Χρησιμοποιούμε συνήθως την έκφραση “έπεσε σε black hole”, όταν λόγω κατάχρησης ναρκωτικών, κάποιος χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, καθώς και τη συνείδησή του. Είναι ξύπνιος αλλά απόντας από τον πραγματικό κόσμο. Κατά αυτό το διάστημα, ζει σε ένα άγνωστο και ανεξερεύνητο κενό, μια μαύρη τρύπα που δεν επιζούν ευτυχώς οι αξιοθρήνητες αναμνήσεις, όταν και αν βγαίνει από αυτήν την μαύρη τρύπα. Και πολλές φορές, αυτοί οι άμοιροι άνθρωποι, δεν βγαίνουν τελικά από το black hole και έτσι σημειώνεται και η ημερομηνία του βιολογικού τους πλέον θανάτου. (Μπορείτε να βρείτε στατιστικά στο ίντερνετ για τους θανάτους αυτούς)
Αλλά υπάρχουν και φορές, που όλοι μας πιστεύω, χωρίς ναρκωτικά, πέφτουμε σε ανάλογα black holes. Με τη τραγική διαφορά, ότι έχουμε και συνείδηση και αναμνήσεις. Όχι πάντα αξιοθρήνητες, αλλά θλιβερές σίγουρα.
Σε black hole μπορεί να πέσεις, γιατί τυχαίνει να σπασεις τα μούτρα σου, με ποικίλους τρόπους και αρκετές φορές συχνά. Η υπερβολική κούραση αλλά και η συσσωρευμένη απογοήτευση, σε οδηγεί ξαφνικά στο γκρεμό ενός black hole. Μετά έπεται η βουτιά και το “χάσιμο”.
Εκεί χάνεται κάθε νόημα, εκτός βέβαια ίσως από αυτό του θανάτου, του αφανισμού, της εκμηδένισης. Δεν βλέπουμε σχεδόν κανένα λόγο ύπαρξης, η ζωή χάνει το νόημα της.
——-
Υπάρχουν λοιπόν περιπτώσεις, που είμαστε τόσο μα τόσο απογοητευμένοι από μια σειρά ίσως επώδυνων ψυχικά γεγονότων, που πέφτουμε υποσυνείδητα σε μια μαύρη τρύπα, σ’ ένα black hole.
Και τολμώ να πω ότι είμαι κάποιος, που πέφτει συχνά σε black holes. Και μη μου ζητήσετε να πάω σε ψυχολόγο- ψυχίατρο. Σε ψυχιατρικές συνεδρίες πέρασα 4 χρόνια της ζωής μου και δυστυχώς αποδείχτηκε, ότι τα μυαλά μου λειτουργούν και καλά και σε αρμονία με τη ψυχή μου . Θέλω να πω, μη το μπερδεύετε με την κατάθλιψη ή με κάποια άλλη γνωστή ασθένεια. Δεν είναι αυτό, είναι απλά το black hole. Δεν χρησιμοποίησα για όλο αυτό την λέξη κατάθλιψη, για τον απλούστατο λόγο του ότι, η κατάσταση του black hole δεν είναι μόνιμη κατάσταση.
Το black hole είναι μια σύγχρονη ψυχολογική ίσως ασθένεια, που δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί ή πιστοποιηθεί. Ίσως το black hole είναι η προάγγελος ασθένεια, μιας μορφής πανανθρώπινης κατάθλιψης υπό μορφή επιδημίας.
Σε ένα κόσμο, που αυξάνεται η εγκληματικότητα, η φτώχεια, οι αυτοκτονίες, είναι λογικό να πέφτουν και στις δικές μας πλάτες πολλά κακά ή άδικα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και σε όλους μας πιστεύω, ότι έχουν υπάρξει φορές στη ζωή μας, που ευχόμασταν σχεδόν να μη ζούσαμε.
Ο ρυθμός αύξησης των αυτοκτονιών, μου αποδεικνύει, ότι όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μας, πέφτουν όλο και πιο συχνά σε black holes και τελικά δεν καταφέρνουν να βγουν και τους θρηνούμε.
(Τι κόσμο φτιάξαμε μωρέ;)
Επιστροφή στο θέμα μας όμως με ένα ερώτημα: Τι κάνεις όταν υπάρχουν φορές που εύχεσαι να μην υπήρχες. Δεδομένου, ότι σε τέτοια black holes μπορεί να παραμείνεις και μέρες και δεν είναι ωραία κατάσταση αυτή. Λοιπόν: Ή προσπαθείς να κοιμάσαι για πολλές ώρες, το οποίο βοηθάει τρομερά και το λέω εκ πείρας ή προσπαθείς να απασχολείσαι με πράγματα που κρατούν το μυαλό σου απασχολημένο. Απλά πράγματα δηλαδή, όπως το να βλέπεις ταινίες στο καναπέ σου ή ότι τέλος πάντων σε ευχαριστεί. Ξεκουράζεσαι, παίρνεις δυνάμεις, ξεχνιέσαι, τα βάρη αρχίζουν να σου φαίνονται λιγότερο ασήκωτα και τελικά παίρνεις θάρρος, “σηκώνεσαι” και αρχίζεις να σκαρφαλώνεις από τη τρύπα.
Προσωπικά πιστεύω και πάλι εκ πείρας, ότι αν πας να πολεμήσεις ένα black hole με καταχρήσεις, όπως το αλκοόλ, τότε κινδυνεύεις να πέσεις σε ένα νέο… Και δε θέλετε να μάθετε τη συνέχεια.
Για αυτό προτείνω, όταν είσαστε στις πολύ μαύρες σας, να κανακέψετε λίγο τους εαυτούς σας. Να τους φροντίσετε τρυφερά και όχι τιμωρώντας τους. Όταν τύχει να πέσετε σε black hole λοιπόν, φερθείτε στους εαυτούς σας σαν να ήσασταν απροστάτευτα μωρά. Αγαπήστε σας παράφορα όπως ακριβώς κάνουν οι μάνες.
Και τότε η δύναμη της αγάπης προς τους εαυτούς σας, θα σας βοηθήσει να ξεφύγετε και να βαδίσετε και πάλι περήφανα τον δικό σας Ανθρώπινο Γολγοθά. Τον Γολγοθά που περνά κάθε ασήμαντος άνθρωπος. Ασήμαντος σύμφωνα με τις επιταγές του σύγχρονου life-style. Κοινωνικού και πολιτικού βεβαίως.
Όσο ροζ και μελό και να ακούγεται αυτό, τελικά όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου μπορούν να πεθάνουν από αγάπη. Η αγάπη σώζει, αν έχετε ακούσει που λέγανε οι παλιοί.
Και όλοι αυτοί οι συλλογισμοί, με κάνουν τελικά περήφανο που ασπάζομαι τις αρχές του Χριστιανισμού. Παρά το γεγονός ότι είμαι κάκιστο παράδειγμα εκκλησιαζόμενου Χριστιανού. Και άσχετα του ότι, οι αρχές του Χριστιανισμού, δεν ισχύουν και είναι ουτοπικές. “Αγάπα τον πλησίον σου ως σε αυτόν”. Ναι καλά… Το βλέπουμε…
Μα αν ίσχυε αυτό, δε θα υπήρχε κανενός είδους δυστυχία και πόλεμος σε τούτο τον κόσμο.
Αλλά είμαστε πολύ μικροί και ατελείς, για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε κάτι τέτοιο.
Ωστόσο, υποτίθεται πως προσπαθούμε ως Ανθρωπότητα, προς την εκπλήρωση αυτής της ουτοπικής αλήθειας. Δηλαδή το να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους. Με ποιο τρόπο προσπαθεί η Ανθρωπότητα για την επίτευξη αυτού του “καλού” όμως;
Συμμετέχοντας σε πολέμους, βιάζοντας τη Μητέρα Φύση, θεοποιώντας το χρήμα ως υπέρτατη δύναμη και εξουσία για όλους μας…
Είναι δύσκολοι καιροί για Ανθρώπους. Το ένστικτο της επιβίωσης, αλλά και ο τρόμος που σπέρνεται από τα media, σπρώχνει στην πλειοψηφία τους τους Ανθρώπους στο να γίνουν ανθρωπάκια.
Μα πόσοι πιστεύουν τελικά, ότι αγαπάνε τον πλησίον τους, έστω και στο μισό, από όσο αγαπάνε τον εαυτό τους;
Και αυτή ή έστω μισή αγάπη, μικραίνει και μικραίνει χρόνο με το χρόνο, όσο τα προβλήματα συσσωρεύονται. Που θα φτάσουμε; Δεν θέλω να φανταστώ.
Και έτσι για να κλείσω λέω: Πως για να μην κάνουμε όλη τη ζωή μας ένα διαρκές black hole, ίσως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε την άδολη αγάπη στη ζωή μας. Ξέρω, θα μου πεις πίπες ροζ λέω. Αλλά δε λέω δυστυχώς…
Η αγάπη είναι μια μακρά αλυσίδα, που τελικά και ίσως βασανιστικά, οδηγεί σε αυτό που πολλοί ονομάζουν Θεό. Σκεφτείτε το λίγο.
—–
“Όλες οι ανθρώπινες πράξεις, έχουν ως αίτιο ένα από τα εξής επτά: τύχη, φύση, παρόρμηση, συνήθεια, λογική, πάθος, πόθο.” - Αριστοτέλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου