Σχεδόν κάθε πεζοδρόμιο κι ένας άστεγος στο κέντρο της Αθήνας. Α κι ένας ναρκωμανής ίσως. Μπορεί να είναι βέβαια και παραπάνω από ένας. Πιθανόν να μιλάμε και για τις δυο «κατηγορίες» μαζί. Να κι ένας βασανισμένος από διάφορα κυκλώματα που ζητιανεύει στην τελευταία του προσπάθεια να κερδίσει άλλη μια μέρα ψεύτικης έστω ζωής. Αν φυσικά μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει ζωή αυτό που περνά αυτός ο άνθρωπος. Κι εσύ, Έλληνα, όπως κι εγώ, δυστυχώς, περνάς αδιάφορα από μπροστά τους βάζοντας μπροστά τις προκαταλήψεις που χαρακτηρίζουν την κοινωνία και σκεπτόμενος πως αυτό τους αξίζει.
Άλλοτε τους κοιτάς απορρημένος ή και τρομαγμένος. Άλλοτε τους λυπάσαι για τη θέση στην οποία βρίσκονται ή τους απεχθάνεσαι αφού ανταποκρίνονται στις περιγραφές των ταινιών για τους περιθωριακούς και τους αλήτες. Άλλοτε πάλι σκέφτεσαι πως θα ήθελες να βοηθήσεις αλλά φοβάσαι πως δε θα βοηθηθεί αυτός ο άνθρωπος που βλέπεις αλλά άλλοι που βρίσκονται από πίσω, που τον ελέγχουν.
Και εγώ αναρωτιέμαι: πού είσαι, Έλληνα; Πού είναι η ανθρωπιά σου; Πού αποτυπώνεται η ισότητα που θες να αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα βάσει συντάγματος; Κι οι αξίες σου; Τα ιδανικά που περιφανεύεσαι πως έχεις και που σε κάνουν να υπερτερείς από άλλους λαούς; Η δικαιοσύνη μήπως για την οποία κορδώνεσαι επειδή οι πρόγονοί σου ήταν απ τους πρώτους που την εισήγαγαν ως τρόπο ζωής στην καθημερινότητά τους;
Κι έστω ότι αυτά δε σε πείθουν κι απλά ηχούν αδιάφορα στ αυτιά σου. Θα στο θέσω αλλιώς λοιπόν: σ αρέσει η εικόνα των στιβαγμένων και κουλουριασμένων σαν σκυλιά αστέγων μες στο καταχείμωνο μες στο κέντρο της πόλης σου; Γεγονός που όχι μόνο σε καταθλίβει, σε ρίχνει ψυχολογικά και σίγουρα δείχνει πόσο λάθος έκανες όταν ψήφιζες κυβέρνηση που υποσχόταν ένα κράτος πρόνοιας για όλους ανεξαιρέτως αλλά και που μειώνει τη διεθνή εικόνα της χώρας σου....
Σου έδωσα μια ιδεά του πώς σκέφτομαι εγώ... Βέβαια, αν με ρωτήσεις τι κάνω όταν βρίσκομαι μπροστά στο ίδιο θέαμα θα σου απαντησω «Ό, τι κι εσύ. Περνώ από μπροστά στρέφοντας αλλού το βλέμμα». Αυτή, όμως, δεν είναι λύση. Ξέρω πως είναι δύσκολοι οι καιροί. Κι εγώ στην Ελλάδα ζω και μάλιστα σε πολύτεκνη οικογένεια. Ξέρω πώς είναι τα πράγματα. Αλλά κάτι δεν πρέπει να γίνει και για εκείνους τους εγκαταλελειμμένους; Σε κάποιες περιπτώσεις σίγουρα φταίνε εκείνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, αφου έκαναν πολλές απανωτές λάθος επιλογές, έζησαν τη ζωή τους χωρίς όρια και προνοητικότητα ή έμαθαν να στηρίζονται σε άλλους κι όχι στα πόδια τους. Αλλά αυτά έγιναν στο παρελθόν. Το θέμα είναι το τώρα.
Θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε εθελοντικά σε κάποιες οργανώσεις που προσφέρουν βοήθεια σε αστέγους. Και δε μιλάω σε οικονομικό επίπεδο. Ας ξεκινήσουμε αρχικά απ το ηθικό και το πρακτικό. Νομίζω πως τους αρκεί να νιώσουν πως κάποιους τους νοιάζεται και κατανοεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται και γι αυτό μαγειρεύει για χάρη τους στα συσσίτια ή προσφέρει ρούχα που δε χρειάζεται στην ενορία της περιοχής του.
Αν πάλι ανηκουμε στην κατηγορια εκείνων που θέλουν να ασχολούνται μόνο με τα «του οικου» τους, μπορούμε να επωμίσουμε μερικώς την ευθύνη στους κυβερνώντες μας έχοντας ως διαρκές αίτημα και παρουσιάζοντας ως απαίτηση τη λήψη μέτρων υπέρ των αδυνάτων και την εδραίωση ενός κράτους πρόνοιας. Φυσικά, για να μπορέσει αυτός ο μηχανισμός να λειτουργήσει, θα πρέπει να τεθούν όρια και στην παράνομη μετανάστευση προς τη χώρα μας, καθώς αυτή δεν καθίσταται ικανή να αποκαταστήσει όλους όσους έρχονται αναζητώντας μια καλύτερη τύχη αλλά και στην ιδιοτέλεια που μας χαρακτηρίζει, αφού ας μην ξεχνάμε πως αποτελούμε μέλη του κοινωνικού ιστού και συνεπώς, επηρεαζόμαστε απ τις οποιεσδήποτε αλλαγές.
Το θέμα όμως είναι το εξής: υπάρχει όντως η θέληση να ληφθούν μέτρα υπέρ των αδυνάτων; Κι η θέληση πρέπει να πηγάζει μόνο απ τις κυβερνήσεις που φαντάζουν οι άκαρδοι της υπόθεσης ή θα πρέπει να ναι και προϊόν του συνόλου των πολιτών; ΄Αρα, μήπως να αρχίσουμε να δίνουμε βάση και στην αυτενέργεια και να μην περιμένουμε το μάνα εξ ουρανού; Μήπως να περιορίσουμε την ιδιοτέλεια και να θυμηθούμε την αξία του να σαι άνθρωπος; Κι αν παύαμε να μαστε κι ευθυνόφοβοι και δε θα ρίχναμε όλα στου «βολεμένους που τρώνε με χρυσα κουτάλια ενώ εμείς πεινάμε» (κατά την ταπεινή γνώμη του λαού); Τότε, μάλλον η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει απτή υπόσταση κι ο διεθνής κόσμος θα μιλά για τη χώρα μας με θαυμασμό και θα τη θέτει ως παράδειγμα προς μίμηση αντί να αναφέρεται συνειρμικά σ αυτήν μόνο για ό, τι αφορά το χρέος προς τους εταίρους και την ανάγκη εσωτερικών αλλαγών....
Και εγώ αναρωτιέμαι: πού είσαι, Έλληνα; Πού είναι η ανθρωπιά σου; Πού αποτυπώνεται η ισότητα που θες να αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα βάσει συντάγματος; Κι οι αξίες σου; Τα ιδανικά που περιφανεύεσαι πως έχεις και που σε κάνουν να υπερτερείς από άλλους λαούς; Η δικαιοσύνη μήπως για την οποία κορδώνεσαι επειδή οι πρόγονοί σου ήταν απ τους πρώτους που την εισήγαγαν ως τρόπο ζωής στην καθημερινότητά τους;
Κι έστω ότι αυτά δε σε πείθουν κι απλά ηχούν αδιάφορα στ αυτιά σου. Θα στο θέσω αλλιώς λοιπόν: σ αρέσει η εικόνα των στιβαγμένων και κουλουριασμένων σαν σκυλιά αστέγων μες στο καταχείμωνο μες στο κέντρο της πόλης σου; Γεγονός που όχι μόνο σε καταθλίβει, σε ρίχνει ψυχολογικά και σίγουρα δείχνει πόσο λάθος έκανες όταν ψήφιζες κυβέρνηση που υποσχόταν ένα κράτος πρόνοιας για όλους ανεξαιρέτως αλλά και που μειώνει τη διεθνή εικόνα της χώρας σου....
Σου έδωσα μια ιδεά του πώς σκέφτομαι εγώ... Βέβαια, αν με ρωτήσεις τι κάνω όταν βρίσκομαι μπροστά στο ίδιο θέαμα θα σου απαντησω «Ό, τι κι εσύ. Περνώ από μπροστά στρέφοντας αλλού το βλέμμα». Αυτή, όμως, δεν είναι λύση. Ξέρω πως είναι δύσκολοι οι καιροί. Κι εγώ στην Ελλάδα ζω και μάλιστα σε πολύτεκνη οικογένεια. Ξέρω πώς είναι τα πράγματα. Αλλά κάτι δεν πρέπει να γίνει και για εκείνους τους εγκαταλελειμμένους; Σε κάποιες περιπτώσεις σίγουρα φταίνε εκείνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, αφου έκαναν πολλές απανωτές λάθος επιλογές, έζησαν τη ζωή τους χωρίς όρια και προνοητικότητα ή έμαθαν να στηρίζονται σε άλλους κι όχι στα πόδια τους. Αλλά αυτά έγιναν στο παρελθόν. Το θέμα είναι το τώρα.
Θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε εθελοντικά σε κάποιες οργανώσεις που προσφέρουν βοήθεια σε αστέγους. Και δε μιλάω σε οικονομικό επίπεδο. Ας ξεκινήσουμε αρχικά απ το ηθικό και το πρακτικό. Νομίζω πως τους αρκεί να νιώσουν πως κάποιους τους νοιάζεται και κατανοεί τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκονται και γι αυτό μαγειρεύει για χάρη τους στα συσσίτια ή προσφέρει ρούχα που δε χρειάζεται στην ενορία της περιοχής του.
Αν πάλι ανηκουμε στην κατηγορια εκείνων που θέλουν να ασχολούνται μόνο με τα «του οικου» τους, μπορούμε να επωμίσουμε μερικώς την ευθύνη στους κυβερνώντες μας έχοντας ως διαρκές αίτημα και παρουσιάζοντας ως απαίτηση τη λήψη μέτρων υπέρ των αδυνάτων και την εδραίωση ενός κράτους πρόνοιας. Φυσικά, για να μπορέσει αυτός ο μηχανισμός να λειτουργήσει, θα πρέπει να τεθούν όρια και στην παράνομη μετανάστευση προς τη χώρα μας, καθώς αυτή δεν καθίσταται ικανή να αποκαταστήσει όλους όσους έρχονται αναζητώντας μια καλύτερη τύχη αλλά και στην ιδιοτέλεια που μας χαρακτηρίζει, αφού ας μην ξεχνάμε πως αποτελούμε μέλη του κοινωνικού ιστού και συνεπώς, επηρεαζόμαστε απ τις οποιεσδήποτε αλλαγές.
Το θέμα όμως είναι το εξής: υπάρχει όντως η θέληση να ληφθούν μέτρα υπέρ των αδυνάτων; Κι η θέληση πρέπει να πηγάζει μόνο απ τις κυβερνήσεις που φαντάζουν οι άκαρδοι της υπόθεσης ή θα πρέπει να ναι και προϊόν του συνόλου των πολιτών; ΄Αρα, μήπως να αρχίσουμε να δίνουμε βάση και στην αυτενέργεια και να μην περιμένουμε το μάνα εξ ουρανού; Μήπως να περιορίσουμε την ιδιοτέλεια και να θυμηθούμε την αξία του να σαι άνθρωπος; Κι αν παύαμε να μαστε κι ευθυνόφοβοι και δε θα ρίχναμε όλα στου «βολεμένους που τρώνε με χρυσα κουτάλια ενώ εμείς πεινάμε» (κατά την ταπεινή γνώμη του λαού); Τότε, μάλλον η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει απτή υπόσταση κι ο διεθνής κόσμος θα μιλά για τη χώρα μας με θαυμασμό και θα τη θέτει ως παράδειγμα προς μίμηση αντί να αναφέρεται συνειρμικά σ αυτήν μόνο για ό, τι αφορά το χρέος προς τους εταίρους και την ανάγκη εσωτερικών αλλαγών....
Ας το δούμε κι από αυτήν την οπτική.....
Μαριάννα Πρωτοπαπά
Μαριάννα Πρωτοπαπά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου