Βαρέθηκα ..

Βαρέθηκα να ακούω από ‘πολιτικούς’, ‘αναλυτές’ και παντός είδους ‘ειδήμονες’ ότι η Ελληνική κοινωνία δεν θέλει ρήξη με τους δανειστές, δεν θέλει έξοδο από την ευρωζώνη η/και την ευρωπαϊκή ένωση.
Βαρέθηκα αυτό το καταραμένο κενό μεταξύ εμού και των ‘δημοκρατικών’ κομμάτων που έχει καταληφθεί από στημένες δημοσκοπήσεις, δόλια προπαγάνδα, ΜΚΟ και αισχρή τρομοκράτηση.

Βαρέθηκα να φιλτράρονται τα συναισθήματά μου και οι απόψεις μου έτσι ώστε να φτάνουν ακίνδυνα στην εξουσία για να τα διαχειρίζεται όπως αυτή γουστάρει.

Βαρέθηκα να παραβλέπω τη λογική για χάρη τους. Να βλέπω τους αυτοαποκαλούμενους ‘γνώστες’ και ‘ειδικούς αναλυτές’ να διαχειρίζονται ψευδή δεδομένα ως αληθή, τη στιγμή που γνωρίζουν ότι η όποια ύπαρξή τους οφείλεται στο καθεστώς τρομοκρατίας, αμάθειας και παραπληροφόρησης που επικρατεί. Να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση φτιάχνοντας κάτι από το τίποτα χωρίς να τους ενδιαφέρει να αγγίξουν την ουσία. ΔΕΝ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ.

Βαρέθηκα όλους αυτούς τους ‘δημοκράτες’ που παριστάνουν τον φίλο μου χωρίς να αναγνωρίζουν (πόσο μάλλον να σέβονται) ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ. Που θέλουν να φτιάξουν ένα μέλλον για μένα χωρίς εμένα.

Βαρέθηκα να βλέπω τον Ελληνικό λαό να κοπανιέται κάτω σαν το χταπόδι για να προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά τεχνοκρατικά ήθη. Να του κάνουν το μυαλό κιμά μέσα από την κρισάρα της πολιτικής ορθότητας και των προσταγών των ευρωπαϊκών κονδυλίων. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΡΕ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.

Βαρέθηκα να επικαλούνται τα συναισθήματά μου οι αναίσθητοι, τη λογική μου οι παράλογοι, το καλό της Πατρίδας μου οι προδότες.

Βαρέθηκα τις τράπεζες που μετράνε τα λεπτά που θα ζήσω σε cents.

Βαρέθηκα να ακούω για δημοκρατία όταν ο στόχος είναι η επικράτηση μιας οικονομικής ελίτ, για ειρήνη όταν ο στόχος είναι ο πόλεμος, για ευρωπαϊκή ενοποίηση όταν ο στόχος είναι η παράδοση της Εθνικής Κυριαρχίας της Πατρίδας ΜΟΥ, για αλληλεγγύη όταν ο στόχος είναι το μίσος και η διαίρεση, για προοδευτισμό όταν ο στόχος είναι η συλλογική και η ατομική αποδόμηση, για δικαιώματα όταν ο στόχος είναι η σκλαβιά και η ανθρώπινη εκμετάλλευση, για επενδύσεις όταν ο στόχος είναι η αποικιοκρατία.

Βαρέθηκα γμτ μου να βλέπω πληρωμένους οικονομολόγους να αποφασίζουν για τη ζωή μου. Να βλέπω χώρες που σμίλεψαν την πέτρα, γέννησαν τη Φιλοσοφία, έχυσαν ποτάμια αίματος για αξίες και ιδανικά, να έχουν σκύψει και να σέρνονται σαν τις εταίρες από κάτι τσογλάνια καριερίστες.

Βαρέθηκα να ζω σε μια κοινωνία που έχει αναβαθμίσει τα κατακάθια που σε άλλες εποχές θα αποτελούσαν παράδειγμα προς αποφυγή: τους αμόρφωτους, τους ασυνείδητους, τους ανάξιους, τους οπορτουνιστές, τους ανώμαλους, τις κατίνες, τους καλοπερασάκηδες, τους τιποτάδες.

Βαρέθηκα τους ηλιθίους και τους κομπλεξικούς που προπαγανδίζουν τα κλισέ της νέας τάξης.

Βαρέθηκα τους ιδεοληπτικούς που το παίζουν πατριώτες και δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι υπηρετούν την ιδεοληψία τους και όχι την Πατρίδα.

Βαρέθηκα να βλέπω να φτιάχνονται νόμοι που δεν ανταποκρίνονται στη συνείδηση της κοινωνίας.

Βαρέθηκα και αρνούμαι να παραδώσω την ψυχή μου, το φύλο μου, την Πίστη μου, την συλλογική και εθνική μου συνείδηση, στην κρεατομηχανή των μηδενιστικών θεωρητικών ιδεολογημάτων, προπομπών και αγγελιοφόρων των τεχνοκρατών της παγκοσμιοποίησης. ΜΟΥ ΚΟΒΟΥΝ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ.

Βαρέθηκα την ψευτιά και τους καθωσπρεπισμούς που κρύβουν βόρβορο και υποκρισία.

Βαρέθηκα τον ατομισμό, την απάθεια και την αδιαφορία που βλέπω γύρω μου.

Βαρέθηκα να μ’ έχουν βάλει στη μέση και να με βαράνε οι ‘των ανθρωπίνων’, των ΜΜΕ, των αγορών, των πληρωμένων κονδυλοφόρων, των ‘εκσυγχρονιστών’.

Βαρέθηκα να μου λένε όλοι αυτοί τι πρέπει να σκέφτομαι και πως πρέπει να νοιώθω.

ΑΕΡΑ ΡΕ. ΒΑΡΕΘΗΚΑ.
Φαίη/Αβέρωφ

http://www.logiosermis.net/2015/05/blog-post_514.html#.VWn_qmAw9gU

Η Ελλάδα θα καταθέσει αίτημα συμμετοχής στην Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS

Η Ελλάδα έχει εξασφαλίσει τη ρωσική στήριξη στο αίτημα, που ετοιμάζεται και κατά πάσα πιθανότητα θα καταθέσει, για να συμμετάσχει στη νέα αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS, δήλωσε πριν λίγο στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας Παναγιώτης Λαφαζάνης.

«Κατά τη συνάντησή μου με τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Σεργκέι Στορτσάκ εξασφαλίσαμε την αποφασιστική ρωσική συμβολή και στήριξη στο αίτημα της Ελλάδας για συμμετοχή στη νέα αναπτυξιακή τράπεζα των BRICS. Το σχετικό τίμημα για τη συμμετοχή της Ελλάδας, ως ένα από τα πρώτα μέλη της Τράπεζας, θα είναι συμβολικό και θα μπορεί να καταβληθεί με δόσεις, ενώ αμέσως μετά τη συγκρότηση και λειτουργία της θα μπορεί να δεχθεί χρηματοδοτική αναπτυξιακή στήριξη», είπε ο Π.Λαφαζάνης, συμπληρώνοντας ότι συζητήθηκαν μάλιστα και τεχνικές λεπτομέρειες, σχετικά με το πώς θα πρέπει να υποβληθεί το αίτημα, για να γίνει δεκτό, αφού ολοκληρωθούν οι σχετικές διαβουλεύσεις και συνεννοήσεις εντός της ελληνικής κυβέρνησης.

Με τον Ρώσο αναπληρωτή υπουργό προχώρησε και η συζήτηση για την πιστωτική διευκόλυνση, που θα παράσχουν οι ρωσικές τράπεζες στην ελληνική εταιρεία, η οποία θα αναλάβει να διεκπεραιώσει το έργο της κατασκευής του νέου αγωγού φυσικού αερίου, που θα διέρχεται από την Ελλάδα. «Η αποπληρωμή του δανείου, που θα παράσχουν οι ρωσικές τράπεζες, θα γίνει από τα κέρδη κατά τη λειτουργία του αγωγού και αυτή η διευκόλυνση δεν σχετίζεται με τα δάνεια ή την οικονομική βοήθεια μεταξύ κρατών», στην οποία είχε αναφερθεί ο κ. Στορτσάκ πρόσφατα, χαρακτηρίζοντας απίθανο να μπορεί να παραχωρηθεί, λόγω των δανειακών δεσμεύσεων της Ελλάδας έναντι των πιστωτών της.

Όπως ξεκαθάρισε ο κ. Λαφαζάνης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, επικεφαλής μεγάλης αντιπροσωπείας θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης (18-20 Ιουνίου) και σε αυτήν θα συμμετέχει και ο ίδιος, για να συμμετάσχει στις συζητήσεις των ενεργειακών ζητημάτων. Θα είναι η πρώτη φορά, που η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί με τόσο μεγάλη αντιπροσωπεία υψηλόβαθμων αξιωματούχων, γεγονός, που είναι σημαντικό και από οικονομική και από πολιτική άποψη, σύμφωνα με δηλώσεις του υπουργού σε Ρώσους δημοσιογράφους.

Ο υπουργός ΠΑΠΕΝ δεν απέκλεισε κατά τις εργασίες του Φόρουμ να υπογραφεί και το διμερές μνημόνιο για την κατασκευή του νέου αγωγού φυσικού αερίου στη θέση του South Stream.
Ρωσία και Ελλάδα, κατά το πρακτορείο RIA-Novosti, επεξεργάζονται το πρωτόκολλο για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου, που θα ξεκινά από τα ελληνοτουρκικά σύνορα και θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στο έδαφος της ΕΕ, με επόμενο σταθμό την ΠΓΔΜ.

«Ακόμη δεν συζητήσαμε πώς ακριβώς θα χρηματοδοτηθεί το σχέδιο του αγωγού, αλλά γνωρίζουμε ήδη ότι το κατά προσέγγιση κόστος του αγωγού θα είναι περίπου 2 δισ. ευρώ και η κατασκευή του θα δημιουργήσει περίπου 20 χιλιάδες θέσεις εργασίας, γεγονός πολύ σημαντικό για τη χώρα μας, που υποφέρει από υψηλό επίπεδο ανεργίας», είπε ο Π.Λαφαζάνης στο ρωσικό πρακτορείο.

Παραλλήλως, δε, με τις κατασκευαστικές εργασίες, θα πραγματοποιηθούν και συνοδευτικές εργασίες ή δραστηριότητες και θα υπάρξει περαιτέρω ενδυνάμωση της τοπικής οικονομίας, που αντιμετωπίζει προβλήματα.

Σύμφωνα με τον υπουργό ΠΑΠΕΝ στην τελική ευθεία βρίσκεται και η διακρατική συμφωνία για τον νέο αγωγό φυσικού αερίου, Turkish και εν συνεχεία Greek Stream, η οποία θα υπογραφεί στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Ο υπουργός ΠΑΠΕΝ μετέβη αυθημερόν και στην Αγία Πετρούπολη, όπου συναντήθηκε με τον επικεφαλής της Gazprom Αλεξέι Μίλερ, εκτιμώντας ότι η ατμόσφαιρα των συνομιλιών ήταν πολύ θετική, «επομένως βρισκόμαστε στην τελική ευθεία για την υπογραφή του διμερούς μνημονίου».

dimokratianews.gr

http://www.logiosermis.net/2015/05/brics_30.html#.VWn-nmAw9gU

Politico: H Ελλάδα μπορεί να μη χρωστά 350 δισ. αλλά μόνο 36 δισ. !

Πόσα χρήματα χρωστάει πραγματικά η Ελλάδα στους δανειστές; Εξαρτάται από το πώς υπολογίζεται...

Καθώς η ελληνική κρίση χρέους οδηγείται προς μια μεγάλη στάση πληρωμών και μια εν δυνάμει καταστροφή, τα γνωστά πολιτικά διασταυρούμενα πυρά έχουν αναθερμανθεί, σχετικά με την ανευθυνότητα της Νότιας Ευρώπης και την αναλγησία της Βόρειας.

Ωστόσο, όπως σημειώνει σε άρθρο του στο Politico ο Jacob Soll, καθηγητής Ιστορίας και Λογιστικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, με την προοπτική του Grexit να γίνεται ολοένα και πιο πιθανή, σοβαρά επιχειρήματα έχουν αρχίσει να επικεντρώνονται στη λογιστική, δηλαδή «πόσα πραγματικά χρήματα οφείλει η Ελλάδα και ποιος ακόμη το καθορίζει αυτό;».

Όπως σημειώνει ο Jacob Soll, η απάντηση φαίνεται εύκολη, όμως το μόνο απλό σχετικά με το ελληνικό χρέος είναι το «πόσο σύντομες είναι οι λέξεις» και προσθέτει ότι όταν εξετάσουμε προσεκτικά τι συμβαίνει στην Ελλάδα, θα αρχίσουμε να βλέπουμε μια ανησυχητική τρύπα στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις, η γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ επέμεινε ότι η Ελλάδα πρέπει να επιτρέψει στο ΔΝΤ και τους ελεγκτές της τρόικας να εξετάσουν στην Αθήνα τα κρατικά βιβλία.

Οι Έλληνες από την πλευρά τους αντέτειναν ότι αυτό αποτελεί μια επίθεση στην κυριαρχία τους.

Και οι δύο πλευρές, όμως, παραβλέπουν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, το οποίο έχει τεράστιες συνέπειες για την Ευρώπη, σημειώνει το Politico.

Το πρόβλημα είναι ότι στην Ε.Ε. «λογιστικός έλεγχος» δεν σημαίνει ό,τι σημαίνει στις ΗΠΑ.

Όλα τα κράτη μέλη πρέπει να επιτρέπουν τους ελέγχους της Ε.Ε., όμως όταν αυτό συμβαίνει, γίνεται συνήθως από πολιτικούς φορείς και όχι από επαγγελματικούς ελεγκτικούς οίκους.

Υπάρχει πάντα μια σύγκρουση συμφερόντων όταν ο ελεγκτής έχει συμφέρον στην έκβαση του ελέγχου, σημειώνει ο Jacob Soll.

Αυτό αν και ακούγεται τεχνικό, στην πραγματικότητα δεν είναι. Οι επιπτώσεις, σύμφωνα με τον Jacob Soll, είναι τεράστιες.

Το χρέος και η ικανότητα μιας χώρας να το αποπληρώσει είναι μεταξύ των σημαντικότερων παραγόντων μιας εθνικής οικονομίας και εξαρτώνται σημαντικά από τη σαφή λογιστική.

Και όμως, επισημαίνει ο καθηγητής Ιστορίας και Λογιστικής, οι επαγγελματίες λογιστές απουσιάζουν από τη συζήτηση σχετικά με τα πόσα χρήματα οφείλει η Ελλάδα και αν οι κυβερνήσεις της ή οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι αυτές που πρέπει να το αποφασίσουν.

Η διαφορά είναι σημαντική σε αυτή την περίπτωση.

Στον πραγματικό κόσμο των αγορών, όπου το χρέος αποτιμάται, αγοράζεται και πωλείται, η ικανότητά σου να το αποπληρώσεις μετράται από την ικανότητά σου να αυξήσεις τα έσοδά σου, τα περιουσιακά σου στοιχεία και εν τέλει, από το επιτόκιο του δανείου με την πάροδο του χρόνου.

Αυτό ισχύει στον ιδιωτικό τομέα, όμως στην ελληνική περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό.

Αντιθέτως, το ελληνικό χρέος υπολογίζεται με τη χρήση πολιτικών εργαλείων μέτρησης, τα λεγόμενα πρότυπα του Μάαστριχτ, τα οποία χρησιμοποιούν μόνον την ονομαστική αξία του δανείου και δεν λαμβάνουν υπόψη τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία και το γεγονός ότι τα δάνεια έχουν ληφθεί με χαμηλά επιτόκια, όπως τα ελληνικά, μειούμενα σε αξία με την πάροδο του χρόνου.

Ποια είναι η διαφορά;

Σύμφωνα με τη Γερμανία, χρησιμοποιώντας τα στάνταρτ του Μάαστριχτ, η Ελλάδα οφείλει περίπου 350 δισ. δολάρια, όμως αν το ελληνικό καθαρό χρέος έπρεπε να υπολογιστεί χρησιμοποιώντας τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα του Δημόσιου Τομέα (IPSAS), το χρέος της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι μόλις στα 36 δισ. δολάρια.

Με άλλα λόγια, υπάρχει μια ισχυρή υπόθεση η Ελλάδα να χρωστάει στη Γερμανία πολύ λιγότερα απ' όσα η Γερμανία και οι πιστωτές της Ε.Ε. διεκδικούν!

Θα ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί ένας σοβαρός λογιστής που να μην συμφωνήσει ότι η αυτοτελής μέθοδος υπολογισμού του χρέους είναι ανώτερη της πολιτικής.

Ο ισχύων υπολογισμός του ελληνικού χρέους βασίζεται σε μια φόρμουλα κατ' εντολή του πρώτου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας το 2010, όταν οι αποδυναμωμένοι Έλληνες, αντιμέτωποι με την οικονομική και πολιτική κατάρρευση, αποδέχθηκαν τα κονδύλια έκτακτης ανάγκης και είχαν πολύ μικρή δύναμη για να διαπραγματευτούν τους όρους.

Μια σειρά οικονομολόγων συμφωνούν ότι το χρέος της Ελλάδας πιθανόν να αποτελεί μόνον ένα… κλάσμα της εκτίμησης της Γερμανίας.

Μεταξύ αυτών που έχουν υποστηρίξει την ιδέα εφαρμογής ενός πιο ακριβούς προτύπου είναι ο Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, ο Κερτ Λοκ, ο πρόεδρος του Οικονομικού Συμβουλίου της Γερμανίας, με στενούς δεσμούς με το κυβερνών Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Μέρκελ, αλλά και ο Βίνσεντ Τρούγκλια, πρώην επικεφαλής των αξιολογήσεων του οίκου Moody's.

Βεβαίως, ακόμη και αν η Ελλάδα μπορούσε απλά να λάβει την έγκριση της Γερμανίας και εν συνεχεία να συμπεριληφθούν όλοι αυτοί οι παράγοντες, το πρόβλημα δεν θα είχε λυθεί ούτε κατά διάνοια, σημειώνει ο Jacob Soll.

Οι Έλληνες δεν είναι άμεμπτοι: είναι σαφές ότι δεν θέλουν σοβαρούς λογιστές οπουδήποτε κοντά στα βιβλία τους.

Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο γεγονός του -κατανοητού- φόβου ότι η τρόικα θα το χρησιμοποιήσει για να επιβάλει ακόμη πιο επαχθείς όρους.

Επίσης, οφείλεται στο γεγονός ότι οι Έλληνες φοβούνται ότι τα βιβλία τους είναι χειρότερα απ' ό,τι οι ίδιοι ισχυρίζονται.

Επίσης, επιτρέποντας ελεγκτές, οι Έλληνες θα δημιουργούσαν ένα σύστημα πολιτικής ευθύνης και κανείς έλληνας ηγέτης, είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά, δεν θα το ήθελε αυτό.

Έτσι, παραμένουμε σε ένα τοξικό αδιέξοδο, με τον Jacob Soll να σημειώνει ότι λίγοι είναι αυτοί στην Ε.Ε. που θα είχαν τη θέληση να αλλάξουν τα πρότυπα.

Τι θα μπορούσε να συμβεί; Σύμφωνα με τον καθηγητή Ιστορίας και Λογιστικής, η κατάσταση έχει προηγούμενο.

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, οι μεταρρυθμιστές ήταν ικανοί να προσπεράσουν τα φτωχά λογιστικά πρότυπα σε διεθνές επίπεδο και να ανοικοδομήσουν τα δημόσια οικονομικά από τις ΗΠΑ μέχρι την Ευρώπη.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, ο επικεφαλής της Price Waterhouse, Τζορτζ Μέι, ανησυχούσε ότι με το κανονιστικό πλαίσιο που ακολούθησε τη Μεγάλη Ύφεση, η κυβέρνηση θα αναλάμβανε τη λογιστική.

Έτσι, εργάστηκε ώστε οι ιδιωτικές επιχειρήσεις λογιστικής να μεταμορφωθούν σε αξιόπιστους ρυθμιστές - πυλώνες της αρχής, η οποία ήταν ανεξάρτητη τόσο από την κυβέρνηση όσο και τα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ο Μέι βοήθησε στον σχεδιασμό των Γενικώς Αποδεκτών Λογιστικών Αρχών (GAAP, στις ΗΠΑ), τα οποία καθορίζουν πρότυπα ακριβώς για να αποτιμούν το πλέγμα του δημοσίου χρέους.

Μαζί με τον βρετανό λογιστή, λόρδο Χένρι Μπένσον, πίεσε για τη δημιουργία ανεξάρτητου φορέα τυποποίησης, γνωστού σήμερα ως Συμβουλίου Διεθνών Λογιστικών Προτύπων (IASB), που κατάφερε να βοηθήσει στη σταθεροποίηση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με την υποστήριξη των πιο σημαντικών λογιστικών εταιρειών, το IASB βοήθησε στην επίβλεψη της μεταπολεμικής περιόδου κατά τη διάρκεια της οποίας καταγράφηκε αξιοσημείωτη ευημερία.

Ωστόσο, ο κόσμος του Μέι και του Μπένσον ξεθώριασε στις δεκαετίες του '70 και του '80, με πτώση των ηθικών προτύπων στον κλάδο της λογιστικής.

Το πιο σημαντικό τώρα είναι ότι τα τέσσερα μεγάλα λογιστικά γραφεία (Big Four), αντί να διατηρήσουν τον ηγετικό ρόλο των διεθνών προτύπων, παρέμειναν στο περιθώριο.

Ο λόγος είναι παρόμοιος με αυτόν στο σκάνδαλο Enron: εργάζονται όχι για να επιμείνουν στη διατήρηση των ανεξάρτητων προτύπων, αλλά περισσότερο ως εταιρείες που έχουν προσληφθεί για να εκτελούν συμβάσεις τεχνικών αποστολών.

Ακόμη περισσότερο, συχνά συνδέονται με τους πολιτικούς κανονισμούς που έχουν σχεδιαστεί για να περιορίζουν το πεδίο εφαρμογής των ελέγχων.

Το αν θα επιστρέψουν στον ρόλο τους ως οικονομικοί ηγέτες οι λογιστικές εταιρείες, ή θα περιοριστούν στον δευτερεύοντα ρόλο, η απάντηση θα μπορούσε να καθορίσει τις μελλοντικές οικονομικές προοπτικές για την Ευρώπη και για όλους μας.

Η ανανέωση του ηγετικού ρόλου των διεθνών λογιστικών προτύπων φαίνεται να είναι η προφανής απάντηση στο αδιέξοδο του χρέους της Ευρώπης, καθώς τότε θα τους επιτρεπόταν να υπηρετήσουν ως ουδέτεροι διαιτητές για την επίλυση της κρίσης.

Οι δανειστές της Ε.Ε. και η Ελλάδα μένει μόνον να τους καλέσουν, καταλήγει στο άρθρο του ο Jacob Soll.

www.financialbox.gr

http://www.logiosermis.net/2015/05/politico-h-350-36.html#.VWn9n2Aw9gU

H κουλτούρα του νέου καπιταλισμού...

«Ζήσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας, εμείς οι Έλληνες» σύμφωνα με τον Γερμανό κυνικό των αριθμών. Και ποιος είναι, τάχα, ο πήχης των δυνατοτήτων μας; «Να καταναλώνεις πάνω απ’ αυτά που παράγεις», μας απαντά. Αλλά ο καπιταλισμός σ’ αυτό σε ωθεί, στο να ανεβάζεις, δηλαδή, αδιαλείπτως τον πήχη των επιθυμιών, την κατασκευασμένη ανάγκη της κατανάλωσης, αναζητώντας σ’ αυτή τα κομμάτια του παζλ όπως επιτάσσει ο νεότευκτος μύθος του νέου καπιταλισμού, δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού, του οποίου εκπρόσωπος είναι ένας μη δυνάμενος να καταναλώσει, ο κ. Σόιμπλε.

Γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Στην « κουλτούρα του νέου καπιταλισμού»* η ανάπτυξη αποκτά μία νέα δυναμική μέσα από τις νέες τεχνολογίες, τη «νέα οικονομία» και το μύθος της σύμφωνα με τον οποίο φθάσαμε στο τέλος της ισόβιας απασχόλησης καθώς και το τέλος της «στρατιωτικής ρύθμισης»-Μπίσμαρκ-, ενώ η ρέουσα –ρευστή νεωτερικότητα- και η μεταβλητή εργασία, παρουσιάζονται ως πρόταση αλλαγής. Οι εργαζόμενοι πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας επαγγέλματα, μετανάστες πηγαίνουν από τόπο σε τόπο (όπου υπάρχει δουλειά), χωρίς θεσμικές οργανώσεις(ή με οργανώσεις αλλά απαξιωμένες) και κοινότητες, χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, χωρίς μακροπρόθεσμο Εγώ, με τις ανθρώπινες σχέσεις να έχουν μετεξελιχθεί σε δοσοληψίες. Σ’ αυτό το περιβάλλον διερωτάται κανείς για το ποιες αξίες και πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν ως συνεκτικός ιστός των ατόμων όταν κερματίζονται οι θεσμικές οργανώσεις στις οποίες ζουν;

Θέση κλειδί στην κουλτούρα του νέου καπιταλισμού κατέχει σύμφωνα με τον Ρίτσαρντ Σένετ το Αυτοαναλωνόμενο πάθος(όταν η ματαίωση προέρχεται όχι από τη ματαιωμένη -ή απωθημένη- αλλά από την πραγματοποιημένη επιθυμία). Δηλαδή από το Ανικανοποίητο. Η καταναλωτική μανία οφείλεται σ’ αυτό το «αυτοαναλωνόμενο πάθος», όταν δηλαδή ποθούμε κάτι διακαώς και η έλλειψή του μας διεγείρει το πάθος, αλλά όταν το αποκτούμε μας συγκινεί λιγότερο, ή μετά από μία ορισμένη χρήση του καθόλου. Θέλουμε επί παραδείγματι πάρα πολύ ένα αυτοκίνητο, αλλά όταν το αγοράζουμε η επιθυμία μειώνεται. Συνεπώς, η φαντασία και το πάθος είναι εντονότερα κατά τη διάρκεια της προσδοκίας ικανοποίησης της επιθυμίας, αλλά χάνεται όταν η τελευταία πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτό ο Παύλος Μάτεσης έλεγε πως ο Χριστός δεν έπρεπε να έρθει, έπρεπε να είναι αναμενόμενος. Το ίδιο και ο έρωτας. Η οικονομία και η κοινωνία του καταναλωτισμού βασίζεται σ’ αυτό το είδος αυτοαναλωνόμενου πάθους. Εδώ έγκειται και η μανία κατανάλωσης ακόμα και πάνω από τις δυνατότητές μας.

Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ στον «Μπαρμπα-Γκοριό» (μετάφραση Α. Κορδόση, Καστανιώτης, 1992) θα δείξει ότι το αυτοαναλωνόμενο πάθος είναι η ψυχολογία της κοινωνικής μετάβασης από τους χωρικούς παλαιών αρχών, που είναι προσκολλημένοι σε καθετί συσσωρευμένο, στους κοσμοπολίτες ήρωες της βιομηχανικής εποχής και της αφθονίας, που προσκολλώνται στις υλικές επιθυμίες, οι οποίες όμως εξασθενούν όταν εκπληρωθούν. Άρα, η επιθυμία προκαλεί μεγαλύτερη απόλαυση όταν κάτι είναι αναμενόμενο, προσδοκώμενο. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι στο «Νόμο του Έρωτα» του Προυστ όσο πιο «δύσκολος» ή «απρόσιτος» είναι κάποιος τόσο πιο πολύ διεγείρει την επιθυμία μας. 

Εν προκειμένω δηλαδή έχουμε ένα κυνήγι της επιθυμίας και της απόλαυσης, η οποία είναι μεγαλύτερη στη διάρκεια της προσδοκίας, αλλά κατά ένα τρόπο ματαιώνεται όταν η επιθυμία πραγματοποιείται. Εδώ βασίζεται η λειτουργία των «Υπεραγορών» αλλά και η συνακόλουθη ματαίωση που οδηγεί στην καταναλωτική μανία της συσσώρευσης «σκουπιδιών», τα οποία στην αρχική φαντασιακή επένδυση, το «χρύσωμα», δεν ήταν σκουπίδια αλλά στοιχεία της -τελικά ανεύρετης- ευτυχίας μας. Έτσι, οδηγούμαστε στα προϊόντα μιας χρήσης, στις εφήμερες ερωτικές σχέσεις «μιας χρήσης», καθώς η πραγματοποιημένη επιθυμία αποδεικνύεται πάντα κατώτερη των προσδοκιών μας, μετακινούμενη συνεχώς και διαρκώς διαφεύγουσα από προϊόν σε προϊόν, από πρόσωπο σε πρόσωπο, από μόδα σε μόδα. 

Γι’ αυτό και ο άνθρωπος πρέπει να (μετα)κινείται συνεχώς, ακολουθώντας κατά πόδας τον κάθε φορά νέο φορέα(«άλογο») της επιθυμίας. Η βιομηχανική παραγωγή και η συνακόλουθη αφθονία θα επιφέρουν την «καπιταλιστική διόγκωση της επιθυμίας», αλλά αυτό δεν εξηγεί και τη ματαίωση που προκαλεί όχι η απώθηση αλλά η πραγματοποίηση της επιθυμίας, δηλαδή η κτήση. Αυτό το ανικανοποίητο, που κατατείνει στην απληστία, θα εκφραστεί στο όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο πολύ της διαφήμισης και εν γένει του εμπορικού μάρκετινγκ. Εφεξής, η «μόδα» και η «προγραμματισμένη απαρχαίωση» θα μικραίνουν διαρκώς τη διάρκεια ζωής ενός προϊόντος ώστε οι άνθρωποι-καταναλωτές να αγοράζουν καινούργια με μανιακό τρόπο. Τα τεράστια σπίτια της ελληνικής επαρχίας που υψώνονταν και υπερυψώνονταν το ένα απέναντι στο άλλο και τώρα οι ιδιοκτήτες τους οιμώζουν για το ΕΝΦΙΑ. Τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού των ελληνικών μεγαλουπόλεων που τώρα έχουν αδρανοποιηθεί. Η παγίδα του Ανικανοποίητου αλλά και της αγοράς «σημείων» της Επιτυχίας και της Ευτυχίας είναι εδώ έστω σαν παρκαρισμένη ανάμνηση, χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας. Ο άνθρωπος είναι Χρήμα και δη δανεικό, αλλιώς δεν «φαίνεται», δεν υπάρχει. Και οι Έλληνες έχουμε καταστεί πλέον αόρατοι εντός και εξευτελισμένοι εκτός.

Τελικά, αυτό το νέο κυνήγι της απόλαυσης και της ευτυχίας στο δάσος της καταναλωτικής κοινωνίας θα γίνει ένα μανιακό κυνήγι φαντασμάτων. Η φαντασία και η επιθυμία θα διογκωθούν ακόμη περισσότερο λόγω της αυξημένης «αποξένωσης» των καταναλωτών-παραγωγών από το προϊόν. Αυτό από πρακτική άποψη σημαίνει ότι ο καταναλωτής δεν ξέρει πια την «ιστορία ενός προϊόντος»-δηλαδή την κοινωνική αφήγηση της πολιτισμικής παράδοσης από την οποία προέρχεται το προϊόν, κενό το οποίο θα καλύπτει κατά το δοκούν κάθε φορά η διαφήμιση-, δεν έχει αίσθηση των ιδιοτήτων του και των τεχνικών όρων παραγωγής του. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα όλα τα αυτοκίνητα αλλά και όλα τα προϊόντα κατασκευάζονται με βάση την «πλατφόρμα»(σκελετό, μηχανή και αμάξωμα). 

Έχουμε δηλαδή τον ίδιο τύπο αυτοκινήτου στο οποίο επιβάλλονται κάθε φορά ελάχιστες διαφορές είτε για να καταστεί επώνυμο, προϊόν τουτέστιν μιας συγκεκριμένης εταιρίας, είτε ένα νέο μοντέλο. Αυτές οι «βελτιστοποιήσεις» αποκαλούνται από τις ίδιες της βιομηχανίες «χρύσωμα»(του ίδιου πάντα χαπιού). Έτσι, οι μικροδιαφορές μεγεθύνονται μέχρι του σημείου ένα αυτοκίνητο Άουντι να πωλείται στη διπλάσια τιμή από ένα Σκόντα που ωστόσο είναι ίδιο κατά 90% με το πρώτο. Αυτή η αέναη «εικονοποίηση» με την υπερδιόγκωση των ασήμαντων διαφορών σημαίνει και μία παρέμβαση, μία συνεχή αλλαγή στο συλλογικό φαντασιακό αλλά και την υπερμεγέθυνση της επιθυμίας, που όταν πραγματοποιηθεί θα ματαιωθεί όχι μόνο από την κτήση, δηλαδή το ανικανοποίητο της επιθυμίας, αλλά και από τη δυσαναλογία της φαντασιακής, συμβολικής υπερεπένδυσης τόσο με την πραγματικότητα όσο και με τη μόδα, δηλαδή το γρήγορο «πάλιωμα». 

Τότε ο καταναλωτής διαπιστώνει ότι το Σκόντα αντιστοιχεί στην κατάληψη της τρίτης θέσης στο καράβι, ενώ το Άουντι της πρώτης στο ίδιο πλοίο, αλλά οι επιβάτες-καταναλωτές και των δύο θέσεων γνωρίζουν ότι φτάνουν την ίδια ώρα από τον Πειραιά στο Ηράκλειο! Όμως, ο καταναλωτής δεν θα αφεθεί σε τέτοιες «λειτουργιστικές» λογικές γιατί είναι «καταναλωτής της δυνατότητας». Τι κι αν μία Φεράρι στο κέντρο της Αθήνας τρέχει όσο και όλα τα υποδεέστερα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα; Σημασία έχει ότι η Φεράρι μπορεί, «δύναται» να τρέξει με 300 χιλιόμετρα την ώρα. 

Αυτό δεν θα συμβεί ποτέ έξω από τις πίστες της «φόρμουλα1» αλλά για τον κτήτορα και το «κοινωνικό βλέμμα», αυτή η δυνατότητα και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν προς τούτο σημαίνουν κάτι ξεχωριστό, είναι αυτό που το καθιστά διαφορετικό, μοναδικό, προσδίδοντας κύρος, ορατότητα, επωνυμία στον ιδιοκτήτη. Ο άνθρωπος, ο εαυτός του θα αναγνωρίζεται από τους άλλους και από τον ίδιο με βάση της επιφανειακές, αλλά υπερτιμημένες, «βελτιστοποιήσεις» του ίδιου αμαξώματος. Τη διαφορά δεν θα την κάνει ο χαρακτήρας, η προσωπικότητα(το αμάξωμα) του ατόμου αλλά το ντύσιμο, τα παπούτσια που φοράει, τα ρούχα, το αυτοκίνητο, το σπίτι. Η επιθυμία, όμως, αλλάζει συνεχώς φορέα. Για την ακρίβεια το προϊόν-ξενιστής θα γίνει μία Φεράρι, ή πιο χαμηλά ένα Άουντι ή ένα ζευγάρι παπούτσια. Και από ένα σημείο και ύστερα γινόμαστε θεατές του θεάματος των συνεχώς μετακινούμενων επιθυμιών μας, του συνεχώς διαφεύγοντος εαυτού μας, δηλαδή της μιας και ενιαίας προσωπικότητας.

Τα «κομμάτια» μας δεν συνδέονται με κάτι, δεν γίνονται όλο, με άλλα λόγια εαυτός, αλλά επικεντρώνονται κάθε φορά σ’ ένα κομμάτι και τα υπόλοιπα, ο λοιπός εαυτός μένει απ’ έξω ή αποκρύπτεται. Η καθεστηκυία Συμβολική Τάξη μοιάζει, τελικώς, με το αμάξωμα-πλατφόρμα του ίδιου αλλά και πάντα διαφορετικού αυτοκινήτου, που μοιάζει να βρίσκεται σε διαρκή αλλαγή χωρίς να αλλάζει απολύτως τίποτα, που μοιάζει να μετακινείται χωρίς να κινείται, εκτός από τις επιθυμίες και το φαντασιακό μας. Αυτή η διαρκής αλλαγή της επιθυμίας δεν επιτρέπει τη «δέσμευση» ούτε με πράγματα ούτε με πρόσωπα. 

Συνεπώς, όταν κάποιος επιβραδύνει ή στέκει ακίνητος, δηλαδή δεσμεύεται με διάρκεια σε κάτι ή κάποιον, μένει εκτός, απορρίπτεται, χάνεται, όντας πλέον αόρατος χωρίς τα κάθε φορά νέα σημεία και σύμβολα της ορατότητας που έχει ανάγκη το άτομο στην καταναλωτική κοινωνία. Όπως διαπιστώνει κανείς, η διαπροσωπική μας δέσμευση με κάποιον και η επιθυμία γι’ αυτόν συνυφαίνεται με τη συμβολική του βαρύτητα, η απώλεια της οποίας σημαίνει και την εξαφάνιση της επιθυμίας γι’ αυτόν/ήν. Γι’ αυτό και η πολιτική δέσμευση είναι πλέον χαλαρή. 

Αυτή η διαρκής κίνηση της επιθυμίας εξαφανίζει την οικειοποίηση της απώλειας, το πένθος και ενδεχομένως τον αναστοχασμό, καθώς το κενό καλύπτεται από νέες δέσμες επιθυμιών. Αυτή η συνεχώς επιταχυνόμενη μετακίνηση, αυτός ο ίλιγγος της επιθυμίας οδηγεί στη βουλιμία και στην άλλη όψη της, την ανορεξία, που γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα όταν εκλαμβάνεται ως πραγματικότητα η επιφάνεια, το «χρύσωμα», δηλαδή οι μηδενικές διαφορές και όχι η ουσία, το άτομο-πρόσωπο(ή πλατφόρμα), οδηγώντας είτε στην κρίση ταυτότητας, στο κενό, στην άβυσσο ασύνδετων, αδόμητων επιθυμιών είτε στη σύγχυση φαντασιακού και πραγματικού, δηλαδή στην τρέλα (όπου η πραγματικότητα αντικαθίσταται από το φαντασιακό).

*Ρίτσαρντ Σένετ «Η κουλτούρα του νέου καπιταλισμού» (Σαββάλας)

http://www.logiosermis.net/2015/05/h_30.html#.VWn83mAw9gU

Μήπως είμαστε λοβοτομημένοι;

Ζήτημα έχει ανακύψει με την απραγία, και την απάθεια των πολιτών σχετικά με τα ενδεχόμενα των κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων.Όχι δεν συζητάμε για τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτές έχουν σταματήσει προ πολλού. Οι μόνες πολιτικές κινήσεις που εξακολουθούν να λαμβάνουν χώραν (και δεν σταματούν με τίποτε) είναι η ετήσια χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων. Την πετσοκόβουνε βέβαια για όσους ενοχλούν, αλλά οι υπόλοιποι «διαμερίζονται τα ιμάτιά μας εαυτοίς» για «επιμορφωτικούς σκοπούς» (!!!) και αυτό το λένε σχετικά δημοσιεύματα.

Μας επιμορφώνουν διαρκώς. Οι «δεν πληρώνω» λένε τώρα «να πληρώνετε», και «ορκίζονται» ότι οι απολυμένοι θα επαναπροσληφθούν, αλλά (αποσιωπούν ότι) οι άνεργοι θα εξακολουθήσουν να είναι άνεργοι, και (ότι) οι φτωχοί θα εξακολουθήσουν να φτωχαίνουν.

Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της κατάντιας μας, που είναι τώρα στην ασφαλή θέση της αντιπολίτευσης, λένε ότι αυτοί, οι καινούργιοι, που βρίσκονται τώρα στο τιμόνι, για όλα τα κακά, αυτοί φταίνε. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Γιατί αυτοί που τώρα έχουν την ευθύνη, τα βρήκανε εδώ, όλα τα κακά.

Μόνο για ένα μπορούμε να τους κατηγορήσουμε: Για το ότι σαν αντιπολίτευση δεν ζητούσαν περισσότερη δουλειά, αλλά περισσότερο ραχάτι! Ελευθερίες, ασυδοσίες, ανυπακοές, μη πληρωμές, προσλήψεις, και προπηλακισμούς της αντίθετης άποψης. Ανιστόρητες και μωροφιλόδοξες νεωτεριστικές απόψεις.

Αυτά ετοίμασαν για τους εαυτούς τους. Πέτυχαν το μπάχαλο που με την «δημιουργική» τους -σαφώς αριστερή- αντιπολιτευτική πολιτική, επεδίωξαν. Και οι κυβερνώντες συνασπισμένοι αδέξιοι δεξιοί με τους εκσυγχρονισμένους λαϊκίζοντες της αλλαγής,  υποχωρώντας στις πιέσεις αυτές (προκειμένου να αξακολουθήσουν να κατέχουν την εξουσία) τα άλλαξαν όλα! 

• Και τον προσανατολισμό μας ως ανθρώπων (πλέον δεν θέλουμε να ζήσουμε, θέλουμε να διοριστούμε), ως Ελλήνων (τί θα πεί Έλληνες και αηδίες, ας μην είμαστε ρατσιστές!), ως λαού (και τι μας πειράζουν τώρα μερικοί άνθρωποι που έρχονται εδώ περιδεείς, να μην τους περιθάλψουμε;;;;), ως πολιτών (εγώ είμαι συνδικαλιστής και έχω περισσότερα δικαιώματα και προνόμια λόγω θέσεως κλπ), ως Πολιτείας (τί είναι η Ελλάδα για να προβάλλει αξιώσεις και να έχει λόγο, μια μικρή χώρα είναι που χρειάζεται τους μεγάλους!!!), ως Χώρας (με ανεκμετάλλευτο πλούτο, που ξεπουλήσανε μάλιστα κάθε πόρο που θα μπορούσε να αποφέρει κάποιο σταθερό έσοδο!). 

• Ανέτρεψαν και τις πατροπαράδοτες αξίες. Δεν θέλουμε πια ήρωες, ούτε αφοσιωμένους στην πατρίδα, δεν θέλουμε Δασκάλους, θέλουμε ευέλικτους υπαλλήλους. Και έμπιστους συνεργάτες, κονκλάβια ειδικών, κάστες διαχειριστών κλπ. παρόμοια.

• Κατάργησαν και τον πατροπαράδοτο λόγο παιδείας των νέων. Τώρα δεν θέλουμε καλλιέργεια και καλλιέπεια λόγου και φρονήματος. Δεν θέλουμε να ανοίξει τα μάτια του και να γίνει άνθρωπος ο νέος μας! (τέτοιες παλιο-ιδιοτροπίες είχε παλαιόθεν ο Κοραής! Ακόμα τα ίδια θα λέμε;) Τώρα θέλουμε εξειδίκευση. Και τίτλους σπουδών.

• Κατάργησαν και την εθνική μας ταυτότητα, γιατί είναι ρατσισμός να είσαι Έλληνας και να θέλεις να το λές, όπως και οι άλλοι λένε ότι έχουν την δική τους εθνική ταυτότητα. (Είναι ψέμμα και μύθοι η Ιστορία για την πάλη και την επιβίωση του Έθνους. Είναι ψέμμα οι διωγμοί και οι σφαγές στη Μικρασία. Δε σφάξανε τους ρωμιούς οι τούρκοι κατακτητές σαν μπήκανε στην Πόλη, αλλά έκαναν τουρισμό για να δουν τα αξιοθέατα και σεβάστηκαν την πόλη που τη θαύμαζαν!!! τί άλλο θ' ακούσω η γυναίκα).

• Μεθοδεύουν και την κατάργηση της εθνικής μας προοπτικής. (Εκχωρώντας τη χώρα, για δάνεια, προς εξόφληση των δανείων της καλοπέρασης και της πελατείας. Και οι ξεδιάντροποι φίλοι, φίδια, κρατάνε το μαχαίρι στο λαιμό της Πολιτείας).

Το τελευταίο, έγινε η σημαία της κυβέρνησης. Γι' αυτό πήρε την εξουσία. Αλλά, είπαμε: είχε βοηθήσει, ποικιλοτρόπως, να φτάσουμε σ' αυτό. Τώρα θα το ανατρέψει;

Αυτά διαχειρίζεται τώρα η κυβέρνηση. Ακόμη δεν γνωρίζουμε τί πράγματι θέλει, έξω από το να υλοποιήσει το προεκλογικό της σύνθημα: -όχι άλλες περικοπές και ναι στην επαναπρόσληψη των απολυμένων. Όμως οι μισθοί (όσων παίρνουν) και οι θέσεις εργασίας (όσων ξαναπήραν αυτές που έχασαν) δεν αρκούν για να θεωρήσουμε ότι η χελωνοδρομία των διαπραγματεύσεων θα οδηγήσει κάπου αλλού, από το γνωστό κατάντημα του εξανδραποδισμού μας.

Όχι δεν είμαστε cool. Είμαστε μάλλον λοβοτομημένοι.

Δεν μπορεί να μας κάνουν τόοοοσα, κι εμείς να εξακολουθούμε να παραμένουμε ατάραχοι, υπομένοντας το μαρτύριο της σταγόνας του δηλητηρίου να ποτίζει τους ιστούς και τα όργανά μας και (να καλωσορίζουμε) εκουσίως, ξανά, τους βαρβάρους, τους (παλαιούς και αείποτε σφαγείς και) κατακτητές μας.

http://www.logiosermis.net/2015/05/blog-post_352.html#.VWn8LWAw9gU

ΣοσιαλΜήδεια!..

Αυτό που συμβαίνει και μπορεί να δει κανείς κάποιος ξεκάθαρα σταsocial media (κυρίως στα facebook και tweeter),
..είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας,
..γιατί φτάσαμε ως εδώ,
..και γιατί δυσκολευόμαστε να πάμε παραπέρα!
Όλοι γνωρίζουν τα πάντα (του παρόντος blog συμπεριλαμβανομένου), έχουν άποψη κυριολεκτικά για όλα, και κυρίως:
Όταν δεν συμφωνούν με την δική σου άποψη ή πέφτουν να σε φάνε, πράγμα που είναι η ευνοϊκή περίπτωση,
..ή σε ειρωνεύονται και σε λοιδωρούν μέχρι τελικής πτώσης!

Το μέσο επίπεδο κριτικής είναι δυσθεώρητο. Παράδειγμα:
Βγαίνει ένας και προτείνει κάτι που είναι υπέρ της αποχώρησης απ' την Ευρωπαϊκή Ένωση (μη χ@σω) και από το ευρώ. Μάλιστα.
Βγαίνει στο καπάκι ο ευφυής και σχολιάζει: ''Ωραίο το σενάριο, αλλά τώρα που θα μείνουμε με την ρήξη στο χέρι; χαχαχα!''
Βγαίνει και ο ευφυέστερος και σχολιάζει το σχόλιο συγκατανεύοντας στην υψηλή κριτική:''χαχαχαχαχα!''!!!

Ακριβώς έτσι, με αυτό το επίπεδο ευφυίας, διαλόγου και κριτικής, μπήκαμε στα μνημόνια, κάτσαμε εκεί πέντε χρόνια ως τώρα,
..και μ' αυτά τα μυαλά λαού και κοινωνίας προβλέπεται να κάτσουμε άλλα εκατόν δεκαπέντε.

Δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη αλήθεια, που όποιος την λέει γίνεται δυσάρεστος και αποδιοπομπαίος.
Δεν μας φταίνε οι Ψευταράδες, οι Χυδαίοι και οι Ηλίθιοι.
Και ας είχαμε δέκα κυβερνήσεις, δεκαπέντε χιλιάδες φορές καλύτερες απ' αυτή του Αλέξη, να μας τραβάνε απ' το μανίκι!

Αν δεν αλλάξουμε, αν δεν αλλάξει Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ μόνος του, με εσωτερική διεργασία και σκέψη,
..και όχι όπως τώρα επιφανειακά και πρόχειρα, που μπορεί να σκέφτεται κάποιος αυτή τη στιγμή: ''μα τί μας λέει ο μ@λάκας πρωί-πρωί;'',
..ούτε προκοπή θα κάνουμε ποτέ, ούτε απ' τα μνημόνια θα γλυτώσουμε, και το κυριότερο:
ΔΕΝ ΘΑ ΓΛΥΤΩΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΑΠ' ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ!

Η Μήδεια έδωσε ζωή, αλλά και σκότωσε τα παιδιά της.
Τα σημερινά σοσιαλΜήδεια μας δίνουν την δυνατότητα επαφής και ανταλλαγής απόψεων, αλλά προάγουν και την βλακεία, την προχειρότητα και τον εξυπνακισμό.
Μπορούμε το αρνητικό τους ισοζύγιο να το μετατρέψουμε σε θετικό.

Στο χέρι μας είναι.
Κι αυτό,
..όπως και όλα τα υπόλοιπα!..
Ουδέν Σχόλιον

http://www.logiosermis.net/2015/05/blog-post_435.html#.VWn7rmAw9gU

Αν δεν πληρώσουμε το ΔΝΤ…

Αμυδρή μεν είναι η πιθανότητα να μην το πληρώσει η κυβέρνηση το ΔΝΤ, αλλά πάντως υπάρχει.
Του Αρκά

Όσο υπάρχει αυτή η, έστω αμυδρή, πιθανότητα να μην το πληρώσουμε το ΔΝΤ, άλλο τόσο κι εγώ θα συνεχίσω να ελπίζω ότι δεν θα το πληρώσουμε το ΔΝΤ, αν και πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση θα προδώσει γι άλλη μια φορά τις ελπίδες μου, και θα το πληρώσει τελικά το ΔΝΤ.

Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι οι ελπίδες που τρέφω, γενικά, είναι πολύ επικίνδυνες. Λ.χ., αν η κυβέρνηση δεν το πληρώσει το ΔΝΤ, κινδυνεύουμε ν’ αποκλειστούμε από τις Αγορές. Πρόκειται όμως για έναν κίνδυνο που, εμένα τουλάχιστον, δεν μου μειώνει και πολύ τις ελπίδες μου να μην το πληρώσουμε το ΔΝΤ, διότι γνωρίζω ότι έτσι κι αλλιώς είμαστε ήδη αποκλεισμένοι από τις Αγορές εδώ και πεντέμισι χρόνια.

Όπως προανέφερα, ωστόσο, οι ελπίδες μου να μην το πληρώσουμε το ΔΝΤ δεν είναι μεγάλες. Τις μειώνει σοβαρά και το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μου, αν και γνωρίζουν ομοίως ότι είμαστε αποκλεισμένοι από τις Αγορές εδώ και πεντέμισι χρόνια, φοβούνται εντούτοις μην τυχόν αποκλειστούμε από τις Αγορές. Αυτό δεν μειώνει τις ελπίδες μου απλώς. Για την ακρίβεια, με τρομάζει.

Στο μεταξύ, ακόμα περισσότερο τις ελπίδες μου μειώνει το γεγονός ότι αυτοί οι συμπατριώτες μου φοβούνται τους πραγματικά φοβισμένους: εκείνους που παριστάνουν μεν τους ατρόμητους, αλλά θα κληθούν εντέλει, αυτοί ακριβώς οι ατρόμητοι, να πληρώσουν το ΔΝΤ, αν γίνει πραγματικότητα η ελπίδα μου να μην το πληρώσουμε το ΔΝΤ εμείς.

Τέλος, πολύ ισχυρό χτύπημα δέχονται οι ελπίδες μου, καθώς οι ίδιοι συμπατριώτες μου θέλουν από χρήματα που δεν έχουν να πληρώνουν, όχι μόνο το ΔΝΤ, αλλά και τους παροιμιώδεις μπαταχτσήδες που τους φοβίζουν ότι, αν δεν πληρώσουμε το ΔΝΤ, θ‘ αποκλειστούμε από τις Αγορές. Σκέτη απελπισία τούτο το τελευταίο!..

Είναι, λοιπόν, ν’ απορεί κανείς σε τι πια δικαιούμαι να ελπίζω. Το στερεότυπο θέλει πάντα να ελπίζει κανείς, εφόσον αναπνέει. Ειδικά στους καιρούς της ασφυξίας όμως, εγώ αναπνέω, μόνον εφόσον ελπίζω.
sotosblog.com

http://www.logiosermis.net/2015/05/blog-post_507.html#.VWn7GWAw9gU

ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ...

Από την πρώτη άλωση του 1204 μέχρι σήμερα

Εάλω η Πόλις

                                "Μοίρα των αθώων

είσαι η δική μου η μοίρα"

Οδ. Ελύτης ( Άξιον εστί)

     

Εάλω η Πόλις και η Ελληνότροπη Πολιτεία ένεκεν της Νομαρχίας του "Ανωνύμου του Έλληνος". Το πρόσωπο - είναι ένεκεν του Εγώ ο ένας, έτσι ώστε ο Άνθρωπος δίχως λεύτερο μπόι να σέρνεται με επικίνδυνες προς τα κάτω δρασκελιές.

Εάλω η ανοικτή αγκαλιά του γένους των Ρωμιών, κλείνοντας μέσα της εχθρούς γείτονες και φίλους, ένεκεν της "Εθνικής Φυλετικής Καθαρότητος", της δυτικοτραφούς πεποίθησης της μικράς και εντίμου Ελλάδος που οδηγεί σε διαρκή απόγνωση και πένθος.

Το Γένος της χαρμολύπης, εκατομμύρια ψυχές γεμάτες φως :

Δεσμώτης των παρωχημένων διαστάσεων, της ευτελισμένης συνήθειας, των ιδιοπαθών αιτιάσεων του Δυτικού Διαφωτισμού και Προτεσταντικού ηθικισμού.

Δεσμώτης της ανακύκλωσης των προδιαγεγραμμένων να συμβούν ως μελλούμενα, των απεχθών μόνον για τη βιωτική εφήμερων οραμάτων.

Δεσμώτης μιας εσώτατης ελπίδας και υπομονής, αλυσοδεμένος Προμηθέας στα τείχη που αρπακτικά και σπλάχνα γίνονται ένα.

Εάλω το καλό ένεκεν του Ισχυρού, έκτοτε καλόν κ΄αγαθόν με του Ισχυρού το δίκαιο και μόνο συμπορεύεται.

Ωστόσο φτάσαμε μετά από μύριες αναβολές κι ανασυστάσεις να διατάσσουμε, να συστήνουμε δυνάμεις ψάλλοντας :

Χαίρε το Σάμαλι και η Αχειροποίητος.*

Εμπρός μας οι ήρωες Άγιοι της Ιστορίας.

Πίσω μας μύριοι, ειδεχθώς δολοφονημένοι οι νεκροί ως θύματα της γραμμένης Ιστορίας.

Ανάμεσά τους οι καλοστημένοι ανδριάντες, οι υποκριτικές γενειάδες, οι μουγκές σειρήνες - τιμητές της ελαστικής τους συνείδησης, της τακτοποιημένης πίσω από ψευδεπίγραφες πολεμίστρες ζωής τους, θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους ό,τι διαχρονικά με Αμνό εξ άρτου και οίνο το Γένος κοινωνεί : την συναντίληψη της Πολυεθνικής, Πολυπολιτισμικής και Πολυθρησκευτικής Ειρηνικής συνύπαρξης στην καθ΄ημάς Ανατολή.

Εάλω το χέρι που το Σάμαλι εν τη Αχειροποιήτω είναι ταμένο να μοιράζει ένεκεν του κοσμικού και λογικά εφικτού εγχειρήματος.

Εάλω η Αγάπη, η χαρά της προσφοράς και η εκ φύσεως συγκαταβατική κοινωνική συνοχή ένεκεν της "παγκοσμιοποίησης", της "Νέας Εποχής" και της τάξης των νέο επιτυχημένων.

Χοροί, χιλιάδες χοροί ετοιμάζονται να σύρουν τα νικητήρια, ταιριάζοντας τα βογγητά των πονεμένων με την ηχώ των τυμπάνων. "Πέτρα ερήμου, δακρύων σπόγγος"**.

Τα μοιρολόγια, των σπλάχνων αιμορραγία ατέλειωτη, τα πέρατα ταράζουν : Ξεριζωμός, θρήνος, προσφυγιά είναι τα μύρα και ο βασιλικός στα πόδια του Δεσπότη, προζύμι στον άρτο των Ψυχών που θυμούνται, συγχωρούν και αγαπάνε.

Οι άψυχοι σωροί της εμπόλεμης ενασχόλησης δημιουργήματα, δικαιολογούν την ύπαρξη όπως την ορίζουν οι Νέοι Σταυροφόροι :

Πορεία βουβή, αδιάκοπη χωρίς Σταυρό και Ανάσταση, μόνο ιδρός και αγωνία ως είναι οι θρόμβοι αίματος.

Εάλω η Πόλις Κύριε, Κύριε...

" Έντεινον και κατευοδού και Βασίλευε ένεκεν Αληθείας και Πραότητος και Δικαιοσύνης. Ηγάπησας Δικαιοσύνην και μίσησας Ανομίαν ".***

Ας μην χαθούν άλλες Πατρίδες και ομοαίματοι Αδελφοί μου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΙΚΑΕΥΣ

Είναι Κράτος Ακόμα η Ελλάδα Άν ο Πλούτος της Ανήκει σε ΄Αλλους;

Το ερώτημα στον τίτλο άρθρου που δημοσιεύει το αμερικανικό διαδικτυακό οικονομικό πρακτορείο Ζήρο Χέτζ, πρέπει να αφορά τον κ. Βαρουφάκη, ο οποίος επιβεβαίωσε χθες την τελική πώληση των 14 ελληνικών αεροδρομίων στην γερμανική εταιρεία FRAPORT, τον κ. Σταθάκη, που διαβεβαίωσε τους βιομηχάνους: οι «ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχισθούν» και τον κ. Τσίπρα, ο οποίος στην ομιλία του προς την Κ.Ο. του Σύριζα υπήρξε εύγλωττος και διεξοδικός, αλλά και εύγλωττα παρέλειψε να αναφερθεί στη δέσμευσή του να σταματήσει άμεσα το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας.

Του Μιχαήλ Στυλιανού
Πρόκειται ωστόσο εδώ για κεφαλαιώδες στοιχείο της εντολής που έδωσε το εκλογικό σώμα στην κυβέρνηση Σύριζα-Ανεξάρτητοι΄Ελληνες, παράλληλα με την ανόρθωση της Παιδείας, αφού συνιστούν την ούκ άνευ προϋπόθεση της «αναπτυξιακής προοπτικής» -για την οποία περισσεύουν οι λόγοι, αλλά αφαιρείται η βάση με το ξεπούλημα των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών. Και ενώ παρεκλίσεις παροδικής κοινωνικής βαρύτητας από τα υπεσχημένα μπορεί να ξεπερασθούν με τον χρόνο και να συγχωρηθούν, συνθηκολογήσεις, χάριν της εξουσίας, σε αυτά τα κεφαλαιώδη και μή αναστρέψιμα, που αφορούν τις δυνατότητες ανόρθωσης και επιβίωσης του έθνους, δεν θα συγχωρηθούν ποτέ. Επειδή αυτή η κυβέρνηση ψηφίσθηκε ως υπόσχεση -ή ελπίδα- αποσόβησης του εθνικού αφανισμού. Αλοίμονό της αν αποδειχθεί αντίγραφο των προκατόχων της. Θα εισπράξει σωρευμένη την οργή και το ανάθεμα, όντας μάλιστα και ευκολότερος στόχος...

Το άρθρο του John Rubiνο, στα ηλεκτρονικά δελτία Dollar Collapse και Zero Hedge καταγράφει τα ακόλουθα:

«Αφού η χώρα χρεωκόπησε λειτουργικά πριν λίγα χρόνια, οι λύσεις που πρότειναν οι δανειστές της (κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες και κυβερνήσεις) περιλάμβαναν την εκπτώχευση των σημερινών πολιτών της με περικοπές μισθών και συντάξεων, την εκπτώχευση των μελλοντικών πολιτών της, με τη σύναψη νέων χρεών από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την πώληση των σημαντικώτερων στοιχείων του εθνικού πλούτου της σε ξένες επιχειρήσεις για την εισπραξη χρημάτων προς εξυπηρέτηση των μελλοντικών χρεών.

Δεν είναι περίεργο ότι οι ΄Ελληνες ψηφοφόροι αντέδρασαν εκλέγοντας σοσιαλιστές που υποσχέθηκαν πως δεν θα κάνουν τίποτα απο αυτά. Αλλά προφανώς αυτό δεν επιβεβαιώθηκε. Το Νιούσγουηκ γράφει ότι τό πρόγραμμα της ιδιωτικοποίησης, μετά από μια σύντομη παύση, επιστρέφει πάση δυνάμει.

Γερμανικές, ρωσικές και κινεζικές εταιρείες τρέχουν να αγοράσουν ελληνικές υποδομές.
Ξένες εταιρείες από χώρες που περιλαμβάνουν τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία, κάνουν σειρά για να αγοράσουν την κρατική περιουσία, καθώς η χώρα αγωνίζεται να πληρώσει τους ευρωπαίους δανειστές της.

Το ξε-πούλημα περιλαμβάνει μεγάλα τμήματα της υποδομής της Ελλάδος, όπως αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητοδρόμους και αγαθά κοινής ωφέλειας. Η ιστοσελίδα του κρατικού οργανισμού για την προώθηση των εκποιήσεων απαρριθμεί πλήθος ακινήτων προορισμένων για ξεπούλημα, με συμφωνίες που αναφέρονται είτε «σε πρόοδο», είτε «προχωρημένες» είτε «κλεισμένες».
Η κίνηση σημειώνει μια ολοκληρωτική στροφή του αριστερού κόμματος Σύριζα, που προηγουμένως είχε αντιταχθεί στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, το οποίο περιλαμβανόταν στους όρους για τα 245 δις διάσωσης από την τρόικα των ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Αξιοσημείωτες συμφωνίες στο τραπέζι του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων περιλαμβάνουν την αγορά του 51% του μεγαλύτερου ελληνικού λιμένα από την κινεζική εταιρεία COSCO και ένα κύκλο αεροδρομίων πολυσύχναστων από τουρίστες στην γερμανική εταιρεία μεταφορών FRAPORT AG.
΄Αλλα αναφερόμενα κεφαλαιουχικά αγαθά περιλαμβάνουν τον αυτοκινητόδρομο 670 χιλιομέτρων Εγνατία, που διασχίζει την Βόρειο Ελλάδα, ιαματικές πηγές, μια άλλοτε αμερικανική αεροπορική βάση στο Ηράκλειο και ιδιοκτησίες ενός εκατομμυρίου στη Ν.Υόρκη, στην Ουάσιγκτων και στο Βελιδράδι.

Μια μεγάλη πώληση που προχωρεί ολοταχώς είναι των δεκατεσσάρων από τα 34 επαρχιακά ελληνικά αεροδρόμια, που περιλαμβάνει τα αεροδρόμια των δημοφιλών τουριστικών νησιών της Κω,της Μυκόνου και της Κερκύρας. Η γερμανική εταιρεία FRAPORT AG έχει προφέρει 1,2 δισεκατομμύριο και η πώληση αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη του μηνός.

Μια άλλη γερμανική εταιρία, Ντώϋτσε Ινβέστ Ήκουϊτυ Πάρτνερς, είναι μεταξύ των έξη που έχουν προκριθεί στον διαγωνισμό για το 67% του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, του δεύτρου μεγαλύτερου της Ελλάδος. Το ΤΑΙΠΕΔ δηλώνει ότι η γερμανική εταιρεία ηγείται στις διαπραγματεύσεις και για το λιμάνι. Στις υπόλοιπες επτά περιλαμβάνονται μια βρετανική εταιρία, οι ρωσικοί σιδηρόδρομοι και ένα Φιλιπινέζος δισεκατομμυριούχος.

Οι ξένες επενδύσεις είναι φυσικά κοινό φαινόμενο σε όλο τον κόσμο και γενικώς θεωρούνται χρήσιμες, σημειώνει ο Τζων Ρουμπίνο, αλλά πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο, ένα σημείο όπου οι ξένοι τίτλοι ιδιοκτησίας επι μιας χώρας μεταβάλλουν τα ξένα συμφέροντα σε αυθέντες και τούς κατοίκους της σε δουλοπάροικους. Η Ελλάδα μπορεί να γίνεται το πειραματόζωο που μας βοηθεί να απαντήσουμε στα ακόλουθα ερωτήματα:

Πόσα από αυτά που συμβαίνουν αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης διαδικασίας στην οποία λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες αξαπατώνται να επωμισθούν μη βιώσιμα χρέη προκειμένου να λεηλατηθούν στη συνέχεια από τους δανειστές τους;

Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία θα υποστούν την ίδια τύχη, αφού η Ελλάδα λεηλατηθεί εντελώς;

Οι μικροαστικές αμερικανικές οικογένειες γίνονται μικρογραφίες της Ελλάδος, παρασυρόμενες να δανεισθούν για να στείλουν τα παιδιά τους στο κολλέγιο και να αγοράσουν αυτοκίνητα και σπίτια για να είναι δια βίου υποχρεωμένες να στέλνουν το μέγιστο των μελλοντικών εισοδημάτων τους στους δανειστές τους;

΄Οτι η ίδια τεχνική εφαρμόζεται και σε εθνική και σε ατομική κλίμακα και ότι και στις δυο περιπτώσεις κερδισμένοι είναι οι μεγάλες τράπεζες δεν είναι περίεργο.
infognomon politics

1453: Η πιο συγκλονιστική αφήγηση της Αλώσεως από την Μαριάννα Κορομηλά! (βίντεο)

netakias.com

Η Αλωση της Πόλης

Oι παλιές προβλέψεις το έλεγαν:

«Η Πόλη που έχτισε ο γιος της Αγίας Ελένης, ο ισαπόστολος και Μέγας Κωνσταντίνος, θα ζήσει .1000 χρόνια. Και θα χαθεί, είχαν πει οι αστρολόγοι, όταν θα βασιλεύσει πάλι κάποιος Κωνσταντίνος, γιος κι αυτός μιας μάνας που θα ονομάζεται Ελένη. (σ. Ελένη Δραγάτση).

«Και τα τελευταία μεσάνυχτα της ύστατης αγωνίας θα αρχίσουν μετά την πανσέληνο του Μαΐου».

Το ΄λεγαν κι αυτό οι παλιές προφητείες. (Από Μαριάννας Κορομηλά: «Η ύστατη αγωνία της Βασιλεύουσας»)

Ωστόσο παρ΄ όλον ότι τα κακά σημεία και οι προβλέψεις νόμιζε κανείς πως έβγαιναν σωστές, η πίστη πως με τη βοήθεια του Θεού η Πόλη θα σωζόταν, καθώς αυτό επιβεβαιωνόταν με νίκες της απίστευτες στις αδιάκοπες επιθέσεις των πολιορκητών, ήταν βαθειά ριζωμένη στις ψυχές των πολιορκημένων.

Και για άλλη μια φορά στις 23 του Μάη το ίδιο βράδυ άρχισε από το εχθρικό στρατόπεδο ατελείωτο κανονίδι.

Το κάστρο χτυπιόταν από όλες τις μεριές και με το πυροβολικό και με το μεγάλο κανόνι του Ουρβάνου, το πρωτοποριακό της εποχής.

Ο Μωάμεθ είχε διατάξει γενική επίθεση. Ολοι πίστεψαν πως δεν θα βαστούσαν τα τείχη.

Αλλά το κάστρο πάλι βάσταξε. Η Πόλη πάλι σώθηκε ενισχύοντας την πίστη των πολιορκημένων στο λόγο που έλεγε ότι:

«Του πολέμου η νίκη και των θρόνων

η κατάλυση είναι έργο της Θείας Πρόνοιας».

Η Πόλη πάλι σώθηκε ωστόσο οι μέρες της είναι μετρημένες και η πανσέληνος ανατέλλει φωτίζοντας τα νυχτερινά τριαντάφυλλα που ανθίζουν στους κήπους της Βασιλεύουσας να υποδεχθούν το Θάνατο-Χάρο.

Στις 24 Μαΐου μαθεύτηκε ότι ο σουλτάνος αποφάσισε να επιτεθεί στις 29 του μήνα από ξηρά και από θάλασσα με όλες του τις δυνάμεις.

Ολοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί άρχοντες, ιερείς και λαός δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να κάνουν αντιπερισπασμούς στον εχθρό και να επισκευάζουν τις νύχτες με κάθε μέσο τα τείχη που γκρεμίζονταν από τις κανονιές.

Στις 25 Μαΐου συνάχτηκαν στο παλάτι των Βλαχερνών οι άρχοντες κι ο κλήρος. Μερικοί, υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει σωτηρία για τη Βασιλεύουσα και πως πρέπει τουλάχιστον να φύγει ο αυτοκράτορας με το επιτελείο του και να σωθεί.

Μα εκείνος αρνιέται.

– Οχι δεν παρατάω το ποίμνιό μου, λέει με δάκρυα στα μάτια. Θα μείνω μαζί του και θα πεθάνω μαζί του.

(Αρχαίο σλαβικό χρονικό της πολιορκίας και της άλωσης της Κωνσταντινούπολης, που εκδόθηκε το 1855 στην Πετρούπολη στην ρωσική γλώσσα, μας πληροφορεί πως ο Παλαιολόγος λιποθύμησε στο συμβούλιο αυτό, καθώς οι άρχοντες επιμένανε να φύγει ο Αυτοκράτορας)

Από το «Χρονικόν» της Αλωσης του βυζαντινού συγγραφέα Γεωργίου Φραντζή, ο οποίος υπήρξε επιστήθιος φίλος και σύμβουλος – πρωτοβεστιάριος του τελευταίου αυτοκράτορα των Ελλήνων Κ. Παλαιολόγου, μεταφέρουμε από το βιβλίο «η Πόλις εάλω» των εκδόσεων «Νέα Σύνορα – Λιβάνη», (σε μεταγλώττιση του κειμένου από Γ. Κουσουνέλο), αποσπάσματα από την τελευταία ομιλία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, καθόσον ενέχει αυτή θέση ιστορικού ντοκουμέντου και προς όλους μας παρακαταθήκη. Είναι – καθώς αυτή η ομιλία έγινε από τον Αυτοκράτορα – σαν μια ύστατη προσπάθεια μυστικής, υπέρτατης κοινωνίας με το λαό της Πόλης και τους υπερασπιστές της – τότε και πάντοτε.

Λέγει ο Φραντζής: «Ο Αυτοκράτορας στο οδυνηρό βράδυ της Δευτέρας, 28 Μαΐου, αφού συγκέντρωσε όλους τους άρχοντες, τους δήμαρχους, τους εκατόνταρχους και τους άλλους βαθμοφόρους του στρατού, είπε τα παρακάτω λόγια:

»Ευγενέστατοι άρχοντες, εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, γενναιότατοι στρατιώτες, τιμημένοι και πιστοί πολίτες, ξέρετε όλοι πολύ καλά ότι έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας αποφάσισε να μας πιέσει ακόμη περισσότερο με όλα τα πολεμικά μέσα και τεχνάσματα που διαθέτει.

Θέλει να αρχίσει μια γενική επίθεση και πόλεμο από την ξηρά και από τη θάλασσα, έτοιμος να μας δαγκώσει σαν φαρμακερό φίδι και να μας καταβροχθίσει σαν ανήμερο λιοντάρι.

Γι΄ αυτό το λόγο σας παρακαλώ να φερθείτε με γενναιότητα και θάρρος, όπως κάνατε μέχρι τώρα, απέναντι στους εχθρούς της πίστης μας. Αφήνω στα χέρια σας την τύχη της δοξασμένης και λαμπρής πατρίδας μας, της μεγαλοπρεπέστατης και ευγενούς Βασιλεύουσας όλων των πόλεων.

Ξέρετε πολύ καλά, αδέλφια μου, ότι για τέσσερις λόγους είμαστε υποχρεωμένοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή.

Πρώτον, για την πίστη και τη θρησκεία μας, δεύτερον, για την πατρίδα, τρίτον, για τον βασιλιά, τον αντιπρόσωπο του Κυρίου μας, και τέταρτον, για τους συγγενείς και τους φίλους μας.

Αν λοιπόν, αδέλφια μου, πρέπει να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για έναν από τους παραπάνω λόγους, τότε έχουμε υποχρέωση να πολεμάμε ακόμη σκληρότερα όταν πρόκειται και για τα τέσσερα μαζί, διαφορετικά θα χάσουμε τα πάντα. (…) Ο βάρβαρος σουλτάνος μας έχει αποκλείσει 57 μέρες τώρα με όλες τις δυνάμεις του και μας πολιορκεί μέρα νύχτα με κάθε μέσον που διαθέτει, αλλά καταφέραμε να τον αποκρούσουμε με τη βοήθεια του Κυρίου μας Χριστού που βλέπει τα πάντα. Μη δειλιάσετε λοιπόν αδέλφια μου. (…)

Ηρθε λοιπόν, αδέλφια μου, ο σουλτάνος, μας πολιόρκησε και έχει ορθάνοιχτο το τεράστιο στόμα του να μας καταβροχθίσει τόσο εμάς όσο και την Πόλη που έχτισε ο αείμνηστος μεγάλος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος, ο οποίος την αφιέρωσε στην Παναγία Δέσποινα Θεοτόκο και Αειπάρθενο Μαρία, εκφράζοντας την ευχή να την έχουμε πάντα βοηθό και προστάτη της πατρίδας μας, που αποτελεί καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά των Ελλήνων, και καύχημα όλου του κόσμου». (…)

Τελειώνοντας ο Αυτοκράτορας είπε:

»Δεν υπάρχει χρόνος για περισσότερα λόγια. Παραδίδω στα χέρια σας το ταπεινό μου σκήπτρο για να το φυλάξετε με αγάπη. Σας παρακαλώ να δείξετε αφοσίωση και υπακοή στους ανωτέρους σας (…) Να αγωνιστείτε όλοι σύμφωνα με το αξίωμά σας (…)

Να έχετε υπόψη σας ότι: (…) μας περιμένει στον ουρανό το αμάραντο στεφάνι και στη γη η αιώνια δόξα.

Ας πεθάνουμε όλοι για την πίστη του Χριστού και για την πατρίδα μας» απάντησε το ακροατήριο με μια φωνή».

Τέλος ο Αυτοκράτορας πρόσθεσε ακόμη:

»Λοιπόν, αδέλφια και συμπολεμιστές μου, να είστε όλοι έτοιμοι το πρωί. Με τη δύναμη που μας δίνει ο Θεός και τη βοήθεια της Αγίας Τριάδας, στην οποία στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες, ας κάνουμε τους εχθρούς μας να φύγουν νικημένοι από την πόλη μας»».

Και στην ύστατη αντίσταση, μές στην πρώτη λάμψη της αυγής της 29ης Μαϊου 1453, έπεσε «άπαρτος» ο τελευταίος της Βασιλευούσης Πόλης Αυτοκράτορας, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ, φυλάσσοντας αιώνια τις Θερμοπύλες των δικαίων του Ελληνισμού.

* Τα κείμενα ήταν της Γεωργίας Κούτσαρη

Καλά κάνουν!..

Από το 1974 μέχρι τον Ιανουάριο που μας πέρασε, με εξαίρεση τηνολιγόμηνη και χωρίς ουσία εκείνη συγκυριακή συγκυβέρνηση Τζαννετάκη και την αμέσως επόμενη ''Οικουμενική'' Ζολώτα,
..δύο μόνον κόμματα μονοπώλησαν την εξουσία.
Αυτά τα δύο κόμματα με τις μεταλλάξεις τους και τις μεταμφιέσεις τους κατέστρεψαν την Ελλάδα, και είναι απολύτως υπεύθυνα για την σημερινή χρεοκοπία.

Χρεοκοπία βεβαίως όχι μόνον οικονομική, αλλά και χρεοκοπία θεσμών, χρεοκοπία ηθική,κοινωνική και πολιτισμική.

Για το συντελεσμένο αυτό έγκλημα, και με το θύμα κράτος-κοινωνία να βρίσκεται ακόμη άταφο, και να σαπίζει σε δημόσια παγκόσμια θέα,
..ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ ΑΚΟΜΑ!
..κανείς δεν έχει στηθεί (κυριολεκτικά) στον τοίχο, ούτε έχει πάει φυλακή

..ούτε έχει ήδη στηθεί δικαστήριο, ούτε καν ανάκριση!

Με όλο τους λοιπόν το δίκιο και το περίσσιο θράσος που έτσι κι αλλοιώς κάθε εγκληματίας κοινός ή πολιτικός διαθέτει,
..οι αγύρτες αυτοί πολιτικοί των δύο κομμάτων καθώς και οι επίγονοί τους, και οι απόγονοίτους,
..βοηθούμενοι από το μαφιόζικο σύστημα διαπλοκής που έστησαν, και που απετέλεσε το εργαλείο του φόνου,
..ουρλιάζουν, βωμολοχούν, απειλούν,
..και ΡΙΧΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ Σ' ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΩΣ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ,
..βρίζουν και τρομοκρατούν τον λαό που τους εξέλεξε,
..και τους ζητούν εξηγήσεις γιατί μέσα σε τέσσερεις μήνες δεν ζωντάνεψαν το πτώμα που εκείνοι άφησαν πίσω τους.
Λες και μπορούν να γίνουν θαύματα, ή λες και ότι ενδιαφέρονται στ' αλήθεια για την ανάνηψη του κράτους και της κοινωνίας.

Καλά κάνουν!
Αφού τους έχουμε επιτρέψει να κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι και θρασύτατοι, καλά κάνουν!
Αφού ακόμη στήνουμε αυτί ν' ακούσουμε τα στόματά τους να ξερνάνε απειλές και κατάρες στον ελληνικό λαό επειδή διάλεξε την κυβέρνηση που διάλεξε, καλά κάνουν!
Αφού τους έχουμε αφήσει να συμπλέουν ατιμώρητα με τους εχθρούς και επίδοξους κυρίαρχους της χώρας, χωρίς να στήσουμε με συνοπτικές διαδικασίες Ειδικό Δικαστήριο, καλά κάνουν!
Αφού υπέγραψαν με τα χέρια τους δάνεια και συμβάσεις επαίσχυντες που αλυσόδεσαν την χώρα,
..και αφού στην συνέχεια υπέγραψαν θανατικά συμβόλαια-μνημόνια, και υπαγωγή (άκουσον-άκουσον!) της χώρας σε ξένα Δίκαια,
..και αφού με αυτά τα ίδια χέρια ακόμη μας κουνούν το δάχτυλο, καλά κάνουν!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΑΣ!
Όσο δεν είμαστε στα πεζοδρόμια να διαδηλώνουμε και να απαιτούμε την τιμωρία των απατεώνων και αγυρτών που κυβέρνησαν ως τώρα, και είμαστε κολλημένοι στις τηλεοράσεις ν' ακούμε κάθε τους δήλωση, είμαστε άξιοι της μοίρας μας!

Το είπαμε από την αρχή τούτης της συγκυβέρνησης:
Η κυβέρνηση θα είναι πολύ ευάλωτη και ανίσχυρη όσο θα μάχεται μόνη της χωρίς την έμπρακτη και δεδηλωμένη βοήθεια του λαού που την έφερε στην εξουσία.
Θα είναι επιρρεπής και εκτεθειμένη σε λάθη.
Ο λαός θα πρέπει να κρατήσει τα ίσα μέχρι να μπεί το νερό στ' αυλάκι.
Και όχι να κάθεται σαν χάνος να αξιολογεί εξ ίσου τις δηλώσεις της κυβέρνησης,
..με αυτές της εταιρείας ''Δολοφόνοι Ελλάδας Ε.Π.Ε.: η Αντιπολίτευση''!

Τόσο απλό,
..αλλά και τόσο δύσκολο συγχρόνως για έναν λαό που όπως φαίνεται,
..τα περιμένει όλα έτοιμα!..
Ουδέν Σχόλιον

http://www.logiosermis.net/2015/05/blog-post_508.html#.VWdRImAw9gU

Στα 71,1 δις ετησίως το κόστος της διαφθοράς, της παραοικονομίας και της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα!

Τρόποι και πρακτικές για την καταπολέμηση της διαφθοράς στο επίπεδο της Αυτοδιοίκησης, συζητήθηκαν κατά τη διάρκεια εκδήλωσης σε αίθουσα του δήμου Θεσσαλονίκης, με θέμα «Τοπική Αυτοδιοίκηση και Διαφάνεια», η οποία διοργανώθηκε, από το δήμο και το παράρτημα Θεσσαλονίκης της μη κυβερνητικής οργάνωσης “Διεθνής Διαφάνεια – Ελλάδος”.
Στη συζήτηση συμμετείχαν ο πρόεδρος της οργάνωσης, Κωνσταντίνος Μπακούρης, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ο δήμαρχος Αμπελοκήπων-Μενεμένης και πρόεδρος της ΠΕΔΚΜ Λάζαρος Κυρίζογλου και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Χάρρυ Παπαπανάγος (φωτογραφία).

«Το κόστος της διαφθοράς σήμερα στην Ελλάδα, εκτιμάται περίπου στα 14 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως» ανέφερε ο καθηγητής του ΠΑΜΑΚ Χάρρυ Παπαπανάγος, και τόνισε ότι σε συνδυασμό με την παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή – παρότι ως φαινόμενα άρχισαν να περιορίζονται τα τελευταία χρόνια της κρίσης «λόγω εξάντλησης της οικονομικής δυνατότητας» – εξακολουθούν να συνθέτουν «ένα εκρηκτικό μείγμα, μιας παρασιτικής σκιώδους οικονομίας που μας κοστίζει 71, 1 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο».

«Είναι απορίας άξιον πώς μπορούμε να διατηρούμε μια παρασιτική οικονομία που μας κοστίζει 71,1 δισ. ευρώ, το χρόνο, μετά από έξι χρόνια δεινής οικονομικής κρίσης» παρατήρησε ο καθηγητής του ΠΑΜΑΚ.

Επικαλούμενος εκθέσεις του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης (2012) και της γραμμής καταγγελιών της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδας (2013-2014), ο κ. Παπαπανάγος υποστήριξε ότι η Αυτοδιοίκηση έρχεται σε ποσοστά, πρώτη στη χώρα μας σε ότι αφορά τις καταγγελίες για φαινόμενα διαφθοράς (αδιαφάνεια διαγωνισμών, προσλήψεων, προμηθειών, κακές υπηρεσίες, κακοδιαχείριση, ευνοιοκρατία) και ακολουθεί ο χώρος της υγείας, το Δημόσιο, κ.α.

Στον αντίποδα, ο πρόεδρος της ΠΕΔΚΜ Λάζαρος Κυρίζογλου αμφισβήτησε την άποψη αυτή για την αυτοδιοίκηση, σημειώνοντας ότι «η αυτοδιοίκηση διαχειρίζεται μόνο το 2,5% του δημοσίου χρήματος», και υποστήριξε ότι τα τελευταία χρόνια η διαφθορά στους δήμους έχει καταπολεμηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό.

«Έκαναν πάρα πολλά βήματα οι δήμοι σε αυτό. Στους δήμους υπάρχει τέτοια διαφάνεια και τέτοιοι θεσμοί, που σε κανένα άλλο τομέα της γενικής κυβέρνησης δεν υπάρχουν. Από το ένα άκρο πήγαμε στο άλλο. Και θα πρέπει τώρα να γίνει μια ομαδοποίηση των ελέγχων που υπάρχουν, ούτως ώστε να γίνεται ένας έλεγχος, για να στοιχίζουν πιο φθηνά οι προμήθειες και τα έργα στους δήμους και να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία και η πολυνομία» ανέφερε ο κ. Κυρίζογλου.

Από την πλευρά του, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, υποστήριξε ότι ο «πελατειακός» τρόπος λειτουργίας της ελληνικής διοίκησης διαχρονικά και τα φαινόμενα διαφθοράς, «ήταν τα βασικότερα αίτια αυτού, που με δραματικό τρόπο ζει σήμερα η χώρα μας» και τόνισε ότι είναι «υποχρέωση» όλων των αιρετών «να κάνουν ότι είναι δυνατόν για να αντιστρέψουν αυτήν την κατάσταση».

«Είναι γνωστό, ότι ο δήμος Θεσσαλονίκης ήταν από τους Οργανισμούς στους οποίους εμφανίστηκαν εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς στο παρελθόν. Η ελληνική δικαιοσύνη απεφάνθη για τα φαινόμενα αυτά και επέβαλε τις αντίστοιχες ποινές. Παρόλα αυτά, οι πληγές που αυτά τα φαινόμενα άφησαν και στη λειτουργία του δήμου, αλλά και στην ψυχολογία των υπαλλήλων μας είναι σημαντικές. Γίνονται συνεχώς έλεγχοι από διάφορους φορείς, αναλώνονται εκατοντάδες εργατοώρες σε παραγωγή αντιγράφων και συνεργασίες με τους φορείς αυτούς» τόνισε ο κ. Μπουτάρης. Υπογράμμισε, ωστόσο, ότι το βασικότερο στοιχείο είναι πως «τέτοια φαινόμενα κλονίζουν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς το κράτος» και πρόσθεσε:

«Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα τα καθήκοντα μου ως δήμαρχος, θεώρησα υποχρέωσή μου, πρωταρχική, να διασφαλίσω ότι φαινόμενα όπως αυτά που συνέβησαν στο δήμο, δε θα επαναληφθούν». Αναφέρθηκε, επίσης, στις προσπάθειες που κάνει ο δήμος σε αυτόν τον τομέα, με ελέγχους, με τη χρήση του διαδικτύου, με επαύξηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών, κ.α.

Ο πρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδας Κωνσταντίνος Μπακούρης αναφέρθηκε σε πρόσφατη έρευνα της οργάνωσης, κατά την οποία ζήτησε και καταχώρησε οργανωμένα, με την έγκριση τους, στο διαδίκτυο, τα «πόθεν έσχες» των δημάρχων και αντιδημάρχων των εκατό μεγαλύτερων δήμων της χώρας, όπως άλλωστε προβλέπεται από το νόμο, να κάνουν οι ίδιοι, κάθε χρόνο, στην ιστοσελίδα του δήμου τους. Οι περισσότεροι συμφώνησαν να συμμετάσχουν στην έρευνα, ορισμένοι αρνήθηκαν. Όπως προέκυψε από ανάλυση των στοιχείων, που έγινε αργότερα από τον καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γ. Φίλο και ομάδα φοιτητών, «σε 22 από τους 100 δήμους κανένας αξιωματούχος δεν είχε αναρτήσει για μια τριετία δήλωση πόθεν έσχες, μόλις 10 δήμοι συμμορφώθηκαν πλήρως με την επιταγή του νόμου να αναρτώνται τα «πόθεν έσχες» στο διαδίκτυο και ο μέσος όρος συμμόρφωσης για το σύνολο των δήμων ήταν 29% στους 100 μεγαλύτερους δήμους».

«Βλέπουμε, λοιπόν, πόσο μικρή συμμόρφωση υπάρχει για κάτι το οποίο επιτάσσει ο νόμος» τόνισε ο κ. Μπακούρης και μεταξύ άλλων, πρόσθεσε : «Η ουσία είναι ότι για έναν αριθμό δήμων υπάρχει πρόβλημα αναξιοπιστίας, που οφείλουν οι τοπικοί άρχοντες να αναγνωρίσουν και να λάβουν μέτρα για τη βελτίωση αυτής της εικόνας».

Ο πρόεδρος της Διεθνούς Διαφάνειας Ελλάδας υπογράμμισε, επίσης, ότι οι τρεις βασικές προϋποθέσεις για την πάταξη της διαφθοράς στους δήμους, είναι η εξασφάλιση της ακεραιότητας, της διαφάνειας και της λογοδοσίας, καθώς και πρακτικές, όπως η υιοθέτηση «διπλογραφικού λογιστικού συστήματος» στην οικονομική διαχείριση, η ανάρτηση στο διαδίκτυο των πράξεων της διοίκησης, η χρήση ηλεκτρονικών συναλλαγών, η ύπαρξη εσωτερικού ελέγχου, κ.α.

Ο κ. Μπακούρης αναφέρθηκε επίσης στο «Σύμφωνο Ακεραιότητας» που προωθεί η Διεθνής Διαφάνεια, ως “εργαλείο”, για να βοηθήσει τους διοικούντες στην καταπολέμηση της διαφθοράς στις συμβάσεις προμηθειών, το οποίο έχει τη μορφή συμφωνίας ανάμεσα στη δημόσια υπηρεσία και τους συμμετέχοντες σε διαγωνισμούς, και στο οποίο προβλέπονται κυρώσεις, όπως, κατάπτωση εγγυητικών, αποβολή από τους διαγωνισμούς, αποζημιώσεις, κ.α., σε περιπτώσεις εμφάνισης φαινομένων δωροδοκίας, ή αδιαφανών εξόδων, πέραν των ποινικών προβλέψεων που προβλέπονται από τις αρχές.

Ο επικεφαλής της “Διεθνούς Διαφάνειας” στην Ελλάδα, σημείωσε ότι το σχετικό πρόγραμμα, με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ 2014-2020, έχουν επιλεγεί να υλοποιήσουν στη χώρα μας οκτώ διαχειριστικές αρχές, μεταξύ των οποίων ο δήμος Θεσσαλονίκης και η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και συνεχάρη το δήμαρχο Θεσσαλονίκης για την «θαρραλέα του στάση και την υποστήριξη σε θέματα διαφάνειας».
Πηγή Φάνης Γρηγοριάδης, ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.logiosermis.net/2015/05/711.html#.VWdQj2Aw9gU

Ταξικώς ...αδιάφοροι.

Δεν είναι ο κόσμος μας χωριστός, δεν υπάρχουν στην ουσία, στο βάθος της υπόθεσης, ούτε καν οι διαφορές εκείνες που λέμε ταξικές, καθώς είναι δημιουργήματα μιας κοινωνίας που χωλαίνει διότι εάν δεν παραπατούσε θα κρατούσε τις αξίες της ψηλότερα, είναι δεδομένο. Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση, το λεγόμενο και πανθομολογούμενο προ πάσης αρχής άξιο (ομιλώ περί ισότητας) να τεκμηριώνεται και προ παντός να ομολογείται ως δικαίως(!) άνισο με την πάροδο των ετών από το βάθος της ιστορίας μέχρι τις μέρες μας.

Ως βάση του επιχειρήματος στάθηκαν πολλές παράμετροι όπως η μόρφωση, η ευγένεια (το καλό γένος), το χρήμα και αρκετά άλλα πέραν αυτών…

Τελικά είμαστε όλοι ίσοι; Ασφαλώς και όχι, αλλά από την ανάποδη, θα χαμογελάσω!

Το ‘’μέτρο’’ λοιπόν κάνει τη διαφορά και ο τρόπος σκέψης που αυτό εφαρμόζεται επάνω στις υποστάσεις μας. Λέγοντας υποστάσεις εννοώ ασφαλώς το άυλο μέρος του εαυτού μας.

Ας κοιτάξουμε λίγο πιο πριν. Η έννοια ύλη είναι ένας καθαρά φιλοσοφικός όρος, πολλοί το γνωρίζουν και οι υπόλοιποι εν καιρώ θα το μάθουν… εννοούμε λοιπόν, αναφέροντας αυτόν (τον όρο ύλη), το οτιδήποτε έχει μάζα και βάρος.

Καταφέραμε λοιπόν στρεβλώνοντας την ουσία (την αλήθεια* θα έλεγα) συνομολογώντας ότι το είδος μιας συγκεκριμένης (ύλης), ενός χαρτιού επί της ουσίας ή κάποιου μετάλλου, θα έχει το ύψος μιας ανυπέρβλητης αξίας μεταξύ ημών. Το αποδεχθήκαμε ως μόνο τρόπο αξιολόγησης μιας εργασίας, μίας προσπάθειας, μιας κάποιας εξυπνάδας εν κατακλείδι στα πλαίσια της πλέον εγωιστικής έναντι των άλλων διάθεσης.

Πλέον αυτής της ομολογίας, ξεχωρίσαμε σε ομάδες οι πάντες μεταξύ μας. Συνδέσαμε τη συγκεκριμένη μορφή της ύλης με όλα τα καλά τα οποία θα μπορούσαν να προέλθουν από τον άνθρωπο που την κατείχε, θεωρώντας τον κάτοχο, πρώτιστα ικανό, έξυπνο ή άξιο. Ενός κακού μύρια έπονται και ενός καλού όμως, να υποθέσω.

Ποιος δεν θα ήθελε κάποιον έξυπνο, καλό, ικανό και πλούσιο στο πλάι του;

Ποιος αντ’ αυτού, θα επέλεγε έναν ευτυχισμένο; Προσέχετε το χαμένο νόημα; Το χρήμα που υποτίθεται ότι υπηρετεί την ευτυχία, καταντά να την υποκαθιστά. (μεταξύ μας ούτε αυτό δεν καταφέρνει.)

Πολλοί λιγότεροι θα επιμείνω -επανερχόμενος- εξακολουθώντας να ισχυρίζομαι ότι κανείς άνθρωπος έξω από τον κύκλο του, δεν αξίζει στο βάθος της υπόθεσης, πεντάρα! Η αξία είναι κάτι που συνομολογείται, δεν είναι κάτι το υπερκόσμιο.

Θέλετε παράδειγμα; Ας άρουμε ένα άνθρωπο μιας ορεινής κοινότητας και ας του μιλήσουμε του για τον τάδε διάσημο ή τον τάδε (άξιο σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα) διανοούμενο, κατόπιν ας προσπαθήσουμε να ανταλλάξουμε την παρουσία τού γείτονά του, του φίλου του (για μία ώρα, όχι για περισσότερο) με το δικό μας ίνδαλμα… Το αποτέλεσμα; Πόρτα σφαλιστή (στη λαϊκή διάλεκτο). Πόρτα και μάλιστα από εκείνες που αφήνουν βρόντο ισχυρό στα αυτιά και την ψυχή.

Οι αξίες αποκτούν θέση, βάση, υπόσταση, λόγο, σε εκείνους που τις αποδέχονται ως τέτοιες. Που έχουν εκ των προτέρων συνομολογήσει. Το εκατοντάευρο έχει αξία στα ανάλογα έθνη, στα βάθη της Αφρικής έχει αξία η μύτη του ακόντιου. Ας μιλήσουμε λοιπόν σε εκείνους τους ανθρώπους για το ποιος από τους δυό μας έχει δίκιο…

Αν μιλούσαμε όμως για ευτυχία; Αν μιλούσαμε για καλοσύνη, για ευγνωμοσύνη; Τότε θα βρίσκαμε χαμόγελα και αγκαλιές ανοιχτές οπουδήποτε και αυτό γιατί τα μη εξαγοράσιμα είναι πανανθρώπινα και άρα άριστα εκ των αρίστων.

Ας επανέλθουμε, ας μαζευτούμε και ας ορίσουμε τους ποιητές, άριστους, τους διανοούμενους, επίσης, αφήνοντας μια θέση κενή για κάποιους που θα σκεφθούμε αργότερα. Τι πράττουμε με όλη αυτή την αξιοπρεπή κατά τη γνώμη μου κίνηση; Συνομολογούμε υποθέτοντας ότι ορθώς κρίνουμε… το κάνουμε όμως για κάτι το οποίο δεν υποχρεώνει το σύνολο. Αυτό κάνουμε.

Στεκόμαστε (οι θεωρητικώς κρατούντες) και αποφασίζουμε ερήμην υπολοίπων βαφτίζοντας το υποκειμενικό, το αρεστό στους ιδίους, ως άξιο… Κατόπιν αυτού, βαθμολογούμε πάντες με βάση τη δική μας κλίμακα αξιών που χρίσαμε ικανή. Ομοίως λοιπόν οι υπόλοιποι, εκείνοι οι οποίοι δεν εμπίπτουν στα δικά μας κριτήρια μέσα, αγνοώντας και την κλίμακα, αλλά και εμάς τους ίδιους, στρέφουν την πλάτη τους και μας αφήνουν μονάχους στη χαρά μας…

Οι πλούσιοι με τους πλούσιους μετράνε τα λεφτά τους και αξιολογούν τις αξίες τους. Οι φτωχοί με τους φτωχούς μετράνε τα δικά τους –άξια, αρεστά- και αξιολογούν επίσης τις ζωές τους. Οι δυστυχείς με τους ομοίους τους και ευτυχείς με πάντες διότι δεν έχουν τίποτα να χρειάζονται.

Η ευτυχία μετριέται με τις ανάγκες, δεν ακουμπάει στην ύλη καθώς αυτή μπορεί σε ένα βαθμό να βοηθάει στην αποφυγή του αντίποδα αυτής, τη δυστυχία, αλλά επ’ ουδενί εγγυάται μία ζωή μακριά από ανάγκες, εξαρτήσεις, και όλα τα συμπαρομαρτούντα**.

Εκείνος εκεί, ο απέναντι που δεν του χαλαλίζω δεύτερη ματιά, κάλλιστα μπορεί να ζει στον δικό του απλό ή περίτεχνο κόσμο, ευτυχής. Εγώ ο γνώστης ακόμα να να παλεύω με τα όρνεα... Βεβαίως και μπορεί να είναι κάποιος ευτυχής και μέσα στην ύλη, αλλά το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο. Μάλλον το αντίθετο, διότι η ύλη γεννά επιθυμίες, το καλάθι των οποίων δεν έχει πάτο… Είναι σαφές.

Ασφαλώς και κάποιος διανοούμενος πίσω την ειλικρινή γνώση του μπορεί να προσπαθεί και να καταφέρνει να ζήσει άξιο βίο, μα δεν είναι κανόνας. Την ίδια χαρά, στην ίδια ακριβώς ‘’διεύθυνση’’ και θέση, μπορεί να βρεθεί και κάποιος άλλος με λιγότερες γνώσεις, ακολουθώντας ίσως ένα πιο περίπλοκο δρόμο ή κάποιος άλλος έναν πολύ πιο ευθύ. Η μόνη που μπορεί και γνωρίζει είναι η ψυχή. Ούτε ο νους ούτε το στόμα, μονάχα το βάθος της ψυχής που αισθάνεται δίχως να μιλά…

Θα έλεγα ότι ο κύκλος είναι φαύλος. Οι άνθρωποι φτιάξαμε τις κοινωνίες γινόμενοι αυτοί που είμαστε μέσα από τους ορισμούς-απαγορεύσεις τους. Κατόπιν προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα δεινά που προέκυπταν από τις συναναστροφές μας, αρχίσαμε να φιλοσοφούμε περί αξιών και δικαίων. Στο τέλος οι ελάχιστοι γνώστες αποσύρονται, ζώντας μια ζωή μοναχική (κυριολεκτικά ή μη), πλήρεις όντες, δικαίων και αδίκων…

* Καθ’ υπέρβασιν δεχόμαστε ότι υπάρχει.
** Συν+παράς+αμαρτία. Μαζί με τον παρά και οι αμαρτίες
politisg

http://www.logiosermis.net/2015/05/blog-post_690.html#.VWdPwGAw9gU