Ιδού και
εγώ.
Με το ρολόι του
τοίχου
να χτυπάει
φθινόπωρο.
Γεμάτη
πυρετό
και ανεμώνες
κόκκινες.
Με συννεφιά στα μάτια
και πεινασμένα
χέρια.
Σ’ ένα τραπέζι
ξύλινο
να παίζω ζάρια τη
ζωή.
Με την καρέκλα της
χαράς
να παραμένει
άδεια.
Καταλαβαίνεις;
Ντυμένη
μαύρα,
το θάνατο
κορόιδευα.
Μ’ όλο το σώμα μια
πληγή
και μια φωτιά στα
σπλάχνα.
Κι ο έρωτας που
έπινα
ένα ποτήρι
αίμα.
Ιδού και
εγώ.
Και η νύχτα, πάντα
μεγάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου