«Η συλλογική τρέλα ονομάζεται λογική…», Paulo Coelho, 1998
Το μόνο πράγμα που πραγματικά θα πλησίαζε την επίλυση των προβλημάτων με την Ελλάδα, είναι για την Αθήνα το να ΜΗΝ υπογράψει μια συμφωνία. Η σύντομη εκδοχή του γιατί, είναι αυτή: θα άφηνε την ΕΕ ανέπαφη για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και την ΕΚΤ.
Καμία δεν έχει βιώσιμο μέλλον, αλλά όπως θα καταρρέουν, μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη ζημιά και πόνο. Το να μετριαστεί ο πόνος θα πρέπει τώρα να είναι η νούμερο 1 προτεραιότητά μας, ο πόνος που θα προκύψει από την κατάρρευση των θεσμών της Ευρώπης. Αλλά δεν βλέπουμε καμία αναγνώριση αυτού. Πουθενά.
Όλη αυτή η προσοχή για ό,τι βγει από τις χθεσινές και τις σημερινές και τις αυριανές συνομιλίες Τρόικα vs Αθήνας, είναι πολύ χαριτωμένη και ωραία και όλα, και το να γίνεται μια «σύνοδος κορυφής φάντασμα» είναι ξεκαρδιστικό, αλλά στην πραγματικότητα όλα βασίζονται σε μια πολύ μυωπική εικόνα .
Ίσως αυτό είναι που παίρνεις όταν μόνο κοιτάς τη ζωή ως αποκλειστικά αποτελούμενη από πράγματα που μπορούν είτε να αγοραστούν, ή να πωληθούν, ο οποίος φαίνεται να είναι ο τρόπος που ο ολόκληρος ο κόσμος των ΜΜΕ ερμηνεύει τις διαπραγματεύσεις, ο μόνος τρόπος που έχουν για να ερμηνεύουν τα πάντα. Αλλά αυτό δεν γίνεται για τα χρήματα.
Υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από τα χρήματα. Δηλαδή, υπάρχουν πολλά περισσότερα που συμβαίνουν από αυτές τις συνομιλίες και τα αποτελέσματα συμφωνίας-ή-όχι που μπορεί ή δεν μπορεί να προέρχεται από αυτούς. Ήτοι: Αν οι τελευταίοι 5 μήνες έχουν κάνει κάτι σαφές, είναι ότι η ευρωζώνη δεν έχει καθόλου μέλλον και η ΕΕ ως σύνολο έχει πολύ λίγο.
Δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη πλέον ανάμεσα στις Βρυξέλλες και την Ελλάδα και επομένως, την ίδια στιγμή, επίσης, καμία μεταξύ των Βρυξελλών και της Ρώμης, ή της Μαδρίτης. Η Ιταλία και η Ισπανία θα μπορούσαν να είναι οι επόμενες που θα λάβουν θεραπεία πέντε μηνών, όπως αυτή που είχε η Ελλάδα και οι άνθρωποι εκεί το διαισθάνονται. Ακόμη και εάν οι παρούσες κυβερνήσεις τους δεν το κάνουν.Ξέρετε, έχουμε ακούσει να λέγεται ότι πολιτική είναι το να βλέπεις μπροστά. Λοιπόν, αυτό είναι πολύ κακό, γιατί αν υπάρχει ένα πράγμα που οι ευρωπαίοι πολιτικοί μας δείχνουν αυτές τις μέρες, είναι ότι δεν έχουν την ικανότητα να βλέπουν μπροστά, ακόμα και αν αυτό είναι λίγο πιο πέρα από την ακτίνα του ματιού τους.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν βλέπουν μπροστά, προβάλλουν μπροστά. Τελούν υπό την αυτοτροφοδοτούμενη συλλογική ψευδαίσθηση ότι το μέλλον θα φέρει ό,τι αυτοί θέλουν να φέρει. Ειλικρινά πιστεύουν ότι έχουν τη δύναμη να ελέγχουν την ιστορία. Και να ελέγχουν όλη την Ευρώπη. Το όραμά τους για το μέλλον είναι αυτό στο οποίο φαίνονται καλά αυτοί.
Και αυτό μπορεί με τη σειρά του ενδεχομένως να επιφέρει χάος. Ή στην πραγματικότητα, όπως μας λέει η κρίση στην Ελλάδα, έχει ήδη γίνει. Κάτι που η ηγεσία στις Βρυξέλλες, το Παρίσι και το Βερολίνο θα αρνηθούν κατηγορηματικά, διότι, όπως είπε κάποτε ο Paulo Coelho: «Η συλλογική τρέλα ονομάζεται λογική».
Όσο μεγαλύτερη δύναμη επιδιώκουν να συγκεντρώσουν στις Βρυξέλλες, τόσο πιο σκληρή θα γίνει η αντίσταση εναντίον τους και εναντίον αυτής της εξουσίας. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να τους σταματήσει.
Οι Βρυξέλλες βλέπουν, προβάλλουν, λύνουν τα προβλήματά τους αποκλειστικά με περισσότερες… Βρυξέλλες. Όμως κανείς στην Ευρώπη δεν θέλει περισσότερες Βρυξέλλες. Κανείς δεν θέλει να παραδώσει περισσότερο την κυριαρχία, οι άνθρωποι αντ’ αυτού θέλουν πίσω αυτό που τους πήραν.
Παρόλα αυτά, οι μυωπικοί Πέντε Πρόεδροι έρχονται με αυτό:
Οικονομική Ένωση: Μια νέα ώθηση για τη σύγκλιση, την απασχόληση και την ανάπτυξη
• Δημιουργία ενός συστήματος Αρχών Ανταγωνιστικότητας της ζώνης του ευρώ
• Ενισχυμένη εφαρμογή της μακροοικονομικής διαδικασίας ανισορροπίας
• Μεγαλύτερη έμφαση στην απασχόληση και την κοινωνική απόδοση
• Καλύτερο συντονισμό των οικονομικών πολιτικών στο πλαίσιο ενός ανανεωμένου ευρωπαϊκού Εξαμήνου.
Οικονομική Ένωση: Ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ένωσης
• Δημιουργία ενός μηχανισμού χρηματοδότησης γέφυρας για το SRF
• Εφαρμογή συγκεκριμένων βημάτων προς την κατεύθυνση της κοινής ασπίδας προστασίας έναντι του SRF
• Συμφωνία σε ένα κοινό σύστημα εγγύησης καταθέσεων
• Βελτίωση της αποτελεσματικότητας του μέσου για την άμεση ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ). Προώθηση της Ένωσης Αγορών Κεφαλαίου
• Ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συστημικού Κινδύνου
Δημοσιονομική Ένωση: Ένα νέο συμβουλευτικό ευρωπαϊκό δημοσιονομικό συμβούλιο
• Το συμβούλιο θα παρέχει μια δημόσια και ανεξάρτητη αξιολόγηση, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για το πώς οι προϋπολογισμοί – και η εκτέλεσή τους – αποδίδουν έναντι των οικονομικών στόχων και των συστάσεων που ορίζονται στο δημοσιονομικό πλαίσιο της ΕΕ. Οι συμβουλές της θα πρέπει να τροφοδοτούν τις αποφάσεις που λαμβάνονται από την Επιτροπή στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου.
Αυτοί οι «Πέντε Πρόεδροι» (δεν λέει πολλά το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες μετρούν πέντε από αυτούς;) είναι ο Jean-Claude Juncker, ο Donald Tusk, ο Jeroen Dijsselbloem, ο Mario Draghi και ο Martin Schulz. Το Politico αναφέρεται σε αυτούς ως «Πέντε ιππείς τους μέλλοντος του ευρώ».
• Ο Juncker, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ήταν ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες του χάους που βλέπουμε τώρα, σε μια μακρά θητεία ως πρόεδρος του Eurogroup, 2005-2013. Για την πρόκληση του πανικού βραβεύτηκε με τη σημερινή έδρα του. Δεν είναι μια άγνωστη αλυσίδα γεγονότων στο παιχνίδι των μουσικών καρεκλών για πολιτικούς καριέρας στις Βρυξέλλες.
• Ο Ντόναλντ Τουσκ, πρόεδρος του συμβουλίου της Κομισιόν, έχει μόνο ένα λόγο να υπερηφανεύεται, αλλά παρόλα αυτά του χάρισαν την παρούσα θέση του: είναι ένας υπερβολικά λυσσαλέος αντι-Πούτιν ρήτορας. Το αγαπούν αυτό στην ΕΕ αυτές τις μέρες.
• Jeroen Dijsselbloem, ο πρόεδρος του Eurogroup ο οποίος εργάζεται σκληρά για να παραμείνει σε αυτή τη θέση για μια ακόμη θητεία, είναι ένας αγροτικός οικονομολόγος. Το οποίο είναι καλό για να μας λέει τι φράουλες πρέπει να βάλουμε το χειμώνα, αλλά όχι για τον καθορισμό των πολιτικών όσον αφορά για παράδειγμα την Ελλάδα. Έχει μέχρι στιγμής ξεπεραστεί από τον Βαρουφάκη, που μπορεί να οδηγήσει μόνο σε ηλιθιότητα.
• Ο Mario Draghi, διοικητής της ΕΚΤ, είναι ένας άνθρωπος της Goldman Sachs και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε. Είναι επίσης ένας από την παγκόσμια τάξη των κεντρικών τραπεζιτών που αισθάνονται παντοδύναμοι μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας.
• Ο Martin Schulz, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι ακριβώς ένα άλλο εργαλείο καριέρας της ΕΕ. Μετά από 20 χρόνια πιστού βασιλικού γλειψίματος και χειροφιλήματος, ανταμείφθηκε με τη θέση που είναι τώρα. Κανείς δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να είναι στις Βρυξέλλες για περισσότερο από 5 χρόνια το πολύ. Είναι ο χειρότερος όλων των πιθανών κόσμων.
Συνοψίζονται ως εξής: είναι απίστευτο και τρελό ότι ένα τέτοιο σύνολο κλόουν μπορεί να παρουσιάσει πραγματικά ένα έγγραφο σχετικά με το μέλλον της Ευρώπης. Όλοι είναι εξοπλισμένα με μια τεράστια ατζέντα και το μέλλον τους είναι πολύ πιο σημαντικό για αυτούς από το να κάνουν ό, τι είναι καλύτερο για την Ευρώπη. Όπως οι Έλληνες γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα.
Μια δομή όπως η ΕΕ, επιλέγει τους ακριβώς λάθος ανθρώπους. Η ισχύς που συσσωρεύεται είναι αδιαφανής και μόνο με ψευδο-δημοκρατικούς τρόπους και η συσσώρευση συνεχίζεται αμείωτη, αν αφεθεί ανεξέλεγκτη. Μια ορισμένη κατηγορία επίδοξων «ηγετών» τρέφεται με ακριβώς αυτό.
Και τώρα το μόνο συμπέρασμα είναι ότι η ΕΕ ως πείραμα απέτυχε. Δεν υπάρχει τίποτα πια που μπορεί να κάνει κάποιος για να το επισκευάσει, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει για να φτιαχτεί η ζημιά. Η εμπιστοσύνη διαλύθηκε και δεν θα επιστρέψει ποτέ. Πιέζοντας ένα έθνος σε απόλυτη εξαθλίωση, για να το δουν όλοι. Είναι το μόνο που χρειάστηκε.
Το μόνο εναπομείναν ερώτημα τώρα, είναι πώς να διαλυθεί το συνδικάτο. Αλλά αυτό, φυσικά, δεν είναι αυτό που εκείνοι -των οποίων το εισόδημα και το καθεστώς εξαρτάται από την εν λόγω ένωση- θέλουν καν να μελετήσουν, πόσο μάλλον να συζητήσουν. Οπότε, ποιος θα το κάνει; Ποιος θα το κάνει γι ‘αυτούς; Οι άνθρωποι στο δρόμο, αυτοί θα το κάνουν. Είναι η μόνη επιλογή που υπάρχει. Οι εθνικές κυβερνήσεις δεν είναι πρόθυμες να ασκήσουν τα καθήκοντα τους.
Να κάνουν αυτό που ο καθένας θα έπρεπε να είναι σε θέση να δει, θα έπρεπε να κάνει. Γιατί αν κοιτάξετε αρκετά σκληρά, είναι απαίσια προφανές ότι το ευρώ έχει τελειώσει. Ίσως όχι η ΕΕ, αλλά αυτή μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται αν η όλη δομή που χτίστηκε γύρω και πάνω από αυτή, πεταχτεί από το παράθυρο και αν οι ευρωπαϊκές χώρες ξεκινήσουν πάλι από το μηδέν για να οργανώσουν τα «κανάλια» της συνεργασίας τους.
Αν παραμείνουν στην παρούσα δομή, αυτό μπορεί μόνο να οδηγήσει σε αηδιαστική ασχήμια, επειδή είναι δεμένες μαζί σε μια Ένωση που περιορίζει την ελευθερία τους και τον πολιτισμό τους, πολύ περισσότερο από ό,τι αντέχουν οι άνθρωποι.
Κάτι που θα μπορούσε πάντα να γίνεται σαφές σε λιγότερο ανεπτυγμένους καιρούς. Λοιπόν, έχουμε από αυτούς. Και μαζί τους τις ανοιχτές ρωγμές στο πολιτικό οικοδόμημα. Όπως κάθε οικοδόμος θα σας πει, οι ρωγμές σε ένα ίδρυμα είναι θανατική καταδίκη.
Και αυτές οι εποχές έχουν κάνει οδυνηρά προφανές ότι η νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομική ένωση, ή ακόμη και πολιτική ένωση, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ποτέ δεν θα μπορούσε. Αλλά μια πολιτική ένωση δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτή. Οι Ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να παραμείνουν κυρίαρχες.
Οτιδήποτε άλλο είναι απαράδεκτο. Ο μόνος λόγος που το ευρώ έγινε αποδεκτό, είναι ότι σχεδόν κανείς δεν κατάλαβε εκείνη τη στιγμή ότι αυτό θα σήμαινε την παράδοση ενός σημαντικού τμήματος των κυρίαρχων εξουσιών σε περίεργους γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.
Στην ελληνική περίπτωση, αυτό που έχουμε δει είναι ότι η τρόικα δεν πήγε στις διαπραγματεύσεις σε βάση ίσων εταίρων. Παρά το γεγονός ότι η ΕΕ είναι μια ένωση ίσων εταίρων, αυτό είναι το θεμέλιό της. Αλλά ακόμα κι έτσι θα μπορούσε να έχει δουλέψει και τα προβλήματα να λυθούν, έστω και προσωρινά, αν οι Βρυξέλλες είχαν αντισταθεί στον πειρασμό να μετατρέψουν την ΕΕ σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Βέβαια, μια δομή όπως αυτή που η ΕΕ επιλέγει αποκλειστικά για «ηγέτες» που τραβιούνται σε παιχνίδια εξουσίας, απομακρύνθηκε από τον καθημερινό δημόσιο έλεγχο που έχουν οι εθνικοί ηγέτες.
Οι εθνικοί ηγέτες, θα έπρεπε να είναι προφανές, έχουν επίσης πέσει στην παγίδα του παιχνιδιού εξουσίας. Δεν είναι δύσκολο να βγεις έξω και να το παίξεις νταής σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και να την κλωτσήσεις ενώ είναι πεσμένη. Δεν είναι καν δύσκολο να δελεάσεις μια τέτοια χώρα, έναν μικρό παίκτη, όταν πρόκειται για τον πληθυσμό και την οικονομία, σε μια ακόμη παγίδα: αυτή του ανεξόφλητου χρέους.
Σίγουρα δεν μπορείς να μπορείτε ορίζεις τεχνοκράτες να ηγούνται στα έθνη. Το οποίο οι Βρυξέλλες έκαναν στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι είναι ένα τυφλό και αήττητο παιχνίδι σε μια δομή, όπως η ΕΕ. Επειδή τα έθνη που προσπαθείς να αναγκάσεις σε υποταγή, πολιτική και οικονομική, θα παραμείνουν πάντα κυρίαρχα έθνη.
Να κάνουν αυτό που ο καθένας θα έπρεπε να είναι σε θέση να δει, θα έπρεπε να κάνει. Γιατί αν κοιτάξετε αρκετά σκληρά, είναι απαίσια προφανές ότι το ευρώ έχει τελειώσει. Ίσως όχι η ΕΕ, αλλά αυτή μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται αν η όλη δομή που χτίστηκε γύρω και πάνω από αυτή, πεταχτεί από το παράθυρο και αν οι ευρωπαϊκές χώρες ξεκινήσουν πάλι από το μηδέν για να οργανώσουν τα «κανάλια» της συνεργασίας τους.
Αν παραμείνουν στην παρούσα δομή, αυτό μπορεί μόνο να οδηγήσει σε αηδιαστική ασχήμια, επειδή είναι δεμένες μαζί σε μια Ένωση που περιορίζει την ελευθερία τους και τον πολιτισμό τους, πολύ περισσότερο από ό,τι αντέχουν οι άνθρωποι.
Κάτι που θα μπορούσε πάντα να γίνεται σαφές σε λιγότερο ανεπτυγμένους καιρούς. Λοιπόν, έχουμε από αυτούς. Και μαζί τους τις ανοιχτές ρωγμές στο πολιτικό οικοδόμημα. Όπως κάθε οικοδόμος θα σας πει, οι ρωγμές σε ένα ίδρυμα είναι θανατική καταδίκη.
Και αυτές οι εποχές έχουν κάνει οδυνηρά προφανές ότι η νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομική ένωση, ή ακόμη και πολιτική ένωση, δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ποτέ δεν θα μπορούσε. Αλλά μια πολιτική ένωση δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει αποδεκτή. Οι Ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να παραμείνουν κυρίαρχες.
Οτιδήποτε άλλο είναι απαράδεκτο. Ο μόνος λόγος που το ευρώ έγινε αποδεκτό, είναι ότι σχεδόν κανείς δεν κατάλαβε εκείνη τη στιγμή ότι αυτό θα σήμαινε την παράδοση ενός σημαντικού τμήματος των κυρίαρχων εξουσιών σε περίεργους γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.
Στην ελληνική περίπτωση, αυτό που έχουμε δει είναι ότι η τρόικα δεν πήγε στις διαπραγματεύσεις σε βάση ίσων εταίρων. Παρά το γεγονός ότι η ΕΕ είναι μια ένωση ίσων εταίρων, αυτό είναι το θεμέλιό της. Αλλά ακόμα κι έτσι θα μπορούσε να έχει δουλέψει και τα προβλήματα να λυθούν, έστω και προσωρινά, αν οι Βρυξέλλες είχαν αντισταθεί στον πειρασμό να μετατρέψουν την ΕΕ σε ένα παιχνίδι εξουσίας. Βέβαια, μια δομή όπως αυτή που η ΕΕ επιλέγει αποκλειστικά για «ηγέτες» που τραβιούνται σε παιχνίδια εξουσίας, απομακρύνθηκε από τον καθημερινό δημόσιο έλεγχο που έχουν οι εθνικοί ηγέτες.
Οι εθνικοί ηγέτες, θα έπρεπε να είναι προφανές, έχουν επίσης πέσει στην παγίδα του παιχνιδιού εξουσίας. Δεν είναι δύσκολο να βγεις έξω και να το παίξεις νταής σε μια χώρα σαν την Ελλάδα και να την κλωτσήσεις ενώ είναι πεσμένη. Δεν είναι καν δύσκολο να δελεάσεις μια τέτοια χώρα, έναν μικρό παίκτη, όταν πρόκειται για τον πληθυσμό και την οικονομία, σε μια ακόμη παγίδα: αυτή του ανεξόφλητου χρέους.
Σίγουρα δεν μπορείς να μπορείτε ορίζεις τεχνοκράτες να ηγούνται στα έθνη. Το οποίο οι Βρυξέλλες έκαναν στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ισπανία. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι είναι ένα τυφλό και αήττητο παιχνίδι σε μια δομή, όπως η ΕΕ. Επειδή τα έθνη που προσπαθείς να αναγκάσεις σε υποταγή, πολιτική και οικονομική, θα παραμείνουν πάντα κυρίαρχα έθνη.
Είναι ένα παιχνίδι που δεν μπορείς να κερδίσεις, γιατί δεν μπορείς να πάρεις την εξουσία για πάντα σε ξένα κυρίαρχα έθνη. Η ΕΕ διαθέτει 29 από αυτά. Μια μέρα εκλογές θα λάβουν χώρα στις οποίες οι άνθρωποι θα εκλέξουν μια κυβέρνηση που επιδιώκει να προστατεύσει τα προσωπικά και τα κυριαρχικά συμφέροντα του λαού. Και μέχρι να τους πάρεις αυτή την επιλογή, ποτέ δεν θα κερδίσεις το παιχνίδι, θα προκαλέσεις μόνο μεγάλη δυστυχία. Και πάλι, στην Ελλάδα αυτό έγινε υπέρ του δέοντος.
Δεν είμαστε απόλυτα άνετοι με το ότι η ακροδεξιά είναι η μόνη πλευρά που το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό, αλλά εμείς θα το δεχτούμε. Σεν έχουμε άλλη επιλογή. Άλλωστε, ό, τι συμβαίνει στην αριστερά στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, μπορεί ακόμα να το εξισορροπήσει αυτό.
Το κρίσιμο λάθος που κάνει η αριστερά, είναι ότι μέχρι στιγμής επιδιώκει να παραμείνει μέρος της Ευρώπης που οι Βρυξέλλες επιδιώκουν να κατασκευάσουν. Δεν είναι μια σοφή ιδέα.
Έτσι έχουμε την Marine Le Pen να μιλάει ξεκάθαρα για την Ευρώπη και που καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα στα δημόσια αξιώματα τι συμβαίνει, ή τουλάχιστον το εκφράζει καλύτερα.
Δεν θα έπρεπε να χρειαζόμαστε τη Le Pen να εκφράσει το προφανές. Αλλά το ότι κανένας άλλος «ηγέτης», εκτός του Nigel Farage, δεν το θέτει αυτό με κρυστάλλινη σαφήνεια, μας λέει πολλά για όλους τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες. Και δυστυχώς αυτό περιλαμβάνει και τον Αλέξη Τσίπρα. Αν και κρατάμε κάποια ελπίδα γι ‘αυτόν ακόμα.
Ελπίζοντας ότι δεν θα υπογράψει τη συμφωνία, όποια και να είναι τελικά και έτσι να θέσει σε κίνηση τη διάλυση της ανίερης Ένωσης.
Raúl Ilargi Meijer
Δεν είμαστε απόλυτα άνετοι με το ότι η ακροδεξιά είναι η μόνη πλευρά που το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό, αλλά εμείς θα το δεχτούμε. Σεν έχουμε άλλη επιλογή. Άλλωστε, ό, τι συμβαίνει στην αριστερά στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, μπορεί ακόμα να το εξισορροπήσει αυτό.
Το κρίσιμο λάθος που κάνει η αριστερά, είναι ότι μέχρι στιγμής επιδιώκει να παραμείνει μέρος της Ευρώπης που οι Βρυξέλλες επιδιώκουν να κατασκευάσουν. Δεν είναι μια σοφή ιδέα.
Έτσι έχουμε την Marine Le Pen να μιλάει ξεκάθαρα για την Ευρώπη και που καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα στα δημόσια αξιώματα τι συμβαίνει, ή τουλάχιστον το εκφράζει καλύτερα.
Δεν θα έπρεπε να χρειαζόμαστε τη Le Pen να εκφράσει το προφανές. Αλλά το ότι κανένας άλλος «ηγέτης», εκτός του Nigel Farage, δεν το θέτει αυτό με κρυστάλλινη σαφήνεια, μας λέει πολλά για όλους τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες. Και δυστυχώς αυτό περιλαμβάνει και τον Αλέξη Τσίπρα. Αν και κρατάμε κάποια ελπίδα γι ‘αυτόν ακόμα.
Ελπίζοντας ότι δεν θα υπογράψει τη συμφωνία, όποια και να είναι τελικά και έτσι να θέσει σε κίνηση τη διάλυση της ανίερης Ένωσης.
Raúl Ilargi Meijer
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου