Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι ομιλούν περί μη υπάρξεως αληθείας.
Είναι επίσης γεγονός ότι ο καθένας ονομάζει τη δική του εκτίμηση ως τέτοια, έχοντας παρά πόδα τα δικά του επιχειρήματα τα οποία ασφαλώς και περιλαμβάνουν το προφανέστερο στοιχείο αποδειξης: Την όραση.
Αλήθεια ποιος θα μπορούσε να διαψεύσει τον μάρτυρα αυτόν;
Το θέμα είναι ότι πολλοί θα μπορούσαν να το κάνουν (με πρώτο και κύριο τον Ηλία Δανέζη, αστροφυσικό, γνωστό και μη εξαιρετέο. Αναζητήστε τον στο διαδίκτυο) απλά λέγοντας ότι το μάτι είναι ίσως το ατελέστερο όργανο επάνω στο σώμα μας μια και μπορεί να ''ερμηνεύει'' μονάχα ένα μικρό φάσμα της υπάρχουσας ακτινοβολίας.
Με αυτό καθίσταται σαφές ότι ούτε και αυτό θα πρέπει να εμπιστευόμαστε διότι μεταφέρει στον εγκέφαλό μας μονάχα εκείνα που μπορεί (Αποδεδειγμένα(!)).
Μέσα στον διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο μας –καθώς η φύση ποτέ της δεν παραμένει αμετάβλητη- βρισκόμαστε όπως είναι φυσικό, μέσα σε μία διαρκή κίνηση-μεταβολή (και εμείς και ο χώρος ο οποίος μας περιβάλλει), η οποία αυτή κίνηση, μεταβάλλει ανά παντός ελάχιστου χρόνου την υφιστάμενη κατάσταση εν τω μέσον της οποίας παριστάμεθα ως απλοί παρατηρητές –τον περισσότερο χρόνο-.
- Η πραγματικότητα την οποία επικαλούμεθα είναι λοιπόν μία κατάσταση επί της ουσίας ψευδής, διότι όπως και ένας χείμαρρος, δεν είναι ποτέ εκείνη (η αυτή πραγματικότητα) την οποία θεωρούμε ως αύτη, για τον απλό λόγο, ότι τη στιγμή της θεώρησής μας, έχει πάψει ήδη να υφίσταται!
Η βραδύτητα με την οποία κινείται ο νους μας κρίνει το επιχείρημα σαθρό, όμως στο βάθος της λεπτότητας της χρονικής ελαχιστότητας, ισχύει.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διαμορφώσουμε μία ιδέα για το χρονικό ελάχιστο. Φανταστείτε λοιπόν τον ελάχιστο χρόνο που δύνασθε να πράξετε και αφιερώστε τη ζωή σας ώστε να τον τέμνετε διαρκώς στη μέση… με τον τρόπο αυτό παίρνετε μία ιδέα. Κατόπιν αναλογιστείτε το βάθος των ετών από καταβολής κόσμου...
Υπό την ορθή αυτή άποψη, πάντα θα θεωρούμε από τη φύση μας το παρελθόν, ως παρόν, καθώς στο διηνεκές θα αντιδρούμε τόσο αργά, ως ευρισκόμενοι σε σχέση με τη ταχύτητα της ροής του χρόνου, απολύτως αδρανείς!
Πέραν όλων όμως, δεν μπορεί παρά να υπάρχει στην ακίδα του θεωρητικού ελάχιστου, μια αληθής πραγματικότητα. Κάποτε κάπως ήταν τα πράγματα μέσα στο σύμπαν.
Εκείνο το ‘’κάπως’’ λοιπόν είναι το ζητούμενο, το οποίο ασφαλώς και δεν γίνεται αντιληπτό σε εμάς την ώρα της παρουσίας του, όμως κάποτε πράγματι υπήρξε, απλά έχει διαφύγει της προσοχής μας ή έχει υποπέσει σε αυτήν, όντας παρελθόν. Σε άλλη περίπτωση θα μιλούσαμε για μία αιώνια παράσταση πλάνης, η οποία πλάνη όμως –με τη δική της σειρά- θα συνέθετε και πάλι τη δική της πραγματικότητα και άρα την δική της αλήθεια!
Τίποτα δεν ορίζει την αντίληψη που έχουμε εμείς (οι άνθρωποι) για τον χρόνο και για κάθε τι άλλο -θα τολμούσα- ως αντικειμενικό. Μάλλον το αντίθετο.
Ζούμε σε μία δική μας, κατάδική μας (πανανθρώπινη) κατάσταση, η οποία καθώς είναι κτήμα μας, δική μας, έχουμε το δικαίωμα να την ονομάζουμε όπως εμείς θέλουμε. Λαμβάνουμε λοιπόν τη φυσιολογία μας ως μέτρο, ερμηνεύοντας τα πάντα που μας αφορούν. Και καλά κάνουμε, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλωστε αλλιώς.
Αυτή όμως η αυθαίρετη κίνησή μας –της τοποθέτησης των μέτρων κρίσης ή σύγκρισης- δεν θα πρέπει να λαμβάνεται ως στέρεη βάση απόλυτης ερμηνείας πάντων, αλλά μόνον ως κάποια εξυπηρετούσα τις δυνατότητες του νου μας. Με άλλα λόγια μόνο μία εκδοχή της πραγματικότητας και κατ’ επέκτασιν της αληθείας…
Σίγουρα όλοι μας είμαστε κουρδισμένοι να λαμβάνουμε ως κέντρο πάντων τους εαυτούς μας. Με βάσει εαυτούς λοιπόν και με τις δυνατότητες που μας παρέχουν οι αισθήσεις μας, πορευόμαστε εξηγώντας, φωνάζοντας περί δικαίων και αδίκων, ερμηνεύοντας πάντα υποπίπτοντα εις αντίληψιν… αγνοώντας ότι όλα περιστρέφονται περί μίας ενεής πραγματικότητας που φωλιάζει στο ‘’μέγεθος’’ του νου μας.
Ομοιάζουμε και εμείς με τα νεογέννητα όπου θεωρούν ως κέντρο του κόσμου τη θηλή του στήθους της μητέρας τους… Η πραγματικότητα λοιπόν για εκείνα, είναι μία και απροσπέλαστη! Θα έδιναν μάχη υπέρ της πεποιθήσεως αυτής(!) και δικαίως διότι καθρεφτίζει τη δική τους πραγματιτκότητα.
Όλα τα περιβάλλοντα τη θηλή αδιάφορα. Το σώμα της μάνας ανακαλύπτεται μέρες ή ίσως εβδομάδες αργότερα και πάλι ο κόσμος -για αυτά- στέκει στο νέο του όριο…
Ομοίως και εμείς κουρνιάζουμε ασφαλείς στη κάθε νέα μας πραγματικότητα.
Υπάρχει κάτι στο παρόν που να μας εγγυάται την απόλυτη γνώση;
Θα έλεγα πως όχι –ίσως πέραν της αληθείας των αριθμών-. Τα πάντα βρίσκονται σε μία κίνηση που εξελίσσεται ξεδιπλώνοντας τις μορφές της με κανόνες που υποθέτουμε, που ευελπιστούμε να είναι σωστοί…
Οψόμεθα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου