Powered By Blogger

30.9.18

Ο «Βαραββάς» της Αλήθειας: «Αυτοί τα είπαν όλα…»



«Πρώτα ήρθαν οι προφήτες... μετά ήρθαν οι φιλόσοφοι... μετά ήρθαν οι δάσκαλοι... μετά ήρθε ο Χριστός... Όλοι αυτοί, τα είπαν όλα μα δεν έγινε τίποτα προς το καλύτερο... Φίλε μου είμαστε θηρία, ο ένας τρώει τον άλλον... κι' ο κόσμος απ' το κακό στο χειρότερο»…

Τάδε έφη ψαράς – καπετάνιος - με κινηματογραφικό προσωπείο όμοιο του «Βαραββά»,  πριν χρόνια στην Αστυπάλαια, πηγαίνοντας μας είκοσι νοματαίους με το καΐκι του από το λιμάνι σε κάποια παραλία δέκα μίλια μακριά... 

Δύο καΐκια  είχε χαμένα στα χαρτιά και στο πιοτό, δύο - τρεις γάμους με αρκετά παιδιά απ’ εδώ κι’ απ’ εκεί σπαρμένα, και αυτό το καΐκι που δούλευε, να είναι με το νοίκι, αφού τα είχε βάλει με την κακούργα κοινωνία και τα παιδιά του που δεν του έδιναν σημασία...
Με έβαλε στο τιμόνι - χωρίς να γνωρίζω να πλοηγώ, μόνο και μόνο γιατί με θεώρησε «μορφωμένο», αφού πρώτα έβγαλα τα εισιτήρια και έδινα τα ρέστα…

Μου έδειξε τους κάβους - σημάδια, «χάραξη πορείας» λέγεται, ενώ εκείνος συνέχισε να καταπίνει το μισομπούκαλο της ρετσίνας του, δέκα η ώρα το πρωί, στην πρόχειρη κουκέτα πίσω από την τιμονιέρα...

Η σοροκάδα τον κοίμισε γαλήνια και γρήγορα, ενώ στο πρόσωπό του είχε ζωγραφισμένη την εξ’ οίνου «μακαριότητα», επί πτερύγων κυμάτων γαρ το σκαρί…

Ξυπνώντας τον, πλησιάζοντας το αγκυροβόλι, έκανα με την προσταγή του «κράτει» τη μηχανή όταν έπρεπε για να «κολλήσει» και να δέσει το καΐκι...
...και οι πρώτες του μεθύπνιες κουβέντες... 

«Κατάλαβες λοιπόν; Πρώτα ήρθαν οι προφήτες... μετά ήρθαν οι φιλόσοφοι... μετά ήρθαν οι δάσκαλοι... Όλα τα είπαν όλα, μα δεν έγινε τίποτα...»
... κουβέντες που ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι χαραγμένες στο μυαλό μου τις σκέφτομαι και τις ξανασκέφτομαι όταν αναρωτιέμαι τι φταίει... 

Πόση Αλήθεια μέσα σε τόσες λίγες λέξεις...!!!
 
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΕΜΟΥΝΔΟΣ

28.9.18

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΠΑΝΩΤΗΣ: Η ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΘΑΔΗΣ «ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑ» ΧΡΕΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ ΤΗΣ



«Τα της τετάρτης τε και της έκτης μη κατασπαζομένοις, ανάθεμα»! 
Άρχων Μ. Ιερομνήμων της Μ. Εκκλησίας, ιστορικός - συγγραφέας
Την ημέρα της «Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού» διάλεξαν οι Μοσχοβίτες για να διατυπώσουν μάλιστα «συνοδικά» το αστήρικτο και ανευλαβές «κατηγορητήριο» του πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου έναντι της σταυρωμένης αγάπης της Μητρός τους Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. 
α) Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος δεν ασχολήθηκε μόνον με το βασικό ζήτημα της ταυτότητας της Τριαδικής πίστεως. Επεδίωξε να στηρίξει και την «κανονική ευταξία» της Εκκλησίας προς προστασία της ενότητός της. Με πρότυπο την διοικητική οργάνωση της τότε αυτοκρατορίας και με τον 6ο κανόνα της θεμελίωσε τον απόλυτο σεβασμό της κάθε τότε δικαιοδοσίας του αποστολικού κέντρου κοινωνίας, που όπως φαίνεται προϋπήρχε στις Εκκλησίες της Ρώμης, της Αλεξάνδρειας και της Αντιόχειας. Η εκ παλαιού Εκκλησία του Βυζαντίου με την ανύψωσή της σε αρχιεπισκοπή της βασιλεύουσας εξελίχθηκε και αυτή σε «θεσμική Αρχή», τόσο της τοπικής εκκλησιαστικής ζωής όσο και της τάξεως στις περί αυτήν γειτνιάζουσες μεγάλες περιοχές της Θράκης, της Μ. Ασίας και του Πόντου,  γιατί παρείχε τα εχέγγυα της έγκυρης πίστεως και της ορθής τάξεως της «Μίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, τις οποίες διασφάλισε η αδιάκοπη κανονική διαδοχή των επισκόπων του Βυζαντίου. Με την πάροδο του χρόνου η Εκκλησία της βασιλεύουσας Πόλεως συγκεντρώνει όλες εκείνες της εκκλησιαστικές προϋποθέσεις για την αυτοτέλειά της και σε μισό αιώνα αναδείχθηκε συνεκτικός δεσμός ευστάθειας των επισκοπών της Ανατολής. 
β) Η αρχιεπισκοπή της Νέας Ρώμης διατηρούσε βέβαια την αποστολική κληρονομία των Μικρασιατικών κέντρων της Καισαρείας και της Εφέσου ως εκκλησιαστικός θεσμός, αλλά η συνεκτική σημασία της είχε ανάγκη του πρόσθετου κύρους τιμής της «Πρεσβυτέρας Ρώμης» και αυτό της δίδεται δια του τρίτου (γ) κανόνος της συνελθούσης στην Κωνσταντινούπολη το 381 Β΄ Οικουμενικής Συνόδου. Τότε η Μία Εκκλησία του Χριστού αποφαίνεται να μοιράσει εξ ίσου τα «Πρεσβεία τιμής» της «Προκαθημένης της Αγάπης» Εκκλησίας της Παλαιάς Ρώμης και στην Εκκλησία της Νέας Ρώμης και δια της αρχής της «Προγενέσεως» να της μεταβιβάσει ταυτόχρονα και την αποστολική ευθύνη προστασίας της κανονικής Τάξεως για την ενότητα στη δικαιοδοσία της, πολύ πριν εμφανιστεί η οξύτητα του αυταρχισμού που κλήθηκε «Παπισμός». Η ανάθεση αυτών των «Πρεσβείων τιμής» από τη μία πλευρά εγγυάται τη γνησιότητα της πίστεως και από την άλλη περιφρουρεί δια της κανονικής πειθαρχίας την ευταξία στην Εκκλησία που εντέλλεται υπακοή στη φωνή του Κυρίου: «Συ ποτέ επιστρέψας στήριξον τους αδελφούς σου» (Λουκ. κβ' 32). Η απόφανση αυτή της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου εφαρμόζεται ευθύς αμέσως από τον διάδοχο Γρηγορίου του Θεολόγου στο θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, αρχιεπίσκοπο Νεκτάριο (381-396), που λόγω της ομόφωνης άμεσης εκλογής του τιμήθηκε και με τη προεδρία της Συνόδου, παρουσία μάλιστα του πατριάρχη Αλεξανδρείας Τιμόθεου του Ακτήμονα (381-385). (Βλ. Ράλλη και Ποτλή. «Σύνταγμα Θείων και Ιερών Κανόνων». τ. Β , σ.173). Ο διάδοχος του Νεκταρίου Ιωάννης ο Χρυσόστομος (396-404) είχε την επιστασία όχι μόνον της βασιλεύουσας αλλά και όλης της Θράκης, της Ασίας και του Πόντου και πληροφορηθείς το κατάντημα της Εκκλησίες στην Εξαρχία της Εφέσου συγκάλεσε την Σύνοδό του περί το 400. Οι Μικρασιάτες χριστιανοί κατήγγειλαν ότι «τοις έμπροσθεν χρόνοις φύρδην οι τε θεσμοί και αυτοί εποιμάνθησαν... επί μακρόν καταπονηθέντες» (Migne P.G. 67, στ.50) από αναξίους επισκόπους και πορεύθηκε προς την Έφεσο. Διελθών από την Νικομήδεια διαπίστωσε την αντικανονική πολιτεία του εκεί μητροπολίτη Γερόντιου και τον καθήρεσε. Όταν έφθασε στην Έφεσο εξήτασε τις κατηγορίες κατά του Εφέσου Αντωνίνου και έξη επισκόπων και αποδειχθείσης της καταγγελίας, τους καθήρεσε και εξέλεξε άλλους με το κανονικό κύρος του Θρόνου του. (Βλ. Θεοδώρητου. Εκκλ. Ιστορία σ.σ. 350-360 και Σωζόμενου Εκκλ. Ιστορία. βιβλ. Η. Κεφ. Στ' σσ.559). Όλοι οι διατελέσαντες διάδοχοι του Αγίου ανδρός, όπως ο Αττικός μέχρι τον Άγιο Επιφάνιο (520-535), προς διατήρηση της Κανονικής Τάξεως, ακολούθησαν τη στάση του ιερού Χρυσοστόμου. 
γ) Η καθιέρωση του μητροπολιτικού διοικητικού συστήματος στην κατ’ Ανατολάς Εκκλησία αποσαφήνισε τα δικαιώματα και τα προνόμια του αρχιεπισκόπου της Νέας Ρώμης - Κωνσταντινουπόλεως και γι’ αυτό μετά 70 χρόνια συνέρχεται το 451 στη Χαλκηδόνα της Βιθυνίας η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος που αποσαφήνισε το «Χριστολογικό δόγμα» και δια του 28ου (κη΄) κανόνα της αποφάσισε: «....τα αυτά και ημείς ορίζομεν τε και ψηφιζόμεθα περί των πρεσβείων της αγιωτάτης Εκκλησίας της αυτής Κων/πόλεως, Νέας Ρώμης. Και γαρ τω θρόνω της πρεσβυτέρας Ρώμης δια το βασιλεύειν την πόλιν εκείνην οι πατέρες εικότως αποδεδώκασι τα πρεσβεία. Και τω αυτώ σκοπώ κινούμενοι οι 150 θεοφιλέστατοι επίσκοποι τα ίσα πρεσβεία απένειμαν τω της Νέας Ρώμης αγιωτάτω θρόνω, ευλόγως κρίναντες την βασιλεία και συγκλήτω τιμηθείσαν πόλιν και των ίσων απολαύουσαν πρεσβείων τη πρεσβυτέρα Βασιλίδι Ρώμη, και εν τοις εκκλησιαστικοίς, ως εκείνην, μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δευτέραν μετ’ έκείνην υπάρχουσαν» (Ρ.& Π. Σύνταγμα... τ. Β΄ σελ.281). Όμως ο νέος (28ος) κανόνας περιλαμβάνει και μία νέα ακόμη διάταξη, πέραν της αναθέσεως των «Πρεσβείων» μετά τον Ρώμης. Αναθέτει στην Κωνσταντινούπολη και την υπευθυνότητα της κανονικής διοργανώσεως όλων των νεοσύστατων Εκκλησιών «εν τοις βαρβαρικοίς». Η συνοδική αυτή απόφανση έχει βαρυσήμαντη και καθοριστική σημασία για την Εκκλησία της Νέας Ρώμης γιατί την καθιστά κορυφαία εκκλησιαστική Αρχή στην Ανατολή και της αναθέτει την υπευθυνότητα εφαρμογής δύο ακόμη αποφάνσεων της αυτής Οικουμενικής Συνόδου, που περιλαμβάνεται στους δύο ακόμη κανόνες, τον ένατο (9) και τον δέκατο εβδόμο (17) κανόνα οι οποίοι καθορίζουν την εξουσία των «Εξάρχων» της διοικήσεως, που αργότερα κλήθηκαν Πατριάρχες. Σε αυτούς απονέμεται το προνόμιο της υπέρτατης δικαστικής εξουσίας όχι μόνον στη κανονική περιφέρειά τους, αλλά και στις δικαιοδοσίες που έχουν οι λοιποί πατριαρχικοί θρόνοι! 
δ) Ο Πατριάρχης της Νέας Ρώμης παρά τις αντιδράσεις της Παλαιάς Ρώμης επεξέτεινε βαθμηδόν την επιρροή του στην Ανατολή, σύμφωνα με τα δοθέντα προνόμια από τις προηγούμενες αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Την παρέμβαση του Κων/πόλεως στα λοιπά Πατριαρχεία απηχεί η κανονική και νομική στήριξη του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527-565) γιατί ο τότε πατριάρχης της Νέας Ρώμης Άγιος Επιφάνιος (520-535) άριστος θεολόγος, είχε φαίνεται και επιρροή στον αυτοκράτορα που διατύπωσε «Τι εστί ο Οικουμενικός Πατριάρχης» ήδη από τον Στ΄ αιώνα ότι είναι «η Κεφαλή πασών των Εκκλησιών» της δικαιοδοσίας του. Με την ρλα' (131) Νεαρά του ο Ιουστινιανός θέσπισε: «Τον αγιώτατον πάπαν της παλαιάς Ρώμης πρώτον είναι πάντων των ιερέων, τον δε Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης δευτέραν τάξιν επέχειν μετά τον αγιώτατον Αποστολικόν θρόνον της πρεσβυτέρας Ρώμης, των άλλων πάντων προτιμάσθαι» (Codex Just.Novel. 131. P.655, 10-15) και «Δει τους εν τω Ιλλυρικώ, περί κανονικού τινος ζήτησιν ποιουμένους, αναφέρειν ταύτα επί τον Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, και παρ’ αυτού τη ιερατική Συνόδω και αγία κρίσει και θείω νομω διακρίνεσθαι» (BASILIKA. Book 5 title 1 chapter 5). Το εντυπωσιακό είναι ότι ο πρώτος που αποκάλεσε «Οικουμενικό Πατριάρχη» τον ιερό Χρυσόστομο ήταν ο Αρμένιος επίσκοπος Ισαάκιος, κατά μαρτυρία του ιστορικού Παύλου Καρολίδη. Μάλιστα όταν ο προαναφερθείς πατριάρχης Επιφάνιος διαπίστωσε αταξία περί την εκλογή στη Λάρισα κάποιου Στεφάνου, παρεμβαίνει και υπέδειξε πως η Θετταλία δεν καλύπτεται από την «Έκκλητο» του επισκόπου Ρώμης, αλλά ανήκει ως ελληνική περιοχή στην Εκκλησία της Νέας Ρώμης - Κων/πόλεως και με Σύνοδό του καθήρεσε τον χειροτονηθέντα, πριν περιληφθεί η Αχαΐα (Παλαιά Ελλάδα) στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Θρόνου, γεγονός που συνέβη μετά δύο αιώνες, κατά τα Εικονομαχικά! 
ε) Τα οικουμενικό κύρος και τα προνόμια του αρχιεπισκόπου της Κων/πόλεως ανέλαβε με κάθε ακρίβεια οριστικά να διατυπώσει η Πενθέκτη Οικουμενικὴ Σύνοδος το 691 συμπληρώνουσα το υστέρημα κανόνων της Ε΄ και Στ΄ και συνέταξε τους 102 Ιερούς Κανόνες της, επί των ένδεκα θεμάτων. Σπουδαίος είναι ο τριακοστός έκτος (36-λστ΄) κανόνα της, ο οποίος αποφαίνεται ότι: «Ανανεούμενοι τα παρά των 150 αγίων Πατέρων, των εν τη θεοφυλάκτω ταύτη και βασιλίδι πόλει συνελθόντων, και των 630, των εν Χαλκηδόνι συναθροισθέντων νομοθετηθέντα, ορίζομεν, ώστε τον Κωνσταντινουπόλεως θρόνον των ίσων απολαύειν πρεσβείων του της πρεσβυτέρας Ρώμης θρόνου, και εν τοις εκκλησιαστικοίς, ως εκείνον, μεγαλύνεσθαι πράγμασι, δεύτερον μετ’ εκείνον υπάρχοντα, μεθ’ ον ο της Αλεξανδρέων μεγαλουπόλεως αριθμείσθω θρόνος, είτα ο Αντιοχείας, και μετά τούτον, ο της Ιεροσολυμιτών πόλεως». (Ρ.Π. «Σύνταγμα...» τ..β . σελ.387 ) Ο κανόνας αυτός εξ’ αρχής δείχνει ότι δεν εισάγεται κάτι νεότερο μέσα στα Δίπτυχα της Εκκλησίας, αλλά επαναλαμβάνεται η εκ παλαιού αποδεχθείσα τάξη στην Εκκλησία, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον όγκο της, ούτε και με την ευμάρεια του πληρώματός της και στηρίζεται στην ορθή πίστη και στην κανονική διαδοχή των γενεών των επισκόπων της. 
στ) Η Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος συνελθούσα στη Νίκαια της Βιθυνίας το 787 στήριξε το κανονικό κύρος των αποφάσεων όλων των προηγηθεισών Οικουμενικών Συνόδων και παγίωσε την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και την Κανονική Τάξη της Εκκλησίας μας. Τίμησε δε τους συντάξαντες τους Ιερούς Κανόνες περίπου 1359 συνοδικούς Πατέρες που κατά την παράδοση ήσαν στη Α΄ 318, στη Β΄ 200, στη Δ΄ 630 και στη Πενθέκτη 211 με τη μνεία τους στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας» που τότε άρχισε να συγκροτείται και έκτοτε τελετουργικά «επ’ εκκλησίαις» απανταχού διακηρύσσεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας και στη Ρωσία! 
Και τώρα έρχεται το ερώτημα: Εκείνοι που συνέταξαν το παραπειστικό «κατηγορητήριο» της 14ης Σεπτεμβρίου 2018 δεν διάβασαν ποτέ τι γράφει «Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας» για τους μη δεχόμενους και μη τιμώντας τους όρους (κανόνες) των Οικουμενικών Συνόδων και κυρίως της Τετάρτης και της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου; 
Τους το υπενθυμίζω σε νεοελληνική μετάφραση εκ της κριτικής εκδόσεως του J, Gouillard: «Για όσους απορρίπτουν τα λόγια των αγίων Πατέρων, που κατά καιρούς εκφωνήθηκαν με σκοπό να διατυπώσουν τη σωστή διδασκαλία των δογμάτων της Εκκλησίας μας... και ακόμη δεν δέχονται και δεν τιμούν τους όρους (δηλαδή τους κανόνες) και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, κυρίως δε της Τετάρτης και της Έκτης: Ανάθεμα»! Και γνωρίζουμε ότι οι «αναθεματισμένοι» είναι και «Ακοινώνητοι»! Δεν έχουν διαβάσει τον 6ο κανόνα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου πως η αντικανονική και αυθάδης «ακοινωνησία» χρεώνεται στους εισηγητές της; Ο νοσφισμός, δηλαδή η περιφρόνηση των θεσπισμένων αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων προκαλεί το «Ανάθεμα» ενώ η σταθερή εφαρμογή των Ιερών Κανόνων για την ενότητα της Μίας Εκκλησίας δεν μοιάζει ούτε και είναι «Παπισμός». Αντίθετα, κανονική προσταγή των Αγίων Πατέρων είναι να μη περιφρονούνται τα καθιερωθέντα από τους ιερούς θεσμούς της Εκκλησίας, όπως είναι οι Ιεροί Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων και να μη καταστρατηγούνται με ετεροκίνητες κακοδοξίες, όπως είναι ο διαλυτικός «Εθνοφυλετισμός» και οι άλλες άσχετες ιδεοληψίες με την αποστολή της Εκκλησίας, γιατί καταπονείται ο λαός του Θεού. Στην Ορθοδοξία δεν ισχύουν τα «στανικά» θελήματα που επιβάλλονται μετά από πρόσκαιρες ανάγκες και δολοπλοκίες. Κάποτε ξεδιαλύνονται και αποκαλύπτουν τους δράστες των πανουργιών. Προς Άρκτον δεν υπάρχει αυτόκλητος «Τοποτηρητής» που κανονικά ιδρύει «Εξαρχίες» για να διαιωνίζει τη κατοχή του σε παλαιά ελεύθερα ποίμνια της Μητρός Εκκλησίας. Στην Ανατολική Ευρώπη επί αιώνες η Ιερή Καθέδρα της Κωνσταντινουπόλεως είναι μόνον η θεσμική Μητέρα των Ορθοδόξων, γιατί μόνη εκεί φύτεψε τον αμπελώνα και μόνη ανέθεσε στα παιδία που βάπτισε να τον καλλιεργούν και να τον ποτίζουν για να βλαστάνει και να καρποφορεί. Το κανονικό και κοσμικό δίκαιο δέχεται ότι: «Το εξ αρχής ανυπόστατον ου βεβαιούται τη χρονία παραδρομή»! (Πανδέκτ. 50, 17 reg.juris Βασιλ.ΙΙ 3, 29). Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν όσοι ενέχονται σε «στανικές» αποφάσεις και νόμους προς υποκλοπή των κανονικών προνομίων του Οικουμενικού Πατριάρχη. 
Όταν ο πατριάρχης Αλέξιος Α΄ κατ’ εντολή του Κρεμλίνου σκηνοθέτησε την δήθεν «Πανορθόδοξη Διάσκεψη» το 1948, χωρίς βέβαια την γνώμη του Οικουμενικού Πατριάρχη για να υποκλέψει τα δίκαια του Θρόνου του, φυσικό ήταν και να αποτύχει. Όμως ο Αλέξιος Α΄ είχε την ευφυΐα να μη προβεί σε πράξη «ακοινωνησίας» μήπως απειλήσει τη Μητέρα του Εκκλησία. Όταν διαπίστωσε ότι για την εξάρτησή του από το σοβιετικό καθεστώς αντιμετώπιζε την περίσκεψη της Χριστιανοσύνης, τότε μετέγνωσε και κτύπησε τη πόρτα του Φαναρίου και ο Αθηναγόρας ως πραγματικός Πατριάρχης αμέσως την άνοιξε και τον αγκάλιασε. Όπως μου είπε μετά από χρόνια ο ίδιος ο Πατριάρχης, εκείνος μεσολάβησε και δέχθηκαν το Πατριαρχείο της Μόσχας παγκόσμιοι οργανισμοί, όπως ήταν το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών! Έχω ήδη δημοσιεύσει φωτογραφικές αποδείξεις! Τώρα ας αναμνησθώ και ένα ακόμη γεγονότος. Στο μακαριστό φίλο μητροπολίτη «Λένινγκραντ» Νικόδημο μαθήτευσε ο Βλαδίμηρος Δημητρίου Γκουντιάγεφ. Τον έστειλε ως αρχιμανδρίτη στη Γενεύη. Εκεί συνδέθηκε με τον επίσης μακαριστό αρχιμανδρίτη Δαμασκηνό Παπανδρέου. Ο Δαμασκηνός μου περιέγραψε τα «ρηξικέλευθα» φρονήματα του Ρώσου κληρικού. Αυτά ήταν αρτυμένα από τη λαϊκίστικη προτεστανικὴ «Εκκλησιολογία» του Θεοφάνη Προκόποβιτς, σύμβουλου στα εκκλησιαστικά του Μ. Πέτρου! Όμως στον ιερό χώρο της Εκκλησίας οι επικίνδυνοι σχεδιασμοί κάποτε γίνονται και δρώμενα στη ζωή μιας τοπικής Εκκλησίας. 
Τώρα εκδόθηκαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τα «περί του Ουκρανικού ζητήματος» αρχειακά γνήσια έγγραφα αποκαλύφθηκαν με τα ανευλόγητα δρώμενα για την υφαρπαγή της Εκκλησίας του Κιέβου από τη Μόσχα. Ο σημερινός πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος ας ξεχάσει τις «Τριτορωμαϊκές» δοκησισοφίες, μήπως εγκολπωθεί την κανονικότητα για να μη κινδυνεύει να επωμιστεί τη κατάρα του Αναθέματος των Αγίων Πατέρων που διακηρύσσει το «Συνοδικό της Ορθοδοξίας»! Ας μιμηθεί τη στάση του προκατόχου του πατριάρχη Αλεξίου Α΄ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει στη καρδιά και στη σκέψη του αλλά και στα «χέρια του» την κανονική «Οικονομία» και αυτή με το διάλογο θα επιλύσει το «Ουκρανικό ζήτημα» και για τους ρωσογενείς Ορθοδόξους της Ουκρανίας. Ας το τολμήσει και τότε θα τιμήσει την πατριαρχία αξία που δόθηκε από τη Μητέρα Εκκλησία μέχρι την πλήρη αναγνώρισή της όταν, κατά το Δίκαιο της Ορθοδοξίας, συνέλθει η επόμενη Οικουμενική Σύνοδος! 
https://panorthodoxcemes.blogspot.com/2018/09/blog-post_49.html

18.9.18

Η μεγάλη κρίση στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι θέμα Εξουσίας: Η Ρωσική Εκκλησία έπαυσε να μνημονεύει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.


Ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, την ημέρα που εμείς γιορτάζουμε την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - ημέρα που βρήκε!!! - διέκοψε την μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατά τη διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας, αλλ' όχι και την «κοινωνία» μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

Η απόφαση αυτή ελήφθη από την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας στις 14-09-2018, με αφορμή την απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου να προχωρήσει στην έγκριση της Αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και να στείλει έξαρχους του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Κίεβο, εκκλησιαστικό έδαφος που το Πατριαρχείο της Μόσχας θεωρεί ότι υπάγεται στη δική του δικαιοδοσία.

Σε σχετική του δήλωση ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, ο "υπουργός εξωτερικών" της Ρωσικής Εκκλησίας, γνωστοποίησε ότι αποσύρονται και όλες οι Επιτροπές του Πατριαρχείου Μόσχας από τους θεολογικούς διαλόγους που τελούν υπό την προεδρία ή την συμπροεδρία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από την πλευρά του, ο γραμματέας του Πατριάρχη Κύριλλου, π. Αλέξανδρος Βολκόφ, αναφερόμενος στην ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ των δύο εκκλησιών που «δεν διακόπτεται», εξήγησε ότι η παράπανω απόφαση «δεν καθιστά αδύνατη στους κληρικούς των δύο εκκλησιών να έχουν κοινή λατρεία». Ως προς τον εκπρόσωπο τύπου του Πατριάρχη Μόσχας, όπως μεταδόθηκε αργότερα από το πρακτορείο TASS, αυτός, επεξηγώντας την παραπάνω απόφαση, δήλωσε ότι το πατριαρχείο Μόσχας θα αναστείλει και την «συλλειτουργία» με τους επισκόπους της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, στους οποίους αποδίδει συνυπευθυνότητα για το καυτό θέμα της Ουκρανίας, θεωρώντας ότι αυτό συνιστά το τελευταίο προειδοποιητικό μέτρο και την ελπίδα για διάλογο.
Θεωρείται τώρα βέβαιο ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας θα απευθύνει έκκληση προς τους Αρχηγούς των Ορθοδόξων Εκκλησιών για διάλογο επί του ζητήματος. 


Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε: πρώτα μέτρα από τους Ρώσους ομόθρησκους και μετά δήθεν διάλογος, προφανώς εξαντλητικής διπλωματίας, ως αντίμετρα; Αυτή η δήλωση μας θυμίζει την «αγαπημένη» τακτική των πολεμοχαρών οι οποίοι πρώτα «βομβαρδίζουν» και ταυτόχρονα μιλούν «για διάλογο με σκοπό την ανακωχή και την ειρήνη».

Πρόκειται πάντως για ρωσικές «συνοδικές αποφάσεις» γεμάτες εκκλησιολογικές αντιφάσεις διότι και οι πρωτοετείς της θεολογίας γνωρίζουν ότι το κύριο στοιχείο που εκφράζει την "κοινωνία" που βιώνεται μεταξύ δυο Εκκλησιών, είναι η αλληλομνημόνευση των Αρχηγών τους.

Τι επιδιώκει λοιπόν η Ρωσική Εκκλησία καταργώντας την μνημόνευση αλλά συγχρόνως αρνούμενη να αναλάβει τις ευθύνες για την "ακοινωνησία" που δήθεν δεν προκάλεσε; Προφανώς πιστεύει πως με το επικοινωνιακό τέχνασμα των λεξιπαιγνίων θα αποφύγει τη χρέωση για το νέο σχίσμα για το οποίο ευθύνεται.

Ο τρόπος αυτός σκέψης εξηγείται μάλλον από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πατριάρχης Κύριλλος, η ιεραρχία και οι θεολόγοι της Ρωσίας δεν είναι σε θέση να διακρίνουν, ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, τι είναι Εκκλησία και τι όχι. Δεν κατανοούν πλέον την Ορθόδοξη βιωματική εμπειρία, τι σημαίνει «Ενότητα της Πίστεως» και «Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος». Έχουν γίνει έρμαια μιας εκκοσμικευμένης αντίληψης και προσέγγισης της «ισχύος» της Εκκλησίας - μιας συνομοσπονδιακής εφεύρεσης με έντονες και χτυπητές κοσμικές φιλοδοξίες, λες και πρόκειται για προσάρτηση εδαφών.

Για μερικούς μερικούς δικούς μας λοιπόν πρέπει να το θεωρήσουμε ευτύχημα που η Μόσχα, -λεκτικά τουλάχιστο- δεν προχωρά σε «ακοινωνησία» (γεγονός που σύμφωνα με τους επικοινωνιολόγους της θα δήλωνε «τετελεσμένη» σχισματική ρήξη με απρόβλεπτες συνέπειες) αλλά περιορίζεται μόνο στη διακοπή της μνημόνευσης. Πόσο εύκολα πέφτουν θύματα αυτής της προπαγανδιστικής λογόρροιας!
                                                 ----------------------
Σε κάθε πόλεμο, όπως μάθαμε από το σχολείο, υπάρχουν τα αίτια και οι αφορμές, απαράβατη δυαδική σχέση για την ερμηνεία της κάθε καταστροφικής, όπως της προλεγόμενης, σύρραξης.

Σε αυτό τον καμβά της εκκλησιαστικής κρίσης, «πολέμου» θα τον λέγαμε, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα αίτια που έκαναν να «φτάσει ο κόμπος στο χτένι». Ποιος λοιπόν «ήρξατο χειρών αδίκων»;

Η Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας είχε εκφράσει παλαιότερα την «έντονη διαμαρτυρία και τη βαθιά της δυσαρέσκεια» για την πρόθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να εξετάσει το αίτημα των Ουκρανών για Αυτοκεφαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία, δηλώνοντας ότι οι ενέργειες της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης - του Οικουμενικού Πατριαρχείου - «συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των εκκλησιαστικών κανόνων».

Για ποιούς κανόνες άραγε μιλάμε εδώ;

Σε πρόσφατο εμπεριστατωμένο άρθρο του στη «Ρομφαία», ο Επίσκοπος  Χριστουπόλεως Μακάριος, μεταξύ πολλών άλλων σχετικών ιστορικών και θεολογικών επιχειρημάτων, τονίζει:

«…Δυστυχώς, προωθούνται ιστορικές ανακρίβειες και διοχετεύονται ψευδείς πληροφορίες, που φανερώνουν κατάσταση πανικού και αντίδραση «κατά συναρπαγήν», όπως αναφέρει ο 33ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων. Με ποιό δικαίωμα η Ρωσία σήμερα και επί τη βάσει ποίων Ιερών Κανόνων διεκδικεί την εκκλησιαστική και διοικητική εξάρτηση της Μητροπόλεως Κιέβου από αυτήν; Η δικαιοδοσία τής κάθε αυτοκέφαλης Εκκλησίας (εκτός των Πρεσβυγενών Πατεριαρχείων και της Εκκλησίας Κύπρου των οποίων τα όρια έχουν καθοριστεί από Οικουμενικές Συνόδους), είναι καθορισμένη και καταγεγραμμένη στον Τόμο που της παραχωρήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο» (…)
… Αν λοιπόν ανατρέξουμε στο Χρυσόβουλο, το οποίο έλαβε το Πατριαρχείο της Μόσχας το 1590 από την Κωνσταντινούπολη, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα στις δικαιοδοσίες της δεν συμπεριλαμβάνεται η Μητρόπολη Κιέβου (…)
… Αυτό το οποίο λέγεται περί σχέσεως 1030 ετών μεταξύ Μόσχας και Κιέβου είναι επιχείρημα που μάλλον εντάσσεται στο πλαίσιο της «ρωσικής εκκλησιαστικής διπλωματίας», αλλά δεν είναι αληθινό γεγονός, πράγμα που αποδεικνύεται πολύ εύκολα από τις πηγές (…) 
… Μέσα σε αυτό το πνεύμα αντιλαμβανόμαστε ότι όχι μόνο δεν υφίσταται εισπήδηση του Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία, αλλά, αντιθέτως, θα πρέπει να μελετηθεί εκκλησιολογικώς και κανονικώς γιατί ο Κιέβου σήμερα δεν μνημονεύει τον κανονικό του Πρώτο, που είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης (…)
                                               -----------------------
Στο οξυμένο όπως διαμορφώνεται κλίμα εκφράζουμε μερικές σκέψεις μας επί του θέματος:

Η μακροχρόνια διάρκεια της οσμής αυτής της «κολόνιας», δηλαδή της διαρκούς και επίμονης επιδίωξης του Πατριαρχείου Μόσχας να  αποκτήσει το «οικουμενικό» πρωτείο της Κωνσταντινούπολης - προσπάθεια που συνοψίζεται στην προώθηση του δόγματος της «Μόσχας ως τρίτης  ή νεώτερης Ρώμης» - είναι παλαιόθεν γνωστή.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ;
Σε αυτό το ερώτημα απαντά εμπεριστατωμένα και με  λόγια σταράτα ο Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεος τονίζοντας: "Φυσικά ὑποστηρίζω ὅτι δέν ὑπάρχει Τρίτη Ρώμη, γιά τρεῖς βασικούς λόγους.
Ὁ πρῶτος λόγος, γιατί ποτέ δέν ὑπῆρξε Δεύτερη Ρώμη. Ἡ ἱστορία γνωρίζει τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, τήν πρωτεύουσα τοῦ ἀρχαίου Ρωμαϊκοῦ Κράτους, πού ἀργότερα ὀνομάστηκε Παλαιά Ρώμη, ἀλλά καί τήν Νέα Ρώμη, πού εἶναι ἡ Κωνσταντινούπολη μετά τήν μεταφορά τῆς Πρω­τεύουσας τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο ἀπό τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, στό Βυζάντιο τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, πού ὀνομάσθηκε Νέα Ρώμη. Ἑπομένως ἐφ’ ὅσον δέν ὑπάρχει Δεύτερη Ρώμη (καί κακῶς λέγεται ἔτσι ὅπου λέγεται) δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη Τρίτη Ρώμη.
Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἑνωμένη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία εἶχε κατ’ ἀρχάς Πρω­τεύουσα τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας καί ἔπειτα τήν Νέα Ρώμη τῆς Θράκης. Τό δυτικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας κυριεύθηκε ἀπό τά Γερμανικά φῦλα, μέ τελευταῖο τούς Φράγ­κους, καί ἀργότερα καί τό ἀνατολικό τμῆμα κυριεύθηκε ἀπό τούς Ὀθω­μανούς. Ἐφ’ ὅσον καταλύθηκε ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὡς Κράτος-Αὐτοκρατορία, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη κάποια ἄλλη Τρίτη Ρώμη. Αὐτό ἐνδεχομένως θά προϋπέθετε ὑπάρχουσα Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὡς κρατικό μόρφωμα.
Ὁ δεύτερος λόγος πού δέν ἰσχύει ἡ θεωρία περί Τρίτης Ρώμης εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία στηρίζεται στό Κανονικό της δίκαιο, ἔχει ἄλλους ρυθμούς, καί μάλιστα στηρίζεται στούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Κυρίως μνημονεύω τόν 28ο Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἔχει οἰκουμενικό κῦρος. Ἔτσι, ὁ Πατριάρχης Νέας Ρώμης-Κωνσταν­τι­νουπόλεως, καί μάλιστα μετά τήν ἀπομά­κρυνση τοῦ Πα­τριάρχου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης-Πάπα, λόγῳ τῆς αἱρέσεως εἶναι ἡ Πρωτόθρονη Ἐκκλησία μέ ἀποφάσεις Πατέρων πού καθοδη­γοῦνταν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπο­νομεύση αὐτό τόν θεσμό τῆς Πενταρχίας.
Ὁ τρίτος λόγος γιά τόν ὁποῖον δέν ἰσχύει ἡ θεωρία περί Τρίτης Ρώμης ἐκκλησιαστικῶς εἶναι ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία, κατά τόν 19ο αἰώνα ἀνέπτυξε μιά ἰδιαίτερη θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ ρωσική θεολογία εἶναι ἀνώτερη τῆς θεολογίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ὀκτώ πρώτων αἰώνων.
Νά θυμίσω τήν θεωρία τοῦ Ἀλέξη Χομιακώφ καί ἄλλων ὁμοϊδεατῶν του, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τήν θεωρία ὅτι ὁ πολι­τισμός διαιρεῖται σέ δύο μεγάλες κατευθύνσεις, ἤτοι τόν Ἰρανιανισμό, πού ἐκδηλώθηκε στό Ἰράν, εἶναι γεωργικός πολιτισμός καί διακρίνεται ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῆς κοινότητος, καί τόν Κουσιτισμό, πού ἀναπτύχθηκε στήν Αἴγυπτο, τήν Βαβυλώνα, τήν Νότια Ἰνδία, τήν Κίνα, καί διακρίνεται γιά τήν ἀνάλυση, τήν λογική, τά μεγάλα οικοδομήματα.
Ὁ Χομιακώφ ὑποστήριζε ὅτι οἱ κουσιτικές ἀρχές ἐπηρέασαν τόν δυτικό Χριστιανισμό καί ἐν μέρει τόν ἀνατολικό Χριστιανισμό μέ τίς ἰσχυρές ἐπιδράσεις τῆς Ρωμαϊκῆς πολιτικῆς ὀργάνωσης, τοῦ νόμου πάνω στόν χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν λογικοκρατία, ἐνῶ ἡ ρωσική ζωή καί θεολογία διακρίνεται ἀπό τίς ἰρανιανικές ἀρχές, δηλαδή τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη. Αὐτές οἱ ἰδέες γέννησαν τήν μεταπατερική θεολογία, τήν ὁποία θεωροῦν ὡς ἀνώτερη ἀπό τήν πατερική θεολογία καί τόν σχολαστικισμό.
Κατά συνέπεια οἱ θεωρίες περί Τρίτης Ρώμης εἶναι ἀπαράδεκτες ἀπό κάθε πλευρᾶς. Ἄν αὐτό κατανοηθῆ, τότε πιθανόν νά λυθοῦν καί ἄλλες κατά καιρούς ἀναφυόμενες διενέξεις. Ὅποιος ὑπονομεύει τόν ἱερό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, ὁ ὁποῖος θεσμός καθιερώθηκε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, αὐτός θά ἀποτύχη σέ ὅλους τούς χρόνους καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Γιατί δέν πρέπει νά ὑπερ­βαίνουμε τά ὅρια «ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν».
Επί πολλά χρόνια έχει «χυθεί» άπειρη τυπογραφική μελάνη για το «Ρωσικό πρωτείο». Η αλυτρωτική εκκλησιαστική και γεωπολιτική αντίληψη του «πανσλαβισμού» έχει πολύχρονο παρελθόν, όντας πρωτεύον θέμα στη διαπραγματευτική αλλά και προπαγανδιστική ατζέντα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αυτή η επιδίωξη των Ρώσων βασιζόταν και βασίζεται κυρίως  στο πληθυσμιακά πολυάριθμο του πληρώματος των Ορθοδόξων πιστών της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία σκόπιμα «αγνοούσε και αγνοεί» την φιλευσπλαχνία της Μητέρας εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης που της επέδοσε τον πατριαρχικό τόμο για την ίδρυση του Πατριαρχείου Μόσχας. Αυτή η σοφή τότε ενέργεια του Οικουμενικού Θρόνου τους «έσωσε» από την δουλεία της Ρωμαιοκαθολικής [...] Ουνίας, που είχε παρεισφρήσει στην «Αγία και Μεγάλη Αυτοκρατορία της Ρωσίας» με την αιρετική εκτροπή και αυτοκρατόρων της.
Αλλά – παρεμπιπτόντως - ας αναφέρουμε και το όραμα περί μελλοντικής απελευθέρωσης του έθνους μας από το ομόδοξο «ξανθό γένος», που γοήτευσε και συνεπήρε πολλούς Έλληνες λόγιους αλλά και εκκλησιαστικούς άνδρες από τους χρόνους της μακραίωνης Οθωμανικής κατοχής, αποδείχθηκε «όνειρο θερινής νυκτός». Όλοι οι «Αγαθάγελλοι», οι «χρησμοί και οι προρρήσεις» για το «ξανθό γένος» αποδείχθηκαν φενάκη. Όταν η ρωσική αποικιοκρατία έκανε εξαρτήματά της τους Έλληνες καραβοκύρηδες με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774, είχε ήδη εγκαταλείψει τους «αδελφούς» χριστιανικούς λαούς των Βαλκανίων της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όμως διατήρησε την ιδέα που εμπνεόταν από την εκκλησιαστική προπαγάνδα της ρωσικής πολιτικής για την ανασύσταση  της ορθόδοξης ανατολικής αυτοκρατορίας.
Η χρόνια λοιπόν διαμάχη περί εξουσίας, συντηρούμενη με ζήλο από την Ρωσική Εκκλησία για την κατάκτηση του «πρωτείου» της Ορθοδοξίας, οδήγησε στην απόπειρα οργάνωσης οικουμενικής συνόδου το 1948 και δεκαετίες αργότερα στο γνωστό ρωσικό σαμποτάζ της Πανορθόδοξης της Κρήτης.

Αυτή η επιζήτηση και μεθόδευση της ρήξης με το Φανάρι αποτελεί την μέχρι σήμερα συνέχιση της προαναφερόμενης Μοσχοβίτικης επεκτατικής πολιτικής.
                                                                ---------------------

Σήμερα το Οικουμενικό πατριαρχείο κατηγορείται ότι «έβαλε χέρι» σε τοπικές εκκλησίες της Ρωσίας. Ισχύει αυτή η κατηγορία των ρώσων και μη διασπαστών;

Γίνεται πολύς λόγος για τις «τοπικές εκκλησίες της Ρωσίας» στις οποίος ο Βαρθολομαίος «έθεσε χείρα». Αλλά αυτές οι «τοπικές εκκλησίες» (Λάτβια, Εσθονία, Λετονία) δεν ήταν, ιστορικά, ποτέ έδαφος εκκλησιαστικό της Ρωσίας. Έγιναν «τοπικές εκκλησίες της Ρωσίας» όταν ο Στάλιν κατέλαβε τις χώρες αυτές και ενσωμάτωσε δια της βίας τις εκκλησίες  τους στη Ρωσική Εκκλησία. Μέχρι την κατάργηση τους οι εκκλησίες των μικρών αυτών χωρών έχαιραν αυτόνομου  -δηλαδή αυτοδιοίκητου - καθεστώτος βάσει τόμων που εκδόθηκαν κατά την δεκαετία του 1920 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Επομένως ο Βαρθολομαίος δεν έβαλε χέρι πουθενά, απλώς η Κωνσταντινούπολη σαν Μητέρα Εκκλησία των εκκλησιών αυτών δέχθηκε το δίκαιο αίτημά τους να αποκατασταθεί η πρότερη κανονική τους θέση.

Το Πατριαρχείο Μόσχας για ευνόητους και εγγενώς «συγγενείς» λόγους  της όποιας «πολιτικής» του, ταυτίζεται με την πολιτική Πούτιν. Ο μεν ένας θέλει να κατασκευαστούν και να «περάσουν» αγωγοί φυσικού αερίου από βαλκανικές χώρες για να είναι γεωπολιτικά ισχυρός, ο δε Κύριλλος επιδιώκει να «ανακόψει» τις αποφάσεις του Φαναρίου για να «περάσουν» οι δικές του προεπιλεγμένες θέσεις περί «πρωτείου».  Είναι φερέφωνο της ρωσικής πολιτικής, πιέζοντας και αυτός με τα εκκλησιαστικού τύπου μέσα που μπορεί να διαθέσει στα «γεωπολιτικά» εκκλησιαστικά ζητήματα.

Βέβαια ο ρωσικός πόλεμος για το «πρωτείο» μοιάζει πολύ με το ιστορικό ανάλογο των ρωμαιοκαθολικών σταυροφοριών. Η Μόσχα χρησιμοποιώντας την ανερμάτιστη Εκκλησία Αντιοχείας απόκτησε αρκετό χώρο δράσης ή και συνήψε συμμαχίες ευκαιριακές ή μη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Εκεί οι Ρώσοι «αλωνίζουν», όπως και στους Αγίους Τόπους, σφίγγοντας τον κλοιό – θηλιά στο λαιμό της Ελληνορθοδοξίας δια της επεκτατικής - ιμπεριαλιστικής πολιτικο - θρησκευτικής πολιτικής τους…

Στην αντιπαράθεση αυτή «φυσικός» σύμμαχος της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης θεωρούνται οι Η.Π.Α, μέσω της μεγαλύτερης επαρχίας της, της Αρχιεπισκοπής Αμερικής που και αυτή όμως βρίσκεται σε μεγάλη και βαθιά εκκλησιαστική κρίση και συνεπώς είναι αποδυναμωμένη (λόγω του ζητήματος διαδοχής του Δημητρίου,  του προβλήματος της Διαρχίας και της Αρχιεπισκοποφαγίας).

Οι Η.Π.Α που και που «παρεμβαίνουν» στην Τουρκία για την επαναλειτουργία της Θεολογικής σχολής της Χάλκης, δέχονται τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο στο οβάλ γραφείο και επιτρέπουν τις παρελάσεις της Ομογένειας στις κεντρικές λεωφόρους τους. Όμως γνωρίζουν πολύ καλά την διορθόδοξη κρίση και φαγωμάρα από τις πρεσβείες τους και του αναλυτές τους... Γιατί άλλωστε να επέμβουν εμφανώς και ευθέως οι υπερατλαντικοί προτεστάντες, καθολικοί αλλά και ο «αχταρμάς αμφιβόλου ποιότητας, πολλών εθνικοτήτων ορθοδόξων» που άλλοι άλλοτε είναι φίλοι του Οικουμενικού Θρόνου και άλλοτε εχθροί;

Στον ορθόδοξο εκκλησιαστικό κόσμο της Αμερικής, στον οποίο βασίζεται πολύ η Μόσχα, η πλάστιγγα γέρνει καθαρά προς το μέρος της τελευταίας, καθώς, εκτός του αμερικανορωσικού ιερατείου,   και αυτός ακόμη ο ελληνοαμερικανικός κλήρος, θύμα της ρωσικής προπαγάνδας, τάσσεται στην πλειονότητά του υπέρ της μοσκοβίτικων θέσεων. Οι αμερικανορώσοι αποστρέφονται  ό,τι το ελληνικό αλλά και το Πατριαρχείο, αφού σε αυτό συμβάλλουν και οι ανθελληνικών φρονημάτων ελληνοαμερικανοί και άλλοι, διαφόρων εθνοτήτων, «θεολόγοι» καθηγητές που διδάσκουν στην κατ' όνομα μόνο «ελληνική» Θεολογική Σχολή Βοστόνης.

Έτσι ο Βαρθολομαίος παρουσιάζεται ίσως αποδυναμωμένος. Αν και το Φανάρι υπερέχει σε διπλωματικούς τακτικισμούς, αν και πατάει γερά σε ιστορικά δικαιώματα (είναι η μητέρα Εκκλησία των Ουκρανών), αν και έχει την αμερικανική «πολιτική στήριξη», εντούτοις χάνει τον πόλεμο των εντυπώσεων στον ευρύτερο χριστιανικό εκκλησιαστικό χώρο της Αμερικής, ορθόδοξο και κατ' επέκταση καθολικό και προτεσταντικό.

                                                           ___________________

Η κρίση όμως μεταξύ Πατριαρχείου Μόσχας και Φαναρίου αποκλείεται να μην σχετίζεται και με τις απελάσεις Ρώσων πρώτα διπλωματών από την Ελλάδα και Ελλήνων από τη Μόσχα. Αυτό όξυνε το τοπίο της «αντιπαράθεσης» και απέδειξε ότι ο Πούτιν με τον Κύριλλο παίζουν σε πολιτικό και εκκλησιαστικό πεδίο. Όπως αναμένεται ο Κύριλλος θα σκληραίνει το παιχνίδι, διότι ο Πούτιν - σύμφωνα με ρωσικές πηγές - είναι δυσαρεστημένος με την μέχρι τώρα ανικανότητα του Πατριάρχη Κυρίλλου να συμβάλει στη λύση του «Ουκρανικού ζητήματος» με βάση τα ρωσικά συμφέροντα. Αυτό σημαίνει ότι οι ενέργειες της Ρωσικής Εκκλησίας θα είναι όλο και περισσότερο απεγνωσμένες, γι' αυτό και εντατικότερες και προκλητικά επιθετικότερες. .
Η ρώσικη αρκούδα βρυχάται από καιρό και τώρα βγάζει επικίνδυνα και απειλητικά τα  δόντια της. Το ζητούμενο είναι αν θα βιώσει «εκκλησιαστικό χειμώνα» ώστε να περιπέσει σε χειμερία νάρκη. Φανερό πάντως είναι ότι διεξάγεται μεγάλη γεωπολιτική και εκκλησιαστική «κόντρα». Τώρα που θα καταλήξει;

Ανεξαρτήτως της στάσης του Φαναρίου και των διπλωματικών χειρισμών του, η ρώσικη αρκούδα «αγρυπνεί» πάντοτε, δεν κοιμάται. Όσο για τους «ελλαδίτες», όπου ανακατεύτηκαν τα έκαναν «σαλάτα». Καλό θάταν οι «ρωσόπληκτοι» και λοιποί εσχατολογούντες νεοπροφητολόγοι, που  πιστεύουν ακόμη στη «λύτρωση μας από το ξανθό γένος» να εγκαταλείψουν την ουτοπική αυτή ιδέα που καταντά «ρωσο-μανία».
                                                                       __________

Εμείς όμως ως «σφετεριστές της αλήθειας» πήραμε αυτεπαγγέλτως το δικαίωμα να κρίνουμε. Αλήθεια με ποιο σκοπό, εξουσία και όφελος;

Οι μεθοδευμένες εκκλησιαστικές κρίσεις είναι κρίσεις κοσμικο-εκκλησιαστικής εξουσίας, διότι οι εκκλησιαστικοί ταγοί (βλ. Κύριλλος) έπαψαν να ορθοτομούν τους Λόγους της Αυτού Αληθείας. Δεν μας καίει λοιπόν η διορθόδοξη εκκλησιαστική κρίση αυτή καθ’ εαυτή, ούτε το πως θα μοιράσουν εν τέλει το οικόπεδο της εκκλησίας και τα πρόβατα του ποιμνίου, αλλά μας ενδιαφέρει, ως μη ορθοδοξο - φονταμενταλιστές ή αγνωστικιστές, η διαστρέβλωση της ουσίας των λόγων Εκείνου. Η Αλήθεια Του  έγινε ανθρώπινη οργάνωση εξουσίας και διαχείριση της Πίστης, οπότε αυτή η Αλήθεια καταργήθηκε από το ίδιο το «μυστήριο της εξουσίας».
Μακριά από εμάς ο φαρισαϊσμός, ο μισαλλόδοξος φονταμενταλισμός και τα υποκριτικά δάκρυα. Στους εκκοσμικευμένους επισκόπους, παπάδες και εν γένει ιερατείο  μπορούν να αποδοθούν και απόλυτα σωστά οι φαρισαϊσμοί και οι ηθικολογίες.

Δεν θα οικειοποιηθούμε λοιπόν την απάντηση του παραπάνω ερωτήματος αλλά θα εκθέσουμε αυτούσια και την άλλη πλευρά και θέση, σε σχόλιο, του ioakim neos, όπως υπογράφει και τούτο «τη αφάτω εν Χριστώ Ιησού αγάπη».  Ιδού λοιπόν:

«…Οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες...». Αφού, τότε, σταυρώσατε τον Ιησού Χριστό που ήρθε να «ανοίξει» τα μάτια σας, αφού αλλοιώσατε τον Λόγο Του με τις αμφισβητούμενου κύρους συνόδους σας, αφού μοιραστήκατε το πνευματικό κύρος της διαχείρισης της Διδασκαλίας της Αγάπης και της Ενότητας με την κοσμική εξουσία της δυνάστευσης και των πολέμων, που σας παραχώρησαν οι αυτοκράτορες, αφού προδώσατε τη συμπαντική Ηθική «Ηθική της Βούλησης» μέσω του νηπιοβαπτίσματος, προκειμένου να εξασφαλίσετε οπαδούς, αφού εγκαταστήσατε τον Μαμωνά μέσα στις συνειδήσεις σας και στους τόπους λατρείας, αφού ανταλλάξατε την Ουσία της Διδασκαλίας Εκείνου με την αγυρτεία (την αργυρολογία ή δεκαρολογία κατά τον Ιπποκράτη), την υποκρισία, και τη μισαλλοδοξία,
αφού έχετε μετατραπεί σε μίσθαρνα όργανα της απάνθρωπης – βλέπε εωσφορικής - πολιτικής Εξουσίας, με τους οποίους συντρώγετε, έρχεστε να κρίνετε, να δικάσετε με το Νου σας και να καταδικάσετε πάλι με το Νου σας, ο οποίος σας πλανά και πλανώμενοι πλανάτε όσους σας ακολουθούν.
Ποιο μυστήριο ιεροσύνης σας παραχώρησε την εξουσία του κρίνειν; Εκείνο που ευλογεί τους πολέμους, τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, τις κοινοβουλευτικές συνόδους, εκεί όπου νομοθετείται το έγκλημα κατά των πολιτών, ή εκείνο που φροντίζει για την πλέον αποδοτική «αξιοποίηση» της εκκλησιαστικής περιουσίας;
Υπάρχει πουθενά μέσα σ’ αυτές τις ενέργειες μέτρο Καρδιάς; Φώς «Αγίας Δόξης»;... Αυτά τα λίγα από κάποιον που τον ταλαιπώρησαν πολύ οι διάφορες ίντριγκες των πάσης μορφής ιερατείων».

…Και ως ακροτελεύτια ευχή: Ο Θεός να βάλει το χέρι του…


Αλέξανδρος Ρεμούνδος

9.9.18

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ: ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΗΣ






Η Εκκλησία μας στις ΗΠΑ ταρακουνιέται συθέμελα εδώ και αρκετούς μήνες μετά τις "αποκαλύψεις" της εφημερίδας "Εθνικός Κήρυξ" σχετικά με την οικονομική κατάσταση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα αυτά, αλλά και άλλων ομογενειακών ΜΜΕ, η παραπάνω οικονομική κατάσταση είναι οικτρή, οικτρότατη! Και αφορά όχι μόνο την έδρα και τους μεγάλους οικονομικούς Οργανισμούς της αρχιεπισκοπής, αλλά ακόμη και το κολεγιακό ίδρυμά της στη Βοστόνη.
Μετά από όλη αυτή την αρθρογραφία, αντικειμενική ή παραπλανητική και αποπροσανατολιστική, θα περίμενε κανείς ότι η αρχιεπισκοπή, με αίσθημα ευθύνης, θα έδινε στην Ομογένεια ορισμένα ακριβή στοιχεία για τα εκατομμύρια που εξαφανίσθηκαν, τον χρόνο και τρόπο που εξατμίσθηκαν και για τα πρόσωπα που ήταν υπεύθυνα. Αλλά, αντί για καθαρές και σταράτες κουβέντες, η αρχιεπισκοπή μας σέρβιρε και συνεχίζει να μας πλασάρει αλλόκοτες δηλώσεις, γεμάτες ασάφεια και αοριστολογία.
Έχει δημιουργηθεί έτσι ένα πρωτοφανές αλαλούμ. Παντού παρατηρείται αναστάτωση και σύγχυση χωρίς αντίστοιχο προηγούμενο. Ο απλός κόσμος ρωτάει και ξαναρωτά... Απάντηση βέβαια λογική ποτέ δε παίρνει. Αλλά ο λαουτζίκος αυτός -ας μη το λησμονούμε- έχει κάθε δικαίωμα να γνωρίζει την αλήθεια, διότι στην τελευταία ανάλυση, σεβασμιότατε, για τα χρήματα τα δικά του πρόκειται.
Μη έχοντας τρόπο να γνωρίζει ακριβώς τι συμβαίνει και μη έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στα ΜΜΕ, ο κόσμος καταφεύγει στην απλή του λογική για να εξηγήσει τα ανεξήγητα μέχρι τώρα. Μη θέλοντας να χαθεί σε λεπτομέρειες, θέτει απλές ερωτήσεις. Και εξίσου απλά είναι και τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει.
Ερωτά λοιπόν ο κόσμος για πόσα ακριβώς εκατομμύρια μιλάμε εδώ; Μια του λέτε 8 εκατ. και την άλλη κάνετε λόγο για 15 εκατ. 'Αλλοι πάλι ειδήμονες, μιλάνε για ποσά 3 ή και 4 φορές μεγαλύτερα. Πως να λύσει τώρα ο κόσμος τις δικαιολογημένες απορίες του με βάση τέτοιες πληροφορίες και διαδόσεις; Αν και τον κρατάτε σκόπιμα στο σκοτάδι, ωστόσο μέσα στο σκοτάδι του το πυκνό, ο κόσμος αυτός είναι βέβαιος για ένα πράγμα, πως για να υπάρχουν τόσο αντιφατικές δηλώσεις εκ μέρους των υπεύθυνων, πρόκειται εδώ για ελλείμματα όχι μόνο μερικών αλλά δεκάδων εκατομμύριων.
Ερωτά ακόμη ο κόσμος: Ποιός μάζευε τα εκατομμύρια δολάρια τόσα χρόνια και ποιός ήταν υπεύθυνος γι' αυτά; Οι ασχολούμενοι με το θέμα γνωρίζουν πως υπεύθυνος ήταν ο ιερέας 'Αλεξ  Καρλούτσος. Κι ερωτά πάλι ο απλός κόσμος, γιατί δεν βγαίνει αυτός ο ιερέας να εξηγήσει δημόσια πως δημιουργήθηκε το τεράστιο έλλειμμα και πού βρίσκονται σήμερα τα εκατομμύρια; Γιατί σιωπαίνει; Γιατί κρύβεται; Το γράμμα που έδωσε πριν μήνες στη δημοσιότητα, δεν αποτελεί απάντηση στα ερωτήματα του κόσμου και απολύτως -μα απολύτως- τίποτε δεν εξηγεί, απλώς συνιστά ψυχραιμία διότι, λέει, "θα ξαναμαζευτούν χρήματα και θα ξαναμπούν πάλι εκατομμύρια στα ταμεία του Αη Νικόλα"... Τέτοια εξήγηση όμως αποτελεί βάναυση υποτίμηση της νοημοσύνης του κοσμάκη. Αυτό λέγεται εμπαιγμός και πρόκληση.
Σαν δεν έφθανε η θρασύτατη αυτή απάντηση, ο κοσμάκης με έκπληξη πληροφορήθηκε πρόσφατα αυτό που ελάχιστοι γνώριζαν: ότι δηλαδή, παράλληλα με τον μισθό του από την αρχιεπισκοπή (250.000 περίπου ετήσια), ο ιερέας αυτός, με τις ευλογίες σας, εισπράττει επιπλέον, για τους "κόπους" του, 5% από όλες τις δωρεές που προορίζονται για τον Αη Νικόλα. Με το δίκιο τους ερωτούν τώρα οι άνθρωποι μήπως ο ίδιος άνεμος των ελλειμμάτων κτύπησε και τα υπόλοιπα μεγάλα εκκλησιαστικά ταμεία (Άρχοντες, Ηγεσία 100, Πίστη και Ελληνισμός) που λειτουργούν υπό την επίβλεψη του ίδιου ιερωμένου, του Καρλούτσου; Μήπως έχουμε και εκεί τα ίδια σενάρια: Μυστηριώδεις εξατμίσεις εκατομμυρίων και προσωπικές αφαιμάξεις της τάξης των 5% τουλάχιστο εφ’όλων των εισοδημάτων;
Φυσικό επομένως είναι να ερωτά ο κόσμος γιατί οι διάφορες εξελεγκτικές επιτροπές που διορίσετε προκειμένου να εξερευνηθεί η υπόθεση των οικονομικών ελλειμμάτων, δεν καλούν τον ιερέα αυτόν να μάθουν πως "κάνανε φτερά" τόσα εκατομμύρια. Γιατί επιμένετε, εσείς και οι επιτροπές σας, να μην καλείτε τον ιερωμένο, τον μόνο υπεύθυνο, να δώσει εξηγήσεις και γιατί θέλετε σώνει και καλά να τα φορτώστε όλα σε ένα υπάλληλο που χρησιμοποιούσε κάτι πιστωτικές κάρτες της αρχιεπισκοπής, συνήθιζε από μεγαλομανία να νοικιάζει μακριές λιμουζίνες με σοφέρ και έκανε διακοπές αφήνοντας τους λογαριασμούς στην Αρχιεπισκοπή για εξόφληση; Σεβασμιότατε, γιατί; Όλοι γνωρίζετε ότι αυτά που σαν παλιό καλό τρωκτικό ανέκαθεν ροκάνιζε ο Τζέρι Δημητρίου είναι ψίχουλα μπροστά στις δεκάδες εκατομμύρια που τώρα εξαφανίστηκαν.
Είναι προφανές ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια να συγκαλυφτεί η πραγματικότητα. Ο κόσμος ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι για να υπάρχει συγκάλυψη, υπάρχουν και ανομίες και παρανομίες. Και στην προσπάθεια αυτή συμμετέχετε δυστυχώς όλοι: αρχιεπίσκοπος, Καρλούτσοι, επιτροπές αλλά και οι σύμβουλοι σας (Ψαρός και Τσαντίκος) που βγαίνουν στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες να διαφωτίσουν δήθεν τον κόσμο για τα τρομακτικά ελλείμματα. Ενεργώντας όλοι συντονισμένα κατορθώσατε με τις αλλοπρόσαλλες ερμηνείες σας να δημιουργήσετε -σκόπιμα βέβαια- ακόμη μεγαλύτερη, αν όχι πλήρη, σύγχυση. Μα επιτέλους τι έχετε να κρύψετε; Ο κόσμος, όσο και να τον υποτιμάτε, οσφραίνεται βαθιά σήψη και πρωτοφανή διαφθορά. Ο ίδιος αυτός κόσμος συνοψίζει τις χίλιες απορίες και υποψίες του σε μια βασική ερώτηση: Ποιόν επιτέλους καλύπτετε; Ποιόν επιτέλους προσπαθείτε να προστατέψτε; Ποιόν;
Από την άλλη πλευρά, σεβασμιότατε, ο κοσμάκης λυπάται βλέποντας πως "διάφορες δυνάμεις" σας έχουν κηρύξει ανελέητο πόλεμο και επιδιώκουν με κάθε τρόπο την απομάκρυνση σας. Πιστεύει ακόμη ο κόσμος αυτός πως οι διάφορες αυτές δυνάμεις έχουν σχέση μόνο κι αποκλειστικά με τον έλεγχο των οικονομικών της Αρχιεπισκοπής, που ένα μικρό μέρος τους μπορέσατε επιτέλους να πάρετε στα χέρια σας μετά το θάνατο του Μάικλ Τζαχάρη. Αυτό όμως ήταν και το λάθος, λάθος τεράστιο κι ασυγχώρητο! Δεν σκαρφαλώσετε στον θρόνο της Αμερικής υπό τον όρο τα οικονομικά να τα διαχειρίζεται ο Τζαχάρης υπό την επίβλεψη του Καρλούτσου; Πως τώρα ξαφνικά, μετά τον θάνατο του Τζαχάρη, μπορέσατε να πιστέψτε ότι οι επόπτες του θα σας άφηναν να ανατρέψτε τους όρους της συμφωνίας και να ελέγχετε εσείς έστω και ένα μικρό μέρος των οικονομικών; Δεν καταλάβατε, ύστερα από 19 χρόνια, πως τα οικονομικά αυτά δεν περιλαμβάνουν μόνο εισπράξεις από κοινότητες και κάτι μικροδωρεές; Δεν αντιληφθήκατε ότι κάτω από την ομπρέλα της αρχιεπισκοπής στήνονται μεγάλες αφορολόγητες business, όπως με την περιβόητη πολυμελή "επιτροπή επενδύσεων" του Τζαχάρη – Ανάγνου – Ζαγορέου – και – και - και; Δεν διερωτηθήκατε ποτέ γιατί η επιτροπή αυτή που συνεδρίαζε στα υπόγεια της αρχιεπισκοπής, δεν εμφανιζόταν ποτέ στα ημερολόγια της αρχιεπισκοπής και ακόμη λιγότερο στους αρχιεπισκοπικούς προϋπολογισμούς και απολογισμούς των κληρικολαϊκών; 'Ολα αυτά, σεβασμιότατε, τα αγνοούσατε πραγματικά ή κλείνατε τα μάτια για να γίνεται η δουλειά σας;
Μην απορείτε λοιπόν, σεβασμιότατε, πώς και γιατί όλος αυτός ο ανελέητος πόλεμος που ξεκίνησε εναντίον σας η εφημερίδα "Εθνικός Κήρυξ".
Ο κοσμάκης θυμάται πως το πατριαρχικότατο φάγωμα των προκατόχων σας Ιάκωβου και Σπυρίδωνα άρχισε με τον ίδιο τρόπο. Ο "Κήρυκας" είναι πάντα ο έμμισθος προπομπός που ποτέ χωρίς κέρδος -μεγάλο λέμε κέρδος- δεν κουνάει το δαχτυλάκι του. Κι όταν οι επιθέσεις του, αρχίζουν να μη πείθουν πια κανένα, νάσου και ο Καρλούτσος τρέχοντας να εξασφαλίσει τη συμπαράσταση των στενών του φίλων 'Αρεϋ, Huffington, Κατσιματίδη, προκειμένου να κρατηθεί το θέμα ζεστό και να ξαναρχίσουν οι εκκλήσεις για παραίτηση σας. Ο κόσμος τα βλέπει όλα αυτά, σεβασμιότατε και δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι έπεσε πάλι πολύ χρήμα για να σας σφυροκοπούν αλύπητα και συγχρόνως να κρατηθεί στο απυρόβλητο το δίδυμο Βαρθολομαίος - Καρλούτσος. Θα τ’όχετε προσέξει, φαντάζομαι, πως για τα χάλια της αρχιεπισκοπής ποτέ, σύμφωνα με τον "Κήρυκα", δεν ευθύνονται αυτοί οι δυο που επί δεκαετίες τώρα είναι οι μόνοι πραγματικά υπεύθυνοι. Πάντα άλλος φταίει, πάντα κάποιος άλλος ...
Δεν του ξεφεύγει επίσης του κοσμάκη ότι, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι επιθέσεις του "Κήρυκα" και των Καρλουτσικών φίλων κύριο σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν, να στρέψουν την προσοχή των απλών ανθρώπων σε ασήμαντες παράμετρους του ζητήματος προκειμένου να θαφτεί η ουσία του θέματος: Τα εκατομμύρια που έκαναν φτερά. Παράλληλα αντιλαμβάνεται ο κόσμος, όσο αμύητος κι αν είναι, ότι οι επιθέσεις του "Κήρυκα" γίνονται και για να έχει ο κ. Βαρθολομαίος πάτημα, - όπως τότε επί Ιακώβου και μετά επί Σπυρίδωνα- να βγαίνει και να δηλώνει τη "μεγάλη ανησυχία" του για την πορεία και το μέλλον της Ομογένειας...
'Εχοντας πάλι ένα τέτοιο πάτημα δεν άργησε ο κ. Βαρθολομαίος, χωρίς συνοδική εξουσιοδότηση και χωρίς καμιά ντροπή, να σας ζητήσει να παραιτηθείτε. Εσείς αρνηθήκατε και ορθώς πράξετε! Κι ο κοσμάκης ο απροκατάληπτος χάρηκε που δεν ικανοποιήσετε τέτοια αναιδέστατη και παράλογη απαίτηση. Οχι γιατί, όπως είπατε και γέλασαν πολλοί, έχετε πολλά να τακτοποιήσετε ακόμη, λες και 19 ολόκληρα χρόνια δεν έφθαναν για να ολοκληρώσετε το όποιο έργο σας. Την άρνηση σας να παραιτηθείτε την χάρηκε ο κόσμος διότι, αν και δεν γνωρίζει τα εκκλησιαστικά σε βάθος, διαισθάνεται ότι ο Βαρθολομαίος δεν έχει δικαίωμα ούτε να ζητήσει ούτε να επιβάλει την παραίτηση ιεράρχη. Η συνήθειά του αυτή ξεπερνάει τις πατριαρχικές αρμοδιότητες του και είναι σαφώς αντίθετη με τους Κανόνες της Εκκλησίας. Βέβαια, δεν θα τολμούσε ποτέ να σας ζητήσει όσα προκλητικά απαίτησε, αν η σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη δεν ήταν απελπιστικά -μα απελπιστικότατα- εικονική και δεν την αποτελούσαν ανίδεοι, απληροφόρητοι και άβουλοι ιεράρχες. Οι Κανόνες της Εκκλησίας θέλουν τον επίσκοπο, μητροπολίτη, αρχιεπίσκοπο, πατριάρχη να εκλέγεται δια βίου. Αν μετά τόσα χρόνια ο Βαρθολομαίος μετάνιωσε και ο Καρλούτσος δεν είναι πια ευχαριστημένος μαζί σας, ας είχαν τον νου τους τότε που σας πρότειναν και σας εξέλεγαν. Τώρα too bad και για τους δυο τους. Έτσι σκέφτεται και αυτά λέγει ο κόσμος.
Εσείς πάντως, σεβασμιότατε, προετοιμαστείτε για την τελική μάχη. Στην Κληρικολαϊκή θα γίνει η καθοριστική μεγάλη έφοδος εναντίον σας. Έχουν ήδη επιστρατευθεί για την επίθεση οι φίλοι του Καρλούτσου, ενώ ο ίδιος θα κρύβεται όπως συνηθίζει. Συνεννοημένοι θα κατευθύνουν τα πράγματα έτσι ώστε η πανθομολογούμενη γενική εκκλησιαστική παράλυση-διάλυση να σας χρεωθεί στο ακέραιο. Και προπαντός θα προσπαθήσουν να σας φορτώσουν και όλα τα εκατομμύρια που λείπουν...
Πως τώρα θα τους αντικρούσετε; Η αντίδραση σας ποιά θ’άναι; Θα αντιδράσετε όπως αντιδράσετε όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες και... θα πέσετε άδοξα; Ή θα επιλέξτε να κατεβείτε από την εκκλησιαστική σκηνή με αξιοπρέπεια και τιμή λύνοντας επιτέλους τη σιωπή σας; Άδοξη πτώση ή ένα τέλος αξιοπρεπές; Άλλη επιλογή δεν υπάρχει! Διότι -μην ελπίζετε- θα σας ξηλώσουν ούτως ή άλλως. Πρέπει, βλέπετε, να ξαναπάρουν οπωσδήποτε τον πλήρη έλεγχο και ολόκληρο το φάσμα των οικονομικών στα χέρια τους προκειμένου να ξαναστηθεί γερά το προσοδοφόρο μαγαζί, όπως επί Τζαχάρη.

Ο κόσμος επιμένει να πιστεύει ότι αφού δεν πρόκειται να αποφύγετε το ξήλωμα -όσους δημοσιογράφους φίλους της "Ζωής" και ν’άχετε στην Αθήνα και όσο και να σας πλέκουν, μάλλον υποκριτικά, ύμνους και εγκώμια, ορισμένοι ομογενείς επιτήδειοι- πρέπει τουλάχιστο να φύγετε με το κεφάλι ψηλά. Είναι αλήθεια πως αυτό θέλει και αρετή και τόλμη, αλλά έτσι θα κάνετε επιτέλους και ένα καλό στην Εκκλησία της Αμερικής.
Πάψτε να συγκαλύπτετε την πραγματικότητα για τα ελλείμματα!
Πάψτε να συγκαλύπτετε τους δημιουργούς των ελλειμμάτων!
Πάψτε να συγκαλύπτετε τους αποδέκτες των καρπών της ελλειμματοβιομηχανίας.

Πέστε επιτέλους στον κόσμο ποιοί είναι οι πραγματικοί καταχραστές της εμπιστοσύνης και του χρήματος του λαού. Αυτό τουλάχιστον το οφείλετε στην Εκκλησία της Αμερικής.

Κατά τα άλλα, μη πτοείστε, σεβασμιότατε, όσο γρήγορα κι αν πλησιάζει η ώρα της λαιμητόμου. Πάρτε το απόφαση. Κρατείστε την ψυχραιμία σας. Αφήστε τα παρακαλετά τα κακομοίρικα και άδικα παρακάλια. Μην τους δίνετε αυτή την ικανοποίηση. Και προπαντός μη τους χαρίστε την παραίτηση που τόσο λαχταρούν. Αναγκάστε τους να ποδοπατήσουν πάλι τους Κανόνες της Εκκλησίας και να καταφύγουν πάλι σε μέσα εκκλησιαστικής παρανομίας. Αφήστε τους να εκτεθούν πάλι στα μάτια του κόσμου, που για δεκαετίες τώρα παραπλανούν και ατιμώρητα εκμεταλλεύονται. »

Με τιμή,
Νεκτάριος Χατζηεμμανουήλ (Nick Manolis)
Πολιτικός Μηχανικός.
Ephrata, PA 17522 - USA
28 Ioυνίου 2018