Είναι λυπηρό να βλέπω ανθρώπους με νέο κουκούλι αλλά γερασμένες νοοτροπίες, αυτό και αν είναι αλλοτρίωση, η νοοτροπία τελικά κατέληξε εν μέρει κληρονόμημα από τους γονείς προς τα παιδιά, τι τραγική κληρονομιά!
Μπορώ εναλλακτικά να υποθέσω πως κυριαρχεί η αφέλεια αλλά μου είναι δύσκολο να το πιστέψω στους πονηρούς καιρούς μας. Να το πω καλύτερα βλακεία; Πιο πιθανό ακούγεται.
Πάσχουμε από επαναστάτες κραυγάζει η σημαία και οι στίχοι των ποιητών, γεμίσαμε φοβισμένα πρόβατα, 3 το λάδι, τρεις το ξίδι, 5 το λαδόξιδο, τέλος!
Καταντήσαμε να ζούμε τη μέρα της Μαρμότας, τα ίδια ψέματα κάνουν κύκλους και πετάνε κατά σμήνη σε ξεφτιλισμένους ουρανούς, τα ίδια χείλη αλλάζουν απλά φορεσιά και κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, η ίδια πάντα ιστορία, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, φτάνει!!!
Οι γερασμένοι νέοι κάνουν βόλτες στα mall σαν παραιτημένοι συνταξιούχοι της ζωής, συχνά δεν έχουν ιδέα το τι γίνεται αρκεί να φουσκώνει το παντελόνι τους από ένα i-phone, το αίμα αδυνάτησε, το αίμα αδιαφόρησε, ο νέος πέθανε, έμεινε ο γέρος.
Η ζωή περνά και χάνεται μάτια μου, λέει το άσμα αλλά ελάχιστα χέρια την σταματούν γραπώνοντας την από τον ώμο. Η ζωή περνά στολισμένη με ματαιοδοξία, υποκρισία και αδιαφορία, πονηρά δώρα των κατεχόντων, ο γεροντονέος απλά μένει έκθαμβος ή και σαστισμένος, ένα κράμα ίσως θαυμασμού και φόβου, ανίερο κράμα.
Η πραγματική ζωή ψηφίζει αγώνες και κόκκινες επαναστάσεις, όχι σάπισμα στο καναπέ και έχει ο Θεός.
Αν όλοι οι νέοι ήταν πραγματικά νέοι θα είχαμε προχωρήσει μπροστά αφήνοντας τα λάθη των γονιών μας πίσω, τι ωραία που θα ήταν.
Προς το παρόν συντηρούμε τη σαπίλα με νύχια και με δόντια, σα να ήταν το τελευταίο που μας έμεινε. Θα κερδίσει η ζωή άραγε και πάλι τους νέους πίσω; Πότε; Πως; Μήπως θα είναι πλέον αργά;
kostasoutsider.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου