Powered By Blogger

6.2.23

Π. Ήφαιστος, Ο κόσμος το 2023 και τις επόμενες δεκαετίες υπό κοσμοϊστορικό πρίσμα. Ο πόλεμο της Ουκρανίας. Μια νέα αφετηρία.

 By ifestosedu on 8 Ιανουαρίου, 2023

Η νέα στρατηγική αφετηρία που αναδείχθηκε με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν προέκυψε ξαφνικά. Εκκολάφθηκε κατά την διάρκεια των τριών δεκαετιών της Μεταψυχροπολεμικής ιστορικής φάσης μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ο όρος «πόλεμος», ορθότερα και πιο περιεκτικά, δεν είναι μόνο η ένοπλη σύρραξη. Είναι μια μεγάλη αλυσίδα με πολλούς κρίκους που αρχίζει από τις προθέσεις τους εξοπλισμούς, την ανάπτυξη δυνάμεων, την διπλωματία και τον στρατηγικό σχεδιασμό που συμπλέκει βραχυχρόνιους, μεσοπρόθεσμούς και μακροχρόνιους στρατηγικούς σκοπούς. Η ένοπλη σύρραξη δεν είναι παρά μόνο ο τελευταίος κρίκος. Εάν κάτι άλλαξε όσον αφορά την ηγεμονική διαπάλη του 20ου αιώνα, είναι ότι, μετά την κρίση της Κούβας το 1963 συνειδητοποιήθηκε ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος.

Εξ ου και με μυστικά τότε πρωτόκολλα όταν υπογράφτηκαν οι συμφωνίες SALT/ABM το 1973, οι τότε δύο υπερδυνάμεις δεσμεύτηκαν να μην βρεθούν η μια απέναντι στην άλλη ακόμη και σε συμβατικό πόλεμο καθότι θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε πυρηνικό πόλεμο. Το δόγμα ήταν MAD (mutual assured destruction – βεβαιωμένη αμοιβαία καταστροφή), δηλαδή περιορισμό των αριθμών των διηπειρωτικών πυραύλων και ένα μόνο μικρό αριθμό αντιβαλλιστικών πυραύλων ούτως ώστε να υπάρχει αποτροπή μιας επίθεσης που θα προκαλούσε αντεπίθεση και καταστροφή αμφοτέρων.

Ο πόλεμος μεταξύ των υπερδυνάμεων για την πλανητική κατανομή ισχύος και συμφερόντων διεξαγόταν και συνεχίζει να διεξάγεται στις περιφέρειες και εις βάρος λιγότερο ισχυρών κρατών. Αυτό το καταμαρτυρούμενο γεγονός ενέχει συνέπειες βαθύτατων προεκτάσεων για τα κράτη των περιφερειών, ιδιαίτερα εάν συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι εντός του ώριμου πλέον πολυπολικού διεθνούς συστήματος πολλών ηγεμονικών δυνάμεων κατόχων πυρηνικής ισχύος, η διαπάλη για ισχύ και πόρους θα διεξάγεται πρωτίστως στις περιφέρειες του πλανήτη.

Ανάγκη κατανόησης της πολυπολικότητας και άλλων μακροχρόνιων τάσεων

Υπό το πιο πάνω ευρύτερο πρίσμα οι εκτιμήσεις για τις προβολές τάσεων το 2023 έχουν νόημα μόνο εάν συνεκτιμούν τα νέα δεδομένα που πυροδότησε ο πόλεμος της Ουκρανίας. Στο επίπεδο των ηγεμονικών δυνάμεων του πολυπολικού πλέον διεθνούς συστήματος καταμαρτυρούνται ήδη στρατηγικές ανακατατάξεις οι οποίες σημαίνουν ότι ο κόσμος εισήλθε σε μια μεταβατική φάση πολλών ετών εάν όχι και πολλών δεκαετιών.

Η στρατηγική κάθε κράτους, κατά συνέπεια, απαιτείται να συνεκτιμά επαρκώς το γεγονός ότι η σταθεροποίηση νέων πλανητικών στρατηγικών ισορροπιών δεν επίκειται στο ορατό μέλλον. Για αυτούς και πολλούς άλλους λόγους οι κοινωνίες και οι πολιτικές εξουσίες όσων κρατών θέλουν να αποφύγουν ζημιές και βλάβες, έχουν συμφέρον να συνεκτιμήσουν σωστά και ορθολογιστικά τα εξής:

  • Την σημασία του κράτους ως θεσμού αυτεξούσιου συλλογικού βίου, ευημερίας και ασφάλειας.
  • Τον πραγματικό χαρακτήρα της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής και του τρόπου που εξελίσσεται εντός ενός πολυπολικού κόσμου που θα καθιστά την εφαρμογή των προνοιών του διεθνούς δικαίου πιο δύσκολη.
  • Την σημασία προσδιορισμού ιεραρχημένων εθνικών συμφερόντων στην βάση των οποίων χαράσσεται εθνική στρατηγική.
  • Την σημασία ισόρροπων και συμμετρικών σχέσεων με άλλα κράτη και κυρίως τα ισχυρά με τα οποία θα πρέπει αδιάλειπτα να διεξάγονται εξεζητημένες συναλλαγές.
  • Την σημασία της ισχύος για την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Επικράτειας. Μεταξύ άλλων, αυτό σημαίνει επαρκείς οικείους συντελεστές ισχύος και συμμαχικές εξισορροπήσεις που απαιτείται να συνεκτιμούν το γεγονός, όμως, ότι οι συμμαχικές συγκλίσεις είναι πάντα ρευστές και εύθραυστες.

Διαχρονικά αίτια πολέμου, παθογένειες και αδιέξοδα

Εντός ενός κράτους προϋπόθεση για τα πιο πάνω είναι να κυριαρχούν ορθές και ορθολογιστικές εκτιμήσεις για την διεθνή πολιτική οι οποίες στερούνται ουτοπισμών, ευχολογίων και ανυπόστατων εσχατολογικών οικουμενισμών. Κυριαρχία επίσης επαρκούς γνώσης για τα πάγια διαχρονικά χαρακτηριστικά των ηγεμονικών συγκρούσεων, κάτι ως προς το οποίο ο πόλεμος της Ουκρανίας καταμαρτύρησε μεγάλα ελλείμματα. Επιπλέον, επαρκούς γνώσης 1ον) για τα αίτια πολέμου τα οποία είναι βασικά τα ίδια εντός κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος κάθε εποχής και 2ον) για τις βαθύτερες παθογένειες και αδιέξοδα του σύγχρονου κρατοκεντρισμού.

Όσον αφορά το πρώτο, θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε μερικά αίτια πολέμου τα οποία εντός κάθε κρατοκεντρικού συστήματος παρεμβάλλονται μεταξύ του του διεθνούς δικαίου και της εφαρμογής του:

  • Η άνιση ανάπτυξη που εκκολάπτει διλήμματα ασφαλείας τα οποία δυναμώνουν από γεγονότα που τα θρέφουν.
  • Οι ανά πάσα στιγμή ανακατανομές ισχύος οι οποίες σε συνδυασμό με την εγγενή τάση άνισης ανάπτυξης εκκολάπτουν τόσο νέα διλήμματα ασφαλείας όσο και ηγεμονικές συμπεριφορές.
  • Εντός του σύγχρονου διεθνούς κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος πολύ σημαντικά αίτια πολέμου είναι οι αναθεωρητικές αξιώσεις οι οποίες απορρέουν από δομές που δημιούργησαν οι αποικιοκρατικές δυνάμεις στο πλαίσιο στρατηγικών διαίρει και βασίλευε.
  • Μια ακόμη σημαντική πηγή αιτιών πολέμου και αστάθειας εντός του σύγχρονου κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος είναι το γεγονός ότι, ταυτόχρονα με την δημιουργία δύο εκατοντάδων κρατών και του ΟΗΕ που καθιέρωσε την κρατική κυριαρχία ως καθεστώς, παραδόξως γιγαντώθηκαν εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα μετακρατικών προδιαγραφών. Θρέφουν ανορθολογικές παραδοχές περί ενός ανθρωπολογικά εξομοιωμένου και πολιτικά εξισωμένου πλανήτη (M. Wight). Είναι βέβαια ζήτημα στοιχειώδους πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού να γνωρίζουν όλοι -ή τουλάχιστον οι περισσότεροι- ότι διαχρονικά οι οικουμενισμοί όλων των εποχών και όλων των εκδοχών αποτελούσαν μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων κάθε ιστορικής συγκυρίας (E.H.Carr).
  • Εάν σταθούμε στην Μεταψυχροπολεμική εποχή ουκ ολίγοι πίστεψαν ότι ήδη έχουμε ή ότι επέρχεται πολύ σύντομα ένας υπερεθνικά δομημένος κόσμος τον οποίο θα δημιουργούσαν οι ισοπεδωτικοί «ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί» και οι συνοδευτικές εκδοχές μηδενιστικών παραδοχών (βασικά στρατηγικές “soft power”) που κήρυτταν ή συνεχίζουν να κηρύττουν θέσεις περί ενός μυστήριου εξομοιωμένου πλανήτη ο οποίος θα προκύψει με την αποδυνάμωση ή και την εκμηδένιση των κρατών, των εθνικών πολιτισμών, των πολιτισμικών παραδόσεων και της ιστορικής μνήμης.
  • Μια ακόμη σύγχρονη πηγή αιτών πολέμου και αιτιών πολιτικού ανορθολογισμού είναι η εν πολλοίς κοινωνικοπολιτικά (ή και διακρατικά) ανεξέλεγκτη διεθνική ιδιωτεία. Μεταξύ άλλων, τρομοκράτες, λαθρέμποροι, κερδοσκόποι, πλανητικής εμβέλειας επικοινωνιακά δίκτυα και κάθε φαινόμενο το οποίο εν μέρει ή πλήρως στερείται κοινωνικοπολιτικούς και διακρατικούς ελέγχους και θεσπίσεις.

Παθογένειες, αδιέξοδα, διέξοδοι

Το δεύτερο ζήτημα που όπως αναφέρθηκε θεωρείται μείζονος σημασίας τις επόμενες δεκαετίες αφορά αδιέξοδα που καθηλώνουν κάθε προσπάθεια αποτελεσματικής διεθνούς διακυβέρνησης και παθογένειες οι οποίες κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων αναπτύχθηκαν στα θεμέλια του σύγχρονου κρατοκεντρικού συστήματος. Οι εγγενείς παθογένειες που δημιούργησαν οι εξαιρετικά αντιθετικοί και αντιφατικοί μετά-Μεσαιωνικοί χρόνοι ρίζωσαν στα θεμέλια του σύγχρονου διεθνούς συστήματος το οποίο, αφενός, είναι πλανητικής εμβέλειας, και αφετέρου, συμπεριλαμβάνει δύο εκατοντάδες κράτη διαφορετικού μεγέθους, διαφορετικής πολιτισμικής ιδιοσυστασίας, διαφορετικής ισχύος και διαφορετικής ανάπτυξης. [Το ζήτημα των εγγενών παθογενειών και αδιεξόδων, σημειώνεται, είναι κύριο αντικείμενο ανάλυσης σε εκτενή μονογραφία που δημοσιεύεται από τον υποφαινόμενο πολύ σύντομα: «Εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα τον 21ο αιώνα. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός»].
Πολύ συνοπτικά, οι εγγενείς παθογένειες και τα αδιέξοδα που δημιούργησαν είναι πλέον τόσο βαθιά που λογικά οδηγούν ή έπρεπε να οδηγούν σε προβληματισμό για πιθανές διεξόδους με όρους πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού στις οποίες θα γίνει αναφορά στην συνέχεια. Ο πόλεμος της Ουκρανίας το καταμαρτύρησε αλλά οι αναλύσεις και οι πολιτικές θέσεις συνεχίζουν την πεπατημένη στείρων και κυριολεκτικά άνευ σημασίας αντιπαραθέσεων. Ένα αίτιο είναι η κοντόφθαλμη θέαση των ανυπόστατων εσχατολογιών των δύο τελευταίων αιώνων οι οποίες κυριάρχησαν στον πολιτικό στοχασμό και στον πολιτικό λόγο και στέρησαν τον πολιτικό στοχασμό και την πολιτική πράξη από την πολύτιμη γνώση που προσφέρουν οι κοσμοϊστορικές διαδρομές πριν τους Νέους Χρόνους.

Σε ένα σύντομο κείμενο όπως το παρόν θα μπορούσε να γίνει αναφορά σε δύο μόνο διαστάσεις: Στα βαθύτερα διαμορφωτικά αίτια των παθογενειών και στους βάσιμους κρατοκεντρικά διατυπωμένους όρους πιθανών μετακρατοκεντρικών διεξόδων.

Καθώς αναπόδραστα θα εντείνονται και θα οξύνονται οι ηγεμονικές αντιμαχίες απαιτείται θέαση της μεγάλης κοσμοϊστορικής εικόνας στην οποία όλα εντάσσονται. Δεν είχαμε παρθενογένεση του σύγχρονου κόσμου επειδή έτσι συχνά υποστηρίζει ο εσχατολογικά προσανατολισμένος και ιδεολογικά πλημμυρισμένος «πολιτικός» στοχασμός. Η αφετηρία της «πολιτικής εποχής» αρχίζει πριν πέντε περίπου χιλιετίες όταν ο κόσμος εξήλθε της βάρβαρης προ-πολιτικής εποχής και όταν οι συλλογικότητες άρχισαν να οργανώνονται, αρχικά «πολιτικά» πρωτόλεια.

Ακολούθησε η προκλασική και κλασική εποχή όταν όχι μόνο όλα εξελίχθηκαν ανθρωποκεντρικά, αλλά επιπλέον, εντός των Πόλεων επιτεύχθηκαν υψηλές δημοκρατικές βαθμίδες στην κλίμακα ατομική ελευθερία, κοινωνική ελευθερία και πολιτική ελευθερία. Κάτι που ελάχιστα συζητείται ακόμη και από κορυφαίους διεθνολόγους της Θουκυδίδειας παράδοσης, είναι ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος κατέδειξε αυτά τα αδιέξοδα και οδήγησε σε μετακρατοκεντρικούς προσανατολισμούς.

Τονίζεται, μετακρατοκεντρικούς και όχι μετακρατικούς όπως κηρύττουν όλοι οι σύγχρονοι εσχατολογικοί οικουμενισμοί: Μέσα σε μια δημοκρατικά οργανωμένη μετακρατοκεντρική δομή οι πόλεις-κράτη διατηρούν την αυτονομία τους και την αυτεξούσια πολιτική τους θέσπιση και με αντιπροσώπους λαμβάνουν αποφάσεις που αφορούν κοινές ανάγκες, κοινά συμφέροντα και κοινούς κινδύνους. Η πολιτική εξουσία τόσο εντός των πόλεων-κρατών όσο και μετακρατοκεντρικά είναι εντολοδόχος και όχι εντολέας. Παρά το γεγονός ότι τους πρώτους μετά-Μεσαιωνικούς χρόνους υπήρξε πληθώρα θολών οικουμενισμών και μάλιστα από γνωστούς και σημαντικούς στοχαστές (βλ. Wight), ο προσανατολισμός του κόσμου τους Νέους Χρόνους δεν ήταν μετακρατοκεντρικός. Συντομεύουμε αναφέροντας μερικά κοσμοϊστορικά γεγονότα κατά τα άλλα πασίγνωστα αλλά ελάχιστα προσεγμένα εντός της σύγχρονης ιδεολογικά κυριαρχημένης πολιτικής σκέψης.

Κατ’ αρχάς, ο πρόωρος θάνατος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η Ρωμαϊκή κατάκτηση καθυστέρησε τις μετακρατοκεντρικές τάσεις που εκκολάπτονταν εντός του κλασικού συστήματος. Μετά από αιώνες οι μετακρατοκεντρικές λογικές ενσαρκώθηκαν εντός της χιλιετούς Βυζαντινής κοσμοπολιτείας όπου οι ανθρωποκεντρικά προσανατολισμένες και δημοκρατικά οργανωμένες πόλεις διαμέσου των αντιπροσώπων τους στην Σύγκλητο των Πόλεων ήταν οι εντολείς του ανακλητού Βασιλέα των Πόλεων. Τουτέστιν, επί μια χιλιετία δημοκρατία υψηλοτάτων βαθμίδων σε όλα τα επίπεδα.

Ενώ κατά την εκτίμησή μας θα αποτελούσε μεγάλη αυταπάτη η προσδοκία δημιουργίας ενός νέου Βυζαντίου το ορατό μέλλον, παραμένει το κύριο ιστορικό παράδειγμα άντλησης λογικών και πρακτικών προσεγγίσεων που προσανατολίζουν προς μετακρατοκεντρικές προσεγγίσεις οι οποίες αφορούν κοινά συμφέροντα, κοινούς κινδύνους και κοινές ανάγκες.

Εάν όπως εδώ υποστηρίζεται οι μετακρατοκεντρικές λογικές και οι μετακρατοκεντρικές αφετηρίες είναι η μόνη προσέγγιση στα επικίνδυνα αδιέξοδα του σύγχρονου πολυπολικού κρατοκεντρισμού, λογικό είναι να επισημανθεί πως εάν η σύγχρονη Ελληνική πολιτική σκέψη είχε εντρυφήσει βαθύτερα στις διαδρομές του οικουμενικών προδιαγραφών ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού της Ελληνικότητας θα μπορούσε να υποκινήσει την εκκόλαψη τέτοιων προβληματισμών εντός του σύγχρονου διακρατικού συστήματος.

Βέβαια, χρήζει να τονιστεί ότι οι οποιεσδήποτε συγκεκριμένες νέες θεσμικές δομές και συγκεκριμένες αποφάσεις δεν είναι υπόθεση των αναλυτών αλλά των ίδιων των κρατών εντός των διεθνών θεσμών ή σε διεθνείς διασκέψεις και διαβουλεύσεις.

Για να κατανοηθούν πληρέστερα αυτά τα ζητήματα και πριν γίνει με πιο συγκεκριμένο τρόπο αναφορά σε ανάγκες, κοινούς κινδύνους και κοινά συμφέροντα, μπορούμε να κάνουμε μια πολύ σύντομη αναδρομή σε μερικές μετά-Μεσαιωνικές διαδρομές που λογικά έπρεπε και αυτές να είναι γνωστές και οι προεκτάσεις τους πλήρως πολιτικά συνειδητοποιημένες. Μονολεκτικά, εν μέσω μεγάλων αντιφάσεων και αντιθέσεων οι Νέοι Χρόνοι προσανατολίστηκαν όχι μετακρατοκεντρικά αλλά μετακρατικά, ιδεολογικά και εσχατολογικά.

Μεταψυχροπολεμικά, μεταξύ άλλων, ενώ ήταν γνωστές οι τάσεις ανάδυσης ενός πολυπολικού κόσμου και ενώ ήδη από την δεκαετία του 1960 όλοι κατάλαβαν τον κίνδυνο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, δεν υπήρξαν προβληματισμοί, σκέψεις και σχέδια για νέες προσεγγίσεις κοινής αντιμετώπισης των κοινών κινδύνων και κοινών συμφερόντων. Κατά την διάρκεια αυτής της φάση, όταν επί ένα τέταρτο του αιώνα οι ΗΠΑ διέθεταν συντριπτική στρατηγική υπεροχή, ουκ ολίγοι υπογράμμιζαν ότι όπως είναι ιστορικά πασίγνωστο η στρατηγική υπερεξάπλωση οδηγεί σε μεγάλα προβλήματα. Ότι επίσης η στρατηγική υπερεξάπλωση αναπόδραστα εκκολάπτει διλήμματα ασφαλείας που στην περίπτωση αυτή επιτάχυναν στρατηγικές ανακατατάξεις εντός του αναδυόμενου πολυπολικού συστήματος.

Ολοφάνερα η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία καταμαρτύρησε τα αδιέξοδα της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής και επιτάχυνε την είσοδο σε μια νέα φάση μεγαλύτερων και πιο επικίνδυνων αδιεξόδων, ιδιαίτερα μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. Η επιτάχυνση των ανακατατάξεων σε πλανητικό επηρεάζει δραστικά και τις αποφάσεις όχι μόνο των ηγεμονικών δυνάμεων αλλά και περιφερειακών δυνάμεων όπως η Τουρκία, το Ιράν, το Πακιστάν και μερικών ακόμη κρατών μεσαίας ισχύος που βρίσκονται πάνω στην περίμετρο της Ευρασίας.

Μετακρατικοί προσανατολισμοί και αδιέξοδα

Ανατρέχοντας σε γεγονότα των τελευταίων αιώνων που επηρέασαν διαμορφωτικά την συγκρότηση του σύγχρονου διεθνούς συστήματος, υπενθυμίζεται ότι μετά-Βυζαντινά οι μόνοι που σήκωσαν σημαία ορθά νοούμενης δημοκρατίας εντός των Πόλεων και εντός μιας νέας μετακρατοκεντρικής δομής ήταν οι συντελεστές της Εθνεγερσίας των Ελλήνων η Επανάσταση των οποίων, όμως, απέτυχε. Ένα κρίσιμο ζήτημα που έχει σημασία για να καταλάβουμε τον σύγχρονο κόσμο και το πώς κινείται στο μέλλον είναι η απάντηση στο ερώτημα για το τι προ-υπήρξε και τι ακολούθησε την Ελληνική Εθνεγερσία.

Βασικά, είχαμε τα Αναγεννησιακά σκιρτήματα και την Γαλλική εξέγερση που αξίωσε ατομικά δικαιώματα. Ακολούθησε ο μοντερνισμός και η τροχιά προς την μετατροπή των ηγεμονικών διοικήσεων σε κράτη. Οι προσανατολισμοί του στοχασμού και της πολιτικής πράξης μετά τον 16ο αιώνα, ήταν εξόφθαλμα στερημένοι επαρκούς γνώσης που προσφερόταν από τις κοσμοϊστορικές διαδρομές πέντε χιλιετιών αλλά και από τις ιδιόμορφες μετά-Μεσαιωνικές προϋποθέσεις. Τα δύο κυρίαρχα και προσδιοριστικά χαρακτηριστικά ήταν πρώτον, οι ηγεμονικές διοικήσεις (τα κατά τον Μακιαβέλλι status) και δεύτερον, το γεγονός ότι στα θεμέλιά τους είχαν ένα εξαιρετικά διαφοροποιημένο ανθρωπολογικό πεδίο των δύσμοιρων μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων που σε πρώτη φάση αποτελούσαν την μεγάλη πλειοψηφία.

Το κράτος όμως δεν κατασκευάζει την κοινωνία και τις εθνικές της παραδόσεις. Το αντίστροφο ίσχυε πάντα. Εδώ όμως, για τους λόγους που μόλις αναφέρθηκαν, η προσπάθεια δημιουργίας κράτους έπρεπε να αντιμετωπίσει το έλλειμμα πολιτών προικισμένων με πολιτική παιδεία. Αυτό έπρεπε να γίνει σταδιακά και δεν έγινε. Με διαφορετικά λόγια, οι ηγεμόνες και όσοι τους υπηρετούσαν δεν είχαν κανένα λόγο να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις που θα προσανατόλιζαν το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι δημοκρατικά. Να θυμίσουμε ότι από τον 17ο μέχρι τον 20ο αιώνα τα κράτη που δημιουργήθηκαν όχι μόνο ήταν ολιγαρχικά αλλά και εξελίχθηκαν σε αδίστακτες αποικιοκρατικές δυνάμεις. Χαρακτηριστικά, μετά την Γαλλική εξέγερση και την ήττα του Ναπολέοντα, στο Κογκρέσο των ηγεμονικών δυνάμεων της Βιέννης το 1815 αποφασίστηκε «όχι επαναστάσεις και όχι δημοκρατία».

Έτσι, η για αντικειμενικούς λόγους ανέφικτη ακαριαία δημιουργία «κρατικής συνοχής». Η ελλειμματική γνώση του Αριστοτελισμού (αλλού το ορίσαμε ως «αντί-Αριστοτελικό ατύχημα»), δεν ευνόησε την επιδίωξη μιας σταδιακής κοινωνικής συνοχής με σύμμειξη και μέθεξη του πνεύματος με τα αισθητά και με προσδιορισμό των νομιμοποιητικών πολιτειακών κριτηρίων νομιμοποίησης του κράτους και των νόμων του. Αντίθετα, εν μέσω αντιξοοτήτων, αντιφάσεων και αντιθέσεων διαδοχικά κυριάρχησαν ανάμεικτες υλιστικές, αντί-μεταφυσικές, αντί-πνευματικές και μηδενιστικές παραδοχές. Παραδοχές που δεν επαρκούν για την δημιουργία κοινωνικής συνοχής.

Βέβαια, μια σημαίνουσα διαπίστωση από την μελέτη των μετά-Μεσαιωνικών χρόνων είναι ότι τα έλλογα ανθρώπινα όντα από την στιγμή που διαθέτουν πόλη-κράτος και ανεξαρτήτως του τι κυριαρχεί μέσα στα εποικοδομήματα αργά ή γρήγορα συγκροτούνται κοινωνικοπολιτικά και δυναμώνουν την εθνική τους ύπαρξη. Παρά την κυριαρχία των προαναφερθέντων παραδοχών και παρά την διαιώνισή τους μέχρι τις μέρες μας τα έλλογα ανθρώπινα όντα της Ευρώπης μέσα στα θεμέλια των κρατών τους καλλιέργησαν πολιτισμό που έφερε τα σύγχρονα ευρωπαϊκά έθνη όπως τα γνωρίζουμε στις μέρες μας.

Μιλάμε βέβαια για μια ταραχώδη διαδρομή με πολλές όπως ήδη υπαινιχθήκαμε αντιθέσεις και αντιφάσεις. Για παράδειγμα, επιδιώκοντας κρατική συνοχή τα ολιγαρχικά ελίτ προκάλεσαν εκτεταμένες μετακινήσεις πληθυσμών και εκτέλεσαν εθνοκαθάρσεις και οι γενοκτονίες που συνεχίστηκαν μέχρι και τον 20ο αιώνα. Αυτές οι αβάστακτες κακουχίες μετά τον 16ο μέχρι τον 20 αιώνα ελάχιστα συζητούνται στις μέρες μας. Προστίθεται ένα ακόμη φαινόμενο που επηρεάζει τις κοινωνίες μέχρι τις μέρες μας. Τα μεγάλα υλιστικά / αντί-πνευματικά τείχη κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου που κτίστηκαν περιόρισαν την θέαση ακόμη και πολύ γνωστών ιδιοφυών στοχαστών του μοντερνισμού με αποτέλεσμα να μην συνεκτιμήσουν δεόντως τους εθνικούς πολιτισμούς και την διαχρονική βαθύτατη πολιτισμική διαφοροποίηση του πλανήτη.

Όλα βασικά τα οικουμενιστικά ιδεολογικά δόγματα παραμερίζοντας τους εθνικούς πολιτισμούς υποστήριξαν ότι είναι εφικτή η ανθρωπολογική εξομοίωση, πολιτική εξίσωση και ενοποίηση του πλανήτη με υλιστικό τρόπο. Επαναλαμβάνεται αυτό που αναφέρθηκε πιο πάνω σε αναφορά με τον Edward H. Carr ότι οι ανέφικτοι ουτοπικοί οικουμενισμοί μια μόνο χρησιμότητα μπορούν να έχουν, δηλαδή την μεταμφίεση των εκάστοτε ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.


Ερωτάται: Όταν πλέον, ιδιαίτερα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, όλα αυτά είναι εξ αντικειμένου παρωχημένα, ποιοι, πόσοι και πως συνεκτιμούν το γεγονός ότι χωρίς νέο στοχασμό και νέες πολιτικές αποφάσεις που αντλούν από την κοσμοϊστορική γνώση ο σύγχρονος κρατοκεντρισμός είναι καταδικασμένος να εισέρχεται από το ένα αδιέξοδο στο άλλο. Εάν είχε συνειδητοποιηθεί αυτό κανένα δεν θα εξέπληττε η τραγωδία της Ουκρανίας ενώ πολλοί τις τελευταίες δεκαετίες θα είχαν παλέψει να αποτρέψουν τα αίτια που εκκολάπτουν τόσο τραγικά γεγονότα.

Πολιτικός/στρατηγικός ορθολογισμός και νέες προσεγγίσεις διεθνούς διακυβέρνησης

Επειδή πιο πάνω πολλά αναφέρθηκαν και αναγκαστικά με πολύ συνοπτικό τρόπο, υπογραμμίζεται ότι ο πόλεμος της Ουκρανίας καταμαρτύρησε ζητήματα που ελάχιστοι από καιρό επισημαίνουν ότι είναι τα κύρια και σημαντικά. Χωρίς την παραμικρή διολίσθηση σε εσχατολογίες και ευσεβείς προσδοκίες, γίνεται πλήρως σαφές ότι εδρασμένοι πάνω στην υπάρχουσα κρατοκεντρική πραγματικότητα, υποστηρίζεται οτι το μείζον ζήτημα των επόμενων ετών και δεκαετιών είναι τα κράτη εντός του σύγχρονου διεθνούς συστήματος και εν μέσω εντυπωσιακών τεχνολογικών εξελίξεων, η πολιτική πράξη -και ενδεχομένως σταδιακά η πολιτική σκέψη- να αναζητήσουν μετακρατοκεντρικές αφετηρίες και μετακρατοκεντρικές μεταρρυθμίσεις των σύγχρονων διεθνών θεσμών για να διαχειριστούν από κοινού εξόφθαλμες ανάγκες, εξόφθαλμους κινδύνους και εξόφθαλμα κοινά συμφέροντα. Το κατά πόσο ένας προσανατολισμός θα επηρεάσει θετικά αποδυναμώνοντας τα προαναφερθέντα αίτια πολέμου είναι άλλης τάξης μακροχρόνιο ζήτημα.

Σε παρόντα χρόνο, επαναλαμβάνεται και τονίζεται, στεκόμαστε κρατοκεντρικά με όρους πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμούΌσον αφορά το τι σημαίνει πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός γίνεται σαφές ότι στην στρατηγική θεωρία αφορά όχι συναισθηματισμούς και υποκειμενισμούς αλλά σωστές εκτιμήσεις για το τι είναι συμφέρουσες πάνω στην πλάστιγγα κόστους / οφέλους εναλλακτικών αποφάσεων. Είναι ένα πλανητικό πυρηνικό ολοκαύτωμα ασύμφορο και καταστροφικό για όλα τα κράτη; Τι είναι λοιπόν συμφέρον σε τέτοιες ή παρόμοιες περιπτώσεις.

Καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα δημιουργούνται προϋποθέσεις υιοθέτησης προσεγγίσεων οι οποίες αναιρούν ή καλύτερα προς το παρόν και με όρους εθνικών συμφερόντων παρακάμπτουν τις θεμέλιες παθογένειες και αδιέξοδα του κρατοκεντρισμού όπως εκκολάφθηκε και όπως διαμορφώθηκε τους τελευταίους αιώνες. Καθώς εισερχόμαστε από την μια φάση στην άλλη τίθενται επί τάπητος επιτακτικά ζητήματα που αφορούν μια διεθνή διακυβέρνηση όχι πλέον μετακρατικού-οικουμενιστικού χαρακτήρα.

Αυτό που τίθεται επιτακτικά και ο πόλεμος της Ουκρανίας το καταμαρτύρησε είναι διαβουλεύσεις και διαπραγματεύσεις για υιοθέτηση νέων μορφών διακυβέρνησης που δεν θα θίγουν την κρατική κυριαρχία των εμπλεκομένων κρατών και δεν θα επηρεάζονται από ανυπόστατες εξομοιωτικές και εξισωτικές εσχατολογίες.

Ανάγκες, κοινά συμφέρντα, κοινοί κίνδυνοι και διεθνής διακυβέρνηση

Άξονας κάθε τέτοιου προβληματισμού μπορεί να είναι μόνο το εθνικό συμφέρον των εμπλεκομένων κρατών και πολιτικός/στρατηγικός ορθολογισμός πάνω στην πλάστιγγα κόστους / οφέλους εναλλακτικών αποφάσεων. Μετά την επίπλαστη μεταβατική φάση του Ψυχρού Πολέμου και καθώς κινούμαστε βαθύτερα στον 21ο αιώνα αναδεικνύονται κριτήρια και παράγοντες που ο πόλεμος της Ουκρανίας απλά κατάστησε ορατά διεθνή ζητήματα που αφορούν συμπλεκόμενα κοινά συμφέρονται και κοινούς κινδύνους που απαιτούν νέες προσεγγίσεις διεθνούς διακυβέρνησης πολύ πέραν αυτών που προβλέπουν οι σύγχρονοι διεθνείς θεσμοί. Συνοψίζουμε μερικά:

  • Ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος στον οποίο ήδη προαναφέραμε και για τον οποίο αυτά που ακούστηκαν εκατέρωθεν μετά τον πόλεμο της Ουκρανίας αφήνουν κατάπληκτους όσους ασχολήθηκαν την εξέλιξη του πυρηνικού ζητήματος και των πυρηνικών στρατηγικών. Μονολεκτικά αναφέρεται ότι οι προαναφερθείσες συμφωνίες μετά το 1972-3 και δηλώσεις αρχίζοντας από τον πρόεδρο Κέννεντυ το 1983 και στην συνέχεια πολλών άλλων εμπεριέχουν μετακρατοκεντρικές λογικές.
  • Πολλοί συχνά αθέατοι και εν πολλοίς ανεξέλεγκτοι -τόσο κοινωνικοπολιτικά εντός των κρατών όσο και διακυβερνητικά- διεθνικοί χρηματοοικονομικοί δρώντες. Επίσης, παρόμοια, οι διεθνικοί φορείς νέων πλανητικής εμβέλειας επικοινωνιακών μέσων. Το ίδιο τρομοκράτες που όπως είναι γνωστό δεν είναι μόνο ενδοκρατικό αλλά και διακρατικό ζήτημα. Μπορεί αυτά και άλλα παρόμοια φαινόμενα να τυγχάνουν «στιγμιαίας» εκμετάλλευσης με τρόπους που στηρίζουν συγκεκριμένες στρατηγικές αλλά ορθολογιστικά σκεπτόμενοι το μόνο λογικό και συμφέρον όλων είναι η ανάπτυξη κοινών ελέγχων στην βάση προ-συμφωνημένων και γιατί όχι θεσμικά προικισμένων προσεγγίσεων. Για τους πιο πάνω δρώντες ισχύει το Αριστοτελικό αξίωμα ότι το έλλογο ανθρώπινο ον εντός πόλεως είναι πολιτικό ον αλλά εκτός πόλεμος (ή όταν παρακάμπτει ή διαφεύγει των πολιτειακών ελέγχων και όταν δεν υπάρχουν διακυβερνητικές ρυθμίσεις) εν δυνάμει είναι θηρίο. Κανένα δεν συμφέρει να φουντώνουν τέτοια φαινόμενα.
  • Χωρίς να εξαντλούνται τα παραδείγματα αναφέρονται επίσης μείζονος και πλανητικής σημασίας ζητήματα όπως οι λοιμοί και τα περιβαλλοντολογικά προβλήματα των οποίων η διαχείριση συναρτάται με τις τεχνολογικές εξελίξεις και με τρόπο που απαιτεί διακυβέρνηση πέραν ευχολογίων σε διεθνείς συνάξεις που προσκολλώνται σε ξεπερασμένες ανορθολογικές λογικές.
  • Θα μπορούσαν επίσης να αναφερθούν πιθανοί διαστημικοί κίνδυνοι κάθε είδους αλλά και το κυριότερο ίσως ζήτημα των τελευταίων αιώνων το πώς ενδοκρατικά και διακρατικά θεσπίζεται η τεχνολογία όλων των τομέων -σε σχέση με την εκμηχάνιση, την βιομηχανοποίηση, την μαζική παραγωγή, την ποιότητα των προϊόντων, κτλ- και την θέση του ανθρώπου ως έλλογο πολιτικό ον η προσωπικότητα του οποίου όταν συρρικνώνεται ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις για τον ίδιο και τους άλλους. Κοντολογίς, εκτιμάται ότι η τεχνολογία είναι μείζον ζήτημα για όλα τα κράτη και αφορά τα πάντα σε πλανητική μάλιστα κλίμακα. Η τεχνολογία, όμως, αντίθετα με κάποιες περίεργες απόψεις, δεν είναι ανεξάρτητη του ανθρώπου ούτε μπορεί να αντικαταστήσει τον άνθρωπο. Απλά, το ρομπότ δεν είναι άνθρωπος και το ζητούμενο όπως και με κάθε άλλο ζήτημα της εκμηχάνισης είναι το πως υπηρετεί τον άνθρωπο και τον πολιτικό πολιτισμό και όχι το πώς τον υποδουλώνει ή αλλοιώνει.
  • Εν κατακλείδι, ενώ προχωρούμε βαθύτερα στον 21ο αιώνα η διαδοχή φάσεων και σταδίων είναι πλέον του πλανητικά εκτεταμένου διεθνούς συστήματος τεχνολογίας ταχύρρυθμη, αλλά τα βασικά ζητήματα που αφορούν τον άνθρωπο και το πολιτικό γίγνεσθαι παραμένουν ακριβώς τα ίδια.

3.2.23

27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθεί

Ο αντιναύαρχος (ε.α.) Ιωάννης Λιούλης, τακτικός διοικητής της περιοχής και κυβερνήτης της φρεγάτας «Ναβαρίνον», από την οποία είχε απονηωθεί το ελικόπτερο που συνετρίβη, μιλάει για πρώτη φορά για την κρίση και τους χειρισμούς στο πεδίο.

27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθείO αντιναύαρχος (ε.α.) Ιωάννης Λιούλης, κυβερνήτης της φρεγάτας «Ναβαρίνον», πήρε εντολή να προσεγγίσει τα Ιμια. Τα ξημερώματα της επομένης, το ελικόπτερο με πλήρωμα τους Καραθανάση, Βλαχάκο και Γιαλοψό απονηώθηκε από τη φρεγάτα για να διαπιστώσει την παρουσία Τούρκων στη βραχονησίδα. Λίγο αργότερα γράφτηκε ο τραγικός επίλογος...

Είκοσι επτά χρόνια μετά, ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνων των δραματικών ωρών, ο τακτικός διοικητής της περιοχής και κυβερνήτης της φρεγάτας «Ναβαρίνον», αντιναύαρχος (ε.α.) Ιωάννης Λιούλης, μιλάει σήμερα για πρώτη φορά, αποκλειστικά στην «Κ», για το άγνωστο παρασκήνιο.

Ο αξιωματικός, που ανέλαβε τη διοίκηση του ελληνικού στόλου στην περιοχή των Ιμίων, περιγράφει λεπτό προς λεπτό την κρίση, που σημαδεύτηκε από την πτώση του ελικοπτέρου και την απώλεια των τριών μελών του πληρώματος, των υποπλοιάρχων Χριστόδουλου Καραθανάση και Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Εκτορα Γιαλοψού, αφήνοντας ανοικτές πληγές στο ηθικό των Ενόπλων Δυνάμεων.

– Την περίοδο έναρξης της κρίσης, πού βρισκόταν η φρεγάτα «Ναβαρίνον»;

– Το «Ναβαρίνον» εκείνη την περίοδο ήταν σε άσκηση. Εγώ με το «Ναβαρίνον» πήγα στις 30 του μηνός, την Τρίτη, περίπου στις 08.30.

– Θυμάστε τι έλεγαν οι εντολές σας;

– Μου έλεγαν να πάω στην περιοχή και να οργανώσω τα πλοία, γιατί μέχρι τότε εκεί ήταν πλοία, κανονιοφόροι και περιπολικά. Πλοία μικρά στο μέγεθός τους. Ηταν τα πλοία τα οποία συνήθως κάνουν την έρευνα ή τις περιπολίες στην περιοχή αυτή.

Στις 30 του μηνός μου είπαν να πάω και να οργανώσω τη δύναμη, ώστε έτσι να διαφυλαχθεί η περιοχή. Δεν μου είπαν να πάω συγκεκριμένα για να προσβάλω οτιδήποτε. Απλώς να πάω στην περιοχή, να οργανωθεί η δύναμη και να γίνει η έρευνα και ο εντοπισμός από τα πλοία που ήταν εκεί.

Στις 30 του μηνός που διετάχθη να πάει το πλοίο, το «Ναβαρίνον» βρισκόταν σε άσκηση. Δηλαδή, μια βδομάδα πριν πάω ήμουν σε άσκηση και ανέλαβα έκτακτα σκοπό, ενώ ήταν να πάει στην περιοχή μια άλλη φρεγάτα. Ανέλαβα λοιπόν εγώ και πήγα στην Ερμιόνη την Κυριακή και τη Δευτέρα το απόγευμα διετάχθην να πάω στην Αστυπάλαια και μετά την Αστυπάλαια με διέταξαν το πρωί της επομένης να φύγω πάση δυνάμει και να πάω στην περιοχή όπου άρχιζε πλέον και κλιμακωνόταν η κρίση.

– Ποια ήταν η διάταξη μάχης που είχατε λάβει και πώς κινούνταν οι τουρκικές δυνάμεις εκείνες τις ώρες;

– Οταν πήγα στην περιοχή ήταν, αν θυμάμαι καλά, δύο κανονιοφόροι, δύο πυραυλάκατοι (ΤΠΚ) και τα πλοία «Παναγόπουλος» και «Αντωνίου».

Φθάνοντας στην περιοχή, αντελήφθην την ένταση που υπήρχε και έτσι λοιπόν άρχισε να δημιουργείται το συναίσθημα ότι αρχίζει να κλιμακώνεται μία κρίση. Ετσι έβαλα στο μυαλό μου ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την οποιαδήποτε κατάσταση. Αυτό που έκανα ήταν να τοποθετήσω τα πλοία έτσι, ώστε οι μονάδες να είναι καλυμμένες. Πρέπει να αναφερθεί, πως ήμασταν πλησίον των ακτών με μεγάλο ρίσκο, μήπως προσαράξουν τα καράβια, το δε «Ναβαρίνον», μεγάλο καράβι, ήταν πάρα πολύ κοντά στην Καλόλιμνο.

Τοποθετήθηκαν λοιπόν τα περισσότερα καράβια σε τέτοια διάταξη ώστε να είναι καλυμμένα, εκτός από αυτά που ήταν κοντά στα Ιμια και παρακολουθούσαν τα τουρκικά.

Οταν λέμε καλυμμένα, εννοούμε ότι είμαστε κοντά στην ακτή και έτσι τα ραντάρ δεν μπορούν να μας εντοπίσουν εύκολα, ούτε τα βλήματα μπορούν να μας προσβάλουν. Ηταν λοιπόν καλυμμένα όλα τα πλοία και παράλληλα είχα πει σε κάθε ελληνική μονάδα ποιο τουρκικό πλοίο θα παρακολουθεί, ώστε ανά πάσα στιγμή που θα αποφάσιζε η πολιτική ηγεσία και σε συνέχεια η στρατιωτική ηγεσία, εμείς να είμαστε έτοιμοι, να μην ψαχνόμαστε εκείνη την ώρα, να είμαστε άμεσα σε θέση να προσβάλουμε.

– Θυμάστε ποιο πλοίο είχατε στοχοποιήσει;

– Εγώ θυμάμαι ότι εκεί κοντά ήταν η φρεγάτα «Γιαβούζ» (Yavuz) και το «Τράκια» (Trakya), αλλά δεν θυμάμαι πιο συγκεκριμένα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχαμε το επιχειρησιακό πλεονέκτημα.

Ενα άλλο που μας έδινε το επιχειρησιακό πλεονέκτημα, τοπικά, στην περιοχή των Ιμίων, ήταν ότι ανά πάσα περίοδο, από τις 30 Ιανουαρίου το πρωί μέχρι την επόμενη μέρα που αποκλιμακώθηκε, είχαμε στην περιοχή είτε περισσότερα πλοία είτε ίσο αριθμό πλοίων, ενώ είχαμε μεγαλύτερο αριθμό βλημάτων.

Τα δικά μας βλήματα, που ήταν γαλλικής, νορβηγικής και αμερικανικής κατασκευής, είχαν δυνατότητα βολής στις τουρκικές μονάδες. Γιατί; Γιατί κάθε βλήμα δεν μπορεί να βληθεί από οποιαδήποτε απόσταση, έχει μια ελάχιστη απόσταση βολής, οπότε η ελάχιστη απόσταση βολής ήταν πολύ μικρότερη από τα βλήματα που είχαν οι Τούρκοι.

Αυτό σήμαινε ότι όσο ήμαστε κοντύτερα, είχαμε τη δυνατότητα να ρίξουμε βλήματα, ενώ οι Τούρκοι δεν είχαν τη δυνατότητα να ρίξουν τα δικά τους βλήματα. Αυτό μας έδινε πλεονέκτημα και αυτό είναι ένα δίδαγμα, ότι εμείς όλη την περίοδο από τις 30 Ιανουαρίου το πρωί μέχρι την αποκλιμάκωση, είχαμε το επιχειρησιακό πλεονέκτημα ανά πάσα στιγμή, εφόσον η πολιτική ηγεσία αποφάσιζε να αρχίσουμε τις εχθροπραξίες. Ετσι οι τουρκικές μονάδες θα είχαν πρώτες ένα σοβαρό χτύπημα και μια σοβαρή καταστροφή.

Επίσης, πρέπει να αναφερθεί πως οι τουρκικές μονάδες ήταν στην ανοιχτή θάλασσα, δεν ήταν στις ακτές, δεν ήταν κοντά. Αυτούς τους ενδιέφερε να κάνουν συνεχώς τον περίπλου των Ιμίων και να είναι στην ανοιχτή θάλασσα και αποτελούσαν πολύ πιο εύκολους στόχους από ό,τι εμείς.

Τα ελληνικά πλοία που ήταν κοντά στα Ιμια και είχαν τέτοιες θέσεις προσπαθούσαν πάντοτε, παρακολουθώντας τις τουρκικές φρεγάτες, να είναι σε τέτοιον τομέα που να είναι δύσκολο να προσβληθούν, όσο αυτό ήταν δυνατόν. Αρα και για έναν άλλον παράγοντα είχαμε το επιχειρησιακό πλεονέκτημα. Ετσι, ενώ εμείς βρισκόμαστε καλυμμένοι, αυτοί βρίσκονταν στην ανοιχτή θάλασσα και δεν νομίζω ότι τους ενδιέφερε και πολύ.

27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθεί-1
Φωτ. ΙΝΤΙΜΕ ΝΕWS

– Ενα από τα παράδοξα των Ιμίων είναι το περιστατικό με τις μπαταρίες των ασυρμάτων των ομάδων ΟΥΚ. Τι ακριβώς συνέβη;

– Κατ’ αρχάς, τις ομάδες των OYK τις ήλεγχε το ΓΕΝ. Ηταν δύο ομάδες. Η μία ομάδα ήταν επάνω στα ανατολικά Ιμια και η άλλη ομάδα είχε κατέβει και ήταν στην κανονιοφόρο «Πολεμιστής».

Από τις βραδινές ώρες μου είχε ζητηθεί από τις ΟΥΚ και μετέφερα στο ΓΕΝ, αν ήταν δυνατόν να ενισχυθεί η ομάδα των ΟΥΚ, φέρνοντας και άλλη ομάδα, αίτημα το οποίο δεν το ενέκρινε η ηγεσία και είπαν να παραμείνει η δεύτερη ομάδα στον «Πολεμιστή».

Περί τις 03.15, μου είπαν να αποβιβαστεί η δεύτερη ομάδα από τον «Πολεμιστή», να μεταφερθεί και να αποβιβαστεί στα δυτικά Ιμια, γιατί εμείς είχαμε την πρώτη ομάδα στα ανατολικά Ιμια. Τα δυτικά Ιμια δεν φυλάσσονταν. Πράγματι, διεβιβάσθη αυτό στον «Πολεμιστή» και υπήρχε μια διαδικασία ώστε να πάει η ομάδα αυτή. Εκείνη την περίοδο δεν μου ειπώθηκε τίποτα για τις μπαταρίες, γιατί η κλιμάκωση εξελισσόταν ακόμη περισσότερο.

Υπήρξε η πληροφορία ότι βρισκόταν μια τουρκική ομάδα στα δυτικά Ιμια, οπότε εκεί πλέον εστιάστηκε η προσοχή μας, δηλαδή το πώς θα εντοπίσουμε τι συμβαίνει στα δυτικά Ιμια.

Aπό τις 30 Ιανουαρίου το πρωί μέχρι την επόμενη μέρα είχαμε στην περιοχή είτε περισσότερα πλοία είτε ίσο αριθμό πλοίων, ενώ είχαμε μεγαλύτερο αριθμό βλημάτων.

Εμαθα και εγώ, μετά τα γεγονότα, ότι άργησε η ομάδα των ΟΥΚ να πάει να κάνει την αποβίβαση από τον «Πολεμιστή» και να μεταφερθεί στα δυτικά Ιμια, διότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα με τις μπαταρίες. Αυτό ίσως ήταν κάτι που το έφερε η τύχη.

– Πιστεύετε πως αν είχε πάει η ομάδα επάνω στη νήσο θα υπήρχε εμπλοκή;

– Ναι. Γνωρίζοντας την κλιμάκωση το ΓΕΝ, μας είπε στη συνέχεια πριν αποβιβαστεί η ομάδα από τον «Πολεμιστή» να γίνει έλεγχος αν υπάρχει επί της νήσου τουρκική ομάδα. Δηλαδή, δεν θα έκανε την αποβίβαση ο «Πολεμιστής» εάν δεν ελεγχόταν τα δυτικά Ιμια, δηλαδή αν υπήρχε ή όχι ομάδα, η οποία, όπως ελέχθη, είχαν πληροφορηθεί ότι υπάρχει.

– Πάμε σε ένα άλλο σκέλος της κρίσης. Υπό τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν, έπρεπε να απονηωθεί το ελικόπτερο;

– Για να απονηώσουμε ένα ελικόπτερο από τα πλοία του ελληνικού Ναυτικού, έχουμε ορισμένες διαδικασίες. Παίρνουμε το ύψος των συννέφων, παίρνουμε τη διεύθυνση – ένταση του ανέμου, λαμβάνουμε υπόψη αρκετούς παράγοντες και έτσι δίδεται η άδεια απονήωσης του ελικοπτέρου από κάθε κατάστρωμα φρεγάτας.

Ο καιρός μπορεί να μην ήταν καλός, αλλά οι συνθήκες ήταν πτήσιμες. Ετσι λοιπόν εδόθη στο ελικόπτερο η άδεια. Δεν μου αναφέρθηκε, γιατί παρακολουθούσα το δίκτυο του ελικοπτέρου όταν σηκώθηκε το ελικόπτερο, ότι οι συνθήκες δεν ήταν πτήσιμες, οπότε και δεν μπορούσε να εκτελέσει την πτήση.

Αρα, συμπέρασμα, μη καλές συνθήκες γιατί είχε ψιλόβροχο και είχε συννεφιά, αλλά συνθήκες πτήσιμες, σύμφωνα και με τους κανόνες που ισχύουν στα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού.

– Ισχύει πως στο ελικόπτερο τοποθετήθηκε προβολέας ακατάλληλος για τον τύπο του ελικοπτέρου;

– Οχι. Το ελικόπτερο έρχεται με ένα συγκεκριμένο σετ από τον Μαραθώνα, το οποίο είναι αυτό με το οποίο θα επιχειρήσει από τα πλοία. Εγώ δεν είχα πρόθεση να απονηώσω το ελικόπτερο. Επιχειρησιακά μέχρι την περίοδο εκείνη δεν απαιτείτο.

27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθεί-2

– Οταν πλέον έχει απονηωθεί και ακούτε το «Master Caution», δηλαδή πως υπάρχει κάποια βλάβη στο ελικόπτερο, τι σκεφτήκατε;

– Το ελικόπτερο απονηώθηκε, πήγε πάνω από τα δυτικά Ιμια, έκανε περίπου τέσσερις περιφορές, προσπαθούσε να δει αν υπάρχει τουρκική ομάδα, εντόπισε ότι υπήρχε ομάδα και έκανε και την εκτίμηση ότι υπήρχαν δέκα άτομα. Στη συνέχεια, κατά την πέμπτη περιφορά, του άναψε ένα λαμπάκι το οποίο έλεγε «Master Caution», και του έδειχνε ότι υπήρχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Επειτα, του εδόθη η άδεια να επιστρέψει και μάλιστα η φρεγάτα «Ναβαρίνον» έφυγε από τη θέση που ήταν, κινήθηκε βόρεια το ελικόπτερο και εμείς πήραμε την κατάλληλη πορεία επειδή ο καιρός ήταν νότιος για να έρθει από τον βορρά προς τον νότο και να προσνηωθεί στο κατάστρωμα.

Κάναμε όλη τη διαδικασία που προβλέπεται για το «Master Caution». Η δε ένδειξη αυτή δεν είναι από τα σοβαρότερα «Emergency».

Εγώ άκουγα το δίκτυο. Το καράβι προετοιμάστηκε για να κάνει την προσνήωση του ελικοπτέρου. Αλλωστε δεν χρειαζόταν το ελικόπτερο να παραμείνει κι άλλο στα δυτικά Ιμια, δεδομένου ότι ο σκοπός αναγνωρίσεως επετεύχθη.

– Ισχύει πως η φρεγάτα «Γιαβούζ» είχε δείξει «πράσινο κατάστρωμα» στο ελικόπτερο;

– Οχι. Αυτό που συνέβη ήταν το εξής. Εμείς χάσαμε την επικοινωνία και τον στόχο του ελικοπτέρου στο ραντάρ κατά τη διάρκεια της πτήσης επιστροφής του μετά την εμφάνιση του «Master Caution». Στη συνέχεια θέσαμε σε λειτουργία και το δίκτυο κινδύνου. Αφού λοιπόν είχαμε χάσει την επικοινωνία, τότε το «Γιαβούζ» ίσως παρακολουθούσε το δίκτυο, μπήκε και αυτό στη συχνότητα κινδύνου και καλούσε το ελικόπτερο, αλλά η επικοινωνία είχε χαθεί και το ελικόπτερο ποτέ δεν απάντησε στο «Γιαβούζ».

– Αρα το «Γιαβούζ» επικοινώνησε, αφού είχε χαθεί η επικοινωνία;

– Το «Γιαβούζ» μπήκε στο δίκτυο, δεν επικοινώνησε με κανέναν, ούτε εμείς του απαντήσαμε. Μπήκε στο δίκτυο αφού πλέον είχαμε απολέσει την επικοινωνία, γιατί εμείς μέχρι τότε δεν επικοινωνούσαμε μέσω του δικτύου κινδύνου, αλλά μέσω του κανονικού δικτύου, το οποίο υπήρχε μεταξύ ημών και του ελικοπτέρου. Μπήκαμε στο δίκτυο κινδύνου μήπως το ελικόπτερο ήταν σε αυτό και εκεί μπήκε και το «Γιαβούζ», προφανώς για άλλους λόγους.

– Κατά την εκτίμησή σας τι έγινε με το ελικόπτερο; Υπήρξε βέρτιγκο ή το έριξαν;

– Εδώ πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Εγώ άκουγα το δίκτυο. Στο δίκτυο δεν αναφέρθηκε από τους χειριστές ότι εβλήθη το ελικόπτερο. Δεν μας ειπώθηκε κάτι τέτοιο.

Στη συνέχεια, οι έρευνες στο κουφάρι, στο σκάφος του ελικοπτέρου, μετά την ανέλκυσή του έδειξαν ότι δεν είχε καμία προσβολή από σφαίρα ή από οτιδήποτε άλλο, αλλά και η πτώση του από ό,τι είπαν οι ειδικοί δεν ήταν πτώση ενός ελικοπτέρου που βλήθηκε, δηλαδή χάνει κατευθείαν την αιώρησή του και πέφτει. Αυτά είναι τα στοιχεία τα οποία ξέρω εγώ.

– Θα μπορούσε όμως να υπήρχε ηλεκτρονικός πόλεμος είτε από τις τουρκικές δυνάμεις είτε από τις αμερικανικές;

– Οχι. Αυτά είναι εικασίες άνευ πρακτικής αξίας. Δεν μπορεί να πάθει κάτι με την παρεμβολή. Τι να πάθει; Δεν μπορούσε να του είχε κάνει τίποτα.

Αυτό όμως που θέλω να τονίσω είναι το εξής. Αυτοί οι τρεις χειριστές του ελικοπτέρου, το πλήρωμα του ελικοπτέρου, θυσιάστηκαν στον βωμό του καθήκοντος. Είναι ήρωες οι οποίοι χάθηκαν στα νερά των Ιμίων στις 31 Ιανουαρίου του 1996.

Οι άνθρωποι αυτοί θυσιάστηκαν για να εκτελέσουν το καθήκον τους. Ολοι και όλα τα πλοία εκτελέσαμε κατά τον καλύτερο τρόπο τα καθήκοντά μας και γι’ αυτό αποκτήσαμε το επιχειρησιακό πλεονέκτημα στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως.

27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθεί-3
Φωτ. ΙΝΤΙΜΕ ΝΕWS / Iconpress p.a. / ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθεί-4
Τα συντρίμμια του ελικοπτέρου που κατέπεσε στα Ιμια περισυνελέγησαν και μεταφέρθηκαν στον λιμένα Καλύμνου (επάνω), ενώ οι έρευνες στο κουφάρι έδειξαν ότι δεν είχε προσβληθεί από σφαίρα ή από οτιδήποτε άλλο. Κάτω, στιγμιότυπο από την κηδεία του υποπλοιάρχου του Πολεμικού Ναυτικού Χριστόδουλου Καραθανάση. Φωτ. ΙΝΤΙΜΕ ΝΕWS Iconpress p.a./ΥΠΕΘΑ
27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθεί-5
Φωτ. ΙΝΤΙΜΕ ΝΕWS Iconpress p.a.

Εμείς βλέπαμε κλιμάκωση, ενώ γίνονταν ενέργειες απεμπλοκής

– Στις 29 Ιανουαρίου και ώρα 10.25 έρχεται η αποδέσμευση κανόνων εμπλοκής από τον ναύαρχο Λυμπέρη, ενώ και στις 31 Ιανουαρίου, στις 02.11 το πρωί, γίνεται επικοινωνία με τον Χωριανόπουλο, ο οποίος καλεί στο καράβι και σας λέει για τους κανόνες εμπλοκής.

– Καθ’ όλην την περίοδο που το πλοίο ευρίσκετο στην περιοχή των Ιμίων, δηλαδή από τις 30 Ιανουαρίου το πρωί που φθάσαμε, μέχρι το πέρας και την απεμπλοκή, δεν εκδόθηκαν γραπτώς κανόνες εμπλοκής προς τα ελληνικά πλοία. Δεν εκδόθηκε κανένας κανόνας εμπλοκής.
Θέλω να τονίσω ότι οι κανόνες εμπλοκής είναι εκείνοι οι κανόνες οι οποίοι καθορίζουν τις ενέργειες των πλοίων σε μια επιχείρηση και στην περίοδο της κρίσεως. Οι σοβαρότεροι δε αυτών καθορίζονται από το ΚΥΣΕΑ και είναι αυτοί οι οποίοι κλιμακώνουν την κρίση και φθάνουν σε εχθροπραξίες ή αποκλιμακώνουν. Τον πόλεμο δεν τον αποφασίζει η στρατιωτική ηγεσία, αλλά η πολιτική ηγεσία. Ετσι είναι οργανωμένο το ελληνικό σύστημα διαχείρισης κρίσεων, όπως και των περισσοτέρων κρατών.

Δεν καθορίστηκαν κανόνες εμπλοκής από το ΚΥΣΕΑ, ώστε οι εν πλω ελληνικές μονάδες να γνωρίζουν τις επιτρεπόμενες ενέργειες για κλιμάκωση, εμπλοκή ή αποκλιμάκωση της κρίσεως, με αποτέλεσμα να υπάρχει συγκεχυμένη ή αντίθετη εικόνα ως προς την επιθυμητή πορεία της κρίσεως. 
Εμείς μάθαμε στη συνέχεια ότι η πολιτική ηγεσία είχε αποφασίσει και έκανε ενέργειες από την Τρίτη 30 Ιανουαρίου για την απεμπλοκή. Ενώ στα Ιμια, οι ενέργειες των Τούρκων κατά την περίοδο εκείνην εκλιμάκωναν την κρίση και μας έδιναν την αίσθηση ότι πάμε προς περαιτέρω κλιμάκωση και έτσι διαμορφώνετο το αίσθημα στις εν πλω μονάδες.

Παράλληλα, η πολιτική ηγεσία τι έκανε; Εκανε ενέργειες για την απεμπλοκή. 

Αρα, ενώ η κρίση τοπικά κλιμακώνετο, η πολιτική ηγεσία κινείτο προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οπως προείπα, τον πόλεμο δεν τον αποφασίζει η στρατιωτική ηγεσία, αλλά τον αποφασίζει η πολιτική ηγεσία.
 
– Αρα το βράδυ της κρίσης δεν είχατε κανόνες εμπλοκής;

– Το βράδυ της κρίσης εμείς δεν είχαμε κανόνες εμπλοκής. Εμείς έχουμε κάποιους κανόνες. Εχουμε ένα βιβλίο στο πλοίο όπου αυτοί οι κανόνες μάς λένε αν επιτείνεται η κρίση, κλιμακώνεται ή αποκλιμακώνεται. Γραπτούς τέτοιους κανόνες δεν είχαμε. Απλώς με το ραδιοτηλέφωνο και από το δίκτυο επικοινωνίας, περί τις 01.30-02.00 που άρχισε και επιτεινόταν η κρίση, το ΓΕΝ είπε να μην πατήσει πόδι Τούρκου και πως στην περίπτωση που δούμε κάτι, να ρίξουμε φωτοβολίδα, προειδοποιητικές βολές και προσβολή. Εδωσε δηλαδή έναν κανόνα εμπλοκής γενικό, αλλά αν ήταν μια τουρκική φρεγάτα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, που συνεχώς οι φρεγάτες τους ήταν στα χωρικά μας ύδατα, ή τα ελικόπτερά τους στον εναέριο χώρο μας, είχα εγώ τη δυνατότητα να τα προσβάλω;

Υπήρχε λοιπόν αυτή η ασάφεια στην κλιμάκωση προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Οι μεν πολιτικοί που αποφάσιζαν για την κρίση και τον χειρισμό πήγαιναν για απεμπλοκή και δεν είχαν ενημερώσει, όπως καταλαβαίνω, τη στρατιωτική ηγεσία, ενώ εμείς εδώ (Ιμια) είχαμε μια κρίση που συνεχώς κλιμακωνόταν και μας είχε δημιουργήσει το αίσθημα ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και είχαμε ετοιμάσει τα πλοία μας ανεξαρτήτως συνθηκών, διότι μέσα στην προετοιμασία του πλοίου υπάρχουν και οι κανόνες εμπλοκής.

Παρά ταύτα, εμείς ήμασταν έτοιμοι, γιατί για να βάλεις ένα κατευθυνόμενο βλήμα δεν πατάς ένα κουμπί και φεύγει, αλλά πρέπει να έχεις κάνει μια προετοιμασία πιο μπροστά που να σου δίνει τη δυνατότητα, όταν απαιτηθεί, να δράσεις.

Αυτά εμείς τα είχαμε κάνει όλα και σε όλα τα πλοία. 

Ημασταν ήρεμοι και έτοιμοι

– Εκείνο το βράδυ, πόσο κοντά φτάσαμε σε πόλεμο;

– Θα έλεγα ότι ευτυχώς που τα πλοία που ήταν εκεί αντιμετώπισαν την όλη κατάσταση με ηρεμία και σοβαρότητα. Διότι θα μπορούσε κάλλιστα από έναν λάθος χειρισμό, από μία μη καθαρή ενέργεια, να προκληθεί ένα επεισόδιο. Ευτυχώς, όλοι στα πλοία που βρίσκονταν εκεί ήταν ήρεμοι, ήταν συνειδητοποιημένοι, καταλαβαίναμε τι συμβαίνει και είχαμε μεγάλη προσοχή και ετοιμότητα. Γι’ αυτό και είπα προηγουμένως ότι είχαμε το επιχειρησιακό πλεονέκτημα και αν η πολιτική ηγεσία ήθελε να κάνει εχθροπραξίες πρώτη και μας έδινε τη διαταγή, τότε οι τουρκικές μονάδες θα είχαν υποστεί ένα μεγάλο χτύπημα. 
 
– Ημασταν έτοιμοι να πλήξουμε τον τουρκικό στόλο; Είχαμε τη δύναμη;

– Σαφέστατα, και όπως είπα προηγουμένως το επιχείρημα είναι πως και από τις θέσεις που είχαμε λάβει και από τα βλήματα που διαθέταμε, και γενικά από την προετοιμασία την οποία είχαν κάνει τα καράβια μας, ανεξαρτήτως των κανόνων εμπλοκής, εμείς ήμασταν έτοιμοι.
 
– Πόσο μεγάλο είναι το δίλημμα για τον κυβερνήτη ενός πλοίου και κάτω από την επιχειρησιακή πίεση να πατήσει τη σκανδάλη;

– Από τη στιγμή που ελαμβάνετο η διαταγή, κάθε κυβερνήτης στην εκτέλεση των καθηκόντων του πρέπει άμεσα να πατήσει το κουμπί· γι’ αυτό εκπαιδευόμαστε, γι’ αυτό κάνουμε όλα αυτά τα γυμνάσια, τα οποία πραγματοποιούνται ώστε να είμαστε έτοιμοι. 

Ολα τα καράβια περνάνε μια διαδικασία και κάνουμε ασκήσεις για να μπορέσουμε να εκπαιδευτούμε, όχι μόνο τεχνικά, αλλά και ψυχικά, ώστε να μπορέσουμε στη δεδομένη στιγμή που θα απαιτηθεί να πατήσουμε το κουμπί και να εκτελεστεί αυτό το οποίο επιθυμούμε.
 
– Οταν πλέον είχε τελειώσει η κρίση και σας κάλεσαν στην Αθήνα και επιστρέψατε με το ελικόπτερο, ποιους συναντήσατε και τι ακριβώς ειπώθηκε;

– Οταν τελείωσε η κρίση, το πλοίο πήγε στην Κω. Εκεί πήραμε ένα σήμα, το οποίο έλεγε ότι όλοι οι κυβερνήτες να έλθουν στο ΓΕΕΘΑ για να γίνει μια ενημέρωση για το τι συνέβη κατά την περίοδο που βρισκόμασταν στα Ιμια. Ηρθαν λοιπόν οι αντικαταστάτες μας και πήγαμε. Πήραν όλους τους κυβερνήτες, όλων των πλοίων, και πήγαμε σε μια αίθουσα του ΓΕΕΘΑ, στην οποία ευρίσκοντο ο υπουργός Εθνικής Αμύνης, ο υφυπουργός, ο αρχηγός Α/ΓΕΕΘΑ, ο Α/ΓΕΝ και άλλοι επιτελείς από το Γενικό Επιτελείο του Ναυτικού. Και εκεί συζητήσαμε το τι συνέβη. Η ερώτηση από τον υπουργό ήταν τι συνέβη, ήθελε να κατανοήσει τι συνέβη και εδόθησαν οι απαραίτητες απαντήσεις.
 
– Ως τακτικός διοικητής της περιοχής, ποια πιστεύετε πως ήταν τα λάθη σε επιχειρησιακό επίπεδο, που οδήγησαν στην υποστολή της σημαίας;

– Από επιχειρησιακής απόψεως οι κανόνες εμπλοκής ήταν το κύριο, αλλά δεν ήταν θέμα στρατιωτικής ηγεσίας, ήταν θέμα πολιτικής ηγεσίας. Το ΚΥΣΕΑ δεν συνεκλήθη ποτέ. Τους κανόνες εμπλοκής τούς καθορίζει το ΚΥΣΕΑ, ιδιαίτερα αυτούς που έχουν να κάνουν με την κλιμάκωση-αποκλιμάκωση, την εμπλοκή. Κάποιους άλλους κανόνες εμπλοκής έχει τη δυνατότητα να τους δώσει η στρατιωτική ηγεσία. Κάποια επιχειρησιακά σφάλματα μπορεί να έγιναν, αλλά δεν ήταν αυτά που επηρέασαν την κρίση.
 
– Πιστεύετε πως η πολιτική ηγεσία ήταν ικανή να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο περιστατικό;

– Είναι σημαντικό να τονιστεί ως δίδαγμα ότι κάθε πολιτική ηγεσία θα πρέπει να έχει ορισμένες βασικές γνώσεις για τις επιχειρήσεις και κυρίως για τη διαχείριση κρίσεων, ώστε να είναι δυνατή η επικοινωνία και η κατανόηση των επιχειρήσεων με την εκάστοτε στρατιωτική ηγεσία. Νομίζω ότι, πρώτον, είναι ανασταλτικός παράγοντας στην επιτυχή διαχείριση της κρίσεως η μη πλήρης γνώση της καταστάσεως. Δεύτερον, η μη εκτέλεση των συνεδριάσεων ΚΥΣΕΑ, τρίτον, η μη παρακολούθηση των επιχειρήσεων στους κατάλληλους θαλάμους επιχειρήσεων και, τέταρτον, η μη εκ των προτέρων απόκτηση των απαραίτητων γνώσεων για τη διαχείριση της κρίσεως.

Σαν δίδαγμα, λοιπόν, για την κρίση αυτή είναι ότι σε κάθε θέση, κάθε πολιτική ηγεσία πρέπει να ενημερώνεται εκ των προτέρων πώς εκτελείται η διαχείριση μιας στρατιωτικής κρίσεως. 

Εγινε ΚΥΣΕΑ; Οχι.

Ηταν στον θάλαμο επιχειρήσεων; Γιατί στον θάλαμο επιχειρήσεων προβλέπεται να ευρίσκεται η πολιτική ηγεσία και το ΚΥΣΕΑ να παρακολουθεί την εξέλιξη της καταστάσεως, να τηλεφωνεί οπουδήποτε, έχει όλα τα μέσα και να αποφασίζει για την εμπλοκή ή την απεμπλοκή. Την κλιμάκωση ή την αποκλιμάκωση. Ηταν η πολιτική μας ηγεσία εκεί; Οχι.

Λύπη γι’ αυτούς που χάθηκαν

– Είκοσι επτά χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, τι σας μένει;

– Θα έλεγα λύπη για τους ανθρώπους που χάθηκαν. Διότι χάθηκαν στον βωμό του καθήκοντος. Επιτέλεσαν το καθήκον τους, έκαναν το έργο τους, αλλά τελικά έγινε απεμπλοκή και θα μπορούσε, εάν οι διαδικασίες εκτελούντο όπως είπαμε κατά την περίοδο από 25 Ιανουαρίου μέχρι 30, πιθανόν, να είχε αποφευχθεί η κλιμάκωση και αυτή η θυσία. Αυτό με λυπεί.
 
– Τι σημαίνει η λέξη «πατρίδα» για τον Ελληνα αξιωματικό;

– Ορκιζόμαστε στην πατρίδα. Είναι τα πάντα η πατρίδα. Δίνουμε τη ζωή μας για την πατρίδα. Για τη σημαία, για την πατρίδα. Γι’ αυτό εμείς έχουμε ταχθεί να φυλάμε την πατρίδα μας.
 
– Πώς αξιολογείτε σήμερα τις Ενοπλες Δυνάμεις, είναι έτοιμες να ανταποκριθούν στις σύγχρονες απειλές;

– Η άποψή μου είναι ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις είναι σε πολύ καλό επιχειρησιακό επίπεδο. Υπάρχουν προβλήματα υλικού και προσωπικού. Αλλά νομίζω ότι είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την οποιαδήποτε κρίση στις δύσκολες περιόδους που περνάνε οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. 
Νομίζω ότι αυτοί που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή σε σημαντικές θέσεις, οι επιτελείς, οι διοικητές, είναι σε καλό επίπεδο και μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά οποιαδήποτε κρίση. Πάντα χρειάζεται βελτίωση το υλικό, σαφώς χρειάζεται οικονομική υποστήριξη στο προσωπικό, γιατί το προσωπικό είναι αυτό που διαφοροποιεί την κατάσταση και είναι ο μεγάλος πολλαπλασιαστής.

Kαι κάτι άλλο σημαντικό, αφορά την ενημέρωση των πολιτικών στο σύστημα διαχείρισης κρίσεων. Θα πρέπει όλοι οι υπουργοί, οι βασικοί που συμμετέχουν στο ΚΥΣΕΑ, να ενημερώνονται εκ των προτέρων κατάλληλα για το σύστημα χειρισμού κρίσεων, ώστε όταν απαιτηθεί να υπάρχει αποτελεσματική επικοινωνία και κατανόηση και, ως εκ τούτου, αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσεως. Εδώ εφάνη ότι μάλλον δεν ήταν ενημερωμένοι.

Επίσης, η εκάστοτε κυβέρνηση, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, πρέπει να κατανοήσει τη διαδικασία διαμόρφωσης της εθνικής στρατιωτικής στρατηγικής, την οποία δεν την καθορίζει η στρατιωτική, αλλά η πολιτική ηγεσία.

27 χρόνια από τα Ίμια: Η θυσία μπορούσε να είχε αποφευχθεί | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (kathimerini.gr)