Συμπληρώθηκαν αισίως τρεις μήνες ακριβώς
από την ενθρόνιση του νέου αρχιεπίσκοπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου. Όπως είναι
φυσικό, περιμένουμε με υπομονή αλλά και περιέργεια να δούμε προς ποια περίπου
κατεύθυνση θα στραφεί η ποιμαντορία του.
Μέχρι
στιγμής, εκτός από εγκυκλίους και πολλές ανακοινώσεις, γνωρίζουμε με βεβαιότητα
μόνο τρία πράγματα:
1) την
πρώτη του διοικητική πράξη που ήταν να τοποθετήσει ως "Γενικό
Βικάριο" της Αρχιεπισκοπής τον παγκοσμίως αμφισβητούμενο φάδερ Άλεξ
Καρλούτσο, και
2) στη κενή
θέση του "εκκλησιάρχη" της Θεολογικής Σχολής τοποθέτησε δικό του
άνθρωπο, ένα Έλληνα αρχιμανδρίτη,
3) ότι είναι αεικίνητος, περιφερόμενος
ακατάπαυστα από πόλη σε πόλη και από κοινότητα σε κοινότητα.
Τα σχόλια από τις διάφορες συναντήσεις
και επισκέψεις του εδώ και εκεί είναι γενικώς θετικά: καταδεκτικός ο νέος
αρχιεπίσκοπος και ομιλητικός, γεμάτος κατανόηση -τουλάχιστο λεκτική- για τα
κάθε είδους προβλήματα των ομογενών.
Αλλ' αυτά,
βέβαια, δεν είναι αρκετά για να σχηματίσουμε κάποια -έστω και αμυδρά- ιδέα
σχετικά με τη πορεία που θα χαραχθεί για την πραγματοποίηση κάποιου μελλοντικού
έργου του.
-- Πως θα
αναβιώσει τα ελληνικά σχολεία που άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο κατά
την τελευταία εικοσαετία και, δυστυχώς, συνεχίζουν να διακόπτουν οριστικά τη
λειτουργία τους μέχρι σήμερα;
-- Πως θα
αναδιοργανώσει το Ελληνικό Κολέγιο και τη Θεολογική Σχολή που κατά γενική
ομολογία υπολειτουργούν έχοντας περιπέσει σε πλήρη μαρασμό λόγω πρωτοφανούς κακοδιαχείρισης
αφενός και αφετέρου λόγω των πολλαπλών σημείων φθοράς (όπως ο έντονος
φατριασμός, νεποτισμός και ανθελληνισμός) που δια γυμνού οφθαλμού παρατηρούνται
στο χώρο του διοικητικού προσωπικού και στο εξαιρετικά χαμηλού επίπεδου σώμα
των καθηγητών (άγνωστων όχι μόνο στον ξένο θεολογικό κόσμο αλλά και στον
ορθόδοξο ακόμη).
-- Πως θα τεθούν νέοι στόχοι για την Ακαδημία
του Αγίου Βασιλείου που και αυτή, θλιβερό κατάλοιπο του παρελθόντος
(ορφανοτροφείο σήμερα με τέσσερα παιδιά), παραπαίει ανερμάτιστα αναζητώντας
λόγο υπάρξεως.
-- Πως θα
ανασυγκροτηθεί η έδρα της Αρχιεπισκοπής που, πάσχοντας σήμερα από εμφανή
υδροκεφαλισμό και άλλα ολοφάνερα παρακμιακά σύνδρομα, μόλις και μετά βίας
ανταπεξέρχεται στην αποστολή της;
-- Πως θα
εξαλειφθεί ή τουλάχιστο περιορισθεί το οικονομοκίνητο κατεστημένο της Εκκλησίας
της Αμερικής που έχει μετατρέψει την
εκκλησία σε τραπεζιτική και εμπορική επιχείρηση όπου το ξέπλυμα χρήματος και
άλλες ύποπτες συναλλαγές είναι πια φαινόμενα καθημερινά;
-- Και -το
σπουδαιότερο ίσως- με ποιόν τρόπο θα σταματήσει ή τουλάχιστο θα αναχαιτίσει το
ραγδαίο και συνεχή αφελληνισμό της ελληνορθόδοξης νεολαίας, μια παλιά
αιμάσσουσα πληγή που προέκυψε απειλητικά
λίγα μόλις χρόνια μετά την εγκατάσταση των πρώτων Ελλήνων μεταναστών στην
Αμερική τον 19ο αιώνα;
Πως και πότε θα γίνουν όλα αυτά;
Βέβαιο είναι ότι ο νέος αρχιεπίσκοπος
προχωράει προσεκτικά και με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς προσπαθώντας με κάθε
δυνατό τρόπο να μη δημιουργήσει συγκρούσεις, τριβές και δυσαρέσκειες. Όλα
δείχνουν σαφώς πως προτιμάει να μη χρησιμοποιήσει μέτρα ρηξικέλευθα, ανάλογα με
τον επείγοντα χαρακτήρα και τη σοβαρότητα των παραπάνω θεμάτων. Διστάζει, όπως
ακούγεται, να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή μην τυχόν θιγούν τα συμφέροντα του ενός
ή του άλλου επιτήδειου χριστιανέμπορου. Αποφεύγει επίσης να αντικαταστήσει
αποδεδειγμένα ακατάλληλους ανθρώπους περιμένοντας μακαρίως να συνταξιοδοτηθούν
ή ... αποδημήσουν στον άλλο κόσμο. Και
τόσα άλλα της ίδιας έμπνευσης...
Το θέμα ωστόσο είναι ότι με τέτοιους
αργότατους ρυθμούς θα χρειασθεί τουλάχιστο μισός αιώνας για να λυθούν έστω και
μερικά μόνο από τα παραπάνω βασικά προβλήματα που εδώ και χρόνια αμέτρητα
ταλανίζουν την Εκκλησία της Αμερικής και από τη λύση των οποίων θα εξαρτηθεί σε
μεγάλο βαθμό όχι μόνο το μέλλον της ομογένειας αλλά και της ίδιας της
Ορθοδοξίας στην Αμερική.
Βέβαιο εξίσου είναι ότι αν δεν υπήρχε η
ασφυκτική κηδεμονία της Αρχιεπισκοπής από τον πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο κ.
Ελπιδοφόρος θα μπορούσε να δραστηριοποιηθεί διαφορετικά, με αποφασιστικότητα
και ταχύτερα μέτρα, ως ο μόνος υπεύθυνος και πραγματικός αρχηγός της αυτοτελούς
εκκλησιαστικής του επαρχίας. Και -προπαντός αυτό- δεν θάχε ανάγκη να
προφυλάσσεται διαρκώς από ένα ανεμπίστευτο πατριάρχη που, όπως τόχει συνήθεια, μπορεί ανά πάσα
στιγμή να του τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, όπως έκανε ιδίως στον Σπυρίδωνα αλλά και στον Δημήτριο.
Αν η Αρχιεπισκοπή Αμερικής έφθασε στο
ναδίρ, στο δικό της "σημείο μηδέν", με υποθηκευμένη -άκουσον,
άκουσον!- την έδρα της και με πρωτοφανή στην ιστορία της Εκκλησίας οικονομικά
σκάνδαλα που συγκλόνισαν συθέμελα την ομογένεια και την εξέθεσαν ανεπανόρθωτα
στην αμερικανική κοινωνία, είναι ακριβώς διότι παραθεωρήθηκε η βασική
εκκλησιαστική αρχή ότι αρχιεπισκοπές και
μητροπόλεις δεν διοικούνται υπερατλαντικά μέσω προσωπικών λεγάτων ή βικάριων.
Γι' αυτό εκλέγονται και υπάρχουν οι αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες!
Τελικά, αν ο κ. Ελπιδοφόρος πρόκειται να
φέρει σε πέρας κάποιο έργο προς όφελος της ομογένειας, πρέπει να αφεθεί
ελεύθερος να δράσει και να αποφασίζει όπως κάθε κανονικός αρχιεπίσκοπος ή
μητροπολίτης. Η Εκκλησία δεν τον εξέλεξε για νάναι αρχιεπίσκοπος υπό
επιτροπεία, αρχιεπίσκοπος με χειροπέδες!
