Αγρύπνια...

Αν αποχωριζόμουν κάτι
απ' όλα αυτά που να κοιμηθώ δεν μ' αφήνουν

δεν θα μου έμεναν παρά ελάχιστα

δεν θα ήμουν παρά ένα καλάθι υπολοίπων

μια σκέψη ίσως ή μια τσαλακωμένη εικόνα

ή ίσως μονάχα μια αβεβαιότητα να ήμουν

σσσσσσσσσς…

μόνο οι λέξεις οι εφιάλτες μόνο

ή τα ξεφτισμένα ρετάλια μένουνε πάντα άγρυπνα

ασάλευτη εδώ... όλα τα περιμένω στη χώρα του ακοίμητου που κατοικώ

μια θυρίδα σφραγισμένη γίνομαι στο οδοιπορικό της αντοχής

να προστατεύω σελίδα τη σελίδα ανάσα την ανάσα

πνιγμό τον πνιγμό ό,τι έχει εναπομείνει:

νυχτοπεταλούδες που καίγονται στο φως
ή πληγωμένα χελιδόνια

που φτεροκοπούν έξω απ' το παγωμένο παράθυρο

ή ήχους μουρμουρητό πνιγηρής βροχής

ή ρυάκι μνήμης που ανάμεσα σε ξερολιθιές διέξοδο δυσοίωνη

και καταδικασμένη ακολουθεί

έτσι ακράτητα ταξιδεύει η νύχτα

και έτσι με καταλείπει το ξημέρωμα

σσσσσσσσσς…

 

Αναρτήθηκε από ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ