Powered By Blogger

30.3.15

Οι Νενέκοι και οι Τσολάκογλου σηκώνουν πάλι κεφάλι


Είναι πραγματική δοκιμασία για τα νεύρα μας να διαβάζεις την αρθρογραφία των υπερασπιστών του μνημονίου, οι οποίοι δίνουν συμβουλές στην κυβέρνηση Τσίπρα με μια κακία που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την κακία του χωριάτη που θέλει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.
Του Αντώνη Κοκορίκου,

Σοβαροί πανεπιστημιακοί και πρώην υπουργοί του μνημονίου, ξέρουν τα πάντα για τη διαπραγμάτευση και δήθεν απορούν πως δεν βλέπουμε όλοι ότι είναι μονόδρομος η υιοθέτηση της πολιτικής του μνημονίου ως μόνιμη εσωτερική πολιτική για τη χώρα.

Ακόμα κι όταν η αξιοπρέπειά τους, ή η επαγγελματική τους ιδιότητα τους υποχρεώνει να παραδεχτούν δεδομένα πράγματα όπως ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ατελής Ένωση και ότι η αυτονόητη ορθή πορεία της πολιτικής Ένωσης με ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και ενιαίους φόρους, μόνιμες ροές πόρων και αμοιβαιοποίηση του χρέους δεν επιτυγχάνεται γιατί αντιδρά η Γερμανία και οι άλλες «πλούσιες» χώρες, το προσπερνούν με μια ματιά και πηγαίνουν να πουλήσουν ρεαλισμό στην υποταγή των άλλων χωρών ως μοναδική διέξοδο για να ζήσει η Ευρώπη. Είναι τόση η εθελοτυφλία τους ώστε δεν ακούν καν τι λένε και δεν διαβάζουν τι γράφουν. Δεν τους σηκώνονται οι τρίχες με τα ...
ανατριχιαστικά που προτείνουν με άρθρα τους στην Καθημερινή εναντίον των απλών πολιτών και κυρίως εναντίον των φτωχών πολιτών, αλλά το θεωρούν αυτονόητο ότι αυτή είναι η μοίρα των φτωχών, ενώ η δική τους θέση είναι να παραμείνουν μέρος της ελίτ η οποία ζει από τις επιχορηγήσεις των ξένων και τη μεγαλοψυχία των ντόπιων εργολάβων της εξάρτησης.

Τέτοιοι Νενέκοι που βλέπουν ρεαλιστικά τα πράγματα, υπήρχαν πάντοτε στην Ελλάδα και την ίδια λογική είχε αναπτύξει και ο Τσολάκογλου στο δικαστήριο που τον είχε δικάσει για δωσιλογισμό. Και ο Νενέκος έβλεπε την αδιαμφισβήτητη στρατιωτική υπεροχή του Ιμπραήμ Πασά και καλούσε όλους τους Έλληνες να τον προσκυνήσουν στο όνομα του ρεαλισμού. Μάλιστα ο Νενέκος είναι ο άνθρωπος που έσωσε τη ζωή του Ιμπραήμ όταν χάθηκε κατά λάθος μια φορά στο δάσος κι ενώ με μια μαχαιριά θα μπορούσε να απαλλάξει την επαναστατημένη Ελλάδα από την παρουσία του, δεν του πέρασε από το μυαλό γιατί αυτό θα ήταν αντίθετο στο λόγο που είχε δώσει στον Ιμπραήμ. Ο Νενέκος είχε επίσης δίκιο για τις καλές προθέσεις του Ιμπραήμ κι αυτό το κατάλαβαν καλά οι Κρητικοί όταν κυβέρνησε την Κρήτη μετά από παραχώρηση του Σουλτάνου για τις υπηρεσίες του. Ευνόησε τους φτωχούς χριστιανούς εις βάρος των πλούσιων μουσουλμάνων σε σημείο που πήραν των ομματίων τους κι έφυγαν πουλώντας την περιουσία τους στους χριστιανούς Κρητικούς.

Αλλά και ο Τσολάκογλου ήθελε να σώσει την Ελλάδα γιατί καταλάβαινε ότι οι Γερμανοί δεν ενδιαφέρονται να αποικήσουν την Ελλάδα, ενώ οι Βούλγαροι ήθελαν να ενσωματώσουν τη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη στο κράτος τους, όπως και οι Ιταλοί δεν θα δίσταζαν να κόψουν άλλο ένα κομμάτι στο Αιγαίο και να το ενώσουν με τα Δωδεκάνησα που κατείχαν και να ενώσουν την Ήπειρο με την Αλβανία. Για να σώσει λοιπόν την Ελλάδα από τον τεμαχισμό έλεγε ότι πρέπει να συνεργαστεί με τη Γερμανία και να γίνει σύμμαχός της.

Την ίδια επιχειρηματολογία αναπτύσσουν οι πουλημένοι κονδυλοφόροι πανεπιστημιακοί και πολιτικοί που αρθρογραφούν συχνά σε «σοβαρές» εφημερίδες γιατί είναι μέρος του προβλήματος και θεωρούν οποιαδήποτε άλλη λύση αδιανόητη. Όπως έλεγε με ωμό ρεαλισμό και ο Τσόρτσιλ καμία μάχη δεν τελείωσε αν δεν έχει αποκατασταθεί η πλήρης εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας σε μία χώρα. Αυτός είναι ο πόλεμος που διεξάγουν εκείνοι και ο αφέντης τον οποίο υπηρετούν.

Τα σύγχρονα κράτη όμως και ιδίως της Ευρώπης, δεν ανήκουν στην οικονομική ολιγαρχία μόνον εδώ και σχεδόν 200 χρόνια. Και παρά τα πισωγυρίσματα, πλέον σέβονται τα θεμελιώδη δικαιώματα των φτωχών πολιτών, οι πλούσιοι αποδέχθηκαν τη μείωση των ανισοτήτων του παρελθόντος γιατί αυτό ήταν το συμφέρον τους ολόκληρο τον 20ό αιώνα. Ως την εφεύρεση της Δημοκρατίας από τους αρχαίους Έλληνες οι αριστοκράτες δεν ήταν η μοναδική επιλογή. Τις ανισότητες που δημιουργούσαν εκείνοι εκμεταλλεύονταν οι Τύραννοι οι οποίοι στηριζόμενοι στο λαό περιόριζαν την εξουσία των αριστοκρατών και κυβερνούσαν καλύτερα από εκείνους.

Στη Δύση δεν έχουν βιώσει ποτέ τι θα πει Δημοκρατία (κατά λέξη λαοκρατία, άμεση διακυβέρνηση από το λαό) διέστρεψαν την έννοια της λέξης και πλάσαραν τον κοινοβουλευτισμό ως δημοκρατία. Ο κοινοβουλευτισμός όμως είναι ένα πολύ πρώιμο στάδιο που δεν έχει καμία σχέση με Δημοκρατία. Ο απόλυτος μονάρχης των Δυτικών χωρών, δεχόταν τους αντιπροσώπους του έθνους (με δικαίωμα ψήφου στο 3% των φορολογουμένων) οι οποίοι είχαν συμβουλευτικό ρόλο. Σταδιακά απέκτησαν δικαίωμα ψήφου περισσότεροι φορολογούμενοι πολίτες και αργότερα και οι γυναίκες. Οι εξουσίες του απόλυτου μονάρχη περιορίζονταν και αυξάνονταν του πρωθυπουργού ο οποίος ψηφιζόταν από τη Βουλή και δεν διοριζόταν από τον μονάρχη που έγινε διακοσμητικό πρόσωπο.

Όταν ο πρωθυπουργός ασκεί την πολιτική εξουσία και διαθέτει το μονοπώλιο της βίας του κράτους υπέρ των πλουσίων, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για τον καπιταλισμό και όλα βαίνουν καλώς. Όταν σκεφτούν οι «ξυπόλυτοι» (ήταν το πρώτο όνομα του κόμματος των Φιλελευθέρων) να κερδίσουν εκείνοι την εξουσία, ώστε οικειοποιούμενοι την κρατική βία να επιβάλουν μείωση των ανισοτήτων και των εξουσιών των πλουσίων, τότε ο κόσμος ανατρέπεται. Από το μυαλό του Τσόρτσιλ δεν πέρασε ποτέ η πιθανότητα να αποκτήσουν οι Έλληνες την κυβέρνηση που επιθυμούσαν το 1944 και ενώ συνεχιζόταν ο πόλεμος εναντίον της Ναζιστικής Γερμανίας και του Χίτλερ διέταξε τον Σκόμπι να καταλάβει δια της βίας τη χώρα, αφού εξασφάλισε τη σύμφωνη γνώμη του Στάλιν με ανταλλάγματα που έδωσε ενώ δεν του ανήκαν.

Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και ο Χίτλερ έχασε τον πόλεμο. Διαφορετικά ο Τσολάκογλου θα ήταν εθνικός ήρωας και εθνάρχης. Έτσι και τώρα, ενώ για όσους έχουν επιλέξει να σταθούν στο πλευρό του εργαζόμενου πολίτη είναι προφανές ότι δεν υπάρχει διαφορετικό μέλλον ούτε για την Ευρώπη ούτε για την Ελλάδα, υπάρχουν και οι Νενέκοι που πιστεύουν ότι νικητής θα είναι η Μέρκελ και η Ευρώπη θα γίνει γερμανική ηγεμονία. Διάλεξαν στρατόπεδο και παίρνουν το μισθό τους. Επέλεξαν να υποστηρίξουν το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού εναντίον του 99% το οποίο πρέπει να υποτάξουν και να χάσει τα δικαιώματα που κατέκτησε τον 20ό αιώνα και να επιστρέψει στον 19ο αιώνα, στις φωτισμένες δεσποτείες που θα κυβερνούν με τους μισθοφόρους και με τις γραφειοκρατίες. Με τους στρατηγούς και με τους καρδινάλιους.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι κατάπτυστοι από την άποψη του ορθολογισμού και δεν έχουν καμία σχέση με τον ελληνικό πολιτισμό που είναι η βάση του δυτικού πολιτισμού. Μπορεί να είναι καθηγητές στο πανεπιστήμιο ή πρώην υπουργοί, αλλά πάντοτε, σε όλες τις εποχές υπήρχαν τέτοιοι σκοταδιστές που αντιστάθηκαν με μανία στην πρόοδο όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Και συνεργάτες του κατακτητή έγιναν και συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων, αλλά τελικά δεν έγραψαν εκείνοι την ιστορία. Την ιστορία την έγραψαν οι «ξυπόλητοι» και οι πολιτικοί τους διάδοχοι.

Στο μυαλό αυτών των πουλημένων κονδυλοφόρων υπάρχουν τρεις δυνατότητες σήμερα για την Ελλάδα:
 Η έντιμη πολιτική ένωση ισότιμων κρατών
 Η εσωτερική υποτίμηση χωρίς πάτο
 Η έξοδος από την ΕΕ.

Η πρώτη επιλογή αποκλείεται γιατί δεν την επιθυμεί η Γερμανία. Η Τρίτη επιλογή αποκλείεται γιατί προς το παρόν οι Έλληνες δεν την επιθυμούν. Μένει μόνον η εσωτερική υποτίμηση ώστε η χώρα να μην γίνει ποτέ Ευρώπη, να μην συγκλίνει ποτέ με τις αναπτυγμένες χώρες, το χάσμα μεταξύ τους να μεγαλώνει κι εμείς να δοξάζουμε τη μεγάλη Γερμανία που μας επιτρέπει να ζούμε στην αυλή της και να τρώμε ότι μας πετάει. Συνεπώς κακώς παιδεύεται ο Τσίπρας και μας παιδεύει κι εμάς να πετύχει ισότιμους όρους ένταξης σε μια έντιμη ομοσπονδία.

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει αυτοί οι θλιβεροί άνθρωποι είναι ότι η απόφαση δεν είναι του Τσίπρα, αλλά των Ελλήνων. (Όπως και των Ιταλών, των Ισπανών κλπ) Αν ο Τσίπρας δεν καταφέρει τίποτα, θα βρουν άλλον και θα συνεχίσουν τις προσπάθειες. Όπως πέταξαν στα σκουπίδια εκείνον που προέρχεται από τα μέζεα του στεατοπυγικού υποσυστήματος του Ανδρέα Παπανδρέου γιατί ήταν ανίκανος να μείνει στον ίδιο δρόμο της διεκδίκησης με εκείνον, όπως πήραν από τα αζήτητα το μικρότερο κόμμα του κοινοβουλίου και το έκαναν πρώτο χωρίς να τους το υποδείξει κανείς, έτσι δεν θα δυσκολευτούν να αναδείξουν και τον επόμενο πολιτικό τους εκπρόσωπο, αν ο Τσίπρας καεί στην προθέρμανση. Εκείνο που τώρα τους κρατάει συσπειρωμένους πίσω από τον Τσίπρα, είναι το αντικειμενικό γεγονός ότι το μόνο αντιμνημονιακό κόμμα που εκπροσωπείται στη Βουλή χωρίς να μετέχει στην κυβέρνηση είναι η Χρυσή Αυγή η οποία είναι η έσχατη εφεδρεία του συστήματος αν αποτύχουν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Το ΚΚΕ αν ήθελε θα μπορούσε να μετέχει στην κυβέρνηση αλλά έχει αυτοεξαιρεθεί από τη διακυβέρνηση της χώρας για να μην λερώσει τα χέρια του.

Δεν στέκομαι στην απειρία των υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν αναλάβει τη διαπραγμάτευση γιατί στέκονται πολύ οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι. Η ουσία δεν βρίσκεται σε τέτοια κρούσματα που είναι υπαρκτά αλλά δεν κρίνουν τη διαπραγμάτευση. Όπως ο κάθε απλός Έλληνας πολίτης μπορεί να κρίνει αν η όποια συμφωνία επιτευχθεί είναι προς το συμφέρον του ή όχι, έτσι μπορεί να το κρίνει και ο Τσίπρας και το υπουργικό συμβούλιο και η Βουλή. Δεν είναι ούτε πιο ανίκανοι ούτε πιο έξυπνοι από τον απλό Έλληνα πολίτη. Αν υποτιμήσουν τη νοημοσύνη του Έλληνα όπως την υποτίμησε ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θα ακολουθήσουν τη μοίρα τους. Οι στημένες λεμονόκουπες θα πάνε στα σκουπίδια.

Το 99% του ελληνικού λαού πάντως δεν φοβάται από την επιβολή ελέγχου στη διακίνηση κεφαλαίων γιατί δεν έχει κεφάλαια. Δεν φοβάται τη φτώχεια γιατί την επέβαλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Δεν φοβάται ούτε το κούρεμα καταθέσεων γιατί το επέβαλε κι αυτό η τρόικα των δανειστών. Ο απλός Έλληνας έχει μόνο την εργασία του κι αυτή έχει απαξιωθεί. Έχει και ένα σπίτι μαζί με κάποια ακίνητη περιουσία που κληρονόμησε από τους γονείς του πριν από την κρίση. Το μόνο που χρειάζεται για να ξαναχτίσει τις δουλειές του είναι ένα πολιτικό σύστημα που θα το ελέγχει εκείνος. Αν η πολιτική εξουσία παραμείνει στα χέρια του 99% των Ελλήνων αργά ή γρήγορα και ο πιο άσχετος διαπραγματευτής του ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει εκείνο που κανένας πρώην υπουργός, ή πανεπιστημιακός, κανένας ολιγάρχης ή Βαρόνος των μέσων ενημέρωσης δεν θα έκανε στη θέση του. Δεν έχει καμιά σημασία αν ο Βαρουφάκης έχει ξυρισμένο κεφάλι. Αρκεί να μην υπογράψει κάτι που δεν του επιτρέπει ο απλός Έλληνας πολίτης. Ας θέσει υπόψη του Έλληνα πολίτη την όποια συμφωνία του επέτρεψαν να συμφωνήσει οι ξένοι κι εκείνος θα αποφανθεί με σοφία μεγαλύτερη του κάθε τυχαίου πρωθυπουργού.

Μήπως ξεχνάμε;...



Στέργιος Γραμμένος, Μπελογιάννης Νίκος, Νίκος Καλούμενος και Μπάτσης Δημήτρης... 30 Μάρτη 1952

Δύο μήνες πέρασαν χωρίς παροχές προς τα λαϊκά στρώματα... Οι τιμές στα ύψη, η Βαλαβάνη απειλεί τους φτωχούς, ο Δραγασάκης πουλάει από το Πεκίνο, εμπλεκόμενοι με τη siemens κι εξαπτέρυγα του ΓΑΠ σε κυβερνητικές θέσεις (Χριστοδουλάκης, Σπυρόπουλος, Παναρίτη, Μάρδας και σια)...



Του Γιώργου Δελαστίκ
Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία για την ένταση των στραγγαλιστικών πιέσεων που ασκούν οι Γερμανοί στην κυβέρνηση Τσίπρα, αξιοποιώντας τόσο όλους τους μηχανισμούς της ΕΕ όσο και πρωτίστως την ΕΚΤ για να προκαλέσουν ασφυξία ρευστότητας στην ελληνική οικονομία. Γνωρίζαμε άλλωστε άριστα εκ των προτέρων τη στάση που θα τηρούσε η Γερμανία για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της και ως εκ τούτου να καταπνίξει εν τη γενέσει της την αντίσταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αυτός ήταν ο λόγος που επιμέναμε επί ματαίω ότι η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να έχει νομοθετήσει περνώντας μέσα από τη Βουλή -ει δυνατόν ακόμη και εντός του Φεβρουαρίου, υπογραμμίζαμε- το σύνολο του...
αστικού μεν, αλλά βαθύτατα ανακουφιστικού για τον λαό μας "Προγράμματος της Θεσσαλονίκης". Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι έχουν πλέον παρέλθει δύο ολόκληροι μήνες από τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά απολύτως καμία από τις προς υλικό όφελος των λαϊκών στρωμάτων προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί. Ο νόμος για τις 100 δόσεις είναι διευκόλυνση, όχι όμως για να πάρουν λεφτά από το κράτος οι πολίτες, αλλά για να... πληρώσουν το κράτος! Στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα στα πολλά άλλα, είχε εξαγγείλει και πέντε πολύ σοβαρά μέτρα, θεμελιώδη θα τα αποκαλούσαμε, τα οποία θα σήμαιναν πραγματική οικονομική ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων.
Πρώτον, είχε επί λέξει πει: "Θεσπίζουμε το αφορολόγητο όριο στα 12.000 ευρώ". Δεύτερον, είχε πει: "Καταργούμε τον ΕΝΦΙΑ από το 2015 και τον αντικαθιστούμε με Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας... Το 2015 δεν θα υπάρχει ΕΝΦΙΑ. Και αυτό είναι δέσμευση". Τρίτον, είχε πει: "Δεσμευόμαστε να προωθήσουμε σε στενή συνεργασία με τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας, τον ILO, την άμεση αποκατάσταση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, την επαναφορά της επεκτασιμότητας των συλλογικών συμβάσεων και των τριετιών, τη θέσπιση αυστηρού πλαισίου για την προστασία από τις μαζικές απολύσεις, την επαναφορά του θεσμού της διαιτησίας". Τέταρτον, πάντα στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είχε διακηρύξει: "Πρώτο μέτρο για τη στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων η επαναχορήγηση δέκατης τρίτης σύνταξης ως δώρου Χριστουγέννων στο τέλος του 2015 σε όποιους λαμβάνουν συντάξεις χαμηλότερες των 700 ευρώ μηνιαίως". Πέμπτο θεμελιώδες σημείο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Τσίπρα διά στόματος πρωθυπουργού ήταν η εξαγγελία της κατάργησης των χαμηλότερων αμοιβών για τους νέους έως 25 ετών και η επαναφορά του κατώτατου μισθού για όλους εκεί που ήταν επί διακυβέρνησης του δεξιού πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή: "Απόλυτη εξίσωση όλων των εργαζομένων, όπως επιβάλλουν η λογική, η ηθική και οι αξίες του κόσμου της εργασίας. "Ισος μισθός για ίση εργασία" είναι η αρχή μας και σε αυτή την αρχή θα μείνουμε πιστοί.
Το ίδιο πιστοί θα μείνουμε και στη δέσμευσή μας για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ. Αυτή η αύξηση όμως θα γίνει σταδιακά μέχρι το 2016...". Κανένα από τα θεμελιώδη αυτά μέτρα (αφορολόγητο 12.000 ευρώ για όλους, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, αποκατάσταση εργασιακών σχέσεων, 13η σύνταξη και κατώτατος μισθός 751 ευρώ) δεν έχει νομοθετηθεί, δεν έχει περάσει από τη Βουλή, έστω και αν πρόκειται να εφαρμοστεί αργότερα. Τίποτα δεν απαγορεύει π.χ. να ψηφιστεί τώρα, μέσα στον Απρίλιο, ένας νόμος από τη Βουλή που να λέει ρητά ότι στις 31 Δεκεμβρίου του 2015 ο κατώτατος μισθός θα πάει στα 651 ευρώ και στις 31 Δεκεμβρίου του 2016 θα πάει στα 751 ευρώ ή ότι τον Δεκέμβριο του 2015 θα χορηγηθεί η 13η σύνταξη σε όσους παίρνουν κάτω από 700 ευρώ τον μήνα. Τίποτα τέτοιο δεν γίνεται και αυτό γεννά υποψίες και έντονες ανησυχίες αν η κυβέρνηση θα είναι σε θέση να φανεί συνεπής προς τις υποσχέσεις της.
Το αντίθετο γίνεται, όλα απομακρύνονται. Το νομοσχέδιο για τα κόκκινα δάνεια θέλει τουλάχιστον... έξι μήνες (!) για να καταρτιστεί, δήλωσε την Παρασκευή ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης. "Ζήσε, Μάη μου" δηλαδή. Εδώ ούτε την ΕΡΤ δεν έχουν ακόμη ανοίξει και θα έχουν τουλάχιστον τρεις μήνες στην κυβέρνηση πριν το κατορθώσουν! Και μιλάμε για το άνοιγμα της κρατικής ΕΡΤ για να προβάλλουν το έργο τους! Πώς, λοιπόν, να μην ανησυχεί ο κόσμος για τα πολύ δυσκολότερα θέματα;
"ethnos"

Ζητούνται επειγόντως πολιτικοί




Η σύγχρονη Ελλάδα, ξεκίνησε την πορεία της στη νεότερη ιστορία, επιθυμώντας διακαώς να αποδείξει ότι είναι άξιος διάδοχος του μεγαλείου και του κλέους της ελληνικής αρχαιότητας. Σε αυτό άλλωστε βασίστηκε και η απελευθέρωσή της από τους κατακτητές: τόσο οι Έλληνες της εποχής όσο και οι ξένοι που συνέδραμαν στον αγώνα, εμπνέονταν από την ιστορία που κουβαλούσε ο (ανέκαθεν) ταλαιπωρημένος λαός μας.
Έκτοτε η Ελλάδα εγκλωβίστηκε στην άκρατη υπερηφάνειά της για το ένδοξο παρελθόν. Οι Έλληνες προτίμησαν να βαυκαλίζονται, επαναπαυόμενοι στα επιτεύγματα ενός άλλου λαού, μιας άλλης εποχής, ενός άλλου πολιτισμού εν τέλει, που απλά έτυχε να ανθίσει στα χώματα που πατούμε.

Το μόνο που κατάφεραν οι Έλληνες πολιτικοί, από την ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, ήταν να θρέψουν αυτή την βολική εθνική αυταρέσκεια που πάντα μας χαρακτήριζε, και που –απ’ όσο φαίνεται- πάντα θα υφέρπει στη συνείδησή μας. Αντί να δώσουν όραμα, στόχους και ιδανικά σε ένα νέο έθνος που , μόλις τότε ξεκινούσε τα βήματά του, έπεισαν τους πάντες ότι οι σύγχρονοι Έλληνες άξιζαν τα πάντα, αφού ήταν οι –αδιαμφισβήτητοι- συνεχιστές ενός μεγάλου πολιτισμού.

Ήταν ,φυσικά, η καλύτερη λύση. Οι φτωχοί τότε Έλληνες ήταν διατεθειμένοι να ξεχάσουν ότι από τα εδάφη τους πέρασαν Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί και πλήθη άλλων ‘βαρβάρων’ που άφησαν το στίγμα τους όχι μόνο στην παράδοση, τα ήθη και τα έθιμά μας, αλλά και στην εθνολογική μας σύσταση, αλλιώς στο DNA των Ελλήνων. Και αν ακόμη επιμένουν κάποιοι να φαντασιώνονται ότι είναι άμεσοι απόγονοι του Περικλή, του Πλάτωνα, και του Σοφοκλή, η ιστορίας μάς διδάσκει πως ελάχιστα είναι εκείνα τα στοιχεία που μάς συνδέουν με το παρελθόν, με πρωτεύον προφανώς, τη γλώσσα.

Η ανοησία και η –εσκεμμένη ή αθέλητη- επιπολαιότητα των Ελλήνων πολιτικών συνεχίστηκε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, και κατά τα επόμενα χρόνια. Η πρόσφατη ιστορία μας έχει να επιδείξει μία πτώχευση στα τέλη του 19ου αιώνα, πολέμους στους οποίους το κράτος ενεπλάκη χωρίς να έχει κερδίσει τίποτα, ή χειρότερα έχοντας χάσει πολλά, πολιτική αστάθεια, δικτατορίες, με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση που ξέσπασε έξι χρόνια πριν και ακόμα μας κατατρύχει.

Για ακόμη μια φορά, οι ‘300’ αυτής της χώρας αρνήθηκαν να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Αρνήθηκαν πεισματικά να αντικρίσουν τις ιδιαιτερότητες της φυλής μας και, κατανοώντας τους τρόπους λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού και των ανθρώπων του, να παράσχουν γόνιμες λύσεις. Στηρίχτηκαν και πάλι, ως γνήσιοι ξενομανείς, στον μιμητισμό και στην αντιγραφή πρακτικών που δεν θα μπορούσαν ποτέ να θεραπεύσουν την χρόνια ανεπάρκεια του ελληνικού δημοσίου. Φάνηκαν ανάξιοι να ανταποκριθούν στις περιστάσεις. Ανάξιοι ,δυστυχώς, και όχι απρόθυμοι. Μια εκδοχή περί ηθελημένης αποτυχίας και συνωμοσίας του εγχώριου πολιτικού συστήματος με τους ξένους δανειστές θα επέτρεπε στους έλληνες πολίτες να κατηγορήσουν τους αντιπροσώπους τους για μία εκφυλισμένη, έστω, εκδοχή του δαιμονίου που θέλουμε να χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό. Θα μπορούσαν οι Έλληνες ψηφοφόροι να πουν ότι εξαπατήθηκαν, ότι δεν ήξεραν την υστεροβουλία που κρυβόταν πίσω από την επιλογή πολλών πολιτικών να ασχοληθούν με τα κοινά. Χωρίς να λείψουν φυσικά και οι περιπτώσεις κατάχρησης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, υπεύθυνη για τη σημερινή μας κατάσταση είναι τόσο η ανικανότητα των –περισσότερων- πολιτικών όσο και η αδυναμία του μέσου Έλληνα να διαγνώσει την έλλειψη γνώσεων και παιδείας του ανθρώπου που ψηφίζει.

Η χώρα μας βρίσκεται στην κρισιμότερη καμπή της ιστορίας της. Αυτό που καλείται, πριν απ’ όλα, να κάνει, είναι να πάψει να παραπαίει μεταξύ αισθημάτων ανωτερότητας και κατωτερότητας στα οποία έχει παγιδευτεί και τα οποία δεν της επιτρέπουν να αντιληφθεί τα πραγματικά προτερήματα και μειονεκτήματά της. Στη συνέχεια, θα πρέπει επιτέλους να επιλέξει δυναμικούς, εμπνευσμένους ανθρώπους, οι οποίοι θα αναλάβουν τα ηνία της και θα την οδηγήσουν σε ένα υψηλό σημείο, μακριά από καιροσκοπισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες.

Θ.Τανής
http://www.logiosermis.net/2015/03/blog-post_716.html#.VRlwS2AcRgU

Μνήμη εναντίον λήθης. Και νικητής είναι η…




Ας μπούμε κατ΄ ευθείαν στο θέμα μας. Τι εννοούμε δηλαδή. Να, πως δήλωσε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής ο κύριος Σαμαράς ότι «…δεν θα στηρίξουμε οτιδήποτε! Και κυρίως δεν θα στηρίξουμε νέες φορολογικές επιδρομές» της κυβέρνησης… Αυτό ακριβώς εννοούμε! Τώρα ξεχνά ο κύριος Σαμαράς τις δικές του φορολογικές επιδρομές στις ασθενέστερες τάξεις του Ελληνικού λαού ή ελπίζει στην λήθη, το να μην θυμάται ο λαός τα όσα φορομπηχτικά του επέβαλε; Εκτός και αν είναι τόσο υπερήφανος για τις δικές του φορολογικές επιδρομές που εννοεί ότι δεν θα επιτρέψει σε καμία άλλη κυβέρνηση να μοιάσει στην δική του!!! Ευτυχώς!
Αλλά δεν είναι μόνον ο κύριος Σαμαράς που ελπίζει να μην θυμόμαστε τα όσα δεινά επέβαλε σε αυτόν τον τόπο. Από εκεί που επί Σαμαροβενιζέλου είχαμε πρωτογενές πλεόνασμα, είμαστε έτοιμοι να βγούμε από το μνημόνιο, να διώξουμε το ΔΝΤ, να βγούμε στις αγορές, μετά από δύο μήνες διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, να που μαθαίνουμε από το περιοδικό Spiegel ότι έχουμε χρηματοδοτικό κενό 20 δις ευρώ!!! Ξαφνικά!!! Καλά, τι νομίζουν οι ξένοι, οι δανειστές μας; Ότι ξεχάσαμε ακόμη και τα συγχαρητήρια τους προς τον κ. Σαμαρά για το έργο του; Τόσο καιρό δεν ήξεραν για το κενό αυτό; Σε δύο μήνες έφερε την καταστροφή και τον όλεθρο η νέα κυβέρνηση της χώρας; Μπράβο της…

Μάλιστα όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα, η προηγούμενη, συντηρητική κυβέρνηση, είχε υποστηρίξει ότι θα μπορούσε να επιτύχει στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 3% του ΑΕΠ το 2015, αλλά, όπως ανέφερε η πηγή που επικαλείται το περιοδικό, «μάλλον τίποτα δεν θα μείνει από αυτό»… Δηλαδή υπόσχεται κάτι τρελό η προηγούμενη κυβέρνηση, το δένουν οι άλλοι, οι δανειστές, κόμπο, άσχετο πόσοι Έλληνες θα πρέπει να θυσιαστούν στον βωμό του κυρίου Σαμαρά, για να φανεί αυτός, και μετά μας λένε ότι δεν μάλλον δεν θα μείνει τίποτα από αυτό… Ποτέ του μην σώσει και μείνει τίποτα από πρωτογενές πλεόνασμα αν είναι να καταστραφούν και άλλοι συμπατριώτες μας! Ως πότε θα κρατήσει αυτή η ανθρωποθυσία στη χώρα μας άπληστοι; Το πιο καλό από όλα πάντως είναι ότι όπως γράφει το δημοσίευμα, η οικονομική κατάσταση έχει επιδεινωθεί από τον Ιανουάριο, εξαιτίας της έλλειψης μεταρρυθμίσεων από πλευράς της κυβέρνησης Τσίπρα!!! Καλά ε; Ποιος νομίζουν ότι κυβερνά την χώρα; Ο κ. Τσίπρας ή ο Σούπερμαν;

Μήπως να θυμίσουμε στους δανειστές τι έγραφε ο Jean Quatremer στη Liberation στις 18 Δεκεμβρίου 2014; Ότι πχ «το Eurogroup δέχτηκε από την Ελληνική κυβέρνηση μια «αναπτυξιακή ατζέντα» τον Μάιο του 2014 και ότι της ζητήθηκε ένα συγκεκριμένο «πλάνο και χρονοδιάγραμμα δράσης» για τον Σεπτέμβριο. Αλλά, και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος του Σαμαρά, δεν παρουσίασε κανένα πρόγραμμα, ούτε τον Σεπτέμβριο, ούτε τον Οκτώβριο ούτε τον Νοέμβριο δίνοντας την αίσθηση ότι «πραγματικά, οι Έλληνες είναι ανίκανοι να κρατήσουν το λόγο τους και μόλις φύγει η Τρόικα θα ξαναρχίσουν τα ίδια, όπως πριν», όπως εξηγεί στη Liberation μια υψηλή πηγή.

Αυτή την ανάλυση έκαναν για την Ελλάδα και οι αγορές και αποφάσισαν τότε να φύγουν από την χώρα. «Το μπορδέλο που επικρατεί τώρα (Δεκέμβριος του 2014) το δημιούργησε ο ίδιος ο Σαμαράς, ίσως συνειδητά για να αφήσει την καυτή πατάτα στον ΣΥΡΙΖΑ, ξέροντας ότι έχει σίγουρα εκλογές τον Ιανουάριο του 2015».

Και αυτά δεν τα λέμε εμείς, τα έγραψε ένας Γάλλος, τα είπαν υψηλές πηγές των δανειστών… Και δεν έκανε μόνο αυτά ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας. Φρόντισε να κάνει ότι είναι δυνατόν για να στεγνώσει η χώρα από ρευστό, συμφώνησε την δίμηνη παράταση του μνημονίου κλπ, για να έχουμε την περίφημη κατ’ αυτόν «αριστερή παρένθεση»…. Πατριώτης μιλάμε ο τύπος… Όχι ο Γάλλος αρθρογράφος, ο άλλος, ο φίλος του Βενιζέλου. Πάντα το καλό της χώρας κοιτούσε… Όχι την καρέκλα… Αλλά τι περίμενε κανείς; Παρέα με τον κ. Βενιζέλο δεν κυβερνούσε; Μαζί του ακόμη δεν συνεννοείται για την αντιπολιτευτική τακτική; Όμοιος ομοίω αεί πελάζει! Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας.

Αλλά επί Σαμαροβενιζέλου η λήθη έτρωγε και τις εφορίες, όλες τις εφορίες, σαν να είχε πέσει σύρμα από ψηλά, γιατί όπως αναφέρει το ρεπορτάζ εκτιμάται ότι κρύβεται ένας ολόκληρος θησαυρός πίσω από τις 5.157 υποθέσεις μεγαλοκαταθετών που αραχνιάζουν στα συρτάρια των εφοριών χωρίς κανένας εδώ και χρόνια να έχει ασχοληθεί με τον έλεγχο και τις διασταυρώσεις για πιθανή φοροδιαφυγή και επιβολή προστίμων. Το υλικό-βόμβα είχε εντοπίσει ο υπουργός Επικρατείας για την καταπολέμηση της διαφθοράς από τότε που ήταν αντεισαγγελέας Π. Νικολούδης και το ξαναφέρνει τώρα στην επικαιρότητα…

Ειλικρινώς είναι να χάνει κανείς τα λόγια του σε αυτή τη χώρα. Είμαστε η χώρα, ο λαός, της υπερβολής. Εδώ που γεννήθηκε το «μέτρον άριστον» εδώ και χάθηκε. Είναι δυνατόν, μόλις πριν από δύο μήνες άλλαξε η κυβέρνηση, και οι ολετήρες του λαού αυτού, να γίνονται σήμερα τιμητές της νέας κυβέρνησης; Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί στο τέλος από το έργο της και εκεί θα φανεί αν θα είναι καλή ή μια από τα ίδια με τις προηγούμενες. Όχι στους δύο μήνες! Και μάλιστα σε δύο μήνες που εγχώρια και διεθνή συμφέροντα δεν της έχουν επιτρέψει όχι απλά να κυβερνήσει, να πάρει ανάσα. Γιατί προσπαθούν να την αιφνιδιάσουν τώρα που είναι αρχή και λογικό είναι να μην γνωρίζει πώς να αποφύγει πολλούς σκοπέλους.

Εμείς για την ώρα την μόνη ευθύνη που καταλογίζουμε στην κυβέρνηση αυτή είναι που δεν έχει πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Γιατί οι ξένοι, οι δανειστές χρειάζονται τα ντόπια φερέφωνα τους για να δημιουργούν το κατάλληλο κλίμα… Δηλαδή ανασφάλεια, τρόμο, πανικό… Και φυσικά όσα συμφέροντα στο εσωτερικό της χώρας κινδυνεύουν να μην βάζουν πια το δάχτυλο στο μέλι, πιο μέλι, τον βασιλικό πολτό, είναι πρόθυμοι και άξιοι συμπαραστάτες των ξένων συμφερόντων. Το μέτωπο κοινό, αλλά ο καθένας εδώ κοιτά τα συμφέροντα του… Όλα και όλα.

Η κυβέρνηση οφείλει να εφαρμόσει άμεσα αυτά που υποσχέθηκε. Και υπάρχουν υποσχέσεις που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος ούτε χρειάζονται την έγκριση των θεσμών. Αξιοκρατία παντού, κάθαρση όπου χρειάζεται, ακόμη και στην δικαιοσύνη γιατί φαίνεται ότι κάποιοι λειτουργοί της ακολουθούν δική τους προσωπική ατζέντα. Και επίσης να σταματήσει και η διγλωσσία ανάμεσα σε υπουργούς. Αυτή τη στιγμή πρωτεύουσα σημασία δεν έχει η ακριβής εφαρμογή της ιδεολογίας των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η σωτηρία της πατρίδας και του λαού μας. Δηλαδή τι πειράζει τον κύριο Δρίτσα αν ιδιωτικοποιηθεί το Λιμάνι του Πειραιά, με τους όρους που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και με τα ανάλογα σωστά ανταλλάγματα; «Η κυβερνητική θέση που έχει εξαγγελθεί στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αναφορικά με το θέμα της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ ήταν σαφής», δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας. Αλλά μπροστά στο δάσος, τι είναι ένα δένδρο; Τι έχει σημασία κ. Δρίτσα; Να σωθεί ο λαός από την ολοκληρωτική καταστροφή ή να μην πωληθεί ο ΟΛΠ;

Καλή η ιδεολογία, καλή η θεωρία, αλλά υπάρχει και η πράξη. Ε, και δεν είναι εποχή τώρα, με τόσα και τόσα προβλήματα, για να κολλήσουμε στην θεωρία. Στο κάτω κάτω της γραφής, άμα ζητάς την βοήθεια των άλλων πρέπει να δώσεις και εσύ κάτι. Ακόμη και οι κομμουνιστές Κινέζοι δεν βοηθούν κανέναν λόγω ιδεολογίας. Όλοι κοιτούν το συμφέρον τους… Είναι πασίγνωστο δε ότι το μόνο τζάμπα τυρί είναι στην φάκα… Και κάτι τελευταίο. Στην ελληνική μυθολογία η Λήθη ήταν θυγατέρα της Έριδας και προσωποποίηση της λήθης, δηλαδή της λησμονιάς. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η Λήθη ήταν αδελφή του Θανάτου και του Ύπνου… Για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή… Και κυρίως να μην ξεχνάμε πολιτικά πρόσωπα και πράγματα, γιατί αλλιώς βλέπετε τι μας περιμένει…

Δημήτριος Κ. Φίλιππας κατά κόσμον Διογένης ο Κυνικός
http://www.logiosermis.net/2015/03/blog-post_622.html#.VRlvhGAcRgU

Μονόδρομος για την διαπλοκή η Προδοσία




Ειναι τέτοια η ανησυχία στα σαλόνια των βορείων προαστίων που πλεον δεν κρύβεται. Αυτό που πριν μερικές εβδομάδες απλα ψιθύριζαν στα σουαρέ, ανάμεσα στο χαβιαρι και τον αστακό τώρα έχει γίνει πια τόσο εξοφθαλμο που δεν μπορούν, αλλά ούτε θέλουν να το κρύψουν.


Πίστευαν ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι κι αυτή μια απο τα ίδια, θα μείνει στις προεκλογικές υποσχέσεις μέχρι το βράδυ των εκλογών και μετά θα αρχίσει να παρακαλεί τους Εργολάβους για ψίχουλα από το ΕΣΠΑ, τους καναλάρχες για λίγο χρόνο, τις Τράπεζες για τα γνωστά δάνεια των κομμάτων και την Siemens για βαλίτσες.

Τις πρώτες μέρες μετα τις εκλογές, μάλιστα, τα ΜΜ¨Ε¨ έγλυφαν την συγκυβερνηση όπως πάντα έκαναν, αλλά δεν άργησε μεχρί να καταλάβουν ότι κάτι άλλαξε.

Μέχρι σήμερα μπορεί ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να ήταν αντίπαλοι στην καρέκλα, αλλά όχι στην εξουσία, μπορει να άλλαζαν χέρια τα υπουργεία, αλλά ήταν μοιρασμένα τα κουκιά μεταξύ τους, υπηρχε αλληλοκάλυψη.

Οι σημερινοί άλλαξαν τα δεδομένα. Δεν έχουν συγγενείς στη λίστα Λαγκαρτ που πρέπει να καλύψουν. Δεν είναι κολλητός τους ή γειτονας τους αυτός που έβγαλε τα 4δις στην Ελβετια , ούτε ο Χριστοφοράκος-Ντεμιρεν είχε το όνομα τους στην ατζέντα του.

Η δικαιοσύνη αργά ή γρήγορα θα το καταλάβει κι αυτή και θα είναι πιο προσεκτική πριν βγάλει αποφάσεις όπως αυτή για το USB.

Η διαπλοκή και η Γερμανική Πρεσβεία που την χρηματοδοτούσε τόσα χρόνια το κατάλαβαν καλά και τώρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί.

Οπως έχουμε όλοι καταλαβεί, έχει "πέσει σύρμα" κι όποιος μπορεί βγάζει τα λεφτά του έξω ωστε να πιέσει την συγκυβέρνηση.

Τα δίς που έφυγαν σε μια νύκτα δεν γινεται να εξαφανίστηκαν από λογαριασμούς των 800-1.000€ αλλά από λογαριασμούς δεκάδων εκατομμυρίων.

Η διαπλοκή έχει μόνο ένα δρόμο μπροστά της, την Προδοσία ή την δίκη. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να πλουτίζει με το αίμα των απλών ανθρώπων είναι να μείνει στο περιθώριο της επικαιρότητας και μέσα σε κλειστά γραφεία που γίνονται οι ανταλλαγές του ιδρώτα του Ελληνα.
Ο δρόμος της κυβέρνησης είναι να ανοίξουν τα στόματα και να γίνει η κάθαρση και δεν πρέπει να κάνει πίσω και όχι μονον για τον Ελληνικό λαό, αλλά και για τον Ευρωπαικο.

Ολοι όσοι πουλούσαν τον μονόδρομο στον Ελληνικό λαό, ότι πρέπει να πληρώσει για το δικό τους φαγοποτι, τώρα έχουν το δικό τους μονόδρομο, ή τον δρόμο της προδοσίας, ή της δικαιοσύνης. ΤΕΛΟΣ

netakias.neta.sketa
http://www.logiosermis.net/2015/03/blog-post_400.html#.VRlu7GAcRgU

27.3.15

Χαιρετισμοί - Ακάθιστος Ύμνος - Λυκούργος Αγγελόπουλος


Ρόδον το αμάραντον - Σίμων Καράς


Ξεμεθύσαμε απ’ το αθάνατο κρασί του ’21...


Ξεμεθύσαμε απ’ το αθάνατο κρασί του ’21...
Είναι βαθειά η τραγωδία μας και ανηλεής η παρακμή μας. Σε καμμιά άλλη χώρα στον κόσμο, μάλιστα χώρα με τη θηλειά στον λαιμό, δεν θα αναδεικνυόταν σε μείζον θέμα το θέμα των παρελάσεων. Παρά τις προσπάθειες της συνιστώσας βροχής, οι παρελάσεις έγιναν και τα δημοσιεύματα που ακολούθησαν την επόμενη μέρα έκαναν ακόμη πιο ασαφή τα όρια μεταξύ Σουργελιστάν και Σουρεαλιστάν.
Λάβρος Νείλος, συγγνώμη Ρήνος, ο Σταύρος ο Ποτάμης βρήκε τις παρελάσεις «χουντικής κοπής».
Γίγας ο Γιωργάκης, απεφάνθη ότι οι γιορτές αυτές ήταν «ένα λαϊκιστικό (σ.σ.: τι άλλο;) και εθνικιστικό σόου».
Στο θέμα του εθνικισμού υπερέβη τους πάντες ο κ. Κουτσούμπας, λέγοντας ότι «η κυβέρνηση φόρεσε τη μάσκα του πατριώτη-εθνικιστή»! Ούτε άρθρα στον ΔΟΛ να έγραφε ο Γραμματέας, βάζοντας στον ίδιο παρονομαστή τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό. (Σ.σ.: Δεν γνωρίζω πότε η ηγεσία του ΚΚΕ έγινε τροτσκιστική, ούτε αν πρόκειται για παλιό εισοδισμό ή για νεότερη θεία φώτιση, δεν ξέρω πια αν θεωρούν αυτοί οι άνθρωποι εθνικιστική και την Εθνική Αντίσταση του ΕΑΜ, δεν ξέρω αν και τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο που διεξήγαγε η ΕΣΣΔ εναντίον του φασισμού τον θεωρούν κι αυτόν εθνικιστικό, δεν ξέρω και ούτε με νοιάζει πια να μάθω - ας ξεδιαλύνουν οι σταλινικοί που λυμαίνονται το ηρωικό κόμμα των εργατών αν είναι τροτσκιστές ή όχι).
Το πράγμα είναι απλό, και θα μπορούσε να είναι (όπως και ήταν) μια γιορτή. Στην οποίαν έλαβαν μέρος και μετανάστες, χωρίς να φοβούνται τον χωροφύλακα ή τον φασίστα, κουνώντας κι αυτοί σημαιάκια, χαζεύοντας τους ευζώνους και παρακολουθώντας τους δημοτικούς χορούς (παρόμοιους με τους δικούς τους). Ομως όχι! - αφορισμένα τα τσάμικα, χουντικός ο συρτός, νταούλια και κλαρίνα όλα αυτά για την ευρωλιγούρικη ελίτ και τα ξεφωνημένα φερέφωνά της στις εφημερίδες της Διαπλοκής. Ο κ. Φορτσάκης βρήκε στην πρόσκληση προς τον κ. Τσίπρα να μιλήσει στο Πανεπιστήμιο για την Επανάσταση του 1821 «χουντική» αναβίωση, ενώ
απ’ την άλλη μεριά τα ΟΥΚ τραγουδούσαν ουγκ θα μπουκάρουμε στην Πόλη ουγκ ουγκ και θα φάμε σάμαλι ουγκ! Ξεφτίλα, παρακμή, μιζέρια. Μια κοινωνία που η πολιτική της έκφανση δεν μπορεί να γιορτάσει τους γεννήτορές της, να αποθέσει ευλαβικές τις χοές της, αλλά αντιθέτως μπορεί να κορδακίζεται σε επίπεδο Πλεύρη ή Χατζατζάρη.
Ομως το πρόβλημά μας είναι βαθύτερο και το περιγράφει πολύ καλά ο κ. Απόστολος Διαμαντής (σπούδασε Οικονομικά στην Αθήνα και Ιστορία στο Παρίσι. Διδάκτωρ της «Ιστορίας του Μεταβυζαντινού κόσμου» του Πανεπιστημίου Paris 1, συγγραφέας ιστορικών βιβλίων και άρθρων στον Τύπο για ιστορικά θέματα). Γράφει λοιπόν ο κ. Διαμαντής υπό τον τίτλο «Η σιωπή για το ’21» (οι υπογραμμίσεις δικές μου) τα εξής:
«Ενα μάλλον πρωτοφανές στοιχείο χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή μας εκπαίδευση σήμερα: η πλήρης σχεδόν σιωπή για το 1821 και η κατάργηση από όλα σχεδόν τα τμήματα Ιστορίας της διδασκαλίας αυτού του μαθήματος, που μέχρι πριν κάποια χρόνια ήταν φυσικά υποχρεωτικό. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός, πως μετά την αποχώρηση του καθηγητή Βασίλη Σφυρόερα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών, δεν εξελέγη κανένας καθηγητής, εξειδικευμένος στην επανάσταση του 1821. Η θέση έμεινε -και μένει- κενή. Μοιάζει απίστευτο, αλλά είναι γεγονός: σαν να ντρεπόμαστε για τον αγώνα της ανεξαρτησίας μας από τον τουρκικό ζυγό. Και έτσι το πρώτο εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας αγνοεί το ’21 και έχει μεταφέρει το μάθημα αυτό στον χώρο των επιλεγόμενων μαθημάτων, μαζί με άλλα πολλά.
Το μάθημα “Ελληνική Επανάσταση” παραμένει υποχρεωτικό μόνον σε δύο πανεπιστήμια, περιφερειακά: στο Ιόνιο και στο Πελοποννήσου. Το μάθημα υπάρχει επίσης ως προαιρετικό στο Αθηνών και στο ΑΠΘ, δηλαδή έχει υποβαθμιστεί εντελώς, ουσιαστικά έχει χαθεί, ενώ στο Πάντειο υπάρχουν κάποια μαθήματα που αναφέρονται σε κοινωνικές όψεις της εθνεγερσίας. Το μάθημα έχει καταργηθεί εντελώς σε όλα τα άλλα Πανεπιστήμια: Ιωαννίνων, Κρήτης, Θεσσαλίας, Θράκης και Αιγαίου, όπου δεν προσφέρεται καν.
Το ζήτημα είναι πρωτοφανές και σκανδαλώδες για την ακαδημαϊκή τάξη, διότι δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε μάθημα ιστορίας, αλλά για την κορυφαία ιστορική στιγμή του Νεότερου Ελληνισμού. Τι έχει μπει στη θέση αυτού του μαθήματος; Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών διδάσκεται υποχρεωτικά η Οθωμανική Ιστορία και στο Πάντειο η Αλβανική! Είναι σαν να πηγαίνει κάποιος στο Χάρβαρντ και στην Σορβόνη και να μην διδάσκεται τη γαλλική ή την αμερικανική επανάσταση, αλλά μόνον την ιστορία της Γερμανίας και της Ρωσίας! Στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, επί παραδείγματι, μπορεί κανείς να βρει μαθήματα για την διατροφή επί Τουρκοκρατίας, αλλά δεν θα βρει πουθενά την Ελληνική Επανάσταση. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν σε όλα τα ιδρύματα, όπου το 21 απουσιάζει εντυπωσιακά. Είναι σαν να ντρεπόμαστε οι Νεοέλληνες για την επανάσταση των προγόνων μας εναντίον του Σουλτάνου.
Γιατί λοιπόν η σιωπή του ’21; Οι απαντήσεις στο ερώτημα αυτό ίσως να ανοίγουν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για την αυτοσυνείδηση του νέου ελληνισμού και κυρίως για την μεταπολιτευτική μας εκπαιδευτική κατάσταση. Πλησιάζοντας όμως στα 200 χρόνια από την Επανάσταση που συγκλόνισε τον κόσμο, θα πρέπει να επαναφέρουμε το ’21 στη θέση που του αρμόζει.
Η ελληνική ιστοριογραφία το είχε διατυπώσει, από τον 19ο αιώνα ήδη, με εξαιρετική διαύγεια: η ελληνική επανάσταση δεν ήταν έργο κάποιων λογίων, αγροτών ή εμπόρων, δεν ήταν προϊόν ξένης επέμβασης, ήταν έργο ελλήνων, των αρματολών, των επισκόπων, των εμπόρων, των λογίων, των προεστών, αυτών που μπήκαν “εις το μυστικόν της πατρίδος”, που έλεγε και ο Μακρυγιάννης.
Ωστόσο η ελληνική επανάσταση παρουσιάστηκε τις τελευταίες 4 δεκαετίες- κάτω από την επίδραση του δημαρικού σχήματος περί νεοελληνικού διαφωτισμού- ως αποκλειστικό προϊόν της ίδρυσης σχολείων στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, της εμπορικής ανάπτυξης του 18ου αιώνα και της επίδρασης των ευρωπαϊκών Φώτων. Ουσιαστικά η ελληνική επανάσταση αποδόθηκε εξ ολοκλήρου σε μια ετερόφωτη πραγματικότητα, τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και αυτό είναι μια ερμηνεία μονομερής και εσφαλμένη.
Αν κάποιος ανατρέξει στα έργα της τρέχουσας ελληνικής ιστοριογραφίας θα σχηματίσει την εντύπωση ότι στην Καλαμάτα δεν μπήκαν ένοπλοι, δεν μπήκε ο Πετρόμπεης με τον Κολοκοτρώνη, αλλά ο Συγγρός ή ο Σίνας από τη Βιέννη. Και θα υποθέσει βασίμως, ότι δεν συνεδρίασαν οι οπλαρχηγοί, οι πρόκριτοι και οι επίσκοποι στη σύσκεψη της Βοστίτσας, όπου αποφασίστηκε η εξέγερση, αλλά οι λόγιοι του λεγόμενου Νεοελληνικού Διαφωτισμού!
Είναι μάλλον άχαρο βεβαίως να επανέρχεται κανείς σε πασίγνωστα γεγονότα. Αλλά δεν είναι επιτρεπτό να συνεχίζεται η σιωπή για το ’21. Υπό την έννοια αυτή το ενδιαφέρον του ίδιου του πρωθυπουργού για την επέτειο της ελληνικής επανάστασης και η ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι θετικό σημάδι και οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν από κάποιους εντελώς άκομψα είναι ανεξήγητες. Για τις αντιδράσεις αυτές ισχύει πάντα η κινέζικη παροιμία: “τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρεί”».
Χρόνια μας πολλά και με τις υγείες μας.
 

Η στρατηγική της «αράχνης», από τον ΓΑΠ στον Αλέξη Τσίπρα


Του Γιώργου Καραμπελιά


Η στρατηγική που ακολουθεί το διεθνές σύστημα έναντι της κυβέρνησης Τσίπρα έχει ως κεντρικό στόχο της να μεταβάλει τους «αντιμνημονιακούς» της Ελλάδας και τα κόμματά τους –εκτός από το ΚΚE και τη Χρυσή Αυγή– σε «μνημονιακούς» – ανεπαισθήτως στην αρχή, σταδιακά, αλλά πραγματικά. Έτσι ώστε να δοθεί και ένα ισχυρό μήνυμα σε όλους τους «ευρωσκεπτικιστές» στην Ευρώπη: δεν υπάρχει άλλη σωτηρία εκτός από την αμερικανο-γερμανική Ευρώπη, διαφορετικά είναι το χάος.
Η αμερικανο-γερμανική Ευρώπη
Όταν άρχισε η ελληνική κρίση, οι Αμερικανοί, μέσω του Γιώργου Παπανδρέου, ήθελαν –εν πολλοίς– να πλήξουν την Ευρώπη που, με κέντρο τη Γερμανία και σε στενή οικονομική σχέση με τη Ρωσία, κατ’ εξοχήν στο ενεργειακό πεδίο, έτεινε να αναδειχθεί σε ανταγωνιστή των ΗΠΑ, και προπαντός να ανεξαρτητοποιηθεί από αυτές, ενώ το σκληρό ευρώ απειλούσε την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου ως διεθνούς αποθεματικού νομίσματος – όταν μάλιστα οι ΗΠΑ, μετά την κρίση της Lehman Brothers, είχαν αποδυναμωθεί σημαντικά ως κεντρική δύναμη του παγκόσμιου συστήματος, την ώρα που κάλπαζε η Κίνα και εν μέρει η Ρωσία.
Κατά συνέπεια, οι Αμερικανοί, χωρίς πολλές φανφάρες, αρχικώς, «έσπρωξαν», μέσω του Στρως Καν, του εβραϊκού λόμπι και των διεθνών οίκων αξιολόγησης και των τραπεζών που ελέγχουν, τον Γιώργο Παπανδρέου, ως «δούρειο ίππο» τους –χρήσιμο ηλίθιο, απ’ ευθείας ενεργούμενό τους, ή το πιθανότερο και τα δύο μαζί–, να εγκαινιάσει, μετά την «αμερικανική» κρίση των sub-primes, μια νέα περίοδο της κρίσης, με επίκεντρο τη δημοσιονομική κρίση των ευρωπαϊκών χωρών. Και έτσι άνοιξαν τη μεγάλη θύελλα που σύντομα συμπαρέσυρε την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, εν μέρει την Ιταλία , και εν τέλει ολόκληρη τη ζώνη του ευρώ – που είχε μεταβληθεί σε μια νέα «ζώνη μάρκου», στην υπηρεσία μιας «αυτοκρατορικής» γερμανικής πολιτικής.
Και τα αποτελέσματα φάνηκαν σύντομα: η ζώνη του ευρώ μπήκε σε κρίση, ενώ την ίδια στιγμή οι ΗΠΑ και ο πιστός τους κολαούζος, η Μεγάλη Βρετανία, έδειχναν μια σχετική οικονομική ευρωστία, με ρυθμούς ανάπτυξης τουλάχιστον διπλάσιους από εκείνους της ευρωζώνης.
Βέβαια, και οι Γερμανοί δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Με τη γνωστή μεθοδικότητα και στενοκεφαλιά που τους διακρίνει –εκείνη που τους οδήγησε με τον τρόπο που το έκαναν και στους δύο παγκόσμιους πολέμους–, εισήλθαν πολύ σύντομα στη λογική μιας μετωπικής αντιπαράθεσης. Θέλησαν να εφαρμόσουν επί τέλους τα σχέδιά τους για μια Ευρώπη οργανωμένη σε ομόκεντρες ζώνες, με επίκεντρο τη Γερμανία, και στην οποία η Ελλάδα –και η Κύπρος– θα οδηγούνταν στη δεύτερη ζώνη, έξω από τον σκληρό πυρήνα, μαζί με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους· εξάλλου, θεωρούσαν ότι οι Έλληνες είχαν εισέλθει στην ευρωζώνη με εξαπάτηση των «εταίρων». Ωστόσο, αυτή η γερμανική στρατηγική «βάθους», η οποία αναδείχτηκε από την πρώτη στιγμή, την Άνοιξη του 2010, με την αισχρή και κεντρικά ενορχηστρωμένη επίθεση του Focus, της Bild και των γερμανικών καναλιών ενάντια στην Ελλάδα, προσέκρουε στα άμεσα τακτικά προβλήματα που έθετε μια πιθανή έξοδος της από την ευρωζώνη. Οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες, εκτεθειμένες στα ελληνικά ομόλογα, κινδύνευαν με νέα μεγάλη κρίση, μετά το προηγούμενο της Lehman Brothers, επομένως οι Γερμανοί, κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, «περιορίστηκαν» σε μια γραμμή ασφυξίας της Ελλάδας – και αν αυτή κατέληγε και σε κάποιο Grexit, τόσο το χειρότερο για τους Έλληνες. Μια ανάλογη στρατηγική, από την ακριβώς αντίθετη πλευρά, υιοθετούσαν και οι Αμερικανοί, έστω ως απειλή για την ισορροπία της Ευρώπης.
Θα θυμηθούμε τότε, από το 2010 μέχρι την Άνοιξη του 2012, την άνθηση του «κόμματος της δραχμής», σε μια περίεργη και παρά φύσιν συμμαχία ή σύμπλευση ανάμεσα σε ιδεολόγους –από το ΚΚΕ έως τον Αλαβάνο και ένα μέρος των «πλατειών–, σε μπατιρημένους επιχειρηματίες, που ήθελαν να σωθούν μέσα από την καταστροφή, και σε καραμπινάτους εκφραστές, κανάλια ραδιόφωνα και εφημερίδες, τόσο γερμανικών όσο και αμερικανικών συμφερόντων, γεγονός που μπέρδεψε όλους τους αναλυτές! Μάλιστα, ο Γιώργος Παπανδρέου –σε συνεννόηση, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, με τη Μέρκελ– έφθασε να προωθήσει αυτό το σχέδιο στο ανώτατο επίπεδο, στη διάσκεψη των Κανών, με την πρόταση για δημοψήφισμα. Ο Σαρκοζί έγινε τότε έξω φρενών, όχι μόνο ενάντια στον ΓΑΠ αλλά και στους Γερμανούς, που θεώρησε πως, σε συμπαιγνία με τους Αμερικανούς, ο καθένας για δικούς τους λόγους, έπαιζαν ένα άσχημο παιγνίδι στη Γαλλία και την ευρωζώνη.
Όμως η γεωπολιτική αστάθεια που έμοιαζε να επεκτείνεται δραματικά στη Μέση Ανατολή, μετά τη διάρρηξη της συμμαχίας Τουρκίας-Ισραήλ και τη σταδιακή αυτονόμηση της νεοθωμανικής Τουρκίας από την αμερικανική επικυριαρχία, άρχισε να μεταβάλλει άρδην τα δεδομένα και να εισάγει νέες παραμέτρους στην εξίσωση. Οποιαδήποτε περαιτέρω αποσταθεροποίηση της Ελλάδας απειλούσε όχι μόνο την ισορροπία του διεθνούς συστήματος ­–μια και σε μνημόνιο είχαν μπει και νέες χώρες, για να διαμορφωθεί το περιβόητο PIGS– αλλά και ολόκληρη τη νοτιανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο. Πρώτες οι ΗΠΑ μετέβαλαν στρατηγική και, με τον Γκάιτνερ και τον Ομπάμα, πίεσαν τους Γερμανούς και τον Σόιμπλε να αναστείλει τη στρατηγική αποπομπής της Ελλάδας από την ευρωζώνη την οποία προωθούσε το Καλοκαίρι του 2012 – και το ίδιο έπραξαν από την πλευρά τους και οι Κινέζοι. Και η Μέρκελ αποδέχτηκε αυτή τη νέα τακτική, γεγονός που εξεφράσθη και με την επίσκεψή της στην Ελλάδα, στον φίλο της Αντώνη, υπό τον όρο βέβαια ότι η Ελλάδα θα εφάρμοζε αγόγγυστα τα πιο ακραία μέτρα λιτότητας στο εσωτερικό της χώρας. Και ως προς αυτό, είχε και τον Χριστοφοράκο σαν συμπληρωματικό χαρτί για να λειαίνει τις όποιες αντιδράσεις τόσο του Αντώνη όσο και του Βενιζέλου.
Ω του θαύματος, λοιπόν, από το Φθινόπωρο του 2012 και μετά, Καζάκηδες και άλλοι δραχμικοί εξαφανίζονται σταδιακώς από κανάλια και ραδιόφωνα –με πιο εντυπωσιακή τη στροφή του Άλφα και του Κοντομηνά, γνωστού συνεργάτη των γερμανικών συμφερόντων– προς την αποδοχή της μνημονιακής τάξης. Παράλληλα, από τα ΜΜΕ, προωθείται συστηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως η «ήπια» αντιμνημονιακή φωνή, γεγονός που εξάλλου συνάδει και με τον νέο του ρόλο ως αξιωματικής αντιπολίτευσης. Φιγούρες του δημοκρατικού αμερικανικού κατεστημένου, όπως ο Όλιβερ Στόουν, η Ναόμι Κλάιν –μαζί με τον απαραίτητο κλόουν του μαρξισμού, Σλαβόι Ζίζεκ– και πολλοί άλλοι, αναδεικνύουν τον Τσίπρα ως τη νέα «ριζοσπαστική» μορφή της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής· κατ’ αρχάς, οι Αμερικανοί τον υποδέχονται στις ΗΠΑ και δημιουργούν τους πρώτους δεσμούς με το αμερικανικό δημοκρατικό κατεστημένο, το Ινστιτούτο Λεβύ, το Ίδρυμα Σόρος κ.λπ.
Παράλληλα, το παλιό ιδεολογικό απαράτ του ΓΑΠ, Βαρουφάκης, Κατσέλη, Ρουμπάτης, Κοτζιάς κ.ά. –και αυτό άσχετα και πέρα από τις πραγματικές ικανότητες και τις θέσεις των συγκεκριμένων ατόμων– προσχωρεί σταδιακώς στον υπό διαμόρφωση νέο πολιτικό πόλο.
Δηλαδή, με βάση τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα και τη συνηγορία του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι για τη σταθεροποίηση της Ελλάδας, και αφού ούτως ή άλλως η κρίση στο ευρώ συνεχίζεται, έχοντας πλήξει την ευρωπαϊκή οικονομία και το ευρώ, η Αμερική ακολουθεί πλέον την πολιτική της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη.
Η ουκρανική κρίση θα προσφέρει μια νέα ισχυρή γεωπολιτική παράμετρο στην υπό εξέλιξη σύγκρουση. Οι τάσεις σχετικής ανεξαρτητοποίησης της Δυτικής Ευρώπης και κατ’ εξοχήν της Γερμανίας από τις ΗΠΑ, ενισχύονταν τα τελευταία χρόνια μέσω των αυξανόμενων σχέσεων με τη Ρωσία, γεγονός που παρείχε στην Ευρωπαϊκή Ένωση μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος και ενεργειακή αυτονομία. Οι ΗΠΑ, κατασκευάζοντας, μέσω της Ουκρανίας, ένα νέο τείχος ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση, κατάφεραν ένα ισχυρό πλήγμα σε αυτή την τάση και επανέφεραν στρατηγικά την Ευρώπη στον Ατλαντισμό. Και η Γερμανία υποχρεώθηκε να ακολουθήσει εκούσα ή άκουσα. Έτσι, στην παρούσα φάση, οι Αμερικανοί επανεπιβεβαίωσαν τη στρατηγική τους ηγεμονία, παραχωρώντας στους Γερμανούς την οικονομική επικυριαρχία.
Έκτοτε, με μικροαποκλίσεις, ακολουθείται από κοινού η στρατηγική της εφαρμογής ενός «στενού κορσέ» στην Ελλάδα, έτσι ώστε να ελέγχονται οι εξελίξεις. Σε αυτά τα πλαίσια, και πάλι από κοινού, θυσίασαν τον Σαμαρά, αρνούμενοι να του παραχωρήσουν έστω και μια μικρή ανάσα και οδήγησαν τα πράγματα στην προδιαγεγραμμένη τους κοίτη. Αίφνης, από τον Νοέμβριο και μετά, μεγάλα συγκροτήματα αποστασιοποιούνται από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ και σταδιακώς συντάσσονται με τη «νέα κατάσταση», και μάλιστα όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά με τον Τσίπρα. Και αυτό διότι έχουν διαγνώσει, και τα σήματα είναι πολλά –σχέσεις με τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τους Αμερικανούς, τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ κ.λπ.–, ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν πρόκειται να υποχωρήσει μπροστά σε τίποτε προκειμένου να πάρει και να διατηρήσει την εξουσία, με τίμημα ακόμα και τη σύγκρουση με το ίδιο του το κόμμα ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του.
Έτσι, μετά την ανάληψη της εξουσίας, εξελίσσεται επί δύο μήνες ένα σενάριο που έχει ως κύριο στόχο τη μνημονιακή «υπευθυνοποίηση» ενός μεγάλου μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξη του Τσίπρα σε αποφασιστικό μοχλό για την εξέλιξη και τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος, σε μία στιγμή που όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις είναι απολύτως απαξιωμένες. Έτσι, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα, η Ελλάδα βαδίζει στα μνημονιακά πεπρωμένα της.
Η μνημονιακή Ελλάδα
Όπως πάντα συμβαίνει στην ιστορία, έπρεπε να έρθει μία «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση για να μπορέσει να οργανώσει την αποδοχή του μνημονίου από τον ελληνικό λαό. Όπως το ’81 θα χρειαζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου για να γίνει αποδεκτή η παρουσία των Αμερικανών. Και ως προς αυτό, δεν είναι λίγα τα όσα κατάφερε η κυβέρνηση Τσίπρα μέσα σε δύο μήνες. Έθαψε το αίτημα για διαγραφή του χρέους, αποδέχτηκε τη συνέχεια των προηγούμενων προγραμμάτων, υπό τον όρο ότι θα εμφανιστούν ως καινοφανή, συμφωνεί στην εφαρμογή των ιδιωτικοποιήσεων με μερικές βελτιώσεις και θεωρεί το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων πρωτίστως «ηθικό» και όχι υλικό, όπως δήλωσε ο Τσίπρας στη Γερμανία, μόλις λίγες μέρες μετά την πανηγυρική συνεδρίαση της Βουλής που διακήρυσσε τα αντίθετα!
Το κυριότερο όμως επίτευγμα δεν είναι η εγκατάλειψη του «κοστολογημένου» (!) προγράμματος της Θεσσαλονίκης των 11,5 δισ. ευρώ, που κατέληξε στο βοήθημα των 200 εκατομμυρίων, αλλά η συναίνεση, πραγματική, του ελληνικού λαού στην… αθέτηση όλων των προγραμματικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως πολύ εύστοχα έχει ειπωθεί, μάλλον ο ελληνικός λαός ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να μην κάνει αυτά που υποσχόταν και μάλλον –ορθώς– είδε τον Τσίπρα ως τον εκφραστή και τον εγγυητή αυτής της περιβόητης «κωλοτούμπας». Διότι ο ελληνικός λαός, πέντε χρόνια μετά την εφαρμογή των μνημονίων, κουρασμένος και απογοητευμένος, ψήφισε μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Και εδώ βρίσκεται η μεγάλη επιτυχία του Τσίπρα. Ότι κατόρθωσε να μεταβληθεί στον εγγυητή της συνέχειας της πολιτείας και του συστήματος.
Πριν από τις εκλογές, τονίζαμε –και αυτό πλέον έχει καταδειχθεί– πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει τίποτα απ’ όσα υποσχόταν, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί, στις συνθήκες που θα έπαιρνε τις εκλογές, αυτά θα ήταν απολύτως αδύνατο να εφαρμοστούν. Και εύστοχα είχαμε προβλέψει όσα ακολούθησαν. Φυγή κεφαλαίων και καταθέσεων από τις τράπεζες, κατάρρευση των εισπρακτικών μηχανισμών του κράτους και απόλυτη χρηματοδοτική ασφυξία. Προβλέπαμε, έτσι, πως, υπ’ αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετώπιζε πολύ σύντομα μια αυξημένη λαϊκή κατακραυγή. Ως προς αυτό, είχαμε κάνει λάθος. Παρ’ όλα όσα έσπευσε να απεμπολήσει μέσα σε δύο μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπήρξε καμιά σοβαρή λαϊκή διαμαρτυρία. Μπορεί βέβαια να έπαψαν οι διαδηλώσεις στήριξης των πρώτων ημερών, όμως η κυβέρνηση και ο Τσίπρας προσωπικά απολαμβάνουν ακόμα πολύ υψηλή δημοτικότητα.
Και είναι προφανές γιατί. Διότι οι Έλληνες βρίσκονται μπροστά σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, όχι μόνο οικονομικό και γεωπολιτικό αλλά και πολιτικό: Από τη μια, οι χρεοκοπημένοι Βενιζέλος και Σαμαράς, στους οποίους οι Έλληνες δεν καταλογίζουν τόσο αυτά που δεν έκαναν αλλά τις αιτίες που δεν τα έκαναν, το ότι, δηλαδή, ανήκαν σε ένα διεφθαρμένο και ελεγχόμενο από τους Γερμανούς εκβιαστές τους κομματικό σύστημα. Από την άλλη πλευρά, βρίσκεται το ΚΚΕ, η Χ.Α. και η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τη «Ζωή», οι οποίοι προτείνουν ως «διέξοδο» την ολοκληρωτική καταστροφή μέσω μίας εξόδου από το ευρώ στις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Έτσι λοιπόν, ο «ρεαλιστής» Τσίπρας κατέστη για όλους –και για τον συγγραφέα αυτού του άρθρου(!)– αναπόφευκτος.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως συμβαίνει πάντα σε όλες τις περιπτώσεις αδιέξοδης ισορροπίας των κοινωνικών δυνάμεων, έχει τη δυνατότητα να εμφανιστεί ως ο μικρός… δισέγγονος του Ναπολέοντα του μικρού: Après moi, le déluge. Βέβαια, μέχρι τώρα, έχει κάνει μόνο τη μισή δουλειά, δηλαδή την επικοινωνιακή. Έχει προχωρήσει με επικοινωνιακή μαεστρία στην αποδοχή των μνημονίων, ξεκινώντας από την δήθεν απόρριψή τους, στην πρώτη εβδομάδα της διακυβέρνησης, και καταλήγοντας στην μετ’ ερυθρών ταπήτων υποδοχή του στην Γερμανία. Όμως, δεν μπορεί ακόμα να περάσει στην πράξη αυτή την πολιτική του συμβιβασμού. Για να το κάνει αυτό, χρειάζεται το υπόλοιπο έργο, που είναι η οριστική αποστασιοποίησή του από τον …. ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και ενώ δεν είχε τη δύναμη να φέρει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στη Βουλή, από τον φόβο της κοινοβουλευτικής του ομάδας, θα πρέπει τώρα να καταδείξει στους Αμερικανούς και τους Γερμανούς ότι είναι ο άνθρωπος που μπορεί να τελειώσει και τη δουλειά. Δηλαδή, να επιβάλει εν τοις πράγμασι αυτά τα μέτρα. Και αυτό σημαίνει ρήξη με όλη την μέχρι χθες ιδεολογία και στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ.
Και βέβαια όλοι οι σύμμαχοί του κάνουν ό,τι μπορούν για να το ενισχύσουν ώστε να μπορεί να τα φέρει εις πέρας. Η σταδιακή εξαφάνιση του διάττοντα αστέρα Βαρουφάκη από το προσκήνιο και η φιλοτέχνηση του προφίλ του πρωθυπουργού ως του μόνου αξιόπιστου Έλληνα ηγέτη, από τη Μέρκελ, τον Γιούνκερ, τον Ολάντ και κομπανία, την τελευταία εβδομάδα, η νέα παρέμβαση Ομπάμα κ.λπ., όλα εντάσσονται σε αυτή τη στρατηγική της αποστασιοποίησής του από τον… ΣΥΡΙΖΑ και της μετατροπής του σε αυτόνομο και αυτόφωτο «ηγέτη», που μόνος αυτός μπορεί να συνδιαλέγεται με τους «μεγάλους».
Ενισχυμένος λοιπόν στο έπακρο από τους «έξω», κατά τον ίδιο τρόπο που επέβαλε τις παρελάσεις μέσω του Καμμένου και της Δούρου στο κόμμα που είχε κάνει σημαία την… κατάργηση των παρελάσεων(!), θα πρέπει τώρα να επιβάλει, σε όσους διατηρούν τις αντιμνημονιακές αυταπάτες του συριζικού παρελθόντος τους, το σκληρό μάθημα του ρεαλισμού.
Θα μπορέσει να πραγματοποιήσει και αυτό το βήμα, μιας ρήξης με την ίδια τη λογική του κόμματός του, και με ένα μέρος των στελεχών και των υπουργών του; Θα τολμήσει, αν χρειαστεί, να προχωρήσει είτε σε νέες εκλογές είτε σε συγκυβέρνηση με άλλες πολιτικές δυνάμεις και μέρος της Ν.Δ., πέρα και ενάντια στον ίδιο τον παλαιό εαυτό του; Μόνο αυτή η πρακτική συνεπαγωγή των όσων έχει εξαγγείλει, με ό,τι αυτή σημαίνει, θα τον μετέβαλε οριστικά στον άνθρωπο που έχει ανάγκη το σύστημα, εγχώριο και διεθνές, στην Ελλάδα. Και βεβαίως, έχει τις περισσότερες προϋποθέσεις από οποιονδήποτε άλλον: Στήριξη των ξένων δυνάμεων και του μεγαλύτερου μέρους των εγχώριων ελίτ, αποδοχή από τον λαό, έλλειψη οποιασδήποτε εναλλακτικής λύσης. Την απαραίτητη δίψα για εξουσία την έχει. Θα έχει και τη δυνατότητα για τα υπόλοιπα;
Διότι, βέβαια, αυτό είναι το δυσκολότερο μέρος του εγχειρήματος, και αυτό δεν μπορεί να το κάνει ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Ομπάμα για λογαριασμό του. Αυτός θα πρέπει να συγκρουστεί με το κόμμα του και οι σύμμαχοί του, στο εσωτερικό του κόμματος, είναι μάλλον ασθενείς. Θα τον βοηθήσει ο Καραμανλής, ο Θεοδωράκης ή ο… Κουβέλης;! Είναι προφανές πως θα πρέπει να βρει και άλλους συνδυασμούς – ακόμα και πιθανές νέες εκλογές– και αυτοί δεν είναι καθόλου εύκολοι, ούτε έχει συσσωρεύσει ακόμα το απαραίτητο κύρος στο εσωτερικό του κόμματος του, όπου γνωρίζουν τα πραγματικά του μεγέθη. Και ταυτόχρονα ο χρόνος του μετριέται μόνο σε μέρες. Κατά συνέπεια κάθε «ατύχημα» είναι πιθανό, και σε αυτήν την περίπτωση «ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Αντί επιλόγου
Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, ζήσαμε όντως το τέλος της μεταπολίτευσης και των πολιτικών δυνάμεων που αυτή εξέθρεψε. Έμενε μία τελευταία μεταπολιτευτική δύναμη, έστω και μικρή, αλλά ιδεολογικά σημαντική, ο ΣΥΡΙΖΑ. Και την καρατόμησή της, με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα πρέπει να την εκτελέσει ο ίδιος ο επικεφαλής του. Διότι ο Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτών είναι υποχρεωμένοι, αν θέλουν να επιβιώσουν στη νέα εποχή, να κάψουν πίσω τους το όχημα το οποίο χρησιμοποίησαν για να πάρουν την εξουσία. Και η στρατηγική της υπερατλαντικής δύναμης, αρχικώς, και όλο και περισσότερο και του Γερμανού συμμάχου/ανταγωνιστή τους στην Ευρώπη, στόχευσε μέχρι τώρα, με επιτυχία, στην ανάδειξη ενός νεαρού και άσημου πολιτικού στον άνθρωπο που θα μπορούσε να οδηγήσει την Ελλάδα στη νέα εποχή χωρίς να χάσουν τον έλεγχό τους πάνω σε αυτή.
Προφανώς δε, όσοι έχουμε συνείδηση τόσο αυτής της στρατηγικής – της «στρατηγικής της αράχνης» της νέας τάξης– όσο και των διακυβευμάτων που τίθενται μπροστά στη χώρα μας, θα επιλέξουμε για μια ακόμα φορά τον δρόμο της ευθύνης και της επαναστατικής συνέπειας. Δεν θα συνταχτούμε ούτε με όσους κραυγάζουν «προδοσία», καλώντας μας να βυθιστούμε ακόμα περισσότερο στο χάος και τη δυστυχία, έστω και αν το κάνουν με αγνές προθέσεις, ούτε βέβαια θα προσχωρήσουμε στους κεκράχτες και τους χειροκροτητές, που κάνουν ότι δεν βλέπουν αυτά που εκτυλίσσονται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας.
Η μόνη αποτελεσματική στρατηγική, και το έχουμε επαναλάβει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, είναι να βγεις έξω από το αδιέξοδο δίπολο και να οικοδομήσεις μια ανεξάρτητη στρατηγική, βασισμένη κατ’ εξοχήν στην αυτόκεντρη και ενδογενή ανάπτυξη της χώρας και στη δύναμη του λαού της. Και το πόσο αδιέξοδο ήταν αυτό το δίπολο καταδείχτηκε μεγαλοπρεπώς με τη μετατροπή του μεγαλύτερου «αντιμνημονιακού» κόμματος στον εκφραστή των «νεο»-μνημονιακών στρατηγικών. Όσο δεν οικοδομείται ένας τέτοιος πόλος, που θα βάλει κυριολεκτικώς μια νέα ατζέντα στο πολιτικό και κοινωνικό παιγνίδι, θα είμαστε υποχρεωμένοι να βιώνουμε διαρκώς διαψεύσεις και αδιέξοδα, και η «μεγάλη αράχνη», με δυσκολίες ή όχι, θα συνεχίζει να ξεδιπλώνει τη στρατηγική της.

27 Μαρτίου 2015
Περιοδικό Άρδη – εφημερίδα Ρήξη

Ξεσπά νέο πολεμικό μέτωπο στη Μ. Ανατολή


Πέντε φιλοισραηλινά Αραβικά κράτη ενώνουν τις δυνάμεις , με τις ευλογίες του νομπελίστα Ομπάμα, και ξεκινούν πολεμικές επιχειρήσεις ώστε να στηρίξουν τη "νόμιμη" κυβέρνηση της Υμένης που κινδυνεύει απο φιλοιρανούς αντικαθεστωτικούς.

Πέντε κράτη του Περσικού Κόλπου ανακοίνωσαν την απόφασή τους να απαντήσουν θετικά στην έκκληση για βοήθεια που απηύθυνε ο πρόεδρος της Υεμένης Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι, η κυβέρνηση του οποίου αντιμετωπίζει τη σιιτική εξέγερση των ανταρτών Χούτι. Οι σιίτες πολιτοφύλακες κατέχουν τη πρωτεύουσα Σαναά και προελαύνουν προς το Άντεν, όπου ο πρόεδρος της Υεμένης έχει βρει καταφύγιο.

Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ανακοίνωσαν ότι «έχουν αποφασίσει να δεχτούν την έκκληση για βοήθεια του προέδρου Χάντι ώστε να προστατευτεί η Υεμένη και ο λαός της που αντιμετωπίζει την επιθετικότητα της πολιτοφυλακής των σιιτών Χούτι».


«Οι επιχειρήσεις έχουν ως στόχο να υπερασπιστούν τη νόμιμη κυβέρνηση» του προέδρου της Υεμένης, Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι, που υποστηρίζεται από το Ριάντ ώστε να αντιμετωπιστούν οι σιίτες αντάρτες που υποστηρίζονται από το Ιράν, δήλωσε ο αλ-Αντέλ Τζουμπέρ πρέσβης της Σαουδικής Αραβίας στις Ηνωμένες κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου.

Ένας ανώτερος ηγέτης του υποστηριζόμενου από Ιράν κινήματος των σιιτών πολιτοφυλάκων Χούτι, προειδοποίησε ότι η επιθετική δράση της Σαουδικής Αραβίας κατά της Υεμένης, θα πυροδοτήσει ένα «γενικότερο πόλεμο» στην περιοχή, επισημαίνει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.

http://www.logiosermis.net/2015/03/blog-post_552.html#.VRWS2GAcRgU

Το Σχέδιο Ευρώπη...



Το ερώτημα που τίθεται συχνά τελευταία είναι τι σκοπό έχουν τα μεγάλα ευρωπαϊκά κεφάλια να κάνουν για την συνέχιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι πρέπει να είναι κάποιος πολύ αφελής αν πιστεύει ότι η Κρίση στην οποία περιήλθε η Ένωση ήταν απρογραμμάτιστη.

Πηγαίνοντας προς τα πίσω αρχίζεις να ξετυλίγεις το κουβάρι αυτού του εκτρώματος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση που με τρόπο ειρηνικό κατάφερε να εξοντώσει τα έθνη της Ευρώπης εφόσον έγινε κατανοητό και με το Α’ και τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ότι οι σφαίρες και το αίμα δεν έχουν τα αποτελέσματα σκλαβιάς που μπορεί να έχουν υπογραφές και συνθήκες.
Ο εμποράκος των Εθνών

Η Ελλάδα, όπως και όλες οι μικρές χώρες της Ευρωζώνης είναι κομμάτι του ονείρου ενός εμποράκου των Εθνών. Το όνομα του ,Ζαν Μονέ, και 30 χρόνια ακριβώς μετά τον θάνατό του το 1979, η Ελλάδα άρχισε να πληρώνει το όνειρο που από την αρχή είχε την βάση του σε έναν εφιάλτη. 

Ο γόνος της εύπορης οικογένειας από το Κονιάκ της Γαλλίας δεν πήγε σχολείο, ούτε πανεπιστήμιο αλλά προτίμησε από τα 16 του χρόνια να γυρνά τον κόσμο προωθώντας τα συμφέροντα της οικογενειακής του επιχείρησης. Όταν ξέσπασε ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος ο Μονέ δεν πήγε να υπερασπιστεί την πατρίδα του «για λόγους υγείας». Αλλά η υγεία του ήταν μια χαρά όταν άρχισε να ασχολείται με την πώληση όπλων και με την πρόσβασή του στο πρωθυπουργικό γραφείο. Η Γαλλία τον τίμησε το 1919 για τις «μεγάλες υπηρεσίες» του με τον βαθμό του αναπληρωτή Γ.Γ της Ένωσης των Εθνών.

Αλλά και εν καιρό ειρήνης, ο Μονέ δούλευε ασταμάτητα για το χρήμα. Με την ευκαιρία της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου, θησαύρισε με την πώληση οινοπνευματωδών ποτών στην πέραν του Ατλαντικού χώρα μαζεύοντας πολύ μαύρο χρήμα. Η χάρη του έφθασε μέχρι την Κίνα που ως τραπεζίτης βοήθησε με το αζημίωτο την κατασκευή των σιδηροδρομικού δικτύου της Κίνας αλλά δεν άφησε παραπονεμένη και την Ευρώπη αφού είχε τεράστια οικονομικά πάρε-δώσε με τον Αδόλφο Χίτλερ για την ανάπτυξη της χημικής βιομηχανίας και αυτοκινητοβιομηχανίας της ναζιστικής Γερμανίας.

Όμως η μεγάλη αγάπη του Ζαν Μονέ ήταν οι πόλεμοι. Εκεί μπορούσε αναίμακτα να παίζει παιχνίδια σε πολλά ταμπλό και να βγάζει άφθονο χρήμα. Με την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου γίνεται σύμβουλος του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ τον οποίο έπεισε να βάλει μπροστά την μεγάλη βιομηχανία όπλων της Αμερικής. Μεγάλος άπατρις, αφού σιχαινόταν την ίδια του την χώρα, με τις ευλογίες του αμερικανικού κεφαλαίου άρχισε τα οικονομοδιπλωματικά παιχνίδια του για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ό,τι έβαζε το μυαλό του το πραγματοποιούσε ακόμα κι αν κινούσε γη και ουρανό. Παράδειγμα, για να παντρευτεί μία καθολική που δεν ήταν δυνατόν σε καμία χώρα να πάρει διαζύγιο από τον νόμιμο σύζυγό της, ο Μονέ έβαλε τα μεγάλα μέσα και το 1934 την έχρισε υπήκοο της Σοβιετικής Ένωσης και μέσα σε μια μέρα κατάφερε να βγάλει το πολυπόθητο διαζύγιο.

Ένωση φτιαγμένη με δολάρια

Μετά το τέλος του πολέμου ο στρατηγός Ντε Γκωλ τού εμπιστεύθηκε τον οικονομικό σχεδιασμό της μεταπολεμικής Γαλλίας και τον εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας και της γεωργίας με τους πόρους του Σχεδίου Μάρσαλ (μεγάλος λάτρης του σχεδίου Μάρσαλ είναι τους τελευταίους μήνες ο πρόεδρος της ελληνικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας).

Οραματιζόταν την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ηπείρου και το 1949 κατέθεσε στον τότε υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, Ρομπέρ Σουμάν, την πρόταση που έμελλε να αλλάξει για πάντα την πορεία της Ευρώπης και να οδηγήσει σταδιακώς στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πρώτη Ένωση της Ευρώπης ήρθε το 1950 και είναι γνωστή ως Σχέδιο Σούμαν, το οποίο έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1951. 

Ο Μονέ βέβαια δεν θα μπορούσε να πάρει άλλη θέση σε αυτή την Ένωση που μύριζε άφθονο χρήμα από αυτή του Προέδρου. Σκοπός της ήταν η διαχείριση της αγοράς του άνθρακα και του χάλυβα - των κυριότερων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας - μεταξύ των παραδοσιακών εχθρών, Γαλλίας και Γερμανίας (αργότερα προσχώρησαν η Ιταλία και οι χώρες της Benelux,δηλαδή Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο). Ο Μονέ έκανε παιχνίδι με την πολεμική βιομηχανία πλασάροντας τον μύθο ότι μόνο με μια κοινή αγορά για τα ευρωπαϊκά προϊόντα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη των κατεστραμμένων μετά τον πόλεμο οικονομιών.

Ζούμε την ολοκλήρωση του εφιαλτικού ονείρου 

Ο ύμνος των Ευρωπαϊστών ήταν και είναι οι ιδέες του Μονέ: «Δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη, αν τα κράτη συνεχίζουν να βασίζονται στην εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο. Τα κράτη της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξουν τη συνεργασία και την ομοσπονδιακή μορφή». Αυτά ειπώθηκαν το 1947 και φθάσαμε το 2012 οι συνεχιστές αυτού του εμποράκου να απειλούν τις μικρές χώρες αφού πρώτα τις αλλοτρίωσαν με το «ευρωπαϊκό όνειρο», με τα σχέδια που σιγά-σιγά αποκαλύπτονται. Καταρχάς, η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση. 

Δηλαδή μία τράπεζα όπως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) που έκανε την εμφάνιση της το 1907 αλλά οι αρμοδιότητές της σε εθνικό επίπεδο είναι αρχηγικές στην διακυβέρνηση τόσο της Αμερικής όσο και όλων των παγκόσμιων κυβερνήσεων από την Μεγάλη Ύφεση του 1929. Εν ολίγοις, μια κρίση τραπεζοοικονομική είναι η καλύτερη αφορμή για την διαχείριση των εθνικών κεφαλαίων από εμποράκους και τραπεζίτες. Ερχόμαστε στις τελευταίες δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, που υπερασπιζόμενος τις θέσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την επιτακτική ανάγκη Υπερεπιτρόπου της Ενωμένης Ευρώπης, ξαναλέει με δικό του τρόπο τα λόγια του Ζαν Μονέ: «Είμαι βέβαιος ότι, αν θέλουμε να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία στην Ευρωζώνη, οι χώρες θα πρέπει να εκχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι κυβερνήσεις έλαβαν αποφάσεις, οι οποίες πριν από έναν χρόνο θα ήταν αδιανόητες. Αυτή είναι μια πρόοδος, αλλά δεν αρκεί».
Και δεν αρκεί γιατί το προκαθορισμένο σχέδιο, που μπήκε μπροστά από αόρατους διαχειριστές με αχυράνθρωπο τον Ζαν Μονέ εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, θα υλοποιηθεί. Θα έχει και επόμενο στάδιο, αυτό της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ένωσης, που θα ορίζει την Ευρώπη ως μια Ομοσπονδία με ευρωπαϊκά κόμματα και όχι εθνικά κόμματα τα οποία θα ορίζουν την εθνική και οικονομική κυριαρχία όλων των λαών και ιδιαιτέρως των μικρών κρατών. 

Για ψηφοφόρους το κάστρο των λίγων εξουσιαστών θα έχει έθνη και λαούς που η πατρίδα τους θα έχει βαλθεί ενέχυρο σε ευρωπαϊκή τραπεζική θυρίδα. Όσο για τις χώρες όπως τις γνωρίζουμε σήμερα θα πάρουν τον ρόλο τους ανάλογα με τις αποφάσεις των Ευρωπαϊστών. Άλλη θα είναι το ρετιρέ της πολυκατοικίας και άλλη θα είναι ο χώρος αποθήκευσης όλων των αποβλήτων των διαμερισμάτων που θα την αποτελούν. Άλλες θα είναι Ουάσιγκτον και άλλες Νέα Ορλεάνη.
Κατερίνα Γκαράνη, Γιάννης Λαζάρου
http://www.logiosermis.net/2015/03/blog-post_882.html#.VRWR-2AcRgU

26.3.15

Ηρωισμός - Εμφύλιος - Δάνεια & Ελληνική ταυτότητα στην. Επανάσταση του 1821.




Το κείμενο μιας σχολικής γιορτής...
Για να ξεκινήσει μια Επανάσταση, υπάρχει μια προϋπόθεση: να θέλουν να ξανασηκωθούν αυτοί που έχουν πέσει. «Επ-ανίσταμαι» [>ίσταμαι ή ίστημι] σημαίνει «Ξανα-στέκομαι όρθιος», άρα έχω πέσει, έχω συνείδηση της πτώσης μου και επιθυμώ -με κάθε κόστος- να ξανασταθώ σε όρθια θέση. Αν λοιπόν το 1821 -αλλά και πιο πριν- ξεκινά η προσπάθεια για να σταθούν κάποιοι όρθιοι, πριν το κάνουν, πρέπει να προσδιορίσουν α) ποιοι είναι και β) σε ποιο χρονικό σημείο του παρελθόντος αναφέρονται, δηλαδή πότε ξεκίνησε η πτώση (σκλαβιά), ποιο είναι το σημείο αναφοράς της ανασύστασής τους. Το «α» περιλαμβάνει τους όρους «έθνος, γένος, Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί». Το «β» έχει δυο σημεία αναφοράς: το 1453 και το 338 π.Χ.

Με το 1453, δηλαδή με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συνδέεται το «γένος» και οι «Ρωμιοί». Δεν αποκλείονται όμως ούτε το «έθνος», ούτε οι «Έλληνες».

Με το 338 π.Χ., δηλαδή με τη μάχη της Χαιρώνειας συνδέεται το «έθνος» και οι «Γραικοί». Δεν αποκλείονται όμως ούτε το «γένος», ούτε οι «Έλληνες».

Κοινή αναφορά και των δυο εκδοχών είναι ο ελληνισμός, ο οποίος ορίζεται διαφορετικά από κάθε πλευρά. Με βάση τον χριστιανισμό στην πρώτη περίπτωση, χωρίς τον χριστιανισμό ή με μια διαφορετική σχέση κράτους-χριστιανισμού στην δεύτερη. Θα δούμε πώς συνέβησαν όλα αυτά, για αρχή όμως ας κρατήσουμε μια παρατήρηση: Το έθνος-κράτος που τελικά προκύπτει, δέχεται να αποκαλούνται οι κάτοικοί του «Έλληνες» στο εσωτερικό και «Γραικοί» από όλα τα υπόλοιπα κράτη.


Σημαία του Ρήγα (~1795)

Η Επανάσταση του 1821 είχε ξεκινήσει νωρίτερα, αλλά διακόπηκε δυο φορές, λίγο πριν εκδηλωθεί. Μια με τον Ρήγα Φεραίο το 1798, μια με το κράτος των Ιονίων νήσων το 1807. Η πρώτη είναι σχετικά γνωστή περίπτωση, η δεύτερη είναι σχεδόν άγνωστη. Το πιο σημαντικό στην κατανόηση του 1821 είναι η διασαφήνιση του στόχου. Από όσα είπαμε στην αρχή, φαίνεται ότι οι στόχοι της Επανάστασης ήταν δυο και εκφράζονταν από δυο διαφορετικές πλευρές (ομάδες). Οι ομάδες αυτές συγκρούστηκαν τελικά μεταξύ τους το 1824 κι έτσι η Επανάσταση που από τον πρώτο χρόνο είχε προβλήματα συνοχής, έφτασε το 1827 να χαροπαλεύει. Το 1824 είναι το έτος-κλειδί της Επανάστασης, γιατί η εσωτερική σύγκρουση συνοδεύεται από την δανειοδότηση της Επανάστασης μ’ ένα σημαντικό ποσό. Την επόμενη χρονιά ακολουθεί ένα δάνειο, ακόμα μεγαλύτερο. Πολλά έχουν ακουστεί και γραφεί για εκείνα τα δυο δάνεια που δόθηκαν από την ιδιωτική χρηματαγορά του Λονδίνου. Πριν φτάσουμε όμως σ’ αυτά και στις εμφύλιες συγκρούσεις του 1824, ας δούμε μια προκήρυξη του αρχηγού της Επανάστασης. Απευθύνεται στους Γραικούς της Μολδοβλαχίας.
Άνδρες Γραικοί, όσοι ευρίσκεσθε εις Μολδαβίαν και Βλαχίαν ! 
Ιδού μετά τοσούτων αιώνων οδύνας, απλώνει πάλιν ο φοίνιξ της Ελλάδοςμεγαλοπρεπώς τας πτέρυγάς του και προσκαλεί υπό την σκιάν αυτού τα γνήσια και ευπειθή τέκνα της! Ιδού, η φίλη ημών Πατρίς Ελλάς ανυψώνει μετά θριάμβου τας προπατορικάς της σημαίας! Ο Μωρέας, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Σερβία, η Βουλγαρία, τα Νησιά του Αρχιπελάγους, εν ενί λόγω η Ελλάς άπασα επίασε τα όπλα, δια να αποτινάξη τον βαρύν ζυγόν των Βαρβάρων και ενατενίζουσα εις το μόνον νικητήριον όπλον των Ορθοδόξων, τον τίμιον, λέγω, και ζωοποιόν Σταυρόν, κράζει μεγαλοφώνως υπό την προστασίαν μεγάλης και κραταιάς δυνάμεως, Εν τούτω τω σημείω νικώμεν! Ζήτω η Ελευθερία! 
Αλέξανδρος Υψηλάντης, Ιάσιον 24 Φεβρουαρίου 1821

Στην προκήρυξη αυτή ο Υψηλάντης καλεί τους Γραικούς των δυο πριγκηπάτων σε Επανάσταση κάτω από το σημείο του Σταυρού, προκειμένου να αποκατασταθεί η πατρίδα Ελλάδα. «Έλληνες» ονομάζει τους Ηπειρώτες, τους Νησιώτες, τους Πελοποννήσιους, τους Σέρβους, τους Βούλγαρους. Αυτή είναι η πρώτη άποψη. Αυτή οργάνωσε και κήρυξε την Επανάσταση. Στόχος της, όπως και στον Ρήγα ήταν ένα κράτος πολυεθνικό. «Έλληνες» ήταν όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, δηλαδή οι Ρωμαίοι.

Η δεύτερη άποψη ήθελε κράτος εθνικό. 

Προσδιόριζε ως «Έλληνες» μόνον όσους μιλούσαν ελληνικά ή αρβανίτικα ή άλλες γλώσσες, αρκεί αυτοί να δέχονταν ως παρελθόν όχι την χριστιανική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αλλά την αρχαιότητα· κι όχι όλη την αρχαιότητα, κατά προτίμηση τον 5ο και τον μισό από τον 4ο π.Χ. αιώνα. Το σημείο της αρχαιότητας όπου έπαψε να υπάρχει ελληνικό κράτος κάποιοι το προσδιόριζαν στο 146 π. Χ. δηλαδή στην μεγάλη ήττα των Ελλήνων από τους Λατινορωμαίους. Πολλοί όμως το πήγαιναν πιο πίσω, στο 338 π. Χ., θεωρώντας ότι οι Μακεδόνες του Φιλίππου ήταν αυτοί που τερμάτισαν την κρατική υπόσταση του ελληνισμού. *

Φαίνεται καθαρά ότι οι δυο απόψεις διέφεραν στο νόημα της λέξης «Ρώμη». «Ρωμαίο» έλεγαν οι πρώτοι τον Έλληνα, θεωρώντας την Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα μιας Ελληνικής αυτοκρατορίας. Οι δεύτεροι δέχονταν ότι ο χριστιανός που κυριαρχούσε πολιτισμικά στην Κωνσταντινούπολη μιλούσε ελληνικά, αλλά δεν ήταν «Ρωμαίος», ήταν «Γραικός» ή «Γραικορωμαίος».

Οι διαφορές των δυο απόψεων έδειχναν δυο διαφορετικούς στόχους για την Επανάσταση. Ο πρώτος ήταν πολυεθνικός, ο δεύτερος ήταν εθνικός. Ο πρώτος όριζε τoν χριστιανισμό ως το κύριο κρατικό στοιχείο, ο δεύτερος ήθελε το κράτος να συγκροτηθεί όπως το αγγλικό ή το γαλλικό μετά την Επανάσταση. Διαφωνούσαν δηλαδή στα χρόνια της σκλαβιάς. Μόνον στα λόγια ήταν 400. Η δεύτερη ομάδα, η φιλοδυτική, έλεγε ότι η σκλαβιά ξεκίνησε με τον Λατίνο Ύπατο Μούμιο (146 π. Χ.) ή με τον βασιλιά Φίλιππο της Μακεδονίας (338 π. Χ.).
Οι διαφορές αυτές εκφράστηκαν πολύ έντονα στα σύμβολα της Επανάστασης και καθώς η κυριαρχία εναλλασσόταν, τα σύμβολα άλλαζαν, και η εικόνα τους έδειχνε ποιος ήταν κυρίαρχος κάθε στιγμή. Η σημαία της Επανάστασης ήταν τρίχρωμη (κόκκινο-άσπρο-μαύρο). Σύμβολά της ήταν ο Φοίνικας, ο Σταυρός και η επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ». Η σημαία υψώθηκε στην Μολδοβλαχία, και στην Μακεδονία. Στις άλλες περιοχές υψώθηκαν διάφορες σημαίες. Άλλες είχαν σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας και άλλες όχι. 

Ο Δ. Υψηλάντης έφτασε στην Πελοπόννησο τον Ιούνιο του 21 φέρνοντας μαζί του και τη σημαία. Όμως δεν έγινε αποδεκτός ως αρχηγός της Επανάστασης γιατί δεν έφερε μαζί του πακτωλό χρημάτων και γιατί ο αδελφός του «απέτυχε» στην Μολδοβλαχία· κυρίως όμως επειδή τον βάρυνε το ζωτικό ψεύδος το οποίο είχε αναφέρει ο μεγαλύτερος αδελφός του στις προκηρύξεις του: είχε υποσχεθεί ότι πίσω από τον στρατό του θ’ ακολουθούσε ο ρωσικός. Η Ρωσία όμως και το Πατριαρχείο δήλωσαν άγνοια και αποκήρυξαν την Επανάσταση. Έτσι η Επανάσταση στον Μωρηά και στην Ρούμελη, τα μόνα μέρη όπου στέριωσε, έμεινε ακέφαλη. Τον ρόλο του Δ. Υψηλάντη υποκαθιστά άτυπα ο Κολοκοτρώνης και η πρώτη θεσμική λύση δίνεται τον Ιανουάριο του 1822 στην Επίδαυρο, στην Α΄ Εθνοσυνέλευση. Εκεί ορίστηκε το προσωρινό πολίτευμα. Ηκυανόλευκη σημαία αντικατέστησε την τρίχρωμη και η Αθηνά με την κουκουβάγια αντικατέστησαν τον Φοίνικα. Η Φιλική Εταιρεία παραμερίστηκε. To 1820 στη Ρωσία, ο Αλ. Υψηλάντης είχε δώσει ένα ραντεβού στον Παπαφλέσσα: 25 Μαρτίου 1821 στην Πελοπόννησο. Δεν το τήρησε. Όμως η μέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ως ημερομηνία εκκίνησης της Επανάστασης ήταν σαφής διαταγή του Υψηλάντη.

Ας παρακάμψουμε αρχικά το γιατί ο Αλ. Υψηλάντης δεν εμφανίστηκε στην Πελοπόννησο. Η Επανάσταση του 1821ήταν ένας γενικός ξεσηκωμός, όμως στόχευε πρώτα στον Μωρηά. Ξεκίνησε με αψιμαχίες και μικροσυμπλοκές· ξεκίνησε με ανύπαρκτο στρατό. Η πρώτη νικηφόρα μάχη -σωτηρία της πατρίδος την αποκαλεί ο Φωτάκος- δόθηκε στο Βαλτέτσι το Μάιο, ενώ η πρώτη μεγάλη επιτυχία ήταν η κατάληψη της Τρίπολης το Σεπτέμβριο. Την μαγιά του στρατεύματος αποτελούσαν δυο σώματα που είχαν μεγάλη ικανότητα, επειδή πάντα πολεμούσαν: οι Μανιάτες και οι Σουλιώτες. 

Πέρα απ’ αυτούς και από τα ολιγάριθμα σώματα των αρματολών, κανείς δεν ήξερε να πολεμά, κανείς δεν είχε ξαναπιάσει τουφέκι, κανείς δεν είχε πάει σε μάχη. Στην αρχή δεν υπήρχαν καν τουφέκια, αλλά κι όταν υπήρχαν, οι μάχες συχνά κατέληγαν «σώμα με σώμα». Εκεί, τα σπαθιά είχαν τον πρώτο λόγο. Ο Φωτάκος διηγείται, τι έκανε ο Κολοκοτρώνης για να ανεβάσει το ηθικό και να σβήσει τον φόβο των άκαπνων στρατιωτών. Έπαιρνε τα κομμένα χέρια και πόδια των νεκρών, τα φιλούσε και έλεγε στους στρατιώτες ότι τώρα αυτοί είναι άγιοι, βρίσκονται στον παράδεισο. Η Επανάσταση ξεκίνησε με ηρωικά κατορθώματα, πράξεις αυτοθυσίας και βαρύ φόρο αίματος. Ποιος δεν ξέρει τη μάχη στο Χάνι της Γραβιάς με τον Ανδρούτσο, την ανδρεία του Αθ. Διάκου που υπέστη το μαρτύριο του σουβλίσματος, τα μαρτύρια των προκρίτων και ιερέων στην Τρίπολη, που κλήθηκαν και πήγαν -ως όμηροι- τον Φεβρουάριο, ώστε να σβήσουν τις υποψίες των Τούρκων για ξεσηκωμό. 

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τον βαρύ φόρο αίματος στην Μολδοβλαχία. Ο Αθανάσιος Καρπενησιώτης έπεσε στο Σκουλένι, ο Γεωργάκης Ολύμπιος ανατινάχτηκε στη Μονή του Σέκου, ο Ιωάννης Φαρμάκης μαρτύρησε στην Κων/πολη. Τον Ιερό Λόχο που κατεσφάγη στο Δραγατσάνι αποτελούσαν νέοι Έλληνες που σπούδαζαν στην Ευρώπη με χρήματα της Επαναστατικής Εταιρείας. Αυτά τα γεγονότα, σημάδεψαν τον πόλεμο, αλλά στο πρώτο έτος έγιναν και μεγάλες σφαγές αμάχων. Στην Κων/πολη, στη Θεσ/νίκη, στη Σμύρνη, στην Κύπρο και αλλού έγιναν προληπτικές σφαγές και βασανιστήρια αμάχων από τον μουσουλμανικό όχλο, με την ανοχή ή τη συμμετοχή της οθωμανικής διοίκησης. Όλα αυτά έφεραν τη Ρωσία ένα βήμα μακριά από τον πόλεμο με την Πύλη. Όμως, αντί γι’ αυτόν, ο Καποδίστριας έφυγε από την Ρωσία το 1822 και εγκαταστάθηκε στην Ελβετία.
Το 1822 ο πόλεμος φουντώνει. Η Χίος καταστρέφεται ολοσχερώς· δεκάδες χιλιάδες είναι οι νεκροί και οι σκλάβοι. Ο Κανάρης απαντά. Ανατινάζει την τουρκική ναυαρχίδα των 2.000 ατόμων. Η Νάουσα πληρώνει βαρύ φόρο αίματος. Μετά και τον χαμό του Εμμ. Παππά η Επανάσταση στην Μακεδονία σβήνει. Ο Δράμαλης εισβάλει με τεράστιο στρατό στην Πελοπόννησο, αλλά κατατροπώνεται από τον Κολοκοτρώνη, τον Υψηλάντη και τον Νικηταρά. Στο Πέτα (λίγο έξω από την Άρτα) οι Έλληνες χάνουν μια μεγάλη μάχη από τον Κιουταχή. Το Ναύπλιο καταλαμβάνεται.

Η Επανάσταση εδραιώνεται στην Πελοπόννησο, αλλά τα πράγματα είναι ανησυχητικά. Η αντιπαράθεση που είχε ξεκινήσει από το 21 έχει φουσκώσει το 22. Οι δυο ταυτόχρονες Επαναστάσεις που στην αρχή αναφέραμε, βάδιζαν προς την σύγκρουση.
Το 1823 η κατάσταση χειροτερεύει. Η Β΄ Εθνοσυνέλευση γίνεται σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Η εθνική πλευρά ήθελε να εδραιώσει τη θέση της, αλλά η πολυεθνική είχε επανακάμψει, δοξασμένη στο πεδίο της μάχης. Η Στερεά Ελλάδα αν και χωρίς συνοχή, ανθίσταται στις δυνάμεις του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή. Η συνδυασμένη κάθοδος δυο τουρκικών στρατών από ανατολική και δυτική Ελλάδα δεν είναι πλέον εφικτή για τους Οθωμανούς και η Πελοπόννησος που δεν έχει ακόμα ελευθερωθεί ολόκληρη, ούτε κινδυνεύει από εισβολή, αλλά ούτε έχει την αποφασιστικότητα να διώξει τους Τούρκους από την Πάτρα, την Μεθώνη, την Κορώνη. Ο πόλεμος στην ξηρά έχει κριθεί. Έχει αρχίσει ηεσωτερική σύγκρουση. Ας την παρακολουθήσουμε. Ο Σολωμός στον ύμνο του μιλάει για το σκήπτρο που κρατάει η διχόνοια η δολερή. Ο ποιητής γνωρίζει από πρώτο χέρι την υπόθεση των δανείων. Τα βιβλία της ιστορίας συνήθως αναφέρουν την ελληνική σύγκρουση ως σύγκρουση τοπικιστικών αιτίων, ως σύγκρουση πολιτικών εναντίον στρατιωτικών, ως προσωπικές αντιζηλίες και αρχηγικές φιλοδοξίες. Κάποια απ’ όλα αυτά, πράγματι υπήρχαν. Ήταν όμως αυτά τα κύρια αίτια; 

Ήταν αυτοί οι πρωτογενείς λόγοι; Αναμφισβήτητα όχι. Ήταν τα σημεία όπου πατούσαν κάποιες φορές οι έριδες. Δεν ήταν αυτά τα αίτια των εμφυλίων. Τι είπαμε στην αρχή; Ότι υπήρχαν δυο απόψεις, παγιωμένες πολύ πριν την Επανάσταση, που οργανώθηκε από την πολυεθνική πλευρά. Η εθνική πλευρά όμως είχε κάνει αισθητή την παρουσία της στην Φιλική Εταιρεία και το 1820 υπήρξαν αναταράξεις. Για να πάρουμε μια ιδέα των δυο απόψεων, ας ακούσουμε για λίγο τον Κοραή που το 1805, συμβούλευε από το Παρίσι τους Γραικούς τι να κάνουν, τώρα που ο Ναπολέων νίκησε τους Ρώσους και τους Αυστριακούς στη μάχη των τριών αυτοκρατόρων· τη μάχη του Αούστερλιτς. Το κείμενο έχει μορφή διαλόγου. Λαμβάνουν μέρος ο διστακτικός Κλεάνθης και ο ενημερωμένος Αριστοκλής. [Μιλάει πρώτος ο Κλεάνθης]
ΚΛ. Συγχώρησόν με να σου διακόψω προς ολίγον τον λόγον. Σε ακούω πάντοτε να μας ονομάζης Γραικούς· διατί όχι Ρωμαίους, ως ωνομαζόμεθα έως τώρα; 
ΑΡ. Από τας αναριθμήτους, φίλε μου, δυστυχίας, όσας προξενεί η βαρβάρωσις εις τα έθνη, μια είναι και το να λησμονώσιν έως και αυτήν την αρχήν και τ’όνομα της γενεάς των. Οι πρόγονοί μας ωνομάζοντο το παλαιόν Γραικοί· έπειτα έλαβον το όνομα Έλληνες, όχι από ξένος έθνος, αλλ’ από Γραικόν πάλιν, όστις είχε κύριον όνομα το Έλλην, καθώς ημείς ονομαζόμεθα, συ, Κλεάνθης, Αριστοκλής εγώ. Εν από τα δυο λοιπόν ταύτα είναι το αληθινόν του έθνους όνομα. Επρόκρινα το Γραικοί, επειδη ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης. Αν προκρίνης το, Έλληνες, ονομάζου φίλε μου, Έλλην· αλλά μη, δια τους οικτιρμούς του Θεού, Ρωμαίος. 
ΚΛ. Διατί τούτο; 
ΑΡ. Διότι δεν είσαι Ρωμαίος. Οι Ρωμαίοι πρώτοι μας εστέρησαν από την ολίγην ελευθερίαν, την οποίαν είχαν μας αφήσει της Ελλάδος αι διχόνοιαι· και το να φέρωμεν τυπωμένα εις το μέτωπον τα στίγματα της δουλείας, και να ομολογώμεν εκουσίως ότι χαίρομεν εις την δουλείαν. 
ΚΛ. Μ’ έλεγεν όμως άνθρωπος σοφός, ότι το, Ρωμαίοι, είναι ενδοξότερον όνομα παρά το, Έλληνες· επειδή οι Ρωμαίοι εξεπέρασαν τους Έλληνας. 
ΑΡ. Δεν ήξευρε τι λέγει ο σοφός εκείνος· ή, αν αληθώς επίστευεν ότι οι Ρωμαίοι εξεπέρασαν τους προγόνους ημών, εζήτη να μας προσκολλήση άλλην καταισχύνην χειροτέραν της δουλείας, συμβουλεύων να κρατώμεν τ’ όνομα των Ρωμαίων.
ΚΛ. Ποιαν ταύτην; 
ΑΡ. Εάν κανενός αδόξου και πτωχού υιός ηρνείτο το πατρικόν του όνομα, δια να λάβη άλλου πλουσιωτέρου και πλέον ενδόξου όνομα, πώς ήθελες ονομάσει τον τοιούτον υιόν; 
ΚΛ. Άνθρωπον αχάριστον, άνθρωπον αχρείον, άνθρωπον, εις ολίγα λόγια, απάνθρωπον. 
ΑΡ. Όχι μόνον απάνθρωποι, αλλά και μωροί προς τούτοις έπρεπε να ονομασθώμεν, εάν επροκρίνομεν το όνομα των Ρωμαίων από τ’ όνομα των Γραικών, ή των Ελλήνων, χωρίς τα φώτα των οποίων ποτέ οι Ρωμαίοι δεν ήθελαν τόσον δοξασθή. 
ΚΛ. Όστις μ’ ονομάση πλέον Ρωμαίον, θέλω τον στοχάζομ’ ως εχθρόν μου. Από της σήμερον εις το εξής είμαι Γραικός.
Ο διάλογος αυτός προτρέπει τους Γραικούς να αποκολληθούν από τους Ρώσους (δηλαδή να εγκαταλείψουν την Επανάσταση που ετοιμαζόταν από τα Επτάνησα) και να προσκολληθούν στους Γάλλους, επειδή οι Ρώσοι είναι μεν καλύτεροι των Τούρκων, αλλά οι Γάλλοι είναι πολύ πιο «φωτισμένοι» από τους Ρώσους. Ενημερώνει επίσης τον αναγνώστη ότι οι Γραικοί ήταν πάντα υπόδουλοι των Γραικορωμαίων αυτοκρατόρων, άρα δεν επαναστατούν οι Γραικοί ως προς τους Τούρκους μόνον, αλλά και ως προς τους Ρωμαίους που ήταν ελληνόφωνοι Χριστιανοί. Ο Υψηλάντης από την άλλη πλευρά, καλούσε τους Γραικούς να επαναστατήσουν ως Έλληνες, δηλαδή ως Χριστιανοί.
Όμως, όπως κι αν οριστεί ο Έλληνας, είτε ως Χριστιανός, είτε ως Αρχαίος, φτάνουμε σ’ ένα κοινό στοιχείο. Την διεθνική και όχι την εθνική πολιτισμική του ταυτότητα. Τόσο στην κλασική αρχαιότητα και στην Ομηρική περίοδο, όσο και στην Ρωμαϊκή περίοδο που συνηθίσαμε να την λέμε «Βυζάντιο» ή -ακόμα χειρότερα- «Μεσαίωνα», ο Έλληνας έχει οικουμενική διάσταση. Μιλάει για τον άνθρωπο και όχι για τον άνθρωπο που μιλάει ελληνικά (που έχει ελληνική γλώσσα). Τα δυο στρατόπεδα προϋπήρχαν του 1821, αλλά δεν διαμορφώθηκαν 50 χρόνια πριν. Με τα δυο στρατόπεδα σε πλήρη σύγκρουση έκλεισε η αυλαία της άλωσης το 1453. Κι αν πάμε και παλιότερα, θα τα βρούμε με την μορφή του Σχίσματος μεταξύ «Γραικών» και Φράγκων και με τη μορφή των δυο χριστιανικών αυτοκρατοριών: Ανατολής και Δύσης. Από το 1750 φαίνεται καθαρά ότι αρχίζει μια κινητικότητα που το 1770 γίνεται έντονη και το 1785 ακόμα περισσότερο. Η ανασύσταση της Ανατολής γεννά το «Ανατολικό Ζήτημα». Πώς θα μπορούσε να μην ενδιαφέρεται γι’ αυτό η Δύση που την αντιπροσωπεύουν η Αγγλία, η Γαλλία και η Αυστρία; Γαλλία και Ρωσία είναι οι δυο μεγαλύτερες χερσαίες πολεμικές δυνάμεις. Η Βρετανία κυριαρχεί στη θάλασσα και ελέγχει το εμπόριο. Η Αυστρία είναι κι αυτή αυτοκρατορία. Το «ανατολικό ζήτημα» αφορά στους πάντες. Και άπαντες θα εμφανιστούν το 1821.

Ο Υψηλάντης ξεκινά την Επανάσταση περνώντας από την Ρωσία στην Ρωσοτουρκική Μολδαβία. Οι Ρώσοι που έχουν συνεισφέρει στην προετοιμασία της Επανάστασης δηλώνουν ανήξεροι. Ξέρουν όμως. Η Φιλική Εταιρεία έχει καλλιεργήσει και στον Αλή Πασά την ίδια προσδοκία, ότι η Ρωσία θα τον βοηθήσει, αν αποσχιστεί από τον Σουλτάνο και δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο χριστιανο-μουσουλμανικό κράτος. Ξέρει και ο Πατριάρχης, αφού μετέχει στην Εταιρεία. Δεκάδες γράμματά του αποστέλλονται στην Πελοπόννησο, στην Στερεά, στα Επτάνησα, όπως φαίνεται στα αρχεία του Π. Σέκερη και του Εμ. Ξάνθου. Ο Ξάνθος, ο μόνος που άφησε τόσο μεγάλο αρχείο για τη Φιλική Εταιρεία, τον κατονομάζει ως κατηχημένο. Όπως όλοι οι εμπλεκόμενοι δηλώνουν ανήξεροι και αμέτοχοι, έτσι και ο Καποδίστριας φαίνεται ότι θυσιάζει τον Υψηλάντη στην Μολδοβλαχία για να σωθεί η Επανάσταση στο νότο και ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο. Τον διαβεβαιώνει για ρωσική βοήθεια, αν όχι πολεμική (δηλ. ρωσοτουρκικός πόλεμος), τουλάχιστον υποστηρικτική. Άγγλοι, Γάλλοι, Αυστριακοί ξέρουν επίσης. Έχουν συμφέροντα ενάντια στην Ρωσία και στην αναβίωση της Ανατολής. Το 1821 είναι ένα εθνικό ελληνικό ζήτημα, όμως αφού ο Έλληνας είναι οικουμενικός, το 1821 είναι εγγενώς διεθνικό ζήτημα. 

Δεν είναι «ξένοι» με το ζήτημα αυτοί που ανακατεύονται από Βορρά και Δύση, απλώς δεν μιλούν ελληνικά. Δεν είναι «ξένοι» και επειδή η φαινομενικά καθυστερημένη ανάμειξή τους γίνεται πάνω στη βάση της χριστιανικής αλληλεγγύης. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται άπαντες. Τα στρατόπεδα λοιπόν είναι έτοιμα στην Ελλάδα, όλοι επικοινωνούν με τους εξωτερικούς παράγοντες, το φυτίλι λείπει και αυτό το ανάβει η Βρετανία πρώτη, όταν «ξαφνικά» το 1823 αποφαίνεται ότι οι Επαναστάτες δεν είναι τρομοκράτες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αλλά Έλληνες που ζητούν αυτοδιάθεση. Βρετανοί βουλευτές, νομικοί και έμποροι σχηματίζουν μια Επιτροπή η οποία φαίνεται να δρα ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, ώστε η Βρετανία να τηρεί τα προσχήματα της ουδετερότητας έναντι της Πύλης. Η Επιτροπή αυτή δεν είναι άλλη από την γνωστή Επιτροπή του Λονδίνου. Συνεννοείται με τον λόρδο Byron που βρίσκεται στην Ιταλία και τον στέλνει στην Επανάσταση ως προπομπό της στα μέσα του 1823. Όμως ο Byron καθηλώνεται στην Κεφαλονιά για ένα εξάμηνο. Μαθαίνει ότι στην Ελλάδα επικρατεί διαμάχη Βουλής-Κυβέρνησης και δεν επιθυμεί να γίνει μέρος της· λίγο επειδή είναι ρομαντικός, λίγο επειδή ελπίζει ότι θα γίνει βασιλιάς του νέου κράτους. Τελικά ο Byron θα αποβιβαστεί στο Μεσολόγγι κι εκεί θ’ αφήσει την πνοή του λίγους μήνες αργότερα.
Η άφιξη του Byron στο Μεσολόγγι, τις πρώτες μέρες του 1824 σημαίνει την έναρξη του πρώτου εμφύλιου πολέμου. Έχει μόλις προηγηθεί η αντικατάσταση του προσωρινού πρωθυπουργού Πετρόμπεη από τον Κουντουριώτη. Η ομάδα του Κολοκοτρώνη είναι πια καθαρά αντιμέτωπη με την ομάδα του Μαυροκορδάτου, που οργάνωσε την τοποθέτηση του Κουντουριώτη. Ο Κολοκοτρώνης βλέπει ότι η παράνομη αντικατάσταση του Πετρόμπεη δείχνει πού θα καταλήξει το δάνειο· στα χέρια του Κουντουριώτη. Πώς γίνεται λοιπόν ο διχασμός;

Ενώ το δάνειο θα συμφωνηθεί τον Φεβρουάριο, ενώ η πρώτη δόση θα έρθει τον Απρίλιο και θα παραδοθεί μόλις τον Ιούνιο, από τον Ιανουάριο, κάποιοι συντάσσονται με τον Κουντουριώτη, αφού με την άφιξη και του Byron καταλαβαίνουν ότι αυτός θα είναι ο αυθαίρετος παραλήπτης του δανείου. Πήγε περίπατο η Β΄ Εθνοσυνέλευση και η νομιμότητα της προσωρινής κυβέρνησης. Έτσι η Ελλάδα με δυο προσωρινές κυβερνήσεις και δυο Βουλές έχει διχαστεί με την προσμονή και μόνον του δανείου. Ο λόρδος Byron προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες. Καταλαβαίνει τι πρόκειται να γίνει, είναι έμπειρος πολιτικός και προσπαθεί να δημιουργήσει μια ενωτική – συμβιβαστική κυβέρνηση στην οποία δεν θα μετέχουν ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Κουντουριώτης ή ο Μαυροκορδάτος. Προωθεί μια ενωτική κυβέρνηση Υψηλάντη, Ανδρούτσου, Πλαπούτα, Νέγρη και άλλων για να παραλάβει αυτή το δάνειο. Ο θάνατός του θα ματαιώσει αυτό το σχέδιο. 

Οι τρεις εφημερίδες που μόλις είχαν δημιουργηθεί (από την Επιτροπή του Λονδίνου), ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Όσοι δεν αναγνωρίζουν την κυβέρνηση Κουντουριώτη χαρακτηρίζονται «αντιπατριώτες, στασιαστές, κακούργοι, φατριαστές, προδότες» ενώ οι συκοφαντίες είναι σε ημερήσια διάταξη. Η φάση αυτή λήγει τον Ιούνιο του 24, όταν η πλευρά του Κολοκοτρώνη συμβιβάζεται, παραδίνοντας το Ναύπλιο στον Ζαΐμη. Όμως τα πράγματα κάθε άλλο παρά ηρεμούν. Ο κύκλος των διώξεων διευρύνεται. Καταδιώκονται πλέον κι αυτοί που «συμβιβάστηκαν» με τους Κολοκοτρωναίους. Ο Ζαΐμης και ο Λόντος (πρόκριτοι της Αχαΐας) από φίλοι του Κουντουριώτη, γίνονται εχθροί. Η δεύτερη πράξη θα παιχτεί τον Νοέμβριο του 24. Η κυβέρνηση του Κουντουριώτη μισθώνει Ρουμελιώτες, τους οποίους στρέφει εναντίον των Πελοποννησίων. Έτσι φαίνεται πως ο διχασμός είναι τοπικιστικός, όμως κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Το δάνειο που συμφωνείται στο Λονδίνο δεν είναι χρήματα που βγαίνουν από κάσες, αλλά χρήματα που αντλούνται από το Λονδρέζικο χρηματιστήριο. 

Οι ενδιαφερόμενοι, και πρώτοι απ’ όλους τα μέλη της Επιτροπής του Λονδίνου, δίνουν χρήματα, για να αγοράσουν στο ταμπλώ του χρηματιστηρίου «Ελληνική Επανάσταση». Το φαινόμενο δεν ήταν πρωτόγνωρο. Είχε ξαναγίνει πρόσφατα σε όλες τις Επαναστάσεις της Λατινικής Αμερικής που δημιουργούσαν κράτη ανεξάρτητα από την Ισπανία και την Πορτογαλία, εξαρτημένα όμως από την Βρετανία. Οι Έλληνες απεσταλμένοι μπλέκουν και προσωπικά στα κερδοσκοπικά παιχνίδια των μελών της Επιτροπής, επειδή και οι ίδιοι εκβιάζονται, αφού κάνουν αλόγιστες σπατάλες. Έτσι υποχρεώνονται να ικανοποιούν τα άνομα αιτήματα των μελών της Επιτροπής. 

Όταν οι τιμές κατέβαιναν, υποχρεώνονταν να αγοράσουν για λογαριασμό της Ελλάδας τις ομολογίες των Βρετανών σε τιμές αυξημένες. Υπήρχαν όμως και χειρότερα. Οι πεσμένες τιμές στο χρηματιστήριο έδιναν την ευκαιρία στην Επιτροπή να πιέζει τους Έλληνες απεσταλμένους να γράφουν στην Ύδρα ότι αντίπαλοι των αγαθών νησιωτών και των γενναίων Ρουμελιωτών είναι οι κακούργοι Μωραήτες. Ταυτόχρονα, πίεζαν τον Κουντουριώτη να σκοτώσει τον φυλακισμένο Κολοκοτρώνη και όποιον αντιστέκεται στην προσωρινή κυβέρνηση, ώστε να ανακτήσει κύρος η Επανάσταση και να ανεβεί πάλι η τιμή της στο Χρηματιστήριο.

Την ίδια περίοδο οι Βρετανοί συζητούσαν στην Πετρούπολη μαζί με Ρώσους, Γάλλους και Αυστριακούς. Ο τσάρος προσπαθούσε να δώσει πολιτική λύση, αλλά τη λύση που πρότεινε την απέρριπταν οι άλλοι τρεις σύμμαχοι. Την ίδια περίοδο (1824) ο Ιμπραήμ ξεκινούσε από την Αίγυπτο με τεράστιο στόλο για να καταστείλει την Επανάσταση. Καταλαμβάνει την Κρήτη, καταστρέφει την Κάσο και τα Ψαρά και μετά από μια ήττα στη ναυμαχία του Γέροντα αποβιβάζεται ανενόχλητος στην Πελοπόννησο. Πώς αντέδρασε η προσωρινή κυβέρνηση; Κατηγόρησε τους «αντάρτες», αλλά και τον Συνταγματάρχη Στάνχοπ, φίλο του Byron και συνδιαχειριστή του δανείου, ότι εξαιτίας τους δεν έγινε έγκαιρα η παραλαβή των χρημάτων κι έτσι ο Ιμπραήμ μπόρεσε να δράσει στο Αιγαίο. Το 1825 μπαίνει, οι αντίπαλοι του Κουντουριώτη βρίσκονται στην φυλακή της Ύδρας, ο Ιμπραήμ βρίσκεται στην Πελοπόννησο, ο Ανδρούτσος έχει υπογράψει συμβόλαιο θανάτου και στο Λονδίνο συμφωνείται το δεύτερο δάνειο. Αυτό που θα αποβεί καταστροφικό και στην οικονομία και στον πόλεμο.

Ας δούμε από πιο κοντά τον διχασμό που προκάλεσαν τα δάνεια. Θα μας βοηθήσουν τρία πρόσωπα που ήταν από τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης: ο οπλαρχηγός Γκούρας, ο έμπορος Μακρυγιάννης και ο αρχιμανδρίτης Δικαίος. Και οι τρεις έλαβαν χρήματα και αξιώματα για να κινηθούν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων της πλευράς Μαυροκορδάτου.
Ο Γκούρας διαμαρτύρεται στον Κουντουριώτη, πριν καλά-καλά φυλακιστεί ο Κολοκοτρώνης, επειδή έμαθε, λέει, ότι δεν θα εκτελεστούν οι συλληφθέντες και φοβάται μήπως αφεθούν ελεύθεροι και τον κυνηγήσουν: «Ακούω ότι οι Ντεληγιανναίοι, ο Κολοκοτρώνης και άλλοι έρχονται ευτού να σε γελάσουν και να τους συγχωρέσης, ως αθώους. … Γέρο Κουντουριώτη ! εσύ με έβαλες εις τούτον τον χορόν ! ξέροντας ότι υπερασπίζεσαι τους νόμους και παιδεύεις τους κακούς, και ότι κυνηγάς τους κακοπατριώτας· κύτταξε καλά ! 

Εσύ αύριον πηγαίνεις στο νησί σου, και δεν σε μέλει ! εμένα όμως, αφού άλλην μιαν φοράν ζήση ο Κολοκοτρώνης, ο Ντεληγιάννης, ο Ζαΐμης και οι λοιποί, θα μου δώκουν το κεφάλι στο χέρι μου· δια τούτο καρτερώ να μάθω, θα παιδευθούν, θα εξορισθούν, θα χάσουν το βιός τους όσοι εκκίνησαν τον πόλεμον τούτον κατά της Διοικήσεως, δια ρέγουλάν μου. Ο κύριος Μαυροκορδάτος δίνει μαθήματα εις τους αποστάτας». Στη συνέχεια, αναλαμβάνει να συλλάβει τον μεγάλο εχθρό της κυβέρνησης, τον Οδυσσέα. Ο Ανδρούτσος θα δολοφονηθεί ενώ είναι φυλακισμένος στην Ακρόπολη της Αθήνας (1825) και η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εμφανίσει την δολοφονία ως ατύχημα. Ο Γκούρας θα πεθάνει στην Ακρόπολη τον επόμενο χρόνο. Δεν έχουμε άλλες μαρτυρίες από το πώς ο ίδιος ερμήνευε αυτή τη δράση του.
Ο Μακρυγιάννης έμεινε γνωστός ως «στρατηγός». Ο τίτλος του είναι περίεργος για έναν μη στρατιωτικό, που ασκούσε εμπόριο πριν την Επανάσταση. Ο τίτλος τουαντιστρατήγου ήταν το μέσο της αμοιβής του για τις υπηρεσίες του στον εμφύλιο. Στα απομνημονεύματά του υποβαθμίζει την πράξη του και δεν φαίνεται να μετανιώνει. Δικαιολογεί την αρχική του στάση με την φράση «Με το Βουλευτικόν ήταν το δίκιον και η πατρίδα. 

Οι άλλοι ήθελαν να ρουφάνε τα εθνικά και μάλωναν. Δεν ήξερε κανείς τι να κάμει. Ήμουν άμαθος από τέτοια». Στη συνέχεια, δέχεται κι ο ίδιος ότι τα προηγούμενα ήταν δικαιολογίες. Ίσως επειδή είχε τύψεις, ίσως επειδή του έγιναν κι άλλες προτάσεις που τις αρνήθηκε, αναφέρει: «Τότε με παίρνει ο Ζαΐμης και πάμε σ’ έναν οντά και μου λέγει μη φωνάζω κι ακούσουνε και οι άλλοι Ρουμελιώτες και φωνάζουν κι αυτοί. Και ν’ ακολουθήσω την συντροφιά τους και να μου δώσουνε χίλια γρόσια τον μήνα μιστόν. ‘Πενήντα χιλιάδες να μου δώσετε, κρέας δια εμφύλιον πόλεμον δεν πουλώ’». Όμως, σε γράμμα που έστειλε το 1825 στον Κουντουριώτη έγραφε: «Εκλαμπρότατε, να με θυμηθής όταν έλθη το δάνειον, ότι τας ελπίδας μου, μετά τον Θεόν, εις την Εκλαμπρότητά σου την έχω και μη με αφήσης περίλυπον. Παρακαλώ να με αγαπάς όπως και πρότερον». Λέμε ότι δεν μετάνιωσε, γιατί συνέχισε να προσφέρει έμμισθες εξωθεσμικές υπηρεσίες και στην περίοδο του Καποδίστρια, και στη περίοδο του Όθωνα. Για εκείνες τις περιόδους παραδέχεται ότι οι εμφύλιοι ήταν υποκινούμενοι και ότι τον Κολοκοτρώνη τον φυλάκισε η αντιβασιλεία για πολιτικούς λόγους.
Ο Παπαφλέσσας ήταν από τους πρωτεργάτες της Φιλικής Εταιρείας. Σχεδόν με την έναρξη του εμφυλίου γίνεται υπουργός των εσωτερικών. Όταν η πλευρά του Κολοκοτρώνη μαθαίνει ότι φεύγουν απεσταλμένοι για το δάνειο στο Λονδίνο, προσπαθεί να τους σταματήσει. Στέλνει τον πρόκριτο Περρούκα στο Λονδίνο και στην Ελβετία, για να δει τον Καποδίστρια. Ο Παπαφλέσσας γράφει στην κυβέρνηση: «Ο Δημ. Περρούκας … ενήργησε να σταλή εις την Ευρώπην, και ο σκοπός του είναι να κηρύξη δια των εφημερίδων ότι το νεωστί συστηθέν εκτελεστικόν είναι παράνομον, και άκυρα όλα τα παρ’ αυτού εκδιδόμενα έγγραφα, και ότι το εις Λονδίνον ενεργούμενον δάνειον δεν είναι με την εγγύησιν όλου του έθνους, και να εμποδισθή· και επομένως δι’ έλλειψιν χρημάτων να υπερισχύση η φατρία του, ήτις έχει βάσιν την κακοήθειαν, την αναρχίαν και του έθνους την απώλειαν. 

Το υπουργείον των εσωτερικών θεωρεί τα εγκλήματα ταύτα ως εσχάτην προδοσίαν». Αργότερα, μέσα στο 1824 ειδοποιεί την κυβέρνηση με «χαράν ψυχής» ότι«σήμερον Κυριακή εκρότησα και δευτέραν μάχην με τους αντάρτας της Διοικήσεως Αρκαδίους, … τους εβγάλαμεν από όλα τα ταμπούρια, τους επήραμεν το δυνατώτερον χωρίον, επήραμεν τας σημαίας τους, τα άλογά τους, άρματα, του Κατσαρού την γούναν, εθανατώθη και αυτός ο ίδιος, επληγώθη ο αρχηγός του, επιάσαμεν πολλούς, από τους οποίους στέλλω δυο ζωντανούς εις την Διοίκησιν δια να λάβωσι την ποινήν των νόμων. … Αυτού στέλλω του Μπούρα το παιδί και παρακαλώ την σ. Διοίκησιν να το τιμήση με βαθμόν ανάλογον, επειδή αυτό το σπήτι εστάθη με την Διοίκησιν και είναι όλοι αφιερωμένοι». Η τελευταία φράση του Παπαφλέσσα είναι συνηθισμένη στα κείμενα του εμφυλίου. Δείχνει πώς χτίστηκε το πελατειακό κράτος, το κράτος των ημετέρων.

Το Νοέμβριο δολοφονείται ο μεγαλύτερος γιος του Κολοκοτρώνη, ο Πάνος και ο γέρος του Μωρηά αποφασίζει να παραδοθεί. Ενώ ο Κολοκοτρώνης επιβιβάζεται στο καΐκι που θα τον μεταφέρει στην Ύδρα, ο Παπαφλέσσας του εύχεται ειρωνικά «καλό ταξίδι», για να λάβει την απάντηση «και στα δικά σου». Ο Παπαφλέσσας θα μετανοήσει και θα καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος όταν αποβιβαστεί ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο. Τα γράμματά του και οι πράξεις του το αποδεικνύουν. Θα μεσολαβήσει για την απελευθέρωση των φυλακισμένων και όταν λάβει αρνητική απάντηση, θα ξεκινήσει την πορεία της αυτοθυσίας του εναντίον του Ιμπραήμ. Λίγες μέρες μετά το Μανιάκι, όλοι οι φυλακισμένοι αφέθηκαν ελεύθεροι. Στο Ναύπλιο έγινε δοξολογία και τελετή συμφιλίωσης.
1825. Ενώ ο Ιμπραήμ αρχίζει το καταστροφικό του έργο στην Πελοπόννησο, πέρα από το αγγλικό και το ρωσικό κόμμα δημιουργείται και γαλλικό. Ένας Γάλλος αξιωματικός περιδιαβαίνει την Πελοπόννησο και μαζεύει υπογραφές υπέρ ενός Γάλλου Βασιλιά. Σε αντάλλαγμα η Γαλλία θα βοηθήσει την Επανάσταση. Η γαλλική διείσδυση ξεκίνησε στον προηγούμενο χρόνο, δηλαδή μέσα στον εμφύλιο. Με την άφιξη του Ιμπραήμ έχουμε τις δυο αρχικές τάσεις εκφρασμένες από τρεις παρατάξεις: το αγγλικό κόμμα με τα δάνεια να προτείνει Άγγλο ή Γερμανό βασιλιά, το γαλλικό κόμμα με γαλλικά χρήματα και Γάλλο βασιλιά, και την Ρωσική πρόταση με τις τρεις αυτόνομες ηγεμονίες, όπως της Βλαχίας και Μολδαβίας. Η τελευταία πρόταση, αν και συμφερότερη από εδαφικής πλευράς (περιλάμβανε και την Ήπειρο και τη Θεσσαλία και Κρήτη), δεν μπορούσε να έχει υποστηρικτές, γιατί το ρωσικό κόμμα ήταν το ηττημένο.

Ο Κολοκοτρώνης μόλις βγήκε απ’ την φυλακή, ο Ανδρούτσος διώκεται και σε λίγο θα είναι νεκρός, ο Καραϊσκάκης γλύτωσε με τη δίκη και υποκρίνεται τον φίλο του Κουντουριώτη, ο Βαρνακιώτης έχει αδρανοποιηθεί και ο Υψηλάντης βρίσκεται στο γαλλικό κόμμα. Πέρα όμως από την έλλειψη προσώπων που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την ρωσική πρόταση, η πληγή από την ρωσική απουσία το 1821 παραμένει ανοιχτή. Η λύση θα δοθεί μέσω Ρωσίας, αλλά με καθυστέρηση. Για να ενεργοποιηθεί η Ρωσία εναντίον της Πύλης, υπογράφεται με πρωτοβουλία του Επτανησιακού παράγοντα μια αίτηση προστασίας προς την Αγγλία. Περίοπτη θέση στις υπογραφές έχει το όνομα του Κολοκοτρώνη. Τρανταχτή απουσία: ο Κουντουριώτης. Το θέμα της Επανάστασης γίνεται όλο και πιο πολύπλοκο, παραμένει όμως διεθνές. Ο Κάνινγκ λαμβάνει το έγγραφο, αλλά δεν το αξιοποιεί, γιατί ξέρει ότι αυτό θα κινητοποιήσει τη Ρωσία εναντίον της Τουρκίας. Στα τέλη του 1825 ο τσάρος είναι επιτέλους έτοιμος να δράσει, όμως πεθαίνει και το έργο του θα υλοποιήσει ο επόμενος τσάρος.
Τον Απρίλιο του 1826 υπογράφεται από τον νέο τσάρο και την Βρετανία το πρωτόκολλο της Πετρούπολης που αναγνωρίζει αυτονομία των Ελλήνων χωρίς συγκεκριμένα σύνορα. Ταυτόχρονα, πέφτει το προδομένο Μεσολόγγι. Τον Απρίλιο του 1827 δολοφονείται ο Καραϊσκάκης που είχε αναστήσει την Επανάσταση στη Ρούμελη, είχε δημιουργήσει τον πρώτο ελληνικό στρατό και κρατούσε το ηθικό ψηλά. Λίγο πριν, είχε εκλεγεί μονοπρόσωπη κυβέρνηση από την Γ΄ Εθνοσυνέλευση. Με πρωτοβουλία Κολοκοτρώνη-Καραϊσκάκη, η διακυβέρνηση ανατέθηκε στον Ιωάννη Καποδίστρια. Τον Ιούλιο υπογράφεται στο Λονδίνο ένα νέο πρωτόκολλο. Επιβάλλει ανακωχή στους αντιμαχόμενους Έλληνες και Τουρκοαιγύπτιους. Τώρα πια μετέχει και η Γαλλία, άρα οι εγγυήτριες δυνάμεις γίνονται τρεις. Η Στερεά έχει περάσει στους Τούρκους. Η Πελοπόννησος παλεύει με «φωτιά και τσεκούρι». Ο Καποδίστριας γυρνάει όλη την Ευρώπη για να οργανώσει την υποστήριξη του κράτους. Οι τρεις σύμμαχοι νικούν στο Ναυαρίνο τον Οκτώβριο. Αυτό το σημείο θεωρείται ως τέλος της Επανάστασης. Όμως δεν είναι.
Ο Σουλτάνος απορρίπτει την ανακωχή και η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο στην Πύλη το 1828. Ο Καποδίστριας φτάνει στο Ναύπλιο. Ανακτά την Στερεά. Παίρνει με το μέρος του προσωρινά τη Γαλλία. Η Βρετανία απομονώνεται και κάνει παραχωρήσεις στο εδαφικό υπέρ της Ελλάδας. Το1829 ο Ρωσικός στρατός φτάνει στην Ανδριανούπολη. Η Πύλη συνθηκολογεί και δέχεται το πρωτόκολλο του Λονδίνου που είχε απορρίψει μετά το Ναυαρίνο· αναγνωρίζει δηλαδή την αυτονομία των Ελλήνων. Τη στιγμή εκείνη η Βρετανική πολιτική βρίσκεται στη δυσκολότερη στιγμή. Μη ξέροντας τι θα απαιτήσουν οι Ρώσοι από τους Τούρκους, συζητά σοβαρά το ενδεχόμενο να δοθεί η Κων/πολη στους Έλληνες. 


Συζητά δηλαδή ανασύσταση του Βυζαντίου (όπως το λέει) και εκείνη τη στιγμή διαφαίνεται πιθανότητα να επιτευχθεί ο στόχος του Αλ. Υψηλάντη. Όμως οι απαιτήσεις των Ρώσων δεν φτάνουν μέχρι εκεί και το θέμα παγώνει. Η Βρετανία αντεπιτίθεται. Με τη Γαλλία ως σύμμαχο, πρωτοστατεί στη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους από την Πύλη (1830), ώστε να περιοριστεί η επιρροή της Ρωσίας. Ακολουθεί η δολοφονία του Καποδίστρια και νέος εμφύλιος, μέχρι να έρθει ο Όθων, ο οποίος στην αρχή δεν κυβερνά. Αντί γι’ αυτόν κυβερνά η αντιβασιλεία.

Είδαμε σε γενικές γραμμές τον εμφύλιο του 1824. Ακόμα και με τα δάνεια που πήραμε, θα μπορούσε να είχε τελειώσει ο πόλεμος πριν το 27, δηλαδή πριν το Ναυαρίνο. Με τα χρήματα του β΄ δανείου πληρώσαμε συνολικά 14 σύγχρονα πλοία στην Αγγλία και στις ΗΠΑ. Από αυτά παραλάβαμε συνολικά 4, από τα οποία ένα μόνον έφτασε πριν την πτώση του Μεσολογγίου και ένα πριν το Ναυαρίνο. Τουλάχιστον, όλοι οι ιστορικοί παραδέχονται ότι τα δάνεια δεν ωφέλησαν χρηματικά την Επανάσταση. Όμως διαφωνούν στο κατά πόσον την έβλαψαν. Τα λίγα χρήματα που έφτασαν από το πρώτο δάνειο, ξοδεύτηκαν στον εμφύλιο, το β΄ δάνειο υπήρξε η απόλυτη κοροϊδία. Και τα δυο, δέσμευσαν μεγάλο μέρος της γης που εγκατέλειψαν οι Τούρκοι κι αυτή η γη δεν μπορούσε άμεσα να μοιραστεί στους ακτήμονες.

Αν και η δεύτερη από τις δυο τάσεις νίκησε τελικά στον μεταξύ τους ανταγωνισμό, το κράτος που προέκυψε είχε στοιχεία και από τις δυο πλευρές. Ως «Έλληνας» διαμορφώθηκε αυτός που μιλάει ελληνικά, έχει εθνική διάσταση, συγκροτεί ένα πολιτικό έθνος. Ταυτόχρονα όμως είναι και χριστιανός, έχει και οικουμενικές αναφορές τόσο από το αρχαίο του παρελθόν, όσο και από το χριστιανικό. Οι λόγοι που επικράτησε αυτή η κατάσταση είναι δυο: πρώτος λόγος είναι ότι το κράτος έχτισε μια σχετικώς συμβιβαστική ιστορία, όπου κάποια σημεία αλλάχτηκαν, άλλα κόπηκαν ή στρογγυλεύτηκαν. Ο δεύτερος είναι ότι το ιστορικό ένστικτο και η προφορική παράδοση διέσωσαν και μια αίσθηση του υπαρκτού, αν και ανεξήγητου, αν και απόντος από τη ιστορία. 

Ένα παράδειγμα: μια Επανάσταση που προετοιμάστηκε στο έδαφος της Ρωσικής αυτοκρατορίας, με την Ρωσία να δηλώνει ουδετερότητα κατά την κήρυξη της Επανάστασης και με τον αρχηγό της, τον Υψηλάντη να εγκλωβίζεται και τελικά να λιώνει συκοφαντημένος, επί έξι και πλέον χρόνια στην αυστριακή φυλακή, μας παραπέμπει στο μυστήριο της Εταιρείας των Φιλικών και της «αοράτου Αρχής». Μάθαμε ότι η Εταιρεία δημιουργήθηκε στην Οδησσό από τρεις ή τέσσερις ανώνυμους μικροέμπορους. Σήμερα μπορούμε με άνεση να αποδείξουμε ότι δεν ήταν έτσι. Η κρατική ιστορία έπρεπε να κρύψει οπωσδήποτε τον στόχο της Επανάστασης και τον ρόλο του Καποδίστρια· ως ένα σημείο, αυτό γινότανε και από τον ίδιο. Έπρεπε ταυτόχρονα να κρατήσει το κράτος σε συνοχή. Το Ελληνικό έθνος, αν και «εθνικό» στα χαρτιά, στην πράξη παρέμενε σε μεγάλο βαθμό αυτό που πάντα ήταν: «διεθνικό». Στη φάση που σήμερα βρισκόμαστε, έχουμε ανάγκη αποσαφήνισης του παρελθόντος. 

Όμως, η ίδια η ιστορία διδάσκει ότι αυτό πρέπει να γίνει με προσοχή. Η Επανάσταση ως ένα βαθμό, κρίθηκε αρνητικά για όλους, επειδή η φιλία, δηλαδή ηαδελφότητα που προώθησε η Εταιρεία, δεν κατάφερε να ενώσει όσο έπρεπε. Κι αν για κάποιους οι πειρασμοί στάθηκαν μοιραίοι, αυτοί δεν πρέπει να είναι μόνον οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της ιστορίας. Αν μέχρι σήμερα υπάρχουν εσφαλμένα παραδείγματα του «εγώ» και του «εμείς», αυτά μπορούν να διορθωθούν χωρίς νέο διχασμό. Αν ο Καποδίστριας μπορούσε άμεσα να στήσει δικαστήρια για το θέμα των δανείων, δεν το έκανε κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει. Δεν το έκανε, όχι μόνο γιατί ο καιρός δεν το επέτρεπε. Μάλλον έκρινε ότι δεν θα ωφελούσε καθόλου. Το 1826 το θέμα των ελληνικών δανείων είχε γίνει εσωτερικό θέμα της Αγγλίας, αφού πολλοί Άγγλοι έχασαν τα χρήματά τους. Οι έρευνες δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα. 

Περίπου το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα επί Όθωνα, όταν διερευνήθηκε μόνον η διασπάθιση των χρημάτων και όχι το πολιτικό ζήτημα που τα δάνεια γεννούσαν. Αν η Επανάσταση μας δείχνει κάτι πολύτιμο, πέρα από το θέμα του ηρωισμού, αυτό είναι η αιτία εμφάνισης του ηρωισμού. Δεν υπομένει κανείς το κρύο, την δίψα, την πείνα, τα βασανιστήρια, τον απόλυτο εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης όταν η γυναίκα και το παιδί του πουλιούνται στα σκλαβοπάζαρα, μόνο και μόνο για να αποκτήσει εξουσία ή περισσότερα υλικά αγαθά. Σήμερα που το εθνικό κράτος κατεδαφίζεται, που η «κοσμοπολιτική» ταυτότητα και ο «ευρωπαίος πολίτης» προβάλλονται, που οι Έλληνες κατηγορούνται ως «εθνιστές» ή «αντιευρωπαϊστές» και που υφίστανται ό,τι ο Βαρνακιώτης, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, έχουμε ανάγκη να δούμε τι υπερασπίστηκαν όλοι αυτοί, όπως και ποια «εθνικότητα» είχαν και ο Βαρβάκης, και ο Υψηλάντης, και ο Καποδίστριας. Παρά τους διαχρονικούς τόνους ψεμάτων και λάσπης, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες στα διεθνή γεγονότα ήταν πάντα μεγάλοι και ήρωες.

Πάντα υπερασπίζονταν την ανθρώπινη μεγαλοσύνη, επειδή τέτοια ήταν η ταυτότητά τους. Με το προφορικό ή το «εθνικό» (στην πραγματικότητα πολυεθνικό) 21 μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Το 1821 ενέπνευσε και οδήγησε τους Έλληνες στο έπος του 1940. Ο Παλαμάς μας προέτρεψε να μεθύσουμε με το «αθάνατο κρασί του 21». Είναι το μόνο μεθύσι που δεν βλάπτει τους Έλληνες, αλλά τους ωφελεί. Το μόνο μεθύσι που τους κρατά αρκετά νηφάλιους ώστε να μην ανταλλάσσουν τον πολιτισμό τους για λίγο μέταλλο ή για την εφήμερη δόξα.

Στέργιος Ζυγούρας
Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, 24-3-2015

* Αν σήμερα ξενίζει λίγο το ότι υπήρχαν Επαναστάτες που όριζαν την Μακεδονική νίκη του Φιλίππου ως το τέλος του Ελληνισμού (ελληνικού κράτους), θα πρέπει να ξέρουμε ότι η άποψη αυτή ήταν κοινός τόπος για ένα μεγάλο τμήμα της δυτικής ιστοριογραφίας. Θα πρέπει επίσης να θυμηθούμε ότι οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδος για ένταξη στην ΕΟΚ ξεκίνησαν το 1953 και η ένταξη της χώρας στην τότε Ε.Ε. έγινε από τον Κ. Καραμανλή, ο οποίος υιοθετούσε την άποψη πως οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι στους Ρωμαίους, στους Βυζαντινούς, στους Οθωμανούς. Ήταν μια φράση που ξεκινούσε από τη Δύση. Στηριζόταν στην διαχρονική αντιπαλότητα δυτικού και ανατολικού κόσμου που εκφράστηκε ως αντιπαράθεση του δυτικού χριστιανισμού με τον ανατολικό.
Το καραβάκι της ιστορίας
http://www.logiosermis.net/2015/03/1821.html#.VRQ5zWAcRgU