Διαβάζω (δημοσιεύθηκε και σε παράπλευρη στήλη εδώ) το σχόλιο του Economist επί του αποτελέσματος των πρόσφατων εκλογών στην Χώρα μας. Είναι, αλήθεια, ολίγον shocking, να προσδιορίζεται, επανειλημμένως, από το περιοδικό, ως «ακροαριστερή και λαϊκίστικη» η νέα κυβέρνησή μας, και «τρελλός» ο νέος πρωθυπουργός μας! Οποία λεπτότης, και ευγένεια, σεβασμός προσώπων, λαών και χωρών!
Φαίνεται πως η προηγηθείσα ενδοτική πολιτική και συμμόρφωση, που καταχρέωσε τον Ελληνικό λαό και την Πατρίδα του, τη ζωή των παιδιών του και την προοπτική τους, ήταν εξόχως βολική και συμφέρουσα στο ευρωπαϊκό σύστημα, γιατί το τροφοδοτούσε διαρκώς. Και δεν είναι δική μου ιδέα αυτή. Κάθε δάνειο που η χώρα ελάβαινε από την «ευρωπαϊκή μας φιλόστοργη εστία», απεδίδετο σχεδόν αυτούσιο σ' αυτήν ως τόκοι προηγούμενων δανείων. Και σ' εμάς, απέμεναν κάποια λίγα ψίχουλα, καθώς και η αποπληρωμή του εκάστοτε νέου και όλων των παλαιοτέρων δανείων.
Περιφερόμενοι ως ζήτουλες, για τις πολυτελείς μας ανάγκες, απλώναμε κάθε τόσο το χέρι στους επιτήδειους συνεταίρους μας. Κι εκείνοι μας τροφοδοτούσαν ασμένως, ασφαλώς έναντι αδράς εξασφαλίσεως, και με δεσμεύσεις εκ των προτέρων (θυμάστε που ζητήσανε να προσυπογράψει κι ο επόμενος πως θα δεσμευτεί στα συμφωνημένα, τα αργύρια τα τριάκοντα; τα τεσσαράκοντα; δεν έχει πια σημασία, πόσα ήταν). Και δανειστήκαμε για να στήσουμε τα κόμματα, τα γυμναστήρια, τους εσμούς ημετέρων, και άλλα παρόμοια ανεξόφλητα, παραγεγραμμένα ως απαιτήσεις αλλά χρωστούμενα ως πραγματοποιηθέντα εκ δανείων...
Ο Economist δεν παραλείπει να μας υπομνήσει ότι κάποια στιγμή η Μέρκελ μας το 'δειξε, εμφατικά και απροκάλυπτα, πως της γίναμε τσιμπούρι (αδιάντροπος επαίτης), και πως θα μας έριχνε μια κλωτσιά για να μας πετάξει έξω, αν δεν κινδύνευε να χρεωθεί η ίδια τη διάλυση του club της ενωμένης Ευρώπης.
Όλα αυτά όμως, τώρα, τελειώσανε! Τώρα μπορούνε, είναι -λέει- σύμφωνοι όλοι, να μας πετάξουν έξω, ό,τι ώρα θέλουνε, με δική μας μάλιστα υπαιτιότητα. Τώρα, έχουν οργανωθεί για να αντιμετωπίσουν μια έξοδό μας από το club χωρίς κακές συνέπειες για τους υπόλοιπους! Γιατί, αν εμείς βγούμε τώρα, θα βγούμε εξαιτίας των λαθών μας!
Και σύμφωνα με τους οικονομικούς αυτούς εγκεφάλους, θα είναι λάθος μας αν αρνηθούμε να χρεωνόμαστε μόνο και μόνο για να μπορούμε να πληρώνουμε -σ' αυτούς- τους τόκους και τα βάρη των δανείων, αυξάνοντας παράλληλα τα όφειλόμενα ποσά των δανείων και υποθηκεύοντας -σε όλο και μεγαλύτερη έκταση- την προοπτική της χώρας και του λαού. Ίσως γι' αυτό λέει ότι θα βγούμε με δική μας ευθύνη, αφού έτσι, θα προκαλέσουμε το εξόδιο (από την ΕΕ) λάκτισμα (υπό των εταίρων μας), στα νώτα μας.
Εκείνο που δεν πρέπει να μας διαφύγει είναι (επισήμανση του περιοδικού) το σημείο που έχει να κάνει με την ουσία, τη φύση, την έννοια και το σκοπό που υπηρετείται μέσα από την οικονομική ένωση, το ενιαίο νόμισμα: είναι η άμβλυνση των διαφορών!
Ετούτος ο λόγος φαντάζει πως το ευρώ φτιάχτηκε από μια διάθεση των πλουσίων να ελεήσουν τους φτωχούς, ή από μια ανιδιοτελή διάθεση των πολιτισμένων και μορφωμένων ευρωπαίων να μορφώσουν, να εξευγενίσουν και να εκπολιτίσουν τους αδαείς, απολίτιστους και αγροίκους γείτονες τους. Πώς δεν τόχαμε σκεφθεί αλήθεια!
Για να δούμε, συμβαίνει πράγματι αυτό; Μάλλον όχι. Γιατί όταν κάνεις μια «εταιρία» με σκοπό να αμβλύνεις τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους «εταίρους», τότε πρέπει όλοι οι εταίροι να επιδιώκουν από κοινού, το ίδιο πράγμα και να σκέφτονται με τον ίδιο κώδικα αξιών και αρχών!
Αυτό που διαπιστώνουμε στο διάβα αυτής της εταιρικής συνεργασίας στο χρόνο, είναι μια εθνική υπνηλία περί την προστασία της εθνικής μας προοπτικής και μια ακούραστη εθνική μας συναίνεση περί την πλειοδοσία σε υποχωρήσεις, απεμπολήσεις, συμμορφώσεις και παραχωρήσεις σε πολιτικές που δεν μας ωφέλησαν καθόλου. Όπως οι συνθήκες για τους μετανάστες που εισέρχονται στην Ελλάδα, όπως τα δάνεια επί των δανείων, για την εξυπηρέτηση των δανείων και τη διαιώνιση των δανείων, τη μη διαγραφή των δανείων, κλπ.
Έτσι πια, μου φαίνεται, ότι το ευρώ δεν αποσκοπούσε ποτέ στην άμβλυνση των διαφορών! Το αντίθετο, μάλιστα. Φαίνεται ότι κάποιοι έψαχναν να βρούνε κάποιον για να τον ξεζουμίζουνε, ενώ εμείς εδώ, στην αγωνιώδη μας προσπάθεια, να βρούμε -επί τέλους- κάποιους που να μας θέλουνε στην παρέα τους, προσφερθήκαμε σε εκούσια υποταγή και παράδοση των κλείθρων της «πόλης»μας!
Γιατί, άμα κάνεις «εταιρία» με κάποιον προκειμένου να ενώσεις τις προσπάθειές σου, αυτό το κάνεις καταμερίζοντας τα προαπαιτούμενα και τα ζητούμενα ώστε να γίνουν τα έργα που πρέπει να γίνουν και στη συνέχεια μοιράζεστε κατ' αναλογίαν το λαμβανόμενο/παραγόμενο αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να συνεταιρίζεσαι με κάποιον για να φτιάχνετε όπλα, που ο ένας θα τα χρησιμοποιεί για να σκοτώσει τον άλλο!
Κάτι ειπώθηκε για την «ιστορία του ευρώ», πως «ήταν πάντα ιστορία άμβλυνσης των διαφορών». Από την άλλη μεριά, ειπώθηκε, πως «τώρα η μάχη είναι πολιτική και ο συμβιβασμός πιο δύσκολος!».
Διαβάζοντας τούτη τη θέση, αναρωτιέμαι μήπως η ιστορία άμβλυνσης των διαφορών δεν ήταν πολιτική, αλλά στην ουσία της ήταν κάτι άλλο. Μήπως ήταν οικονομικό πλάνο; ήταν στρατηγικό πλάνο; ήταν πλάνο-πρόσχημα; Ήταν αέρας κοπανιστός; Είναι προφανές ότι η ιστορία του ευρώ ήταν μια ιστορία μεθόδευσης της υπόσκαψης αδύναμων οικονομιών, τις οποίες οι επιτελείς ισχυροί περιήγαγαν σε θέση ολοένα αυξανόμενης πολλαπλής και πολύπλευρης εξάρτησης.
Έτσι, τώρα πια, φαίνεται, ότι από εδώ και πέρα, το να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να παύσει η διαιώνιση της εξάρτησης της και η διαιώνιση του ατέρμονου δανεισμού της, είναι πράγματι πολιτική απόφαση. Πρωτίστως όμως δική της. Της Ελλάδας. Γιατί αν δεν συμβαίνει να υπάρχει κοινότητα στόχων και οφελών, κοινότητα δεσμεύσεων και απολαβών, δεν μας αρκεί η παραμονή μας στην Ευρώπη ως ενός μέλους ανυπόληπτου και οφειλέτη μη δυναμένου να ξεχρεωθεί.
Και φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός μας, ο κ. Τσίπρας που λέει ότι η ευρωπαϊκή λιτότητα παραπήγε, έχει δίκιο, και η πολιτική επιλογή της Ελλάδας, πιστεύουμε πως είναι πια σε στιβαρά χέρια.
Το ελληνικό χρέος έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία 6 χρόνια, και πια δεν είναι βιώσιμο. Και γι' αυτό, ο Πρωθυπουργός μας, δεν προσφέρεται να συναινέσει για να μπεί η Ελλάδα σε ένα πρόγραμμα, «ακριβώς όπως μια χρεωκοπημένη αφρικανική χώρα», όπως τον συμβουλεύουν και όπως του ζητούν «οι φίλοι και εταίροι». Γιατί η Ελλάδα δεν είναι μια αφρικανική χώρα.
Περαιτέρω, οι συμβουλές, πως ο πρωθυπουργός μας, δεν θα πρέπει να εκτελέσει το εκλογικό του πρόγραμμα, αλλά να «πετάξει τον τρελό σοσιαλισμό του και να συνεχίσει τις δομικές μεταρρυθμίσεις, ως αντάλλαγμα για το πρόγραμμα που θα του προσφερθεί», είναι συμβουλές προς έναν ελεύθερο άνθρωπο για το πώς να γίνει επίορκος, και ψεύτης, και πώς να μεταδώσει στο λαό που εκπροσωπεί, την ηττοπάθεια και την αναξιοπρέπεια, και να τον παραδώσει στη δουλεία και τον εξανδραποδισμό.
Του συνιστούν μάλιστα να κάνει μερικές πυροσβεστικές, θεατρικές, θεαματικές και ανούσιες ενέργειες για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια. Ασφαλώς, όχι για να μας ωφελήσει, αλλά για να εξακολουθήσει το μακρόπνοο πείραμα της υποβολής των λαών, μέσω επίορκων και εξωνημένων πολιτικών ηγεσιών, σε λοβοτομή, προς εξηλιθίωσή τους, ώστε εκουσίως να υπηρετούν τους θύτες των λαών, με κόστος και πόνο ψυχής, ανελευθερία και οικονομική υποταγή.
Αν όλες οι παραπάνω υποδείξεις προς τους Έλληνες και την νέα ηγεσία τους ηχούν λογικές για εκείνους που τις επινοούν, όλοι εμείς τις θεωρούμε ιδιοτελείς προτάσεις προς όφελος των προτεινόντων. Και θεωρούμε καθήκον μας, πριν αποδεχθούμε οποιαδήποτε «συμβουλή τόσο καλού και ανιδιοτελούς φίλου», θα πρέπει να μετρήσουμε τα υπέρ και τα κατά, το όφελος και το κόστος, την διαγωγή και την ιστορία του συμβουλεύοντος φίλου, και όλα τα σχετικά στοιχεία. Εξ άλλου, το ίδιο θα κάνει κι αυτός για να μας βοηθήσει. Δεν θα το κάνει ανιδιοτελώς. Γι' αυτό και το ευρώ δεν είναι θέμα άμβλυνσης των διαφορών. Αλλά θέμα ομογενοποίησης των αναγκών των λαών για να μεγιστοποιηθεί η αγορά, στην οποία απευθύνεται η διογκούμενη και μεγεθυνόμενη διαρκώς βιομηχανική παραγωγή αγαθών, υπηρεσιών και .... αναγκών!
Σκύβοντας προσεκτικά στην σημερινή πραγματικότητα, αναγνωρίζεται πως είναι απλώς ευσεβής πόθος η συνεργασία με έναν τρελό αριστερό, σε μια Ευρώπη, που δεν έχει για μέλημά της τους λαούς της. Και θα υπάρξουν δυσκολίες, ακόμη κι απ' την πλευρά της Μέρκελ, γιατί κι αυτή ζορίζεται, και δύσκολα πια υποστηρίζει αυτό το σχέδιο.
Ύστερα από όλα αυτά, μπορεί το αποτέλεσμα να είναι: η Ελλάδα να βγεί από την Ευρωπαϊκή ένωση!
Αλλά αυτό, δεν θα έχει σήμερα τις συνέπειες που είχε το 2012, λένε οι αισιόδοξοι.
Όμως στην Ελλάδα θα κλείναν οι τράπεζες, θα υπήρχε πρόβλημα με τις καταθέσεις, και την ανεργία, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη θα αναφυόταν το ερώτημα για την παραμονή άλλων χωρών εντός ευρωπαϊκής ένωσης.
Σε όλα τούτα μόνο απαντήσεις μικρού βεληνεκούς είναι λογικές, για την ώρα.
Διατυπώνεται η υπόθεση ότι αν δεν δοθεί μια κάποια ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ο Τσίπρας θα χάσει την αξιοπιστία του προς τους ψηφοφόρους του. Στην υπόθεση αυτή, θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί μια άλλη οπτική. Μια διαφορετική υπόθεση: Αν το ευρώ αποσκοπεί στην άμβλυνση των διαφορών και την «Ευρωπαϊκή πορεία» όλων των χωρών, τότε δεν θα ήταν προτιμώτερο, ειλικρινέστερο και συνεπέστερο προς τη διατυπωμένη έκφραση του ευρωπαϊκού μας στόχου, δεν θα ήταν σωστό για όλους, αντί ο ένας να καρπώνεται την πρόοδο του άλλου -με απώτερη συνέπεια τη ματαίωσή της για τον πρώτο-, να βρούμε έναν τρόπο αλληλοβοήθειας και συμπληρωματικότητας αντί για την -ακατόρθωτη λόγω ιδιοπροσωπίας και ιδιοσυγκρασιακής ετερότητας- ομοιομορφία και την υποταγή;
Η υπόθεση, εξ άλλου, ότι ενδεχόμενη άφεση χρέους των Ελλήνων θα ανοίξει την όρεξη και σε άλλους, και ότι οι ελαφρύνσεις της Ελλάδας θα πρέπει να ψηφιστούν από κοινοβούλια άλλων χωρών, παραβλέπει ότι σε μια κοινή πορεία δεν επιτρέπεται ο φατριασμός ορισμένων εναντίον άλλων, ούτε η συνένωση ορισμένων συμφερόντων προς καταδολίευση της καλής πορείας των άλλων. Και τούτο δεν σκοντάφτει σε κανένα κώλυμα, αν αντιδρούν και οι άλλοι, στους οποίους έχουν επιβληθεί τυραννικές και υπερβολικές δεσμεύσεις.
Επίσης, ο κίνδυνος της ανάπτυξης κινημάτων ανεξαρτησίας από το ζυγό της οικονομικής τυραννίας και της εκμετάλλευσης, δεν θα πρέπει να ερεθίζει την «Ευρώπη των αξιών και του πολιτισμού», εκτός εάν δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Εκτός, αν όλο τούτο, είναι κενός λόγος, και σκέτη αβροφροσύνη για τις κάμερες... Γιατί από την ιστορία της Ευρώπης της ελευθερίας, του διαφωτισμού, του πολιτισμού, των συνθηκών κατάργησης των πολέμων και των αμοιβαίων δεσμεύσεων και διακηρύξεων περί αδελφοσύνης, αλληλεγύης, διδαχθήκαμε ότι δεν επιτρέπεται καταδολίευση εταίρων... Πολλές φορές συνομολογήσαμε πίστη εκατέρωθεν και ειρήνη ανάμεσά μας. Ωστόσο σφαχτήκαμε κιόλας, και αποχωρήσαμε αναισθήτως, καίοντας, λεηλατώντας και γκρεμίζοντας, αφήνοντας πίσω την κόλαση των πεινασμένων και των καταληστευμένων να γιατρευτούνε μονάχοι τους, ισχυριζόμενοι πως τάχα δεν τους χρωστάμε ούτε συγγνώμη! Και αυτό δεν ξεχνιέται, ούτε παραγράφεται. Ανασύρεται μάλιστα και κατατάσσεται ανάμεσα στα προς εκτίμηση στοιχεία κάθε φορά που αναδύεται αντίστοιχη συμπεριφορά.
Στο τέλος μιας διαπραγμάτευσης, που θα μας θεωρούσε αλήτες, τρελούς και λαϊκιστές, όλοι μας -δεξιοί και αριστεροί-, θα γεμίζαμε αμφιβολίες για την αλήθεια των διακηρύξεων της Ενωμένης Ευρώπης, πως τάχα θέλει (κι αγωνίζεται για) την εξάλειψη της ισχύος και της εξουσίας του ναζισμού από την πολιτική στην Ευρώπη, αφού και σήμερα ακόμη, ανάλγητα η Ευρώπη επιβάλλει λιτότητα μέχρις εξαθλιώσεως, με επιδίωξη την στενά θεωρούμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας, κλπ. αμιγώς οικονομικούς στόχους, ερήμην των λαών της Ευρώπης.
Η εξουσία της Ευρώπης, να μη παράσχει -σε έκτακτες περιπτώσεις- ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, εάν ο Τσίπρας δεν έχει την Ελλάδα σε ένα συμφωνημένο με τους δανειστές πρόγραμμα, είναι μια θηλειά στο λαιμό της Ελλάδας. Κι όσο η Ελλάδα έχει τη θηλειά στο λαιμό της, η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πιέζει για εξακολούθηση της υποταγής και του τυραννικού ελέγχου μας. «Μπορεί και να κάτσει»!
«Οι Έλληνες ψηφοφόροι μπορεί να ζουν σε ένα σύννεφο, αν πιστεύουν ότι ο Τσίπρας μπορεί να τηρήσει όσα λέει», θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Ένας Έλληνας, όμως σκέφτεται, ότι η αντίσταση στην τυραννία ήταν πάντα κεντρικό σημείο του Ελληνικού τρόπου. Γιατί σ' εμάς, αν κάτι αξίζει να ζεις γι' αυτό, αναμφισβήτητα ετούτο είναι η ελευθερία. Καταδυναστεμένη ζωή είναι θάνατος, κι η αγωνία της τυραννίας του θανάτου, καταργεί τη ζωή. Μα η αγωνία για την ανατροπή και την αποτίναξη μιας τέτοιας τυραννίας, δίνει πνοή ακόμη και στον πεθαμένο.
Οι εταίροι μας στο όνειρο, πρέπει να προσέξουν να είναι και εταίροι μας στην πραγμάτωση του κοινού ονείρου. Όποιος τα θέλει όλα, μπορεί να μην κρατήσει τίποτε. Δεν μπορεί να επιβάλλεται -ως αποτέλεσμα λαθεμένων πολιτικών και- ως ευρωπαϊκός στόχος η μηδενική ανάπτυξη, η ανεργία, και αναποτελεσματικές πολιτικές, γιατί είναι απολύτως κατανοητή η αντίδραση των Ελλήνων σ' αυτές τις πολιτικές και σ' αυτά τα αποτελέσματα.
Φαίνεται πως η προηγηθείσα ενδοτική πολιτική και συμμόρφωση, που καταχρέωσε τον Ελληνικό λαό και την Πατρίδα του, τη ζωή των παιδιών του και την προοπτική τους, ήταν εξόχως βολική και συμφέρουσα στο ευρωπαϊκό σύστημα, γιατί το τροφοδοτούσε διαρκώς. Και δεν είναι δική μου ιδέα αυτή. Κάθε δάνειο που η χώρα ελάβαινε από την «ευρωπαϊκή μας φιλόστοργη εστία», απεδίδετο σχεδόν αυτούσιο σ' αυτήν ως τόκοι προηγούμενων δανείων. Και σ' εμάς, απέμεναν κάποια λίγα ψίχουλα, καθώς και η αποπληρωμή του εκάστοτε νέου και όλων των παλαιοτέρων δανείων.
Περιφερόμενοι ως ζήτουλες, για τις πολυτελείς μας ανάγκες, απλώναμε κάθε τόσο το χέρι στους επιτήδειους συνεταίρους μας. Κι εκείνοι μας τροφοδοτούσαν ασμένως, ασφαλώς έναντι αδράς εξασφαλίσεως, και με δεσμεύσεις εκ των προτέρων (θυμάστε που ζητήσανε να προσυπογράψει κι ο επόμενος πως θα δεσμευτεί στα συμφωνημένα, τα αργύρια τα τριάκοντα; τα τεσσαράκοντα; δεν έχει πια σημασία, πόσα ήταν). Και δανειστήκαμε για να στήσουμε τα κόμματα, τα γυμναστήρια, τους εσμούς ημετέρων, και άλλα παρόμοια ανεξόφλητα, παραγεγραμμένα ως απαιτήσεις αλλά χρωστούμενα ως πραγματοποιηθέντα εκ δανείων...
Ο Economist δεν παραλείπει να μας υπομνήσει ότι κάποια στιγμή η Μέρκελ μας το 'δειξε, εμφατικά και απροκάλυπτα, πως της γίναμε τσιμπούρι (αδιάντροπος επαίτης), και πως θα μας έριχνε μια κλωτσιά για να μας πετάξει έξω, αν δεν κινδύνευε να χρεωθεί η ίδια τη διάλυση του club της ενωμένης Ευρώπης.
Όλα αυτά όμως, τώρα, τελειώσανε! Τώρα μπορούνε, είναι -λέει- σύμφωνοι όλοι, να μας πετάξουν έξω, ό,τι ώρα θέλουνε, με δική μας μάλιστα υπαιτιότητα. Τώρα, έχουν οργανωθεί για να αντιμετωπίσουν μια έξοδό μας από το club χωρίς κακές συνέπειες για τους υπόλοιπους! Γιατί, αν εμείς βγούμε τώρα, θα βγούμε εξαιτίας των λαθών μας!
Και σύμφωνα με τους οικονομικούς αυτούς εγκεφάλους, θα είναι λάθος μας αν αρνηθούμε να χρεωνόμαστε μόνο και μόνο για να μπορούμε να πληρώνουμε -σ' αυτούς- τους τόκους και τα βάρη των δανείων, αυξάνοντας παράλληλα τα όφειλόμενα ποσά των δανείων και υποθηκεύοντας -σε όλο και μεγαλύτερη έκταση- την προοπτική της χώρας και του λαού. Ίσως γι' αυτό λέει ότι θα βγούμε με δική μας ευθύνη, αφού έτσι, θα προκαλέσουμε το εξόδιο (από την ΕΕ) λάκτισμα (υπό των εταίρων μας), στα νώτα μας.
Εκείνο που δεν πρέπει να μας διαφύγει είναι (επισήμανση του περιοδικού) το σημείο που έχει να κάνει με την ουσία, τη φύση, την έννοια και το σκοπό που υπηρετείται μέσα από την οικονομική ένωση, το ενιαίο νόμισμα: είναι η άμβλυνση των διαφορών!
Ετούτος ο λόγος φαντάζει πως το ευρώ φτιάχτηκε από μια διάθεση των πλουσίων να ελεήσουν τους φτωχούς, ή από μια ανιδιοτελή διάθεση των πολιτισμένων και μορφωμένων ευρωπαίων να μορφώσουν, να εξευγενίσουν και να εκπολιτίσουν τους αδαείς, απολίτιστους και αγροίκους γείτονες τους. Πώς δεν τόχαμε σκεφθεί αλήθεια!
Για να δούμε, συμβαίνει πράγματι αυτό; Μάλλον όχι. Γιατί όταν κάνεις μια «εταιρία» με σκοπό να αμβλύνεις τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους «εταίρους», τότε πρέπει όλοι οι εταίροι να επιδιώκουν από κοινού, το ίδιο πράγμα και να σκέφτονται με τον ίδιο κώδικα αξιών και αρχών!
Αυτό που διαπιστώνουμε στο διάβα αυτής της εταιρικής συνεργασίας στο χρόνο, είναι μια εθνική υπνηλία περί την προστασία της εθνικής μας προοπτικής και μια ακούραστη εθνική μας συναίνεση περί την πλειοδοσία σε υποχωρήσεις, απεμπολήσεις, συμμορφώσεις και παραχωρήσεις σε πολιτικές που δεν μας ωφέλησαν καθόλου. Όπως οι συνθήκες για τους μετανάστες που εισέρχονται στην Ελλάδα, όπως τα δάνεια επί των δανείων, για την εξυπηρέτηση των δανείων και τη διαιώνιση των δανείων, τη μη διαγραφή των δανείων, κλπ.
Έτσι πια, μου φαίνεται, ότι το ευρώ δεν αποσκοπούσε ποτέ στην άμβλυνση των διαφορών! Το αντίθετο, μάλιστα. Φαίνεται ότι κάποιοι έψαχναν να βρούνε κάποιον για να τον ξεζουμίζουνε, ενώ εμείς εδώ, στην αγωνιώδη μας προσπάθεια, να βρούμε -επί τέλους- κάποιους που να μας θέλουνε στην παρέα τους, προσφερθήκαμε σε εκούσια υποταγή και παράδοση των κλείθρων της «πόλης»μας!
Γιατί, άμα κάνεις «εταιρία» με κάποιον προκειμένου να ενώσεις τις προσπάθειές σου, αυτό το κάνεις καταμερίζοντας τα προαπαιτούμενα και τα ζητούμενα ώστε να γίνουν τα έργα που πρέπει να γίνουν και στη συνέχεια μοιράζεστε κατ' αναλογίαν το λαμβανόμενο/παραγόμενο αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να συνεταιρίζεσαι με κάποιον για να φτιάχνετε όπλα, που ο ένας θα τα χρησιμοποιεί για να σκοτώσει τον άλλο!
Κάτι ειπώθηκε για την «ιστορία του ευρώ», πως «ήταν πάντα ιστορία άμβλυνσης των διαφορών». Από την άλλη μεριά, ειπώθηκε, πως «τώρα η μάχη είναι πολιτική και ο συμβιβασμός πιο δύσκολος!».
Διαβάζοντας τούτη τη θέση, αναρωτιέμαι μήπως η ιστορία άμβλυνσης των διαφορών δεν ήταν πολιτική, αλλά στην ουσία της ήταν κάτι άλλο. Μήπως ήταν οικονομικό πλάνο; ήταν στρατηγικό πλάνο; ήταν πλάνο-πρόσχημα; Ήταν αέρας κοπανιστός; Είναι προφανές ότι η ιστορία του ευρώ ήταν μια ιστορία μεθόδευσης της υπόσκαψης αδύναμων οικονομιών, τις οποίες οι επιτελείς ισχυροί περιήγαγαν σε θέση ολοένα αυξανόμενης πολλαπλής και πολύπλευρης εξάρτησης.
Έτσι, τώρα πια, φαίνεται, ότι από εδώ και πέρα, το να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να παύσει η διαιώνιση της εξάρτησης της και η διαιώνιση του ατέρμονου δανεισμού της, είναι πράγματι πολιτική απόφαση. Πρωτίστως όμως δική της. Της Ελλάδας. Γιατί αν δεν συμβαίνει να υπάρχει κοινότητα στόχων και οφελών, κοινότητα δεσμεύσεων και απολαβών, δεν μας αρκεί η παραμονή μας στην Ευρώπη ως ενός μέλους ανυπόληπτου και οφειλέτη μη δυναμένου να ξεχρεωθεί.
Και φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός μας, ο κ. Τσίπρας που λέει ότι η ευρωπαϊκή λιτότητα παραπήγε, έχει δίκιο, και η πολιτική επιλογή της Ελλάδας, πιστεύουμε πως είναι πια σε στιβαρά χέρια.
Το ελληνικό χρέος έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία 6 χρόνια, και πια δεν είναι βιώσιμο. Και γι' αυτό, ο Πρωθυπουργός μας, δεν προσφέρεται να συναινέσει για να μπεί η Ελλάδα σε ένα πρόγραμμα, «ακριβώς όπως μια χρεωκοπημένη αφρικανική χώρα», όπως τον συμβουλεύουν και όπως του ζητούν «οι φίλοι και εταίροι». Γιατί η Ελλάδα δεν είναι μια αφρικανική χώρα.
Περαιτέρω, οι συμβουλές, πως ο πρωθυπουργός μας, δεν θα πρέπει να εκτελέσει το εκλογικό του πρόγραμμα, αλλά να «πετάξει τον τρελό σοσιαλισμό του και να συνεχίσει τις δομικές μεταρρυθμίσεις, ως αντάλλαγμα για το πρόγραμμα που θα του προσφερθεί», είναι συμβουλές προς έναν ελεύθερο άνθρωπο για το πώς να γίνει επίορκος, και ψεύτης, και πώς να μεταδώσει στο λαό που εκπροσωπεί, την ηττοπάθεια και την αναξιοπρέπεια, και να τον παραδώσει στη δουλεία και τον εξανδραποδισμό.
Του συνιστούν μάλιστα να κάνει μερικές πυροσβεστικές, θεατρικές, θεαματικές και ανούσιες ενέργειες για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια. Ασφαλώς, όχι για να μας ωφελήσει, αλλά για να εξακολουθήσει το μακρόπνοο πείραμα της υποβολής των λαών, μέσω επίορκων και εξωνημένων πολιτικών ηγεσιών, σε λοβοτομή, προς εξηλιθίωσή τους, ώστε εκουσίως να υπηρετούν τους θύτες των λαών, με κόστος και πόνο ψυχής, ανελευθερία και οικονομική υποταγή.
Αν όλες οι παραπάνω υποδείξεις προς τους Έλληνες και την νέα ηγεσία τους ηχούν λογικές για εκείνους που τις επινοούν, όλοι εμείς τις θεωρούμε ιδιοτελείς προτάσεις προς όφελος των προτεινόντων. Και θεωρούμε καθήκον μας, πριν αποδεχθούμε οποιαδήποτε «συμβουλή τόσο καλού και ανιδιοτελούς φίλου», θα πρέπει να μετρήσουμε τα υπέρ και τα κατά, το όφελος και το κόστος, την διαγωγή και την ιστορία του συμβουλεύοντος φίλου, και όλα τα σχετικά στοιχεία. Εξ άλλου, το ίδιο θα κάνει κι αυτός για να μας βοηθήσει. Δεν θα το κάνει ανιδιοτελώς. Γι' αυτό και το ευρώ δεν είναι θέμα άμβλυνσης των διαφορών. Αλλά θέμα ομογενοποίησης των αναγκών των λαών για να μεγιστοποιηθεί η αγορά, στην οποία απευθύνεται η διογκούμενη και μεγεθυνόμενη διαρκώς βιομηχανική παραγωγή αγαθών, υπηρεσιών και .... αναγκών!
Σκύβοντας προσεκτικά στην σημερινή πραγματικότητα, αναγνωρίζεται πως είναι απλώς ευσεβής πόθος η συνεργασία με έναν τρελό αριστερό, σε μια Ευρώπη, που δεν έχει για μέλημά της τους λαούς της. Και θα υπάρξουν δυσκολίες, ακόμη κι απ' την πλευρά της Μέρκελ, γιατί κι αυτή ζορίζεται, και δύσκολα πια υποστηρίζει αυτό το σχέδιο.
Ύστερα από όλα αυτά, μπορεί το αποτέλεσμα να είναι: η Ελλάδα να βγεί από την Ευρωπαϊκή ένωση!
Αλλά αυτό, δεν θα έχει σήμερα τις συνέπειες που είχε το 2012, λένε οι αισιόδοξοι.
Όμως στην Ελλάδα θα κλείναν οι τράπεζες, θα υπήρχε πρόβλημα με τις καταθέσεις, και την ανεργία, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη θα αναφυόταν το ερώτημα για την παραμονή άλλων χωρών εντός ευρωπαϊκής ένωσης.
Σε όλα τούτα μόνο απαντήσεις μικρού βεληνεκούς είναι λογικές, για την ώρα.
Διατυπώνεται η υπόθεση ότι αν δεν δοθεί μια κάποια ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ο Τσίπρας θα χάσει την αξιοπιστία του προς τους ψηφοφόρους του. Στην υπόθεση αυτή, θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί μια άλλη οπτική. Μια διαφορετική υπόθεση: Αν το ευρώ αποσκοπεί στην άμβλυνση των διαφορών και την «Ευρωπαϊκή πορεία» όλων των χωρών, τότε δεν θα ήταν προτιμώτερο, ειλικρινέστερο και συνεπέστερο προς τη διατυπωμένη έκφραση του ευρωπαϊκού μας στόχου, δεν θα ήταν σωστό για όλους, αντί ο ένας να καρπώνεται την πρόοδο του άλλου -με απώτερη συνέπεια τη ματαίωσή της για τον πρώτο-, να βρούμε έναν τρόπο αλληλοβοήθειας και συμπληρωματικότητας αντί για την -ακατόρθωτη λόγω ιδιοπροσωπίας και ιδιοσυγκρασιακής ετερότητας- ομοιομορφία και την υποταγή;
Η υπόθεση, εξ άλλου, ότι ενδεχόμενη άφεση χρέους των Ελλήνων θα ανοίξει την όρεξη και σε άλλους, και ότι οι ελαφρύνσεις της Ελλάδας θα πρέπει να ψηφιστούν από κοινοβούλια άλλων χωρών, παραβλέπει ότι σε μια κοινή πορεία δεν επιτρέπεται ο φατριασμός ορισμένων εναντίον άλλων, ούτε η συνένωση ορισμένων συμφερόντων προς καταδολίευση της καλής πορείας των άλλων. Και τούτο δεν σκοντάφτει σε κανένα κώλυμα, αν αντιδρούν και οι άλλοι, στους οποίους έχουν επιβληθεί τυραννικές και υπερβολικές δεσμεύσεις.
Επίσης, ο κίνδυνος της ανάπτυξης κινημάτων ανεξαρτησίας από το ζυγό της οικονομικής τυραννίας και της εκμετάλλευσης, δεν θα πρέπει να ερεθίζει την «Ευρώπη των αξιών και του πολιτισμού», εκτός εάν δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Εκτός, αν όλο τούτο, είναι κενός λόγος, και σκέτη αβροφροσύνη για τις κάμερες... Γιατί από την ιστορία της Ευρώπης της ελευθερίας, του διαφωτισμού, του πολιτισμού, των συνθηκών κατάργησης των πολέμων και των αμοιβαίων δεσμεύσεων και διακηρύξεων περί αδελφοσύνης, αλληλεγύης, διδαχθήκαμε ότι δεν επιτρέπεται καταδολίευση εταίρων... Πολλές φορές συνομολογήσαμε πίστη εκατέρωθεν και ειρήνη ανάμεσά μας. Ωστόσο σφαχτήκαμε κιόλας, και αποχωρήσαμε αναισθήτως, καίοντας, λεηλατώντας και γκρεμίζοντας, αφήνοντας πίσω την κόλαση των πεινασμένων και των καταληστευμένων να γιατρευτούνε μονάχοι τους, ισχυριζόμενοι πως τάχα δεν τους χρωστάμε ούτε συγγνώμη! Και αυτό δεν ξεχνιέται, ούτε παραγράφεται. Ανασύρεται μάλιστα και κατατάσσεται ανάμεσα στα προς εκτίμηση στοιχεία κάθε φορά που αναδύεται αντίστοιχη συμπεριφορά.
Στο τέλος μιας διαπραγμάτευσης, που θα μας θεωρούσε αλήτες, τρελούς και λαϊκιστές, όλοι μας -δεξιοί και αριστεροί-, θα γεμίζαμε αμφιβολίες για την αλήθεια των διακηρύξεων της Ενωμένης Ευρώπης, πως τάχα θέλει (κι αγωνίζεται για) την εξάλειψη της ισχύος και της εξουσίας του ναζισμού από την πολιτική στην Ευρώπη, αφού και σήμερα ακόμη, ανάλγητα η Ευρώπη επιβάλλει λιτότητα μέχρις εξαθλιώσεως, με επιδίωξη την στενά θεωρούμενη αύξηση της ανταγωνιστικότητας, κλπ. αμιγώς οικονομικούς στόχους, ερήμην των λαών της Ευρώπης.
Η εξουσία της Ευρώπης, να μη παράσχει -σε έκτακτες περιπτώσεις- ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, εάν ο Τσίπρας δεν έχει την Ελλάδα σε ένα συμφωνημένο με τους δανειστές πρόγραμμα, είναι μια θηλειά στο λαιμό της Ελλάδας. Κι όσο η Ελλάδα έχει τη θηλειά στο λαιμό της, η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να πιέζει για εξακολούθηση της υποταγής και του τυραννικού ελέγχου μας. «Μπορεί και να κάτσει»!
«Οι Έλληνες ψηφοφόροι μπορεί να ζουν σε ένα σύννεφο, αν πιστεύουν ότι ο Τσίπρας μπορεί να τηρήσει όσα λέει», θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί. Ένας Έλληνας, όμως σκέφτεται, ότι η αντίσταση στην τυραννία ήταν πάντα κεντρικό σημείο του Ελληνικού τρόπου. Γιατί σ' εμάς, αν κάτι αξίζει να ζεις γι' αυτό, αναμφισβήτητα ετούτο είναι η ελευθερία. Καταδυναστεμένη ζωή είναι θάνατος, κι η αγωνία της τυραννίας του θανάτου, καταργεί τη ζωή. Μα η αγωνία για την ανατροπή και την αποτίναξη μιας τέτοιας τυραννίας, δίνει πνοή ακόμη και στον πεθαμένο.
Οι εταίροι μας στο όνειρο, πρέπει να προσέξουν να είναι και εταίροι μας στην πραγμάτωση του κοινού ονείρου. Όποιος τα θέλει όλα, μπορεί να μην κρατήσει τίποτε. Δεν μπορεί να επιβάλλεται -ως αποτέλεσμα λαθεμένων πολιτικών και- ως ευρωπαϊκός στόχος η μηδενική ανάπτυξη, η ανεργία, και αναποτελεσματικές πολιτικές, γιατί είναι απολύτως κατανοητή η αντίδραση των Ελλήνων σ' αυτές τις πολιτικές και σ' αυτά τα αποτελέσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου