Ας «δραπετεύσουμε» επιτέλους από την χειραγώγηση...

Στην Ελλάδα του σήμερα, όλοι γνωρίζουμε ότι υποθηκεύεται το μέλλον όλων μας. Εντούτοις παραμένουμε αδρανείς μπρος στις αρνητικές εξελίξεις.
Ίσως αισθανόμαστε «μικροί» κι αδύναμοι να τα βάλουμε μ’ ένα σύστημα που έχει στα χέρια του όλες τις υπερεξουσίες, ξεχνώντας από την άλλη ότι εμείς είμαστε, αυτοί που έχουμε εγχωρήσει στους κυβερνώντες αυτή τη δυνατότητα.
Ίσως επίσης να μην συνειδητοποιούμε ότι το αποτέλεσμα της σημερινής μας αδράνειας θα έχει σύντομα επιπτώσεις σε μας τους ίδιους αλλά και σε επόμενες γενιές.
Το θέμα είναι ότι πάνω σε τέτοιες αδρανείς-αδιάφορες συμπεριφορές στηρίζεται το σύστημα για να επιβληθεί. Αρχικά στήνεται μια «βιομηχανία» φόβου και ενοχών. Οι ελίτ χρησιμοποιούν μεμονωμένα περιστατικά διεφθαρμένης συμπεριφοράς από πλευράς πολιτών και γενικεύοντας τα δημιουργούν συνολικά αισθήματα ενοχής και φόβου για προβλήματα που τεχνηέντως δημιουργούνται.
Στη συνέχεια, του φόβου έπεται μια σκληρότερη κρίση (βλ. οικονομική) με τα χαρακτηριστικά και τις συνέπειες ενός έντονου σοκ που οδηγεί τις μάζες θέλοντας και μη σε υποταγή. Τέλος ανακοινώνονται στο υποταγμένο πλήθος τα μέτρα που προωθούνται από τα γνωστά κέντρα αποφάσεων.
Όπως μια προσωπική κρίση, ένα πρόβλημα δηλαδή μας κάνει ευάλωτους και ρίχνει τα αντανακλαστικά μας, έτσι και μια κρίση σε κοινωνικό επίπεδο μετατρέπει του πολίτες σε ευάλωτα και πειθήνια όργανα, ρίχνει τα αντανακλαστικά τους, ώστε να δέχονται και τα πλέον παράλογα μέτρα αδιαμαρτύρητα.
Εν ολίγοις, η σημερινή κοινωνία οικοδομείται κατ’ αρχήν πάνω στο φόβο, ο οποίος πηγάζει από δύο πηγές:
Τα διάφορα κοινωνικά σοκ (οικονομία, τρομοκρατία).
Την ανασφάλεια του μέλλοντος σε συνδυασμό με την απώλεια των κεκτημένων αλλά και με την αύξηση των εντέχνως καλλιεργούμενων «αναγκών» (υπέρ-καταναλωτισμός).
Σε πρώτο στάδιο λοιπόν, οι εξουσιαστές τροφοδότησαν το κοινωνικό σύνολο με υποσχέσεις άνετης ζωής μέσω παχυλών δανείων και πολλών πιστωτικών. Στη συνέχεια «παρουσιάστηκε» η οικονομική κρίση, η οποία διοχέτευσε στην κοινωνία πολλά βολτ φόβου, προκειμένου να προλειανθεί το έδαφος για να είναι έτοιμο να δεχτεί ότι του «σπείρουν». Έτσι παρ’ όλες τις αντιφάσεις και αυτοαναιρέσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης, επιβλήθηκαν παράλογα και αντισυνταγματικά μέτρα στον ελληνικό λαό και οι ένοχοι (κυβερνώντες και μη), που οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτήν την κατάσταση, έχουν μείνει στο απυρόβλητο.
Είναι καιρός όμως να ξυπνήσουμε σαν κοινωνία, σαν λαός, σαν έθνος. Ο Έλληνας έχει το εξαιρετικό και πρωτόγνωρο χάρισμα να αντιδράει επιτυχώς με την πλάτη στο τοίχο. Τώρα που όλοι νομίζουν ότι «ξεμπέρδεψαν» μαζί μας, μπορούμε να τιναχτούμε από τον τοίχο, όπου βρισκόμαστε ακινητοποιημένοι και φοβισμένοι. Να κυνηγήσουμε τη χαμένη αυτοπεποίθησή μας, ώστε να συναντήσουμε την πραγματική ελευθερία και όχι την ψευδεπίγραφη που πλασάρει το σύστημα μέσω του καταναλωτισμού.
Κάναμε και εμείς τα λάθη μας, αλλά ποιος λαός της γης είναι αλάνθαστος. Το θέμα είναι να ξεπεράσουμε αυτά τα λάθη και να αποκτήσουμε επιτέλους κριτική σκέψη, απελευθερώνοντας το μυαλό μας από τα κλισέ που επιβάλλει προπαγανδιστικά μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ. Η κριτική σκέψη προϋποθέτει ανθρώπους με ελεύθερο νου. Ο ελεύθερος νους δημιουργεί ελεύθερους ανθρώπους, οι οποίοι είναι μη-προβλέψιμοι και άρα το σύστημα αδυνατεί να τους χειραγωγήσει. Γι’ αυτό και τους φοβάται.
Κίμων Γεωργακάκης για το Pygmi.gr