Η επανένωση της Γιουγκοσλαβίας από το ...Βερολίνο

«Αφού την διέλυσαν θέλουν την επανένωση- στα δυτικά πρότυπα»

 «Η επανένωση της Γιουγκοσλαβίας- Η ΕΕ θέλει να απορροφήσει τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων, γράφει το  ρωσικό δημοσίευμα της Βίζγκλιαντ.

Αύγουστος 30, 2014.Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες αποφάσισαν την επανένωση της Γιουγκοσλαβίας, η οποία διαλύθηκε με την τιμή της αιματοχυσίας.

Τώρα, «οι εσωτερικοί ηγέτες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιδιώκουν να ενώσουν όχι μόνο τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τα Σκόπια και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, αλλά να ενσωματώσουν σε αυτήν την Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο.

Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο απερχόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jose Manuel Barroso, μίλησε υπέρ της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση όλων των βαλκανικών χωρών, με εξαίρεση την Τουρκία.

Είναι περίπου έξι κράτη- Αλβανία, Βοσνία/Ερζεγοβίνη, Νοτιοσλαβικό κράτος Σκοπίων, Σερβία, Μαυροβούνιο και επίσης το μερικώς αναγνωρισμένο Κοσσυφοπέδιο.

«Θα θέλαμε να δούμε τη διαδικασία ένταξης των χωρών αυτών σύντομα», είπε η Καγκελάριος.

Η δήλωση αυτή ανακοινώθηκε στο πλαίσιο της Συνόδου των ηγετών των Δυτικών Βαλκανίων που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο στις 28 Αυγούστου, από μία σύνοδο από την οποία εξαιρέθηκε η Τουρκία.

Σε αυτήν την σύνοδο, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανέφερε ότι στις πέντε χώρες και το Κοσσυφοπέδιο έως το 2020 θα παρασχεθεί βοήθεια για την ένταξή τους μέχρι το 2020 ποσού της τάξης των € 12 δισεκατομμυρίων.

Η είδηση είναι πολύ σημαντική, για να μην πούμε ιστορική.

Τέσσερις από αυτές τις δημοκρατίες είναι, ήδη, υποψήφιες για ένταξη στην ΕΕ (Νοτιοσλαβικό κράτος Σκοπίων από το 2005, Μαυροβούνιο από το 2010, Σερβία από το 2012, Αλβανία από το 2014) και οι περιπτώσεις της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου ως «εν δυνάμει μέλη», δηλαδή για αυτούς είναι επίσημα αναγνωρισμένο το δικαίωμα της συμμετοχής τους σε μια «ενιαία ευρωπαϊκή οικογένεια» με μια σειρά διαδικασιών ολοκλήρωσης που βρίσκονται σε λειτουργία.

Παρόλα αυτά, στις προοπτικές των περισσότερων από τις χώρες αυτές υπάρχει ένας παραδοσιακός σκεπτικισμός, το ευρωπαϊκό μέλλον είναι αβέβαιο.

Αλλά, από τις απόψεις των Μέρκελ- Μπαρόζο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η θεμελιώδης απόφαση ελήφθη- Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα απορροφήσει πλήρως τα Βαλκάνια.

Μετά από όλα αυτά, μόνο η πρώτη ματιά βρίσκει μια κατάσταση ηρεμίας. Οι οιονεί εθνοτικές συγκρούσεις στη Βοσνία απλά κοιμούνται. Στο νοτιοσλαβικό κράτος των Σκοπίων, υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα με τους Αλβανούς αυτονομιστές. Στη Σερβία, με τον μουσουλμανικό νότο και τους εθνικιστές της Βουδαπέστης υποκινούν συνεχώς τους Ούγγρους της Βοϊβοδίνας. Τέλος, υπάρχει το Κοσσυφοπέδιο.

Η παρέμβαση της ΕΕ σε αυτήν την ιστορική εποχή είναι προκαθορισμένη, υπάρχει απροθυμία ανοχής μιας μόνιμης ένοπλης σύγκρουσης και για αρκετό χρονικό διάστημα οι Ευρωπαίοι Αξιωματούχοι προσφέρουν στο Βελιγράδι ένα «συμβιβαστικό σχέδιο», λέγοντας ότι θα μπορούσαν πάλι να ενωθούν με το Κοσσυφοπέδιο, αλλά εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το σερβικό γκέτο στο βόρειο άκρο παύει να έχει ενδιαφέρον, αφού ...μελλοντικά τα σύνορα θα διαγραφούν.

Το νοτιο-σλαβικό κράτος της πρώην Γιουγκοσλαβίας

Το νοτιοσλαβικό κράτος των Σκοπίων από την άλλη, είναι υποψήφιο για την ένταξη του στην ΕΕ και είναι το περισσότερο από κάθε άλλο κράτος προβληματικό στον κατάλογο των προς ένταξη χωρών.

Περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, η οικονομία είναι υπερβολικά διαταραγμένη και ένα σημαντικό μέρος της επικράτειας κατοικείται από Αλβανούς, κυρίως στο βόρειο-δυτικό τμήμα. Οι Αλβανοί κατηγορούν συνεχώς το σλαβικό στοιχείο για κλοπή ψήφων, για μαζικές νοθείες, για εκφοβισμό των ψηφοφόρων και για στοχοποίηση τους. Εκεί οι ευρωπαίοι παρατητηρές κοινώς στρέφουν το βλέμμα τους σε άλλη κατεύθυνση.

Τέλος, είναι απαραίτητο να αλλάξει το σύνταγμα στη βάση του, στη χώρα αυτή, δηλαδή να μετονομασθεί.

Η ένταξη των Σκοπίων με το σημερινό όνομα του Συντάγματος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» βρίσκει εμπόδιο την Ελλάδα, η οποία βλέπει το γειτονικό κρατίδιο να της κλέβει την ιστορική κληρονομιά της. Λόγω αυτού του προβλήματος τα Σκόπια δεν μπορούν να ενταχθούν μέχρι στιγμής στο NATO.

--

The Hellenic Information Team

               

 © Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος  Εχέδωρος

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/08/blog-post_746.html

H “Επιστημολογία” του Αχμέτ Νταβούτογλου

Του καθηγητή ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Ο ανώνυμος δημοσιογράφος της Χουριέτ (αγγλική έκδοση 28/8/) μας γνωστοποιεί ότι η λέξη “επιστημολογία” (και παράγωγα της)-”epistimological”, έχει γίνει περιζήτητη και απο τις πιό διερευνόμενες (most searched)/αναζητούμενες λέξεις στην μηχανή αναζήτησης Google. Και ο λόγος; Διότι την χρησιμοποίησε σε ομιλία του ο Πρωθυπουργός, πλέον, της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου στις 27/8/ στο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης που τον εξέλεξε Πρόεδρο του και, κατ´επέκταση, Πρωθυπουργό- διάδοχο του απο τις 28/8/ Προέδρου της Τουρκίας Ερτονγάν. Εννοούσε, βέβαια, ο δημοσιογράφος ότι την ψάχνουν την λέξη στην Τουρκία για να κατανοήσουν οι Τούρκοι την σημασία και ετυμολογία της και όχι στον υπόλοιπο κόσμο.
Οραματιζόμενος μιά “Νεα Τουρκία” που άρχισε να οικοδομείται απο του ισλαμιστές του Ερτονγάν και του κόμματος του Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης απο το 2001 (ως συνεχιστές του ισλαμιστή Νεχμετίν Ερπαγκάν Χότζια, στα πόδια του οποίου μαθήτευσε ο Ερτονγάν), ο Νταβούτογλου ενσωματώνει την “Νεα Τουρκία” σε μιά “νεα πολιτισμική αφύπνιση και ως αναπόσπαστο μέρος ενός οικουμενικού καλέσματος υπέρ του πολιτισμού και του ανθρωπισμού σε μια περίοδο κατά την οποία η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει υπαρξιακά και επιστημολογικά ( existential and epistemological) προβλήματα αναφορικά με τον πυρήνα των αξιών της ( core values).” Καλά διαβάσατε.

Επιστημολογία είναι η θεωρία της γνώσης αλλά (παράλληλα / ταυτόχρονα ) και των δικαιολογημένων ή, επί το ορθότερον, εκλογικευμένων πεποιθήσεων. Η θεωρία γνώσης του Νταβούτογλου, η “επιστημολογία”του, είναι η . .. μεταφυσική. Είναι το Κοράνι και η Σούννα. Ο Νταβούτογλου είναι πιστός ορθόδοξος Σουννίτης μουσουλμάνος. Είναι ισλαμιστής και …πνευματικός τζιχαντιστής. Τα “επιστημολογικά προβλήματα αναφορικά με τον πυρήνα των αξιών” της ανθρωπότητας , στα οποία αναφέρεται στη ομιλία του, είναι μεταξύ “πιστών” και “απίστων” με τους τελευταίους να συναποτελούν όλους τους μή Σουννίτες του κόσμου. Που είναι όλοι καταδικασμένοι, εκτός εάν ανακαλύψουν και αυτοί τον “ορθό δρόμο”( dogru yol) ή αλλιώς, την Νταβοuτογλιανή “επιστημολογία” και τον συναφή Σουννιτικό πυρήνα αξιών. Να γίνουν όλοι δηλαδή μουσουλμάνοι, Σουννίτες όμως. Όπως αυτός, όπως ο Ερτονγάν, όπως ο Χότζιας Ερπαγκάν, κ.α.

Πριν μερικά χρόνια , μαζί με άλλους συνάδελφους συμμετείχα σε μια ημερίδα που οργάνωσε στη Λευκωσία το Κυπριακό Κέντρο Μελετών με την ευκαιρία της κυκλοφορίας, στα ελληνικά απο τις Εκδόσεις Ποιότητα ( 2010), του περιβόητου πλέον βιβλίου του Νταβούτογλου “Σρατηγικό Βάθος”. Υποστήριξα τότε ότι όσο σημαντικό και να είναι το βιβλίο αυτό, αναφορικά με τις ιμπεριαλιστικές αλλά και ναζιστικές ονειρώξεις του Νταβούτογλου (το οποίο για εμάς ήταν, διότι απομυθοποιούσε την εικόνα της Τουρκίας ως “παραγωγού” ειρήνης κσι ασφάλειας στην περιοχή την οποία οι δικοί μας ταγοί και πρόθυμοι διανοούμενοι υιοθέτησαν και προωθούσαν επιπόλαια και μέχρι γελοιότητας), ήταν λιγότερο επικίνδυνο απο την διδακτορική διατριβή του Νταβούτογλου. Αναθεωρημένη αυτή κυκλοφόρησε στα αγγλικά, το 1993, με το βαρύγδουπο τίτλο “Alternative Paradigms : The Impact of Islamic and Western Weltanschauungs on Political Theory ( University Press of America). Οι Εκδόσεις Ποιότητα και πάλι μας προσέφεραν το βιβλίο στα ελληνικά “Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες : Η Επίδραση της Ισλαμικής Κοσμοθεωρίας στην Πολιτική Θεωρία”(2011).

Κοντολογίς ο Νταβούτογλου βγάζει σκάρτη όλη την δυτική κοσμοθεωρία, κοσμική και μή, αλλά ακούστε γιατί. Διότι δεν προκύπτει απο την αρχή του tawhid, δηλαδή την αρχή της απόλυτης μοναδικότητας του Θεού όπως αυτή αποδίδεται στα 4 εδάφια της Σούρας 112 του θεόπνευστου Κορανίου, γνωστής ως Σούρα ελ Ιχλάς ( Η Ειλικρίνεια -Απόλυτη Πίστη ). Κατά την Σούρα αυτή “Ο Θεός( Αλλάχ) είναι Ένας και Μοναδικός, Είναι Απόλυτος, Αιώνιος ( απ´αυτόν όλα τα πλάσματα έχουν ανάγκη), Ποτέ δεν γέννησε και ποτέ δεν Γεννήθηκε , Και δεν υπάρχει κανείς όμοιός Του.” Μόνο αυτή την μορφή μονοθεϊσμού αποδέχεται το Ισλάμ.

Από την αρχή αυτή του tawhid προκύπτουν πολιτικές συνέπειες με κυρίαρχη αυτή της ενότητας της πίστης και των πιστών . Και είναι γύρω απο την αρχή αυτή που οικοδομείται και οικοδομεί ο Νταβούτογλου την “εναλλακτική” με την Δύση κοσμοθεωρία, την ισλαμική ( αλλά Σουννιτική, πάντοτε ) που είναι βέβαια και η “ορθή”. Ο άνθρωπος είναι πρωτίστως, όπως και ο προστάτης και Πρόεδρος του, ζηλωτής μουσουλμάνος. Και το γεγονός αυτό έχει τις δικές του πολιτικές συνέπειες. Τις βλέπουμε στην καταβάθρωση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, ειδικά στην Αραβική Μέση Ανατολή, περιοχή που κατά την Νταβουτογλιανή θεώρηση συνιστά το κατ´εξοχή “στρατηγικό βάθος” της Τουρκίας. Τις βλέπουμε και στη εσωτερική πολιτική. Η αναβάθμιση του Νταβούτογλου σε πρωθυπουργό της χώρας αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η “Νέα Τουρκία” οικοδομείται στην βάση αρχών και αξιών όχι απλώς ξένων αλλά και απροκάλυπτα εχθρικών έναντι της Δύσης με ότι αυτό συνεπάγεται για Κύπρο και Ελλάδα. Το δε “πρόγραμμα”για την “Νέα Τουρκία” αποσκοπεί, κατά δημόσια παραδοχή του νέου Πρωθυπουργού, στο κλείσιμο της “ενενηκονταετούς παρένθεσης”, όπως χαρακτήρισε την Κεμαλική περίοδο εκκοσμίκευσης ο Νταβούτογλου. Ο δε Πρόεδρος του, όπως και αυτός διατύπωσε δημόσια, φιλοδοξεί το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης να κυβερνά την Τουρκία το 2071, ημερομηνία που θα σηματοδοτεί χιλιετίδα από τη εμφάνιση των εξισλαμισμένων Τούρκων στην Μικρά Ασία ( μάχη του Μάνζικερτ κατά των Βυζαντινών).

Που αφήνουν όλα αυτά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη ; Από “κοινούς φίλους” διαρρέει ( τί κάνει νίαου στα κεραμίδια;) ότι έχει μηνύματα πως ο Ερτονγάν “θέλει λύσει”. Και κατά τον Κ. Βενιζέλο του “Φιλελευθέρου” απέστειλε και ειδική επιστολή στον Τούρκο Πρόεδρο, μέσω του Έλληνα ΥΠΕΞ που παρεβρέθηκε στη ορκομωσία στις 28/8/, αναμένοντας κάποιο “positive feedback” ή κάποιο “signal”, όπως θα του έλεγαν οι συμβουλάτορες του. Μόνος του έγραψε την επιστολή και σε προεδρικό επιστολόχαρτο; Ή αφαίρεσε και αυτός την σημαία όπως ο προκατόχους του Βασιλείου για να αυξήσει τα ποσοστά επιτυχίας; Έστειλε ξεχωριστή επιστολή ή τουλάχιστον αντίγραφο και στον Πρωθυπουργό Νταβούτογλου, ή τον αγνόησε με ότι αυτό συνεπάγεται ;

Πάντως άμεση προτεραιότητα του διδύμου Ερντογάν-Νταβούτογλου μέχρι το καλοκαίρι του 2015 είναι να κερδηθούν οι βουλευτικές εκλογές. Τις χρειάζονται και οι δυό. Τις χρειάζεται ο Νταβούτογλου για να αποκτήσει λαϊκή νομιμοποίηση, που σήμερα δεν κατέχει και το γνωρίζει . Τις χρειάζεται και ο Ερτονγάν ώστε το κόμμα να έχει τις απαιτούμενες ψήφους για την αλλαγή του υφιστάμενου Συντάγματος ( του 1982) ώστε να αποκτήσει ο Ερτονγάν τις προεδρικές υπερεξουσίες που διακαώς επιθυμεί . Για να είναι και Πρόεδρος το 2023 στα 100 χρόνια της έστω και πάλαι ποτέ Κεμαλικής Τουρκίας ( της “παρένθεσης”, κατά Νταβούτογλου ) αφού είναι μάλλον αδύνατο να προεδρεύει το 2071 στα χίλια χρόνια που άρχισε η κυριαρχία του Ισλάμ στη Μικρά Ασία. Εκτός, βέβαια, εάν ο Αλλαχ εντυπωσιασθεί απο την πίστη αυτού και του Νταβούτογλου, οπότε όλα είναι δυνατά. Και για τους δυό. Όχι όμως και για τον Αναστασιάδη. Ο δικός μας Θεός, της Αγίας και Ομοούσιας Τριάδας, μας έκοψε τα θαύματα εδώ και χρόνια. Εμείς τα κάνουμε μόνοι μας τα θαύματα. Ίσως η επιστολή Αναστασιάδη… 
ΠΗΓΗ: http://www.philenews.com, http://www.mignatiou.com

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/08/h_31.html

30 Αυγούστου 1922 κατέρρευσε το Μικρασιατικό Μέτωπο - 30 Αυγούστου 2014 η Ελλάδα σε κατάρρευση

Σχετ. άρθρο: Γονυπετής Ελλάς - Η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου συνεχίζεται…

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο μας της Παρασκευής περίπου αποδείξαμε ότι η στρατιωτική υπεροχή, η πολεμική αρετή  και η απαράμιλλη ανδρεία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία, δεν στάθηκαν αρκετά να υπερσκελίσουν το τεράστιο έλλειμμα πολιτικής και γεωπολιτικής διορατικότητας της Αθήνας στο Ανατολικό, το Μικρασιατικό και το Ποντιακό Ζήτημα την περίοδο που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο ένδοξος Ελληνικός Στρατός αποβιβάστηκε στη Σμύρνη και σταδιακά επεκτάθηκε η παρουσία του προς βορράν, νότο και ανατολάς, διεξάγοντας επικές νικηφόρες μάχες, σε ένα εξαιρετικά εκτεταμένο μέτωπο με τεράστιο βάθος, και η συνέχιση της παρουσίας του εκεί ήταν δυνατή μόνο κάτω από μια συγκεκριμένη γεωπολιτική συνθήκη. Ότι η Μεγάλη Βρετανία θα ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην Ανατολή και θα στήριζε την παρουσία της Ελλάδος στη Μικρά Ασία.

Όταν αυτή η συνθήκη ανατράπηκε, όταν δηλαδή ο Μουσταφά Κεμάλ διαχειρίστηκε με εξαιρετική ικανότητα και πονηριά την ανάγκη των Μπολσεβίκων για εξεύρεση ερεισμάτων στο γεωπολιτικό περίγυρο της Ρωσίας, προκαλώντας στη συνέχεια το ενδιαφέρον της Γαλλίας, της Ιταλίας αλλά και της Μεγάλης Βρετανίας, και όσο η απομονωμένη και εγκαταλελειμμένη πλέον από την Αγγλία Ελλάδα δεν μπορούσε να υψώσει γεωπολιτικό ανάστημα για να ανατρέψει την κατάσταση, ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, η οποία έγινε στις 30 Αυγούστου του 1922.

Ο Ελληνικός Στρατός είχε οργανώσει επί ένα χρόνο την άμυνά του στη γραμμή Κόλπος της Κίου, στη θάλασσα του Μαρμαρά – Μπιλετζίκ – Εσκίσεχιρ – Αφιόν Καραχισάρ – Μαίαδρος Ποταμός, ενισχύοντας κυρίως το κέντρο της γραμμής άμυνας, στην περιοχή Εσκίσεχιρ – Αφιόν. Οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί, από την αρχή των Βαλκανικών Πολέμων και επί δέκα ολόκληρα χρόνια ήταν στο μέτωπο και παρά την κόπωση, τις απώλειες και το διχασμένο και σπαρασσόμενο εσωτερικό μέτωπο, δεν είχαν χάσει το σθένος τους, ενώ όσες μάχες είχαν δώσει αυτά τα δέκα χρόνια, σε όλα τα μέτωπα, ήταν νικηφόρες.

Από την άλλη πλευρά ο στρατός του Μουσταφά Κεμάλ ήταν νεοσύστατος, με καλό εξοπλισμό, με τα νώτα του καλυμμένα, εν αντιθέσει με αυτά των Ελλήνων, με στρατηγικό βάθος, με εσωτερικό μέτωπο αρραγές και με σχεδόν όλους τους γεωπολιτικούς παράγοντες να επενδύουν στη νίκη των Τούρκων, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.

Η απόφαση του Κεμάλ για τη μεγάλη επίθεση ελήφθη σε ανώτατο επίπεδο στα μέσα Ιουλίου. Σύμφωνα με το τουρκικό σχέδιο η 1^η και 2^η τουρκική στρατιά θα έκαναν επίθεση στο κέντρο της αμυντικής γραμμής της ελληνικής Στρατιάς Μικράς Ασίας, με σκοπό τη διάρρηξή της και την αποκοπή των ελληνικών στρατευμάτων από τις γραμμές ανεφοδιασμού, επικοινωνίας και υποχώρησης προς τη Σμύρνη.

Η τελική επίθεση του τουρκικού στρατού άρχισε στις 26 Αυγούστου και το μικρασιατικό μέτωπο κατέρρευσε στις 30 Αυγούστου 1922, συμπαρασύροντας μαζί του το αήττητο και την υπερηφάνεια του ένδοξου ελληνικού στρατού.

Η αδυναμία των πολιτικών να σηκώσουν το κεφάλι τους από τα τεκταινόμενα στην Αθήνα και να δουν τι γίνεται στον κόσμο και την περιοχή μας και η μόνιμη εξουσιομανία που τους ωθούσε - και συνεχίζει να τους ωθεί μέχρι σήμερα – σε έναν αδιάκοπο αγώνα να καταλάβουν την καρέκλα της εξουσίας φλερτάροντας μετά μανίας με ξένους πάτρονες, που οδήγησε στον περίφημο Εθνικό Διχασμό, σε συνδυασμό με την απρονοησία της πολιτικής ηγεσίας, που πρόσδεσε με εξαιρετικά ριψοκίνδυνο τρόπο την Ελλάδα στο άρμα μιας γεωπολιτικής δύναμης, είναι οι κυρίαρχες αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα στη μικρασιατική περιπέτεια και τη συνεπακόλουθη κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, που χάραξε βαθιά και καθόρισε την ιστορική πορεία του Ελληνισμού για τους επόμενους αιώνες.

Ο Ελληνισμός απορφανισμένος από τους Έλληνες της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας, δεν ήταν πια ο ίδιος. Όπως ίδιος δεν ήταν ο Ελληνικός Στρατός και φυσικά η πολιτική ηγεσία. Η Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήταν πλέον μια κολοβωμένη χώρα, που απλά στη διάρκεια του 20ού αιώνα παρακολουθούσε ανήμπορη, φοβική και συνάμα απαθής το ξήλωμα του Ελληνισμού από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και τη Τένεδο, από την Κριμαία, το Κουμπάν και τον Καύκασο, από την Αίγυπτο, την Αιθιοπία και το Σουδάν, από την Κερήνια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου και την Καρπασία.

Ήταν σαν να έβαλαν στόχο οι πολιτικές ηγεσίες να δημιουργήσουν τη μικρά και ανέντιμο Ελλάδα, στον αντίποδα της Μεγάλης Ιδέας και της Μεγάλης Ελλάδας.

Αυτή η ανάξια πολιτική και πνευματική ηγεσία είναι υπεύθυνη για την μικρά και ανέντιμο Ελλάδα του 2014, η οποία αρνείται να σηκωθεί από τη συνεχιζόμενη γονυκλισία του 20ού αιώνα, αρνούμενη ταυτοχρόνως να πράξη το αυτονόητο. Να αναγνωρίσει εμπράκτως και να συμπεριλάβει τις γενοκτονίες που ψήφισε το Ελληνικό Κοινοβούλιο στο υπό ψήφιση νομοσχέδιο της ντροπής.

Αχ Ελλάδα…

 Δημοσιεύθηκε στην "κυριακάτικη δημοκρατία"

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/08/30-1922-30-2014.html

Οι Γερμανοί ξανάρχονται

Μαθήματα νεοφιλελευθερισμού σε φοιτητές  από τον Φούχτελ και τον Ανδριανόπουλο

Μαθήματα νεοφιλελευθερισμού σε έλληνες φοιτητές με «καθηγητές» τον Χανς Φούχτελ και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο! Και μάλιστα σε «Θερινή Ακαδημία» στη Λέσβο, ώστε τα σεμινάρια να συνδυάζονται με διακοπές.

Της Βασιλικής Σιούτη από την ιστοσελίδα www.thepressproject.gr

Την ευθύνη της διοργάνωσης είχε ένα από τα γερμανικά πολιτικά ιδρύματα, που έχουν αναλάβει ενεργό ρόλο μετά την κρίση και τη γερμανική κηδεμονία, το νεοφιλελεύθερο Friedrich Naumann, σε συνεργασία με τη ΜΚΟ «Ιωάννης Καποδίστριας».

Το πρόγραμμα που είχε ως τίτλο «Βιώσιμη ανάπτυξη, Νησιωτικός χώρος και Οικονομική κρίση» πραγματοποιήθηκε το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου και οι γερμανοί βουλευτές που συμμετείχαν σε αυτό, έμειναν τόσο ευχαριστημένοι, που -όπως δήλωσαν- ανυπομονούν να έρθει η ώρα αυτοί οι νέοι να πάρουν την εξουσία.

---

Από την ιστοσελίδα του γερμανικού ιδρύματος

---

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα μαθήματα αυτά από τους διοργανωτές του γερμανικού πολιτικού ιδρύματος στην ιστοσελίδα τους, σε άρθρο με τίτλο «Μαθαίνοντας από τους πολιτικούς» προβάλλοντας ιδιαιτέρως την παρουσία του γερμανού εντεταλμένου της καγκελαρίου Μέρκελ, Χανς Φούχτελ.

Στη «Θερινή Ακαδημία», όπως αναφέρουν, συμμετείχαν κι άλλοι γερμανοί πολιτικοί, πλην του Φούχτελ, όπως οι Katrin Albsteiger (CSU), Josef Rief (CDU) και Markus Tressel (Πράσινοι).

Ο βουλευτής μάλιστα του γερμανικού κυβερνητικού χριστιανοδημοκρατικού κόμματος CDU, μετά από συζήτηση με τους φοιτητές που συμμετείχαν, αναφώνησε -προφανώς ενθουσιασμένος- ότι μπορούν να ελπίζουν πως «η γενιά αυτή θα πάρει σύντομα τα ηνία στην Ελλάδα».

Αποκορύφωμα των σεμιναρίων, σύμφωνα με τους διοργανωτές ήταν η ομιλία (μαζί με workshop) του νεοφιλελεύθερου πολιτικού που χρειάστηκε να βγάλουν από τη ναφθαλίνη, του πρώην υπουργού της Ν.Δ, Ανδρέα Ανδριανόπουλου, με θέμα «Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες. Μια πρόταση ανάπτυξης για τις νησιωτικές περιοχές». Πρόκειται για ζώνες όπου στις επιχειρήσεις παρέχονται δωρεάν κτίρια, ηλεκτρικό και νερό, είναι απαλλαγμένες από φορολογία και μπορούν να βγάζουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό. Το «αντάλλαγμα» είναι οι θέσεις εργασίας που προσφέρονται -σε συνθήκες και μισθούς όμως σύγχρονου σκλάβου. Τις «Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες» προπαγανδίζει το ΔΝΤ ως παράγοντα ανάπτυξης, αλλά οι μόνοι που κερδίζουν από αυτό είναι οι επιχειρηματίες.

---

---

Στο workshop για τις «Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες» υπήρξαν και ρόλοι, με επιλεγμένα ελληνικά νησιά, στα οποία έπρεπε να επιβάλλουν το καθεστώς αυτό, σε ένα παιχνίδι «προσομοίωσης». Το «τεστ» δηλαδή, ήταν να πάρουν ένα ελληνικό νησί και να το μετατρέψουν σε «Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη» ξεπερνώντας τα «εμπόδια του κρατικού προστατευτισμού».

Έτσι ονειρεύονται κάποιοι την ανάπτυξη για την Ελλάδα. Και δεν κρύβουν ότι θέλουν να μετατρέψουν τα ελληνικά νησιά, αλλά και πολλές περιοχές της Ελλάδας, σε ζώνες όπου οι επιχειρηματίες θα έχουν μόνο δικαιώματα, δεν θα πληρώνουν φόρους, θα είναι ελεύθεροι να βγάζουν τα κέρδη τους έξω και θα τους παρέχονται τα πάντα δωρεάν από το κράτος, και οι κάτοικοι θα βρίσκουν εργασία, αλλά σε συνθήκες σκλαβιάς. Αν οι επιχειρηματίες μάλιστα είναι και Γερμανοί, μπορούμε να κατανοήσουμε και τον ενθουσιασμό των γερμανών βουλευτών, καθώς και την ανυπομονησία τους. Ίσως -και γιατί όχι;- να θέλουν να μετατρέψουν και όλη τη χώρα σε «αποκλειστική οικονομική ζώνη».

Η επίσκεψη του κ.Φούχτελ στο πρόγραμμα

---

Η πρόταση του Φιλελευθερισμού για την Ελλάδα της κρίσης

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/08/blog-post_721.html

Πόλωση: η τελευταία πράξη στο δράμα ενός καθεστώτος που αυτοκτόνησε…

Υποσημειώνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Και τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ξέφυγε, τουλάχιστον δημοσκοπικώς, το καθεστώς της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που αυτοκτόνησε μέσα από την διαδικασία συντεταγμένης πτώχευσης, εσωτερικής υποτίμησης και αντικοινωνικής και αντιοικονομικής αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος με τεράστιο πλήγμα στην... εσωτερική αγορά, παίζει το τελευταίο του χαρτί, στον βαθμό που νοιώθει αναγκασμένο να καταφύγει σε εκλογές.

Το προεκλογικό χαρτί δεξιών, κεντροδεξιών και μεγάλης μερίδας της κεντροαριστεράς είναι η πόλωση του πολιτικού κλίματος. Πρόκειται, μάλιστα, για το τελευταίο χαρτί στο καρέ της πόλωσης που ξεκίνησε με το εκβιαστικό δίλημμα της κυβέρνησης Παπανδρέου «μνημόνιο ή πτώχευση», για να ακολουθήσει το χαρτί Παπαδήμου «ευρώ ή δραχμή» και στην συνέχεια το χαρτί Σαμαρά «κυβερνητική σταθερότητα ή χάος». Τώρα ήρθε αναγκαστικά η στιγμή της κλιμάκωσης των εκβιαστικών διλημμάτων προς τον ελληνικό λαό και αμέσως ασφαλώς προς το κοινοβουλευτικό σώμα, που συμπίπτει με την κλιμάκωση της σύγχρονης τραγωδίας του ελληνικού λαού με το πέταγμα στο τραπέζι και του «τέταρτου άσσου» της πόλωσης: «πρόεδρος ή τούμπα στην άβυσσο»!

Επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, το κείμενο αυτό να προσαρμοστεί στην λιτότητα! Φαντάζομαι πως σε κούρασα αρκετά την τελευταία επταετία εξηγώντας πως η ελληνική κρίση μόνον στον βαθμό που πολιτικοποιείτο αντί να σεκιουριτοποιηθεί εντός της ευρωζώνης, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μικρότερες απώλειες για την ελληνική εθνική οικονομία και τους ανθρώπους της: δηλαδή όλους τους έλληνες και ιδιαίτερα τη νέα γενιά.

Φρόντισα με ιδιαίτερη επιμέλεια, καταλήγοντας πολλές φορές να νοιώθω κουραστικός, να εξηγήσω με κάθε τρόπο τι σημαίνει πολιτικοποίηση της ελληνικής κρίσης και τι σεκιουριτοποίηση (securitization), προσεγγίζοντας μάλιστα αναλυτικά τους παράγοντες της σεκιουριτοποίησης της ελληνικής κρίσης, που δεν ήταν μόνον οι παράγοντες της τρόικας, αλλά και αφηρημένες οικονομίστικες ή πολιτικαντίστικες έννοιες που εμφανίζονταν ως υπαρξιακές για την χώρα απειλές, οι οποίες για την αντιμετώπισή τους απαιτούσαν αυταρχικά μέτρα και κοινοβουλευτικές ή κυβερνητικές πρωτοβουλίες (αντισυνταγματικές διαδικασίες, πραξικοπηματικές στάσεις και συμπεριφορές και κατάχρηση διαταγμάτων) στο πλαίσιο ενός καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης.

Φρόντισα εξ αρχής να αποσαφηνίσω την θέση μου: όταν ένα σαφώς πολιτικό ζήτημα, όπως η ελληνική οικονομική κρίση στο πλαίσιο δομικών αστοχιών (καιροσκοπισμών) και λειτουργικών ανορθολογισμών της ευρωζώνης – όπως η ίδια η τρόικα επανειλημμένως αναγνώρισε –καταλήγει να εμφανίζεται το ίδιο ως απειλή για την ΕΕ και για το διεθνές τραπεζικό σύστημα και σεκιουριτοποιείται με την απομόνωση της ελληνικής οικονομίας, την ταχύτατη σμίκρυνσή της και τον στραγγαλισμό της με μέτρα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, καθώς και με μια παγκοσμίως πρωτόγνωρη επιτροπεία βασισμένη σε μία εφιαλτική για εθνικό κράτος δανειακή σύμβαση και σε τελεσιγραφικού χαρακτήρα μνημόνια, τότε απλώς το πολιτικό σύστημα της χώρας στην οποία αναφερόμαστε εξαχνώνεται! ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ!

Το κυρίαρχο ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει ήδη αυτοκτονήσει, αλλά φαίνεται να βιώνει την «παραζάλη» ενός κλινικά νεκρού οργανισμού, ο οποίος συντηρείται αποκλειστικά με τον αναπνευστήρα της τρόικας και ένα άτσαλο, κοινωνικά δραματικά άδικο και καταστροφικό για την μικρή παραγωγή και την μικρομεσαία αγορά, πρόγραμμα άτυπου εσωτερικού δανεισμού στην θέση ενός κοινωνικά δίκαιου και αναδιανεμητικού από πάνω προς τα κάτω φορολογικού συστήματος. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας ζει μέσα στις παραισθήσεις του, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει το αναπόφευκτο του θανάτου του, εξαιτίας μίας ίσως μοναδικής στην ελληνική ιστορία σύνθεσης καιροσκοπισμού, ωχαδελφισμού, οικογενειοκρατίας, επαρχιωτισμού, απληστίας και πελατειασμού (clientelism), που επέδειξε καθ’ όλη την περίοδο από το 1974 και ιδιαίτερα από την δεκαετία του ’90 και εντεύθεν, όταν πλέον κυβερνούσε ο «κοινός τόπος» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, υπό την επικυριαρχία της διαπλοκής.

Στο πλαίσιο αυτής της παραίσθησης επιχειρείται πλέον η προεκλογική πολιτικοποίηση της σεκιουριτοποίησης του ελληνικού ζητήματος δια μίας παραδόξως άκρως σεκιουριτοποιητικής αφήγησης! Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας εμφανίζεται και προβάλλεται ως «πόλωση» στο πολιτικό σύστημα και μάλιστα με τον πιο φαιδρό που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, σεκιουριτοποιητικό παράγοντα! Μην παρεξηγήσετε αυτό που λέω. Δεν εννοώ φαιδρό παράγοντα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά την παρουσίαση της εκλογής του ή μη από την παρούσα βουλή, ως μέγιστη απειλή για την σωτηρία της χώρας. Εάν αυτή η βουλή δεν μπορέσει να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας η χώρα θα καταστραφεί και οι θυσίες του ελληνικού λαού θα πάνε χαράμι, μας λένε οι αθεόφοβοι, επικαλούμενοι ταυτόχρονα την βοήθεια του θεού!!! Και έτσι εμφανίζουν το πιο φαιδρό χαρτί ως άσσο που θα διατηρήσει στην ζωή ένα σαφώς ανερμάτιστο, κουτσουρεμένο και σε κρίσιμο βαθμό ρευστοποιημένο κοινοβουλευτικό σώμα, το οποίο κανείς λογικός άνθρωπος δεν πιστεύει πως απολαμβάνει την πολιτική νομιμοποίηση που του προσέδωσε η προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση.

Και όμως, αυτό το κοινοβουλευτικό σώμα θα αποτελέσει το πλαίσιο ανάδειξης της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας ως μέγιστο σεκιουριτοποιητικό ζήτημα για την αντιμετώπιση της μακρόχρονης πλέον ελληνικής κρίσης που έχει προκαλέσει ένα μοναδικό μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, κοινωνικό ζήτημα στην Ελλάδα! Οι βουλευτές που βάσιμα νοιώθουν να απειλούνται από πολιτική εξαφάνιση, εξαιτίας της ανύπαρκτης σε πάρα πολλές περιπτώσεις πιθανότητας να επανεκλεγούν – εάν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις επαληθευτούν στο ελάχιστο – εμφανίζονται έτοιμοι να κινητοποιηθούν σε μία τραγελαφική προπαγανδιστική γραμμή με την οποία το πολιτικό κλίμα πολώνεται, θεωρώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως την υπέρτατη απειλή για τον λαό τους και ολόκληρο το έθνος ασφαλώς!

Κάπως έτσι, αναγνώστη μου, ένας εσμός κατατρομαγμένων βουλευτών της δεξιάς, κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς μεταβάλλεται σε «securitizing actor», πολώνοντας το πολιτικό κλίμα με, άκουσον-άκουσον, «securitized issue» την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας! Ελάτε συνταγματολόγοι μου και πείτε στον πολιτικό επιστήμονα: αποτελεί ή δεν αποτελεί αυτό δραματική στρέβλωση του πολιτεύματος; Δυστυχώς οι τακτικισμοί που προκαλούνται από τις παραισθήσεις ενός καθεστώτος που ήδη έχει αυτοκτονήσει είναι αυτές που οδηγούν σε εξευτελιστικό τέλος την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία και όχι ο τακτικισμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ! Τελεία και … πόλωση!

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2014/08/blog-post_921.html

ΙΣΤΟΡΙΑ : Η δολοφονία Καποδίστρια !

netakias.com

του Παντελη Καρύκα
Συγγραφέας

Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες. Ίσως αυτό ήταν και η αιτία που τόσο νωρίς, τόσο άδοξα και καταστροφικά για το έθνος κατέληξε στον τάφο. Από τη στιγμή που αποδέχτηκε να κυβερνήσει την ρημαγμένη καθόλα Ελλάδα, έθεσε όλο του το είναι στη διάθεση της Πατρίδας. Στο έργο του αυτό ήρθε αντιμέτωπος με ντόπια και ξένα συμφέροντα, τα οποία συνασπίστηκαν εναντίον του και εν πολλοίς συνεργάστηκαν στην δολοφονία του.
Ο Καποδίστριας, έχοντας να αντιπαλέψει χίλια μύρια προβλήματα , κατάφερε στα λιγότερα από τρία χρόνια της διακυβέρνησής του να αφήσει πίσω του ένα ιδιαίτερα πλούσιο έργο. Το έργο του όμως θα ανατρέπονταν εκ των έσω, με την παρέμβαση Βρετανών και Γάλλων.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν τελικά οι Μαυρομιχάληδες σκότωσαν τον Καποδίστρια – άποψη που τελευταία αμφισβητείται- οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας σίγουρα δεν ήταν Έλληνες. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη : «Ανάθεμα τους Άγγλο – Γάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί. Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα».
Η απόφαση του Ιωάννη Καποδίστρια να προχωρήσει στη διανομή των Εθνικών Γαιών στους φτωχούς αγωνιστές, φαίνεται ότι αποτελούσε ένα ακόμα σημείο τριβής του Κυβερνήτη με τους Έλληνες προύχοντες και τους ξένους δανειστές, αφού η εθνικές γαίες αποτελούσαν το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού κράτους και άρα εγγύηση για αποπληρωμή των επαχθών δανείων που είχαν χορηγηθεί στην Ελλάδα. Η Μάνη, απόλυτα ελεγχόμενη από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη είχε στασιάσει κατά του Καποδίστρια και ετοίμαζε ένοπλα τμήματα. Ο Καποδίστριας συνέλαβε τον Πετρόμπεη, αλλά η κατάσταση επιδεινώθηκε από την εξέγερση της Ύδρας. Υπό την ηγεσία της οικογένειας Κουντουριώτη και την πολιτική καθοδήγηση του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, οι Υδραίοι επαναστάτησαν, ζητώντας από τον Καποδίστρια να τους επιστρέψει τα χρήματα που είχαν ξοδέψει στον Αγώνα του 1821, κατέλαβαν τον ναύσταθμο του Πόρου, και με πρωτεργάτη τον Ανδρέα Μιαούλη, πυρπόλησαν πλοία του στόλου, ανάμεσά τους και τη την φρεγάτα «Ελλάς». Είναι απόλυτα τεκμηριωμένη η ενθάρρυνση, για να το θέσουμε επιεικώς, των στασιαστών από τις Μεγάλες Δυνάμεις, Βρετανία και Γαλλία. Ο μεν Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης υποστηριζόταν ανοικτά από τον Γάλλο πρέσβη, η δε οικογένεια Κουντουριώτη και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ήταν οι απόλυτοι εκφραστές των βρετανικών συμφερόντων στην Ελλάδα.
Ο ίδιος ο Καποδίστριας είχε γνώση για τους σχεδιασμούς των συγκεκριμένων ξένων δυνάμεων εναντίον του. Στις 31 Ιουλίου 1831, σε επιστολή του προς τον Γάλλο ναύαρχο Λαλαντέ έγραφε : «Εγώ δε, και τις δολοπλοκίες όλων σας τις εγνώριζα, αλλά έκρινα ότι δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να κόψω το νήμα της συνεργασίας μαζί σας, γιατί έδινα προτεραιότητα στην ανόρθωση και στην ανασυγκρότηση της Ελλάδος. Αν έκοβα τις σχέσεις με τις λεγόμενες προστάτιδες Δυνάμεις, τούτο θα ήταν εις βάρος της Ελλάδος και δεν ήθελα με κανένα τρόπο να προσθέσω βάρος και στη συνείδησή μου. Και άφησα τα πράγματα να λαλήσουν μόνα τους…». Δύο μήνες αργότερα έστειλε στον Έλληνα πρέσβη στο Παρίσι Αλέξανδρο Σούτσο επιστολή με την οποία του ζητούσε να προβεί σε σχετικά διαβήματα στη γαλλική κυβέρνηση, για την ανάμιξη των Γάλλων στις αντικυβερνητικές ενέργειες της Ύδρας και της Μάνης και για την ανοιχτή σύμπραξη και τη βοήθειά τους προς τους αντικυβερνητικούς, που ήταν μέλη του Αγγλικού και του Γαλλικού κόμματος.
Η δολοφονία του Καποδίστρια τελικά οργανώθηκε από τον Γάλλο πρέσβη Ρουάν και τον Βρετανό ομόλογό του Ντόκινς, που εκτελούσαν οδηγίες των κυβερνήσεών τους. Άλλωστε είχαν επιχειρήσει και προηγουμένως να σκοτώσουν τον Καποδίστρια, μέσω Μαυροκορδάτου! Ο Μαυροκορδάτος είχε τότε πληρώσει με 25.000 γρόσια τον καμαριέρη του Καποδίστρια, Νικολέτο, για να τον δηλητηριάσει. Αυτός όμως αν και αρχικά δέχτηκε, άλλαξε γνώμη και μάλιστα ενημέρωσε τον Καποδίστρια. Όταν η απόπειρα αυτή απέτυχε έσπασαν οι στάσεις σε Μάνη – με τη συνδρομή γαλλικών στρατευμάτων – και στην Ύδρα.
Ο αδερφός του Πετρόμπεη, Κωνσταντίνος, και ο ανιψιός του, Γεώργιος, μπήκαν κάτω από αστυνομική παρακολούθηση. Ο πολιτάρχης, όπως λεγόταν τότε ο αρχηγός της αστυνομίας, αντί να αλλάζει κάθε βδομάδα τους δύο χωροφύλακες συνοδούς των Μαυρομιχάληδων, όπως είχε εντολή, τους άφησε 40 μέρες. Έτσι έγιναν τελικά συνεργοί. Λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του Καποδίστρια, οι Μαυρομιχάληδες, μαζί με τους συνοδούς τους χωροφύλακες, αγόρασαν νέα όπλα από το οπλοπωλείο του Παξιμάδη, στο Ναυπλίου.
Την Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου, μια ηλικιωμένη γυναίκα κατήγγειλε στην αστυνομία ότι άκουσε τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη να κουβεντιάζουν με τους δυο χωροφύλακες φρουρούς τους ότι έπρεπε να σκοτώσουν τον Καποδίστρια το Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου, μπροστά στην εκκλησία. Η αναφορά έφτασε στον αρχηγό της αστυνομίας, ο οποίος δεν αντέδρασε. Το Σάββατο όμως ο Καποδίστριας ήταν άρρωστος και δε βγήκε από το σπίτι. Έτσι η επιχείρηση αναβλήθηκε για την επομένη. Το επόμενο πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, ο Ιωάννης Καποδίστριας βγήκε από το σπίτι του, στο Ναύπλιο, για να πάει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος. Στα σκαλιά, τον πρόλαβαν οι Μαυρομιχάληδες και οι δύο χωροφύλακες. Τον πυροβόλησαν και οι τέσσερις. Ο Δημήτριος Κοκκινάκης στο βιβλίο του «Ποιοι σκότωσαν τον Καποδίστρια» θεωρεί ότι οι Μαυρομιχάληδες ήταν σαφώς παρόντες στη δολοφονία, συνέργησαν σε αυτή, αλλά δεν ήταν οι πραγματικοί δολοφόνοι.
Ο σχεδιασμός της δολοφονίας ανήκε μάλλον στον Γάλλο στρατηγό Ζεράντ, διοικητή τότε του τακτικού στρατού, με ανάμιξη και Ελλήνων αξιωματικών, όπως του λοχαγού Φώτιου Αγγελίδη. Δύο μήνες πριν από τη δολοφονία, οι αξιωματικοί του γαλλικού εκστρατευτικού σώματος στην Πελοπόννησο στις μεταξύ τους συζητήσεις επιβεβαίωναν ότι πλησίαζε η ημέρα που θα «ξεφορτώνονταν» τον Καποδίστρια. Επίσης ενδεικτικές είναι και οι τελευταίες λέξεις του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη, όπως τις μεταφέρει ο στρατηγός Κασομούλης στα απομνημονεύματά του. «Δεν φταίω εγώ στρατιώται, άλλοι με έβαλαν», κραύγασε ο Μαυρομιχάλης πριν πέσει νεκρός.
Η στάση δε του Γάλλου Πρέσβη Ρουάν , ο οποίος μετά τη δολοφονία έδωσε άσυλο στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη και αρνήθηκε να τον παραδώσει στον φρούραρχο του Ναυπλίου, Πορτογάλο συνταγματάρχη Αλμέιδα, αποτελεί σαφή απόδειξη.
Η Γαλλία πάντως μέσω του πρέσβη και του στρατιωτική τους ακολούθου δεν έπαψε να υπερασπίζεται τους κατηγορούμενους. Ο στρατιωτικός ακόλουθος της Γαλλίας έφτασε στο σημείο να απειλήσει τους Έλληνες στρατοδίκες που δίκαζαν τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη και τους δύο αστυφύλακες συνεργούς του να μην τολμήσουν να τους καταδικάσουν. Ο δε Βρετανός πρέσβης απείλησε με διακοπή διπλωματικών σχέσεων με την Ελλάδα αν η δεν σταματούσαν οι κινητοποιήσεις του λαού του Ναυπλίου, που θεωρούσε την Βρετανία συνυπεύθυνη για τον θάνατο του Κυβερνήτη. Αποκαλυπτική είναι και η μαρτυρία του Ρώσου πρέσβη Ριμποπιέρ, ο οποίος στην έκθεσή του για τη δολοφονία έγραψε : « …ουδεμία αμφιβολία διατηρώ ότι η δολοφονική χειρ εξοπλίσθη παρά της Αγγλίας …». Άλλη απόδειξη; Ακόμη και σήμερα τα βρετανικά αρχεία, τα σχετικά με τη δολοφονία του Καποδίστρια παραμένουν κλειστά !

Ή θα γίνεις υπηρέτης του συστήματος ή θα γίνεις περιθωριακός

filologos10

Σήμερα, διεθνώς επικρατεί το αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα. Είναι γνωστό πως αυτό το σύστημα δεν είναι δημοκρατία, παρά του ότι φέρει τον τίτλο «δημοκρατία». Είναι ένα έκτρωμα του Διαφωτισμού, σύμφωνα με τον κ. Κοντογιώργη. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτό το πολιτικό σύστημα, όπως αυτό ισχύει στην Ελλάδα, έχει δύο σοβαρά μειονεκτήματα σε σχέση με το ίδιο σύστημα που ισχύει στις πολιτισμένες χώρες. Είναι ανεξέλεγκτο και κλειστό:

1) Είναι ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ από κοινωνία και Δικαιοσύνη. Η θεσμική του κατασκευή είναι τέτοια που αφενός δεν επιτρέπει κοινωνικές δυνάμεις να το ελέγξουν, αφετέρου η Δικαιοσύνη δεν έχει καμία δικαιοδοσία πάνω του, παρά μόνο σε όση έκταση επιθυμεί το ίδιο, σε ένα υποτυπώδη αυτοέλεγχο.

2) Είναι ΚΛΕΙΣΤΟ (και επομένως αναγκαστικά και διαπλεκόμενο), δηλαδή ελέγχονται απόλυτα από τις ηγετικές ελίτ και προωθούνται μόνο οι κληρονόμοι και οι αρεστοί του συστήματος. Ανήσυχοι και ικανοί, πλην όμως ανεξέλεγκτοι πολίτες, που δονούνται από επιθυμία να δοκιμαστούν και να προσφέρουν στον πολιτικό στίβο, δεν βρίσκουν διέξοδο στην Ελλάδα. Καταπιέζονται, κρύβουν τις ικανότητές τους για να μην προκαλούν, καταπνίγουν τις επιθυμίες τους και αναγκάζονται να προσκυνήσουν τους αφέντες του συστήματος ή να καταστούν περιθωριακοί. Έχουν φυσικά και την επιλογή απλά να ιδιωτεύσουν και να αφήσουν ήσυχο το πολιτικό σύστημα.

Μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε πιο πολλά για τη δημοκρατία, αλλά, αν έστω δεν διορθώσουμε αυτές τις δύο κακοδαιμονίες του ελληνικού αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος, ώστε να βρουν διέξοδο οι ικανότητες των Ελλήνων, η χώρα δεν έχει μέλλον. Ας το καταλάβουμε επιτέλους.

Πέτρος Χασάπης

Economist:Το ευρώ βουλιάζει ξανά -Η κρίση δεν έφυγε, περιμένει στη γωνία

filologos10

Για την νέα «εμφάνιση» της κρίσης στην Ευρωζώνη, η οποία δεν είχε εξαφανιστεί ποτέ, κάνει λόγο σε άρθρο του το περιοδικό Economist. Εχοντας ως εξώφυλλο μια βάρκα-ευρώ που βουλιάζει και στην οποία επιβαίνουν οι Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι και Ντράγκι, ο Economist ασκεί σκληρή κριτική στις προσπάθειες των ηγετών της Ευρωζώνης οι οποίες δεν απομακρύνουν τον κίνδυνο.

Στο κεντρικό άρθρο με τίτλο «Το αίσθημα του ναυαγίου (ξανά)» (σ.σ. That sinking Feeling again) το περιοδικό χαρακτηρίζει ως ψευδαίσθηση την ευφορία των τελευταίων μηνών, τονίζει ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να απαλλαχθεί από εγγενείς ασθένειές της και φθάνει στο συμπερασμα πως η κρίση του ευρώ δεν πέρασε, απλώς περιμένει στη… γωνία.

«Μόλις πριν από μερικούς μήνες οι ηγέτες της Ευρωζώνης πιστεύοντας ότι έχουν περάσει τα δύσκολα επαναπαύτηκαν» αναφέρει ο Economist και συνεχίζει «έχοντας εξασφαλίσει και την υπόσχεση του προέδρου της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι ότι θα κάνει τα πάντα για να στηρίξει το ενιαίο νόμισμα η εμπιστοσύνη άρχισε να ρέει ξανά στην ήπειρο. Η ανάπτυξη φάνηκε να επιστρέφει, αν και με αργά βήματα, οι περιφερειακές χώρες άρχισαν να επανακάμπτουν, έπειτα από διασώσεις με επίπονα μέτρα ώστε να περιορίσουν τα έξοδα και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα. Η ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, παρέμενε αρκετά υψηλή, αλλά στις περισσότερες χώρες τα ποσοστά έδειχναν να πέφτουν και τα spreads των ομολόγων είχαν μειωθεί καθώς οι αγορές σταμάτησαν να στοιχηματίζουν στην κατάρρευση του ευρώ».

Ολα ήταν μια ψευδαίσθηση

Ολα αυτά ήταν μια ψευδαίσθηση. Τις τελευταίες εβδομάδας χώρες της ευρωζώνης άρχισαν να «μπάζουν νερά» για ακόμη μια φορά. Το συλλογικό τους ΑΕΠ παρέμεινε στάσιμο στο δεύτερο τέταρτο του 2014: Η Ιταλία επέστρεψε σε ολοκληρωτική ύφεση, το γαλλικό ΑΕΠ παρέμεινε στάσιμο και ακόμη και η πανίσχυρη Γερμανία σημείωσε μια αναπάντεχη πτώση απόδοσης. Το τρίτο τέταρτο του έτους αναμένεται αρκετά ασταθές, κυρίως επειδή η ζώνη του ευρώ θα υποστεί επιπλέον απώλειες από τις κυρώσεις της Δύσης στη Ρωσία. Την ίδια στιγμή ο πληθωρισμός έχει πέσει επικίνδυνα χαμηλά, περίπου στο 0,4%, αρκετά πιο κάτω από το 2% που ήταν ο στόχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δημιουργώντας επιπρόσθετους φόβους. Οι αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων βρίσκονται κάτω από το 1%, ακόμη ένας προάγγελος της πτώσης των τιμών. Η Ευρωζώνη στέκεται (ή καλύτερα ακροβατεί) σε αντίθεση με την Αμερική και τη Βρετανία, των οποίων οι οικονομίες απολαμβάνουν βιώσιμη ανάπτυξη.

Αυτό που άρχισε πριν από περίπου τέσσερα χρόνια σαν μια τραπεζική κρίση και κρίση κρατικού χρέους έχει εξελιχθεί σε μια κρίση ανάπτυξης, που τώρα περιβάλλει και τις τρεις μεγαλύτερες οικονομίας. Η Γερμανία ισορροπεί επικίνδυνα στα όρια της ύφεσης, η Γαλλία είναι βυθισμένη στη στασιμότητα και το ΑΕΠ της Ιταλίας είναι ελάχιστα πάνω από τα επίπεδα προ 15 ετών, όταν και εισήλθε στο ενιαίο νόμισμα. Από τη στιγμή που αυτές οι χώρες ισοδυναμούν με τα 2/3 του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, η ανάπτυξη σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ολλανδία δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.

iefimerida.gr

Βρίσκουν… τοίχο στο Παρίσι

filologos10

Σταύρος Χριστακόπουλος

Επί της αρχής αρνητική η τρόικα στο «κοινωνικό πακέτο» που πουλάει η συγκυβέρνηση

Η ελληνική αποστολή στο Παρίσι έχει στόχο, σύμφωνα με την κυβερνητική εκδοχή, να παρουσιάσει προς διαπραγμάτευση στην τρόικα, στις 2-4 Σεπτεμβρίου, ένα πακέτο φοροελαφρύνσεων, αλλά και περιορισμού των στόχων σε ρυθμίσεις γύρω από τα εργασιακά, το ασφαλιστικό, τις απολύσεις από το Δημόσιο κ.λπ. Όμως τα πράγματα στο ευρωπαϊκό τοπίο είναι αρκετά δύσκολα…

Σύμφωνα με τον κυβερνητικό… «μύθο», στο πλαίσιο της όποιας – και με πολλά ερωτηματικά – «διαπραγμάτευσης», εκτός από τη Ν.Δ., και το ΠΑΣΟΚ, ο δεύτερος σε μέγεθος κυβερνητικός εταίρος, διεκδικεί μια ατζέντα υπεράσπισης των τελευταίων υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους. Φιλοδοξεί μάλιστα να αναβαθμιστεί σε ιδιαίτερο διαπραγματευτή πιάνοντας στασίδι για να ενημερώνεται σε πρώτο χρόνο για την πορεία του τροϊκανού ελέγχου.

Όπως θα δείτε και στα σχετικά ρεπορτάζ, η εν λόγω «διαπραγμάτευση», όπως τιτλοφορείται, αφορά το «κοινωνικό πακέτο» με το οποίο θα εγκαινιαστεί η φθινοπωρινή πολιτική διαχείριση και της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, εν όψει του ενδεχομένου να στηθούν κάλπες – είτε με κυβερνητική πρωτοβουλία είτε λόγω «ατυχήματος» – οποιαδήποτε στιγμή έως την επόμενη άνοιξη.

Όμως η κατάσταση είναι δύσκολη, καθώς το ασφαλιστικό αποτελεί την προτεραιότητα των εποπτών, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι στις συναντήσεις με την τρόικα στο Παρίσι θα συζητηθεί, μεταξύ άλλων, η κατάργηση της δυνατότητας παροχής συντάξεων με 15 έτη ασφάλισης, τα οποία θα αυξηθούν σε τουλάχιστον 20 έτη. Εν τω μεταξύ τα εφάπαξ κουτσουρεύονται κατά 20% έως 50% ακόμη, ενώ η τραγική κατάσταση των ταμείων αποτελεί για τους δανειστές επαρκή λόγο εφαρμογής νέου ασφαλιστικού.

Αν εξαιρεθεί ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης στο πετρέλαιο, του οποίου η τερατώδης αύξηση έχει αποτελέσει μια σπάνιας ηλιθιότητας έμπνευση με τραγικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αποτέλεσμα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσει κάποιος για πραγματική φορολογική ελάφρυνση για την πλειονότητα της κοινωνίας χωρίς να παρουσιάσει στην τρόικα τα ανάλογα «ισοδύναμα».

Ακόμη πιο δύσκολο είναι αυτά τα «ισοδύναμα» να γίνουν δεκτά από την τρόικα, ειδικά αν αφορούν σενάρια μεγέθυνσης των φορολογικών εσόδων μέσω της «ανάπτυξης». Εκτός του ότι… δεν είναι «κουτόφραγκοι», μάλλον αυτά τα έχουν ξανακούσει. Και η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια: νέοι και επαχθέστεροι φόροι.

Ως εκ τούτου ήδη η συγκυβέρνηση αναζητεί σενάριο «ισοδύναμων», το οποίο ήδη τράκαρε μπροστά στην κατακραυγή που θα έφερνε η αρχικώς σχεδιασθείσα ενιαία κλίμακα ΦΠΑ. Αυτή η ρύθμιση θα αποτελούσε το Βατερλώ κάθε απόπειρας του πρωθυπουργού να μιλήσει λίγες μέρες μετά, το Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου, στη ΔΕΘ για φορολογικές «ελαφρύνσεις».

Μόνος στόχος το μνημόνιο

Οι πιέσεις της τρόικας – χωρίς ποτέ να εγκαταλείπεται η σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία – αφορούν κατά βάση τις «μεταρρυθμίσεις», στις οποίες η βαθμολόγηση της ελληνικής κυβέρνησης από τους επιτηρητές παραμένει αρνητική. Στην πραγματικότητα οι δανειστές, κρίνοντας με τα δικά τους μέτρα τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Σαμαρά και Βενιζέλου, θεωρούν ότι καμιά ουσιώδης – και σχετιζόμενη με το δικό τους μοντέλο ανταγωνιστικότητας – μεταρρύθμιση δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς στενή επιτήρηση.

Ας μην ξεχνάμε ότι, παρά την κυβερνητική επικοινωνιακή καταιγίδα, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Νίκου Δένδια στη Γερμανία και στη συνάντησή του με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, στις αναφορές του υπουργού Ανάπτυξης της Ελλάδας περί φοροελαφρύνσεων ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας παρέμεινε ανέκφραστος και σιωπηλός. Προσφέρθηκε όμως να… βοηθήσει αν η Ελλάδα ζητήσει νέο πακέτο στήριξης – δηλαδή νέο μνημόνιο.

Στο ίδιο κλίμα, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι έχει από καιρό ξεκαθαρίσει – τώρα επανήλθε η προειδοποίησή του στην επικαιρότητα – ότι απόλυτη προϋπόθεση για να υπάρξουν φθηνές πιστώσεις, οι οποίες θα κατευθυνθούν στην πραγματική οικονομία, θα είναι το να παραμείνει η χώρα σε πρόγραμμα αυστηρής εποπτείας, δηλαδή σε… μνημόνιο.

Παρά ταύτα η κυβέρνηση, προκειμένου να ενισχύσει το προφίλ της και να αναστήσει το κατακαημένο «success story» εν όψει της ανόδου Σαμαρά και Βενιζέλου στη ΔΕΘ, κάνει νέα έκδοση ομολόγων σε επιτόκια υψηλότερα του δανεισμού από αυτά της… τρόικας, μήπως και κάποιοι «τσιμπήσουν» στο παραμύθι ότι βγαίνουμε από το τούνελ.

Όμως η ΕΚΤ, η οποία δεν μασάει… ταραμά, υποδεικνύει νέο μνημόνιο για έναν απλούστατο λόγο: διότι η ίδια ακόμη και σήμερα δέχεται μόνο κατ’ εξαίρεση (δηλαδή μόνο επειδή η Ελλάδα βρίσκεται σε μνημόνιο) τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν οι τράπεζες ως ελληνική εγγύηση για παροχή ρευστότητας, δεδομένου ότι η πιστοληπτική τους αξιολόγηση βρίσκεται κάτω του αποδεκτού από την ΕΚΤ επιπέδου.

Σε ένα τέτοιο κλίμα, η διάθεση της τρόικας στα «αιτήματα» της ελληνικής κυβέρνησης είναι εκ προοιμίου αρνητική.

Ως εκ τούτου ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί βιάζονται να εκπληρώσουν όλες τις – «μεταρρυθμιστικού» χαρακτήρα – εκκρεμότητες εν όψει των συναντήσεων με την τρόικα και στο πλαίσιο αυτό, ο Χαρδούβελης και ο Μητσοτάκης επαναβεβαιώνουν το πλάνο των 15.000 απολύσεων από τον δημόσιο τομέα το 2014.

Δηλαδή εκπληρώνουν εκ των προτέρων αυτό που υποτίθεται ότι πάνε να… διαπραγματευθούν με την τρόικα. Όσο για τις αλλαγές στον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, είναι επιεικώς αστείες – δείγμα και αυτό της… αισιοδοξίας της κυβέρνησης για την αποδοχή των αιτημάτων της από τους δανειστές.

Για το πακέτο των «φοροελαφρύνσεων», οι οποίες αποτελούν το ανέκδοτο που θα διηγηθεί ο Σαμαράς στη ΔΕΘ, διαβάστε απλώς το δισέλιδο 12-13. Θα καταλάβετε τα πάντα…

το Ποντίκι

Κώστας Λαπαβίτσας: Η νομισματική μάστιγα της Ευρώπης

filologos10

Πολιτική αναταραχή λοιπόν στη Γαλλία, καθώς η κρίση του κέντρου της Ευρωζώνης γίνεται όλο και βαθύτερη. Ο πρόεδρος Ολάντ αντιδρά σπασμωδικά στη γερμανική πίεση, χωρίς ξεκάθαρη κατεύθυνση και χωρίς να διαφαίνεται ότι υπάρχει αντίληψη της πραγματικής κατάστασης της χώρας. Το πρόβλημα της Γαλλίας δεν είναι απλώς η λανθασμένη πολιτική λιτότητας που εκπορεύεται από το Βερολίνο. Η κρίση της Γαλλίας έχει δομικά αίτια που προέρχονται από την ίδια τη φύση της Ευρωζώνης.

Αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά στο διάγραμμα που παραθέτω από μια σχετικά αξιόπιστη πηγή του διαδικτύου. Πρόκειται για μια παραλλαγή ενός διαγράμματος που αρχικά δημοσίευσε ο Nicholas Crafts, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Warwick, στο έγκριτο VoxEU το Δεκέμβριο του 2013. Είναι φυσικά απαραίτητο να υπάρχει μια επιφυλακτικότητα – ακόμη και σε μετρήσεις που κάνει κανείς μόνος του – αλλά αυτό που απεικονίζεται στο διάγραμμα ταιριάζει απόλυτα με ό,τι ζούμε και με ό,τι δείχνουν άλλα στατιστικά στοιχεία που συνεχώς δημοσιεύονται στο ευρωπαϊκό κέντρο.

Το αρχικό διάγραμμα του Crafts περιλάμβανε τρεις περιοχές: το λεγόμενο Μπλοκ της Στερλίνας (1929-1938), το λεγόμενο Μπλοκ του Χρυσού (1929-1938) και την Ευρωζώνη μετά το 2007. Συνέκρινε το βάθος και τη διάρκεια της κρίσης που βίωσαν αυτές οι τρεις πολύ σημαντικές νομισματικές ζώνες σε δύο καθοριστικές περιόδους κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή τη δεκαετία του 1930 και την περίοδο μετά το 2007. Το διάγραμμα που παραθέτω απλώς περιλαμβάνει και την Ιαπωνία (1992-2001).

Το συμπέρασμα; Η κρίση της Ευρωζώνης είναι καταφανώς η χειρότερη. Δεν είχε ποτέ το βάθος της κρίσης του Μπλοκ της Στερλίνας και του Μπλοκ του Χρυσού τη δεκαετία του 1930, αλλά τις έχει ξεπεράσει κατά πολύ σε διάρκεια και ήδη βαθαίνει ξανά, αντί να τελειώνει. Πρόκειται για ιστορική αποτυχία χωρίς προηγούμενο για μια νομισματική ένωση τέτοιου μεγέθους.

Γιατί γίνεται αυτό; Οι παράγοντες είναι φυσικά πολλοί και εδράζονται στην πραγματική οικονομία, όχι μόνο στις διαφορές κυβερνητικής πολιτικής. Αλλά όσοι πιστεύουν ότι το νομισματικό σύστημα δεν έχει σημασία είναι είτε αδαείς, είτε πάσχουν από το σύνδρομο του ταμπού του ευρώ. Δυστυχώς και τα δύο απαντώνται συχνότατα στην ελληνική Αριστερά.

Το Μπλοκ της Στερλίνας απαρτίζονταν κυρίως από τη Βρετανία που εγκατέλειψε τον Κανόνα του Χρυσού το 1931 και υποτίμησε το νόμισμα. Το Μπλοκ του Χρυσού απαρτίζονταν κυρίως από τη Γαλλία (που κατείχε μεγάλα αποθεματικά) και επέμεινε στον Κανόνα του Χρυσού μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930, διατηρώντας σκληρές ισοτιμίες και επιβάλλοντας αυστηρή λιτότητα. Με άλλα λόγια, πήρε το δρόμο της ‘εσωτερικής υποτίμησης’, όπως επιτάσσει η λογική του Κανόνα του Χρυσού. Το αποτέλεσμα ήταν να αντιμετωπίσει πολύ βαθύτερη κρίση από το Μπλοκ της Στερλίνας, μέχρι τελικά να σπάσει η πρόσδεση με το χρυσό το 1936. Το φετίχ του κίτρινου μετάλλου, βλέπετε, πληρώνεται ακριβά.

Η Ευρωζώνη δεν εφαρμόζει τύποις τον Κανόνα του Χρυσού, αν και η ΕΚΤ κατέχει τεράστιες ποσότητες του μετάλλου. Η λειτουργία της ΟΝΕ όμως αναπαράγει τη βασική λογική του Κανόνα επιβάλλοντας ‘εσωτερική υποτίμηση’ και αυστηρή λιτότητα σε μια περίοδο βαθύτατης οικονομικής κρίσης. Το αποτέλεσμα φαίνεται στο διάγραμμα: η Ευρώπη έχει τυλίξει μια θηλειά στο λαιμό της και τη σφίγγει όλο και πιο πολύ.

Η σύγκριση είναι ακόμη χειρότερη αν αναλογιστούμε τη βασική διαφορά ανάμεσα στη δεκαετία του 1930 και στο τώρα. Ο Κανόνας του Χρυσού ήταν ένα σύστημα που λειτουργούσε τυφλά και αυτόματα στη βάση της κατοχής του χρηματικού μετάλλου. Η Ευρωζώνη είναι ένα σύστημα που συνειδητά αναπαράγει τις χειρότερες αδυναμίες του Κανόνα του Χρυσού τη στιγμή που το κύριο μέσο πληρωμής πλέον δημιουργείται από τις κεντρικές τράπεζες με τη στήριξη του κράτους.

Γιατί κυριάρχησε αυτός ο παραλογισμός που αντιβαίνει την ιστορική εμπειρία; Το χαρακτηριστικό της αστικής τάξης – σε αντίθεση με τα εργατικά και λαϊκά στρώματα – είναι ότι μαθαίνει από την ιστορία. Έχει δημιουργήσει θεσμούς, όπως τα πανεπιστήμια και τα διάφορα ερευνητικά κέντρα, που αποθηκεύουν και αξιοποιούν τη μνήμη. Πρόκειται για ένα από τα κυριότερα μυστικά της ανθεκτικότητας της αστικής εξουσίας διαχρονικά. Γιατί στην περίπτωση της Ευρωζώνης έχουμε τέτοια αποτυχία ιστορικού μεγέθους;

Υπάρχει φυσικά η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί στα κέντρα εξουσίας και ειδικά στο Βερολίνο με τη σκληρή μορφή του Ορντολιμπεραλίσμους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γερμανική ισχύς έχει επιβάλει τις δικές της εμμονές στους μηχανισμούς της ΕΕ. Πλανώνται πλάνην οικτράν όμως όσοι πιστεύουν ότι είναι απλώς θέμα ιδεολογίας και ότι, αν εκλείψει η κ. Μέρκελ και επικρατήσουν άλλες αντιλήψεις, θα επιστρέψει η ΕΕ και η ΟΝΕ σε κάποιον παράδεισο λογικής. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η πλάνη ορισμένων δυνάμεων της Αριστεράς στην Ελλάδα που φαίνεται να πιστεύουν ότι αντιπαλεύοντας το νεοφιλελευθερισμό θα ‘αλλάξουν την Ευρώπη’.

Ο ακρογωνιαίος λίθος του παραλογισμού της ΟΝΕ είναι η ανελέητη ταξική και εθνική πραγματικότητα της σημερινής Ευρώπης. Το μεγάλο εξαγωγικό και τραπεζικό κεφάλαιο στη Γερμανία συνεχίζει να κρατάει τους μισθούς σχετικά χαμηλά αποσπώντας έτσι ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και κυριαρχώντας στην ΕΕ. Το γεγονός ότι η πολιτική αυτή είναι κοντόφθαλμη, αφού έχει καταστρέψει την περιφέρεια, σταδιακά βουλιάζει τη Γαλλία, και κρατάει ολόκληρη την Ευρώπη (και τη Γερμανία!) σε στασιμότητα, δεν αρκεί για να αφαιρέσει τις ταξικές και εθνικές παρωπίδες. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό στην ιστορία του καπιταλισμού.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι δυστυχώς η Ευρώπη δε θα μπορέσει να απαλλαγεί από το ζουρλομανδύα της ΟΝΕ χωρίς ταξική και εθνική αντιπαράθεση κατά μήκος και πλάτος της Ένωσης. Η περιφέρεια έχει για την ώρα αποδεχθεί τη γερμανική επιβολή, αλλά η Γαλλία και η Ιταλία βρίσκονται στα πρώτα στάδια της σύγκρουσης. Τα κόμματα της Αριστεράς στην περιφέρεια και ειδικά στην Ελλάδα έχουν καθήκον να προετοιμάζονται και όχι να καλλιεργούν ψευδαισθήσεις.

Δεν μας αγαπάνε οι Γερμανοί! Δεν ήρθανε σαν φίλοι…

Νιοβη Κεραμωτη

(Συγγνώμη, Δήμο Σταρένιε[1])[2]

Αναμφισβήτητα, πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις και αληθινοί και ειλικρινείς Γερμανοί φίλοι. Δεν θα αναφερθώ όμως σ’ αυτούς. Εξάλλου αυτοί δεν έχουν ανάγκη από τη δημοσιότητα ούτε από την ανάρτηση των ονομάτων τους σε μαρμάρινη πλάκα στην Καισαριανή. Ούτε θα χρειαστεί κάποιος «δικός τους» Έλληνας να ζητήσει εκ μέρους μου συγγνώμη σε...

μεγάλης αναγνωσιμότητας μπλογκ.

Θα αναφερθώ στους «φιλέλληνες», που εισβάλλουν σαν αρπακτικά στη χώρα μας, την αλωνίζουν και παίρνουν ό,τι πολύτιμο βρουν μπροστά τους, με το πρόσχημα της «γερμανοελληνικής φιλίας». Μια οδυνηρή φιλία, που στοχεύει στη νεολαία μας και τη μετανάστευσή της στη Γερμανία, αλλά και μια πανάκριβη φιλία στα χρόνια της Ελλάδας των συσσιτίων και της εξαθλίωσης του λαού.

«Ήρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου…» [3]

Αν κάποτε οι Ναζί κατακτητές δολοφονούσαν, κατέστρεφαν και λεηλατούσαν τρόφιμα και σοδειές για την κάλυψη των αναγκών της Βέρμαχτ, των Waffen-SS και του Τρίτου Ράιχ στο σύνολό του, τώρα καταστρέφουν και λεηλατούν οι «φιλέλληνες» τη χώρα μας.

Το μεγαλύτερο μέλημα συγκεκριμένων «φιλελλήνων» είναι: Πρώτον, να κλείσουν επιτέλους το κεφάλαιο των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα – λήθη αντί μνήμης. Δεύτερον, την κάλυψη της έλλειψης φτηνού εργατικού δυναμικού στη Γερμανία και την αξιοποίηση του πλέον πολύ πιο φτηνού εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα για τις ανάγκες τους.

Οι συνθήκες εργασίας και τα μεροκάματα στη Γερμανία συνεχώς χειροτερεύουν και πολλοί Γερμανοί, όπως γιατροί, μηχανικοί και εξειδικευμένοι εργάτες, μεταναστεύουν στις σκανδιναβικές χώρες ή στην Ελβετία και την Αυστρία. Οι ελλείψεις αναπληρώνονται από νέους μετανάστες του ευρωπαϊκού Νότου.

Οι φτωχοποιηση και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, λόγω της γερμανικής ευρωπαϊκής πολιτικής, άνοιξαν ένα τεράστιο πεδίο δράσης για τους «φιλέλληνες». Έτσι προβαίνουν στην ίδρυση Γερμανοελληνικού Ιδρύματος Νεολαίας, Γερμανοελληνικού Ταμείου για το Μέλλον, στην εισαγωγή του γερμανικού διττού συστήματος επαγγελματικής εκπαίδευσης, στην προώθηση του ιατρικού τουρισμού κ.ά.

Μια από τις πρωταγωνίστριες της «γερμανοελληνικής φιλίας» με μεγάλη επιρροή στο πολιτικό γίγνεσθαι στη Γερμανία, αλλά και στην Ελλάδα, είναι η Ζίγκριτ Σκαρπέλης – Σπερκ. Όπως αναφέρει σε μια ομιλία της σε γερμανοελληνικό συνέδριο στην Αθήνα τον Απρίλιο του 2010, [4]διατηρεί στενές, φιλικές και πολιτικές σχέσεις τόσο με Γερμανούς αξιωματούχους, όσο και με πολλούς Έλληνες, όπως τους Άκη Τσοχατζόπουλο, Κάρολο Παπούλια, Κώστα Σημίτη, Άννα Ψαρούδα – Μπενάκη, Φίλιππο Πετσάλνικο και πολλούς άλλους.

Η Ζίγκριτ Σκαρπέλης – Σπερκ είναι πρόεδρος της Ένωσης των Γερμανοελληνικών Εταιρειών και η «σιδηρά κυρία» των «γερμανοελληνικών σχέσεων». Διετέλεσε 25 χρόνια βουλευτης του SPDστο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο. Λόγω των διασυνδέσεών της στη Γερμανία, αλλά και στην Ελλάδα, «κινεί» τα νήματα της «γερμανοελληνικής φιλίας».

Το Γερμανοελληνικό Ταμείο για το Μέλλον, το Γερμανοελληνικό Ίδρυμα Νεολαίας και η τοποθέτηση μαρμάρινης πλάκας με ονόματα – ως επί το πλείστον Γερμανών – στην Καισαριανή βασίζονται πρωτοβουλίες δικές της και της Ένωσης Γερμανοελληνικών Εταιρειών.

Γερμανοελληνικό Ίδρυμα Νεολαίας

Η ίδρυση του Γερμανοελληνικού Ιδρύματος Νεολαίας θα υπογραφεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπουλια και τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο Γιόαχιμ Γκάουκ στις 12 Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο.

Το Γερμανοελληνικό Ιδρυμα Νεολαίας ιδρύεται μετά από πρόταση της κυρίας Σκαρπέλης – Σπερκ στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης των Γερμανοελληνικών Εταιρειών. Η Γενική Συνέλευση αποδέχτηκε την πρόταση και στη συνέχεια προωθήθηκε και περιλήφθηκε στη συμφωνία κυβέρνησης συνασπισμού SPD – CDU.

Σχετικά με ίδρυμα νεολαίας θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε στα καθεστωτικά ΜΜΕ πολλά και δελεαστικά. Ανταλλαγές νέων, γνωριμίες, υποτροφίες, καταπολέμηση της ανεργίας νέων κ.ά.

Γεγονός όμως είναι ότι μπορεί οι Γερμανοί να προφασίζονται πως με το Γερμανοελληνικο Ίδρυμα Νεολαίας θα στηρίξουν την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων στην Ελλάδα, αλλά ήδη από το πρώτο πιλοτικό πρόγραμμα που ξεκίνησαν οι δήμοι Λαγκαδάς και Στέγκλιτζ διαφαίνεται πως πρωταρχικός στόχος είναι η καταπολέμηση της έλλειψης Γερμανών μαθητευόμενων για επαγγέλματα με χαμηλή αμοιβή, όπως μάγειρες, νοσηλευτές γηροκομείων – γηριατρικής, τεχνικοί γαστρονομίας κ.ά.

Όπως δηλώνει ο Δήμος Στεγκλιτζ σε δελτίο τύπου σχετικά με τη συνεργασία των δυο δήμων, στοχεύει στην κάλυψη γερμανικών αναγκών: «Θέλουμε να δείξουμε ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και να βοηθήσουμε ενεργά την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων, πάνω από 60%, στην Ελλάδα και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουμε την επιδείνωση της έλλειψης ειδικευμένων εργαζομένων στο Βερολίνο». [5] Με άλλα λόγια, την απορρόφηση της νεολαίας μας, την ενίσχυση της μετανάστευσης προς τη Γερμανία και το ξερίζωμα νέων ανθρώπων για να αντιμετωπίσουν δικά τους εργασιακά προβλήματα.

Σε μια άλλη συνεργασία, μεταξύ Αργολίδας και Βόννης, γίνονται οι Γερμανοί πιο ξεκάθαροι: «Λόγω της δημογραφικής αλλαγής, είναι ιδιαίτερα σημαντικό για το επιμελητήριο της Βόννης να διερευνήσει τις δυνατότητες να μπορεί να αντλεί σε μόνιμη βάση εργατικό δυναμικό από την Ελλάδα για τις ανάγκες της περιοχής της Βόννης / Rhein-Sieg». [6]

Γερμανοελληνικό Ταμείο για το Μέλλον

Το Γερμανοελληνικό Ταμείο είναι μια παλιά ιδέα της «σιδηράς κυρίας» της «γερμανοελληνικής φιλίας», για την οποία αγωνίζεται ήδη από το 2000. Όπως λέει η ίδια, την απασχολούσε πολύ καιρό το πώς θα μπορούσαν οι Γερμανοί, με μια χειρονομία γενναιοδωρίας, να στείλουν ένα μήνυμα συμφιλίωσης για την καλή συνεργασία στο μέλλον και μέσω της συμφιλίωσης να κλείσουν ένα πικρό κεφάλαιο της γερμανικής ιστορίας, αντί να αναλώνονται σε δικαστικές διαμάχες με την Ελλάδα.

Η Ζίγκριτ Σκαρπέλης – Σπερκ συνόδευσε τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο Γκάουκ στην Ελλάδα και σίγουρα δεν έχασε την ευκαιρία να εισηγηθεί την ίδρυση ενός Γερμανοελληνικού Ταμείου για το Μέλλον με σκοπό τη λήθη. Οι δυο Πρόεδροι υιοθέτησαν την πρόταση αυτή και θα προβούν στην υπογραφή του πλαισίου τον επόμενο καιρό. Ο δε Γερμανός πρέσβης Σόοφ τον Μάρτιο, σε συνέντευξή του στο «Βήμα», κινείται στο πνεύμα της Σκαρπελης Σπερκ, όπως το διατυπώνει σε ομιλια της το 2010: «Δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να βρούμε διέξοδο μέσω μιας νομικής αντιπαράθεσης». [7]

Σ’ αυτή την ομιλία η Ζ. Σκαρπέλης – Σπερκ πρότεινε το Γερμανοελληνικό Ταμείο για το Μέλλον να έχει πρότυπο το Γερμανοτσεχικό Ταμείο για το Μέλλον. Μας προβληματίζει όμως το ότι, στην ιδρυτική διακήρυξη του Γερμανοτσέχικου Ταμείου, περιλαμβάνεται η πρόταση: «Ως εκ τούτου, οι δύο πλευρές δηλώνουν ότι δεν θα επιβαρύνουν τις σχέσεις τους με πολιτικά και νομικά ζητήματα που απορρέουν από το παρελθόν».

Μπορούμε λοιπόν να συμπεράνουμε πως αφετηρία της ίδρυσης του Γερμανοελληνικού Ταμείου για το Μέλλον είναι ο φόβος της Γερμανίας πως μπορεί στην Ελλάδα να προκύψει μια νέα κυβέρνηση, της οποίας τα μέλη, πριν προλάβουν να πουληθούν στους Γερμανούς, θα προβούν στη διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών προς της Ελλάδα.

Εκθέσεις και γνωματεύσεις τόσο Ελλήνων όσο και Γερμανών επιστημόνων σχετικά με το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο δείχνουν πως η Γερμανία υποχρεούται να το αποπληρώσει.

Κάποιοι «φιλέλληνες», ανοιχτά και παρασκηνιακά, παίζουν πρωταρχικό ρόλο στην προσπάθεια να επιτευχθεί μια συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, ώστε μελλοντικές κυβερνήσεις, με γνώμονα τη δικαίωσης των θυμάτων, των οικογενειών τους και του ελληνικού λαού, να είναι δεσμευμένες από πρόσφατες γερμανοελληνικές συμφωνίες.

Καισαριανή και μαρμάρινη πλάκα

Η πρόθεση τοποθέτησης μαρμάρινης πλάκας με – κατά πλειονότητα – ονόματα Γερμανών στην Καισαριανή, σε έναν τόπο που αποτελεί παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης, σε έναν τόπο σύμβολο των αγώνων του λαού μας για λευτεριά και απελευθέρωση ενάντια στον ναζισμό και φασισμό, ήταν και αυτή μια ιδέα της Ένωσης Γερμανοελληνικών Εταιρειών. [8]

Η Ένωση δεν δίστασε να προγραμματίσει τη μνημόνευση ανθρώπων για δωρεές από 250 ευρώ και άνω, με σκοπό την αναδάσωση στην Καισαριανή, δίπλα στα ονόματα των εκτελεσθέντων από τη Βέρμαχτ και τους Waffen-SS στην Καισαριανή.

Είναι γνωστό πως υπάρχουν Γερμανοί που ενοχλούνται στα ταξίδια τους στην Ευρώπη από το αντίκρισμα μνημείων που τους φέρνουν αντιμέτωπους με την Ιστορία τους και ειδικά με το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας. Άκουσα Γερμανούς στην πόλη Βιρπαζάρ στο Μαυροβούνιο που θα ήθελαν να ανατινάξουν το μνημείο που είναι αφιερωμένο στην πρώτη εξέγερση Γιουγκοσλάβων ανταρτών κατά του Γερμανού κατακτητή, που ξεκίνησε απο εκεί. Ήθελαν λοιπόν οι Γερμανοί να το ανατινάξουν επειδή τους χαλούσε τη θέα.

Ίσως με το παραπάνω σκεπτικό να ήθελε η Ένωση Γερμανοελληνικών Εταιρειών να τοποθετήσει ένα αλλιώτικο «μνημείο» στην Καισαριανή, για να απαλύνει το οδυνηρό θέαμα του Σκοπευτηρίου για τους Γερμανούς τουρίστες.

Να σημειώσουμε εδώ ότι μέχρι σήμερα στην ιστοσελίδα την Ένωσης αναφέρεται πως η τοποθέτηση της πλάκας με ημερομηνία 27 Απριλίου 2014 ακυρώθηκε. Ελπίζουν πως θα υπάρχει άλλη ημερομηνία;

Γερμανοελληνική φιλία, μια πολύ ακριβή υπόθεση

Τα συνέδρια της Γερμανοελληνικής Συνέλευσης του Φούχτελ τα πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος με το αίμα του. Μέχρι τώρα έχουν διοργανωθεί τέσσερα. Μόνο στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις 22 και 23 Οκτωβρίου 2013 στη Νυρεμβέργη, με θέμα «Η πόλη του μέλλοντος», έδωσαν το «παρών» 60 Έλληνες δήμαρχοι. Μαζί τους αντιδημάρχοι, μέλη δημοτικών συμβουλίων, αντιπροσωπείες ΚΕΔΕ κ.ά.

Με μια πρόχειρη έρευνα στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ τα έξοδα επτά δήμων, του ΚΕΔΕ, της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και η προμήθεια ενθυμίων για τους Γερμανούς φίλους ανέρχονται στα 41.243 ευρώ. Τα έξοδα των άλλων 53 Δήμων και των υπολοίπων παρατρεχάμενων, όπως υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι, δεν μας είναι γνωστά. Μπορούμε όμως εύλογα να υποθέσουμε πως μόνο το συνέδριο της Νυρεμβέργης κόστισε στον Έλληνα φορολογούμενο τουλάχιστον 100.000 ευρώ. Τα άλλα τρία πόσο κόστισαν;

Ο Δήμος Καλαβρύτων, αυτός που πρωτοστατεί και στηρίζει την ίδρυση του Γερμανοελληνικού Ταμείου για το Μέλλον, ενέκρινε το ποσό των 5.000 ευρώ για τη συμμετοχή του στο συνέδριο της Νυρεμβέργης. [9] Τροποποίησε μάλιστα και τον προϋπολογισμό του 2013 για να προβεί στην κάλυψη των εξόδων συμμετοχής. Παρόλο που στο συνέδριο υπήρχαν διερμηνείς, ο Δήμος Καλαβρύτων πήρε μαζί του δικό του διερμηνέα. Μήπως τελικά δεν εμπιστεύεται την επιλογή διερμηνέων των Γερμανών φίλων του; Αν ψάξουμε λίγο στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ το τι πληρώνουμε όταν μας επισκέπτονται οι Γερμανοί στο πλαίσιο της «Γερμανοελληνικής φιλίας», θα βρούμε: εδώ ένα δείπνο για τον Φουχτελ, εκεί έξοδα για την τετραμελή φρουρά του, αναμνηστικά δωράκια και άλλα πολλά που κοστίζουν στον Έλληνα φορολογούμενο χιλιαδες ευρώ.

Οι ντόπιοι συνεργάτες

Οι Γερμανοί «φιλέλληνες» μπορούν όμως να δρουν για το συμφέρον τους στην Ελλάδα επειδή έχουν καλούς ντόπιους συνεργάτες. Μπορούν να εισβάλλουν πολύ εύκολα στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, μπορούν μάλιστα να επικαλεστούν αιτήματα Ελλήνων πολιτικών για παροχή βοήθειας από τη Γερμανία προς την Ελλάδα. Όπως αυτη που ζήτησε ο Γ. Παπανδρέου με τη σύναψη συμφωνίας με τη Μέρκελ [10]για βοήθεια στην μεταρρύθμιση σημαντικών πτυχών του κράτους, όπως σύστημα παιδείας, υγείας κ.ά., τον Μάρτιο του 2010, στην προμνημονιακή εποχή. [11]

Γιατί λέτε ο Άδωνις να είχε ως υπουργός τόσο πολύ ελευθερο χρόνο και έπαιρνε σβάρνα τα κανάλια; Τι να έκανε στο υπουργειο; Ποιες αρμοδιότητες ειχε; Στο υπουργείο πήγαινε μόνο και μόνο για να παραλάβει την επόμενη εντολή του Γερμανού υπαλλήλου και να βγει πάλι στα κανάλια να την ανακοινώσει και να τη διεκπεραιώσει. Ο προκάτοχός του είχε ήδη υπογραψει συμφωνία βάσει της οποίας η Γερμανία θα ηγείται των μεταρρυθμίσεων στον τομέα της υγείας. «Greece, Germany and the TFGR intend to designate Germany to be Domain Leader for assistance on reforming the public health sector in Greece». [12]

Έλληνες δημοσιογράφοι καλεσμένοι του ΥΠΕΞ Γερμανίας – Η μεθόδευση της λήθης

Στο πλαίσιο της εταιρικής συνεργασίας Παπανδρέου – Μέρκελ το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών διοργανώνει επιμορφωτικά σεμινάρια για Έλληνες δημοσιογράφους. Το επόμενο θα γίνει στις 8-13 Σεπτεμβρίου στο Βερολίνο με θέμα: «Πολιτισμός μνήμης, ιστορική επεξεργασία και συμφιλίωση». Πολιτισμός μνήμης! Θα μας ενδιέφερε να μας ενημερώσουν οι εκλεκτοί δημοσιογράφοι, μετά το ταξίδι τους στο υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ποιος ο πολιτισμός μνήμης των απογόνων του θύτη και ποιος των απογόνων των θυμάτων.

Μπορεί όμως να επέλθει συμφιλίωση όταν η Γερμανία αποζητά την κατανόησή μας για τη μη δικαίωση των θυμάτων της γερμανικής ναζιστικής θηριωδίας και τη μη καταβολής των οφειλών της προς την Ελλάδα, ενώ εμείς διεκδικούμε τη δικαίωση;

Αυτό το εγχείρημα είναι τόσο δύσκολο όσο και οι λέξεις που χρησιμοποιηουμε σε αυτό το δύσκολο κεφάλαιο.

«Versöhnung» ή «Aussöhnung» λένε οι Γερμανοί, «συμφιλίωση» μεταφράζουμε εμείς. Μόνο που η γερμανική λέξη δεν εμπεριέχει τη λέξη «φιλία», αλλά τη λέξη «Söhne», εξιλέωση. Δηλαδή όχι συμφιλίωση, αλλά «συν-εξιλέωση».

Κατανοητό από γερμανικής πλευράς να αναζητούν την εξιλέωση των ευθυνών τους και την απαλλαγή από το βάρος τους, εμείς όμως γιατί να τους προσφέρουμε τη φιλία μας χωρίς δικαίωση;

[1]Μηχανή του Χρόνου: Δήμος Σταρένιος http://bit.ly/1p88FcB

[2] http://bit.ly/1pkNn1t

[3] Οδυσσέας Ελύτης ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

[4] Ορόσημα ελληνο-γερμανικών σχέσεων http://bit.ly/1tCpd2t

[5] Δελτίο τύπου απο τις 20.6.2014, του δήμου Στέγκλιτζ http://bit.ly/1q4pMBh

[6] Griechenland Zeitung (Τετάρτη, 23. Ιουλίου 2014 σ.12)

[7] ΤΟ ΒΗΜΑ 16/03/2014 http://bit.ly/VQsa2b

[8]TVXS:Βελανιδιές και μαρμάρινες πλάκες υπέρ Γερμανών στην Καισαριανή της Νόρας Ράλλη http://bit.ly/1eu0uDu

[9] Εξοδα δήμου Καλαβρύτων για συμμετοχή στη Γερμανοελληνική Συνέλευση στη στη Νυρεμβέργη http://bit.ly/1qgEYtL

[10]ΔημήτρηςΚαζάκηςΗΟλιγαρχίακαιηΕλληνογερμανικήεταιρικήσχέσηhttp://bit.ly/1pOljSx

[11]ΗγερμανικήεπέλασητηςΒασιλικήςΣιούτηhttp://bit.ly/1oe7yrJ

[12] Memorandum of Understanding http://bit.ly/1mmEWwz

"imerodromos"