Σημασία μονάχα έχει να καταφέρεις να βγεις έξω απ αυτό το βόθρο.
Ή μήπως όχι? Είναι αλήθεια θλιβερό αν, μέσα σ αυτή τη βαθειά σήψη των αξιών και του χαμηλού επιπέδου της κοινωνίας μας, αυτό που πρώτα ενδιαφέρει κάποιους είναι το να βρίσκουν τρόπους «ασφαλούς» επιβίωσης, κάποιας ανάσας παραπάνω…είτε είναι άτομα, ομάδες, οτιδήποτε…
Γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει, επί της ουσίας, ότι αποδέχονται και προσαρμόζονται στο άρρωστο αυτό περιβάλλον και το να αποδέχεται ή να συνηθίζει κάποιος τους όρους ή τα δεδομένα ενός τέτοιου περιβάλλοντος σίγουρα δεν είναι δείγμα υγιούς κοινωνικής συμπεριφοράς… …και ναι, μπορεί να προσπαθούν να κάνουν το καλό, να βοηθάνε πραγματικά ό,που και ό,πως μπορούν, να καλλιεργούν μια διαφορετική ηθική, να είναι αλληλέγγυοι, διαρκώς ανήσυχοι… μα όλες αυτές οι δραστηριότητες τους δεν θα παύουν να κινούνται πάντα μέσα στα σύνορα του υπάρχοντος πλαισίου και τότε αυτοί δεν θα είναι παρά απλά ρομαντικοί κι ονειροπόλοι…
…γιατί τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά αν δεν αλλάξουν οι δομές και οι βάσεις που στηρίζουν το οτιδήποτε για να υπάρχει. Θα μπορούσες ας πούμε να φανταστείς, ένα από τα τρισεκατομμύρια κύτταρα που αποτελούν το φυσικό σου σώμα, για παράδειγμα ένα κύτταρο από ένα βασικό όργανο του σώματός σου, να έχει πχ κάποιο πρόβλημα και να νομίζει ή να προσπαθεί να το θεραπεύσει, να το διορθώσει από μόνο του, χωρίς να υπολογίζει δηλ. όλα τα υπόλοιπα κύτταρα?
Σου φαίνεται περίεργο?
Μα αυτό δεν κάνει ο καθένας από μας με τα δεκάδες προβλήματα που αντιμετωπίζει στην καθημερινή του ζωή?
Δεν αγωνίζεται να τα λύσει μόνος του? Και σ αυτή του την προσπάθεια δεν είναι που συμβαίνουν οι διάφορες συγκρούσεις με τους άλλους?
Προφανώς, για να συμπεριφέρεται έτσι ο άνθρωπος, δεν έχει πρωταρχικά αντιληφθεί ότι αποτελεί «κύτταρο» ενός ευρύτερου «οργανισμού»…
…ότι φόβοι, ανασφάλειες, ψυχολογικές συγκρούσεις, δυστυχία, βία, επιθετικότητα, οι φυσικές και ψυχολογικές ανάγκες…δεν αφορούν μονάχα εκείνον μα το σύνολο της κοινωνίας μας.
Το να προσπαθεί λοιπόν ο καθένας να λύσει τα δικά του περιορισμένα και επί μέρους προβλήματα ή το να πηγαίνει σε «ειδικούς» να του τα λύσουν, μήπως δεν επιτρέπει στην ανθρωπότητα συνολικά να βρει και να κατανοήσει τη ρίζα των προβλημάτων της κι έτσι αυτά συντηρούνται…? Αναρωτιέσαι συχνά, σε τι κοινωνία άραγε ζεις, τι χαραχτήρα μπορεί να της δώσει κάποιος…
…αναρωτιέσαι γιατί τα πράγματα μοιάζουν να χειροτερεύουν όλο και περισσότερο, για όλο και πιο πολλούς ανθρώπους…?
Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα, σαν Λερναίες Ύδρες…λες και ξεφυτρώνουν από παντού…σε όλα τα επίπεδα…
…δεν ξέρει ο σύγχρονος άνθρωπος από πού ν αρχίσει…και μάλλον δεν θα τελειώσει ποτέ…
Προσπαθείς να το θέσεις όσο πιο ορθολογικά και ρεαλιστικά γίνεται μπας και βρεις άκρη…
Μια κοινωνία που ενδιαφέρεται πραγματικά να λύσει τα πολύ σοβαρά της προβλήματα, δεν έχει παρά να χρησιμοποιήσει ό,τι καλύτερο διαθέτει από γνώσεις, ανθρώπινο δυναμικό, πόρους και τότε…τα λύνει…
Ετούτη εδώ η κοινωνία, τι δρόμο άραγε έχει πάρει?
Αν μια κοινωνία, για παράδειγμα, θέλει πραγματικά να λύσει το κορυφαίο, ας πούμε, πρόβλημα της διαφθοράς, ένα πρόβλημα που το συναντάει κανείς σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, σε όλα τα μέρη του κόσμου μας, οφείλει να βρει τι είναι αυτό που γεννάει τη διαφθορά, ποια είναι η ρίζα γι αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο…και όχι να κυνηγάει διεφθαρμένους και φαντάσματα…γιατί όσο θα υπάρχει το φαινόμενο της διαφθοράς θα γεννιούνται συνεχώς και άλλοι διεφθαρμένοι…
…και τη διαφθορά την γεννούν κυρίως οι αξίες και τα οικονομικά κίνητρα στα οποία προσανατολίζεται και ωθείται μια κοινωνία.
Αν μια κοινωνία θέλει πραγματικά να λύσει το τεράστιο πρόβλημα της βίας και της εγκληματικότητας οφείλει να βρει τι γεννάει τη βία και το έγκλημα, ποια είναι η ρίζα τους…δεν κυνηγάει απλά εγκληματίες, γιατί τότε η κοινωνία αυτή θα είναι απλά μια εκδικητική κοινωνία, μια κοινωνία που από τη μια, με τις αξίες της, θρέφει τη βία και το έγκλημα και από την άλλη, υποκριτικά, κυνηγάει τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς της, τα φυλακίζει κλπ
Η βία γεννιέται από δύο βασικά δεδομένα, τη στέρηση βασικών αγαθών και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων…απ αυτά καλλιεργούνται οι κοινωνικές ανισότητες, οι αδικίες και η διαστρωμάτωση…
Αν μια κοινωνία θέλει πραγματικά να είναι ειρηνική δεν παράγει όπλα και δεν κάνει πολέμους όπου σκοτώνονται χιλιάδες και εκατομμύρια αθώοι…σέβεται τη διαφορετικότητα και τις ανάγκες όλων των ανθρώπων και βρίσκει λύσεις σε πιθανές διαμάχες και διαφωνίες με νοημοσύνη, γεφυρώνοντας τις όποιες διαφορές, δεν τις αμβλύνει με τις επιλογές της…
Τα ανάλογα παραδείγματα μπορεί να είναι πραγματικά ατελείωτα…
Είναι βέβαιο και ολοφάνερο πια ότι η κοινωνία μας, παρά το γεγονός ότι έχει αναπτυχθεί και εξελιχθεί εντυπωσιακά στους τομείς των επιστημών και των τεχνολογιών, δεν είναι μια κοινωνία προσανατολισμένη στο να λύνει τέτοια σοβαρά προβλήματα. Κάθε άλλο…είναι μια κοινωνία διαιρεμένη, τεμαχισμένη, με πολλά διαφορετικά κίνητρα και περιορισμένα συμφέροντα, ανταγωνιστική και εγωκεντρική που παράγει διαρκώς νέα και όλο και πιο πολύπλοκα προβλήματα…
…και σ αυτό ευθύνονται οι δομές, η άγνοια και οι αξίες της.
Με βάση αυτές διαμορφώνει τους πολίτες της.
Με βάση αυτές και οι πολίτες φυσικά διαμορφώνουν τις κοινωνίες. Η πλάνη μας σχετικά με θεμελιώδη ζητήματα, που αφορούν εμάς τους ίδιους μα και τον κόσμο μας, το αχανές και μυστηριώδες αυτό σύμπαν που μας περιβάλλει, είναι ίσως η βασικότερη πηγή της δυστυχίας μας. Δεν υπάρχει ίσως καμία αμφιβολία πλέον ότι ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα δυστυχισμένο ή αν το πούμε αλλιώτικα, ένα πλάσμα που δεν μπορεί να βιώσει την αληθινή ευτυχία, ένα πλάσμα που στη μικρή και σύντομη ζωή του παλεύει, από τη μια να επιβιώσει και από την άλλη, με δεδομένο ότι η φυσιολογία του τον έχει προικίσει με νου, σκέψη και εσωτερικές ανάγκες, να αναζητά απεγνωσμένα και με κάθε τρόπο να βιώσει λίγες στιγμές ευτυχίας, αρμονίας και εσωτερικής πλήρωσης. Τι να ευθύνεται γι αυτή του τη δυστυχία?
Σε πιο δίχτυ έχει μπλέξει η ύπαρξή του κι αυτή του η δυστυχία μεταφέρεται αδιάκοπα από γενιά σε γενιά, απ άκρη σε άκρη αυτού του πανέμορφου πλανήτη που είναι το σπίτι του? Το σύμπαν, απ όσα πλέον γνωρίζουμε, είναι ένα ενιαίο «σώμα» που μέσα του περιέχονται όλοι και όλα…
…γαλαξίες κι αστέρια, κόσμοι και πλανήτες, η γη μας, οι άνθρωποί της, όλο το φυσικό περιβάλλον και όλα του τα είδη ζωής…
…όλα αυτά αποτελούν «κύτταρα» του ίδιου «σώματος»
Αυτό που τα κάνει ίσως να διαφέρουν είναι τα χαρακτηριστικά, οι ιδιότητες και οι δυνατότητες που το κάθε αυτό «κύτταρο» έχει… Ο άνθρωπος ίσως να είναι «προδομένος» από τις δυνατότητες των αισθήσεών του μα πιο πολύ από την απουσία αυτής της επίγνωσης.
Γνωρίζουμε πια αλλά δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει ότι όλα είναι φτιαγμένα από τα ίδια συμπαντικά υλικά, ότι όλοι και όλα γύρω μας, μαζί και εμείς, είναι Ένα, ότι όλα είναι αδιαίρετα και αλληλοεξαρτώμενα, ότι η έννοια της διαίρεσης και της ατομικότητας ουσιαστικά δεν υφίσταται στο σύμπαν.
Όλα είναι ενέργεια και η σκέψη μας, που καθορίζεται από τις δυνατότητες των αισθήσεών μας, είναι αυτή που δίνει μορφή και οντότητα σε όσα αντιλαμβανόμαστε σαν πραγματικότητα.
Η φυσιολογία μας δεν μας βοηθά να αντιληφθούμε ότι χρόνος και αποστάσεις δεν υπάρχουν στο σύμπαν, ότι ο υλικός και μορφοποιημένος κόσμος είναι κατασκεύασμα της δικής μας σκέψης.
Η μοναδική δυνατότητα που έχουμε και θα μπορούσε να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την αλήθεια του «όλα είναι ένα» είναι η νοημοσύνη μας, μα για να συμβεί αυτό χρειάζεται αυτή η νοημοσύνη να αφυπνιστεί, χρειάζεται να εγκαταλειφθούν όλα όσα την περιορίζουν ή την αποκοιμίζουν στη λήθη και την άγνοια. Η διαιρεμένη οπτική μας για τον κόσμο είναι αυτή που έχει κατασκευάσει όλους τους διαχωρισμούς και όλους τους περιορισμούς μας.
Όλοι οι φυλετικοί, εθνικοί, πολιτικοί, θρησκευτικοί, οικονομικοί διαχωρισμοί είναι φτιαγμένοι από την άγνοια και τον φόβο μας, από την αίσθηση ότι εμείς είμαστε κάτι άλλο και ότι όλα βρίσκονται απέναντί μας, οι άλλοι...
Έτσι ζούμε αναγκασμένοι να χτίζουμε διαρκώς έναν εαυτό, ένα κέντρο από το οποίο θα σχετιζόμαστε με τα πάντα, ένα κέντρο που θα πρέπει να περιέχει κάθε υλικό και ψυχολογικό «εφόδιο» που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε.
Το γεγονός αυτό μας κάνει πλάσματα εγωκεντρικά, πλάσματα φοβισμένα, που αδυνατούμε να ενωθούμε με τα πάντα στα οποία ανήκουμε πραγματικά.
Έτσι οι σχέσεις μας με τον κόσμο και τους γύρω είναι μια συνεχής και απελπισμένη προσπάθεια ικανοποίησης των προσωπικών μας αναγκών και συμφερόντων και φυσικά, κατ επέκταση, των οικογενειακών, των ομαδικών, των εθνικών, των φυλετικών, θρησκευτικών, πολιτικών, οικονομικών…
..κάθε περιορισμένης μας «ανάγκης»…
Έτσι οι διαρκείς προσωπικές και γενικότερα κοινωνικές συγκρούσεις «συμφερόντων», οι ανούσιες προσπάθειες για να αποκτήσουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των «άλλων», είναι τα στοιχεία εκείνα που χαρακτηρίζουν τη μικρή ζωή μας, κάνοντάς την μίζερη, βίαιη και βαθειά δυστυχισμένη… Η ριζική και άμεση ανατροπή όλων των παρωχημένων δομών και αξιών της κοινωνίας μας είναι η μεγαλύτερη αναγκαιότητα και προτεραιότητα.
Η κοινωνία μας οφείλει να μεταμορφωθεί πλήρως και σε όλα τα επίπεδα, από μια κοινωνία εγωκεντρική, ανταγωνιστική, φοβισμένη και στερημένη σε μια κοινωνία ελεύθερη, χωρίς περιορισμούς, διαχωρισμούς, φραγμούς, κατασκευασμένες ταμπέλες και σύνορα, για την ευημερία και πρόοδο όλων ανεξαίρετα των πολιτών της.
Δεν υπάρχουν Αμερικάνικα, Γερμανικά, Γιαπωνέζικα ή Αφρικάνικα προβλήματα, δεν υπάρχουν προβλήματα μαύρων, άσπρων, αντρών ή γυναικών, παιδιών ή ηλικιωμένων…τα προβλήματα είναι ανθρώπινα και μόνο σαν τέτοια μπορούν πραγματικά να λυθούν…αναθεωρώντας ριζικά τις κοινωνικές δομές, τα πρότυπα, τις αξίες μας…
Παράγοντες και φορείς που συντηρούν και αναπαράγουν ακόμα στις μέρες μας τον ανταγωνισμό, το διαχωρισμό, τη στρωματοποίηση, την ανισότητα, τη βία και την αδικία είναι το χρήμα, η πολιτική, οι οργανωμένες θρησκείες, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και τα παράγωγα όλων αυτών. Το τέλος της σημερινής αδιέξοδης και καταστροφικής πορείας μπορεί να έρθει όταν ο άνθρωπος, με όπλο του την ανεπηρέαστη γνώση και την αφύπνιση της νοημοσύνης του, γκρεμίσει κάθε τοίχο, κάθε εμπόδιο, κάθε περιορισμό και κάθε ιδέα που τον κρατά σε απόσταση και τον αποκόπτει από τα πάντα…
Για ν αλλάξει πραγματικά μια κοινωνία, να μεταμορφωθεί, πρέπει ν αλλάξουν οι ηθικοί προσανατολισμοί της, οι δομικές της βάσεις, αφήνοντας για πάντα πίσω κάθε τι άχρηστο και μη ωφέλιμο για όλους…
Η κοινωνία μπορεί ν αλλάξει πραγματικά αν επαναπροσδιοριστούν οι αξίες της γιατί οι αξίες μας είναι οι τόποι εκείνοι που γεννούν τις συμπεριφορές μας.
Οτιδήποτε άλλο συμβεί απλά θα αναπαράγει, θα ανακυκλώνει και θα μεγιστοποιεί τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα… Η ολιστική οπτική, σ έναν κόσμο αδιαίρετο και αλληλοεπηρεαζόμενο, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση οποιουδήποτε προβλήματος.
Η έλλειψη αυτής της ολιστικής οπτικής ευθύνεται σοβαρότατα για την διαιώνιση και την επιδείνωση σχεδόν όλων των σύγχρονων ανθρώπινων προβλημάτων…
«Αν νομίζεις ότι δεν μπορούμε ν αλλάξουμε τον κόσμο
σημαίνει ότι είσαι ένας απ αυτούς που δεν θα το κάνουν»
Jacque Fresco
Τάσος Πετρίδης
Πανγαία – Venus Projectt.petridis.vp@gmail.com
Πηγή: Η πλάνη «οδηγός» στη δυστυχία μας…σ ένα κόσμο που όλα είναι Ένα - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου