Τέρμα οι παπαριές του συστήματος και η μιντιακή λάσπη στους Κοντογιώργη και Λαπαβίτσα, τώρα έχουμε κρίσιμες εκλογές...

ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10
Τα όσα μας λένε σχεδόν καθημερινά μερικοί άνθρωποι της πολιτικής γνώσης και της πολιτικής σκέψης όπως, π.χ., ο οι Δρ. Γιώργος Δ. Κοντογιώργης και Δρ. Κώστας Λαπαβίτσας αποτελούν, γιά τον καθέναν μας ξεχωριστά, ένα είδος πολιτικής ‘εξάρτυσης’, κάτι σαν τα ατομικά είδη του στρατιώτη, εκτός φυσικά από τον οπλισμό του. Αθροιστικά, γιά την συλλογικότητα του ελληνικού μας κόσμου, όλα αυτά τα στοιχεία πολιτικής γνώσης αποτελούν την πολιτική ‘εξάρτιση’ του ελληνικού μας λαού, κάτι δηλαδή σαν τον εξοπλισμό ενός πλοίου, τα συλλογικά πολιτικά μας ξάρτια.
Οι Κοντογιώργης και Λαπαβίτσας μιλούν γιά την επιτακτική ανάγκη της άμεσης ανατροπής του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος της ανθελληνικής, ξενόφερτης και στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας στην Ελλάδα. Μαζύ με την επιτακτική ανάγκη μιάς Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, επίσης μιλούν γιά το όραμα μιάς ελληνικής κοινωνίας εν’ ελευθερία που, ανεξαρτήτως του πολιτεύματος που επιλέγει γιά τον εαυτό της, πρέπει πρώτα να κάνει κτήμα της το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Mόνον έτσι θα είναι σε θέση εκείνη η ελληνική μας κοινωνία εν’ ελευθερία να άρχει, ως ‘εντολεύς’ του πολιτικού μας συτήματος, με την εκάστοτε κυβέρνηση να την υπηρετεί ως ‘εντολοδόχος’ της ελληνικής κοινωνίας. Και φυσικά θα είναι τότε σε θέση εκείνη η ελληνική μας κοινωνία εν’ ελευθερία να τακτοποιεί και τα του οίκου της, την ελληνική μας δηλαδή οικονομία, χωρίς να έχει καμμία ανάγκη γιά τα πράσινα άλογα των χρηματοπιστωτικών κρίσεων.
Αυτή η σχέση μεταξύ της εν’ ελευθερία κοινωνίας-εντολέα και της κυβέρνησης-εντολοδόχου δεν υφίσταται καν εντός του νυν σαθρού πολιτικού συστήματος, που τελεί υποτακτικά υπό το καθεστώς κατοχής ΝΔ·ΠαΣοΚ. Με πρόταγμα την αθροιστικά συλλογική μας ελευθερία όμως, μία πολιτική σύμπραξη όλων μα όλων των πραγματικά αντιμνημονιακών κινημάτων, σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, μπορεί να φέρει την μοναδικά αναίμακτη ανατροπή της νυν στυγνά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, που τώρα μας οδηγεί στην ‘κοινωνιοκτονία’.
Με το που αρχίζει όμως κάτι να ψελλίζει περί εκλογών, το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της άρδην ανθελληνικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας τότε, εξαίφνης, ξεχνάμε και την ατομική μας πολιτική εξάρτυση και την συλλογική μας πολιτική εξάρτιση. Εξαίφνης λοιπόν χάνουμε τα πολιτικά μας ξάρτια και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πως –και ατομικά και συλλογικά– πάσχουμε πολύ σοβαρά από μία πολιτική ‘εξάρτηση’, δηλαδή πάσχουμε από έναν άκρατο και ανεξέλενγκτο εθισμό στο νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της αισχρά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας.
Ούτε λοιπόν στην ατομική μας πολιτική εξάρτυση, ούτε στην συλλογική μας πολιτική εξάρτιση μπορεί να ποντάρει το νυν σαθρό πολιτικό σύστημα της ανθελληνικής, ξενόφερτης και αισχρά δυναστικής κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας. Όχι, διότι αυτές μας τις πολιτικές μας εξαρτύσεις και εξαρτίσεις τις τρέμει η κομματοκρατία.
Με την βοήθεια των ΜΜΕξαπάτησης, η κομματοκρατία καλλιεργεί με έναν άσβεστο ερωτικό πόθο την τυφλή μας πίστη σε αυτήν, όπως και την πολιτική μας εξάρτηση από αυτήν. Υπάρχει βλέπεις η απόλυτα επιτακτική ανάγκη, γιά την ίδια την ύπαρξη της κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, εσύ και εγώ να πιστεύουμε τυφλά –και ατομικά και συλλογικά– πως ανήκουμε στην αριστερά, στο ακραίο κέντρο ή στην δεξιά.
Μιάς και εργάζομαι στις ΗΠΑ από το 1980, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το κατά πόσον όλα αυτά ισχύουν επακριβώς στο τελειότερο προτεκτοράτο του κόσμου, στην μητέρα Ελλάδα, όπου οι ιθαγενείς υπήκοοι πλέον μαθαίνουμε τα ‘σωτήρια’ μέτρα των τοκογλύφων, από την πολιτική βέβαια τάξη, αλλά με ένα πιστόλι στο κρόταφο. Εδώ πάντως, στον απόδημο ελληνικό μας κόσμο της Νέας Υόρκης, ως υποψήφιοι προς τον κοινονικο-οικονομικο-πολιτικό απαγχονισμό της πατρίδος μας, ως συλλογικότητα, παντα δηλώνουμε πολύ ευχαριστημένοι, ενώ εξακολουθούμε να προτιμούμε την ίδια πολιτική τάξη στην Ελλάδα, που τόσο τυφλά εκπροσωπεί και υπηρετεί τον διεθνιστικό νεοταξισμό των αγορών του θανάτου.
Όπως και στην Ελλάδα, έτσι και εδώ, με την βοήθεια των ελληνικών ΜΜΕξαπάτησης στην περιοχή της νέας Υόρκης, εξαίφνης αποκτούμε δικαίωμα λόγου, μόνον όταν όμως αποφασίσει ο εν’ Ελλάδι νεοταξικός κομισάριος να μας χρήσει διά ολίγον μόνον χρόνον ψηφοφόρους, με συγκεκριμένες βέβαια, τάχα ανώδυνες και πολιτικά ορθές επιλογές, πάντοτε εντός της κομματοκρατίας. Και οι πολιτικά εργαζόμενοι είμαστε αναλώσιμοι, σαν τα της Ρόζας τροχοφόρα.
Δουλεύουμε πάντα μόνον εθελοντικά γιά τα ελληνικά κοινά εδώ στην Νέα Υόρκη, και φυσικά μόνον όταν και εάν το εν’ Ελλάδι σαθρό πολιτικό σύστημα μας το επιτρέπει. Εκ’ περιτροπής λοιπόν και με εργασιακό δακτύλιο κάνουμε αυτά τα λίγα που μπορούμε να κάνουμε, γιά το κοινό καλό του ελληνικού μας κόσμου.
Και θυμόμαστε που και που τον Παρμενίδη, που τόσο ωραία μας μιλά σαφώς γιά δύο οδούς: την οδό της Αλήθειας, που μας δείχνει πως το είναι είναι και δεν μπορεί να μην είναι, αλλά και γιά μία δεύτερη οδό, που λέει πως το είναι δεν είναι, ώστε είναι αναγκαίο το μη είναι, να είναι μία οδός τελείως αδιέξοδη. Ίσως ο Παρμενίδης να μην διέθετε άλλον τρόπο άρνησης του να σκέφτεται κανείς το μη ον, παρ’ εκτός το ότι δεν θα πρέπει να το σκέφτεται.
Όμως στην ‘Εισαγωγή στη Μεταφυσική’ του, ο Χάιντεγκερ ισχυρίζεται πως: λέγοντας τελικά ο Παρμενίδης ότι δεν πρέπει να σκεφτόμαστε το μη ον, το σκέφτεται πραγματικά και ανάγει έτσι την σκέψη μας αυτή σε ένα είδος γνώσης. Κατά τον Χάιντεγκερ λοιπόν, οφείλουμε να γνωρίζουμε και αυτήν την άβατη και άθικτη οδό, επειδή ακριβώς μας οδηγεί στο μη είναι.
Φιλοσοφικά, εδώ ακριβώς κρύβεται μία τεράστια διδαχή του ελληνικού μας κόσμου, ότι δηλαδή οφείλουμε να στοχαζόμαστε, ταυτόχρονα με την οδό του είναι, και την οδό του μηδενός. Αν δηλαδή ισχυριζόμαστε ότι το μηδέν δεν είναι τίποτα, ίσως τότε αγνοούμε τα πάντα και στο ζήτημα του είναι.
Πέραν του χαϊντεγκεριανού στοχασμού, ένα άλλο πρόβλημα που τίθεται από τους σχολιαστές του Παρμενίδη είναι η δυνατότητα γιά μία τρίτη ενδεχομένως οδό. Στο δεύτερο μέρος του διδακτικού του ποιήματος (VIII, 50 επ.), γίνεται λόγος γιά την οδό της γνώμης, όπου τα πάντα αρχίζουν να εμφανίζονται υπό την κατηγορία της δυαδικότητας.
Πολιτικά, ακολουθώντας την συλλογιστική του Παρμενίδη, εύκολα θα μπορούσαμε –και στην Ελλάδα και εδώ– να σκεφτόμαστε γιά το καθεστώς κατοχής ΝΔ·ΠαΣοΚ και τα ΜΜΕξαπάτησης που υπηρετεί, ως κάτι που σχετίζεται με την οδό του μηδενός, του μη όντος. Δεν αγνοούμε λοιπόν το καθεστώς κατοχής ΝΔ·ΠαΣοΚ και τα ΜΜΕξαπάτησης που υπηρετεί, αλλά οφείλουμε να γνωρίζουμε και αυτήν την άβατη, άθικτη και τελείως αδιέξοδη οδό τους, επειδή ακριβώς οδηγεί στο μη είναι του ελληνικού μας κόσμου.
Γιά την ατομική και συλλογική μας ίαση από την πολιτική μας εξάρτηση, παρακολουθούμε μεν τα του πολιτικά μη όντος καθεστώτος κατοχής και των ΜΜΕξαπάτησής του, ως μία μορφή αντιπαλογνωσίας, αλλά με πλήρη επίγνωση και συνείδηση ότι πολιτικά έχουμε να κάνουμε με τα του μηδενός. Από απόψεως πολιτικής λοιπόν, μόνον έτσι μπορεί το καθεστώτος κατοχής ΝΔ·ΠαΣοΚ και των ΜΜΕξαπάτησής του να ανάγει την ανθρώπινη σκέψη σε ένα είδος γνώσης.
Γιά την πνευματική σου υγεία, προσπάθησε να το θυμάσαι τούτο, την επομένη φορά που μιά ηγεσία ‘Βούδας’ του ΚΚΕ ή του ΠαΣοΚ ή της ΝΔ θα προσπαθούν να σε πείσουν γιά την πολιτική υπεροχή της οδού τους του μηδενός ή του μη όντος. Δεν λέω γιά άλλα κόμματα, διότι ας μη το παρακάνουμε με όλες πιά τις άβατες, άθικτες και τελείως αδιέξοδες οδούς του σαθρού πολιτικού συστήματος της Ελλάδος.
Δυαδικά δε συνεπάγεται πως οι “παπαριές”, όπως χαϊδευτικά τις αποκαλούν ή τις θεωρούν στην πλειοψηφία τους τα έγκριτα ελληνικά ΜΜΕξαπάτησης στην Νέα Υόρκη, των Κοντογιώργη και Λαπαβίτσα οδηγούν στην οδό της Αλήθειας, που μας δείχνει πως το είναι του ελληνικού μας κόσμου –το ελληνικό πολιτικό κοσμοσύστημα– είναι και δεν μπορεί να μην είναι. Νυν υπέρ πάντων ο αγών!
Ευοί Ευάν,
Νίκος Γεωργαντζάς