29 Σεπτέμβρη 1944: Η Σφαγή του Αιγάλεω...

Δεν ξεχνάμε - δε συγχωρούμε  τα εγκλήματα του ναζισμού και τους νεοναζιστές οπαδούς τους…

71 χρόνια από τη "σφαγή του Αιγάλεω"

Στις 29 Σεπτέμβρη 1944 ένας γερμανικός λόχος Ες-Ες μαζί με γερμανοντυμένους, Έλληνες φασίστες, σκόρπισαν τον τρόμο και τον θάνατο στη φτωχογειτονιά του Αη Γιώργη, στο Αιγάλεω.

Εκτέλεσαν, εν ψυχρώ, αμάχους κι ολόκληρες οικογένειες, έκαψαν ζωντανούς άντρες και γυναικόπαιδα. Αποτέλεσμα της ναζιστικής θηριωδίας 96 νεκροί και εκατοντάδες σπίτια καμένα.

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/

Τα αποδημητικά πτηνά της Ελλάδας αποδημούν εις Κύριον

Η Ελλάδα είναι άκρως επικίνδυνη περιοχή για τα τρυγόνια   (Φωτογραφία:  CC BY-SA 2.0 )

---

---

Περίπου 700.000 αποδημητικά πτηνά σκοτώνονται παράνομα κάθε χρόνο περνώντας από την Ελλάδα, εκτιμά η οργάνωση BirdLife International. Σε όλη τη Μεσόγειο, ο απολογισμός φτάνει τον αστρονομικό αριθμό των 25 εκατομμυρίων πτηνών.
Όπως ανακοίνωσε η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, παρουσιάζοντας τα ευρήματα της μελέτης, η Ελλάδα καταλαμβάνει την 6η θέση στη δεκάδα των μεσογειακών χωρών με τα υψηλότερα ποσοστά παράνομης θανάτωσης πουλιών.
Μάλιστα η Ελλάδα είναι τρίτη χώρα στη Μεσόγειο στην παράνομη θανάτωση τρυγονιών, ιδιαίτερα σε περιοχές όπως τα Ιόνια νησιά, ενώ θύματα παράνομης παγίδευσης στις Κυκλάδες πέφτουν κατά κόρον οι καρδερίνες.
Διαβάστε επίσης:

• Εκατομμύρια αποδημητικά πτηνά καταλήγουν σε κυπριακές ταβέρνες

Η καταπολέμηση της παράνομης θανάτωσης των πουλιών, είτε αυτή γίνεται με όπλα, είτε με παγίδευση με ξόβεργες, δίχτυα, ηχομιμητικές συσκευές, δηλητηριασμένα δολώματα ή άλλους τρόπους τίθεται ως ύψιστη προτεραιότητα από την BirdLife International και τους εταίρους της.
Όπως εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Κωνσταντίνα Ντεμίρη, υπεύθυνη περιβαλλοντικής πολιτικής της Ορνιθολογικής, πέρα από τις περιβαλλοντικές και ηθικές διαστάσεις του θέματος, η παράνομη θανάτωση πουλιών ενέχει σοβαρούς κινδύνους για τη διατήρηση των οικοσυστημάτων, τις γεωργικές καλλιέργειες αλλά και τη δημόσια υγεία.
Για παράδειγμα, πολλά πτηνά καταναλώνουν επιβλαβή έντομα, ενώ τα πτωματοφάγα αρπακτικά, όπως ο σπάνιος γύπας ασπροπάρης, όπου στη χώρα μας απαντάται πλέον μόνο σε 10 ζευγάρια, αποτελούν σημαντικό κρίκο του οικοσυστήματος και προστατεύουν τη δημόσια υγεία από μεταδοτικές νόσους.
Σοβαρό πρόβλημα παρατηρείται σε περιοχές όπου απαντώνται λύκοι και αρκούδες, εξαιτίας της δευτερογενούς δηλητηρίασης από φόλες. Μάλιστα, η Ελλάδα έχει κληθεί να λογοδοτήσει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων.
Όπως αναφέρει η κ. Ντεμίρη, για την αντιμετώπιση του φαινομένου απαιτείται αυστηρή εφαρμογή της νομοθεσίας και ριζική αναθεώρηση του νομικού πλαισίου για το κυνήγι, καθώς και της σχέσης μεταξύ των κυνηγετικών οργανώσεων και του ελληνικού κράτους.
Εκατομμύρια μεταναστευτικά πουλιά ταξιδεύουν αυτήν την περίοδο από την Ευρώπη προς τις περιοχές που θα περάσουν το χειμώνα στην Αφρική. Τα μεταναστευτικά πουλιά αφού ξεπεράσουν τον κίνδυνο παράνομης θανάτωσης αλλά και το μεγάλο φυσικό εμπόδιο της θάλασσας της Μεσογείου, έχουν να διασχίσουν και την αφιλόξενη έρημο Σαχάρα και μάλιστα δύο φορές το χρόνο.
Η BirdLife International και ο εταίρος της στην Ελλάδα, η Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, προσκαλούν το κοινό να ανακαλύψει τον υπέροχο κόσμο της μετανάστευσης μέσα από τις εκδηλώσεις της Ευρωπαϊκής Γιορτής των Πουλιών (Eurobirdwatch 15) στις 3 και 4 Οκτωβρίου 2015.

• Η λίστα των εκδηλώσεων

http://gerontakos.blogspot.gr/

Με το φακό της Ιστορίας: δύο γυναίκες της Άγριας Δύσης

Olive Oatman (1837 – 1903): Η πρώτη λευκή αμερικανίδα με τατουάζ στο πρόσωπο. Στα δεκατέσσερά της η οικογένειά της εξοντώθηκε από ινδιάνους της Αριζόνα .Η Όλιβ  και η  αδελφή της , Μαίρη Αν, απήχθησαν , με αποτέλεσμα να πουληθούν ως σκλάβες  στους Mohave ,  μία άλλη ινδιάνικη φυλή. Οι δύο κοπέλες πέρασαν αφάνταστες κακουχίες, στη διάρκεια των οποίων η Μαίρη Αν πέθανε από πείνα.
Η αιχμαλωσία της Όλιβ  διήρκεσε πέντε χρόνια. Όταν το κατάφερε να επιστρέψει στην κοινωνία των λευκών , ήταν σημαδεμένη με τατουάζ στο πηγούνι και το χέρι, σύμβολα της φυλής των  Mohave, μολονότι η ίδια διέψευδε έως το τέλος της ζωής της ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις στο διάστημα αυτό, το γεγονός ότι το χρώμα του τατουάζ ήταν μπλε ενίσχυε την άποψη ότι υποχρεώθηκε να παντρευτεί κάποιον ινδιάνο.
Δείτε περισσότερα ΕΔΩ=>Olive Oatman - Wikipedia, the free encyclopedia
***********************
 
 
********************
 Earp, Josephine (κα Wyatt). Η τολμηρή φωτογραφία της δεύτερης γυναίκας του θρυλικού Γουάιατ Ερπ , υποτιθέμενου απηνή διώκτη των παρανόμων.
Η φωτογραφία βγήκε στην Tombstone της  Αριζόνα.
Η δεκαεννιάχρονη εβραιοπούλα  από το Μπρούκλιν Ιωσηφίνα υπήρξε η δεύτερη γυναίκα του Ερπ και περιπλανιόταν μαζί του  στη Δύση επί 47 χρόνια

1. Josephine Earp - Wikipedia, the free encyclopedia

2.Wyatt Earp - Wikipedia, the free encyclopedia

Το αυτοκίνητο; Η απάτη! Το σκάνδαλο της Φολκσβάγκεν και ο καπιταλισμός

του Γιακομπ Αουγκστάιν

μετάφραση: Στέλιος Χρονόπουλος

«Το αυτοκίνητο». Αυτό είναι το διαφημιστικό σλόγκαν της Φολκσβάγκεν. Λιτό, δυο λέξεις μόνο, γεμάτο αυτοπεποίθηση. Τώρα έρχονται να προστεθούν δυο ακόμα λέξεις: «Η απάτη». Η Φολκσβάγκεν έχει πουλήσει εκατομμύρια αυτοκίνητα, τα οποία αποδεικνύεται ότι εκπέμπουν περισσότερα καυσαέρια από όσο η εταιρεία είχε δηλώσει και από όσο επιτρέπεται. Και, για να συγκαλύψει την απάτη, η Φολκσβάγκεν πρόσθεσε στα αυτοκίνητα αυτά ειδικό λογισμικό. Η Φολκσβάγκεν δεν είναι μια τυχαία επιχείρηση. Είναι –εξαιτίας της ιστορίας, του μεγέθους και της δομής των μετοχικών της κεφαλαίων– η κατεξοχήν γερμανική επιχείρηση. Αν είναι δυνατόν η Φολκσβάγκεν να πάρει τον στραβό δρόμο, αυτό σημαίνει ότι μπορεί και η ίδια η Γερμανία ολόκληρη να πάρει τον στραβό δρόμο. Γι’ αυτό και το συγκεκριμένο σκάνδαλο πλήττει τον πυρήνα της εικόνας των Γερμανών για τον εαυτό τους.

 Τι είδους επιχείρηση είναι αυτή, που χρησιμοποιεί τη δύναμή της –την τεχνολογία– για να παραβιάζει νόμους; Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που πάνε το πρωί στη δουλειά για να κάνουν παράνομες πράξεις; Δεν είναι μεμονωμένα άτομα που φέρουν την ευθύνη. Είναι μια ολόκληρη επιχείρηση, η οποία, αφού έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου, καταπατά τους νόμους. Όταν η παραβίαση του νόμου είναι μέρος της επαγγελματικής δραστηριότητας κάποιων, τότε μπορούμε να μιλάμε για επαγγελματίες κακοποιούς. Και όταν οι εγκληματικές πράξεις είναι καλά οργανωμένες, τότε μπορούμε να μιλάμε για οργανωμένη εγκληματική δράση.

Γιατί η Φολκσβάγκεν παραβίασε τους νόμους; Από απληστία. Σχεδόν 600.000 εργαζόμενοι, 200 δισ. ευρώ τζίρος, 119 εργοστάσια — η Φολκσβάγκεν κατασκευάζει το ένα στα οχτώ αυτοκίνητα που πωλούνται παγκόσμια. Δεν φτάνει. Η εταιρεία πρέπει να γίνει πιο μεγάλη, ισχυρή και κερδοφόρα. Ο αμερικανός χρηματιστής Ιβάν Μπέσκι είχε πει, μιλώντας την δεκαετία του 1980 σε φοιτητές οικονομικών στο Μπέρκλεϋ: «Είναι μια χαρά να είστε άπληστοι. Θέλω να το ξέρετε αυτό. Πιστεύω ότι η απληστία είναι μια υγιής ιδιότητα. Μπορείτε να είστε άπληστοι και να αισθάνεστε καλά γι’ αυτό». Λίγο αργότερα, ο Μπέσκι συνελήφθη από τις αρχές επιτήρησης του χρηματιστηρίου για παράνομες συναλλαγές και καταδικάστηκε σε τρεισήμισι χρόνια φυλάκιση και 100 εκατομμύρια δολάρια πρόστιμο. Στην ταινία του «Wall Street» ο Όλιβερ Στόουν τον απαθανατίζει στην απεχθή φιγούρα του Γκόρντον Γκέκκο.

Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στην Φολκσβάγκεν και στον Μπέσκι.

Μετά την περίφημη κατάρρευση της Lehman Brothers, εκείνη την 15η Σεπτέμβρη του 2008, όταν η χρεοκοπία μιας επενδυτικής τράπεζας της Νέα Υόρκης προκάλεσε γενική καταστροφή στα χρηματιστήρια διεθνώς, εδώ [στην Γερμανία] μόλις και με δυσκολία κρύβαμε ένα αίσθημα υπεροχής και υπερηφάνειας. Εκεί οι απατεωνιές και τα σκοτεινά κόλπα του αγγλοσαξονικού χρηματηστηριακού κόσμου, εδώ οι καθαρές και τακτικές δουλειές της γερμανικής βιομηχανίας. Και πίσω από αυτό το αίσθημα υπεροχής μπορούσες να δεις εύκολα τη διαβόητη διάκριση, που είχε προτείνει ο Γκέμπελς στο κείμενό του Das kleine ABC des Nationalsozialisten (Το μικρό αλφαβητάριο του εθνικοσοσιαλιστή), ανάμεσα στο «άπληστο» και στο «παραγωγικό» κεφάλαιο.

Αυταπάτες. Η αντίληψη ότι υπάρχει έναν καλός κι ένας κακός καπιταλισμός είναι ψευδαίσθηση. Και είναι εντελώς αφελές να θεωρεί κανείς ότι το βιομηχανικό κεφάλαιο έχει οποιαδήποτε ηθική υπεροχή έναντι του χρηματοπιστωτικού. Η απουσία ηθικής είναι ζωτικό στοιχείο της ίδιας της ιδέας της καπιταλιστικής επιχείρησης. Οι άνθρωποι έχουν (ίσως) ηθική. Οι εταιρείες όχι. Η πεποίθηση ότι ισχύει το αντίθετο είναι μια μεγάλη παρεξήγηση, που έχει επικρατήσει στον σύγχρονο καπιταλισμό.

Σε ένα μεγάλο άρθρο για την ηθική στον χώρο της οικονομίας ο Economist κάποτε έγραφε: «Επιχειρήσεις που λένε ψέματα και εξαπατούν, δεν πρέπει να περιμένουν ότι θα επιβιώσουν για πολύ καιρό, ακόμα κι αν οι πράξεις τους είναι τυπικά σύννομες». Ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Αλλά οι θεματοφύλακες της φιλελεύθερης οικονομικής ιδεολογίας χρησιμοποιούν κάτι τέτοιες διακηρύξεις για να ρίχνουν στάχτη και στα δικά τους τα μάτια.

Ο Τζόελ Μπάκαν, καναδός νομικός και κινηματογραφιστής, σημειώνει στο σημαντικό του βιβλίο Η Εταιρεία [στα ελληνικά κυκλοφορεί, σε μετάφραση Αγγελικής Βάσιλα, από τις εκδόσεις ΚΨΜ] ότι τον 19ο αιώνα το αμερικανικό δίκαιο άρχισε να μεταχειρίζεται τις εταιρείες ως ενεργούντα άτομα. Στο γερμανικό δίκαιο η κατασκευή της έννοιας του νομικού προσώπου ήρθε λίγο αργότερα. Η διαφορά ωστόσο ανάμεσα σε φυσικά και νομικά πρόσωπα είναι κρίσιμη: Τα φυσικά πρόσωπα έχουν συνείδηση, τα νομικά όχι.

Οι άνθρωποι παλεύουν με τη συνείδησή τους. Τους βασανίζει. Θέλουν να την καθησυχάζουν. Χωρίς συνείδηση δεν νοείται ψυχική υγεία. Άνθρωποι χωρίς συνείδηση αποτελούν ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις. Για τον λόγο αυτό, ο Μπάκαν χαρακτηρίζει τις μεγάλες εταιρείες ψυχοπαθείς. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά μια ψυχοπαθούς προσωπικότητας; Γλωσσική επιδεξιότητα που θαμπώνει και ασκεί μια επιφανειακή γοητεία, υπερβολικά υψηλό αίσθημα αυτοπεποίθησης, παθολογική ψευδολογία, συμπεριφορές που στόχο έχουν την εξαπάτηση και τη χειραγώγηση των άλλων, απουσία συνείδησης, απουσία συναισθημάτων, καμία ανάληψη ευθύνης για ίδιες πράξεις και παραλείψεις.

Αυτή δεν είναι μια καλή περιγραφή και για τις μεγάλες εταιρείες; Και μάλιστα τόσο καλύτερη και ακριβέστερη, όσο μεγαλύτερες είναι; Και η Φολκσβάγκεν είναι μια πολύ μεγάλη εταιρεία.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο spiegel online, στις 24.9.2015.

Ο Jacob Augstein είναι εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Der Freitag» (goo.gl/BoiFpQ)

Αναδημοσίευση: Ενθέματα τηςΑυγής, 27/9/15

http://gerontakos.blogspot.gr/

Καλλιτεχνήματα από φλαμουριά Απεικονιστικά ξυλόγλυπτα από τον Willy Verginer

Του Christopher Jobson

Ο Καλλιτέχνης Willy Verginer ζει και εργάζεται σε μια μικρή πόλη που ονομάζεται Ορτισέι, στο Νότιο Τιρόλο της Ιταλίας. 
Τα εικονιστικά γλυπτά του, σκαλιστά από στερεά κομμάτια φλαμουριάς (φιλύρας), είναι συχνά βαμμένα με ακρυλικό και συνοδεύονται   από πρόσθετα υλικά. Αρκετά από τα πιο πρόσφατα έργα του αποτελούν μια σειράς που ονομάζεται "ανθρώπινη φύση".
Μπορείτε να δείτε πολύ περισσότερα από την εργασία του στην ιστοσελίδα του website. (μέσω Empty Kingdom).

Διαχρονικά λόγια...

Κρινάκι...Μέσα στην άμμο φύτρωσε! Έρημο μόνο...

Καλλιεργήστε γιατί χανόμαστε! Ανεκτίμητα προϊόντα της ελληνικής γης και η «αναδιάρθρωση» των καλλιεργειών

Γιώργος Κολέμπας

‘Ενα σωρό αγροτικά προϊόντα της ελληνικής γης βγαίνουν από την αφάνεια, καλλιεργούνται, προωθούνται και αρχίζουν να αποφέρουν αποτελέσματα.

* Ο κρόκος Κοζάνης, το χρυσάφι της ελληνικής γης όπως αποκαλείται, συγκαταλέγεται στα πιο προσφιλή και πολύτιμα μπαχαρικά των αρχαίων πολιτισμών, για το άρωμα, το χρώμα, τις φαρμακευτικές και αφροδισιακές του ιδιότητες. Ο Συνεταιρισμός Κροκοπαραγωγών Κοζάνης ιδρύθηκε το 1971, απαρτίζεται από 1.500 μέλη και έχει το αποκλειστικό δικαίωμα συλλογής, συσκευασίας και διακίνησης του κρόκου. Η ίδρυση του Συνεταιρισμού δημιούργησε ένα φορέα που έχει τη συνολική ευθύνη της συγκέντρωσης, επεξεργασίας, τυποποίησης και διάθεσης του προϊόντος, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ποιότητά του και να αποφεύγεται η νοθεία που γινόταν στο παρελθόν, από τους εμπορομεσίτες, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση και την αρνητική εικόνα του προϊόντος. Καταναλώτριες χώρες θεωρούνται οι Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ελβετία, Αγγλία, Γερμανία, Σκανδιναβικές και Κάτω Χώρες, Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Βραζιλία, Αργεντινή, Ιαπωνία.
* Το σπαράγγι είναι μια από τις πλέον δυναμικές καλλιέργειες για τη χώρα μας. Είναι ένα καθαρά εξαγώγιμο αγροτικό προϊόν, αφού το 95% της ελληνικής παραγωγής αποστέλλεται στο εξωτερικό. Τα κυριότερα κέντρα παραγωγής στη χώρα μας βρίσκονται στα Γιαννιτσά, την Καβάλα, την Ημαθία, την Εδεσσα, την Ορεστιάδα, την Αιτωλοακαρνανία και την Ξάνθη.
* Μαστίχα Χίου: Η Ενωση Μαστιχοπαραγωγών είναι αναγκαστικός συνεταιρισμός που ιδρύθηκε το 1938 με τον ιδρυτικό νόμο 1390 και είναι φορέας αποκλειστικής διαχείρισης της φυσικής μαστίχας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αποτελεί τη συλλογική έκφραση 20 πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών των 24 Μαστιχοχωρίων που βρίσκονται στη νότια Χίο. Σήμερα η Ενωση Μαστιχοπαραγωγών αριθμεί περίπου 5.000 μέλη και είναι ένας από τους μεγαλύτερους σε μέγεθος οργανισμούς της περιφέρειας Βορείου Αιγαίου. Αν και στην τελευταία μεγάλη πυρκαγιά στη Χίο καταστράφηκαν πάρα πολλά μαστιχόδενδρα, η εμπορική δραστηριότητα της Ένωσης είναι κυρίως εξαγωγική, αφού το 60% της ετήσιας παραγωγής της μαστίχας Χίου προωθείται στις αγορές του εξωτερικού -Ευρώπη, Μ. Ανατολή, Αμερική, Αφρική, Αυστραλία, Ασία- ενώ τα σημαντικότερα προϊόντα (μαστίχα, μαστιχέλαιο, τσίκλα Elma) της ΕΜΧ είναι προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ).
* Ροδιά: Στην καλλιέργεια ροδιάς στρέφονται οι αγρότες στην Κεντρική Μακεδονία και όχι μόνο, αναζητώντας εναλλακτική λύση μετά την αναγκαστική εγκατάλειψη παραδοσιακών καλλιεργειών -και λόγω ΚΑΠ- όπως αυτή του καπνού. Στη Γουμένισσα Κιλκίς π.χ. , πρώην καπνοπαραγωγοί συνέστησαν την ομάδα παραγωγών ροδιού «Το Ρόδι» και καλλιεργούν σε περισσότερα από 500 στρέμματα ροδιές, που αναμένεται να αυξηθούν. Η καλλιέργεια ροδιών έχει εξαπλωθεί σε νομούς της Β. Ελλάδας, όπως ο νομός Πέλλας. Αναμένεται όμως αύξηση της καλλιέργειας στο μέλλον γιατί το ενδιαφέρον του κόσμου είναι μεγαλύτερο (θεωρείται ότι κάνει καλό στο καρδιαγγειακό σύστημα), εφόσον αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που παρατηρούνται στη διάθεση ασφαλούς πολλαπλασιαστικού υλικού.
* Στέβια: Μεταξύ των τριών μόνο χωρών που χορηγήθηκε επίσημη άδεια για την καλλιέργεια της στέβιας, που εκτιμάται ότι μπορεί να αντικαταστήσει την καπνοκαλλιέργεια, συγκαταλέγεται η Ελλάδα. Η στέβια είναι ένα μικρό βότανο που φυτρώνει στη βορειοδυτική Παραγουάη και αποτελεί παραδοσιακό γλυκαντικό των αυτοχθόνων Γουαρανών. Είναι 300 φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη, χωρίς καθόλου θερμίδες, ενώ μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ενδείξεις για ανεπιθύμητες δράσεις στον ανθρώπινο οργανισμό. Αντιθέτως, έρευνες του Πανεπιστημίου της Ασουνσιόν στην Παραγουάη έχουν δείξει ότι η στέβια διαθέτει αντιοξειδωτικές, αντιφλεγμονώδεις και αντιβακτηριδιακές ιδιότητες. Ενα ακόμα πλεονέκτημα είναι ότι η κρυσταλλική γλυκιά ουσία της στέβια είναι σταθερή σε θερμοκρασία έως και 200 βαθμών Κελσίου, ιδιότητα που επιτρέπει τη χρήση της στη μαγειρική, σε αντίθεση με τη συνθετική ασπαρτάμη.
* Κοινή μηδική (Medicago sativa): είναι πολυετές ψυχανθές φυτό (5-6 έτη) που κατάγεται από τη νοτιοδυτική Ασία και συγκεκριμένα από την περιοχή Ιράν, Ιράκ και Τουρκμενιστάν. Στην Ελλάδα και στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο εισήχθη κατά τους Ελληνοπερσικούς πολέμους, τον 5ο αιώνα π.Χ. Η μηδική είναι το σπουδαιότερο χορτοδοτικό φυτό σε παγκόσμια κλίμακα, γεγονός που οφείλεται στην υψηλή θρεπτική του αξία. Το χόρτο της μηδικής είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, ανόργανα άλατα και βιταμίνες. Χρησιμοποιείται ως χονδροειδής ζωοτροφή στα σιτηρέσια βοοειδών, αιγοπροβάτων, χοίρων και πουλερικών, με τον περιορισμό ότι μπορεί να προκαλέσει τυμπανισμό στα μηρυκαστικά εφόσον καταναλωθεί χλωρή. Τα τελευταία χρόνια, εξαπλώνεται διαρκώς η βιολογική καλλιέργεια της μηδικής, προς κάλυψη των αναγκών των βιολογικά εκτρεφόμενων ζώων, ο αριθμός των οποίων συνεχώς αυξάνεται.
* Τρούφα: Μια εναλλακτική επιλογή καλλιέργειας, με μικρές απαιτήσεις στις δαπάνες έναρξης και φροντίδας αλλά με υποσχέσεις για μεγάλες αποδόσεις. Πρόκειται για το σπάνιο μανιτάρι με το όνομα «τρούφα», το οποίο αναπτύσσεται υπόγεια (7-15 εκ. από την επιφάνεια), στο ριζικό σύστημα ορισμένων δέντρων ή θάμνων, όπως: φουντουκιά, φλαμουριά, πεύκο, καστανιά, ελιά, πλατύφυλλη ή χνουδωτή βελανιδιά, αμυγδαλιά κ.ά. Στα δέντρα αυτά γίνεται μπόλιασμα της ρίζας με τον μύκητα. Σήμερα, το κόστος εγκατάστασης φυτείας ανά στρέμμα κυμαίνεται από 1.000 έως 1.500 ευρώ (προβλέπεται και επιδότηση από τα σχέδια βελτίωσης), ενώ οι αποδόσεις -ύστερα από μια 5ετία- μπορούν να φτάσουν τα 1.500 ευρώ το στρέμμα.
* Φασκόμηλο: Στη Θεσσαλία, στη Ροδόπη αλλά και στο Άγιο Όρος αρχίζει να καλλιεργείται με πολύ καλές αποδόσεις το αρωματικό φυτό με τις ευεργετικές ιδιότητες. Η Salvia officinalis και η Salvia triloba, όπως είναι μερικές από τις επιστημονικές ονομασίες του φασκόμηλου, ήταν γνωστές από την αρχαιότητα, και ο Ιπποκράτης τις χρησιμοποιούσε για θεραπευτικούς σκοπούς. Σήμερα, πάντως, η χρήση της διευρύνθηκε κι εκτός από αφέψημα συναντάται στη φαρμακολογία και στην αρωματοθεραπεία, ενώ ευρεία είναι η χρήση της στην οδοντιατρική, καθώς έχει αποδειχτεί ότι καταπολεμά την οδοντική πλάκα.
* Αγριοαγκινάρες: προτείνεται για λόγους περιβαλλοντικούς, οικονομικούς και ενεργειακούς. Μπορεί να καλλιεργηθεί σε άγονες και ξηρές περιοχές που είναι ακατάλληλες για άλλες καλλιέργειες, γιατί δεν χρειάζεται νερό και λιπάσματα και καθόλου φυτοφάρμακα. Με την καλλιέργεια αυτή έχουμε και αποκατάσταση των εδαφών διότι δεν χρησιμοποιούμε χημικά πρόσθετα. Η αγριοαγκινάρα, μπορεί να εξελιχθεί στο «ελληνικό ντίζελ», δίνοντας τη δυνατότητα στους αγρότες να βρουν μια αποδοτική καλλιέργεια και στους καταναλωτές ένα φθηνό καύσιμο.
* Κτηνοτροφικό ρεβίθι: «Το κουκί και το ρεβίθι» από το δημοφιλές παραμύθι έρχονται στην επικαιρότητα - αυτή τη φορά μέσω της εκστρατείας της Greenpeace για τα κτηνοτροφικά ψυχανθή (κουκί, ρεβίθι, μπιζέλι και λούπινο). Στόχος της καμπάνιας είναι η προώθηση της καλλιέργειας των εν λόγω οσπρίων στη χώρα μας και η αξιοποίησή τους ως πρώτη ύλη για ζωοτροφές. Μέχρι σήμερα τα ζώα της ελληνικής επικράτειας τρέφονται βασικά με εισαγόμενη σόγια. “…Με λίγα λόγια, τα ελληνικά ζωικά προϊόντα, γάλα, γιαούρτι, κρέας και αυγά, αποδεικνύεται ότι μόνο... «ελληνικά και αγνά» δεν είναι, αφού στην παραγωγική διαδικασία μεσολαβεί η εισαγόμενη ζωοτροφή, που πρόκειται ως επί το πλείστον (90%) για μεταλλαγμένη σόγια. Μόνο το 2011 εισαγάγαμε 400.000 τόνους μεταλλαγμένης σόγια, κυρίως από τις ΗΠΑ.” Τα κτηνοτροφικά ψυχανθή  και ιδίως το κτηνοτροφικό ρεβίθι, μπορούν άριστα να αντικαταστήσουν τη σόγια, καθώς η θρεπτική τους αξία είναι παρόμοια τόσο ως προς το ενεργειακό τους περιεχόμενο όσο και ως προς το προφίλ των αμινοξέων τους.( http://www.topikopoiisi.com/902rhothetarhoalpha/28).
* Κρητικό ραδίκι. Ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των άγριων ραδικιών. Στην επιστημονική του ονομασία, το σταμναγκάθι λέγεται Cichorium Spinosum και όσον αφορά τη λεκτική συνύπαρξη της στάμνας με το αγκάθι, λέγεται ότι ευθύνεται μια παλιά συνήθεια των Κρητικών να καλύπτουν με αυτά τα χόρτα τα στόμια των σταμνών με το νερό για να εμποδίζονται τα μαμούνια και τα έντομα να μπαίνουν στο πόσιμο νερό τους. Το χόρτο έχει μια υπέροχη πικράδα μαζί με μια ελαφριά γλυκύτητα, που δεν μοιάζει με κανενός άλλου και είναι σήμα κατατεθέν της κρητικής κουζίνας.
*Αγουρέλαιο: η μονοκαλλιέργεια της ελιάς είναι γεγονός στη χώρα, παράγεται πολύ λάδι. Τελευταία μάλιστα λόγω και της οικονομικής ανέχειας στις πόλεις, οι οικογένειες που είχαν κάποια παρατημένα ελαιοπερίβολα στα χωριά, έχουν αρχίσει να ξαναμαζεύουν τις ελιές για το λάδι τους. Έτσι οι κατ επάγγελμα ελαιοπαραγωγοί πουλάνε πολύ φθηνά το λάδι τους στους συσκευαστές, οι οποίοι-όσοι το εξάγουν-καρπώνονται το μεγαλύτερο μέρος της χρηματικής αξίας αυτού του προϊόντος, που η διατροφική του αξία είναι ανεκτίμητη. Έχει αποδειχθεί από το φαρμακευτικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, ότι ειδικά το αγουρέλαιο έχει πολύ σημαντικές αντιοξειδωτικές αντιφλεγμονώδεις ουσίες και είναι φάρμακο, ιδίως αν είναι άθερμο (αν εξάγεται στα ελαιοτριβεία σε χαμηλή θερμοκρασία μέχρι και 27 βαθμών Κελσίου) και χωρίς χημικά πρόσθετα(http://www.topikopoiisi.com/omicroniotakappaomicron-gammaepsilonomegarho...).
Ο ελαιόκαρπος συλλέγεται άγουρος και νωρίς, από τα μέσα Οκτώβρη μέχρι τέλη  Νοέμβρη συνήθως και ανάλογα με την περιοχή, πριν ωριμάσει πλήρως και ρυτιδωθεί, διατηρώντας  το πράσινο χρώμα του. Καλύτερη ποιότητα εξασφαλίζεται αν οι άγουρες ελιές μαζεύονται με τα χέρια και όχι με ραβδισμό (ή «πεσιά»), για να μη πληγώνονται και οξειδώνονται. Το όφελος φυσικά έχει να κάνει και με τις τιμές, καθώς το «πρωτόλαδο» πωλείται σε τιμή καλύτερη από ό,τι και το έξτρα παρθένο. Επίσης πέρα από την τιμή ο παραγωγός δεν χάνει εισόδημα από το να του πέσουν οι ελιές κάτω λόγω άσχημου καιρού και αέρα, καθώς τις μαζεύει αρκετά νωρίς το φθινόπωρο. Ακόμη μη ραβδίζοντας ή ραβδίζοντας νωρίς, το δέντρο επανέρχεται πιο γρήγορα, αφού έχει περίπου 6 μήνες ξεκούραση μέχρι την εποχή της καρπόδεσης τον Μάιο. Έτσι μπορεί να δώσει και πάλι μια καλή παραγωγή την επόμενη χρονιά.
Άλλα ξεχωριστά τοπικά προϊόντα που εξακολουθεί να παράγει η ελληνική γη, αλλά τείνουν να τα παρατήσουν οι αγρότες  είναι: η κορινθιακή σταφίδα, ξερά σύκα Μεσσηνίας, Λακωνίας, Εύβοιας και Αττικής, τοματάκι της Σαντορίνης, κουμ-κουάτ της Κέρκυρας, πατάτες Νάξου, πεπόνι της Μυτιλήνης, καρπούζια της Μεσσηνίας, μανταρίνι Καλύμνου, νεροκρέμμυδο Ζακύνθου, η οινοποιήσιμη ποικιλία βαρτζαμί της Λευκάδας, φράουλες της Ηλείας, κάστανα της Λακωνίας και της Αρκαδίας, όσπρια της Δυτικής Μακεδονίας και του Έβρου, πατάτες των Σερρών, της Δράμας του Αμυνταίου και της Πελοποννήσου, οπωροκηπευτικά των Μεγάρων, ακτινίδια της Πιερίας, φάβα της Σαντορίνης, αχλάδια της Λέσβου.
Αφήσαμε για το τέλος την Κλωστική Κάναβη, που μπορεί να γίνει μέσο για την αναζωογόνηση της αγροτικής μας οικογεωργίας. Πέρα από το επίμαχο συνθετικό «κάνναβη», η κλωστική (βιομηχανική) δεν έχει κανένα άλλο κοινό με την Ινδική κάνναβη. Σύμφωνα με τον κανονισμό Ε.Ο.Κ. 619/71 (αρθρο 3, παράγραφος
 ***************************
1) κλωστική κάνναβη θεωρούνται οι ποικιλίες της Cannabis Sativa (Hemp) με περιεκτικότητα σε THC (Δ9 τετρανδροκανναβινόλη) κάτω από 0,2%. Πρόκειται για φυτό που καλλιεργείται παγκοσμίως [1], καθώς είναι ποικιλία με διεθνώς αναγνωρισμένες οικολογικές ιδιότητες [2] και το σύνολο του υπέργειου μέρους του είναι πλήρως αξιοποιήσιμο και μπορεί να παράγει περισσότερα από 25.000 προϊόντα όπως ίνες για υφαντά, χαρτί, οικοδομικά υλικά, χρώματα – βερνίκια- βαφές, είδη κοσμητικής, φαγητό και συμπληρώματα διατροφής, ενέργεια, βελτιωτικά εδάφους, κα. Μάλιστα, το Εθνικό Ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας (ΕΘΙΑΓΕ) και το Εργαστήριο Γεωργίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών σε μελέτη με τίτλο «Σχέδιο καλλιέργειας κλωστικής κάνναβης και κλωστικού λιναριού στην Ελλάδα» (2000) σημειώνει συμπερασματικά: «Η κλωστική κάνναβη είναι δυνατόν να αποτελέσει μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και η μεταποίηση της σημαντικό παράγοντα πράσινης ανάπτυξης».
Επομένως είναι προφανές ότι για να υπάρξει ουσιαστική δυνατότητα  καλλιέργειας του φυτού, που θα μπορούσε να οδηγήσει και σε εξαγωγές αλλά και στην δημιουργία ενός καινούριου παραγωγικού, εμπορικού και μεταποιητικού κλάδου, χρειάζεται να επιτραπούν όχι μόνο τα προϊόντα αλλά και το ίδιο το φυτό. Αυτό θα πρέπει να είναι ένα αίτημα των αγροτών προς την όποια νέα κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές και όχι μόνο η απαλλαγή τους από την εξαντλητική φορολογία που θα προκύψει από την εφαρμογή του 3ου μνημονίου.
Τελειώνουμε με μια παρατήρηση, όσον αφορά στα ελληνικά προϊόντα που πρέπει να προωθηθούν σαν ανταγωνιστικά στη παγκόσμια αγορά, που είναι και η κύρια λογική σε σχέση με την «αναδιάρθρωση» των καλλιεργειών που προτείνει σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα προεκλογικά. Η λογική αυτή των ανταγωνιστικών προϊόντων οδήγησε την ελληνική γεωργία στο να γίνει αντιπαραγωγική και να εισάγουμε πια τα περισσότερα προϊόντα διατροφής-συνεισφέροντας και στη διόγκωση του χρέους, αφού το ετήσιο ισοζύγιο των γεωργικών προϊόντων είναι βαθειά αρνητικό όλα τα τελευταία χρόνια - και να χάσουμε την αυτάρκεια στα περισσότερα από αυτά. Η αναδιάρθρωση που πρέπει να γίνει από τους έλληνες αγρότες-στα πλαίσια και της επερχόμενης διατροφικής κρίσης-δεν είναι η στροφή σε εξεζητημένα ανταγωνιστικά προϊόντα, αλλά σε καλλιέργειες που θα εξασφαλίσουν την διατροφική ασφάλεια του πληθυσμού και την αυτάρκεια για τις τοπικές κοινωνίες. Και λόγω αύξησης της ζήτησης των προϊόντων διατροφής στη Ν.Α.Ασία, και λόγω μειωμένης παραγωγής-βλέπε κλιματικές αλλαγές- αλλά και λόγω κερδοσκοπικών παιχνιδιών όσον αφορά στις τιμές τους, η κρίση διατροφής θα ενταθεί τα επόμενα χρόνια. Σκεφτόμενοι παγκόσμια λοιπόν θα πρέπει να δράσουμε τοπικά, ώστε να αποκαταστήσουμε -τουλάχιστον τοπικά- τις παγκόσμιες ανισορροπίες, από τη στιγμή που δεν έχουμε δυνατότητες αρκετές για δράσουμε σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πηγή: Τοπικοποίηση
[1] http://www.thehia.org/facts.html
[2] http://www.eiha.org/attach/643/11-05-13_Ecological_benefits_of_hemp_and_flax.pdf

http://gerontakos.blogspot.gr/

Λιλή Ζωγράφου: Oι μάζες φοβούνται τη λευτεριά…Καλή μας Ανάσταση…

filvagiakayahoogr

ΑΠΕ-ΜΠΕ

[...] Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά. Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει) για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του που θα τους την στερήσει, αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει από την ευθύνη του εαυτού τους. […] Πόσες φορές βρέθηκε ο άνθρωπος κοντά στην υποψία ότι δεν είναι οι θεοί που πρέπει ν αλλάξουν αλλά το σύστημα; θεοί που πρέπει ν αλλάξουν αλλά το σύστημα;[…] Μία κοινή πίστη σώζει πάντα τις μάζες από την ανυπόφορη μοναξιά του ατόμου. Αλλά όσο δύσκολο είναι να τις ενώσεις κάτω από μια καινούργια προοδευτική ιδέα, τόσο εύκολο είναι να τις συνδέσεις μ ένα κοινό μίσος. Εναντίον ποιανού; Μα η μετριότητα βλέπει γύρω της τόσους εχθρούς!

Γι αυτό η μάζα είναι πρόθυμη να υποστηρίξει μια θεότητα ή μια εξουσία που υπόσχεται το διωγμό της αδικίας και την αποκατάσταση της ισότητας. Το κακό είναι πως δεν ελέγχει ποιος της τα υπόσχεται όλα τούτα. Της αρκεί η πλάνη πως οι πάντες θα ισοπεδωθούν στο ανάστημα της δικής της μετριότητας. Και πως και οι άλλοι θα στερηθούν εκείνο που η ίδια φοβάται: την ελευθερία να ψηλώσουν.

[…] Οι μάζες εκπαιδευμένες να είναι άτολμες και δορυφορικές, καθηλώνονται ανίκανες και ν’ αντικρίσουν ακόμα το κενό. Ειδικά διαμορφωμένες έτσι, περιμένουν, προσφέροντας με την ανημποριά τους, το πρόσχημα. Αυτή είναι η στιγμή του καπάτσου ή αλλιώς του ηγέτη. Όταν οι παλιοί θεοί αποσύρονται, οι θρόνοι αναζητούν διάδοχο. Και μ ένα καλό χειρισμό ή δίχως καν χειρισμό, σχεδόν κάθε άχρηστο σακί κόκαλα μπορεί ν αναρριχηθεί στην άδεια θέση!…

Καλή μας Ανάσταση…

Ο ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΡΟΙΚΟΘΗΡΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ: Ευάγγελος Σωφρονίου ή Βαγγελάκης

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1889. Παρακολούθησε μαθήματα στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης και ταυτόχρονα  σπούδασε βυζαντινή μουσική με δάσκαλο τον περίφημο τραγουδιστή μπάρμπα Θόδωρο. Στα νενανικά του χρόνια ήταν ψάλτης στην Αγία Αικατερίνη και την Αγία Φωτεινή της Σμύρνης. Στο λαϊκό τραγούδι αφοσιώθηκε μετά το 1910.
Το 1922 συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Τούρκους μαζί με τον Δραγάτση, Χρυσαφάκη, Κασιμάτη κ.ά. Σ΄ αυτή τη δύσκολη στιγμή τους έσωσε «το τραγούδι» του Βαγγελάκη. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε το 1923. Από τότε μέχρι το 1960 δούλευε συνεχώς, με μόνη διακοπή τα χρόνια της Κατοχής. Πέθανε το 1963. Τραγούδησε και έγραψε κλέφτικα, δημοτικά, Σμυρνέικα, λαϊκά, ρεμπέτικα. Καλόκαρδος, συμπονετικός βοήθησε πολλούς φίλους του στις δύσκολες στιγμές.

 

Ο Γιάννης Δραγάτσης με τον σαντουριέρη Κώστα Μπρασάμη και το Βαγγελάκη Σωφρονίου (Αθήνα, 1938).

Το Διοικ.Συμβούλιο του Συνδέσμου μουσικών Αθηνών – Πειραιώς «Η Αλληλοβοήθεια». Από τ’αριστερά: Ορθιοι, Στ. Περπινιάδης, Γιαν. Αντιλαβίς, Γιωρ. Μπαμπακάς ή Κουτουρούς, Αντρέας Χαρμαλιάς, Γιωργ. Σαρίδης ή Ασκεράκης. Καθιστοί: Γιωρ. Μπουρνάμπασης, Βαγγελ. Σωφρονίου, Μήτσος Λορέντζος ή Μπαρούς, Γιαν. Δραγάτσης ή Ογδοντάκης, Γρηγ. Ασίκης, Γιαν. Ζαφειρόπουλος. Αθήνα 30.6.1939.

Από τ’αριστερά: Ζαφειρόπουλος, Μπρασάμης, Σωφρονίου, Τζόβενος.

ΠΗΓΉ: Παντάκης Γιώργος

Εκπαιδευτικός ΠΕ18 Ιατρικών Εργαστηρίων σε διαθεσιμότητα

http://users.sch.gr/

Ένας τοίχος που παίζει μουσική όταν βρέχει

Η Neustadt Kunsthofpassage είναι μια μποέμικη συνοικία στη Δρέσδη της Γερμανίας, γνωστή και ως η «συνοικία των φοιτητών». Οι κάτοικοι ενός κτιρίου της περιοχής είναι, φαίνεται, φανατικοί λάτρεις της μουσικής, αφού αποφάσισαν να «μετατρέψουν» τον εξωτερικό τοίχο της πολυκατοικίας τους σε...

ορχήστρα!

 Πιο συγκεκριμένα, κάλυψαν ολόκληρη την επιφάνεια με υδρορροές και χοάνες σε σχήμα μουσικών οργάνων και όταν η βροχή αρχίζει να πέφτει, αυτό το πολύχρωμο σύστημα αποστράγγισης «αιχμαλωτίζει» το νερό και μετατρέπει τον τίχο σε εκπληκτική μουσική μπάντα, την οποία θα ζήλευε κάθε μαέστρος!

 

Αυτό συμβαίνει καθόλη τη διάρκεια της βροχής, όπου ανάλογα με τη δύναμη, την πυκνότητα και την ένταση των σταγόνων αναπτύσσονται κάθε φορά διαφορετικές μουσικές συνθέσεις, ενώ όσο βρέχει η γειτονιά πλημμυρίζει με εκπληκτικούς ήχους.

Το Funnel Wall (όπως έχει ονομαστεί ο πρωτότυπος αυτός... μουσικός τοίχος)... «παίζει» σλόου αλλά και γρήγορα κομμάτια και αποτελεί ένα από τα πιο αξιοπερίεργα κτίρια στην περιοχή, όπου πλήθος κατοίκων περιμένει πώς και πώς τις μεγάλες καταιγίδες!

Πηγή: perierga.gr, μέσω "o-klooun"

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.gr/2015/09/blog-post_282.html

ΜΕΛΤΕΜΑΚΙ...

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ...

           

...ΔΡΟΜΑΚΙ...

Η γωνιά των λουλουδιών!

Η ευτυχία είναι σαν την πεταλούδα...

"Η ευτυχία είναι σαν την πεταλούδα:

όσο πιο πολύ την κυνηγάς,

τόσο περισσότερο σου  ξεφεύγει ' αλλά όταν στρέψεις την προσοχή σου σε

άλλα πράγματα, τότε θα έρθει και

θα καθίσει απαλά στον ώμο σου."

 

Χένρυ Ντέηβιντ Θόρω (1817-1862)

http://gerontakos.blogspot.gr/

Μια βάρκα μόνη σε θάλασσα γαλάζια!

filvagiakayahoogr

Νίκος Καββαδίας

filvagiakayahoogr

Η Ντίβα!

filvagiakayahoogr

Μαρία Κάλλας
1923 – 1977

Ελληνίδα υψίφωνος, η απόλυτη ντίβα στο χώρο του λυρικού θεάτρου. Με τα μοναδικά φωνητικά και υποκριτικά της προσόντα ανανέωσε την όπερα και το ρεπερτόριό της, ιδιαίτερα το ιταλικό «μπελ-κάντο». Αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε τραγουδίστρια της όπερας, που φιλοδοξεί να κερδίσει από τους ειδικούς και το κοινό τον τίτλο της «νέας Κάλλας».
Η Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου, όπως ήταν το πλήρες ελληνικό όνομά της, γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 στη Νέα Υόρκη. Ήταν κόρη του φαρμακοποιού Γεωργίου Καλογερόπουλου από τον Μελιγαλά Μεσσηνίας και της Ευαγγελίας (Λίτσας) Δημητριάδη από τη Στυλίδα Φθιώτιδος.

Οι γονείς της είχαν μετακομίσει στην αμερικανική μεγαλούπολη προς αναζήτηση καλύτερη τύχης.
Από νωρίς άρχισε να ασχολείται με τη μουσική, παίρνοντας τα πρώτα μαθήματα πιάνου-σολφέζ και σε ηλικία 11 ετών κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό παιδικών φωνών. Το 1937 εγκαταστάθηκε με τη μητέρα της και τη μεγάλη αδελφή της στην Αθήνα, μετά το διαζύγιο των γονιών της και εγγράφηκε στο Εθνικό Ωδείο, με δασκάλους τη Μαρία Τριβέλλα (τραγούδι), την Ήβη Πανά (πιάνο) και τον Γεώργιο Καρακαντά (μελοδραματική).

Ο πρώτος ρόλος της ήταν η «Σαντούτσα» στην όπερα του Μασκάνι «Καβαλερία Ρουστικάνα», σε μία παράσταση των μαθητών του ωδείου. Το 1939 εγγράφηκε στο Ωδείο Αθηνών στην τάξη τραγουδιού της διάσημης Ελβίρα ντε Ιντάλγκο (σημαντική τραγουδίστρια της όπερας στις αρχές του 20ου αιώνα), κοντά στην οποία γνώρισε την υψηλή τεχνική των ρόλων του ιταλικού ρομαντικού ρεπερτορίου.
Το 1940 προσλήφθηκε στη Λυρική Σκηνή του τότε Βασιλικού Θεάτρου και το 1941 πρωτοεμφανίστηκε ως «Βεατρίκη» στην οπερέτα Βοκκάκιος του Σουπέ. Στη συνέχεια και ως το 1945 πρωταγωνίστησε στην Τόσκα (1942, 1943), στον Κάμπο του Ντ’ Αλμπέρ (1944, 1945), στην Καβαλερία Ρουστικάνα (1944), στον Πρωτομάστορα του Μανώλη Καλομοίρη (1944, το μόνο ελληνικό έργο που τραγούδησε), στον Φιντέλιο του Μπετόβεν (1944) και την οπερέτα

Ο Ζητιάνος Φοιτητής του βιεννέζου συνθέτη Καρλ Μιλέκερ (1945).
Τον Σεπτέμβριο του 1945 επέστρεψε στη γενέτειρά της, όπου ζούσε ο πατέρας της, για να προωθήσει τη διεθνή της καριέρα, αλλάζοντας το επίθετό της σε Κάλλας. Παρότι έμεινε άνεργη έως το 1947, δεν το έβαλε κάτω και μετά από μία επιτυχημένη ακρόαση της ανέθεσαν να τραγουδήσει την «Τζιοκόντα» στην ομώνυμη όπερα του Αμίλκαρε Πονκιέλι στην Αρένα της Βερόνας, έναν από τους σπουδαιότερους λυρικούς χώρους της Ιταλίας. Αν και γλίστρησε στη γενική δοκιμή και στραμπούληξε τον αστράγαλό της, κατάφερε να κάνει με επιτυχία το πρώτο σημαντικό βήμα της σταδιοδρομίας της στις 2 Αυγούστου του 1947.
Η Μαρία Κάλλας με τον Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι
Μαέστρος της παράστασης ήταν ο διάσημος Τούλιο Σεραφίν, ο οποίος θαύμαζε τη φωνή της και έγινε δάσκαλός της, διευρύνοντας τους τεχνικούς και ερμηνευτικούς της ορίζοντες. Όμως, στη Βερόνα ζούσε και ο βιομήχανος Τζιανμπατίστα Μενεγκίνι, που τη λάτρεψε, όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως γυναίκα. Έτσι, στις 21 Απρλίου του 1949, η Κάλλας τον παντρεύτηκε, παρότι είχε τα διπλά της χρόνια, ίσως για να αναπληρώσει συναισθηματικά την απουσία της πατρικής φιγούρας, όπως γράφτηκε.
Με τη βοήθεια του Μενεγκίνι η καριέρα της Κάλλας απογειώθηκε σε ρόλους δραματικής υψιφώνου και δραματικής κολορατούρα. Το 1951 εκπόρθησε και τη «Σκάλα» του Μιλάνου (άντρο της μεγάλης αντιπάλου της Ρενάτα Τεμπάλντι), με τους Σικελικούς Εσπερινούς του Βέρντι. Το 1954 η ευτραφής Κάλλας υποβλήθηκε σε διαιτητική θεραπεία για να χάσει κιλά και να μπορεί να ενσαρκώνει τους ρόλους της, όχι μόνο με τη φωνή της, αλλά και με το παρουσιαστικό της.

Μετά τη «Σκάλα» του Μιλάνου ήταν η σειρά της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης (ΜΕΤ) να υποκλιθεί στο φαινόμενο Μαρία Κάλλας το 1956. Η ελληνίδα ντίβα θα επιβάλλει πλήρως τους όρους της, αναγκάζοντας τον διευθυντή της Ράντολφ Μπινγκ όχι μόνο να της καταβάλλει το μεγαλύτερο ποσό που είχε πληρώσει ποτέ ο θίασος για καλλιτέχνη, αλλά και να δηλώσει ότι η πρώτη εμφάνιση της Κάλλας στη «ΜΕΤ» ήταν η πιο συναρπαστική βραδιά της ζωής του. Ο μύθος της είχε αρχίσει να δημιουργείται, βοηθούντος και του Τύπου.
Όμως, η εξαντλητική δίαιτα στην οποία είχε υποβληθεί και οι φωνητικοί ακροβατισμοί της (συχνά έφθανε στα όρια της φωνής της, ερμηνεύοντας εκ διαμέτρου αντίθετους ρόλους σε μία σεζόν ή και σε ένα ρεσιτάλ) είχαν επιπτώσεις στην ποιότητα της φωνής της, η οποία σταδιακά άρχισε να αδυνατίζει στις υψηλές νότες.

Το καλοκαίρι του 1957 εμφανίστηκε στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και κυριολεκτικά αποθεώθηκε.
Από το 1958 άρχισε η καθοδική της πορεία. Τον Ιανουάριο στη Ρώμη αποχώρησε με την πρώτη πράξη της Νόρμας του Μπελίνι και αποδοκιμάστηκε από το κοινό και τον Μάιο η «Σκάλα» του Μιλάνου της διέκοψε το συμβόλαιο. Ο Τύπος άρχισε να της επιτίθεται και πολλοί βρήκαν την ευκαιρία που χρόνια ζητούσαν να χύσουν χολή στην Ελληνίδα θεά «αυτή την καλλιτέχνιδα δεύτερης κατηγορίας, που έγινε Ιταλίδα χάρη στον γάμο της, Μιλανέζα χάρη στον αδικαιολόγητο θαυμασμό μιας μερίδας του κοινού της Σκάλας, και διεθνής χάρη στην επικίνδυνη φιλία της με την Έλσα Μάξγουελ», σχολίασε με κακοήθεια η ιταλική εφημερίδα Il Giorno.
Την ίδια χρονιά συνεργάστηκε με τους Αλέξη Μινωτή και Γιάννη Τσαρούχη για μια νέα παραγωγή της Μήδειας του Κερουμπίνι στη νεότευκτη Όπερα του Ντάλας. Αυτή η παράσταση μεταφέρθηκε το 1959 στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου και σ’ αυτή τη θριαμβευτική «πρεμιέρα» η Κάλλας γνώρισε τον Αριστοτέλη Ωνάση, τον μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής της.
Η Μαρία Κάλλας με τον Αριστοτέλη Ωνάση
Οι εμφανίσεις της από το 1960 άρχισαν να αραιώνουν. Το καλοκαίρι του 1960 τραγούδησε Νόρμα στην Επίδαυρο και τον επόμενο χρόνο στον ίδιο χώρο Μήδεια. Η παράσταση αυτή μεταφέρθηκε και στη Σκάλα του Μιλάνου την περίοδο 1961-1962. Παρ’ όλα αυτά, η σταδιοδρομία της στα ιταλικά θέατρα είχε τελειώσει οριστικά. Το 1962 τραγούδησε Όμπερον του Βέμπερ στο Λονδίνο και οι Τάιμς έγραψαν «Τώρα πια η φωνή της μπορεί να χαρακτηριστεί άσχημη και εκτός τόνου», όμως το κοινό συνέχισε να την αποθεώνει.
Το καλοκαίρι του 1964, σε μια έξοδό της από τον Σκορπιό, παρακολουθεί μαζί με τον Ωνάση μία μουσική εκδήλωση του φεστιβάλ της Λευκάδας και εκφράζει την επιθυμία να τραγουδήσει.

Βρίσκεται ένα πιάνο κι ένας νεαρός πιανίστας (ο μετέπειτα συνθέτης Κυριάκος Σφέτσας), και χωρίς πρόβα η Κάλλας τραγουδά την άρια της Σαντούτσα Voi lo sapete, o mamma («Εσείς το ξέρετε, μητέρα») από την Καβαλερία Ρουστικάνα του Μασκάνι, που ήταν και ο πρώτος ρόλος της καριέρας της στην παράσταση του Εθνικού Ωδείου το 1937. Το 1965 αποσύρθηκε οριστικά από τις λυρικές παραστάσεις, παρά την εξαιρετική Τόσκα που τραγούδησε στη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης. Το κύκνειο άσμα της ήταν η Νόρμα, που ανέβηκε στο Παρίσι, στις 29 Μαΐου του 1965. Στην τρίτη πράξη της όπερας του Μπελίνι κατέρρευσε επί σκηνής και μεταφέρθηκε λιπόθυμη στο καμαρίνι της.
Στη συνέχεια προσπαθεί να βάλει μια τάξη στα προσωπικά της. Ζητά διαζύγιο από τον σύζυγό της για να παντρευτεί τον Ωνάση, ο οποίος αρνείται να της το δώσει. Το 1966 απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική. Με αυτή της την ενέργεια λύεται και τυπικά ο γάμος της με τον Μενεγκίνι. Πλέον, ελπίζει ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα της ζητήσει να παντρευτούν, κάτι που τελικά δεν συμβαίνει, καθώς τον Ιούλιο του 1968 ο Έλληνας μεγιστάνας παντρεύεται τη χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κένεντι, Τζακ. Αυτή του η πράξη βυθίζει σε κατάθλιψη την κορυφαία υψίφωνο.

Καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να ξεπεράσει τα προσωπικά της προβλήματα, επανακάμπτοντας στην καλλιτεχνική δράση. Παίζει στην κινηματογραφική εκδοχή της Μήδειας του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Πιερ-Πάολο Παζολίνι (1969), ηχογραφεί δίσκους, διδάσκει όπερα στη μουσική σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης και δίνει ρεσιτάλ με ένα παλιό της γνώριμο, τον ιταλό τενόρο Τζουζέπε Ντι Στέφανο, που κι αυτός αντιμετώπιζε φωνητικά προβλήματα. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαπόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.

Έκτοτε, η Μαρία Κάλλας κλείστηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι και τον εαυτό της. Η μεγάλη ντίβα έφυγε από τη ζωή το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 1977 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 54 ετών.

http://www.sansimera.gr/biographies/732
ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/732#ixzz3lpmyZOVO

Στο περιγιάλι το κρυφό! Καλημέρα Καλημέρα...

filvagiakayahoogr

Γιαννούλης Χαλεπάς: Ένας μεγάλος γλύπτης μια τραγική προσωπικότητα

filvagiakayahoogr

Ο Χαλεπάς γεννήθηκε το 1851 στον Πύργο της Τήνου. Ο πατέρας του ήθελε να τον κάνει υπάλληλο, εκείνος όμως αντέδρασε και το 1869 μπήκε στο Τμήμα Γλυπτικής του Πολυτεχνείου. Τελειώνοντας στις σπουδές του έφυγε για το Μόναχο με υποτροφία της Ευαγγελίστριας Τήνου.
Όταν γύρισε από το Μόναχο στην Τήνο, γνώρισε την 18χρονη Μαριγώ Χριστοδούλου με την οποία είχε μια αγνή τρυφερή σχέση με άτυχο τέλος, που κλόνισε ακόμη περισσότερο την ήδη ταραγμένη ψυχική του υγεία. Το 1878 έφτιαξε στην Αθήνα την «Κοιμωμένη», την οποία τοποθέτησαν στο Α΄νεκροταφείο Αθηνών.

Την επιτυχία του ακολούθησε ο φθόνος και τ’ αρνητικά σχόλια.
Την ίδια χρονιά ενώ έφτιαχνε την Μήδεια αρχίζει να εκδηλώνει τα πρώτα σοβαρά συμπτώματα της ασθένειάς του, που τον οδήγησαν στο ν’ αποπειραθεί ν’ αυτοκτονήσει. Στις 11 Ιουλίου του 1888 μπαίνει στο Ψυχιατρείο Κερκύρας ως πάσχων εξ’ ανοίας. Δυό χρόνια αργότερα επιστρέφει στην Τήνο. Η μητέρα του, με την οποία ζει δεν του επιτρέπει ν’ ασχοληθεί με την γλυπτική, γιατί πιστεύει ότι η τέχνη του φταίει για την ψυχική του κατάσταση. Ο Γιαννούλης συντετριμένος αρχίζει να γυρίζει στις ερημιές του νησιού και ν’ απομονώνεται όλο και περισσότερο. Το 1916 μόλις πέθανε η μητέρα του αρχίζει πάλι να δημιουργεί τα αριστουργήματά του μέχρι το 1930.
Η κοινωνία του χωριού, φέρεται πολύ σκληρά στον Γιαννούλη τον θεωρούν παλαβό, τον κοροϊδεύουν, τον στέλνουν για θελήματα, τον βρίζουν, του φέρονται εξευτελιστικά, σκληρά, τον καταδυναστεύουν. Το 1930 μη αντέχοντας άλλο την σκληρότητα των συγχωριανών του ήλθε στην Αθήνα, στην ανεψιά του Ειρήνη Χαλεπά, στο σπίτι της οποίας έζησε μέχρι τον θάνατό του στις 15 Σεπτεμβρίου 1938. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς δεν ήταν τρελλός! Ήταν ένας τρυφερός κι ευαίσθητος καλλιτέχνης, που η σκληρότητα των ανθρώπων τον ανάγκασε στην εσωτερική απομόνωση.

Πηγή : http://www.eikastikon.gr

Φροϊδικό

Salome Hensel :"Στη μνήμη του φιλάνθρωπου Χάουαρντ"

***
Γιώργος Ιωάννου

Το Βάρος του

Zητώ τους μυστικούς Xριστούς
στα τέμπλα και τους νάρθηκες.
Aυτό που έβλεπα παιδί ξανά με συνταράζει.

Mες στα σκοτάδια τον πατέρα μου ζητώ,
διψώ για τη στοργή του κάθε βράδυ.
Aπό το βάρος του γυρίζοντας τρεκλίζω.

Kάθε καινούρια γνωριμία με γελά.
Oύτε ο πατέρας ήταν, ούτε ο Xριστός μου.

"Tα Xίλια Δέντρα και άλλα ποιήματα", Εκδ. Kέδρος 1988.

http://gerontakos.blogspot.gr/

Διδώ Σωτηρίου.

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ...