Από την ανάγνωση των δυο τελευταίων άρθρων που αναρτήθηκαν στο "ΚΑΛΑΜΙ" προκύπτει αβίαστα ότι το πατριαρχικό ταξίδι γίνεται υπό αντίξοες συνθήκες, καθώς η Ομογένεια των ΗΠΑ διέρχεται μια εξαιρετικά κρίσιμη φάση στον απεγνωσμένο αγώνα της για επιβίωση. Συγκεκριμένα, το ταξίδι πραγματοποιείται σε περίοδο που ακολουθεί τον -- σχεδόν ολοκληρωτικό-- οξοστρακισμό της ελληνικής γλώσσας από τους ναούς, τη θεολογική σχολή της Βοστόνης και τ' άλλα αρχιεπισκοπικά ιδρύματα. Είναι ακόμη νωπά στη μνήμη των ομογενών μας σημαδιακά γεγονότα, όπως το κλείσιμο δεκάδων ελληνικών κοινοτικών σχολείων (95% του συνόλου) σ' όλη τη χώρα, καθώς και τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα που κατέληξαν στην υποθήκευση της ιστορικής έδρας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Γίνεται βέβαια αναφορά και σε άλλους συντελεστές του παρακμιακού αδιέξοδου στο οποίο βρίσκεται σήμερα η Ομογένεια. Για τη σταδιακή --μετά την ποιμαντορία Σπυρίδωνα (1996-1999)-- αποσύνθεση των ομογενειακών δομών θεωρείται πρωταίτιος, κατά τον αρθοργράφο, όχι τόσο ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής (Δημήτριος και Ελπιδοφόρος) όσο ο ίδιος ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Όχι το τσιράκι αλλά τ' αφεντικό, όπως χαρακτηριστικά γράφει.
Έτσι εξηγείται, σύμφωνα με τον συντάκτη του άρθρου, η σημερινή "δυσφορία και αγανάκτηση" της Ομογένειας για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίσθηκαν ή παραθεωρήθηκαν επί δεκαετίες τα ομογενειακά προβλήματα εκμέρους του σημερινού πατριάρχη, κρίνοντας καθόλου δυσεξἠγητο το ισχυρό κύμα αδιαφορίας των ομογενών για την νέα επίσκεψη του στις ΗΠΑ. Μάλιστα, αντί για καλωσορισμό, ο αρθρογράφος προτείνει οι ομογενείς να απευθύνουν στον κ. Βαρθολομαίο σύντομο αλλά ευκρινές ερωτηματολόγιο για την τακτική που για μια 34ετία ακολουθεί στα βασικά θέματα της Ομογένειας. Το ερωτηματολόγιο αποτελεί κατ' ουσία δριμύ κατηγορητήριο όπου προσάπτεται στον κ. Βαρθολομαίο παταγώδης αποτυχία στην αντιμετώπιση των ομογενειακών προβλημάτων, αποτυχία --όπως λέγεται-- οφειλόμενη είτε σε "κλασσική ανικανότητα" είτε σε ύποπτο χειρισμό ιδίως των ζητημάτων εκείνων που σχετίζονται άμεσα με την επιβίωση της Ομογένειας.
Ειδικά στο αρθρογράφημα "Αν ήταν άλλοι καιροί ..." (ΚΑΛΑΜΙ, 8 Σεπτ. '25) παρουσιάζονται με ασυνήθιστη σαφήνεια τα αίτια που οδήγησαν στον προγραμματισμένο, όπως φαίνεται, μαρασμό και τη σημερινή ατονία της Ομογένειας. Ακόμη και όσοι επιμένουν να παρουσιάζουν μια διαφορετική --παραπλανητική-- εικόνα των ομογενειακών πραγμάτων, συνήθως εκκλησιαστικοί επαγγελματίες και δημοσιογράφοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, θα δυσκολευθούν να διαμφισβητήσουν τα γεγονότα που αναφέρει ο αρθρογράφος και τα οποία μιλούν από μόνα τους. Σύμφωνα με τον συντάκτη του "Αν ήταν άλλοι καιροί ...", τα πράγματα κρίνονται με βάση μόνο το τελικό αποτέλεσμα («Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται»), κι αυτό, στην προκείμενη περίπτωση, είναι ότι "αγκομαχά σήμερα και ψυχορραγεί η Ομογένεια" λόγω της αμφίβολης, αν όχι και ύποπτης, τακτικής που εφάρμοσε η εκκλησιαστική ηγεσία, ο κ. Βαρθολομαίος δηλ., κατά την τελευταία 34ετία.
Παραθέτουμε αυτούσια απ'το "ΚΑΛΑΜΙ" την χρησιμότατη αυτή ανάλυση ώστε ο αναγνώστης να έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει ευρύτερη ενημέρωση για την ομογενειακή κατάσταση στις ΗΠΑ και να σχηματίσει άποψη δική του χωρίς την αποπροσανατολιστική συνήθως χειραγώγηση κατευθυνόμενων ΜΜΕ.
* * * *
Αν ήταν άλλοι καιροί
(επίσκεψη Βαρθολομαίου ΗΠΑ '25)
Αν ήταν άλλοι καιροί, η χαρά μας θα 'ταν ανεκλάλητη, ο ενθουσιασμός μας απερίγραπτος.
Αν ήταν άλλοι χρόνοι, θα καλωσορίζαμε τον ''οικουμενικό Πατριάρχη'', τον ''Πατριάρχη του Γένους'', με ''ωσαννά'' και ''κλάδους βαΐων'', στις ΗΠΑ (14-25 Σεπ. 2025).
Οι χρόνοι όμως κυλάνε και οι καιροί έχουν αλλάξει. Μαζί τους, όπως είναι φυσικό, άλλαξε κι ο καθένας μας, η Ομογένεια ολόκληρη, αλλά, όπως όλα δείχνουν, μετασχηματίσθηκε και ο ίδιος ο πατριαρχικός θεσμός.
Η Ομογένεια ΗΠΑ, γιά την οποία τα τελευταία 30 χρόνια υπήρξαν καθοριστικά για την πορεία της, έχει εξελιχθεί, αφού έζησε και είδε πολλά, έπαθε κι έμαθε. Σοφότερη τώρα, απαλλαγμένη από τη χθεσινή της παιδική αφέλεια και τις νεανικές ψευδαισθήσεις, εφοδιασμένη πιά με αρκετή δόση γνώσης, σκεπτικισμού και με το αίσθημα της επιφυλακτικότητας, αλλοιώς αντιλαμβάνεται και διαφορετικά ερμηνεύει τα όσα συμβαίνουν ολόγυρα της στο άμεσο εκκλησιαστικο- ομογενειακό της περιβάλλον.
Άκουσε, επί δεκαετίες, "κούφια λόγια" και θεατρικές εξαγγελίες αμέτρητες. Και... περιμένει ακόμη κάποια λογικοφανή εξήγηση, κάποιες απαντήσεις στην σωρεία ερωτημάτων που κατά καιρούς είχε θέσει, άλλοτε επίσημα και άλλοτε ανεπίσημα. Στην μάταιη προσπάθειά της, τρισδεκαετή τουλάχιστον, να εξηγήσει την απίστευτη κατηφορική πορεία που πήραν τα εκκλησιαστικο- ομογενειακά πράγματα στις ΗΠΑ, η Ομογένεια περιοριζόταν αναγκαστικά στην απλή διατύπωση ερωτημάτων καθώς προσέκρουε πάντα στη σιωπή των υπευθύνων, απρόθυμων πάντα να αρθρώσουν κάποια απάντηση, μισή ή ολοκληρωμένη.
Σήμερα, παρά την έμπρακτη και απτή αποστασιοποίηση της, η Ομογένεια διατυπώνει ξανά, γιά την ιστορία, τα αναπάντητα ερωτήματα της υπενθυμίζοντας πως:
- Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί καταργήθηκε σχεδόν ολότελα η χρήση της ελληνικής στις λειτουργικές ιεροτελεστίες εκκλησιών. Γιατί αφέθηκε η πορεία του ζωτικού αυτού θέματος στα χέρια ενός αμαθούς κλήρου εκπαιδευμένου να υποτιμά την καταγωγή του και να μισεί τη γλώσσα των προγόνων του; Γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν δόθηκε άνωθεν εντολή να ανασταλούν οι σύντονες προσπάθειες για πλήρη κατάργηση της ελληνικής;
- Ποτέ δεν κατανόησε γιατί έκλεισαν, στην διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, τα κοινοτικά ελληνικά σχολεία, έστω και αν αυτά υπολειτουργούσαν με ακατάλληλους δασκάλους και με αναχρονιστικά ή και ανύπαρκτα προγράμματα διδασκαλίας. Γιατί δεν λήφθηκε εγκαίρως μέριμνα να επανδρωθούν με δασκάλους ειδικευμένους στη διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας; Γιατί, όπως σε άλλες περιπτώσεις, δεν καθοδηγήθηκε το Αρχιεπισκοπικό Συμβούλιο να αυξήσει, όσο επιβάλλεται, τον προϋπολογισμό για την Ελληνική Παιδεία; Γιατί πρωτοστατεί σχεδὀν πάντοτε ο κλήρος στο κλείσιμο των σχολείων με τη δικαιολογία ότι "χρήματα δεν υπάρχουν"; Γιατί δεν βγήκε ποτέ ''φιρμάνι'' να απαγορεύει στον κλήρο το κλείσιμο των κοινοτικών σχολείων;
- Ποτέ δε μπόρεσε ν' αντιληφθεί η ελληνική Ομογένεια, γιατί ύστερα από τόσες δεκαετίες αρνητικής δημοσιογραφίας και αμέτρητων καταγγελιών δεν δόθηκε άνωθεν εντολή να αποκατασταθεί η ομαλή λειτουργία στη Θεολογική Σχολή της Βοστόνης, η οποία έχει πλέον καταντήσει, κατά τις επιεικέστερες εκτιμήσεις, καρικατούρα ακαδημαϊκού εκπαιδευτήριου και άντρο φανατικών ανθελλήνων, γνωστή μόνο για κατασπατάλιση εκατομύριων της Ομογένειας κάθε χρόνο. Γιατί επί τόσα και τόσα χρόνια δεν δόθηκε ποτέ υψηλή εντολή ώστε να αναδιαρθρωθεί η Σχολή και να αρχίσει να εκπαιδεύει επιτέλους εγγράμματους φιλέλληνες ιερείς;
- Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί είναι τόσο δύσκολο να διαλευκανθεί το σκάνδαλο, με την υπόθεση των δεκάδων εκατομυρίων που εξανεμίσθηκαν κατά την ανοικοδόμηση του ναΐσκου του Αγίου Νικολάου στο Μανχάταν, την στιγμή που ένας απλός λογιστής δεν θα χρειαζόταν πάνω από μερικές ώρες για να λύσει το μυστήριο.
- Ποτέ δε μπόρεσε να εννοήσει, η Ομογένεια, γιατί το Πατριαρχείο αδυνατεί να εκλέξει ένα ιεράρχη ικανό για τη θέση του αρχιεπίσκοπου Αμερικής (ΗΠΑ). Τι ακριβώς συμβαίνει στο Πατριαρχείο κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, επί Βαρθολομαίου, και δεν μπορεί, για πρώτη φορά στην ιστορία του, να βρεί ανθρώπους κατάλληλους να καλύψουν υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα; Γιατί αυτή η συνεχής ιστορική παραφωνία ειδικά όταν πρόκειται για την αρχιεπισκοπή Αμερικής;
Οι Ομογενείς μας διατυπώνουν φυσικά και άλλες πολλές απορίες που αφορούν ακατάληπτες εκκλησιαστικές καινοτομίες, όπως την χρήση στη Θεία Κοινωνία πολλαπλών λαβίδων ("ο καθένας και το πλαστικό του κουταλάκι" μιας χρήσης) και του άρτου άνευ γλουτένης ή την προώθηση προγραμμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ όχι μόνο στη Θεολογική Σχολή, αλλά και σε ενορίες ακόμη. Αδυνατούν να εξηγήσουν πως όλα αυτά γίνονται σιωπηρά ανεκτά, χωρίς άνωθεν επέμβαση και απαγόρευση.
Αν υπήρχε μεταξύ Ομογένειας και εκκλησιατικής ηγεσίας κάποιος έστω και υποτυπώδης διάλογος, η κλασσική απάντηση θα 'ταν ότι άλλες οι αρμοδιότητες ενός αρχιεπίσκοπου και άλλες ενός πατριάρχη, άλλη η δουλειά του τσιρακιού και άλλη τ' αφεντικού. Πολύ σωστά! Αλλά να που η ομογένεια έζησε, και στο πρόσφατο ακόμη παρελθόν, αναρίθμητες άνωθεν παρεμβάσεις στις υποθέσεις της αρχιεπισκοπής, "εισπηδήσεις" που είχαν άμεσες επιπτώσεις στην ζωή και την πορεία της ομογένειας.
Πως τώρα να δεχθούν οι Ομογενείς μια τέτοια φθηνή και υποτιμητική αιτιολογία που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη σ' αυτά που τόσα χρόνια έζησαν και διαπίστωσαν με τα ίδια τους τα μάτια. Γνωρίζει η Ομογένεια, γνωρίζουν και οι πέτρες ακόμη, πως το σύστημα δυστυχώς δουλεύει με διαρκείς πλάγιες παρεμβάσεις και κάθετες επεμβάσεις, άλλοτε σκοτεινές και άλλοτε πιο φανερές. Αμέτρητα τα παραδείγματα!
Οι Έλληνες Ομογενείς εδώ, ιδίως οι νέες γενιές, έχουν μάθει να σκέφτονται και να ενεργούν έχοντας για βάση πρότυπα εμπνευσμένα από τις αρχές της δικαιοσύνης και δικαιοκρισίας, της ελευθερίας του λόγου, του εποικοδομητικού διαλόγου. Οι σατραπικές αποφάσεις ("αποφασίζουμε και διατάσσουμε") είναι εξαιρετικά δύσπεπτες για τη νεολαία μας, προ πάντων όταν οι αποφάσεις αυτές θίγουν τα συμφέροντα της Ομογένειας και διακυβεύουν σοβαρά το μέλλον της. Αυτά τα αυτονόητα συμφέροντα της ομογένειας είναι:
1) διατήρηση της πατρογονικής της πίστης ακέραιας κι ανόθευτης (χωρίς αψυχολόγητες καινοτομίες τύπου woke και προώθηση ΛΟATKI+).
2) χρήση της ελληνικής γλώσσας στις εκκλησιές όπου το απαιτεί η σύνθεση του εκκλησιάσματος και χωρίς οι κληρικοί, συνήθως αμόρφωτοι, να επιβάλλουν ευθέως ή πλαγίως την αναγκαστική χρήση της αγγλικής.
3) οργάνωση των κοινοτικών ελληνικών σχολείων και εύρυθμη λειτουργία τους με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό (ή εθελοντές Ομογενείς, απόφοιτους γυμνασίων Ελλάδας).
4) κλήρο εκπαιδευμένο με παραδοσιακή θεολογική μόρφωση και γνώση της ελληνικής.
5) οικονομικό συμμάζευμα της Αρχιεπισκοπής, παύση της σπατάλης και διαρκούς εξανέμισης εκατομυρίων, αναθεώρηση της τακτικής της διαρκούς άνωθεν συγκάλυψης.
6) εκλογή έμπειρου ελληνοπρεπούς αρχιεπίσκοπου με δυνατότητα να διοικήσει χωρίς να βραχυκυκλώνεται διαρκώς εκ μέρους τηλεκατευθυνόμενων μητροπολιτών, επαρχιακής συνόδου, "πατριαρχικού λεγάτου", δηλ. όλου αυτού του αμφίβολου εκκλησιαστικόμορφου συστήματος που στήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια προκαλώντας την συστηματική οικονομική αφαίμαξη της Ομογένειας και οδηγώντας την τελικά σε μαρασμό και αυτοδιάλυση.
Αυτά λοιπόν τα ολίγα και αυτονόητα ζητούσε τόσα χρόνια η Ομογένεια. Λίγα και αυτονόητα και που δεν υπερβαίνουν τα όσα επιδιώκει κάθε εθνική μειονότητα στις ΗΠΑ, που θέλει και αγωνίζεται να επιβιώσει.
Δεν εισακούσθηκε όμως. Αγνοήθηκε και περιφρονήθηκε από την ηγεσία που αρνήθηκε να της εξασφαλίσει και την μικρότερη ακόμη προϋπόθεση επιβίωσης. Για την πορεία της Ομογένειας προτιμήθηκαν άλλες αμφίβολες μέθοδοι, τέθηκαν άλλοι ασαφείς και θολοί στόχοι. Χρειάσθηκε βέβαια καιρός, πολλά χρόνια, ν' αντιληφθεί η Ομογένεια τι ακριβώς συνέβαινε, αλλά στο τέλος, ίσως αργά πλέον, κατάλαβε ποιός ήταν το μόνιμο και σταθερό εμπόδιο στην πρόοδο και προκοπή της...
Μάλιστα, η αίσθηση είναι σήμερα διάχυτη ότι υπήρξε προγραμματισμένη άνωθεν φροντίδα να μην υπάρξει ποτέ καλυτέρευση στα ομογενειακά μας πράγματα. Κάθε προσπάθεια να βελτιωθεί αυτός ή εκείνος ο ομογενειακός τομέας, όχι μόνο δεν υποστηρίχθηκε, αλλά τορπιλλίστηκε έντεχνα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Χρειάζονται παραδείγματα;
Έτσι καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε σήμερα: χωρίς τη γλώσσα μας, χωρίς σχολεία για τα παιδιά μας, με ελληνομάχους και αθεολόγητους παπάδες, θύματα αισχρής οικονομικής εκμετάλλευσης, χωρίς ελληνόφρονα αρχιεπίσκοπο και ηγέτη. Που να αποδώσουν τώρα οι Ομογενείς μας την ευθύνη για την αντιστροφή αυτή των πάγιων εκκλησιαστικο- ομογενειακών τους επιδιώξεων και στόχων; Γι' αυτό και κατέληξε σήμερα η Ομογένεια να θεωρεί τον -τυπικά- φυσικό της προστάτη και αμύντορα ως τον πρώτο της υπονομευτή και εχθρό.
Θα βρεθούν βέβαια κι εκείνοι οι δήθεν "αντικειμενικοί και ακριβοδίκαιοι" που θα θελήσουν να κατανείμουν ένα μερίδιο ευθύνης και στην ελληνική Πολιτεία. Γνωστό βέβαια ότι παραδοσιακά η ελληνική Πολιτεία, που δε φημίζεται για ευρύτητα σκέψης και διορατικότητα, επιδεικνύει ελάχιστο ενδιαφέρον για την πορεία των Ελλήνων της λεγόμενης Διασποράς, θεωρούμενων γενικά ως "πρόσθετου περιττού πονοκέφαλου".
Σίγουρα ευθύνεται μέχρις ένα σημείο και η ελληνική Πολιτεία. Ευθύνεται κι αυτή, κυρίως όμως για αδιαφορία και ασυγκινησία και απραξία που, για πολλούς, ισοδυναμεί με εθνική μειοδοσία. Αλλά πέρα από ματαιόσπουδες και αποπροσανατολιστικές ανεμολογίες, όλοι γνωρίζουν ποιός ήταν όλες αυτές τις δεκαετίες διαφεντευτής του γηπέδου και απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, ποιός ο σατραπικός καθοριστής της μοίρας του και προπάντων ποιός ο εισπράκτορας που εξακολουθεί, μέχρι σήμερα, ατάραχα να εισπράττει.
Αν είχε επίσημη φωνή και ψήφο η Ομογένεια, σίγουρα θα καταψήφιζε πάραυτα και χωρίς δεύτερη κουβέντα την εκκλησιαστική ηγεσία της για κλασσική ανικανότητα και παταγώδη αποτυχία. Της εμπιστεύθηκε την ευημερία και ευδοκίμηση της, την τύχη της, αυτή την ίδια την επιβίωση της. Το πως ανταποκρίθηκε η ηγεσία στην αθώα και τυφλή αυτή εμπιστοσύνη, προκύπτει ολοφάνερα από το αποτέλεσμα: Αγκομαχά σήμερα και ψυχορραγεί η Ομογένεια!
Πως τώρα να χαρεί και να πανηγυρίσει αυτή η παραμελημένη και χιλιοκτυπημένη Ομογένεια για την έλευση του μοιραίου ηγέτη που φέρει ακέραιη την ευθύνη για το σταθερά συνεχιζόμενο δράμα της διάλυσης και αποσύνθεσης της; Πως να καλωσορίσει τον πρωτεργάτη της καταστροφής της;
Και... πως το θύμα να επευφημήσει τώρα το θύτη του; Στη σκέψη της Ομογένειας τα γεγονότα της τελευταίας 30ετίας είναι τόσο συνταρακτικά και συνάμα αποκαλυπτικά, που ούτε οι φανταχτεροί τίτλοι ούτε η μακραίωνη ιστορία των θεσμών αποδεικνύονται επαρκείς για να αντιστραφούν η αδιαφορία και τα αισθήματα αγανάκτησης και αποστροφής που την διακατέχουν σήμερα.
Αν δίδαξε κάτι η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, από τις υψηλές επισκέψεις και εορταστικές εκδηλώσεις δεν πρόκειται να προέλθει τίποτε το θετικό για την Ομογένεια. Μήπως θα προκύψει κάποια απτή ωφέλεια για τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς μας; Μήπως θα παύσουν τα οικονομικά σκάνδαλα; Μήπως θα αποκατασταθεί η ορθοδοξοφροσύνη και η ελληνοπρέπεια στη Θεολογική Σχολή; Μήπως οι πανηγυρισμοί θα αποτελέσουν τονωτική ένεση -έτσι θα 'θελαν να πιστέψουμε- για την επιβίωση του χαροπαλεύοντα ελληνισμού της Αμερικής; Ασφαλώς και όχι!
Κι ο λόγος είναι απλούστατος: Τα ζωτικά θέματα που απασχολούν την Ομογένεια δεν συμπίπτουν πια με τα ενδιαφέροντα και τους στόχους της εκκλησιαστικής ηγεσίας, όπως τουλάχιστον εκδηλώθηκαν αυτά στο διάστημα των τελευταίων 30 χρόνων. Άλλα σήμερα τα συμφέροντα της Ομογένειας κι άλλα πια εκείνα της Εκκλησίας.
Μακάρι τα πράγματα να 'ταν διαφορετικά. Μακάρι να μην είχαν συμβεί όσα συνέβηκαν. Μακάρι να μην είχαν προκληθεί ενσυνείδητα και προγραμματισμένα η κατάρρευση και ο μαρασμός της Ομογένειας. Μακάρι να μην είχε εμπαιχθεί και προδοθεί ο Ελληνισμός της Αμερικής και μάλιστα από εκείνους που 'χαν χρέος ιερό να σταθούν θεματοφύλακες και προστάτες του. Μακάρι...
Να έρθουν λοιπόν ξανά οι μακρινοί αυτόκλητοι ''ηγέτες'' μας! Ας κάμουν το κομμάτι τους σε εκδηλώσεις και πανηγύρια με συναναστροφή τους λιλάτους εκατό-διακόσιους "άρχοντες", μερικούς επιλεγμένους αρχοντοχωριάτες εκατομυριούχους και χωρίς βέβαια την παρουσία του λαού μας, της Ομογένειας, που δεν εντυπωσιάζεται πια από τέτοια θεαματικά. Η Ομογένεια της οποίας η αδιαφορία έχει προσλάβει πια μορφή παροξυμένη, βροντοφωνεί προς πάσα κατεύθυνση: "Ου φροντίς Ιπποκλείδη".
Το μόνο που την ενδιαφέρει τώρα είναι να περάσει ο θίασος των μαυροφόρων όσο πιο γρηγορά γίνεται, διότι δεν αντέχει πια άλλα πλήγματα. Έχει πάθει ήδη ζημιά αρκετή, ανεπανόρθωτη!
Χαράλαμπος Νταγάκης, Νέα Υόρκη - 8 Σεπ. '25
(ΚΑΛΑΜΙ - 8 Σεπ. '25)
