Βαξεβάνης: Ο Βενιζέλος “αλλοίωσε” ολόκληρη την λίστα!!

olympiada

Ο κ. Βαξεβάνης υποστηρίζει πως ο κ. Βενιζέλος είναι πρωταγωνιστής σε αυτό το «παπατζιλίκι» που έχει εξελιχθεί η λίστα Λαγκάρντ παίζοντας μάλιστα πολλούς ρόλους.
Αναλυτικά το κείμενο του κ. Βαξεβάνη:
«Στο γνωστό παιχνίδι στο οποίο πρέπει να βρεις πoιo από τα τρία χαρτιά που κινεί κάποιος γρήγορα μπροστά σου είναι ο “παπάς”, υπάρχουν διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές. Πέρα από τον ταχυδακτυλουργό παπατζή,υπάρχουν και διάφοροι αφανείς πρωταγωνιστές,κράχτες,οι οποίοι παριστάνουν αυτόν που κερδίζει με ευκολία,για να παρασύρουν τα θύματα.
Η υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ,μια υπόθεση που θα μπορούσε να έχει τελειώσει όπως στα άλλα ευρωπαικά κράτη,με έρευνα δηλαδή όσων περιέχονται,στην Ελλάδα μετατράπηκε σε “παπά”.Εδώ η λίστα ,εκεί η λίστα,πού είναι η λίστα;Πρωταγωνιστής σε αυτό το παπατζιλίκι,είναι αναμφίβολα ο Ευάγγελος Βενιζέλος,ο οποίος αυτή τη στιγμή κάνει τρία πράγματα:
Μεταφέρει τις πολιτικές αλλά κυρίως τις νομικές ευθύνες για τη διαχείριση της λίστας στον Παπακωνσταντίνου,παίρνοντάς της από πάνω του.Σε αυτό τον βοηθάει ο Σαμαράς ο οποίος δείχνει να στηρίζει την εικόνα της συμμαχικής κυβέρνησης,στα πενιχρά ποσοστά Βενιζέλου που μετα βίας περνούν πλέον αυτά του Κόμματος Ελλήνων Κυνηγών.
Παράγει διάφορα ερωτήματα που συσκοτίζουν την υπόθεση,για να σωθεί.”Ποιός έδωσε τη λίστα;” ,”γιατί την έδωσε;” “ποιοί θέλουν να εξοντώσουν το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο;”Αποφεύγει βεβαίως το μοναδικό βάσιμο ερώτημα “γιατί δεν αξιοποιήθηκε η λίστα 3 χρόνια από 4 υπουργούς και 3 κυβερνήσεις”.
Παράγει προκαταβολικά “σκοπιμότητες” για όσα πολιτικά και ποινικά προκύπτουν για τον ίδιο,μετατρέποντας ένα σοβαρό νομικό και πολιτικό θέμα σε “ύπαρξη εμμονών και βεντέτας για το πρόσωπό του”.
Ο Βενιζέλος είναι ο ταχυδακτυλουργός- παπατζής σε αυτή την υπόθεση,ο οποίος αυτή τη στιγμή έχει τοποθετήσει ολόγυρα τους κράχτες στο παιχνίδι.Αναφέρομαι βεβαίως και στις πολιτικές δυνάμεις που αβαντάρουν την απενοχοποίησή του και σε δημοσιογράφους.Ο Βενιζέλος πρέπει να παραπεμφθεί μαζί με τον Παπακωνσταντίνου στην Επιτροπή της Βουλής,γιατί όχι μόνο δεν αξιοποίησε τη λίστα,αλλά την υπεξαίρεσε αλλοιώνοντας τουλάχιστον 2059 ονόματα.Από πού προκύπτει;
Την 1η Οκτωβρίου,ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είπε στους Financial Times, «Δεν παρέλαβα καμία λίστα όταν ανέλαβα καθήκοντα υπουργού Οικονομικών. Κανείς δεν με ενημέρωσε σχετικά με τη λίστα”.
Την επόμενη μέρα ο Βενιζέλος,ως δια μαγείας παραδίδει τη λίστα στο γραφείο του Σαμαρά.Είναι μια λίστα που έχει στο γραφείο του και όχι στο υπουργείο όπως πρέπει.Την έχει υπεξαιρέσει δηλαδή και ενδεχομένως να την έχει χρησιμοποιήσει,πάντα με παράνομο τρόπο.Αυτή προφανώς είναι η λίστα με την οποία γίνεται σήμερα αντιπαραβολή.
Δηλαδή ο Βενιζέλος δεν παρέδωσε υπηρεσιακά το ντοκουμέντο στον επόμενο υπουργό Σαχινίδη ,το εξαφάνισε και έτσι δεν έγινε χρήση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και το χειρότερο το χειρίστηκε προσωπικά.Κανένας δεν ξέρει τι χρήση έκανε.Ουσιαστικά δηλαδή δεν αλλοίωσε μόνο 3 ονόματα όπως κατηγορείται ο Παπακωνσταντίνου,αλλά 2059.Αλλοίωσε το σύνολο της λίστας.Αν κάποιος πρέπει να παραπεμφθεί είναι ο Βενιζέλος.
Στο σύνολό τους βέβαια οι υπουργοί Οικονομικών έχουν διαπράξει πολλά αδικήματα σε σχέση με τη λίστα.Το πρώτο είναι ότι δεν παρέδωσαν στον Εισαγγελέα,όπως όφειλαν την λίστα. Ο ελληνικός νόμος είναι σαφής:όποιος διαθέτει στοιχεία που μπορεί να είναι αποδεικτικά για εγκληματικές ενέργειες, είναι υποχρεωμένος να τα παραδώσει στη Δικαιοσύνη,διαφορετικά διαπράττει και ο ίδιος έγκλημα.Δεν παρέδωσαν τα στοιχεία,έχουν και σε αυτό ποινικές ευθύνες.
Η παραπομπή Βενιζέλου στην Επιτροπή της Βουλής είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν τα πολιτικά κόμματα.Δεν είναι προσωπικό θέμα όπως θα θελήσει να πει ο ίδιος,αλλά πολιτικό και νομικό.Κανένας δεν θέλει να χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ άλλωστε.Τα καταφέρνει μόνος του ο Βενιζέλος.
ΥΓ: Για τους “αναλυτές” που διυλίζουν τον κώνωπα δημιουργημένων ευθυνών,αλλά καταπίνουν την χοντρή κάμηλο των ευθυνών Βενιζέλου ρωτώντας με αγωνία “ποιός έδωσε τη λίστα στο Βαξεβάνη”,έχω να τους ρωτήσω κι εγώ απλοικά με τη σειρά μου: τους νοιάζει ο άγνωστος που αποκάλυψε 2059 ονόματα αλλά όχι οι γνωστοί που έκρυψαν 2062; Γιατί;»
http://olympia.gr/

Γέλα καρδιά μου γέλα, είναι η ζωή μια τρέλα ………………………..

akiser1969

Έψαχνα κάτι να γράψω για να αποχαιρετήσω μαζί σας τον γερο χρόνο που φεύγει σήμερα και το μόνο που μου έβγαινε ήταν να βρίσω αυτούς που τον κάνανε να είναι ένας χρόνος γεμάτος μιζέρια, γεμάτος αίμα, γεμάτος ανεργία, γεμάτος με ψέμα, γεμάτος με όλα τα αρνητικά που γνωρίζω.
Τελικά με την βοήθεια της μουσικής δεν θα βρίσω κανέναν, δεν θα χρεώσω κανέναν, δεν θα καταραστω κανέναν και δεν θα χωρέσω σήμερα την τρέλα αυτού του κόσμου μέσα στο κεφάλι μου. Η δικιά μου μου φτάνει και περισσεύει …….

---

Δεν την έχω ανάγκη την παρουσία της και ούτε θα της δώσω δύναμη για να μου κλέψει ότι πιο πολύτιμο έχω μέσα στην μέρα μου.
Έτσι και αλλιώς τίποτα δεν πήρα σοβαρά στην ζωή μου και ούτε με πήρε η ζωή στα σοβαρά.
Όσο και αν πόνεσα, όσο και αν προσπάθησα με τα ναρκωτικά να σκοτώσω την ζωή μου, αυτή πάντα μου χαμογελούσε, πάντα με περίμενε στην γωνιά για να μου θυμίσει τα δικά της θέλω, να μου δείξει τις δικές της ομορφιές, ομορφιές που δεν μπορούσα να τις δω με τα μάτια της θλίψης, με τα μάτια της άρνησης.
Όσο και αν θέλω να τα δω όλα μαύρα, σχεδόν πάντα ακούω την φωνή της να μου ψιθυρίζει στην ψυχή μου με κάτι λογάκια σαν και αυτά : γέλα ρε γαμώτο !!!!!!!!
Ναι ρε γαμώτο θα γελάσω και θα ευχηθώ να ξαναβρούμε το γέλιο μας.
Τι άλλο μπορεί να είναι η ζωή εκτός από μια τρέλα;
Ευχαριστώ τους κατσιμιχεους για το τραγουδάκι που μου θυμίζει ότι η ζωή είναι μια τρέλα !!!!
Άκης κουστουλιδης

http://upogia-taxi.blogspot.gr/

Γέρε χρόνε, φύγε τώρα...

 

Τούτες τις ημέρες, όσο κι αν ο κόσμος επιμένει να ασχολείται με το μέλλον, εμένα, για έναν περίεργο λόγο, με στοιχειώνει το παρελθόν. Ίσως γιατί δε μ’ αφήνει αυτή η γλυκιά μελαγχολία που πάντα επιστρέφει την εποχή των Χριστουγέννων. Γλυκιά, σαν το μελομακάρονο, που σου γδέρνει απαλά τον ουρανίσκο. Τη βλέπεις, φωλιάζει εκεί, κάτω από το στολισμένο δέντρο, καθώς αναβοσβήνει παρέα με τα πολύχρωμα φωτάκια, ενώ πέφτει το σκοτάδι και τα μάτια μας τρεμοπαίζουν πριν να κλείσουν. Κουρνιάζει μέσα στις κάλτσες, στα κουτιά με τα δώρα. Και κυρίως, τη βλέπεις, διάχυτη, στον ενθουσιασμό των παιδιών για το καθετί παραμικρό, ψεύτικο κι αληθινό των Χριστουγέννων.
Είναι τότε που χαίρεσαι κι εσύ με τα παιχνίδια, τις σκανταλιές, την προσμονή του Αϊ Βασίλη, την αγωνία της έλευσης του νέου χρόνου. Είναι τότε που συνειδητοποιείς ότι, όσο κι αν το προσπαθείς, έπαψες να είσαι παιδί. Ότι η παιδικότητά σου λιγοστεύει ολοένα, καθώς τα χρόνια πέφτουν πίσω σου σαν νιφάδες. Και σου δημιουργείται μια κάποια νοσταλγία για εκείνα τα αμέριμνα, αθώα χρόνια. Συγκρούεται μέσα σου η φαντασία με τη λογική, το παραμύθι με την αλήθεια, οι ευχές με τις διαπιστώσεις, ο κόσμος των παιδιών με τον κόσμο των μεγάλων. Γι’ αυτό είναι και η μελαγχολία σου γλυκιά. Γιατί έχει μια κάποια ωριμότητα αυτό το συναίσθημα, είναι πόνος συνειδητοποιημένος, που τον επεξεργάζεσαι κάθε πρωτοχρονιά.
Κι ύστερα, είναι κι αυτοί οι συνειρμοί που κάθε φορά έρχονται για να σου αναστατώσουν το θυμικό. Όσο κι αν η ζωή σου προχωρά, όσο κι αν καταχώνιασες τα παλιά αντικείμενα στα ξεχασμένα υπόγεια, αυτά θα βρίσκουν πάντα τον τρόπο, τις αναπάντεχες αφορμές για να εμφανιστούν μπροστά σου και πάλι. Λες και ξαφνικά ζωντανεύουν και εισβάλλουν στον κόσμο των ανθρώπων. Θα τα βρεις μέσα στις σκονισμένες σακούλες με τα κιτρινισμένα μαθητικά σου τετράδια, στα σκουριασμένα σου τρίγωνα, σ’ εκείνο το μουσικό κουτί που ακόμα επιμένει να παίζει όταν το ανοίξεις, με τη μελωδία του να σου ανακατεύει την ψυχή, καθώς βλέπεις για λίγο πάλι μέσα από την παιδική σου τη ματιά.
Είναι όλα εκεί, ανάμεσα στις ξεθωριασμένες οικογενειακές φωτογραφίες, πλάι σε στιγμές που αποτυπώθηκαν για μια απόλυτα μοναδική φορά στο χρόνο, με φόντο σαλόνια και κουζίνες που στην πορεία άλλαξαν, γκρεμίστηκαν και ξαναχτίστηκαν από την αρχή. Και είναι λες και τα πρόσωπα στις φωτογραφίες μιλάνε στ’ αλήθεια, να, όρκο θα ’παιρνες ότι πριν λίγο άκουσες μερικά διάσκορπα γέλια και κλάματα μαζί, ένιωσες αγκαλιές και πανηγύρια και λόγια ζεστά, γεμάτα αγάπη και ευχές και χρόνων καλωσορίσματα. Και έχεις μείνει καθισμένος στο πάτωμα οκλαδόν, με παρέα εκείνον τον κόμπο στο λαιμό και το στομάχι, εκείνον που κάποτε θα τον άφηνες να γίνει αναφιλητό αλλά τώρα τον πνίγεις, τον συμπιέζεις γιατί μεγάλωσες και ωρίμασες και αυτά τα περίεργα συναισθήματα πρέπει να τα ελέγχεις.
Και πετάγεσαι απότομα προς το παράθυρο για να δεις ξανά εκείνο το αφράτο χιόνι στρωμένο έξω από το σπίτι των πρώτων σου αναστεναγμών κι ονείρων. Και θες να πας να κυληθείς πάνω του, να γράψεις με το σώμα σου ότι τελικά δεν είναι όλα ψέμα, ότι το χιόνι δεν λιώνει, ότι οι ευχές μας όλες γίνονται δώρα που τα φέρνει ακόμα εκείνος ο παππούλης που είναι ντυμένος στα κόκκινα και μπαίνει από την καμινάδα την ώρα που κοιμόμαστε και είμαστε όλοι αγκαλιά και ποτέ δεν θα λιγοστέψουμε και δεν θα λείπουν πρόσωπα από τις φωτογραφίες και ότι τα κάλαντα δεν θα γίνουν κλάματα και δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ και θα είμαστε όλοι έτσι για πάντα μαζί σαν ένα δέντρο στολισμένο που η καρδιά του αναβοσβήνει. Έλα, σήκω.
Μην κάνεις σαν παιδί.
TA KAKΩΣ KEIMENA

Πηγή: Γέρε χρόνε, φύγε τώρα. - RAMNOUSIA

Τα “πετυχημένα” μέτρα...

 

Ζούμε σε μια χώρα της οποίας οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών κατάφεραν να την διαλύσουν όχι μόνο οικονομικά, αλλά και σε πολλούς άλλους τομείς. Θα πουν πολλοί, ότι από την οικονομία ξεκινούν, και τελειώνουν όλα.
Σίγουρα.
Φτάσαμε σε ένα σημείο λίγες ώρες πριν το 2013 να μας κυβερνά ένας «πολιτικός αχταρμάς», που υποτίθεται ότι «συμφωνήσαν» να σχηματίσουν «κυβέρνηση» προκειμένου να σωθεί η χώρα από την «χρεοκοπία» (στην οποία οι ΙΔΙΟΙ μας έφεραν τότε που ήταν «χώρια»).Και κατά τα λεγόμενα τους, μας «έσωσαν», ΔΕΝ χρεοκοπήσαμε, μείναμε στο ευρώ, ΔΕΝ
μας «εδίωξαν» οι «εταίροι τοκογλύφοι» από αυτό, και τώρα, προχωρουν στην «ανάπτυξη» μέσα από τις…. «μεταρρυθμίσεις» τις οποίες ΕΠΕΒΑΛΑΝ οι Ευρωπαίοι στη χώρα μας.
Όταν θα τραγουδά η χώρα μας το «πάει ο παλιός ο χρόνος», θα ψάλλει ταυτόχρονα το « αι γεννεαι πασαι», γιατί θα ξεκινήσει η «μεγάλη εβδομάδα» διαρκείας για την Ελλάδα, τα «ΝΕΑ ΠΑΘΗ» μας από τα μέτρα (που δεν θα έμπαιναν , μη ξεχνιόμαστε) που σχεδίασαν οι συμμετέχοντες στον αχταρμά Έλληνες και Ευρωπαίοι, και που σαν στόχο έχουν το γέμισμα των κρατικών ταμείων.
Χαράτσια, νέοι φόροι σε ΟΛΑ, συνέχιση περικοπών, και γενικά συνέχιση των αρχικών «πτυχωμένων» μέτρων που μας …γλύτωσαν από την χρεοκοπία, και θα μας βάλουν σε «τροχιά ανάπτυξης» (με το νέο έτος από το κανάβεραλ, η χώρα θα εκτοξευτεί και θα μπει σε τροχιά..).
Ήταν τόσο επιτυχημένα τα μέτρα της κυβέρνησης, που πραγματικά, το κράτος δεν προλαβαίνει να εισπράττει χρήμα (μπορεί μάλιστα να μην χρειαστεί να ξαναδανειστουμε αφού τα ταμεία γεμίζουν).
Απόδειξη της επιτυχίας των μέτρων;Μια μόνο; Τι να πρωτοεπισημανουμε; Το ότι ΟΛΟΙ σπεύσαμε να πληρώσουμε τα τέλη κυκλοφορίας, και ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν παρέδωσε φέτος πινακίδες; Το ότι ΟΛΟΙ μας φουλάραμε πετρέλαιο τις δεξαμενές μας για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας αφού η τιμή του είναι προσιτή; Το ότι πατάχτηκε η φοροδιαφυγή (με τα μέτρα πάντα ε;) και το κράτος επιτέλους εισέπραξε τις οφειλές από τους μεγαλοφειλέτες;Πετυχημενα τα μέτρα λοιπόν, και ιδιαίτερα εκείνα κατά της διαφθοράς!
Απόδειξη ότι οι όποιοι «διεφθαρμένοι» πάνε «αλυσοδεμένοι» στη δικαιοσύνη, για να πάρουν το δρόμο για τη φυλακή (μόνο που λόγο έλλειψης χώρου μένουν σε κατ’ οίκον περιορισμό).
Εδώ συνεργάστηκαν και οι Ευρωπαίοι (αλλοίμονο, οι πρώτοι διδάξαντες στην τιμιότητα) με τις…. «λίστες», πάντα στα πλαίσια των μέτρων.
ΟΛΑ τα μέτρα λοιπόν που πάρθηκαν μέχρι σήμερα, τα φανερά, γιατί κάτι ακούστηκε και για άλλα, κρυφά, που θα έρθουν μετά τις γιορτές, στεφθηκαν από επιτυχία. Είναι τόση η «δίψα» μας για νέα μέτρα που θα πετυχουν ΚΑΙ αυτά, αυτό είναι σίγουρο, που με ανυπομονησία περιμένουμε να μας τα ανακοινώσουν.
Βέβαια, μεσολαβούν οι Γιορτές οπότε τι να γίνει; Θα κάνουμε την καρδιά μας πέτρα, και θα περιμένουμε.
πηγή

Πηγή: Τα “πετυχημένα” μέτρα - RAMNOUSIA

Μια σκούνα κι ένα παραμυθένιο ταξίδι...

aristarhos

γραφει ο αρισταρχος
Μια φορά και έναν καιρό σε μια πόλη μαγική ζούσε ένας νέος που ποτέ του δεν πίστεψε στον Άγιο Βασίλη. Και ίσως να είχε δίκαιο αφού από τότε που έμαθε να ζωγραφίζει γράμματα είχε στείλει ένα σωρό με παραλήπτη πάντα Κον Άγιον Βασίλη. Και επειδή ήταν πολύ φτωχό πάντα τα γράμματά του είχαν τις λέξεις κλισέ, δουλειά στον πατέρα ευτυχία στην μαμά και μια βαρκούλα σ’ αυτόν. Πέρναγαν οι γιορτές κι ο μπαμπάς πάλι ήταν χωρίς δουλειά και η μανούλα πάλι δυστυχισμένη αφού δεν είχε να ταΐσει το παιδάκι της. Κι αυτό κατέφευγε πάλι να ξεφλουδίζει πεύκα και να κάνει με τι φλούδες βαρκούλες και καραβάκια που τόσο αγαπούσε.
Έτσι πέρναγαν τα χρόνια μέχρι που κάποια πρωτοχρονιά σταμάτησε να γράφει γράμματα για δυό λόγους. Πρώτα πρώτα είχε απογοητευτεί και δεν πίστευε πια ότι υπάρχει αυτός ο Άγιος. Τους τόπε και η δασκάλα στο σχολείο πως απλά επρόκειτο για κάποιον Άγιο που μοίραζε σε κάποιο κοινόβιο στα πρώτα Χριστιανικά χρόνια τις προσφορές από χρυσά μέσα σε πίτα. Έτσι έμεινε και το έθιμο της Βασιλόπιτας. Και ύστερα μεγάλωσε πια και οι μεγάλοι δεν πιστεύουν σε τέτοιες “σαχλαμάρες”.
Το παιδί έγινε καπετάνιος σε μεγάλα καράβια που ταξίδευαν στις μακρινές θάλασσες κουβαλώντας πετρέλαιο από λιμάνι σε λιμάνι. Μόλις έγινε τριάντα πέντε χρονών παντρεύτηκε και πήρε την γυναίκα του στα καράβια. Όλα πηγαίναν καλά και όπως τα είχαν σχεδιάσει ώσπου μια μέρα έμεινε έγκυος η γυναίκα του και έκανε ένα όμορφο αγοράκι. Έτσι επανασχεδίασαν τα δύο επόμενα χρόνια νάναι και τα τελευταία στην θάλασσα. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από δύο χρόνια βγήκαν στην στεριά και με τα λεφτά που είχαν κάνει αγόρασαν ένα σπίτι στην παραθαλάσσια πόλη που γεννήθηκε. Αγόρασε και ένα κότερο που το ναύλωνε σε μεγάλα ξενοδοχεία και δούλευε πάλι με την θάλασσα που αγαπούσε και δεν έλειπε και πολύ καιρό από το σπίτι.
Τέλος Φθινοπώρου τόβγαζε πάντα από την θάλασσα σ’ ένα καρνάγιο για συντήρηση και ξεχειμώνιασμα. Έτσι είχε όλο τον χρόνο δικό του ν’ ασχολείται με τον γιό του και το σπιτικό του. Κόντευαν Χριστούγεννα και η μάνα αναγκαζόταν να γράφει με τον μικρό της γιό τα γράμματα στον Άγιο Βασίλη για κανένα δωράκι κρυφά από τον πατέρα γιατί αν το μάθαινε αλίμονό τους. Δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα γι αυτό το πράγμα.
Τα χρόνια περνούσαν από πάνω τους με διαφορετική ταχύτητα για τον καθένα. Τα παιδιά δεν ασχολούνται καν μαζί του. Οι νέοι χάνονται στο κυνήγι καριέρας και φωλιάς για να στεγάσουν νεοσσούς και οι μεσήλικες πάνω στην κάψα της δουλειάς και την επιβίωση της οικογένειας τον ξεχνούν και μόνο οι γέροι τον μετρούν όπως τις χάντρες στο κομπολόι τους. Εκεί ο χρόνος είναι αδυσώπητος αλλά περνάει πολύ πιο αργά απ’ ότι στις νεότερες ηλικίες. Έτσι οι νέοι έγιναν γέροι κι ο γιος του στιβαρό παλικάρι για να διαχειρίζεται του πατέρα τις δουλειές και τ’ αρμυρά δοιάκια από τα σκάφη τους.
Καλός ο καιρός και σταθερός αυτή την εποχή έστερξε για ταξίδια θαλασσινά. Και αυτό το ναύλο που βγήκε με μια παρέα τρία άτομα για Σποράδες δεν τόχασε. Έφυγαν το βράδυ πριν την παραμονή για ψάρεμα ολονύκτιο και θα γύριζαν ακριβώς το απόγευμα της παραμονής. Ξημέρωσε ο Θεός την ημέρα της παραμονής και ξεχύθηκαν παιδιά και μεγάλοι για τα κάλαντα. Για να προϋπαντήσουν τον νέο χρόνο που έρχονταν με υποσχέσεις για καλή και μακροχρόνια ζωή αλλά και με πολλά κέρδη. Όλα σε υπερθετικό βαθμό.
Το σπίτι στολισμένο και μοσχομυριστό από όλα τα καλούδια των ημερών. Πολύχρωμα λαμπιόνια σε μοναδικούς συνδυασμούς έριχναν περίεργες σκιές μόλις δονούνταν από αγνές φούσκες Μπαχ και βιολιστικά καπρίτσια Παγκανίνι. Το τραπέζι στρωμένο στ’ άσπρα με πιάτα πορσελάνης και κρυστάλλινα ποτήρια όλα αγορασμένα από μακρινά μέρη από τότε που ταξίδευε με τον άντρα της. Δυό άσπρα κηροπήγια σκανδαλίζονταν κάνοντας οι φλογίτσες τους διάφορες χορευτικές κινήσεις κι άλλοτε σοβαρές θαρρείς και μάκραιναν για να φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούσαν. Κι αν ήσουν, λέει, αγνός και καθαρός μπορούσες να δεις μέσα τους πως πετούσαν οι άγγελοι γύρω από το έλκηθρο του Ά¨-Βασίλη ενώ έτρεχαν να μοιράσουν τα παιχνίδια και τα όμορφα όνειρα σ’ όλα τα παιδάκια που είχαν γράψει γράμμα.
Με τα χεράκια του στο πιγούνι του ο μικρός εγγονός έβλεπε την φλόγα τους και προσπαθούσε να ξεχωρίσει αυτά που διάβασε σε ένα παραμύθι. Και θα έπαιρνε όρκο πως σε κάποια στιγμή σαν να είδε τους αγγέλους. Αναρωτιόταν αν ο Άγιος Βασίλης θα του έφερνε το δώρο που έγραψε με την γιαγιά κρυφά από τον παππού. Ένα καραβάκι, μια σκούνα με κατάρτια, πανιά, ξάρτια, φλόκο, αράπη, μπρούλια και μπιγότες, στράλια και ξαρτόριζες κι ότι άλλο χρειαζούμενο. Μια κανονική σκούνα με τα όλα της. Φτιαγμένα όλα στο χέρι από μερακλήδες παλιούς καλλιτέχνες ναυτικούς. Ύστερα θα την έριχνε με τον παππού στα νερά να δει αν ήταν ικανή για μεγάλα ταξίδια. Έκλεισε τα ματάκια του και τα είδε όλα με μιας. Τον παππού στο τιμόνι κι αυτός να τρέχει πάνω κάτω σε κάθε εντολή του καπετάνιου.
Το όνειρο κόπηκε εκεί όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο βοηθός του γιού του στην δουλειά. Σηκώθηκε λέει καιρός και έχασαν επαφή με την “Σμηλεμένη” κάπου εκεί στην κυρά-Παναγιά κοντά που ψάρευαν. Πάνε εδώ και τρεις ώρες. Αναστατώθηκαν όλοι τους και άρχισαν τα τηλέφωνα και η αγωνία η οποία κορυφώνονταν όσο περνούσε η ώρα. Κάποια στιγμή ο γέρος πήρε μάτι τον μικρό που με τα χέρια ενωμένα έκανε κάτω από την εικόνα της Παναγιάς την προσευχή του. Και ύστερα τον άκουσε να λέει στην γιαγιά του. “Ζήτησα από την Παναγία να πει στον Άγιο Βασίλη, γιαγιά, αντί για δώρο το καραβάκι που ζήτησα να μου φέρει τον μπαμπά μου. Είμαι σίγουρος θα μ’ ακούσει ”. Εκείνος, ο παππούς, σηκώθηκε επάνω φανερά εκνευρισμένος από την κατάσταση με τον γιό του και όρμηξε στον μικρό “Τι Άγιους Βασίληδες και κουραφέξαλα είναι αυτά που λέτε”.
Τότε χτύπησε το τηλέφωνο να τον ενημερώσουν πως το σκάφος βούλιαξε αλλά όλους τους έσωσε ένα Ρωσικό εμπορικό που περνούσε κοντά. Το “санта-клаус “. Και τώρα κατευθύνονταν προς την πόλη τους. Έγιναν οι κατάλληλες κινήσεις και το βράδυ πριν την αλλαγή του χρόνου ο γιος του ήρθε στο σπίτι. Αγκαλιές , φιλιά, κλάματα για την καλή έκβαση. Και κει πάνω στο γύρισμα του χρόνου ο μικρός λέει στον πατέρα του.
-Εγώ πατέρα ζήτησα από τον Άγιο Βασίλη αντί για το δώρο να μου φέρει εσένα. Και κείνος μούκανε το χατίρι και μούφερε εσένα αλλά και το δώρο που ζήτησα. Δηλαδή το έφερε ο παππούς. Τι νόμισες παππού, δεν σε είδα που τόφερνες; Για χαζό μ’ έχεις;.
-Μα εσύ βρε το ζήτησες από τον Άγιο Βασίλη, όχι από μένα.
-Ναι αλλά η κυρία μας είπε πως ο Άγιος Βασίλης βρίσκεται μέσα μας κι αν ζητήσουμε κάτι με την καρδιά μας το στέλνει με δικούς μας ανθρώπους. Παππού ξέρεις πως έλεγαν το Ρωσικό πλοίο που μας έφερε τον μπαμπά; Santa Klaus! Άγιος Βασίλης.
Εδώ τελείωσε το παραμύθι που τόχουμε όλοι ανάγκη μικροί και μεγάλοι. Δεν ξέρω αν έζησαν καλά γιατί εμείς δεν ζούμε καλύτερα όταν υπάρχει έστω και ένας συνάνθρωπός μας που δεν έχει να φάει και να κοιμηθεί. Που δεν έχει ανθρώπους να νοιαστούν για αυτόν. Οι μέρες είναι της αγάπης.
Ας ελπίσουμε να μας λυπηθεί ο Θεός για την καινούρια χρονιά και να δώσει τα φτερά που λείπουν από την πατρίδα μας για να πετάξει εκεί που αξίζει. Καλή χρονιά.

Χρέη εκτός ελέγχου...

filologos10

Διδάγματα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι κίνδυνοι συναλλαγματικών μαχών, ανάπτυξη και εθνικό νόμισμα, οι πυλώνες του ΑΕΠ, καθώς επίσης η λύση του μερικού παγώματος χρεών, σε περιβάλλον ελεγχόμενου πληθωρισμού και ήπιας πολιτικής λιτότητας

Αργά ή γρήγορα, τα υπερβολικά χρέη «δυναμιτίζουν» την ανάπτυξη, «υπονομεύουν» τις επενδύσεις, «παράγουν» ανεργία και «αδυνατίζουν» επικίνδυνα τα νομίσματα – τα μέσα ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών δηλαδή. Όπως έλεγε όμως ο J.M. Keynes: “Ο Lenin είχε ασφαλώς δίκιο. Δεν υπάρχει πιο ύπουλο, πιο σίγουρο, πιο ισχυρό μέσον ανατροπής της υπάρχουσας βάσης της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένου του πολιτεύματος της, από τη διάβρωση του νομίσματος της. Η διαδικασία επιστρατεύει όλες τις κρυφές δυνάμεις του οικονομικού νόμου, προς την κατεύθυνση της καταστροφής – κάτι που ούτε ένας άνθρωπος στο εκατομμύριο δεν μπορεί να διαγνώσει”.

Ανάλυση

Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος δεν τελείωσε με τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας, αλλά με μία παύση των εχθροπραξιών - με μία από κοινού απόφαση δηλαδή να σταματήσουν οι μάχες, έτσι ώστε να υπάρξει χρόνος διαπραγμάτευσης μίας συμφωνίας ειρήνης, η οποία να ικανοποιεί τόσο τους αναμφίβολους νικητές (Μ. Βρετανία, Γαλλία), όσο και τους ηττημένους (Γερμανία, Αυστρία).

Σκοπός των έντονων συζητήσεων που ακολούθησαν στο Παρίσι δεν ήταν μόνο ο καθορισμός των πολεμικών αποζημιώσεων, τις οποίες θα έπρεπε να πληρώσουν υποχρεωτικά οι Γερμανοί στις συμμαχικές δυνάμεις αλλά, κυρίως, τα τεράστια στην κυριολεξία χρέη που είχαν συσσωρευτεί μεταξύ των συμμάχων - τα οποία εμπόδιζαν τη βιομηχανία, το εμπόριο, καθώς επίσης το χρηματοπιστωτικό σύστημα να λειτουργήσει.

Η μία δυνατότητα, η οποία δεν ερευνήθηκε αρκετά, ήταν η διαγραφή των συνολικών πολεμικών χρεών, έτσι ώστε να ξεκινήσει το «σύστημα» από την αρχή. Στα πλαίσια αυτά, αν και η Γαλλία, καθώς επίσης η Μ. Βρετανία, δεν ήταν πρόθυμες να διαγράψουν τις οφειλές της Γερμανίας απέναντι τους, η προοπτική να «αποσβεσθούν» και οι δικές τους υποχρεώσεις (η Μ. Βρετανία όφειλε 4,7 δις $ στις Η.Π.Α., ενώ η Γαλλία 3 δις $ στη Μ. Βρετανία και 4 δις $ στις Η.Π.Α.), «συνηγορούσε» υπέρ αυτής της λύσης – πόσο μάλλον όταν οι υπερβολικά μεγάλες απαιτήσεις και των δύο χωρών, απέναντι στην επαναστατημένη πλέον Ρωσία, ήταν αδύνατον να εξοφληθούν (η χρεοκοπημένη Ιταλία δεν μπορούσε επίσης να ανταπεξέλθει με τα δάνεια που είχε λάβει).

Η άλλη δυνατότητα, η οποία δυστυχώς επιλέχθηκε τελικά, ήταν η προσπάθεια επίλυσης της κρίσης χρέους, μέσω της εξόφλησης των πολεμικών αποζημιώσεων εκ μέρους της Γερμανίας – όπου οι Βρετανοί, οι Βέλγοι και οι Γάλλοι απαίτησαν τεράστια ποσά, παρά το ότι οι Η.Π.Α. (όπως επίσης ο Keynes) ήταν αντίθετες, επιθυμώντας πολύ λογικά να ληφθούν υπ’ όψιν οι ρεαλιστικές δυνατότητες της Γερμανίας να πληρώσει.

Η θλιβερή, η οδυνηρή καλύτερα συνέχεια, είναι σε όλους μας γνωστή: η προσπάθεια πληθωριστικής αντιμετώπισης του προβλήματος της υπερχρέωσης, ο υπερπληθωρισμός στη Γερμανία, η Μεγάλη Ύφεση στις Η.Π.Α., η άνοδος του ναζισμού στην Ευρώπη, ο πρώτος συναλλαγματικός πόλεμος (1921-1937) και ο δεύτερος παγκόσμιος.

Ειδικά όσον αφορά τους συναλλαγματικούς πολέμους (όπως φαίνεται, σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με τον τρίτο κατά σειρά - ο δεύτερος τοποθετείται μεταξύ 1967 και 1987), οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, συνήθως ξεκινούν σε εποχές μειωμένης εσωτερικής ζήτησης από χώρες, οι οποίες πλήττονται από υψηλή ανεργία, ασθενική ανάπτυξη ή ύφεση, καταπονημένο χρηματοπιστωτικό κλάδο και ελλειμματικά ισοζύγια.

Κάτω από αυτές τις (αντίξοες) συνθήκες, είναι αδύνατον να επιτευχθεί ανάπτυξη μέσω παρεμβάσεων στην εσωτερική αγορά - με αποτέλεσμα να απομένει ως μοναδική λύση η άνοδος της οικονομίας μέσα από την αύξηση των εξαγωγών, με τη βοήθεια της υποτίμησης του εκάστοτε εθνικού νομίσματος.

Σήμερα, οι χώρες που έχουν τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία προκάλεσαν τον τρίτο συναλλαγματικό πόλεμο (ξεκίνησε ουσιαστικά μετά το 2000, με τη ραγδαία υποτίμηση του δολαρίου απέναντι στο ευρώ, το δεύτερο αποθεματικό πλέον νόμισμα στον πλανήτη), είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία – ολόκληρη η Δύση λοιπόν, με την Ιαπωνία να ευρίσκεται σε τόσο άσχημη οικονομική κατάσταση, η οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει μία καταστροφική, αλυσιδωτή πυρηνική έκρηξη, με εξαιρετικά επικίνδυνες παγκόσμιες επιπτώσεις.

Ειδικότερα, η αυξανόμενη εκτύπωση χρημάτων, η οποία συνεχίζεται εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας, με στόχο την καταπολέμηση της υπερεικοσαετούς ύφεσης, είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει στην κατάρρευση της χώρας, το δημόσιο χρέος της οποίας ξεπερνάει το 230% του ΑΕΠ της –μέσα από την σταδιακή αύξηση των μηδενικών σχεδόν σήμερα επιτοκίων δανεισμού της, η οποία φαίνεται από την κλιμάκωση της απόδοσης των δεκαετών ομολόγων τις τελευταίες ημέρες.

Με το γεν σε ελεύθερη πτώση, πολλοί υποθέτουν πως οι επενδυτές, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό της Ιαπωνίας, θα χάσουν σύντομα την εμπιστοσύνη τους στη φερεγγυότητα της κυβέρνησης. Η ενδεχόμενη τότε μαζική απόδραση από τα ομόλογα του δημοσίου θα πίεζε ακόμη περισσότερο το γεν – με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα σε μία συναλλαγματική κρίση τέτοιου μεγέθους, ικανού να συμπαρασύρει ολόκληρο τον πλανήτη.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ

Αρκετοί θεωρούν ότι, η ενδεχόμενη επιστροφή μίας υπερχρεωμένης χώρας της Ευρωζώνης στο εθνικό της νόμισμα, θα μπορούσε να υποβοηθήσει την ανάπτυξη της – κυρίως μέσω της υποτίμησης και των αυξημένων εξαγωγών που θα προκαλούσε, συμπεριλαμβανομένου του τουρισμού. Φυσικά συνοδεύουν την τοποθέτηση τους αυτή με την, μονομερή (!) στην ανάγκη, διαγραφή των επαχθών χρεών - αυτών δηλαδή που προήλθαν είτε από τη διαφθορά των κυβερνώντων, είτε από τα «τοκογλυφικά» επιτόκια δανεισμού, είτε από τη μη χρησιμοποίηση των δανείων, προς όφελος του συνόλου των πολιτών.

Αν και δεν θα επεκταθούμε στο θέμα του επαχθούς χρέους, αφού το έχουμε ήδη αναλύσει στο άρθρο μας για τον Ισημερινό, είναι σκόπιμο να τονίσουμε ότι, το δημόσιο εξωτερικό χρέος, στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι πλέον σε μη μετατρέψιμα ευρώ, μετά την υπογραφή του PSI - ενώ, εκτός από το δημόσιο εξωτερικό, υπάρχει και το ιδιωτικό εξωτερικό (τράπεζες, ασφάλειες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), το οποίο δεν θα ήταν προφανώς καθόλου εύκολο να διαγραφεί (πόσο μάλλον να πληρωθεί).

Οφείλουμε επίσης να υπενθυμίσουμε πως, όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο υπήρξαν αμφιβολίες, σχετικά με τις δυνατότητες της Γερμανίας να εξοφλήσει τα χρέη της, οι Γάλλοι εισέβαλλαν στρατιωτικά στα εδάφη της - κατάσχοντας τις βιομηχανίες και τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία των περιοχών, στις οποίες εγκαταστάθηκαν. Δυστυχώς, κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα, με την οικονομική «κατάληψη» των υπουργείων, καθώς επίσης άλλων δημοσίων υπηρεσιών, να έχει πάρει τη θέση της στρατιωτικής εισβολής.

Όσον αφορά τώρα την ενδεχόμενη υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος και την ανάπτυξη που προκαλεί, μέσω των εξαγωγών, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν ότι μία χώρα, η οποία υποτιμάει το νόμισμα της, περπατάει κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού - αφού οι τιμές των εξαγομένων προϊόντων της φθηναίνουν μεν αλλά, ταυτόχρονα, ακριβαίνουν οι τιμές των εισαγομένων.

Στο σημείο αυτό εάν κατανοήσουμε ότι, η παραγωγή των περισσοτέρων εγχώριων προϊόντων απαιτεί σε μεγάλο βαθμό εισαγόμενες πρώτες ύλες (πετρέλαιο, ορυκτά, μέταλλα κλπ.), καθώς επίσης μηχανήματα ή άλλα βιομηχανικά προϊόντα, τα οποία πληρώνονται με συνάλλαγμα (συνήθως δολάριο), τότε θα διαπιστώσουμε πως η υποτίμηση δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα – αλλά κάποια ανάλογα με την εσωτερική υποτίμηση (μειώσεις μισθών), η οποία επιχειρείται τα τελευταία χρόνια, κατ’ εντολή του ΔΝΤ.

Η μοναδική διαφορά είναι ίσως το ότι, η μείωση των πραγματικών μισθών μέσω της υποτίμησης του νομίσματος (πληθωρισμός, περιορισμός της αγοραστικής αξίας), είναι ευκολότερο να επιβληθεί σε μία κοινωνία – σε αντίθεση με τη μείωση των ονομαστικών αμοιβών (εσωτερική υποτίμηση), η οποία συνήθως συνοδεύεται από μεγάλες αντιδράσεις των εργαζομένων.

Ακόμη και αν υποθέσουμε λοιπόν ότι η «επιστροφή» μίας χώρας στο εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης η υποτίμηση του δεν θα προκαλούσε υπερπληθωρισμό (τον οποίο συνήθως ακολουθεί η απορρύθμιση, η κατάρρευση και τα πάσης φύσεως πραξικοπήματα), όλα τα παραπάνω είναι, στην καλύτερη περίπτωση, καλοπροαίρετες μεν, αλλά ανόητες και ανώριμες «ασκήσεις επί χάρτου» – ευχολόγια ίσως. Στη χειρότερη περίπτωση δε, πολιτική δημαγωγία, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα και διασπορά ψευδών ελπίδων - είτε με απώτερο στόχο τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Πολιτών, είτε την υπεξαίρεση της ψήφου τους.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΠΥΛΩΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Συνεχίζοντας, θεωρούμε απαραίτητη τη μεθοδική ανάλυση των «συντελεστών» ανάπτυξης (αύξησης του ΑΕΠ) μίας χώρας, έτσι ώστε να μην περιοριζόμαστε σε ευχολόγια και σε κενά, άνευ περιεχομένου λόγια – ειδικά επειδή αποτελεί πλέον τη μαγική λέξη, η οποία χρησιμοποιείται από όλους και για όλα, τις περισσότερες φορές εντελώς ανεύθυνα και δημαγωγικά.

Στα πλαίσια αυτά είναι γνωστό ότι, τα τέσσερα βασικά στοιχεία του ακαθάριστού εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) είναι η ιδιωτική κατανάλωση (Κ), οι μικτές επενδύσεις (Ε), οι καταναλωτικές δαπάνες του δημοσίου (Δ), καθώς επίσης η διαφορά μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών (Εξ-Εισ.). Πρόκειται λοιπόν για την παρακάτω μαθηματική εξίσωση:

ΑΕΠ = Κ+Ε+Δ+(Εξαγωγές – Εισαγωγές)

α) Σε μία οικονομία τώρα, η οποία είναι υπερχρεωμένη, ελλειμματική και διανύει τον πέμπτο χρόνο ύφεσης, η κατανάλωση (Κ) περιορίζεται συνεχώς - μεταξύ άλλων σαν αποτέλεσμα της μεγάλης ανεργίας, των χρεοκοπιών, της πιστωτικής συρρίκνωσης (τραπεζικό πρόβλημα), καθώς επίσης των συσσωρευμένων ιδιωτικών χρεών.

Η κατανάλωση δεν υποχωρεί σήμερα μόνο στην Ελλάδα, όσον αφορά την Ευρωζώνη, αλλά επίσης στην Ισπανία, στην Ιταλία και αλλού – τελευταία στην Ολλανδία και στη Γαλλία, η οποία αποτελεί την επόμενη βόμβα στα θεμέλια του κοινού νομίσματος (απειλούμενη, μεταξύ άλλων, από μία καταστροφική έκρηξη της φούσκας ακινήτων που έχει δημιουργηθεί στο παρελθόν).

β) Κατ’ επέκταση, οι ιδιωτικές επενδύσεις (Ε) σε μηχανήματα και υποδομές, όπως και στον τομέα των ακινήτων, μειώνονται ανάλογα - αφού δεν υπάρχει ζήτηση, η οποία θα μπορούσε να τις αιτιολογήσει.

Προφανώς, κανένας επιχειρηματίας δεν επενδύει, εάν δεν περιμένει να πουλήσει τα προϊόντα του στους καταναλωτές - ενώ κανένας ιδιώτης δεν αγοράζει ακίνητα, όταν προβλέπει ή διαπιστώνει την αυξημένη φορολόγηση τους, παράλληλα με την αδυναμία επαναπώλησης, υπενοικίασης κοκ.Όταν λοιπόν μειώνεται η κατανάλωση, περιορίζονται οι επενδύσεις - οπότε και το ΑΕΠ, όσον αφορά τα δύο αυτά βασικά του στοιχεία.

Ειδικά όσον αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, εκτός του ότι αποτελούν αναμφίβολα μία ύπουλη παγίδα (άρθρο μας) ακόμη και αν υποθέσουμε ότι δεν είναι σκανδαλώδεις (δυστυχώς αποδείχθηκε το αντίθετο στην πατρίδα μας, όσον αφορά τουλάχιστον το Ολυμπιακό χωριό ή την ΑΤΕ, ενώ πιθανότατα θα συμβεί το ίδιο και με τον ΟΠΑΠ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ κοκ.), δεν θεωρούνται νέες ιδιωτικές επενδύσεις και δεν βοηθούν την ανάπτυξη – αφού απλά αλλάζουν οι «μέτοχοι», ενώ οι καινούργιοι ιδιοκτήτες των κρατικών επιχειρήσεων συνήθως μειώνουν το προσωπικό, μεγεθύνοντας την ανεργία, αυξάνουν τις τιμές, επιδεινώνοντας τον πληθωρισμό, μεταφέρουν πολλά από τα κέρδη τους στο εξωτερικό, περιορίζοντας τη φορολογική βάση κλπ.

γ) Οι δημόσιες δαπάνες βέβαια (Δ) μπορούν να αυξηθούν, κατά την πολιτική του Keynes, παρά το ότι μειώνονται η κατανάλωση και οι επενδύσεις – έτσι ώστε να αναθερμάνουν τη ζήτηση, για να κινηθεί ξανά η οικονομία μίας χώρας. Όταν όμως ένα κράτος, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα, είναι υπερχρεωμένο και αναγκάζεται από τους δανειστές του ή από τις αγορές (Ισπανία, Ιταλία κλπ.) στη μείωση των δαπανών του, δεν είναι δυνατόν να προβεί σε δημόσιες επενδύσεις – ίσως μόνο να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις, με τη βοήθεια των οποίων θα μπορέσει να προσελκύσει ξένους επενδυτές.

Ποιός όμως ξένος επενδύει σε μία χώρα, η οποία ευρίσκεται σε βαθιά ύφεση, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι τόσο το επιχειρηματικό της πλαίσιο (μηδενική διαφθορά κλπ.), όσο και το φορολογικό (ανταγωνιστική, μακροπρόθεσμα σταθερή φορολόγηση), λειτουργούν τέλεια; Πόσο μάλλον όταν πολλές άλλες χώρες, την ίδια χρονική στιγμή (ακόμη και η Αίγυπτος σήμερα), αναζητούν απεγνωσμένα ξένες επενδύσεις;

δ) Αυτό που απομένει λοιπόν για να υπάρξει ανάπτυξη σε μία τέτοια οικονομία, η οποία δεν μπορεί να αυξήσει την κατανάλωση, τις επενδύσεις, καθώς επίσης τις δημόσιες δαπάνες, είναι η μεγέθυνση των καθαρών (αφαιρουμένων των εισαγωγών) εξαγωγών – η κατά το δυνατόν μεγαλύτερη ενδυνάμωση δηλαδή του τελευταίου «πυλώνα» της οικονομίας της.

Ακόμη όμως και αν μπορούσε μία χώρα να υποτιμήσει το νόμισμα της, περιορίζοντας έστω το «παραγωγικό αντίκτυπο» στις εισαγωγές (πρώτες ύλες κλπ.), καθώς επίσης τις υπόλοιπες εισαγωγές (όπως αναλύσαμε αυτό που μετράει, όσον αφορά την ανάπτυξη, είναι οι εξαγωγές μείον τις εισαγωγές), πως θα τα κατάφερνε σε μία εποχή, όπου πολλά άλλα κράτη αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, επιλέγοντας την ίδια ακριβώς λύση;

Συμπερασματικά λοιπόν, όπως καταλαβαίνουμε από την αδυναμία καλυτέρευσης και των τεσσάρων συντελεστών (πυλώνων) του ΑΕΠ, η πολυδιαφημισμένη και αναγκαία ανάπτυξη της Ελλάδας, όπως επίσης των υπολοίπων ελλειμματικών ή/και υπερχρεωμένων κρατών του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ, των Η.Π.Α. και της Ιαπωνίας, υπό τις σημερινές συνθήκες, είναι μία απίστευτη ουτοπία – η οποία δεν μας οδηγεί πουθενά.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Περαιτέρω, σε γενικές γραμμές, όταν το δημόσιο χρέος μίας χώρας υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ της, ο ρυθμός ανάπτυξης της επιβραδύνεται συνεχώς – ακόμη και σε εποχές παγκόσμιας ευημερίας. Εάν τώρα η συγκεκριμένη χώρα ή το περιβάλλον της έχει επί πλέον τραπεζικά προβλήματα, πόσο μάλλον ανάγκη «διάσωσης» των τραπεζών της, τότε είναι φύσει αδύνατον να αναπτυχθεί – ακόμη και αν το δημόσιο χρέος της δεν υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ της (όπως τεκμηριώθηκε πρόσφατα στην περίπτωση της Κύπρου και της Ισπανίας).

Όσον αφορά τώρα τα συνολικά χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, δεν πρέπει να υπερβαίνουν το 200% του ΑΕΠ μίας χώρας, εάν θέλει να συνεχίσει να αναπτύσσεται υγιώς. Όμως, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, “τα συνολικά χρέη στις 18 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη ήταν στο 160% του ΑΕΠ τους το 1980 – σήμερα (2011) έχουν εκτοξευθεί στο 321% του ΑΕΠ τους……Αποπληθωρισμένα, οι κυβερνήσεις έχουν τετραπλάσια χρέη σε σχέση με το 1980, τα νοικοκυριά εξαπλάσια και οι επιχειρήσεις της πραγματικής οικονομίας τριπλάσια”.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, οι συνεχείς (αυτο)κατηγορίες, καθώς επίσης τα (αυτο)μαστιγώματα των Ελλήνων, όσον αφορά τα χρέη ή/και την υπερχρέωση της χώρας τους, είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου – αφού το 2011, μετά την εισβολή του ΔΝΤ και πριν τα PSI, το συνολικό χρέος της Ελλάδας ήταν σχεδόν ίσο (333% του ΑΕΠ) με το μέσο όρο των 18 μεγάλων οικονομιών του ΟΟΣΑ (321%).

Προφανώς λοιπόν οι Έλληνες δεν πρέπει να εκτίθενται τόσο πολύ στη «συλλογική πλύση εγκεφάλου», στην οποία τους υποβάλλουν σκόπιμα ορισμένα διατεταγμένα ΜΜΕ – με απώτερο στόχο να αμβλύνουν ή/και να εξουδετερώσουν τις αντιδράσεις τους στη σχεδιαζόμενη εκποίηση της πατρίδας τους, μέσω της «συστηματικής παραγωγής ενόχων και ενοχών».

Συνεχίζοντας, χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατον ποτέ να πληρωθούν τα συσσωρευμένα την τελευταία τριακονταετία, τεράστια χρέη των δυτικών κρατών, επιχειρήσεων, τραπεζών και νοικοκυριών – όπως φαίνονται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Σύνολο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Ιρλανδία	1.166	689	245	123	109
Μ. Βρετανία*	847	547	118	101	81
Ιαπωνία	641	188	143	77	233
Ισπανία	457	111	192	87	67
Γαλλία	449	151	150	61	87
Βέλγιο	435	112	175	53	95
Πορτογαλία	422	61	149	106	106
Ιταλία	377	96	110	50	121
Η.Π.Α.	376	94	90	92	100
Ελλάδα	333	22	74	71	166
Γερμανία**	321	98	80	60	83

Πηγή: MM (IMF)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι χρεωμένα κατά μέσον όρο με 13.800 €, τα ελληνικά με 10.200 € και τα ιρλανδικά με 30.200 € (πηγή: Creditreform Γερμανίας). Πρόκειται λοιπόν για ένα τεράστιο πλεονέκτημα της Ελλάδας, το οποίο δεν μπορεί δυστυχώς να χειριστεί σωστά η κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες, μοναδικό πρόβλημα των οποίων είναι η διεφθαρμένη, ανίκανη και ανεπαρκής Πολιτική τους.

Από την άλλη πλευρά, η επίλυση του προβλήματος αποκλειστικά και μόνο με τη βοήθεια του πληθωρισμού (μεγάλη αύξηση της ποσότητας χρήματος), έτσι όπως επιχειρείται σήμερα, κυρίως από την Ευρώπη (ΕΚΤ), τις Η.Π.Α. (Fed), τη Μ. Βρετανία (BoE) και την Ιαπωνία (BoJ), αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί εσφαλμένη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη – αφού είναι εύκολο να χαθεί ο έλεγχος του, με οδυνηρά αποτελέσματα εάν τυχόν «μεταλλαχθεί» σε υπερπληθωρισμό.

Πόσο μάλλον εάν οδηγήσει σε συναλλαγματικούς πολέμους και σε εκείνον τον προστατευτισμό (επιβολή δασμών κοκ.), ο οποίος μας καταδίκασε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο – ενδεχομένως δε σε επιθέσεις εναντίον του δολαρίου ή/και του ευρώ, τις οποίες θα μπορούσε να «ενορχηστρώσει» εύκολα μία χώρα με μεγάλα ενεργειακά αποθέματα, όπως για παράδειγμα η Ρωσία, συνδέοντας απλά το νόμισμα της με το χρυσό. (πολλοί θα τοποθετούσαν αμέσως τα χρήματα τους σε ένα νόμισμα με αντίκρισμα, αντί σε χαρτονομίσματα χωρίς ουσιαστική αξία). Επομένως, πρέπει να ευρεθεί όσο το δυνατόν συντομότερα μία άλλη λύση – με τη βοήθεια φυσικά των εμπειριών μας από το παρελθόν.

ΜΕΡΙΚΗ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Η ΠΑΓΩΜΑ ΧΡΕΩΝ

Με βάση την παραπάνω ανάλυση, αλλά και την Ιστορία, η λύση που φαίνεται περισσότερο αποτελεσματική αλλά και λιγότερο επικίνδυνη είναι η, με κάποιον τρόπο, διαγραφή των υπερβολικών χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, σε όλη την έκταση της Δύσης – σε συνδυασμό με έναν ελεγχόμενο πληθωρισμό, καθώς επίσης με την καταπολέμηση τόσο των ευρωπαϊκών, όσο και των παγκόσμιων ασυμμετριών, όπως τις έχουμε αναλύσει σε προηγούμενα κείμενα μας.

Ειδικά όσον αφορά την Ευρώπη υπενθυμίζουμε ότι (άρθρο μας), θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα ειδικό «ευρωπαϊκό κεφάλαιο αποπληρωμής χρεών» («bad bank» ουσιαστικά), στο οποίο να «οδηγηθούν» εκείνα τα χρέη των χωρών της ΕΕ που υπερβαίνουν το 60% του ΑΕΠ τους – έτσι ώστε να παγώσουν και να αποπληρωθούν σταδιακά, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή/και το επιβάλλουν, για να μην προκληθεί υπερπληθωρισμός (κάτι ανάλογο θα μπορούσε να δρομολογηθεί και για τα ιδιωτικά χρέη).

Παράλληλα, η πολιτική λιτότητας οφείλει να διατηρηθεί μεν, αλλά τα χρόνια προσαρμογής πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα – έτσι ώστε να αποφευχθεί η ύφεση και τα τεράστια προβλήματα που προκαλεί, όπως διαπιστώθηκε κυρίως στην περίπτωση της Ελλάδας (ανεργία, χρεοκοπίες, κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου, φτώχεια, εγκληματικότητα, κοινωνικές εξεγέρσεις, εθνικές αντιπαλότητες κοκ.).

Φυσικά πρέπει να συνοδευθεί με μέτρα ανάπτυξης όλων των χωρών της ΕΕ, αφού διαφορετικά είναι αδύνατη η μακροπρόθεσμη επίλυση της κρίσης χρέους – ενώ ο «επιτρεπόμενος» πληθωρισμός οφείλει να αναπροσαρμοσθεί στο 4%, από το 2% σήμερα. Εάν στην περίπτωση αυτή η ισοτιμία ευρώ δολαρίου περιοριζόταν στο 1:1, θα ήταν θετικό τόσο για την Ευρώπη, όσο και για τις Η.Π.Α. – λιγότερο φυσικά για την Κίνα, αφού τα προϊόντα της θα γινόταν αυτόματα λιγότερο ανταγωνιστικά για τη Δύση.

Στη συνέχεια πρέπει να δρομολογηθεί ένα νέο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας, το οποίο όμωςνα απαγορεύει τις ασυμμετρίες στα εξωτερικά ισοζύγια συναλλαγών των χωρών-μελών της Ευρωζώνης - με τα οποία κάποιες χώρες (Γερμανία, Ολλανδία κλπ.), αναπτύσσονται εις βάρος των υπολοίπων.

Τέλος, το ESM θα ήταν σωστό να εξελιχθεί σε ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο, το οποίο να λειτουργεί όπως το ΔΝΤ από την ίδρυση του μέχρι τη δεκαετία του 1970 – με κύριο στόχο την συμμετρική ανάπτυξη των χωρών της ΕΕ. Πόσο μάλλον αφού, η μη ισορροπημένη εξέλιξη των κρατών, καθιστά αδύνατη την εφαρμογή μίας κοινής νομισματικής πολιτικής – για παράδειγμα, στη Γερμανία απαιτούνται υψηλά επιτόκια, ενώ στην Ιταλία χαμηλά. Το ταμείο αυτό θα έπρεπε βέβαια να συνοδευθεί από την ίδρυση ευρωπαϊκών εταιρειών αξιολόγησης, έτσι ώστε να πάψει να υφίσταται το μονοπώλιο των τριών αδελφών (Fitch, S&P, Moody’s).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Έχουμε την άποψη ότι, η δημιουργία της Ευρωζώνης, αν και προς τη σωστή κατεύθυνση (καμία χώρα της ΕΕ δεν μπορεί να επιβιώσει μακροπρόθεσμα, εάν δεν ανήκει σε μία ισχυρή ένωση κρατών), ήταν αφενός μεν πολύ βιαστική, αφετέρου λανθασμένη – αφού έπρεπε να προηγηθεί η πολιτική, η δημοσιονομική και η τραπεζική ένωση ανεξάρτητων μεταξύ τους, ισότιμων εθνών. Δυστυχώς δεκινδυνεύει να διαλυθεί κάθε στιγμή – επειδή στηρίζεται σε πολύ «σαθρά» θεμέλια, ενώ απειλείται σοβαρά από την απίστευτα αλαζονική, ηγεμονική, πλήρως υποταγμένη στις αγορές «πρωσική» κυβέρνηση της Γερμανίας.

Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, για να αντιμετωπισθούν οι μεγάλες ελλείψεις της οικονομίας της Ελλάδας, θα πρέπει να δραστηριοποιηθούμε «ατομικά και από κοινού».Οφείλουμε δηλαδή από τη μία πλευρά να βρούμε ρεαλιστικές λύσεις για τη δική μας χώρα, χωρίς να περιμένουμε βοήθεια από κανέναν, ενώ από την άλλη πλευρά να συνεργασθούμε με όλους τους υπόλοιπους – έτσι ώστε να επιλυθούν, κατά το δυνατόν ορθολογικά και δίκαια, τόσο τα ενδοευρωπαϊκά, όσο και τα παγκόσμια προβλήματα.

Πρώτη προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η εξασφάλιση της επιβίωσης της πατρίδας μας, χωρίς να είναι απαραίτητο το κοινό νόμισμα – στο οποίο είμαστε σήμερα απόλυτα εγκλωβισμένοι. Άλλωστε, όπως συμβαίνει και σε κάθε ανθρώπινη σχέση, η επιτυχία της συμβίωσης εξαρτάται από το βαθμό ανεξαρτησίας των συμμετεχόντων – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν δεν λειτουργήσει σωστά η οικονομία μας (το βασικότερο πρόβλημα της οποίας είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία), δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε «ατομικό», ούτε κοινό ευρωπαϊκό μέλλον.

Απαραίτητες προϋποθέσεις είναι η λειτουργία του Κράτους Δικαίου, η πολιτική σταθερότητα, καθώς επίσης η «εκπόνηση» ενός κρατικού ισολογισμού, συμπεριλαμβανομένων φυσικά των γερμανικών επανορθώσεων στο ενεργητικό του – έτσι ώστε να γνωρίζουμε κάθε στιγμή την καθαρή μας θέση και όχι μόνο τα χρέη μας, προερχόμενα κυρίως από την κακοδιαχείριση των περιουσιακών στοιχείων της πατρίδας μας, εκ μέρους των κυβερνήσεων της.

Σε κάθε περίπτωση, χωρίς να υποτιμούμε καθόλου τα πολιτικά, τα κοινωνικά, καθώς επίσης τα πολιτισμικά προβλήματα, μόνο η «οικονομική ευρωστία» ενός κράτους εγγυάται τα σύνορα και την ελευθερία του – την εθνική του κυριαρχία δηλαδή. Πόσο μάλλον όταν η ευαίσθητη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, μεγάλο προνόμιο αν και ταυτόχρονα πηγή πολλών «δεινών» της, καθιστά υποχρεωτική τόσο την κοινωνική συνοχή, όσο και την οικονομική ισχύ της – ειδικά σε μία «ταραγμένη» εποχή, όπως η σημερινή, με δεδομένη τη γεωστρατηγική σημασία της πάμπλουτης από κάθε πλευρά πατρίδας μας.

Περαιτέρω, εάν απλά επιλέγαμε το «διαζύγιο» με την Ευρωζώνη, εξασφαλίζοντας ίσως μία πολύκαλή διατροφή και ζητωκραυγάζοντας για την «επιστροφή της υπερήφανης Ελλάδας στις ρίζες της», τότε θα είχαμε αποτύχει «οικτρά» – σπαταλώντας ανεύθυνα τις θυσίες και τους αγώνες μίας ολόκληρης γενιάς, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί «συλλογικά διεφθαρμένη ή/και ανίκανη» (όσο και αν κάτι τέτοιο επιχειρείται δυστυχώς, μεταξύ άλλων από όλους αυτούς οι οποίοι σχεδιάζουν μεθοδικά, ερήμην των Πολιτών, την κατάλυση του κοινωνικού Κράτους Δικαίου, μέσα από τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας).

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θεωρούμε ότι, η Ελλάδα ανήκει στη Δύση – όπως δεν ανήκει στην Ανατολή ή όπου αλλού, αλλά στον εαυτό της, στην Ιστορία της και στους Πολίτες της. Οφείλει όμως να συμμετέχει σε μία αλληλέγγυα οικονομική ζώνη, η οποία να της εξασφαλίζει μεγαλύτερη ισχύ, απέναντι στις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη – όπως για παράδειγμα απέναντι στην Κίνα, στη Ρωσία και στις Η.Π.Α.

Ολοκληρώνοντας, είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε τόσο εμείς οι Έλληνες, όσο η Ευρωζώνη και η υπόλοιπη Δύση, να ξεφύγουμε ειρηνικά από την ύπουλη παγίδα του χρέους και της ύφεσης – αντιμετωπίζοντας ορθολογικά τα διάφορα προβλήματα που έχουν προκύψει. Ευχόμαστε λοιπόν Καλή Χρονιά, με αισιοδοξία, υγεία και ευτυχία σε όλους – τονίζοντας ξανά την ανάγκη αλληλεγγύης σε όσους υποφέρουν περισσότερο από τα δεινά της κρίσης.

ΥΓ: Με τις όποιες αναφορές μας στους «Έλληνες» και στην «πατρίδα», δεν εννοούμε την φυλετική ή/και την «εθνικιστική» στάση εκείνη, η οποία τοποθετεί ένα έθνος υπεράνω της ανθρωπότητας, των αρχών της αλήθειας, της ισότητας και της δικαιοσύνης – αλλά το «φλογερό» ενδιαφέρον που νοιώθει κανείς για τους συμπατριώτες και τη χώρα του, το οποίο έχει σχέση τόσο με την πνευματική, όσο και με την υλική τους ευημερία (σε καμία περίπτωση όμως εις βάρος άλλων ατόμων ή κρατών).

Όσον αφορά τώρα την υγιή κοινωνία που οφείλουμε να οικοδομήσουμε, αποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, υπενθυμίζουμε πως “Μόνο μία τέτοια κοινωνία αναπτύσσει την ικανότητα του ατόμου να σέβεται τους συνανθρώπους του, να εργάζεται δημιουργικά, να παράγει, να μην υπερχρεώνεται, να εξελίσσει τη λογική και την αντικειμενικότητα του, καθώς επίσης να έχει εκείνη την αίσθηση του εγώ, η οποία βασίζεται στην εμπειρία των δικών του παραγωγικών δυνάμεων. Αντίθετα, η μη υγιής κοινωνία είναι αυτή που δημιουργεί αξιωματικά την αμοιβαία εχθρότητα και τη δυσπιστία, η οποία «μεταλλάσσει» τον άνθρωπο σε όργανο χρήσης και εκμετάλλευσης των άλλων – κυρίως δε των ξένων και των εισβολέων”.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 31. Δεκεμβρίου 2012

viliardos@kbanalysis.com

Ο ΗΛΙΘΙΟΣ...

 

Δεν είναι που δεν έχω ελπίδα. Λίγο με πειράζει αυτό. Και το γεγονός πως η ζωή περνάει γρήγορα με αφήνει αδιάφορο. Ακόμα και η έκδηλη αδικία γύρω μου, δεν με απογοητεύει. Ίσα ίσα που με πεισμώνει όλο και περισσότερο. Δεν λυπάμαι με την κρίση. Η κρίση με κάνει και χαίρομαι. Όχι, δεν είμαι μαζοχιστής. Απλά με την κρίση ξεβρακώνονται όλες οι ψεύτικες αξίες που μας κρατούσαν νεκροζώντανους στο κόσμο τους.
Από την άλλη είναι αυτή η τρελή μελαγχολία που με πιάνει. Αυτό το συναίσθημα μεταξύ λύπης και παράδοσης. Μια βαριά κούραση της ύπαρξης. Μια σχεδόν μεταφυσική τάση αυτοτιμωρίας. Όχι, δεν φταίει η κρίση. Δεν φταίνε τα προβλήματα, η φτώχεια, η αδικία. Βασικά δεν φταίει ούτε καν η αδυναμία μου να δράσω αποτελεσματικά.
Εσύ φταις. Ναι. Εσύ. Μόνο εσύ. Προσωπικά και επώνυμα εσύ. Εσύ φταις για όλα.
Εσύ με τις αγκυλώσεις σου, με τα δόγματα και τους φόβους σου. Εσύ με την ηλίθια προσκόλληση σου στο χτες. Εσύ με τις παρωχημένες συνταγές κοινωνικής ευτυχίας. Εσύ με τα λεφτά σου, το σπίτι σου, το αυτοκίνητο σου, τα παιδιά σου, το μικροσκοπικό υπερεγώ σου. Εσύ με τη θρησκεία σου, την ιδεολογία σου, την πάρτη σου, την δειλία σου,
Λιγάκι μόνο να έβγαζες το σκασμό. Ελάχιστα να κοιτούσες τον άλλο στα μάτια. Μια σταλιά να μάζευες την αυθεντία σου. Όλα θα ήταν εφικτά. Όλα θα είχαν γίνει.
Αλλά όσο κι αν προσπαθείς, σύντομα θα γλυτώσω από σένα. Σύντομα θα πνιγείς στις ψευδαισθήσεις σου. Σύντομα θα σε βρουν νεκρό στο καναπέ σου. Ένα πτώμα σε αποσύνθεση, ταιριαστό στον από χρόνια τώρα απονεκρωμένο σου εγκέφαλο.
Κι αν έχω φύγει πρώτος, δεν πειράζει. Εγώ θα ξεχαστώ απλά. Μονάχα λίγη απ’ την αγάπη που ένιωσα για σένα θα μείνει πίσω. Για κάθε εσένα. Εσύ θα μείνεις για πάντα ένα πτώμα στον καναπέ. Εσύ θα γράψεις τα’ όνομα σου στην ιστορία με μεγάλα φωτεινά γράμματα.
Ο ΗΛΙΘΙΟΣ.
Methexis Erratum

Πηγή: Ο ΗΛΙΘΙΟΣ - RAMNOUSIA

Ένας ανθρωπολόγος στη Βηθλεέμ...

 

Καταρχάς κουνήστε το κεφάλι σας πέρα-δώθε.

Μετά πάνω κάτω, όσο πιο γρήγορα μπορείτε, αρκετές φορές.
Μετά πείτε δέκα φορές: «δεσοξυριβονουκλεϊνικό».
Ωραία! Ίσως να ξεκόλλησαν λίγο οι νευρώνες.
Τώρα προσπαθήστε να κάνετε κάτι πολύ πιο δύσκολο: Σταματήστε να σκέφτεστε ως ένθεος ή άθεος, αποτινάξτε τη συναισθηματική φόρτιση, θετική ή αρνητική, της θρησκευτικής σας πεποίθησης (και ο αθεϊσμός πεποίθηση είναι, αγαπητέ μου).
Θέλω να κάνουμε ένα μεγάλο νοητικό άλμα και να προσεγγίσουμε την ιστορία του Χριστού χωρίς προκαταλήψεις.
Όχι, δε θα προσπαθήσω να σας προσηλυτίσω στη θρησκεία μου, αφού δεν έχω κάποια. Ίσως η μόνη μου πνευματική αυταπάτη να είναι αυτή η (μάταιη αντιλαμβάνομαι πολλές φορές) προσπάθεια να κατανοήσω. Να κατανοήσω τον εαυτό μου, τους ανθρώπους, τη ζωή, τον κόσμο.
Αλλά δεν είμαι δογματικός. Πολύ συχνά απλά κοιτάω απέναντι ή γεύομαι κάτι νόστιμο ή παίζω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα.
Άλλωστε (όπως είπε και ο νεκρός παππούς μου) η ζωή δεν έχει κανένα νόημα -πέρα από το νόημα που της δίνουμε εμείς.
Ή, όπως είπε και ο Νίτσε: «Το βάρος της μέρας εξαρτάται απ’ το τι βάζουμε στις τσέπες της.»
Ή, όπως είπε και ο Μάλαμας: «Μες στα βαθιά νερά τι θες και κολυμπάς; Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε, κι ό,τι αρπάξει ο κ........»
Για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε στη Βηθλεέμ χωρίς προκαταλήψεις πρέπει να αδειάσουμε τις τσέπες του μυαλού μας από ερωτήματα του τύπου: «Ο Χριστός ήταν θεός ή άνθρωπος ή θεάνθρωπος; Ο Χριστός είναι ιστορικό πρόσωπο ή μήπως είναι επινόηση των Ευαγγελιστών –και του σπουδαιότερου διαφημιστή όλων των εποχών, του Απόστολου Παύλου;»
Μάλλον για να γίνει πιο εύκολη –και βιωματική- η αδογμάτιστη προσέγγιση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ξανά τον αγαπητό μας εξωγήινο.
Ξέρετε, τον εξωγήινο Λεβιστρός, που φτάνει με το διαστημόπλοιο του στο τρίτο πλανήτη ενός συνηθισμένου ηλιακού συστήματος.
Πολύ γρήγορα ο Αλιενστρός αντιλαμβάνεται ποιο ζώο είναι το κυρίαρχο του πλανήτη (μετά τα βακτήρια και τους ιούς, φυσικά).
Κάθε ανθρωπολόγος που θέλει να καταλάβει μια φυλή (ένα είδος για τον αγαπητό μας Αλιενστρός) ξεκινάει να μελετάει τη μυθολογία του.
Να αποδομεί τη μυθολογία του ουσιαστικά, αφού δεν τον ενδιαφέρουν τα καλολογικά στοιχεία ούτε τα ψήγματα αλήθειας που ενυπάρχουν σε κάθε μύθο, αλλά πως η μυθολογία αντικατοπτρίζει την κοινωνική οργάνωση του είδους και την ατομική ψυχοσύνθεση του ατόμου.
Ο Αλιενστρός είναι τυχερός, αφού το κυρίαρχο είδος έχει μια έμφυτη (;) τάση να μυθολογεί και να καταγράφει τις μυθολογίες του.
Η πρώτη μυθολογία που πέφτει στα χέρια του ονομάζεται: Καινή Διαθήκη.
Εκεί μέσα περιγράφεται η ζωή και ο θάνατος ενός ανθρώπου (ο Αλιενστρός δεν ασχολείται με την υποτιθέμενη θεϊκή υπόσταση του ήρωα, με αυτό θα ασχοληθεί στη δεύτερη φάση της αποδόμησης).
Ο ήρωας της συγκεκριμένου μύθου γεννιέται πάμφτωχος και ταπεινός, αλλά από μικρός επιδεικνύει σπουδαίες πνευματικές αρετές.
Όταν μεγαλώνει έρχεται σε σύγκρουση με το θρησκευτικό και κοινωνικό κατεστημένο. Όχι μόνο καταπατάει τους θρησκευτικούς νόμους, όπως την απαγόρευση εργασίας το Σάββατο, όχι μόνο αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση της θρησκείας, αλλά διακηρύσσει κάποιες αρχές οι οποίες σίγουρα ξενίζουν (ή και σκανδαλίζουν) τους συγκαιρινούς του.
Χωρίς να κρίνει την ορθότητα των θέσεων του ανθρώπου που αποκαλείται Χριστός στο κείμενο, ο Αλιενστρός αντιλαμβάνεται ότι είναι παράδοξες σε σχέση με την κρατούσα ηθική.
Σε έναν κόσμο βίας και μισαλλοδοξίας ο Χριστός μιλάει και λέει: «Αγαπάτε αλλήλους» ή «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Σε έναν κόσμο οικονομικής ανισότητας λέει πως όποιος έχει δύο χιτώνες πρέπει να δίνει τον ένα και ότι ο πλούσιος είναι σε χειρότερη θέση και από μια καμήλα.
Αυτός ο άνθρωπος συναναστρέφεται τους κατώτερους της φυλής του: Πόρνες, ψαράδες, αμόρφωτους, ακόμα και τους μιερούς φοροεισπράκτορες. Δέχεται να πιει νερό από μια γυναίκα που ανήκει σε άλλη φυλή, εχθρική.
Την ίδια στιγμή δεν ικανοποιεί τη δίψα των επαναστατών –υποστηρίζοντας τον αγώνα τους για εθνική ανεξαρτησία- και έτσι χάνει μια πολύ σημαντική ευκαιρία να γίνει αρχηγός ενός απελευθερωτικού κινήματος.
Σύντομα καταδικάζεται, μετά το μένος της θρησκευτικής εξουσίας, την αδιαφορία της κοινωνικής εξουσίας και τη δημαγωγία της λαϊκής εξουσίας.
Εκτελείται με τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο, ως ένας κοινός εγκληματίας.
Ακριβώς επειδή ο Αλιενστρός είναι από άλλον πλανήτη δεν είναι προκατειλημμένος αρνητικά ενάντια στο συγκεκριμένο λαό (τους Εβραίους) που δολοφόνησαν το συγκεκριμένο άνθρωπο.
Ειδικά αφού όταν διαβάζει και άλλες μυθολογίες, όπως την Πλατωνική, αντιλαμβάνεται ότι είναι κοινός τόπος σε αυτό το είδος να δολοφονούνται όσοι πρεσβεύουν καινόδοξες θεωρίες, όπως -για παράδειγμα- ο άνθρωπος που ονομαζόταν Σωκράτης.
Ο Αλιενστρός, ακριβώς επειδή είναι από άλλο πλανήτη, τόσο εξελιγμένο ηθικά ώστε να μην αυτοκαταστραφεί παρά την επιστημονική πρόοδο, καταλαβαίνει ότι οι ιδέες ανθρώπων όπως εκείνου που ονομαζόταν Χριστός και εκείνου που ονομαζόταν Σωκράτης, θα ήταν ωφέλιμες για την εξέλιξη του είδους –και απαραίτητες για την επιβίωση του.
Και όμως. Οι φορείς αυτών των ιδεών δολοφονήθηκαν, ενώ οι ίδιες οι ιδέες διαστρεβλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογηθεί η αυτοκαταστροφή.
Ο Αλιενστρός, χωρίς θλίψη καμία, γράφει στο τετράδιο του ότι το κυρίαρχο ζωικό είδος στον τρίτο πλανήτη είναι καταδικασμένο να αυτοκαταστραφεί.
Καταγράφει όσες περισσότερες λεπτομέρειες μπορεί και αποχωρεί για τον επόμενο πλανήτη, στο επόμενο ηλιακό σύστημα, όπου –ίσως- συναντήσει έλλογα όντα.ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Ο Αλιενστρός μπορεί να μην είναι και τόσο φιλικόςΣε κάποιο διήγημα επιστημονικής φαντασίας –δε θυμάμαι τίτλο ή συγγραφέα- οι εξωγήινοι που μας επισκέπτονται δεν έρχονται καθόλου εν ειρήνη.
Επικοινωνούν με τους ηγέτες της Γης και τους δίνουν περιθώριο ενός χρόνου για να διορθώσουν τα λάθη τους. Με τη λήξη της προθεσμίας, αν οι γήινοι δεν έχουν καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο, θα καταστρέψουν ολοσχερώς τον πλανήτη.
Οι ηγέτες της Γης (και οι απλοί πολίτες) ευρισκόμενοι μπροστά στο τέλος τους καταφέρνουν όσα δεν μπόρεσαν να επιτύχουν τόσα χρόνια διαδηλώσεων υπέρ της ειρήνης και του αφοπλισμού:
Πλήρης αφοπλισμός, παγκόσμια ειρήνη, απαγόρευση των όπλων και... ομόνοια!
Ένα χρόνο μετά, όταν οι εξωγήινοι επιστρέφουν, βρίσκουν τους ηγέτες στην αίθουσα του ΟΗΕ, αδελφωμένους. Οι πολίτες έχουν σταματήσει να πολεμούν, να δολοφονούν, να βιάζουν και περιμένουν κρατώντας την ανάσα τους.
«Τα καταφέραμε», λέει ο ηγέτης του πιο ισχυρού κράτους (της Κίνας, φυσικά). «Δε θα ξανακάνουμε ποτέ πόλεμο.»
Οι εξωγήινοι γελάνε (ναι, έχουν κι αυτοί αίσθηση του χιούμορ).
«Μας παρεξηγήσατε», λένε. «Εμείς δε θέλαμε ειρήνη. Θέλαμε να σας δούμε να κάνετε έναν αληθινά καταστρεπτικό πόλεμο. Από τότε που υπάρχετε αναλώνεστε σε μικρούς πολέμους, με εκατό-διακόσια εκατομμύρια νεκρούς στην καλύτερη περίπτωση. Νομίσαμε ότι θα καταφέρνατε κάτι παραπάνω όταν μπορέσατε να διασπάσετε το άτομο, αλλά εσείς περιοριστήκατε στην αποθήκευση των πυρηνικών σας όπλων, λες και είναι σαλάμια (γιατί ναι, έχουν και οι εξωγήινοι σαλάμια). Ήσασταν μίζεροι στους πολέμους σας, όπως και στην υπόλοιπη ζωή σας. Γι’ αυτό θα δώσουμε ένα τέλος στη μιζέρια σας.»
Ένας ήχος σαν από καζανάκι και το ηλιακό σύστημα μένει με έναν πλανήτη λιγότερο. Τόσο απλά, τόσο αθόρυβα.
Εξαιτίας μιας παρεξήγησης.
Sankejoker

Πηγή: Ένας ανθρωπολόγος στη Βηθλεέμ - RAMNOUSIA

Μια Ελληνίδα μουσουλμάνα της Θράκης ενάντια στους τουρκοπράκτορες σε σύνοδο του ΟΗΕ!

 — ndap @

Νέα μετωπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας από όργανα του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής σε σύνοδο του ΟΗΕ στη Γενεύη, με τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας όμως αυτή τη φορά να αντιδρούν αποτελεσματικά. Ξεχώρισε ανάμεσά τους μια μουσουλμάνα από την Ξάνθη, η Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που η συγκλονιστική της μαρτυρία αποστόμωσε τους τουρκοπράκτορες…
Την ώρα που ο λαός της Θράκης κοιμάται – ως επί το πλείστον – τον μακάριο ύπνο της…ηλιθιότητας και που ακόμη και οι ντόπιοι δεσποτάδες διαγωνίζονται, όπως με βαθιά θλίψη παρατηρούμε, για το ποιος θα πλειοδοτήσει σε κολακείες προς τον επίσημο εκπρόσωπο της «φίλης» Τουρκίας, τα μίσθαρνα όργανα της εν λόγω…φίλης συνεχίζουν πάντα τον υπονομευτικό αγώνα τους ενάντια στην Ελλάδα τόσο στο εσωτερικό, όσο και στον διεθνή χώρο. Προ ημερών σας γράφαμε στο «Προξενείο-Στοπ» για τη γελοία εκείνη οπερέτα που έστησε στις Βρυξέλλες το τούρκικο ΥΠΕΞ με τα εν Θράκη πρακτορίδια και 3-4 πουλημένα σούργελα που παριστάνουν τους εξ Εσπερίας ευρωβουευτές και αγωνιστές των…ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Ε, την ίδια περίπου εποχή είχαμε και άλλη μία τέτοια επίθεση κατά της χώρας μας, αυτή τη φορά στο 5^ο Συνέδριο του ΟΗΕ για τις Μειονότητες, που διοργανώθηκε στη Γενεύη στα τέλη Νοεμβρίου και στο οποίο, όπως μας ενημερώνει το δελτίο τύπου που εξέδωσε (στα τούρκικα εννοείται) ο πεμπτοφαλαγγίτικος «Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης», «την τουρκική μειονότητα της Δυτικής Θράκης εκπροσώπησαν το μέλος του Συλλόγου Επιστημόνων και Γενική Διευθύντρια της «Πολιτιστικής Εκπαιδευτικής Εταιρίας Μειονότητας Δυτικής Θράκης» (ΠΕΚΕΜ) Περβίν Χαϊρουλλάχ, το μέλος του Συλλόγου Επιστημόνων Δρ. Αλή Χουσεΐνογλου, η υπεύθυνη Διεθνών Σχέσεων της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης» (ABTTF) Μελέκ Κίρματζι και ο Ναζήφ Ταχσίν (σ.σ. τους βλέπετε μαζί στην 1η αλλά και τη 2η φωτογραφία). Κατά τη διάρκεια του διήμερου αυτού φόρουμ, οι εκπρόσωποι της τουρκικής μειονότητας της Δυτικής Θράκης περιέγραψαν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υφίσταται η μειονότητα σε διάφορους τομείς».
Η επίθεση των τουρκοπρακτόρων
Και για να μην τα πολυλογούμε, η μεν Κίρματζι επικεντρώθηκε στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της μειονότητας, τονίζοντας ότι αυτό δεν γίνεται σεβαστό στην Ελλάδα, ενώ ο Χουσεΐνογλου κατηγόρησε τη χώρα μας ότι δεν επιτρέπει στη μειονότητα να τελεί απρόσκοπτα τα θρησκευτικά της καθήκοντα, αλλά ούτε και θέτει τις αναγκαίες προϋποθέσεις, ώστε τα μέλη της να μορφώνονται στη μητρική τους γλώσσα, που είναι η τουρκική. Όσο για τη γνωστή μας…Κομοτηναία συμπολίτισσα Περβίν Χαϊρουλλάχ (μόνιμη κατήγορο της Ελλάδας στο εξωτερικό), αυτή αποδέχθηκε δύο μόνο εξελίξεις που μπορούν να χαρακτηρισθούν θετικές, δηλαδή το χρηματοδοτούμενο από ευρωπαϊκές επιχορηγήσεις «Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων» (σ.σ. η αρχιπρακτοράντζα Χαϊρουλλάχ υπέρ της…Φραγκουδάκη – ήτοι, πες μου τον φίλο σου…), αλλά και την ποσόστωση του 0,5% για την είσοδο των μαθητών στην ανώτατη εκπαίδευση, ενώ στη συνέχεια δήλωσε ότι η μειονότητα έχει επί μακρόν υποστεί περιορισμούς στα ανθρώπινα και μειονοτικά της δικαιώματα, ενώ τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετώπισε τη χρονιά του 2012, αφορούσαν στους τομείς της έκφρασης της εθνικής τους ταυτότητας, της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι, στα προβλήματα όσων απώλεσαν την ιθαγένειά τους, στην εκπαίδευση, στα θρησκευτικά ζητήματα και στο θέμα των βακουφίων, κατάσταση η οποία αντίκειται στα άρθρα 1,2,4 και 6 της διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε Εθνικές, Εθνοτικές, Θρησκευτικές και Γλωσσικές μειονότητες. Με βάση τα παραπάνω, όπως υποστήριξε, οι Έλληνες αξιωματούχοι αρνούνται επίμονα να αναγνωρίσουν επίσημα την εθνική τουρκική ταυτότητα της μειονότητας, ενώ ακόμη και μετά από την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διέταξαν το κλείσιμο των ιστορικών τουρκικών συλλόγων. Τόνισε μάλιστα ότι ενώ ένα άτομο μπορεί να προσδιορίσει εαυτόν ως Τούρκο, δεν επιτρέπεται η ίδρυση συλλόγου από τρία άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Κλείνοντας δήλωσε ότι τρανταχτό παράδειγμα της μη αναγνώρισης της εθνικής ταυτότητας στη Δυτική Θράκη είναι και το άρθρο 19 του Κώδικα Ιθαγένειας, με βάση το οποίο 60 χιλιάδες μουσουλμάνοι Τούρκοι απώλεσαν ακουσίως και χωρίς πρότερη ενημέρωση την ελληνική τους ιθαγένεια, κατά τη διάρκεια των 45 ετών που ίσχυε το εν λόγω άρθρο. Η Χαϊρουλλάχ έκλεισε την ομιλία της κάνοντας συστάσεις στην Ελλάδα σχετικά με την εφαρμογή των προβλεπόμενων της συνθήκης της Λοζάνης του 1923, της διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών του 1992 και των λοιπών συμβάσεων για τα ανθρώπινα και τα μειονοτικά δικαιώματα.
Η ελληνική αντίδραση
Απέναντι σε όλα αυτά όμως, αυτή τη φορά υπήρξε και ελληνική αντίδραση. Η ελληνική αντιπροσωπεία στην πρώτη της τοποθέτηση ανέφερε τα θετικά βήματα που πραγματοποιήθηκαν στη Θράκη όσον αφορά τη μειονότητα, όπως η προαναφερθείσα ποσόστωση για την ανώτατη εκπαίδευση, ο τριπλασιασμός των παιδιών της μειονότητας που συνεχίζουν τη φοίτησή τους στα δημόσια σχολεία, η συμπερίληψη των τουρκικών στη διδακτέα ύλη, ως επιλεγόμενου μαθήματος, η ποσόστωση του 0,5% όσον αφορά τους διορισμούς στον δημόσιο τομέα, η ίδρυση μεικτών συμβουλίων νεολαίας από χριστιανούς και μουσουλμάνους, κλπ. Επιπλέον αναφέρθηκε στην υποστήριξη την οποία λαμβάνουν τα ιεροσπουδαστήρια, ενώ στη δευτερολογία της πρόσθεσε ότι μία από τις προτεραιότητες της Ελλάδας αποτελεί η βελτίωση της κατάστασης της μειονότητας των Ρομά, οι οποίοι δεν προσδιορίζονται ως μειονότητα αλλά ως μειονεκτούσα κοινωνία καθώς οι συνθήκες διαβίωσης τους είναι πραγματικά πολύ άσχημες. Ανέφερε ακόμη ότι έχουν πραγματοποιηθεί θετικά βήματα όσον αφορά στα δικαιώματα των γυναικών, πράγμα που οι εκπρόσωποι των ΜΚΟ της μειονότητας δεν το ανέφεραν, όπως και το ότι οι μουσουλμάνες δεν καταπιέζονται από το κράτος αλλά από τις προκαταλήψεις της μουσουλμανικής κοινωνίας. Τονίστηκε επίσης ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα για τη συνέχιση της φοίτησης των κοριτσιών της μουσουλμανικής μειονότητας στο σχολείο, βήματα που θα συνεχιστούν και στο μέλλον, ενώ όσον αφορά το θέμα της εκλογής μουφτήδων, υποστηρίχθηκε ότι οι μουφτήδες στην Ελλάδα, πέραν από θρησκευτικοί ηγέτες έχουν και δικαιοδοτικές αρμοδιότητες και σε καμία χώρα δεν εκλέγονται οι ηγέτες που έχουν και θρησκευτικές και δικαιοδοτικές αρμοδιότητες. Όσο για τους ψευδομουφτήδες στην Ελλάδα, αυτοί εκλέγονται από θεολόγους της μουσουλμανικής μειονότητας με καθ’ όλα αδιαφανή τρόπο.
Η γενναία μαρτυρία της Σαμπιχά
Εκείνο πάντως που αξίζει κυρίως να σημειώσουμε είναι το ότι ανάμεσα στις τοποθετήσεις της ελληνικής πλευράς, την παράσταση αναμφίβολα έκλεψε η συγκλονιστική μαρτυρία μίας Μουσουλμάνας Τσιγγάνας από τη Θράκη. Πρόκειται για τη Σαμπιχά Σουλεϊμάν (3η και 4η φωτογραφία), πρόεδρο του συλλόγου Γυναικών Δροσερού Ξάνθης «Η Ελπίδα», γνωστή και από παλαιότερη βράβευσή της από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η Σαμπιχά, που συνεχίζει τον δικό της αγώνα και στις σημερινές τραγικές συνθήκες, είπε: «Ονομάζομαι Σαμπιχά Σουλεϊμάν, είμαι Μουσουλμάνα Ρομά από την Ξάνθη (στην Ελλάδα) και πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Δροσερού «Η Ελπίδα». Ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να μιλήσω απ’ ευθείας σε κάποια από τις γλώσσες που χρησιμοποιούνται στο συνέδριο αλλά δεν τις έμαθα ποτέ. Η μητρική μου γλώσσα είναι ρομανί, η γλώσσα των Τσιγγάνων. Πάρα ταύτα επειδή είμαι μουσουλμάνα της Θράκης υποχρεώθηκα να πάω σε σχολείο όπου διδάχθηκα μια Τρίτη γλώσσα, τα τούρκικα. Αυτό κάνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες έλληνες πολίτες μουσουλμάνοι Ρομά με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε σήμερα μειονότητα εντός της μειονότητας. Το ίδιο συναίσθημα της μειονότητας μέσα στη μειονότητα το αισθανόμαστε σε κάθε βήμα μας μέσα στην κοινωνία. Οι μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής προσπαθούν να μας επιβάλλουν εκτός από τη γλώσσα τους και την ταυτότητά τους. Ξοδεύουν πολλά λεφτά για να χτίσουν τζαμιά μέσα στους οικισμούς μας. Μας λένε ότι οι Τσιγγάνοι πεθαίνουν νέοι επειδή δεν είναι καλοί Τούρκοι και πιστοί μουσουλμάνοι. Εμείς, όμως ξέρουμε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι περισσότερα σχολεία και νοσοκομεία όχι τζαμιά που άλλωστε η Θράκη έχει πολλά. Εδώ και χρόνια επιμένουν να φτιάξουν σωματεία και να τα ονομάσουν «τουρκικά». Στη συνέχεια προσπαθούν να μας γράψουν σε αυτά τα σωματεία για να μας υποχρεώσουν κι εμάς να πούμε ότι είμαστε Τούρκοι. Πριν μερικά χρόνια το ελληνικό κράτος όρισε να πηγαίνουμε υποχρεωτικά σε νηπιαγωγεία. Οι τουρκικής καταγωγής Μουσουλμάνοι έφτιαξαν δικά τους νηπιαγωγεία όπου διδάσκονται μόνον τουρκικά. Μας πιέζουν να γραφτούμε σε αυτά τα νηπιαγωγεία. Θέλουμε να έχουμε καλή εκπαίδευση στη γλώσσα του κράτους που ζούμε. Το κράτος δεν κάνει αρκετά. Θέλουμε περισσότερα δημόσια σχολεία. Θέλουμε να μας προστατεύει επειδή είμαστε μουσουλμάνες γυναίκες με δικαιώματα που παραβιάζονται διαρκώς από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι δικαίωμά τους να φέρονται άσχημα στις γυναίκες τους. Περιμένουμε την πραγματική βοήθεια από το ελληνικό κράτος. Η Διακήρυξη του ΟΗΕ για τις μειονότητες λέει ότι πρέπει να γίνεται σεβαστή η ιδιαίτερη ταυτότητα και ο πολιτισμός μας. Αυτό δεν ισχύει μόνον για το κράτος στο οποίο ζούμε αλλά και για τους μειονοτικούς συμπολίτες μας. Οι τελευταίοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν την τουρκική ταυτότητα αντί της δικής μας ταυτότητας των Ρομά. Δεν θέλουμε να αλλάξουμε τη δική μας ταυτότητα με μία άλλη. Θέλουμε να μας αφήσουν ήσυχους και να μην παίζουν πολιτικά παιχνίδια εις βάρος μας».
Θερμά συγχαρητήρια στη Σαμπιχά, που συνεχίζει τον άνισο αγώνα της, απέναντι και στα σχέδια της Τουρκίας, αλλά και στην επίσημη ελληνική ανυπαρξία στη Θράκη! Και όπως αντιλαμβάνεστε βέβαια το να παίρνουν τα όργανα της Τουρκίας τέτοιες αποστομωτικές απαντήσεις στα διεθνή φόρα και ειδικά μάλιστα από μουσουλμάνους της Θράκης, έχει πραγματικά τεράστια σημασία…
http://proxeneio-stop.org/2012/12/5568