Powered By Blogger

31.1.14

ΕΚΤΑΚΤΟ: Νίκη Μαριά-Πέρασε από την Ολομέλεια της Ευρωβουλής η άρση ασυλίας της Τρόικας!



Αντιμέτωποι με ποινικές και αστικές ευθύνες πλέον οι Τροικανοί! Μία τεράστιας σημασίας απόφαση για την Ελλάδα και τον λαό της κατάφερε να αποσπάσει πριν από λίγο από την Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Νότης Μαριάς.
Ύστερα από επικοινωνία που είχε το SpiroSpero.gr μαζί του, μας ενημέρωσε πως και η Ολομέλεια έκανε δεκτή την τροπολογία που κατέθεσε χθες στην Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων του Ευρωκοινοβουλίου για άρση ασυλίας των εκπροσώπων της Τρόικας σε όλες τις χώρες που έχουν επιβληθεί μνημόνια. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι της ψηφοφορίας απείχαν, σύμφωνα με τον κ. Μαριά, οι Έλληνες ευρωβουλευτές της ΝΔ, αλλά (άκουσον-άκουσον) και του ΣΥΡΙΖΑ(!!!)
Πλέον, με αυτή την απόφαση όλοι όσοι έχουν προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σε βάρος της Τρόικας, θα εξετάζονται οι υποθέσεις τους κανονικά και οι εκπρόσωποι των δανειστών θα λογοδοτούν επίσης κανονικά και με τον Νόμο στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τις πράξεις τους!
Είχε προηγηθεί η κατάθεση της τροπολογίας αυτής από τον Νότη Μαριά στην Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων, όπου «τις εν λόγω τροπολογίες είχαν συνυπογράψει άλλοι τέσσερις βουλευτές μέλη της Πολιτικής Ομάδας των Ευρωπαίων Αντιφεντεραλιστών, μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρος της Επιτροπής Νομικών Υποθέσεων και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κ.Σ.Σ.Ε. κ. J. Clappison.
Επισημαίνεται ότι από ελληνικής πλευράς και στην χθεσινή κρίσιμη ψηφοφορία συμμετείχαν μόνο και ψήφισαν ο Νότης Μαριάς (ΑΝΕΛ) και ο Κύπριος βουλευτής Νίκος Νικολαΐδης (ΕΔΕΚ).
Πηγή: http://www.spirospero.gr/index.php/politiki/93316-ektakto-niki-maria-perase-apo-tin-olomeleia-tis-evrovoulis-i-arsi-asylias-tis-troikas

30.1.14

Κώστας Λαπαβίτσας: Η νέα κρίση των αναπτυσσομένων χωρών και η Αργεντινή



Την προηγούμενη εβδομάδα η Αργεντινή υποτίμησε το ‘επίσημο’ πέσο κατά 15%, ενώ το ‘ανεπίσημο’, ή ‘μπλε΄, πέσο υποχώρησε ακόμη περισσότερο. Η κίνηση αυτή έφερε με μιας αναταραχή στις αγορές συναλλάγματος και άλλων αναπτυσσομένων χωρών, όπως η Τουρκία, η Νότια Αφρική και η Βραζιλία. Η ένταση που από μήνες έχει συσσωρευτεί στις διεθνείς συναλλαγές των αναπτυσσομένων χωρών φαίνεται ότι οδηγεί σε νέα συναλλαγματική και χρηματοπιστωτική κρίση, της οποίας η Αργεντινή ίσως αποδειχθεί ο καταλύτης. Οι κεντρικές τράπεζες της Ινδίας και της Νότιας Αφρικής ήδη ανέβασαν τα επιτόκια για να προστατεύσουν τα νομίσματά τους. Εκεί όμως που τα πράγματα πηγαίνουν ταχέως προς κρίση είναι η Τουρκία, όπου η κεντρική τράπεζα την Τρίτη εκτόξευσε το επιτόκιο των ρέπος από 4,5% σε 10% και το επιτόκιο του βραχυπρόθεσμου δανεισμού από 7,75% σε 12% σε μια προσπάθεια να σταματήσει την καθίζηση της λίρας.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες ωθούνται σε κρίση για μια ακόμη φορά λόγω της δομής του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και το ρόλου των ΗΠΑ σ’ αυτό. Η γιγαντιαία κρίση του 2007-9 έπληξε μεν τις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά το βάρος έπεσε στις χώρες του ώριμου καπιταλισμού και κυρίως στις ΗΠΑ. Για την αντιμετώπιση της κρίσης κινητοποιήθηκαν οι κεντρικές τράπεζες, οι οποίες για περίπου τέσσερα χρόνια δημιούργησαν τεράστια ποσά ρευστότητας με στόχο τη διάσωση των τραπεζών και την αποτροπή βαθιάς ύφεσης. Τα ποσά είναι ιλιγγιώδη. Μόνο στις ΗΠΑ ο Μπεν Μπερνάνκε έχει διαθέσει περίπου 3 τρις δολάρια οδηγώντας τα επιτόκια κοντά στο 0%. Στην ουσία πρόκειται για τεράστια κρατική στήριξη των ιδιωτικών τραπεζών, οι οποίες, αφ’ ενός, απολαμβάνουν πρόσβαση σε πάμφθηνο ρευστό και, αφ’ ετέρου, μπορούν να δανείσουν με υψηλότερο επιτόκιο εξασφαλίζοντας κέρδη. Η κρατική αυτή στήριξη είναι και ο κύριος λόγος ανάκαμψης του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος μετά την κρίση του 2007-9 που σχεδόν έφερε την ολική του καταστροφή.
Μέρος του πάμφθηνου χρήματος, όπως ήταν φυσικό, κατέληξε στις αγορές των αναπτυσσομένων χωρών. Οι ροές κεφαλαίων ανέκαμψαν δυναμικά μετά το 2009 και οι αναπτυσσόμενες χώρες βρέθηκαν ξανά να έχουν στη διάθεσή τους μεγάλη ρευστότητα από το εξωτερικό. Όταν το χρήμα είναι φθηνό, αυτός που το δανείζεται δε δίνει ιδιαίτερη σημασία στο που θα το επενδύσει. Ακόμη και στην κατεστραμμένη Ελλάδα έφθασαν τα απόνερα αυτού του κύματος ρευστότητας, κάνοντας διάφορους να μιλούν για κάποιον (πολύ καλά) κρυμμένο δυναμισμό της οικονομίας που ‘βλέπουν οι ξένοι’.
Πολλά πράγματα έχουν φυσικά αλλάξει στις αναπτυσσόμενες χώρες από την τελευταία μεγάλη τους κρίση, αυτή του 1997-2001. Οι ισοτιμίες είναι πλέον μεταβαλλόμενες και όχι προσδεδεμένες στο δολάριο, υπάρχουν μεγάλα αποθεματικά συναλλάγματος (κυρίως δολαρίου) και έχουν εμφανιστεί μεγάλες εγχώριες αγορές ομολόγων, έχει δηλαδή προχωρήσει η χρηματιστικοποίηση. Η κυριότερη βέβαια διαφορά είναι η εμφάνιση της Κίνας ως τεράστιας αγοράς πρώτων υλών που έχει επιτρέψει σε αρκετές αναπτυσσόμενες χώρες να σημειώσουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης για χρόνια.
Αλλά η ιδέα ότι οι χώρες αυτές αποτελούν σίγουρη και προσοδοφόρα επένδυση για το φθηνό χρήμα από τις ΗΠΑ και αλλού είναι φυσικά μύθος. Οι αναπτυξιακοί τους ρυθμοί εξαρτώνται από εξωγενείς παράγοντες, ο κυριότερος των οποίων είναι η κινεζική ζήτηση. Από το 2012 και μετά οι επιδόσεις πολλών αναπτυσσομένων χωρών είναι κάτω του μετρίου, καθώς υποχωρεί η ανάπτυξη της Κίνας. Η προβληματικοί ρυθμοί ανάπτυξης δημιουργούν κίνδυνο βίαιης αντιστροφής των εισροών ξένων κεφαλαίων γεννώντας κρίση. Η ανακοίνωση της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας το Δεκέμβριο του 2013 ότι πλέον θα περιορίσει τη δημιουργία υπερβολικά φθηνού χρήματος, επέτεινε την ανησυχία για εμφάνιση νέας παγκόσμιας κρίσης που ίσως χαρακτηριστεί από κατάρρευση των ισοτιμιών και εμφάνιση ύφεσης. Αυτό ήταν το κλίμα μέσα στο οποίο η Αργεντινή υποτίμησε το πέσο δραστικά γιγαντώνοντας την αναταραχή στις αγορές συναλλάγματος των αναπτυσσομένων χωρών.
Το παράδοξο είναι ότι οι παράγοντες που καθόρισαν την απόφαση της Αργεντινής μικρή σχέση έχουν με αυτούς που επηρεάζουν την πορεία των υπολοίπων αναπτυσσομένων χωρών. Τα χρόνια που πέρασαν η Αργεντινή δεν είχε σημαντικές εισροές ξένου κεφαλαίου. Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού το 2001 έκανε παύση πληρωμών και μετά δραστική διαγραφή του χρέους της; Παρά τη συμφωνία που τελικά επήλθε, η χώρα δεν κατόρθωσε να επιστρέψει κανονικά στις αγορές και ο λόγος είναι τα λεγόμενα ‘όρνεα’ των αγορών, κυρίως η εταιρεία Έλιοτ που κατέχει σημαντικό όγκο παλαιών ομολόγων, απαιτεί πλήρη αποπληρωμή και δε δέχεται το διακανονισμό που οι άλλοι δανειστές αποδέχθηκαν. Τα ‘όρνεα’ αυτά έχουν πρόσφατα κερδίσει δικαστικές αποφάσεις στα αμερικανικά δικαστήρια και ο κίνδυνος που αντιπροσωπεύουν δεν επιτρέπει στην Αργεντινή να επιδιώξει νέο δανεισμό.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι λοιπόν η αντιστροφή των διεθνών κεφαλαιακών ροών, αλλά η μεγάλη έξοδος εγχώριου κεφαλαίου. Εδώ τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα και χρειάζεται προσοχή, Το πρώτο που πρέπει να λεχθεί είναι ότι η εξέλιξη αυτή δεν είναι αποτέλεσμα της παύσης πληρωμών του 2001, όπως βιάστηκαν να πουν με τη γνωστή τους χαιρεκακία οι μνημονιακοί κύκλοι στην Ελλάδα. Είναι γνωστό εξάλλου ότι από το 2010 και μετά δεν έχει υπάρξει ευκαιρία να ειπωθεί κάτι κακό για την Αργεντινή που να έχει αφεθεί ανεκμετάλλευτη από τους μνημονιακούς. Η επωδός είναι πάντα η ίδια: ευτυχώς που δεχθήκαμε την Τρόικα και δεν κάναμε του κεφαλιού μας, όπως  η Αργεντινή. Ουδεμία σχέση έχει όμως αυτή η αποστροφή με την πραγματικότητα. Μετά την παύση πληρωμών και τη βαθιά κρίση του 2002, η Αργεντινή γνώρισε την πιο επιτυχημένη δεκαετία ανάπτυξης στην ιστορία της που συγκρίνεται μόνο με την Κίνα.
Ο μοχλός ανάκαμψης ήταν η ανάκτηση της εγχώριας αγοράς, αλλά και η έντονη άνοδος των εξαγωγών. Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Οι εξαγωγές της Αργεντινής ήταν το 2013 κατά 60% βασισμένες στο αγροτικό τομέα που κυριαρχείται από μεγάλα επιχειρηματικά συγκροτήματα. Οι εισαγωγές, από την άλλη, είναι κατά 80% προϊόντα του δευτερογενούς τομέα. Η χώρα έχει παρουσιάσει μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα συνεχώς από το 2003, αλλά τα πλεόνασμα φθίνει, ιδίως το τελευταίο διάστημα. Ο λόγος φαίνεται να είναι η απομείωση της ανταγωνιστικότητας των αγροτικών προϊόντων λόγω της ανόδου του πληθωρισμού που πλέον είναι πάνω από 20%. Τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ως εκ τούτου, πιέζουν από καιρό για μέτρα περιορισμού του πληθωρισμού. Παράλληλα, δεν προχωρούν σε ρευστοποίηση εξαγωγών σόγιας που έχουν ήδη συμφωνηθεί – ύψους 4δις – αλλά προτιμούν να περιμένουν κερδοσκοπώντας με την προοπτική της υποτίμησης.
Τα αγροτικά συμφέροντα σε συμμαχία με το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο που επιδιώκει την ‘εξομάλυνση’ του χρέους και τη επιστροφή της χώρας στις ‘φυσιολογικές’ δραστηριότητες των παγκοσμίων αγορών, έχουν σταδιακά δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής αναταραχής, με μοχλό την άνοδο του πληθωρισμού την τελευταία διετία. Το αποτέλεσμα είναι έντονη κοινωνική ανησυχία ότι η χώρα κινδυνεύει με κατάρρευση, πράγμα που οδηγεί σε διαρροή κεφαλαίων και άρα σε μεγάλη απώλεια συναλλαγματικών αποθεμάτων. Από περίπου 50δις δολάρια προ διετίας, τα αποθέματα έχουν πέσει κάτω από 30δις σήμερα. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι η Αργεντινή συνεχίζει να κάνει πληρωμές στο χρέος της από τα αποθέματά της. Δεδομένου ότι η χώρα δεν έχει πρόσβαση στις αγορές, η ανησυχία της κοινωνίας συντείνει στην εμφάνιση κρίσης.
Στο στόχαστρο των εγχώριων συντηρητικών δυνάμεων, αλλά και των διεθνών καλοθελητών που έχουν ξεσπαθώσει, είναι η ριζοσπαστική κατεύθυνση που έχει πάρει η Αργεντινή τα τελευταία χρόνια, παρά τις αναμφίβολες αδυναμίες της. Το ζητούμενο είναι να φανεί ότι ‘δεν υπάρχει άλλος δρόμος’, ότι όποιος πάει κόντρα ‘στις αγορές’ καταστρέφεται. Η πίεση που δέχεται η κυβέρνηση Φερνάντες και ειδικά ο υπουργός Οικονομικών, Άξελ Κισιλόφ, είναι τεράστια. Δυστυχώς δεν υπάρχουν ακόμη ενδείξεις ότι θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις πιέσεις και κινούμενοι ριζοσπαστικά. Η υποτίμηση που πρόσφατα ανακοινώθηκε, όπως και η μερική άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, αποτελούν υποχώρηση που δεν πρόκειται να λύσει το εγχώριο πρόβλημα.
Θα είναι σφάλμα και ήττα των εναλλακτικών δυνάμεων παγκοσμίως, αν η κυβέρνηση Φερνάντες προχωρήσει σε συντηρητικές μεθόδους ελέγχου του πληθωρισμού, με περιοριστική δημοσιονομική και νομισματική πολιτική και άλλα μέτρα που θα κάνουν την Αργεντινή μια ακόμη ‘φυσιολογική’ χώρα του παγκόσμιου συστήματος. Έχει απόλυτη σημασία να ληφθούν μέτρα δραστικά που θα λύσουν την κρίση προς όφελος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων περιορίζοντας το επιθετικό εγχώριο κεφάλαιο. Από τις αποφάσεις που θα λάβει το Μπουένος Άιρες θα εξαρτηθούν πολλά και για το πώς οι άλλες αναπτυσσόμενες χώρες θα αντιμετωπίσουν τη νέα κρίση που τους επιφυλάσσει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.
costaslapavitsas

«Συνεργάσου» ρε!

Δημήτρης Μηλάκας
Είναι, πράγματι, συγκινητική η προσπάθεια– του συστήματος (media- δημοσκόποι- κλπ)  «διαχείρισης» της κοινής γνώμης  – να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στις διαθέσεις του γκουβέρνου (καθότι αυτό εξακολουθεί να μοιράζει το χρήμα) και στην πραγματικότητα.
Μέχρι τώρα διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις και παρακολουθώντας τις αναλύσεις των περισπούδαστων συναδέλφων  βλέπουμε και ακούμε:
•   τη μαγική εικόνα της «μισής μονάδας διαφορά» ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ
•   την επιμονή του ΠΑΣΟΚ να υπάρχει
•   την απέλπιδα προσπάθεια να δοθεί ζωή στην αναδιάταξη της κεντροαριστεράς με τους 58 68 108 τελειωμένους
•   τη Χρυσή Αυγή  να απλώνει σταθερά την σκιά της στην τρίτη θέση
•   τον Ξηρό… Μπιν Λάντεν
Και ως εκ τούτων, την καλλιέργεια του φόβου της ακυβερνησίας καθώς έτσι όπως καταγράφονται δημοσκοπικά τα κουκιά, δεν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση που θα φροντίσει για τη «διάσωση» του τόπου.
Προκειμένου, λοιπόν, να βρεθεί η λύση στο  «πρόβλημα» της ακυβερνησίας, δηλαδή να μην υπάρχει ένα ανδρείκελο στη θέση (για παράδειγμα) του υπουργού υγείας , αλλά οι αποφάσεις για την εκθεμελίωση του συστήματος να έρχονται (χωρίς τη διαμεσολάβηση των ανδρεικέλων)  απευθείας απ’ το γραφείο του Ράιχενμπαχ , οι καλοί μας διαχειριστές της κοινής γνώμης αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας μια ακόμη αποστολή: την καλλιέργεια της ιδέας των «μεγάλων συμβιβασμών» και της «τεράστιας ενότητας» απλώνοντας στην πιάτσα ερωτήσεις του τύπου: «πως βλέπετε μια μετεκλογική συνεργασία αριστεράς- δεξιάς;»
Είναι αυτονόητο ότι οι απαντήσεις διαμορφώνονται από τις ερωτήσεις. Αυτονόητο είναι επίσης ότι– σε γενικές γραμμές– οι άνθρωποι είναι υπέρ της συνεργασίας ειδικά αν πρόκειται να αντιμετωπιστεί μια δύσκολη συγκυρία. Ταυτόχρονα όμως είναι ολοφάνερο, ότι οι εν λόγω ερωτήσεις των (δια)χειριστών της κοινής γνώμης έχουν τεθεί με μόνο στόχο  να εκμαιεύσουν τη δεδομένη αυτονόητη απάντηση. Αν δεν είχαν τέτοιον στόχο θα έπρεπε να είχαν διατυπωθεί και κάποιες ερωτήσεις ακόμη οι οποίες θα βοηθούσαν να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ερωτήσεις όπως:
•   Ποια πολιτική θα πρέπει να ακολουθήσει αυτός ο μεγάλος «αριστεροδεξιός» συνασπισμός;
•   Να καταγγείλει ή όχι τα μνημόνια      ;
•   Να καταγγείλει ως επαχθές και να πάψει να εξυπηρετεί το χρέος   ή όχι;
•   Να επιταχύνει τις έρευνες για τις μίζες (πέραν των εξοπλιστικών) και να στείλει φυλακή τους εμπλεκόμενους ή στο πλαίσιο του «ιστορικού συμβιβασμού» να αφήσει τα λαμόγια της μεταπολίτευσης με το πλιάτσικο στα σεντούκια τους;
•   Να επαναφέρει, αυτή η …μεγάλη αριστερο-δεξιά  συμμαχία  ένα κάποιο ανεκτό πλαίσιο στα εργασιακά ή να αφήσει αμολημένη την εργοδοσία να δαγκώνει όσο και όπου μπορεί;
•   Να πάρει (μέσα από τη φορολογία) απ’ αυτούς που έχουν (και τα κρύβουν μέσα και έξω από τη χώρα) ή να συνεχίσει να βγάζει ξύγκι από τον μισθωτό και το συνταξιούχο;
Η μέτρηση των απαντήσεων στις παραπάνω (και άλλες ανάλογες) ερωτήσεις,  έχουμε την εντύπωση ότι δεν βρίσκεται εντός του πλαισίου των εντολών βάση των οποίων λειτουργούν οι διερευνητές/ διαμορφωτές;) της κοινής γνώμης.
Αυτές όμως οι απαντήσεις υπάρχουν, δίνονται από την κοινωνία καθημερινά έστω κι αν δεν θέτουν τις ανάλογες ερωτήσεις  οι δημοσκόποι. Μάλιστα, με βάση αυτές τις απαντήσεις που δίνουν στη καθημερινότητά τους οι ψηφοφόροι θα διαμορφωθεί  και το εκλογικό αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα των εθνικών εκλογών είτε το θέλουν είτε όχι αυτοί που πιστεύουν ότι ακόμη μπορούν να ταΐζουν τον κόσμο με κουτόχορτο.
Κατά τα λοιπά, κανείς δε θα διαφωνήσει ότι η συνεργασία είναι καλό πράγμα. Η υποταγή (και η κοροϊδία) δεν είναι…
το Ποντίκι

Φ. Ντοστογιέφσκι: Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου


Φ. Ντοστογιέφσκι: Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου

Είμαι ένας άνθρωπος γελοίος. Τώρα με λένε τρελό. Θα ήταν τίτλος τιμής αν γι’αυτούς δεν εξακολουθούσα να είμαι το ίδιο γελοίος. Αλλά δεν δυσανασχετώ πια, όλος ο κόσμος μου είναι αρκετά συμπαθής, ακόμη κι όταν με κοροϊδεύουν και θα έλεγε κανείς, πως τότε ίσα ίσα μου είναι συμπαθής. Θα γελούσα κι εγώ μαζί με αυτούς ευχαρίστως, όχι τόσο για μένα, αλλά για να τους κάνω ευχαρίστηση, αν δεν δοκίμαζα τόση θλίψη κοιτάζοντάς τους. Θλίψη να βλέπω πώς δεν γνωρίζουν την αλήθεια, αυτή την αλήθεια που γνωρίζω εγώ. Τι σκληρό είναι να την γνωρίζεις μόνος εσύ! Αλλα δεν θα καταλάβουν.. όχι, δεν πρόκειται να καταλάβουν..

Άλλοτε υπέφερα πολύ να περνώ για γελοίος δεν φαινόμουν. Ήμουνα. Υπήρξα πάντα γελοίος και ξέρω ότι αναμφίβολα είμαι από γεννησιμιού μου. Θα μουν δε θα μουν επτά μόλις χρονών όταν κατάλαβα πως ήμουνα γελοίος. Ύστερα σπούδασα στο πανεπιστήμιο –και όσο σπούδαζα τόσο περισσότερο καταλάβαινα πόσο ήμουν γελοίος. Έτσι που όλη η πανεπιστημιακή μου μόρφωση φαινόταν να μην υπάρχει παρά για να μου δείξει και να μου εξηγήσει, όσο εντρυφούσα σ’αυτήν, πως ήμουν γελοίος. Χρόνο το χρόνο, βεβαιωνόμουνα όλο και περισσότερο ότι από κάθε άποψη παρουσίαζα ένα γελοίο πρόσωπο.

Όλος ο κόσμος με κορόιδευε παντού και πάντα. Αλλά κανενός δεν πέρναγε από το μυαλό ότι αν υπήρχε κάποιος στον κόσμο που ήξερε πιο καλά από όλους ότι είμαι γελοίος, αυτός ο άνθρωπος ήμουνα εγώ. Κι αγανακτούσα που κανείς δεν το φανταζόταν. Σε αυτό φταίω και εγώ, η αλαζονεία μου με εμπόδιζε πάντα να ομολογήσω το μυστικό μου. Αυτή η αλαζονεία αυξανόταν με τα χρόνια, και αν αφηνόμουν μπροστά σε οποιονδήποτε να αναγνωρίζω πως ήμουν γελοίος, πιστεύω πως το ίδιο κιόλας βράδυ θα είχα τινάξει τα μυαλά μου με μια πιστολιά. Έφηβος σαν ήμουν, πόσο είχα υποφέρει στη σκέψη ότι δεν θα μπορούσα να αντισταθώ, ότι ξαφνικά θα όφειλα να το ομολογήσω στους συντρόφους μου. Αλλά όταν ενηλικιώθηκα, αν και από χρόνο σε χρόνο είχα βεβαιωθεί ακόμη περισσότερο για την τρομερή ιδιομορφία μου, κατάφερα για τον άλφα ή βήτα λόγο να ηρεμήσω. Ακριβώς επειδή ως τότε αγνοούσα το γιατί και το πώς.

Ίσως το όφειλα σε αυτή την απέραντη μελαγχολία που κυρίευσε την ψυχή μου ύστερα από κάποιο γεγονός απροσμέτρητα ανώτερό μου, δηλαδή: την πεποίθηση που είχα μόνιμα από τότε, ότι εδώ κάτω τα πάντα είναι χωρίς σημασία. Το υποψιαζόμουν αυτό από πολύ καιρό αλλά ξαφνικά βεβαιώθηκα απόλυτα. Ένιωσα απότομα ότι θα μου ήταν αδιάφορο αν ο κόσμος υπήρχε ή αν δεν υπήρχε πουθενά τίποτε. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να αισθάνομαι ότι κατά βάθος τίποτε δεν υπήρχε για μένα. Ως τότε νόμιζα πάντα ότι πολλά πράγματα υπήρξαν πριν από μένα. Τώρα αντιλαμβανόμουν ότι τίποτε δεν υπήρχε πριν, ή μάλλον ότι δεν υπήρχε παρά φαινομενικά.

Σιγά σιγά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ποτέ δεν υπήρξε τίποτε. Έπαψα τότε να ερεθίζομαι με τους ανθρώπους και κατέληξα να μη τους προσέχω καθόλου. Αυτή η διάθεση εκδηλωνόταν ακόμη και στις πιο ασήμαντες περιστάσεις της ζωής: μου συνέβαινε, λόγου χάρη, περπατώντας στο δρόμο, να σκοντάφτω πάνω τους. Όχι γιατί με είχαν απορροφήσει οι σκέψεις, γιατί τότε δεν θα σκεφτόμουν όσα σκέφτομαι: τα πάντα μου ήταν αδιάφορα. Να μπορούσα τουλάχιστον να βρω τη λύση των προβλημάτων! Ούτε ένα δεν είχα λύσει. Και ο Θεός ξέρει πόσες λύσεις είχα προτείνει! Αλλά, επειδή αδιαφορούσα για όλα, πήγαν και τα προβλήματα στο βρόντο.

Να όμως που ξέρω την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια την έμαθα τον περασμένο Νοέμβρη, στις τρεις Νοεμβρίου ακριβώς, και από τότε την έχω σταθερά
χαραγμένη στη μνήμη μου.

Πηγή:
antikleidi.com
Πηγή: Φ. Ντοστογιέφσκι: Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου - RAMNOUSIA 

Ικμπάλ Μασί: Στα 4 σκλάβος, στα 10 επαναστάτης, στα 13 δολοφονημένος


Ικμπάλ Μασί: Στα 4 σκλάβος, στα 10 επαναστάτης, στα 13 δολοφονημένος

Η αληθινή ιστορία του Iqbal Masih (Ικμπάλ Μασί), του δωδεκάχρονου αγοριού από το Πακιστάν που έγινε για όλο τον κόσμο το σύμβολο του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης της παιδικής εργασίας. Ο Ικμπάλ Μασίχ, γεννήθηκε στο Πακιστάν το 1982. Στην ηλικία των τεσσάρων, πουλήθηκε από την οικογένειά του σαν σκλάβος σε ένα ταπητουργείο για ένα δάνειο μόλις 16 δολαρίων.


Για έξι χρόνια ήταν αναγκασμένος να δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αλυσοδεμένος στο ίδιο σημείο, να φτιάχνει χαλιά, με λιγοστό φαγητό και νερό, με συνεχείς τιμωρίες και εγκλεισμούς σε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο υγρασία, διάφορα ερπετά και έντομα και ελάχιστο οξυγόνο.
Στην ηλικία των 10 ο Ικμπάλ το έσκασε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε το αφεντικό του στην αστυνομία, η οποία όμως δωροδοκήθηκε και τον επέστρεψε πάλι πίσω. Μετά από μερικούς μήνες το ξανάσκασε και κατέφυγε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας.
Ικμπάλ Μασί
Τους επόμενους μήνες κατήγγειλε ανοιχτά σε τοπικές ομιλίες του τους εκμεταλλευτές εργοδότες οι οποίοι πλούταιναν με την εργασία παιδιών που ζούσαν στη σκλαβιά.
Ο Ικμπάλ με μεγάλο πάθος και τη βοήθεια οργανώσεων και ακτιβιστών, μέσα σε ένα χρόνο, τρυπώνοντας κρυφά σε παράνομα ταπητουργεία και βγάζοντας φωτογραφίες των παιδιών που εργάζονταν σε αυτά, κατάφερε να βοηθήσει πάνω από 3.000 παιδιά να ξεφύγουν από τη σκλαβιά και την εξαθλίωση.
Το 1992 ο συνολικός αριθμός των παιδιών-σκλάβων στο Πακιστάν υπολογιζόταν στα 7.000.000.

Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Reebok και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με ομιλίες κατά της παιδικής εργασίας και επισκέψεις σε σχολεία. Ο μικρός χαμογελαστός πρώην σκλάβος γίνεται γρήγορα ένα παγκόσμιο σύμβολο. Λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε στο χωριό του στο Πακιστάν για να γιορτάσει μαζί με την οικογένειά του, που ήταν ορθόδοξη, το Πάσχα.
Iqbal Masih
Ο Ικμπάλ Μασί δολοφονήθηκε την ημέρα του Πάσχα του 1995, στη Μουρίτκε, ένα χωριό στο Πακιστάν, από την “Μαφία των Χαλιών”.
Ήταν περίπου 13 χρονών. Οι εντολείς και οι εκτελεστές της δολοφονίας του δε συνελήφθησαν ποτέ. Τρεις μέρες, μετά εκατοντάδες παιδιά διαδήλωσαν στους δρόμους της Ινδίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του. Οι μικροί διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους ρακένδυτα παιδιά, εκ των οποίων αρκετά νήπια, καθώς επίσης και ανήλικοι που απελευθερώθηκαν από την καταναγκαστική εργασία μετά από κινητοποιήσεις μελών κοινωνικών οργανώσεων.

Η ιστορία του Ικμπάλ έγινε μυθιστόρημα με συγγραφέα Francesco D’Adamo που κυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Πατάκη.
Iqbal Masih (Ικμπάλ Μασί)


Πηγή:
kar.org.gr
Πηγή: Ικμπάλ Μασί: Στα 4 σκλάβος, στα 10 επαναστάτης, στα 13 δολοφονημένος - RAMNOUSIA 

Πώς ξέπλυναν με νόμο τα σκάνδαλα Χρηματιστηρίου, Ολυμπιακών Αγώνων και λίστας Λαγκάρντ


Πώς ξέπλυναν με νόμο τα σκάνδαλα Χρηματιστηρίου, Ολυμπιακών Αγώνων και λίστας Λαγκάρντ

Με περισσή δόση ειρωνίας απέναντι σε έναν λαό που αντιμάχεται τον εξανδραποδισμό του τις τελευταίες εβδομάδες στην ημερήσια διάταξη της ειδησεογραφίας λαμβάνει χώρα μία άνευ προηγουμένου παρέλαση εκατομμυρίων. Μίζες από τα υποβρύχια και τα εξοπλιστικά συστήματα, θαλασσοδάνεια υπέρ «ημετέρων» επιχειρηματιών με το λογαριασμό να καταλήγει πάντα στο φορολογούμενο και μία κυβέρνηση που κατά περίπτωση επιχειρεί να «καπελώσει» το έργο της Δικαιοσύνης, θριαμβολογώντας για τα 17,7 εκατ. που θα δωρίσει στους τομείς που διαλύει. 

Μία εικόνα που έχει επιχειρηθεί να περάσει προς τα έξω είναι ότι όλα αυτά τα λάφυρα από τις κομπίνες δεκαετιών βρίσκονται στους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια. Το καλοκαίρι του 2004, λίγους μήνες μετά την εκλογική επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας στις 7 Μαρτίου, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Αλογοσκούφης πάει στη Βουλή μία τροπολογία για τον «επαναπατρισμό κεφαλαίων από την αλλοδαπή». Ο νόμος ήταν από τους πρώτους που ψήφισε η ΝΔ το 2004. Αντίστοιχη ρύθμιση είχε επιχειρηθεί να γίνει και παλαιότερα ανεπιτυχώς. Η ισχύς της εν λόγω τροπολογίας που παρουσιάστηκε εν είδει περαίωσης για την «τόνωση της οικονομίας για την προώθηση επενδύσεων» ήταν εξάμηνη και είχε ως καταληκτική ημερομηνία την 4η Φεβρουαρίου 2005. Σε σχετική εγκύκλιο που είχε εκδώσει παράλληλα ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Αδ. Ρεγκούζας, με την οποία ενεργοποιήθηκε ο σχετικός νόμος (ΠΟΛ. 1124/04), τονίζεται ότι δεν υπόκεινται σε τεκμήρια τα επαναπατριζόμενα κεφάλαια που θα διατεθούν για απόκτηση περιουσιακών στοιχείων. Δεν χρειαζόταν δηλαδή κανείς να δηλώσει το περιβόητο «πόθεν», παρά μόνο το «έσχες» και να φορολογηθεί επί του ποσού με μόλις 3% αντί για 40%.

Οι απολογίες Ελβετών τραπεζιτών «καρφώνουν» το νόμο Αλογοσκούφη

Οι λόγοι της νομοθέτησης αποκαλύπτονται μέσα από την ανάκριση για την υπόθεση των εξοπλιστικών. Όπως έχουν καταθέσει δύο ελβετοί τραπεζίτες που είχαν αναλάβει το ξέπλυμα των παράνομων προμηθειών από τη Siemens αλλά και μαύρο πολιτικό χρήμα, η γερμανική εταιρία διά του Μαυρίδη, υπεύθυνου για τα μαύρα ταμεία, έφερε αμέσως μετά το νόμο 6 εκατ. ευρώ τα οποία μοίρασε για μίζες στην Ελλάδα. Όπως φαίνεται από τις καταθέσεις από το 2006 ακόμα, απέναντι στην ελβετική εισαγγελία, για τους ελβετούς τραπεζίτες ήταν κοινό μυστικό πως τέτοιοι νόμοι τόσο στην Ελλάδα όσο και την Ιταλία και Ισπανία γίνονταν με σκοπό το ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Σύμφωνα με την επίμαχη τροπολογία «φυσικά και νομικά πρόσωπα που είναι φορολογικά υπόχρεα στην Ελλάδα δύνανται να μεταφέρουν κεφάλαια, τα οποία διαθέτουν σε οποιαδήποτε μορφή τραπεζικών λογαριασμών στην αλλοδαπή, σε τραπεζικούς λογαριασμούς της ημεδαπής, σε χρονικό διάστημα έξι (6) μηνών από την έναρξη ισχύος του παρόντος, καταβάλλοντας φόρο με συντελεστή 3% επί της αξίας τους κατά τον χρόνο της μεταφοράς. Με την καταβολή του προβλεπόμενου στην προηγούμενη παράγραφο φόρου εξαντλείται η φορολογική υποχρέωση του υπόχρεου για τα κεφάλαια αυτά». Εκτός αυτού σημειώνεται ότι «η καταβολή του φόρου για τη μεταφορά των κεφαλαίων νομιμοποιεί μόνο φορολογικά τη χρήση των κεφαλαίων αυτών στην Ελλάδα και απαλλάσσει τον υπόχρεο από τυχόν φορολογικά αδικήματα, με την επιφύλαξη των μη φορολογικού χαρακτήρα διατάξεων των Ν. 2331/1995, 3034/2002 κ.ά».

Με λίγα λόγια ο Γιώργος Αλογοσκούφης με την τροπολογία αυτή, η οποία παρουσιάστηκε ως οικονομικό θαύμα την περίοδο εκείνη από τα ΜΜΕ που βρίσκονταν στο απόγειό τους πλυμμηρισμένα με κρατικό χρήμα, κατέστη ικανή να ξεπλύνει μονομιάς όλο το μαύρο χρήμα που είχε διοχετευθεί στους ανά τον κόσμο φορολογικούς παραδείσους από επίορκους δημόσιους λειτουργούς, πιθανότατα διεφθαρμένους πολιτικούς και εγκληματίες.

Η «ντροπολογία» που ξέπλυνε και τη λίστα Λαγκάρντ

Η εν λόγω τροπολογία μπορεί να λύσει έναν από τους σημαντικότερους γρίφους της υπόθεσης της λίστας Λαγκάρντ. Για ποιο λόγο πολλές από τις 2059 καρτέλες που είχε δημοσιεύσει το Hot Doc εμφάνιζαν λογαριασμούς που είχαν κλείσει λίγο καιρό πριν ο Φαλτσιανί υποκλέψει τα στοιχεία από την HSBC. Η εν λόγω λίστα απεικόνιζε τα στοιχεία της ελβετικής τράπεζας για την περίοδο από το Φεβρουάριο του 1997 έως το Δεκέμβριο του 2007. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα πολλοί εκ των καταθετών της HSBC έχοντας ενημερωθεί για τον καθαρτήριο νόμο του Γ. Αλογοσκούφη απέσυραν τα χρήματά τους από τις ασφαλείς και εχέμυθες τράπεζες της Ελβετίας και τα επέστρεψαν – πεντακάθαρα και νομιμοποιημένα- στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν καταρρέει και το επιχείρημα κάποιων από αυτούς που βρίσκονται στη λίστα ότι δηαλδή οι λογαριασμοί τους είναι κλειστοί και άνοιξαν και έκλεισαν χωρίς να έχει διακινηθεί χρήμα, άρα δεν έχουν καμία ευθύνη. Από ότι φαίνεται πολλοί από αυτούς αξιοποίησαν την τροπολογία του Γ. Αλογοσκούφη για να νομιμοποιήσουν το μαύρο χρήμα με 3%, όταν η μικρότερη ελληνική επιχείρηση φορολογείται το νόμιμο χρήμα με συντελεστές 20-45%.

Εκτός της λίστας Λαγκάρντ, μία ανασκόπηση των υπόλοιπων υποθέσεων που είχαν απασχολήσει τα προηγούμενα χρόνια την επικαιρότητα μπορεί να δώσει σημαντικές απαντήσεις. Η επίμαχη τροπολογία ήρθε αμέσως μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων, των οποίων το συνολικό κόστος τελικά ουδείς έχει μπορέσει να προσδιορίσει επακριβώς, ενώ αποτελεί κοινά αποδεκτή παραδοχή ότι συντελέστηκε το μεγαλύτερο «πάρτι» των τελευταίων δεκαετιών. Την ίδια μάλιστα περίοδο βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη το σκάνδαλο των εξοπλιστικών προγραμμάτων, του οποίου το κουβάρι ξετυλίγεται στις ημέρες μας και σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής απολογίες, αφήνονται υπόνοιες για τον τρόπο νομιμοποίησης των παράνομων προμηθειών. Κάπου στο ενδιάμεσο συντελέστηκε το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, όταν το 1999 μέχρι βοσκοί και κτηνοτρόφοι πείστηκαν από την ίδια την πολιτική ηγεσία μέσα από δηλώσεις της αλλά και από τα ΜΜΕ ότι μπορούν να θησαυρίσούν παίζοντας το βιος τους στη Σοφοκλέους.

Το μέγεθος των σκανδάλων, αλλά και η τροπολογία - κολυμβήθρα του Σιλωάμ του Γιώργου Αλογοσκούφη χρίζουν ενδελεχούς διερεύνησης από τις αρμόδιες αρχές. Τα πλήρη στοιχεία αυτών που έφεραν χρήμα στην Ελλάδα τα έχει στη διάθεσή της η Τράπεζα της Ελλάδας και η δημοσιοποίηση αυτών των στοιχείων είναι αναγκαία για να γίνει κατανοητό ποιοι και πως εξηπηρετήθηκαν

πηγή
Πηγή: Πώς ξέπλυναν με νόμο τα σκάνδαλα Χρηματιστηρίου, Ολυμπιακών Αγώνων και λίστας Λαγκάρντ - RAMNOUSIA 

29.1.14

Σκλαβομπάσταρδοι


Σκλαβομπάσταρδοι
Όταν μία χώρα κάνει τον σχεδιασμό ανάπτυξης και προόδου το πρώτο που κάνει είναι ετοιμάσει το θεσμικό πλαίσιο για το εργατικό της δυναμικό διότι αυτό και μόνο αυτό μπορεί να δώσει κίνηση στην ατμομηχανή της χώρας. Από αυτά που υπογράφουν και περνάνε με νόμους οι κυβερνώντες τηρώντας τις δεσμεύσεις τους απέναντι στους “κοινωνικούς εταίρους” δείχνουν ακριβώς την ανάπτυξη που θέλουν να έχει η Ελλάδα. Αποικιοκρατική διακυβέρνηση.

Με ομόφωνη απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας οι επιχειρήσεις έχουν το δικαίωμα πλέον και με το νόμο να απολύουν ομαδικώς τους εργαζομένους τους. Με μία υπογραφή 10 χαρτογιακάδες ακύρωσαν τα δικαιώματα εκατομμυρίων εργαζομένων που δεν αποκτήθηκαν μέσα στα χρόνια με συζητήσεις αλλά με πολύ ξύλο στους δρόμους και εργαζόμενους νεκρούς. Ο κάθε νόμος που ακυρώνουν για τα εργασιακά δικαιώματα είναι κυριολεκτικά γραμμένος με αίμα. Ο κάθε νόμος που περνάει δεν είναι βραχείας προθεσμίας αλλά μακράς διαρκείας. Με την απόφαση αυτή πέρα από το ότι όσοι εργάζονται είναι στο έλεος του κάθε “μαυραγορίτη” εργοδότη αλλά και η επόμενη γενιά εργαζομένων είναι καμμένη από χέρι.

Εντελώς τυχαία τις ημέρες που συζητιόταν η απόφαση απολύσεων, το Κέντρο Προγραμματισμού Οικονομικών Ερευνών, πετάει στην αρένα πρόταση με την οποία θέλει τον κάθε νέο εργαζόμενο μέχρι 24 ετών να εργάζεται για ένα (1) χρόνο σε επιχειρήσεις χωρίς αμοιβή και χωρίς το δικαίωμα επιδόματος ανεργίας όταν τον πετάξει στον δρόμο ως αναλώσιμο ο κάθε καιροσκόπος επιχειρηματίας. Πέντε άεργοι με τίτλους πανεπιστημίου που απαρτίζουν το Δ.Σ του συγκεκριμένου Κέντρου αποφάσισαν για τους νεοσκλάβους της Ελλάδας. Μην έχοντας κανέναν ηθικό φραγμό αλλά εξυπηρετώντας άγνωστα για μας συμφέροντα, κάνουν πρόταση εκτός των παραπάνω να εξάγουν το νέο εργατικό προσωπικό της Ελλάδας εκτός συνόρων σε “ελληνικές” επιχειρήσεις με έδρα ξένο κράτος. Αυτό πραγματικά θυμίζει τις καραβιές σκλάβων των Ολλανδών και Άγγλων αποικιοκρατών που μετέφεραν χέρια χωρίς κόστος να τους κάνουν τις δουλειές τους.

Η ερώτηση είναι σε ποιο κράτος της πολιτισμένης Ε.Ε αυτά τα θέματα μπαίνουν για συζήτηση έστω και για πλάκα. Να μάς δείξουν μία αναπτυγμένη λατρεμένη τους χώρα του Βορρά στην οποία οι νέοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να σπουδάσουν και βγαίνουν στην αγορά εργασίας νωρίς αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα κατώτερα είδη.

Από τα 5μηνα που υποδέχτηκαν με μεγάλες αγκαλιές οι Δήμοι σε όλοι την Ελλάδα βάζοντας τους εργαζόμενους ως εμπόρευμα μεταξύ πακέτων ΕΣΠΑ και ΟΑΕΔ με εμπλοκή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που φυτρώνουν τα τελευταία 3 χρόνια σαν τα μανιτάρια, φθάσαμε και στον διαχωρισμό φθηνών εργατικών χεριών και τζάμπα εργατικών χεριών. Θέλουν τζάμπα δουλειά που να τους αποφέρει τεράστια κέρδη.

Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε τυχοδιώκτη πλιατσικολόγο με τον φερετζέ του επιχειρηματία να προσλαμβάνει όσους θέλει δωρεάν, να τους απολύει στον χρόνο επάνω χωρίς αποζημίωση, αλλά “με μία επιταγή πρόσληψης” (όπως Αμερική), και να προσλαμβάνει εκ νέου προσωπικό και πάλι τζάμπα. Τουλάχιστον οι Μαύροι σκλάβοι της Αμερικής είχαν και το δικαίωμα της σίτισης και της στέγασης. Τούτοι εδώ οι νεοσκλάβοι πρέπει να βρίσκουν (άγνωστο πώς) χρήματα να αγοράζουν το ψωμί τους και να πληρώνουν ενοίκιο (ή φόρο κατοικίας) στο Κράτος που τους έκανε σκλάβους. Κερατάς και δαρμένος, αυτή είναι η πολιτική εργασίας στην σημερινή Ελλάδα. Ακόμη και την μπάλα την σιδερένια στο πόδι θα την αγοράζουν μόνοι τους με φόρο πολυτελείας χωρίς να μπαίνει η απόδειξη αγοράς στα έξοδα της φορολογικής δήλωσης. Αν βέβαια την αγοράσεις με δάνειο την μπάλα θα είναι ακόμη καλύτερα. Το μόνο κοινό που έχουν εκείνοι οι Μαύροι με τους Έλληνες Μαύρους είναι ότι οι επιστάτες τους ήταν της ίδιας φυλής. Έπαιρναν το ρεγάλο τους ανάλογα με το πόσο σκληροί ήταν απέναντι στο ίδιο το κύτταρό τους. Ακριβώς όπως τούτοι εδώ που φέρουν το “ελληνική υπηκοότητα” όχι από συναίσθημα αλλά ως διαβατήριο για την δουλοπρέπεια τους απέναντι στα αφεντικά τους.

Βέβαια κι αυτοί σκλάβοι είναι ως επιστάτες απλά είναι σκλαβομπάσταρδοι από την κορυφή ως τα νύχια.

Καβάλα στο άλογο που τους παραχώρησαν οι Αποικιοκράτες της Ε.Ε κραδαίνοντας το μαστίγιο κάνουν ό,τι γουστάρουν γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει δρόμος να σπάσουν οι σκλάβοι τα δεσμά. Διότι το σπάσιμο των δεσμών έγινε στην Ελλάδα εδώ και 100 χρόνια και στην πορεία μέχρι σήμερα άνοιξαν πολλά κεφάλια για το σπάσιμο της αλυσίδας που παρέλαβαν οι κοτζαμπάσηδες από τους Τούρκους. Οι αγώνες των Μαύρων Ελλήνων έγιναν, τα δικαιώματα αποκτήθηκαν, έστω και λειψά, και με μία κοντυλιά οι σκλαβομπάσταρδοι που έγλειφαν χρόνια κάθε είδους εξουσία ανέλαβαν κανονικά σήμερα να υλοποιήσουν τις εντολές των Ευρωπαίων που Αποικιοκράτες ήταν, Αποικιοκράτες παραμένουν.

Ο σκλάβος ένα πράγμα φοβάται: Το μαστίγιο, το οποίο λειτουργεί ως ασπίδα για τον κάθε σκλαβομπάσταρδο και τα αφεντικά του. Κάποτε ήταν εργαλείο πόνου, σήμερα είναι εργαλείο φόβου. Ο πόνος σε κάνει να οργίζεσαι ενώ ο φόβος σε κάνει να υποκύπτεις.-
Γιάννης Λαζάρου
Πηγή: Σκλαβομπάσταρδοι - RAMNOUSIA

Είστε Παρακράτος


Είστε Παρακράτος
Ρατσιστική επίθεση από το τελευταίο αποκούμπι του δέχθηκε ο Ελληνικός λαός. Από την ίδια την Δικαιοσύνη. Δεν είναι όλοι ο “σκληρός πυρήνας” του Κράτους σύμφωνα με την απόφαση που πήραν για την επιστροφή μισθών για τους ένστολους. Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, λοιπόν. Ο σκληρός πυρήνας αυτού του μέλους-Κράτους είναι οι πολιτικοί, οι ένστολοι και οι δικαστές. Οι τρεις ανώτερες εξουσίες σε βάζουν στην θέση σου, λαέ. Είσαι η φλούδα του μέλους-Κράτους της ΕΕ. Είσαι η φλούδα που θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας.

Δεν είναι η δικαίωση για τους μισθούς που περικόπηκαν από τον “σκληρό πυρήνα του Κράτους” που σε πονάει αλλά ότι εξαιτίας του μισθού και της θέσης σε βάζουν στον πάγκο της ζωής ως αναπληρωματικό και ως αναλώσιμο. Χωρίς εσένα το μέλος-Κράτος θα επιβιώσει, χωρίς αυτούς όχι.

Δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια σου λέει η Δικαιοσύνη που καλείται καθημερινά να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, μόνο που εσύ μετά από αυτή την δήλωσή της, είσαι απλά ο μονομάχος που ο Καίσαρας θα απολαύσει την παράσταση επιβίωσης έχοντας ήδη σκαμμένο τον λάκκο για το κουφάρι του ηττημένου.

Με μεγάλη ευκολία η ελληνική Δικαιοσύνη υπερασπίζεται τα καταπατημένα μισθολογικά δικαιώματα του “σκληρού πυρήνα του Κράτους” αλλά εδώ και 3 χρόνια τις υποχρεώσεις του ο σκληρός πυρήνας του Κράτους απέναντι στο ίδιο το Κράτος δεν τις τήρησε. Αντιθέτως έκανε τα πάντα για να υπερασπιστεί την εξουσία που πλέον δεν είναι ελληνική.

Οι ένστολοι έχουν τα δικαιώματά τους, έχουν όμως και την μεγάλη υποχρέωση να υπερασπίζονται το Σύνταγμα που είναι λέξη-λέξη το αποτέλεσμα των αγώνων του λαού. Αντιθέτως από την πρώτη στιγμή που το Σύνταγμα καταλύθηκε έβαλαν την πλάτη τους να υπερασπιστούν τους καταπατητές σηκώνοντας χέρι εναντίον του λαού. 2,000,000 λαού ξεχύθηκε όταν κατάλαβε ότι καταλύεται το Δημοκρατικό του Σύνταγμα προσπαθώντας να το προστατεύσει αυθόρμητα και χωρίς κομματική ώθηση. Υπερασπιζόταν ακόμα και τα δικαιώματα των ένστολων εκείνη την στιγμή αλλά αντί για τουλάχιστον σιωπηλή σύμπραξη με τον λαό, οι ένστολοι αποφάσισαν να υπερασπιστούν τους κατακτητές.

Οι εκπρόσωποι της ελληνικής Δικαιοσύνης, από την πλευρά τους, αποδείχτηκε τελικά από την πρώτη στιγμή της καταπάτησης της Αλήθειας ότι δεν έχουν ίχνος κυττάρου μέσα τους από τον μεγάλο Δάσκαλό τους και προγονό τους, Αναστάσιο Πολυζωΐδη. Δεν ακούσαμε ούτε από έναν τρανό δικαστή της Ελλάδας το “εις το όνομα της Δικαιοσύνης, δεν υπογράφω”, αντίθετα δικάζουν Έλληνες όχι σύμφωνα με το Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκαν αλλά σύμφωνα με κατοχικούς νόμους. Και έχουν την απαίτηση να μην σχολιάζονται οι αποφάσεις που βγαίνουν από τους κατά τόπους Ναούς της Δικαιοσύνης. Παρέα πηγαίνουν οι Ναοί της Δήθεν Δημοκρατίας με τους Ναούς της Δήθεν Δικαιοσύνης, ενώ απέξω έχουν τα στρατά των ένστολων να φυλάνε και τους δύο Δήθεν Ναούς από την απειλή του Συντάγματος των Ελλήνων.

Ο “σκληρός πυρήνας” του Κράτους με φερετζέ την Δικαιοσύνη και την Σημαία ενδιαφέρθηκε μόνο για τις χρηματικές απολαβές του. Δεν χρησιμοποίησαν ασπίδα την Σημαία και δεν αντέδρασαν όταν η κατοχική κυβέρνηση ξεκίνησε την αποδόμηση των Ενόπλων Δυνάμεων εκμηδενίζοντας την άμυνα της χώρας. Η θλιβερή εικόνα των στρατιωτικών να απαιτούν χρήματα κουνώντας την σημαία και η θλιβερότερη εικόνα των δικαστών να κάνουν λευκές απεργίες για τα λεφτά τους, αποδεικνύει ότι ο σκληρός πυρήνας αυτού του Κράτους είναι τόσο σκληρός όσο ένα αυγό όταν πρόκειται για τα προσωπικά τους συμφέροντα.

Σκληρός πυρήνας ενός κράτους, έθνους, πατρίδας είναι το κομμάτι που δεν σπάει όταν δέχεται κάθε είδους επίθεση και ειδικά στα ιερά και τα όσια. Σκληρός πυρήνας είναι η ψυχή του εργάτη, του οικοδόμου, του αγρότη, του απλού Έλληνα που θα βάλει τα στήθια του μπροστά όταν απειλείται ο τόπος του. Και όταν κλήθηκε από τις συγκυρίες το απέδειξε. Και όταν έφθασε τούτος ο λαός μέχρι την βρύση να πιει νερό, ο λεγόμενος “σκληρός πυρήνας του μέλους-Κράτους” ήταν εκεί για να του κόψει τον δρόμο.

Θέλουν να μας πείσουν ότι οι θεσμοί δεν πρέπει να προσβάλλονται όμως ο σεβασμός κερδίζεται και ποτέ δεν επιβάλλεται. Ο θεσμός για να γίνει αδιάβλητος και σεβαστός δεν έχει προσδιορισμένη τιμή. Δεν σταματάει τις εργασίες του όταν πρέπει να υπερασπιστεί τα δίκαια αντίθετα μπαίνει μπροστά με κάθε αντίτιμο για να προστατέψει τα δίκαια του συνόλου.

Το υβριδικό φρούτο που κατασκεύασαν και ονόμασαν Ελληνικό Κράτος κοντά 200 χρόνια σκοπό είχε να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κατασκευαστών του δίνοντας ισχύ και ουσία στο κουκούτσι του (ή αλλιώς σκληρό πυρήνα) και γι' αυτό λειτουργεί πάντα ως Παρακράτος εφόσον έχει ως αναλώσιμο το ουσιαστικό μέρος του που δεν είναι άλλο από τον λαό. Μείναμε με ένα στείρο κουκούτσι που γιγαντώνεται από τον θάνατο του λαού και των δικαιωμάτων του κουνώντας μας το δάχτυλο ότι αν δεν το σεβαστούμε ως θεσμό θα μάς αφανίσει.

Όταν οι θεσμοί αποδεικνύουν με τα λόγια και τις πράξεις τους ότι λειτουργούν ως το αρχαιότερο επάγγελμα και όχι ως το αρχαιότερο λειτούργημα, είναι αυθόρμητη η αντιμετώπιση που θα έχουν τόσο από τους διαχρονικούς προστάτες και πελάτες τους, όσο και από τα προδομένα θύματά τους.-

Γιάννης Λαζάρου
Πηγή: Είστε Παρακράτος - RAMNOUSIA

Η πιο ιδανική χώρα για ναζ(ε)ι(ς)


Η ΠΙΟ ΙΔΑΝΙΚΗ ΧΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑΖ(Ε)Ι(Σ)

Ένα παλιότερο κείμενο μας, που δημοσιεύσαμε στις 19/11/2013, είχε τον τίτλο "Μία ιδανική χώρα για ναζ(ε)ι(ς). Αυτό το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μία ομάδα ναζιστών.

Το συγκεκριμένο κείμενο διαβάστηκε από χιλιάδες άτομα, ενώ αναδημοσιεύτηκε και από πολλά αντικαθεστωτικά, αλλά και καθεστωτικά blogs και sites. Αυτό το λέμε για να τεκμηριώσουμε ότι αυτά που περιγράφαμε εκείνη την εποχή είχαν πραγματικά μεγάλη απήχηση και όχι γιατί μας ενδιεφέρει η επισκεψιμότητα του blog. Γράφουμε για αυτά που νιώθουμε, για να εξωτερικεύσουμε τις απόψεις μας και για να προσφέρουμε μία άλλη μορφή ενημέρωσης σε όσες/όσους ενδιαφέρονται. Διαφημίσεις δεν υπάρχουν, ούτε θα υπάρξουν στο μέλλον, οπότε είτε μας διαβάζουν 5 άτομα, είτε 5 χιλιάδες δεν υπάρχει διαφορά, με εξαίρεση την ηθική ικανοποίηση.

Λέγαμε λοιπόν τότε, ότι η ελλάδα είναι μία ιδανική χώρα για ναζί. Μήπως κάνουμε λάθος; Σήμερα, 24/1/2014, έχουμε πολλές μαρτυρίες από ανθρώπους ότι έλληνες λιμενόμπατσοι προσπάθησαν με αρκετή επιτυχία να πνίξουν κάποιους συνανθρώπους μας στο Φαρμακονήσι. Λίγες μέρες πριν, ο αρχηγός της αστυνομίας Νίκος Παπαγιανόπουλος προέτρεπε τους καθυστέρακες μπάτσους του να κάνουν "το βίο αβίωτο" στους μετανάστες. Λίγο πιο παλιά είχαμε το βασανισμό μέσα στη ΓΑΔΑ που πήρε έκταση απο ρεπορτάζ ξένης εφημερίδας. Πιο παλιά ήταν η δολοφονία του Αλέξη το Δεκέμβριο του 2008, η ζαρντινιέρα, τα πράσινα παπούτσια και εκατοντάδες ακόμα περιστατικά.

Τις τελευταίες μέρες, η επικαιρότητα, έτσι όπως κατασκευάζεται από τα πανάκριβα εργαστήρια της κυβέρνησης, έχει να κάνει με τους θεούς και τα πράσινα άλογα. Τα ερωτήματα που κυριαρχούν είναι αν πιστεύεις στο Θεό, πόσο, κάθε πότε κτλ. Την ίδια ώρα, κάποιος ερευνητής με το όνομα Ιωάννης Χολέζας κάνει μία τρομερά ρεαλιστική πρόταση. Προτείνει να δουλεύουν οι νέοι κάτω των 25 ετών δωρεάν!

Ναι ρε μαλάκα έλληνα, για εσένα λέει! Εσένα, τον άνεργο, τον ανασφάλιστο, τον κακοπληρωμένο, τον υποψήφιο μετανάστη, που ασχολείσαι το 2014 με το πόσο χριστιανοί είναι οι πολιτικοί ηγέτες. Εσένα λέει ρε μαλάκα, που ενδιαφέρεσαι για το αν αυτοί που πνίγηκαν είχαν ένα κωλόχαρτο πάνω τους, που θα τους επέτρεπε να έχουν ανθρώπινη αντιμετώπιση. Εσένα λέει, που βλέπεις τις πιο καλοπληρωμένες δημοσιογραφικές πουτάνες να κραυγάζουν ότι κάποιοι φυλακισμένοι δεν πρέπει να παίρνουν άδειες, δεν πρέπει να τρώνε και δεν πρέπει να προαυλίζονται. Εσένα λέει ρε μαλάκα και σε εσένα αφιερώνουμε αυτά που γράψαμε τότε:

"Ας μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας για να ξεκαθαρίσουμε το θέμα από νωρίς: Η Ελλάδα είναι η ιδανική χώρα για ναζί. Έτσι όπως το βλέπεις. Ι-δ-α-ν-ι-κ-ή. Αμφιβάλλουμε αν ακόμα και η Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1930 είχε τόσο βολικό κλίμα για τους ναζί. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδας είναι ένα μάτσο αμόρφωτοι και πνευματικά καθυστερημένοι υπάνθρωποι, που ενώ δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα εξωσχολικό βιβλίο στη ζωή τους, έχουν γνώμη για όλους και για όλα και μάλιστα νομίζουν ότι η γνώμη τους είναι ότι πιο τέλειο έχει υπάρξει στον πλανήτη. Τόσο σκατοφάρα.

Μιλάμε για ένα τσούρμο άμυαλων ηλιθίων που το μόνο που τους νοιάζει είναι να βολευτούν και δεν τους καίγεται καρφί για το τι συμβαίνει γύρω τους. Το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού έχει το πνευματικό επίπεδο του λάχανου, δεν μπορεί να κρίνει, δεν μπορεί να σκεφτεί, δεν μπορεί να αντιληφθεί, δεν μπορεί να αρθρώσει λόγο, δεν μπορεί να κοιτάξει πέρα από το δάχτυλο του και δεν τολμάει να πιστέψει ότι πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για να σωθεί η χρεοκοπημένη χώρα, για αυτό και ψάχνει μανιωδώς κάποιον σωτήρα, ακόμα και αν αυτός είναι ένας καθυστερημένος κοκάκιας που γουστάρει τον Χίτλερ και βαράει γυναίκες.

Η λαομίσητη ελληνική αστυνομία είναι αποδεδειγμένα το μακρύ χέρι των ναζιστών, αλλά κανένας πολιτικάντης δεν μπορεί να πει το αυτονόητο: Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να προσπαθήσει το κράτος να περιορίσει τη ναζιστική βία, όταν τουλάχιστον οι μισοί μπάτσοι είναι ψηφοφόροι και ενεργά μέλη των ναζί. Επομένως, οι περήφανοι εξεγερμένοι έχουν κάθε δικαίωμα να αντιμετωπίζουν τους μπάτσους σαν ναζί με στολή και να τους φέρονται αναλόγως. Στο εξωτερικό το έχουν πάρει πρέφα εδώ και μήνες, εσύ ρε μαλάκα έλληνα ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι μπάτσοι και ναζί συνεργάζονται, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοπροστατεύονται και στοχοποιούν μεθοδικά τους εχθρούς τους; Τι άλλο περιμένεις να γίνει δηλαδή, να σε πάρουν ένα βράδυ από το σπίτι με τις πυτζάμες σου και μετά να λες ότι "δεν το περίμενα;"

Η οικονομική ολιγαρχία που ελέγχει την Ελλάδα παρακαλάει τους ναζί να δείξουν ένα πιο σοβαρό "πολιτικό" πρόσωπο για να τους χώσει στην κυβέρνηση και να εφαρμόσουν τις καταστροφικές πολιτικές ακραίας λιτότητας, με τίμημα ακόμα πιο σεβαστές ποσότητες κρατικής καταστολής προς όσους τολμάνε να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην αληθινή ζωή. Οι πιο καλοπληρωμένες δημοσιογραφικές πουτάνες εκλιπαρούν τους ναζί να μετατραπούν σε πιο politically correct αφού το μόνο που τους νοιάζει είναι η βιτρίνα του συστήματος και όχι η ουσία. Αυτοί είναι οι περιβόητοι εκσυγχρονιστές, οι τεχνοκράτες, οι πολιτισμένοι και οι ορκισμένοι υπερασπιστές του περιβόητου συνταγματικού τόξου. Αυτοί είναι τα είδωλα του κάθε σιχαμένου νοικοκύρη και έντιμου "κυρ Παντελή", που τους έχει δώσει το δικάιωμα να κάνουν ότι γουστάρουν.

Οι ναζί έχουν τους μπάτσους, τους δικαστές, τους οικονομικούς ολιγάρχες, τις δημοσιογραφικές πουτάνες και τους νοικοκυραίους κυρ Παντελήδες με το μέρος τους. Τι μέλλον μπορεί να έχει μία τέτοια χώρα; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με ακρίβεια, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο ο ναζισμός είναι η μόνη δίκαιη λύση. Δεν τους αξίζει τίποτα καλύτερο".

IMF FUCK OFF
Πηγή: Η πιο ιδανική χώρα για ναζ(ε)ι(ς) - RAMNOUSIA

27.1.14

Στο βωμό του Μαμμωνά

by  

 
Στο Νταβός της Ελβετίας, κύριο θέμα στην ημερήσια διάταξη είναι οι αρνητικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία από την πρωτοφανή όξυνση της ανισότητος εισοδημάτων και πλούτου. Η Κριστίν Λαγκάρντ, διευθύντρια του ΔΝΤ, προειδοποιεί ότι η αυξανόμενη ανισότητα «δεν αποτελεί συνταγή για σταθερότητα και βιωσιμότητα της παγκόσμιας οικονομίας».
 
Το ζήτημα της ανισοκατανομής έχει τεθεί ήδη στο δημόσιο διάλογο της Αμερικής από τους νομπελίστες Πολ Κρούγκμαν και Τζόζεφ Στίγκλιτς, όπως και τον Ρόμπερτ Ράιχ, πρώην υπουργό Εργασίας του Κλίντον. Ωστόσο, ενώ στο Νταβός προσέρχονται ανησυχούντες κορυφαίοι οικονομολόγοι και πολιτικοί ηγέτες του κόσμου, η έκταση της ανισότητος δεν φαίνεται να προβληματίζει την ευρωπαϊκή πλευρά, η οποία παραμένει σχετικά αποστασιοποιημένη, άφωνη και ενοχλημένη.
 
Οχι μόνον δεν συμμερίζεται την παγκόσμια ευαισθησία για την ανισοκατανομή, αλλά και δεν διστάζει να την αντιμετωπίζει θετικά τόσο από την ηθική και κοινωνική πλευρά όσο και από την οικονομική. Η Γερμανίδα καγκελάριος δίδει πρώτη τον τόνο, κηρύσσοντας «ηθικό, δίκαιο και οικονομικά αποτελεσματικό» ο πλούτος να συσσωρεύεται ως επιβράβευση σε όλο και λιγότερα χέρια, η φτώχεια σε όλο και περισσότερα. Ο σοσιαλιστής Γάλλος πρόεδρος προχώρησε προ ημερών στα λεγόμενα «οικονομικά της προσφοράς», δηλαδή σε μείζονες παραχωρήσεις κοινωνικού πλούτου υπέρ του κεφαλαίου, μειώσεις εργοδοτικών εισφορών και οικογενειακών επιδομάτων των εργαζομένων, με την υποθετική προσδοκία ότι έτσι επισπεύδεται η ανάκαμψη. Ομως, και από την Αριστερά της Αριστεράς η πόλωση στην κατανομή εισοδήματος και πλούτου δεν θεωρείται κατ’ ανάγκην ξεχωριστό πρόβλημα, αφού «έτσι είναι ο καπιταλισμός, έτσι πορεύεται και θα ήταν ουτοπική κάθε προσπάθεια μείωσης της ανισότητος στο πλαίσιό του».
 
Σε βιβλίο που κυκλοφόρησε στη Γαλλία «Γιατί οι πλούσιοι έχουν νικήσει», με την υπογραφή του Ζαν Λουί Σερβάν Σρεμπέρ, διαπιστώνεται ότι στην εποχή μας οι εκατομμυριούχοι, αντί να εμπνέουν καχυποψία, γοητεύουν και συναρπάζουν, ιδίως νέους, ακόμη και ανέργους και αστέγους. Η εποχή μας, εν ελλείψει κοινωνικών και πολιτικών ιδανικών και άλλων θετικών υποδειγμάτων, που νοηματοδοτούν τις επιλογές μας, τονίζει ο συγγραφέας, αναδιπλώνεται στην παραδοσιακή λατρεία του πλούτου. Το συσσωρευμένο χρήμα ως οικουμενική αξία, ούτε καν ως μέσο προς ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών, αλλά ως αυτοσκοπός. Ωστόσο, με σημαία το αφηρημένο χρήμα, η γηραιά ήπειρος δεν παύει να βυθίζεται σε όλο και βαθύτερη κρίση, ενώ, παράλληλα, το ιδανικό της αντιμετωπίζεται ήδη ως εφιάλτης από τον υπόλοιπο κόσμο, ιδίως από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
 
Πρόσφατα, ο Λάρι Σάμερς, πρώην υπουργός Οικονομικών του Κλίντον και πρώην πρόεδρος του Χάρβαρντ, διεπίστωσε την εγκατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος σε στάδιο «μακροχρόνιας στασιμότητος», με βασική αιτία για αυτό την όξυνση της εισοδηματικής ανισότητος. Στην εποχή μας η ανισότητα έχει εκτιναχθεί στα δυσλειτουργικά ύψη της δεκαετίας του 1920-1930, με συνέπεια τη «μεγάλη κρίση» τότε, τη «μεγάλη ύφεση» σήμερα. Σύμφωνα με την OXFAM, 1% της ανθρωπότητος διαθέτει σήμερα όσο το υπόλοιπο 99%. 85 δισεκατομμυριούχοι με συνολική περιουσία 1,7 τρισεκατομμύριο δολάρια οικειοποιούνται σήμερα τόσο εισόδημα όσο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού.
 
Σύμφωνα με αμερικανικές στατιστικές, 1% των πλουσιότερων Αμερικανών οικειοποιήθηκε 95% του πρόσθετου εθνικού εισοδήματος κατά την τελευταία 5ετία. Ενώ μέχρι το 1980 οι εισοδηματικές διαφορές συγκρατούνταν, με συνέπεια την εμπέδωση της μεσαίας τάξης, από την άνοδο των νεοσυντηρητικών του Ρόναλντ Ρίγκαν στην εξουσία οι ανισότητες δεν παύουν να οξύνονται και οι πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων να συρρικνώνονται.
 
Η ανισότητα στην εποχή μας δεν αποτελεί μόνον ηθικό και κοινωνικό πρόβλημα, αλλά ακόμη περισσότερο οξύ οικονομικό. Ασφαλώς, ο καπιταλισμός αναπαράγει την ανισότητα, αλλά η πόλωση εισοδημάτων εγείρει ανυπέρβλητο εμπόδιο στην εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Οταν ο Γάλλος πρόεδρος επικαλείται το νόμο του Ζαν Μπατίστ Σε (1767-1832) ότι «η προσφορά δημιουργεί τη ζήτησή της», αγνοεί βασική διάκριση ανάμεσα σε χαμηλά και υψηλά εισοδήματα: τα πρώτα δαπανώνται επωφελώς για την οικονομία, ενώ τα δεύτερα, με υψηλό συντελεστή κατακράτησης, δεν διευκολύνουν την οικονομική δραστηριότητα, αλλά την επιδεινώνουν.
 
Οι 85 δισεκατομμυριούχοι δεν δαπανούν όσα το 50% της ανθρωπότητος, αλλά πολύ λιγότερα, αφού κατακρατούν το μέγιστο μέρος των εισοδημάτων τους, με αποτέλεσμα η πόλωση του πλούτου να αποβαίνει αιτία δυσλειτουργίας, κρίσης και αδιεξόδου για την οικονομία. Το συσσωρευμένο χρήμα δυσχεραίνει όλο και περισσότερο τις προϋποθέσεις αναπαραγωγής του. Το «ενάρετο» ατομικό πρότυπο αποβαίνει «ανωμαλία» για το οικονομικό σύστημα. Οσο πιο «ενάρετοι» αποβαίνουν οι δισεκατομμυριούχοι, συσσωρεύοντας αφηρημένο χρήμα, τόσο βαθύτερο αποβαίνει το αδιέξοδο της οικονομίας.
 
Στην Ελλάδα, την τελευταία 4ετία, ενώ εισοδήματα και κατανάλωση καταρρέουν, η αποταμίευση εκτινάσσεται: 4,2% του ΑΕΠ 2009, 13% σήμερα. Η άνοδός της προϋποθέτει σαρωτική επέκταση του μεριδίου των υψηλών εισοδημάτων εις βάρος των χαμηλών. Η αύξουσα ανισότητα δεν είναι μόνον «ανήθικη και άδικη» εις βάρος φτωχών και αδύναμων, αλλά και απώτερη αιτία της σημερινής κρίσης. Ο Μαρξ ετόνιζε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός του καπιταλισμού από την απληστία και αρπακτικότητα των ίδιων των καπιταλιστών, που είναι ικανοί να θυσιάζουν στο Βωμό του Μαμμωνά ακόμη και το σύστημα το οποίο τους εκτρέφει.
 
kvergo@gmail.com
http://ardin-rixi.gr/archives/16026

Πως οδηγηθήκαμε στο πρώτο Μνημόνιο

by






assets_LARGE_t_420_53415600
Το άγνωστο παρασκήνιο της κρίσης. Οι ευθύνες Γ. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου
Της Βάνας Φωτοπούλου από την Ελευθεροτυπία
 
Σε μια περίοδο που αναζωπυρώνεται η συζήτηση για το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, η κατάθεση του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ενώπιον της Δικαιοσύνης, που φέρνει στο φως η «Κ.Ε.», αποκτά ιδιαίτερη σημασία ως ντοκουμέντο σχετικά με τη διερεύνηση των συνθηκών υπαγωγής στο Μνημόνιο.
Αποκαλυπτικός στην κατάθεσή του είναι ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης Σε έναν κυκεώνα διαφορετικών προσεγγίσεων για το πώς η Ελλάδα έφθασε να δεσμευτεί με τα Μνημόνια, έρχεται να προστεθεί η εκδοχή του Π. Ρουμελιώτη και όσα κατέθεσε στις 20 Αυγούστου 2012 στον τότε οικονομικό εισαγγελέα Γρ. Πεπόνη σχετικά με τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης Παπανδρέου και το κούρεμα του χρέους.
Η μαρτυρία του εμπεριέχει στοιχεία τα οποία θα συζητηθούν, με φόντο τις πολιτικές διαμάχες που ξεσπούν κάθε φορά που πρόσωπα με πρωταγωνιστικό ρόλο αποτυπώνουν τη δική τους οπτική για τα γεγονότα ή περιγράφουν διαφορετικά όσα συνέβησαν την περίοδο των κρίσιμων επιλογών.
Η κατάθεση περιλαμβάνεται στην ποινική δικογραφία που εστάλη στο Κοινοβούλιο (26.11.2012) και βρίσκεται καταχωνιασμένη στα συρτάρια του γραφείου Διεύθυνσης Νομοθετικού Εργου της Βουλής, έχοντας ορίζοντα παραγραφής τον Ιούνιο του 2014. Το ίδιο ξεχασμένη και η δέσμευση Αντ. Σαμαρά για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής.
Το έναυσμα για τη δικαστική έρευνα είχαν δώσει δηλώσεις του Π. Ρουμελιώτη στους «New York Times» ότι το πρόγραμμα του Μνημονίου δεν βγαίνει και ότι αυτό το γνώριζαν όλοι.
Η κατάθεσή του κινείται στον αντίποδα της θέσης του Γ. Παπανδρέου, όπως διατυπώθηκε και πρόσφατα, μέσω ανακοίνωσης στενού συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία «την αναδιάρθωση του χρέους είχε θέσει προς συζήτηση από την πρώτη στιγμή η τότε ελληνική κυβέρνηση, αλλά την απέρριπταν η Ε.Ε. και η ΕΚΤ». Αναφέρει ότι στην πρώτη συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΔΝΤ, πριν από την έγκριση του πρώτου Μνημονίου και την εκταμίευση της πρώτης δόσης, μέλη του ΔΝΤ εξέφρασαν ανησυχίες για τη βιωσιμότητα του χρέους. «Στις ανησυχίες αυτές, οι εμπειρογνώμονες μας πληροφόρησαν ότι η αναδιάρθρωση αποκλείστηκε από τις ίδιες τις ελληνικές αρχές».
Υποστηρίζει ότι τόσο ο Γ. Παπανδρέου όσο και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου γνώριζαν ότι ο στόχος της τριετούς προσαρμογής που απαιτούσε η Ε.Ε. ήταν αισιόδοξος και ότι δύσκολα η Ελλάδα θα έβγαινε από την ύφεση χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους.
Μετέφερε τις απόψεις του Στρος -Καν περί αναδιάρθρωσης το συντομότερο δυνατό, αίτημα που θα έπρεπε να το ζητήσει η ίδια η κυβέρνηση, σε Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, στον Πέτρο Χριστοδούλου, πρώην επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους, ενώ το θέμα συζήτησε και με τους Γερ. Αρσένη, Λούκα Κατσέλη και Βάσω Παπανδρέου.
Αρνείται ότι οι δηλώσεις του στους «New York Times» έβλαψαν τα εθνικά συμφέροντα. «Τι θα έπρεπε να πούμε για εκείνους που παρομοίαζαν την ελληνική οικονομία με τον Τιτανικό που βουλιάζει και εκείνους που δήλωναν στους ξένους ομολόγους τους ότι κυβερνούν μια διεφθαρμένη χώρα;».
Αναφερόμενος ευθέως στον Γ. Παπανδρέου λέει: «Δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε τις προβληματικές όψεις του πρώτου Μνημονίου. Δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι δήθεν εγώ γνώριζα πράγματα τα οποία εκείνος δεν γνώριζε και ότι του τα απέκρυψα. Συμμετείχε σε όλες τις συναντήσεις κορυφής, ενημερωνόταν από συμβούλους διεθνούς περιωπής, είχε απευθείας επαφές με τον γενικό διευθυντή του ΔΝΤ και γνώρισε και από πρώτο χέρι τις ανησυχίες τους».
Η κατάθεση του Παναγιώτη Ρουμελιώτη
Στη συνέντευξη που δημοσιεύτηκε αποσπασματικά στους «New York Times», δεν ανέφερα κάτι καινούργιο και αντανακλούσε τις οικονομικές μου και τεχνοκρατικές απόψεις. Συγκεκριμένα: Στη δημοσιογράφο είπα κάτι το οποίο είναι γνωστό σε όλους τους οικονομολόγους μέσα και έξω από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ότι δηλαδή δεν είχαμε κανένα επιτυχημένο παράδειγμα προγράμματος χωρίς να περιέχει το στοιχείο της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος προκειμένου να αποκατασταθεί η ελλειμματική ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Η Ελλάδα, ως μέλος μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης της Ευρωζώνης με υπερεθνικό νόμισμα, δεν μπορούσε να υποτιμήσει το υπερεθνικό νόμισμά της. Οπως αναφέρω στη δήλωσή μου, αυτός ήταν ένας εκ των λόγων που το σύνηθες πρόγραμμα και η πάγια πολιτική του ΔΝΤ δεν μπορούσε να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Στην ίδια δήλωσή μου ανέφερα επίσης, απαντώντας σε επικριτική ερώτηση σε ό,τι αφορά τις καθυστερήσεις των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα, ότι δεν είναι τόσο οι καθυστερήσεις αυτές που οδήγησαν σε σοβαρή ύφεση την οικονομία, αλλά κυρίως οι πολιτικές συρρίκνωσης μισθών και συντάξεων, που οδήγησαν σε σημαντική κάμψη την εσωτερική ζήτηση και τη μείωση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ). Το γεγονός και μόνον ότι η δήλωσή μου αυτή στους «New York Times» επικροτήθηκε από τον καθηγητή Πολ Κρούγκμαν -βραβείο Νόμπελ της Οικονομίας- την επόμενη κιόλας μέρα από τη δημοσίευσή της, αποδεικνύει ότι το πρώτο Μνημόνιο ήταν προβληματικό, όπως ειδικά αναφέρει ο ίδιος, λέγοντας ότι ακόμα και τώρα η ρητορική συνίσταται στο πως οι Ελληνες δεν προσπαθούν αρκετά, εννοώντας ότι δεν είναι ότι οι Ελληνες δεν προσπαθούν αρκετά, αλλά ότι το πρόβλημα το δημιουργεί η μεγάλη ύφεση. Πιστεύω ότι η δήλωσή μου αυτή στους «New York Times», μία εφημερίδα με παγκόσμια αναγνωσιμότητα, ήταν υποβοηθητική των προσπαθειών της σημερινής κυβέρνησης με την τρικομματική στήριξη, προκειμένου να αναδιαπραγματευθεί το δεύτερο Μνημόνιο και να αποτρέψει τις σοβαρές υφεσιακές παρενέργειές του.
Τα άλλα στοιχεία που ανέφερα στη δημοσιογράφο και δεν περιελήφθησαν στο άρθρο της ήταν τα εξής: Η αναδιάρθρωση του χρέους, το υψηλό επιτόκιο της Ευρωζώνης και η μικρή περίοδος προσαρμογής. Για τα τρία αυτά θέματα είχα εκφράσει τις απόψεις μου, όπως ανέφερα και προηγουμένως. Τα θέματα αυτά ήταν γνωστά σε όλους από την αρχή. Για παράδειγμα, θα αναφέρω ότι από την πρώτη μέρα που ανέλαβα τα καθήκοντά μου στο ΔΝΤ ως αναπληρωτή εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ, είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ σε μια συνάντηση του πρώην υπουργού Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, που επισκέφθηκε, στις 7-3-2010, την Ουάσιγκτον, με τον πρώην διευθυντή της Ευρωπαϊκής Διεύθυνσης του ΔΝΤ κ. Μάρεκ Μπέλκα, ο οποίος ανέφερε στον κ. Παπακωνσταντίνου ότι ο στόχος της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής (τριετούς) που απαιτούσε η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν αισιόδοξος. Επίσης του ανέφερε ότι δύσκολα η Ελλάδα θα έβγαινε από την ύφεση χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία επίσης αρνούνταν οι Ευρωπαίοι εταίροι. Επομένως και το θέμα αυτό ήταν γνωστό στον κ. Παπακωνσταντίνου καθώς επίσης και στον πρώην πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, που είχαν εξάλλου απευθείας επαφές και με τον τότε γενικό διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν. Ωστόσο, στις 25-4-2010, ο κ. Παπακωνσταντίνου δήλωσε, σε συνέντευξη Τύπου στην Ουάσιγκτον, ότι η κυβέρνηση δεν έθεσε ποτέ το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτό που δημιουργεί εντύπωση είναι ότι ο επίσημος σύμβουλος της κυβέρνησης από τα τέλη του 2009, η τράπεζα ΛΑΖΑΡ, είχε διαγνώσει από την αρχή ότι η κρίση χρέους στην Ελλάδα δεν ήταν κρίση ρευστότητας, δηλαδή βραχυπρόθεσμης αδυναμίας αναχρηματοδότησης του ελληνικού χρέους από τις αγορές, αλλά κρίση φερεγγυότητας, δηλαδή δυσκολία ή και αδυναμία αποπληρωμής του χρέους.
Οπως αποκαλύπτει ο πρόεδρος της ΛΑΖΑΡ κ. Ματιλέ Πιγκάς, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό «Βημαγκαζίνο» της 22ας-7-2012, η τράπεζα ΛΑΖΑΡ είχε προτείνει στην κυβέρνηση από τα τέλη του 2009 αρχές του 2010 να ζητήσει από τους εταίρους της την αναδιάρθρωση του χρέους. Επίσης εντύπωση δημιουργεί το γεγονός, όπως τουλάχιστον αναφέρεται σε πρόσφατο άρθρο του δημοσιογράφου Λάμπρου Καλαρρίτη στο περιοδικό «Επίκαιρα» της 2ας-8-2012, ότι ο πρώην πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, στο υπουργικό συμβούλιο, απαγόρευσε στους υπουργούς του να μιλούν για την αναδιάρθρωση του χρέους.
Επίσης θέλω να σας αναφέρω το γεγονός ότι λίγο πριν από τη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΝΤ για την έγκριση του πρώτου Μνημονίου και την εκταμίευση της πρώτης δόσης προς την Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε στις 9-5-2010 στην Ουάσιγκτον, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον ανταποκριτή του MEGA στις ΗΠΑ κ. Μιχάλη Ιγνατίου, ο οποίος μου κατέστησε γνωστό ότι είχε την πληροφορία ότι ο κ. Ντομινίκ Στρος – Καν υποστήριζε την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε θέσει τέτοιο θέμα στις διαπραγματεύσεις.
Δεν ζήτησαν ποτέ ανα διάρθρωση χρέους
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε απευθείας επαφή με τον τότε γενικό διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομίνικ Στρος – Καν «Το θέμα αυτό (αναδιάρθρωση) ήταν γνωστό στον κ. Παπακωνσταντίνου καθώς επίσης και στον πρώην πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, που είχαν εξάλλου απευθείας επαφές και με τον τότε γενικό διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος – Καν. Ωστόσο, στις 25-4-2010, ο κ. Παπακωνσταντίνου δήλωσε, στην Ουάσιγκτον, ότι η κυβέρνηση δεν έθεσε ποτέ το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».
«Ο Ντομινίκ Στρος- Καν με κάλεσε στο γραφείο του, στις 13-5-2010 και στις 28-6-2010, για να συζητήσουμε το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους και της αποπληρωμής του. Από την αρχή μού ξεκαθάρισε ότι θα πρέπει το συντομότερο δυνατό να επιδιωχθεί αναδιάρθρωση του χρέους, μου επεσήμανε όμως ότι αυτό θα πρέπει να το ζητήσει η ίδια η κυβέρνηση». «Είχα την ευκαιρία να ενημερώσω τον πρώην πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου για τους υψηλούς κινδύνους του προγράμματος και την πιθανή αποτυχία του και σε μία συνάντηση που είχα μαζί του στην Ουάσιγκτον στις 21-9-2010. Ομως ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου συνέχιζε με δηλώσεις του να αποκλείει το ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης».
«Στις ανησυχίες των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου, οι εμπειρογνώμονες μας πληροφόρησαν ότι η αναδιάρθρωση του χρέους αποκλείστηκε από τις ίδιες τις ελληνικές αρχές»
Πραγματικά, στην πρώτη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου που αφορούσε την εξέταση του αιτήματος της ελληνικής κυβέρνησης για υπαγωγή της Ελλάδας σε χρηματοδοτικό πρόγραμμα του ΔΝΤ, και στο οποίο συμμετείχα, ορισμένα μέλη υποστήριξαν ότι έλειπε από το πρόγραμμα ένα ουσιαστικό στοιχείο για την επιτυχή εφαρμογή του, δηλαδή το στοιχείο της αναδιάρθρωσης του χρέους, το οποίο έκριναν ως μη βιώσιμο. Στις ανησυχίες αυτές των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου οι εμπειρογνώμονες μας πληροφόρησαν ότι η αναδιάρθρωση του χρέους αποκλείστηκε από τις ίδιες τις ελληνικές αρχές. Ωστόσο η συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους απασχόλησε το Διοικητικό Συμβούλιο για πολλή ώρα, καθώς είναι γνωστό, με βάση το καταστατικό του ΔΝΤ, ότι δεν μπορεί να εγκριθεί πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης για καμία χώρα εάν το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Συγκεκριμένα, από τα επίσημα έγγραφα του ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο, προκύπτει ότι υπήρχαν σημαντικά ρίσκα-κίνδυνοι στο πρόγραμμα, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει το δάνειο προς το Ταμείο. Και αυτό γιατί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από το Ταμείο εναλλακτικά εργαλεία (δική μου επισήμανση) όπως, για παράδειγμα, η υποτίμηση, πράγμα που παρεμποδίζει την ικανότητα της Ελλάδας να προχωρήσει σε μία βιώσιμη μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη που προσκρούει σε μία εξαιρετικής κλίμακας δημοσιονομική προσαρμογή σε συνδυασμό με την εφαρμογή φιλόδοξων διαρθρωτικών αλλαγών. Εξάλλου, στην επίσημη ανακοίνωση του Διοικητικού Συμβουλίου σχετικά με την έγκριση του πρώτου Μνημονίου, αναφέρεται ότι, ενώ τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου θεωρούν ότι το χρέος θεωρείται βιώσιμο σε μεσοπρόθεσμη βάση, αναγνωρίζουν ωστόσο ότι υπάρχουν σημαντικές αβεβαιότητες, που καθιστούν δύσκολο να αποφανθούν κατηγορηματικά ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι το χρέος είναι βιώσιμο κατά τη διάρκεια της περιόδου εφαρμογής του προγράμματος. Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου ενέκριναν την πρόσβαση της Ελλάδας στο χρηματοδοτικό μηχανισμό του Ταμείου λόγω του υψηλού ρίσκου-κινδύνου των διεθνών συστημικών επιπτώσεων. Λόγω των ανησυχιών αυτών, ο Ντομινίκ Στρος- Καν με κάλεσε στο γραφείο του, στις 13-5-2010 και στις 28-6-2010, για να συζητήσουμε το θέμα της ελάφρυνσης του χρέους και της αποπληρωμής του. Από την αρχή μου ξεκαθάρισε ότι θα πρέπει το συντομότερο δυνατό να επιδιωχθεί αναδιάρθρωση του χρέους, μου επεσήμανε όμως ότι αυτό θα πρέπει να το ζητήσει η ίδια η κυβέρνηση. Το δεύτερο θέμα που συζητήσαμε ήταν η επέκταση της περιόδου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ. Μετέφερα τόσο στον κ. Παπακωνσταντίνου όσο και στον κ. Παπανδρέου τις απόψεις του Ντομινίκ Στρος – Καν, καθώς και στον κ. Πέτρο Χριστοδούλου, τον επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Ο τελευταίος συμμεριζόταν τις απόψεις αυτές του Ντομινίκ Στρος – Καν. Επίσης σε ιδιωτικές συζητήσεις είχα συζητήσει αυτό το θέμα και τις απόψεις του Ντομινίκ Στρος-Καν, που πρέπει να τονίσω ότι ήταν εξαιρετικά φιλικά προσκείμενος απέναντι στην Ελλάδα και βοήθησε αφάνταστα τη χώρα μας. Με τον πρώην υπουργό κ. Γεράσιμο Αρσένη και την υπουργό Εργασίας κ. Λούκα Κατσέλη, καθώς και την πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής κ. Βάσω Παπανδρέου συζήτησα επίσης το θέμα. Νομίζω ότι η τελευταία (κ. Βάσω Παπανδρέου) είχε ενημερώσει τον πρώην πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους από τον Μάιο του 2010. Ωστόσο είχα την ευκαιρία να ενημερώσω τον πρώην πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου για τους υψηλούς κινδύνους του προγράμματος και την πιθανή αποτυχία του και σε μία συνάντηση που είχα μαζί του στην Ουάσιγκτον στις 21-9-2010. Ομως ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου συνέχιζε με δηλώσεις του να αποκλείει το ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης και συγκεκριμένα στις 12-10-2010, στην εκπομπή του κ. Αλέξη Παπαχελά «Φάκελοι» στον «ΣΚΑΪ», απέκλεισε για μία ακόμη φορά το ενδεχόμενο αυτό. Επειδή έβλεπα ότι το θέμα της βιωσιμότητας του χρέους αποκτούσε μια επικίνδυνη δυναμική, δήλωσα στις 27-12-2010, με την ευκαιρία μιας συνέντευξής μου στην «Καθημερινή» και συγκεκριμένα στον δημοσιογράφο Αθανάσιο Ελις, σε σχετική ερώτησή του για τις ενστάσεις που τέθηκαν αρχικά στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ για το δάνειο, ότι οι ενστάσεις αφορούσαν την καθυστέρηση της Ευρώπης να αντιμετωπίσει το ελληνικό πρόβλημα, με αποτέλεσμα να αυξηθεί το κόστος στο πολύ υψηλό επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (πέντε τοις εκατό έναντι τρία τοις εκατό του ΔΝΤ), στην αναξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων της Ελλάδας, στο εάν θα έπρεπε η Ελλάδα να λάβει ένα τόσο υψηλό δάνειο σε σχέση με την ποσόστωσή της στο ΔΝΤ ή στο κατά πόσο το πρόγραμμα θα μπορούσε να εξασφαλίσει την επιστροφή του δανείου, ιδιαίτερα λόγω της ραγδαίας αύξησης του δημοσίου χρέους. Στις 28-1-2011 ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, μιλώντας σε τριάντα κορυφαίους δημοσιογράφους από όλο τον κόσμο, σε σχετική ερώτηση, απέκλεισε κατηγορηματικά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, λέγοντας συγκεκριμένα ότι, αν ήταν η Ελλάδα να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση ή κούρεμα, θα το είχε κάνει από την αρχή της κρίσης.
Επίσης προσπάθησα μέσω μιας συνέντευξής μου στην «Ελευθεροτυπία» στις 6-1-2011 να διευκολύνω τη συζήτηση γύρω από τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους λέγοντας ότι συζητάμε στο ΔΝΤ την επιμήκυνση για όλο το χρέος. Η επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους αποτελεί μια μορφή αναδιάρθρωσής του αλλά δεν ήταν ικανή από μόνη της να επιλύσει ριζικά το θέμα της βιωσιμότητάς του.
Παράλληλα, στις 15-1-2011, ο υπουργός Οικονομικών της Σλοβακίας Ιβάν Μίλκος ανάφερε, σε συνέντευξή του, ότι το ελληνικό πρόγραμμα ήταν λάθος γιατί δεν συμπεριλήφθηκε σε αυτό η αναδιάρθρωση του χρέους. Τρεις μέρες αργότερα, στις 18-1-2011, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θεόδωρος Πάγκαλος αναφέρθηκε στο θέμα της αναδιάρθρωσης ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος διέψευσε κατηγορηματικά τον κ. Πάγκαλο. Στις 15-3-2011, στην ημερίδα του υπουργείου Οικονομικών για το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής, και πάλι ο κ. Παπακωνσταντίνου απέρριψε την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους. Επίσης, στις 16-4-2011, επανέλαβε σε δημοσιογράφους στην Ουάσιγκτον ότι δεν απαιτείται αναδιάρθρωση του χρέους. Ομως, στις 17-4-2011, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Σημίτης, σε σχετικό άρθρο του, προέβλεψε ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη. Τρεις μέρες αργότερα, ο κ. Παπακωνσταντίνου ζήτησε εισαγγελική έρευνα για τις πληροφορίες που είχε η τράπεζα City Group για επικείμενη αναδιάρθρωση του χρέους. Εν τω μεταξύ οι ανησυχίες του ΔΝΤ για τη μη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους είχαν διογκωθεί. Στις 3 Μαΐου του 2011 με κάλεσε και πάλι στο γραφείο του ο Ντομινίκ Στρος – Καν. Μου ανακοίνωσε ότι, με βάση τους υπολογισμούς των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ, το χρέος είχε καταστεί μη βιώσιμο και θα έπρεπε, για να εκταμιευθεί η επόμενη δόση του Ταμείου προς την Ελλάδα, είτε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους είτε να εξευρεθούν επιπλέον πόροι από τους Ευρωπαίους της τάξης των 55 δισ. ευρώ.
Δυστυχώς, οι αρχικές επιφυλάξεις του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους επαληθεύτηκαν. Η εσωτερική υποτίμηση δημιούργησε μεγαλύτερη ύφεση στην ελληνική οικονομία, πράγμα το οποίο αναιρούσε την αρχική εκτίμηση του Ταμείου και της τρόικας ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της μέσα από τις αγορές προς τα τέλη του 2011 αρχές του 2012. Επομένως, οι εμπειρογνώμονες του Ταμείου και ο γενικός διευθυντής δεν μπορούσαν να προτείνουν την εκταμίευση της επόμενης δόσης εφόσον δεν τηρούνταν δύο καταστατικές δεσμεύσεις και συγκεκριμένα το χρέος δεν ήταν βιώσιμο και η κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας για τους επόμενους δώδεκα μήνες δεν ήταν εξασφαλισμένη λόγω της αδυναμίας της να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές από τα τέλη του 2011 και αρχές του 2012. Τα προβλήματα αυτά τα μετέφερα τόσο στον κ. Παπανδρέου όσο και στον κ. Παπακωνσταντίνου καθώς επίσης και στον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων καθηγητή κ. Γεώργιο Ζανιά. Στις 12-5-2011 συναντήθηκα στην Αθήνα με τον πρώην πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου. Συζήτησα και πάλι τα δύο αυτά θέματα μαζί του και με διαβεβαίωσε ότι θα κάνει μια επιτροπή για να εξετάσει το θέμα της ανδιάρθρωσης του χρέους. Οι ανησυχίες μου όμως δεν σταμάτησαν. Οπως αποκαλύπτουν και τα «Νέα», σε πρόσφατο δημοσίευμά τους στις 11-12 Αυγούστου 2012, δεν σταματούσα να ανησυχώ και να ζητώ ακόμη και από συμβούλους του κ. Παπακωνσταντίνου την αναδιάρθρωση του χρέους. Στις 8-6-2011 συνεδρίασε το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ, το οποίο διαπίστωσε και επίσημα ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και απαιτείται, για να καταστεί βιώσιμο, η αναδιάρθρωσή του ή και η κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού των 55 δισ. ευρώ, στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως. Ετσι, κάτω από την πίεση του Ντομινίκ Στρος Καν, μία ημέρα προτού συλληφθεί για τη γνωστή υπόθεση στη Νέα Υόρκη, οι Ευρωπαίοι εταίροι αποφάσισαν επιτέλους με μεγάλη καθυστέρηση την επιμήκυνση της πληρωμής του δανείου προς την Ελλάδα, των 80 δισ. ευρώ, και τη μείωση του επιτοκίου από 5% σε 3% ετησίως προκειμένου να βελτιώσουν το προφίλ του χρέους. Βεβαίως, η λύση αυτή δεν καθιστούσε και πάλι το χρέος βιώσιμο. Στις 17-6-2011 έγινε ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης και ανέλαβε τα καθήκοντα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και του υπουργού Οικονομικών ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Κάτω από την πίεση του Ταμείου, οι Ευρωπαίοι αναγκάζονται τελικά να αποδεχθούν το κούρεμα του ελληνικού χρέους αρχικά κατά 21%. Είναι η περίφημη απόφαση της 21ης-7-2011. Αλλά και η απόφαση αυτή αποδείχθηκε ανεφάρμοστη στην πορεία. Δεν καθιστούσε το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Οι προσπάθειες του Ταμείου να πείσουν τους Ευρωπαίους για μεγαλύτερο κούρεμα συνεχίστηκαν το επόμενο δίμηνο. Αντανακλώντας τις απαιτήσεις του Ταμείου, δήλωσα, σε συνέντευξή μου στην εφημερίδα «Ημερησία» στις 8-9/10/2011, ότι όσοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να συμφωνήσει σε μεγαλύτερο PSI, δηλαδή κούρεμα, πρέπει να μας εξηγήσουν πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να ανταποκριθεί σε ένα χρέος που με μαθηματική ακρίβεια οδεύει προς το 190-200% του ΑΕΠ. Επειτα από αυτά για πρώτη φορά ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε στις 23-10-2011 ότι στόχος του ήταν να ελαφρυνθεί το χρέος, το οποίο επιβάρυνε τις πλάτες του ελληνικού λαού. Η επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από την εσωτερική υποτίμηση και η διατήρηση της δημοσιονομικής προσαρμογής θα είναι ακραία πρόκληση. Σε ό,τι αφορά την εσωτερική υποτίμηση, υπήρχαν από την αρχή ανησυχίες στο Ταμείο επειδή ήταν γνωστό στους οικονομολόγους του ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα και υπήρχαν λίγες μόνο περιπτώσεις χωρών που πέτυχαν τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητά τους με εσωτερική υποτίμηση (δηλαδή χωρίς υποτίμηση του εθνικού νομίσματος). Εξάλλου, στην τελευταία έκθεση του ΔΝΤ σχετικά με την έγκριση του δεύτερου Μνημονίου επιβεβαιώνονται σε ειδική ανάλυση οι αρχικές ανησυχίες του Ταμείου σχετικά με την εσωτερική υποτίμηση. Το σχετικό απόσπασμα από την ανάλυση αυτή του ΔΝΤ μεταφράστηκε και αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» της 8ης-8-2010. Συγκεκριμένα, στην ανάλυση αυτή αναφέρεται ότι το να πετύχει η εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μέσω της μείωσης μισθών και εισοδημάτων γενικότερα ώστε να μειωθούν οι εσωτερικές τιμές, είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα, απαιτεί χρόνο και προκαλεί μεγάλη ύφεση. Εξάλλου, όπως σημειώνουν στην ίδια ανάλυση οι εμπειρογνώμονες του Ταμείου, οι προϋποθέσεις επιτυχίας του εγχειρήματος της εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα δεν είναι δεδομένες. Οσον αφορά τη μικρή περίοδο προσαρμογής που αποφάσισε η Ευρωζώνη, ήταν από την αρχή γνωστό σε όλους ότι καμία χώρα στον κόσμο δεν είχε πετύχει τόσο μεγάλη μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος σε τόσο μικρή χρονική περίοδο. Γι’ αυτό και σήμερα η κυβέρνηση αγωνίζεται για την επιμήκυνση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής ώστε να περιοριστούν οι υφεσιακές παρενέργειες στην οικονομία. Στις συζητήσεις του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΝΤ και στα επίσημα έγγραφα που δημοσιεύτηκαν στη συνέχεια ότι η δημοσιονομική προσαρμογή όπου απαιτείται 16% του ΑΕΠ σωρευτικά σε τρία χρόνια είναι χωρίς προηγούμενο. Τέλος, όσον αφορά το υψηλό επιτόκιο της Ευρωζώνης, ήταν γνωστό από την αρχή ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε ένα τόσο υψηλό επιτόκιο. Εξάλλου, η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφάσισε τη μείωσή του, όπως προανέφερα. Επομένως, οι δηλώσεις μου στους «New York Times» αποτυπώνουν όλες τις ανησυχίες αυτές, οι οποίες στηρίζονταν στο γεγονός ότι δεν υπήρχε, τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη, κανένα επιτυχημένο παράδειγμα ενός τόσο φιλόδοξου προγράμματος λιτότητας. Επομένως, οι δηλώσεις μου αυτές δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο και ούτε έβλαψαν τα εθνικά συμφέροντα.
Αντίθετα, έτυχαν μεγάλης διεθνούς προβολής και εναρμονίζονται πλήρως με τις επιδιώξεις της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης. Τι θα έπρεπε άραγε να πούμε για τις εκατοντάδες δηλώσεις, άρθρα, συνεντεύξεις, τοποθετήσεις όλων εκείνων που κερδοσκοπούν σε βάρος της Ελλάδας με το να υποστηρίζουν ότι είναι θέμα χρόνου η έξοδός της από το ευρώ, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της τρόικας, καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις και άλλα πολλά; Τι θα έπρεπε να πούμε για εκείνους που παρομοίαζαν την ελληνική οικονομία με τον Τιτανικό που βουλιάζει και εκείνους που δήλωναν στους ξένους ομολόγους τους ότι κυβερνούν μια διεφθαρμένη χώρα; Κατηγορήθηκα ότι γνώριζα πράγματα τα οποία δεν ανέφερα στην ελληνική κυβέρνηση. Από την κατάθεσή μου προκύπτει ότι τα πράγματα αυτά που υποστήριζα στις συνεντεύξεις μου και στους «New York Times», ήταν από την αρχή γνωστά σε όλους ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα είχα μεταφέρει και στις ελληνικές αρχές. Εξάλλου, πρέπει να σας υπενθυμίσω ότι, ως αναπληρωτής γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, δεν ελάμβανα καμία απόφαση και ούτε συμμετείχα στη λήψη των αποφάσεων της ελληνικής κυβέρνησης. Το γεγονός και μόνο ότι δεν μου επιτρεπόταν, με βάση το καταστατικό του Ταμείου, να λαμβάνω το λόγο και να υποστηρίζω είτε τις απόψεις της ελληνικής πλευράς είτε εκείνες του ΔΝΤ αποδεικνύει ότι δεν είχα κανέναν αποφασιστικό ρόλο. Πιστεύω ακράδαντα ότι πάντοτε εξέφραζα στις συνεδρίασεις του Δ.Σ. του ΔΝΤ τις επίσημες ελληνικές απόψεις με βάση τα επίσημα κείμενα που κατέθετε η κυβέρνηση στο ΔΝΤ. Εξάλλου, αυτό είναι εύκολο να διαπιστωθεί εφόσον εγώ ο ίδιος ζητούσα από το ΔΝΤ, κατά παρέκκλιση της τακτικής του, να δημοσιεύονται οι τοποθετήσεις μου στο Δ.Σ. μαζί με τις εκθέσεις αξιολόγησης του Ταμείου για την Ελλάδα.
Οι δηλώσεις μου μετά την παραίτησή μου από το Ταμείο δεν είναι αντιφατικές, εφόσον εγώ δεν συμμετείχα στις αποφάσεις που λαμβάνονταν από την ελληνική κυβέρνηση. Θεωρώ υποχρέωσή μου να εκφράζω τις επιστημονικές μου και τεχνοκρατικές μου απόψεις χωρίς να θέλω να θεμελιώσω μομφή για κανέναν. Πραγματικά, δεν κατανοώ τις αντιδράσεις του πρώην πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου. Δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε τις προβληματικές όψεις του πρώτου Μνημονίου. Δεν μπορεί να υποστηρίζει ότι δήθεν εγώ γνώριζα πράγματα τα οποία εκείνος δεν γνώριζε και του τα απέκρυψα. Συμμετείχε σε όλες τις συναντήσεις κορυφής, ενημερωνόταν από συμβούλους διεθνούς περιωπής, είχε επαφές απευθείας με το γενικό διευθυντή του ΔΝΤ και γνώριζε και από πρώτο χέρι τις ανησυχίες του. Ο ίδιος ανέφερε σε συνεντεύξεις του μετά την παραίτησή του από πρωθυπουργός, όπως αναπαράγεται στο ίδιο άρθρο των «New York Times» που περιλαμβάνει και τις δικές μου δηλώσεις, ότι στην Ευρώπη υπήρχε η ιδέα του ηθικού κινδύνου. «Δεν μπορούμε (οι Ευρωπαίοι) να δώσουμε στην Ελλάδα πολύ φθηνό χρήμα». Το νόημά τους ήταν: «Τιμωρήστε τους. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί· εάν κάνουμε την αναχρηματοδότηση πολύ εύκολη, άλλοι θα θελήσουν τα ίδια πράγματα». Πώς μπορεί να ισχυριστεί ο κ. Παπανδρέου ότι δεν γνώριζε για τη βιωσιμότητα του χρέους και την ανάγκη αναδιάρθρωσής του, όταν ο ίδιος ο σύμβουλός του, η Τράπεζα ΛΑΖΑΡ, του υποδείκνυε να απαιτήσει την άμεση αναδιάρθρωσή του; Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ και σε ένα άλλο θέμα που έθιξε ο κ. Παπανδρέου, ότι δήθεν εγώ τα υποστηρίζω αυτά σήμερα γιατί είμαι μη εκτελεστικός αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, με την οποία είχε συγκρουστεί στο παρελθόν. Αυτό αποτελεί έναν κακόβουλο ισχυρισμό.
Ο κ. Παπανδρέου συγκρούστηκε με την Τράπεζα Πειραιώς επειδή η τελευταία είχε εναντιωθεί στο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Αντίθετα, εγώ σε όλες μου τις διαλέξεις και συνεντεύξεις υποστηρίζω ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ότι το κούρεμα του ελληνικού χρέους έπρεπε να είχε γίνει το συντομότερο δυνατό για να αποφύγει η Ελλάδα να περιέλθει στη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Συμπερασματικά θέλω να υπογραμμίσω και πάλι ότι οι θέσεις που ανέπτυξα τόσο στους «New York Times» όσο και σε συνεντεύξεις-διαλέξεις μου ήταν γνωστές και δεν περιείχαν κάτι καινούργιο. Εγώ εκφράζω τις επιστημονικές και τεχνοκρατικές μου απόψεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μέμφομαι τον οποιονδήποτε. Ωστόσο θεωρώ απαράδεκτη τη συμπεριφορά εκείνων που, επειδή δεν συμφωνούν με τις θέσεις μου, προσπαθούν να με κατηγορήσουν όταν γνωρίζουν ότι ανταποκρίθηκα στα καθήκοντά μου στο ΔΝΤ με τον καλύτερο τρόπο. Τέλος, θα πρέπει να επισημάνω και το γεγονός ότι εγώ πήγα στο Ταμείο έπειτα από παράκληση του ίδιου του πρωθυπουργού, όχι μόνο λόγω των γνώσεων και της εμπειρίας μου με τον Ντομινίκ Στρος – Καν, με τον οποίον γνωριζόμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια. Και ενώ παραιτήθηκα από τη θέση αυτή τον Ιούλιο του 2010 για να αναλάβω αναπληρωτής εκτελεστικός γραμματέας στην Ενωση για τη Μεσόγειο, που εδρεύει στη Βαρκελώνη, αναγκάστηκα να παραμείνω στην Ουάσιγκτον γιατί δεν μπορούσαν να βρουν αντικαταστάτη. Οταν επιτέλους ανέλαβε τα καθήκοντα του νέου υπουργού Οικονομικών ο κ. Βενιζέλος, προσπάθησα και πάλι να αποδεσμευτώ από τα καθήκοντά μου αλλά με παρεκάλεσε να τον βοηθήσω για έξι μήνες στην κρίσιμη εκείνη φάση της υπουργίας του. Με τον κ. Βενιζέλο είχαμε μία άριστη συνεργασία και δεν νομίζω ότι θα ισχυριζόταν ποτέ είτε ότι δεν τον ενημέρωνα είτε ότι αυτά που λέω τα λέω για να εξυπηρετήσω τα συμφέροντα της Τράπεζας στην οποία εργάζομαι σήμερα.