Σαν κουκούτσι ας
φτύσουμε τις νύχτες
τις θλιβερές και
τρεμάμενες
που σαν φίδι ο χρόνος
έρπει
εμείς
που όαση δεν βρήκαμε
παρά μονάχα οδύνη
ανθισμένη
που χίμαιρες δεν
χαράξαμε
παρά μονάχα ερημιάς
μονοπάτι
που άνθη χάρτινα
φυλάξαμε
και ραγισμένες
τσαγιέρες στα μπαούλα
καλπάζουμε στην πλάτη
της σιωπής
στις φτερούγες των
νεκρών πουλιών
χωρίς δισταγμό μέχρι το
τέλος
μέχρι ρανίδος
πίνουμε
των φαντασμάτων μας την
αόρατη βροχή
πνιγμένοι σε μαύρα και
πικρά φεγγάρια
μιας προσμονής
απαρηγόρητης
απελπισμένα γυρεύοντας
έναν ίσκιο
τα πυρωμένα μέλη ν’
ακουμπήσουμε
τις φλέγουσες στοές των
ματιών μας
νύχτες θλιβερές κι
απέραντες
σαν τρόμος
λευκός
σαν κλάμα βουβό
πετρωμένο
λίγο κάτω απ’ τα
βλέφαρα
λίγο πριν απ’ τα
χείλη
καρφώνουμε την καρδιά
μας στον τοίχο
τα χέρια κρεμάμε στις
πόρτες
φυτεύουμε τα πήλινα
πόδια μας
στις ράγες των τραίνων
που χάσαμε
στα κουφάρια μιας μέρας
ατέλειωτης
εμείς
οι εναγωνίως
αχαρτογράφητοι
κάθε νύχτα κάθιδροι
ξυπνάμε
φοράμε τα χρόνια μας
ανάποδα
κι όλο
ρωτάμε
γιατί
κι ως πότε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου