Είναι κοινή αίσθηση ότι ο αυταρχισμός και η αυθαιρεσία ταιριάζουν στη φασιστική εξουσία.
Γιατί, η ουσία της εξουσίας αυτής (της φασιστικής) είναι η μη ύπαρξη ελέγχου της εκ μέρους των εξουσιαζομένων, και η άσκησή της προς ωφέλειαν της άρχουσας τάξης ή ομάδας.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι μόνο ο τρόπος άσκησης της κάθε εξουσίας. Αλλά και ο σκοπός.
Και το ερώτημα είναι ποιός είναι ο άμεσος και κύριος σκοπός της κάθε εξουσίας. Της Πολιτικής, ως πρωτίστης, και των ακολούθων και εντολοδόχων της: Της Οικονομικής και της Δικαιοδοτικής. Της Στρατιωτικής και της Στρατηγικής. Γιατί, κάθε εξουσία μπορεί να αποτελεί ένα πρόσχημα για διάφορους στόχους.
Στον τόπο μας ήδη φαίνεται ότι η πολιτική εξουσία δεν ασκείται προς το συμφέρον του λαού και της χώρας, αφού το μεγαλύτερο μέρος του λαού υποφέρει και έχει χάσει την προοπτική του. Ούτε τα συμφέροντα της Χώρας υπηρετούνται, αφού δεν καταφέρνουμε να ικανοποιούμε τις βασικότερες ανάγκες επιβίωσης και ανάπτυξης ως αυτόνομη, κυρίαρχη και ανεξάρτητη πολιτική οντότητα.
Προσδεθήκαμε σε ένα πολιτικό και οικονομικό άρμα, ως αμελητέοι συντελεστές της έλξης και της πορείας του. Προσδεθήκαμε ως φορτίο πολύτιμο σε σημαντικής αξίας και ικανότητας άρμα, με υψηλούς στόχους και προοπτικές, και ήδη συρόμεθα ως μισοφαγωμένο εφόδιο. Απομένει μόνο, το ξεφλούδισμά μας. Απομένει μόνο η ρευστοποίηση του χρυσού μας περιτυλίγματος, που θα εισρεύσει στις τσέπες των επιτηδείων αναβατών και αρματηλατών.
Η άσκηση της εξουσίας, της όποιας εξουσίας, θέλει πυγμή για την επίτευξη του στόχου, θέλει πίστη στο στόχο. Και θέλει ο στόχος να είναι αληθής, ηθικός, γενικής σημασίας και αξίας. Θέλει αξιοπιστία του υπευθύνου. Και ικανότητα του υπευθύνου.
Και είπε ο Τζιφόπουλος για «φασιστικές σφαλιάρες», προκειμένου να γίνει αυτό που πρέπει, στα Πανεπιστήμια.
Αυτό, η αδόκιμη ακαδημαϊκά έκφραση, αντιμετωπίσθηκε ως αιρετική θέση. Υποστηρίχθηκε ότι δεν αρμόζει στα Πανεπιστήμια η βία και ο αυταρχισμός. Αυτό ακριβώς καταγγέλθηκε. Και ο Τζιφόπουλος παραιτήθηκε.
Αυτό δεν είναι παράλογο, αλλά δεν επισημάνθηκε η ουσία της έκφρασης. Γιατί είναι γνωστό και δεδομένο (ισχύον στην έννομη τάξη εντός της οποίας υπάρχουμε όλοι μας εδώ), ότι η κάθε ανατεθειμένη (με νόμο) εξουσία, οφείλει να διεκπεραιώσει στον καλύτερο βαθμό το έργο που της ανατέθηκε. Και εφοδιάζεται σε τούτον τον σκοπό, με τη δύναμη του νόμου.
Το ίδιο συμβαίνει και γενικώτερα: Η Πολιτική εξουσία που αναδεικνύεται από τις εκλογές, έχει στη διάθεσή της και την δύναμη καταναγκασμού (αστυνομία, δικαστήρια, δυνάμεις καταστολής, ένοπλες δυνάμεις κλπ) προς τούτο. Διότι, εξουσία χωρίς την δύναμη αυτή, δεν έχει την ικανότητα πραγμάτωσης του στόχου, του έργου που αναλαμβάνει.
Οι υπο-εξουσίες, έχουν, ως δύναμη καταναγκασμού, την ευθύνη και τις έννομες συνέπειες εφ' όλων, κι όχι μόνο επί του «υπολόγου», δηλαδή εκείνου στον οποίο ανατέθηκε η άσκηση της εξουσίας, ή, ισοδυνάμως, η επίτευξη του στόχου.
Μιλάμε για την ευθύνη, και τις έννομες συνέπειες, που βαρύνουν εκείνον που αθετεί, που αδιαφορεί, που παραμελεί, αλλά και εκείνον που παραβιάζει, που εμποδίζει, που δολιοφθορεί εναντίον της επίτευξης του (συμφωνημένου, δηλ. νομοθετημένου) στόχου.
Είναι απορίας άξιον, που σήμερα, η κοινωνία μας, αδιαφορεί για την μη επέλευση και επιβολή των έννομων συνεπειών σε όσους δρούν ενάντια στα θεσπισμένα μέτρα.
Μα περισσότερο απορίας άξιο, είναι ότι πολλές φορές η ίδια η - προϊστάμενη όλων – Πολιτική εξουσία, θεσπίζει, νομοθετικά, την απαλλαγή της από κάθε έννομη συνέπεια για την απαλλαγή της από την ευθύνη της, ως υπολόγου, στην πραγμάτωση του βασικού πολιτικού στόχου, που είναι: η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Χώρας, και η ικανοποίηση των βασικότερων αναγκών επιβίωσης και ανάπτυξης ως αυτόνομης, κυρίαρχης και ανεξάρτητης πολιτικής οντότητας, καθώς και η αντίστοιχη προστασία των θεμελιωδών αναγκών των πολιτών.
Τούτα τα καμώματα βλέπουν και οι διάφοροι παρατρεχάμενοι αλλότριων στόχων, και αντιφατικών αιτημάτων, άλλοι αφελείς και επιπόλαιοι, αναίτιοι εχθροί (πιθανόν χωρίς να το καταλαβαίνουν ή να το ξέρουν), κι άλλοι ύπουλοι κι υπαίτιοι δολιοφθορείς, υποκινούμενοι από ίδια ή αλλότρια συμφέροντα.
Όλοι αυτοί, δημοκρατικά ανασκολοπίζουν την κοινωνία, αφού επιζητούν την ατιμώρητη αυθαιρεσία και την ελεύθερη παραβίαση της τάξης. Την αναίρεση και παρεμπόδιση της πραγμάτωσης του κοινωφελούς σκοπού.
Είναι, βλέπετε, στη μόδα η υποταγή στα διαφημιστικά κελεύσματα και η αφέλεια στις εκμαυλιστικές απαιτήσεις των μηδενιστών.
Κι όσοι θά 'πρεπε να κόπτονται για την επιτυχία κάθε κοινωφελούς σκοπού, κάθε δημιουργικής πνοής, και για τον έλεγχο των υπευθύνων στις θέσεις-κλειδιά, προσποιούνται τη δημοκρατική αντίρρηση στον αυταρχισμό, ακόμη και της δημιουργίας, ενώ συμμετέχουν ολοκληρωτικά στην αυθαιρεσία της εξαπάτησης και του εκμαυλισμού.
Και όχι μόνο. Είναι δριμύτεροι και φανατικώτεροι στην πολιτική δημαγωγία και αγυρτεία.
Ε. Αθανασούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου