Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Φέρνει έν’ αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ’ άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ’ ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί σύντροφοι στ’ άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
τ’ αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Μια κάσα με καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ’ αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπο του ο ταύρος μουκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κιόλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Α, τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει!
Ήτανε πέντε σ’ όλα τα ρολόγια.
Ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ.
Δε θέλω να το βλέπω!
Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο μες στην αρένα.
Δε θέλω να το βλέπω!
Αχνό φεγγάρι απ΄ άκρη σ΄ άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.
Δε θέλω να το βλέπω!
Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.
Δε θέλω να το βλέπω!
Φέρνει έν’ αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ’ άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ’ ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί σύντροφοι στ’ άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
τ’ αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.
Μια κάσα με καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ’ αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπο του ο ταύρος μουκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κιόλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει,
και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Α, τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει!
Ήτανε πέντε σ’ όλα τα ρολόγια.
Ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ.
Δε θέλω να το βλέπω!
Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο μες στην αρένα.
Δε θέλω να το βλέπω!
Αχνό φεγγάρι απ΄ άκρη σ΄ άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.
Δε θέλω να το βλέπω!
Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.
Δε θέλω να το βλέπω!
O ταυρομάχος Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας είχε ήδη ολοκληρώσει τη σπουδαία καριέρα του και βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του. Ήταν, πια, μεγάλος και απείχε εδώ και κάμποσο καιρό από την αρένα. Ήθελε ένα τελευταίο χειροκρότημα, μια επιβράβευση της ώριμης τεχνικής του και μία ακόμα ιαχή θριάμβου από το διψασμένο πλήθος. Και είναι σ' αυτήν την τελευταία παράσταση που θα έχανε τη ζωή του στις 11 Αυγούστου πέντε το απόγευμα, σε μιαν εκτός προγράμματος ταυρομαχία στην αρένα του Μανθανάρες, το 1934. Να προσθέσω εδώ πως ο Μεχίας δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ταυρομάχος, αλλά και διανοούμενος με γνήσια καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Στο Πίνο Μοντάνο, το απέραντο κτήμα του στα περίχωρα της Σεβίλιας, συγκέντρωνε τους σπουδαιότερους Ισπανούς ποιητές του καιρού του, μαζί και τον Λόρκα, με τον οποίο συνδέθηκε με δυνατή, αληθινή κι αδιατάρακτη φιλία.
O "Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας", το συγκλονιστικό ποίημα που έγραψε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα το 1935 για τον ταυρομάχο φίλο του, είναι "εμποτισμένο" από το αίμα αυτού που έπεσε στη αρένα. Το ποίημα του Λόρκα αποτελεί μια ιδιοφυή έκφανση της λαϊκής ψυχής και της φορτισμένης ατμόσφαιρας της Ανδαλουσίας του φλαμένκο, των ελαιώνων και των ταυρομαχιών. Στους στίχους του συνυπάρχουν αρχέγονα χθόνια στοιχεία, πάθος, φανταστικοί μύθοι και μια απέραντη αγωνία και θλίψη. Αυτός ο πόνος και ο θρήνος του ποιητή για την απώλεια του φίλου του μας διαπερνάει ως το μεδούλι.
"Το χτύπημα κι ο θάνατος" είναι το πρώτο μέρος του έργου που αρχίζει με τον προσδιορισμό της ώρας του θανάτου του ταυρομάχου Μεχίας και που αποτελεί την εισαγωγή και συγχρόνως το κέντρο του όλου ποιήματος. Κλείνει κυκλικά με την εικόνα του σκοτεινιάσματος της μέρας ως μεταφορά της ώρας του θανάτου.
O "Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας", το συγκλονιστικό ποίημα που έγραψε ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα το 1935 για τον ταυρομάχο φίλο του, είναι "εμποτισμένο" από το αίμα αυτού που έπεσε στη αρένα. Το ποίημα του Λόρκα αποτελεί μια ιδιοφυή έκφανση της λαϊκής ψυχής και της φορτισμένης ατμόσφαιρας της Ανδαλουσίας του φλαμένκο, των ελαιώνων και των ταυρομαχιών. Στους στίχους του συνυπάρχουν αρχέγονα χθόνια στοιχεία, πάθος, φανταστικοί μύθοι και μια απέραντη αγωνία και θλίψη. Αυτός ο πόνος και ο θρήνος του ποιητή για την απώλεια του φίλου του μας διαπερνάει ως το μεδούλι.
"Το χτύπημα κι ο θάνατος" είναι το πρώτο μέρος του έργου που αρχίζει με τον προσδιορισμό της ώρας του θανάτου του ταυρομάχου Μεχίας και που αποτελεί την εισαγωγή και συγχρόνως το κέντρο του όλου ποιήματος. Κλείνει κυκλικά με την εικόνα του σκοτεινιάσματος της μέρας ως μεταφορά της ώρας του θανάτου.
Federico García Lorca - Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας,
σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου
Η ανατριχιαστική απαγγελία είναι του Μάνου Κατράκη
Ολόκληρο το ποίημα μελοποιήθηκε από το Σταύρο Ξαρχάκο
και κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1969 από την Columbia
Ολόκληρο το ποίημα μελοποιήθηκε από το Σταύρο Ξαρχάκο
και κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1969 από την Columbia
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην υπέροχη ιδέα της Μαρίας που δανείστηκε την έμπνευση από τον Μελωδία fm. "Η στιγμή σου σε ένα ποίημα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου