Μόλις άκουσα τις προτεινόμενες πουστιές σε βάρος του εργαζομένου μεταρρυθμίσεις που προτείνουν οι τροϊκάνες πιθανώς με την παρότρυνση της Συμμορίας Εκμεταλλευτών Βαρβάρων του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών, η πρώτη μου σκέψη ήταν: “Ε, όχι ρε γμτ, αυτό είναι ενάντια στους κανονισμούς της ΕΕ”. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω την έρευνα μου για να δω κατά πόσον είχα δίκιο.
Δυστυχώς, το δίκιο μου βρίσκεται μόνο στην ηθική και ανθρωπιστική σφαίρα, καθώς οι τωρινοί ενωσιακοί κανονισμοί για τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου στην ΕΕ την έχουν τη δοσάρα της αντεργατικότητας τους. Οι προτάσεις της τρόικας ξεχειλώνουν αρκετά την παραπάνω οδηγία, αλλά παραμένουν στο γράμμα της και στο φιλοεργοδοτικό υπονοούμενό της.
Η οδηγία υποτίθεται ότι ξεχειλώνει “προσωρινά” παλαιότερα, εθιμικώς καθορισμένα ωράρια (τα κλασσικά τρία οχτάρια – οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες προσωπική ανάπτυξη και αναψυχή, οχτώ ώρες ύπνου) για να εξομαλύνει τις διαφορές της “νέας” Ευρώπης του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού με τις χώρες της “παλαιάς” Ευρώπης του υπαρκτού καπιταλισμού και να επιτρέψει “ευελιξία” στην εργασία προσωπικού που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς π.χ. θεράποντες γιατροί και νοσηλευτές ασθενούς, ναυτικοί, διασώστες κ.ο.κ.. Φυσικά δε, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, “όποιος μάθει να σηκώνει σήμερα το ένα χέρι, αύριο θα μάθει να σηκώνει και τα δυο”, “τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντ’έξι”κτλ.κτλ.κτλ. και η οδηγία διατυπώθηκε κατά τρόπο τόσο αφηρημένο και γενικόλογο ώστε άνετα μπορεί να γίνει λάστιχο και να συμπεριλάβει οποιοδήποτε εργαζόμενο.
Όσο για τη μη διάκριση μεταξύ της κρίσιμης εργασίας που μπορεί να αφορά τη ζωή ενός συνανθρώπου μας (θα ήταν μάλλον αποκρουστικό και παράλογο ένας γιατρός να παρατά μια επείγουσα εγχείριση στη μέση επειδή έληξε το ωράριό του) και της βιομηχανικής παραγωγής ή του εμπορίου (δε θα χαλάσει δα κι ο κόσμος αν τα μαγαζιά και οι τράπεζες δουλεύουν μια ώρα λιγότερο ή αν το παρλιακό πάρει μια μέρα αργότερα την παραγγελία του νέου καραγκλαγκλάν iPhone HXST με 1 terabyte μνήμη, κάμερα 256 μεγαπίξελ και ενσωματωμένη γαργαλιέρα), αυτό είναι ένα άλλο, πολύ μεγάλο θέμα, που αξίζει σεντόνι Βικτώρια. Για ένα πιο ποιητικό, μεταφορικό σχόλιο επι τούτου σας παραπέμπω σε ένα παραμύθι του Ουάιλντ προς το παρόν.
Επιγραμματικά, η τρέχουσα οδηγία (288/2003/ΕΚ) για το χρόνο εργασίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης προβλέπει τα ακόλουθα, προστατευτικά του εργαζομένου όρια:
-Ο μέσος εργάσιμος χρόνος την εβδομάδα δεν πρέπει να ξεπερνά τις 48 ώρες. Ο μέσος όρος μπορεί να υπολογιστεί σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων. Ήτοι, απαγορεύεται -εκτός κι αν επιτρέπεται, που θα δούμε παρακάτω πώς γίνεται- σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων ο εργαζόμενος να εργαστεί πάνω από 192 ώρες συνολικά.
-Πρέπει, κατ’ελάχιστον, ο εργαζόμενος να αναπαύεται 11 συνεχόμενες ώρες την ημέρα κάθε 24ωρο.
-Ο εργαζόμενος δικαιούται τουλάχιστον ένα συνεχές εικοσιτετράωρο ανάπαυσης την εβδομάδα (χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το προαναφερθέν ενδεκάωρο -”προστίθεται”) το οποίο δύναται να συμψηφισθεί σε διάστημα δύο εβδομάδων κατόπιν συμφωνίας με τον εργοδότη.
-Πόρισμα των δύο παραπάνω: Ο ανώτατος χρόνος εργασίας για έναν εργαζόμενο την εβδομάδα είναι 78 ώρες και δεν μπορεί να κρατήσει σερί για πάνω από δύομισι περίπου εβδομάδες το μήνα καθώς θα κλείσει το ανώτατο όριο των 192 ωρών εργασίας σε τέσσερεις εβδομάδες. Το ότι οι εργοδότες επιθμούν διακαώς να ξεχειλώσουν το παραπάνω όριο των τεσσάρων εβδομάδων έως και σε εικοσαετία εννοείται.
-Ο εργαζόμενος δικαιούται ένα τουλάχιστον διάλειμμα (30 λεπτών για τον νέο κάτω των 25 ετών, 20 λεπτών για τον ενήλικο άνω των 25) σε περίπτωση που εργάζεται πάνω από 6 ώερς συνεχόμενα.
-Ο εργαζόμενος δικαιούται τουλάχιστον 4 εβδομάδες άδεια μετ’αποδοχών το χρόνο.
-Η βαρεία και επικίνδυνη νυχτερινή εργασία δεν πρέπει να διαρκεί ανώ των 8 ωρών κάθε 24ωρο, ενώ οι εργαζόμενοι σε νυχτερινή βάρδια δικαιούνται τακτικές δωρεάν ιατρικές εξετασεις ή μεταφορά σε ημερήσια βάρδια σε ειδικές περιπτώσεις.
Υπάρχει δεδικασμένο ότι ο χρόνος εφημερίας για τους γιατρούς και On call διαθεσιμότητας του εργαζομένου θεωρείται εργάσιμος και υπόκειται στους παραπάνω περιορισμούς, δεδικασμένο το οποίο όμως αμφισβητείται.
Η οδηγία επίσης παρέχει τη δυνατότητα opt-out από το παραπάνω μέγιστο ωράριο (την εφαρμόζει το Ρουαγιωμ Ουνί σίγουρα) με βάση συλλογική σύμβαση εργασίας και δηλωμένη συναίνεση του εργαζομένου (ο οποίος καλύπτεται σε περίπτωση τυχόν άρνησής του), με την υποχρέωση να τηρεί μητρώο για τους εργαζομένους που επέλεξαν την υπερβαση ωραρίου και να τηρεί τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας και υγιεινής.
Παρέκκλιση επίσης επιτρέπεται για διευθυντές επιχειρήσεων ή στελέχη που είναι εξουσιοδοτημένα να λαμβάνουν αποφάσεις αυτόνομα, για οικιακές βοηθούς, για θρησκευτικούς τελετάρχες (υποθέτω κυρίως για μουσουλμάνους ιερείς, οι οποίοι κατά το μήνα του ραμαζανίου κάνουν τη νύχτα μέρα), για ναυτικούς κτλ.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα προτεινόμενα από την τρόικα μέτρα, μ’όλο που ανατρέπουν τα δεδομένα που ξέραμε ως τώρα, δυστυχώς είναι μέσα στα πλαίσια της ισχύουσας Ευρωπαϊκής Οδηγίας 88/2003/ΕΕ για το ωράριο εργασίας.
Πρόβλεψή μου, γνωρίζοντας ότι το καθεστώς στο Ελλαδιστάν έχει εξελιχθεί σε κανονικότατη παθοκρατία (καθεστώς στο οποίο την εξουσία έχουν παθολογικά άτομα με μηδενική ενσυναίσθηση και ισχυρό σαδισμό), όντας απόλύτα συντονισμένο με την εξίσου ψυχοπαθητική γραφειοκρατία της ΕΕ, είναι ότι το παραπάνω μέτρο θα περάσει από τη βουλή και θα νομοθετηθεί σαν “εναρμόνιση της κρατικής νομοθεσίας με τις οδηγίες της ΕΕ” ή παρόμοια ορολογία. Πιθανότατα, θα έρθει σε πακετάκι με τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από το κράτος και τη επίσημη, πλέον, μετατροπή των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε απλά τελετουργικά εξαρτήματα – ή τη διάλυσή τους καθώς πλέον και τυπικά δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Αλλά βγήκα εκτός θέματος.
Εννοείται ότι το ξεχείλωμα του ωραρίου θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τη σωματική, όσο και για τη διανοητική υγεία των εργαζομένων. Ενδεικτικά αναφέρω τη ραγδαία πτώση ποιότητας της προσωπικής και οικογενειακής ζωής, την αύξηση περιστατικών κάθε μορφής κακοποίησης και παραμέλησης παιδιών (γιατί όχι και παππούδων και γιαγιάδων;) απο τους εξουθενωμένους εργαζόμενους γονείς, τον εξαναγκασμό της γυναίκας σε επιστροφή στο σπίτι -αφού πλέον έρχεται μία ή άλλη η εργασία με τα έξοδα για υποκατάσταση των εργασιών του σπιτιού και φροντίδας των παιδιών και των γερόντων- με την ανάλογη επιβάρυνση της κοινωνικής θέσης των γυναικών, αύξηση των αιφνιδίων θανάτων και της θνησιμότητας του πληθυσμού -επιθυμητό μάλλον, αφού κατά τον Μενγκελοβέρδο και τους τροϊκανούς ζούμε και πολύ- κ.ο.κ.
Κάτι σημαντικό -ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ και όχι μόνο για τους Έλληνες- είναι ότι η παραπάνω οδηγία είναι υπό αναθεώρηση τα τελευταία εννέα χρόνια μετά από πολλές , κωλυσιεργίες. Από τις τέσσερεις επιτροπές που συνδιαλέγονται, οι τρεις είναι εργοδοτικές και οι δύο από αυτές -Επιχειρηματίες και “Εργολήπτες δημοσίων υπηρεσιών”(=ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι)- θα διατηρήσουν σαφέστατα εχθρική στάση απέναντι στους εργαζομένους. Η τελική, διορθωμένη οδηγία αναμένεται να εκδοθεί κατά περίεργη σύμπτωση φέτος τον Νοέμβριο. Περιμένω η χώρα μας να παίξει τον, βγαλμένο από την αρχαιοελληνική μας μυθολογία, ρόλο του Δούρειου Ιππου και από ότι φαίνεται και από τα σχόλια σε αυτό το διαφωτιστικό άρθρο της Guardian εδώ, το παιχνίδι το έχουν πάρει ακόμα και οι άγγλοι χαμπάρι.
Υ.Γ.: Μια αύξηση του χρόνου εργασίας κατά 20%, θα κάνει, από ότι υπολόγισα χοντρικά, 16,7% των τωρινών εργαζομένων πλεονάζοντες, άρα η ανεργία θα αυξηθεί εν τέλει κατά περίπου 12% (το 16,7% του 70%), για 42% ανεργία (και αυτά μπακαλίστικα, χωρίς να υπολογίζω την ανάδραση). Τι χαρά, τι χαρά…
ΠΗΓΗ
Δυστυχώς, το δίκιο μου βρίσκεται μόνο στην ηθική και ανθρωπιστική σφαίρα, καθώς οι τωρινοί ενωσιακοί κανονισμοί για τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου στην ΕΕ την έχουν τη δοσάρα της αντεργατικότητας τους. Οι προτάσεις της τρόικας ξεχειλώνουν αρκετά την παραπάνω οδηγία, αλλά παραμένουν στο γράμμα της και στο φιλοεργοδοτικό υπονοούμενό της.
Η οδηγία υποτίθεται ότι ξεχειλώνει “προσωρινά” παλαιότερα, εθιμικώς καθορισμένα ωράρια (τα κλασσικά τρία οχτάρια – οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες προσωπική ανάπτυξη και αναψυχή, οχτώ ώρες ύπνου) για να εξομαλύνει τις διαφορές της “νέας” Ευρώπης του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού με τις χώρες της “παλαιάς” Ευρώπης του υπαρκτού καπιταλισμού και να επιτρέψει “ευελιξία” στην εργασία προσωπικού που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς π.χ. θεράποντες γιατροί και νοσηλευτές ασθενούς, ναυτικοί, διασώστες κ.ο.κ.. Φυσικά δε, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, “όποιος μάθει να σηκώνει σήμερα το ένα χέρι, αύριο θα μάθει να σηκώνει και τα δυο”, “τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πεντ’έξι”κτλ.κτλ.κτλ. και η οδηγία διατυπώθηκε κατά τρόπο τόσο αφηρημένο και γενικόλογο ώστε άνετα μπορεί να γίνει λάστιχο και να συμπεριλάβει οποιοδήποτε εργαζόμενο.
Όσο για τη μη διάκριση μεταξύ της κρίσιμης εργασίας που μπορεί να αφορά τη ζωή ενός συνανθρώπου μας (θα ήταν μάλλον αποκρουστικό και παράλογο ένας γιατρός να παρατά μια επείγουσα εγχείριση στη μέση επειδή έληξε το ωράριό του) και της βιομηχανικής παραγωγής ή του εμπορίου (δε θα χαλάσει δα κι ο κόσμος αν τα μαγαζιά και οι τράπεζες δουλεύουν μια ώρα λιγότερο ή αν το παρλιακό πάρει μια μέρα αργότερα την παραγγελία του νέου καραγκλαγκλάν iPhone HXST με 1 terabyte μνήμη, κάμερα 256 μεγαπίξελ και ενσωματωμένη γαργαλιέρα), αυτό είναι ένα άλλο, πολύ μεγάλο θέμα, που αξίζει σεντόνι Βικτώρια. Για ένα πιο ποιητικό, μεταφορικό σχόλιο επι τούτου σας παραπέμπω σε ένα παραμύθι του Ουάιλντ προς το παρόν.
Επιγραμματικά, η τρέχουσα οδηγία (288/2003/ΕΚ) για το χρόνο εργασίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης προβλέπει τα ακόλουθα, προστατευτικά του εργαζομένου όρια:
-Ο μέσος εργάσιμος χρόνος την εβδομάδα δεν πρέπει να ξεπερνά τις 48 ώρες. Ο μέσος όρος μπορεί να υπολογιστεί σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων. Ήτοι, απαγορεύεται -εκτός κι αν επιτρέπεται, που θα δούμε παρακάτω πώς γίνεται- σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων ο εργαζόμενος να εργαστεί πάνω από 192 ώρες συνολικά.
-Πρέπει, κατ’ελάχιστον, ο εργαζόμενος να αναπαύεται 11 συνεχόμενες ώρες την ημέρα κάθε 24ωρο.
-Ο εργαζόμενος δικαιούται τουλάχιστον ένα συνεχές εικοσιτετράωρο ανάπαυσης την εβδομάδα (χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το προαναφερθέν ενδεκάωρο -”προστίθεται”) το οποίο δύναται να συμψηφισθεί σε διάστημα δύο εβδομάδων κατόπιν συμφωνίας με τον εργοδότη.
-Πόρισμα των δύο παραπάνω: Ο ανώτατος χρόνος εργασίας για έναν εργαζόμενο την εβδομάδα είναι 78 ώρες και δεν μπορεί να κρατήσει σερί για πάνω από δύομισι περίπου εβδομάδες το μήνα καθώς θα κλείσει το ανώτατο όριο των 192 ωρών εργασίας σε τέσσερεις εβδομάδες. Το ότι οι εργοδότες επιθμούν διακαώς να ξεχειλώσουν το παραπάνω όριο των τεσσάρων εβδομάδων έως και σε εικοσαετία εννοείται.
-Ο εργαζόμενος δικαιούται ένα τουλάχιστον διάλειμμα (30 λεπτών για τον νέο κάτω των 25 ετών, 20 λεπτών για τον ενήλικο άνω των 25) σε περίπτωση που εργάζεται πάνω από 6 ώερς συνεχόμενα.
-Ο εργαζόμενος δικαιούται τουλάχιστον 4 εβδομάδες άδεια μετ’αποδοχών το χρόνο.
-Η βαρεία και επικίνδυνη νυχτερινή εργασία δεν πρέπει να διαρκεί ανώ των 8 ωρών κάθε 24ωρο, ενώ οι εργαζόμενοι σε νυχτερινή βάρδια δικαιούνται τακτικές δωρεάν ιατρικές εξετασεις ή μεταφορά σε ημερήσια βάρδια σε ειδικές περιπτώσεις.
Υπάρχει δεδικασμένο ότι ο χρόνος εφημερίας για τους γιατρούς και On call διαθεσιμότητας του εργαζομένου θεωρείται εργάσιμος και υπόκειται στους παραπάνω περιορισμούς, δεδικασμένο το οποίο όμως αμφισβητείται.
Η οδηγία επίσης παρέχει τη δυνατότητα opt-out από το παραπάνω μέγιστο ωράριο (την εφαρμόζει το Ρουαγιωμ Ουνί σίγουρα) με βάση συλλογική σύμβαση εργασίας και δηλωμένη συναίνεση του εργαζομένου (ο οποίος καλύπτεται σε περίπτωση τυχόν άρνησής του), με την υποχρέωση να τηρεί μητρώο για τους εργαζομένους που επέλεξαν την υπερβαση ωραρίου και να τηρεί τα αναγκαία μέτρα ασφαλείας και υγιεινής.
Παρέκκλιση επίσης επιτρέπεται για διευθυντές επιχειρήσεων ή στελέχη που είναι εξουσιοδοτημένα να λαμβάνουν αποφάσεις αυτόνομα, για οικιακές βοηθούς, για θρησκευτικούς τελετάρχες (υποθέτω κυρίως για μουσουλμάνους ιερείς, οι οποίοι κατά το μήνα του ραμαζανίου κάνουν τη νύχτα μέρα), για ναυτικούς κτλ.
Με βάση τα παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα προτεινόμενα από την τρόικα μέτρα, μ’όλο που ανατρέπουν τα δεδομένα που ξέραμε ως τώρα, δυστυχώς είναι μέσα στα πλαίσια της ισχύουσας Ευρωπαϊκής Οδηγίας 88/2003/ΕΕ για το ωράριο εργασίας.
Πρόβλεψή μου, γνωρίζοντας ότι το καθεστώς στο Ελλαδιστάν έχει εξελιχθεί σε κανονικότατη παθοκρατία (καθεστώς στο οποίο την εξουσία έχουν παθολογικά άτομα με μηδενική ενσυναίσθηση και ισχυρό σαδισμό), όντας απόλύτα συντονισμένο με την εξίσου ψυχοπαθητική γραφειοκρατία της ΕΕ, είναι ότι το παραπάνω μέτρο θα περάσει από τη βουλή και θα νομοθετηθεί σαν “εναρμόνιση της κρατικής νομοθεσίας με τις οδηγίες της ΕΕ” ή παρόμοια ορολογία. Πιθανότατα, θα έρθει σε πακετάκι με τον καθορισμό του κατώτατου μισθού από το κράτος και τη επίσημη, πλέον, μετατροπή των συνδικαλιστικών οργανώσεων σε απλά τελετουργικά εξαρτήματα – ή τη διάλυσή τους καθώς πλέον και τυπικά δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Αλλά βγήκα εκτός θέματος.
Εννοείται ότι το ξεχείλωμα του ωραρίου θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες τόσο για τη σωματική, όσο και για τη διανοητική υγεία των εργαζομένων. Ενδεικτικά αναφέρω τη ραγδαία πτώση ποιότητας της προσωπικής και οικογενειακής ζωής, την αύξηση περιστατικών κάθε μορφής κακοποίησης και παραμέλησης παιδιών (γιατί όχι και παππούδων και γιαγιάδων;) απο τους εξουθενωμένους εργαζόμενους γονείς, τον εξαναγκασμό της γυναίκας σε επιστροφή στο σπίτι -αφού πλέον έρχεται μία ή άλλη η εργασία με τα έξοδα για υποκατάσταση των εργασιών του σπιτιού και φροντίδας των παιδιών και των γερόντων- με την ανάλογη επιβάρυνση της κοινωνικής θέσης των γυναικών, αύξηση των αιφνιδίων θανάτων και της θνησιμότητας του πληθυσμού -επιθυμητό μάλλον, αφού κατά τον Μενγκελοβέρδο και τους τροϊκανούς ζούμε και πολύ- κ.ο.κ.
Κάτι σημαντικό -ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ και όχι μόνο για τους Έλληνες- είναι ότι η παραπάνω οδηγία είναι υπό αναθεώρηση τα τελευταία εννέα χρόνια μετά από πολλές , κωλυσιεργίες. Από τις τέσσερεις επιτροπές που συνδιαλέγονται, οι τρεις είναι εργοδοτικές και οι δύο από αυτές -Επιχειρηματίες και “Εργολήπτες δημοσίων υπηρεσιών”(=ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι)- θα διατηρήσουν σαφέστατα εχθρική στάση απέναντι στους εργαζομένους. Η τελική, διορθωμένη οδηγία αναμένεται να εκδοθεί κατά περίεργη σύμπτωση φέτος τον Νοέμβριο. Περιμένω η χώρα μας να παίξει τον, βγαλμένο από την αρχαιοελληνική μας μυθολογία, ρόλο του Δούρειου Ιππου και από ότι φαίνεται και από τα σχόλια σε αυτό το διαφωτιστικό άρθρο της Guardian εδώ, το παιχνίδι το έχουν πάρει ακόμα και οι άγγλοι χαμπάρι.
Υ.Γ.: Μια αύξηση του χρόνου εργασίας κατά 20%, θα κάνει, από ότι υπολόγισα χοντρικά, 16,7% των τωρινών εργαζομένων πλεονάζοντες, άρα η ανεργία θα αυξηθεί εν τέλει κατά περίπου 12% (το 16,7% του 70%), για 42% ανεργία (και αυτά μπακαλίστικα, χωρίς να υπολογίζω την ανάδραση). Τι χαρά, τι χαρά…
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου