Μικρά σχόλια-ευχές σε κείμενα στην Αποικία, εν όψει Χριστουγέννων
Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν το λαό της χώρα μας χωρίς τον «δωσίλογο» πρωθυπουργό στα καθήκοντά του αλλά με ένα δοτό τεχνοκράτη, συνυπεύθυνου θεσμικά για το κραχ του ελληνικού χρηματιστηρίου πριν 10 χρόνια και συνεργάτη του προ Καραμανλή του μικρού στο κεφαλο-κλείδωμα του Ευρώ.Στα φετινά Χριστούγεννα φαίνεται ότι είμαστε πιο έτοιμοι να ακούσουμε τις «προγραμματικές δηλώσεις» τα αγγέλων γύρω από το σπήλαιο της Βηθλεέμ, που δείχνουν τον άλλο δρόμο με τη φτωχο-γέννηση του θείου Βρέφους:
Ι) Για το τι κάνουμε στο οριζόντιο κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο έχουν παρουσιαστεί εκατοντάδες άρθρα στην Αποικία και δεκάδες βίντεο επίσης. Τώρα πια που η παγκόσμια κρίση – και διαμέσου του πειραματόζωου του ελληνικού κράτους – χτύπησε την καρδιά της ΕΕ, αλλά ανεξάρτητα δείχνει τα πρώτα σημάδια σε χώρες πέραν του Ατλαντικού, όπως η Κίνα έχουμε νέα δεδομένα.
Έτσι αξίζουν να προσεχτούν (χωρίς να παραμελούμε τα συχνά περί Παιδείας και Καπιταλισμού κείμενα):
Σε επίπεδο χώρας τόσο το άρθρο του Αθηναίου πανεπιστημιακού Νικήτα Χιωτίνη με τίτλο Μυθεύματα και πολιτικές …εντέχνως ερριμμένες, όσο και το σχετικό βίντεο-ομιλία του Θεσσαλονικιού πανεπιστημιακού Σπύρου Μαρκέτου ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΠ. ΜΑΡΚΕΤΟΥ ΣΕ ΣΥΡΙΖΑ- ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΥΣ ΜΗΛΙΟ ΚΑΙ ΛΑΣΚΟ.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο το άρθρο του οικονομολόγου-ενεργού πολίτη Λεων. Βατικιώτημε τίτλο Ρέκβιεμ για την Ευροζώνη η συμμφωνία της 26ης Οκτώβρη (2011), το κείμενο του επίσης οικονομολόγου-ενεργού πολίτη Βασ. Βιλιάρδου με τίτλο Σενάρια δραχμής και μάρκου και το κείμενο του εξαίρετου δημοσιογράφου Στ. Χριστακόπουλου Η τριπλή κατάρρευση της ευρωζώνης.
Σε παγκόσμιο επίπεδο αυτή τη φορά ανοίγει η συζήτηση στην Άπω Ανατολή. Με ένα μεταφρασμένο στα ελληνικά κείμενο του γνωστού αμερικανού οικονομολόγου Πολ Κρούγκμαν τίθεται το ερώτημα εάν «Θα καταρρεύσει η Κίνα;». Από την άλλη ο γνωστός Έλληνας δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ ανοίγει τη συζήτηση για το… Το φάντασμα της Βόρειας Κορέας…
ΙΙ) Η Αποικία Ορεινών μανιταριών επιμένει ότι: «Κοινωνούμε και που και που θεολογούμε». Έτσι σ’ αυτές τις Χριστουγεννιάτικες μέρες προτείνει κάποια κείμενα που χαλαρά μεν, αλλά όμορφα θέτουν το κατακόρυφο-πνευματικό επίπεδο ζωής.
Έτσι επίσης αξίζουν να προσεχτούν:
Οι δυο αναρτήσεις του αγαπητού μας παπα Ηλία Υφαντή συνδέουν το πνεύμα των Χριστουγέννων με τα κοινωνικά–πολιτικά μας καθήκοντα. Με το μικρό πεζό «Ο δρόμος των αγγέλων….», φωτίζει το σκοτεινό τοπίο της Τρόικας-Μνημονίων-δανειακώβν συμβάσεων με το φωτεινό μονοπάτι που έψαλλαν οι άγγελοι γύρω από το σπάλαιο της Βηθλεέμ… Με ποιητικής μορφής «Αντιχριστοκάλαντα!….», κάνει το ίδιο εύθυμα και δίνει ένα σταυροειδές νόημα στη μέρα… προσφέροντας και τις ευχές του.
Ο διαδικτυακός φίλος Κ. Μ. εκθέτει με τον δικό του «αλεξανδρινής» κοπής τρόπο, αυτή την σταυροειδή σχέση κοινωνικού-πολιτικού και πνευματικού, επικαλούμενος ως συμμάχους τους αγγέλους και την Παναγιά Μητέρα.«Κλέψαμε» επίσης ένα εξαίρετο απόσπασμα του γνωστού άγγλου ορθόδοξουεπισκόπου Διοκλείας Κάλλιστου (Ware), όπου μέσα σε λίγες γραμμές ξεκαθαρίζει (και έτσι εκθέτει παραχαράξεις) το κομβικό σημείο αυτής της σταυροειδούς ζωής: Υπακοή στον Πνευματικό και Ελευθερία.
ΥΓ: Τις πιο θερμές ευχές φίλες και φίλοι, άγνωστοι και γνωστοί στο ΜτΒ, που αυτές τις μέρες μπήκες στην 5η εκατοντάδα … χτυπημάτων…
manitaritoubounou
Χριστός γεννάται σήμερον…
Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Χριστός γεννάται σήμερον…
Ευτυχισμένα θα σφίξουν οι μανάδες τα παιδιά στην αγκαλιά τους…
Τρυφερά θα φιλήσει ο πατέρας τα βλαστάρια του…
Χαρούμενα θα τιτιβίσουν τα παιδιά τα κάλαντα…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Η γιορτή της Χριστιανοσύνης που μεταφέρει την ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων.
Η γέννηση του Σωτήρα, του Λυτρωτή.
Κι ενώ στους περισσότερους ανθρώπους η ημέρα αυτή γιορτάζεται μπροστά στο πλούσιο τραπέζι, στο στολισμένο δέντρο, στα φανταχτερά παιχνίδια, σε κάποια άλλη γωνιά, σε κάποια άλλη χώρα, ο πόνος, η δυστυχία, η συμφορά, σκιάζει την μεγάλη τούτη μέρα.
Σε κάποιες χώρες, παιδιά πεθαίνουν είτε από βόλι είτε από πείνα.
Σε κάποιες γειτονιές – δίπλα μας ίσως – η χήρα, τ’ ορφανό, δεν έχουν τη δυνατότητα ν’ αγοράσουν ένα κομμάτι ψωμί, λίγο κρέας, ένα ζεστό ρούχο, ένα πλαστικό φτηνό παιχνίδι…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Τα δάκρυα έπαψαν πια να συγκινούν. Κι ας τρέχουν από αθώα μάτια παιδιών που η μοίρα θέλησε να μη γεννηθούν σε κάποιο ακριβό μαιευτήριο, να μη χορτάσουν το γάλα του θηλασμού…
Τ’ απλωμένο χέρι του ανάπηρου μένει αδειανό. Στέρεψε ακόμα κι αυτή η φιλανθρωπία από τις ψυχές μας. Αποφεύγουμε το βλέμμα του, κλείνουμε τ’ αυτιά μας στην έκκλησή του για βοήθεια σκεπτόμενοι εγωιστικά ότι μας κοροϊδεύει, ότι δεν έχει ανάγκη, ότι υπεύθυνη γι’ αυτόν είναι η πολιτεία κι όχι εμείς.
Κι όταν απομακρύνεται, κοιτάμε φευγαλέα για να γνωρίσουμε έστω κι από μακριά, τη δυστυχία, τη μιζέρια, την εγκατάλειψη…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Πόσα παιδιά άραγε δεν θα γιορτάσουν με τους γονείς τους αυτή τη μέρα;
Πόσα παιδάκια θα περάσουν αυτές τις γιορτινές ημέρες μέσα στις κρύες κάμαρες του ορφανοτροφείου, του ιδρύματος, της φυλακής;
Κι εμείς, ευτυχισμένοι με τα πολλά που έχουμε, με την δυνατότητα να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις των δικών μας παιδιών, ξεχνάμε ότι σε μια γωνιά, κάποια παιδιά, παιδιά της δικής μας κοινωνίας, περιμένουν την ζεστή αγκαλιά, το απαλό χάδι, το στοργικό φιλί που τόσο τους λείπει…
Τα φωτάκια στο δέντρο, η γαλοπούλα, τα γλυκά, τα παιχνίδια, συμπληρώνουν την εορταστική ατμόσφαιρα του σπιτιού και δεν μας αφήνει να σκεφθούμε τα ορφανά, τα εγκαταλελειμμένα, τα παιδιά που έκαναν κάποιο λάθος…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Η Ελπίδα γεννιέται. Κι η ελπίδα υπάρχει και στην ψυχή του φτωχού και στην ψυχή του πλούσιου. Και στην ψυχή του δυστυχισμένου και στου ευτυχισμένου. Όλοι ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο. Όλοι περιμένουν απ’ Αυτόν που γεννάται σήμερον, να δώσει λύση στα προβλήματά τους, να πραγματοποιήσει τα όνειρά τους.
Μικροί και μεγάλοι τέτοιες ημέρες, παίρνουν δύναμη για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Έχουν μέσα τους την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Περιορίζονται όμως στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους.
Χριστός γεννάται σήμερον…
Η έλευση του Χριστού στη γη δεν έγινε για να σωθεί ο «περιούσιος λαός» για μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, για ορισμένους επιλεγμένους. Ο Χριστός ήρθε στη γη για να λυτρώσει ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. Και τι σύμπτωση αλήθεια! Γεννήθηκε σε μια φάτνη ίδια ίσως μ’ αυτή που γεννά η Σομαλή, η Ζαϊρινή το παιδί της. Ξέφυγε από τα φονικά σπαθιά των στρατιωτών του Ηρώδη όπως ξεφεύγουν τα παιδιά των Παλαιστινίων από τις σφαίρες των Ισραηλινών.
Μίλησε με ανάπηρους, αρρώστους και τους έκανε καλά. Μίλησε με ανθρώπους που η φτώχεια τους είχε λυγίσει και τους έδωσε κουράγιο.
Κάθισε κι έφαγε με τον ψαρά, την πόρνη, τον τελώνη και τους έδωσε την ευλογιά του…
Εμείς πόσο μακριά είμαστε απ’ όλα αυτά;
Πόσο μακριά είμαστε από τον Χριστό;
Χριστός γεννάται σήμερον…
Ας κάνουμε πράξη την διδασκαλία του…
Ας ζήσουμε όπως Αυτός μας έδειξε…
Ας αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως Αυτός μας αγάπησε…
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πούμε:
Άγια νύχτα σε προσμένουν
Με χαρά οι Χριστιανοί
Και με πίστη ανυμνούνε
Τον Θεό δοξολογούνε
Μ’ ένα στόμα, μια φωνή…
Και το τραγούδι αυτό να αναβλύσει από τα χείλη μας σαν θεία μελωδία κι όχι σαν άσμα φτηνό, ξεπερασμένο…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Ευτυχισμένα θα σφίξουν οι μανάδες τα παιδιά στην αγκαλιά τους…
Τρυφερά θα φιλήσει ο πατέρας τα βλαστάρια του…
Χαρούμενα θα τιτιβίσουν τα παιδιά τα κάλαντα…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Η γιορτή της Χριστιανοσύνης που μεταφέρει την ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων.
Η γέννηση του Σωτήρα, του Λυτρωτή.
Κι ενώ στους περισσότερους ανθρώπους η ημέρα αυτή γιορτάζεται μπροστά στο πλούσιο τραπέζι, στο στολισμένο δέντρο, στα φανταχτερά παιχνίδια, σε κάποια άλλη γωνιά, σε κάποια άλλη χώρα, ο πόνος, η δυστυχία, η συμφορά, σκιάζει την μεγάλη τούτη μέρα.
Σε κάποιες χώρες, παιδιά πεθαίνουν είτε από βόλι είτε από πείνα.
Σε κάποιες γειτονιές – δίπλα μας ίσως – η χήρα, τ’ ορφανό, δεν έχουν τη δυνατότητα ν’ αγοράσουν ένα κομμάτι ψωμί, λίγο κρέας, ένα ζεστό ρούχο, ένα πλαστικό φτηνό παιχνίδι…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Τα δάκρυα έπαψαν πια να συγκινούν. Κι ας τρέχουν από αθώα μάτια παιδιών που η μοίρα θέλησε να μη γεννηθούν σε κάποιο ακριβό μαιευτήριο, να μη χορτάσουν το γάλα του θηλασμού…
Τ’ απλωμένο χέρι του ανάπηρου μένει αδειανό. Στέρεψε ακόμα κι αυτή η φιλανθρωπία από τις ψυχές μας. Αποφεύγουμε το βλέμμα του, κλείνουμε τ’ αυτιά μας στην έκκλησή του για βοήθεια σκεπτόμενοι εγωιστικά ότι μας κοροϊδεύει, ότι δεν έχει ανάγκη, ότι υπεύθυνη γι’ αυτόν είναι η πολιτεία κι όχι εμείς.
Κι όταν απομακρύνεται, κοιτάμε φευγαλέα για να γνωρίσουμε έστω κι από μακριά, τη δυστυχία, τη μιζέρια, την εγκατάλειψη…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Πόσα παιδιά άραγε δεν θα γιορτάσουν με τους γονείς τους αυτή τη μέρα;
Πόσα παιδάκια θα περάσουν αυτές τις γιορτινές ημέρες μέσα στις κρύες κάμαρες του ορφανοτροφείου, του ιδρύματος, της φυλακής;
Κι εμείς, ευτυχισμένοι με τα πολλά που έχουμε, με την δυνατότητα να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις των δικών μας παιδιών, ξεχνάμε ότι σε μια γωνιά, κάποια παιδιά, παιδιά της δικής μας κοινωνίας, περιμένουν την ζεστή αγκαλιά, το απαλό χάδι, το στοργικό φιλί που τόσο τους λείπει…
Τα φωτάκια στο δέντρο, η γαλοπούλα, τα γλυκά, τα παιχνίδια, συμπληρώνουν την εορταστική ατμόσφαιρα του σπιτιού και δεν μας αφήνει να σκεφθούμε τα ορφανά, τα εγκαταλελειμμένα, τα παιδιά που έκαναν κάποιο λάθος…
Χριστός γεννάται σήμερον…
Η Ελπίδα γεννιέται. Κι η ελπίδα υπάρχει και στην ψυχή του φτωχού και στην ψυχή του πλούσιου. Και στην ψυχή του δυστυχισμένου και στου ευτυχισμένου. Όλοι ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο. Όλοι περιμένουν απ’ Αυτόν που γεννάται σήμερον, να δώσει λύση στα προβλήματά τους, να πραγματοποιήσει τα όνειρά τους.
Μικροί και μεγάλοι τέτοιες ημέρες, παίρνουν δύναμη για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Έχουν μέσα τους την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Περιορίζονται όμως στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους.
Χριστός γεννάται σήμερον…
Η έλευση του Χριστού στη γη δεν έγινε για να σωθεί ο «περιούσιος λαός» για μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, για ορισμένους επιλεγμένους. Ο Χριστός ήρθε στη γη για να λυτρώσει ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. Και τι σύμπτωση αλήθεια! Γεννήθηκε σε μια φάτνη ίδια ίσως μ’ αυτή που γεννά η Σομαλή, η Ζαϊρινή το παιδί της. Ξέφυγε από τα φονικά σπαθιά των στρατιωτών του Ηρώδη όπως ξεφεύγουν τα παιδιά των Παλαιστινίων από τις σφαίρες των Ισραηλινών.
Μίλησε με ανάπηρους, αρρώστους και τους έκανε καλά. Μίλησε με ανθρώπους που η φτώχεια τους είχε λυγίσει και τους έδωσε κουράγιο.
Κάθισε κι έφαγε με τον ψαρά, την πόρνη, τον τελώνη και τους έδωσε την ευλογιά του…
Εμείς πόσο μακριά είμαστε απ’ όλα αυτά;
Πόσο μακριά είμαστε από τον Χριστό;
Χριστός γεννάται σήμερον…
Ας κάνουμε πράξη την διδασκαλία του…
Ας ζήσουμε όπως Αυτός μας έδειξε…
Ας αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως Αυτός μας αγάπησε…
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πούμε:
Άγια νύχτα σε προσμένουν
Με χαρά οι Χριστιανοί
Και με πίστη ανυμνούνε
Τον Θεό δοξολογούνε
Μ’ ένα στόμα, μια φωνή…
Και το τραγούδι αυτό να αναβλύσει από τα χείλη μας σαν θεία μελωδία κι όχι σαν άσμα φτηνό, ξεπερασμένο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου