του Στέλιου Συρμόγλου
Οι “συστροφές της ψυχής” είναι απροσμέτρητες και επιστρέφουν καταιγιστικά στη γυμνή συνείδηση, για να την πληροφορήσουν και να την αποπληροφορήσουν. Ο ούριος άνεμος της αισιοδοξίας και της αίθριαςπροοπτικής συχνά ατονεί, για να αφήσει τη γραφίδα να πτερωθεί ιδιότυπα. Και ενίοτε “βλέπει” τον κόσμο σε τόσο βάθος, ώστε μπορεί και τον εξηγεί. Όπλο του αρθρογράφου δεν είναι αποκλειστικά οι αποδείξεις, αλλά το όραμα. Δεν μας αποδείχνει το τι υπάρχει και με ποιο τρόπο. Αυτό είναι έργο του επιστήμονα και του ειδικού. Μας παρουσιάζει τον κόσμο ερμηνεύοντάς τον…
Κι ενώ ο στοχαστής ή ακόμα και ο φιλόσοφος θαμπώνεται με τα ερωτήματά του, ο “γραφιάς” συναισθάνεται τον κόσμο. Κι επειδή τα συναισθήματα δεν είναι κάτι το αφηρημένο, γι αυτό η γραφίδα του δεν “νοιάζεται” για τη μοίρα των εννοιών, αλλά για τη μοίρα των ανθρώπων. Ο Πλάτωνας αναρωτιέται με αγωνία για το τι είναι δικαιοσύνη. Ο Σοφοκλής όμως νιώθει πάνω στο πετσί του την αγωνία της Αντιγόνης. Κι ενώ ο φιλόσοφος θέλει να μας κάνει να καταλάβουμε, ο συγκροτημένος “γραφιάς” θέλει να μας κάνει να νιώσουμε. Προσπαθεί να μπεί στην ψυχή κάποιων ανθρώπων και να την εκφράσει. Γι αυτό και η ιστορία της αρθρογραφίας είναι μια απέραντη πινακοθήκη προσωπικοτήτων και μια συνεχής ψυχοστασία…
Ποιός, βέβαια, μπορεί να διαφωνήσει με τη στεγανή διαπίστωση ότι ο χρόνος είναι ο νεκροθάφτης κάθε κειμένου, που βλέπει το φως της δημοσιότητας σε εφημερίδες, περιοδικά και οπωσδήποτε στο Internet. Οι λέξεις του εφημεριδογραφικού λόγου, του κάθε αρθρογράφου, είναι απλώς ακριβές ή φτηνές εταίρες που ικανοποιούν τις καθημερινές ανάγκες των πάσης φύσεως εραστών-αναγνωστών. Και για μεν τις εφημερίδες, μετά τη χρήση τους γίνονται μαζί με το χαρτί προσάναμα για τη φωτιά ή περιτύλιγμα για πιθανά και απίθανα πράγματα. Για δε το διαδύκτιο, χάνονται στο αβυσσαλέο πεδίο του, σε μια “χαβούζα” λέξεων και εικόνων.
Ταυτόχρονα, όμως, με τις “πόρνες” αυτές λέξεις, η “ερωτική κοινωνία” του αναγνώστη σε καθημερινή βάση, όσοι τέλος πάντων διαβάζουν και δεν αρκούνται στον τίτλο, άντε στην πρώτη παράγραφο ή κάνουν απλώς ένα like στο facebook, δεν του δίνει μονάχα τη δυνατότητα μιας πληροφόρησης και ενημέρωσης, αλλά και τις προυποθέσεις για μια πνευματική εγρήγορση, για παραλληλισμούς και επιλογές. Για επαναπροσδιορισμούς και επανεξετάσεις θέσεων και αντιλήψεων. Για ερμηνείες και αξιολογήσεις πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων. Και παράλληλα οι λέξεις που συνθέτουν ακόμα και τα εφήμερα δημοσιογραφικά κείμενα και τις αρθρογραφικές προσεγγίσεις των γεγονότων και των καταστάσεων, γίνονται η φωνή μυρίων μουγγών που δεν μπορούν να εκφραστούν και βέβαια “τρυπάνε” τα αυτιά των διοικούντων, ελέγχοντας και στηλιτεύοντας.
Ακόμα και στις πλάνες που μπορεί να βρίσκονται σ’ αυτά τα κείμενα υπάρχει η αλήθεια. Ακόμα και η αγοραία κυνικότητα που μπορεί να εμπεριέχουν, κρύβει επιμελέστατα κοινωνικά παυσίπονα, παραμυθιτικά παυσίλυπα και “θεραπευτικές” οδηγίες…
Για τους παραπάνω λόγους “βουτώ” τη γραφίδα στο μελάνι και καταγράφω σκέψεις κι απόψεις. Και επιμένω, έστω από τη σελίδα μου εδώ στο facebook, προσκρούοντας άλλοτε στην αδιαφορία κι άλλοτε στην “ειρωνική” αντιμετώπιση κάποιων πεφυσημένων “δημοσιογράφων” συναδέλφων μου, οι οποίοι αρκούνται στην ανάρτηση προβοκατόρικων “τσιτάτων” αλιεύοντας σχόλια και likes. Και επιμένω γιατί πιστεύω ότι, παρά την αδυναμία να εξηγήσουμε πώς η ενέργεια στον άνθρωπο μετατρέπεται σε σκέψη, δεν παύουν οι άνθρωποι να σκέπτονται. Κι ότι η ορθή λειτουργία εκτιμάται από την αξία των παραγομένων σκέψεων, από τις αλήθειες που δημιουργεί, ακολουθεί και εφαρμόζει ο άνθρωπος.
Δεν είμαι ροματικός διαδρομιστής της ουτοπίας. Τον ίδιο σκεπτικισμό εκφράζω κι εγώ για το αν και πόσοι διαβάζουν…Τον εκφράζω, ωστόσο, για να διασώζεται σε κάποιο βαθμό η αυτοσυνείδηση και η αίσθηση της προσωπικής ισορροπίας. Και παρ’ όλην την επιχειρούμενη υποτίμηση της γραφίδας απ’ όσους αρκούνται στην αυστηρή προσαρμογή στους κανόνες, που επιβάλλει η “προκάτ” λογική της εποχής μας, υπάρχουν πέντε λόγοι, επιπρόσθετοι των προαναφερομένων, που αξίζει κανείς να…μάχεται με όπλο τις λέξεις, το χαρτί και το…πληκτρολόγιο.
Πρώτος: Είναι η εκτόνωση των εσωτερικών πιέσεων. Παρατηρείς ένα σωρό πράγματα που συγκρούονται με το σώμα των αξιών και τη “λογική” μιας κοινωνίας που εκφράζεται από τους επίσημους φορείς της. Κάτι πρέπει να κάνεις. Αν διαθέτεις γραφίδα, γιατί να μην πείς τις απόψεις σου.
Δεύτερος: Είναι μια μαρτυρία και μια διαμαρτυρία, για όσα συντελούνται “εν ονόματι” σου, χωρίς να ερωτηθείς…
Τρίτος: Λόγος που μοιάζει με τους…πειρασμούς των διαφόρων αποστολών. Σκέφτεται ο αρθρογράφος: Ποιός ξέρει μπορεί να παραπέσει σε κάποιου ή κάποιας το “μάτι” και ν’ αποτελέσει έναυσμα για σκέψεις…
Τέταρτος: Αρκετά μειωτικός λόγος, ώστε να τον παραδεχθούμε εύκολα οι διάφοροι κονδυλοφόροι, είναι ο φόβος της μοναξιάς και για κάποιους της λησμονιάς…
Πέμπτος: Είναι φανερό ότι ο λόγος στον τόπο μας περνάει κρίση, που αντανακλά μια ευρύτερη κρίση αξιών, πολιτικών και κοινωνικών μηχανισμών και η έντυπη ή ηλεκτρονική πλέον αλληλοενημέρωση υποκαθιστά το διάλογο. Και σε πείσμα των διαφόρων εξουσιολάγνων, που θα έβλεπαν με πολύ “καλό μάτι” σπάσμένες όλες τις γραφίδες, πολύ περισσότερο μάλιστα αυτές της τεκμηριωμένης άποψης και επίμονης αντίδρασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου