Η κυβέρνηση, συνειδητοποιώντας επιτέλους πως δεν πρέπει να ακολουθήσει τον ολισθηρό δρόμο της Αργεντινής, ενώ δεν είναι υποχρεωμένη να το κάνει, επανέφερε το θέμα της διαγραφής μέρους του χρέους – επιδιώκοντας τη μείωση του στο 93% του ΑΕΠ
Όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενο μας (η ελληνική νόσος), οι ομοιότητες της Ελλάδας με την Αργεντινή, η οποία σχεδόν 15 χρόνια μετά τη χρεοκοπία της δεν έχει πρόσβαση στις αγορές, ενώ συνεχίζει να ευρίσκεται σε αντιπαράθεση με τους τότε πιστωτές της, είναι ανατριχιαστικά μεγάλες – με σημαντικότερη ίσως το ότι, κανένας Πολίτης της δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση.
Η αιτία δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι, έχουν απογοητευθεί πολλές φορές από τους πολιτικούς, καθώς επίσης από το τραπεζικό σύστημα – ενώ δεν ακούν τίποτα άλλο, εκτός από ψέματα, τα οποία συνεχίζονται χωρίς σταματημό.
Στη συγκεκριμένη χώρα άλλωστε εφαρμόζονται μέτρα, από τα χειρότερα που μπορεί να φαντασθεί κανείς –όπως ο έλεγχος κεφαλαίων και συναλλάγματος, ο έλεγχος των τιμών, καθώς επίσης ο έλεγχος των ΜΜΕ. Η κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα στην οικονομία, προσπαθώντας να αυξήσει συνεχώς τη δύναμη της, ενώ η πρόεδρος ισχυρίσθηκε πρόσφατα ότι, χωρίς το κράτος δεν θα υπήρχε ανάπτυξη – πως κανείς δεν μπορεί να διδάξει την Αργεντινή τον τρόπο, με τον οποίο μία χώρα ευημερεί!
Περαιτέρω, έχοντας επιβάλλει από πολλά χρόνια περιορισμούς στη ροή κεφαλαίων, θεωρεί ως αξιόποινη πράξη τη μεταφορά μετρητών σε ξένο νόμισμα στο εξωτερικό – ενώ εμποδίζει τα τραπεζικά εμβάσματα με τη βοήθεια της γραφειοκρατίας, απαιτώντας το συμπλήρωμα πολλών εντύπων για να επιτραπεί τελικά. Ακόμη όμως και όταν εγκριθεί ένα τραπεζικό έμβασμα, απαιτείται προηγουμένως η μεταφορά των χρημάτων στην επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία, η οποία είναι τουλάχιστον 30% χαμηλότερη από αυτήν που ισχύει πρακτικά (blue dollar rate – γράφημα).
Όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενο κείμενο μας (η ελληνική νόσος), οι ομοιότητες της Ελλάδας με την Αργεντινή, η οποία σχεδόν 15 χρόνια μετά τη χρεοκοπία της δεν έχει πρόσβαση στις αγορές, ενώ συνεχίζει να ευρίσκεται σε αντιπαράθεση με τους τότε πιστωτές της, είναι ανατριχιαστικά μεγάλες – με σημαντικότερη ίσως το ότι, κανένας Πολίτης της δεν εμπιστεύεται την κυβέρνηση.
Η αιτία δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι, έχουν απογοητευθεί πολλές φορές από τους πολιτικούς, καθώς επίσης από το τραπεζικό σύστημα – ενώ δεν ακούν τίποτα άλλο, εκτός από ψέματα, τα οποία συνεχίζονται χωρίς σταματημό.
Στη συγκεκριμένη χώρα άλλωστε εφαρμόζονται μέτρα, από τα χειρότερα που μπορεί να φαντασθεί κανείς –όπως ο έλεγχος κεφαλαίων και συναλλάγματος, ο έλεγχος των τιμών, καθώς επίσης ο έλεγχος των ΜΜΕ. Η κυβέρνηση ελέγχει τα πάντα στην οικονομία, προσπαθώντας να αυξήσει συνεχώς τη δύναμη της, ενώ η πρόεδρος ισχυρίσθηκε πρόσφατα ότι, χωρίς το κράτος δεν θα υπήρχε ανάπτυξη – πως κανείς δεν μπορεί να διδάξει την Αργεντινή τον τρόπο, με τον οποίο μία χώρα ευημερεί!
Περαιτέρω, έχοντας επιβάλλει από πολλά χρόνια περιορισμούς στη ροή κεφαλαίων, θεωρεί ως αξιόποινη πράξη τη μεταφορά μετρητών σε ξένο νόμισμα στο εξωτερικό – ενώ εμποδίζει τα τραπεζικά εμβάσματα με τη βοήθεια της γραφειοκρατίας, απαιτώντας το συμπλήρωμα πολλών εντύπων για να επιτραπεί τελικά. Ακόμη όμως και όταν εγκριθεί ένα τραπεζικό έμβασμα, απαιτείται προηγουμένως η μεταφορά των χρημάτων στην επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία, η οποία είναι τουλάχιστον 30% χαμηλότερη από αυτήν που ισχύει πρακτικά (blue dollar rate – γράφημα).
Αυτό σημαίνει φυσικά πως, παρά το μεγάλο πληθωρισμό, τους φόρους και τα τέλη, οι Πολίτες είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν τουλάχιστον 30% υψηλότερες τιμές για τα εισαγόμενα προϊόντα – ενώ η εγχώρια βιομηχανία δεν έχει καθόλου αναπτυχθεί, όπως υποτίθεται ότι θα αναπτυσσόταν η ελληνική, στην περίπτωση της επιστροφής στη δραχμή.
Ως εκ τούτου, η ζωή για το μέσο Πολίτη είναι οδυνηρά ακριβή, η κατάσταση επιδεινώνεται, ενώ το βιοτικό επίπεδο καταρρέει – μεταξύ άλλων λόγω ακριβώς της επιβολής ελέγχων κεφαλαίων, μέσω των οποίων η κυβέρνηση έχει παγιδεύσει τις αποταμιεύσεις των ανθρώπων σε ένα χρεοκοπημένο σύστημα.
Εάν βέβαια δεν μεταφερθούν τα χρήματα στο εξωτερικό, για να αποφευχθεί η έμμεση φορολόγηση τους κατά 30% τουλάχιστον μέσω της μετατροπής τους στην επίσημη ισοτιμία, τότε χάνουν ακόμη περισσότερο την αξία τους – από τον πληθωρισμό ο οποίος, ακόμη και με τα επίσημα μεγέθη του, είναι δυσθεώρητος (γράφημα).
Περαιτέρω, με δεδομένο το ότι η Αργεντινή ήταν μία από τις πλουσιότερες χώρες του πλανήτη στο παρελθόν, ενώ διαθέτει πλήθος φυσικών πόρων (έχοντας περιέλθει σε δύσκολη οικονομική θέση από την πολιτική της εξουσία, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο ΔΝΤ και στη συνέχεια να χρεοκοπήσει), οφείλει κανείς να παραδειγματίζεται – γνωρίζοντας πως δεν μπορεί κανένα απολύτως κράτος να ευημερήσει, εάν δενπαράγει περισσότερα από όσα καταναλώνει.
Επίσης πως το πρόβλημα του δεν λύνεται ούτε με τη μονομερή αθέτηση της εξυπηρέτησης των χρεών του (η διαγραφή σε συμφωνία με τους πιστωτές είναι κάτι εντελώς διαφορετικό), ούτε με την επιστροφή του στο εθνικό νόμισμα – αφού οι βασικές δομές της οικονομίας του δεν αλλάζουν εύκολα, ενώ δεν υπάρχει κανένα «μαγικό ραβδί» που να διευκολύνει τη διαδικασία.
Συνεχίζοντας, φαίνεται πως η ελληνική κυβέρνηση έχει κατανοήσει επιτέλους όλα τα παραπάνω, συνειδητοποιώντας πως δεν είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τον ίδιο ολισθηρό δρόμο – ο οποίος ίσως οδηγήσει ξανά στη χρεοκοπία τη δύστυχη Αργεντινή.
Άλλωστε έχει στη διάθεση της άλλες λύσεις, λόγω της σημασίας της χώρας μας για την Ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα – ενώ τυχόν στάση πληρωμών, η οποία θα κόστιζε στο σύστημα όσο περίπου η χρεοκοπία της Lehman Brothers (613 δις $), με τη διαφορά όμως πως οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει πλέον όλα τους τα όπλα (ανάλυση), δεν φαίνεται να είναι επιθυμητή από κανέναν και ιδιαίτερα από τις υπερχρεωμένες Η.Π.Α.
Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται πως έχει επαναφέρει το θέμα της διαγραφής χρέους στις συζητήσεις με τους πιστωτές (πηγή) - θέτοντας στόχο τη μείωση του δημοσίου χρέους στο 93% του ΑΕΠ (στα 170 δις € περίπου, από σχεδόν 320 δις € σήμερα).
Επιδιώκει δε τον περιορισμό των απαιτήσεων όλων των δανειστών της – της ΕΚΤ (27 δις €), του ΔΝΤ (20 δις €), των κρατών (53 δις €), καθώς επίσης του μηχανισμού διάσωσης (144 δις €), με την πρόωρη αποπληρωμή του ΔΝΤ μέσω της Ευρώπης και την εκδίωξη του.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε να ενισχυθεί η συγκεκριμένη προσπάθεια της από ολόκληρη την αντιπολίτευση– αφού η επανεκκίνηση της οικονομίας της χώρας μας, καθώς επίσης η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας οφείλει να αποτελεί την άμεση προτεραιότητα όλων, ενώ είναι εφικτή μόνο υπό την προϋπόθεση της διαγραφής χρεών. Αφού συμβεί κάτι τέτοιο, η διαγραφή δηλαδή, τότε όλα τα κόμματα μπορούν να συνεχίσουν ανεξάρτητα το δρόμο τους – όπως επίσης οι Έλληνες να επιλέξουν αυτό που τους εκφράζει.
Analyst Team
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου