Powered By Blogger

31.10.17

Η δήθεν απελευθέρωση μας ως έθνος και το βιβλίο που παραδόθηκε το 1840 στον Όθωνα για να ξεκινήσει τις «μεταρρυθμίσεις»!



Όταν μας "απελευθέρωσαν" από αγάπη οι ξένοι φιλέλληνες κι αποκτήσαμε "αυθόρμητα" Αγγλικό, Γαλλικό , Ρωσικό κόμμα, Γερμανό Βασιλιά κι εβραίο Τραπεζίτη...το πρώτο πράγμα που έκαναν οι "προστάτες" μας ήταν η ακριβής καταγραφή όλων των φυσικών πόρων και των πληθυσμών ώστε να προχωρήσουν στην άμεση εκμετάλλευση της νέας φάρμας ανθρώπων που έβαλαν στο χέρι.

Κατέγραψαν δέντρα, εκτάσεις αρδευόμενες και μη καθώς και το τελευταίο ρυάκι της τότε ελεύθερης Ελλάδας ώστε να απαιτήσουν τέλη αλιείας από τους "απελευθερωμένους" Έλληνες. 



Έχει ενδιαφέρον πως περιγράφουν τα ανθρωπολογικά στοιχεία των Ελλήνων... Κάτι σαν εξελιγμένους Μάου-Μάου μας έβλεπαν οι "απελευθερωτές" μας.



Μας έβαλαν να σφάξουμε και να σφαχτούμε για να μας περάσουν απλά νέες και πιο χοντρές αλυσίδες.

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρο το βιβλίο που παραδόθηκε το 1840 στον Όθωνα για να ξεκινήσει τις "μεταρρυθμίσεις"!


24.10.17

Το ελληνικό σχολείο μπροστά στην "νεωτερικότητα" που μας κατακλύζει


ΧΡΟΝΟΣ  ΚΑΙ  ΙΣΤΟΡΙΑ  .ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΧΡΟΝΟ  ΚΑΙ ΤΙς  ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ
Διαβάζω στο Βήμα, ένα σπουδαίο άρθρο για την νεωτερικότητα. Ο αρθρογράφος, Δ.Τζιόβας, αναρωτιέται κατ' αρχήν: "Πώς η νεωτερικότητα, παρά τις αμφισβητήσεις της, κατόρθωσε ως ιδέα να κυριαρχήσει στον εικοστό αιώνα, δεδομένου ότι η λατρεία του μοντέρνου εξακολουθεί αμείωτη; Πόσο ριζοσπαστική είναι εν τέλει και πόσο αποφασιστικά αποκόπτει τις ρίζες με το παρελθόν";

 Το άρθρο αυτό, επιτυχώς αποκαλύπτει και προβάλλει τον χαρακτήρα και την ουσία της νεωτερικότητας, και υποσημειώνει τα όρια και επακόλουθά της. 

Η νεωτερικότητα, ως νοοτροπία, τεχνοτροπία, ιδεολογία, πολιτική,  "επιστημονική" μέθοδος, ή όπως αλλιώς και να την αποκαλέσουμε, -θέλουμε δεν θέλουμε- μας κατακλύζει, διέπει την ζωή μας εδώ και χρόνια, κατατείνει να γυρίσει ανάποδα τα -γνωστά και ειωθότα- φυσικά πράγματα του κόσμου, τα κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα, και προβάλλει -τάχα- σαν το καινούργιο στον κόσμο. Όμως, είναι κάτι τόσο παλιό! Σαν παλιά  εφαρμοσμένη λογική και πρακτική, αλλά από την ανάποδη! Γιατί δεν είναι καινούργιο πράγμα η αντίρρηση, η επανάσταση, η αντίθεση, το συμφέρον, ο ατομισμός,  η -εγωϊστικά κι αλαζονικά- επιβαλλόμενη προσωπική άποψη. Οποιαδήποτε άποψη.

Το καινούργιο είναι ότι η γενίκευση της άρνησης και της αντίθεσης, της μερικότητας και της αποσπασματικότητας, αντιμάχεται την ενότητα του προσώπου, την οικουμενικότητα των στοιχειωδών αναγκών του ανθρώπου. Αποστρέφεται την κοινωνική ευδαιμονία, την πολιτική τάξη και την ευνομία. Γιατί εξυπηρετεί κι ευνοεί τα συνταιριασμένα μακρόπνοα πλάνα μικρόνοων ανθρώπων για κατάκτηση εξουσίας, πάσης φύσεως εξουσία, την διαίρεση του κόσμου και την κοινωνική αναταραχή. Επίσης, η νεωτερικός προσανατολισμός, αγωνίζεται και για την προβολή όσων βρίσκονται στην σκιά του πνεύματος,  και χρησιμοποιούν τον πολιτισμό χωρίς να παράγουν πολιτισμό. Δημιουργούνται επί τούτου πολιτικές κρίσεις και υποκινούνται κοινωνικές αναστατώσεις. Οι πρώτες, γίνονται για την διατάραξη του πολιτικού βίου στις χώρες που ανθίστανται, μέχρι που να βρεθούν οι πρόθυμοι που θα εκχωρήσυν γή και ύδωρ. Οι δεύτερες για να αποδιοργανωθούν οι κοινωνίες που έχουνε πολιτισμικό βηματισμό στον κόσμο, έτσι ώστε να εξωθηθούν  στην πνευματική ανυπαρξία και στον φυσικό αφανισμό.

Μήπως όλοι αυτοί οι νεωτερισμοί,

  • η βιομηχανική επανάσταση, 
  • ο διαφωτισμός,
  •  η πολιτική επανάσταση με την ανάδυση του μαρξισμού, κι 
  • η παγκοσμιοποίηση
φέρανε περισσότερη ευδαιμονία στον άνθρωπο; Ή μήπως λύσανε τα προβλήματα αντιθέσεων και διαιρέσεων στις πολιτείες και στις κοινωνίες; Οι άνθρωποι δεν ευτύχησαν με την μαζική παραγωγή αγαθών. Ούτε φωτίστηκαν από το μαχαίρι του Ροβεσπιέρου. Η οκτωβριανή επανάσταση κατέρρευσε μέσα στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά της, και δεν κράτησε το ιδανικό της ούτε για 100 χρόνια. Δρομαίοι φεύγουνε κι οι τελευταίοι -έγκλειστοι στο παλάτι του υλισμού- παραδιδόμενοι στον κόσμο της ύλης, που ζεί και κυριαρχεί στη Δύση χωρίς σύνορα. Και η  πολιτική πρόταση της παγκόσμιας διακυβέρνησης βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Και τούτο, γιατί όσα ευαγγελίζεται δεν καθησυχάζουν τον ανθρώπινο πόνο. Κι όσοι -στους κόλπους της- ανοήτως εμόχθησαν για τον αποπρασανατολισμό της κοινωνίας και την ακατάσχετη κατάτμηση της ελευθερίας του ανθρώπου, σε ελευθερίες των ανθρώπων, -σαν να μην ισχύει για όλους τους ανθιρώπου αυτό που ισχύει για κάποιους- βλέπουνε σήμερα, πως ό,τι κάνανε ήτανε μάταιο, και τ' αφεντικά τους,  δεν έχουνε καινούργιες προτάσεις. Αλληλοκατηγορούνται και αλληλοαναιρούνται ανενδοίαστα κι αδιάντροπα, λέγοντας σήμερα εκείνα που αρνήθηκαν χτές, κι αρνούμενοι σήμερα εκείνα που εκήρυτταν την προηγουμένη.

Αυτή, η πολιτική της παγκοσμιοποίησης, όσο επίμονα κι αν μεθοδεύεται, απλώνει τα φτερά της πάνω σ' όλον τον κόσμο, αλλά περιλαμβάνει ανάμεσα στους καρδιακούς της εταίρους, μόνο όσους την αποδέχονται, και οι οποίοι ευνοούνται από αυτήν. Τους άλλους, τους έχει για ξέκαμμα. Άρχισε κιόλας -με τους ισλαμιστές μισθοφόρους της- να ξεπαστρεύει. Ξεκίνησε από τους τάχα ενοχλητικούς. Αλλά ο δαίμονας της καταστροφής αυτονομήθηκε. Και  τώρα κάνει του κεφαλιού του. Κι ο πρώην αφέντης του ανησυχεί, γιατί πολλές φορές ο καταστροφικός δαίμονας έστριψε το δολοφονικό του μαχαίρι στα σωθικά του κυρίου του. Του πολιτισμένου και επίδοξου παντοκράτορα του κόσμου.

Κι εμείς,

  • τί θα κάνουμε αύριο; 
  • τί θα μάθουμε στα παιδιά μας; 
  • Πώς πρέπει να στεκόμαστε μπροστά στο καινούργιο;
  • Να ασπαζόμαστε το καινούργιο, όποιο και νά ΄ναι; 
  • Αρκεί μονάχα που είναι καινούργιο;
  • Είναι, αλήθεια, πολιτισμός και πρόοδος το κάθε καινούργιο που προβάλλεται με διάφορες πολιτικές, φιλοσοφικές ή οικονομικές, αξιώσεις και επιδιώξεις;

Η προσαρμογή στο καινούργιο είναι ανάγκη θα πεί κάποιος. Όποιος προσαρμοστεί θα επιβιώσει! Γι' αυτό τα σχολειά πρέπει να ετοιμάσουν τον άνθρωπο για το καινούργιο!

Ετούτη η άποψη ηχεί παιδική, ανυποψίαστη, αφελής, ευήθης, ηττοπαθής. Είναι η άποψη που κυριάρχησε στην σκέψη εκείνων που απεμπόλησαν την ηθική, την ελευθερία την ανεξαρτησία, την εθνική  μας ζωή και ιστορία. Εκείνων που υποβλέπουν την κοινωνική  συνοχή και την καθόλου ηθική  σταση του προσώπου. Εκείνων, που, φοβισμένοι, κι ανεπαισθήτως, έχασαν το δρόμο τους, και θόλωσαν τον ορίζοντά μας, έτσι, που πια, δεν βλέπουμε καθαρά.

Μοιάζει να λέμε πως επειδή φοβόμαστε τον σκύλο που γαυγίζει, θα κλειστούμε μέσα για να τον αποφύγουμε!

Κάθε τί  καινούργιο που μας έρχεται (ή που ανακαλύπτουμε), θα το δεχτούμε όπως του αξίζει. Θα το μελετήσουμε, θα το αναλύσουμε, θα ερευνήσουμε το παρελθόν του, τις συνθήκες που το γέννησαν, τις συνθήκες όπου αυτό ευδοκίμησε, θα αναζητήσουμε -για να τους γνωρίσουμε- τους φορείς του και για να να προσδιορίσουμε  τις σχέσεις και τα αμοιβαία συμφέροντά μας. Θα ελέγξουμε την συμβατότητά του με το σύστημα το δικό μας και με τις προτεραιότητες του τρόπου μας. Θα διακριβώσουμε τα πλεονεκτήματά του. Και κυρίως το πολιτισμικό όφελος των επόμενων γενεών.

Πάντα σε ένα έγκλημα, καθώς αναζητούμε τον δράστη, αναρωτιόμαστε: Ποιός ωφελήθηκε από το έγκλημα;

Έτσι κι εδώ, πριν από την πολιτική υιοθεσία του καινούργιου, εάν στο ερώτημα "ποιός ωφελείται από αυτήν την υιοθεσία;"   η εμπεριστατωμένη (κι όχι η επιπόλαιη) απάντηση είναι "εμείς, χωρίς να βλάπτεται ο κόσμος", τότε το καινούργιο είναι αποδεκτό.

Η ωφέλεια, εδώ, δεν πρέπει να εκληφθεί ως υλική και μετρήσιμη. Ωφέλεια εδώ, λογαριάζω την ουσία της ζωής: την ελευθερία και τον νοηματοδοτημένο τρόπο της ύπαρξης.

Ας μην εντρυφήσουμε στο θέμα της πνευματικής κατάστασης του ανθρώπου που αποδέχεται εκείνο που τον βλάπτει, χωρίς να ωφελείται κανείς, ή εκείνου που αποδέχεται ό,τι ωφελεί μόνο τους εχθρούς του, κλπ.

Ύστερα από όλα τα παραπάνω, τα σχολειά μας έχουνε χρέος να μάθουνε στα παιδιά μας να σκέφτονται. Να κρίνουν, να συγκρίνουν, να αποφασίζουν. Nα μην τα διδάσκουν μοναχά πώς να αποκτούν δεξιότητες, για να βγούνε έτοιμοι εξειδικευμένοι υποψήφιοι σκλάβοι στις επιταγές της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, προς όφελος των εργοδοτών που διοικούνε τις εργοστασιακές τους γαλέρες. Μιας παραγωγικότητας που θα τα εξουθενώσει και μιας ανταγωνιστικότητας που θα τα εξουδετερώσει. Ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί και να εργάζεται και να δημιουργεί. Να ζεί και να χαίρεται την δημιουργικότητά του μέσα σε μια κοινωνία, με την οποία τον δένουν σχέσεις, πρόσωπα και ιστορία.

Γιατί αν ξέρουν να σκέφτονται και να δημιουργούν  θα βρούνε τον τρόπο, και  με την εργασία τους, θα κάνουν τα πράγματα που τους αφορούν, όπως πρέπει.

Η νεωτερικότητα, με όλα αυτά τα χαρακτηρισικά που εκτέθηκαν στο παραπάνω μνημονευόμενο άρθρο, κάνει τους ανθρώπους να ακολουθούν τον συρμό της άρνησης, της αντίδρασης, του εγώ, της διαίρεσης, της καταστροφής. Είναι μια μεθοδολογία επιβίωσης κι εξυπηρέτησης μακρών, πολλών κι  επιτηδείων συμφερόντων και σκοπιμοτήτων, που πάντως δεν εξυπηρετούν τον άνθρωπο. Εξυπηρετούν, κάθε φορά, απλώς, συγκεκριμένα πρόσωπα συνδεδεμένα με συγκεκριμένα συμφέροντα. Και τα πρόσωπα αυτά, δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο, ενδιαφέρονται για τις ατομικές, πολιτικές, ιστορικές, οικονομικές και ηδονοθηρικές τους ατζέντες. Ο άνθρωπος, είναι γι' αυτούς ένα χρήσιμο εργαλείο. Και χρησιμοποιείται αφειδώς. Το ένα εργαλείο εναντίον του άλλου.

Εμείς, τί γνώμη (θέλουμε να) έχουμε για τον εαυτό μας και για τα παιδιά μας;
Και τί θα κάνουμε για το αύριο της πατρίδας μας;

23.10.17

Ανάλεκτα μικρών Αγίων της κοινωνίας της Φθίσης


Ανάλεκτα μικρών Αγίων της κοινωνίας της Φθίσης - Προπαραγγελία - Εκδόσεις Φυλάτος | Fylatos Publishing

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

«Ανάλεκτα μικρών Αγίων της κοινωνίας της φθίσης» Αγίων χωρίς εορτολόγιο και συναξαριστή, κονιορτοποιημένων από τον ρου της ιστορικής καθημερινότητας, αφού αποφεύγουμε να μελετήσουμε συστηματικά τα τελευταία πενήντα – εξήντα χρόνια αυτής της περιόδου της Ιστορίας της Ιατρικής …Ωστόσο φτάσαμε μετά από μύριες αναβολές κι’ ανασυστάσεις να διατάσσουμε, να συστήνουμε δυνάμεις ψάλλοντας: Χαίρε το Σάμαλι και η Αχειροποίητος.
Ταξίδι μαγευτικό στον χρόνο, που είναι γλυκό σαν Σάμαλι και η πορεία του σαν την Αχειροποίητο: κοινωνία εγκλεισμένων, κοινωνία μικρών Αγίων που δεν μπόρεσαν να πουν με ποιές και τίνος αμαρτίες μαρτυρικά «αγίασαν». Πρωταγωνιστές: οι ενδεδυμένοι στολή αγγέλου λευκή και οι «φθισιόντες τη φθίση» από τα πάθη τους, δύστροποι ή παρακλητικοί, μάρτυρες στο ίδιο φονικό μονοπάτι με άλλον σκοπό και φόβους ο καθένας…
…«Μελαγχολικά πάθη» λόγω της απόγνωσης του αποδιοπομπαίου θύματος της φυματίωσης, για τον «εγκλεισμό» του στον Ιατρικοποιημένο χώρο του Νοσοκομείου, που πρότεινε το βιο-ιατρικό μοντέλο ή του Φθισιατρείου, αν υπήρχαν χρήματα και θέση. Φθισιατρείου που άλλοτε λειτουργούσε ως άσυλο και άλλοτε «ανθρώπινα». Πάντοτε με αυστηρό πρόγραμμα και κανόνες αστυνόμευσης, με σκοπό την απόδοση του φυματικού θεραπευμένου, υγιούς στην κοινωνία, για στρατιώτη στους πολέμους του «Μεγαλοιδεατισμού», των Παγκοσμίων πολέμων, την αύξηση του πληθυσμού και την ανάπτυξη του εργατικού δυναμικού, που θα απέφερε κέρδος στην κοινωνική, οικονομική ελίτ και εν τέλει στην πολιτεία.
Τώρα όλα εκείνα τα πρόσωπα παίρνουν μορφή στον χώρο, τα γεγονότα στον πραγματικό χρόνο και η χθεσινή κοινωνία της φθίσης έρχεται να μιλήσει στο σήμερα, δίχως περιστροφές, βερμπαλιστικές νεκρολογίες, επετειακού και μουσειακού τύπου αναφορές «αγιοποιήσεις» ιστορικές αμβλύνσεις και γλαφυρά φληναφήματα, έχοντας να πει πολλά πάθη, παράπονα, πόνους και παθήματα καθημερινά…
…Τα δακτυλικά τους, αποτυπώματα, από την άθλια και στερημένη ζωής τους, τα μαρτύρια των πολέμων, των διώξεων και των φυλακών και ότι άλλο βίωσαν μέσα σε αυτόν τον επίγειο «παράδεισο» του εξωραϊσμένου, μέσω του Διαφωτισμού, Λουθηρανικού καπιταλισμού, σε όποιο μετερίζι κι’ αν ανήκαν, πέρασαν στα Σανατόρια και από εκεί οι ψυχές τους στην αιωνιότητα της Ιστορίας.
Η φυματίωση είναι πάντα εδώ. Τριγυρίζει με τους ξεριζωμένους του καιρού μας, τους εξαθλιωμένους, τη φτωχολογιά, θεριεύει μέσα στα κορμιά των αδυνάτων, μας συντροφεύει πιστά. Τα Σανατόρια καταργήθηκαν, τα ερείπια αν και ανακατασκευασμένα σε μουσεία, μπορούμε να τα παραδώσουμε στη λήθη… τις ψυχές των φθισιόντων όμως θα τις μετράμε και θα τις μνημονεύουμε στον αιώνα… όπως και Εκείνων που τις έσωζαν, ώστε να μη μπορούμε να κρυφτούμε απ’ αυτόν που μέσα στη νύχτα πονεμένος, νηστικός, άρρωστος και κατατρεγμένος χτυπάει την πόρτα μας…

ISBN: 978-618-5163-78-5
Σελίδες: 226
Εσωτερικό: Πολυτελής έκδοση με σκληρό εξώφυλλο και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, τυπωμένη σε χαρτί Velvet.

Παραθέτουμε τον σχολιασμό από τον επιμελητή της έκδοσης:

Πρόκειται για έργο ψυχής και αυτό αποκαλύπτεται με την πρώτη ανάγνωση.
Και τούτο διότι, ενώ η τεκμηρίωση - με την πλούσια βιβλιογραφία και την εξάντληση των διαθέσιμων πηγών πληροφοριών - είναι πληρέστατη, το επιστημονικό υπόβαθρο του κειμένου διαποτίζεται με ένα θερμό συναίσθημα, πρωτόγνωρο για τέτοιου είδους βιβλίο. Όχι σπάνια, η γραφή, από περιγραφική και ιστορική, μεταλλάσσεται σε λυρική, ακόμη και σε ειρωνική και αυτό καθιστά την ανάγνωση ευχάριστη εμπειρία.
            Πρόκειται για πνοή, που φύσησαν τα χείλη του συγγραφέα, όχι για να την πάρει ο άνεμος της αδιαφορίας και να τη διασκορπίσει, αλλά για να την αναπνεύσουμε εμείς, γιατί την έχουμε ανάγκη. Και την έχουμε ανάγκη ως μάθημα, ως παραδειγματισμό, γιατί στην πραγματικότητα, σ’ αυτό που λέγεται Ελληνικό Κράτος, από την εποχή της φθίσης, μέχρι τη σημερινή εποχή της κρίσης, δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα.
Εύχομαι καλή τύχη στο βιβλίο, για την οποία είμαι βέβαιη.


H Res Publica της Δύσης και η Δημοκρατία μας




Η διάβαση από την Δημοκρατία στην Res Publica, σηματοδοτεί την μετάβαση από τον λόγο της κοινωνίας στον λόγο της εξουσίας.

Ανατρέχουμε στην Εκκλησία του Δήμου της κλασικής Αθήνας, όπου κάθε  Αθηναίος μπορούσε να λάβει τον λόγο και να εκθέσει τις σκέψεις του. Να κάνει την κριτική του και να υποβάλει τις προτάσεις του. Κάθε πολίτης. Γιατί αυτός μόνο είχε τέτοια ευθύνη/δικαίωμα.
Ο πολίτης που "ιδιώτευε" ήταν άχρηστος στο κοινό, στην κοινωνία, γιατί δεν είχε γνώμη, δεν είχε προτάσεις για το καλό της πόλης.
Την εποχή αυτή, η απόφαση του λαού, της  Εκκλησία του Δήμου, (έδοξε τη βουλή και τω δήμω, λέγανε) είναι εκείνη, που χαρακτήριζε την ζωή της πόλης. Εκκλησία, η συνάθροιση. Δήμος, ο συν-ερχόμενος λαός.
Αυτό ήταν πολύ ωραίο για να κρατήσει για πάντα στις καρδιές των ανθρώπων. Στην αρχή, ετούτο φάνταζε την καθολικότητα της συμμετοχής, μα κάποια μέρα ξεκίνησε αντιλογία, και καυγάς, πιάστηκαν στα χέρια Τραυματίστηκαν, μπορεί και να σκοτώθηκαν μερικοί.
Η αναμπουμπούλα αντιμετωπίστηκε με τον νόμο που πρότεινε ο Δράκων: Να μην συνερχόμαστε ένοπλοι.
Από τότε, άοπλοι προσέρχονται και συζητάνε. Αλλά, πώς τα φέρνει ο καιρός! Η παράδοση λέει, πως μια φορά, ο Δράκων, ερχόμενος από αλλού, παραβρέθηκε στη συνέλευση, έχοντας πάνω του το ξίφος του. Σαν  διαμαρτυρήθηκαν οι συμπολίτες του, για την παραβίαση του νόμου που ο ίδιος είχε προτείνει, αυτός, έσυρε παρευθύς το ξίφος του κι έπεσε νεκρός από το ίδιο του το χέρι, μπροστά στα μάτια τους. Κι έτσι απέδειξε στους συμπολίτες του, πως ο λόγος του στην Εκκλησία του Δήμου, δεν ήτανε κούφια λόγια.
Αργότερα, στις συνελεύσεις της Εκκλησίας του Δήμου, μπήκε στη μέση -ως αυτοσκοπός για την προσωπική προβολή και επιβολή- η ακατάσχετη σοφιστική και δημαγωγική επιχειρηματολογία (δήμος+άγω= χειραγώγηση (της Εκκλησίας) του δήμου)! Στόχος η επικράτηση. Η μεγάλη κουβέντα, οδήγησε μακριά από την ουσία του πράγματος. Κι η επιχειρηματολογία, άρχισε να γίνεται περίτεχνη, μπερδεμένη, εξειδικευμένη, περιπτωσιολογική. Άρχισε η επικράτηση να είναι σπουδαιότερη από την συνεννόηση. Κι από τότε ο δήμος κατακομματιάστηκε κι άρχισε η διαίρεση  σε οίκους, σε φατρίες, σε εξειδικευμένες επιδιώξεις, σε συγκεκριμένα πρόσωπα.
Η Δημοκρατία, που λέμε εμείς σήμερα, και την εννοούμε ως το δικαίωμα να μιλάνε όλοι, ξέπεσε, εξαιτίας της δημαγωγίας των ομιλητών. Κι από ένα Δήμο με σύμπνοια και ισχύ, που αποφασίζει για την μοίρα του, καταλήξαμε σε έναν λαό, που μπορεί να λέει ό,τι θέλει, και να μην τον ακούει (συνήθως) κανείς.
Και τούτο, φαίνεται πως -στα χρόνια που ακολουθήσανε- έγινε ακριβώς έτσι, γιατί οι διχόνοιες, οι διαφωνίες, οι διαγκωνισμοί για την αρχή (την εξουσία), φθείρανε τόσο πολύ το πνεύμα και  τις αναζητήσεις, ώστε ξένοι, επίβουλοι του τόπου, εχθροί και κατακτητές, βρήκανε ασθενή την ενωτική ουσία των πολιτών και των πόλεων, βρήκαν ανίσχυρη κι έρημη την Εκκλησία του Δήμου,  κι ανεμπόδιστα καταπατήσανε τα πάντα και κατάργησαν κάθε ελευθερία. Εγκατασταθήκανε εδώ και ξεκινήσανε -με το δίκιο του κατακτητή- να ορίζουνε, να διατάζουνε, να παίρνουνε χωρίς να ρωτάνε, και να ζητάνε υποταγή.
Αυτοί, οι καινούργιοι, είχανε/πήρανε πια στα χέρια τους "τα δημόσια πράγματα". Στο σήμερα και το αύριο του τόπου. Στην εξουσία της πόλης, στην εξουσία επί των ανθρώπων και των πραγμάτων (γι' αυτό και την ονόμασαν res publica δηλ. δημόσιο πράγμα, δημόσια υπόθεση). Αυτή ήτανε (και είναι κάθε φορά) η εξουσία του κατακτητή. Να διαρπάζει τα δημόσια πράγματα και αξιώματα και να εξουδετερώνει την δύναμη των πολιτών.
Αργότερα, ο  όρος republic (που προήλθε από την σύνθεση των λέξεων res+public) θα σημαίνει καθεστωτικός, συντηρητικός, φίλος της διατήρησης της καθεστηκυίας ισχύος και των προνομίων, σε αντίθεση προς τον (ελληνογενή) όρο democratic που θα σημαίνει εκείνον που πρεσβεύει την συμμετοχή όλων στα κοινά,  με ίσους όρους.
Η Δημοκρατία, η συμμετοχή δηλ. όλων στα κοινά,  με ίσους όρους,  ίσχυσε και προβαλλόταν -για καιρό- προσχηματικά. Και ίσχυσαν προσχηματικά, γιατί οι εξουσιάζοντες -που τώρα προβάλλουν ότι θα εξασφαλιστεί η ελευθερία, αυτή- την ελευθερία, την είχαν προηγουμένως εξαφανίσει! Κι είναι πια ένας τέτοιος λόγος, άδειος από κάθε ουσία και περιεχόμενο.
Γιατί, αφού η βιούμενη ελευθερία, κομματιάστηκε σε μικρές μερίδες δηλ. επί μέρους δικαιώματα και επί μέρους ελευθερίες (ελευθερία της έκφρασης, ελευθερία της συνάθροισης, ελευθερία της μόρφωσης κλπ), στην συνέχεια έγινε στείρα και ψεύτικη διακήρυξη, αφού η κομματιασμένη ελευθερία χρησιμοποιείται ως αγαθό που τάχα -από κάποιον- θα εξασφαλιστεί!
Μα η ελευθερία του προσώπου είναι φρόνημα, είναι στάση ζωής, είναι προσωπική επιλογή, είναι τρόπος ύπαρξης του προσώπου.
Η ελευθερία δεν είναι καταναλώσιμο και ανταλλάξιμο αγαθό που διανέμεται και χορηγείται, κατά (την ιδίαν ή αλλοτρίαν) βούλησιν. Που αφαιρείται και επαναχορηγείται όπως η τροφή, ή η απόκτηση αγαθών, αναλωσίμων και εξαρτημάτων, εδωδίμων ή δίκην παγίων στοιχείων επιχειρήσεων.
Από τότε που ανακαλύφθηκε η δημαγωγία, και η σοφιστεία, δεν υπήρξε εποχή και πολιτική ζωή χωρίς αυτά. Δεν υπήρξε χώρα που να μην βασανίστηκε από αυτά.
Σε πολλές περιπτώσεις η πολιτική ευτέλεια και το ψεύδος, είχαν κάποια όρια και κάποιο τέρμα. Χώρες σαν την δική μας, όμως βασανίστηκαν οικτρά από την ανήκουστη φιλαυτία και την ευτέλεια προσώπων. Κι από ψευδεπίγραφα, ανεδαφικά και χιμαιρικά και οράματα, καθώς, κι από τις τεράστιες  καταστροφές και σφαγές, που προκλήθηκαν ακόμα και στο όνομα της ελευθερίας, της προόδου ή της δικαιοσύνης, κλπ. 
Παρ' όλα αυτά, εμείς εδώ, δεν αποκτήσαμε ποτέ ένα πολιτικό κόμμα "ρεπουμπλικάνων". Γιατί δεν ταίριαζε στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, η διαρπαγή της εξουσίας επί των δημοσίων πραγμάτων, όσο η εξώθηση και η απομάκρυνση των κρατούντων από την εξουσία, για να πετύχει την οικείωση της εξουσίας και των εξ αυτής προνομίων.
Εμείς εδώ, δεν εποφθαλμιούσαμε ποτέ την εξουσία σε μια ξένη πολιτεία. Διαγκωνιζόμασταν όμως αδιαλείπτως, για την οικείωση της εγχώριας εξουσίας.
Επίσης, εμείς, εδώ, δεν αποκτήσαμε ποτέ, ένα πολιτικό κόμμα "Δημοκρατικών". Γιατί, η πολιτική μας ιστορία είχε ασκήσει ισχυρότατη επίδραση. Είχαμε πάντα κατά νού την Εκκλησία του Δήμου. Αριστερά ή δεξιά, θεωρούμε τα πολιτικά μας κόμματα δημοκρατικά, εκτός από μόνα τα άκρα δεξιά κόμματα, που τα κατηγορούμε για μαύρο ολοκληρωτισμό, σαν να μην αποσκοπούν στον ολοκληρωτισμό  κι εκείνα από την απέναντι -την κόκκινη- όχθη.
Στην ιδιοσυγκρασία των ελλήνων άρμοζε η Δημοκρατία. Η Εκκλησία του Δήμου. Γι' αυτό και αργότερα, Εκκλησία ονόμασε και πάλι, την συνέλευση των πιστών που γίνεται για να τελέσουν ευχαριστία και να ομολογήσουν την πίστη τους στον Θεό.
Και δεν άρμοζε (στην ελληνική ιδιοσυγκρασία) η  res publica, γιατί αυτό που έκαναν στην αρχαία τους ζωή, όπως και στην νεώτερη, το έκαναν για τον εαυτό τους.
Οι άλλοι, οι συνεταίροι μας και ολόκληρη η Δύση, συνηθισμένοι στην προέλαση για κατάκτηση, για κυριαρχία και καταπάτηση, ασκούν την  res publica, γιατί  η εξουσία τους, επιβάλλεται στους άλλους, τους οποίους ασφαλώς  θεωρούν υποδεέστερους. Κι αυτό φαίνεται από το ότι οι αυταρχικές όρντινες, που δίνουν, απευθύνονται στους άλλους, κι αφήνουν απέξω τους εαυτούς τους από την συνέπεια, τα μέτρα, τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις που επιβάλλουν στους άλλους.Η Δημοκρατία μας, είναι πια στάχτη. Τα δικαιώματά μας αέρας, κι οι υποχρέωσεις μας ως πολιτών, είναι μονάχα να πληρώνουμε τα σπασμένα των άλλων, και να μην έχουμε να πληρώσουμε τα δικά μας.
Η δική μας δημόσια υπόθεση, η res publica,  ανήκει (αμαχητί την εκχωρήσαμε) σε άλλους,  που ορίζουν  την (εξευτελιστική) τιμή στην οποία θα μας πάρουν τα λιμάνια μας, τα αεροδρόμιά μας, τί θα κάνουμε με τα χρέη μας, ποιά φυτά θα καλλιεργούμε, ποιά ζώα θα εκτρέφουμε, ποιά θα είναι η τιμή στο γάλα, τί φόρο θα πληρώνουμε, και με τί φύλο θα υπάρχουμε σήμερα και άλλα παρόμοια.

Ιδιωτεύοντες στην res publica της Ε.Ε. χάσαμε την ισχνή μας δημοκρατία, γιατί χάσαμε την πίστη μας στον εαυτό μας και την διάθεσή μας να γίνουμε καλύτεροι. Θέλαμε να γίνουμε σαν κι αυτούς. Αλλά εκείνοι δεν το ήθελαν αυτό. Ήθελαν να είναι οι Καίσαρες, να είναι οι Αύγουστοι στην καθημαγμένη μας πατρίδα, κι εμείς δεν το καταλάβαμε, ποτέ.
Δεν είδαμε πως οι κήρυκες κρατούσαν ήδη τα σκήπτρα που οι republicans τους είχαν δώσει, ούτε προσέξαμε πως οι κήρυκες αυτοί, δεν ήτανε ελεύθεροι δημοκράτες, αλλά δημαγωγοί και υποδουλωμένοι στην απληστία τους, που από την συμπλεγματική τους διάθεση, μας ακρωτηρίασαν σιγά-σιγά όλους.

Σήμερα πια ο όρος δημοκρατία σημαίνει οχλοκρατία των μηδενιστών, η οποία μάλιστα  επιβάλλεται με νόμο. Τον ίδιο νόμο που επιβάλλει την φίμωση των ελλόγων πολιτών, που διαφωνούν με τον μηδενισμό που εισάγεται από τον πολιτικά και ηθικά ανερμάτιστο όχλο. Γιατί σήμερα σύσσωμη η ελληνική βουλή των ουτιδανών,  αποφάσισε να ρυθμίζει ο νόμος για το φύλο και τα βιώματα των ανθρώπων, κι εμείς ως λαός κι ελληνική πολιτεία  υποστηρίζουμε την λειτουργία ανάμεσά μας εχθρικών πυρήνων και αλλοεθνών!
Οποία παράνοια!

Σημείωση: 
res= πράγμα

publicus= δημόσιος, ο ανήκων στον δήμον

Ο όρος Δημοκρατία  παράγεται από τις λέξεις  Δήμος (=οι πολίτες, ως σύνολο) + κράτος (=ισχύς) και σήμαινε,  ισχύς, δύναμη του Δήμου, δηλ. του λαού.
10  Οκτ 2017

Είναι κοινωνική ανάγκη για ένα νέο όραμα


Glasses, Sehhilfe, Sharp, See, Sharpness
Ένα καινούργιο όραμα που να εμπνέει για κοινωνική συνοχή και πάνδημη συμμετοχή  είναι ζητούμενο στις μέρες μας. Ένα κοινωνικό όραμα που να συναρπάζει όλους τους Έλληνες. Τί άραγε να χρειάζεται για να γεννηθεί ένα τέτοιο όραμα;

Ανάμεσα στους όρους, που φαίνεται να είναι απαραίτητοι, είναι και εκείνοι που συμβάλλουν στον προσδιορισμό και την ικανοποίηση των κοινών αναγκών των πολιτών και του λαού, που δεν θα εξικνούνται από το σήμερα για να εξαντλούνται στο αύριο. Και τούτο, γιατί οι ανάγκες που είναι τόσο βραχύβιες, δεν έχουνε τον καιρό να απεκδυθούν την επιθυμία ή την παραίσθηση, και να ωριμάσουνε, να βελτιστοποιηθούνε. Δεν έχουνε τον καιρό να ξεχωρίσουν οι ανάγκες από τις απαιτήσεις, και να διακριθεί σαφώς η ικανοποίησή τους από το ενδεχόμενο της λαϊκιστικής διανομής (και προσφοράς ευκαιριών ή προνομίων) ή της δημαγωγικής και εικονικής εξαγγελίας φτηνών υποσχέσεων.

Είναι κοινή εμπειρία, ότι οι σημαντικές ανάγκες που δεν ικανοποιούνται όταν προκύπτουν, χάνουν την σειρά τους, επειδή έρχονται νέες. Και η στασιμότητα που είναι η φυσική συνέπεια [όταν δεν είναι η αδιάφορη ευημερία και η καταναλωτική ευμάρεια], δεν είναι η μόνη ουσιαστική απώλεια. Καμμιά φορά, οι απώλειες, είναι  τραγικά πιο επιτακτικές, απειλητικές, και επικίνδυνα παρούσες.

Μοιάζει η κοινωνική και η εθνική ζωή, σαν μια διαρκή ετοιμασία για την πυροπροστασία, την πλημμύρα ή τον παγετό. Δεν εξαιρούμε από αυτή την εικόνα ούτε την προσωπική ή την επαγγελματική ζωή.

Όπως ετοιμαζόμαστε για να μην μας "πιάσει" η φωτιά και η πλημμύρα, έτσι, δηλαδή διαρκώς και προνοητικά, πρέπει να γρηγορούμε, όχι μόνο για το μέλλον, αλλά και για το παρόν, που είναι πιο επιτακτικό από το μέλλον.

Γιατί το παρόν, δεν αποτελεί, παρά το μέλλον ενός παρελθόντος, στο οποίο, ενδεχομένως, υπήρξαμε αδιάφοροι κι άπραγοι.

Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος, ιδιώτης ή επιχειρηματίας, πρέπει να ετοιμάζεται. Να καταρτίζεται και να εργάζεται προσωπικά για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του και την απόκτηση δεξιοτήτων. Κι ακόμη, να φιλοτιμείται ώστε να συμμετέχει και να συμβάλλει στην προσωπική και στην κοινωνική ευδαιμονία.

Όλοι εμείς, οι ενήλικες, έχουμε την ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεών μας. Της προετοιμασίας και της ετοιμότητάς μας. Της προνοητικότητας και της επιμέλειας των βημάτων και των προσπαθειών μας. Και στο κάτω-κάτω μιλάμε για τις δικές μας επιλογές, θα πεί κάποιος, λάτρης της ατομικής "του" ελευθερίας.

Το ζήτημα γίνεται περίπλοκο, όταν πρέπει να ασχοληθούμε με τα καθήκοντα και τις ευθύνες μας. Αυτά που αφορούν τους αποδέκτες των ενεργειών μας. Τα παιδιά μας, τους μαθητές μας, τους γονείς μας, τους πολίτες, τον λαό, τους διοικούμενους ή τους δικαζόμενους.

Γιατί δεν νοείται ενήλικας άνθρωπος χωρίς ευθύνες προς τρίτους, εκτός εάν αυτός πάσχει διανοητικά ή είναι υπέργηρος.

Στην δημιουργία ανεύθυνων συντελεί, κατά κοινή εμπειρία, η λαθεμένη παιδαγωγική και πολιτική των αρμοδίων. Αυτό συμβαίνει όταν
  • Οι μαμάδες  υποκαθιστούν τα παιδιά τους στα καθήκοντά τους ή τις ευθύνες τους. 
  • Οι γονείς  προμηθεύουν προσόντα στους βλαστούς τους, που οι ίδιοι δεν τα έχουν. Ή, 
  • σύζυγοι που οικειοποιούνται την  εξουσία του άλλου συζύγου και  διατάσσουν ή  "υπογράφουν" αναρμοδίως. 
  • Κι όταν Υπουργοί παιδείας  κατεργάζονται την διευκόλυνση των εκπαιδευομένων και όχι την παιδεία των υποψηφίων πολιτών.
  • Καθώς κι όταν η εξουσία με βάση την "θεωρία των παιγνίων", αντί  να σχεδιάζει την διδαχή των νέων προκειμένου να γίνουν πεπαιδευμένοι πολίτες, συμβαίνει να αλλάζει τους όρους προς το πολιτικά συμφερότερο γι' αυτήν, αν διαπιστώσει ότι το εγχείρημα φαίνεται,  να της προσδίδει πολιτικό κόστος!

Η απλούστευση, η διευκόλυνση, η υφαρπαγή, ο νεποτισμός και η δημαγωγία έχουν τον πρώτο και, κυρίως, τον άχρηστο, τον πιο καταστροφικό λόγο. Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση, η κομματικοποίηση των πολιτών συνεπικουρεί το έργο της εξηλιθίωσης του μέσου ανθρώπου.

Η καθημερινή κοινωνική μας εμπειρία, αλλά και η ιστορική μας γνώση και η δημοσιογραφική ενημέρωση (με τα ρεπορτάζ από ό,τι συμβαίνει σε όλον τον κόσμο) μας έχουν καταδείξει ότι μπορούμε και πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Κι ακόμη, μας έχουν δείξει, ότι συχνά, οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν επέλθει από αδιαφορία κι  επιπολαιότητα  των ίδιων των καταστρεφόμενων κι από εγκληματική πρόθεση των αντιπάλων τους. Αυτά θα βρούμε αν εντρυφήσουμε στις καταστροφικές πολιτικές, που σχεδιάστηκαν από κάποια επιτελεία σε βάρος αντιπάλων, προσώπων, λαών, χωρών, ή αλλοτρίων οικονομικών πόρων. Γιατί το κακό (που θα προκληθεί σε κάποιους)  πάντοτε προετοιμάζεται από εκείνους που το μετέρχονται -επειδή τους εξυπηρετεί- ενώ το καλό και ωφέλιμο για τους ανθρώπους δεν προετοιμάζεται το ίδιο επιμελώς από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Αντιθέτως μάλιστα, υπάρχουν τόσοι και τόσοι που μας αποπροσανατολίζουν, μας διαιρούν, μας αποσυντονίζουν και μας εθίζουν στο εύκολο και στο ανέμελο, απολαυστικό παρόν.

'Ενα κοινωνικό όραμα προϋποθέτει και ταυτόχρονα αποδίδει, παιδεία,  προετοιμασία, πίστη, κοινωνική συνοχή και ενότητα ζητουμένων, κι όχι ατομικές πολιτικές ατζέντες και ιδιοτελή οράματα από αναξιόπιστα πρόσωπα.

Τα οράματα του πολιτικού κόσμου σήμερα είναι ατομικές πρωτοβουλίες, για ατομικές εξελίξεις, ερήμην εκείνων των οποίων ζητείται η βοήθεια και η συμμετοχή, η στέρηση και οι θυσίες. Βλέπουμε διαγκωνισμούς για την εξουσία, μισθολογική κατοχύρωση κεκτημένων, διαδοχή πολιτικών θρόνων ελέω ονόματος και οικογενείας, ή κομματικής δράσης. [Μιλήσαμε ήδη για το πιο πρόσφατο trendy εκμαυλιστικό μας πολιτικό όραμα!].

Αλλά, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, χωρίς πίστη στο ζητούμενο, χωρίς κοινωνική οικουμενικότητα του ζητουμένου, και -κυρίως- χωρίς δεδομένη και προϋπάρχουσα την αξιοπιστία του οραματιστή, δεν υπάρχει προοπτική για κανένα όραμα.
30Σεπ2017

Μάνος Λοΐζος

Μάνος Λοΐζος
1937 – 1982



Κυπριακής καταγωγής μουσικοσυνθέτης, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι.
Ο Εμμανουήλ Λοΐζος γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών.
Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.
Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Φίλιπς» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου σ' ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο.
Το Απρίλιο του 1962 γίνεται ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.
Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρσίνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 - 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.
Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου 1982. Άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Μόσχας, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

Βασική Δισκογραφία

  • «Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παληό ρολό», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.
  • «Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.
  • «Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».
  • «Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.
  • «Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ' Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.
  • «Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.
  • «Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.
  • «Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.
  • «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.
  • «Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ' ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.
  • «Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)
  • «Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)
  • «Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)
  • ΠΗΓΗ: https://www.sansimera.gr/biographies/296