Powered By Blogger

18.9.18

Η μεγάλη κρίση στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι θέμα Εξουσίας: Η Ρωσική Εκκλησία έπαυσε να μνημονεύει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.


Ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, την ημέρα που εμείς γιορτάζουμε την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού - ημέρα που βρήκε!!! - διέκοψε την μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατά τη διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας, αλλ' όχι και την «κοινωνία» μεταξύ των δύο Εκκλησιών.

Η απόφαση αυτή ελήφθη από την Ιερά Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας στις 14-09-2018, με αφορμή την απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου να προχωρήσει στην έγκριση της Αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και να στείλει έξαρχους του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Κίεβο, εκκλησιαστικό έδαφος που το Πατριαρχείο της Μόσχας θεωρεί ότι υπάγεται στη δική του δικαιοδοσία.

Σε σχετική του δήλωση ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, ο "υπουργός εξωτερικών" της Ρωσικής Εκκλησίας, γνωστοποίησε ότι αποσύρονται και όλες οι Επιτροπές του Πατριαρχείου Μόσχας από τους θεολογικούς διαλόγους που τελούν υπό την προεδρία ή την συμπροεδρία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Από την πλευρά του, ο γραμματέας του Πατριάρχη Κύριλλου, π. Αλέξανδρος Βολκόφ, αναφερόμενος στην ευχαριστιακή κοινωνία μεταξύ των δύο εκκλησιών που «δεν διακόπτεται», εξήγησε ότι η παράπανω απόφαση «δεν καθιστά αδύνατη στους κληρικούς των δύο εκκλησιών να έχουν κοινή λατρεία». Ως προς τον εκπρόσωπο τύπου του Πατριάρχη Μόσχας, όπως μεταδόθηκε αργότερα από το πρακτορείο TASS, αυτός, επεξηγώντας την παραπάνω απόφαση, δήλωσε ότι το πατριαρχείο Μόσχας θα αναστείλει και την «συλλειτουργία» με τους επισκόπους της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης, στους οποίους αποδίδει συνυπευθυνότητα για το καυτό θέμα της Ουκρανίας, θεωρώντας ότι αυτό συνιστά το τελευταίο προειδοποιητικό μέτρο και την ελπίδα για διάλογο.
Θεωρείται τώρα βέβαιο ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας θα απευθύνει έκκληση προς τους Αρχηγούς των Ορθοδόξων Εκκλησιών για διάλογο επί του ζητήματος. 


Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε: πρώτα μέτρα από τους Ρώσους ομόθρησκους και μετά δήθεν διάλογος, προφανώς εξαντλητικής διπλωματίας, ως αντίμετρα; Αυτή η δήλωση μας θυμίζει την «αγαπημένη» τακτική των πολεμοχαρών οι οποίοι πρώτα «βομβαρδίζουν» και ταυτόχρονα μιλούν «για διάλογο με σκοπό την ανακωχή και την ειρήνη».

Πρόκειται πάντως για ρωσικές «συνοδικές αποφάσεις» γεμάτες εκκλησιολογικές αντιφάσεις διότι και οι πρωτοετείς της θεολογίας γνωρίζουν ότι το κύριο στοιχείο που εκφράζει την "κοινωνία" που βιώνεται μεταξύ δυο Εκκλησιών, είναι η αλληλομνημόνευση των Αρχηγών τους.

Τι επιδιώκει λοιπόν η Ρωσική Εκκλησία καταργώντας την μνημόνευση αλλά συγχρόνως αρνούμενη να αναλάβει τις ευθύνες για την "ακοινωνησία" που δήθεν δεν προκάλεσε; Προφανώς πιστεύει πως με το επικοινωνιακό τέχνασμα των λεξιπαιγνίων θα αποφύγει τη χρέωση για το νέο σχίσμα για το οποίο ευθύνεται.

Ο τρόπος αυτός σκέψης εξηγείται μάλλον από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πατριάρχης Κύριλλος, η ιεραρχία και οι θεολόγοι της Ρωσίας δεν είναι σε θέση να διακρίνουν, ιδιαίτερα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, τι είναι Εκκλησία και τι όχι. Δεν κατανοούν πλέον την Ορθόδοξη βιωματική εμπειρία, τι σημαίνει «Ενότητα της Πίστεως» και «Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος». Έχουν γίνει έρμαια μιας εκκοσμικευμένης αντίληψης και προσέγγισης της «ισχύος» της Εκκλησίας - μιας συνομοσπονδιακής εφεύρεσης με έντονες και χτυπητές κοσμικές φιλοδοξίες, λες και πρόκειται για προσάρτηση εδαφών.

Για μερικούς μερικούς δικούς μας λοιπόν πρέπει να το θεωρήσουμε ευτύχημα που η Μόσχα, -λεκτικά τουλάχιστο- δεν προχωρά σε «ακοινωνησία» (γεγονός που σύμφωνα με τους επικοινωνιολόγους της θα δήλωνε «τετελεσμένη» σχισματική ρήξη με απρόβλεπτες συνέπειες) αλλά περιορίζεται μόνο στη διακοπή της μνημόνευσης. Πόσο εύκολα πέφτουν θύματα αυτής της προπαγανδιστικής λογόρροιας!
                                                 ----------------------
Σε κάθε πόλεμο, όπως μάθαμε από το σχολείο, υπάρχουν τα αίτια και οι αφορμές, απαράβατη δυαδική σχέση για την ερμηνεία της κάθε καταστροφικής, όπως της προλεγόμενης, σύρραξης.

Σε αυτό τον καμβά της εκκλησιαστικής κρίσης, «πολέμου» θα τον λέγαμε, θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα αίτια που έκαναν να «φτάσει ο κόμπος στο χτένι». Ποιος λοιπόν «ήρξατο χειρών αδίκων»;

Η Σύνοδος της Ρωσικής Εκκλησίας είχε εκφράσει παλαιότερα την «έντονη διαμαρτυρία και τη βαθιά της δυσαρέσκεια» για την πρόθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να εξετάσει το αίτημα των Ουκρανών για Αυτοκεφαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία, δηλώνοντας ότι οι ενέργειες της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης - του Οικουμενικού Πατριαρχείου - «συνιστούν κατάφωρη παραβίαση των εκκλησιαστικών κανόνων».

Για ποιούς κανόνες άραγε μιλάμε εδώ;

Σε πρόσφατο εμπεριστατωμένο άρθρο του στη «Ρομφαία», ο Επίσκοπος  Χριστουπόλεως Μακάριος, μεταξύ πολλών άλλων σχετικών ιστορικών και θεολογικών επιχειρημάτων, τονίζει:

«…Δυστυχώς, προωθούνται ιστορικές ανακρίβειες και διοχετεύονται ψευδείς πληροφορίες, που φανερώνουν κατάσταση πανικού και αντίδραση «κατά συναρπαγήν», όπως αναφέρει ο 33ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων. Με ποιό δικαίωμα η Ρωσία σήμερα και επί τη βάσει ποίων Ιερών Κανόνων διεκδικεί την εκκλησιαστική και διοικητική εξάρτηση της Μητροπόλεως Κιέβου από αυτήν; Η δικαιοδοσία τής κάθε αυτοκέφαλης Εκκλησίας (εκτός των Πρεσβυγενών Πατεριαρχείων και της Εκκλησίας Κύπρου των οποίων τα όρια έχουν καθοριστεί από Οικουμενικές Συνόδους), είναι καθορισμένη και καταγεγραμμένη στον Τόμο που της παραχωρήθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο» (…)
… Αν λοιπόν ανατρέξουμε στο Χρυσόβουλο, το οποίο έλαβε το Πατριαρχείο της Μόσχας το 1590 από την Κωνσταντινούπολη, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα στις δικαιοδοσίες της δεν συμπεριλαμβάνεται η Μητρόπολη Κιέβου (…)
… Αυτό το οποίο λέγεται περί σχέσεως 1030 ετών μεταξύ Μόσχας και Κιέβου είναι επιχείρημα που μάλλον εντάσσεται στο πλαίσιο της «ρωσικής εκκλησιαστικής διπλωματίας», αλλά δεν είναι αληθινό γεγονός, πράγμα που αποδεικνύεται πολύ εύκολα από τις πηγές (…) 
… Μέσα σε αυτό το πνεύμα αντιλαμβανόμαστε ότι όχι μόνο δεν υφίσταται εισπήδηση του Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία, αλλά, αντιθέτως, θα πρέπει να μελετηθεί εκκλησιολογικώς και κανονικώς γιατί ο Κιέβου σήμερα δεν μνημονεύει τον κανονικό του Πρώτο, που είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης (…)
                                               -----------------------
Στο οξυμένο όπως διαμορφώνεται κλίμα εκφράζουμε μερικές σκέψεις μας επί του θέματος:

Η μακροχρόνια διάρκεια της οσμής αυτής της «κολόνιας», δηλαδή της διαρκούς και επίμονης επιδίωξης του Πατριαρχείου Μόσχας να  αποκτήσει το «οικουμενικό» πρωτείο της Κωνσταντινούπολης - προσπάθεια που συνοψίζεται στην προώθηση του δόγματος της «Μόσχας ως τρίτης  ή νεώτερης Ρώμης» - είναι παλαιόθεν γνωστή.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ;
Σε αυτό το ερώτημα απαντά εμπεριστατωμένα και με  λόγια σταράτα ο Σεβ. Ναυπάκτου Ιερόθεος τονίζοντας: "Φυσικά ὑποστηρίζω ὅτι δέν ὑπάρχει Τρίτη Ρώμη, γιά τρεῖς βασικούς λόγους.
Ὁ πρῶτος λόγος, γιατί ποτέ δέν ὑπῆρξε Δεύτερη Ρώμη. Ἡ ἱστορία γνωρίζει τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, τήν πρωτεύουσα τοῦ ἀρχαίου Ρωμαϊκοῦ Κράτους, πού ἀργότερα ὀνομάστηκε Παλαιά Ρώμη, ἀλλά καί τήν Νέα Ρώμη, πού εἶναι ἡ Κωνσταντινούπολη μετά τήν μεταφορά τῆς Πρω­τεύουσας τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο ἀπό τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας, στό Βυζάντιο τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης, πού ὀνομάσθηκε Νέα Ρώμη. Ἑπομένως ἐφ’ ὅσον δέν ὑπάρχει Δεύτερη Ρώμη (καί κακῶς λέγεται ἔτσι ὅπου λέγεται) δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη Τρίτη Ρώμη.
Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ἡ ἑνωμένη Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία εἶχε κατ’ ἀρχάς Πρω­τεύουσα τήν Ρώμη τῆς Ἰταλίας καί ἔπειτα τήν Νέα Ρώμη τῆς Θράκης. Τό δυτικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας κυριεύθηκε ἀπό τά Γερμανικά φῦλα, μέ τελευταῖο τούς Φράγ­κους, καί ἀργότερα καί τό ἀνατολικό τμῆμα κυριεύθηκε ἀπό τούς Ὀθω­μανούς. Ἐφ’ ὅσον καταλύθηκε ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὡς Κράτος-Αὐτοκρατορία, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη κάποια ἄλλη Τρίτη Ρώμη. Αὐτό ἐνδεχομένως θά προϋπέθετε ὑπάρχουσα Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὡς κρατικό μόρφωμα.
Ὁ δεύτερος λόγος πού δέν ἰσχύει ἡ θεωρία περί Τρίτης Ρώμης εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία στηρίζεται στό Κανονικό της δίκαιο, ἔχει ἄλλους ρυθμούς, καί μάλιστα στηρίζεται στούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Κυρίως μνημονεύω τόν 28ο Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἔχει οἰκουμενικό κῦρος. Ἔτσι, ὁ Πατριάρχης Νέας Ρώμης-Κωνσταν­τι­νουπόλεως, καί μάλιστα μετά τήν ἀπομά­κρυνση τοῦ Πα­τριάρχου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης-Πάπα, λόγῳ τῆς αἱρέσεως εἶναι ἡ Πρωτόθρονη Ἐκκλησία μέ ἀποφάσεις Πατέρων πού καθοδη­γοῦνταν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί κανείς δέν μπορεῖ νά ὑπο­νομεύση αὐτό τόν θεσμό τῆς Πενταρχίας.
Ὁ τρίτος λόγος γιά τόν ὁποῖον δέν ἰσχύει ἡ θεωρία περί Τρίτης Ρώμης ἐκκλησιαστικῶς εἶναι ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία, κατά τόν 19ο αἰώνα ἀνέπτυξε μιά ἰδιαίτερη θεολογία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ ρωσική θεολογία εἶναι ἀνώτερη τῆς θεολογίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τῶν ὀκτώ πρώτων αἰώνων.
Νά θυμίσω τήν θεωρία τοῦ Ἀλέξη Χομιακώφ καί ἄλλων ὁμοϊδεατῶν του, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τήν θεωρία ὅτι ὁ πολι­τισμός διαιρεῖται σέ δύο μεγάλες κατευθύνσεις, ἤτοι τόν Ἰρανιανισμό, πού ἐκδηλώθηκε στό Ἰράν, εἶναι γεωργικός πολιτισμός καί διακρίνεται ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐλευθερίας τῆς κοινότητος, καί τόν Κουσιτισμό, πού ἀναπτύχθηκε στήν Αἴγυπτο, τήν Βαβυλώνα, τήν Νότια Ἰνδία, τήν Κίνα, καί διακρίνεται γιά τήν ἀνάλυση, τήν λογική, τά μεγάλα οικοδομήματα.
Ὁ Χομιακώφ ὑποστήριζε ὅτι οἱ κουσιτικές ἀρχές ἐπηρέασαν τόν δυτικό Χριστιανισμό καί ἐν μέρει τόν ἀνατολικό Χριστιανισμό μέ τίς ἰσχυρές ἐπιδράσεις τῆς Ρωμαϊκῆς πολιτικῆς ὀργάνωσης, τοῦ νόμου πάνω στόν χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρώπου καί τήν λογικοκρατία, ἐνῶ ἡ ρωσική ζωή καί θεολογία διακρίνεται ἀπό τίς ἰρανιανικές ἀρχές, δηλαδή τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη. Αὐτές οἱ ἰδέες γέννησαν τήν μεταπατερική θεολογία, τήν ὁποία θεωροῦν ὡς ἀνώτερη ἀπό τήν πατερική θεολογία καί τόν σχολαστικισμό.
Κατά συνέπεια οἱ θεωρίες περί Τρίτης Ρώμης εἶναι ἀπαράδεκτες ἀπό κάθε πλευρᾶς. Ἄν αὐτό κατανοηθῆ, τότε πιθανόν νά λυθοῦν καί ἄλλες κατά καιρούς ἀναφυόμενες διενέξεις. Ὅποιος ὑπονομεύει τόν ἱερό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, ὁ ὁποῖος θεσμός καθιερώθηκε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, αὐτός θά ἀποτύχη σέ ὅλους τούς χρόνους καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Γιατί δέν πρέπει νά ὑπερ­βαίνουμε τά ὅρια «ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν».
Επί πολλά χρόνια έχει «χυθεί» άπειρη τυπογραφική μελάνη για το «Ρωσικό πρωτείο». Η αλυτρωτική εκκλησιαστική και γεωπολιτική αντίληψη του «πανσλαβισμού» έχει πολύχρονο παρελθόν, όντας πρωτεύον θέμα στη διαπραγματευτική αλλά και προπαγανδιστική ατζέντα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Αυτή η επιδίωξη των Ρώσων βασιζόταν και βασίζεται κυρίως  στο πληθυσμιακά πολυάριθμο του πληρώματος των Ορθοδόξων πιστών της Ρωσικής Εκκλησίας, η οποία σκόπιμα «αγνοούσε και αγνοεί» την φιλευσπλαχνία της Μητέρας εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης που της επέδοσε τον πατριαρχικό τόμο για την ίδρυση του Πατριαρχείου Μόσχας. Αυτή η σοφή τότε ενέργεια του Οικουμενικού Θρόνου τους «έσωσε» από την δουλεία της Ρωμαιοκαθολικής [...] Ουνίας, που είχε παρεισφρήσει στην «Αγία και Μεγάλη Αυτοκρατορία της Ρωσίας» με την αιρετική εκτροπή και αυτοκρατόρων της.
Αλλά – παρεμπιπτόντως - ας αναφέρουμε και το όραμα περί μελλοντικής απελευθέρωσης του έθνους μας από το ομόδοξο «ξανθό γένος», που γοήτευσε και συνεπήρε πολλούς Έλληνες λόγιους αλλά και εκκλησιαστικούς άνδρες από τους χρόνους της μακραίωνης Οθωμανικής κατοχής, αποδείχθηκε «όνειρο θερινής νυκτός». Όλοι οι «Αγαθάγελλοι», οι «χρησμοί και οι προρρήσεις» για το «ξανθό γένος» αποδείχθηκαν φενάκη. Όταν η ρωσική αποικιοκρατία έκανε εξαρτήματά της τους Έλληνες καραβοκύρηδες με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774, είχε ήδη εγκαταλείψει τους «αδελφούς» χριστιανικούς λαούς των Βαλκανίων της πάλαι ποτέ Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όμως διατήρησε την ιδέα που εμπνεόταν από την εκκλησιαστική προπαγάνδα της ρωσικής πολιτικής για την ανασύσταση  της ορθόδοξης ανατολικής αυτοκρατορίας.
Η χρόνια λοιπόν διαμάχη περί εξουσίας, συντηρούμενη με ζήλο από την Ρωσική Εκκλησία για την κατάκτηση του «πρωτείου» της Ορθοδοξίας, οδήγησε στην απόπειρα οργάνωσης οικουμενικής συνόδου το 1948 και δεκαετίες αργότερα στο γνωστό ρωσικό σαμποτάζ της Πανορθόδοξης της Κρήτης.

Αυτή η επιζήτηση και μεθόδευση της ρήξης με το Φανάρι αποτελεί την μέχρι σήμερα συνέχιση της προαναφερόμενης Μοσχοβίτικης επεκτατικής πολιτικής.
                                                                ---------------------

Σήμερα το Οικουμενικό πατριαρχείο κατηγορείται ότι «έβαλε χέρι» σε τοπικές εκκλησίες της Ρωσίας. Ισχύει αυτή η κατηγορία των ρώσων και μη διασπαστών;

Γίνεται πολύς λόγος για τις «τοπικές εκκλησίες της Ρωσίας» στις οποίος ο Βαρθολομαίος «έθεσε χείρα». Αλλά αυτές οι «τοπικές εκκλησίες» (Λάτβια, Εσθονία, Λετονία) δεν ήταν, ιστορικά, ποτέ έδαφος εκκλησιαστικό της Ρωσίας. Έγιναν «τοπικές εκκλησίες της Ρωσίας» όταν ο Στάλιν κατέλαβε τις χώρες αυτές και ενσωμάτωσε δια της βίας τις εκκλησίες  τους στη Ρωσική Εκκλησία. Μέχρι την κατάργηση τους οι εκκλησίες των μικρών αυτών χωρών έχαιραν αυτόνομου  -δηλαδή αυτοδιοίκητου - καθεστώτος βάσει τόμων που εκδόθηκαν κατά την δεκαετία του 1920 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Επομένως ο Βαρθολομαίος δεν έβαλε χέρι πουθενά, απλώς η Κωνσταντινούπολη σαν Μητέρα Εκκλησία των εκκλησιών αυτών δέχθηκε το δίκαιο αίτημά τους να αποκατασταθεί η πρότερη κανονική τους θέση.

Το Πατριαρχείο Μόσχας για ευνόητους και εγγενώς «συγγενείς» λόγους  της όποιας «πολιτικής» του, ταυτίζεται με την πολιτική Πούτιν. Ο μεν ένας θέλει να κατασκευαστούν και να «περάσουν» αγωγοί φυσικού αερίου από βαλκανικές χώρες για να είναι γεωπολιτικά ισχυρός, ο δε Κύριλλος επιδιώκει να «ανακόψει» τις αποφάσεις του Φαναρίου για να «περάσουν» οι δικές του προεπιλεγμένες θέσεις περί «πρωτείου».  Είναι φερέφωνο της ρωσικής πολιτικής, πιέζοντας και αυτός με τα εκκλησιαστικού τύπου μέσα που μπορεί να διαθέσει στα «γεωπολιτικά» εκκλησιαστικά ζητήματα.

Βέβαια ο ρωσικός πόλεμος για το «πρωτείο» μοιάζει πολύ με το ιστορικό ανάλογο των ρωμαιοκαθολικών σταυροφοριών. Η Μόσχα χρησιμοποιώντας την ανερμάτιστη Εκκλησία Αντιοχείας απόκτησε αρκετό χώρο δράσης ή και συνήψε συμμαχίες ευκαιριακές ή μη στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Εκεί οι Ρώσοι «αλωνίζουν», όπως και στους Αγίους Τόπους, σφίγγοντας τον κλοιό – θηλιά στο λαιμό της Ελληνορθοδοξίας δια της επεκτατικής - ιμπεριαλιστικής πολιτικο - θρησκευτικής πολιτικής τους…

Στην αντιπαράθεση αυτή «φυσικός» σύμμαχος της εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης θεωρούνται οι Η.Π.Α, μέσω της μεγαλύτερης επαρχίας της, της Αρχιεπισκοπής Αμερικής που και αυτή όμως βρίσκεται σε μεγάλη και βαθιά εκκλησιαστική κρίση και συνεπώς είναι αποδυναμωμένη (λόγω του ζητήματος διαδοχής του Δημητρίου,  του προβλήματος της Διαρχίας και της Αρχιεπισκοποφαγίας).

Οι Η.Π.Α που και που «παρεμβαίνουν» στην Τουρκία για την επαναλειτουργία της Θεολογικής σχολής της Χάλκης, δέχονται τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο στο οβάλ γραφείο και επιτρέπουν τις παρελάσεις της Ομογένειας στις κεντρικές λεωφόρους τους. Όμως γνωρίζουν πολύ καλά την διορθόδοξη κρίση και φαγωμάρα από τις πρεσβείες τους και του αναλυτές τους... Γιατί άλλωστε να επέμβουν εμφανώς και ευθέως οι υπερατλαντικοί προτεστάντες, καθολικοί αλλά και ο «αχταρμάς αμφιβόλου ποιότητας, πολλών εθνικοτήτων ορθοδόξων» που άλλοι άλλοτε είναι φίλοι του Οικουμενικού Θρόνου και άλλοτε εχθροί;

Στον ορθόδοξο εκκλησιαστικό κόσμο της Αμερικής, στον οποίο βασίζεται πολύ η Μόσχα, η πλάστιγγα γέρνει καθαρά προς το μέρος της τελευταίας, καθώς, εκτός του αμερικανορωσικού ιερατείου,   και αυτός ακόμη ο ελληνοαμερικανικός κλήρος, θύμα της ρωσικής προπαγάνδας, τάσσεται στην πλειονότητά του υπέρ της μοσκοβίτικων θέσεων. Οι αμερικανορώσοι αποστρέφονται  ό,τι το ελληνικό αλλά και το Πατριαρχείο, αφού σε αυτό συμβάλλουν και οι ανθελληνικών φρονημάτων ελληνοαμερικανοί και άλλοι, διαφόρων εθνοτήτων, «θεολόγοι» καθηγητές που διδάσκουν στην κατ' όνομα μόνο «ελληνική» Θεολογική Σχολή Βοστόνης.

Έτσι ο Βαρθολομαίος παρουσιάζεται ίσως αποδυναμωμένος. Αν και το Φανάρι υπερέχει σε διπλωματικούς τακτικισμούς, αν και πατάει γερά σε ιστορικά δικαιώματα (είναι η μητέρα Εκκλησία των Ουκρανών), αν και έχει την αμερικανική «πολιτική στήριξη», εντούτοις χάνει τον πόλεμο των εντυπώσεων στον ευρύτερο χριστιανικό εκκλησιαστικό χώρο της Αμερικής, ορθόδοξο και κατ' επέκταση καθολικό και προτεσταντικό.

                                                           ___________________

Η κρίση όμως μεταξύ Πατριαρχείου Μόσχας και Φαναρίου αποκλείεται να μην σχετίζεται και με τις απελάσεις Ρώσων πρώτα διπλωματών από την Ελλάδα και Ελλήνων από τη Μόσχα. Αυτό όξυνε το τοπίο της «αντιπαράθεσης» και απέδειξε ότι ο Πούτιν με τον Κύριλλο παίζουν σε πολιτικό και εκκλησιαστικό πεδίο. Όπως αναμένεται ο Κύριλλος θα σκληραίνει το παιχνίδι, διότι ο Πούτιν - σύμφωνα με ρωσικές πηγές - είναι δυσαρεστημένος με την μέχρι τώρα ανικανότητα του Πατριάρχη Κυρίλλου να συμβάλει στη λύση του «Ουκρανικού ζητήματος» με βάση τα ρωσικά συμφέροντα. Αυτό σημαίνει ότι οι ενέργειες της Ρωσικής Εκκλησίας θα είναι όλο και περισσότερο απεγνωσμένες, γι' αυτό και εντατικότερες και προκλητικά επιθετικότερες. .
Η ρώσικη αρκούδα βρυχάται από καιρό και τώρα βγάζει επικίνδυνα και απειλητικά τα  δόντια της. Το ζητούμενο είναι αν θα βιώσει «εκκλησιαστικό χειμώνα» ώστε να περιπέσει σε χειμερία νάρκη. Φανερό πάντως είναι ότι διεξάγεται μεγάλη γεωπολιτική και εκκλησιαστική «κόντρα». Τώρα που θα καταλήξει;

Ανεξαρτήτως της στάσης του Φαναρίου και των διπλωματικών χειρισμών του, η ρώσικη αρκούδα «αγρυπνεί» πάντοτε, δεν κοιμάται. Όσο για τους «ελλαδίτες», όπου ανακατεύτηκαν τα έκαναν «σαλάτα». Καλό θάταν οι «ρωσόπληκτοι» και λοιποί εσχατολογούντες νεοπροφητολόγοι, που  πιστεύουν ακόμη στη «λύτρωση μας από το ξανθό γένος» να εγκαταλείψουν την ουτοπική αυτή ιδέα που καταντά «ρωσο-μανία».
                                                                       __________

Εμείς όμως ως «σφετεριστές της αλήθειας» πήραμε αυτεπαγγέλτως το δικαίωμα να κρίνουμε. Αλήθεια με ποιο σκοπό, εξουσία και όφελος;

Οι μεθοδευμένες εκκλησιαστικές κρίσεις είναι κρίσεις κοσμικο-εκκλησιαστικής εξουσίας, διότι οι εκκλησιαστικοί ταγοί (βλ. Κύριλλος) έπαψαν να ορθοτομούν τους Λόγους της Αυτού Αληθείας. Δεν μας καίει λοιπόν η διορθόδοξη εκκλησιαστική κρίση αυτή καθ’ εαυτή, ούτε το πως θα μοιράσουν εν τέλει το οικόπεδο της εκκλησίας και τα πρόβατα του ποιμνίου, αλλά μας ενδιαφέρει, ως μη ορθοδοξο - φονταμενταλιστές ή αγνωστικιστές, η διαστρέβλωση της ουσίας των λόγων Εκείνου. Η Αλήθεια Του  έγινε ανθρώπινη οργάνωση εξουσίας και διαχείριση της Πίστης, οπότε αυτή η Αλήθεια καταργήθηκε από το ίδιο το «μυστήριο της εξουσίας».
Μακριά από εμάς ο φαρισαϊσμός, ο μισαλλόδοξος φονταμενταλισμός και τα υποκριτικά δάκρυα. Στους εκκοσμικευμένους επισκόπους, παπάδες και εν γένει ιερατείο  μπορούν να αποδοθούν και απόλυτα σωστά οι φαρισαϊσμοί και οι ηθικολογίες.

Δεν θα οικειοποιηθούμε λοιπόν την απάντηση του παραπάνω ερωτήματος αλλά θα εκθέσουμε αυτούσια και την άλλη πλευρά και θέση, σε σχόλιο, του ioakim neos, όπως υπογράφει και τούτο «τη αφάτω εν Χριστώ Ιησού αγάπη».  Ιδού λοιπόν:

«…Οδηγοί τυφλοί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες...». Αφού, τότε, σταυρώσατε τον Ιησού Χριστό που ήρθε να «ανοίξει» τα μάτια σας, αφού αλλοιώσατε τον Λόγο Του με τις αμφισβητούμενου κύρους συνόδους σας, αφού μοιραστήκατε το πνευματικό κύρος της διαχείρισης της Διδασκαλίας της Αγάπης και της Ενότητας με την κοσμική εξουσία της δυνάστευσης και των πολέμων, που σας παραχώρησαν οι αυτοκράτορες, αφού προδώσατε τη συμπαντική Ηθική «Ηθική της Βούλησης» μέσω του νηπιοβαπτίσματος, προκειμένου να εξασφαλίσετε οπαδούς, αφού εγκαταστήσατε τον Μαμωνά μέσα στις συνειδήσεις σας και στους τόπους λατρείας, αφού ανταλλάξατε την Ουσία της Διδασκαλίας Εκείνου με την αγυρτεία (την αργυρολογία ή δεκαρολογία κατά τον Ιπποκράτη), την υποκρισία, και τη μισαλλοδοξία,
αφού έχετε μετατραπεί σε μίσθαρνα όργανα της απάνθρωπης – βλέπε εωσφορικής - πολιτικής Εξουσίας, με τους οποίους συντρώγετε, έρχεστε να κρίνετε, να δικάσετε με το Νου σας και να καταδικάσετε πάλι με το Νου σας, ο οποίος σας πλανά και πλανώμενοι πλανάτε όσους σας ακολουθούν.
Ποιο μυστήριο ιεροσύνης σας παραχώρησε την εξουσία του κρίνειν; Εκείνο που ευλογεί τους πολέμους, τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, τις κοινοβουλευτικές συνόδους, εκεί όπου νομοθετείται το έγκλημα κατά των πολιτών, ή εκείνο που φροντίζει για την πλέον αποδοτική «αξιοποίηση» της εκκλησιαστικής περιουσίας;
Υπάρχει πουθενά μέσα σ’ αυτές τις ενέργειες μέτρο Καρδιάς; Φώς «Αγίας Δόξης»;... Αυτά τα λίγα από κάποιον που τον ταλαιπώρησαν πολύ οι διάφορες ίντριγκες των πάσης μορφής ιερατείων».

…Και ως ακροτελεύτια ευχή: Ο Θεός να βάλει το χέρι του…


Αλέξανδρος Ρεμούνδος

20 σχόλια:

  1. Καλό θάταν οι «ρωσόπληκτοι» και λοιποί εσχατολογούντες νεοπροφητολόγοι, που πιστεύουν ακόμη στη «λύτρωση μας από το ξανθό γένος» να εγκαταλείψουν την ουτοπική αυτή ιδέα που καταντά «ρωσο-μανία».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν τώρα ο Βαρθολομαίος "παίζει" τέτοιο παιχνίδι, ως εντεταλμένος του ΝΑΤΟ-Αμερικής (δηλ, του βαθέως κράτους των παγκόσμιων γεωπολιτικών σχεδιασμών) δηλαδή των "φυσικών" συμμάχων του, τότε πόσο γλυκό είναι «το δώρο» που εισπράττει η Κεφαλή του Φαναρίου ώστε να παρέχει σαν αντίδωρο τέτοιου είδους εμπλοκή στο Ουκρανικό ζήτημα; Αναρωτήθηκε άραγε ποιος θα χάσει τελικά σ' αυτή την περίπτωση. Γιατί παίρνει ο Βαρθολομαίος τέτοια ρίσκα??? θα του (ς) βγεί το σενάριο??? αν όχι τι θα συμβεί??? τι εγγυήσεις έχει από τους 'συμμάχους"??? ποια θα είναι τα οφέλη που θα αποκομίσει αν αποκομίσει??? Αυτά πρέπει να παρακολουθήσουμε όλοι μας αλλά με στοιχεία ώστε να μην γίνουμε ούτε τιμητές αλλά ούτε πολέμιοι του Οικουμενικού Πατριάρχη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. … όμως μας είναι εντελώς περίεργο το πως "ξαφνικά" ξεφύτρωσαν τόσοι πολλοί επικριτές του οικουμενικού Πατριάρχη για το "Ουκρανικό", παίρνοντας αναφανδόν το μέρος του ξανθού γένους... τόσους πολλούς τιμητές και γνώστες του κανονικού δικαίου και της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης έχουμε στην Ελλάδα της κρίσης και δεν το ξέραμε???
    Μήπως όλοι αυτοί οι "ζηλωτές της αλήθειας και του δίκιου" βιώνουν μια πολιτικο-εκκλησιαστική διάψευση στην πατρίδα μας και δωρίζουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού (πάλι) τω Καίσαρι???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. … Μήπως όλοι αυτοί οι "ζηλωτές της αλήθειας και του δίκιου" κάνουν επιλεκτικά την χρήση της Ιστορίας (επιλεκτική μνήμη???) ώστε να εκφράζουν τα αντιπατριαρχικά τους αισθήματα βρίσκοντας ευκαιρία να επιτεθούν και να αποδυναμώσουν τον Βαρθολομαίο??? … και αν συμβαίνει αυτό γιατί δεν τον λένε προδότη ευθέως στα γραπτά και στις δηλώσεις τους για να ξέρουμε όλοι τι μας γίνεται???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μήπως όλοι αυτοί οι "ζηλωτές της αλήθειας και του δίκιου" κάνουν επιλεκτικά την χρήση της Ιστορίας (επιλεκτική μνήμη???) ώστε να εκφράζουν τα αντιπατριαρχικά τους αισθήματα βρίσκοντας ευκαιρία να επιτεθούν και να αποδυναμώσουν τον Βαρθολομαίο??? Αυτό είναι πιθανότατο, αφού με αυτή την αντιπατριαρχική στάση τους προωθούν και τον σκοπό της Αυτοκεφαλίας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής... μ' 'ένα σμπάρο δυό τριγώνια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ... αν διαβάσει, με προσοχή κανείς, το πρώτα μας σχόλιο παραπάνω θα κατανοήσει ότι δεν απευθυνόμαστε στον Ιεράρχη Κυθήρων που έγραψε πρώτος για ένα σχισματικό οικουμενικό πατριάρχη αλλά σε εκείνους που τον χρησιμοποιούν σαν σημαία...
    (βλ. alexstefanopoulos), οι οποίοι από "κολητοί" του "περίφημου και παντοδύναμου" Καρλούτσου" και της οικογενείας του... τώρα ξάφνου γίνονται φιλορώσοι και αντιπατριαρχικοί… όλοι γνωστοί είμαστε και είναι "γνωστά και τα πρόσωπα"...
    ...αυτοί που κράζουν σήμερα από όποιο κέντρο, και εντέχνως ή μη κατευθύνονται (Πούτιν-Κύριλλος-Τουρκία Vs HΠΑ-ΝΑΤΟ-Βαρθολομαίος) ρίχνουν νερό στο μύλο αφ' ενός του Ορθόδοξου Σχίσματος αφ' ετέρου ανοίγουν το δρόμο για μια εύκολη παροχή Αυτοκεφαλίας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής από τον αποδυναμωμένο Οικουμενικό Θρόνο, με όποιο τρόπο... Με ένα σμπάρο λοιπόν δυο τριγώνια...ΚΑΤΑνοητό???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. «Από θαμπούς δερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους / κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
    Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους Αρλεκίνους! / Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
    Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, / ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς γιά το χαράτσι.
    Κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα / των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
    Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι / και Μαμμωνάδες βάρβαροι και χαύνοι λεβαντίνοι.
    Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι / και οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη!»
    (Κωστής Παλαμάς, ''Γύριζε'', 1908)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος23/9/18, 7:36 μ.μ.

    "Πρέπει να πάψουμε να ζούμε σαν οι τοπικές Εκκλησίες να είναι ανάλογες των εθνικών κρατών (που εμφανίστηκαν στον χάρτη της Ευρώπης μετά τη Γαλλική Επανάσταση) και να θυμηθούμε ότι είμαστε μια ενιαία Καθολική Εκκλησία. Πρέπει να σταματήσουμε να "κλείνουμε τις πόρτες" των τοπικών μας Εκκλησιών και να μάθουμε να ζούμε ανοιχτά ο ένας προς τον άλλο: να ζούμε ως γνήσιοι (και όχι μόνο στα λόγια) αδελφοί και αδελφές εν Χριστό ". Ο Μακαριότατος Μητροπολίτης Βλαντιμίρ (Σαμποδάν).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος23/9/18, 7:38 μ.μ.

    Κατά την απόφαση αυτή, το Πατριαρχείο της Μόσχας, κατά πάσα πιθανότητα, φιλοδοξούσε να ασκήσει τη μέγιστη "τρομακτική" επιρροή στην Κωνσταντινούπολη. Αφενός, αποδεικνύοντας ότι η Μόσχα είναι έτοιμη να διακηρύξει την "πλήρη κυριαρχία" της, καθιστώντας εκκλησιαλογικά αυτόνομη Εκκλησία του "ρωσικού κόσμου". Και από την άλλη - προκαλώντας τη μέγιστη ταλαιπωρία στην Κωνσταντινούπολη στο διάλογο με τη Ρώμη (όπου πάντα αποτιμούσαν τη συμμετοχή στους θεολογικούς διαλόγους της μεγαλύτερης Ορθόδοξης Εκκλησίας στον κόσμο - Ρωσικής).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Η διακοπή της επικοινωνίας είναι ένα ακραίο μέτρο, η εφαρμογή του οποίου μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο εάν υπάρχει πραγματική απειλή για την καθαρότητα της ορθόδοξης πίστης. Αλλά το πρόβλημα της ουκρανικής Εκκλησίας δεν είναι δογματικής φύσης. Τόσο η Μόσχα, η Κωνσταντινούπολη, όσο και οι εκπρόσωποι του Πατριαρχείου Κίεβου διακηρύσσουν την ίδια ορθόδοξη πίστη. Η πραγματική αντιπαράθεση αφορά αποκλειστικά τα κανονικά ερωτήματα: αν έχει η αρχαία Κίεβου Εκκλησία δικαίωμα στην αυτοκέφαλη ύπαρξη, είναι σκόπιμο τώρα να αναγνωριστεί η πλήρης ανεξαρτησία της και ποιες κανονικές διαδικασίες γι 'αυτό πρέπει να διεξαχθούν; Όλα αυτά, σε κοσμική γλώσσα, "τεχνικά ζητήματα", που σε καμία περίπτωση δεν αγγίζουν την ουσία της πίστης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος23/9/18, 7:40 μ.μ.

    Ακόμη λιγότερο δικαιολογημένος είναι ο επίσημος αναφερόμενος στην συνοδική απόφαση λόγος για τη διακοπή / αναστολή της επικοινωνίας. Ως εκ τούτου στην συνοδική διάταγμα αναφέρεται στην απόφαση της Κωνσταντινούπολης να διορίσει δύο εξάρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Κίεβο (χωρίς συντονισμό με τον Πατριάρχη της Μόσχας και τον Μητροπολίτη του Κιέβου και πάσης Ουκρανίας). "Ο λόγος για την [διακοπή της επικοινωνίας] είναι ότι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης εισέβαλε παρανόμως, αντίθετα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες, στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Μόσχας, διορίζοντας δύο από τους εξάρχες του στο Κίεβο", δήλωσε ο Υπουργός Εξωτερικών του ΡΟΕ Μητροπολίτης Ιλαρίων. Αλλά το γεγονός είναι ότι οι εξάρχες (λεγάτες) της Κωνσταντινούπολης δεν διορίστηκαν από τους Οικουμενικό Πατριάρχη ως επίσκοποι συγκεκριμένων ουκρανικών πόλεων. Και οι δύο εξάρχες διατήρησαν τις προηγούμενες καθέδρες τους και τίτλους τους. Ο δεσπότης Δανιήλ των ΗΠΑ διατήρησε τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Παμφυλίας (από την περιοχή Παμφυλίων - στην αρχαία παράκτια περιοχή στο νότιο τμήμα της Μικράς Ασίας, μεταξύ της Κιλικίας και της Λυκίας). Και ο δεσπότης Ιλαρίων είναι Επίσκοπος του Έντμοντον (από την πόλη του Έντμοντον στον Καναδά - το διοικητικό κέντρο της καναδικής επαρχίας Αλμπέρτα). Επομένως, είναι τουλάχιστον πρόωρο να μιλάμε για μια "εισβολή" σήμερα. Εξάλλου, ο τίτλος του «εξάρχη» σε αυτή την περίπτωση δεν δείχνει ότι οι ιεράρχες αυτοί λαμβάνουν κανονική εξουσία πάνω σε ορισμένες εδαφικές και εκκλησιαστικές δομές στην Ουκρανία, αλλά ότι έχουν ειδικές εξουσίες να εκπροσωπούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, είναι ειδικοί του εκπρόσωποι ή, με άλλα λόγια, «λεγάτες».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος23/9/18, 7:41 μ.μ.

    Κατ 'αρχάς, η διακοπή της επικοινωνίας με τον Πρωτογενή Θρόνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποτελεί πρόκληση για την ενότητα της καθολικής Ορθοδοξίας. Αυτό όχι μόνο περιπλέκει σημαντικά τη σχέση μεταξύ των δύο Τοπικών Εκκλησιών. Η διακοπή της επικοινωνίας αποτελεί επίσης απειλή για την ακεραιότητα και την ενότητα ολόκληρου του Ορθόδοξου κόσμου. Ο Ορθόδοξος κόσμος έχει ήδη γίνει αντιληπτός από πολλούς ως μια κοινότητα εθνικών (και σε κάποιο βαθμό απομονωμένη μεταξύ τους) Εκκλησιών. "Πρέπει να ομολογήσουμε ειλικρινά ότι μερικές φορές είμαστε μια εικόνα ατελούς ενότητας, σαν να μην είμαστε μία ενωμένη Εκκλησία, αλλά κάποια μορφή συνομοσπονδίας ή ομοσπονδίας Εκκλησιών", δήλωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στην ομιλία του στη Συνάντηση των Αρχηγών των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών (Φανάρι, 2008). Όπως παρατηρεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αυτός ο κίνδυνος προέρχεται από μια παρεξήγηση του θεσμού της αυτοκεφαλίας (όταν, υπό την κοσμική επιρροή, αρχίζει να ερμηνεύεται με το πνεύμα του εθνοφιλισμού ή, χειρότερα, με το κρατισμού) και η "αυτοκεφαλία μετατρέπεται σε «αυτοκέφαλίσμο», δηλαδή γίνεται παράγοντας διαχωρισμού όχι η ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας ».
    Οι φυγόκεντρες εθνο-φυλετικές τάσεις είναι πραγματικά ισχυρές στον Ορθόδοξο κόσμο σήμερα. Και η προαναφερθείσα συνοδική απόφαση θα επιδεινώσει μόνο αυτές τις τάσεις, δίνοντας μια νέα ώθηση στην εθνικιστική ερμηνεία της εκκλησιαστικότητας. Η διακοπή / αναστολή της επικοινωνίας με την Κωνσταντινούπολη δεν είναι μόνο μια ριζοσπαστική «διπλωματική διαμαρτυρία». Επιδεικνύοντας καταπληκτική θεολογική ανυπαρξία, αυτό το βήμα μπορεί να επηρεάσει ριζικά την εκκλησιαστική ζωή μας: συμβάλλοντας στη διείσδυση του πνεύματος του "αυτοκεφαλισμού" στην τοπική εκκλησιαστική συνείδηση και σπάζοντας τους δεσμούς της αγάπης με την οικουμενική Ορθοδοξία. Και, τελικά, να οδηγήσει στο γεγονός ότι η ορθόδοξη ενότητα θα χάσει τον ζωτικό χαρακτήρα της. Μετατράπηκε σε ονομαστική, θεωρητική, δηλαδή υπάρχοντας μόνο σε χαρτί και όχι σε πραγματική ζωή.
    "Αυτή η παύση την μνημόνευσης στην πραγματικότητα, σημαίνει την διακοπή των σχέσεων, δηλαδή, προσωρινά αναστέλλουμε κάθε επικοινωνία με το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Αν σχεδιάσουμε έναν παράλληλο με τη διπλωματία, αυτό είναι σχεδόν ισοδύναμο με τη διάλυση των διπλωματικών σχέσεων ", λέει ο Μητροπολίτης Ιλαρίων. Όμως, όπως τόνισε τότε ο μακαρίτης Μητροπολίτης Βλαντήμιρος, είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να δημιουργηθεί ένας παράλληλος μεταξύ των σχέσεων των εθνικών κρατών και των Τοπικών Εκκλησιών. Η Τοπική Εκκλησία δεν έχει τον ίδιο βαθμό κυριαρχίας με το κλασικό εθνικό κράτος. Και η επικοινωνία μεταξύ των Εκκλησιών είναι κάτι περισσότερο από διπλωματικές σχέσεις. Υπάρχουν πολλά κράτη και η Εκκλησία είναι μία και ενιαία. Όσον αφορά την ευχαριστιακή κοινωνία, αυτός είναι ένας από τους κύριους παράγοντες που συνιστούν την ενότητα των Τοπικών Εκκλησιών. Στην περίπτωση της διάλυσης των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ τους, το κυρίαρχο εθνικό κράτος δεν «εγκαταλείπει» τη δομή της ανθρωπότητας. Αλλά όταν σπάσει η ευχαριστιακή κοινωνία με την πληρότητα της Εκκλησίας, λόγω της υποτίμησης της αγάπης και της εμπειρίας της ενότητας, τότε η Τοπική Εκκλησία κινδυνεύει να «πέσει» από την παγκόσμια επικοινωνία της αγάπης, με την οποία ζει η Καθολική Εκκλησία. «Στη Θεία Λειτουργία του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου», γράφει ο ιερομάρτυρας Ιλαρίων (Τρόϊτσκι), «μετά τον καθαγιασμό των Τιμίον Δώρων, ο ιερέας προσεύχεται: «Ημάς δε πάντας, τους εκ του ενός άρτου και του ποτηρίου μετέχοντας, ενώσαις αλλήλοις εις ενός Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν.» Τι άλλο θα μπορούσε να είναι μια μεγαλύτερη κατανομή του εσωτερικού, αόρατου, μυστηριώδους, αν διακόπτουμε στο μυστήριο της θείας κοινωνίας; Μεταξύ των Τοπικών Εκκλησιών, τέτοιες σχέσεις είναι αδιανόητες »(Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίωνας (Τροϊτσκύ), Ενότητα της Εκκλησίας και Παγκόσμια Διάσκεψη του Χριστιανισμού).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος23/9/18, 7:42 μ.μ.

    Δεύτερον, η διακοπή της επικοινωνίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα στο σχηματισμό μιας νέας εκκλησιολογικής ταυτότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας υπό τον ωμοφόριο του Μητροπολίτη Ονουφρίου. Για 26 χρόνια η ταυτότητα αυτή βασίστηκε στο γεγονός ότι η Εκκλησία μας είναι η μόνη εκκλησιαστική δικαιοδοσία στην Ουκρανία, η οποία είναι σε επικοινωνία με την πληρότητα της οικουμενικής Ορθοδοξίας. Ο Χάρτης για τη διαχείριση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας λέει ότι «συνδέεται με τις Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες μέσω της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» (Τμήμα 1, παράγραφος 3). Ωστόσο, αφού το Πατριαρχείο Μόσχας διέκοψε / ανασταλεί μονομερώς την επικοινωνία με την Κωνσταντινούπολη, αυτή η αυτοδιάθεση καθίσταται αδύνατη. Τώρα η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να πει ότι λαμβάνει μέσω της Ρωσικής Εκκλησίας μια κανονική ενότητα με ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο. Από εδώ και πέρα, η σύνδεση με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία σημαίνει για το ΟΥΟΕ ακριβώς το αντίθετο - την απουσία πλήρους ενότητας με άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες. Στα μάτια εκατομμυρίων Ουκρανών, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας θα σταματήσει να είναι η "μοναδική κανονική" Εκκλησία στην Ουκρανία. Επιπλέον, καθώς είναι εύκολο να προβλεφθεί, η ιεραρχία και ο κλήρος της όχι μόνο θα χάσουν την απεριόριστη κανονική τους νομιμότητα στα μάτια της κοινωνίας, αλλά θα θεωρηθούν επίσης ως ένα είδος «σχισματικών». Που θα οδηγήσει αυτό; Αυτό είναι εύκολο να προβλεφθεί. Δηλωμένος ως "μέτρο προστασίας" για χάρη των συμφερόντων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, η διακοπή της επικοινωνίας με την Κωνσταντινούπολη θα οδηγήσει στην πραγματικότητα στο αντίθετο αποτέλεσμα. Δηλαδή, στην ταχεία πτώση της εμπιστοσύνης στη ΟΥΟΕ από την πλευρά της σύγχρονης κοινωνίας. Οι ανώτεροι δημόσιοι της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας επιτρέπουν σήμερα σε ένα αποτρεπτικό τόνο να μιλάνε για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Αλλά αν μας αρέσει ή όχι, πρέπει να παραδεχτούμε ειλικρινά ότι η εξουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη είναι εξαιρετικά υψηλή όχι μόνο στον ελληνικό εκκλησιαστικό κόσμο αλλά στις περισσότερες Τοπικές Εκκλησίες. Επιπλέον, δεν είναι μυστικό ότι με το όνομα και τις τελευταίες κανονικές πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριάρχη, εκατομμύρια Ουκρανοί σήμερα προσφέρουν τις ελπίδες τους για την αποκατάσταση της ενότητας της Εκκλησίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Τέλος, στην τρίτη, η διακοπή της επικοινωνίας με την Κωνσταντινούπολη μπορεί να γίνει καταλύτης για τις πιο λυπηρές αλλαγές στην εκκλησιαστική συνείδηση και την εκκλησιαστική ζωή του ίδιου του Πατριαρχείου Μόσχας. Εξάλλου, όπως έχει καταθέσει η ιστορία, κάθε φορά που η θεολογία γίνεται μέσο αγώνα εξουσίας, τελικά οδηγεί σε μια συστηματική εκκλησιαστική κρίση. Ωστόσο, σήμερα βλέπουμε πως η Ρωσική Εκκλησία, μέσα από τα χείλη των υψηλότερων ομιλητών και ιεραρχών της, είναι έτοιμη να αμφισβητήσει όχι μόνο τα αρχαία κανονικά προνόμια, αλλά και την ίδια την ορθοδοξία της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης. Κάτω από την έτοιμη απόφαση να σπάσει την κανονική κοινωνία με την Κωνσταντινούπολη, γρήγορα χτίζουν την «θεολογική βάση». Εντούτοις, αφού αναλύσουμε τις τελευταίες δηλώσεις με το θέμα αντι-Κωνσταντινούπολη των ομιλητών του Πατριαρχείου της Μόσχας, μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική επιστημονική και θεολογική πολεμική, αλλά είναι ένα είδος «θεολογικής προπαγάνδας».

    Η ιστορία της Ρωσικής Εκκλησίας δείχνει ότι η Μόσχα προσπάθησε επανειλημμένα να απονέμει την τιμή του Πρώτου Θρόνου. Η τελευταία αυτή προσπάθεια έγινε πριν από 70 χρόνια, όταν η Ρωσική Εκκλησία, συντονίζοντας στενά τις πράξεις της με το σταλινικό καθεστώς, προσπάθησε να λύσει το θέμα της «απονομής του τίτλου του Οικουμενικού στο Πατριαρχείο της Μόσχας» στο «Πανορθόδοξο Συνέδριο» (08-18.07.1948). Η διακοπή της επικοινωνίας δεν είναι βέβαια μια προσπάθεια να διακηρυχθεί η υπεροχή του Πατριάρχη της Μόσχας στον ορθόδοξο κόσμο. Το άμεσο καθήκον της αναστολής της επικοινωνίας είναι ένα άλλο. Έτσι, η ΡΟΕ προσπαθεί σε αυτό το στάδιο να προστατεύσει τα εταιρικά του συμφέροντα - να διατηρήσει κάτω από τη δικαιοδοσία του τις ορθόδοξες ενορίες στην Ουκρανία. Ωστόσο, στην ιστορική προοπτική, η διακοπή με την Κωνσταντινούπολη μπορεί μακροχρόνια να δηλητηριάζει την εκκλησιαστική κοσμοθεωρία και τελικά να μειώνει σημαντικά την καθολική διάσταση της εκκλησιαστικής ζωής στη Ρωσία. Πηγαίνοντας στο λαό ο μύθος της «προδοσίας των Ελλήνων» θα ζήσει τη ζωή του. Και μετά από λίγο - εάν με τη βοήθεια του Θεού η απόφαση για διακοπή της επικοινωνίας δεν θα ακυρωθεί - αυτός ο μύθος θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε ένα νέο: ο περήφανος μύθος ότι ο Θεός «για τις αμαρτίες των Ελλήνων» απέσυρε τα δικαιώματα υπεροχής από αυτά και τα έδωσε στον Ρωσικό Πατριάρχη. Τι θα οδηγήσει αυτή η θλιβερή εκκλησιολογική μεταμόρφωση; Όπως δήλωσε το Ορθόδοξο Συμβούλιο (2016), η πλειοψηφία - δέκα από τα δεκατέσσερα - οι Τοπικές Εκκλησίες σήμερα καθοδηγούνται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ωστόσο, έχοντας αποσυνδέσει τις σχέσεις με την Κωνσταντινούπολη, η Ρωσική Εκκλησία θα μπορούσε να χάσει ακόμη και εκείνους τους συμμάχους στον ορθόδοξο κόσμο που είχε μέχρι πρόσφατα. Τι περιμένει η Ρωσική Εκκλησία στην περίπτωση αυτή; Δυστυχώς, η διακοπή με την Κωνσταντινούπολη είναι αρκετά ικανό να ξεκινήσει απομονωτικές διαδικασίες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ΡΟΕ να γίνει ανάλογο του ρωσικού κράτους, απομονωμένου από την παγκόσμια κοινότητα. Η Ρωσική Εκκλησία κινδυνεύει από την αυτο-απομόνωση, να κλείσει στον εαυτό της, στους ορίζοντες της τοπικής παράδοσης και μνήμης της. Αυτή η «έκλειψη» της καθολικής συνείδησης μπορεί να είναι προσωρινή. Ή μπορεί να μετατραπεί σε μια ολόκληρη εκκλησιαστική εποχή στην ιστορία της Ρωσικής Εκκλησίας. Αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: ως αποτέλεσμα της απώλειας της καθολικής (οικουμενικής) διάστασης της εκκλησιαστικότητας, το Πατριαρχείο Μόσχας, πιθανότατα, μπορεί να χάσει σημαντικό μέρος του ποιμνίου του στην Ουκρανία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο σημερινός πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος ας ξεχάσει τις «Τριτορωμαϊκές» δοκησισοφίες, μήπως εγκολπωθεί την κανονικότητα για να μη κινδυνεύει να επωμιστεί τη κατάρα του Αναθέματος των Αγίων Πατέρων που διακηρύσσει το «Συνοδικό της Ορθοδοξίας»! Ας μιμηθεί τη στάση του προκατόχου του πατριάρχη Αλεξίου Α΄ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει στη καρδιά και στη σκέψη του αλλά και στα «χέρια του» την κανονική «Οικονομία» και αυτή με το διάλογο θα επιλύσει το «Ουκρανικό ζήτημα» και για τους ρωσογενείς Ορθοδόξους της Ουκρανίας. Ας το τολμήσει και τότε θα τιμήσει την πατριαρχία αξία που δόθηκε από τη Μητέρα Εκκλησία μέχρι την πλήρη αναγνώρισή της όταν, κατά το Δίκαιο της Ορθοδοξίας, συνέλθει η επόμενη Οικουμενική Σύνοδος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανώνυμος30/9/18, 7:26 π.μ.

    Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε: πρώτα μέτρα από τους Ρώσους ομόθρησκους και μετά δήθεν διάλογος, προφανώς εξαντλητικής διπλωματίας, ως αντίμετρα; Αυτή η δήλωση μας θυμίζει την «αγαπημένη» τακτική των πολεμοχαρών οι οποίοι πρώτα «βομβαρδίζουν» και ταυτόχρονα μιλούν «για διάλογο με σκοπό την ανακωχή και την ειρήνη».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οι μεθοδευμένες εκκλησιαστικές κρίσεις είναι κρίσεις κοσμικο-εκκλησιαστικής εξουσίας, διότι οι εκκλησιαστικοί ταγοί (βλ. Κύριλλος) έπαψαν να ορθοτομούν τους Λόγους της Αυτού Αληθείας. Δεν μας καίει λοιπόν η διορθόδοξη εκκλησιαστική κρίση αυτή καθ’ εαυτή, ούτε το πως θα μοιράσουν εν τέλει το οικόπεδο της εκκλησίας και τα πρόβατα του ποιμνίου, αλλά μας ενδιαφέρει, ως μη ορθοδοξο - φονταμενταλιστές ή αγνωστικιστές, η διαστρέβλωση της ουσίας των λόγων Εκείνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ανώνυμος30/9/18, 7:29 π.μ.

    Όμως η Αλήθεια Του έγινε ανθρώπινη οργάνωση εξουσίας και διαχείριση της Πίστης, οπότε αυτή η Αλήθεια καταργήθηκε από το ίδιο το «μυστήριο της εξουσίας»...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μακριά από εμάς ο φαρισαϊσμός, ο μισαλλόδοξος φονταμενταλισμός και τα υποκριτικά δάκρυα. Στους εκκοσμικευμένους επισκόπους, παπάδες και εν γένει ιερατείο μπορούν να αποδοθούν και απόλυτα σωστά οι φαρισαϊσμοί και οι ηθικολογίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ησυχάσαμε... 'Εφυγε από ΗΠΑ ο ''θίασος Μητσοτάκη''
    Συμπεράσματα από την 5 ημερών παρουσία του -άσχετου με Ομογένεια- πρωθυπουργού στην Νέα Υόρκη (σε ότι αφορά βασικά την Ομογένεια):
    - Κατάφερε το ακατόρθωτο: Να ενώσει την Ομογένεια ΗΠΑ... εναντίον του.
    - Δεν έπεισε την Ομογένεια ότι είναι ''σπουδαίος''. Περισσότερο έδειξε να είναι γραφικός-μέτριος, αλα GAP.
    - Παρά τους εμμετικούς ''διθύραμβους'' ΜΜΕ Αθήνας, η επίσκεψη ήταν ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα. Στόχο είχε τον εντυπωσιασμό αφελών στην Ελλάδα.
    - Οι ψευτιές περί δήθεν ''προγραμματισμένης συνάντησης'' με τον πρόεδρο Τραμπ, που δήθεν...''ακυρώθηκε'', τον γελοιοποίησαν ειδικά στα μάτια της Ομογένειας, που γνωρίζει τι γίνεται στις ΗΠΑ και πως λειτουργεί η χώρα.
    - Ο ''θίασος'' των υπουργών που τον συνόδευσαν, έδειχνε με ''περιφερόμενα ανθρωπάκια'' χωρίς πρόγραμμα και στόχους, απλά γιά φωτογραφίες και εξαπάτηση αφελών στην Ελλάδα (π.χ. η ''ομιλία στην Ομογένεια'' του υπ. Εσωτερικών στην Αστόρια -ελληνική Ομοσπονδία- γιά ψήφο στους Ομογενείς, σε μια αίθουσα με 14 Ομογενείς, οι 9 μέλη του Συμβούλιου).
    - Οι θλιβερές δηλώσεις των γραφικών και άσχετων με Ομογένεια Μενδώνη και Κεραμέως.
    - Η μεγάλη ''παρέλαση'' πρωθυπουργού και υπουργών στον αρχιεπ. Ελπιδοφόρο, η μεγαλύτερη όλων των εποχών, σε μια εποχή που η Αρχιεπισκοπή βαρύνεται με βρωμιές-απάτες, έστειλε πολύ αρνητικό μήνυμα στην Ομογένεια, καταστρεπτικό γιά την κυβέρνηση. Και πιστοποίησε την διαπλοκή του πρωθυπουργού, με την έμμεση υποστήριξη οικονομικών συμφερόντων ''ημέτερων τρίτων''.

    ΑπάντησηΔιαγραφή