Ο κόσμος τείνει να πιστεύει ότικαπιταλισμός και σοσιαλισμός αποτελούν δυο αντίθετες δυνάμεις, όπου η δεύτερη αναπτύχθηκε για να αντιμετωπίσει την κοινωνική αδικία που προκαλεί η πρώτη. Όμως η ιστορία όλο και περισσότερο απορρίπτει αυτή την ανεπιβεβαίωτη πίστη. Πολλοί στην Ελλάδα σήμερα δεν θεωρούν ότι έχουμε οικονομική κρίση, θεωρούν δηλαδή ότι η οικονομία βάλλεται εσκεμμένα και βάσει σχεδίου, προκειμένου να επιτευχθούν άλλοι στόχοι. Στην θεωρία αυτή συνεπικουρεί και η θεωρία του χρήματος που λέει: ποιος το παράγει; Γιατί αν δεν το παράγει (εδώ και αιώνες) το κράτος όπως όλοι πίστευαν στον δυτικό κόσμο, τότε γεννιέται ένα πρώτο ερώτημα: ποιος είναι ο ιδιώτης που παράγει και δανείζει το χρήμα στο κράτος;
Κι ένα δεύτερο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ο στόχος του καπιταλισμού να είναι η συγκέντρωση χρήματος, όταν αυτό παράγεται από τους ιδιώτες που καθορίζουν την οικονομία και μέσω αυτής, καθορίζουν την πολιτική; Δεν θα καταλήξει έτσι το χρήμα σ’ αυτόν που το παράγει; Ως επακόλουθο αυτού του ερωτήματος είναι και το εξής: πώς ο σοσιαλισμός ως πολιτική δύναμη καταφέρεται εναντίον του καπιταλισμού, όταν η πολιτική ελέγχεται και χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον παραγωγό του χρήματος, όταν οι απανταχού της γης σοσιαλιστικές δυνάμεις και επαναστάσεις δείχνουν χρηματοδοτημένες από τον παγκόσμια ελεγχόμενο καπιταλισμό; Μήπως το ίδιο σενάριο δεν επαναλαμβάνεται και σήμερα όταν η Δύση βομβαρδίζει με “δημοκρατία”, “ελευθερία” και “ανθρώπινα δικαιώματα” χώρες της Αφρικής και της Ασίας;
Στα ερωτήματα αυτά τοποθετείται ο καθηγητής ιστορίας Carroll Quigley:
Στα ερωτήματα αυτά τοποθετείται ο καθηγητής ιστορίας Carroll Quigley:
The powers of financial capitalism had another far-reaching aim, nothing less than to create a world system of financial control in private hands, able to dominate the political system of each country and the economy of the world as a whole. This system was to be controlled in a feudalist fashion by the central banks of the world acting in concert, by secret agreements arrived at in frequent private meetings and conferences. The apex of the system was to be the Bank for International Settlements in Basle, Switzerland, a private bank owned and controlled by the world’s central banks which were themselves private corporations.
Οι δυνάμεις του χρηματοοικονομικού καπιταλισμού είχαν έναν ακόμα μεγαλεπίβολο στόχο, τίποτα λιγότερο από το να δημιουργήσουν ένα ιδιωτικό, παγκόσμιο σύστημα χρηματοοικονομικού ελέγχου, ικανό να επιβάλλεται στο πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και στην παγκόσμια οικονομία συνολικά. Το σύστημα αυτό θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο των κεντρικών τραπεζών όλου του κόσμου, οργανωμένων σ’ ένα φεουδαλικό μοντέλο και με συντονισμένη δράση κάτω από μυστικές συμφωνίες που θα παίρνονταν σε συχνές ιδιωτικές συναντήσεις και συνδιασκέψεις. Η απόληξη του συστήματος θα ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στην Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις παγκόσμιες κεντρικές τράπεζες που ήταν επίσης ιδιωτικές.
Τάδε έφη Carroll Quigley, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Georgetown, στο βιβλίο του Tragedy and Hope που εκδόθηκε το 1966 (σ. 324). Δείτε ένα βίντεο σχετικό με όλα αυτά.
Παραπλήσια πράγματα λέει με τον τρόπο της και η 12χρονη Καναδέζα Victoria Grant, μιλώντας στους Καναδούς για το πώς τα τραπεζικά δάνεια καθοδηγούν την πολιτική και όχι την οικονομία. Το επόμενο βίντεο επαναλαμβάνει παραστατικά την ιστορία χρήματος-δανείων-τραπεζών.
Παραπλήσια πράγματα λέει με τον τρόπο της και η 12χρονη Καναδέζα Victoria Grant, μιλώντας στους Καναδούς για το πώς τα τραπεζικά δάνεια καθοδηγούν την πολιτική και όχι την οικονομία. Το επόμενο βίντεο επαναλαμβάνει παραστατικά την ιστορία χρήματος-δανείων-τραπεζών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου