικής Συνθήκης της Λωζάννης, στο πλαίσιο του ελληνικού Συντάγματος, που είναι ένα πολύ σύγχρονο ευρωπαϊκό Σύνταγμα, καθώς και στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου ως οργανωμένης έννομης τάξης με τον απαραίτητο δικαστικό έλεγχο.

Ειδικότερα για τους μουφτήδες στη Θράκη, όπως γνωρίζετε, ο μουφτής είναι ένα διττό όργανο, δεν είναι μόνο θρησκευτικός λειτουργός, αλλά πρωτίστως δικαστής, κρατικό όργανο, γιατί στην Ελλάδα, και στο πλαίσιο της Συνθήκης της Λωζάννης, ο μουφτής είναι πάνω από όλα υπεύθυνος για την εφαρμογή του νόμου της Σαρία, του παραδοσιακού ισλαμικού νόμου. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί από αυτή την άποψη ο μουφτής αποτελεί μέρος του νομικού αλλά κυρίως του δικαστικού μας συστήματος. Γνωρίζω κάποιες προτάσεις και ιδέες αναφορικά ίσως με τη διάκριση των δύο αρμοδιοτήτων. Είμαστε πάντα έτοιμοι να συζητήσουμε επί διαφόρων ιδεών, αλλά όχι στη βάση της αμοιβαιότητας, γιατί αυτό είναι κάτι που δεν είναι αποδεκτό από ευρωπαϊκής απόψεως.

Δεν πρόκειται για ένα ζήτημα ανταλλαγής, διαπραγμάτευσης μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Έχουμε, μονομερώς, ως οντότητα της διεθνούς κοινότητας, ως χώρα, ως κράτος, την υποχρέωση να σεβόμαστε τα δικαιώματα των μειονοτήτων – και η δική μας πολιτική είναι η πλήρης συμμετοχή, η πλήρης ενσωμάτωση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη στην ελληνική οικονομική, κοινωνική, πολιτική ζωή και στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην επαγγελματική μας ζωή. Αυτό είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό όχι μόνο για τη μουσουλμανική μειονότητα αλλά και για την ελληνική κοινωνία ως μια ευρωπαϊκή κοινωνία με δυτική νοοτροπία, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κύριε Υπουργέ, η «τουρκική μειονότητα» στη δυτική Θράκη..

ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Δεν πρόκειται για «τουρκική μειονότητα». Σύμφωνα με την ορολογία της Συνθήκης της Λωζάννης, πρόκειται για μια θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα, αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί δεν είναι μια εθνική μειονότητα.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής: υπάρχουν πολλές αντιδράσεις από τους Έλληνες πολίτες, τουρκικής καταγωγής, που ανήκουν στη μουσουλμανική μειονότητα. Η κυβέρνηση θα έκανε ένα βήμα και θα χαρακτήριζε τη μειονότητα «τουρκική»;

ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Εάν μιλάτε για συλλογικές και νομικές οντότητες, πρέπει να σεβαστούμε το διεθνές δίκαιο. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, και ειδικότερα σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, πρέπει να μιλάμε για θρησκευτική, μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη. Εάν η παρατήρησή σας είναι μια παρατήρηση που γίνεται στο επίπεδο του επονομαζόμενου αυτοπροσδιορισμού, ο αυτοπροσδιορισμός είναι ένα ατομικό δικαίωμα, σύμφωνα πάντα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που εδρεύει στο Στρασβούργο.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Και όσον αφορά το τζαμί, κύριε Υπουργέ…

ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Για εμάς, όχι μόνο ένα τζαμί, αλλά και η μουσουλμανική, η οθωμανική κληρονομιά στην Ελλάδα είναι μέρος της εθνικής μας κληρονομιάς και ως πρώην Υπουργός Πολιτισμού είμαι σε θέση να επαναλάβω πως η αναστήλωση και η προβολή των οθωμανικών και μουσουλμανικών μνημείων στην ελληνική επικράτεια είναι μεγάλο πλεονέκτημα, όχι μόνο για την πολιτιστική πολιτική μας και την πολιτιστική κληρονομιά μας, αλλά και για την τουριστική βιομηχανία μας.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Άρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στο μέλλον θα υπάρξει τζαμί στην Αθήνα.

ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Ναι, σαφέστατα. Ένα τζαμί ως δημόσιο έργο, ως δωρεά του κράτους προς τη μουσουλμανική κοινότητα στην Αθήνα. Διότι μιλάμε για μια δημόσια οντότητα, όχι για μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Μιλάμε για μια δημόσια νομική οντότητα και για τις σχετικές υποδομές για την εξυπηρέτηση των θρησκευτικών αναγκών της μουσουλμανικής κοινότητας στην Αθήνα. Αυτό είναι κάτι προφανές και απαραίτητο για κάθε ευρωπαϊκή, σύγχρονη και χωρίς προκαταλήψεις κοινωνία.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κύριε Υπουργέ, μετά την Άγκυρα, θα πάτε στην Κωνσταντινούπολη όπου θα συναντήσετε τον Βαρθολομαίο και τον Πάπα που επισκέπτεται την Τουρκία. Ως ορθόδοξος, τι συμβολίζει για εσάς, για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η επίσκεψη του Πάπα;

ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Η επίσκεψη του Πάπα αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για τη διεθνή κοινότητα προκειμένου η τελευταία να κατανοήσει τον ιδιαίτερο, θεσμικό και δογματικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο άλλος πυλώνας του Χριστιανισμού, του Ανατολικού Χριστιανισμού, η πρώτη Εκκλησία του Ανατολικού Χριστιανισμού. Και από αυτή την άποψη, οι νέες συναντήσεις μεταξύ των δυο επισκόπων, του Επισκόπου της Ρώμης και του Επισκόπου της Κωνσταντινούπολης, της Νέας Ρώμης, προσφέρουν πάντα μια εξαιρετική ευκαιρία όχι μόνο για την επανέναρξη και την ανανέωση του θεολογικού διαλόγου, αλλά και για έναν ευρύ δημόσιο διάλογο σχετικά με το καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Για την Τουρκία, η ύπαρξη του Πατριαρχείου στη χώρα σας αποτελεί εξαιρετικό πλεονέκτημα, όχι μόνο για τουριστικούς λόγους, αλλά και επειδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι ο αρχαιότερος θεσμός στην ευρύτερη περιοχή, ένα σημείο αναφοράς για την παγκόσμια κοινότητα, για τη χριστιανική κοινότητα σε όλο τον κόσμο. Και από αυτή την άποψη η υπόσταση και η νομική προσωπικότητα – η διεθνής και εσωτερική νομική προσωπικότητα – του Οικουμενικού Πατριαρχείου μπορεί να αποτελέσει επίσης και ένα εξαιρετικό επιχείρημα υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας.
defencenet.gr
http://www.logiosermis.net/2014/11/blog-post_730.html#.VHriKTMcRgU

Κουβέντες με (αποπροσανατολιτικό) αντίκρισμα



Διαβάζω εδώ λίγες κουβέντες «με αντίκρισμα»: ότι δηλ. η σημερινή αντιπολίτευση πρέπει να επινοήσει μια κυβερνητική πρόταση τέτοια, ώστε να είναι δελεαστική για τους δανειστές μας.
Αυτό, νομίζω, ότι εννοεί το κύριο άρθρο της Καθημερινής, καθώς διατυπώνεται ο σχετικός προβληματισμός.
συστήνεται στον ΣΥΡΙΖΑ να «εμφανίσει επιτέλους ένα σχέδιο Β στους πολίτες γιατί αυτοί που καλώς ή κακώς μετράνε, δηλαδή οι Ευρωπαίοι που παίρνουν τις αποφάσεις και οι αγορές, ξεκαθαρίζουν ότι το σχέδιο Α δεν θα πετύχει. Είναι εντελώς ανεδαφικό να περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα πετύχει δημοσιονομική χαλάρωση και «κούρεμα» του επίσημου χρέους, ενώ ταυτόχρονα θα διακόπτει τις ιδιωτικοποιήσεις και θα ακυρώνει πολλές μεταρρυθμίσεις. Οι αγορές σίγουρα δεν θα δανείσουν την Ελλάδα σε αυτή την περίπτωση».
Και εξαπορούσα, αναρωτιέμαι: μα καλά, δεν ψάχνουμε για μια πολιτική επιβίωσης και εν συνεχεία ανάπτυξης; Αναζητούμε απλώς μια πολιτική ευχερέστερου δανεισμού;

Αναζητούμε δηλαδή μια βαθύτερη και ανεπίστροφη είσοδο στο τούνελ της υποταγής μας μέσω του εξανδραποδισμού μας και της αιωνίας οικονομικής (και όχι μόνο) υποδούλωσής μας;

Είναι προφανές, ότι το εν λόγω άρθρο, δεν συνιστά ανάλυση, οιασδήποτε μορφής. Το αντίθετο μάλιστα: είναι προφανές ότι συνιστά υπόδειξη κυβερνητικής πολιτικής.

Ίσως, πρέπει να εξηγηθούμε και στο κεφάλαιο αυτό. Επί των αυτονοήτων και των μέχρι σήμερα γενικώς ισχυόντων. Γιατί, φαίνεται, μερικοί δεν γνωρίζουν τί θα πεί «δάνειο». Δάνειο, λοιπόν, είναι κάτι (χρήμα, ρούχο, σπίτι, κλπ), το οποίο παρέχεται προς διευκόλυνση του μη διαθέτοντος αυτό (που όμως το χρειάζεται), και με τον όρο να επιστραφεί ακέραιο κατά την ουσία του, ή την αξία του, ή με κάποιο κόστος για όσο χρησιμοποιήθηκε. Λαϊκά. Και αφαιρετικά.

Σήμερα, αποκαλύπτεται, και δια του παρόντος άρθρου, ανερυθρίαστα και επίμονα μάλιστα, και για πολλοστή φορά στον Τύπο, συνολικά, η προπαγάνδα να κάνουμε τα πάντα, εξαιτίας της ανάγκης (της δημιουργηθείσης από ολιγωρία της πολιτικής εξουσίας για το μέλλον της χώρας και του λαού)  να μπορούμε να δανειστούμε. Τώρα. Να δανειστούμε, όχι απλώς να μπορούμε να δανειζόμαστε! Μιλάμε για το τώρα, το σήμερα. Όχι γι' αύριο! Όχι για το μέλλον!

Η κοντόθωρη θεώρηση των μεγάλων πραγμάτων δεν είναι παρά καιροσκοπισμός των επιτηδείων. Γιατί, για να μπορούμε να δανειζόμαστε προϋποτίθεται ότι θα μπορούμε να αποδίδομε (με το εύλογο κόστος) αυτό που μας δάνεισαν. Και δεν θα μπορούμε, αν δεν έχουμε να φάμε. Θα μπορούμε όμως, αν έχουμε παραγωγή, υποδομές, ανάπτυξη, χρήση και εκμετάλλευση οικονομικών πόρων και πλούτου. Δηλαδή οργάνωση, σύνεση, δημιουργικότητα, καλή διαχείριση και επωφελή τοποθέτηση ή διάθεση πόρων, υπηρεσιών και εσόδων.

Όμως, δεν φαίνεται να προβληματίζει τους πολιτικούς μας και τους συνεργάτες τους το αύριο και το μέλλον.

Γιατί το μέλλον των πολιτών, φαίνεται ότι είναι άλλο από το μέλλον των πολιτικών! Οι πολίτες μπορεί και να εξανδραποδισθούν, να υποδουλωθούν, να εξαχρειωθούν, να εκμηδενισθούν. Ενώ οι πολιτικοί, συν γυναιξί και τέκνοις, συμπεθέροις και τεκνοίς, και λοιποίς παρατρεχαμένοις, με αυτή την ευκαιρία θα έχουν ευδοκιμήσει οικονομικά, ως άτομα. Και το μέλλον τους, θα είναι οικονομικά απολύτως εξασφαλισμένο! Σε μετρητά και σε ακίνητα. Σε κινητά μεγάλης ή έξ όψεως αξίας. Φυλαγμένα καλά, μακριά, ασφαλώς, από εδώ!

Βλέπετε, ο Τύπος και τα τηλεοπτικά κανάλια, και άλλες συναφούς βεληνεκούς και ισχύος επιχειρήσεις, χρηματοδοτούνται από τις τράπεζες, αφειδώς και ανεπιστρέπτως, επί μετακυλίσει του δανειακού τους βάρους στους ώμους του λαού, που ως υποζύγιο, θα υποστεί περικοπές στις ήδη πολλαπλώς περικοπείσες αποδοχές του. Και τούτο, προκειμένου να ξεπληρωθεί ο δανεισμός, που ελήφθη για την χρηματοδότηση όλων αυτών που δεν επιστρέφουν τα δάνειά τους, αλλά φτιάχνουν την προσωπική τους περιουσία και την κρατικών προδιαγραφών αυτοκρατορία της ευζωϊας τους. Πάνω στα κόκκαλα του Λαού.

Το σχολιαζόμενο άρθρο, είναι μια σύσταση προς την αντιπολίτευση, κοντόθωρη και καιροσκοπική. Είναι πολιτική ντροπή, γιατί υπαγορεύει δελεαστική και ιδιοτελή πολιτική. Είναι δημοσιογραφικά αντιδεοντολογικό, γιατί ο επιχειρηματίας δημοσιογράφος και η γραμμή του εντύπου του, δεν αποτελεί νόμιμο σύμβουλο (ούτε υποψηφίου) πρωθυπουργού. Είναι επιχειρηματικά ανήθικο, γιατί υπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα. Και τίθεται σε γνώση μας για την παραπλάνησή μας.

Όμως, έτσι, παραβιάζει και τους σκοπούς θέσπισης της ελευθερίας του Τύπου. Γιατί, όχι μόνο  μας εξαπατά πως δήθεν μας ενημερώνει, αλλά και μας καταδολιεύει, καθοδηγώντας, με ανοίκειο τρόπο, τις πολιτικές  επιλογές και τα πολιτικά οράματα της πολιτικής σκηνής της χώρας.

Οικτρόν ακούειν.

Ε. Αθανασούλη

Σήμερα ημέρα Δράσης στη ΒΙΟ.ΜΕ.!



http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/
__________________________________________

ΒΙΟΜΕ: Εργασιακό πείραμα με παγκόσμια απήχηση

Των Χρήστου Αβραμίδη και Αντώνη Γαλανόπουλου – «Unfollow»
Image
«Κανένας εργαζόμενος μη μέτοχος, κανένας μέτοχος μη εργαζόμενος» λένε οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ.  Παίρνουν στα χέρια τους το εργοστάσιο και θέλουν να ξεκινήσουν την παραγωγή, γεννώντας κύματα συμπαράστασης σε όλον τον κόσμο. Ποια είναι όμως τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης; Και είναι άραγε εφικτή η «αυτοδιαχείριση» σε καπιταλιστικό πλαίσιο;
«Δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς». Κάπως έτσι αντέδρασαν οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής στην απόφαση της Διοίκησης να βάλει λουκέτο σε ακόμη ένα εργοστάσιο του Νομού Θεσσαλονίκης.
Η ΒΙΟΜΕ, με αντικείμενο την παραγωγή χημικών προϊόντων για τον κατασκευαστικό κλάδο, ιδρύθηκε το 1982 και αποτελεί θυγατρική της Φίλκεραμ-Johnson, ιδιοκτησίας της οικογένειας Φιλίππου. Κι ενώ το 2006 κατατάσσεται στις 20 πιο επιτυχημένες επιχειρήσεις της Β. Ελλάδας, λόγω της κρίσης στον κατασκευαστικό τομέα και λανθασμένων χειρισμών της διοίκησης, το 2008 εμφανίζονται τα πρώτα προβλήματα.
Η οικογένεια Φιλίππου το 2011 καταθέτει αίτηση πτώχευσης της Φίλκεραμ. Οι συνέπειες δεν αργούν να φανούν και στη ΒΙΟΜΕ, όπου τον Ιούλιο του ίδιου έτους η διοίκηση αθετεί το συμφωνημένο χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής των οφειλομένων. Πρώτη ένδειξη πως η ιδιοκτησία εγκαταλείπει το εργοστάσιο.
Οι εργαζόμενοι αντιδρούν με επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες και στις 12 Σεπτεμβρίου ξεκινούν επίσχεση εργασίας. Ήδη στις πρώτες γενικές συνελεύσεις συζητείται η ιδέα της αυτοδιαχείρισης και, όταν τίθεται, σε ψηφοφορία αποσπά το 97% των ψήφων.
Με την πτώχευση της Φίλκεραμ, όλα τα περιουσιακά της στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων των μετοχών και του ακινήτου της ΒΙΟΜΕ, περνούν στον σύνδικο προς εκκαθάριση. Στην τριμερή συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Εργασίας το Νοέμβριο του 2011, παρουσία του υφυπουργού Γιάννη Κουτσούκου, η κα Φιλίππου, αντιπρόεδρος του ομίλου, ξεκαθαρίζει ότι δεν προτίθεται να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο.
«Από εκείνη τη στιγμή και μετά βγάζουμε το δικό μας πανό και με βασικό σύνθημα « Όχι άλλοι 70 στην ανεργία. Αμεση επαναλειτουργία» κατεβαίνουμε σε πορείες και απεργίες δηλώνει ο πρόεδρος του σωματείου Μάκης Αναγνώστου.
Τον Απρίλιο του 2012, έπειτα από μια περίοδο σχετικής στασιμότητας, το σωματείο κάνει έκκληση για βοήθεια σε συλλόγους και σωματεία της πόλης. Η ανταπόκριση αναπτέρωσε το ηθικό των εργαζομένων και έδωσε νέα προοπτική στον αγώνα τους με αποκορύφωμα την ίδρυση της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης τον Ιούλιο.
Με τον καιρό, προγραμματίζεται ένα καραβάνι αλληλεγγύης το οποίο πραγματοποιείται τον Οκτώβριο, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Λάρισα και το Βόλο και τελικό προορισμό την Αθήνα. Εκεί, οι εργαζόμενοι καταθέτουν τα αιτήματα τους και την πρόταση για επαναλειτουργία στον σύμβουλο του Υπουργού Εργασίας, ο οποίος δείχνει θετικός αλλά δηλώνει αναρμόδιος και δεσμεύεται να προωθήσει τα αιτήματα στον Υπουργό.
Η πρόταση περιλαμβάνει:
-    την απόκτηση των μετοχών της ΒΙΟΜΕ χωρίς την ανάληψη των χρεών της προηγούμενης διοίκησης
-    τη δημιουργία νομικού πλαισίου για τη μεγαλύτερη ασφάλεια των εργαζομένων-μετόχων, που θα πρέπει να συμμετέχουν με το αρχικό κεφάλαιο κι όχι με προσωπική περιουσία και χωρίς καμία άλλη δέσμευση
-    τη χρηματοδότηση τους μέσω της επιδότησης του ΟΑΕΔ για νέες επιχειρήσεις (με μέρος των χρημάτων αυτών να προέρχονται από ευρωπαϊκά προγράμματα ΕΣΠΑ) συν την εφάπαξ καταβολή του επιδόματος ανεργίας (πρακτική που έχει επαναληφθεί στην περίπτωση Πετζετάκι). Το συνολικό ποσό της χρηματοδότησης με αυτό τον τρόπο θα ανέλθει σε περίπου 1,8 εκατ. ευρώ
-    την επιστροφή στη ΒΙΟΜΕ του ποσού του 1,9 εκατ. ευρώ που είχε δοθεί δάνειο στη μητρική Φίλκεραμ
Εντέλει, στις 21 Ιανουαρίου πραγματοποιείται συνάντηση των εργαζομένων με τον Υπουργό Εργασίας κ. Παναγιωτόπουλο και τον σύνδικο της Φίλκεραμ.
Οι εργαζόμενοι καταθέτουν ξανά την πρόταση τους, με τον Υπουργό να απαντά αόριστα ότι πλέον είναι ώριμες οι συνθήκες να περάσουν τα κλειστά εργοστάσια στα χέρια των εργαζομένων χωρίς όμως να αναλαμβάνει συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Οι ίδιοι όμως δεν αρκούνται στα λόγια του Υπουργού και ξεκαθαρίζουν ότι θα ξεκινήσουν τη λειτουργία του εργοστασίου άμεσα, περιμένοντας την κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου από την κυβέρνηση.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον πρόεδρο των εργαζομένων, ο σύνδικος δεν προέβαλε καμία αντίρρηση. Η διακήρυξη γίνεται πράξη στις 12 Φεβρουαρίου του 2013, οπότε και οι εργαζόμενοι ανοίγουν την πύλη του εργοστασίου.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ!
Όπως μας ενημέρωσε ο πρόεδρος του σωματείου, οι πρώτες μέρες αξιοποιούνται για να πραγματοποιηθεί έλεγχος ποιότητας των προϊόντων που βρίσκονται στην αποθήκη, να προχωρήσουν σε επεξεργασία και ανακύκλωση υλικών και να βελτιώσουν τον περιβάλλοντα χώρο μετά από μήνες εγκατάλειψης.
Στη συνέχεια, τους πρώτους δύο μήνες λειτουργίας θα βγάλουν σε πλειστηριασμό στα 2/3 της τιμής το στοκ των προϊόντων, με εκτιμώμενα έσοδα περίπου 200.000 ευρώ.
Πληροφορίες θέλουν σωματεία από άλλες χώρες να έχουν ήδη αποφασίσει την οικονομική στήριξη μέσω αυτής της οδού. Αυτό φαίνεται πως θα είναι και το πρώτο κεφάλαιο τους. Πάντως, οι εργαζόμενοι δεν μένουν αδρανείς μέχρι να πάρουν την απάντηση του Υπουργείου και ήδη διερευνούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης. Μια εξ αυτών είναι η MKO Working World, γνωστή από τη χρηματοδότηση αντίστοιχων εγχειρημάτων στην Αργεντινή, για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω.
Είναι όμως δυνατή η επιβίωση σε αυτές τις συνθήκες; Όπως μας διευκρίνισε ο πρόεδρος του σωματείου, η παραγωγή θα προχωρά ανάλογα με τις δυνατότητες τους, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι διαθέτουν μια σειρά δυνητικών πλεονεκτημάτων. Το τρίπτυχο του οικονομικού τους πλάνου περιλαμβάνει συνδυασμό του παλαιού πελατολογίου, στροφή στο φθηνό, λαϊκό προϊόν και άνοιγμα στις βαλκανικές χώρες.
Αρχικά, προωθείται η ιδέα παραγωγής χαμηλού κόστους προϊόντων, άμεσα προωθούμενων, όπως βιολογικά καθαριστικά οικιακής χρήσης, σε ποσοστό 15% της συνολικής παραγωγής, που θα τους εξασφαλίζουν χρήματα για επανεπένδυση. Εκτιμάται ότι με αυτόν τον τρόπο θα δυναμώσουν και οι δεσμοί με τον κόσμο που στηρίζει το εγχείρημα. Κομβική θα είναι και η μείωση της τιμής των προϊόντων. Συγκεκριμένα ο Μ. Αναγνώστου αναφέρει ότι η τιμή της κόλλας θα πέσει κατά 25%, απλώς και μόνο με την αντικατάσταση συγκεκριμένου υλικού που χρησιμοποιούσαν αναγκαστικά στην παραγωγή της μέχρι τώρα, καθώς αυτό παραγόταν από έτερη θυγατρική της Φίλκεραμ. Και ενώ επιθυμούν να διατηρήσουν το προηγούμενο πελατολόγιο, θα επεκτείνουν παράλληλα τη διάθεση των προϊόντων μέσα από την πώληση τους και στην τελευταία μάντρα.
Στο οικονομικό πλάνο του σωματείου υπάρχουν ήδη προβλέψεις για τον τρόπο κατανομής των εσόδων συμπεριλαμβάνοντας και κάποιες ρήτρες. Σύμφωνα με τον Μ. Αναγνώστου, το 2-3% των εσόδων θα πηγαίνουν σε ταμείο αλληλεγγύης, το 8% σε αποθεματικό και το 30% θα επανεπενδύεται. Σημαντικό ρόλο θα παίξε και το άνοιγμα σε νέες αγορές των Βαλκανίων και στη μεγάλη αγορά της Ρωσίας, κάτι για το οποίο ήδη έχουν πραγματοποιηθεί επαφές. Όπως δηλώνει ο Μ. Αναγνώστου, «έχουμε βρει άλλους τρόπους πιο οικονομικούς που θα έπρεπε να τους ξέρουν αυτοί που υπηρετούσαν τον καπιταλισμό. Όχι εμείς».
Τέλος, πεποίθηση των εργαζομένων είναι πως το γεγονός ότι πλέον θα παράγουν προς όφελος της συλλογικής προσπάθειας και όχι ενός επιχειρηματία, θα βελτιώσει αυτόματα πολλές πτυχές της λειτουργίας της επιχείρησης.
Το ιδιωτικό συμφωνητικό των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ μεταξύ άλλων αναφέρει ότι αναλαμβάνουν «τη λειτουργία του εργοστασίου με όρους πλήρους αυτοδιεύθυνσης και εργατικού ελέγχου (…) με βασικό ζήτημα την ισοτιμία στη συμμετοχή και στη λήψη των αποφάσεων, την άμεση δημοκρατία (…) επίσης απαγορεύονται οι διακρίσεις και αποκλεισμοί». «Κανένας εργαζόμενος μη μέτοχος, κανένας μέτοχος μη εργαζόμενος» μας τόνισε ο Μ. Αναγνώστου.
Η εμπειρία της Αργεντινής έρχεται να ενισχύσει αλλά και να θέσει προβληματισμούς για πολλές από τις επιδιώξεις των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ. Το 2001 το ποσοστό ανεργίας στην Αργεντινή ήταν 25%, με ένα άλλο 20% υποαπασχολούμενων και 60% του πληθυσμού να ζει σε συνθήκες φτώχειας. Οι εργαζόμενο, άρχισαν να καταλαμβάνουν τα εργοστάσια σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν την επιβίωση τους. Σήμερα, υπάρχουν περίπου 300 εργασιακοί χώροι, με πάνω από 13.000 απασχολούμενους, που λειτουργούν δημοκρατικά από τους ίδιους. Η αρχή «ένας εργαζόμενος = μία ψήφος» εφαρμόστηκε σε όλα τα εργοστάσια. Εμβληματικό παράδειγμα του κινήματος είναι το εργοστάσιο Zanon.
Αξιοσημείωτο είναι, όμως, ότι ελάχιστα εργοστάσια έχουν πάρει οριστική άδεια λειτουργίας, ενώ μάλιστα αυτή έχει ανακληθεί για πολλά, με τον ιδιοκτήτη να «επανακαταλαμβάνει» το εργοστάσιο με τις ευλογίες των δικαστηρίων.
Πέραν τούτου, σε πολλές περιπτώσεις, οι εργαζόμενοι αναγκάστηκαν να επωμιστούν τα χρέη ή και να πληρώσουν τα μηχανήματα, κάτι που συνέβαλε στο να δουλεύουν ένα χρονικό διάστημα χωρίς να πληρώνονται. Επιπλέον, υπάρχουν παραδείγματα, όπου τα εργοστάσια στην προσπάθεια τους να σταθούν στην καπιταλιστική αγορά, υιοθέτησαν μια σειρά από όρους, όπως η πρόσληψη μισθωτών, με αποτέλεσμα να προσιδιάζουν πλέον περισσότερο σε «τυπική» επιχείρηση της ελεύθερης αγοράς.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ
Από τις πιο ελπιδοφόρες πτυχές του αγώνα της ΒΙΟΜΕ είναι το κίνημα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί γύρω από αυτήν. Η ανοικτή πρωτοβουλία αλληλεγγύης στη Θεσσαλονίκη πλαισιώνει εξαιρετικά τον αγώνα των εργαζομένων κι έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην πορεία του. Από τη συγκέντρωση τροφίμων, τη διοργάνωση ενημερωτικών εκδηλώσεων και συναυλιών οικονομικής ενίσχυσης ως τις δυναμικές πορείες υποστήριξης, η πρωτοβουλία βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων σε κάθε βήμα του αγώνα τους.
Το κίνημα έχει εξαπλωθεί διεθνώς καθώς επιτροπές αλληλεγγύης έχουν ήδη συσταθεί σε Αμερική, Αργεντινή, Αυστραλία, Βιέννη, Κοπεγχάγη, Πολωνία. Επιπλέον, μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, μέχρι και στην Ιαπωνία, έχουν παρουσιάσει εκτενή ρεπορτάζ.
Προσωπικότητες όπως οι Ντέιβιντ Χάρβεϋ, Ναόμι Κλαιν, Έιβυ Λιούις, Τζον Χόλλογουεϊ, Σίλβια Φεντερίτσι και Ντέιβιντ Γκρέμπερ έχουν δηλώσει τη στήριξη τους στο εγχείρημα, ενώ οι εργαζόμενοι έλαβαν μήνυμα στήριξης και από τους Ζαπατίστας.
Επικοινωνήσαμε, μάλιστα, με τον Τζον Χόλλογουεϊ, ο οποίος έκανε την παρακάτω δήλωση: «Η ανάληψη του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ από τους εργάτες αποτελεί ένα εξαιρετικό νέο. Η κρίση στην Ελλάδα φωνάζει σε όλο τον κόσμο ότι ο καπιταλισμός έχει αποτύχει. Ηρθε η δικιά μας σειρά να αναλάβουμε. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς τα εμπρός».
Η υποστήριξη δεν εξαντλείται σε ηθικό ή πολιτικό επίπεδο, αλλά γίνεται προσπάθεια για οικονομική ενίσχυση των εργαζομένων.
Μία άλλη δήλωση στήριξης έρχεται από τον Μπρένταν Μάρτιν, ιδρυτή της Working World, ο οποίος επιβεβαιώνοντας ότι βρίσκεται σε συζητήσεις με τη ΒΙΟΜΕ, υποστήριξε στο Unfollow ότι το εγχείρημα μπορεί να είναι βιώσιμο και αποτελεί εξαιρετικά σημαντικό αγώνα. «Είναι κάτι που το έχουμε δει να δουλεύει εκατοντάδες φορές. Επευφημούμε και σκοπεύουμε με κάθε τρόπο να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια. Εξετάζουμε τις επιχειρηματικές προοπτικές και το βοηθάμε στη συγκρότηση ενός πλάνου έτσι ώστε να επανακάμψουν από την παύση λειτουργίας».
Η Working World, ΜΚΟ η οποία ιδρύθηκε στις ΗΠΑ και έχει έδρα στην Αργεντινή, λειτουργεί ως ταμείο αλληλεγγύης (solidarity fund) και χρηματοδοτεί, με τη μορφή μικρών δανείων ομάδες εργατών που λειτουργούν συνεταιριστικές ή μικρές επιχειρήσεις. Τα έσοδα της προέρχονται από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα της Αργεντινής που αποσκοπεί στη στήριξη και χρηματοδότηση των κατώτερων στρωμάτων, από δωρεές, αλλά και από το ίδιο το δίκτυο των συνεταιριστικών εταιρειών που συνεισφέρουν στο ταμείο.
Ως μη κερδοσκοπική εταιρία, δεν έχει κέρδη για τους ιδιοκτήτες της. Στόχος του ταμείου είναι η αυτοσυντήρηση του και, όπως αναφέρει ο Μπρένταν Μάρτιν, «ο ρόλος του κεφαλαίου είναι υποδεέστερος και εργαλειακός. Τα κέρδη των συνεταιριστικών είναι το πρωτεύον. Η αποπληρωμή των δανείων πραγματοποιείται μόνο από τα κέρδη των συνεταιρισμών. Αντίθετα με το προφανές του ρίσκου, το 98% των δανείων στην Αργεντινή αποπληρώθηκαν και έφεραν κέρδη στους εργαζόμενους. Οι εργάτες είναι ένα καλό στοίχημα, φαίνεται ότι αποδίδει».
ΤΟ… ΦΛΕΡΤ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
Η κυβέρνηση Σαμαρά, έχοντας άλλη μια βόμβα στα χέρια της έτοιμη να εκραγεί, έχει και το προνόμιο να επιλέξει πώς θα εξελιχθεί αρχικά το ζήτημα, καθώς κρατά τα κεφάλαια με τα οποία εξασφαλίζεται η έναρξη της παραγωγής αλλά και τη δυνατότητα θεσμοθέτησης ή μη του απαραίτητου νομικού πλαισίου για τη λειτουργία μιας τέτοιας επιχείρησης.
Ελεγχόμενη έκρηξη ή αφοπλισμός; «Ζητάμε να παραγάγουμε. Τους παρακαλάμε να τους δώσουμε φόρους. Οι καπιταλιστές έχουν εγκαταλείψει την παραγωγή, ενδιαφέρονται μόνο για τα κέρδη» δηλώνει ο Μ. Αναγνώστου. Αυτή ακριβώς η συλλογιστική αφαιρεί από την κυβέρνηση τα συνήθη επιχειρήματα για την αρνητική ανταπόκριση στην πρόταση. Αυτοί που αποτελούν το πραγματικό «πρόβλημα της ΒΙΟΜΕ», οι άνεργοι απλήρωτοι εργάτες, προσφέρουν οι ίδιοι διέξοδο στον εαυτό τους.
Αν και η κυβέρνηση μέχρι σήμερα κωλυσιεργεί και διατηρεί ανοικτό το ενδεχόμενο της καταστολής του αγώνα της ΒΙΟΜΕ, υπάρχουν ενδείξεις ότι η ιδέα της ελεγχόμενης έκρηξης, δηλαδή η απόφαση να επιτρέψει στους εργαζόμενους να ανοίξουν το εργοστάσιο επιδιώκοντας την εξαρχής παράλληλη χειραγώγηση τους, μπορεί να αποτελέσει τελικά επιλογή. Στην Ελλάδα του μνημονίου, με την ανεργία πλέον στο 27% και σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, η κυβέρνηση βρίσκεται σε απόγνωση και θέλει να ανακόψει άμεσα αυτή την πορεία. Μια ακρωτηριασμένη ΒΙΟΜΕ φαντάζει εξαιρετική ευκαιρία. Μια ΒΙΟΜΕ, δηλαδή, που θα λειτουργεί χωρίς τα προοδευτικά στοιχεία, χωρίς τις πολιτικές αιχμές, με μια ψευδαίσθηση αυτοδιαχείρισης. Η επαναλειτουργία θα απορροφούσε επενδύσεις από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, κι έτσι θα ενίσχυε την ανάπτυξη και μάλιστα μέσα από την «πραγματική οικονομία» και με «υγιή επιχειρηματικότητα». Έτσι θα δημιουργούνταν θέσεις εργασίας αντί να έχουμε «άλλους 70 άνεργους». Η ΒΙΟΜΕ θα μπορούσε μάλιστα να αποτελέσει παράδειγμα «εκσυγχρονισμένου συνδικαλισμού».
Ποιος είναι ο δρόμος προς την ενσωμάτωση; Διλήμματα που θέτει σταδιακά η κυβέρνηση, πάντα υπό την απειλή να παύσει τη λειτουργία της επιχείρησης, εφόσον δεν υιοθετηθούν τα ζητούμενα. Πρόσληψη εργαζομένων μη μετόχων και κατάργηση του ταμείου αλληλεγγύης είναι μερικοί από τους πιθανούς στόχους της κυβέρνησης. Με μια πιθανή υπαναχώρηση, η ΒΙΟΜΕ θα έπαυε να αποτελεί παράδειγμα χειραφέτησης για τους εργαζόμενους. Επιπλέον, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για νέους συμβιβασμούς, κρατώντας εργαζόμενους και άνεργους στη γραμμή παραγωγής, μακριά από τους δρόμους της διεκδίκησης.
ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΕΝΤΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;
Η προσπάθεια των εργαζομένων δέχεται κριτική τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά. Το πιο σημαντικό ερώτημα είναι το πόσο αυτοδιαχειριστικό μπορεί να είναι ένα εγχείρημα που αιτείται τη βοήθεια της κυβέρνησης και της ΕΕ. Εάν τελικά αυτή δοθεί, είναι δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι, προκειμένου να διατηρήσουν το εργοστάσιο τους ανοιχτό, θα έρχονται αντιμέτωποι με μια σειρά από διλήμματα. Αλλα θα μπορούν να τα υπερβούν με νομικούς ελιγμούς, άλλα πάλι όχι.
Η κατάσταση είναι τόσο δυναμική, που δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε το αποτέλεσμα, ενώ επίσης οι εργαζόμενοι δεν φαίνεται ότι θα πουλήσουν φτηνά το όραμα τους. Το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια κοινωνική οικονομία σε συνθήκες εκμετάλλευσης δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί. Σε αυτό θα συμφωνήσουν και οι δεκάδες εργαζόμενοι που ήδη έχουν επιδιώξει επαφή με τη ΒΙΟΜΕ για να μιμηθούν το παράδειγμα της. Επομένως, το πόσα διλήμματα θα θέσει η κυβέρνηση και πόσο επιτακτικά θα είναι αυτά, εξαρτάται τελικά από την ίδια την εξάπλωση του παραδείγματος αλλά και τη διαρκή αλληλεγγύη.
Πάντοτε, βέβαια, θα ελλοχεύει ο κίνδυνος, στα πλαίσια του συστήματος, οι εργαζόμενοι να γίνουν νέοι «συλλογικοί» ιδιοκτήτες, πιστοί στους όρους της αγοράς. Τα περισσότερα εγχειρήματα στο παρελθόν δεν πέτυχαν ακριβώς αυτά είχαν θέσει ως στόχο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει την ακύρωση της δυνατότητας αλλά την αδυναμία της να ολοκληρωθεί στα δεδομένα κοινωνικά και οικονομικά όρια. Είναι, όμως, τόσο δεδομένα τα όρια αυτά σήμερα;
Μάλλον όχι.
http://ilesxi.wordpress.com/

Της Ελλάδος τα παιδάκια

by olympiada

Απο ηγετίσκους χορτάσαμε.

Ελληνες μαχητές θέλουμε.

Ξυπνατε γιατί χαθήκανε ηδη εμείς και τα παιδιά μας.

Ξυπνατε, η Πατρίδα παραδώθηκε στους δήθεν δανειστές αέρα με εγγύηση όλες τις κινητες και ακινητες Αξιες μας.

ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ,
Αντι να καθεστε στο σαθρό θρονιδιο του βασιλειου του μικρόκόσμου σας καλό θα ειναι να κίνηθειτε με κάθε τροπο να σωσετε την πατρίδα.

Η ιστορία θα γράψει: Πράξεις και Θεωρίες.

Η μιση Γνωση της καταστασης και των οσων διακυβευονται σας κανει γελοιους και υποκειμενα χλευης.

Η Ελλάδα θα πεθάνει στα χέρια μας.
Το αντεχετε ;
Εγώ όχι.

-Γουσταρετε γαλαρια και κραξιμο;
-Γούσταρευε την μη συμμετοχή;
-Γουσταρετε την ευκολία και την ασφαλεια;
-Φοβάστε μην εκτεθειτε;
-Φοβάστε μηπως δεν είστε με τους νικητές που φανταζεστε;
-Φοβάστε μήπως φανει η ανυπαρξία σας;
-Θέλετε να το παιξετε διασώστες κυριλε εκ του μακρψθεν για να εχετε πάντα δικιο στο ανύπαρκτο μυαλό των ΓΙΔΙΩΝ που απευθύνεστε;

Πολλοί παρα πολλοί είναι all of the above και η Ελλαδα θα τους φτυσει στα μουτρα.

Κύριες και κύριοι εισαστε σκαρτο waste of akin.

Δημητρης Καμμενος
ΠΠ

http://olympia.gr/

Ραγδαίες εξελίξεις για το σχέδιο Πυθία: Η δικαιοσύνη οφείλει ενα νέο Γουδή σε αυτους που έριξαν την Ελλαδα στα νύχια του Παπανδρεου.

olympiada

Έρχονται συλλήψεις για την συμμορία που έφερε τον παραφρονα στη εξουσία. Ο οποίος πλεον δεν μπορει να πείσει κανέναν οτι ήτο απλως αχυρανθρωπος και δεν γνώριζε το δολιο σχέδιο που έριξε την χωρα στα χερια του.
Το θεμα ειναι να μην υπάρξουν πιέσεις στον ανακριτή και η δικαιοσύνη να αποκαλύψει αυτό που όλοι γνωρίζουν. Απο την υπογραφή των αγωγών το 2007 και μετά, η Ελλάδα δέχθηκε πολυδιάστατη επιθεση προκειμενου να ανακοπεί η πολιτικη που θα έκανε την Ελλαδα πρωταγωνίστρια και ανεξάρτητη. Από προεκλογικά λαδώματα, τρομοκρατία, ολοκαυτώματα, ένας ολοκληρωτικός πολεμος με μαέστρο τον Μπράιζα που σημερα επισήμως εξυπηρετεί τουρκικα συμφέροντα.
Κορυφή της καταστροφικής πυραμίδας; Μα φυσικά ο Γιωργος Παπανδρεου. Ο άνθρωπος που υλοποίησε το ολέθριο για την πατρίδα σχέδιο, εξασφαλίζοντας παράλληλα την οικονομική καταστροφη και πολυετή υποδούλωση της πατρίδας.
Ωστε να ειναι ξεκάθαρο πως η Ελλαδα δεν θα ξανασηκώσει κεφάλι.
Ειναι βαρύτατο το έργο του ανακριτή αλλά φαίνεται οτι το φερνει εις πέρας επάξια.
Το μέλλον θα δείξει εαν η δικαιοσύνη θα δώσει το νέο Γουδή που οφείλει στην πατρίδα.

http://olympia.gr/

Μαζί τα τρώγανε αλλά ο Σημιτης δεν ήξερε…

olympiada


Ο κ.Σημίτης, ο κ.Τσουκάτος, ο κ. «Άγνωστος», η πρόποση(;) ….και τα γκαρσόνια «απίκο»!


Η φωτογραφία είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ 13-05-1997 ….και στην υποσημείωση γράφει -χωρίς άλλα σχόλια- «Στην υγεία του κόμματος! Και καλό πακέτο(;)»

Προφανώς η εφημερίδα ξέρει τι «εννοεί» ο κ. πρωθυπουργούς με την πρόποση….

Ίσως πρόκειται για «λεπτό» ζήτημα που αφορά τον ίδιο και τον κ.Τσουκάτο.

Όπως ανέφερε η εφημερίδα σε άλλο φύλλο ….»ο κ.Τσουκάτος είχε τη δυνατότητα -προφανώς κατ” εξουσιοδότηση του πρωθυπουργού- να χειρίζεται σχεδόν εν λευκώ, ορισμένα «λεπτά» ζητήματα….»

ΑΝΑΓΝΏΣΤΗΣ

http://olympia.gr/

29.11.14

Ανακαλύφθηκε η μυθική Υπερβορεία στη Ρωσία;




Η Σεϊντόζερο είναι ένα από τα πιο μυστικιστικά μέρη της βορειοδυτικής Ρωσίας.
Τριγυρισμένη από βουνά, είναι κρυμμένη μέσα στην καρδιά της χερσονήσου Κόλσκι. Η ονομασία της σημαίνει «ιερή λίμνη» στη γλώσσα του γηγενούς πληθυσμού, Σαάμι.

Τη σέβονται σαν έναν ιδιαίτερο τόπο όπου επιτρέπεται να έρθεις μόνο αν είναι αναγκαίο, προκειμένου να επικοινωνήσεις με το Μεγάλο Πνεύμα, και να ζητήσεις συμβουλή ή προστασία. Στη Σεϊντόζερο δεν αποτολμά ο καθένας να πάει μόνο και μόνο από περιέργεια. Πόσο μάλλον, αφού η διαδρομή περνά μέσα από ένα σκοτεινό φαράγγι και ένα επικίνδυνο πέτρινο πέρασμα.

Άπαντες αντιμετωπίζουν τη λίμνη με σεβασμό, καθώς με αυτή συνδέονται εκατοντάδες ιστορίες για παράξενα, μυστικιστικά φαινόμενα, και την ιδιαίτερη γαλήνια ατμόσφαιρα. Τη Σεϊντόζερο προστατεύει ο γίγαντας Κούιβα, η γιγαντιαία ανθρώπινη φιγούρα που είναι αποτυπωμένη σ’ ένα βράχο. Η ακριβής προέλευσή της, παραμένει άγνωστη. Οι θρύλοι των Σαάμι αναφέρουν ότι τον κακό γίγαντα τιμώρησαν οι θεοί, χτυπώντας τον με κεραυνούς και μετατρέποντάς τον σε βράχο. Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι συγκεκριμένα εδώ έχουν διατηρηθεί τα ίχνη της Υπερβορείας, ενός μυθικού πολιτισμού που μνημονεύεται στα αρχαιοελληνικά κείμενα, ανάλογου με τη Σαμπάλα και την Ατλαντίδα.

Οι Ελληνικοί μύθοι

Στους αρχαιοελληνικούς θρύλους αναφέρεται ότι τη χώρα των Υπερβορείων, ενός λαού που διέθετε γνώσεις αποκρυφισμού και ήταν «κοντά» στους θεούς, την επισκεπτόταν συχνά ο ίδιος ο Απόλλωνας ο οποίος προσωποποιούσε τον Ήλιο. Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας αναζητούν επιβεβαίωση στις γλωσσικές αντιστοιχίες. Η πρόεδρος της κοινωνικής οργάνωσης του Μούρμανσκ «Υπερβορεία», Βαλεντίνα Σαρίποβα, λέγει ότι «η χερσόνησος ονομάζεται “Κόλσκι”, που ηχεί το ίδιο με τον σλαβικό θεό του ήλιου Κολιαντά, ενώ η “Υπερβορεία” σε μετάφραση από τα αρχαία Ελληνικά σημαίνει “πέρα από τον βόρειο άνεμο”».

Τουρίστες και μελετητές των μυστηριωδών φαινομένων βρίσκουν συχνά στην περιοχή της Σεϊντόζερο πέτρες με ασυνήθιστα σωστή μορφή, που μοιάζουν με ερείπια αρχαίων κτισμάτων. Η Σαρίποβα ανέφερε στην RBTH ότι «πρόσφατα ανακαλύφθηκαν υπολείμματα αστεροσκοπείου και συγκεκριμένα πέτρες, στις οποίες έχουν φτιαχτεί βαθουλωτές γραμμές που κατευθύνονται ακριβώς προς τον Πολικό Αστέρα, ενώ σε πολλούς βράχους έχουν χαραχτεί αρχαίες γραφές ή ρουνικά σύμβολα».

Στη χερσόνησο Κόλσκι ανακαλύπτονται και άλλα πράγματα, τα οποία προκαλούν απορίες στους ερευνητές. Από τις αρχές ακόμη του περασμένου αιώνα ο επιστήμονας, Αλεξάντρ Μπάρτσενκο, βρήκε στην περιοχή της Σεϊντόζερο μια μυστηριώδη είσοδο που οδηγεί κάτω απ’ τη γη. Τα στοιχεία των αποστολών του κρίθηκαν απόρρητα. Την είσοδο στη σπηλιά δεν την είδε ποτέ πια κανείς, ενώ τον ίδιο τον επιστήμονα τον εκτέλεσαν. Στις μέρες μας τις έρευνές του συνέχισε η ρωσική κοινωνική οργάνωση «Kosmopoisk». Οι μετέχοντες στην αποστολή ανακάλυψαν και αυτοί μερικά σπήλαια, αλλά για την ώρα εντελώς συνηθισμένα.

Ο ρώσος ερευνητής ανώμαλων φαινομένων, Βαντίμ Τσερνομπρόβ, θεωρεί ότι σε αυτό το θέμα μπορεί να μπει μια τελεία μόνο αφότου βρεθούν όλες οι υπόγειες είσοδοι. Ο ίδιος αναμένει να βρεθεί οτιδήποτε, ενώ όσον αφορά τις αρχαίες πόλεις πιστεύει πως, έστω και αν βρεθούν κτίσματα, τότε αυτά θα βρίσκονται κάτω απ’ τη γη είτε κάτω απ’ το νερό. Ελπίζει λοιπόν, ότι κάποιοι από τους θρύλους θα αποδειχθούν αληθινοί.

Μήνυμα θεών ή πειράματα γεωλόγων;

Μόνο χαμόγελα προκαλούν στους επιστήμονες οι ενθουσιώδεις λάτρεις που ψάχνουν στο ρωσικό Βορρά τη μυστική χώρα. Ο όμορφος θρύλος, πάντως, προσελκύει στην περιοχή πολλούς τουρίστες, κάτι που σημειωτέον, μεταφράζεται και σε έσοδα.

Όπως αφηγείται ο διευθυντής του Γεωλογικού Ινστιτούτου του επιστημονικού κέντρου του Κόλσκι, διδάκτωρ Γιούρι Βοϊτεχόβσκι, «παλαιότερα συνέβη μια αστεία ιστορία. Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο εξόρυξης και επεξεργασίας ορυκτών είχαν δοκιμάσει ένα νέο τρυπάνι από τη Φιλανδία, κάνοντας στις πέτρες σειρές από τρύπες. Οι ανιχνευτές της Υπερβορείας έβγαλαν το συμπέρασμα ότι πρόκειται για κάποια αρχαία γραφή υπό τη μορφή λάκκων, στην οποία το νόημα εκφράζεται από το βάθος των τρυπών. Ο θόρυβος γύρω από αυτό συντηρήθηκε μερικά χρόνια, μέχρι να τους εξηγήσουν την αληθινή αιτία. Παραδείγματα όπως αυτό όμως, δεν τους διδάσκουν τίποτα».

Σύμφωνα με τον επιστήμονα, η εμφάνιση λίθων σωστού σχήματος και σχεδίων στους βράχους, εξηγείται από τις φυσικές ιδιότητες των πετρωμάτων σε αυτά τα βουνά. Στην επιστήμη αυτό ονομάζεται «ιδιαιτερότητα». Η πέτρα θραύεται σε συγκεκριμένα σημεία, αναλόγως το πώς είχε διαμορφωθεί. Έτσι εμφανίζονται πλάκες, κύβοι, που τα θεωρούν «αρχαία αστεροσκοπεία». Επίσης, λόγω διαφόρων επιδράσεων στις πέτρες, σχηματίζονται ρωγμές, μερικές φορές πολύ ασυνήθιστης μορφής.

«Κάποτε –συνεχίζει, αστειευόμενος ο Βοϊτεχόβσκι- έκανα ένα μικρό πείραμα. Πήγα στα βουνά και φωτογράφησα έναν πολύ σύνθετο ιστό αράχνης από ρωγμές στο βράχο. Σε αυτό το σχέδιο λοιπόν, βρήκα όλους τους ρούνους του σκανδιναβικού αλφαβήτου!». Όπως και να’ χει, τους ονειροπόλους που πιστεύουν στη χώρα της αιώνιας ευτυχίας, τα συγκεκριμένα επιχειρήματα δεν τους πείθουν.

Γι’ αυτούς η Υπερβορεία υπάρχει, αν όχι σαν ένα πραγματικό μέρος, έστω σαν τη χώρα του πνεύματος, τη Σαμπάλα, η οποία είναι αδύνατο να βρεθεί στον υλικό κόσμο.

gr.rbth.com μέσω apocalypsejohn.com
http://www.logiosermis.net/2014/11/blog-post_378.html#.VHovBTMcRjo

Ναόμι Κλάιν, o καπιταλισμός και το κλίμα: «Να που αυτό τα αλλάζει όλα»




Το βιβλίο που η Ναόμι Κλάϊν αφιέρωσε στη κλιματική αλλαγή συνιστά ήδη ένα γεγονός (1). Η συγγραφέας της «Στρατηγικής του σοκ» καταγγέλλει σε αυτό την καπιταλιστική αναπτυξιακή λογική, την απληστία των πολυεθνικών του πετρελαίου, του άνθρακα και του φυσικού αερίου, καθώς και την υποταγή των κυβερνήσεων στα συμφέροντά τους.
«Είναι πιο εύκολο να δεχτούν να αλλάξουν το κλίμα της γης με χαοτικό και καταστροφικό τρόπο παρά να δεχτούν τη προοπτική αλλαγής της θεμελιώδους λογικής του καπιταλισμού, που βασίζεται στην ανάπτυξη και στο κυνήγι του κέρδους», γράφει η Κλάϊν (σελ. 89).

Για αυτήν, το πείσμα των κλιματο-σκεπτικιστών δεν πέφτει από τον ουρανό, αλλά οφείλεται στο ότι κατανοούν το γεγονός ότι ο σοβαρός αγώνας ενάντια στην υπερθέρμανση απαιτεί μια ριζική αλλαγή πολιτικής, με περισσότερη ρύθμιση, περισσότερο δημόσιο τομέα, περισσότερα κοινά αγαθά, περισσότερη δημοκρατία. Με αξίες διαφορετικές από εκείνες του ανταγωνισμού, της συσσώρευσης και του ο καθείς για τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα μείζον έργο, η απήχηση του οποίου θα είναι σίγουρα σημαντική.

«Η επαναστατική δύναμη της κλιματικής αλλαγής»

Ο τίτλος είναι εύστοχος: «This changes everything» -αυτό αλλάζει τα πάντα. Η Ναόμι Κλάϊν καλεί την αριστερά, τους προοδευτικούς να αδράξουν την ευκαιρία που τους προσφέρεται μέσα σε αυτούς του δύσκολους καιρούς. Επειδή «η αλήθεια για τη κλιματική αλλαγή, γράφει, δεν ενοχλεί παρά μόνον εκείνους που ικανοποιούνται με το status quo» (αναφορά στο τίτλο του φιλμ του Al Gore: «Μια αλήθεια που ενοχλεί»). Για τους άλλους, «αν υπήρξε ποτέ μια κατάλληλη στιγμή για να προωθήσουν ένα σχέδιο που στοχεύει να γιατρέψει τον πλανήτη γιατρεύοντας ταυτόχρονα τις τσακισμένες οικονομίες μας και τις διαλυμένες κοινότητές μας, αυτή η στιγμή είναι τώρα» (σελ. 155). Η περιβαλλοντική κρίση προσθέτει «τον υπαρξιακό επείγοντα χαρακτήρα της» σε όλα τα προβλήματα. Κατά συνέπεια, «προσφέρει ένα συνολικό λόγο στον οποίο τα πάντα, από τη πάλη για καλές θέσεις απασχόλησης μέχρι τη δικαιοσύνη για τους μετανάστες, περνώντας από τις επανορθώσεις για τις ιστορικές αδικίες όπως η δουλεία και η αποικιοκρατία, μπορούν να ενσωματωθούν στο μεγάλο σχέδιο οικοδόμησης μιας μη τοξικής οικονομίας, που θα αντέχει στα χτυπήματα, πριν είναι πολύ αργά» (σελ. 154).

Πιο οξυδερκής από πολλούς αντικαπιταλιστές αγωνιστές, η Κλάϊν πιστεύει «στην επαναστατική δύναμη της κλιματικής αλλαγής» και έχει χίλιες φορές δίκιο. Απαγγέλλει ένα αμείλικτο και πολύ πειστικό κατηγορητήριο ενάντια στις μεγάλες περιβαλλοντικές ενώσεις –μερικές από τις οποίες κατηγορούνται ότι ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Για εναλλακτική λύση προτείνει την οικοδόμηση μαζικών κινημάτων. Η συγγραφέας παραδέχεται ότι «εξακολουθεί να μην υπάρχει το είδος της αντιεξουσίας που θα έχει μια πιθανότητα να αλλάξει τη κοινωνία σε βαθμό που θα συγγενεύει με εκείνο που απαιτείται» (σελ. 156). Όμως, βλέπει προδρομικά γεγονότα στις ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις ενάντια στον εξορυκτισμό και τα μεγάλα σχέδια υποδομών, που πληθαίνουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Το γεγονός ότι οι ιθαγενείς λαοί παίζουν συχνά ένα ρόλο-κλειδί σε αυτές τις κινητοποιήσεις είναι για την Κλάϊν μια πηγή ελπίδας, καθώς αυτοί οι λαοί έχουν μια θεώρηση της σχέσης με τη φύση διαφορετική από εκείνη της απόλυτης κυριαρχίας και του απόλυτου ελέγχου πάνω σε αυτήν που χαρακτηρίζει το καπιταλισμό και, πέρα από αυτόν, τη δυτική κουλτούρα από την εποχή του Διαφωτισμού.

Το «This changes everything» είναι ένα δυνατό βιβλίο. Θα μπορούσε να είναι ακόμα περισσότερο αν η συγγραφέας είχε αφιερώσει μερικές δεκάδες σελίδες για να εξηγήσει καθαρά το μηχανισμό της κλιματικής αλλαγής και να παρουσιάσει τις κύριες οικο-κοινωνικές συνέπειές της, αντί να μπει κατευθείαν στη καταγγελία των κλιματο-σκεπτικιστών. Μου φαίνεται πως εδώ χάθηκε η ευκαιρία να μορφώσουμε το ευρύ κοινό. Αλλά πρόκειται για μια λεπτομέρεια.

Ένα βιβλίο γεμάτο ένταση

Το «This changes everything» είναι, κατά βάση, ένα παθιασμένο βιβλίο. Η συγγραφέας το ομολογεί: «Είναι το πιο δύσκολο βιβλίο που μου έτυχε να γράψω, επειδή η έρευνα με οδήγησε να ψάξω να βρω ριζοσπαστικές απαντήσεις. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για την αναγκαιότητά τους, αλλά αναρωτιέμαι κάθε μέρα κατά πόσο είναι πολιτικά εφικτές» (σελ. 26). Και πράγματι, η Κλάϊν αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση αυτοδιαχειριζόμενη, αποκεντρωμένη, οικοσοσιαλιστική και οικοφεμινιστική, από τη μια, και σε ένα σχέδιο πράσινου ρυθμισμένου καπιταλισμού, βασισμένου σε μια μεικτή μετεγκατεστημένη οικονομία, εμποτισμένη από μια ιδεολογία της φροντίδας και της σύνεσης, από την άλλη.

Αυτή η ένταση εκδηλώνεται σε όλο το βιβλίο. Μια επαναστατική πνοή διαπερνά την κατάληξή του, όταν η Κλάϊν παραλληλίζει –όπως ο Μαρξ στο Κεφάλαιο!- την πάλη ενάντια στη δουλεία με την πάλη ενάντια στην ιδιοποίηση των πόρων (σελ. 458 και συνέχεια). Όμως, γράφει αλλού πως «υπάρχει επαρκής χώρος για κερδοφορία σε μια οικονομία μηδενικού άνθρακα» και ότι το εμπόδιο στην οικολογική μετάβαση προέρχεται από «τα σημερινά επιχειρηματικά μοντέλα (business models)» (σελ. 252) –και άρα όχι από την ίδια την οικονομία (σελ. 95).

Αυτή η αμφιταλάντευση ίσως να έχει σχέση με την αντίληψη που φαίνεται να έχει η Κλάϊν για την ιδεολογία του εξουσιασμού της φύσης. Η συγγραφέας έχει απόλυτα δίκιο όταν θυμίζει ότι αυτή η ιδεολογία προϋπάρχει του καπιταλισμού. Όμως, ο καπιταλισμός είναι ακριβώς η μορφή με την οποία αυτή υπάρχει σήμερα. Από αυτό δεν απορρέει ότι η κατάργηση αυτού του τρόπου παραγωγής θα εξαλείψει αυτόματα τις «εξορυξιστικές» αντιλήψεις –αντίθετα, η πάλη για «να φροντίζουμε τη φύση με σύνεση» θα πρέπει να συνεχιστεί για μια μακρά περίοδο μετά από το τέλος αυτού του συστήματος.

Ωστόσο, η εξουσιαστική ιδεολογία δεν αιωρείται στον αέρα, αλλά είναι ριζωμένη στις κοινωνικές δομές. Η αντι-εξορυξιστική ιδεολογική μάχη είναι άρρηκτα δεμένη με τη μάχη ενάντια στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις. Ειδικά με τη μάχη ενάντια στη μισθολογική εκμετάλλευση –που είναι στη πραγματικότητα μια μορφή «εξορυξιστικής» λεηλασίας του φυσικού πόρου που ονομάζεται εργατική δύναμη.

Όχι, η Γερμανία δεν είναι πρότυπο

Τούτων λεχθέντων, πρέπει να το παραδεχθούμε ταπεινά: όλες και όλοι εκείνοι που στοχάζονται πάνω σε μια κοινωνική απάντηση στη κλιματική πρόκληση βρίσκονται αντιμέτωποι με την ένταση που αναφέρει η Ναόμι Κλάϊν στο πρόλογο του βιβλίου της. Αυτό είναι απόρροια του γεγονότος ότι υπάρχει σήμερα μια ιλιγγιώδης άβυσσος ανάμεσα στον ακραίο αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστισμό των μέτρων που επιβάλλεται αντικειμενικά να ληφθούν για να αποφευχθεί μια τρομερή καταστροφή και στο επίπεδο συνείδησης της μεγάλης μάζας του πληθυσμού.

Η ακολουθητέα στρατηγική για να ριχτεί μια γέφυρα πάνω από αυτή την άβυσσο είναι αντικείμενο συζήτησης, και θα πήγαινε πολύ να κάναμε το δάσκαλο στην Κλάϊν. Όμως, ένα πράγμα μου φαίνεται ξεκάθαρο: στο ζήτημα του «πολιτικά εφικτού», δεν είναι καλά πληροφορημένη όταν φέρνει την ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ, που βασίζεται στα feed-in-tariff, σαν παράδειγμα «πολιτικής που παίρνει αποστάσεις από τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία» (σελ. 131).

Τα feed-in-tariff είναι υποχρεωτικά τιμολόγια, που κάνουν τον πράσινο ηλεκτρισμό ανταγωνιστικό προς το «βρώμικο» ηλεκτρισμό. Όπως και τα πράσινα πιστοποιητικά, συγκεκριμενοποιούν τη φιλελεύθερη ιδέα ότι αρκεί η ενσωμάτωση των «εξωτερικών συνεπειών» για γίνουν οικο-συμβατές οι επενδυτικές αποφάσεις που βασίζονται στο κόστος-αποδοτικότητα. Στο περιβαλλοντικό επίπεδο, αυτή η ιδέα είναι καταδικασμένη να αποτύχει επειδή βάζει την ανάπτυξη της αγοράς των πράσινων τεχνολογιών πάνω από τις προσπάθειες μείωσης της ενεργειακής κατανάλωσης. Στο κοινωνικό επίπεδο, το γερμανικό σύστημα χρηματοδοτείται από μια προσαύξηση (Umlage) που παρακρατείται από τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού. Όλα τα νοικοκυριά πληρώνουν, αλλά η προσαύξηση αντισταθμίζεται και με το παραπάνω για εκείνους που έχουν επενδύσει στις ανανεώσιμες, καθώς πουλάνε τον ηλεκτρισμό σε υψηλή τιμή, εγγυημένη από το κράτος για 20 χρόνια. Τα μη προνομιούχα στρώματα πληρώνουν λοιπόν για τα προνομιούχα (άτομα, συνεταιρισμούς ή επιχειρήσεις).

Είναι αλήθεια ότι οι γερμανικοί δήμοι παράγουν και πουλάνε και αυτοί πράσινη ενέργεια. Σε αυτή τη περίπτωση, η κοινωνία επωφελείται φυσικά από μια επιστροφή με τη μορφή υπηρεσιών. Πρόκειται για μια θετική πλευρά του συστήματος, που η Κλάϊν έχει δίκιο να υπογραμμίζει, αλλά αυτό δεν αρκεί για να κάνει τη Γερμανία παράδειγμα προς μίμηση. Τρεις χιλιάδες επιχειρήσεις απαλλάσσονται του 80% της Umlage (πράγμα που αντιπροσωπεύει ένα δώρο 4 μέχρι 5 δισεκατομμυρίων Ευρώ το χρόνο). Απέχουμε πολύ από το δίκαιο αίτημα που διατύπωσε η Κλάϊν: να πληρώσουν τα ορυκτά τη μετάβαση. Αντί για αυτό, η ενεργειακή πολιτική της Μέρκελ βαθαίνει τις ανισότητες. Γενικότερα, η κυβέρνηση της καγκελαρίου συνεχίζει τη σκληρή πολιτική που πρώτος εφάρμοσε ο συνασπισμός των Πρασίνων και της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή η πολιτική καταναγκάζει 8 εκατομμύρια ανθρώπους να δουλεύουν για λιγότερα από 8 ακαθάριστα ευρώ την ώρα. Η Γερμανία δεν είναι όντως ένα «πρότυπο που δείχνει πώς να αναπτύξουμε ιδιαίτερα γρήγορα πολύ αποκεντρωμένες κλιματικές λύσεις ενώ ταυτόχρονα πολεμάμε τη φτώχεια, την πείνα και την ανεργία», όπως η Κλάϊν ισχυρίζεται απερίσκεπτα (σελ. 136)…

Και αυτό δεν εκπλήσσει επειδή ένα τέτοιο «πρότυπο» δεν υπάρχει στο καπιταλισμό καθώς αυτός βασίζεται –το λέει πολλές φορές η Κλάϊν στο βιβλίο της- στη διπλή εκμετάλλευση της φύσης και της εργασίας. Το χάσμα ανάμεσα στον αναγκαίο ριζοσπαστισμό και στο πολιτικά εφικτό δεν μπορεί τελικά να καλυφθεί παρά μόνο με την ευκαιρία μιας μεγάλης κρίσης, μιας από εκείνες «τις εξαιρετικά σπάνιες και πολύτιμες στιγμές κατά τις οποίες το αδύνατο μοιάζει ξαφνικά δυνατό», όπως διαβάζουμε στο συμπέρασμα του βιβλίου. Εδώ, η συγγραφέας εγκαταλείπει το «πολιτικά εφικτό» για να ξαναγυρίσει στο ριζοσπαστισμό. Συμμεριζόμαστε την πεποίθησή της ότι μια τέτοια στιγμή θα έλθει, πως θα συμπέσει με μια ριζοσπαστική αμφισβήτηση της εξουσιαστικής ιδεολογίας και ότι «το πραγματικό ζητούμενο είναι να ξέρουμε τι θα κάνουν σχετικά με αυτό οι προοδευτικές δυνάμεις, ποια θα είναι η δύναμη και η εμπιστοσύνη με τις οποίες θα καταπιαστούν με αυτό το ζήτημα» ώστε «όχι μόνο να καταγγείλουν τον κόσμο όπως αυτός είναι σήμερα αλλά και να οικοδομήσουν τον κόσμο που θα μας διατηρήσει όλους στη ζωή» (σελ. 466). Πέρα από επιφυλάξεις και συζητήσεις που μπορεί να προκαλέσει στους οικοσοσιαλιστές, το βιβλίο της Ναόμι Κλάϊν είναι μια συμβολή μείζονος σημασίας σε αυτή τη μάχη.

(1) «This changes everything. Capitalism vs. the Climate», Alfred A. Knopf, Canada, 2014
Μετάφραση: Γιώργος Μητραλιάς
www.contra-xreos.gr
http://www.logiosermis.net/2014/11/o_29.html#.VHotyTMcRjo

Το δίλημμα απελπισίας ενός κλινικά νεκρού καθεστώτος προς την τρόικα…




Γιατί μας οδηγείτε στη κατάρρευση, αφού μόνον εμείς διασφαλίζουμε την κανονική εξυπηρέτηση και (πλήρη) αποπληρωμή των δανείων που λάβαμε από εσάς; Λέει με αφελές παράπονο στους παράγοντες της τρόικας το κλινικά νεκρό καθεστώς της Ελλάδας!

Δεν σας ενδιαφέρει να πάρετε τα λεφτά των φορολογουμένων σας πίσω; Δεν καταλαβαίνετε πως το δίλημμα είναι πλέον ένα και μοναδικό; Λένε οι αξιολύπητοι σήμερα, τραγικοί πλέον κυβερνητικοί και τα ΜΜΕ που τους (υπο)στηρίζουν. Και συνεχίζουν: Ή στηρίζετε τους φορείς του καθεστώτος που σας έφερε στις ελληνικές πολιτικές και σας έδωσε τη δυνατότητα να ασκείτε ουσιαστική διακυβέρνηση στην Ελλάδα μέσω ημών, και έτσι διασφαλίζετε τα δάνειά σας και τα λεφτά των φορολογουμένων σας, ή δεν μας στηρίζετε εμπράκτως και ενεργά και έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα … και ξεχνάτε τα λεφτά σας, ζημιώνοντας τους ίδιους τους πολίτες- ψηφοφόρους σας! 

Έχει σοβαρό πολιτικό και οικονομικό κόστος για εσάς δανειστές μας το «δεν μας ενδιαφέρει ποιος κυβερνά», λένε σήμερα οι κατατρομαγμένοι έλληνες δεξιοί, κεντροδεξιοί και κεντροαριστεροί. Και κουνούν από μακριά το δάκτυλο, που στάζει ακόμη «μέλι», προς το πρόσωπο της τρόικας!
Πρόκειται για το έσχατο δίλημμα απελπισίας ενός κλινικά νεκρού καθεστώτος προς την τρόικα. 

Πρόκειται για ένα βλακώδες δίλημμα, κατασκευασμένο με τα ίδια υλικά και την ίδια εσωτερική λογική αυτού που αποτέλεσε το κύριο δίλημμα προς τον ελληνικό λαό: μόνον εμείς διασφαλίζουμε τα λεφτά σας, θέλετε να απειληθούν από μια κυβέρνηση της αριστεράς;

Μόνον που η τρόικα δεν είναι οι εξαρτημένοι από το πελατειακό κράτος έλληνες εκλογείς, ή οι ημέτεροι του ελληνικού καθεστώτος «της αρπαχτής» και της διάχυτης ανομίας και πολιτικά νομιμοποιημένης, σαφώς αντικοινωνικής και αντιπεριβαλλοντικής, παρανομίας! Ούτε ασφαλώς οι ανάρμοστοι για το λειτούργημα που επιτελούν έλληνες βουλευτές της συμπολίτευσης!
Αυτό είναι και το μεγάλο λάθος του ξεψυχούντος-εκχωρούντος ελληνικού καθεστώτος της ύστερης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που δείχνει εμφαντικώς όχι απλώς την πολιτική του αδυναμία, αλλά κυρίως το δραματικά χαμηλό του πολιτικό επίπεδο. Η τρόικα δεν τρέφεται με παραμύθια και την αντίστοιχη παραμυθία περί υπερβατικής παραγωγικά ανάπτυξης, πρωτογενών πλεονασμάτων και τα ρέστα. Η τρόικα υπάρχει για να κατασκευάζει μύθους και να πουλά μυθοπλαστικό πολιτικώς «learning-by-numbers» στους έλληνες και όχι για να καταναλώνει αφηγήσεις και απειλές απολύτως διαστροφικές της πραγματικότητας που αφορά στην πολιτική οικονομία της διαχείρισης της κρίσης! 

Το ευρωπαϊκό σκέλος της τρόικας δεν είναι τόσο αφελές και άσχετο με την επιστήμη της εθνικής οικονομίας, ώστε να περιμένει πως θα αποπληρωθούν τα δάνεια προς την Ελλάδα δια ενός conventional (συμβατικού) τρόπου, ενώ το ΔΝΤ έχει αναπτύξει ήδη μεθοδολογία για να διασφαλίσειισολογιστικώς τα δικά του δάνεια προς το ελληνικό δημόσιο.

Η τρόικα, λοιπόν, δεν εκβιάζεται από ένα τέτοιο φτηνιάρικο και δραματικά αφελές πολιτικό δίλημμα. Η τρόικα σε επίπεδο ηγεσίας γνωρίζει αυτό που ξέρουν όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες ή νομικοί και ιστορικοί που έχουν μελετήσει και μελετούν σε βάθος τις διεθνείς πολιτικές χρέους σε σχέση με το παραγωγικό και ανταγωνιστικό επίπεδο και δυναμικό μιας συγκεκριμένης εθνικής οικονομίας που διέρχεται χρηματοπιστωτική κρίση: Μόνον με μια «non-conventional» και μακροχρόνιας στόχευσης στρατηγική ως προς την Ελλάδα θα μπορούσαν να «διασφαλιστούν» οι επίσημοι δανειστές των ελληνικών κυβερνήσεων της κρίσης. Τα λεφτά τους δεν πρόκειται να τα πάρουν πίσω με άμεση, συμβατική-διαδικασία, ούτως ή άλλως, αλλά έμμεσα με τη μορφή υπεραξίας και αποκλειστικής εκμετάλλευσης διασφαλισμένων κερδοφόρων χρήσεων δημόσιων υποδομών και υπηρεσιών και γενικότερα οικονομικών πηγών.

Αυτό το «έργο» έχει παιχτεί ξανά και ξανά παγκοσμίως - στην Ευρώπη, στην Ελλάδα και φυσικά αλλού - κυρίως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά οι κατατρομαγμένοι φορείς του ελληνικού καθεστώτος μοιάζει να μην το γνωρίζουν. Μην θεωρήσεις αναγνώστη μου πως είναι υπερφίαλο εκ μέρους μου αν χαρακτήριζα υποτιμητικά τους φορείς του ελληνικού καθεστώτος και κυρίως τον επικοινωνιακό βραχίονα της διαπλοκής ως «άσχετους καιροσκόπους της πλάκας»!

Δεν υπερβάλω καθόλου. Είναι αυτό ακριβώς, καθώς κατέληξαν να πιστεύουν και οι ίδιοι στα παραμύθια που κατασκεύασαν για να δομηθεί μια α-πολιτική, στενά οικονομιστική και εν πολλοίς δραματικά εικονική και αυθαίρετη αριθμητική αφήγηση, αποκλειστικά για παρηγοριά της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εμφανίσθηκε σαν «το απολωλός πρόβατο» που έπρεπε να θυσιάσει εισόδημα και ζωή για να συνετιστεί, να λυτρωθεί και να διατηρήσει μέρος τουλάχιστον εκ της νεκρής ύλης που συσσώρευσε τα προηγούμενα χρόνια ανάπτυξης! Έτσι την πάτησαν και σήμερα εμφανίζονται πικραμένοι από την αγνώμονα συμπεριφορά των επίσημων δανειστών μας και αγανακτισμένοι με τον ΔΝΤ.

Ψυχραιμία! Προσπαθήστε να κατανοήσετε - εσείς πικραμένοι και αγανακτισμένοι φίλοι και στυλοβάτες του ελληνικού καθεστώτος της διαπλοκής - πως οι «non-conventional» οικονομικές στρατηγικές απαιτούν ανορθολογικές φαινομενικά πολιτικές συμπεριφορές. Η «non-conventional» στρατηγική της τρόικας για την Ελλάδα προϋποθέτει εναλλακτικά πολιτικά σχήματα στην ελληνική κυβέρνηση, που να περιθωριοποιούν αντικειμενικά όσους μέχρι σήμερα διαχειρίστηκαν την κρίση. Όσοι καταλαβαίνουν από ρεαλιστική πολιτική, αντιλαμβάνονται και την ορθότητα του επιχειρήματος μου…
Για «ρεαλισμό» δεν μιλάτε τόσο καιρό στους φουκαράδες που δέχονται τα σοβαρότερα πλήγματα αποκλεισμού στη σημερινή Ελλάδα; Ιδού ο «ρεαλισμός» αγαπητοί μου – που κάνατε τόσο χρόνια πως δεν αντιλαμβάνεσθε την κονστρουκτιβιστική προσέγγιση μου! Σε πολύ λίγο θα καταντήσετε θύματα του ίδιου του «ρεαλισμού» σας …και σας το λέει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά την γενεαλογία και αρχαιολογία του ρεαλισμού, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση οντολογικά και επιστημολογικά με αυτό που εννοείτε και προβάλετε σαν «ρεαλισμό» τα τελευταία έξι χρόνια! Η άρθρωση του νέου διλήμματός-σας, αγανάκτησης προς την τρόικα, υποδηλώνει το ρεαλιστικό σας τέλος. Είστε θύματα του «ρεαλισμού» σας, όπως συμβαίνει σε κάθε χυδαίο, πονηρούλη απατεώνας της πολιτικής. Η τρόικα - αυτή την ώρα -εκφοβίζει τη διαπλοκή και «κάνει πλάκα» εκ του ασφαλούς σε ένα κυβερνητικό εσμό πολιτικάντηδων, χαμηλής (: πρόχειρης) μάλιστα γνωσιολογικής και συναισθηματικής συγκρότησης.

Εύχομαι η «Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία» να μην ξεκινήσει όπως η «Τρίτη», με αφορμή μια πολεμικού χαρακτήρα κρίση ή ένα επεισόδιο στα ανατολικά, αλλά με τη δημοκρατική απομυθοποίηση της κρίσης με την τρόικα: από την κρίση της δυτικοποίησης της Ελλάδας σεβαστέ και διαλογικά φιλόπονε αναγνώστη μου!

Πρόσεξε, η δημοκρατική λύση σε αυτή τη κρίση δεν οδηγεί στην Ανατολή, αλλά στην σοβαρή αναθεώρηση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας στη Δύση. Και αυτό «θέλει» πολιτική αρετή, ήθος, τόλμη και γνώση από την νέα πολιτική ηγεσία που ανατέλλει στη χώρα μας και λιγότερο φιλοτομαρισμό, ωχαδερφισμό, «ουάου», προστυχιά, κομπλεξισμό, ζηλοφθονία και μαγκιά από τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Είναι εθνική υπόθεση η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής αυτή την περίοδο και από εκεί θα πρέπει να ξεκινά το στοίχημα για εκδημοκρατισμό και παραγωγική ανασυγκρότηση.

Δημήτρης Γιαννακόπουλος,  διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
http://www.logiosermis.net/2014/11/blog-post_213.html#.VHorwDMcRjo 

Επένδυση στις κυβερνήσεις διαφθοράς!




Είναι γνωστό ότι οι κυβερνήσεις, εδώ και χρόνια, έχουν μετατραπεί σε γραφεία παροχής υπηρεσιών διεκπεραίωσης για λογαριασμό των πολυεθνικών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με το Ίδρυμα Sunlight Foundation, από το 2007 έως το 2012, 200 μόνον πολυεθνικές πρόσφεραν σχεδόν 6 δισεκατομμύρια δολάρια στην Ουάσιγκτον για εκπροσώπηση συμφερόντων και εκλογικές χρηματοδοτήσεις. Σε αντάλλαγμα αυτής της προσφοράς τους, έλαβαν περισσότερα από 4 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κρατικές συμβάσεις και ποικίλες άλλες μορφές παρέμβασης (κυρίως απορρύθμισης προς όφελος των χρηματαγορών).

“Στις ΗΠΑ αυτό που κάποτε λεγόταν δωροδοκία, τώρα λέγεται contribution (συνεισφορά!)“

Ο συστηματικός τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί ανταποκρίνονται όλο και περισσότερο στις απαιτήσεις των χρηματοδοτών τους - αγνοώντας τις απαιτήσεις και τις ανάγκες των λαών - σταδιακά παγιώνεται ενώ παράλληλα η διαδικασία νομιμοποίησης αυτών των πρακτικών προχωράει με γρήγορους ρυθμούς.

Η Ευρώπη, θεωρείται λιγότερο επιρρεπής στο φαινόμενο του «σπείρε πριν τις εκλογές για να θερίσεις υπερπολλαπλάσια μετά». Η αλήθεια ασφαλώς είναι εντελώς διαφορετική. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ήταν ανέκαθεν διεφθαρμένες ενώ στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης εισήγαγαν κυρίως από τις ΗΠΑ - και στη συνέχεια προώθησαν - αυτή την μεθοδολογία νομιμοποίησης της πολιτικής διαφθοράς.

Σε ειρωνική αντιπαραβολή με τα παραπάνω, σήμερα ένα από τα βασικά σημεία στις πολιτικές ατζέντες των κυβερνήσεων της γηραιάς ηπείρου είναι οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές. Το ζήτημα όμως που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι ποιες και προς όφελος ποιων;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολυεθνικοί κολοσσοί θα σταματήσουν μια μεταρρύθμιση, όταν αυτή δεν τους ωφελεί ή απειλεί την κυριαρχία τους. Θα χρηματίσουν την πολιτική εξουσία με μεγάλα ποσά, ώστε αυτή να μην εφαρμοστεί ποτέ. Είναι επίσης μαθηματικά σίγουρο ότι εκείνες οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται και θα επιβληθούν μέσω των κοινοβουλίων ως σωτήριες για τους λαούς, είναι ακριβώς εκείνες που δεν τους συμφέρουν.

Ο στόχος να ωφεληθούν περαιτέρω οι λίγοι και ισχυροί είναι πλέον ξεκάθαρος.

Αυτή ακριβώς είναι η νεοφιλελεύθερη λογική του παραλόγου όπου «τα πάντα είναι μπίζνες», «ο πιο ισχυρός θα επικρατήσει» και «ο πλανήτης αποτελεί εταιρική ιδιοκτησία».
Είναι η λογική της ζούγκλας και της βαρβαρότητας όπου μια ύαινα θεωρείται άξιο, ικανό και πολιτισμένο ον επειδή κατάφερε να διαθέτει υπεράκτιες εταιρείες και τεράστιες κρυφές καταθέσεις, να δωροδοκεί, να δημιουργεί εμφυλίους και να σκοτώνει - με την απληστία της - συστηματικά τον πλανήτη.

Αρκεί η απλή κατανόηση αυτού του άθλιου ιδεολογήματος, ώστε να πειστεί κανείς για την επιτακτική ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος.

Αλλαγή που αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη ώστε να μετασχηματιστεί το οικονομικό σύστημα και επομένως να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά τα τεράστια προβλήματα της ανθρωπότητας.

Στη βάση όλων αυτών των προβλημάτων βρίσκεται η ίδια η φύση της εφαρμοζόμενης δημοκρατίας. Και αυτό γιατί τα κοινοβούλια και οι γερουσίες απαρτίζονται από μια χούφτα ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να προασπίσουν τα συμφέροντα εκατομμύριων πολιτών. Αυτές όμως οι πολιτικές σκηνές δεν είναι παρά τα ανακυκλωτήρια των ίδιων πολιτικών προσώπων (εμπροσθοφυλακής ή οπισθοφυλακής) οι οποίοι κάθε φορά που εκλέγονται συνεχίζουν να βαθαίνουν τις σχέσεις τους με τα οικονομικά συμφέροντα, να προάγουν τα προσωπικά οφέλη, να στηρίζουν ή να κλείνουν το μάτι στις διαπλοκές σε βάρος των πολλών. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να δεχτεί ότι με τις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια γίνεται πραγματική ανανέωση και αλλαγή πολιτικών αντιπροσώπων. Άλλωστε η ελληνική μεταπολίτευση είναι ένα κλασικό παράδειγμα πολιτικής ανακύκλωσης των ίδιων προσώπων.

Αυτή είναι και η κύρια αιτία της πολιτικής διαφθοράς...γιατί καθώς η πίτα του παγκόσμιου οικονομικού συμφέροντος είναι τεράστια με ένα ελαχιστότατο κομματάκι της, για την εξαγορά πολιτικών προσώπων, προκύπτει μια εξαιρετικά αποδοτική επένδυση.
Δεν είναι όμως απλά μια επένδυση υπέρ-υψηλής απόδοσης, είναι και μια εύκολη επένδυση, χαμηλού ρίσκου, με αριθμητικά ελάχιστους εμπλεκόμενους. Είναι ένας μηχανισμός που λειτουργεί με μεγάλη ασφάλεια, αδιαφάνεια και ομερτά, τόσο για τους πολιτικούς όσο και για το κεφάλαιο που τους χρηματίζει.

Από οποιαδήποτε σκοπιά και να το δει κανείς και ανεξάρτητα από το ποιο θεωρεί ως το σημαντικότερο ζήτημα - ανισότητα, κατώτατος μισθός, συνταξιοδοτικό, καταστροφή του περιβάλλοντος & κλιματική αλλαγή, προοδευτική φορολόγηση κλπ. - τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να αλλάξει προς όφελος των λαών και του πλανήτη (όφελος απολύτως αλληλεξαρτώμενο), όσο επιτρέπεται στα μεγάλα κεφάλαια η εξαγορά των λίγων πολιτικών αντιπροσώπων.

Επί του παρόντος μέσα στον διεφθαρμένο πολιτικό χυλό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, της κομματοκρατίας, της εκφυλισμένης δικαιοσύνης, της επικοινωνιακής διακυβέρνησης και της αυταρχικής καταστολής μοιάζει να μην υπάρχει καμία ελπίδα για τους λαούς.

Κι όμως ένα πρώτο θεμελιώδες βήμα θα ήταν απλά η ορθολογική αποδοχή της αλήθειας…

“Η αλήθεια είναι ότι αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί ούτε θέλει να λειτουργήσει προς όφελος των λαών, επομένως όσο συνεχίζουμε να το αποδεχόμαστε και να το στηρίζουμε ως έχει, είμαστε καταδικασμένοι να παρακολουθούμε τους λίγους να καταληστεύουν τον πλανήτη, την εργασία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια”.

Πέρα από την όποια, ιδεολογικής απόχρωσης, τοποθέτηση πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι στρατηγικές, για την αντιμετώπιση αυτού του τεράστιου προβλήματος, θα πρέπει να βασιστούν τόσο στην διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας από όλο και μεγαλύτερο αριθμό πολιτών (αντικατάσταση των θεσμών αντιπροσώπευσης) όσο και στην επαναστατική δύναμη που φέρει αξιωματικά η προστασία του πλανήτη που μας φιλοξενεί.

Φυσικά οι γαντζωμένοι στην τρέχουσα πολιτική εξουσία θα συνεχίσουν να μιλούν για ουτοπίες - πολιτικά εφικτές και ανέφικτες λύσεις, μεταθέτοντας τις αλλαγές σε ένα αόριστο αύριο.

Για τους λαούς όμως η ώρα του αναγκαίου ριζοσπαστισμού και των προοδευτικών πολιτικών είναι τώρα. Σ ’αυτό οφείλουμε επιτέλους να συμφωνήσουμε όλοι, να βγούμε από την απομόνωση και την νωχέλεια και να πιέσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις, προς αυτή την κατεύθυνση.
Γιώργος Κουτσαντώνης
http://www.logiosermis.net/2014/11/blog-post_545.html#.VHopoDMcRjo

Προσκυνήστε το νέο "Θεό" μας.




Χθες περίμενα στην ουρά μιας τράπεζας. Κοιτώντας τα άτομα που περίμεναν υπομονετικά και αμίλητα στην ουρά προκειμένου να έρθει η σειρά τους για να κάνουν την δοσοληψία τους με την τράπεζα, συνειδητοποίησα ότι τελικά όλοι εξαρτόμαστε πλέον από το νέο «Θεό» της ζωής μας την Τράπεζα.

Έτσι όπως έκαναν το οικονομικό σύστημα, κοινός τόπος της ζωής όλων μας είναιη τράπεζα, δηλαδή το απόλυτο αφεντικό, ο απόλυτος εξουσιαστής. Απαγορεύεται από το σύστημα η εθνικοποίηση των τραπεζών τις οποίες διασώζει ο ίδιος ο λαός, ούτε καν δικαίωμα ψήφου των μετοχών που κατέχει δεν έχει, γιατί απλά τότε το αφεντικό θα γίνει ο λαός, πάνω από την τράπεζα. Αντίθετα το σύστημα θέλει την τράπεζα πάνω από το λαό.

Μας έχουν κάνει λοιπόν όλους να προσευχόμαστε, να αγωνιούμε, να πληρώνουμε και να θυσιάζουμε τις ζωές μας, προκειμένου να μην καταρρεύσει ο νέος εικονικός «Θεός» μας, γιατί τότε θα έρθει το απόλυτο χάος μας λένε.

Προς το παρόν φυσικά, γιατί αμέσως κάτι άλλο θα τις αντικαταστήσει. Η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο για να συνεχίσει.

ΥΓ. 1. Προς απόδειξη της πιο πάνω άποψης, η μνημονιακή κυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου, θυσιάζοντας εργαζόμενους, ασφαλιστικά ταμεία και κράτος, στο βωμό του νέου «Θεού», αλλάζει τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και ορίζει ότι σε περίπτωση πλειστηριασμού, η τράπεζα θα ικανοποιείται πρώτη από το πλειστηρίασμα και ό,τι περισσέψει, μετά την τράπεζα, θα πάρουν οι εργαζόμενοι κ.λ.π., καθόσον θεωρεί τους εργαζόμενους ως εμπορευόμενους την εργασία τους και ότι αναλαμβάνουν επιχειρηματικό ρίσκο απέναντι σε απατεώνες εργοδότες, ενώ ο «Θεός» θεωρείται από εδώ και στο εξής, αναμάρτητος και εξαγνισμένος από κάθε ρίσκο για τα δάνεια που χορηγεί.

2. Οι δικηγόροι συνεχίζουν την πολυήμερη απεργία τους για τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, υπέρ των πολιτών, αλλά τα ΜΜΕ (όργανα των τραπεζών) σιωπούν. Ο λαός πρέπει να σηκωθεί από τους καναπέδες και να σταθεί στο πλάι των δικηγόρων.

Π.Χασάπης
http://www.logiosermis.net/2014/11/blog-post_596.html#.VHoomDMcRjo

Γερμανία: Η αλήθεια πίσω από τη βιτρίνα




Εξαιτίας της γερμανικής "πλύσης" εγκληματιών δημιουργήθηκαν διάφοροι μεταπολεμικοί μύθοι, οι οποίοι προστάτευαν τη Γερμανία από τις πρακτικές της.

Για να μην σχολιάζει η παγκόσμια κοινωνία τη γερμανική αθλιότητα, κατασκευάστηκε ο μύθος της μαζικής "φυγής" ναζιστών στη Λατινική Αμερική. Έφυγαν τόσοι όσοι χρειάζονταν, ώστε να δημιουργηθούν ψευδείς εντυπώσεις και να "ξεφορτωθεί" η Γερμανία το "βάρος" της υποχρέωσης ν' αναζητά τους εγκληματίες της μέσα στις γειτονιές της.

Μια απλή "μέθοδος των τριών" είναι. Όταν στη μικρή Ολλανδία φυλακίστηκαν ως συνεργάτες των Ναζί 33.819, πόσοι Ναζί θα έπρεπε να φυλακιστούν στη Γερμανία; Πόσοι θα έπρεπε να διαφύγουν στη Λατινική Αμερική, για να δικαιολογηθούν οι ελάχιστες φυλακίσεις στη Γερμανία; Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επιστήμονας ή μέλος σιωνιστικών οργανώσεων που "καταδίωκαν" Ναζί. 

Αν στην Ολλανδία φυλακίστηκαν 33.819, στη Γερμανία, λόγω πληθυσμού και υπαιτιότητας, αναλογικά θα έπρεπε να φυλακιστούν τουλάχιστον 150.000. Αν αυτοί διέφευγαν στη Λατινική Αμερική μαζί με τις οικογένειές τους, θα γνωρίζαμε ένα "κύμα" εποικισμού και μετανάστευσης σαν αυτό των Άγγλων εποίκων στη Βόρεια Αμερική. Γίνονται αυτά τα πράγματα; ...Όχι βέβαια. Όλα μαζί τα επιβατικά πλοία της εποχής να ναυλώνονταν από τους βιαστικούς Ναζί φυγάδες, δεν θα αρκούσαν γι' αυτόν τον "φόρτο". Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μύθο, στον οποίο είχαν συμφωνήσει "θύτες" και "θύματα". 

Γι' αυτόν τον λόγο όλοι ανεξαιρέτως οι βιομήχανοι της ναζιστικής εποχής, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους Ναζί, έγιναν οι βιομήχανοι της "δημοκρατικής" και "ανταγωνιστικής" Γερμανίας. Αποκαταστάθηκαν πλήρως οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κάποιος απόρρητα έγγραφα του τύπου Red House Report, για να βρει την "τύχη" των βιομηχάνων, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ 

Οι άνθρωποι είναι απίθανοι. Δεν καταδέχθηκαν καν να κρυφτούν. Ούτε καν τα ονόματα των εταιρειών τους δεν άλλαξαν. Εταιρείες όπως η Siemens, IG Farben, Daimler Benz, Volkswagen, Krupp ή Messerschmitt όχι απλά δεν διαλύθηκαν, αλλά χρηματοδοτήθηκαν εκ νέου, για να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Ναζιστικό εκλογικό‐ περίπτερο προσφορά της SIEMENS  
«Προεδρικές Εκλογές Γερμανία Βερολίνο 1932»

Μεταξύ των Ναζί εγκληματιών, οι οποίοι αφέθηκαν ελεύθεροι, ήταν ο Friedrich Flick της Daimler-Benz. Ο Flick ήταν από τους πλέον φανατικούς οπαδούς τού ναζιστικού κόμματος ...Φανατικούς και γενναιόδωρους, αν σκεφτεί κάποιος ότι χάρισε στο κόμμα το απίστευτο ποσό των 7 εκατομμυρίων μάρκων.

Κρίθηκε ως εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Τιμωρήθηκε ποτέ; Βεβαίως. Μέσα σε λίγα χρόνια έγινε ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Γερμανίας και ο πέμπτος πλουσιότερος του κόσμου. Προφανώς έπιασαν "τόπο" οι δωρεές του στους φασίστες.

Ο Gustav Krupp, ήταν ο προμηθευτής των τανκ Panzer, πυροβόλων, πυρομαχικών, αντιαρματικών, αντιαεροπορικών και των υποβρυχίων του Γ΄ Ράιχ από το 1933. Παρά του ότι του απαγγέλθηκαν κατηγορίες ως εγκληματία πολέμου, δεν δικάστηκε ποτέ. 

Ο υιός Alfried Krupp, μέλος των SS, ποτέ δεν αποκήρυξε την πίστη του στον Χίτλερ. Kαταδικάστηκε ως εγκληματίας πολέμου και η περιουσία του κατασχέθηκε. 

Ωστόσο, πήρε αμνηστία και του επεστράφη το μεγαλύτερο μέρος της αυτοκρατορίας του.

Από το 1953 και μετά, με μυστικές συμφωνίες και πωλήσεις όπλων, η εταιρεία Krupp κατέστη κολοσσός, ενώ από το 1997 συγχωνεύτηκε με την Thyssen στη γνωστή μας Thyssen Krupp Stahl AG

Για να γνωρίζει ο αναγνώστης ότι δεν είναι και τόσο "τιμητικό" ή "ένδοξο" να ονομάζεις τους Γερμανούς ποδοσφαιριστές "πάντσερ" ...Όπως επίσης να γνωρίζει ποια είναι η εταιρεία, η οποία σήμερα διέφθειρε Έλληνες εγκληματίες πολιτικούς και φτάσαμε στο ΔΝΤ ...Να καταλάβει ποια είναι η "ηθική" υπερδύναμη, που σήμερα κατηγορεί την Ελλάδα για "ανηθικότητα".

Σημασία έχει —για να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας— ότι αυτό το "φιλτράρισμα" ήταν η δουλειά των γερμανικών δικαστηρίων μεταπολεμικά. Αυτά τα δικαστήρια μοίραζαν νομιμότητα όπου μπορούσαν και απλή ατιμωρησία όπου δεν μπορούσαν να προσφέρουν νομιμότητα ...Αυτά ήταν που αποκαθιστούσαν την "τιμή" και την "υπόληψη" των εγκληματιών της ναζιστικής εποχής ...Αυτά ήταν που προστάτευαν τους βιομηχάνους από τις μηνύσεις των εξοργισμένων θυμάτων τους, τα οποία αφελώς νόμιζαν ότι θα "αποκατασταθούν" από τη Δημοκρατία ...Αυτά τρομοκρατούσαν στην κυριολεξία την κοινωνία, κάθε φορά που αυτή στρεφόταν εναντίον των εγκληματιών της "επιστήμης", βλέποντάς τους να κάνουν εκ νέου ακαδημαϊκές καριέρες. Τα γερμανικά δικαστήρια, αντί να τιμωρήσουν τους εγκληματίες, τρομοκρατούσαν τα θύματά τους.

Όλοι μαζί στο κόλπο. 

Μαζί με τους βιομηχάνους προστατεύτηκαν και οι "επιστήμονες" του ναζιστικού καθεστώτος ...Όλοι μαζί μπήκαν στην "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" και έγιναν το επιχειρηματικό ή το επιστημονικό δυναμικό της μεταπολεμικής Γερμανίας. Όσοι δεν ήταν δυνατόν να αξιοποιηθούν, είτε ως "επιχειρηματίες" είτε ως "επιστήμονες", γιατί ήταν απλοί εγκληματίες, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν τόσο όσο χρειαζόταν, ώστε να μην φυλακιστούν και να ζήσουν ελεύθεροι — έστω και κρυπτόμενοι. Αυτή είναι η τευτονική Δικαιοσύνη και —όπως θα δούμε σε άλλο σημείο— αυτή έγινε και η "αχίλλειος πτέρνα" της γερμανικής φυλής. Η Δικαιοσύνη, η οποία φτιάχτηκε, για να υπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα των Γερμανών, έγινε η αιτία, για να υποταχθεί ο γερμανικός λαός σε ξένους κατακτητές.

Όμως, αυτές οι εγκληματικές "συνήθειες" του γερμανικού κράτους δεν αφορούν μόνον το παρελθόν 

Αφορούν και πολύ νεότερα χρόνια ...Πάρα πολύ νεότερα χρόνια. Για παράδειγμα, κατέρρευσε το σταλινικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας και κανένας δεν τιμωρήθηκε. Ένα καθεστώς με δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες πολιτών δεν δικάστηκε ποτέ και βεβαίως δεν καταδικάστηκε. Ένα καθεστώς, για το οποίο υπήρχε η πολυτέλεια —μέσω των αρχείων της Σταζι— να τιμωρηθεί παραδειγματικά και δίκαια, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκε, αλλά προστατεύτηκε. Γιατί; ...Γιατί ήταν "χρήσιμο" για τη Γερμανία που το έκρινε ...Γιατί θα παρέδιδε τη μισή Γερμανία "δώρο" στους Γερμανούς "κριτές". 

Οι πάντες προστατεύτηκαν και όσοι δεν "αξιοποιήθηκαν" μπήκαν και πάλι στην εν κρυπτώ ζωή ...

Το κέρδος της Γερμανίας πάνω από όλα.

Απόσπασμα απο το «Η Μυστική Γερμανία του Σόιμπλε», του Π.Τραιανού
http://www.logiosermis.net/2014/11/blog-post_193.html#.VHomWzMcRjo