του Στέλιου Συρμόγλου
Ο Μιθριδατισμός είναι ο εθισμός της κοινής γνώμης στις πιο βάναυσες παραβιάσεις κανόνων της αντικειμενικής, κοινωνικής και πολιτικής ηθικής. Η απάθεια απέναντι σ’ αυτές τις παραβιάσεις, η αδιαφορία του κοινού μπροστά σε όσα σημαντικά και ακόμη βλαπτικά για το παρόν και το μέλλον του συμβαίνουν. Οι άνθρωποι δεν αντιδρούν. Γίνονται αμέτοχοι φιλοθεάμονες. Οι συνειδήσεις είναι μουδιασμενες. Δεν εξεγείρονται. Βέβαια, η εσωτερική δύναμη μιας κοινωνίας φαίνεται, σύμφωνα με το λόγο του Νίτσε, από τα πόσα παράσιτα μπορεί να ανέχεται.
Τα παράσιτα είναι όμως τόσα πολλά, ώστε θέτουν σε δεινή δοκιμασία την αντοχή της και υποσκάπτουν θανάσιμα την υγεία της. Μεταποιούν την κοινωνία σε παρασιτική, της δίνου το δικό τους ύφος. Πως; με λόγια και έργα που επαναλαμβάνονται. Διότι δυστυχώς τα παράσιτα γνωρίζουν ό,τι ο μεγάλος φιλόσοφος των Σταγείρων, ο Αριστοτέλης, υποστήριζε: “Το επαναλαμβανόμενον έθος, ήθος γίνεται”. Ενα ήθος δίχως ηθική, δίχως αναστολές, δισταγμούς, φράγματα ή, έστω, προσχήματα.
Αυτό βιώνουμε στην ελληνική κοινωνία. Τον Μιθριδατισμό.
Και ο Μιθριδατισμός, ανοσία απέναντι σ’ αυτήν την χωρίς ήθος Ηθική, έχει βαθιές τις ρίζες του. Η διαμόρφωση μιας τέτοιας ψυχολογίας σ’ ένα λαόείναι καρπός μακροχρόνιων εξελίξεων και αθόρυβων διεργασιών. Συνεργούν και επιδρούν παράγοντες πολλοί: από τη μορφολογία του εδάφους ή το χημισμό του αέρα έως τις φυλετικές καταβολές, τις οικονομικές συνθήκες και τις ιστορικές περιπέτειες.
Οι δούλοι δεν έρχονται μόνον από τον Νότο, ούτε οι αφεντάδες από το Βορρά. Η άποψη Μοντασκιέ, σύμφωνα με την οποία ο Βορράς δίνει σφρίγος, ενώ ο Νότος αποχαυνώνει, δεν επιβαβαιώνεται σήμερα. Ο άνθρωπος δεν είναι προιόν γεωγραφικού πλάτους και μήκους, αφού οι επιδράσεις γίνονται ασθενέστερες όσο ισχυρότερος αποβαίνει ο έλεγχος του ανθρώπου επί της φύσεως. Μόνο μια συνθετική ερμηνεία της ιστορίας θα ήταν ίσως ικανή να προσεγγίσει τον πηρύνα της ψυχής και του πολιτισμού ενός λαού και να αποκαλύψει το βαθύτερο Είναι του και τη συμπεριφορά του, ιδίως στις κρίσιμες καμπές της εθνικής του ζωής.
Ομως, κανένας παράγων δεν επιδρά αποφασιτικότερα στην εξέλιξη και την πορεία του λαού, όσον οι ηγέτες του, όταν μάλιστα ο λαός αυτός είναι ευσυγκίνητος και αψίκορος και βίαιος και εύπλαστος. Ο Καρλάιλ πίστευε πως η μεγαλοφυία είναι η δύναμη της ιστορίας. οι πολλοί, οι μάζες, ακολουθούν τις οδηγίες των εξαιρετικών ανθρώπων, θα πει ο Ουίλιαμ Τζειμς. Οι λίγοι σκέπτονται, οι άλλοι μιμούνται, ισχυρίζεται ο Τάρντ, ο οποίος επιπλέον νομίζει ότι η ιστορία ενός λαού είναι ο πόλεμος ανάμεσα στις μετριότητες και στις σπουδαίες προσωπικότητες.
Ο πολιτισμός ειδικότερα των ηγετών – και μάλιστα των πολιτικών – καθορίζει τον πολιτισμό της ψυχής ενός λαού. Η ψυχή της κοινωνίας και της κοινωνικής ζωής, τονίζει ο Λάμπρεχτ, οικοδομείται “κατ’ εικόνα και ομοίωσιν” της ψυχής των ηγητόρων του. Οι οποίοι με το πνεύμα τους και την αρετή τους γίνονται η μοίρα του λαού τους, ενώ με τις αποφάσεις τους μεταβάλλουν την πορεία τους και ανοίγουν σωτήριους ή ολέθριους δρόμους για το έθνος τους.
Αυτό συμβαίνει τούτη την χρονική περίοδο στην Ελλάδα. Μας οδηγούν στον όλεθρο. Χωρίς τύψεις. Χωρίς αιδώ. Χωρίς προσχήματα….
Οσοι ηγέτες έχουν υψηλό και γνήσιο δημοκρατικό φρόνημα και ενάρετη σεμνότητα, γνωρίσματα άγνωστα για την πλειοψηφία των ελλήνων πολιτικών, ασκούν την εξουσία κατά τρόπο που να μειώνει τη δική τους επίδραση και α απαγκιστρώνει τους πολλούς από τη δική τους εξάρτηση.
Οι αληθινοί ηγήτορες θέλουν τους πολλούς, το πλήθος, το λαό πεπαιδευμένο και υπέυθυνο, αφυπνοσμένο και ελέυθερο με ακονισμένη συνείδηση, κοινωνική και γνωστική, ηθική, πολιτική και εθνική. και με λεπτή κριστική ικανότητα. Και ευασθησία. Μόνον ένας λαός που τον αποτελούν πρόσωπα, συνειδητοί και υπέυθυνοι πολίτες, μπορεί να εργαστεί για το κοινό καλό. Οταν, τώρα, ένας λαός δοκιμάζεται και απελπίζεται, προδίδεται και εγκαταλείπεται. Κακοδιοικείται και αδικείται.
Το ζούμε κατά κόρον στην Ελλάδα για δεκαετίες με κορύφωση τα τρία τελευταία χρόνια….
Και είναι φυσικό, ύστερα από τις επανειλημμένες διαψεύσεις των ελπίδων του, ένας λαός να τρέπεται προς έναν άγριο ατομικισμό. Ο “σώζων εαυτόν σωθήτω”, είναι το έμβλημα της ζωής του. Τους ισχυρούς ηθικούς του πόνους διαδέχεται η απόγνωση. Την απόγνωση, η αδιαφορία. Την αδιαφορία, η αναισθησία. Την αναισθησία, η ανοσία. Την ανοσία, ο Μιθριδατισμός. Πλάθεται κατά το ήθος των ηγετών του…
Για να επανακτήσει την ηθική της υγεία και ευαισθησία η δημόσια ζωή μιας χώρας, που έπεσε στα νύχια του Μιθριδατισμού, χρειάζεται ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ και ΣΥΝΕΣΗ ΜΕ ΑΓΩΝΑ.
O αγώνας αυτός να είναι έντονος, αλλά απαλλαγμένος από οποιαδήποτε βία. Να είναι φωτισμένος, καθολικός και έντιμος. Να έχει κρυστάλλινες θέσεις και συγκεκριμένους στόχους. Ψυχή αυτού του αγώνα να είναι η Αλήθεια. Η Αλήθεια να πνεύσει σαν άνεμος πραγματικής αλλαγής. Η Αλήθεια να συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις του έθνους. Και ο πόνος για την Πατρίδα να παραλύσει κάθε φιλοδοξία. Να μαράνει κάθε αρχομανία. Προς τούτο, μας χρειάζονται απόστολοι που να μην κηρύττουν μόνο για τους οπαδούς τους, αλλά εξίσου και για τους αντιπάλους. Πρέπει να τους ανοίξουμε τα μάτια, όχι να τους τα βγάλουμε. Για να μπορέσουν να βρουν κι αυτοί, αν το θέλουν τη συμπόρευσή τους με τη σωτηρία της χώρας!
freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου