Ο Πατριάρχης Μόσχας
Κύριλλος, την ημέρα που εμείς γιορτάζουμε την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - ημέρα
που βρήκε!!! - διέκοψε την μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου
κατά τη διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας, αλλ' όχι και την «κοινωνία» μεταξύ των δύο
Εκκλησιών.
Σε σχετική του δήλωση ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ
Ιλαρίωνας, ο "υπουργός εξωτερικών" της Ρωσικής Εκκλησίας,
γνωστοποίησε ότι αποσύρονται και όλες οι Επιτροπές του Πατριαρχείου Μόσχας από
τους θεολογικούς διαλόγους που τελούν υπό την προεδρία ή την συμπροεδρία του
Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από την πλευρά του, ο γραμματέας του Πατριάρχη
Κύριλλου, π. Αλέξανδρος Βολκόφ, αναφερόμενος στην ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ
των δύο εκκλησιών που «δεν διακόπτεται», εξήγησε ότι η παράπανω απόφαση «δεν
καθιστά αδύνατη στους κληρικούς των δύο εκκλησιών να έχουν κοινή λατρεία». Ως
προς τον εκπρόσωπο τύπου του Πατριάρχη Μόσχας, όπως
μεταδόθηκε αργότερα από το πρακτορείο TASS, αυτός, επεξηγώντας την
παραπάνω απόφαση, δήλωσε ότι το πατριαρχείο Μόσχας θα αναστείλει και την
«συλλειτουργία» με τους επισκόπους της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, στους
οποίους αποδίδει συνυπευθυνότητα για το καυτό θέμα της Ουκρανίας, θεωρώντας ότι
αυτό συνιστά το τελευταίο προειδοποιητικό μέτρο και την ελπίδα για διάλογο.
Θεωρείται τώρα βέβαιο ότι η Ιερά Σύνοδος της
Εκκλησίας της Ρωσίας θα απευθύνει έκκληση προς τους Αρχηγούς των Ορθοδόξων
Εκκλησιών για διάλογο επί του ζητήματος.
Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε: πρώτα μέτρα από
τους Ρώσους ομόθρησκους και μετά δήθεν διάλογος, προφανώς εξαντλητικής
διπλωματίας, ως αντίμετρα; Αυτή η δήλωση μας θυμίζει την «αγαπημένη» τακτική
των πολεμοχαρών οι οποίοι πρώτα «βομβαρδίζουν» και ταυτόχρονα μιλούν «για
διάλογο με σκοπό την ανακωχή και την ειρήνη».
Πρόκειται πάντως για
ρωσικές «συνοδικές αποφάσεις» γεμάτες
εκκλησιολογικές αντιφάσεις διότι και οι πρωτοετείς της θεολογίας γνωρίζουν ότι
το κύριο στοιχείο που εκφράζει την "κοινωνία"
που βιώνεται μεταξύ δυο Εκκλησιών, είναι η αλληλομνημόνευση των Αρχηγών τους.
Τι επιδιώκει λοιπόν η Ρωσική
Εκκλησία καταργώντας την μνημόνευση αλλά συγχρόνως αρνούμενη να αναλάβει τις
ευθύνες για την "ακοινωνησία"
που δήθεν δεν προκάλεσε; Προφανώς πιστεύει πως με το επικοινωνιακό τέχνασμα των
λεξιπαιγνίων θα αποφύγει τη χρέωση για το νέο σχίσμα για το οποίο ευθύνεται.
Ο τρόπος αυτός σκέψης εξηγείται
μάλλον από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πατριάρχης Κύριλλος, η ιεραρχία και οι
θεολόγοι της Ρωσίας δεν είναι σε θέση να διακρίνουν, ιδιαίτερα μετά την πτώση
της Σοβιετικής Ένωσης, τι είναι Εκκλησία και τι όχι. Δεν κατανοούν πλέον την
Ορθόδοξη βιωματική εμπειρία, τι σημαίνει «Ενότητα
της Πίστεως» και «Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος». Έχουν γίνει έρμαια μιας
εκκοσμικευμένης αντίληψης και προσέγγισης της «ισχύος» της Εκκλησίας - μιας
συνομοσπονδιακής εφεύρεσης με έντονες και χτυπητές κοσμικές φιλοδοξίες, λες και
πρόκειται για προσάρτηση εδαφών.
Για μερικούς μερικούς δικούς μας λοιπόν πρέπει να το
θεωρήσουμε ευτύχημα που η Μόσχα, -λεκτικά τουλάχιστο- δεν προχωρά σε «ακοινωνησία» (γεγονός που σύμφωνα με
τους επικοινωνιολόγους της θα δήλωνε «τετελεσμένη»
σχισματική ρήξη με απρόβλεπτες συνέπειες) αλλά περιορίζεται μόνο στη διακοπή
της μνημόνευσης. Πόσο εύκολα πέφτουν θύματα αυτής της προπαγανδιστικής
λογόρροιας!
----------------------
Σε κάθε πόλεμο, όπως μάθαμε από το
σχολείο, υπάρχουν τα αίτια και οι αφορμές, απαράβατη δυαδική σχέση για την
ερμηνεία της κάθε καταστροφικής, όπως της προλεγόμενης, σύρραξης.
Σε αυτό τον καμβά της εκκλησιαστικής
κρίσης, «πολέμου» θα τον λέγαμε, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα αίτια που
έκαναν να «φτάσει ο κόμπος στο χτένι». Ποιος λοιπόν «ήρξατο χειρών αδίκων»;
Η Σύνοδος της Ρωσικής
Εκκλησίας είχε εκφράσει παλαιότερα την «έντονη διαμαρτυρία και τη βαθιά της
δυσαρέσκεια» για την πρόθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να εξετάσει το
αίτημα των Ουκρανών για Αυτοκεφαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία, δηλώνοντας ότι οι
ενέργειες της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης - του Οικουμενικού Πατριαρχείου -
«συνιστούν
κατάφωρη παραβίαση των εκκλησιαστικών κανόνων».
Για ποιούς κανόνες
άραγε μιλάμε εδώ;
Σε πρόσφατο εμπεριστατωμένο άρθρο
του στη «Ρομφαία», ο Επίσκοπος Χριστουπόλεως Μακάριος, μεταξύ πολλών
άλλων σχετικών ιστορικών και θεολογικών επιχειρημάτων, τονίζει:
«…Δυστυχώς,
προωθούνται ιστορικές ανακρίβειες και διοχετεύονται ψευδείς πληροφορίες, που
φανερώνουν κατάσταση πανικού και αντίδραση «κατά συναρπαγήν», όπως αναφέρει ο
33ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων. Με ποιό δικαίωμα η Ρωσία σήμερα και επί τη
βάσει ποίων Ιερών Κανόνων διεκδικεί την εκκλησιαστική και διοικητική εξάρτηση
της Μητροπόλεως Κιέβου από αυτήν; Η δικαιοδοσία τής κάθε αυτοκέφαλης Εκκλησίας
(εκτός των Πρεσβυγενών Πατεριαρχείων και της Εκκλησίας Κύπρου των οποίων τα
όρια έχουν καθοριστεί από Οικουμενικές Συνόδους), είναι καθορισμένη και
καταγεγραμμένη στον Τόμο που της παραχωρήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο» (…)
… Αν
λοιπόν ανατρέξουμε στο Χρυσόβουλο, το οποίο έλαβε το Πατριαρχείο της Μόσχας το
1590 από την Κωνσταντινούπολη, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα στις δικαιοδοσίες της
δεν συμπεριλαμβάνεται η Μητρόπολη Κιέβου (…)
… Αυτό το
οποίο λέγεται περί σχέσεως 1030 ετών μεταξύ Μόσχας και Κιέβου είναι επιχείρημα
που μάλλον εντάσσεται στο πλαίσιο της «ρωσικής εκκλησιαστικής διπλωματίας»,
αλλά δεν είναι αληθινό γεγονός, πράγμα που αποδεικνύεται πολύ εύκολα από τις
πηγές (…)
… Μέσα σε
αυτό το πνεύμα αντιλαμβανόμαστε ότι όχι μόνο δεν υφίσταται εισπήδηση του
Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία, αλλά, αντιθέτως, θα πρέπει να μελετηθεί
εκκλησιολογικώς και κανονικώς γιατί ο Κιέβου σήμερα δεν μνημονεύει τον κανονικό
του Πρώτο, που είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης (…)
-----------------------
Στο οξυμένο όπως διαμορφώνεται κλίμα
εκφράζουμε μερικές σκέψεις μας επί του θέματος:
Η μακροχρόνια διάρκεια της οσμής
αυτής της «κολόνιας», δηλαδή της διαρκούς και επίμονης επιδίωξης του
Πατριαρχείου Μόσχας να αποκτήσει το
«οικουμενικό» πρωτείο της Κωνσταντινούπολης - προσπάθεια που συνοψίζεται στην
προώθηση του δόγματος της «Μόσχας ως τρίτης
ή νεώτερης Ρώμης» - είναι παλαιόθεν γνωστή.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ;
Σε αυτό το ερώτημα απαντά εμπεριστατωμένα και με λόγια σταράτα ο Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεος τονίζοντας: "Φυσικά ὑποστηρίζω ὅτι δέν ὑπάρχει Τρίτη Ρώμη, γιά τρεῖς βασικούς λόγους.
Ὁ πρῶτος λόγος, γιατί ποτέ δέν ὑπῆρξε Δεύτερη Ρώμη. Ἡ ἱστορία γνωρίζει τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, τήν πρωτεύουσα τοῦ ἀρχαίου Ρωμαϊκοῦ Κράτους, πού ἀργότερα ὀνομάστηκε Παλαιά Ρώμη, ἀλλά καί τήν Νέα Ρώμη, πού εἶναι ἡ Κωνσταντινούπολη μετά τήν μεταφορά τῆς Πρωτεύουσας τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο ἀπό τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, στό Βυζάντιο τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, πού ὀνομάσθηκε Νέα Ρώμη. Ἑπομένως ἐφ’ ὅσον δέν ὑπάρχει Δεύτερη Ρώμη (καί κακῶς λέγεται ἔτσι ὅπου λέγεται) δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη Τρίτη Ρώμη.
Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἑνωμένη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία εἶχε κατ’ ἀρχάς Πρωτεύουσα τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας καί ἔπειτα τήν Νέα Ρώμη τῆς Θράκης. Τό δυτικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας κυριεύθηκε ἀπό τά Γερμανικά φῦλα, μέ τελευταῖο τούς Φράγκους, καί ἀργότερα καί τό ἀνατολικό τμῆμα κυριεύθηκε ἀπό τούς Ὀθωμανούς. Ἐφ’ ὅσον καταλύθηκε ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὡς Κράτος-Αὐτοκρατορία, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη κάποια ἄλλη Τρίτη Ρώμη. Αὐτό ἐνδεχομένως θά προϋπέθετε ὑπάρχουσα Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὡς κρατικό μόρφωμα.
Ὁ δεύτερος λόγος πού δέν ἰσχύει ἡ θεωρία περί Τρίτης Ρώμης εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία στηρίζεται στό Κανονικό της δίκαιο, ἔχει ἄλλους ρυθμούς, καί μάλιστα στηρίζεται στούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Κυρίως μνημονεύω τόν 28ο Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἔχει οἰκουμενικό κῦρος. Ἔτσι, ὁ Πατριάρχης Νέας Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως, καί μάλιστα μετά τήν ἀπομάκρυνση τοῦ Πατριάρχου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης-Πάπα, λόγῳ τῆς αἱρέσεως εἶναι ἡ Πρωτόθρονη Ἐκκλησία μέ ἀποφάσεις Πατέρων πού καθοδηγοῦνταν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπονομεύση αὐτό τόν θεσμό τῆς Πενταρχίας.
Ὁ τρίτος λόγος γιά τόν ὁποῖον δέν ἰσχύει ἡ θεωρία περί Τρίτης Ρώμης ἐκκλησιαστικῶς εἶναι ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία, κατά τόν 19ο αἰώνα ἀνέπτυξε μιά ἰδιαίτερη θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ ρωσική θεολογία εἶναι ἀνώτερη τῆς θεολογίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ὀκτώ πρώτων αἰώνων.
Νά θυμίσω τήν θεωρία τοῦ Ἀλέξη Χομιακώφ καί ἄλλων ὁμοϊδεατῶν του, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τήν θεωρία ὅτι ὁ πολιτισμός διαιρεῖται σέ δύο μεγάλες κατευθύνσεις, ἤτοι τόν Ἰρανιανισμό, πού ἐκδηλώθηκε στό Ἰράν, εἶναι γεωργικός πολιτισμός καί διακρίνεται ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῆς κοινότητος, καί τόν Κουσιτισμό, πού ἀναπτύχθηκε στήν Αἴγυπτο, τήν Βαβυλώνα, τήν Νότια Ἰνδία, τήν Κίνα, καί διακρίνεται γιά τήν ἀνάλυση, τήν λογική, τά μεγάλα οικοδομήματα.
Ὁ Χομιακώφ ὑποστήριζε ὅτι οἱ κουσιτικές ἀρχές ἐπηρέασαν τόν δυτικό Χριστιανισμό καί ἐν μέρει τόν ἀνατολικό Χριστιανισμό μέ τίς ἰσχυρές ἐπιδράσεις τῆς Ρωμαϊκῆς πολιτικῆς ὀργάνωσης, τοῦ νόμου πάνω στόν χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν λογικοκρατία, ἐνῶ ἡ ρωσική ζωή καί θεολογία διακρίνεται ἀπό τίς ἰρανιανικές ἀρχές, δηλαδή τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη. Αὐτές οἱ ἰδέες γέννησαν τήν μεταπατερική θεολογία, τήν ὁποία θεωροῦν ὡς ἀνώτερη ἀπό τήν πατερική θεολογία καί τόν σχολαστικισμό.
Κατά συνέπεια οἱ θεωρίες περί Τρίτης Ρώμης εἶναι ἀπαράδεκτες ἀπό κάθε πλευρᾶς. Ἄν αὐτό κατανοηθῆ, τότε πιθανόν νά λυθοῦν καί ἄλλες κατά καιρούς ἀναφυόμενες διενέξεις. Ὅποιος ὑπονομεύει τόν ἱερό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, ὁ ὁποῖος θεσμός καθιερώθηκε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, αὐτός θά ἀποτύχη σέ ὅλους τούς χρόνους καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Γιατί δέν πρέπει νά ὑπερβαίνουμε τά ὅρια «ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν».
Επί πολλά χρόνια έχει «χυθεί» άπειρη τυπογραφική μελάνη για
το «Ρωσικό πρωτείο». Η αλυτρωτική εκκλησιαστική και γεωπολιτική
αντίληψη του «πανσλαβισμού» έχει πολύχρονο παρελθόν, όντας πρωτεύον θέμα στη
διαπραγματευτική αλλά και προπαγανδιστική ατζέντα της Ρωσικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας.
Αυτή η επιδίωξη των Ρώσων βασιζόταν και βασίζεται
κυρίως στο πληθυσμιακά πολυάριθμο του
πληρώματος των Ορθοδόξων πιστών της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία σκόπιμα
«αγνοούσε και αγνοεί» την φιλευσπλαχνία της Μητέρας εκκλησίας της
Κωνσταντινούπολης που της επέδοσε τον πατριαρχικό τόμο για την ίδρυση του
Πατριαρχείου Μόσχας. Αυτή η σοφή τότε ενέργεια του Οικουμενικού
Θρόνου τους «έσωσε» από την δουλεία της Ρωμαιοκαθολικής [...] Ουνίας, που είχε
παρεισφρήσει στην «Αγία και Μεγάλη Αυτοκρατορία της Ρωσίας» με την αιρετική
εκτροπή και αυτοκρατόρων της.
Αλλά – παρεμπιπτόντως - ας αναφέρουμε και το όραμα περί
μελλοντικής απελευθέρωσης του έθνους μας από το ομόδοξο «ξανθό γένος», που
γοήτευσε και συνεπήρε πολλούς Έλληνες λόγιους αλλά και εκκλησιαστικούς άνδρες
από τους χρόνους της μακραίωνης Οθωμανικής κατοχής, αποδείχθηκε «όνειρο θερινής
νυκτός». Όλοι οι «Αγαθάγελλοι», οι
«χρησμοί και οι προρρήσεις» για το «ξανθό γένος» αποδείχθηκαν φενάκη. Όταν
η ρωσική αποικιοκρατία έκανε εξαρτήματά της τους Έλληνες καραβοκύρηδες με τη
συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774, είχε ήδη εγκαταλείψει τους «αδελφούς»
χριστιανικούς λαούς των Βαλκανίων της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας. Όμως διατήρησε την ιδέα που εμπνεόταν από την εκκλησιαστική
προπαγάνδα της ρωσικής πολιτικής για την ανασύσταση της ορθόδοξης ανατολικής αυτοκρατορίας.
Η χρόνια λοιπόν διαμάχη περί
εξουσίας, συντηρούμενη με ζήλο από την Ρωσική Εκκλησία για την κατάκτηση του
«πρωτείου» της Ορθοδοξίας, οδήγησε στην απόπειρα οργάνωσης οικουμενικής συνόδου
το 1948 και δεκαετίες αργότερα στο γνωστό ρωσικό σαμποτάζ της Πανορθόδοξης της
Κρήτης.
Αυτή η επιζήτηση και μεθόδευση της
ρήξης με το Φανάρι αποτελεί την μέχρι σήμερα συνέχιση της προαναφερόμενης
Μοσχοβίτικης επεκτατικής πολιτικής.
---------------------
Σήμερα το
Οικουμενικό πατριαρχείο κατηγορείται ότι «έβαλε χέρι» σε τοπικές εκκλησίες της
Ρωσίας. Ισχύει αυτή η κατηγορία των ρώσων και μη διασπαστών;
Γίνεται πολύς λόγος για τις «τοπικές
εκκλησίες της Ρωσίας» στις οποίος ο Βαρθολομαίος «έθεσε χείρα». Αλλά αυτές οι
«τοπικές εκκλησίες» (Λάτβια, Εσθονία, Λετονία) δεν ήταν, ιστορικά, ποτέ έδαφος
εκκλησιαστικό της Ρωσίας. Έγιναν «τοπικές εκκλησίες της Ρωσίας» όταν ο
Στάλιν κατέλαβε τις χώρες αυτές και ενσωμάτωσε δια της βίας τις εκκλησίες
τους στη Ρωσική Εκκλησία. Μέχρι την κατάργηση τους οι εκκλησίες των
μικρών αυτών χωρών έχαιραν αυτόνομου
-δηλαδή αυτοδιοίκητου - καθεστώτος βάσει τόμων που εκδόθηκαν κατά την
δεκαετία του 1920 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Επομένως ο Βαρθολομαίος δεν έβαλε χέρι πουθενά, απλώς η Κωνσταντινούπολη σαν
Μητέρα Εκκλησία των εκκλησιών αυτών δέχθηκε το δίκαιο αίτημά τους να
αποκατασταθεί η πρότερη κανονική τους θέση.
Το Πατριαρχείο Μόσχας για ευνόητους
και εγγενώς «συγγενείς» λόγους της
όποιας «πολιτικής» του, ταυτίζεται με την πολιτική Πούτιν. Ο μεν
ένας θέλει να κατασκευαστούν και να «περάσουν» αγωγοί φυσικού αερίου από
βαλκανικές χώρες για να είναι γεωπολιτικά ισχυρός, ο δε Κύριλλος επιδιώκει να
«ανακόψει» τις αποφάσεις του Φαναρίου για να «περάσουν» οι δικές του
προεπιλεγμένες θέσεις περί «πρωτείου». Είναι
φερέφωνο της ρωσικής πολιτικής, πιέζοντας και αυτός με τα εκκλησιαστικού τύπου
μέσα που μπορεί να διαθέσει στα «γεωπολιτικά» εκκλησιαστικά ζητήματα.
Βέβαια ο ρωσικός πόλεμος για το
«πρωτείο» μοιάζει πολύ με το ιστορικό ανάλογο των ρωμαιοκαθολικών σταυροφοριών.
Η Μόσχα χρησιμοποιώντας την ανερμάτιστη Εκκλησία Αντιοχείας απόκτησε αρκετό
χώρο δράσης ή και συνήψε συμμαχίες ευκαιριακές ή μη στην περιοχή της Μέσης
Ανατολής. Εκεί οι Ρώσοι «αλωνίζουν», όπως και στους Αγίους Τόπους, σφίγγοντας
τον κλοιό – θηλιά στο λαιμό της Ελληνορθοδοξίας δια της επεκτατικής - ιμπεριαλιστικής
πολιτικο - θρησκευτικής πολιτικής τους…
Στην αντιπαράθεση αυτή «φυσικός»
σύμμαχος της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης θεωρούνται οι Η.Π.Α, μέσω της
μεγαλύτερης επαρχίας της, της Αρχιεπισκοπής Αμερικής που και αυτή όμως
βρίσκεται σε μεγάλη και βαθιά εκκλησιαστική κρίση και συνεπώς είναι
αποδυναμωμένη (λόγω του ζητήματος διαδοχής του Δημητρίου, του προβλήματος της Διαρχίας και της
Αρχιεπισκοποφαγίας).
Οι Η.Π.Α που και που «παρεμβαίνουν»
στην Τουρκία για την επαναλειτουργία της Θεολογικής σχολής της Χάλκης, δέχονται
τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο στο οβάλ γραφείο και επιτρέπουν τις παρελάσεις της
Ομογένειας στις κεντρικές λεωφόρους τους. Όμως γνωρίζουν πολύ καλά την
διορθόδοξη κρίση και φαγωμάρα από τις πρεσβείες τους και του αναλυτές τους... Γιατί
άλλωστε να επέμβουν εμφανώς και ευθέως οι υπερατλαντικοί προτεστάντες,
καθολικοί αλλά και ο «αχταρμάς αμφιβόλου ποιότητας, πολλών εθνικοτήτων
ορθοδόξων» που άλλοι άλλοτε είναι φίλοι του Οικουμενικού Θρόνου και άλλοτε
εχθροί;
Στον ορθόδοξο εκκλησιαστικό κόσμο
της Αμερικής, στον οποίο βασίζεται πολύ η Μόσχα, η πλάστιγγα γέρνει καθαρά προς
το μέρος της τελευταίας, καθώς, εκτός του αμερικανορωσικού ιερατείου, και αυτός ακόμη ο ελληνοαμερικανικός κλήρος,
θύμα της ρωσικής προπαγάνδας, τάσσεται στην πλειονότητά του υπέρ της
μοσκοβίτικων θέσεων. Οι αμερικανορώσοι αποστρέφονται ό,τι το ελληνικό
αλλά και το Πατριαρχείο, αφού σε αυτό συμβάλλουν και οι ανθελληνικών φρονημάτων
ελληνοαμερικανοί και άλλοι, διαφόρων εθνοτήτων, «θεολόγοι» καθηγητές που διδάσκουν
στην κατ' όνομα μόνο «ελληνική» Θεολογική Σχολή Βοστόνης.
Έτσι ο Βαρθολομαίος παρουσιάζεται
ίσως αποδυναμωμένος. Αν και το Φανάρι υπερέχει σε διπλωματικούς τακτικισμούς,
αν και πατάει γερά σε ιστορικά δικαιώματα (είναι η μητέρα Εκκλησία των
Ουκρανών), αν και έχει την αμερικανική «πολιτική στήριξη», εντούτοις χάνει τον
πόλεμο των εντυπώσεων στον ευρύτερο χριστιανικό εκκλησιαστικό χώρο της
Αμερικής, ορθόδοξο και κατ' επέκταση καθολικό και προτεσταντικό.
___________________
Η κρίση όμως μεταξύ Πατριαρχείου
Μόσχας και Φαναρίου αποκλείεται να μην σχετίζεται και με τις απελάσεις Ρώσων
πρώτα διπλωματών από την Ελλάδα και Ελλήνων από τη Μόσχα. Αυτό όξυνε το τοπίο
της «αντιπαράθεσης» και απέδειξε ότι ο Πούτιν με τον Κύριλλο παίζουν σε
πολιτικό και εκκλησιαστικό πεδίο. Όπως αναμένεται ο Κύριλλος
θα σκληραίνει το παιχνίδι, διότι ο Πούτιν - σύμφωνα με ρωσικές πηγές - είναι
δυσαρεστημένος με την μέχρι τώρα ανικανότητα του Πατριάρχη Κυρίλλου να συμβάλει
στη λύση του «Ουκρανικού ζητήματος» με βάση τα ρωσικά συμφέροντα. Αυτό σημαίνει
ότι οι ενέργειες της Ρωσικής Εκκλησίας θα είναι όλο και περισσότερο
απεγνωσμένες, γι' αυτό και εντατικότερες και προκλητικά επιθετικότερες. .
Η ρώσικη αρκούδα βρυχάται από καιρό
και τώρα βγάζει επικίνδυνα και απειλητικά τα
δόντια της. Το ζητούμενο είναι αν θα βιώσει «εκκλησιαστικό χειμώνα» ώστε
να περιπέσει σε χειμερία νάρκη. Φανερό πάντως είναι ότι διεξάγεται μεγάλη
γεωπολιτική και εκκλησιαστική «κόντρα». Τώρα που θα καταλήξει;
Ανεξαρτήτως της στάσης του Φαναρίου
και των διπλωματικών χειρισμών του, η ρώσικη αρκούδα «αγρυπνεί» πάντοτε, δεν
κοιμάται. Όσο για τους «ελλαδίτες», όπου ανακατεύτηκαν τα έκαναν «σαλάτα». Καλό
θάταν οι «ρωσόπληκτοι» και λοιποί
εσχατολογούντες νεοπροφητολόγοι, που
πιστεύουν ακόμη στη «λύτρωση μας από το ξανθό γένος» να εγκαταλείψουν
την ουτοπική αυτή ιδέα που καταντά «ρωσο-μανία».
__________
Εμείς όμως ως «σφετεριστές της
αλήθειας» πήραμε αυτεπαγγέλτως το δικαίωμα να κρίνουμε. Αλήθεια με ποιο σκοπό,
εξουσία και όφελος;
Οι μεθοδευμένες εκκλησιαστικές
κρίσεις είναι κρίσεις κοσμικο-εκκλησιαστικής εξουσίας, διότι οι εκκλησιαστικοί
ταγοί (βλ. Κύριλλος) έπαψαν να ορθοτομούν τους Λόγους της Αυτού Αληθείας. Δεν
μας καίει λοιπόν η διορθόδοξη εκκλησιαστική κρίση αυτή καθ’ εαυτή, ούτε το πως
θα μοιράσουν εν τέλει το οικόπεδο της εκκλησίας και τα πρόβατα του ποιμνίου,
αλλά μας ενδιαφέρει, ως μη ορθοδοξο - φονταμενταλιστές ή αγνωστικιστές, η
διαστρέβλωση της ουσίας των λόγων Εκείνου. Η Αλήθεια Του έγινε ανθρώπινη οργάνωση εξουσίας και
διαχείριση της Πίστης, οπότε αυτή η Αλήθεια καταργήθηκε από το ίδιο το
«μυστήριο της εξουσίας».
Μακριά από εμάς ο φαρισαϊσμός, ο μισαλλόδοξος φονταμενταλισμός και τα
υποκριτικά δάκρυα. Στους εκκοσμικευμένους επισκόπους, παπάδες και εν γένει
ιερατείο μπορούν να αποδοθούν και
απόλυτα σωστά οι φαρισαϊσμοί και οι ηθικολογίες.
Δεν θα οικειοποιηθούμε λοιπόν την απάντηση του παραπάνω
ερωτήματος αλλά θα εκθέσουμε αυτούσια και την άλλη πλευρά και θέση, σε σχόλιο,
του ioakim
neos, όπως υπογράφει και τούτο «τη αφάτω εν Χριστώ Ιησού
αγάπη». Ιδού λοιπόν:
«…Οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον
κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες...». Αφού, τότε, σταυρώσατε τον Ιησού
Χριστό που ήρθε να «ανοίξει» τα μάτια σας, αφού αλλοιώσατε τον Λόγο Του με τις
αμφισβητούμενου κύρους συνόδους σας, αφού μοιραστήκατε το πνευματικό κύρος της
διαχείρισης της Διδασκαλίας της Αγάπης και της Ενότητας με την κοσμική εξουσία
της δυνάστευσης και των πολέμων, που σας παραχώρησαν οι αυτοκράτορες, αφού
προδώσατε τη συμπαντική Ηθική «Ηθική της Βούλησης» μέσω του νηπιοβαπτίσματος,
προκειμένου να εξασφαλίσετε οπαδούς, αφού εγκαταστήσατε τον Μαμωνά μέσα στις
συνειδήσεις σας και στους τόπους λατρείας, αφού ανταλλάξατε την Ουσία της Διδασκαλίας
Εκείνου με την αγυρτεία (την αργυρολογία ή δεκαρολογία κατά τον Ιπποκράτη), την
υποκρισία, και τη μισαλλοδοξία,
αφού έχετε μετατραπεί σε μίσθαρνα όργανα της απάνθρωπης – βλέπε εωσφορικής -
πολιτικής Εξουσίας, με τους οποίους συντρώγετε, έρχεστε να κρίνετε, να δικάσετε
με το Νου σας και να καταδικάσετε πάλι με το Νου σας, ο οποίος σας πλανά και
πλανώμενοι πλανάτε όσους σας ακολουθούν.
Ποιο μυστήριο ιεροσύνης σας παραχώρησε την εξουσία του κρίνειν; Εκείνο που
ευλογεί τους πολέμους, τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, τις κοινοβουλευτικές συνόδους,
εκεί όπου νομοθετείται το έγκλημα κατά των πολιτών, ή εκείνο που φροντίζει για
την πλέον αποδοτική «αξιοποίηση» της εκκλησιαστικής περιουσίας;
Υπάρχει πουθενά μέσα σ’ αυτές τις ενέργειες μέτρο Καρδιάς; Φώς «Αγίας Δόξης»;...
Αυτά τα λίγα από κάποιον που τον ταλαιπώρησαν πολύ οι διάφορες ίντριγκες των
πάσης μορφής ιερατείων».
…Και ως ακροτελεύτια ευχή: Ο Θεός να
βάλει το χέρι του…
Αλέξανδρος
Ρεμούνδος
