Αν, φυσικα, υπάρχει καποια καλυτερη ιδέα, ειναι ευπροσδεκτη. Αλλα κι αν υπήρχε, ο χρονος που ήδη περασε, με «ακαρπα ξεπουλήματα» μετρήθηκε με πονο, πτωχεύσεις και αυτοκτονίες...
(Εκτός κι αν στοχος ήταν να «στηθει» μια τεχνητή Κριση Ρευστοτητας στη χώρα μας, μεχρι να ξεπουληθει (στα πλαισια, πια, μιας Χρησης Χρεους) μαζι με τους κατοικους της. Αλλα για να συμβεί κατι τετοιο, θα έπερεπε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Πολιτικο Σύστημα της Ελλαδας να ηταν «στο κολπο». Αλλωστε... «ειναι πολλα τα λεφτα, Αρη», και όλα επιτρεπονται, πια...)
Έχετε όρεξη για διάβασμα «σινδονιάδας»; Αν ναι, ας ξεκινήσουμε. Το "πονημα" ειναι χωρισμένο σε τέσσερα μέρη - και η πρότασή μου ειναι στο τεταρτο μερος, οποτε μπορείτε να "πηδηξετε" κατευθειαν εκει. Ωστόσο πιστευω οτι και τα προηγούμενα τρία μερη παρουσιαζουν ενδιαφέροντα σημεία που μπορουν να ληφθούν υποψη σε ενα γονιμο διάλογο.
Καλό διαβασμα και καλό κουράγιο!
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ:
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ;
Σύμφωνα με τα λεγομενα των ΓΑΠ, Καρατζαφέρη και Αδωνι (μια χαρα μουτρα, ολοι τους) «αν δεν υπογραφαμε το πρωτο μνημόνιο, δεν θα μπορούσαμε να πληρώσουμε μισθους και συνταξεις».
Ισχύει κατι τετοιο;
Φυσικα και οχι.
Τι θα επρεπε να κανουμε; Να πηγαιναμε κατευθειαν στη δραχμη, με πρωθυπουργο τον ΓΑΠ; Φυσικα και οχι! Σε εκεινη τη μεταβατική περιοδο, με συνεννοημένο το καρτελ των Αγορών να μην μας δανειζουν και με τους Οικους (Ανοχής) Αξιολόγησης να μας εκβιάζουν με συνεχεις υποβαθμισεις, η Νεα Δραχμή θα ξεκινουσε απο μια (υποθετικη) ισοτιμια 1:1 με το ευρω και θα κατεληγε, μεσα σε εξι μήνες, στο 1000:1, θυμιζοντας μερες Κατοχής του 41...Και φυσικα θα βοηθουσαν και «οι απο μεσα Τσολακογλου» να επελθει η διαλυση και το ολικο ξεπούλημα της χώρας...
(Θα φτασουμε, βεβαια, καποια στιγμη να βγουμε απο το ευρω και να παμε στη Νεα Δραχμη. Αλλα αυτο δεν θα γίνει πριν τα διεθνή καρτελ και τα ντοπια τσιρακια τους (που εμεις ψηφιζουμε) βεβαιωθουν οτι ειμαστε οριστικα εξαθλιωμένοι. Αλλα με τιποτε δεν νθα μας επιτρεψουν -εκτος κι αν πραγματικα σηκώσουμε αναστημα- να αποκτησουμε ως νομισμα την Αξιοπρεπή Δραχμή...Απλα, ή θα μας πεταξουν με τις κλωτσιες ή θα μας εξαναγκασουν σε Περηφανη Εξοδο -με δημοψηφισμα- απο το ευρω και επιστροφη στη Δραχμή ΤΟΥΣ και οχι τη δραχμή ΜΑΣ...)
Και ξαναγυρναμε στο αρχικο ερώτημα: Αν δεν καναμε την προδοτικη κινηση να υπαχθουμε στο ΔΝΤ, θα μπρουσαν να πληρωθουν μισθοι και συνταξεις;"
Φυσικα και θα μπορουσαν: Με «συμβατικα» IOU που θα εξεδιδε το κρατος - οπως αυτα που σκεπτεται να εκδώσει ο Βαρουφακης.
Μονο που στην περίπτωση αυτή θα ειχαμε, στη συνέχεια, τα προβλήματα που επισημαινει ο Πάσχος Μανδραβέλης στη χτεσινή αναρτηση που καναμε.
(Βέβαια, αν τυπωσει IOU μια ΕΝΤΕΛΩΣ διεφθαρμένη κυβερνηση, οπως οποιαδήποτε απο το 81 και δωθε, οι αρνητικές συνέπειες μπορει να ειναι πολυ μεγαλυτερες...)
Ας ξεκινησουμε λοιπόν μιλώντας για το «συμβατικό» IOU (και τα προβλήματά του), πριν φτασουμε να προτεινουμε το «αντισυμβατικο» IOU, που αποτελει και το αντικείμενο αυτής της ανάρτησης.
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ:
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «συμβατικό» IOU;
Ειναι ένα ομολογο, σαν συναλλαγματική ή γραμματιο, που εκδιδει το κρατος «ομολογώντας» την κατάσταση I Owe U (You). Δηλαδη «τοσα σου χρωσταω»! Δεν σου δινει μετρητα (που θα ταν χαρτι, ετσι κι αλλιως, τυπωμένο απο την ΕΚΤ) αλλα ένα αλλο «χαρτι» που το τυπώνει το ιδιο. Το οποιο χαρτι μπορει να ειναι τυποποιημένο και διαβαθισμένο σε διαφορες κλίμακες ποσών σε ευρώ και μπορει να διακινηθει κανονικά, ως χαρτονομισμα, μέσα στην επικρατεια της εκδοσής του. Αρκεί να το αποδεχεται «αντι χρημάτων» ο καθε συναλλασσόμενος. (Κι εδω, οντως υπάρχει ενα θεματακι, οπως επισημαίνει ο Μανδραβέλης)
ημαντικο στοιχείο του IOU ειναι οτι αυτο το «χαρτι» ΕΧΕΙ αντικρυσμα: Και αυτο το αντίκρυσμα δεν ειναι αλλο απο τους φόρους που ΗΔΗ χρωστάμε! Δηλαδη, το ιδιο το κρατος που εκδίδει το IOU (επειδη πάσχει απο ρευστοτητα σε «πραγματικά ευρω») μπορει να δεχθει πισω το «χαρτι» που τύπωσε, οταν πας να πληρώσεις τους φορους σου.
Ας δούμε τωρα δυο διαφορετικες εκδοχες με βαση το ιδιο υποθετικο προσωπο.
Πας με τα IOU σου να ψωνισεις τροφιμα και δεν εχεις πανω σου ουτε ιχνος απο ευρω..
α) Ο Μανδραβέλης ισχυριζεται οτι ο μπακαλης θα σου πει: «δεν σου δινω ρυζι αν δεν μου φερεις αληθινα ευρω – εκτος κι αν θες το IOU σου, των 10 ευρω, να το παρω για ενα ταλληρακι και χαρη σου κάνω». Και όντως, μπορει να συμβει κατι τέτοιο.
β) Εκεινο που δεν μας λεει είναι οτι το ίδιο το κρατος θα δεχθει το IOU στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΞΙΑ, οταν ο ιδιος μπακαλης παει στο Δημοσιο Ταμείο να πληρώσει τους φορους του!
Και φυσικα δεν μας λεει οτι το IOU μπορει να γινει περιζήτητο τον πρωτο καιρο -αντι να πεσει η αξια του- αν το κρατος πει οτι παρεχει εκπτωση στους φορους ή μεγαλύτερης διαρκειας διακανονισμούς ή μικροτερα προστιμα ή μικροτερους τοκους υπερημεριας αν οι πληρωμές γινονται σε IOU αντι για πραγματικα ευρω. (Αν φυσικά δεν υπάρχουν νομοθετικές δικλείδες που να αποτρέπουν μια τέτοια προνομιακή μεταχείρηση).
Βέβαια εδω ανακύπτει ενα θέμα: Αν ολοι πληρώνουμε το κρατος με IOU, πώς θα μπορεσει το κρατος να πληρώσει τα χρεη του που ειναι σε ευρω; Αλλα αυτο το «ψευτο-θέμα» θα μας απασχολήσει μια αλλη φορά.
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ:
"ΣΥΜΒΑΤΙΚΟ" IOU αντί ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ
Στην πραξη, το IOU ειναι η πεμπτουσια του «έντιμου εσωτερικου δανεισμού», αντί για την λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων στην οποία επιδιδονται ολες, ανεξαιρετως, οι ελληνικές κυβερνησεις (μηδέ της παρουσας, εξαιρουμένης). Και εδω έχουμε έναν ακραίο εξευτελισμό της λογικής αλλα και της ηθικής: Δανειζομαστε απο τους τοκογλύφους του ΔΝΤ «για να πληρώσουμε μισθους και συνταξεις» (σύμφωνα με τα λεγομενα ΓΑΠηδων και Αδώνιδων) και, ταυτοχρονα, λεηλατουμε τα συνταξιοδοτικά ταμεία μας για να αποπληρώσουμε τους τοκογλύφους!!! Το ιδανικο σχεδιο για να «στεγνώσεις» μια χώρα, με τη συνεργασία των ντόπιων δοσίλογων - και χωρίς ο φραπόγαλος λαός να εχει υποψιαστεί «πώς του την φέρανε, οι αλήτες, κι εμεινε στο δρόμο»...
Ας υποθέσουμε, προς στιγμή, οτι (αντί για μείωση μισθών και συντάξεων και λεηλασια των ασφαλιστικών ταμείων), ένα μέρος -ή και το σύνολο, σε ακραιες περιπτωσεις- μισθών του δημοσίου, συντάξεων και των (ΑΥΞΗΜΕΝΩΝ, σε αυτη την περίπτωση) παροχών του Κοινωνικού Κρατους δεν δίνεται σε ευρω αλλα σε τυπωμένο ομόλογο του δημοσίου. ‘Ενα IOU.
Ποιό θα ειναι το κέρδος; Απλα, δεν θα χρειαστει να λεηλατηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία για να πληρωθει η «δοση»! Το κρατος θα έχει μονο μια εκροη σε ευρώ: αυτη της δοσης στο ΔΝΤ. Η αλλη εκροή, αυτή των μισθών και συνταξεων θα ναι σε IOU. Και όλοι θα εχουμε πάρει μια ανάσα, κερδιζοντας χρόνο. Σε αναμονή «σωτήριων γεγονοτων» (οπως η Ανάπτυξη - που ολοι οι δοσιλογοι την κουβεντιαζουν και την υπόσχονται αλλα και ολοι την σαμποταρουν απο μεσα) ή μια «διαλυση της ΟΝΕ» (ή και της ιδιας της Ευρωζώνης) που θα ανακατέψει ξανα την τράπουλα.
Ένα δεύτερο κερδος θα είναι η σταδιακή ανακοπή του ρεύματος «να βγαλουμε τα λεφτα μας εξω». Οι ξένες τράπεζες δεν χρωστάνε φόρους στο ελληνικο κρατος, αρα δεν μπορούν να δεχθούν τα ελληνικά IOU ως currency. Εδώ θα μείνουν, εδω θα καταναλωθουν, εδώ θα επενδυθούν. Άρα θα αυξηθεί η ρευστότητα, άσχετα με το αν κάποια εισαγόμενα προϊόντα θα έχουν δυσκολία εισαγωγής τους, καθώς τα εργοστασια του εξωτερικού θα απαιτουν απο τον εδω αντιπρόσωπό τους να πληρωθούν σε ευρώ ενω ο ιδιος θα εχει τα σεντούκια του γεματα με IOU. (Kαι ένα αλλο θέμα ειναι το πώς ο αγρότης-παραγωγός θα πεισει τον οικονομικό μετανάστη-εργάτη γης να δεχθεί να πληρωθεί σε IOU, αν δεν μπορεί να τα στείλει στη χώρα του...)
Ένα τρίτο κέρδος ειναι η δυνατότητα να ευλογηθει η χώρα απο ενα ξαφνικό «μπουμ ρευστότητας» που θα επαναφέρει την καθημερινή ζωή στα «προ κρίσης» δεδομένα, απο τη μία μερα στην αλλη. Κι η δυνατότητα αυτή μπορει να επιτευχθει με εναν απλό τρόπο: Αν το κρατος αποφασίσει να ξοφλήσει τις εσωτερικές υποχρεώσεις του (ή ενα μερος αυτών, τουλάχιστον) με IOU, που θα κατακλύσουν την αγορά και θα δώσουν δουλειές και μεροκάματα. Ξέρετε για τι ποσο μιλάμε; Πάνω απο 70 δις!
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος:
Να παρατραβήξει αυτη η ιστορία και, ύστερα απο 5 χρόνια, να έχει κατακλυστεί η χώρα απο IOU. Kαι το κράτος να ξανατρέχει να βρεί ευρώ για να πληρώσει τα χρεη, καθώς ΟΛΟΙ, πια, θα πληρώνουν τους φορους τους με ΙΟU.
(Και αυτο επισημαίνουν, ως Πραγματικο Κίνδυνο, οι πολέμιοι των IOU)...
Ομως υπάρχει λύση.
Κι αυτή ειναι το «αντισυμβατικο» ΙΟU, μεταβαλλόμενης αξίας. Με αρνητικό επιτόκιο.
Και μαλιστα ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΨΗΛΟΤΕΡΟ!!!
Κι εδώ ειναι το «ψωμί»...
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ:
IOU ΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΕΠΙΤΟΚΙΟ
Η πρότασή μου αφορά σε ένα ομόλογο που θα τυπώνεται σε τακτά διαστήματα (και, κατα προτίμηση, με διαφοροποιημένα χαρακτηριστικα καθε φορά, προκειμένου να αποτραπει ο κίνδυνος πλαστογράφησής του) και το οποίο έχει τις εξής ιδιότητες.
Α) Δεν θα γίνεται δεκτο απο το κράτος (γιά πληρωμή φόρων) πρίν περάσει ένα εύλογο διάστημα απο την έκδοσή του – ας πούμε τρίμηνο, ή, καλύτερα, εξάμηνο.
Β) Από την ημέρα της κυκλοφορίας του και μετά, θα χάνει ένα προκαθορισμένο ποσοστό της ονομαστικής του αξίας.
Γ) Μετά απο διάστημα μιάς χρονικής περιόδου δεν θα χάνει άλλο την αξία του αλλα αυτή θα παραμένει σταθερή.
Για παράδειγμα, θα παραθέσω την περίπτωση ενός υποθετικού IOU που θα λειτουργεί ως ομόλογο «εξάμηνης διάρκειας», με ΑΡΝΗΤΙΚΟ επιτοκιο της ταξης του 10% τον μηνα.
Ας πούμε, λοιπόν, οτι το κρατος τυπώνει αφειδώς ομόλογα των 10 ευρώ όπου, στην πίσω μερια αναγράφεται η τρέχουσα αξία του ανάλογα με την εκάστοτε χρονική στιγμή, μήνα με μήνα. Ας πούμε, υποθετικά, οτι η τρέχουσα αξία του θα μειώνεται κατα 1 ευρώ το μηνα, με καταληκτική τιμή το 1 ευρω για όσους θελουν να το «κλείσουν στο σεντούκι, επ απειρον».
(Η μικρή αξία καθενός απο αυτά τα ομόλογα -δηλαδή 5 ή 10 ευρώ- διευκολύνει την διακίνησή τους καθώς ανταλλασσονται με προϊόντα καθημερινής χρήσης και «με ρεστα σε κέρματα», γεγονός που υποστηρίζει τον ψυχολογικο παράγοντα στην αποδοχή τους. Και, ως ένα βαθμό, καθιστα ασύμφορη την απόπειρα πλαστογράφησής τους...)
Υποθέτουμε, λοιπον, οτι ενα τετοιο «ομολογιακο Δεκάευρω» θα κυκλοφορήσει την 1/4/2015, εχει διάρκεια 5 μήνες καιο οτι έχει ενα αρνητικο επιτοκιο το οποιο μεταβάλλεται με τέτοιο τρόπο, οσο περναει ο χρονος, με αποτέλεσμα η αξια του να πεφτει 1 ευρώ το μήνα. Αρα, τον Μάιο θα εχει αξια 9 ευρω (ενω θα εξακολουθει να κυκλοφορεί στην αγορά, μεταξύ των πολιτών, αλλά οχι και μεταξύ πολιτών και κράτους), τον Ιούνιο 8, τον Ιουλιο 7 κοκ. Και τον Σεπτέμβρη που λήγει η διάρκεια των 5 μηνών, θα μπορεί να το δεχτει το κράτος για πληρωμή φόρων. Μονο που τοτε η αξία του θα ειναι μόνο 5 ευρώ!
(Ελεγχόμενα πληθωριστικο νομισμα, για ενισχυση της ρευστότητας; Πείτε το κι ετσι...)
Τι θα συμβεί, μετά τον Σεπτέμβρη, αν κάποιος κρατήσει στο πορτοφόλι του το συγκεκριμένο IOU (αξιας, τωρα, 5 ευρω, εναντι 10 της αρχικής του) και δεν το χρησιμοποιήσει για να πληρώσει φόρους; Δύο εκδοχές υπάρχουν. Ή να παραμεινει η αξια του φιξαρισμένη στα 5 ευρώ και να αποταμιευθεί (ή να συνεχισει να κυκλοφορει) ή να συνεχισει να μειώνεται κατα 1 (ή λιγότερο) ευρώ το μήνα μέχρι να φτασει το 1 ευρώ και παραμείνει σε αυτη επ απειρον.
Τι εχει συμβεί σε αυτο το διάστημα των 5 πρώτων μηνών;
Για μεν τους πολίτες, θα υπάρχει «ευκολο χρήμα» με αξία που θα είναι η τρέχουσα που αναγράφεται (αναλογα με τη χρονική στιγμή) στο πισω μέρος του IOU. Και θα λειτουργει ως «χρήμα», συντηρώντας την ρευστότητα και την ευρωστία της αγοράς, αντί για τις σημερινές επίφοβες μεταχρονολογημένες επιταγές που έχουν τινάξει τα πάντα στον αέρα. Aρα, ο πολίτης εχει να κερδίσει από την ύπαρξη αυτού του IOU καθώς, λόγω της αυξημένης ρευστοτητας (άρα αυξησης κυκλου εργασιών κλπ) θα κινδυνεύει λιγότερο απο ανεργία ή απο «ακομα μεγαλυτερη περικοπή» μισθών και συνταξεων, αν δεν ειναι ανεργος.
Για τον τελικό όμως αποδέκτη αυτου του IOU, που ειναι το κ ρ ά τ ο ς, το κέρδος ειναι ακόμα μεγαλύτερο. Δεν ειναι και μικρο πράγμα να «πουλάς» κατι για 10 ευρω και, 5 μήνες μετά, να το «αγοράζεις» πίσω με 5 ευρώ! (Για να το ξαναπουλήσεις 10, με νεο τύπωμα και να το ξαναεισπραξεις για 5 κοκ)...
Φυσικα το «κερδος 5 ευρω» για το κρατος μπορει να ειναι ακομα μεγαλύτερο. Αν το 10ευρω ΙΟU του Απριλιου εμφανιστει για πληρωμή φορων ΟΧΙ το Σεπτεμβριο (καθώς κυκλοφορούσε στην αγορά) αλλα τον Δεκεμβριο, η αξια του θα ειναι ακομα μικρότερη σύμφωνα με την «τοτε» τρέχουσα αξια του που θα αναγραφεται στο πισω μέρος του!
Με αυτα και μ αυτα, το «κόστος» καθε μισθού που θα πληρώνει το κρατος θα είναι ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΣΟ! Ούτε "περικοπές", ουτε "απολύσεις"...
Αυτο ειναι το IOU “αρνητικού επιτοκιου»!
Δείτε το, με αλλα λόγια, σαν «Μεταχρονολογημένη Επιταγή με Εγγύηση Δημοσίου» που ο εκάστοτε κάτοχός της θα σπεύδει να την διακινήσει (ενισχύοντας την αγορά) πριν αρχίσει να χάνει αξία, παραμένοντας στα χέρια του, στην αλλαγή του μήνα!
Με άλλα λόγια, για κάθε 1000 ευρώ που θα «ρίχνει» το κράτος στην αγορά, το πραγματικο του κόστος θα είναι μόλις 500 (και λιγότερο) χωρίς, από την άλλη, να δημιουργούνται πληθωριστικές καταστάσεις, δεδομένης της σταδιακής «αυτοτελούς» απαξίωσης αυτού του συναλλακτικού μέσου - και όχι της απαξίωσής του έναντι των προϊόντων, οπως συμβαίνει με το πληθωριστικο, συμβατικό χρήμα.
Ένα ακόμα μέτρο που μπορεί να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την αξία του «χαρτιού» αυτού, ως χρήματος, είναι ένα «μπόνους» που μπορεί να δίνει το κράτος σε περίπτωση που με αυτό πληρώνονται φόροι. Άρα θα καθίσταται «περιζήτητο» από όσους πολίτες πρόκειται να πληρώσουν σε δημόσιο ταμείο – κατι που ισχύει και με το «συμβατικό» IOU, οπως προαναφέραμε.
Παμε τωρα στα μειονεκτήματα.
Ένα μειονέκτημα αυτου του συναλλακτικού μέσου είναι η σχετική «αδυναμία» του έναντι εισαγόμενων προϊόντων. Αυτό όμως μπορεί να λειτουργήσει και ως πλεονέκτημα για την τόνωση της εγχώριας παραγωγής χωρίς να χρειάζεται το κράτος να υψώσει εμπορικούς φραγμούς που απαγορεύονται απο τις διεθνεις συνθήκες που εχει υπογραψει. (Και θα ειναι μια καλή ευκαιρία να θυμηθούμε οτι η ΠΑΜΠΛΟΥΤΗ χώρα «Ελλας» διαθέτει μιαν αξιοζήλευτη αυτάρκεια σε πρώτες ύλες. Για αυτο, αλλωστε, «στοχεύτηκε» απο τους Οικονομικους Δολοφονους...)
Υπάρχει ένα ακόμα υποθετικό πρόβλημα: «Και ποιός θα δεχτεί την τρέχουσα αξία του, σε συναλλαγές που γίνονται προς το τέλος του μήνα;». Η απαντηση είναι ότι, απο τη στιγμή που το ομόλογο θεωρείται cash και όχι «μεταχρονολογημένη επιταγή», ο πωλητής και ο αγοραστής θα είναι κατι παραπάνω απο πρόθυμοι να δεχτούν έναν συμβιβασμό αντίστοιχο της έκπτωσης που θα συμφωνούσαν σε μια συνήθη συναλλαγή με ευρώ.
Και κλείνω με την αυτονόητη επισήμανση οτι όλη αυτή η διαδικασία που προτείνω μπορεί να ενσωματωθεί σε μία «έξυπνη κάρτα» μέσω της οποίας θα μπορούσε να περισταλεί σε σημαντικό βαθμό η φοροδιαφυγή στον κλάδο της λιανικής πώλησης. Και η σταδιακή απαξίωση του «εικονικού (πλέον) ομολόγου» να γίνεται ανα 24ωρο και όχι ανα μήνα, γεγονός που θα εξομαλύνει κάποιες δυσλειτουργικές λεπτομέρειες πού ηδη εχουν προαναφερθει. Οπως, πχ.το άγχος του κατόχου του να το «ξεφορτωθει πριν αλλάξει ο μηνας»...
Τι λέτε; Το συζητάμε;
Διονύσης Χοϊδάς
(Αν συμφωνειτε, καντε καλου-κακου και μια κοινοποιηση μπας και προκυψει καποιος με ακομα καλυτερες προτασεις βελτιωσης της ιδεας...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου