Powered By Blogger

31.8.13

Ο Ομπάμα, η Συρία και η αυτοκρατορία του χάους...

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο ‘Ασαντ κατελήφθη προφανώς από κρίση ανίας. Κέρδιζε τον πόλεμο, όταν  όλοι περίμεναν ότι θα χάσει. Σου λέει λοιπόν, τι να κάνω για να ξεβαρεθώ, παίρνει τα χημικά του και, άνευ αποχρώντος λόγου ή πιθανού κέρδους, τα ρίχνει σε μια γειτονιά της Δαμασκού, γεμάτος περιέργεια να δει αν θα του κάνει τίποτα η υπερδύναμη.
Δεν πρόκειται απλώς για προβοκάτσια, είναι από τις πιο χοντροκομμένες. Το μόνο «στοιχείο» που τη στηρίζει είναι η υποκλοπή μιας συνομιλίας από τις – εγνωσμένης ειλικρίνειας και αξιοπιστίας – ισραηλινές υπηρεσίες.
 
Η προσφυγή σε όλο και πιο κραυγαλέα ψέμματα δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία, είναι ενδεικτική του νέου, παρόντος ολοκληρωτισμού. Ζητάνε από όλους μας, είτε πρόκειται για την καταστροφή της μιας μετά την άλλη αραβικής χώρας, είτε για τους «πολέμους χρέους» κατά των Ευρωπαίων, όχι μόνο να φωνάζουμε «ο γάιδαρος πετάει», αλλά και να ανυπομονούμε στο τέλος, ει δυνατόν, για την εκτέλεσή μας, όπως ο κατηγορούμενος στη «Δίκη» του Κάφκα. Μας λένε ότι θα εξουδετερώσουν με βομβαρδισμούς τα χημικά του ‘Ασαντ – μα, αν το κάνουν, θα διακινδυνεύσουν λογικά μια πολύ μεγάλη καταστροφή.
 
Ευτυχώς, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη. Η ψήφος της πλειοψηφίας των Βρετανών βουλευτών εναντίον της στρατιωτικής επέμβασης ήταν μια μεγάλη στιγμή όχι μόνο του αντιπολεμικού κινήματος, αλλά της ίδιας της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, που απέδειξε ότι ακόμα επιζεί, παρά τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό, όπως και του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Ελπίζουμε ότι και οι φίλοι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα αφυπνισθούν γιατί μείναμε κατάπληκτοι όταν επισκεφθήκαμε προ ημερών το ιστολόγιο του κόμματος όπου δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά ούτε στο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο, ούτε στην απειλή πολέμου κατά της Συρίας! Μόλις την Πέμπτη 29 αναρτήθηκε, επιτέλους, μια δήλωση εναντίον της προοπτικής πολέμου κατά της Συρίας, τη στιγμή που θα έπρεπε εδώ και μέρες τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς να έχουν βγει στους δρόμους. Για την Αίγυπτο πάντως ακόμα δεν υπάρχει τίποτα! (με την ευκαιρία να πούμε ότι και η κάλυψη της ελληνικής τραγωδίας είναι περίπου ανύπαρκτη από το συγκεκριμένο site!)
 
Τρία κράτη πλήρως κατεστραμμένα (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), ένα (Συρία) ημικατεστραμμένο, ένα υπό χούντα και απειλή εμφυλίου (Αίγυπτος), δύο υπό διαρκή απειλή πολεμικής εξαφάνισης (Ιράν, Λίβανος), ένα υποψήφιο για μεγάλο πόλεμο (Πακιστάν). Αυτός είναι ο απολογισμός δώδεκα χρόνων επεμβάσεων που ξεκίνησαν το 2001, αν όχι με τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, στην «ευρεία Μέση Ανατολή», χωρίς να λογαριάσουμε τους ασκούς του Αιόλου που η ανατροπή Καντάφι άνοιξε για όλη την Αφρική. Μπορεί οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί – ο κύκλος «Περλ, Βούλφοβιτς και Νετανιάχου», η ομάδα για τον «αμερικανικό 21ο αιώνα» κλπ. – νάφυγαν από την αμερικανική κυβέρνηση, οι ιδέες όμως και τα προγράμματά τους δεν έφυγαν από την αμερικανική πολιτική, που ακολουθεί, έκουσα, άκουσα, το πρόγραμμα που μας ανακοίνωσε ευθέως το «κόμμα του πολέμου» στις αρχές της πρώτης θητείας Μπους του νεώτερου, περιγράφοντας μια σειρά καθεστώτων που θα ανατρεπόντουσαν – και τα μισά και πλέον έχουν ήδη ανατραπεί. Φαίνεται μάλιστα, ότι η νεοσυντηρητική ατζέντα βρίσκει ευκολότερα τον τρόπο να δρα από το παρασκήνιο, παρά από το προσκήνιο, όπου υφίσταται και το κόστος των επιλογών της. ‘Όχι μόνο διαθέτει ισχυρότατη παρουσία στην Ουάσιγκτον, ιδίως στο Κονγκρέσσο, ικανή συχνά να βραχυκυκλώνει τον ίδιο τον Πρόεδρο, αλλά και ελέγχει πλήρως το Παρίσι, και την πρώην γκωλική δεξιά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα.
 
Αν οι προβοκάτσιες είναι πιο χοντροκομμένες, η ρητορεία της μεταμοντέρνας αποικιοκρατίας που καλούμεθα να πιστέψουμε γίνεται κι αυτή πιο ασυνάρτητη. Ασυναρτησία επίσης ενδεικτική της μετάβασης από την ύστερη, «ιμπεριαλιστική» αστική δημοκρατία (του ψυχρού πολέμου) στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό (αυτό που συμβαίνει επίσης με άλλα μέσα στην Ευρώπη). Στο Αφγανιστάν έγινε εισβολή για να ξεριζωθεί η Αλ Κάιντα, που είχε οργανώσει προηγουμένως η CIA – στη Συρία, η Αλ Κάιντα είναι τώρα ο κατ’ εξοχήν σύμμαχος των Δυτικών. Που επικροτούν το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο και την αιματηρή καταστολή των Αδελφών Μουσουλμάνων, παρόλο που είναι πολύ πιο μετριοπαθείς από τους κυριολεκτικά κανίβαλους συμμάχους των Αμερικανών στη Συρία - τρώνε τις καρδιές και τα συκώτια των αντιπάλων τους! Εναντίον των «εθνικιστικών αυταρχισμών» (Συρία, Ιράκ) οι δυτικοί αγωνίζονται για τη «δημοκρατία», στηρίζουν όμως τους Αιγύπτιους χουντικούς που σκοτώνουν στο σωρό τους πολίτες τους ή τον εμίρη του Μπαχρέιν που κρεμάει τους αρχηγούς της εξέγερσης. Αγωνίζονται εναντίον του «αυταρχικού ισλαμισμού» του Ιράν, αλλά δεν λένε κουβέντα για τα μεσαιωνικά ήθη και έθιμα της κατασκευασμένης από τους ίδιους Σαουδικής Αραβίας.
 
Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ο σκοπός ήταν να βάλουμε «μπλε» καθεστώτα, αποτρέποντας ή ρίχνοντας τα «κόκκινα». Τώρα, η επιδίωξη είναι η διακυβέρνηση δια του χάους και της αποσύνθεσης, χωρών, καθεστώτων, κοινωνιών, της μετατροπής δηλαδή του αραβομουσουλμανικού κόσμου σε μια «συνομοσπονδία» αλληλοσπαρασσόμενων οντοτήτων. Οι στρατηγικές αυτές έχουν περιγραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα άρθρα του ισραηλινού Γινόν, στην περίφημη μελέτη «A Clean Break: Α new strategy for securing the Realm» (of Israel), που προβλέπει το σενάριο των πολέμων τύπου Ιράκ, συντάχθηκε από τον Ρίτσαρντ Περλ και την ομάδα του και παραδόθηκε στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου τον Ιούλιο 1996. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υιοθέτησε αρκετές από τις εισηγήσεις και τις περιέλαβε στην ομιλία που έκανε αμέσως μετά στο αμερικανικό Κονγκρέσσο και πραγματοποιήθηκαν κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Αργότερα, η μελέτη για τον «αμερικανικό Εικοστό Αιώνα» συνέθεσε τις ιδέες των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή με τις ιδέες για την μεταψυχροπολεμική παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ που περιλαμβάνουν οι εκθέσεις Τζερεμάια και Βούλφοβιτς.
 
Αν θέλετε να βρείτε τις πραγματικές ρίζες αυτών των ιδεών πρέπει να πάτε στην εξτρεμιστική τάση του αμερικανικού κατεστημένου, που έσπρωχνε σε προληπτικό πυρηνικό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – αυτούς που εκπροσωπήθηκαν από τον Τέλλερ, τον Βοχσλέττερ, τον Ρέιγκαν μέχρι τους μαθητές τους Περλ και Βούλφοβιτς και ολόκληρο το ρεύμα γύρω από το περιοδικό Commentary. Τα πρόσωπα αυτά έχουν εμπνεύσει την ιστορική ταινία-ανατομία του ψυχρού πολέμου, το «ΣΟΣ, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (Dr.Strangelove), του Στάνλει Κιούμπρικ, που μας έχει προσφέρει επίσης μια ανατριχιαστική ανατομία της παγκόσμιας άρχουσας τάξης με την τελευταία ταινία του, τα «Μάτια ερμητικά κλειστά». Για την ολοκληρωτική τάση του καπιταλισμού, η περίοδος που άνοιξε με την διάλυση της ΕΣΣΔ συνιστά τη μεγάλη ευκαιρία για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας – και για την καταστροφή των κρατών ως μορφωμάτων περιορισμένης έστω εθνικής κυριαρχίας, είτε με στρατιωτικά μέσα (Μέση Ανατολή), είτε με οικονομικο-πολιτικά (Ευρώπη). ‘Oπως το διετύπωσε ο ρεπουμπλικάνος ιδεολόγος Τσαρλς Κραουτχάμερ «είμαστε (οι Αμερικανοί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) στο σημείο που ήταν οι Ρωμαίοι μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας».
 
Ο ριζοσπαστισμός αυτών των σχεδίων είναι τόσο έντονος, που έχουν προκαλέσει δύο αποτελέσματα. Πρώτον, μια δριμύτατη εσωτερική σύγκρουση στην κορυφή της «αυτοκρατορικής εξουσίας», σύγκρουση που έχει προσωποποιηθεί τρόπον τινά από τους Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Ζμπίγγκνιου Μπρζεζίνσκι. Δεύτερον έχει αποτελέσει ένα ισχυρό κίνητρο για Ρώσους, Κινέζους, ορισμένους Ευρωπαίους και τους Νοτιοαμερικανούς, να συντονίσουν πρακτικότερα τις προσπάθειές τους για την αναζήτηση δρόμων προν έναν πολυπολικό κόσμο.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Αυγή

Άδωνις Γεωργιάδης : «Το 75% των σουηδών χρησιμοποιούν αντίγραφα φάρμακα», 15% είναι η αλήθεια! Δείτε τους επίσημους πίνακες!

 

Με παραμύθια ο Αδωνις ...ακριβαίνει τα φάρμακα.


Ευφάνταστα σενάρια και... μαγειρεμένα στοιχεία ανακαλύπτει το υπουργείο Υγείας, προκειμένου να επιβαρύνει τις τσέπες των ασθενών και να ελαφρύνει τα κυβερνητικά κονδύλια για το χατίρι της τρόικας!


Χαρακτηριστική η περίπτωση των φαρμάκων, όπου πλέον με βάση τις αποφάσεις του υπουργού Υγείας Αδ. Γεωργιάδη οι ασθενείς που θα θέλουν να συνεχίσουν τη θεραπεία τους με πρωτότυπα φάρμακα, θα πρέπει να πληρώνουν διπλή συμμετοχή, καθώς θα καλύπτουν εξ ολοκλήρου τη διαφορά από το ποσό που έχει ορισθεί ως ασφαλιστική τιμή.

Τα αντίγραφα


Στόχος, να προσανατολιστούν όλοι σε φθηνά γενόσημα, δηλαδή αντίγραφα φάρμακα, επειδή κατά τον Αδ. Γεωργιάδη όλες οι αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης έχουν υψηλά ποσοστά χρήσης τους, ενώ εμείς περιοριζόμαστε μόνο σε μικρές ποσότητες. Μάλιστα ο υπουργός Υγείας δεν δίστασε σε πρόσφατες δηλώσεις του να τονίσει εμφαντικά ότι η Σουηδία έχει ποσοστό 75% στη χρήση γενοσήμων, ενώ η Ελλάδα μόλις 18%.

Ωστόσο, ο υπουργός Υγείας είτε είναι... παραπληροφορημένος είτε σκοπίμως χρησιμοποιεί ποσοστά που δεν επιβεβαιώνονται στην πράξη.

Και αυτό διότι με βάση τον επίσημο κατάλογο της EFPIA (ο Ευρωπαϊκός Σύνδεσμος των Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων), που εξεδόθη πριν από λίγες ημέρες και περιλαμβάνει όλα τα τελευταία καταγεγραμμένα στοιχεία, η Σουηδία όχι μόνο δεν καταλαμβάνει ποσοστό 75% στη χρήση γενοσήμων, αλλά ούτε υπολείπεται πολύ της χώρας μας, καθώς εμφανίζεται να χρησιμοποιεί γενόσημα μόνο σε ποσοστό 15%!

Τα επιχειρήματα του κ. Γεωργιάδη είναι προφανώς εστιασμένα στις επιδιώξεις της τρόικας, που έχει ζητήσει έως το τέλος του 2013 να χρησιμοποιούμε σε ποσοστό 60% τα γενόσημα φάρμακα.

Ανάλογα ποσοστά όμως παρουσιάζουν μόνο χώρες που εντάχθηκαν πρόσφατα στους κόλπους της Ε.Ε. Όπως η Πολωνία με 62,2 %, η Σλοβακία με 52%, η Λιθουανία με 51,7%, η Κροατία με 42,5%. Είναι χώρες που σύμφωνα με την EFPIA έχουν υψηλό επίπεδο αγοράς γενοσήμων φαρμάκων επειδή έχουν και χαμηλά επίπεδα προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, γεγονός που σημαίνει ότι εταιρείες που παράγουν αντίγραφα σκευάσματα σπεύδουν να αναπαραγάγουν το πρωτότυπο φάρμακο προτού λήξει η πατέντα του, γεγονός παράνομο.

Η Γερμανία, που είναι ένθερμος υποστηρικτής των τροϊκανικών μέτρων για την Ελλάδα, έχει 30,6% ποσοστό στην αγορά γενοσήμων, ενώ η Αυστρία 24,9%.


Το πιο χαμηλό ποσοστό πάντως εμφανίζει η εύπορη Ελβετία, όπου τα αντίγραφα καταλαμβάνουν μόλις το 9,8% της αγοράς. Και την ώρα που η τρόικα και ο Αδ. Γεωργιάδης ζητούν επιμόνως να αυξηθεί το ποσοστό στην Ελλάδα στο 60%, επιβαρύνοντας δραματικά τις τσέπες των ασθενών, ως εκ θαύματος οι «μνημονιακές» Πορτογαλία και Ιρλανδία παρουσιάζουν εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά στα αντίγραφα, με μόλις 20% και 12,1% αντίστοιχα.

Ο υπουργός Υγείας, προκειμένου να υλοποιήσει τις οδηγίες των τροϊκανών, τάζει λαγούς με πετραχήλια στους φαρμακοποιούς για να προωθήσουν τα γενόσημα, χαρίζοντάς τους ακόμη και τις υποχρεωτικές εκπτώσεις (rebate), ενώ αντίστοιχα θα τιμωρεί τους γιατρούς εάν συνταγογραφούν πρωτότυπα.

Και ενώ ο Αδ. Γεωργιάδης επιχειρεί να εξοικονομήσει χρήματα από τη φαρμακευτική δαπάνη, βάζοντας τους ασθενείς να πληρώνουν περισσότερα, η Επιτροπή Προμηθειών Υγείας (ΕΠΥ), που οφείλει να προχωρήσει σε διαγωνισμούς για τη μαζική φθηνή αγορά φαρμάκων στα νοσοκομεία, παρουσιάζει ταχύτητα... χελώνας.

Η επιτροπή φαίνεται ότι λειτουργεί με καθυστέρηση 3 ετών, καθώς από το 2010 αναμένονται οι διαγωνισμοί για την αγορά φαρμάκων στα νοσοκομεία. Μέχρι σήμερα, έπειτα από πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες, ελάχιστες ποσότητες έχουν φθάσει στον ΕΣΥ «διά χειρός» ΕΠΥ. Το θεσμικό πλαίσιο που είχε τεθεί επέτρεπε μόνο σε μία φαρμακευτική εταιρεία να προμηθεύει τα νοσοκομεία, εφ' όσον είχε κερδίσει το διαγωνισμό, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν ακόμη και προβλήματα τροφοδοσίας μεγάλων νοσηλευτικών ιδρυμάτων, επειδή εταιρεία που είχε κερδίσει το διαγωνισμό δεν είχε το απαραίτητο στοκ.

Εκπτώσεις


Συνέπεια είναι πολλοί διοικητές νοσοκομείων να προσπαθούν πλέον μόνοι να προχωρούν σε διαγωνισμούς, ώστε να κερδίζουν εκπτώσεις από τα φάρμακα. Μάλιστα πρώτη φορά νοσοκομείο κάνει το δικό του διαγωνισμό για να αγοράσει φάρμακα σε χαμηλότερες τιμές. Πρόκειται για το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (Δαφνί), από το οποίο στις 2 Αυγούστου προκηρύχθηκε ο πρώτος διαγωνισμός προμήθειας φαρμάκων από νοσοκομειακή μονάδα του ΕΣΥ.

Ύστερα από σχετικό αίτημά του, το Δαφνί έλαβε κατ' εξαίρεση εξουσιοδότηση από τη 2η Υγειονομική Περιφέρεια και προχώρησε στην προκήρυξη του πρώτου διαγωνισμού σε επίπεδο μονάδας ΕΣΥ.

Η διαδικασία περιλαμβάνει 113 δραστικές ουσίες, με συνολικό προϋπολογισμό 700.000 ευρώ, και αφορά την κάλυψη αναγκών για ένα έτος.

Της Δ. ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ για την Ελευθεροτυπία
Πηγή: Άδωνις Γεωργιάδης : «Το 75% των σουηδών χρησιμοποιούν αντίγραφα φάρμακα», 15% είναι η αλήθεια! Δείτε τους επίσημους πίνακες! - RAMNOUSIA

Τα κοπάδια στην ουρά...

 

Τα κοπάδια στην ουρά...
Η παρέα στο γραφείο συζητούσε για τα χαράτσια και τις ουρές στις εφορίες. Μίλαγαν όλοι μαζί οργισμένα, η συζήτηση είχε μετατραπεί σ' ένα βουητό που δεν έβγαζε πουθενά. Όλοι αυτοί οι οργισμένοι είχαν περάσει με τη σειρά τους ένας ένας από κάποια ουρά.

"Εγώ δεν ξέρω από αυτές τις ουρές τους είπα. Γιατί δεν έχω πληρώσει την εφορία και δεν έχω ακίνητο για να ανακατεύομαι με χαράτσια." Σιωπή...  Πως βλέπουμε σε κάτι ταινίες να γίνεται το χάος και ξαφνικά κάποιος πυροβολεί στον αέρα κι απλώνεται μια μουγγαμάρα ξαφνικά, κάτι τέτοιο έγινε.

Γύρισαν όλοι και με κοίταξαν σαν να είχα ανακοινώσει δημοσίως πως το βράδυ κάνω πιάτσα κι εκδίδομαι! Τι εννοείς δεν έχεις πληρώσει; Και τι θα κάνεις; Κι αρχίζει μια δεύτερη επίθεση βαβούρας αυτή τη φορά όλη αφιερωμένη σε μένα. Θα στα πάρουν από το μισθό, θα σου στείλουν το κλητήρα στο σπίτι. Πόσα χρωστάς; Αν είναι πάνω από τόσα θα σε κλείσουν μέσα.

Παιδιά ψυχραιμία. Υπάρχει ένα πολύ απλό ζητηματάκι. Δεν έχω πληρώσει γιατί δεν έχω να πληρώσω, δεδομένου πως πριν την εφορία προηγούνται μερικές βασικές ανάγκες τις οποίες θα έπρεπε να αφήσω ακάλυπτες για να πληρώσω την εφορία. Νοίκι, ηλεκτρικό, τροφή της οικογένειας, εισιτήρια για να πηγαίνω στη δουλειά. Κι αυτά μισοκαλυμμένα είναι. Οπότε γιατί το συζητάμε.

Κι αν σου συμβεί αυτό; Το αγωνιώδες ερώτημα. Η τρομοκρατία... Κι αν. Κι αν τι; Θα με κρεμάσουν στη μέση της πλατείας για παραδειγματισμό;
Δεν τους πέρναγε καν από το μυαλό πως υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στη ζωή τους άλλες ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ από αυτές που επιβάλλει η μνημονιακή πολιτική της κάθε εσωτερικής ή εξωτερικής τρόικα. Η ουσία όλου του προβλήματος στους ανθρώπους που λαμβάνουν καθημερινά εντολές και διαταγές (δεν μιλάω για τους άλλους που γύρισαν ηλιοκαμμένοι από τα νησιά κι ετοιμάζονται για τις χειμωνιάτικες επιδρομές στα σκυλάδικα) είναι πως έχουν πάθει ένα απόλυτο πανικό στο πως θα ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ τις διαταγές....

Γιατί η μη τήρηση των διαταγών ισοδυναμεί με εκτέλεση! Το σπιτάκι θα το πάρουν οι τράπεζες, το μισθό θα τον πάρει η εφορία, το ρεύμα θα το κόψει η ΔΕΗ, τ΄ασημικά μας και τα μπακίρια μας και το κομπόδεμά μας, τι θα απογίνουν; Τα υποκοριστικά μας θα τα χάσουμε (σπιτάκι, δουλίτσα, λεφτουδάκια, αυτοκινητάκι, τηλεορασούλα) και θα μείνουμε γυμνοί. Γιατί τελικά τίποτα από αυτά τα παιχνιδάκια δεν ήταν δικό μας, αφού με το ψηφαλάκι μας και την αντιληψούλα μας και την βλακούλα μας, επιλέξαμε μια κυβερνησούλα που φτιάχνει εντολούλες τις οποίες αν δεν εκτελέσει κάποιος θα μπει στο κλουβάκι και θα καταστραφεί η ζωούλα του.

Γιατί για να μπορεί να αντιδράσει κάποιος στην αρπαγή πρέπει να έχει μάθει να λέει το τόπο που κατοικεί σπίτι και όχι σπιτάκι. Και για να πολεμήσει για τα δικαιώματά του πρέπει να έχει μάθει να λέει ζωή κι όχι ζωούλα. Για να αναθρέψεις σωστά και δυνατά τα παιδιά πρέπει να μάθεις να τα λες παιδιά κι όχι παιδάκια. Και για να καταλάβεις τον αντίπαλό σου πρέπει να μάθεις να τον αποκαλείς τηλεόραση κι όχι τηλεορασούλα.

Το υποκοριστικό δεν είναι τρόπος έκφρασης χαδιάρικος. Είναι συνήθεια στη μικρότητα και της μιζέρια της καθημερινότητας που στέκεται υποταγμένη απέναντι σε εκείνους που δεν ταιριάζει κανένα υποκοριστικό στη δύναμή τους και την εξουσία τους. Δεν μπορείς να πεις τροικούλα, δεν πάει. Ούτε τραπεζούλα, δεν υπάρχει τραπεζούλα. Ούτε εφοριούλα, είναι γελοίο. Ούτε τυρανιούλα, θα σε πάρουν με τις πέτρες. Είναι το χαράτσι (κυρίαρχο και δυνατό) που θα σου αρπάξει τα "λεφτουδάκια". Είναι ο προϊστάμενος κι ο υπαλληλίσκος. Ο μεγιστάνας και ο φτωχούλης. Η κυβέρνηση και ο κοσμάκης. Ο χασάπης και τα προβατάκια.

Είδες τι ωραία που ταιριάζουν έτσι τα πράγματα; Δεν υπάρχει νταβατζούλης ενώ υπάρχει πουτανίτσα. Δεν υπάρχει εμπορούλης ναρκωτικών ενώ υπάρχει πρεζάκι. Γιατί στην ουσία, οι τάξεις που διαμορφώνουν το "πολιτισμο" του ανθρώπου, μη μπερδεύεσαι, δύο είναι. Οι άνθρωποι που δεν χρησιμοποιούν υποκοριστικά κι εκείνοι που έχουν μετατρέψει τη ζωή τους σε συνάρτηση με αυτά.

Γιατί ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις και ανατροπές, αφού το αίμα σκουπίστηκε από τους δρόμους, τα πράγματα εξελίχθηκαν πάλι σκ@τά, γιατί τις καρέκλες κατέλαβαν τρόικες κι από κάτω ήταν πάλι ο λαουτζίκος που περίμενε νέες διαταγές.

Δυστυχώς η αναβάθμιση σε άνθρωπο από ανθρωπάκο, δεν γίνεται με έξωθεν βοήθεια. Είναι σε απόλυτη συνάρτηση με το φόβο. Το φόβο κάθε είδους απώλειας. Των λεφτών, της ησυχίας, της κοινωνικής αποδοχής, της βολεμένης ζωής, της ζωούλας.
Οι μσθοί εξαφανίστηκαν; Τα σπίτια κατάσχονται; Τα παιδιά θα πεινάσουν; Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει αν τα θύματα δεν είχαν μέσα στο μυαλό την αντίληψη "μισθούλης-σπιτάκι-παιδάκια". Το καλύτερο φαί των εκβιαστών. Η δαγκάνα.

Αν δεν ... θα μείνεις άνεργος, θα χάσεις το σπίτι, θα πεινάσουν τα παιδιά σου. Υπάρχουν μεγαλύτερες αλυσίδες από αυτά; Χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να μπορεί κάποιος να εκδίδει διαταγές ανενόχλητος; Το αστείο είναι πως φτάσαμε στο σημείο που χιλιάδες κόσμος -παρ όλη την υποταγή και την εμμονή να διαφυλάξει τη ζωούλα του- και το σπιτάκι το χάνει, και δουλίτσα δεν έχει και τα παιδάκια θα πεινάσουν.

Γιατί όταν τελειώσουν τα κομποδέματα, από που θα βρεις να πληρώσεις; Εκείνοι θα συνεχίζουν να βγάζουν ένα χαρτί που θα λέει "πλήρωσε τόσα". Αβλεπί. Χωρίς να ενδιαφέρονται τι υπάρχει πίσω από τον αποδέκτη. Οπότε θα αναγκαστείς να μπεις στη κατηγορία δεν πληρώνω αφού θα έχεις περάσει στη κόλαση, αφού θα έχει γίνει η ζωή εφιάλτης, κι αφού θα έχεις στερηθεί τα πιο βασικά αγαθά για να πληρώσεις.

Οπότε τώρα είσαι σε μια ουρά για να πληρώσεις κι αύριο θα είσαι σε μια ουρά για να ικετεύεις για έλεος...

Μεγαλείο αυτού του είδους η ζωή. Έτσι δεν είναι;

Αυτό που με εντυπωσιάζει στο όλο σκηνικό είναι οι επιστήμονες αναλυτές που θεωρούν πως αυτό το "πράγμα" μπορεί να πάει σε βάθος χρόνου και να φέρει πλεόνασμα, ανάπτυξη, έξοδο από το τούνελ.. Κάτι ξέρουν αυτοί για τα κομποδέματα. Δεν μιλάνε έτσι. Βλέπουν λίπος ακόμα μπόλικο. Η Πολιτεία αυτή τη στιγμή είναι ακριβώς όπως οι εισπρακτικές εταιρείες. Τραβάει το σχοινί στα άκρα. Ρίχνει απειλές, τρομοκρατία, "θα σου πάρω και το σώβρακο που φοράς" "θα τα πάρω ακόμα κι από τα παιδιά σου" "θα μείνεις στο δρόμο άστεγος" "θα πεινάσεις" αν δεν πληρώσεις.

Οπότε τσεκάρει άμεσα ποιος έχει ακόμα και το κρύβει (γιατί υπάρχουν θρασύτατοι συμπολίτες που δούλευαν τριάντα χρόνια για να έχουν κάτι για τα γεράματα και για τα παιδιά τους, τόσο θράσος) οπότε θα το εμφανίσεις θες δε θες. Σε περίπτωση που δεν έχεις τι θα γίνει δηλαδή θα σε στείλουν φυλακή; Θα σε εκτελέσουν; Απλά θα ασχοληθούν με εκείνους που έχουν ακόμα λίπος.

Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο όπου το αμερικανικό όνειρο του καπιταλιστικού συστήματος, όπου ότι και να ήσουν μπορούσες να αποκτήσεις τα πάντα αν γούσταρες, να περιορίζεται στο κωμικοτραγικό, πως όσα λιγότερα έχεις τόσο θα βρεις την ησυχία σου...

Γιατί αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος που είναι λιγότερο κυνηγημένος είναι εκείνος που δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ. Αν αυτός ο ΤΙΠΟΤΑΣ βρει το τρόπο να επιβιώσει, βρει το τρόπο να ξεφύγει από όλο το υπόλοιπο μαντρί και να δημιουργήσει δικούς του κανόνες επιβίωσης, χωρίς να πηδήξει από κανένα μπαλκόνι, χωρίς να κλάψει ή να ικετεύσει, χωρίς να αφήσει κανέναν να τον τρομοκρατήσει και να τον εκβιάσει, τότε μήπως υπάρχει στ΄αλήθεια έξοδος από το τούνελ της μαζικής αποβλάκωσης;

Συνήθης Ύποπτος
Πηγή: Τα κοπάδια στην ουρά... - RAMNOUSIA

Ο πόλεμος που μας απειλεί δεν είναι ένας ακόμη περιφερειακός πόλεμος... του Δημήτρη Καζάκη

 

Ο πόλεμος που μας απειλεί δεν είναι ένας ακόμη περιφερειακός πόλεμος... του Δημήτρη Καζάκη

Οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι έτοιμοι να βομβαρδίσουν την Συρία. Ο λόγος; Ανθρωπιστικός! Η υποκρισία στο απόγειο της. Το παραμύθι έχει ως εξής: το καθεστώς Άσαντ στη Συρία επιτέθηκε με δηλητηριώδη αέρια σε περιοχές αμάχων που ελέγχονται από τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες» με αποτέλεσμα χίλιοι και πάνω νεκροί. Το παραμύθι έχει δυο πηγές. Τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες» και τις στρατιωτικές αρχές του Ισραήλ (βλέπε Μοσάντ).


Στημένη προβοκάτσια εξαρχής…


Κανείς ανεξάρτητος παρατηρητής δεν επιβεβαιώνει το συμβάν και κυρίως ότι προέρχεται από ενέργεια των δυνάμεων του καθεστώτος Άσαντ. Δεν έχει καμιά σημασία. Οι εκπρόσωποι της Ουάσινγκτον, του Λονδίνου και του Παρισιού βγαίνουν σχεδόν ταυτόχρονα και χωρίς να χάσουν χρόνο δηλώνουν ότι η εμπλοκή της κυβέρνησης Άσαντ είναι «αδιαμφισβήτητη» και ότι οι κυβερνήσεις τους είναι έτοιμες να βομβαρδίσουν εγκαταστάσεις με χημικά όπλα των Συριακών ενόπλων δυνάμεων. Από εκεί και πέρα ανέλαβαν τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης διεθνώς.

Παρ’ όλα αυτά καμιά απόδειξη δεν έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα για αυτή την «αδιαμφισβήτητη» εμπλοκή της κυβέρνησης Άσαντ. Ακόμη και τα επίσημα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μεταδίδουν τις επιφυλάξεις των αρμόδιων υπηρεσιών. «Έτσι, ενώ η υφυπουργός Τζον Κέρι, δήλωσε τη Δευτέρα ότι οι σχέσεις μεταξύ της επίθεσης και της κυβέρνησης Άσαντ είναι «αναμφισβήτητη», Αμερικανοί αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών δεν είναι τόσο βέβαιοι ότι η ύποπτη χημική επίθεση διεξήχθη με βάση διαταγές του Άσαντ, ούτε είναι ακόμα και εντελώς σίγουροι ότι διεξήχθη από τις κυβερνητικές δυνάμεις, δήλωσαν οι αξιωματούχοι.» (AP, 29/8/2013).

Ωστόσο, η μηχανή του πολέμου μπήκε μπροστά. Η καλλιέργεια της πολεμικής επέμβασης στη Συρία προετοιμάζεται ενεργά από τον Μάρτιο του 2012. Τότε ήταν που ξεκίνησε η προσπάθεια να αναφλεγεί εμφύλιος στη χώρα με την εισροή σ’ αυτήν «αντικαθεστωτικών ανταρτών», οι περισσότεροι εκ των οποίων αποδείχτηκε ότι ήταν μισθοφόροι τζιχαδιστές σαν αυτούς που πολέμησαν στο Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν και πιο πρόσφατα στη Λιβύη υπό τις διαταγές και την χρηματοδότηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Μάλιστα αρκετοί απ’ αυτούς πήγαν στη Συρία αμέσως μόλις πήραν εξιτήριο από ελληνικά νοσηλευτικά ιδρύματα όπου αποθεραπεύτηκαν μετά τον πόλεμο διάλυσης και διαμελισμού της Λιβύης. Με χρηματοδοτική βιτρίνα κάποιους εμίρηδες από το Κουβέιτ και την Αραβία, οι μισθοφόροι τζιχαδιστές ανέρρωσαν στην Ελλάδα προκειμένου να αναλάβουν τη νέα αποστολή τους στη Συρία. Αυτό το νόημα έχει η προσέλκυση «ιατρικού τουρισμού» κατά τους κυβερνώντες και την τρόικα.

Ωστόσο ήδη από το καλοκαίρι του 2012 τα πράγματα δεν φαίνονταν καλά για τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες». Αποδείχτηκαν μεγαλύτεροι σφαγείς του πληθυσμού απ’ ότι υπήρξε ποτέ το καθεστώς Άσαντ κι έτσι ο λαός της Συρίας δεν τους στήριξε, ούτε τους διευκόλυνε να στήσουν μόνιμους θύλακες μέσα στη χώρα. Αυτή την απείθειά του, ο λαός της Συρίας την πλήρωσε πολύ ακριβά με εκατόμβες θυμάτων, μιας και οι «αντικαθεστωτικές δυνάμεις», όποτε έπαιρναν τον έλεγχο μιας περιοχής εφάρμοζαν τακτικές μαζικής σφαγής των «καθεστωτικών» – που ήταν όποιος δεν συμπαρατασσόταν μαζί τους – και αφήνοντας πίσω τους καμένη γη όταν αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την περιοχή που είχαν καταλάβει. Από την άλλη, καθώς δεν μπόρεσαν να στρατολογήσουν μαζικά από τον γηγενή πληθυσμό της Συρίας και από λιποτάκτες του Συριακού στρατού, παρέμειναν ένα ξένο στοιχείο. Δηλαδή οι συμμορίες κυρίως μισθοφόρων που ήταν εξαρχής.

Η εμπλοκή της Ρωσίας


Όμως, όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογες καταστάσεις με τον υπόκοσμο, οι συμμορίες των «αντικαθεστωτικών» άρχισαν να σφάζονται μεταξύ τους και να διασπόνται σε ακόμη περισσότερες αυτοκέφαλες σπείρες. Η Συρία με άμεση πρακτική ενίσχυση των Ρώσων αντιμετώπισε αποτελεσματικά τις δυνάμεις των «αντικαθεστωτικών ανταρτών» χωρίς ακόμη και σήμερα να εμπλέξει στην αναμέτρηση τις καθαυτό ένοπλες δυνάμεις της. Με την βοήθεια και ειδικών δυνάμεων από την Ρωσία (λέγεται ότι έδρασαν ή και δρουν ακόμη ανεπίσημα μαζί με τις δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας, ενισχυμένα κλιμάκια ειδικών δυνάμεων σπετζνάτ από την Ρωσία) οι δυνάμεις ασφαλείας της Συρίας κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν τους μισθοφόρους από τη Δύση και να εγκλωβίσουν σε συγκεκριμένους θύλακες τους «αντικαθεστωτικούς αντάρτες».

Έτσι άλλαξε η τακτική και άρχισαν οι προβοκάτσιες. Οι «αντικαθεστωτικοί» προσπάθησαν τον περασμένο Νοέμβριο να εμπλέξουν την Τουρκία σε πόλεμο με την Συρία, αλλά έκοψαν την φόρα του Ερντογκάν και του ΝΑΤΟ οι μαζικές διαδηλώσεις του τουρκικού λαού σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας με κεντρικό σύνθημα «όχι στον πόλεμο». Πρελούδιο της μεγάλης εξέγερσης του τουρκικού λαού που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και απειλεί άμεσα το καθεστώς Ερντογκάν.

Όλα αυτά είναι η προϊστορία ενός προμελετημένου πολέμου. Η τεχνική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ στην Λιβύη, απέτυχε στην περίπτωση της Συρίας. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που επελέγη τώρα μια παλιότερη και εντελώς ξεπερασμένη τεχνική προετοιμασίας της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Επέλεξαν να ακολουθήσουν την ίδια τεχνική που χρησιμοποίησαν στην περίπτωση του Κοσσόβου και του Ιράκ. Έστω κι αν η προβοκάτσια είναι τόσο μα τόσο εμφανής, που ακόμη και οι επίσημες υπηρεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ διστάζουν να της δώσουν εγκυρότητα.

Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ βιάζονται να ξεκινήσει το μακελειό και δεν πολυνοιάζονται για την αληθοφάνεια της προβοκάτσιας που θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι. Βέβαια, άλλο τι θέλουν και άλλο τι μπορούν. Μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Συρίας δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ακόμη κι αν περιοριστεί σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και χτυπήματα ακριβείας. Η αντιαεροπορική άμυνα των Σύρων, ενισχυμένη με συστοιχίες S-300 που λένε ότι χειρίζονται μικτά πληρώματα από Συρία και Ρωσία, έχουν αποδείξει ότι δεν χωρατεύουν.

Όταν το ΝΑΤΟ έβαλε πέρυσι τον Ερντογκάν να δοκιμάσει την αποτελεσματικότητα της αεράμυνας των Σύρων, κανένα από τα τουρκικά αεροσκάφη που στάλθηκαν να διεισδύσουν τον εναέριο χώρο της Συρίας δεν σώθηκε. Όλα καταρίφθηκαν. Η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε για μια κατάρριψη, αλλά οι στρατιωτικές πληροφορίες εκ Ρωσίας αναφέρουν καταστροφή τουλάχιστον 6 πολεμικών αεροσκαφών της Τουρκίας που προσπάθησαν να διεισδύσουν από διαφορετικά σημεία στον εναέριο χώρο της Συρίας.

Μια αναμέτρηση με απρόβλεπτες συνέπειες


Η ισχυρή αεράμυνα της Συρίας έκανε τους Βρετανούς να το ξανασκεφτούν και να δηλώσουν ότι δεν θα συμμετάσχουν στο «πρώτο πλήγμα» εναντίον της Συρίας. Δεν θέλουν οι πιλότοι και τα αεροσκάφη τους να αποτελέσουν το δόλωμα με σκοπό οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να εντοπίσουν τις «τρύπες» στην αεράμυνα της Συρίας. Ελπίζω ειλικρινά τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων της χώρας και κυρίως της πολεμικής αεροπορίας να έχουν την ελάχιστη τσίπα να αρνηθούν κατηγορηματικά να αναλάβουν οι δικοί μας πιλότοι και τα δικά μας αεροπλάνα το ρόλο του δολώματος. Γιατί αν περιμένει κανείς από τους κυβερνώντες, τότε πολύ φοβάμαι ότι το έχουμε χάσει ήδη το παιχνίδι.

Η προσπάθεια άμεσης εμπλοκής της χώρας σ’ έναν τέτοιο πόλεμο δεν σηκώνει «εγώ απλά εκτέλεσα διαταγές». Είναι καραμπινάτη εθνική προδοσία και συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με βάση το διεθνές δίκαιο, μιας και η πολεμική αυτή επέμβαση δεν έχει κανένα, μα κανένα έρεισμα στη διεθνή νομιμότητα. Επομένως μια τέτοια διαταγή απ’ όπου κι αν προέρχεται είναι εντελώς παράνομη, ανήθικη και παραβιάζει ακόμη και τον όρκο όσων υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση εκτέλεσης μιας τέτοιας διαταγής είναι η μόνη πατριωτική, νόμιμη, ηθική και έντιμη στάση ενός που φέρει εθνόσημο για την άμυνα της χώρας. Διαφορετικά γίνεται συνεργός σε εθνική προδοσία και κοινός εγκληματίας που οφείλει και είναι σίγουρο ότι θα λογοδοτήσει στον ελληνικό λαό.

Οι ΗΠΑ όντως αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό επιχειρησιακό πρόβλημα σ’ αυτόν τον πόλεμο. Το κράτος και οι ένοπλες δυνάμεις της Συρίας δεν έχουν διαλυθεί, ούτε έχουν εξαγοραστεί, όπως έγινε στο Ιράκ και επέτρεψε στην εισβολή της «συμμαχίας των προθύμων» το 2003. Όχι ότι δεν προσπάθησαν, αλλά μέχρι στιγμής δεν τους βγήκε. Από την άλλη βιάζονται να χτυπήσουν και πρέπει να εξασφαλίσουν ότι πριν πατήσουν στο έδαφος της Συρίας οι μεραρχίες του ΝΑΤΟ (κυρίως από Αμερικανούς, αλλά και Τούρκους, Γερμανούς, Γάλλους, Ολλανδούς, κοκ) που έχουν συγκεντρωθεί για τον σκοπό αυτό στα σύνορα της Τουρκίας και της Ιορδανίας, δεν θα βρουν ισχυρή ένοπλη αντίσταση.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει τα πλήγματα που θα δεχθεί η Συρία από την αεροπορία και το ναυτικό της νέας «συμμαχίας των προθύμων» να τσακίσουν το ηθικό του πληθυσμού και την οργανωμένη άμυνα της χώρας. Μπορούν να το κάνουν; Θα το δούμε. Γιατί απέναντι στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν είναι μόνο η Συρία, αλλά και η Ρωσία, η οποία όχι μόνο στελεχώνει την αεράμυνα του Άσαντ, αλλά δήλωσε ότι θα κρατήσει και τη ναυτική βάση που διαθέτει στη Συρία ανοιχτή. Επίσης, το Ρωσικό επιτελείο καλοβλέπει την ιδέα να αξιοποιηθεί η Συρία για να δοθεί ένα αποφασιστικό μάθημα στο ΝΑΤΟ, σαν αυτό που εισέπραξαν οι Σοβιετικοί στο Αφγανιστάν.

Μόνο που αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ πιο επικίνδυνα. Για πρώτη φορά οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ καλούνται να αναμετρηθούν όχι απευθείας με τη Ρωσία, αλλά με τη Ρώσικη πολεμική τεχνολογία, όχι του προηγούμενου αιώνα, αλλά αιχμής. Κι αυτό είναι μια πτυχή του πολέμου που δεν πρέπει να μας ξεφεύγει. Το αν θα κατορθώσει η πολεμική αεροπορία και το ναυτικό των ΗΠΑ να επαναλάβει την εκστρατεία από αέρος που εφάρμοσε στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στη Λιβύη εναντίον της Συρίας με τα ίδια καταστροφικά αποτελέσματα στις υποδομές της χώρας, είναι ένα μεγάλο στοίχημα για το Πεντάγωνο. Θα πρέπει να αποδείξει στην πράξη ότι οι νέες γενιές έξυπνων όπλων από αέρος, οι τόμαχοκ και οι κρουζ, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και όλα τα άλλα πανάκριβα οπλικά συστήματα με τα οποία εξοπλίζεται σωρηδόν το Πεντάγωνο, δίνει τη δυνατότητα στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να χτυπά όπου θέλει, όποιον θέλει, όποτε θέλει χωρίς δυνατότητα αποτελεσματικών αντίμετρων. Και τώρα καλείται να το αποδείξει αυτό απέναντι σ’ ένα πυκνό δίκτυο αεράμυνας με βασικό οπλικό σύστημα τους S-300 που ποτέ ξανά δεν έχει αντιμετωπίσει στο πεδίο της μάχης η δυτική πολεμική αεροπορική και πυραυλική τεχνολογία.

Ένας ακόμη πόλεμος για την παγκόσμια κυριαρχία.


Το στοίχημα αυτό δεν είναι κρίσιμο μόνο για τη δυνατότητα των ΗΠΑ, αλλά και του ΝΑΤΟ να ενισχύουν την παγκόσμια κυριαρχία τους και με στρατιωτικά μέσα, αλλά και για τους μελλοντικούς σχεδιασμούς του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Στην παγκόσμια αγορά οπλικών συστημάτων παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ κυριαρχούν έχοντας περίπου το 40%, η Ρωσία του Πούτιν αποδεικνύεται ένας πολύ σοβαρός ανταγωνιστής αν και διαθέτει μόλις το 6%. Η αναμέτρηση σε αποτελεσματικότητα των δυο βασικών παραγωγών οπλικών συστημάτων, που βασίζονται σε δυο ριζικά διαφορετικές φιλοσοφίες κόστους και οφέλους στο πεδίο της μάχης, θα κρίνει το ποιος θα κυριαρχήσει στον ανταγωνισμό των εξοπλισμών που αισίως φτάνει στα επίπεδα του ψυχρού πολέμου.

Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το κυνηγητό των εξοπλισμών έχει πάρει τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά το τελευταίο παγκόσμιο κραχ το 2008, τρελές διαστάσεις. Δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Ούτε μόνο η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία που έχουν πυροδοτήσει έναν ξέφρενο κυνηγητό εξοπλισμών. Σήμερα υπάρχουν πάνω από 1.200 εργοστάσια σε 98 χώρες που παράγουν πλήρη σειρά ελαφρών πολεμικών όπλων και πυρομαχικών για όποιον έχει να πληρώσει, δηλαδή για την ελεύθερη αγορά. Με τη ζήτηση να τροφοδοτεί διαρκώς την προσφορά

Ταυτόχρονα διεξάγεται ένας απίστευτα οξύτατος ανταγωνισμός τόσο στον τομέα της αεροδιαστημικής με διαρκώς και νεότερες γενιές πολεμικών αεροσκαφών, συμβατικών πυραύλων και στρατιωτικών δορυφόρων.

Το ίδιο και στην ανάπτυξη του πολεμικού ναυτικού που έχει ξανά αποκτήσει τη σημασία που είχε στην εποχή των πολέμων για τον έλεγχο των θαλασσίων οδών. Έτσι σήμερα βλέπουμε όχι μόνο την Κίνα να ναυπηγεί δικά της αεροπλανοφόρα, αλλά και την Ινδία. Επίσης, εντελώς πρόσφατα η Ιαπωνία αποκάλυψε την κατασκευή ενός ακόμη πολεμικού σκάφους που χαρακτηρίζει «αντιτορπιλικό», αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί το μεγαλύτερο πολεμικό σκάφος που ναυπηγεί μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο με δυνατότητα μετατροπής σε αεροπλανοφόρο.

Η τεράστια συγκέντρωση οπλικών συστημάτων και εξοπλισμών προμηνύει ένταση των πολεμικών συρράξεων παγκόσμια το αμέσως επόμενο διάστημα. Όχι μόνο των περιφερειακών συγκρούσεων, ούτε μόνο των πολεμικών επεμβάσεων, αλλά και των εμφυλίων πολέμων που ανθούν στις μέρες μας. Πρόκειται για ένα νέο είδος εμφυλίου που διεξάγεται από φυλάρχους και συμμορίες στη βάση θρησκευτικών ή άλλων προφάσεων με επιδότηση και ενίσχυση από το εξωτερικό. Όπως συμβαίνει στην Τυνησία σήμερα, στη Λιβύη και στην Αίγυπτο, όπως και σε άλλες 58 χώρες του πλανήτη.

Ο νέος τύπος παγκόσμιου πολέμου και οι στόχοι του


Με αυτή την έννοια ένας πιθανός πόλεμος εναντίον της Συρίας δεν θα είναι ένας ακόμη περιφερειακός πόλεμος. Ούτε θα έχει στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ και την αντικατάστασή του με ένα φιλοδυτικό. Είναι μια νέα ποιοτική βαθμίδα στον παγκόσμια πόλεμο που κήρυξε πρώτη η ηγεσία Μπους το 2001 μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Ο στόχος αυτής της νέας εκδοχής του παγκόσμιου πολέμου δεν είναι η τρομοκρατία τύπου Αλ Κάιντα όπως πρώτα, αλλά απευθείας η ίδια η αυτοτελής κρατική συγκρότηση των λαών.

Οι παγκόσμιες αγορές κεφαλαίων σήμερα, πολύ περισσότερο μετά το παγκόσμιο κραχ του 2008 και τη συνεχιζόμενη κρίση χρέους που κλιμακώνεται κυρίως στις μεσαίου και ανώτερου επιπέδου οικονομίες, δεν ανέχεται πλέον σύνορα και συγκροτημένα κράτη που έστω και τυπικά οφείλουν να παίρνουν υπόψη τους λαούς τους. Δεν αρκεί πια η επιβολή κοινών πολιτικών και οικονομικό άνοιγμα συνόρων. Η διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίων που μέχρι πρόσφατα αποτελούσε τον βασικό πολιορκητικό κριό που γκρέμιζε σύνορα, εθνικές ρυθμίσεις και θεσμούς, που ισοπέδωνε εθνικές οικονομίες και επέβαλε τους όρους ανταγωνισμού της διεθνούς αγοράς, με μέτρο το μεροκάματο και τις συνθήκες κινέζου κούλη, υπέστη τραγική υποχώρηση. Μέσα στα χρόνια μετά το κραχ του 2008 έχασε πάνω από το 60% της παγκόσμιας κίνησης.

Δεν μπορούν πλέον οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου να σπρώξουν την παγκοσμιοποίηση της ισοπέδωσης λαών και εργαζομένων με οικονομικά μέσα. Ήρθε η ώρα των εξωοικονομικών μέσων. Το κράτος σήμερα καλείται να επανέλθει στις ρίζες του. Να μετατραπεί ανοιχτά σε μοχλό ανοιχτής βίας κατά του λαού προς όφελος των πιο ισχυρών παραγόντων των αγορών διεθνώς, όπως είναι οι τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια που ελέγχουν την παγκόσμια κίνηση κεφαλαίων.

Η παλιά αστικοδημοκρατική ψευδαίσθηση ότι το κράτος οφείλει να είναι κράτος δικαίου και μάλιστα να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, σήμερα εγκαταλείπεται ολοσχερώς. Το κράτος σήμερα οφείλει να υπηρετεί με προκλητικό και άμεσο τρόπο τις δυνάμεις της αγοράς, ακόμη κι αν χρειαστεί να εξοντώσει τον λαό του, να τον υποδουλώσει προς όφελος ξένων δυνάμεων, να τον σπρώξει σε αλληλοσφαγή και εμφύλιο προκειμένου να μην είναι σε θέση να αντιδράσει.

Είναι τυχαίο που οι δυνάμεις ασφαλείας της Αιγύπτου μόλις πριν καναδυό εβδομάδες εντελώς αναίτια άνοιξαν πυρ εναντίον δυο ειρηνικών καθιστικών διαμαρτυριών των λιγοστών οπαδών του Μοχάμεντ Μόρσι, επειδή διαμαρτύρονταν εναντίον της αντικατάστασής του από τον στρατό μετά από παλλαϊκές διαδηλώσεις εναντίον του; Είναι σαφές ότι η ηγεσία του στρατού της Αιγύπτου, η οποία ελέγχεται πλήρως από τις ΗΠΑ, αποφάσισε να σπρώξει την χώρα και τον λαό της στη δύνη του εμφυλίου. Ο λόγος είναι απλός. Θέλει να ελέγξει με κάθε τρόπο την λαϊκή εξέγερση που μαίνεται στην Αίγυπτο από την εποχή της πλατείας Ταχρίρ και την ανατροπή του Μουμπάρακ. Κι επειδή δεν υπάρχουν περιθώρια για εξαπάτηση και εξαγορά έστω και τμημάτων του εξεγερμένου λαού, που έμαθε πώς να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, επελέγη ο εμφύλιος σπαραγμός.

Είναι επίσης τυχαίο ότι την ίδια ώρα το Ιράκ βιώνει ένα από τα πιο εκτεταμένα και θανατηφόρα κύματα βομβιστικών επιθέσεων από το 2008 μέχρι σήμερα. Μόνο μια βομβιστική ενέργεια με αφορμή τις γιορτές με τις οποίες ολοκληρώνεται το Ραμαζάνι, στοίχισε πάνω από 100 νεκρούς, σχεδόν όλοι τους άμαχοι πολίτες. Ανάλογη θρησκευτική βία αναφέρεται και σε πολλές περιοχές της παραμεθορίου του Ιράν με ανάλογες βομβιστικές επιθέσεις κυρίως από το έδαφος του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Την ίδια ώρα οξύνονται ακόμη μια φορά οι σχέσεις Πακιστάν και Ινδίας με τους θερμοκέφαλους να ανταλλάσουν πυρά και τις βιομηχανίες οπλισμού να τρέχουν για να κλείσουν πολύτιμα συμβόλαια. Κι ο κατάλογος συνεχίζεται.

Τα επιτελεία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ξέρουν πολύ καλά ότι με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί λόγω της παγκόσμιας κρίσης, αφενός, πρέπει να χρησιμοποιήσουν πολιτικά και στρατιωτικά μέσα για να ανοίξουν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες, να επιβάλλουν τον παγκόσμιο νόμο του τοκογλύφου και του κερδοσκόπου που ξέρει να επωφελείται ιδιαίτερα από την καταστροφή. Αφετέρου, γνωρίζουν επίσης πολύ καλά ότι από αυτή την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη από την οποία θα μπορέσουν να επωφεληθούν ελάχιστα έστω οι εργαζόμενοι και οι λαοί. Η ανείπωτη μιζέρια, η άνευ προηγουμένου εξαθλίωση, η ανυπαρξία δικαιωμάτων και κοινωνικής ασφάλισης οποιουδήποτε είδους και επιπέδου, όπως και η σκληρή δουλειά με όρους μετανάστη είναι το παρών και το μέλλον για την μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου πληθυσμού του πλανήτη. Είτε βρίσκεται στις ανεπτυγμένες οικονομίες, είτε όχι. Ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί παρά να περιμένει το επίπεδό του να βυθίζεται διαρκώς και με χειρότερους όρους.

Αναπόφευκτες οι κοινωνικές εξεγέρσεις


Τα δεδομένα αυτά κάνουν τις κοινωνικές και λαϊκές εξεγέρσεις αναπόφευκτες. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι λαοί θα εξεγερθούν ακόμη και στην καρδιά της μητροπολιτικής Ευρώπης και Αμερικής. Πώς λοιπόν μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα τέτοιο βέβαιο ενδεχόμενο; Η παλιά τακτική των παραχωρήσεων είναι πλέον αδύνατη. Δεν το επιτρέπει πια το επίπεδο συσσώρευσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου παγκόσμια. Το μόνο που μένει είναι η βία, η άγρια καταστολή του λαού με την δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής όπου τα κράτη δεν αναγνωρίζονται ως αυτεξούσια, ως νομική έκφραση των λαών τους. Αντίθετα τα κράτη, ή τα κρατικά μορφώματα οφείλουν σήμερα να είναι οργανικά μέρη και προεκτάσεις του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής και πολιτικής διαχείρισης όπου οι αποφάσεις παίρνονται σε υπερεθνικό και υπερκρατικό επίπεδο.

Επομένως κανένα κράτος δεν πρέπει να εκφράζει την εθνική και κοινωνική συγκρότηση του λαού του. Πρέπει να λειτουργεί ως τοποτηρητής των συμφερόντων και των επιλογών του παγκόσμιου συστήματος. Οι κυβερνήσεις οφείλουν να αποτελούν οργανικό μέρος αυτού του παγκόσμιου συστήματος, αδιαφορώντας για τις ανάγκες, τις αγωνίες και την αληθινή κατάσταση του λαού τους. Κι επομένως αν ένας λαός αντιδράσει η λύση είναι απλή και σίγουρη: εμφύλιος με όρους εσωτερικής διάλυσης, διάσπασης και αποσύνθεσης της κοινωνίας και του λαού ώστε να μην μπορεί με την ενότητά του να διεκδικήσει τη χώρα του. Όπως, π.χ., έκανε ο λαός της Αιγύπτου ανατρέποντας τον Μουμπάρακ πρώτα και μετά τον Μόρσι.

Συνεπώς ο πόλεμος που είναι στα σκαριά εναντίον της Συρίας έχει σαν στόχο την ολοκληρωτική διάλυση της χώρας και του λαού, τον διαμελισμό της και την μετατροπή της σε νέο Ιράκ, ή Αφγανιστάν. Ο πόλεμος αυτός είναι σίγουρο ότι θα συμπαρασύρει τις γειτονικές χώρες, όχι μόνο στις καθαυτό πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και στην καθαυτό επαναχάραξη των συνόρων της περιοχής με τον διαμελισμό ακόμη και της Τουρκίας. Η εγγύς ανατολή θα πάρει την μορφή που έχει σήμερα η βόρεια Αφρική. Κομματιασμένα κράτη σε αποσύνθεση με τους εμφυλίους ανάμεσα σε φυλάρχους να κατατρώνε τις σάρκες των λαών της περιοχής. Αυτή θα είναι η νορμάλ κατάσταση από εδώ και πέρα για τις περισσότερες χώρες και περιοχές του πλανήτη προκειμένου οι διεθνείς αγορές κεφαλαίου να διαχειριστούν την κρίση τους.

Η εμπλοκή της Ελλάδας…


Όποιος νομίζει ότι το Αιγαίο και τα Βαλκάνια θα μείνουν εκτός αυτής της εξέλιξης, τότε τρώει σε μεγάλες δόσεις κουτόχορτο. Η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε κατάσταση γενικής κατάρρευσης. Μέχρι τώρα αυτό που συγκρατεί την αποσύνθεση της χώρας είναι ο λαός της που δεν λέει να το βάλει κάτω και να μετατραπεί σε πεδίο άσκησης εμφυλίου πολέμου. Οι κυβερνώντες έχουν πάρει τις εντολές τους και τις εκτελούν κατά γράμμα. Έχουν εντολή να αφήσουν πίσω τους καμένη γη. Και προκειμένου οι ίδιοι να γλυτώσουν από το σκαμνί που σίγουρα θα τους καθίσει ο λαός, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν την Ελλάδα να καίγεται όπως σήμερα καίγεται η Αίγυπτος. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν τον ελληνικό λαό και τη χώρα να σπαράσσεται στις φλόγες ενός νέου εμφυλίου.

Να γιατί δίνουν και παίρνουν στις μέρες μας οι γιορτές μίσους από τον παλιό εμφύλιο τόσο από τα φασιστικά και χουντοδεξιά σχήματα και τους επίσημους συνδέσμους αποστράτων, όσο και από τις ηγεσίες της αριστεράς που από την αρχή της κρίσης ήταν οι καλύτεροι απολογητές του καθεστώτος κατοχής και διάλυσης της χώρας. Κανένας τους δεν μιλά και προπαντός δεν αναδεικνύει τον κυρίαρχα εθνικοαπελευθερωτικό, πατριωτικό και δημοκρατικό χαρακτήρα που έχει ο αγώνας του λαού, μιας και το κυρίαρχο πρόβλημα που έχει τεθεί είναι σε ποιον ανήκει αυτή η χώρα. Όλοι τους έχουν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους Αμερικανούς και Ευρωπαίους αποικιοκράτες και αντιμετωπίζουν τον δοσιλογισμό και την εθνοπροδοσία ως μια φυσιολογική πολιτική κατάσταση για το λαό.

Η Ελλάδα είναι στα πρόθυρα του διαμελισμού της. Το οικονομικό και πολιτικό υπόβαθρό της είναι ήδη έτοιμο με όλες τις θεσμικές αλλαγές που έχει επιβάλλει η τρόικα. Η ένθερμη αποδοχή της πολεμικής επέμβασης εναντίον της Συρίας από τους κυβερνώντες, είναι το εισιτήριο για να μπει στον ντορβά και η Ελλάδα. Η μόνη αντίσταση μέχρι στιγμής σ’ αυτό το προμελετημένο ολοκαύτωμα είναι η αυθόρμητη πεισματική άρνηση του λαού μας να ενδώσει στα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα που προσπαθούν να τον ταΐσουν από τα δεξιά και τα αριστερά. Και η μόνη ελπίδα οι δυνάμεις σαν το ΕΠΑΜ που ειλικρινά παλεύουν για την ενότητα του λαού πάνω από εμφυλιοπολεμικές διαχωριστικές γραμμές, πάνω από πλαστούς διαχωρισμούς δεξιάς και αριστεράς με σκοπό την ταχύτερη δυνατή ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και δουλοπαροικίας του χρέους.

Ο ελληνικός λαός μπορεί να κάνει την έκπληξη. Άλλωστε δεν έχει άλλη εναλλακτική. Ή μάλλον η άλλη εναλλακτική είναι η γενοκτονία του λαού και ο διαμελισμός της χώρας υπό το άγρυπνο βλέμμα του ευρώ, του δολαρίου και των ντόπιων συνεργατών τους. Μπορεί λοιπόν να ανατρέψει το καθεστώς που του έχουν επιβάλλει αποικιοκράτες και δοσίλογοι, να κερδίσει την χώρα του και να επιβάλλει με την ενότητά του τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε γη, αέρα και θάλασσα με γνώμονα τη δική του ευημερία.

Αυτό το ενδεχόμενο είναι το μόνο που τρέμουν όσοι μεθοδεύουν την κλιμάκωση του παγκόσμιου πολέμου. Είναι στο μόνο ενδεχόμενο που δεν έχουν απάντηση, δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν ούτε καν με στρατιωτικά μέσα. Η ιστορία έχει δείξει ότι ένας λαός ενωμένος και αποφασισμένος, όσο μικρός κι αν είναι, αποδεικνύεται πάντα ανυπέρβλητος αντίπαλος όταν υπερασπίζεται την πατρίδα του και τον εαυτό του απέναντι ακόμη και στη μεγαλύτερη υπερδύναμη. Γι’ αυτό και ολόκληρη η στρατηγική τους βασίζεται στην έγκαιρη αποτροπή ενός τέτοιου ενδεχομένου πριν συμβεί. Έτσι όμως και συμβεί, όλα τα δεδομένα του προβλήματος αλλάζουν ριζικά τόσο για την Ελλάδα, για την περιοχή, αλλά και παγκόσμια. Θα είναι το πρώτο μεγάλο πλήγμα που θα δεχτεί η παγκόσμια τάξη, όπως ακριβώς έγινε και με την εθνεγερσία του 1821 παρά και ενάντια της Ιερής Συμμαχίας. Μόνο που σήμερα θα τελειώσουμε αυτό που έμεινε ατελείωτο τότε.
Πηγή: Ο πόλεμος που μας απειλεί δεν είναι ένας ακόμη περιφερειακός πόλεμος... του Δημήτρη Καζάκη - RAMNOUSIA

30.8.13

«Τα σκυλιά του πολέμου» (ξανά)


«Τα σκυλιά του πολέμου» (ξανά)
Δεν καταβάλλουν κανέναν κόπο για να μας δουλέψουν, για να μας παραμυθιάσουν. Με την ίδια προπαγάνδα, την ίδια επιχειρηματολογία, είκοσι χρόνια τώρα επιτίθενται.
«Χρήση χημικών όπλων» έκανε ο Σαντάμ Χουσεΐν -έλεγαν- ουδέποτε απεδείχθη, μάλιστα απεδείχθη το αντίθετο. Εισβολή. Αποτέλεσμα: διαμελισμός του Ιράκ. Εκατόμβες νεκρών. Διαρκές αιματοκύλισμα του λαού. Διάσπαση, πόλεμος των πάντων εναντίον των πάντων, Σουνίτες, Σιίτες, Κούρδοι, Χριστιανοί, μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές, Αλ Κάιντα, μπααθιστές, όλοι μαλλιά κουβάρια αιματοβαμμένα. Ούτε κατά τη ναζιστική κατοχή της Ευρώπης υπήρξε χώρα πλην της ΕΣΣΔ που να αιμορράγησε τόσον πολύ επί τόσον καιρό, όσον αιμορραγεί χρόνια τώρα το Ιράκ.
Τα ίδια με τη Λιβύη. Εισβολή από αέρος. Αποτέλεσμα: σήμερα κυβερνούν οι φύλαρχοι, οι εταιρείες πετρελαίων ντιρέκτ, οπλαρχηγοί της ΑλΚάιντα καθώς και κάθε είδους αιμοσταγής μακελάρης με φιλοδοξίες όρνιου. Μια ακόμα πραγματικά θαυμαστή «εξαγωγή δημοκρατίας», όπως αυτή που έγινε στην Αίγυπτο με αποτέλεσμα τον διχασμό του λαού και την ακόμα πιο εύκολη χειραγώγηση της χώρας.
Ενα συνονθύλευμα εχθρών, εχθρών-φίλων, χρήσιμων εχθρών, δημιουργημάτων των Αμερικανών (όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ή η Αλ Κάιντα), τζίνι που ξέφυγαν απ’ το λυχνάρι (όπως οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ή η Αλ Κάιντα), «τρομοκράτες» (όταν χτυπούν τη Δύση), αντικαθεστωτικοί (όταν χτυπούν τον Ασαντ), ένα πλήθος τυραννικών καθεστώτων όπως της Σαουδικής Αραβίας, ένα πλήθος οργανώσεων, από τους Αλεβίτες έως τη Χεζμπολάχ, συνθέτουν ένα χαλιφάτο συμμαχιών της μιας ημέρας μέσα απ’ το οποίο η Δύση ασκεί την ιμπεριαλιστική της πολιτική στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, από τις στήλες του Ηρακλέους ώς το Αφγανιστάν.
Αλλοτε υπό την αμφιλεγόμενης νομιμότητας ομπρέλα του ΟΗΕ κι άλλοτε υπό απολύτως παράνομα σχήματα, όπως η «συμμαχία των προθύμων» που έπληξε και διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία, η Δύση βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση Σταυροφορίας με σκοπό την κατοχή ή την ανάκτηση των Αγίων Τόπων του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, των αγωγών, των πρώτων υλών και των «ανθρώπινων πόρων», κατά τον νεολογισμό που εκφράζει στην εποχή μας την έννοια της σκλαβιάς.
Η Δύση διαιρεί και βασιλεύει. Μετά την επικράτηση των Ισλαμιστών στην Περσική Επανάσταση, την πτώση της ΕΣΣΔ και τη γενικευμένη υποχώρηση της Αριστεράς στον αραβικό κόσμο, η Δύση αλωνίζει. Ενα-ένα ξεριζώνει τα «αγκάθια» που ενοχλούν την πολιτική της, χθες ο Λίβανος, σήμερα η Συρία, αύριο το Ιράν, μεθαύριο η Τουρκία - ανεξαρτήτως συμμαχιών, χθεσινοί φίλοι αλέθονται, σημερινοί θα διαμελισθούν αύριο.
Τώρα ήρθε η σειρά της Συρίας. Με το πλακατζίδικο πρόσχημα της χρήσης χημικών αερίων, με την ίδια προβοκάτσια όπως τότε με τις ρουκέτες στο Σεράγεβο, η Δύση κινείται. «Ποιος ωφελήθηκε», και τότε και τώρα, απ’ αυτές τις εξώφθαλμα κατασκευασμένες καταστάσεις; αυτοί που εισέβαλαν! Και ουαίτοις ηττημένοις! Για παράδειγμα: οι Σέρβοι ηττήθηκαν τόσο βαθειά μέσατους, ώστε τώρα να παραδέχονται (οι εξ αυτών ξεφτιλισμένοι εθνικιστές) ότι Σέρβοι ήταν εκείνοι που έριξαν τις ρουκέτες στο Σεράγεβο. Οπως το ίδιο θα «παραδεχθούν» αύριο για τα χημικά αέρια στη Συρία τα ανδρείκελα που θα διαδεχθούν την τυραννία, αν αυτή καταρρεύσει.
Και είναι προς ονειδισμό μεγάλον η στάση όλων εκείνων των κομμάτων ου μην και των πολιτών στη Δύση που προέκριναν τις«ανθρωπιστικές επεμβάσεις», μάλιστα στο όνομα της κατάργησης τωνσυνόρων και της άμβλυνσης των εθνικισμών, να εισπράττουν τώρα το πιο αισχρό μπουκέτο εθνικισμών να θάλλει στην πρώην Γιουγκοσλαβία και τα πέριξ καθώς και το πιο αισχρό λουτρό αίματος να πνίγει τον μουσουλμανικό κόσμο. Αν ο κόσμος αυτός επέστρεψε
στον φονταμενταλισμό, τα τσαντόρ και τη σαρία, η άθλια ιμπεριαλιστική πολιτική της Δύσης τον έσπρωξε εκεί – άλλωστε «ο θεός ήταν πάντα μια καλή τιμωρία».
Τον έπιασε ο καημός τον Ομπάμα (και το πρωτόσκυλό του τον Κάμερον) για τα παιδιά που σκότωσαν κατά χιλιάδες τα τσιράκια τους στη Συρία, αλλά παραμένουν αδάκρυες για τα χιλιάδες χιλιάδων παιδιά που σκοτώνουν οι ίδιοι καθημερινώς με τα χέρια τους, δηλαδή με τα όπλα τους και την πολιτική τους, πολλά χρόνια τώρα.
Οσο για τους ευφημισμούς που χρησιμοποιούν περί «χειρουργικών χτυπημάτων»«παράπλευρων» δυστυχώς «απωλειών» και «προστασίας αμάχων» είναι μπούρδες για όσους έχουν συνηθίσει να καταναλώνουν κλισέ. Ο δυτικός τρόπος πολέμου είναι εκ φύσεως ολοκληρωτικός, όπως θα μπορούσαν να σας διαβεβαιώσουν οι Κορίνθιοι ή οι Καρχηδόνιοι του δευτέρου προ Χριστού αιώνα, ή οι χωριάτες του τριακονταετούς πολέμου. Αυτό το είδος πολέμου όχι μόνον είναι ολοκληρωτικό, αλλά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε μόνον ολοκληρωτικό. Οι Σοβιετικοί είχαν περισσότερες απώλειες αμάχων παρά μαχίμων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ίδιο και οι Πολωνοί – για να περιορισθώ σε ένα μόνον παράδειγμα. Οι νεκροί άμαχοι στο Ιράκ σήμερα είναι υπερπολλαπλάσιοι των μάχιμων που σκοτώθηκαν κατά την εισβολή και σκοτώνονται κατά την κατοχή.
Ο δυτικός τρόπος πολέμου δεν μασάει. Αλέθει. Εχει πάντα τρεις στόχους: α) τη συντριβή του αντιπάλου και τον εξαναγκασμό του σε διαπραγματεύσεις για μια ειρήνη – εις βάρος του, β) τον εκμηδενισμό του αντιπάλου και την παράδοσή του άνευ όρων - την υπαγωγή του σε καθεστώς κατοχής, γ) την εξόντωση του αντιπάλου και τον αφανισμό του - την ολοκληρωτική και τελειωτική εξαφάνισή του από προσώπου γης.
Αναλόγως των στόχων του κάθε πολέμου, είναι και τα μέσα που ο δυτικός τρόπος χρησιμοποιεί. Οι Ρωμαίοι ξεπάτωσαν όχι μόνον την υποτυπώδη τότε κρατική υπόσταση των Εβραίων, αλλά εκθεμελίωσαν και την ίδια τους την κοινωνική δομή – τους οδήγησαν στη διασπορά. Οι Αγγλοαμερικανοί βομβάρδιζαν με στρατηγικούς βομβαρδισμούς και λαμπάδιαζαν τις γερμανικές πόλεις καθ’ όλον το 1944-45, με τη Φρανκφούρτη να μετρά 60.000 νεκρούς σε μια μέρα και 43 γερμανικές πόλεις πάνω από 600.000 νεκρούς (Γενάρης-Μάρτης του 1945), ενώ την ίδια εποχή οι Αμερικανοί (Αύγουστος του 1945) πυρπολούσαν με εμπρηστικές βόμβες το Τόκυο, με 160.000 νεκρούς σε ένα απόγευμα. Βεβαίως τότε οι Σύμμαχοι πολεμούσαν έναν δίκαιο αμυντικό πόλεμο, έναν νόμιμο πόλεμο κατά του φασισμού και του μιλιταρισμού. Τότε, τα «τέκνα του διαφωτισμού», οι αστικές δημοκρατίες και οι κομμουνιστές της ΕΣΣΔ, βρέθηκαν στο ίδιο πλευρό εναντίον των τέκνων του αντιδιαφωτισμού, τους ναζί και τους φασίστες.
Αν ο τρόπος του (νόμιμου) πολέμου των «παιδιών του διαφωτισμού» ήταν τότε καθ’ ολοκληρίαν άγριος (και βεβαίως ολοκληρωτικός), τι μπορεί να είναι σήμερα οι παράνομοι πόλεμοι που εξαπολύουν οι αστικές δημοκρατίες, πόλεμοι ιμπεριαλιστικοί και ληστρικοί; Ρωτήστε τους νεκρούς του Σουδάν, της Σομαλίας, της Παλαιστίνης, της Κύπρου, της Βοσνίας, του Κοσσόβου, της Σερβίας, του Παναμά, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Λιβύης, της Συρίας, του Κουρδιστάν, της Αιγύπτου, της Αλγερίας κι άλλων κρανίου τόπων να σας απαντήσουν.
Τώρα στις οθόνες και τις εφημερίδες δημοσιεύονται «χάρτες επιχειρήσεων» - πάλι! Οπως πάντα, πριν από το ξέσπασμα της καταιγίδας. Ο εθισμός του κόσμου σε μια σημειολογία που νομιμοποιεί εκ νέου (κι εκ νέου) τη σφαγή. Με τους ίδιους κολαούζους του πολέμου, ιδίως στα ΜΜΕ, να μηρυκάζουν τα ίδια στερεότυπα: ότι δηλαδή η («πολιτισμένη» πάντα) Δύση δεν μπορεί να «μένει αδιάφορη» στο κακό που συντελείται «δίπλα μας» και ότι «χρειάζεται να παρέμβει» για ανθρωπιστικούς βεβαίως-βεβαίως λόγους.
Οι ίδιοι πονηροί που τα λένε αυτά, δεν θα έλεγαν καθόλου τα ίδια αν αίφνης αποφάσιζαν, λόγου χάριν, οι Κινέζοι να παρέμβουν στα εσωτερικά των ΗΠΑ ή των νήσων Φούτζι.
Η Κύπρος απέχει απ’ τις ακτές της Συρίας εκατό χιλιόμετρα. Ακριβώς το ίδιο απέχει και η βάση της RAF στο Ακρωτήρι. Ακριβώς το ίδιο απέχουν τα κατεχόμενα και λίγο λιγότερο οι ζώνες και τα «οικόπεδα» των κυπριακών υδρογονανθράκων. Ενώ στην Ελλάδα υπουργό Εξωτερικών έχουμε τον κ.Ευάγγελο Βενιζέλο. Με τα δύο ελληνικά κράτη υπό καθεστώς Μνημονίων και τα δύο!
Το πένθιμο εμβατήριο που αρχίζει να ακούγεται δεν θα είναι μόνον για τη Συρία.
 
ΣΤΑΘΗΣ στο enikos.gr

Ο πρωτ-Αγών μου. του Κώστα Βαξεβάνη

 
Ο πρωτ-Αγών μου. του Κώστα Βαξεβάνη
Με ξύπνησαν φίλοι για να μου πουν γελώντας, πως στο site του Σταύρου Θεοδωράκη protagon.gr, έχω την τιμητική μου. Υπήρχε ένα σατυρικό δημοσίευμα με τίτλο «Ο Κώστας Βαξεβάνης αιτία που χώρισε η Μόνικα Μπελούτσι». Ποιός στη χάρη μου. Έστω και σατυρικά να σε τοποθετούν δίπλα στη Μόνικα. Διάβασα το δημοσίευμα και μου έκανε εντύπωση.
Το protagon, που κανένας από τους πρωταγωνιστές του δεν έχει γράψει μιαν αράδα, έστω συναδελφικά, για τις νομικές περιπέτειες που ήταν το αποτέλεσμα της αποκάλυψης της λίστας Λαγκάρντ, να σπαταλά τον πολύτιμο χώρο του για να γράψει μια φανταστική ιστορία γέλιου; Για μένα ειδικά που η προσωπική μου ζωή δεν ήταν ποτέ στα μανταλάκια; Περίεργο. Δεν έγραψε για τα δημοσιογραφικά βραβεία σε όλο τον κόσμο,για τα άρθρα μου που δημοσίευσαν οι ξένες εφημερίδες και έγραψε για το ανύπαρκτο;
Μήπως έπρεπε να γελάσω και τα έπαιρνα σοβαρά τα πράγματα; Μήπως έπρεπε να τους πάρω τηλέφωνο για να τους ευχαριστήσω για όσα έγραψαν, πως έχω αδυναμία στις ιταλίδες καλλονές και μου έχουν κι αυτές, κι εγώ ο μουντρούχος δεν μπορούσα να βγω απ’ τον βαρύ και ασήκωτο μικρόκοσμό μου; Μήπως έχω πολύ λιγότερο χιούμορ από τον Σταύρο Θεοδωράκη;

Μετά θυμήθηκα πως στις 8 Ιουνίου, ο Σταύρος μου είχε στείλει ένα οργισμένο μήνυμα για να διαμαρτυρηθεί που σε μια σατυρική στήλη του περιοδικού, στο Τεύχος 29, υπήρχε ένα σχόλιο για κάτι που είχε πει. Είχε πει ο Θεοδωράκης «δημοσιογραφικά, νομίζω ότι έχουμε προσφέρει ένα συμπροβληματισμό στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια». Και ο συντάκτης του HOT DOC έγραφε «ο βασικός προβληματισμός νομίζω αφορά ποιό είναι το καλό σας προφίλ στην κάμερα». Είχε εξοργιστεί ο Σταύρος και μου είχε γράψει ειρωνικά πως «ο συντάκτης μου ήταν μεταγραφή από το Τρωκτικό». Άρα λοιπόν ο Θεοδωράκης δεν είχε απαραίτητα περισσότερο χιούμορ από μένα. Αντιθέτως.

Στη συνέχεια θυμήθηκα κάτι άλλο. Πως στις 8 Οκτωβρίου είναι η εκδίκαση της υπόθεσής μου για τη λίστα Λαγκάρντ. Φαντάζομαι δεν θα γράψει κάτι γι’ αυτό το protagon για το οποίο γράφουν ο Guardian, οι New York Times και άλλοι πολλοί, αλλά προλαβαίνει ως τότε να σπάσει λίγο πλάκα. Να εμφανίσει τον Βαξεβάνη απαξιωτικά, «σατυρικά», πλακατζίδικα. Όχι ως αυτόν που τα βάζει με το σύστημα, αλλά ως αυτόν που είναι άξιος λόγου ως γκομενάκιας και άλλα ελαφρά.

Δεν θα έγραφα όσα γράφω, αν δεν είχα την άποψη πως το protagon δίνει τον «Αγών» του, για μια άλλη Ελλάδα. Των θηρίων που επιχειρεί να εμφανίσει ως σωτήρες. Δικαίωμά του, αν και μπορώ να πω, πως αυτός του ο «Αγών», επιβραβεύεται. Είναι γεμάτο από διαφημίσεις Τραπεζών, κρατικών επιχειρήσεων και φίλων φιλελεύθερων επιχειρηματιών. Πώς λοιπόν να μην γράφει «ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά»;


Εδώ και αρκετούς μήνες, είναι ο εκφραστής των πιο αντιδραστικών απόψεων που εμφανίζονται ως επιφώτιση αυτογνωσίας και αυτοτιμωρίας. Ο συρφετός του life style έχει μετεξελιχθεί σε ροζοχίτωνες της πολιτικής του εκφοβισμού.
Αυτό δεν είναι θέμα μόνο του συγκεκριμένου site, αλλά πολιτικό.

Γενικότερα, οι παλιοί προβληματισμένοι μιας βολικής και βολεμένης Αριστεράς, που αναδείχτηκαν πουλώντας προβληματισμό (και ανησυχούσα Αριστερά βεβαίως) έγιναν οι φορείς του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Έγιναν οι νεοχίπις της πολιτικής υπευθυνότητας. Εναλλακτικοί, κριτικοί, ανοιχτοί σε όλες τις απόψεις, αλλά εκφραστές πάντα μιας πολιτικής.


Το 2011, είχα γράψει ένα άρθρο για τις εξωτικές πάπιες της δημοσιογραφίας. Δεν είχα στο μυαλό μου το protagon, αλλά θεωρώ πια πως του ταιριάζει. Σας το παραθέτω:

«Υπάρχει μια δημοσιογραφία που δεν είναι ούτε μάχιμη, ούτε κατευθυνόμενη. Δεν μπορείς να την κατηγορήσεις πως τα παίρνει, αλλά ούτε πως ματώνει για όσα πρέπει να ματώνει η δημοσιογραφία. Είναι κάτι σαν τις ομιλίες του κυρίου Βενιζέλου. Σαγηνευτικές, με ροή, σε στρέφουν στον θαυμασμό, αλλά σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί έγιναν και τι ήθελαν να πουν. Είναι ένα είδος εξωτικής δημοσιογραφίας.

Σε αυτή την δημοσιογραφία, η Ελλάδα δεν πονάει, δεν έχει παραδοθεί στη διαφθορά, δεν είναι θύμα χρόνιων πολιτικών και ανέντιμων πολιτικών, αλλά παραπαίει ανάμεσα σε αόριστες ευθύνες λόγω έλλειψης κυρίως ενός πολιτικού σαβουάρ βιβρ που αν υπήρχε θα ήταν θαυματουργό. Σε αυτή τη δημοσιογραφία η κοινωνία και οι ανάγκες της, αντικαθίστανται από μια κοινωνική ευαισθησία που δεν έχει και κυρίως δεν ζητά ευθύνες.

Στο επίκεντρο αυτής της δημοσιογραφίας είναι όλα τα άσχημα φαινόμενα και οι συμπεριφορές αρκεί να μην χρειαστεί κάποιος, με όνομα και διεύθυνση, να φταίει. Αυτή η δημοσιογραφία στρέφει το βλέμμα στη διαφορετικότητα, στις καταπιεσμένες ομάδες, στο περιθώριο, έχοντας συμφωνήσει με τον εαυτό της, πως είναι ο ιεραπόστολος της καταπιεσμένης Ελλάδας. Μέχρι εκεί όμως. Δεν θα σταυρωθεί ποτέ. Και βέβαια δεν θα σταυρώσει κανένα.

Είναι μια δημοσιογραφία που αποτελεί την άλλη όψη του λαϊκισμού. Ίσως δεν παίζει τόσο με τα ένστικτα, αλλά παίζει εξίσου με το συναίσθημα. Αγιοποιώντας πάντα τον εαυτό της.

Υπάρχει μια δημοσιογραφία που είναι αποδεκτή και από αυτούς που φταίνε και από αυτούς που δεν φταίνε. Και τα έχει με όλους καλά γιατί δεν ενόχλησε ποτέ κανένα. Συμπορεύεται με την εξουσία, δημιουργώντας πάντα την εντύπωση πως το κάνει από την μεγάλη της ανάγκη να την ελέγχει.

Υπάρχει μια ναρκισσιστική δημοσιογραφία, που αυτοθαυμάζεται, που αυτοϊκανοποιείται, αλλά δεν αυτοχρηματοδοτείται. Έχει πάντα σπόνσορα.

Είναι η δημοσιογραφία που φταίει εξίσου με την πουλημένη δημοσιογραφία για την κατάντια μας. Δεν είναι life style, αλλά εκπροσωπεί το life style της ιδεολογίας, της αναζήτησης και του προβληματισμού.
Δεν είναι άξεστη, δεν είναι τραχιά, δεν είναι ενοχλητική. Είναι παντός καιρού και έχει μόνο φίλους. Ένας φίλος μου την αποκαλεί bi-δημοσιογραφία. Νομίζω πως της πάει ο χαρακτηρισμός εξωτική. Γεμάτη με δημοσιογράφους που κάνουν τις πάπιες».


Υ.Γ. Για τον συγγραφέα του «σατιρικού» άρθρου, μόνο να τον ευχαριστήσω που με έβαλε μαζί με την Μπελούτσι. Και τον Θεοδωράκη ευχαριστώ κατά τα άλλα. Με την Μπελούτσι με έβαλε. Φαντάζεσαι να με έβαζε να βγαίνω απ’ το σπίτι του Ψυχάρη χαράματα;

Κώστας Βαξεβάνης για το Κουτί της Πανδώρας

Πηγή: Ο πρωτ-Αγών μου. του Κώστα Βαξεβάνη - RAMNOUSIA

Σερζ Λατούς: «Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα διεθνές παιχνίδι σφαγής»...

 

Σερζ Λατούς: «Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα διεθνές παιχνίδι σφαγής»

«Εάν ένας Αρειανός έφτανε στη Γη και έβλεπε πώς ζούμε, θα μας αντιμετώπιζε ως τρελούς και θα είχε εκπλαγεί από τη βλακεία με την οποία οργανώνονται οι άνθρωποι» «Πρέπει να εγκαταλειφθεί η παράλογη ιδέα ότι στόχος στη ζωή είναι να παράγεις και να καταναλώνεις» 


Η φιλοσοφική προσέγγιση του Σ. Λατούς προσθέτει κρίσιμες παραμέτρους στη σημερινή συζήτηση για το δέον γενέσθαι σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, συζήτηση που μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο. Θεμελιώδη ερωτήματα για τους στόχους της παραγωγής, για τον τρόπο λήψης αποφάσεων, αλλά και την ανάγκη να υιοθετήσουμε μια «λιτή αφθονία» στη θέση του άκρατου καταναλωτισμού, συνιστούν τον πυρήνα της πρότασής του, η οποία προϋποθέτει ριζική ανατροπή των σημερινών δομών σκέψης και πράξης. 


• Σε τι είδους κοινωνία οδηγεί η «αποανάπτυξη»;

Δεν υπάρχει συνταγή για μια «κοινωνία της αποανάπτυξης» κατ” αρχάς διότι η κοινωνία της αποανάπτυξης δεν είναι μια εναλλακτική λύση, ένα μοντέλο που παραδίδεται με το κλειδί στο χέρι. Δεν μπορεί να εφαρμοστεί με τον ίδιο τρόπο στο Τέξας και στην επαρχία Τσιάπας. 
Οταν θα αρθεί το βαρύ φορτίο του οικονομικού ιμπεριαλισμού, τότε θα ξανανοίξει το ζήτημα της πολιτιστικής ποικιλομορφίας. Κι αυτό επειδή κάθε λαός, κάθε κουλτούρα έχει το δικαίωμα να βρει τον δικό της δρόμο για να δημιουργήσει μια κοινωνία λιτής αφθονίας. 
Ο δρόμος είναι ανοιχτός στην πολιτική, την ιστορία. Εναπόκειται στους ανθρώπους να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους.


• Ποιοι είναι οι στόχοι αυτής της πρότασης;

Το πρόγραμμα της αποανάπτυξης έχει στόχο τον επανακαθορισμό του μέλλοντός μας, να ξαναδούμε εκ βάθρων την πολιτική, να πάρουμε στα χέρια μας το μέλλον μας, με μια λέξη να λάβουμε αποφάσεις: Τι να παράγουμε; Να χρησιμοποιούμε την πυρηνική ενέργεια, τη βιοτεχνολογία; Πώς να παράγουμε; Στην παρούσα φάση πάντως δεν μας ρωτούν.
Ολα έχουν αποφασιστεί για εμάς, χωρίς εμάς. Ομως, παρότι δεν υπάρχει δεδομένο μοντέλο σχεδίων για την οικοδόμηση των κοινωνιών της λιτής αφθονίας, όλα υπακούν στην επιταγή της ρήξης με τη λογική της ανάπτυξης. Το σχέδιο κινείται σε δύο επίπεδα: κατ” αρχάς σ” αυτό της νόησης, δηλαδή της συγκεκριμένης ουτοπίας, του ολοκληρωμένου αντικειμένου. Και σε δεύτερο χρόνο, αυτό της πραγμάτωσής του, της δημιουργίας του.


• Πώς μπορούμε να πετύχουμε την «αποαποικιοποίηση του φαντασιακού», απελευθερώνοντας τους ανθρώπους από τους μύθους της προόδου, του παραγωγισμού και της χωρίς όριο ανάπτυξης;

Μπορούμε να ξαναδούμε αυτό που είπε ο Καστοριάδης, ότι «για να υπάρξει μια τέτοια επανάσταση, πρέπει οι βαθιές αλλαγές να γίνουν μέσα στην ψυχοκοινωνική οργάνωση του πολίτη της Δύσης, μέσα στη γενικότερη στάση απέναντι στη ζωή, δηλαδή στο πώς τη φαντάζεται. Πρέπει να εγκαταλειφθεί η ιδέα ότι ο μοναδικός στόχος στη ζωή είναι να παράγεις και να καταναλώνεις, μια άποψη παράλογη και ταπεινωτική. 
Πρέπει να εγκαταλειφθεί το καπιταλιστικό φαντασιακό της ψευδο-ειδίκευσης, του ψευδο-ορθολογισμού και της χωρίς όρια επέκτασης. Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνον οι ίδιοι οι άνδρες και οι γυναίκες. Ενα μοναδικό άτομο ή ένας οργανισμός μπορούν στην καλύτερη περίπτωση να προετοιμάσουν, να ασκήσουν κριτική, να ενθαρρύνουν και να σκιαγραφήσουν τους πιθανούς προσανατολισμούς».


• Είναι συμβατή η οικονομική συρρίκνωση με τον καπιταλισμό και πώς θα μπορούσε η αποανάπτυξη να μεταφραστεί σε ένα πολιτικό πρόγραμμα;

Η αποανάπτυξη είναι δυναμικά αντίθετη με τον καπιταλισμό. «Δεν μπορούμε πλέον να πείσουμε τον καπιταλισμό να περιορίσει την ανάπτυξη, όπως δεν μπορούμε να πείσουμε ένα ανθρώπινο ον να μην αναπνέει», έγραφε ο Μάρεϊ Μπούκτσιν. Κι αυτό όχι τόσο επειδή η αποανάπτυξη καταδεικνύει τις αντιφάσεις και τα οικολογικά και κοινωνικά όρια, αλλά πάνω απ” όλα γιατί ξαναθέτει υπό συζήτηση το «πνεύμα» του, υπό την έννοια την οποία αντιλαμβανόταν ο Μαξ Βέμπερ ως «πνεύμα του καπιταλισμού», το οποίο αποτελούσε ικανή και αναγκαία συνθήκη για την πραγματοποίησή του.


• Εχει νόημα να μιλάμε για αποανάπτυξη σε οικονομίες σχεδόν κατεστραμμένες από τη λιτότητα και την ύφεση, όπως η Ελλάδα;

Απέναντι στο αδιέξοδο των πολιτικών λιτότητας και την οικολογική ανάγκη να εξέλθει κάποιος από την κοινωνία της ανάπτυξης, μόνον ένα πρόγραμμα εμπνευσμένο από το σχέδιο της αποανάπτυξης μπορεί να επιλύσει την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει χώρες όπως η Ελλάδα.
Οι προτάσεις βασίζονται σε τρεις άξονες.
Πρώτον, η επανατοπικοποίηση: Επανατοπικοποιώ σημαίνει πρώτα απ” όλα αποπαγκοσμιοποιώ. Αυτό το οποίο αποκαλούμε παγκοσμιοποίηση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα παιχνίδι σφαγής σε παγκόσμια κλίμακα. Ενός ανταγωνισμού στον οποίο όλοι οι λαοί αυτοκαταστρέφονται και καταστρέφουν τους άλλους λαούς. 
Καθίσταται λοιπόν προφανές ότι πρέπει να ξαναρχίσουμε τις τοπικές παραγωγικές δραστηριότητες.


• Και στη συνέχεια;

Ακολουθεί η αναδόμηση και η οικολογική αναστροφή. Η παραγωγική βιομηχανική γεωργία είναι μια μαζική αυτοκτονία, πηγή καρκίνων, μολύνσεων, επιδημιών και πανδημιών σε ζώα. Γι” αυτό πρέπει κατ” αρχάς να αναδιαρθρώσουμε τις καλλιέργειες για να ξαναβρούμε μια υγιεινή διατροφή. Αυτό προϋποθέτει την εκ νέου δημιουργία εκατομμυρίων αγροτών, οι οποίοι θα είναι παραγωγικοί και αποτελεσματικοί, χωρίς ωστόσο να πέσουμε στην παγίδα της υπερπαραγωγής, να αποκτήσουμε δηλαδή μια γεωργία χωρίς φυτοφάρμακα και χωρίς μεταλλαγμένα.
Ενας δεύτερος στόχος είναι η αναδιάρθρωση εκ βάθρων του ενεργειακού τομέα, εγκαταλείποντας την πυρηνική ενέργεια και αναπτύσσοντας εναλλακτικές μορφές ενέργειας. 
Τέλος, πρέπει να πολεμήσουμε εναντίον της παρασιτικής παραγωγής (όπως η διαφήμιση) ή της επικίνδυνης (όπως είναι οι εξοπλισμοί), άρα πρέπει να επιδιώξουμε τη σταδιακή απεμπλοκή απ” αυτά. 
Αλλά είναι επίσης απαραίτητο να επανεξετάσει κανείς την αυτοκινητοβιομηχανία. Να παράξουμε άλλα μεταφορικά μέσα: πάνω απ” όλα δημόσια μέσα μεταφοράς. Παράγοντας όλα αυτά που λέω θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας έξω από τη λογική τού να παράγουμε όλο και περισσότερα, αλλά αντιθέτως θα αποτελούν μέρος μιας παραγωγής που βασίζεται στη λογική της ικανοποίησης των πραγματικών αναγκών των πολιτών.


• Και όσον αφορά τους όρους της παραγωγής;

Το τρίτο είναι η μείωση των ωρών εργασίας. Η σημερινή κατάσταση είναι απολύτως παράλογη. Εάν ένας Αρειανός έφτανε στη Γη και έβλεπε πώς ζούμε, θα μας αντιμετώπιζε ως τρελούς και θα είχε εκπλαγεί από τη βλακεία με την οποία οργανώνονται οι άνθρωποι. 
Γιατί από τη μια πλευρά υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια άνεργοι και από την άλλη υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται σαν τρελοί, ακόμη και 15 ώρες ημερησίως. Η απόλυτη βλακεία! Πρέπει να δουλεύουμε λιγότερο για να έχουμε όλοι δουλειά. Σήμερα, μεταξύ άλλων, δουλεύουμε όλο και περισσότερο για να κερδίζουμε όλο και λιγότερα, γιατί έχουμε εμπλακεί σε έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό. Δουλεύοντας λιγότερο μπορούμε να κερδίζουμε περισσότερα και πάνω απ” όλα να ζούμε καλά. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Για αρχή πρέπει να επιστρέψουμε στα εθνικά μας νομίσματα. Το πράγμα μιλά από μόνο του, πρέπει να βγούμε από το ευρώ, αλλιώς δεν υπάρχει πιθανότητα να υλοποιήσουμε ένα τέτοιο πρόγραμμα.


• Ποιος θα ήταν ο ρόλος των «αγορών» σε μια κοινωνία «αποανάπτυξης»;

Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε την Αγορά από τις αγορές. Οι δεύτερες δεν υπακούν ποτέ σε έναν καθαρό νόμο ενός ιδεώδους ανταγωνισμού κι αυτό είναι καλό. Οι πελατειακές σχέσεις δεν είναι ποτέ απολύτως απρόσωπες. Περικλείουν πάντοτε κάτι από το πνεύμα του δώρου που μια κοινωνία της αποανάπτυξης οφείλει να ξαναβρεί. Ενας μεγάλος αριθμός ανθρώπινων κοινωνιών γνωρίζει τις αγορές και τα νομίσματα (και ειδικά στην Αφρική), αλλά αυτές δεν είναι κοινωνίες της Αγοράς ή κοινωνίες εκτός Αγοράς.

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου, Εφημερίδα των Συντακτών. - Επιμέλεια μετάφρασης: Δημήτρης Φαναριώτης

…………………………………………………………………………………………………………
Σερζ Λατούς - Ποιος είναι
Ο Σερζ Λατούς γεννήθηκε το 1940 στη Βαν. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Φιλοσοφία και Οικονομικά. Είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris-Sud (Ορσέ) και ειδικός στις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις Βορρά-Νότου. Από το 2002 έχει αφιερωθεί στη μελέτη του φαινομένου της αποανάπτυξης. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα βιβλία του: «Προς μια κοινωνία της λιτής αφθονίας» Εκδόσεις των Συναδέλφων (2013), «Καστοριάδης» Εκδόσεις των Συναδέλφων (2011), «Το στοίχημα της αποανάπτυξης» Εκδόσεις Βάνιας (2008).


Πηγή: Σερζ Λατούς: «Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα διεθνές παιχνίδι σφαγής» - RAMNOUSIA