Έχω κάποιους γνωστούς που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Είναι οικογενειακοί φίλοι πολλά χρόνια και σχεδόν ποτέ δε συζητούσαν πολιτικά. Η στάση τους απέναντι σε κάθε κυβέρνηση, πολιτικό φορέα ή δημόσιο οργανισμό ήταν μεταξύ δημόσιας καταγγελίας και ιδιωτικής κολακείας. Στις συζητήσεις πέταγαν ότι “όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και μας κλέβουν“, και εκεί τελείωνε για αυτούς η κουβέντα. Στις συναντήσεις τους με οποιονδήποτε πολιτικό ή και δημόσιο υπάλληλο παρακαλούσαν για οποιοδήποτε ρουσφέτι θα έκανε τη ζωή τους ευκολότερη. Μέχρι εδώ τίποτα το ασυνήθιστο. Σε αυτή τη στάση θα αναγνωρίσει κανείς μεγάλα κομμάτια της Ελληνικής κοινωνίας.Οπότε παραθέτω κάποια παραπάνω χαρακτηριστικά. Κανείς από τους παραπάνω γνωστούς μου ψηφοφόρους της ΧΑ δεν έχει πανεπιστημιακή μόρφωση. Επίσης κανείς δεν ανήκει στην κατηγορία των υψηλών εισοδημάτων, ούτε ανήκε ποτέ. Την εποχή που η ισχυρή Ελλάδα της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού ζούσε το θαύμα της, εκείνοι πάλευαν για το μεροκάματο και τα βασικά. Δεν ήταν τεμπέληδες, ήταν ιδιαίτερα εργατικοί, περισσότερο από εμένα που τους κατακρίνω. Αλλά οι ατυχίες της ζωής τους ακολουθούν κατ’ επανάληψη τα τελευταία χρόνια, πριν καν από την τυπική έναρξη της κρίσης στη χώρα μας: αρρώστιες, ανεργία, ναρκωτικά, μετανάστευση, χωρισμοί, ενδοοικογενοιακή βία και άλλα πολλά που δε σου είναι δύσκολο να φανταστείς. Και όπως καταλαβαίνεις, τα προβλήματα με την κρίση έχουν ενταθεί.Η εκκλησία στάθηκε πολλές φορές γι’ αυτούς καταφύγιο. Μα δυστυχώς, η εκκλησία μπορεί να προσφέρει θαλπωρή αλλά όχι τα μέσα για αξιοπρεπή διαβίωση. Και ο καιρός περνά, και οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται μεταξύ μιζέριας και αγανάκτησης. Ποτέ όμως δεν άσκησαν βία στο διπλανό τους. Ποτέ δεν έκλεψαν, ποτέ δε σκέφτηκαν να βλάψουν κάποιο συνάνθρωπο. Για “αυτούς που μας κυβέρνησαν” έχουν μίσος. Το οποίο κατανοώ.
Στην ερώτηση “Γιατί Χρυσή Αυγή;” μου απάντησαν όλοι “για να καθαρίσει ο τόπος από τα λαμόγια”. Όσο οι χρυσαυγίτες στη βουλή έλεγαν καμιά κουβέντα παραπάνω ή χαστούκιζαν καμιά “εκνευριστική” κομμουνίστρια, το πράγμα λειτουργούσε τουλάχιστον ψυχοθεραπευτικά. Οι ναζήδες προσέφεραν σόου και υπόσχονταν κάθαρση. Ο ρατσιστικός λόγος δεν ενοχλούσε τους γνωστούς μου, κομμάτι και αυτοί της βαθιάς Ελλάδας που θεωρεί τον ξένο υπανάπτυκτο. Η στάση της ΧΑ όσον αφορά στο Μνημόνιο τους άφηνε αδιάφορους. Έτσι κι αλλιώς, και προ Μνημονίου αυτοί πάλι ως οι ρηγμένοι του συστήματος ένιωθαν.
Με δεδομένα τα παραπάνω, καθώς και την ανοχή – μέχρι πρότινος – της αστυνομίας στα εγκλήματα της ΧΑ, θεωρούσα πως ο μόνος τρόπος να αλλάξω μυαλά στους γνωστούς μου, ήταν μία ψύχραιμη συζήτηση για την οικονομία. Αν και αρχικά πίστευαν πως η ΧΑ τα βάζει με τους πλούσιους, κάτι κατάφερνα όταν τους ανέφερα τη στήριξη της ΧΑ στις φοροασυλίες των εφοπλιστών και τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, που και αυξάνουν το χρέος μας “στους ξένους τοκογλύφους” και “δουλειές δεν ανοίγουν”, μιας και το χρήμα “δεν πέφτει στην οικονομία”. Μιά μικρή ρωγμή πετύχαινα στις βεβαιότητές τους και η “καθαρή” ΧΑ φαινόταν στα μάτια τους λίγο πιο βρώμικη.
Τις τελευταίες παρακολουθούμε όλοι μαζί το σόου της εξάρθρωσης της – ω, του θαύματος! – χαρακτηρισμένης πλέον εγκληματικής οργάνωσης. Το καλό είναι ότι αποκαλύπτεται το έγκλημα. Δολοφονίες, εκβιασμοί, ξέπλυμα χρήματος, προστασία, παρακράτος, όπλα, μαφία. Με αυτά δεν έχουν σχέση οι γνωστοί μου ψηφοφόροι της ΧΑ. Για την ακρίβεια, τα φοβούνται τόσο που ανησυχούν μήπως το “σύστημα” συλλάβει και τους ίδιους. Και αυτό είναι το κακό. Κανείς μας δεν έχει εμπιστοσύνη στο “σύστημα”, στη δικαιοσύνη, στους “πολιτικούς”. Οι ψηφοφόροι αυτοί της ΧΑ απομακρύνονται λοιπόν εκλογικά από τη ΧΑ προδωμένοι, εξαπατημένοι.
Από κοινωνική σκοπια όμως δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικό. Αυτοί οι άνθρωποι παραμένουν στο περιθώριο. Και μαζί τους όλο και περισσότεροι Έλληνες βγαίνουν στο περιθώριο. Άλλη μια αρνητική στατιστική έρχεται σήμερα από τη Eurostat να μας το υπενθυμίσει. Έλληνες από εμάς που αξιώσαμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς τις εποχές τις ισχυρής Ελλάδας. Χωρίς να κλέψουμε, χωρίς να παρακαλέσουμε, χωρίς να εξαπατήσουμε, όπως “οι πολιτικοί”.Το καρκίνωμα λοιπόν παραμένει. Μπορεί, ελπίζουμε, να αποφύγαμε την κρίσιμη μετάσταση, όμως η ασθένεια δε νικήθηκε. Όπως, φυσικά, δεν απωλέσθη και ο – χρήσιμος – πολιτικός ρόλος του εγκληματικού – κατά τα λοιπά – μορφώματος. Κάποιος χρειάζεται μέσα στο Κοινοβούλιο να ψηφίζει προς όφελος των οικονομικών συμφερόντων που ανέβασαν τη ΧΑ στη σημερινή της θέση. Αν δεν μπορεί να είναι η ίδια η ΧΑ, θα πρέπει να εφευρεθεί κάποιος άλλος.
Πριν όμως φτάσει κανείς να απαντήσει στο πολιτικό σκέλος, ας αναρωτηθεί για το κοινωνικό. Πώς θα ήταν μια δημοκρατική κοινωνία που δε δημιουργεί περιθώρια; Που δίνει συνεχώς ευκαιρίες; Που δεν έχει ανάγκη το παρακράτος; Που δε ζει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Ίσως μια Ομοσπονδιακή Γερμανία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο? Με αποκεντρωμένες εκτελεστικές εξουσίες και αρμοδιότητες σε τοπικό επίπεδο. Με τη δικαστική εξουσία να αντλεί το κύρος της από τις δίκες της Νυρεμβέργης και την οικονομία να βασίζεται σε ανταγωνιστική βιομηχανία και όχι σε φούσκες. Με επιχειρήσεις που σέβονται τον εργαζόμενο, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του και επενδύουν σε αυτόν και τη συνεισφορά του. Με προοδευτικό εκπαιδευτικό σύστημα που αναδεικνύει τα πλεονεκτήματα της διαφορετικότητας και προσφέρει στα παιδιά ελεύθερο και δημιουργικό χρόνο, παιχνίδι, συλλογική γνώση και ευφυΐα. Με ηγεσίες που λογοδοτούν σε αυτούς που τις εξέλεξαν και δεν αποφεύγουν την ευθύνη βασίζοντας την επιβίωσή τους αποκλειστικά στην εικόνα και την επικοινωνία.Βέβαια δεν ξεχνά κανείς πως η μεταπολεμική Γερμανία ήταν πολιτικό υποχείριο των νικητών του πολέμου. Οι Γερμανοί χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να επανακτήσουν μέρος της ελευθερίας τους. Κάθε κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, άλλωστε, έχει τα ελλατώματά του.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν είναι αναγκαίο να βυθιστούμε στη παρακμή ακόμα περισσότερο σαν κοινωνία, για να επανεφεύρουμε τα αυτονόητα: πως η απάντηση στον αυταρχισμό είναι η διεύρυνση και η ενδυνάμωση της δημοκρατίας, της πολιτικής συμμετοχής, της ισχύος των δικαιωμάτων. Πώς η απάντηση στην οικονομική παρακμή είναι οι ουσιαστικές και λελογισμένες παραγωγικές επενδύσεις, σε αρμονία με τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών. Μακριά από παντός είδους παρασιτισμούς και εικονικές φαντασιώσεις “ανάπτυξης” κατέργου.Απ’ότι παρατηρώ, μάλλον η καταβύθιση αυτή είναι αναπόφευκτη, όσο οι “υγιείς δυνάμεις” του τόπου, ωσάν ωραίες πριγκηποπούλες κλεισμένες στο καβούκι της δικής τους φανταστικής ελίτ, έχουν κυριευτεί από το φόβο της “μόλυνσής” τους από αυτήν την άτιμη, την ανελέητη κοινωνική πραγματικότητα. Αντιπαλεύουν δράκους, “ακραίους εγκληματίες” ένθεν κακείθεν όπως στη Γερμανία τη περίοδο 1928-1930, σε μια δική τους ανάγνωση του παραμυθιού, ενώ ο κίνδυνος είναι γύρω μας, ανάμεσά μας, μέσα μας.
Αν το ένα πρόσωπο της απανθρωπιάς είναι ο αυταρχισμός, ο παράλογος καταναγκασμός, η βία απέναντι στον ανίσχυρο, το άλλο είναι ο ελιτισμός. Η αίσθηση της ανωτερότητας λόγω του χρήματος και της καλλιέργειας, ο παράλογος φόβος που δημιουργείται όταν αυτά απειλούνται, και η βία που επιστρατεύεται για να τα προστατεύσει. Την τρέφει το ίδιο μας το σύστημα την απανθρωπιά, με το αυταρχικό του κέντρο και τα απελπισμένα του περιθώρια.
parallhlografos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου