Της ζωής κουρέλια...

Οδύρεται θρηνεί

του σύμπαντος

η Μεγάλη Μάνα

της ζωής τα ξέφτια

τα ζαρωμένα της πράξης

κουρέλια που γινήκαμε

ουρλιάζουν οι Σύφλες

οι του ουρανού κυρίαρχες

νυν και αεί

δέρνουν πελάγη

γδέρνουν ψυχές

πρόσωπο

αδιάντροπα άδεικτο

κακού προμάντεμα

συγκρατημένη ανάσα

εμβάλλει φόβο

σκοτάδι εμβάλλει

πρόσωπο

υπάρχον

μη περιγράψιμο

ζοφερό πρόσωπο οικείο

σκοτεινός καμβάς

ενός κόσμου άχρωμου

ικεσία επί ματαίω

στις Μοίρες

θυσία επί ματαίω

στους Θεούς

το σώμα

ανθοστόλιστος

βωμός στεφανωμένος

νυν και αεί

τα χρόνια μας φοράμε

ως ματωμένο περιδέραιο

νυν και αεί

φοράμε τη ζωή

ως αλήθεια αλγεινή

ως Ιφιγένειας θυσία

 

Αναρτήθηκε από ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ