Ρήξη ή αργός θάνατος...

Επειδή είμαστε όλοι Έλληνες, οπότε στηρίζουμε συλλογικά τη νέα μας κυβέρνηση, θεωρούμε πως θα κληθεί να πάρει μία ιστορική, πολύ δύσκολη απόφαση για την πατρίδα μας – ελπίζοντας να μην μας απογοητεύσει, καταδικάζοντας μας σε σκλάβους χρέους 

«Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες, προς όφελος των αντιπάλων του» (N. Machiavelli). 

Ανάλυση

Πριν από τη διεξαγωγή των εθνικών εκλογών, ο καθένας μπορούσε να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του, όσον αφορά τη μελλοντική ηγεσία της Ελλάδας, τασσόμενος υπέρ του ενός κόμματος ή του άλλου - ανάλογα με τις επιθυμίες, με τις ανησυχίες, με τους φόβους, με τα πολιτικά πιστεύω ή/και με τις προβλέψεις του, σχετικά με το ποιός θα μπορούσε να χειριστεί καλύτερα το ελληνικό πρόβλημα.

Η εποχή όμως αυτή έχει περάσει και η Ελλάδα έχει πλέον μία επίσημα εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί τη βούληση της πλειοψηφίας – γεγονός που σημαίνει ότι οφείλουμε όλοι να τη σεβαστούμε, ενισχύοντας τις προσπάθειες της όπου και όπως μπορούμε, αντιλαμβανόμενοι πως είμαστε όλοι Έλληνες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές μας πεποιθήσεις.

Η στήριξη που της οφείλουμε δεν αφορά βέβαια το κόμμα που έχει εκλεγεί, αλλά το πολιτικό του πρόγραμμα, με το οποίο δεσμεύθηκε προεκλογικά – αφού αυτό ψήφισαν πλειοψηφικά οι Έλληνες.Σε κάθε περίπτωση αφορά τα βασικά του σημεία, στα οποία δεν υπολογίζουμε τις υπερβολικές παροχές που τα συνόδευσαν – γνωρίζοντας πως μία υπερχρεωμένη χώρα, με άδεια ταμεία, με σημαντικά οικονομικά προβλήματα, καθώς επίσης με μη εξασφαλισμένη την πρόσβαση της στις διεθνείς χρηματαγορές, είναι αδύνατον να τις εκπληρώσει.

Ως βασικά σημεία τώρα του προγράμματος, τα οποία πρέπει όλοι να σεβαστούμε, καθώς επίσης να στηρίξουμε, είτε συμφωνούμε με αυτά, είτε όχι, αφού αποφασίστηκαν από τους Πολίτες, θεωρούμε τα εξής:

(α) Τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους – όπου, για παράδειγμα, όταν κανείς διαγράψει το 50% ενός χρέους ύψους 320 δις €, την άλλη ημέρα το πρωί χρωστάει πλέον 160 δις €. Όλα τα υπόλοιπα, σύμφωνα με τα οποία μπορεί να επιτύχει κανείς το ίδιο αποτέλεσμα με διάφορα τεχνάσματα,όπως με την επιμήκυνση των δόσεων με χαμηλά επιτόκια, με ανταλλαγή ομολόγων κοκ., είναι ουσιαστικά «μυθεύματα» – τα οποία πιστεύουν μόνο οι ανόητοι.

Προφανώς δε είναι εφικτό κάτι τέτοιο, αφού έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στο παρελθόν, όπως με τα χρέη της Ρωσίας και της Αργεντινής – επίσης όμως με τα χρέη της Γερμανίας το 1953, τα οποία διαγράφηκαν από 23 περίπου κράτη, χωρίς να υπάρξει το πρόβλημα που ισχυρίζονται σήμερα ορισμένοι για την Ελλάδα, όσον αφορά τα διακρατικά της δάνεια.

Άλλωστε, το θέμα τότε δεν ήταν εάν το δικαιούταν η Γερμανία, αλλά αφενός μεν εάν ήταν απαραίτητο για τη βιωσιμότητα της, αφετέρου εάν είχαν τη δυνατότητα οι δανείστριες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, να το κάνουν (άρθρο).

Κάτι ανάλογο φυσικά ισχύει και για την Ελλάδα σήμερα – η οποία, τουλάχιστον μετά τον Οκτώβρη του 2014, όπου χάθηκε οριστικά η πρόσβαση της στις αγορές, δεν έχει καμία άλλη μακροπρόθεσμα βιώσιμη λύση, εκτός από τη διαγραφή (εκτός εάν η Γερμανία εξοφλούσε τις υποχρεώσεις της απέναντι της).

Επομένως, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τη δέσμευση της αυτή, ενώ όλοι εμείς πρέπει να την στηρίξουμε, έτσι ώστε να το πετύχει τελικά – με τη διαγραφή χρέους να υποστηρίζεται από 300 ακαδημαϊκούς και οικονομολόγους στον πλανήτη, οι οποίοι γνωρίζουν επίσης πως είναι η μοναδική λύση της χώρας μας (πηγή).

Αντίθετα, εάν η κυβέρνηση αλλάξει πορεία συμβιβαζόμενη, πόσο μάλλον εάν προσπαθήσει να μας αποπροσανατολίσει, ισχυριζόμενη ψευδώς ότι υπάρχουν «ισοδύναμες λύσεις» με τη διαγραφή, τότε θα πρέπει να αντιδράσουμε – επιλέγοντας την επόμενη, όπως ακριβώς «καθαιρέσαμε» την προηγούμενη.

Τα χρέη άλλωστε τα δημιούργησε η δική μας γενιά μετά το 1980 και εμείς πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα. Δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να το κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας - πόσο μάλλον και στα παιδιά των παιδιών μας, όπως απαιτούν οι δανειστές.

Ειδικά όσον αφορά τον ισχυρισμό, σύμφωνα με τον οποίο δεν είναι έντιμο να επιβαρύνουμε τους φορολογουμένους Πολίτες των άλλων χωρών, θεωρούμε ότι είναι «αίολος» – επειδή η απόφαση να «μεταφερθούν» ουσιαστικά τα χρέη της Ελλάδας, από τους τοκογλύφους και τις ευρωπαϊκές τράπεζες στα κράτη, δεν ήταν δική μας αλλά της Γερμανίας, σε συνεργασία με τη Γαλλία. Οι δύο αυτές χώρες υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις μας να το κάνουν, ενεργώντας προφανώς εις βάρος των Πολιτών τους - όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

.
Από το διάγραμμα συμπεραίνεται καθαρά ότι, τα χρέη της Ελλάδας το 2010 ήταν κατά 100% απέναντι στους τοκογλύφους – έχοντας στη συνέχεια μεταφερθεί στα κράτη, σε ποσοστό που έφτασε το 81% το 2013 (μέσω των ευρωπαϊκών δανείων και του εγκληματικού PSI, το οποίο επίσης επιβλήθηκε στην πατρίδα μας δικτατορικά).

Επομένως, οι Ευρωπαίοι Πολίτες θα έπρεπε να ζητήσουν την ανάληψη των ευθυνών από την κυρία Merkel και τον κ. Sarkozy – σε καμία περίπτωση από τους Έλληνες, οι οποίοι ουσιαστικά εκβιάσθηκαν (εν αγνοία τους) στην παραπάνω διαδικασία. Πόσο μάλλον όταν τους έχει στερηθεί ακόμη και η δυνατότητα του λογιστικού ελέγχου των χρεών, η οποία ενδεχομένως θα χαρακτήριζε κάποια ωςεπαχθή – λόγω του ότι έχουν αλλάξει οι δανειστές τους, οπότε δεν μπορούν να αναζητηθούν πλέον οι ευθύνες σε αυτούς.

(β) Την εκδίωξη της Τρόικας, της Γερμανίας και του ΔΝΤ συγκεκριμένα, έτσι ώστε η Ελλάδα να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία – υπενθυμίζοντας πως ο εξαιρετικός σημερινός υπουργός εξωτερικών, τον οποίο τυχαίνει να γνωρίζουμε προσωπικά, με το βιβλίο του «Αποικία χρέους», θεωρεί ουσιαστικά πως η πατρίδα μας είναι υπό κατοχή.

Όπως γράφει, «Στην ΕΕ κυριαρχεί όλο και περισσότερο η τάση μία άνισης διαβάθμισης των κρατών-μελών της, ενώ δημιουργείται μία αλυσίδα, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται η Γερμανία και στο κάτω μέρος ο ευρωπαϊκός Νότος. Οι ισχυρές χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα η Γερμανία, χαρακτηρίζονται πλέον από έναν οικονομικό πολιτιστικό εθνικισμό, ακόμη και από ρατσισμό.

Η τάση της ΕΕ να αναπτυχθεί σε αυτοκρατορία, συνδέεται με την εξέλιξη της Γερμανίας σε ένα είδος αυτοκρατορικού κράτους – μίας νέας Ρώμης που είναι το πραγματικό κέντρο του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Αυτή η αλλαγή συνδέεται με τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία χρέους» – σε μία χώρα υπό κατοχή λοιπόν, όπως δυστυχώς επιβεβαίωσε ο νέος υπουργός οικονομικών της Ελλάδας, χαρακτηρίζοντας το Γερμανό ομόλογο του, τον κ. Σόιμπλε, ως τον πνευματικό ηγέτη της Ευρώπης!

Προφανώς δε θα συνεχίσει να είναι υπό κατοχή, εάν δεν διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του χρέους, καθώς επίσης εάν επιτρέπει στους ξένους την πρόσβαση τους στο υπουργείο οικονομικών ή σε όποια άλλη «νευραλγική» δημόσια υπηρεσία – κάτι που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει ξανά, ακούγοντας για την «επίσκεψη» στελεχών του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών στη χώρα μας. Επίσης όταν διαβάζουμε πως ο νέος υπουργός οικονομικών, ζήτησε από το Γερμανό ομόλογο του να «συνδράμει» στην οργάνωση των εφοριών της Ελλάδας – έτσι ώστε να είναι πιο αποτελεσματικές!

Φυσικά είναι πολύ ενωρίς για να κρίνουμε εάν πράγματι συμβαίνουν όσα προαναφέραμε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι, θα ανεχθούμε από την κυβέρνηση τη μη τήρηση της δέσμευσης της – ή τη χειραγώγηση μας με σαθρές δικαιολογίες, οι οποίες δεν θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

(γ) Τη μη ιδιωτικοποίηση των κοινωφελών, των κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων της Ελλάδας - όπως είχε επιβληθεί δικτατορικά στην προηγούμενη κυβέρνηση από την Τρόικα, στα πλαίσια του «ευρωπαϊκού monopoly» που διεξάγεται (άρθρο).

Ειδικά εδώ έχουμε την άποψη πως δεν θα υποχωρήσει εύκολα ούτε η πρωσική ηγεσία της Γερμανίας, ούτε το αμερικανικό ΔΝΤ – ενώ ελπίζουμε να μην συμβιβαστεί η κυβέρνηση, επιχειρώντας να μας τις προβάλλει ως δήθεν απαραίτητες. Σε κάθε περίπτωση, η αποκρατικοποίηση των συγκεκριμένων επιχειρήσεων θα ήταν έγκλημα για την Ελλάδα – το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη και ως μία πράξη εσχάτης προδοσίας.

Όσον αφορά την υπόλοιπη δημόσια περιουσία, προφανώς πρέπει και μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Όπως πολύ σωστά όμως είπε προεκλογικά η κυβέρνηση, όχι άμεσα, επειδή οι τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων έχουν καταρρεύσει λόγω της κρίσης - οπότε δεν θα επρόκειτο για πώληση, αλλά για ξεπούλημα.

(δ) Την εύρεση βιώσιμων λύσεων για το ιδιωτικό χρέος – όπου δεν θα περιμέναμε να τηρήσει τις υποσχέσεις της για «σεισάχθεια», αφού δεν διαθέτει τα απαιτούμενα κεφάλαια. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα προκαλούσε είτε τη χρεοκοπία του τραπεζικού μας συστήματος, οπότε την πτώχευση της χώρας,είτε την επιβολή νέων φόρων για να διασωθούν οι τράπεζες – οπότε θα ήταν «δώρο άδωρο».

Περιμένουμε όμως τη μεγάλη επιμήκυνση των δόσεων αποπληρωμής, με επιτόκια χαμηλότερα από τον πληθωρισμό. Εν ανάγκη αρνητικά, όπως η Δανία, εάν συνεχιστεί ο αποπληθωρισμός – έτσι ώστε να μην αυξάνονται τα χρέη, οδηγώντας τους Έλληνες στην απόγνωση.

(ε) Τους ισοσκελισμένους δημοσιονομικούς προϋπολογισμούς – όχι μόνο τους πρωτογενείς δηλαδή (προ τόκων), αλλά τους κανονικούς. Η Ελλάδα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση πια να ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει - αφού θα ήταν ανέντιμο τόσο απέναντι στους εταίρους ή/και δανειστές της, όσο και στους ίδιους τους Έλληνες, καθώς επίσης στις επόμενες γενιές.
Άλλωστε, αυτό ακριβώς μας οδήγησε στη χρεοκοπία, μετατρέποντας μας σε σκλάβους χρέους(άρθρο) – ενώ μας εγκλώβισε στο ευρώ και στα μνημόνια, οδηγώντας εκατομμύρια Πολίτες στην εξαθλίωση και χιλιάδες στην αυτοκτονία.

Με δεδομένο τώρα το ότι, η γερμανική πλέον Ευρωζώνη πιθανότατα θα διαλυθεί, εάν δεν ενωθεί πολιτικά και δημοσιονομικά ή εάν η Γερμανία επιμένει να ζει εις βάρος όλων των «εταίρων» της, είναι απαραίτητη η προετοιμασία της Ελλάδας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο – ενώ ίσως υποχρεωθεί είτε σε μεμονωμένη έξοδο της, είτε σε διπλό νόμισμα, εάν διακοπεί η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ προς τις τράπεζες της.

Εκτός αυτού, η αναβολή των πληρωμών των τοκοχρεολυσίων είναι το μοναδικό διαπραγματευτικό χαρτί της σημερινής κυβέρνησης, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, όσον αφορά τη διαγραφή χρέους – οπότε οφείλει να υπάρχει ένα ανάλογο σχέδιο Β, χωρίς το οποίο η διαπραγμάτευση με τη Γερμανία είναι ουτοπική.

Ολοκληρώνοντας, όλα τα υπόλοιπα, όπως ο σταδιακός περιορισμός της ανεργίας, η αναβίωση του παραγωγικού μας ιστού, η δημιουργία πλούτου στη χώρα, η διενέργεια κερδοφόρων επενδύσεων, η φορολογική συνείδηση κοκ., δεν αφορούν μόνο την κυβέρνηση, αλλά όλους εμάς τους Πολίτες – αφού δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε από την Πολιτική την επίλυση των συγκεκριμένων προβλημάτων μας, παραμένοντας ουδέτεροι θεατές και απαιτώντας θαύματα εκ μέρους της.

Στα πλαίσια αυτά, η ευθύνη της κυβέρνησης είναι η εύρεση λύσεων για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης, ενδεχομένως με τη βοήθεια ενός Marshall Plan – το οποίο δεν είναι απαραίτητο να προέλθει μόνο από την Ευρώπη ή από τις Η.Π.Α. Επίσης, η δημιουργία ενός ορθολογικού επιχειρηματικού και φορολογικού πλαισίου που θα επιτρέπει τη δραστηριοποίηση όλων των Ελλήνων – ειδικά των νέων.

Η πέμπτη φάλαγγα

Είναι γνωστό πως ένα κράτος δεν κινδυνεύει μόνο από τους εξωτερικούς εχθρούς του, εάν θεωρήσουμε ως τέτοιους τη Γερμανία και το ΔΝΤ αλλά, επίσης, από τους «αντιφρονούντες» στο εσωτερικό του – εν προκειμένω από την αξιωματική αντιπολίτευση σήμερα, η οποία φαίνεται πως χαίρεται να προβλέπει την «κυβίστηση» της κυβέρνησης, επαινώντας δυστυχώς, αν και έμμεσα, αυτούς που επιμένουν στη συνέχιση της εγκληματικής πολιτικής της Τρόικας.

Δεν είναι βέβαια μόνο η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και ορισμένα ΜΜΕ, τα οποία είτε είχαν ταθεί από την αρχή υπέρ των μνημονίων, είτε είναι φιλικά προσκείμενα προς τα κόμματα που σήμερα δεν κυβερνούν. Ουσιαστικά λοιπόν συνεργάζονται με τους εχθρούς της Ελλάδας, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι, χρησιμοποιούνται από αυτούς – στα πλαίσια του γνωστού μας «διαίρει και βασίλευε».

Πρόκειται επομένως για μία «πέμπτη φάλαγγα», με τη φράση να δηλώνει την προπαγάνδα προς όφελος του εχθρού (πηγή) – κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε όλοι εμείς οι Έλληνες, αφού θα εμποδίσει το έργο της κυβέρνησης, ενώ ασφαλώς θα διευκολύνει τόσο τη Γερμανία, όσο και το ΔΝΤ, να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους.

Φυσικά θα μας οδηγούσε ξανά σε μία χρεοκοπία, η οποία θα ήταν κατά πολύ χειρότερη από τη σημερινή – ενώ θα λεηλατούταν τόσο η δημόσια, όσο και η ιδιωτική μας περιουσία, με αποτέλεσμα να «καούν» όλες οι ελπίδες μας για το μέλλον.

Η κυβερνητική ομάδα

Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έχει απέναντι της μόνο την πέμπτη φάλαγγα, αλλά και μία έκτη – η οποία ευρίσκεται στο εσωτερικό της.Φυσικά δεν πρόκειται για την «αριστερή πλατφόρμα», ούτε για το συνεργαζόμενο μαζί της κόμμα – παρά το ότι το τελευταίο αποτελεί προφανώς κίνδυνο για τη διατήρηση της στην εξουσία, επειδή η ίδια διαθέτει μόλις 149 βουλευτές.

Η ομάδα αυτή αποτελείται από εκείνα τα κυβερνητικά κυρίως στελέχη της, τα οποία είτε δεν πιστεύουν στην εφαρμογή του προγράμματος της, είτε δεν είναι ικανά να το επιτύχουν - μη έχοντας τις απαιτούμενες γνώσεις και εμπειρίες.

Για παράδειγμα, όταν ο πραγματικά συμπαθέστατος υπουργός οικονομικών, ο οποίος άδικα κατακρίνεται για τη συμπεριφορά και το ντύσιμο του, παρακαλάει κυριολεκτικά το Γερμανό ομόλογο του ζητώντας χρόνο, όπου χρόνος σημαίνει χρήμα που δεν έχει στη διάθεση του, «εμβολίζει» κυριολεκτικά τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης – πόσο μάλλον όταν συμφωνεί μαζί του, λέγοντας πως εγκρίνει το 60-70% του προγράμματος της Τρόικας!

Προφανώς δεν νομίζουμε ότι το έπραξε σκόπιμα, αλλά αυτό δεν κάνει το τεράστιο λάθος του μικρότερο – αφού θα έπρεπε να γνωρίζει πως, όταν φοβηθείς συναντώντας ένα άγριο σκυλί και το δείξεις, θα σε κατακρεουργήσει. Ο Έλληνας υπουργός είναι βέβαια ακαδημαϊκός ακόμη και συμπεριφέρεται ακαδημαϊκά – καλούμενος να αποδείξει στην πράξη εάν είναι εφαρμόσιμα όλα όσα έλεγε προηγουμένως, αρκετά από τα οποία έχουμε υποστηρίξει εμείς πολύ πριν ο ίδιος τα υιοθετήσει.

Εν τούτοις, απέναντι σε έναν Γερμανό που μάλλον δεν είναι φιλέλληνας και δημοκράτης, δεν μπορεί να διαπραγματεύεται κανείς με αυτόν τον τρόπο, εάν θέλει να έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας. 

Εκτός αυτού, δεν αλλάζει τόσο εύκολα τις θέσεις του, τις οποίες έχει θεωρητικά συμφωνήσει με τον πρωθυπουργό - ενώ φυσικά απαγορεύεται να παρακαλάει για «δάνειο-γέφυρα» έως τα τέλη Μαΐου, όταν ο ίδιος αρνήθηκε (σωστά) τη δόση που οφειλόταν στην Ελλάδα.

Με τον τρόπο αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Γερμανό να αρνηθεί, υποδεικνύοντας του την εφαρμογή των συμφωνηθέντων – ενώ αποκάλυψε την αδυναμία της Ελλάδας να κάνει πράξη τις κυβερνητικές εξαγγελίες, με άδεια ταμεία. Σε κάθε περίπτωση ο υπουργός οικονομικών της χώρας μας, συνειδητά ή μη, έδωσε ένα δείγμα του μεγέθους της υπόκλισης της Ελλάδας, απέναντι στη Γερμανία - τοποθετώντας την στο 60-70% της προηγούμενης κυβέρνησης (άρθρο).

Ανέφερε λοιπόν ουσιαστικά πως η χώρα μας είναι πρόθυμη να τηρήσει το μεγαλύτερο μέρος των μνημονικών δεσμεύσεων, αντικαθιστώντας τις υπόλοιπες με νέες δικές της – έτσι ώστε να διατηρήσει το «πρόσωπο» της, παρά την υποταγή της στους Γερμανούς. Εμείς έχουμε την ελπίδα βέβαια πως δεν πρόκειται για την επίσημη θέση της κυβέρνησης, η οποία ασφαλώς γνωρίζει πως, εάν σκύψεις μία φορά το κεφάλι στην πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, δεν θα υπάρχει μετά σταματημός.

Επίλογος

Η Γερμανία, η οποία προσπαθεί να μας προβάλλει ως ενόχους για τη χρεοκοπία της χώρας μας, ενώ μας αρνείται μία διαγραφή που προσφέρθηκε στην ίδια το 1953, παρά το ότι είχε «αιματοκυλίσει» ολόκληρη την Ευρώπη, ξεχνάει πως χρεοκόπησε τέσσερις φορές στην πρόσφατη ιστορία της - παραμένοντας σε κατάσταση αδυναμίας εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων της στο 13% των ετών από το 1800 μέχρι σήμερα (πάνω από 26 χρόνια, γράφημα).

Περαιτέρω, με δεδομένη την κατακόρυφη αύξηση των συνολικών χρεών στον πλανήτη (άρθρο), το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι φυσικά η Ελλάδα – όπως επίσης ισχυρίζεται η Γερμανία, εκμεταλλευόμενη τις αδυναμίες της πολιτικής μας ηγεσίας, τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, ενώ απλά κρύβεται πίσω από την Ελλάδα – η οποία τοποθετείται κάθε φορά σκόπιμα στο προσκήνιο.

Αργά ή γρήγορα όμως, το γεγονός της τεράστιας υπερχρέωσης του πλανήτη θα βγει στην επιφάνεια, σε όλο το τρομακτικό μέγεθος του – οδηγώντας πολλές χώρες στη χρεοκοπία,καθώς επίσης το παγκόσμιοχρηματοπιστωτικό σύστημα στα όρια του. Το ενδεχόμενο αυτό είναι ένας ακόμη λόγος, για να παραμείνει σταθερή η κυβέρνηση στη διαγραφή χρέους – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση, πόσο μάλλον η αντιμετώπιση του κραχ που φαίνεται ήδη «δια γυμνού οφθαλμού» στον ορίζοντα.

Είναι υποχρεωμένη λοιπόν να ρισκάρει τη ρήξη, αφού η μοναδική εναλλακτική λύση που προσφέρεται στην Ελλάδα είναι ο αργός θάνατος – μία ρήξη που ασφαλώς θα ήταν εξαιρετικά επώδυνη για την πατρίδα μας, καθώς επίσης για όλους εμάς, αλλά η μοναδική δυνατότητα για να αποφευχθεί η οριστική καταδίκη μας σε ένα άβουλο, λεηλατημένο και εξαθλιωμένο προτεκτοράτο της Γερμανίας ή/και του ΔΝΤ.

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα έχει επί πλέον το ηθικό έρεισμα να απαιτήσει όλα τα παραπάνω, αφού έχει υποβληθεί σε μία αιματηρή εγχείρηση που διήρκεσε πέντε ολόκληρα χρόνια, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας – επειδή όλοι γνώριζαν τις δικές τους ευθύνες. Η εγχείρηση όμως απέτυχε με ευθύνη των χειρουργών, ο ασθενής βρίσκεται σε κώμα, ενώ ακόμη και ο «δόκτορας του σοκ» αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ελλάδας στη διαγραφή του χρέους – γεγονός που σημαίνει πως είναι υποχρεωμένοι οι δανειστές της να το καταλάβουν, ιδίως δε οι Πολίτες των χωρών τους.
Βασίλης Βιλιάρδος

Οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις.

Έχει γράψει το βιβλίο “Υπέρβαση Εξουσίας”, το οποίο αναφέρεται στο φορολογικό μηχανισμό της Γερμανίας, ενώ έχει εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, με τον τίτλο “Η κρίση των κρίσεων”.

Ασχολείται με τη συγγραφή οικονομικών αναλύσεων και βιβλίων, καθώς επίσης με την αξιολόγηση, με την αγοραπωλησία και με τη χρηματοδότηση επιχειρήσεων, στην A.I.M. Services Ltd.

© Copyright 2015 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.

http://www.logiosermis.net/2015/02/blog-post_629.html