Έχω δυο κόρες. Έχω
τρεις γιους. Έχω έναν άντρα.
Έχω έναν έρωτα απόλυτο.
Για δυο κόρες. Για
τρεις γιους. Για έναν άντρα.
Έχω γι' αυτούς μιαν
περηφάνια. Μιαν αλαζονεία έχω.
Πλούσια είμαι πολύ.
Πλούσια πολύ και καλότυχη.
Όλα τ’ άλλα μικρά. Όλα
τ’ άλλα ασήμαντα…
Αγαπάω τα λερωμένα
ρούχα τους. Τα ψίχουλα που αφήνουν στο τραπέζι. Αγαπάω τις σκανταλιές και τις
γκρίνιες τους. Τ’ ασήμαντα και τα σημαντικά τους. Αγαπάω τις αγωνίες και τις
έγνοιες τους. Τις ιδιοτροπίες και τους φόβους τους. Αγαπάω τον ιδρώτα τους. Τον
τρόπο που σουφρώνουν τη μύτη τους. Αγαπάω τις λάσπες που φέρνουν τα παπούτσια
τους, τις τρυπούλες που έχουν οι κάλτσες τους. Τα μικρά διαμαντάκια των δακρύων
τους, τα μονάκριβα λουλούδια των γέλιων τους. Αγαπάω το θυμό τους, τις ασήμαντες
αφορμές των καβγάδων τους. Τις φουσκίτσες που
έχει το σάλιο τους, τις τριχούλες που η μύτη τους έχει. Αγαπάω ότι αγαπούν και
ότι ονειρεύονται αγαπάω. Τις σιωπές και τις
φλυαρίες τους, τις μικρές ανυπόταχτες ανάσες τους. Αγαπάω τον τρόπο που κόβουν
τα νύχια τους και τον τρόπο που χτενίζουν τα μαλλιά τους. Τον τρόπο που το "λ"
προφέρουν, τις μετοχές και τις αντωνυμίες τους. Αγαπάω τα όρια που
ξεπερνιούνται, τα "ποτέ" που για χάρη τους γίνονται "πάντα".
Για δυο κόρες. Για
τρεις γιους. Για έναν άντρα.
Όλα τ’ άλλα μικρά. Όλα
τ’ άλλα ασήμαντα…
11/11/11 και ως το Τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου