Έχω βαρεθεί να ακούω ανθρώπους να γκρινιάζουν για το κακό που μας βρήκε με τα μνημόνια, έχω κουραστεί να διαβάζω άρθρα για τα μεγάλα σκάνδαλα από τους προδότες πολιτικούς και την άρχουσα τάξη, έχω εξοργιστεί να βλέπω μια κοινωνία από ηλίθια εγωιστικά ανθρωπάκια να είναι πρόθυμα να πατήσουν επί πτωμάτων για την προσωπική τους καταξίωση.
Έχω βαρεθεί να βλέπω κάθε μέρα επαναστάτες χωρίς αιτία με μια κοσμοθεωρία που αρχίζει και τελειώνει στο εγώ. Δυο φορές πήγαμε να ψηφίσουμε και το μοναδικό μήνυμα των εκλογών είναι: αποδείξαμε ότι είμαστε άνθρωποι χωρίς νοημοσύνη, χωρίς ιδανικά, άνθρωποι που έχουν χάσει την επιθυμία να ζήσουν. Δυο φορές μας δώσανε την ευκαιρία αυτή η νέα τάξη και 'μεις το μόνο που κάναμε ήταν να τους δηλώσουμε πιστή υποταγή. Είμαι σίγουρος πως αυτοί που κάνουν τα κουμάντα, αυτή η νέα τάξη πραγμάτων, έριξε τόσο γέλιο στις πρώτες εκλογές και έτσι μας έδωσε την ευκαιρία να παίξουμε σε άλλη μια παράσταση με το ίδιο θέμα με τους ίδιους πρωταγωνιστές με το ίδιο αποτέλεσμα...
Και τώρα τί A ναι μας εξαπατήσανε οι αλήτες οι πολιτικοί, μας είπανε ψέματα και εμείς οι καημένοι πολίτες θα πληρώσουμε τις αμαρτίες τους. Βρε άντε στο διάολο ηλίθιοι εγωιστές πολίτες.
Η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφησε με μοναδικό κριτήριο το προσωπικό βόλεμα.
Πόσο μυαλό άραγε χρειάζεται κάποιος για να καταλάβει ότι το κράτος έχει χρεοκοπήσει και η κοινωνία είναι τόσο σάπια που χρειάζεται να γκρεμιστεί τελείως; Από ελάχιστο έως καθόλου.
Αυτό που βασανίζει το κάθε ανθρωπόμορφο ελληνικό on είναι το βόλεμα.
Όλοι θέλουμε να έχουμε τα πάντα χωρίς να προσφέρουμε τίποτα. Γίνεται (δεν απαντώ)
Κανένας δεν θέλει να πάρει την απόφαση να αλλάξει. Νομίζει πως δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα και έως ένα σημείο είναι αληθινό, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Άλλο είναι να αλλάξω όλο τον κόσμο κα άλλο να αλλάξω τον εαυτό μου. Άλλο είναι να κριτικάρω τον γείτονα και άλλο να κάνω αυτοκριτική. Άλλο είναι να θυσιάζομαι για τα πιστεύω μου και άλλο είναι να δανείζομαι πιστεύω. Άλλο είναι να ζω και να αναζητώ την ελευθερία μου και άλλο είναι να τα παραδίδω όλα σε ένα κοινωνικοπολιτικό σάπιο σύστημα γιατί τεμπελιάζω να επαναστατήσω. Καλύτερα είναι να βρίζω το σύστημα παρά να προσπαθήσω να βρω ένα καινούργιο σύστημα. Πιο εύκολο είναι να συντηρώ έναν ψεύτικο τρόπο ζωής παρά να ζήσω ελεύθερα και να αναζητήσω τον εαυτό μου και την ταυτότητα μου.
Πιο εύκολο είναι να κάνω παιδιά, να τα παραδίδω στον κάθε τρελό για να τα μορφώσει παρά να είμαι μορφωμένος εγώ. Πιο εύκολο είναι να μην κάνω τίποτα φοβούμενος τα λάθη που θα προκύψουν αλλά ταυτόχρονα θα σου επιβάλω το σωστό το οποίο δεν είναι δικό μου αλλά είναι νόμιμο και λογικό και κοινωνικά αποδεκτό. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Αυτοί είμαστε και μέχρι να αποφασίσουμε να πάρουμε την ευθύνη της ζωής μας και θα πεθαίνουμε κοινωνικά, πνευματικά και απάνθρωπα. Σήμερα αυτό μας αξίζει αυτό ζούμε και αυτό αντέχουμε.
Αν ο πόνος της αλλαγής δεν γίνει μικρότερος από τον πόνο της εξαθλίωσης δεν θα ζήσουμε καμία κοινωνική αλλαγή και κανένας δεν θα σώσει κάτι το οποίο είναι ήδη πεθαμένο.
Και τα μνημόνια είναι το καλύτερο που έχει συμβεί στην ζωή μου και στην κοινωνία. Πάντα για να έρθει κάτι καινούργιο πρέπει να πεθάνει το παλιό και για να πεθάνει το παλιό χρειάζεται κάποιος να σκοτώσει. Τα μνημόνια έχουν αναλάβει αυτόν τον άχαρο ρόλο να σκοτώσουν όλο το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα και να αφυπνίσει την συνείδηση μας. Αυτή η κοινωνία χρειάζεται να πεθάνει και την θέση της να την πάρει μια κοινωνία ανθρώπων που νοιάζονται, αγαπάνε, έχουνε πιστεύω έχουνε θέληση να ζήσουν έχουν όνειρα, έχουν οράματα, έχουν την τόλμη να θυσιάσουν το εγώ μπροστά στο εμείς.
Αλλά για να έρθουν όλα αυτά πρώτα χρειάζεται να μας πάρουν τα σπίτια με τα μνημόνια, να μας κλείσουν φυλακή με τα μνημόνια, να βρεθούμε στον δρόμο πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι με τα μνημόνια, να χάσουμε όλα όσα μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε δεδομένα. Με τα μνημόνια ένα είναι το δεδομένο: δεν έχουν μέσα ανθρωπιά και οτιδήποτε είναι μη ανθρώπινο δεν γίνεται να σώσει κανέναν άνθρωπο.
Για να επαναστατήσουμε χρειάζεται πρώτα να πατώσουμε και δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε πατώσει σαν κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Δεν φτάνει μόνο ο οικονομικός πάτος. Χρειάζεται και ο πνευματικός και ο ηθικός και ο βιολογικός πάτος και χρειαζόμαστε και τρίτο μνημόνιο και τέταρτο και πέμπτο μνημόνιο, μέχρι να φωνάξουμε από τα βάθη της ψυχής μας δεν πάει άλλο.
Για μένα η αλλαγή έχει ξεκινήσει από την στιγμή που εφαρμόζονται όλα τα νέα μέτρα και θα φτάσουμε αναγκαστικά στην μοναδική επιλογή που έχουμε για να ανατρέψουμε το υπάρχων σύστημα.
Δηλαδή η λύση είναι μια ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ.
Είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο ;
Είμαστε έτοιμοι να τα θυσιάσουμε όλα τα δανεικά ιδανικά που πιστέψαμε και να δούμε τον άνθρωπο ως έχει..
Είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε τον φόβο ;
Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε ελεύθεροι άνθρωποι
Εγώ λέω είναι θέμα χρόνου.
Είναι θέμα χρόνου να δούμε τον πλανήτη η σαν παιδικά χαρά με τα μάτια ενός παιδιού η να τον δούμε πεδίο μάχης με τα δικά μας μάτια. Άκης (akiser) Κουστουλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου