COME SALVARE I POPOLI E NON I BANCHERI... ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ... ΔΙΑΔΩΣΤΕΤΟ...

*Σημ. του Blog: Οικονομοκή Ανάλυση για την τρέχουσα "κρίση" που προτάθηκε και δημοσιεύτηκε από την Fondazione Guido Piccini ( Ίδρυμα Guido Piccini), από ομάδα Λατινοαμερικανών και όχι μόνο, οικονομολόγων και ιδιαίτερα του Wim Dierckxsens, τον Σεπτέμβριο του 2011. Τελικά την δημοσιεύουμε στα Ιταλικά ώστε να είναι χρήσιμη και σαν βιβλιογραφική αναφορά...

Fondazione Guido Piccini

P E R I D I R I T T I D E L L ’ U O M O
via Terzago 11
25080 Calvagese della Riviera (BS)
C.F. 93006670173
tel. 030.601047 – 030.6000038
fax 030.601563
www.fondazionegpiccini.org
info@fondazionegpiccini.org

Come salvare i popoli e non i banchieri? Di Wim Dierckxsens

Verso la fine di luglio del 2011 per la prima volta era chiaro agli occhi di tutti la minaccia di una bancarotta non solo nei paesi periferici o in qualche paese europeo, ma anche negli stessi Stati Uniti. Un panico universale si diffonde ovunque, il prezzo dell'oro va alle stelle e si preannuncia con sempre più chiarezza l'arrivo di una nuova grande depressione. Non siamo, quindi, di fronte ad una nuova recessione o “doublé dip”, come ancora ci vogliono far credere i mass media delle grandi corporation, ma dinanzi alla Grande Depressione del XXI secolo. Secondo i dati del Bureau of Economic Analysis (BEA) degli USA (aggiornati al 2011 e che tendono ad essere calcolati al ribasso) il PIL nordamericano registrò nell'ultimo trimester del 2008 una contrazione dell'8,9% e nel 2009 una crescita negativa del 3,5%. Dati del PIL pro capite, e comparati all'inflazione, dimostrano che gli USA sono in recessione fin dalla seconda metà del 2005 (The Economist, 6 agosto 2011). Le cause di questa depressione, quindi, debbono essere ricercate indietro nel tempo. Dalla fine degli anni ‘60 del secolo scorso, il tasso di profitto è diminuito nella sfera produttiva. È caduto, in altre parole, in quei settori dove si genera ricchezza reale: valore e plusvalore. La ragione è che, dalla seconda guerra, la vita media del capitale fisso ha gradualmente ridotto il costo del rinnovamento tecnologico in misura tale che non può essere compensato con un’ulteriore riduzione del costo del lavoro permessa dall’uso di quella tecnologia. Per trovare una tecnologia innovativa valida per la concorrenza, si riduce la sua vita media e, di conseguenza, il tasso di profitto. Da allora il keynesianesimo entra in crisi e si afferma il neoliberismo. È il momento di cercare manodopera più conveniente al di fuori dei paesi centrali e/o importare manodopera a buon mercato dai paesi periferici. Quando il lavoro flessibile si diffonde in tutto il mondo, quando questo esercito di riserva diviene disponibile ovunque, aumenta il grado di sfruttamento nel settore dell’economia reale.

Nei paesi centrali non si registra uno spostamento di capitali verso la sfera produttiva, al contrario, il capitale cerca ad ogni costo di abbandonarla. Sempre più il capitale si rifugia nel mondo fantastico di una auto-espansione del denaro. In altre parole, visto nell’ottica del contenuto, il capitale cerca di realizzare sia il suo profitto che accumulo dello stesso capitale nella speculazione e nel settore improduttivo. I profitti così ottenuti tendono ad essere più elevati ma non contribuiscono ad aumentare la ricchezza reale; sono titoli che partecipano alla ricchezza reale generata ma non la creano. È capitale fittizio con utili fittizi. Si sviluppano come forme di appropriazione e di concentrazione della ricchezza reale generata a livello mondiale. Tali proventi stimolano fortemente la lotta per la ripartizione della massa di eccedenza senza partecipare a un suo reale aumento. Affinché tutto ciò funzioni in modo soddisfacente, sorge, a partire dagli anni ‘70, la necessità di una politica di deregolamentazione del sistema finanziario. Le misure adottate promossero lo sviluppo esponenziale delle banche d’investimento e di nuovi strumenti finan ziari (derivati). Questo ha generato grandi reti finanziarie senza controlli né ostacoli giuridici o fiscali. Il capitale finanziario ricorre negli ultimi decenni all'espansione esponenziale del credito per finanziare il proprio “gioco d'azzardo” per il futuro. Tutto ciò si traduce in un'espansione esponenziale dei titoli nei mercati finanziari, sostenuta su una piramide di credito rovesciata, senza crescita della ricchezza reale alla base. In altre parole, con il neoliberalismo, entriamo in una “economia di casinò” sempre più globale. Finché la prospettiva di appropriazione e di concentrazione della ricchezza reale esistente viene così realizzata e mantenuta, il credito servirà a finanziare il sistema speculativo. Questa spirale verso l’alto non solo genera profitti (fittizi), ma è una leva per l’appropriazione sempre più globale della ricchezza mondiale reale da parte di un piccolissimo club che controlla l’intero processo. La dimensione attuale della piramide rovesciata di titoli, costruita su una base sempre più stretta di ricchezza reale, evidenzia la vastità del capitale fittizio e dei suoi profitti fittizi.

Il Bank for International Settlements (BIS) nel suo Quartely Review di giugno 2011, riportava di aver ricevuto dati bancari fino a dicembre 2010, per un totale di 601 mila miliardi di dollari emessi in derivati: tale importo è oltre dieci volte il Prodotto Mondiale Lordo. Secondo altri economisti questa cifra sottovaluta il totale effettivamente emesso, Trace Mayor1 stima l’ammontare dei derivati in 30 volte il PIL mondiale. La strategia dello sviluppo di questa gigantesca piramide rovesciata, che sembra una follia, è costruire leve per accaparrarsi una quota crescent della ricchezza globale. Si tratta di una politica di subordinazione alle reti finanziarie globali non solo dei paesi periferici, vedi quelli latinoamericani, ma, nel progetto finale, comprende potenze come l'Unione Europea e gli Stati Uniti.

La creazione della zona euro e dell'Unione Europea fu un tentativo politico di questo continente per non essere assorbito dai tentacoli di queste piovre finanziarie. L'attuale minaccia di bancarotta di Stati nell'Unione Europea e persino negli USA rende evidente che neppure gli imperi economici potranno sfuggire alla rete finanziaria globale. La sua unità centrale si trova nei Global Investment Funds finanziari (GIFF) e là dove la gestione strategica è nelle mani delle grandi banche, della grande industria, delle grandi proprietà agricole, ecc. È una rete diversificata che opera con il massimo dell'anonimato e “clandestinità” dove si controlla e ci si contende il dominio delle principali multinazionali, trasformandole in reti finanziari globali. Queste reti operano come “Stati Privati senza frontiere né cittadini” che non rendono conto di niente a nessuno. Lo spazio nazionale nordamericano non è più punto di partenza del grande capitale finanziario globale nella lotta per un nuovo ordine mondiale. Questo capitale non conserva nessun impegno neanche con i cittadini di paesi con una lunga storia democratica. I GIFF sono il protagonista attuale e hanno la pretesa di essere soggetto sociale per creare uno Stato globale senza alcun tipo di obbligo con alcuna nazione né con i suoi cittadini. La rete finanziaria globale sviluppa una guerra di classe dall'alto a livello globale, tuttavia, il suo dilemma è ritornare alla sfera produttiva con tassi di profitto allettanti. Quantopiù si sviluppa la piramide rovesciata del credito, tanto più emerge la difficoltà di riconnettere il capitale con il settore reale dell'economia. L'arma del credito perpetuo potrebbe così finir di puntare contro lo stesso capitale, che si distrugge con la sua stessa arma, come segnalarono Bonefeld e Holloway nel 1995. Il prolungamento della depressione attuale e il suo possibile esito possono esser visti non solo come una minaccia, ma costituiscono anche un messaggio di speranza. Le recessioni stanno diventando sempre più lunghe e profonde, interessano sempre più paesi e popoli in sempre più luoghi diversi. Nel 2011, la guerra di classe dall’alto e senza frontiere ha generato come risposta una lotta di classe senza frontiere dal basso.

La lotta per la riconfigurazione dell’ordine mondiale nell'attuale crisi

La crisi attuale è l'espressione di una lotta per una nuova redistribuzione della ricchezza globale, una redistribuzione che non presuppone più il controllo di territori geografici, come nelle precedenti guerre mondiali. Il capitale finanziario mondiale combatte da più bacini d’influenza per instaurare un ordine mondiale sotto la sua egemonia con la creazione di uno Stato globale. Si tenta di gestire, come soggetto sociale, una nuova forma di organizzazione delle relazioni di potere a livello mondiale. Questa crisi, paradossalmente, apre spazi per l’affermazione di un soggetto popolare senza frontiere. Una ribellione sempre più globalizzata può generare un soggetto collettivo e generare un cambiamento che dà vita a una nuova civiltà. La crisi apre anche strade per scontri sempre più aperti tra grandi blocchi capitalistici per impedire di rimanere subordinati. Gli stessi scontri danno luogo a restaurazioni neoconservatrici per preservare il potere costruito nel corso degli anni. I movimenti xenofobi e l'ascesa del neofascismo di oggi si basano sull’esclusione crescente, come negli anni ‘20 del secolo scorso. Dall’esclusione e dall'aumento dell’esercito industriale di riserva deriva la perdita di diritti economici e sociali, cioè una perdita di cittadinanza. La crescente esclusione nei paesi periferici genera ribellioni che sfidano l'attuale sistema escludente. Nei paesi centrali, invece, si rivendica la legittimità dell’inclusione senza mettere in discussione il sistema. Di conseguenza, si diffonde la richiesta del diritto di legittimazione della mia inclusione a costo dell’esclusione di altri. Sostituendo un modello di esclusione, attraverso il meccanismo del mercato oppure tramite l’appartenenza o no a una determinata condizione culturale, razziale, di origine nazionale, ecc., si disumanizzano sempre più le relazioni sociali. Storicamente, la borghesia, o parte di essa, ha capitalizzato attraverso il populismo le richieste corporative in un Stato corporativo. I progetti fascisti popolari, alla fine, si sono subordinati al progetto borghese. Tutto ciò, aumentava il rischio di una guerra mondiale1. Oggi, i settori che perseguono l’imposizione di un potere globale seguono un'altra logica. L’analisi di Formento e Merino sottolinea in modo particolare come «per le reti globali diviene indispensabile il superamento degli USA come unica superpotenza mondiale e muoversi verso un nuovo modello imperialista senza un paese centrale come potenza egemone escludente (...)». In questo senso, gli Stati Uniti rappresentano ora un ostacolo per il loro ruolo di paese central egemonico unipolare unilaterale o trilaterale per lo sviluppo degli interessi angloamericani globalisti. Il blocco di potere anglo-americano-globale può contare sul settore dei capitali finanziari transnazionali con reti di maggior sviluppo globale come, tra gli altri, City Group, Lloyd´s Bank, HSBC, la rete Rothschild, Shell, Barclays. In termini politici questo gruppo è meglio rappresentato dai democratici a partire dall’amministrazione Clinton e oggi dall’amministrazione Obama, con Madame Clinton in prima linea.

Per le reti globali, continuano Formento e Merino, «devono esistere solo colonie non paesi colonizzatori; anche questi diventano territori da colonizzare». Si tratta di un imperialismo esteso in una rete gerarchizzata di città finanziarie globali: New York e la City di Londra come asse centrale, con i relativi nodi locali a Parigi, Tokyo, Shanghai, Francoforte, Mosca, Singapore, Hong Kong, Dubai, Abu Dhabi, Bombay, Sydney, Johannesburg, San Paolo, Buenos Aires, Messico, ecc. Queste city sono i nodi principali che dovrebbero dar forma allo Stato Globale e dove verrebbe decisa la divisione globale del lavoro assegnando le funzioni da compiere in ogni area regionale. A tale politica si oppone il blocco di potere all’interno degli USA. Queste forze conservatrici cercano di mantenere ad ogni costo il dominio del potere nordamericano come potenza egemone. Per questo è necessario salvare il dollaro come valuta mondiale; conservare la loro potenza militare; rafforzarsi dinanzi ad altri blocchi. Il loro progetto politico difende ancora la necessità dei controlli geografici. Nella loro logica è necessario annettere l’America Latina attraverso Accordi bilaterali di Libero Scambio (TLC) e consolidare un piano di difesa continentale. I progetti latinoamericani come ALBA, UNASUR o Consejo de Defensa del Sur vanno contro questa politica. Lo spiegamento della IV Flotta degli Stati Uniti coincise con il processo di formazione del Consejo de Defensa del Sur. Nello stesso tempo in cui si verifica il colpo di stato in Honduras, al fine di spezzare le possibilità di sviluppo di un blocco di potere sudamericano autonomo, vengono installate sette basi militari in Colombia per consolidare la piattaforma del Pentagono. Il blocco di potere americano mira alla strategia di un unipolarismo unilaterale (Pentagono) o di blocchi regionali con il primato degli USA (Brzezinski), ma ora è sempre più difficile consolidare tale progetto. Questo blocco di potere, insieme al Pentagono, conta, tra gli altri, sul settore finanziario di JP Morgan, Bank of America, Goldman Sachs, sulle grandi case farmaceutiche, su Exon Mobil di Rockefeller. In termini politici, questo gruppo fu meglio rappresentato dai repubblicani, sotto l’amministrazione Bush. La debolezza e la perdita di terreno in termini economici di questo settore di potere furono compensate con la politica militare. Dopo aver perso le elezioni di medio periodo nel 2010, la linea anglo-americana globalista trova gravi difficoltà a imporsi. Si apre, così, ancor più la strada per una terza za costituita dai settori popolari che avanzano verso un progetto non-imperialista. Non si può escludere a priori che il capitale egemonico sarà in grado di dar vita a uno Stato globale, ma neppure il suo fallimento. Negli ultimi decenni si assiste a un’impressionante appropriazione della ricchezza sociale da parte di alcune piovre finanziarie. Riuscirono ad annettere molti paesi periferici, come l’America Latina, e oggi puntano le loro armi contro l’Unione Europea e gli stessi Stati Uniti. Attraverso la moltiplicazione del capitale fittizio in maniera piramidale, come titoli o diritti su una parte sempre maggiore di ricchezza reale prodotta ogni anno nel mondo, si ottiene un controllo effettivo sul suo processo di riproduzione. Questo potere transnazionalizzato nella forma di Stato globale cerca di introdurre una propria moneta mondiale e di porre fine, con ogni mezzo, alla sfera d’influenza dell’euro e all’egemonia del dollaro.

La crisi attuale, quindi, non è solo caos economico o panico che ne deriva, ma è lo scenario di un’“asta” di interessi per la gestione dei processi economici e politici a scala mondiale.

Questa “asta” avrà i suoi vincitori e i suoi vinti sia all’interno che tra le stesse potenze economiche. Anche negli Stati Uniti, c’è l’“asta” di interessi economici che trasformano la crisi finanziaria globale in una lotta politica strategica che acquisisce forma di guerra finanziaria- politica-mediatica. In questa situazione, il blocco di potere finanziario anglo-americano si spacca e lo scontro diventa sempre più profondo e globale. Formento e Merino segnalano, da un lato, il blocco finanziario conservatore americano yankee in evidente retrocessione e, dall’altro, il blocco del potere finanziario globalista. Quest’ultimo cerca di creare uno Stato globale senza frontiere geografiche né cittadini e non legato a nessuna area geografica, neppure negli USA; il territorio è, piuttosto, di carattere sociale. Questa nuova “territorialità sociale” implica e richiede una nuova forma di Stato: uno Stato-Rete Finanziaria con sovranità globale su un territorio sociale. Le caratteristiche fondamentali dello Stato-Rete Globale possono essere così riassunte:

(a) costituzione di un governo globale articolato attraverso il G-20 come ambito del multilateralismo unipolare. A ciò si contrappone il multilateralismo multipolare voluto da altri blocchi di potere, che stanno lottando per non rimanere subordinati; possiamo citare qui il BRIC, con una certa egemonia cinese, l’Unione Europea e l’UNASUR; (b) sviluppo di una rete imperialista globale formata da una rete di city finanziarie come ambito di territorialità sociale; le forme statali sarebbero costituite dalle strutture di direzione strategica della rete delle city. Il suo cervello sono le reti finanziarie globali con i fondi finanziari d’invesimento globale (FFIGs). A ciò si oppongono i blocchi di potere regionale precedentemente citati; (c) moneta globale elettronica attraverso diritti speciali di giro (DEG´s) del FMI o altre forme mantenendo sempre le reti finanziarie globali come centro (questa politica comporta la sparizione del dollaro come moneta egemonica e la scomparsa della Federal Reserve come banca centrale globale; a ciò si oppone il blocco finanziario nordamericano che cerca di mantenere e difendere l’egemonia del proprio paese); (d) massima liberalizzazione del commercio mondiale attraverso l’OMC; (e) sviluppo delle Forze Armate Globali attraverso la NATO e i caschi blu delle Nazioni Unite; (f) democrazia globale virtuale-fittizia con maggioranze disorganizzate e smobilitazione sociale, in altre parole, cittadinanza globale suddita della sovranità mediatica finanziaria. Gli attacchi speculativi contro la crisi del credito del 2007-2008 avevano l’obiettivo di salvare le banche nei paesi centrali a causa dei debiti contratti. Fu allora che gli Stati si indebitarono per intervenire con un piano di salvataggio multimiliardario. La seconda ondata di attacchi speculativi si dirige verso i debiti pubblici contratti dai governi dei paesi centrali.

L’importanza delle agenzie di rating in questa ondata speculativa è molto grande. Parecchie entità, come ad esempio i fondi pensione, con investimenti miliardari, sono legate alla qualificazione del debito e per regolamento seguono automaticamente queste qualifiche. Quando si abbassa il rating del debito di un paese, la vendita di bond (obbligazioni) è massiccia e di conseguenza ne diminuisce il prezzo mentre aumenta il tasso d’interesse per i nuovi crediti che vengono concessi attraverso severe politiche di riassetto strutturale, ben note in America Latina dagli anni ‘80 del secolo scorso. Per dar vita allo Stato-Rete Globale è necessario subordinare sia l’Unione Europea e la zona euro come gli USA e il dollaro. Le minacce di bancarotta sono la sua arma. La depressione implica un crescente deficit rafforzando le probabilità di fallimento o bancarotta, come avvenne in Argentina nel 2002. In ultima istanza, il potere finanziario globale deve imporsi come potenza egemonica sulle aree attraverso il controllo di eserciti non collegati a uno Stato determinato, come nel caso della NATO.

Le forze anglo-americane contro l’euro

Ci sono tre grandi agenzie di rating nel mondo: Fitch Ratings, Standard & Poors, Moody´s. Fitch Ratings è legato alla Banca di Francia e alla Renault e opera più in linea con la politica di Bruxelles. Il declassamento del rating del debito greco aveva l’obiettivo di fare un passo verso una maggiore centralizzazione del governo europeo. La S & P, con sede nella City di Londra, è parte della rete finanziaria più globale che opera, tra gli altri, con Barclays.

Fu la prima ad abbassare il rating del debito spagnolo, provocando l'effetto contagio su tutta la periferia europea. Su questa base si cominciarono a montare gli attacchi speculativi, centrati su contratti di assicurazione, o Credit Default Swap (CDS), dinanzi all'eventuale bancarotta di quei paesi. Riescono così a provocare la cosiddetta crisi europea e, con essa, la seconda ondata della crisi mondiale del 2011.

I CDS sono derivati di crediti che si comportano come se fossero polizze assicurative contro il rischio che un credito (debito pubblico in questo caso) non pagato a causa del declassamento nella qualificazione di rischio e/o dinanzi ad un eventuale aumento del tasso di interesse per una riclassificazione. Credit Default Swaps e Interest Rate Swap sono il mercato per eccellenza della City di Londra e di Wallstreet. Attraverso di essi si può produrre un golpe finanziario in uno o più paesi contemporaneamente, come i cosiddetti PIGS. L'obiettivo degli angloamericani globalisti non è necessariamente provocare la bancarotta formale dei paesi nella periferia europea e costringerli a uscire dall'euro. Ciò indebolirebbe l’eurozona e costituirebbe grandi perdite per i banchieri tedeschi e francesi. Tutto ciò potrebbe anche provocare la detonazione di tutto il mercato di derivati senza essere riusciti prima a sottomettere il dollaro; il che rappresenterebbe una vittoria del potere conservatore nordamericano. Il salvataggio con la concessione di denaro per coprire il deficit e con l’imposizione di riassetti strutturali e privatizzazioni serve, a breve termine, al blocco europeo, ma a medio termine potrebbe beneficiare i globalisti. Attraverso il piano di riscatto dei PIGS, v'è un aumento nel trasferimento del rischio dai paesi periferici verso i paesi centrali della zona euro. I cittadini di Germania, Finlandia, Olanda, Austria e Francia, tra gli altri, devono pagare tribute in apparenza per stabilizzare i paesi periferici; in realtà l’obiettivo è, prima di tutto, salvare le banche francesi e tedesche, per questo il progetto franco-tedesco lavora per un'integrazione fiscale dell'Unione Europea, il che comporterebbe il trasferimento d’imposte da Nord a Sud. Questo trasferimento, già in atto, ha aumentato la resistenza popolare nei paesi del Nord, da qui il rischio che i paesi di questa zona abbandonino l’euro. L’obiettivo finale del progetto franco-tedesco è evitare di rimanere completamente subordinate al capitale finanziario globale. Nei suoi confronti il progetto franco-tedesco attua una politica di riassetto-risparmio-investimento-produzione-esportazione-profitto. Per questo progetto, gli europei trovano alleati tattici nella Cina e nella Russia. Insieme formano il Blocco Continentale Euroasiatico, tanto temuto fin dalla prima guerra mondiale. In tal modo essi acutizzano il conflitto non solo con le forze anglo-americane globaliste, ma anche con I conservatori imperialisti degli USA. Da qui il trasferimento della guerra dai paesi produttori di petrolio a paesi che potrebbero ostacolare l'integrazione di tale blocco. La più grande paura anglo-americana è che l'eurozona diventi una grande Germania, per di più integrata con Cina e Russia nel grande Blocco Continentale Euroasiatico. I tamburi di guerra con la Cina suonano sempre più forti.

L’obiettivo del blocco continentale eurasiatico mira a impedire l'istituzionalizzazione dello Stato globale. La sua politica è: (a) approfondire il divario tra paesi con surplus commerciali e fiscali, come Germania e Cina, rispetto a paesi con un deficit commerciale e fiscale, come gli USA; (b) approfondire le misure protezionistiche e la guerra economica tra blocchi. A causa della relativa debolezza del loro settore finanziario, i cinesi e i tedeschi aumentano il divario per evitare di rimanere subordinati, mentre le forze anglo-americane beneficiano del negozio del debito e cercano così di ridurre il divario. L'asse franco-tedesco continua a consolidare il proprio blocco con una moneta forte e l’integrazione fiscale per non rimanere subordinato alle forze finanziarie anglo-americane.

Le forze angloamericane globaliste di fronte al dollaro

L'obiettivo strategico del progetto globale anglo-americano è far tremare sia l'euro che il dollaro. Verso la fine di luglio 2011, Standard & Poors, per la prima volta nella storia, abbassò il rating del debito statunitense lanciando così un avvertimento sul rischio che la principale potenza del mondo non sarebbe in grado di far fronte a tutti i suoi impegni. Immediatamente si diffuse il panico in tutto il mondo. Sembra che i banchieri globali stiano deliberatamente distruggendo il sistema finanziario attuale creando l'effetto shock necessario per instituirne un altro. In mezzo a questo panico, il loro obiettivo è riuscire a sostituire il dollaro e la Federal Reserve con un'autorità monetaria mondiale gestita direttamente da banchieri globali liberati da ogni controllo governativo, compreso quello americano. Moody´s, la terza agenzia di rating, è strettamente legata alla Goldman Sachs e opera con il blocco conservatore del potere nordamericano più attivo nella prima ondata della crisi.

Nella seconda ondata, l’agenzia di rating indirizzava le sue pressioni verso il blocco angloamericano globale, minacciando la riduzione delle valutazioni degli Stati Uniti e del debito britannico; ha addirittura cercato di far incorporare entrambi i paesi nei PIGS1. Nello scenario di avanzamento delle forze globaliste, i poli di potere accerchiati debbono garantire i loro blocchi. In questo senso, per i settori nordamericani non globalisti, è indispensabile che il dollaro continui ad essere la moneta internazionale e di riserva; devono, inoltre, garantire il proprio dominio con il complesso industriale e militare, mantenere, con il Pentagono, il controllo sul Medio Oriente e le sue riserve di petrolio, assicurarsi fino in fondo il loro intervento in America Latina. Questa frazione finanziaria del polo di potere angloamericano è ancorata al neoconservatorismo ed è il settore che sposta più facilmente il conflitto sul terreno dello scontro politico e militare. Questi settori hanno bisogno di perpetuare il vecchio potere nordamericano e attuano una strategia neoconservatrice, fondamentalista, militarista e, quindi, neo-fascist.

Man mano che si approfondisce la lotta, la frattura diventa sempre più visibile favorendo lo sviluppo dei movimenti sociali di carattere fascista, come il Tea Party. Dai primi di novembre 2010, lo scontro all'interno degli Stati Uniti entra in una nuova fase. Nelle elezioni di metà mandato dell’amministrazione Obama vince il Tea Party. Le caratteristiche neofasciste già evidenti con Bush, si accentuano. Con la parità egemonica, il Tea Party si mobilita contro il nemico della nazione: Obama e l'oligarchia finanziaria globale che ha sede nella City di Londra e a Wall Street di New York. Sono questi centri di potere che vogliono distruggere il “sogno americano”. La fazione neoconservatrice impone nella sua agenda la riduzione degli investimenti pubblici (ad eccezione di quelli militari), frenare qualsiasi aumento delle tasse, unilateralismo e militarismo in politica estera, oscurantismo nell'ordine ideologico e culturale.

L’attuale situazione strategica di parità egemonica rende evidente che il risultato della battaglia è molto aperto. Settori storicamente subalterni negli Stati Uniti si rafforzano con questa parità, per cui si apre spazio anche per i movimenti sociali di contestazione e protesta sociale. Il futuro politico di Obama è un’incognita2. La nuova fase della crisi con Guerra di valute, guerra commerciale e aumento del protezionismo indica che la situazione strategica internazionale si sta spostando verso un approfondimento del conflitto inter-imperialista. Una nuova grande guerra politica e militare in scenari centrali, tuttavia, non sembra vicina, ma sempre più non deve essere scartata o sottovalutata.

Come salvare i popoli? La lotta per un'altra civiltà

Con la depressione del XXI secolo entriamo in una crisi di legittimità generalizzata a livello planetario. Nel 2011 si profila l'inizio di una nuova era di ribellioni e rivoluzioni, come nell’Europa del 1848. Possiamo parlare di un risveglio politico e di una presa di coscienza universale. Anche se questo risveglio si concretizza in diversi paesi e regioni in circostanze differenti, acquisisce un carattere sempre più globale. Ciò che sta accadendo oggi non è semplicemente una ribellione in un paese o in una regione, come il Nord Africa o l'Europa del Sud, ma può esplodere in ogni angolo del mondo. E tutto ciò può mettere in gioco il potere imperiale e la stessa civiltà occidentale. Il neoliberismo è messo in discussione in America Latina dove si verifica da una decina d’anni un processo di distacco. Nel 2008-2009, ci furono rivolte popolari a causa della carestia nell’Africa sub-sahariana e, nel 2011, ancora una volta, in Somalia, Etiopia, Eritrea e Kenya. Ciò è dovuto, soprattutto, all'aumento dei prezzi dei cereali di base. In Nord Africa, ad eccezione dell’Algeria, scoppiano ribellioni per l’instabilità del lavoro e per l’insicurezza sociale. Da decenni la stabilità politica è stata raggiunta soltanto con i dittatori. Nel chiudersi l’emigrazione internazionale si chiudono le opportunità di realizzare un progetto individuale o familiare fuori dal paese. Da allora la soluzione è possibile solo all'interno del proprio paese e non può più essere individuale. Questo politicizza la popolazione, soprattutto i giovani che per primi e in maggior numero ricorrevano all’emigrazione. La depressione economica e la disoccupazione di massa, soprattutto giovanile, in Europa hanno dato adito a rivolte popolari che non si vedevano da molti decenni; di fatto, le ribellioni possono esplodere ovunque. La logica economica attuale tende a negare la vita di una crescente maggioranza della popolazione mondiale sia del centro che della periferia; si tende ad abbreviare la vita produttiva dei lavoratori causando un’insicurezza generalizzata del lavoro. La stessa logica distrugge la vita utile dei prodotti, sempre più usa e getta, e anche degli stessi macchinari e delle équipes imprenditoriali; v’è una competizione feroce per ottenere una tecnologia sempre più avanzata. Di conseguenza, si finisce per distruggere la vita della natura con l’esaurimento, tra l'altro, di risorse non rinnovabili. Il capitale impedisce così la vita in aree sempre più vaste, indispensabili alla logica della sua stessa riproduzione e provoca la morte di tutto ciò che incorpora nel suo progetto. In tal modo si espone al rischio di soffocare tutto con la sua stessa logica. A nostro parere, negando la vita e seminando la morte in tanti ambiti, il capital tende a negare, in definitiva, la sua stessa riproduzione. In altre parole, è un sistema che porta alla propria autodistruzione. Partiamo dal presupposto che l'essere umano è sia prodotto della storia che suo creatore e ciò grazie soprattutto al lavoro. Le possibilità di un progetto politico di influenzare un cambiamento della logica economica non dipendono esclusivamente dalla volontà di un popolo, né sono determinate soltanto dalle cosiddette condizioni oggettive. La democrazia Borghese non è solo prodotto o progetto storico esclusivamente di una classe. Lo stesso vale per i progetti alternativi, che si chiamino socialismo, cambiamento di civiltà o foss’anche un'altra fase del capitalismo sotto l'egemonia di uno Stato globale. La chiave viene data dall’intersezione di questa volontà con i momenti storici che offrono maggiori opportunità perché si verifichi un cambiamento nella logica economica. Siamo convinti che la Grande Depressione del XXI secolo è caratterizzata come crisi di civiltà di un momento storico, al di là delle frontier di un qualsiasi Stato, per un progetto politico volto a cambiare l’attuale logica economica. In mezzo alla crisi mondiale emerge una politica di distacco dal neoliberismo. In America Latina, da un decennio, si sta affermando un progetto plurinazionale e pluriculturale. C'è la tendenza a liberarsi dalla politica di annessione voluta dal settore più conservatore del potere statunitense. La creazione dell’ALCA come strumento politico di annessione fu frenata non solo da forti movimenti sociali, ma anche dalla decisione del Brasile di costituire un proprio blocco economico: il Mercosur. Rappresentò una grave battuta d'arresto della politica di annessione degli Stati Uniti. Da qui inizia l'offensiva nordamericana di annessione paese per paese attraverso Trattati di Libero Scambio (TLC). Tuttavia, la politica di rottura in America Latina continua il suo cammino. Venezuela e Cuba hanno lanciato una controffensiva con ALBA e Petrocaribe. Ecuador e Bolivia si uniscono più tardi alla politica di rottura contro l’ingerenza nordamericana; via via sempre più paesi aderiscono alla nuova unità politica. La Unión de Naciones Suramericanas (UNASUR) costituita nel maggio 2008 nel bel mezzo della crisi internazionale rappresenta la nascita di un nuovo blocco di potere regionale e un faro di liberazione. Il Sud America possiede oggettivamente la massa critica per poter collocarsi come polo sovrano con sviluppo endogeno delle forze produttive1. È l'unico sbocco dal modello neoliberale che hanno i popoli, sebbene non ancora per iniziativa diretta dei popoli. La crescente integrazione latinoamericana contribuirà a creare un mondo multipolare e potrà agevolare anche l'esaurimento la logica economica esistente.

Come affrontare i banchieri

I banchieri riescono ad assicurarsi la subordinazione di interi paesi usando il Martello del debito, ottenendo ciò che in passato era stato possibile solo mediante la guerra. L'imposizione del debito può essere trattata come un atto di guerra finanziaria e pertanto sono debiti odiosi. Le economie nazionali hanno il diritto di difendersi da tali aggressioni, come ha fatto l'Islanda con due referendum salvando il suo popolo e non i banchieri. I mass media corporativi hanno nascosto gelosamente al pubblico la lezione storica che ha dato l'Islanda. La Grecia per salvare, in sostanza, i banchieri stranieri non salva il suo popolo, che ha perso ogni dignità nel dover pagare attraverso un severo programma di austerità e cadendo in una profonda recessione. Le stesse agenzie di rating hanno commesso frodi sulla qualificazione del debito greco. I debiti contratti nell'ambito di atti fraudolenti o di corruzione sono illegittimi, addirittura illegali. Questi debiti inaccettabili possono e devono essere annullati. Tutti i cittadini dovrebbero poter conoscere e denunciare la natura perversa del debito2. Più paesi sono coinvolti in questa lotta contro l’avidità dei banchieri, più è probabile che nasca un movimento internazionale per salvare i popoli e non le banche. Come misura preventiva per il futuro è necessario imporre una disciplina finanziaria, in primo luogo proibire che le banche d’investimento si fondino con le banche di deposito, le banche cioè a cui il pubblico affida i propri risparmi. È anche importante controllare e porre limiti al flusso di capitali in entrata e in uscita. Non importano tanto le scelte di un governo, ma è necessaria a mobilitazione popolare per una vita dignitosa, che è la chiave per la soluzione. È evidente che per farlo è necessario obbligare i governi a cambiare radicalmente il corso delle cose.

Come riuscire a cambiare il corso della storia?

La storia sembra indicare che il superamento di una crisi non può venire dal capitale speculativo e improduttivo, ma sarà possibile lì dove si sviluppa la sua base produttiva. Dalla fine del keynesianesimo abbiamo visto che l'innovazione tecnologica ha raggiunto costi altissimi per sostenere la lotta per la concorrenza. La corsa a brevettare tutto il sapere ne è stata la logica conseguenza. Lo scopo è quello di mantenere il vantaggio storicamente acquisito. Tuttavia, le innovazioni tendono a presentarsi di solito dove si sta maggiormente sviluppando la produzione; di conseguenza il futuro si trova nei cosiddetti paesi emergenti. Da questo punto di vista, l'America Latina ha un ruolo importante da svolgere.

L'economia reale si sta trasferendo verso i paesi emergenti. In termini di potere d'acquisto, questi paesi (paesi non OCSE) nel 2011 raggiungeranno – secondo la rivista The Economist del 6 agosto 2011 – il 54% del PIL mondiale. È sorprendente che il 52% delle automobile e l’82% dei telefoni cellulari siano venduti in queste nazioni. Nel 2010 le esportazioni dei paesi emergenti nel loro complesso hanno superato il 50% delle esportazioni mondiali, contro il 27% del 1990; hanno l'81% delle riserve internazionali e solo il 17% del debito pubblico globale. Quei paesi consumano il 60% dell'energia mondiale, il 65% di rame, il 75% di acciaio, il 55% di petrolio. La Cina è il paese emergente più forte con oltre il 49% del PIL in investimenti contro il solo 16% degli Stati Uniti. Un fattore sempre più importante nella competitività è il basso costo della manodopera. La Cina è tra i campioni del mondo in questo senso. Il continente latinoamericano ha un potenziale enorme. Non solo ha una popolazione più numerosa degli USA, ma la sua forza lavoro è molto più conveniente rispetto a qualsiasi paese centrale. Nei paesi centrali la struttura della popolazione è relativamente vecchia. Essi non hanno una potenzialità di sostituzione generazionale e, di conseguenza, della forza-lavoro; senza i flussi immigratori non servirebbero al capitale. I paesi emergenti, invece, hanno una popolazione in età attiva in aumento e la loro capacità di ricambio generazionale è meglio garantita. Il continente latinoamericano è uno dei principali produttori di prodotti alimentari del mondo e possiede una delle principali riserve mondiali di biodiversità e di acqua dolce.

La superficie dell'America Latina è superiore a quella della Russia. Il territorio del Sud America costituisce una delle più importanti riserve mondiali non solo di idrocarburi e agrocombustibili, ma anche di minerali. Il continente latinoamericano unito potrà decidere di destinare tali risorse, sempre più scarse e strategiche per la sua economia reale, soprattutto al proprio sviluppo endogeno e anche di lasciarle come riserve strategiche per le generazioni future. In mezzo a una grande depressione mondiale, una politica verso una maggiore autosufficienza diventa non solo una possibilità, ma una necessità. Nei paesi emergenti, tutti questi elementi costituiscono, nell’attuale crisi mondiale, una base solida per un’economia reale in espansione. Il capitalismo non può esistere senza una crescita economica sostenuta, sia nei paesi centrali che nella periferia. La crescente scarsità relativa e anche assoluta di risorse naturali mette in difficoltà la stessa logica economica del capitalismo. Una politica di conservazione e di minor sfruttamento delle risorse naturali, come rivendicano le comunità indigene e i Sem Terra brasiliani, per esempio, accentuerà questa carenza. La politica dei popoli periferici per un progetto politico più endogeno implica che ci saranno meno risorse naturali per il mercato mondiale. Presto o tardi si finirà per soffocare la logica capitalista. Non ci sarebbe allora altra uscita che prolungare la vita dei prodotti. Il valore d'uso comincia a sovrapporsi al valore di scambio. Il prolungamento della vita dei valori d'uso abbassa la domanda effettiva in termini di valore. L’era della crescita negativa a livello mondiale sembra così aprirsi e si annuncia una nuova civiltà. Soddisfare una stessa necessità richiederebbe meno tempo con l’allungamento della durata media dei prodotti. Nell’ottica sociale la produttività del lavoro aumenterebbe, il contrario di ciò che avviene dal punto di vista della forma con una crescita negativa. In questa dimensione, la costituzione del nuovo soggetto sociale e la presa del potere a livello internazionale e globale, diversa dalla classica presa di potere a livello nazionale dei secoli passati, costituirebbe un radicale e epocale cambiamento: siamo all'inizio di una nuova civiltà.

ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΛΑΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ...

Προς το τέλος του Ιουλίου 2011, για πρώτη φορά, ήταν σαφές για όλους να δουν την απειλή της πτώχευσης, όχι μόνο στις περιφερειακές χώρες ή σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, αλλά ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένας καθολικός πανικός εξαπλώνεται παντού, η τιμή του χρυσού έχει εκτοξευθεί, και υπόσχεται όλο και πιο καθαρά την άφιξη μιας νέας Μεγάλης Ύφεσης. Δεν είμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια νέα ύφεση ή «διπλή βουτιά», καθώς εξακολουθούν να θέλουν να πιστέψουμε τα μέσα των μεγάλων εταιρειών, αλλά πριν από τη Μεγάλη Ύφεση του ΧΧΙ αιώνα. Σύμφωνα με στοιχεία από το Προεδρείο της Οικονομικής Ανάλυσης (BEA) των ΗΠΑ (ενημέρωση έως το 2011 και οι οποίες τείνουν να υπολογίζεται προς τα κάτω) το ΑΕΠ των ΗΠΑ καταγράφηκε το τελευταίο τρίμηνο του 2008, 8, 9% και αρνητική ανάπτυξη το 2009 του 3,5%. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των δεδομένων, και σε σύγκριση με τον πληθωρισμό, δείχνουν ότι οι ΗΠΑ είναι σε ύφεση από το δεύτερο εξάμηνο του 2005 (The Economist, 6 Αυγούστου 2011). Τα αίτια αυτής της κατάθλιψης, ως εκ τούτου, πρέπει να αναζητηθεί πίσω στο χρόνο. Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 του περασμένου αιώνα, το ποσοστό του κέρδους μειώθηκε στην παραγωγική σφαίρα. Έπεσε, με άλλα λόγια, στους τομείς που παράγουν πραγματικό πλούτο: η αξία αξία και πλεόνασμα. Ο λόγος είναι ότι, από το δεύτερο πόλεμο, η μέση διάρκεια ζωής των παγίων περιουσιακών στοιχείων έχει μειώσει σταδιακά το κόστος της αποκατάστασης της τεχνολογίας σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί να αντισταθμιστεί από περαιτέρω μειώσεις του κόστους εργασίας που επιτρέπεται από τη χρήση αυτής της τεχνολογίας. Για να βρείτε μια καινοτόμος τεχνολογία για τον αποτελεσματικό ανταγωνισμό, μειώνει το προσδόκιμο ζωής του και, κατά συνέπεια, το ποσοστό του κέρδους. Από τότε βρίσκεται σε κρίση κεϋνσιανισμού και του νεοφιλελευθερισμού επιβεβαιώνεται. Είναι καιρός να αναζητήσουν φθηνότερα εργατικά χέρια έξω από τις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα και / ή την εισαγωγή φθηνού εργατικού δυναμικού από χώρες της περιφέρειας. Όταν η ευέλικτη εργασία εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο, όταν ο στρατός αποθεματικό γίνεται ευρέως διαθέσιμη, αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης στον πραγματικό τομέα.
Σε μη-βασικές χώρες υπήρξε μια στροφή των κεφαλαίων προς τον παραγωγικό τομέα, αντίθετα, το κεφάλαιο επιδιώκει πάση θυσία να την εγκαταλείψουν. Ολοένα και περισσότερο, η πρωτεύουσα κατέφυγαν σε έναν φανταστικό κόσμο της αυτο-επέκταση του χρήματος. Με άλλα λόγια, βλέπουμε από την πλευρά του περιεχομένου, το κεφάλαιο προσπαθεί να κάνει ένα κέρδος το οποίο είναι το ίδιο συσσώρευση του κεφαλαίου σε μη παραγωγικές και κερδοσκοπία στον τομέα. Τα κέρδη που ελήφθησαν έτσι τείνουν να είναι υψηλότερα, αλλά δεν αυξάνει τον πραγματικό πλούτο, είναι τίτλοι που εμπλέκονται σε πραγματικό πλούτο που παράγεται, αλλά δεν το δημιουργούν. Είναι χρήσιμο με τα φανταστικά πλασματικού κεφαλαίου. Αναπτύσσουν ως μορφές πίστωσης και τη συγκέντρωση του πλούτου που παράγεται στον πραγματικό κόσμο. Τα έσοδα αυτά τόνωση σθεναρά τον αγώνα για την κατανομή της μάζας του πλεονάσματος, χωρίς να συμμετέχουν σε μια πραγματική αύξηση της. Για αυτό λειτουργεί ικανοποιητικά, αυξάνεται, από τη δεκαετία του '70, η ανάγκη για μια πολιτική απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα μέτρα που προώθησε την εκθετική αύξηση των επενδυτικών τραπεζών και των νέων χρηματοδοτικών μέσων, μεσάζοντες (παράγωγα). Αυτό έχει δημιουργήσει μεγάλα οικονομικά δίκτυα χωρίς ελέγχους ή εμπόδια για νομικούς ή φορολογικούς. Το χρηματιστικό κεφάλαιο χρησιμοποιεί τις τελευταίες δεκαετίες την εκθετική αύξηση των πιστώσεων για τη χρηματοδότηση "τυχερά παιχνίδια" τους για το μέλλον. Αυτό οδηγεί σε μια εκθετική διαστολή των κινητών αξιών στις χρηματοοικονομικές αγορές, στηρίζονται σε μια αντεστραμμένη πυραμίδα της πίστωσης, χωρίς αύξηση του πραγματικού πλούτου στη βάση. Με άλλα λόγια, ο νεοφιλελευθερισμός, μπαίνουμε σε μια «οικονομία καζίνο» είναι ολοένα και πιο παγκοσμιοποιημένη. Όσο η προοπτική των πιστώσεων και τη συγκέντρωση των υπαρχόντων πραγματικός πλούτος δημιουργείται και διατηρείται καλά, το δάνειο θα χρηματοδοτήσει την κερδοσκοπική σύστημα. Αυτή η ανοδική πορεία όχι μόνο παράγει κέρδη (πλασματικά), αλλά είναι ένας μοχλός για την ιδιοποίηση του όλο και περισσότερο παγκόσμια πραγματικό κόσμο του πλούτου από μια μικρή ομάδα που ελέγχει την όλη διαδικασία. Το πραγματικό μέγεθος της ανεστραμμένης πυραμίδας των τίτλων, χτισμένο σε μια όλο και στενότερη ένωση του πραγματικού πλούτου, τονίζει το εύρος του πλασματικού κεφαλαίου και φανταστικά κέρδη.
Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) στην τριμηνιαία αναθεώρηση του Ιουνίου του 2011, αναφέρεται ότι έχουν λάβει τράπεζα δεδομένων μέχρι το Δεκέμβριο του 2010, για συνολικά 601 τρισεκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα που εκδίδονται: το ποσό αυτό είναι πάνω από δέκα φορές το Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν . Σύμφωνα με άλλους οικονομολόγους ο αριθμός αυτός υποτιμά πραγματικά το συνολικό εκδομένο, Trace Mayor1 υπολογίσει το ποσό των παραγώγων σε 30 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Η στρατηγική της ανάπτυξης αυτού του γίγαντα πυραμίδα, η οποία μοιάζει με τρέλα, είναι να οικοδομήσουμε μοχλούς ημισέληνο να αρπάξει ένα μερίδιο του παγκόσμιου πλούτου. Πρόκειται για μια πολιτική της υποταγής στην παγκόσμια οικονομικά δίκτυα, όχι μόνο σε περιφερειακές χώρες, δείτε αυτές της Λατινικής Αμερικής, αλλά, στο τελικό σχέδιο, περιλαμβάνει δυνάμεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η δημιουργία της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν μια πολιτική προσπάθεια αυτής της ηπείρου να μην απορροφάται από τα πλοκάμια της εν λόγω χρηματοδοτικής χταπόδι. Η απειλή της χρεοκοπίας των κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμη και στις ΗΠΑ καθιστά σαφές ότι ακόμη και οι οικονομικές αυτοκρατορίες θα ξεφύγει από την παγκόσμια οικονομική δικτύου. Κεντρική μονάδα του βρίσκεται στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό Ταμεία Επενδύσεων (GIFF) και όπου οι στρατηγικές διαχείρισης είναι στα χέρια των μεγάλων τραπεζών, μεγάλη βιομηχανία, μεγάλες αγροτικές ιδιοκτησίες, κλπ.. Είναι ένα ποικίλο δίκτυο που λειτουργεί με τη μέγιστη της ανωνυμίας και "υπόγεια", όπου μπορείτε να ελέγχετε και να ανταγωνίζονται για την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών, μετατρέποντάς τες σε παγκόσμια οικονομικά δίκτυα. Αυτά τα δίκτυα λειτουργούν ως «κράτη μέλη χωρίς σύνορα ή ιδιώτες", οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται τίποτα σε κανέναν. Οι ΗΠΑ εθνικού χώρου δεν είναι πλέον το σημείο εκκίνησης της μεγαλύτερης οικονομικής πρωτεύουσας της στον παγκόσμιο αγώνα για μια νέα παγκόσμια τάξη. Αυτό ισχύει καμία δέσμευση ιδίων κεφαλαίων, ακόμη και για τους πολίτες των χωρών με μακρά δημοκρατική ιστορία. Εγώ είμαι ο πρωταγωνιστής GIFF τρέχουσα και ισχυρίζονται ότι είναι κοινωνικός οργανισμός να δημιουργήσει μια παγκόσμια κατάσταση, χωρίς καμία υποχρέωση από οποιαδήποτε χώρα, ούτε τους πολίτες της. Το παγκόσμιο οικονομικό δίκτυο αναπτύσσει ένα ταξικό πόλεμο από τα πάνω σε παγκόσμιο επίπεδο, ωστόσο, το δίλημμα είναι να επιστρέψει στην παραγωγική σφαίρα με ελκυστικές αποδόσεις. Quantopiù αναπτύσσει την πυραμίδα της πίστωσης, η πιο εμφανής η δυσκολία της επανασύνδεσης με την πρωτεύουσα του πραγματικού τομέα της οικονομίας. Το όπλο θα μπορούσε να τελειώσει και διαρκή πιστωτικό να στοιχηματίσετε εναντίον του ίδιου του κεφαλαίου, η οποία καταστράφηκε από το δικό του όπλο, όπως επεσήμανε και Bonefeld Holloway το 1995. Η επέκταση της τρέχουσας κατάθλιψης και την πιθανή έκβαση της μπορεί να δει όχι μόνο ως απειλή, αλλά είναι επίσης ένα μήνυμα ελπίδας. Υφέσεις γίνονται όλο και πιο μακρύ και βαθύ, που πλήττει ολοένα και περισσότερες χώρες και τους λαούς σε περισσότερες διαφορετικές θέσεις. Το 2011, ο ταξικός πόλεμος από τα πάνω και χωρίς σύνορα έχει δημιουργηθεί ως απάντηση στην ταξική πάλη, χωρίς σύνορα, από τα κάτω.
Ο αγώνας για την αναδιαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης στην τρέχουσα κρίση
Η σημερινή κρίση είναι η έκφραση ενός αγώνα για μια νέα αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου, η αναδιανομή, που δεν προϋποθέτει περισσότερο έλεγχο των γεωγραφικών περιοχών, όπως και στις προηγούμενες παγκόσμιους πολέμους. Οικονομική πρωτεύουσα του κόσμου έχει αγωνιστεί για περισσότερες λεκάνες της επιρροή για να καθιερώσει μια παγκόσμια τάξη υπό την ηγεμονία της μέσω της δημιουργίας ενός παγκόσμιου κράτους. Μπορείτε να προσπαθήσετε να διαχειριστείτε ως κοινωνικό υποκείμενο, μια νέα μορφή οργάνωσης των σχέσεων εξουσίας στον κόσμο. Αυτή η κρίση, παραδόξως, ανοίγει χώρο για την επιβεβαίωση μιας δημοφιλές θέμα χωρίς σύνορα. Μια επανάσταση όλο και περισσότερο παγκοσμιοποιημένη οικονομία μπορεί να δημιουργήσει ένα συλλογικό υποκείμενο και να δημιουργήσουν μια αλλαγή που οδηγεί σε ένα νέο πολιτισμό. Η κρίση ανοίγει επίσης κατευθύνσεις για όλο και πιο ανοικτή σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων μπλοκ για την πρόληψη της καπιταλιστικής να παραμείνει υποδεέστερη. Το ίδιο αποτέλεσμα συγκρούσεις σε αποκαταστάσεις νεοσυντηρητικών για τη διατήρηση της ενέργειας που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια των ετών. Οι κινήσεις και η άνοδος των ξενοφοβικών σήμερα νεο-φασισμού με βάση την αύξηση του αποκλεισμού, όπως στη δεκαετία του '20 του περασμένου αιώνα. Αποκλεισμός και αύξηση εφεδρικός στρατός έρχεται η απώλεια των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, δηλαδή την απώλεια της ιδιότητας του πολίτη. Η αυξανόμενη αποκλεισμού σε χώρες της περιφέρειας δημιουργεί εξεγέρσεις που θέτει σε αμφισβήτηση τις τρέχουσες εξαιρεί σύστημα. Στις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα, όμως, υποστηρίζουν τη νομιμότητα της ένταξης χωρίς να θέτει υπό αμφισβήτηση το σύστημα. Κατά συνέπεια, απλώνεται το αίτημα του δικαιώματος της νομιμότητας της ένταξης μου στο κόστος του αποκλεισμού των άλλων. Αντικαθιστώντας ένα μοτίβο του αποκλεισμού, μέσω του μηχανισμού της αγοράς, είτε μέσω της συμμετοχής ή όχι μια συγκεκριμένη κατάσταση, πολιτιστική, φυλετική, εθνική προέλευση, κλπ.., Είναι όλο και πιο απάνθρωπη κοινωνικές σχέσεις. Ιστορικά, η αστική τάξη, ή τμήμα αυτής, έχει κεφαλαιοποιηθεί μέσω των εταιρικών αιτήσεων λαϊκισμού σε ένα εταιρικό κατάσταση. Οι φασιστικές δημοφιλή έργα, στο τέλος, θα υπόκεινται στο αστικό σχέδιο. Όλα αυτά αυξάνουν τον κίνδυνο ενός πολέμου mondiale1. Σήμερα, οι τομείς που επιδιώκουν την επιβολή μιας παγκόσμιας εξουσίας μετά από μια διαφορετική λογική. Η ανάλυση των Μερίνο Formento και τονίζει ιδιαίτερα ως "παγκόσμια δίκτυα καθίσταται απαραίτητη για την υπερνίκηση των ΗΠΑ ως η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο και να προχωρήσουμε σε ένα νέο μοντέλο, χωρίς μια κεντρική χώρα ως ιμπεριαλιστικό αποκλεισμό ηγεμόνα (...)". Υπό την έννοια αυτή, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν πλέον εμπόδιο για τον κεντρικό ρόλο τους στη χώρα μονοπολική ηγεμονική μονομερή ή τριμερείς ανάπτυξη των αγγλο-αμερικανικών συμφερόντων παγκοσμιοποίησης. Το μπλοκ εξουσίας αγγλο-αμερικανική παγκόσμια βιομηχανία του κεφαλαίου μπορούν να βασίζονται σε διακρατικές οικονομικές δίκτυα με μεγαλύτερη παγκόσμια ανάπτυξη, όπως, μεταξύ άλλων, Πόλη Συγκρότημα, η Τράπεζα Lloyd, η HSBC, το δίκτυο Rothschild, η Shell, η Barclays. Σε πολιτικό επίπεδο αυτή η ομάδα είναι καλύτερη εκπροσώπηση των Δημοκρατικών από την κυβέρνηση Κλίντον και τώρα την κυβέρνηση Ομπάμα, με την κυρία Κλίντον στο προσκήνιο.
Για παγκόσμια δίκτυα, συνεχίζουν Formento και Μερίνο, "πρέπει να υπάρχει όχι μόνο αποικίες εποικισμού χώρες, ακόμη και αυτά τα εδάφη να γίνει για να κατοικήσουν." Πρόκειται για μια ιμπεριαλισμό επεκταθεί σε ένα ιεραρχικό δίκτυο της παγκόσμιας οικονομικής πόλεις: Νέα Υόρκη και το Λονδίνο ως το κεντρικό σημείο, με τις τοπικές τους κόμβους της στο Παρίσι, Τόκιο, Σαγκάη, Φρανκφούρτη, Μόσχα, Σιγκαπούρη, Χονγκ Κονγκ, το Ντουμπάι, Αμπού Ντάμπι, Βομβάη, το Σίδνεϊ, το Γιοχάνεσμπουργκ, το Σάο Πάολο, Μπουένος Άιρες, το Μεξικό, κ.α.. Αυτοί οι κόμβοι είναι η κύρια πόλη που θα διαμορφώσει το κράτος και παγκόσμια, όπου θα αποφασιστεί στην παγκόσμια κατανομή της εργασίας ανάθεσης καθηκόντων που πρέπει να εκτελεστούν σε κάθε περιφερειακή ζώνη. Αυτή η πολιτική είναι αντίθετη με το μπλοκ εξουσίας εντός των ΗΠΑ. Οι συντηρητικές δυνάμεις που επιδιώκουν να διατηρήσουν κυριαρχία σε οποιαδήποτε κόστους της ενέργειας, όπως της Βόρειας Αμερικής ηγεμόνα. Για αυτό θα πρέπει να αποθηκεύσετε το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα, να διατηρήσουν τη στρατιωτική τους δύναμη, την ενίσχυση πριν από άλλα τμήματα. Ο πολιτικός στόχος αυτός εξακολουθεί να υπερασπίζεται την ανάγκη για γεωγραφική τους ελέγχους. Στην λογική τους είναι απαραίτητο να προσαρτήσει τη Λατινική Αμερική μέσω των διμερών συμφωνιών ελεύθερων συναλλαγών (ΣΕΣ) και ένα σχέδιο για την ενίσχυση της άμυνας της ηπειρωτικής. Τα έργα της Λατινικής Αμερικής, όπως το ALBA, της UNASUR και του Consejo de Defensa del Sur είναι εναντίον αυτής της πολιτικής. Η ανάπτυξη της τέταρτης Στόλου των Ηνωμένων Πολιτειών συνέπεσε με το σχηματισμό του Consejo de Defensa del Sur. Ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουν ένα πραξικόπημα στην Ονδούρα, προκειμένου να σπάσει το δυναμικό ανάπτυξης ενός ανεξάρτητου μπλοκ εξουσίας της Νότιας Αμερικής, έχουν εγκατασταθεί επτά στρατιωτικών βάσεων στην Κολομβία για να ενισχύσει την πλατφόρμα του Πενταγώνου. Το αμερικανικό μπλοκ εξουσίας έχει ως στόχο τη μονομερή στρατηγική ενός μονοπολικού συστήματος (Πεντάγωνο) ή περιφερειακών ομάδων με την υπεροχή των ΗΠΑ (Μπρεζίνσκι), αλλά τώρα είναι όλο και πιο δύσκολο να χτίσει σε αυτό το έργο. Αυτό το μπλοκ εξουσίας, μαζί με το Πεντάγωνο, έχει, μεταξύ άλλων, ο χρηματοπιστωτικός τομέας, η JP Morgan, η Bank of America, η Goldman Sachs, οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες, του Exon Mobil Ροκφέλερ. Σε πολιτικό επίπεδο, αυτή η ομάδα ήταν καλύτερη εκπροσώπηση από τους Ρεπουμπλικάνους, υπό την κυβέρνηση Μπους. Αδυναμία και απώλεια του εδάφους από την άποψη του εν λόγω οικονομικού κλάδου ενέργειας αντισταθμίστηκε από τη στρατιωτική πολιτική. Μετά από να χάσει τις ενδιάμεσες εκλογές το 2010, η αγγλο-αμερικανική γραμμή της παγκοσμιοποίησης συναντά σοβαρές δυσκολίες να καθιερωθεί. Ανοίγει και, ακόμη περισσότερο το δρόμο για το ένα τρίτο αποτελείται από το δημοφιλές za τομείς προχωρεί προς μια μη-ιμπεριαλιστικό σχέδιο. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε εκ των προτέρων ότι η ηγεμονική του κεφαλαίου θα είναι σε θέση να γεννούν σε μια παγκόσμια κατάσταση, αλλά ακόμη και την αποτυχία της. Τις τελευταίες δεκαετίες γινόμαστε μάρτυρες μια εντυπωσιακή του κοινωνικού πλούτου από κάποια οικονομική χταπόδι. Ήταν σε θέση να αποδίδουν αρκετές περιφερειακές χώρες, όπως η Λατινική Αμερική, και σήμερα τονίζουν τα όπλα τους κατά της ΕΕ και των ΗΠΑ το ίδιο. Μέσα από τον πολλαπλασιασμό του πλασματικού κεφαλαίου σε μια πυραμίδα, όπως τίτλοι ή δικαιώματα σε όλο και μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου που παράγεται σε πραγματικό χρόνο παγκοσμίως, έχουμε κερδίσει τον έλεγχο της διαδικασίας αναπαραγωγής του. Αυτή η δύναμη υπερεθνοποιημένη με τη μορφή της παγκόσμιας κατάστασης επιδιώκει να εισαγάγει το δικό της νόμισμα και τον κόσμο μέχρι το τέλος, με όλα τα μέσα, στη σφαίρα επιρροής του ευρώ και την ηγεμονία του δολαρίου.
Η σημερινή κρίση, τότε, δεν είναι μόνο οικονομικό χάος και τον πανικό που έχει ως αποτέλεσμα, αλλά το σενάριο του «πλειστηριασμού» με «ενδιαφέρον για την διαχείριση των οικονομικών και πολιτικών διεργασιών σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτή η "δημοπρασία" θα έχει νικητές και ηττημένους της του τόσο εντός όσο και μεταξύ των ίδιων οικονομικών δυνάμεων. Στις ΗΠΑ, υπάρχει η "δημοπρασία" των οικονομικών συμφερόντων που μετατρέπουν την παγκόσμια οικονομική κρίση σε έναν πολιτικό αγώνα που λαμβάνει τη μορφή της στρατηγικής χρηματοοικονομικής πολιτικής μέσων πολέμου. Σε αυτήν την περίπτωση, το μπλοκ της αγγλο-αμερικανικής οικονομικής δύναμης και τα διαλείμματα η σύγκρουση γίνεται πιο βαθιά και ολοκληρωμένη. Formento και Μερίνο συνίσταντο, αφενός, του οικονομικού αποκλεισμού αμερικανικό συντηρητικό Αμερικανό σαφή υποβιβασμό και, δεύτερον, ο αποκλεισμός της παγκοσμιοποίησης οικονομική δύναμη. Η τελευταία επιδιώκει να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο κράτος χωρίς σύνορα ή η γεωγραφική τους πολίτες και δεν συνδέεται με οποιαδήποτε γεωγραφική περιοχή, ακόμη και στις ΗΠΑ, το έδαφος είναι, μάλλον, του κοινωνικού χαρακτήρα. Αυτή η νέα «κοινωνική εδαφικότητας" προϋποθέτει και απαιτεί μια νέα μορφή του κράτους: ένα κράτος-Financial Network με την παγκόσμια κυριαρχία μιας κοινωνικής έδαφος. Τα βασικά χαρακτηριστικά του κράτους-Παγκόσμιο Δίκτυο μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:
(Α) σχηματισμός μιας παγκόσμιας κυβέρνησης συγκροτούνται μέσω της G-20 στο πλαίσιο πολυμερούς συστήματος ως ενιαίο πόλο. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το πολυπολικό πολυμερούς καταζητείται από άλλα μπλοκ εξουσίας, που αγωνίζονται για να παραμείνουν, μπορούμε να αναφέρουμε εδώ τις χώρες BRIC, με μια ορισμένη ηγεμονία της Κίνας, η Ευρωπαϊκή Ένωση και της UNASUR, (β) την ανάπτυξη ενός δικτύου ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο δίκτυο που αποτελείται από μια πόλη σαν ένα οικονομικό πλαίσιο της εδαφικότητας κοινωνικές μορφές θα αποτελείται από τις κρατικές δομές της στρατηγικής κατεύθυνσης του δικτύου της πόλης. Το μυαλό του είναι τα παγκόσμια οικονομικά δίκτυα των παγκόσμιων οικονομικών πόρων του invesimento (FFIGs). Σε αυτό αντιτίθεται με τους περιφερειακούς συνασπισμούς εξουσίας που αναφέρονται ανωτέρω, (γ) διεθνείς αγορές χρήματος ηλεκτρονικά μέσω ειδικά δικαιώματα επανάστασης (του SDR) του ΔΝΤ ή άλλες μορφές της διατήρησης των δικτύων ως παγκόσμιου χρηματοοικονομικού κέντρου (η πολιτική αυτή θα οδηγήσει στην κατάρρευση του δολαρίου ως ηγεμονική νόμισμα και η εξαφάνιση της Federal Reserve ως παγκόσμια κεντρική τράπεζα, η οποία αντιτίθεται στον αποκλεισμό των ΗΠΑ χρηματοπιστωτικό ίδρυμα που επιδιώκει να διατηρήσουν και να υποστηρίξουν την υπεροχή της χώρας τους), (δ) μέγιστη συνολική ελευθέρωση του εμπορίου μέσω του ΠΟΕ, και (ε ) Παγκόσμια Ανάπτυξη των Ενόπλων Δυνάμεων μέσω των ειρηνευτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ, (στ) την παγκόσμια δημοκρατία εικονικό-φανταστικό πλειοψηφίες αποδιοργανωμένη αποστράτευση και την κοινωνική, με άλλα λόγια, η παγκόσμια ιδιότητα του πολίτη τονίζοντας κυριαρχία οικονομικά ΜΜΕ. Οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στην πιστωτική κρίση του 2007-2008 είχε ως στόχο τη διάσωση των τραπεζών στις κεντρικές χώρες λόγω των χρεών. Τότε ήταν που αναφέρει στο χρέος να παρέμβει με μια πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων σχέδιο διάσωσης. Το δεύτερο κύμα των κερδοσκοπικών επιθέσεων είναι επικεφαλής για τα χρέη που συνάφθηκαν από τις κυβερνήσεις των χωρών της Κεντρικής.
Η σημασία των οργανισμών αξιολόγησης σε αυτό το κύμα κερδοσκοπίας είναι πολύ μεγάλο. Πολλές οντότητες, όπως τα συνταξιοδοτικά ταμεία, με επενδύσεις δισεκατομμυριούχους, που σχετίζονται με την ταξινόμηση του χρέους και τη ρύθμιση αυτομάτως αυτά τα προσόντα. Όταν η μείωση του χρέους βαθμολογία μιας χώρας, η πώληση των ομολόγων (ομολογιών) είναι τεράστια και συνεπώς μειώνει τις αυξήσεις των τιμών, ενώ το επιτόκιο για νέα δάνεια που χορηγούνται από αυστηρές πολιτικές διαρθρωτικής προσαρμογής, γνωστό Λατινική Αμερική στη δεκαετία του '80 του περασμένου αιώνα. Για να δώσει ζωή στο κράτος-Global Network είναι απαραίτητο να γίνει τόσο την ΕΕ όσο και στη ζώνη του ευρώ, όπως οι ΗΠΑ και το δολάριο. Η απειλή της πτώχευσης είναι το όπλο του. Η κατάθλιψη περιλαμβάνει ένα αυξανόμενο έλλειμμα αυξάνοντας την πιθανότητα της αποτυχίας ή χρεοκοπίας, όπως συνέβη στην Αργεντινή το 2002. Τελικά, η παγκόσμια οικονομική δύναμη πρέπει να εδραιωθεί ως ηγεμονική δύναμη στις περιοχές υπό τον έλεγχο των στρατευμάτων δεν σχετίζονται με ένα συγκεκριμένο κράτος, όπως το ΝΑΤΟ.
Οι αγγλοαμερικανικές δυνάμεις έναντι του ευρώ
Υπάρχουν τρεις σημαντικότερους οργανισμούς αξιολόγησης στον κόσμο: ο οργανισμός Fitch Ratings, Standard & Poors, Moody του. Fitch Ratings συνδέεται με την Τράπεζα της Γαλλίας και της Renault και να εργαστούν περισσότερο, σύμφωνα με την πολιτική των Βρυξελλών. Η υποβάθμιση του ελληνικού χρέους με στόχο να κάνουμε ένα βήμα προς μια μεγαλύτερη συγκέντρωση της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης. Ο S & P, η οποία εδρεύει στην πόλη του Λονδίνου, αποτελεί μέρος της παγκόσμιας οικονομικής δίκτυο που λειτουργεί, μεταξύ άλλων, με την Barclays.
Ήταν η πρώτη να μειώσει τη βαθμολογία του ισπανικού χρέους, προκαλώντας την επίδραση μετάδοσης σε όλη την Ευρωπαϊκή περιφέρεια. Σε αυτή τη βάση, άρχισε να εξαπολύσουν τις επιθέσεις των κερδοσκόπων, με έμφαση στις συμβάσεις ασφάλισης, ή νιοστής αθέτησης (CDS), πριν από την ενδεχόμενη πτώχευση των χωρών αυτών. Μπορούν έτσι να οδηγήσει στη λεγόμενη ευρωπαϊκή κρίση και, με αυτό, το δεύτερο κύμα της παγκόσμιας κρίσης του 2011.
CDS είναι πιστωτικά παράγωγα που συμπεριφέρονται σαν να ήταν ασφάλισης έναντι του κινδύνου ότι το χρέος (δημόσιο χρέος στην περίπτωση αυτή) δεν έχει καταβληθεί λόγω της υποβάθμισης της κατάταξης του κινδύνου και / ή πριν από κάθε αύξηση του επιτοκίου επαναταξινόμηση. Περιβόητων Credit Default Swaps και επιτοκίων είναι ο κατ 'εξοχήν αγορά του City του Λονδίνου και Wallstreet. Μέσω αυτών μπορείτε να παράγετε ένα οικονομικό πραξικόπημα σε μία ή περισσότερες χώρες, ταυτόχρονα, ως λεγόμενες PIGS. Ο στόχος της αγγλο-αμερικανικής παγκοσμιοποίησης δεν συνεπάγεται κατ 'ανάγκην την επίσημη πτώχευση των χωρών στην περιφέρεια της Ευρώπης και να αναγκάσει τους έξω από το ευρώ. Αυτό θα αποδυνάμωνε τη ζώνη του ευρώ και θα είναι μεγάλες απώλειες για τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Αυτό θα μπορούσε επίσης να προκαλέσει την έκρηξη του συνόλου της αγοράς παραγώγων, χωρίς να είναι σε θέση πρώτα να υποτάξει το δολάριο, το οποίο θα αντιπροσωπεύει μια νίκη για το συντηρητικό αμερικανική δύναμη. Η διάσωση με τη χορήγηση χρημάτων για την κάλυψη του ελλείμματος και με την επιβολή των διαρθρωτικών ανακατατάξεις και η ιδιωτικοποίηση είναι, βραχυπρόθεσμα, η Ευρωπαϊκή μπλοκ, αλλά μεσοπρόθεσμα θα ωφελήσει τις παγκοσμιοποίησης. Μέσα από το σχέδιο εξαγοράς των χοίρων, υπάρχει μια αύξηση στη μεταφορά του κινδύνου από την περιφέρεια προς τις χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης. Οι πολίτες της Γερμανίας, Φινλανδία, Ολλανδία, Αυστρία και Γαλλία, μεταξύ άλλων, να αποτίσουμε φόρο τιμής δήθεν για να σταθεροποιηθούν οι περιφερειακές χώρες, αλλά στην πραγματικότητα ο στόχος είναι, πρώτα απ 'όλα, εκτός από τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, για αυτό το έργο Γαλλο-γερμανική εργατική φορολογική ενοποίηση της ΕΕ, η οποία θα περιλάμβανε τη μεταφορά των φόρων από Βορρά προς Νότο Αυτή η μετατόπιση, ήδη σε εξέλιξη, έχει αυξηθεί η λαϊκή αντίσταση στις βόρειες χώρες, ως εκ τούτου, ο κίνδυνος στον τομέα αυτό χώρες εγκαταλείψουν το ευρώ. Ο απώτερος στόχος του γαλλο-γερμανικού σχεδίου δεν είναι να είναι απολύτως εξαρτώμενη από την παγκόσμια οικονομική πρωτεύουσα. Αυτόν με τον γαλλο-γερμανικό σχέδιο υλοποιεί μια πολιτική αναδιάρθρωσης-αποταμίευσης-επενδύσεων-παραγωγή-εξαγωγές-κέρδους. Για το έργο αυτό, οι Ευρωπαίοι είναι τακτική συμμάχους στην Κίνα και στη Ρωσία. Μαζί αποτελούν την ηπειρωτική ευρασιατική επίφοβη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μπορούν έτσι επιδείνωση της σύγκρουσης, όχι μόνο με τις αγγλο-αμερικανικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, αλλά επίσης με τους Συντηρητικούς ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Εξ ου και η μεταφορά του πολέμου από τις χώρες παραγωγής πετρελαίου στις χώρες που μπορεί να εμποδίσει την ένταξη του εν λόγω μπλοκ. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι ότι η αγγλο-αμερικανική ευρωζώνης γίνει μεγαλύτερη στη Γερμανία, για μια ολοκληρωμένη περισσότερο με την Κίνα και τη Ρωσία στο μεγάλο σύστημα Ευρασίας Continental. Τα τύμπανα του πολέμου με την Κίνα παίζει πιο δυνατά και πιο δυνατά.
Ο στόχος της ευρασιατικής ηπείρου μπλοκ αποσκοπεί στο να εμποδίσει τη θεσμοθέτηση της παγκόσμιας κατάστασης. Η πολιτική του είναι: (α) να εμβαθύνει το χάσμα μεταξύ των χωρών με εμπορικά πλεονάσματα και η φορολογία, όπως η Γερμανία και η Κίνα, σε σύγκριση με χώρες με το εμπόριο και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, όπως οι ΗΠΑ, (β) την εμβάθυνση του προστατευτισμού και οικονομικού πολέμου μεταξύ μπλοκ. Λόγω της σχετικά αδύναμο χρηματοπιστωτικό τομέα τους, οι Κινέζοι και οι Γερμανοί αύξησαν το χάσμα να μην είναι υποδεέστερη, ενώ οι αγγλο-αμερικανικές δυνάμεις έχουν χρέος του καταστήματος και έτσι προσπαθούν να μειώσουν το χάσμα. Το γαλλο-γερμανικό άξονα συνεχίζει να εδραιώσει μπλοκ του με ένα ισχυρό νόμισμα και δημοσιονομική ενοποίηση ώστε να μην υπόκειται στις αγγλο-αμερικανικές οικονομικές δυνάμεις.
Οι αγγλοαμερικανικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης μπροστά του δολαρίου
Ο στρατηγικός στόχος του έργου συνολικής αγγλοαμερικανική να ταρακουνήσει τόσο το ευρώ και το δολάριο. Προς το τέλος του Ιουλίου 2011, Standard & Poors, για πρώτη φορά στην ιστορία, μείωσε τη βαθμολογία του χρέους των ΗΠΑ έτσι στέλνοντας μια προειδοποίηση για τον κίνδυνο ότι η κύρια δύναμη στον κόσμο δεν θα είναι σε θέση να εκπληρώνει όλες τις υποχρεώσεις της. Αμέσως σκορπά πανικό σε όλο τον κόσμο. Φαίνεται ότι η παγκόσμια τραπεζίτες καταστρέφουν συνειδητά την τρέχουσα χρηματοπιστωτικού συστήματος που δημιουργεί την εντύπωση σοκ για να instituirne άλλο. Μέσα στον πανικό, ο στόχος τους είναι να αντικαταστήσει το δολάριο και τη Federal Reserve με την παγκόσμια νομισματική αρχή που διαχειρίζεται άμεσα η παγκόσμια τραπεζίτες απελευθερωθεί από κάθε κρατικό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένης της αμερικανικής. Moody, ο τρίτος οργανισμός αξιολόγησης, συνδέεται στενά με την Goldman Sachs και η εργασία με το συντηρητικό μπλοκ εξουσίας της Βόρειας Αμερικής είναι πιο δραστήριοι στο πρώτο κύμα της κρίσης.
Σε δεύτερη φάση, ο οργανισμός αξιολόγησης της έστειλε στα μπλοκ αγγλο-αμερικανικές πιέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, απειλώντας να μειώσει τις εκτιμήσεις του χρέους των ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, ακόμη και ο ίδιος προσπάθησε να ενσωματώσει σε αμφότερες τις χώρες PIGS1. Στο σενάριο της προόδου των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης, που περιβάλλεται από τους πόλους της εξουσίας είναι να διασφαλιστεί μπλοκ τους. Υπό την έννοια αυτή, για μη-παγκοσμιοποίησης Βορείου Αμερικής τομείς, είναι σημαντικό ότι το δολάριο θα συνεχίσει να είναι το διεθνές νόμισμα και τα αποθέματα, πρέπει επίσης να διασφαλίσουν ότι το domain σας με το στρατιωτικό βιομηχανικό συγκρότημα, διατηρώντας, με το Πεντάγωνο, τον έλεγχο Μέσης Ανατολής και των πετρελαϊκών αποθεμάτων της, αποτελούν το κάτω μέρος της παρέμβασής τους στη Λατινική Αμερική. Αυτό το κλάσμα του οικονομικού κέντρου της εξουσίας συνδέεται στενά με την αγγλο-αμερικανική νεο-συντηρητισμός και η βιομηχανία που κινείται πιο εύκολα στο έδαφος της σύγκρουσης της πολιτικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Οι τομείς αυτοί πρέπει να διαιωνίσει την παλιά δύναμη της Βόρειας Αμερικής και να εφαρμόσει μια στρατηγική νεοσυντηρητικές, φονταμενταλιστές, μιλιταριστική και, ως εκ τούτου, το νεοφασιστικό.
Καθώς ο αγώνας βάθυνε, το κάταγμα γίνεται όλο και πιο ορατό κοινωνικό κίνημα με την ενθάρρυνση της ανάπτυξης του φασισμού, όπως το Tea Party. Από τις αρχές Νοεμβρίου 2010, η σύγκρουση εντός των Ηνωμένων Πολιτειών εισέρχεται σε μια νέα φάση. Στις ενδιάμεσες εκλογές του Ομπάμα να κερδίσει το Κόμμα του Τσαγιού. Τονίζονται τα νεοφασιστικά χαρακτηριστικά ήδη εμφανές με τον Μπους,. Με την ίδια ηγεμονικό, το Κόμμα Τσάι κινητοποίηση ενάντια στον εχθρό του έθνους: Ο Ομπάμα και η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, η οποία βασίζεται στο City του Λονδίνου και της Wall Street στη Νέα Υόρκη. Είναι αυτά τα κέντρα εξουσίας που θέλουν να καταστρέψουν το "αμερικανικό όνειρο". Η νεοσυντηρητική παράταξη επιβολής ημερήσιας διάταξης της στη μείωση των δημόσιων επενδύσεων (εκτός από τις στρατιωτικές), να αποφεύγει την αύξηση των φόρων, τη μονομέρεια και τον μιλιταρισμό στην εξωτερική πολιτική, ιδεολογική σκοταδισμό και πολιτιστική τάξη.
Η τρέχουσα κατάσταση της στρατηγικής ισοτιμίας ηγεμονικές καθιστά σαφές ότι η έκβαση της μάχης είναι πολύ ανοιχτό. Τομείς στους υφισταμένους Ηνωμένες Πολιτείες ιστορικά ενισχύσουν με αυτόν τον δεσμό, έτσι ώστε να ανοίξει χώρος για τα κοινωνικά κινήματα διαμαρτυρίας και κοινωνικής διαμαρτυρίας. Το πολιτικό μέλλον της un'incognita2 Ομπάμα. Ο νέος γύρος των νομισματικών κρίσεων με την αύξηση του πολέμου, ο πόλεμος και το εμπόριο του προστατευτισμού δηλώνει ότι η διεθνής στρατηγική κατάσταση οδεύει προς την εμβάθυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων. Μια νέα μεγάλη πόλεμος πολιτική και στρατιωτική δύναμη στα σενάρια, ωστόσο, δεν φαίνεται να είναι κοντά, αλλά όλο και περισσότερο δεν πρέπει να υποτιμάται ή να απορριφθεί.
Πώς να σώσει τους ανθρώπους; Ο αγώνας για έναν άλλο πολιτισμό
Με την κατάθλιψη του ΧΧΙ αιώνα μπαίνουμε σε μια γενική κρίση της νομιμότητας σε παγκόσμιο επίπεδο. Το 2011, προβάλλει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής εξεγέρσεις και επαναστάσεις, όπως στην Ευρώπη του 1848. Μπορούμε να μιλάμε για μια πολιτική αφύπνιση και ευαισθητοποίηση της καθολικής. Αν αυτό το ξύπνημα πραγματοποιείται σε διάφορες χώρες και περιοχές σε διαφορετικές συνθήκες, αποκτά όλο και περισσότερο παγκόσμιο χαρακτήρα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα δεν είναι απλά μια εξέγερση σε μια χώρα ή περιοχή, όπως η Βόρεια Αφρική ή στη Νότια Ευρώπη, αλλά μπορεί να εκραγεί σε όλο τον κόσμο. Και όλα αυτά μπορεί να φέρει στο προσκήνιο την αυτοκρατορική εξουσία και δυτικού πολιτισμού. Ο νεοφιλελευθερισμός αμφισβητείται στη Λατινική Αμερική, όπου υπάρχει μια διαδικασία δέκα χρόνια της απόσπασης. Το 2008-2009, υπήρχαν λαϊκές εξεγέρσεις λόγω της πείνας στην υποσαχάρια Αφρική, και το 2011, και πάλι, στη Σομαλία, την Αιθιοπία, την Ερυθραία και την Κένυα. Αυτό οφείλεται, κυρίως, η αύξηση των τιμών για τα βασικά σιτηρά. Στη Βόρεια Αφρική, εκτός από την Αλγερία, οι εξεγέρσεις ξέσπασαν των εργασιών για την αστάθεια και την κοινωνική ανασφάλεια. Για δεκαετίες, η πολιτική σταθερότητα έχει επιτευχθεί μόνο με δικτάτορες. Στο κλείσιμο των διεθνών μεταναστευτικών ευκαιριών έκλεισε για να δημιουργήσετε ένα μοναδικό σχεδιασμό ή την οικογένεια από τη χώρα. Από τότε, η λύση είναι δυνατή μόνο μέσα στη χώρα τους και δεν μπορούν πλέον να είναι ατομική. Αυτή η πολιτικοποίηση του πληθυσμού, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων που πρώτα και πιο κατέφυγαν στη μετανάστευση. Η οικονομική ύφεση και η μαζική ανεργία, ιδιαίτερα των νέων, στην Ευρώπη έχουν προκαλέσει λαϊκές εξεγέρσεις δεν δει εδώ και πολλές δεκαετίες, στην πραγματικότητα, η εξέγερση μπορεί να εκραγεί παντού. Η τρέχουσα οικονομική λογική τείνει να αρνηθεί η ζωή της μια αυξανόμενη πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού είναι το κέντρο των προαστίων, έχουμε την τάση να μειώσει την παραγωγική ζωή των εργαζομένων, προκαλώντας εκτεταμένη εργασιακή ανασφάλεια. Η ίδια λογική καταστρέφει την ωφέλιμη διάρκεια ζωής των προϊόντων, όλο και περισσότερο διαθέσιμο, αλλά και την ίδια μηχανήματα και τις ομάδες των επιχειρήσεων? Υπάρχει έντονος ανταγωνισμός για να πάρετε μια όλο και πιο προηγμένη τεχνολογία. Κατά συνέπεια, θα καταλήξετε να καταστρέψει τη ζωή της φύσης με την εξάντληση, μεταξύ άλλων, μη ανανεώσιμων πόρων. Η πρωτεύουσα, αποφεύγοντας έτσι τη ζωή σε μεγάλες εκτάσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για τη λογική της δικής του της αναπαραγωγής και προκαλεί το θάνατο όλων αυτών που ενσωματώνει στο σχεδιασμό του. Έτσι υπάρχει ο κίνδυνος πνιγμού, πάντα με τη δική της λογική του. Κατά τη γνώμη μας, στερώντας τη ζωή και το θάνατο σπέρνει σε πολλούς τομείς, η πρωτεύουσα γίνεται καταστροφική, τελικά, τη δική του αναπαραγωγή. Με άλλα λόγια, είναι ένα σύστημα που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή τους. Υποθέτουμε ότι ο άνθρωπος είναι προϊόν της ιστορίας είναι ότι ο δημιουργός του, και αυτό χάρη στο έργο. Η δυνατότητα ενός πολιτικού σχεδίου να επηρεάσει μια αλλαγή στην οικονομική λογική δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση ενός λαού, ή καθορίζεται μόνο από τις λεγόμενες αντικειμενικές συνθήκες. Η αστική δημοκρατία δεν είναι μόνο προϊόν ή μόνο ένα έργο ταξικής ιστορίας. Το ίδιο ισχύει και για τα εναλλακτικά σχέδια, τα οποία ονομάζονται σοσιαλισμό, ακόμα και αν μόνο μια αλλαγή του πολιτισμού ή άλλη φάση του καπιταλισμού υπό την ηγεμονία της παγκόσμιας κατάστασης. Το κλειδί είναι η τομή αυτή με τις ιστορικές στιγμές που θα προσφέρει περισσότερες ευκαιρίες, λόγω της αλλαγής στην οικονομική λογική. Πιστεύουμε ότι η Μεγάλη Ύφεση του ΧΧΙ αιώνα χαρακτηρίζεται ως κρίση του πολιτισμού μιας ιστορικής στιγμής, πέρα ​​από τα σύνορα του κάθε κράτους, ένα πολιτικό σχέδιο για να αλλάξετε την τρέχουσα οικονομική λογική. Εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης αναδύεται μια πολιτική αποστασιοποίηση από το νεοφιλελευθερισμό. Στη Λατινική Αμερική, για μια δεκαετία, γίνεται μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική έργου. Υπάρχει μια τάση να απαλλαγεί από την πολιτική προσάρτηση επιθυμητή από τις πιο συντηρητικές στον τομέα της ενέργειας των ΗΠΑ. Η δημιουργία της ALCA ως πολιτικό εργαλείο προσάρτηση έγινε πίσω όχι μόνο από την ισχυρή κοινωνικά κινήματα, αλλά επίσης από την απόφαση της Βραζιλίας να δημιουργήσει το δικό της οικονομικό μπλοκ: τη Mercosur. Αντιπροσώπευε μια σοβαρή οπισθοδρόμηση της πολιτικής προσάρτηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Από εδώ ξεκινά η επίθεση των ΗΠΑ προσάρτηση της χώρας από τη χώρα μέσω της Συμφωνίας Ελεύθερων Συναλλαγών (TLC). Ωστόσο, η πολιτική της σπάσιμο στη Λατινική Αμερική συνεχίζει το ταξίδι του. Βενεζουέλα και η Κούβα έχουν ξεκινήσει μια αντεπίθεση με το ALBA και Petrocaribe. Ισημερινός και η Βολιβία έχουν προσχωρήσει στην τελευταία πολιτική δύναμη από τις παρεμβολές των ΗΠΑ? Σταδιακά όλο και περισσότερες χώρες να υιοθετήσουν μία νέα πολιτική ενότητα. Η Unión de Naciones Suramericanas (UNASUR), ιδρύθηκε το Μάιο του 2008 εν μέσω της διεθνούς κρίσης είναι η γέννηση ενός νέου μπλοκ περιφερειακή δύναμη και ένας φάρος της απελευθέρωσης. Νότια Αμερική διαθέτει αντικειμενικά την κρίσιμη μάζα για να τοποθετήσετε τον εαυτό της ως κυρίαρχο πόλο με ενδογενή produttive1 δυνάμεις. Είναι η μόνη διέξοδος από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που έχουν οι άνθρωποι, αν και όχι ακόμη για την άμεση πρωτοβουλία του λαού. Η αυξανόμενη ολοκλήρωση της Λατινικής Αμερικής θα συμβάλει στη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου και θα διευκολύνει επίσης την εξάντληση του υπάρχοντος οικονομική λογική.
Πώς να ασχοληθεί με τραπεζίτες
Οι τραπεζίτες δεν εξασφαλίσει την υποταγή ολόκληρων χωρών που χρησιμοποιούν το σφυρί του χρέους, να πάρει ό, τι είχε προηγουμένως ήταν δυνατή μόνο μέσω πολέμου. Η επιβολή του χρέους μπορεί να θεωρηθεί ως πράξη των οικονομικών πολέμου και ως εκ τούτου είναι επαχθή χρέη. Οι εθνικές οικονομίες έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της από τέτοιες επιθέσεις, όπως έκανε και η Ισλανδία με δύο δημοψηφίσματα σώζει τους ανθρώπους του και όχι οι τραπεζίτες. Τα μίντια έχουν ζηλότυπα κρυμμένο στο κοινό το ιστορικό μάθημα που έδωσε στην Ισλανδία. Ελλάδα για να σώσει, στην ουσία, οι ξένοι τραπεζίτες δεν θα σώσει το λαό του, που έχασαν κάθε αξιοπρέπεια στο να πληρώσουν μέσω ενός αυστηρού προγράμματος λιτότητας και να περιέλθει σε μια βαθιά ύφεση. Οι οργανισμοί αξιολόγησης οι ίδιοι έχουν διαπράξει απάτη εις βάρος του ελληνικού χρέους μπορούν να τύχουν. Χρέη που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο δόλιες πράξεις δωροδοκίας ή είναι παράνομη, ακόμη και παράνομη. Οι οφειλές αυτές είναι απαράδεκτες και πρέπει να ακυρωθούν. Όλοι οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν και να είναι σε θέση να καταγγείλει τη διεστραμμένη φύση της debito2. Οι περισσότερες χώρες που συμμετέχουν στον αγώνα κατά την απληστία των τραπεζιτών, τόσο περισσότερες πιθανότητες να γεννηθεί ένα διεθνές κίνημα για να σώσει τους ανθρώπους και όχι οι τράπεζες. Ως προληπτικό μέτρο για το μέλλον είναι αναγκαίο να επιβάλει δημοσιονομική πειθαρχία στην πρώτη θέση που απαγορεύουν οι τράπεζες επενδύσεων με βάση με τις τράπεζες καταθέσεων, δηλαδή οι τράπεζες ότι το κοινό εμπιστεύεται τις αποταμιεύσεις τους. Είναι επίσης σημαντικό για τον έλεγχο και τον περιορισμό της ροής του κεφαλαίου μέσα και έξω. Δεν έχει σημασία τόσο για τις επιλογές της κυβέρνησης, αλλά είναι απαραίτητο να κινητοποιήσει τον κόσμο για μια αξιοπρεπή ζωή, που είναι το κλειδί της λύσης. Είναι σαφές ότι είναι απαραίτητο να πιέσουν τις κυβερνήσεις να αλλάξουν ριζικά την πορεία των πραγμάτων.
Πώς μπορούμε να αλλάξουμε την πορεία της ιστορίας;
Η ιστορία φαίνεται να δείχνουν ότι η παράβαση της κρίσης δεν μπορούν να προέρχονται από κερδοσκοπικά κεφάλαια και αντιπαραγωγικές, αλλά θα είναι εκεί όπου ανέπτυξε μια μεταποιητική βάση. Από το τέλος του κεϋνσιανισμού έχουμε δει ότι η τεχνολογική καινοτομία έχει φθάσει σε ένα πολύ υψηλό κόστος για να υποστηρίξουν τον αγώνα για τον ανταγωνισμό. Ο αγώνας για την κατοχύρωση με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας όλες τις γνώσεις που έχουν για το λογικό επακόλουθο. Ο σκοπός είναι να διατηρήσει το πλεονέκτημα ιστορικά κατακτημένο. Ωστόσο, οι καινοτομίες τείνουν να εμφανίζονται όπου υπάρχει συνήθως πιο ανεπτυγμένες παραγωγής και ως εκ τούτου το μέλλον βρίσκεται στις λεγόμενες αναδυόμενες χώρες. Από αυτή την άποψη, η Λατινική Αμερική έχει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο να παίξει.
Η πραγματική οικονομία κινείται προς τις αναδυόμενες χώρες. Σε όρους αγοραστικής δύναμης, οι χώρες αυτές (τις χώρες του ΟΟΣΑ) το 2011 θα φτάσουν - σύμφωνα με τον Αύγουστο του περιοδικού The Economist 6, 2011 - 54% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Είναι έκπληξη το γεγονός ότι το 52% του αυτοκινήτου και το 82% των κινητών τηλεφώνων που πωλούνται στις χώρες αυτές. Το 2010 οι εξαγωγές των αναπτυσσομένων χωρών στο σύνολό τους έχουν υπερβεί το 50% των παγκόσμιων εξαγωγών, έναντι 27% το 1990, έχουν το 81% των διεθνών συναλλαγματικών αποθεμάτων και μόνο το 17% του συνολικού χρέους. Οι χώρες καταναλώνουν το 60% του κόσμου, το 65% χαλκού, το 75% του χάλυβα, το 55% του πετρελαίου. Η Κίνα είναι η χώρα που αναδύεται ισχυρότερη με άνω του 49% του ΑΕΠ των επενδύσεων σε σύγκριση με μόνο το 16% των Ηνωμένων Πολιτειών. Ένα ολοένα και πιο σημαντικός παράγοντας για την ανταγωνιστικότητα είναι το χαμηλό κόστος εργασίας. Η Κίνα είναι μεταξύ των πρωταθλητών κόσμου προς αυτή την κατεύθυνση. Η λατινοαμερικανική ήπειρο έχει τεράστιες δυνατότητες. Όχι μόνο έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από τις ΗΠΑ, αλλά το εργατικό δυναμικό της είναι πολύ φθηνότερη από οποιοδήποτε κέντρο της πόλης. Στη βασική δομή του πληθυσμού είναι σχετικά παλιά. Δεν έχουν καμία δυνατότητα για την αντικατάσταση των γενεών και, ως εκ τούτου, το εργατικό δυναμικό, χωρίς την εισροή μεταναστών δεν θα εξυπηρετούσε το κεφάλαιο. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, όμως, έχουν έναν πληθυσμό σε ηλικία εργασίας και αυξάνοντας την ικανότητά τους να γενεών κύκλος εργασιών καλύτερη εγγύηση. Η αμερικανική ήπειρο της Λατινικής είναι ένας σημαντικός παραγωγός τροφίμων στον κόσμο και διαθέτει ένα από τα σημαντικότερα παγκόσμια αποθέματα της βιοποικιλότητας και του γλυκού νερού.
Η επιφάνεια της Λατινικής Αμερικής είναι υψηλότερη από εκείνη της Ρωσίας. Το έδαφος της Νότιας Αμερικής είναι ένα από τα μεγαλύτερα παγκόσμια αποθέματα πετρελαίου και τα αγροκαύσιμα δεν είναι μόνο, αλλά και μέταλλα. Η λατινοαμερικανική ήπειρο μαζί μπορούν να αποφασίσουν να κατανείμουν τους πόρους αυτούς, όλο και πιο σπάνιο και στρατηγικές για την πραγματική οικονομία της, ιδιαίτερα την εσωτερική της ανάπτυξη, αλλά και να τα αφήσουν ως στρατηγικά αποθέματα για τις μελλοντικές γενιές. Εν μέσω μιας παγκόσμιας ύφεσης, μια πολιτική προς τη μεγαλύτερη αυτάρκεια να γίνει όχι μόνο μια δυνατότητα, αλλά μια αναγκαιότητα. Στις αναπτυσσόμενες χώρες, όλα αυτά τα στοιχεία, στη σημερινή παγκόσμια κρίση, μια σταθερή βάση για μια πραγματική οικονομία επεκτείνεται. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη, τόσο στον πυρήνα από ό, τι στην περιφέρεια. Η αυξανόμενη σχετική σπανιότητα των φυσικών πόρων αλλά και η απόλυτη σε μπελάδες με την ίδια οικονομική λογική του καπιταλισμού. Η πολιτική της διατήρησης και μειωμένη χρήση των φυσικών πόρων, όπως υποστηρίζει τις κοινότητες των ιθαγενών και των Ακτημόνων Βραζιλιάνοι, για παράδειγμα, θα αυξήσει αυτήν την έλλειψη. Η πολιτική των περιφερειακών λαών για ένα πολιτικό σχέδιο όπως το ενδογενές σημαίνει ότι θα υπάρξουν λιγότερους φυσικούς πόρους για την παγκόσμια αγορά. Αργά ή γρήγορα θα καταλήξετε να καταπνίξει την καπιταλιστική λογική. Δεν θα υπήρχε τότε καμία άλλη διέξοδο από το να παρατείνει τη διάρκεια ζωής των προϊόντων. Η αξία χρήσης αρχίζει να συμπέσουν με την ανταλλακτική αξία. Η επέκταση των αξιών χρήσης ζωής μειώνει την πραγματική ζήτηση από πλευράς αξίας. Η εποχή της αρνητικής ανάπτυξης στον κόσμο, φαίνεται τόσο ανοικτή και υπόσχεται ένα νέο πολιτισμό. Γνωρίστε τις ίδιες απαιτήσεις που θα απαιτούσε λιγότερο χρόνο με την επιμήκυνση της μέσης διάρκειας των προϊόντων. Δείτε κοινωνικής αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει όσον αφορά τη μορφή με αρνητική ανάπτυξη. Σε αυτήν την διάσταση, η δημιουργία νέων κοινωνικών αντικείμενο και την κατάληψη της εξουσίας στο διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, διαφορετική από την κλασική στην εξουσία σε εθνικό επίπεδο των περασμένων αιώνων, θα αποτελέσει μια ριζική και κοσμοϊστορική αλλαγή: είμαστε στην αρχή ενός νέου πολιτισμού.

settembre 2011