ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ...

Από την πρώτη άλωση του 1204 μέχρι σήμερα

Εάλω η Πόλις

                                "Μοίρα των αθώων

είσαι η δική μου η μοίρα"

Οδ. Ελύτης ( Άξιον εστί)

     

Εάλω η Πόλις και η Ελληνότροπη Πολιτεία ένεκεν της Νομαρχίας του "Ανωνύμου του Έλληνος". Το πρόσωπο - είναι ένεκεν του Εγώ ο ένας, έτσι ώστε ο Άνθρωπος δίχως λεύτερο μπόι να σέρνεται με επικίνδυνες προς τα κάτω δρασκελιές.

Εάλω η ανοικτή αγκαλιά του γένους των Ρωμιών, κλείνοντας μέσα της εχθρούς γείτονες και φίλους, ένεκεν της "Εθνικής Φυλετικής Καθαρότητος", της δυτικοτραφούς πεποίθησης της μικράς και εντίμου Ελλάδος που οδηγεί σε διαρκή απόγνωση και πένθος.

Το Γένος της χαρμολύπης, εκατομμύρια ψυχές γεμάτες φως :

Δεσμώτης των παρωχημένων διαστάσεων, της ευτελισμένης συνήθειας, των ιδιοπαθών αιτιάσεων του Δυτικού Διαφωτισμού και Προτεσταντικού ηθικισμού.

Δεσμώτης της ανακύκλωσης των προδιαγεγραμμένων να συμβούν ως μελλούμενα, των απεχθών μόνον για τη βιωτική εφήμερων οραμάτων.

Δεσμώτης μιας εσώτατης ελπίδας και υπομονής, αλυσοδεμένος Προμηθέας στα τείχη που αρπακτικά και σπλάχνα γίνονται ένα.

Εάλω το καλό ένεκεν του Ισχυρού, έκτοτε καλόν κ΄αγαθόν με του Ισχυρού το δίκαιο και μόνο συμπορεύεται.

Ωστόσο φτάσαμε μετά από μύριες αναβολές κι ανασυστάσεις να διατάσσουμε, να συστήνουμε δυνάμεις ψάλλοντας :

Χαίρε το Σάμαλι και η Αχειροποίητος.*

Εμπρός μας οι ήρωες Άγιοι της Ιστορίας.

Πίσω μας μύριοι, ειδεχθώς δολοφονημένοι οι νεκροί ως θύματα της γραμμένης Ιστορίας.

Ανάμεσά τους οι καλοστημένοι ανδριάντες, οι υποκριτικές γενειάδες, οι μουγκές σειρήνες - τιμητές της ελαστικής τους συνείδησης, της τακτοποιημένης πίσω από ψευδεπίγραφες πολεμίστρες ζωής τους, θυσιάζουν στο βωμό του κέρδους ό,τι διαχρονικά με Αμνό εξ άρτου και οίνο το Γένος κοινωνεί : την συναντίληψη της Πολυεθνικής, Πολυπολιτισμικής και Πολυθρησκευτικής Ειρηνικής συνύπαρξης στην καθ΄ημάς Ανατολή.

Εάλω το χέρι που το Σάμαλι εν τη Αχειροποιήτω είναι ταμένο να μοιράζει ένεκεν του κοσμικού και λογικά εφικτού εγχειρήματος.

Εάλω η Αγάπη, η χαρά της προσφοράς και η εκ φύσεως συγκαταβατική κοινωνική συνοχή ένεκεν της "παγκοσμιοποίησης", της "Νέας Εποχής" και της τάξης των νέο επιτυχημένων.

Χοροί, χιλιάδες χοροί ετοιμάζονται να σύρουν τα νικητήρια, ταιριάζοντας τα βογγητά των πονεμένων με την ηχώ των τυμπάνων. "Πέτρα ερήμου, δακρύων σπόγγος"**.

Τα μοιρολόγια, των σπλάχνων αιμορραγία ατέλειωτη, τα πέρατα ταράζουν : Ξεριζωμός, θρήνος, προσφυγιά είναι τα μύρα και ο βασιλικός στα πόδια του Δεσπότη, προζύμι στον άρτο των Ψυχών που θυμούνται, συγχωρούν και αγαπάνε.

Οι άψυχοι σωροί της εμπόλεμης ενασχόλησης δημιουργήματα, δικαιολογούν την ύπαρξη όπως την ορίζουν οι Νέοι Σταυροφόροι :

Πορεία βουβή, αδιάκοπη χωρίς Σταυρό και Ανάσταση, μόνο ιδρός και αγωνία ως είναι οι θρόμβοι αίματος.

Εάλω η Πόλις Κύριε, Κύριε...

" Έντεινον και κατευοδού και Βασίλευε ένεκεν Αληθείας και Πραότητος και Δικαιοσύνης. Ηγάπησας Δικαιοσύνην και μίσησας Ανομίαν ".***

Ας μην χαθούν άλλες Πατρίδες και ομοαίματοι Αδελφοί μου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΙΚΑΕΥΣ

* "Μέσα στο Σάμαλι η Αχειροπίητος" Κ. Ζουράρις, εκδ. Αρμός. Αθήνα 1993

** "Συμεών Μνήμα" Συμεών Μοναχού, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1994

*** Ψαλμός Δαυίδ 44, στιχ. 4 & 8

ΥΓ: Αυτό το κείμενο που δημοσιεύθηκε στην Τρίμηνη Έκδοση Λόγου και Τέχνης " Εν Λαμία" τον Ιούνιο 1999, γράφτηκε με αφορμή τους βομβαρδισμούς των Αμερικανο-Νατοικών στην Γιουγκοσλαβία.